“မႏုသီဟ ဖင္ႏွစ္ခြ”
ေရႊတိဂုံဘုရားေပၚေရာက္တဲ႔အခါ ကေလးေတြနဲ႔ ႏိုင္ငံျခားသားေတြ စိတ္၀င္စားတတ္တာက ၿဂဳိလ္တိုင္ေတြ အေနာက္နားဆီက မႏုသီဟရုပ္ထုႀကီးေတြပါ။ ေရွ႕ဘက္က ဦးေခါင္းက လူမ်က္ႏွာ မကိုဋ္ေဆာင္းထားၿပီး နတ္ရုပ္ႀကီးနဲ႔မျခား ရွိေပမယ္႔ ျခေသၤ႔ထိုင္ထိုင္ထားတဲ႔ ကိုယ္လုံးႀကီးေတြက ေစာင္းတန္းအဆင္း မုခ္ဦးဆီက ျခေသၤ႔ရုပ္ႀကီးေတြနဲ႔ ထပ္တူပါပဲ။ ထူးဆန္းတာက ေက်ာကုန္းေလာက္ကေန ဖင္က ဟိုဘက္တစ္ျခမ္း သည္ဘက္တစ္ျခမ္း ႏွစ္ခြျဖာသြားတာဆိုေတာ႔ ေစတီေတာ္ရဲ႕ အုတ္ဘိနပ္ ပလႅင္ေထာင္႔မွာ အံ၀င္ခြင္က် တင္႔တင္႔တယ္တယ္ေလး ရွိေနတာေပါ႔။ နံမယ္ကိုက မႏုႆ + သီဟ၊ လူ နဲ႔ ျခေသၤ႔ စပ္ထားတဲ႔ သတၱ၀ါ လို႔ဆိုေသာ္ျငားလည္း စကၤာပူက ေရသူျခေသၤ႔ (Merlion) ႀကီးလို စိတ္ကူးယဥ္ တီထြင္ထားေသာ ဒ႑ာရီသတၱ၀ါမ်ဳိး (Mythical Animal) မဟုတ္ပဲနဲ႔ ဗုဒၶဘာသာက်မ္းဂန္လာ တံခိုးျပာဋိဟာဖန္ဆင္းမႈတစ္ခု (Miraculous Creation) ျဖစ္ပါတယ္။ ဗုဒၶ၀င္စာေပေတြထဲမွာ တကယ္ရွိတယ္လို႔ ဆိုတဲ႔ နဂါး၊ ဂဠဳန္၊ ကုမာၻန္၊ ယကၡဳိက္၊ ဘီလူး၊ ကိႏၷရီ စတဲ႔ သတၱ၀ါေတြလို သတၱ၀ါမ်ဳိးႏြယ္စုတစ္ခုအျဖစ္ အမ်ားအျပားရွိခဲ႔တာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ “တစ္ေကာင္တည္းပဲ။ ျခေသၤ႔လည္း ပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ဖင္ႏွစ္ခြ။” လို႔ ေျပာရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
မနုသီဟႀကီး ျဖစ္လာပုံ သမိုင္းေၾကာင္းကေတာ႔ ကိုယ္ၾကားဖူးတာတင္ မူကြဲႏွစ္မ်ဳိး ျဖစ္ေနပါတယ္။ ျမတ္စြာဘုရား ပရိနိဗၺာန္ စံ၀င္သြားတဲ႔အခါ ဘုရားကလြဲရင္ ဘယ္သူ႔မွ မေၾကာက္တဲ႔ မာရ္နတ္မင္းႀကီးက ငုတ္တုတ္ႀကီး က်န္ေနရစ္ခဲ႔ပါတယ္။ အဲ႔ဒီမာရ္နတ္ႀကီးက နွယ္ႏွယ္ရရေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘုရားေတာင္ စစ္ခင္းၿပီး ပလႅင္လုလာခဲ႔တဲ႔ ပထမဦးဆုံးေအာင္ျခင္းႀကီးပါ။ သူက နတ္ဆိုေပမယ္႔ နတ္ျပည္ေျခာက္ထပ္ကို ပိုင္စိုးတယ္ဆိုတဲ႔ နတ္တို႔သနင္း သိၾကားမင္းရဲ႕ ၾသဇာေအာက္မွာ မရွိပါဘူး။ (တို႔ဆီက သမၼတႀကီး နဲ႔ စာဖတ္ေနသူႀကီး လို ေနမွာေပါ႔ေနာ္) သူေနတဲ႔ ပရနိမၼိတ ၀ႆ၀တီနတ္ျပည္ဆိုတာ နတ္ျပည္ေျခာက္ထပ္မွာ အျမင္႔ဆုံးျဖစ္ၿပီး နံမယ္ကို ပါဠိအနက္ျပန္လိုက္ရင္ ကာမဂုဏ္မွန္သမွ်ကို အလိုရွိတိုင္း ခံစားႏိုင္ေသာ နတ္ျပည္ လို႔ အဓိပၸါယ္ထြက္တယ္။ သူ႔ထက္ျမင္႔သြားတဲ႔ ျဗဟၼာ႔ဘုံေတြမွာ ကာမဂုဏ္ေတြ မရွိေတာ႔ဘူး။ စ်ာန္အဟုန္နဲ႔သာ ေနၾကတာ။ ကိုယ္တို႔လို ကာမဘုံသား ဆုံလည္ႏြားေတြ အတြက္ေတာ႔ မာရ္နတ္မင္းႀကီးရဲ႕ တုိင္းျပည္ဆိုတာ ၃၁ဘုံမွာ ဇိမ္အရွိဆုံး စည္းစိမ္အခံစားႏိုင္ဆုံး အရပ္လို႔ဆိုရင္ မမွားဘူး။
အဲ႔ေလာက္စည္းစိမ္ခံစားေနနိုင္တဲ႔အရပ္မွာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး စီမံခန္႔ခြဲေရးတာ၀န္ေတြကို ဘာျဖစ္လို႔ အခ်ိန္ကုန္ အလုပ္ရႈပ္ခံၿပီး လုပ္ေနရမွာတုန္း။ ဟိုးေအာက္ ဒုတိယထပ္မွာေနတဲ႔ ကိုမာဃကို သိၾကားမင္းခန္႔ၿပီး “အရႈပ္ထုပ္မွန္သမွ် မင္းဘာမင္း ရွင္းေတာ႔ ငါ႔ဆီ လာလာ မရႈပ္ေစနဲ႔။” ဆို အာဏာကုန္ လႊဲေပးလိုက္ဟန္ တူပါတယ္။ လူ႔ျပည္မွာ ဘုရားပြင္႔ေတာ႔မယ္ဆိုၿပီး ဗုဒၶေကာလာဟလထြက္ေတာ႔ မာရ္နတ္ႀကီးက သူ႔ကို အာဏာသိမ္းမယ္မွတ္လို႔ ၀န္တိုမေစၦရိယစိတ္ေတြျဖစ္ၿပီး ျပင္းျပစြာ ပူေလာင္လာပါသတဲ႔။ ဒါေၾကာင္႔ အေစာႀကီးကတည္းက ေတာထြက္မယ္ၾကံေတာ႔လည္း အတန္တန္တား၊ ဒုကၠရစရိယာက်င္႔ေတာ္မူေတာ႔လည္း ခ်စ္သမီးေခ်ာကေလးေတြနဲ႔ ျမွဴဆြယ္ျဖားေယာင္း၊ ေနာက္ဆုံးေတာ႔ အပရာဇိတပလႅင္ေတာ္ႀကီး ေပၚလာေတာ႔ မေနႏိုင္ေတာ႔ဘူး။ တပ္ေထာင္တာ ဗိုလ္ထုနဲ႔ လူစုၿပီး အဲေလ နတ္စုၿပီးကို စစ္ခင္းတိုက္ခိုက္ေလေတာ႔သတဲ႔။
