“ဖြီး မိုးကလည္း သည္းလုိက္တာကြာ”ပါးစပ္ထဲက ကြမ္းယာကို ေထြးထုတ္ရင္း ေက်ာ္လွက ပ်စ္ပ်စ္ႏွစ္ႏွစ္ ညည္းလုိက္တယ္။
ဆုိင္ေလးရဲ႕ မုိးကာ တံစက္ၿမိတ္ကေန တေ၀ါေ၀ါ စီးက်ေနတဲ့ မိုးေရေတြက မသိက်ဳိးကၽြံ ျပဳၿပီး ေရႊတံေခ်ာင္း ေျမာင္းထဲကို စီးသြား ၾကတယ္။ အခ်ိန္က ည ခုနစ္နာရီေလာက္ ရွိေနၿပီ။
ခါတုိင္း အလင္းေရာင္ မေပ်ာက္တေပ်ာက္ ညီအစ္ကုိ မသိတသိ အခ်ိန္ျဖစ္ေပမဲ့၊ အခုေတာ့ ေလး၊ ငါးရက္ မုန္တုိင္းရွိလုိ႔ ရက္ဆက္ေစြေနတဲ့ မုိးေၾကာင့္ ေမွာင္မည္း အုံ႔ဆုိင္းမို႔မႈိင္းေနတယ္။ ဘယ္သူမွ အိမ္ထဲက ထြက္ခ်င္ၾကမွာ မဟုတ္ဘူး။ မရွိ၊ ရွိတာ ခ်က္ျပဳတ္စားၿပီး ကုိယ့္အိမ္ထဲ ကိုယ္ကုပ္ ေနၾကရမွာ။ ေက်ာ္လွတို႔လုိ ဆုိက္ကားသမားေတြရယ္ အခုလို ေက်ာ္လွေရွ႕မွာ ငိုင္ငိုင္ႀကီးထုိင္ေနတဲ့ ေလးဘီးသမား ဘိုထြန္းတို႔ လိုရယ္ လူေတြကေတာ့ မုိးဘယ္ေလာက္ သည္းသည္း အိမ္မွာ မံမံတူတူ ပုန္းၾကမွာမို႔ မထြက္မျဖစ္ ထြက္ၾကရ တယ္။ ထြက္ျပန္ေတာ့ မုိးက ရြာ၊ ရာသီဥတုက ကိုယ့္ဘက္မွာဆုိၿပီး ေရႊတံေခ်ာင္းေျမာင္းေဘးက ဘီအီးအရက္ဆုိင္ေလးကို ေရာက္ၾကျပန္ေရာ။
ညေနကတည္းက အေနာက္ မုခ္စစ္ကိုင္း၊ မႏၲေလးလမ္း ေဘးမွာ ေလးဘီးနဲ႔ ဆုိက္ ကားကို တစ္ေနရာစီ ထိုး ထားခဲ့ၿပီး ေရာက္ေနၾကတာ။ ခုနစ္နာရီထုိးေနၿပီ၊ မထျဖစ္ ၾကဘူး။ ေစာေစာကေတာ့ အေနာက္ဘက္ မာလကာျခံ လမ္းထဲကေန မိုးကာအက်ႌနဲ႔ လူတစ္ေယာက္ ငိုက္စိုက္ငိုက္ စိုက္ ထြက္လာတယ္။ အရက္ ခုိးေတြေ၀ေနတဲ့ ေက်ာ္လွ မ်က္လံုးက်ယ္သြားတယ္။ “ဆုိက္ကားလား ဆရာ” လုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္တႀကီးေမးမိပါတယ္။ ေခါင္းခါျပလို႔ ကိုယ္ရွိန္သတ္ လိုက္တုန္း ဘုိထြန္းရဲ႕ ၀မ္း သာအားရ “ေလးဘီးလား ခင္ဗ်” ဆုိတဲ့ အသံကိုလည္း ေခါင္းခါျပ ျပန္တယ္။ “ဆိုင္ ကယ္” ဆိုတဲ့ ခရီးသည္အသံ အဆံုးမွာ ေဘးနားက အရက္ ေသာက္ေနတဲ့ ၀င္းျမင့္ ၀ုန္း ခနဲ ထသြားတယ္။ ေ၀ါခနဲ ဆိုင္ကယ္သံဟာ ေက်ာ္လွနဲ႔ ဘိုထြန္းရဲ႕ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ကို