အဲသေလာက္ဆိုးတဲ႔ မာရ္နတ္မင္းႀကီးမို႔လို႔ ႀကဳံေတာင္႔ႀကဳံခဲ ဘုရားပြင္႔ေတာ္မူတဲ႔ အခိုက္မွာ ပက္ပင္းႀကီးဆုံပါေသာ္လည္း မဂ္ေစာ္ဖိုလ္ေစာ္မနံ၊ ေသာတာပန္ေလာက္မွ မတည္ႏိုင္၊ အခ်ည္းႏွီး ျဖစ္ရရွာေလတယ္။ ဘုရားရွင္ကို ပရိနိဗၺာန္ ျပဳေတာ္မူပါေတာ႔လို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ ေလွ်ာက္ထား ေတာင္းပန္တာလည္း ဒင္းပဲ။ ဘုရားရွင္ မရွိေတာ႔တဲ႔ ေနာက္မွာေတာ႔ ဒင္းရန္ကို နွိမ္နွင္းမယ္႔သူလည္း မရွိေတာ႔ဘူး။ သာသနာေတာ္ကို ေနွာက္ယ်က္ဖ်က္ဆီးမယ္႔ၾကံရင္ျဖင္႔ ခက္ရေခ်ရဲ႕လို႔ ရဟနၱာမေထရ္ျမတ္ႀကီးေတြက ပူပူပင္ပင္ ဆင္ျခင္ၾကည့္တဲ႔အခါ ေနာင္ႏွစ္ေပါင္း ၂၃၀ ေလာက္ၾကာရင္ မဇၨိမအရပ္မွာ သီရိဓမၼာေသာကမင္းႀကီး ( King Asoka) ရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္ အလွဴေတာ္ႀကီးေပးတဲ႔အခါ လာေရာက္ေႏွာက္ယွက္ဦးလတၱံ႔ လို႔ ျမင္ေတာ္မူသတဲ႔။ ဘယ္သူကမ်ား ႏွိမ္ႏွင္းတားဆီးႏိုင္မွာပါလိမ္႔လို႔ ဆင္ျခင္ၾကည့္တဲ႔အခါ ေတာင္သမုဒၵရာ ေရျပင္အလယ္မွာ ေၾကးျပႆဒ္နဲ႔ သီတင္းသုံးေတာ္မူေသာ ရွင္ဥပဂုတၱ ရဟႏၱာ မေထရ္ကို ျမင္ေတာ္မူတယ္။ သည္ကိုယ္ေတာ္က သံဃာ႔ကိစၥမ်ားမွာ မပါမ၀င္ သူ႔ဘာသူ တစ္သီးပုဂၢလစံျမန္းေနတာမို႔ ပ၀ါရနာ မျပဳတဲ႔အတြက္ ဒဏ္ထားၿပီး မာရ္နတ္ကို ႏွိမ္ႏွင္းဖို႔ တာ၀န္ေပးယူရပါသတဲ႔။ ရွင္ဥပဂုတၱမေထရ္ မာရ္နတ္မင္းကို ႏွိမ္ႏွင္းတဲ႔အခါ သတၱ၀ါေတြ အမ်ဳိးမ်ဳိး ဖန္ဆင္းတိုက္ခိုက္ၾကၿပီး ေနာက္ဆုံးမွာ မေထရ္ႀကီးက မနုသီဟအသြင္ ဖန္ဆင္းလိုက္ေတာ႔မွ မာရ္နတ္မင္းလည္း အဘားအဘားေအာ္လို႔ ေၾကာက္လန္႔ျခင္းႀကီးစြာနဲ႔ အရႈံးေပးလိုက္ရသတဲ႔။ ဒါေၾကာင္႔ ဘုရားေျခရင္းမွာ မနုသီဟအရုပ္ေတြထားတယ္ဆိုတာ တို႔ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြရဲ႕ အလွဴမွာ မာရ္နတ္မင္း လာမဖ်က္ဆီးႏိုင္ေအာင္ သူေၾကာက္တဲ႔ အရုပ္ႀကီးေတြ ထုၿပီး ထားတာလား မသိပါဘူး။
ေနာက္တစ္မ်ဳိး ေျပာၾကျပန္တာကေတာ႔ အာေသာကမင္းႀကီးက ကိုးတိုင္းကိုးဌာန သာသနာျပဳဖို႔ေစလႊတ္လိုက္တဲ႔ အရွင္ ေသာန နဲ႔ အရွင္ဥတၱရ ရဟနၱာမေထရ္နွစ္ပါးဟာ သု၀ဏၰဘူမိတိုင္းကို ေရာက္လာေတာ႔ တိုင္းသူျပည္သားမ်ားကို အရပ္နီးပါးက ဘီလူးသူရဲမ်ား လာေရာက္ဖမ္းစားလို႔ ထိတ္ထိတ္လန္႔လန္႔ ရွိေနရွာၾကသတဲ႔။ ဒါနဲ႔ပဲ ကိုယ္ေတာ္ႏွစ္ပါး ပူးေပါင္းလို႔ သတၱ၀ါႀကီးတစ္ေကာင္ ဖန္ဆင္းျပတဲ႔အခါ ဘီလူးေတြ ေၾကာက္လန္႔ထြက္ေျပးၿပီး တိုင္းျပည္သာယာသြားသတဲ႔။ ရဟန္းႏွစ္ပါးက တရုတ္နဂါးပူးကသလို ဖန္ဆင္းၾကလို႔လား မသိပါဘူး။ ေနာက္ဘက္က ဖင္ပိုင္းမွာ ႏွစ္ခြျဖစ္ေနတယ္ မဟုတ္ဘူးလား။ ဒါလည္းပဲ ယုတၱိနဲ႔ မလြတ္ပါဘူး။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ႏိုင္ငံေတြထဲမွာ မႏုသီဟအရုပ္ဆိုတာ ကိုယ္တို႔ ျမန္မာေတြဆီမွာပဲ ရွိတာေလ။ သု၀ဏၰဘူမိဆိုလို႔ ေလဆိပ္ႀကီးရွိတဲ႔ အိမ္နီးခ်င္းေတြဆီပဲ သြားမမွတ္နဲ႔ဦး။ အဲဒါ သူတို႔လည္း ကိုယ္႔ဆီက ကူးခ်ထားတာ။ လြန္ခဲ႔တဲ႔ ႏွစ္ေပါင္း ၂၅၀၀ ေက်ာ္က ေျမပုံကို အခုေျမပုံနဲ႔ Google Map ေပၚရွာရင္ေတာ႔ ရြာလည္သြားမွာ။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ မႏုသီဟ ဖင္ႏွစ္ခြဆိုတဲ႔ အရုပ္ႀကီးေတြဟာ ကိုယ္တို႔ ျမန္မာပိုင္ ျမန္မာ႔မူပါလို႔ ေရစစၥႀတီ လုပ္လိုက္ၾကပါစို႔။ သူ႔ရဲ႕အစြမ္းကေတာ႔ အျမင္မွာ လွပတင္႔တယ္ေသာ္ျငား အင္မတန္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ေကာင္းတယ္ လို႔ ဆိုရမွာေပါ႔ေနာ္။ ဘီလူးေတြ မာရ္နတ္ေတြေတာင္ လန္႔ေျပးၾကရတယ္ မဟုတ္ဘူးလား။
ဟုတ္ေပလိမ္႔မယ္။ ဟုတ္ေပလိမ္႔မယ္။ ေမာင္စံဖားကေလးလည္း သည္ကေန႔ေခတ္ေရာက္ကာမွ မႏုသီဟ ဖင္ႏွစ္ခြနဲ႔ သတၱ၀ါေတြ ေတြ႔ေတြ႔ေနရတာ အႀကိမ္ေပါင္း မနည္းေတာ႔ဘူး။ သူတို႔ကို ဘယ္သူေတြက ေၾကာက္ၾကလန္႔ၾကသလဲေတာ႔ မေျပာတတ္ပါဘူး။ ကိုယ္ကေတာ႔ သူတို႔ဖင္ႏွစ္ခြႀကီးေတြ ျမင္လိုက္တိုင္း တယ္ေၾကာက္စရာေကာင္းေပသကိုး လို႔ ထိတ္လန္႔မိတယ္။ ေကာသလႅမင္းအိပ္မက္ ၁၆ ခ်က္ထဲက ဦးေခါင္းႏွစ္လုံးပါတဲ႔ ျမင္းႀကီးေတြထက္ ပိုဆိုးေတာ႔တယ္။ အဲ႔ဒါက ေနာင္ေသာအခါ၀ယ္ တရားလိုဘက္မွေရာ၊ တရားခံဘက္မွပါ ႏွစ္ဘက္စလုံးကို ခြတုပ္ျဖတ္အုပ္လုပ္တတ္ေသာ တရားသူႀကီးမ်ား ေပၚလာလတၱံ႔ လို႔ဆိုတာ မဟုတ္လား။ ဒါမ်ဳိးကေတာ႔ ရိုး ဟိုး ဟိုး ဟိုး ေနပါၿပီေမာင္။ စာမဖြဲ႔ပါဘူး။ အေမရိကန္က တရားစီရင္ေရးမ႑ဳိင္ေတာင္ ခ်ိန္ခြင္ရုပ္ကေလးနဲ႔ ျပတာ မဟုတ္ဘူးလား။ တို႔ဆီက တရားသူႀကီးမ်ားလည္းပဲ ႏွစ္ဘက္စလုံးကို ခ်ိန္ခြင္ထဲထည့္ခ်ိန္၊ သာတဲ႔ဘက္ကို အနိုင္ေပးမွာေပါ႔။ ၀င္းဦးသီခ်င္းေလးေတာင္ ရွိေသးတယ္ေလ။ “ဖ်ားစူးက်ိန္မယ္။ က်မ္းစူးက်ိန္မယ္။ ခ်ိန္ဆကာပင္ ေတြးလို႔ အေရးယူပါေတာ႔ကြယ္။” တဲ႔။ (အမွန္တရား အခ်က္အလက္ေတြကို ခ်ိန္တာပါေနာ္။) အခုဟာကေတာ႔ ဖင္ႏွစ္ခြဆိုေတာ႔ ႏွစ္ဘက္ခြစားတာမဟုတ္ရင္ ဘာလုပ္တာလဲ လို႔ လိုက္မေတြးနဲ႔ဦး။ ဟိုဘက္သည္ဘက္ ေလွနံႏွစ္ဘက္နင္းထားတဲ႔သူေတြကို ေျပာတာ။
မၾကာေသးခင္က တို႔ေမႀကီးအနီးနားမွာေနတဲ႔ အတြင္းစည္းထဲက လူငယ္ေျခတက္ေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ အမွတ္မထင္ ဆုံမိပါတယ္။ (ဘယ္သူဘယ္၀ါလို႔ မေတြးရဘူးေနာ္။ သူလိုလူစားအမ်ားႀကီးေပမယ္႔ မဟုတ္တဲ႔သူေတြ အထင္ခံရရင္ သနားပါတယ္။) သူ႔ခမ်ာ အင္မတန္ အလုပ္မ်ားရွာတာပါ။ ပါတီတာ၀န္ တိုင္းျပည္တာ၀န္ေတြအျပင္ အဘတို႔က ေပးအပ္ေသာတာ၀န္မ်ားပါ မနားမေန လုပ္ေဆာင္ေနရရွာတာဆိုေတာ႔ စကားေတာင္ မနည္းလုလုၿပီး ေျပာေနရရွာတယ္။ ေျပာရင္းေျပာရင္းနဲ႔ သူကသာ အရွိန္ေတြရလာတယ္။ ကိုယ္႔မွာျဖင္႔ ပါးစပ္ႀကီးအေဟာင္းသား ျဖစ္လာေရာ။ သူ၀တ္ထားတာက ပင္နီပါ။ ဒါေပသိ သူ႔ပါးစပ္ကထြက္သမွ် အဘက ဘယ္လို၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ဘယ္႔ႏွယ္။ တစ္ခြန္းမွ မလြတ္ဘူး။ အစိမ္းေရာင္စကားေတြခ်ည့္ ေျပာသြားတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခိုင္းထားလို႔ မေန႔ကတင္ ဘယ္ႏိုင္ငံက ျပန္လာတယ္။ ဟိုတစ္ခါလည္း ဘယ္ႏိုင္ငံသြားရေသးတယ္။ ျမန္မာျပည္ႀကီးေတာ႔ အမ်ားႀကီး ေနာက္က်က်န္ခဲ႔ပါၿပီ။ သူမ်ားတစ္လွမ္းလွမ္းရင္ ကိုယ္က ေလးငါးဆယ္လွမ္း လွမ္းႏိုင္မွာ ေတာ္ကာက်မယ္ ဆိုလား။ ေျပာရင္းေျပာရင္းနဲ႔ ထေတာင္ေျပးေတာ႔မယ္႔ပုံပဲ။ ကိုယ္က အေမ ေနေကာင္းလား။ ဘာေတြလုပ္ေနသလဲ ေမးခ်င္တာေတာင္ စကားဘယ္႔နွယ္ စရမွန္းမသိဘူး။ ေနာက္ဆုံးေတာ႔ အတင္းႀကီး စကားလမ္းေၾကာင္းလႊဲၿပီး ပင္နီေခ်ာ နဲ႔ ေယာထမီ ဇာတ္ေၾကာင္းခင္းေတာ႔ ပိုလို႔ေတာင္ အံ႔ၾသစရာေတြ ၾကားခဲ႔ရတယ္။ တို႔ေမက သူ႔ဘာသူသာ တစ္ကိုယ္တည္းရုန္းေနတာ။ ပါတီမွာ သူကလြဲရင္ ေလာက္ေလာက္လားလား ဘယ္သူမွ မရွိဘူးတဲ႔။ သူ႔အသက္ကလည္း ငယ္ေတာ႔တာ မဟုတ္ေတာ႔ သူမရွိရင္ ပါတီလည္း တာ႔တာပဲတဲ႔။ ဖ်ားဖ်ား။ ေျပာရက္လိုက္တာ။ ၾကားမိတဲ႔ကိုယ္ေတာင္ မႏုသီဟျမင္ရတဲ႔ မာရ္နတ္မင္းလိုပဲ ၾကက္သီးေမြးညင္းထေအာင္ ေၾကာက္မိတယ္။ အဲ႔လိုလူ အနားေခၚထားရတဲ႔ တို႔အေမေတာ႔ ဒုကၡနဲ႔ လွလွနဲ႔ ေတြ႔ရေခ်ေသးရဲ႕။
တကယ္ေတာ႔ နိုင္ငံေရးဆိုတာ မိတ္ေဆြမရွိ၊ ရန္သူမရွိ၊ တိုင္းျပည္အတြက္ဆိုရင္ ဘယ္သူနဲ႔မဆို အတူတကြ လက္တြဲအလုပ္လုပ္ႏိုင္ရမယ္။ အေမ႔ကို ခ်စ္တဲ႔သူဟာ အဘနဲ႔ေတာ႔ က႑ေကာစျဖစ္ေနရမယ္ လို႔ မဆိုလိုပါဘူး။ တည့္ေလေကာင္းေလေပါ႔။ ဒါေပမယ္႔ ကိုယ္က ဘယ္ေလွေပၚမွာ စီးေနတာလဲေတာ႔ ေမ႔သြားဖို႔ မသင္႔ပါဘူး။ သူ႔ဟာက ေလွနံႏွစ္ဘက္နင္းထားရုံတင္ မဟုတ္ဘူး။ သည္ဘက္ေလွ နစ္မယ္ၾကံရင္ ကန္ပစ္ခဲ႔ၿပီး ဟိုဘက္ကို ကူးလိုက္ဖို႔ အသင္႔ျပင္ထားတယ္။ သစၥာရွိသလား လို႔ ေမးရင္ သစ္စာတင္မက၊ ေရေပၚစာ ေရာ လႊစာပါ ရွိၿပီးသား လို႔ ေျပာမယ္ထင္တယ္။ ေခတ္ကေျပာင္းလာတဲ႔အတြက္ သူတို႔ကိုလည္း အျပစ္ဆိုစရာေတာ႔ မရွိဘူးေပါ႔။ ဘုရင္ကို သစၥာခံရတဲ႔ေခတ္ မဟုတ္ဘူးေလ။ ပလႅင္ကိုပဲ သစၥာခံရတာ မဟုတ္ဘူးလား။ (ဒါေၾကာင္႔ မာရ္နတ္ႀကီးက ပလႅင္ကို လာလုတာ ျဖစ္မယ္။) ေလာေလာဆယ္မွာ တို႔ေမေမက ထီးလိုမင္းလိုပဲ ရွိေသးတယ္။ ဥကင္ဘုံျမင္႔ မေရာက္ေသးဘူး။ ဒါေၾကာင္႔ အမတ္ဒိန္လို႔ တံခါးတစ္ျခမ္းပဲ ဖြင္႔ထားေပးတာ ေနပါလိမ္႔မယ္။