က်ဳိးပဲ့သြားေအာင္ စိစိ ညက္ညက္ နင္းေျခသြား တယ္။ ႏွစ္ေယာက္သား မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ ငိုင္ငိုင္ႀကီး ျပန္ထုိင္သြားၾကတယ္။ ေက်ာ္လွ စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔ ဘီအီး ခြက္ကို ခြပ္ခနဲ ေမာ့ခ်လိုက္ တယ္။
“ဟာ ေဟ့ေကာင္ ေက်ာ္လွ၊ ဒီလုိ မလုပ္နဲ႔ေလ ကြာ။ ေရမေရာရင္ အေသ ေစာတယ္ကြ။”
အသက္ငါးဆယ္ ေလာက္ရွိတဲ့ ဘိုထြန္းက ေက်ာ္လွကို ဟားတယ္။
“သြားစမ္းပါဗ်ာ။ ဘိုထြန္းႀကီးကလည္း ေစာလည္း ေစာေပါ့ဗ်။ ဘာျဖစ္ ေသးလဲ။ ဒီမုိးနဲ႔ လုပ္စားလို႔ မရတဲ့ထဲ ဒီဆုိင္ကယ္ေတြကလည္း တစ္ေမွာင့္။ ေဟ့ ေအာင္သန္း ကြမ္းျပန္ထုပ္ စမ္းကြာ။”
“ဟာ မိုးရြာႀကီးထဲ အေနာက္မုခ္ထိ ျပန္ေလွ်ာက္ရမွာ။ မထုပ္ခ်င္ဘူးကြာ။”
ဘုိထြန္းက လွည့္ၾကည့္တယ္။
“သြားလိုက္ပါ ေအာင္သန္းရာ။ ငါလည္း စားခ်င္ေနတာကြ။ ေရာ့ ေရာ့”
အိတ္ေထာင္ထဲက ႏွစ္ရာတန္ တစ္ရြက္ ထုတ္ေပးလုိက္ေတာ့ မုိးဖြဲဖြဲထဲမွာ ေအာင္သန္႔ အေနာက္မုခ္ဘက္ ကို ေျပးသြားတယ္။ ေအာင္သန္း ကြမ္းယာဆုိင္ကလည္း စစ္ကိုင္း လမ္းေပၚမွာ မုိးမိၿပီး ေစ်း၀ယ္မလာလို႔ ကြမ္းယာ ဆုိင္ကေလး တုပ္ေကြးမိေတာ့မယ္။ ေအာင္သန္း ခါတုိင္းဆို ႏွစ္ရာဖုိးနဲ႔ ျပန္ေျပးသြား ပါလိမ့္မယ္၊ ေ၀းပါေသးရဲ႕။ အေရာင္းအ၀ယ္ ပါးလြန္းေတာ့ ႏွစ္ရာလည္း ႏွစ္ရာပဲေလ။
“မင္း မျပန္ေသးဘူး လား။” ဘုိထြြန္းကေမးေတာ့ ေက်ာ္လွ ေခါင္းခါတယ္။ “ဘယ္ေလာက္ ရၿပီလဲ”၊ ဆက္ေမးေတာ့ လက္ႏွစ္ ေခ်ာင္းေထာင္ျပၿပီး မုိးေရ စက္ေတြကို ေငးေနတယ္။
“ျပန္ေလကြာ။ ႏွစ္ေထာင္ေတာင္ ရေနၿပီပဲဟာ။”
“ဟာ ဘုိထြန္းကလည္း။ ေန႔ျပန္ေပးဖို႔ေတာင္ မေလာက္တာ မျပန္ေသးဘူးဗ်ာ။ တစ္ခါတေလ ေန႔ျပန္ေပးတဲ့ မရွမ္းမက ကိုးနာရီေလာက္မွ လာေတာင္းခ်င္ ေတာင္းတာ။ ကိုးနာရီေက်ာ္မွ ျပန္ျဖစ္မွာ။”
“ဒါဆုိလည္း တစ္လံုး ထပ္မွာလုိက္ဦးမယ္ကြာ။”
“ခ်ဗ်ာ ျမင္းခြာရြက္သုပ္ တစ္ပြဲပါမွာဗ်ာ။ ေတာက္ ဟုိ ဆုိင္ကယ္ေကာင္ကြာ...”