သည္မွာဘက္ကမ္းကမွ ေရႊကိုင္းတဘက္ ကၽြန္းသန္လ်က္ကို လွမ္းၾကြေတာ္မူဖို႔ ေျခလွမ္းျပင္ထားတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဟိုမွာဘက္ကမ္းကလည္း ၾကက္ယက္ဘုန္းေခါင္ နန္းနတ္ေတာင္ဆီကို ခ်ီေတာ္မူဖို႔ ဖ၀ါးစၾကာေတာ္ ကားယားႀကီးခြထားတဲ႔သူေတြ ရွိပါေသးတယ္။ ေဘးခ်င္းမ်ား ယွဥ္ထိုင္မိလိုက္ရင္ ခင္မာလာမင္းမ်ား မ်က္စပစ္ျပၿပီး ဂ်ာနယ္ထဲ ဓါတ္ပုံနဲ႔တကြ ပါသြားဖို႔ ေလာေဆာ္ေနသူေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။ ဟိုတုန္းက မုန္းလွပါခ်ည္ရဲ႕ဆို နံမယ္ေတာင္ မၾကားခ်င္ဘူး လုပ္ေနတာလည္း သူတို႔ပဲ။ ခုက်မွ “က်ဳပ္ႏွမမ်ားရယ္ ဖိတ္ၾကားခ်င္ပါတယ္ တစ္ခါ” ဆို “ၾကားစကားမ်ား မယုံနဲ႔ ေဘးဖယ္ထား” လုပ္တာလည္း သူတို႔ပဲ။ တတ္ႏိုင္ခ်က္ကေတာ႔ ကိုးေလာက္ေတာင္ မက။ က်ဳပ္တို႔ဘဘ ဖင္ႏွစ္ခြ။ “ဘယ္ကစြမ္းအားရွင္ေတြလဲ။ ၾကားဖူးေပါင္ကြယ္။ စြပ္စြပ္စြဲစြဲ။ အဲဒါ က်ဳပ္ မဟုတ္ဘူး။ ဟိုေကာင္ေလ။ ဟိုေကာင္။ ဘယ္ေရာက္သြားပတုန္း၊ အဲ႔ေကာင္။ ငါေနာ္။ ေတြ႔မ်ားေတြ႔လို႔ကေတာ႔ အဲ႔ေကာင္ ေသၿပီသာမွတ္။” စသည္ စသည္ျဖင္႔ ၾကည့္ရၾကားရတဲ႔သူေတြ မ်က္စိေတြကိုလည္လို႔။ ၀င္းဦး ရွစ္ကိုယ္ခြဲကား ရိုက္ေနသလိုပဲ။ ဇာတ္ေကာင္စရိုက္ေတြကျဖင္႔ ေဆးစက္က်ရာ အရုပ္ထင္တယ္။ မ်က္ခြက္ႀကီးကသာ အကုန္ခၽြတ္စြပ္ ျဖစ္ေနတာ။
သူတို႔လိုမ်ဳိး ဟိုဘက္တိုးလိုက္ သည္ဘက္တိုးလိုက္၊ တိုးရင္းနဲ႔ ကလိုက္၊ ကရင္းနဲ႔တိုးလိုက္ လုပ္ေနတဲ႔သူေတြဟာ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ေတာ႔ ေတာ္ေတာ္ကို နိုင္ငံေရးပါး၀ေနတဲ႔သူေတြ လို႔ ထင္ပါလိမ္႔မယ္။ အမွန္မွာေတာ႔ အဲဒါ လုံး၀ ႏိုင္ငံေရးပါး မ၀လို႔ လုပ္ေနတဲ႔အလုပ္ဗ်။ ဘ၀ဆိုတာ ဗုံလုံတစ္လွည့္ ငါးပ်ံတစ္လွည့္ပဲ။ ဘယ္သူမွ အထက္မွာ အၿမဲ မေနႏိုင္ဘူး။ ကိုယ္အေပၚေရာက္ေနတုန္း ဖိေထာင္းထားရင္ ကိုယ္ေအာက္ျပန္ေရာက္တဲ႔ အလွည့္က်ရင္လည္း မသက္သာဘူး။ တက္သမွ်လူ ဘုရားထူးလို႔ အထက္မွာခ်ည့္ပဲ ထိုင္ေနႏိုင္တဲ႔သူဆိုတာ ဘယ္တုန္းကမွ မရွိခဲ႔ဘူး။ ေ၀းေ၀းသြား မၾကည့္ပါနဲ႔။ ကိုယ္႔မ်က္စိေအာက္မွာတင္ ပလႅင္ေပၚက ဆင္းဆင္းသြားရသူေတြ အမ်ားႀကီး ရွိလာၿပီ။ အေရးရယ္ အေၾကာင္းရယ္က်ေတာ႔ တရားနဲ႔မေျဖရင္ ကုလားနဲ႔ေသရေတာ႔မယ္။ (ေမာ္က်ဴရီမွာ အပၸနားပဲ ရွိသဗ်။)
ပန္းခ်စ္သူ ဘဘႀကီးနဲ႔ အင္တာဗ်ဴးတစ္ခု ဖတ္လိုက္ရပါတယ္။ သူ႔ရင္ထဲကလာတဲ႔စကား ဟုတ္မဟုတ္ေတာ႔ မသိဘူးေပါ႔ေလ။ (ေတာ္ေနၾကာ ေလာ္ဘီလုပ္တယ္ ျဖစ္ေနမစိုးလို႔) စာမ်က္ႏွာေပၚ ဖတ္လိုက္ရတာေတာ႔ျဖင္႔ သံေ၀ဂႀကီးစြာ ရမိတယ္။ “တကယ္ေတာ႔ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေထာက္လွမ္းေရးေတြဆိုတာ ဘယ္ေခတ္ကမွ ဇာတ္သိမ္းေကာင္းခဲ႔တာ မဟုတ္ပါဘူး။” တဲ႔။ အင္း။ ဟုတ္ပါ႔မလား ေမာင္ကာဠဳရဲ႕လို႔ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္မိပါတယ္။ ကိုယ္တို႔ဆီမယ္လည္း အဲသည္က လာတာ တစ္ေယာက္ ရွိခဲ႔တယ္ေလ။ ၾကမ္းသလား မေမးနဲ႔။ ရုံထဲမွာ ဘြဲ႔လြန္ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ကို ေလးဘက္ေထာက္ၿပီး ေလွ်ာက္ခိုင္းခဲ႔တယ္။ ဇာတ္သိမ္းခန္းနီးေတာ႔ သူဘာေတြျဖစ္လာသလဲ မေျပာခ်င္ေတာ႔ပါဘူး။ သိတဲ႔သူသာ ေမးၾကည့္ပါေတာ႔။ မ်က္မွန္တင္ဦးဆိုတဲ႔ ဘဘႀကီးလက္ထက္ကို ကုိယ္ေကာင္းေကာင္းမမွီလိုက္ေသာ္လည္းပဲ အဆုံးသတ္ မေကာင္းတဲ႔အထဲ သူလည္း ပါသတဲ႔။ လက္ရွိအခ်ိန္တုန္းက သူတို႔ေလာက္ ဖိန္႔ဖိန္႔တုန္ေအာင္ ေၾကာက္ခဲ႔ရတာလည္း မရွိသလို လက္မဲ႔အခ်ိန္ေရာက္ေတာ႔ သူတို႔ေလာက္ သနားစရာေကာင္းတာလည္း မရွိဘူး။ (ဆင္းရဲခ်မ္းသာကိစၥ ဆင္ပိန္ကၽြဲကို ဆိုလိုတာ မဟုတ္ပါ) အေသာကံ၊ ၀ိရဇံ၊ ေခမံ အစရွိတဲ႔ ၿငိမ္းေအးခ်မ္းသာျခင္းေတြ ပိန္းၾကာဖက္ေရမတင္သလို ကြယ္ေပ်ာက္သြားၿပီး ေနာင္တ၊ ေသာက၊ ဗ်ာပါဒ၊ (ေဒါသလည္း ကုန္ဦးမယ္ မဟုတ္ပါ) အစရွိေသာ ကိေလသာေလာင္မီးေတြ တၿငီးၿငီး ေတာက္ေလာင္ေနရတာေပါ႔။
သည္လိုအခ်ိန္မ်ဳိးမွာ အာဏာျပန္ရရာရေၾကာင္း မေကာင္းသျဖင္႔ေတြ ျပန္လည္ၾကံစည္ဖို႔ဆိုတာ စဥ္းစားဆင္ျခင္ဥာဏ္ရွိတဲ႔သူအဖို႔ ဘယ္ေတာ႔မွ ျပန္မက်ဳိးစားေတာ႔မွာ အေသအခ်ာပါပဲ။ ငရဲပန္းကို ေရႊပန္းမွတ္လို႔ ပန္ခဲ႔ၿပီးၿပီ။ ေခါင္းမွာလည္း ေသြးအလိမ္းလိမ္းနဲ႔ ဒဏ္ရာေတြ အျပည့္။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ျပန္မိုက္ဦးမလား လို႔ ေမးမွေမးတတ္ပေလ။ ခုပဲ အသက္ခုႏွစ္ဆယ္နားကပ္ေနမွ ဘယ္ႏွစ္ႏွစ္နန္းစံဖို႔ ငရဲယူေနရဦးမွာလဲ။ မိုက္ခ်င္းမိုက္ရင္ အဲသည္ ဘာမွန္းမသိ ညာမွန္းမသိ မႏုသီဟကေလးေတြသာ တြင္းတူးၿပီး မိုက္ဖို႔ ရွိေပလိမ္႔မယ္။ ပညာရွိဦးေပၚဦးေသေတာ႔ လက္ဖ၀ါးႏွစ္ဘက္ အေခါင္းအျပင္ထုတ္ခဲ႔ လို႔ မွာတာဟာ က်န္ရစ္သူ မႏုသီဟေလးမ်ား သင္ခန္းစာယူႏိုင္ဖို႔အတြက္ လို႔ အခုမွပဲ သေဘာေပါက္မိပါတယ္။ ဘာမွ ပါမသြားဘူး အေမာင္တို႔ အမိတို႔ရဲ႕။ ခ်န္ထားခဲ႔တာေတြေတာ႔ အမ်ားႀကီးပဲ။ စည္းစိမ္ဥစၥာလား။ သူ႕သားေတာင္ ခ်မ္းသာတယ္ မၾကားမိဘူး။ သူ႔မ်ဳိးရိုးအဆက္အႏြယ္ ဘယ္သူဘယ္၀ါ လို႔လည္း မၾကားဖူးေတာ႔ဘူး။ နံမယ္ ဂုဏ္သတင္းဆိုရင္ေတာ႔ ခုထက္ထိ က်န္ေသးတယ္ေလ။ ကိုယ္ယုံၾကည္တဲ႔ဘက္က ခိုင္ၿမဲစြာ ရပ္တည္ပါ။ သူမ်ားကို သစၥာခံခ်င္ခံ မခံခ်င္ေန။ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္ေတာ႔ သစၥာမေဖာက္ပါနဲ႔။ ဖင္ဆိုတာ ႏွစ္ခြရွိရင္ အိမ္သာတက္ရလည္း ခက္လိမ္႔မယ္။ အိမ္ေထာင္ျပဳရလည္း ခက္လိမ္႔မယ္။ ေၾကာက္ခ်ာႀကီး။ ေၾကာက္ခ်ာႀကီး။
မနုသီဟႀကီး ျဖစ္လာပုံ သမိုင္းေၾကာင္းကေတာ႔ ကိုယ္ၾကားဖူးတာတင္ မူကြဲႏွစ္မ်ဳိး ျဖစ္ေနပါတယ္။ ျမတ္စြာဘုရား ပရိနိဗၺာန္ စံ၀င္သြားတဲ႔အခါ ဘုရားကလြဲရင္ ဘယ္သူ႔မွ မေၾကာက္တဲ႔ မာရ္နတ္မင္းႀကီးက ငုတ္တုတ္ႀကီး က်န္ေနရစ္ခဲ႔ပါတယ္။ အဲ႔ဒီမာရ္နတ္ႀကီးက နွယ္ႏွယ္ရရေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘုရားေတာင္ စစ္ခင္းၿပီး ပလႅင္လုလာခဲ႔တဲ႔ ပထမဦးဆုံးေအာင္ျခင္းႀကီးပါ။ သူက နတ္ဆိုေပမယ္႔ နတ္ျပည္ေျခာက္ထပ္ကို ပိုင္စိုးတယ္ဆိုတဲ႔ နတ္တို႔သနင္း သိၾကားမင္းရဲ႕ ၾသဇာေအာက္မွာ မရွိပါဘူး။ (တို႔ဆီက သမၼတႀကီး နဲ႔ စာဖတ္ေနသူႀကီး လို ေနမွာေပါ႔ေနာ္) သူေနတဲ႔ ပရနိမၼိတ ၀ႆ၀တီနတ္ျပည္ဆိုတာ နတ္ျပည္ေျခာက္ထပ္မွာ အျမင္႔ဆုံးျဖစ္ၿပီး နံမယ္ကို ပါဠိအနက္ျပန္လိုက္ရင္ ကာမဂုဏ္မွန္သမွ်ကို အလိုရွိတိုင္း ခံစားႏိုင္ေသာ နတ္ျပည္ လို႔ အဓိပၸါယ္ထြက္တယ္။ သူ႔ထက္ျမင္႔သြားတဲ႔ ျဗဟၼာ႔ဘုံေတြမွာ ကာမဂုဏ္ေတြ မရွိေတာ႔ဘူး။ စ်ာန္အဟုန္နဲ႔သာ ေနၾကတာ။ ကိုယ္တို႔လို ကာမဘုံသား ဆုံလည္ႏြားေတြ အတြက္ေတာ႔ မာရ္နတ္မင္းႀကီးရဲ႕ တုိင္းျပည္ဆိုတာ ၃၁ဘုံမွာ ဇိမ္အရွိဆုံး စည္းစိမ္အခံစားႏိုင္ဆုံး အရပ္လို႔ဆိုရင္ မမွားဘူး။
အဲ႔ေလာက္စည္းစိမ္ခံစားေနနိုင္တဲ႔အရပ္မွာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး စီမံခန္႔ခြဲေရးတာ၀န္ေတြကို ဘာျဖစ္လို႔ အခ်ိန္ကုန္ အလုပ္ရႈပ္ခံၿပီး လုပ္ေနရမွာတုန္း။ ဟိုးေအာက္ ဒုတိယထပ္မွာေနတဲ႔ ကိုမာဃကို သိၾကားမင္းခန္႔ၿပီး “အရႈပ္ထုပ္မွန္သမွ် မင္းဘာမင္း ရွင္းေတာ႔ ငါ႔ဆီ လာလာ မရႈပ္ေစနဲ႔။” ဆို အာဏာကုန္ လႊဲေပးလိုက္ဟန္ တူပါတယ္။ လူ႔ျပည္မွာ ဘုရားပြင္႔ေတာ႔မယ္ဆိုၿပီး ဗုဒၶေကာလာဟလထြက္ေတာ႔ မာရ္နတ္ႀကီးက သူ႔ကို အာဏာသိမ္းမယ္မွတ္လို႔ ၀န္တိုမေစၦရိယစိတ္ေတြျဖစ္ၿပီး ျပင္းျပစြာ ပူေလာင္လာပါသတဲ႔။ ဒါေၾကာင္႔ အေစာႀကီးကတည္းက ေတာထြက္မယ္ၾကံေတာ႔လည္း အတန္တန္တား၊ ဒုကၠရစရိယာက်င္႔ေတာ္မူေတာ႔လည္း ခ်စ္သမီးေခ်ာကေလးေတြနဲ႔ ျမွဴဆြယ္ျဖားေယာင္း၊ ေနာက္ဆုံးေတာ႔ အပရာဇိတပလႅင္ေတာ္ႀကီး ေပၚလာေတာ႔ မေနႏိုင္ေတာ႔ဘူး။ တပ္ေထာင္တာ ဗိုလ္ထုနဲ႔ လူစုၿပီး အဲေလ နတ္စုၿပီးကို စစ္ခင္းတိုက္ခိုက္ေလေတာ႔သတဲ႔။
အဲသေလာက္ဆိုးတဲ႔ မာရ္နတ္မင္းႀကီးမို႔လို႔ ႀကဳံေတာင္႔ႀကဳံခဲ ဘုရားပြင္႔ေတာ္မူတဲ႔ အခိုက္မွာ ပက္ပင္းႀကီးဆုံပါေသာ္လည္း မဂ္ေစာ္ဖိုလ္ေစာ္မနံ၊ ေသာတာပန္ေလာက္မွ မတည္ႏိုင္၊ အခ်ည္းႏွီး ျဖစ္ရရွာေလတယ္။ ဘုရားရွင္ကို ပရိနိဗၺာန္ ျပဳေတာ္မူပါေတာ႔လို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ ေလွ်ာက္ထား ေတာင္းပန္တာလည္း ဒင္းပဲ။ ဘုရားရွင္ မရွိေတာ႔တဲ႔ ေနာက္မွာေတာ႔ ဒင္းရန္ကို နွိမ္နွင္းမယ္႔သူလည္း မရွိေတာ႔ဘူး။ သာသနာေတာ္ကို ေနွာက္ယ်က္ဖ်က္ဆီးမယ္႔ၾကံရင္ျဖင္႔ ခက္ရေခ်ရဲ႕လို႔ ရဟနၱာမေထရ္ျမတ္ႀကီးေတြက ပူပူပင္ပင္ ဆင္ျခင္ၾကည့္တဲ႔အခါ ေနာင္ႏွစ္ေပါင္း ၂၃၀ ေလာက္ၾကာရင္ မဇၨိမအရပ္မွာ သီရိဓမၼာေသာကမင္းႀကီး ( King Asoka) ရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္ အလွဴေတာ္ႀကီးေပးတဲ႔အခါ လာေရာက္ေႏွာက္ယွက္ဦးလတၱံ႔ လို႔ ျမင္ေတာ္မူသတဲ႔။ ဘယ္သူကမ်ား ႏွိမ္ႏွင္းတားဆီးႏိုင္မွာပါလိမ္႔လို႔ ဆင္ျခင္ၾကည့္တဲ႔အခါ ေတာင္သမုဒၵရာ ေရျပင္အလယ္မွာ ေၾကးျပႆဒ္နဲ႔ သီတင္းသုံးေတာ္မူေသာ ရွင္ဥပဂုတၱ ရဟႏၱာ မေထရ္ကို ျမင္ေတာ္မူတယ္။ သည္ကိုယ္ေတာ္က သံဃာ႔ကိစၥမ်ားမွာ မပါမ၀င္ သူ႔ဘာသူ တစ္သီးပုဂၢလစံျမန္းေနတာမို႔ ပ၀ါရနာ မျပဳတဲ႔အတြက္ ဒဏ္ထားၿပီး မာရ္နတ္ကို ႏွိမ္ႏွင္းဖို႔ တာ၀န္ေပးယူရပါသတဲ႔။ ရွင္ဥပဂုတၱမေထရ္ မာရ္နတ္မင္းကို ႏွိမ္ႏွင္းတဲ႔အခါ သတၱ၀ါေတြ အမ်ဳိးမ်ဳိး ဖန္ဆင္းတိုက္ခိုက္ၾကၿပီး ေနာက္ဆုံးမွာ မေထရ္ႀကီးက မနုသီဟအသြင္ ဖန္ဆင္းလိုက္ေတာ႔မွ မာရ္နတ္မင္းလည္း အဘားအဘားေအာ္လို႔ ေၾကာက္လန္႔ျခင္းႀကီးစြာနဲ႔ အရႈံးေပးလိုက္ရသတဲ႔။ ဒါေၾကာင္႔ ဘုရားေျခရင္းမွာ မနုသီဟအရုပ္ေတြထားတယ္ဆိုတာ တို႔ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြရဲ႕ အလွဴမွာ မာရ္နတ္မင္း လာမဖ်က္ဆီးႏိုင္ေအာင္ သူေၾကာက္တဲ႔ အရုပ္ႀကီးေတြ ထုၿပီး ထားတာလား မသိပါဘူး။
ေနာက္တစ္မ်ဳိး ေျပာၾကျပန္တာကေတာ႔ အာေသာကမင္းႀကီးက ကိုးတိုင္းကိုးဌာန သာသနာျပဳဖို႔ေစလႊတ္လိုက္တဲ႔ အရွင္ ေသာန နဲ႔ အရွင္ဥတၱရ ရဟနၱာမေထရ္နွစ္ပါးဟာ သု၀ဏၰဘူမိတိုင္းကို ေရာက္လာေတာ႔ တိုင္းသူျပည္သားမ်ားကို အရပ္နီးပါးက ဘီလူးသူရဲမ်ား လာေရာက္ဖမ္းစားလို႔ ထိတ္ထိတ္လန္႔လန္႔ ရွိေနရွာၾကသတဲ႔။ ဒါနဲ႔ပဲ ကိုယ္ေတာ္ႏွစ္ပါး ပူးေပါင္းလို႔ သတၱ၀ါႀကီးတစ္ေကာင္ ဖန္ဆင္းျပတဲ႔အခါ ဘီလူးေတြ ေၾကာက္လန္႔ထြက္ေျပးၿပီး တိုင္းျပည္သာယာသြားသတဲ႔။ ရဟန္းႏွစ္ပါးက တရုတ္နဂါးပူးကသလို ဖန္ဆင္းၾကလို႔လား မသိပါဘူး။ ေနာက္ဘက္က ဖင္ပိုင္းမွာ ႏွစ္ခြျဖစ္ေနတယ္ မဟုတ္ဘူးလား။ ဒါလည္းပဲ ယုတၱိနဲ႔ မလြတ္ပါဘူး။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ႏိုင္ငံေတြထဲမွာ မႏုသီဟအရုပ္ဆိုတာ ကိုယ္တို႔ ျမန္မာေတြဆီမွာပဲ ရွိတာေလ။ သု၀ဏၰဘူမိဆိုလို႔ ေလဆိပ္ႀကီးရွိတဲ႔ အိမ္နီးခ်င္းေတြဆီပဲ သြားမမွတ္နဲ႔ဦး။ အဲဒါ သူတို႔လည္း ကိုယ္႔ဆီက ကူးခ်ထားတာ။ လြန္ခဲ႔တဲ႔ ႏွစ္ေပါင္း ၂၅၀၀ ေက်ာ္က ေျမပုံကို အခုေျမပုံနဲ႔ Google Map ေပၚရွာရင္ေတာ႔ ရြာလည္သြားမွာ။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ မႏုသီဟ ဖင္ႏွစ္ခြဆိုတဲ႔ အရုပ္ႀကီးေတြဟာ ကိုယ္တို႔ ျမန္မာပိုင္ ျမန္မာ႔မူပါလို႔ ေရစစၥႀတီ လုပ္လိုက္ၾကပါစို႔။ သူ႔ရဲ႕အစြမ္းကေတာ႔ အျမင္မွာ လွပတင္႔တယ္ေသာ္ျငား အင္မတန္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ေကာင္းတယ္ လို႔ ဆိုရမွာေပါ႔ေနာ္။ ဘီလူးေတြ မာရ္နတ္ေတြေတာင္ လန္႔ေျပးၾကရတယ္ မဟုတ္ဘူးလား။
ဟုတ္ေပလိမ္႔မယ္။ ဟုတ္ေပလိမ္႔မယ္။ ေမာင္စံဖားကေလးလည္း သည္ကေန႔ေခတ္ေရာက္ကာမွ မႏုသီဟ ဖင္ႏွစ္ခြနဲ႔ သတၱ၀ါေတြ ေတြ႔ေတြ႔ေနရတာ အႀကိမ္ေပါင္း မနည္းေတာ႔ဘူး။ သူတို႔ကို ဘယ္သူေတြက ေၾကာက္ၾကလန္႔ၾကသလဲေတာ႔ မေျပာတတ္ပါဘူး။ ကိုယ္ကေတာ႔ သူတို႔ဖင္ႏွစ္ခြႀကီးေတြ ျမင္လိုက္တိုင္း တယ္ေၾကာက္စရာေကာင္းေပသကိုး လို႔ ထိတ္လန္႔မိတယ္။ ေကာသလႅမင္းအိပ္မက္ ၁၆ ခ်က္ထဲက ဦးေခါင္းႏွစ္လုံးပါတဲ႔ ျမင္းႀကီးေတြထက္ ပိုဆိုးေတာ႔တယ္။ အဲ႔ဒါက ေနာင္ေသာအခါ၀ယ္ တရားလိုဘက္မွေရာ၊ တရားခံဘက္မွပါ ႏွစ္ဘက္စလုံးကို ခြတုပ္ျဖတ္အုပ္လုပ္တတ္ေသာ တရားသူႀကီးမ်ား ေပၚလာလတၱံ႔ လို႔ဆိုတာ မဟုတ္လား။ ဒါမ်ဳိးကေတာ႔ ရိုး ဟိုး ဟိုး ဟိုး ေနပါၿပီေမာင္။ စာမဖြဲ႔ပါဘူး။ အေမရိကန္က တရားစီရင္ေရးမ႑ဳိင္ေတာင္ ခ်ိန္ခြင္ရုပ္ကေလးနဲ႔ ျပတာ မဟုတ္ဘူးလား။ တို႔ဆီက တရားသူႀကီးမ်ားလည္းပဲ ႏွစ္ဘက္စလုံးကို ခ်ိန္ခြင္ထဲထည့္ခ်ိန္၊ သာတဲ႔ဘက္ကို အနိုင္ေပးမွာေပါ႔။ ၀င္းဦးသီခ်င္းေလးေတာင္ ရွိေသးတယ္ေလ။ “ဖ်ားစူးက်ိန္မယ္။ က်မ္းစူးက်ိန္မယ္။ ခ်ိန္ဆကာပင္ ေတြးလို႔ အေရးယူပါေတာ႔ကြယ္။” တဲ႔။ (အမွန္တရား အခ်က္အလက္ေတြကို ခ်ိန္တာပါေနာ္။) အခုဟာကေတာ႔ ဖင္ႏွစ္ခြဆိုေတာ႔ ႏွစ္ဘက္ခြစားတာမဟုတ္ရင္ ဘာလုပ္တာလဲ လို႔ လိုက္မေတြးနဲ႔ဦး။ ဟိုဘက္သည္ဘက္ ေလွနံႏွစ္ဘက္နင္းထားတဲ႔သူေတြကို ေျပာတာ။
မၾကာေသးခင္က တို႔ေမႀကီးအနီးနားမွာေနတဲ႔ အတြင္းစည္းထဲက လူငယ္ေျခတက္ေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ အမွတ္မထင္ ဆုံမိပါတယ္။ (ဘယ္သူဘယ္၀ါလို႔ မေတြးရဘူးေနာ္။ သူလိုလူစားအမ်ားႀကီးေပမယ္႔ မဟုတ္တဲ႔သူေတြ အထင္ခံရရင္ သနားပါတယ္။) သူ႔ခမ်ာ အင္မတန္ အလုပ္မ်ားရွာတာပါ။ ပါတီတာ၀န္ တိုင္းျပည္တာ၀န္ေတြအျပင္ အဘတို႔က ေပးအပ္ေသာတာ၀န္မ်ားပါ မနားမေန လုပ္ေဆာင္ေနရရွာတာဆိုေတာ႔ စကားေတာင္ မနည္းလုလုၿပီး ေျပာေနရရွာတယ္။ ေျပာရင္းေျပာရင္းနဲ႔ သူကသာ အရွိန္ေတြရလာတယ္။ ကိုယ္႔မွာျဖင္႔ ပါးစပ္ႀကီးအေဟာင္းသား ျဖစ္လာေရာ။ သူ၀တ္ထားတာက ပင္နီပါ။ ဒါေပသိ သူ႔ပါးစပ္ကထြက္သမွ် အဘက ဘယ္လို၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ဘယ္႔ႏွယ္။ တစ္ခြန္းမွ မလြတ္ဘူး။ အစိမ္းေရာင္စကားေတြခ်ည့္ ေျပာသြားတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခိုင္းထားလို႔ မေန႔ကတင္ ဘယ္ႏိုင္ငံက ျပန္လာတယ္။ ဟိုတစ္ခါလည္း ဘယ္ႏိုင္ငံသြားရေသးတယ္။ ျမန္မာျပည္ႀကီးေတာ႔ အမ်ားႀကီး ေနာက္က်က်န္ခဲ႔ပါၿပီ။ သူမ်ားတစ္လွမ္းလွမ္းရင္ ကိုယ္က ေလးငါးဆယ္လွမ္း လွမ္းႏိုင္မွာ ေတာ္ကာက်မယ္ ဆိုလား။ ေျပာရင္းေျပာရင္းနဲ႔ ထေတာင္ေျပးေတာ႔မယ္႔ပုံပဲ။ ကိုယ္က အေမ ေနေကာင္းလား။ ဘာေတြလုပ္ေနသလဲ ေမးခ်င္တာေတာင္ စကားဘယ္႔နွယ္ စရမွန္းမသိဘူး။ ေနာက္ဆုံးေတာ႔ အတင္းႀကီး စကားလမ္းေၾကာင္းလႊဲၿပီး ပင္နီေခ်ာ နဲ႔ ေယာထမီ ဇာတ္ေၾကာင္းခင္းေတာ႔ ပိုလို႔ေတာင္ အံ႔ၾသစရာေတြ ၾကားခဲ႔ရတယ္။ တို႔ေမက သူ႔ဘာသူသာ တစ္ကိုယ္တည္းရုန္းေနတာ။ ပါတီမွာ သူကလြဲရင္ ေလာက္ေလာက္လားလား ဘယ္သူမွ မရွိဘူးတဲ႔။ သူ႔အသက္ကလည္း ငယ္ေတာ႔တာ မဟုတ္ေတာ႔ သူမရွိရင္ ပါတီလည္း တာ႔တာပဲတဲ႔။ ဖ်ားဖ်ား။ ေျပာရက္လိုက္တာ။ ၾကားမိတဲ႔ကိုယ္ေတာင္ မႏုသီဟျမင္ရတဲ႔ မာရ္နတ္မင္းလိုပဲ ၾကက္သီးေမြးညင္းထေအာင္ ေၾကာက္မိတယ္။ အဲ႔လိုလူ အနားေခၚထားရတဲ႔ တို႔အေမေတာ႔ ဒုကၡနဲ႔ လွလွနဲ႔ ေတြ႔ရေခ်ေသးရဲ႕။
တကယ္ေတာ႔ နိုင္ငံေရးဆိုတာ မိတ္ေဆြမရွိ၊ ရန္သူမရွိ၊ တိုင္းျပည္အတြက္ဆိုရင္ ဘယ္သူနဲ႔မဆို အတူတကြ လက္တြဲအလုပ္လုပ္ႏိုင္ရမယ္။ အေမ႔ကို ခ်စ္တဲ႔သူဟာ အဘနဲ႔ေတာ႔ က႑ေကာစျဖစ္ေနရမယ္ လို႔ မဆိုလိုပါဘူး။ တည့္ေလေကာင္းေလေပါ႔။ ဒါေပမယ္႔ ကိုယ္က ဘယ္ေလွေပၚမွာ စီးေနတာလဲေတာ႔ ေမ႔သြားဖို႔ မသင္႔ပါဘူး။ သူ႔ဟာက ေလွနံႏွစ္ဘက္နင္းထားရုံတင္ မဟုတ္ဘူး။ သည္ဘက္ေလွ နစ္မယ္ၾကံရင္ ကန္ပစ္ခဲ႔ၿပီး ဟိုဘက္ကို ကူးလိုက္ဖို႔ အသင္႔ျပင္ထားတယ္။ သစၥာရွိသလား လို႔ ေမးရင္ သစ္စာတင္မက၊ ေရေပၚစာ ေရာ လႊစာပါ ရွိၿပီးသား လို႔ ေျပာမယ္ထင္တယ္။ ေခတ္ကေျပာင္းလာတဲ႔အတြက္ သူတို႔ကိုလည္း အျပစ္ဆိုစရာေတာ႔ မရွိဘူးေပါ႔။ ဘုရင္ကို သစၥာခံရတဲ႔ေခတ္ မဟုတ္ဘူးေလ။ ပလႅင္ကိုပဲ သစၥာခံရတာ မဟုတ္ဘူးလား။ (ဒါေၾကာင္႔ မာရ္နတ္ႀကီးက ပလႅင္ကို လာလုတာ ျဖစ္မယ္။) ေလာေလာဆယ္မွာ တို႔ေမေမက ထီးလိုမင္းလိုပဲ ရွိေသးတယ္။ ဥကင္ဘုံျမင္႔ မေရာက္ေသးဘူး။ ဒါေၾကာင္႔ အမတ္ဒိန္လို႔ တံခါးတစ္ျခမ္းပဲ ဖြင္႔ထားေပးတာ ေနပါလိမ္႔မယ္။
သည္မွာဘက္ကမ္းကမွ ေရႊကိုင္းတဘက္ ကၽြန္းသန္လ်က္ကို လွမ္းၾကြေတာ္မူဖို႔ ေျခလွမ္းျပင္ထားတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဟိုမွာဘက္ကမ္းကလည္း ၾကက္ယက္ဘုန္းေခါင္ နန္းနတ္ေတာင္ဆီကို ခ်ီေတာ္မူဖို႔ ဖ၀ါးစၾကာေတာ္ ကားယားႀကီးခြထားတဲ႔သူေတြ ရွိပါေသးတယ္။ ေဘးခ်င္းမ်ား ယွဥ္ထိုင္မိလိုက္ရင္ ခင္မာလာမင္းမ်ား မ်က္စပစ္ျပၿပီး ဂ်ာနယ္ထဲ ဓါတ္ပုံနဲ႔တကြ ပါသြားဖို႔ ေလာေဆာ္ေနသူေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။ ဟိုတုန္းက မုန္းလွပါခ်ည္ရဲ႕ဆို နံမယ္ေတာင္ မၾကားခ်င္ဘူး လုပ္ေနတာလည္း သူတို႔ပဲ။ ခုက်မွ “က်ဳပ္ႏွမမ်ားရယ္ ဖိတ္ၾကားခ်င္ပါတယ္ တစ္ခါ” ဆို “ၾကားစကားမ်ား မယုံနဲ႔ ေဘးဖယ္ထား” လုပ္တာလည္း သူတို႔ပဲ။ တတ္ႏိုင္ခ်က္ကေတာ႔ ကိုးေလာက္ေတာင္ မက။ က်ဳပ္တို႔ဘဘ ဖင္ႏွစ္ခြ။ “ဘယ္ကစြမ္းအားရွင္ေတြလဲ။ ၾကားဖူးေပါင္ကြယ္။ စြပ္စြပ္စြဲစြဲ။ အဲဒါ က်ဳပ္ မဟုတ္ဘူး။ ဟိုေကာင္ေလ။ ဟိုေကာင္။ ဘယ္ေရာက္သြားပတုန္း၊ အဲ႔ေကာင္။ ငါေနာ္။ ေတြ႔မ်ားေတြ႔လို႔ကေတာ႔ အဲ႔ေကာင္ ေသၿပီသာမွတ္။” စသည္ စသည္ျဖင္႔ ၾကည့္ရၾကားရတဲ႔သူေတြ မ်က္စိေတြကိုလည္လို႔။ ၀င္းဦး ရွစ္ကိုယ္ခြဲကား ရိုက္ေနသလိုပဲ။ ဇာတ္ေကာင္စရိုက္ေတြကျဖင္႔ ေဆးစက္က်ရာ အရုပ္ထင္တယ္။ မ်က္ခြက္ႀကီးကသာ အကုန္ခၽြတ္စြပ္ ျဖစ္ေနတာ။
သူတို႔လိုမ်ဳိး ဟိုဘက္တိုးလိုက္ သည္ဘက္တိုးလိုက္၊ တိုးရင္းနဲ႔ ကလိုက္၊ ကရင္းနဲ႔တိုးလိုက္ လုပ္ေနတဲ႔သူေတြဟာ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ေတာ႔ ေတာ္ေတာ္ကို နိုင္ငံေရးပါး၀ေနတဲ႔သူေတြ လို႔ ထင္ပါလိမ္႔မယ္။ အမွန္မွာေတာ႔ အဲဒါ လုံး၀ ႏိုင္ငံေရးပါး မ၀လို႔ လုပ္ေနတဲ႔အလုပ္ဗ်။ ဘ၀ဆိုတာ ဗုံလုံတစ္လွည့္ ငါးပ်ံတစ္လွည့္ပဲ။ ဘယ္သူမွ အထက္မွာ အၿမဲ မေနႏိုင္ဘူး။ ကိုယ္အေပၚေရာက္ေနတုန္း ဖိေထာင္းထားရင္ ကိုယ္ေအာက္ျပန္ေရာက္တဲ႔ အလွည့္က်ရင္လည္း မသက္သာဘူး။ တက္သမွ်လူ ဘုရားထူးလို႔ အထက္မွာခ်ည့္ပဲ ထိုင္ေနႏိုင္တဲ႔သူဆိုတာ ဘယ္တုန္းကမွ မရွိခဲ႔ဘူး။ ေ၀းေ၀းသြား မၾကည့္ပါနဲ႔။ ကိုယ္႔မ်က္စိေအာက္မွာတင္ ပလႅင္ေပၚက ဆင္းဆင္းသြားရသူေတြ အမ်ားႀကီး ရွိလာၿပီ။ အေရးရယ္ အေၾကာင္းရယ္က်ေတာ႔ တရားနဲ႔မေျဖရင္ ကုလားနဲ႔ေသရေတာ႔မယ္။ (ေမာ္က်ဴရီမွာ အပၸနားပဲ ရွိသဗ်။)
ပန္းခ်စ္သူ ဘဘႀကီးနဲ႔ အင္တာဗ်ဴးတစ္ခု ဖတ္လိုက္ရပါတယ္။ သူ႔ရင္ထဲကလာတဲ႔စကား ဟုတ္မဟုတ္ေတာ႔ မသိဘူးေပါ႔ေလ။ (ေတာ္ေနၾကာ ေလာ္ဘီလုပ္တယ္ ျဖစ္ေနမစိုးလို႔) စာမ်က္ႏွာေပၚ ဖတ္လိုက္ရတာေတာ႔ျဖင္႔ သံေ၀ဂႀကီးစြာ ရမိတယ္။ “တကယ္ေတာ႔ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေထာက္လွမ္းေရးေတြဆိုတာ ဘယ္ေခတ္ကမွ ဇာတ္သိမ္းေကာင္းခဲ႔တာ မဟုတ္ပါဘူး။” တဲ႔။ အင္း။ ဟုတ္ပါ႔မလား ေမာင္ကာဠဳရဲ႕လို႔ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္မိပါတယ္။ ကိုယ္တို႔ဆီမယ္လည္း အဲသည္က လာတာ တစ္ေယာက္ ရွိခဲ႔တယ္ေလ။ ၾကမ္းသလား မေမးနဲ႔။ ရုံထဲမွာ ဘြဲ႔လြန္ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ကို ေလးဘက္ေထာက္ၿပီး ေလွ်ာက္ခိုင္းခဲ႔တယ္။ ဇာတ္သိမ္းခန္းနီးေတာ႔ သူဘာေတြျဖစ္လာသလဲ မေျပာခ်င္ေတာ႔ပါဘူး။ သိတဲ႔သူသာ ေမးၾကည့္ပါေတာ႔။ မ်က္မွန္တင္ဦးဆိုတဲ႔ ဘဘႀကီးလက္ထက္ကို ကုိယ္ေကာင္းေကာင္းမမွီလိုက္ေသာ္လည္းပဲ အဆုံးသတ္ မေကာင္းတဲ႔အထဲ သူလည္း ပါသတဲ႔။ လက္ရွိအခ်ိန္တုန္းက သူတို႔ေလာက္ ဖိန္႔ဖိန္႔တုန္ေအာင္ ေၾကာက္ခဲ႔ရတာလည္း မရွိသလို လက္မဲ႔အခ်ိန္ေရာက္ေတာ႔ သူတို႔ေလာက္ သနားစရာေကာင္းတာလည္း မရွိဘူး။ (ဆင္းရဲခ်မ္းသာကိစၥ ဆင္ပိန္ကၽြဲကို ဆိုလိုတာ မဟုတ္ပါ) အေသာကံ၊ ၀ိရဇံ၊ ေခမံ အစရွိတဲ႔ ၿငိမ္းေအးခ်မ္းသာျခင္းေတြ ပိန္းၾကာဖက္ေရမတင္သလို ကြယ္ေပ်ာက္သြားၿပီး ေနာင္တ၊ ေသာက၊ ဗ်ာပါဒ၊ (ေဒါသလည္း ကုန္ဦးမယ္ မဟုတ္ပါ) အစရွိေသာ ကိေလသာေလာင္မီးေတြ တၿငီးၿငီး ေတာက္ေလာင္ေနရတာေပါ႔။
သည္လိုအခ်ိန္မ်ဳိးမွာ အာဏာျပန္ရရာရေၾကာင္း မေကာင္းသျဖင္႔ေတြ ျပန္လည္ၾကံစည္ဖို႔ဆိုတာ စဥ္းစားဆင္ျခင္ဥာဏ္ရွိတဲ႔သူအဖို႔ ဘယ္ေတာ႔မွ ျပန္မက်ဳိးစားေတာ႔မွာ အေသအခ်ာပါပဲ။ ငရဲပန္းကို ေရႊပန္းမွတ္လို႔ ပန္ခဲ႔ၿပီးၿပီ။ ေခါင္းမွာလည္း ေသြးအလိမ္းလိမ္းနဲ႔ ဒဏ္ရာေတြ အျပည့္။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ျပန္မိုက္ဦးမလား လို႔ ေမးမွေမးတတ္ပေလ။ ခုပဲ အသက္ခုႏွစ္ဆယ္နားကပ္ေနမွ ဘယ္ႏွစ္ႏွစ္နန္းစံဖို႔ ငရဲယူေနရဦးမွာလဲ။ မိုက္ခ်င္းမိုက္ရင္ အဲသည္ ဘာမွန္းမသိ ညာမွန္းမသိ မႏုသီဟကေလးေတြသာ တြင္းတူးၿပီး မိုက္ဖို႔ ရွိေပလိမ္႔မယ္။ ပညာရွိဦးေပၚဦးေသေတာ႔ လက္ဖ၀ါးႏွစ္ဘက္ အေခါင္းအျပင္ထုတ္ခဲ႔ လို႔ မွာတာဟာ က်န္ရစ္သူ မႏုသီဟေလးမ်ား သင္ခန္းစာယူႏိုင္ဖို႔အတြက္ လို႔ အခုမွပဲ သေဘာေပါက္မိပါတယ္။ ဘာမွ ပါမသြားဘူး အေမာင္တို႔ အမိတို႔ရဲ႕။ ခ်န္ထားခဲ႔တာေတြေတာ႔ အမ်ားႀကီးပဲ။ စည္းစိမ္ဥစၥာလား။ သူ႕သားေတာင္ ခ်မ္းသာတယ္ မၾကားမိဘူး။ သူ႔မ်ဳိးရိုးအဆက္အႏြယ္ ဘယ္သူဘယ္၀ါ လို႔လည္း မၾကားဖူးေတာ႔ဘူး။ နံမယ္ ဂုဏ္သတင္းဆိုရင္ေတာ႔ ခုထက္ထိ က်န္ေသးတယ္ေလ။ ကိုယ္ယုံၾကည္တဲ႔ဘက္က ခိုင္ၿမဲစြာ ရပ္တည္ပါ။ သူမ်ားကို သစၥာခံခ်င္ခံ မခံခ်င္ေန။ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္ေတာ႔ သစၥာမေဖာက္ပါနဲ႔။ ဖင္ဆိုတာ ႏွစ္ခြရွိရင္ အိမ္သာတက္ရလည္း ခက္လိမ္႔မယ္။ အိမ္ေထာင္ျပဳရလည္း ခက္လိမ္႔မယ္။ ေၾကာက္ခ်ာႀကီး။ ေၾကာက္ခ်ာႀကီး။