“လုပ္မေနနဲ႔။ ဆုိင္ကယ္ ကယ္ရီေတြေပၚလာမွ ငါတို႔ ေလးဘီးေရာ မင္းတို႔ ဆုိက္ကားေရာ ခံရတာ။”
“ခင္ဗ်ားတို႔က ဇိမ္နဲ႔ ေမာင္းရတာ၊ က်ဳပ္တို႔က ဖင္ ကုန္းေအာင္ နင္းရတာ။”
“ဟင္ ငါတို႔ကဆီနဲ႔ ေမာင္းရတာကြ။ မင္းတုိ႔က အရင္းမရွိ”
“မရွိဘဲ ေနမလားဗ်။ ဆုိက္ကား စေပၚနဲ႔ အံုနာခက ခင္ဗ်ား အေဖက ေပးမွာလား။ ကဲ...”
ဒီေကာင္ လစ္မစ္ေလး နည္းနည္းေက်ာ္သြားရင္ စကားေတြက ႐ိုင္းခ်င္လာၿပီ လို႔ ဦးထြန္းေမာင္က ေတြး တယ္။ ဒီနားမွာ အသက္ အႀကီးဆံုးမို႔ အားလံုးက ဘို ထြန္း၊ ဘုိထြန္း ေခၚေနၾက တာ။ ကိုယ္ လူႀကီးဆန္ ေအာင္ေနမွပါေလ ဆုိၿပီး ၿငိမ္ ေနလုိက္တယ္။ ငယ္ငယ္က စိတ္ဆုိ ခံုနဲ႔ေကာက္႐ိုက္ ၿပီး ၿပီ။ ေက်ာ္လွကေတာ့ တဂြတ္ဂြတ္ ေသာက္တုန္း၊ ဘုိထြန္းက အသာေလး ခ်ဳိေနလိုက္တယ္။ ေအာင္သန္း ကြမ္းယာထုပ္နဲ႔ ျပန္ေရာက္ လာတယ္။ မုိးကလည္း သည္းလိုက္တာ။ တျဖည္းျဖည္း အခ်ိန္ေတြ ကုန္လာၿပီး ညနက္သထက္ နက္လာ တယ္။ ဆယ္နာရီထုိးခါ နီးမွ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ အေနာက္မုခ္ကို ျပန္ေလွ်ာက္လာေတာ့ ေအာင္သန္း အရက္ဆုိင္ထဲ မွာ က်န္ခဲ့တုန္း။
“ဒီေကာင္က ႂကြက္တြင္းဗ်။ ဆိုင္ကို မသိမ္းေသး တာ၊ သူ႔ဆုိင္ေရာက္ရင္ တစ္ ယာေလာက္ေတာ့ အိမ္အျပန္ ယာစား သြားလိုက္ဦးမယ္။”
ေျပာေျပာဆိုဆုိ ေက်ာ္လွက ဆုိက္ကားေပၚ တက္ၿပီး ေအာင္သန္း ကြမ္းယာ ဆိုင္ဘက္ ဘီးတစ္လိမ့္ ႏွစ္ လိမ့္စာေလးကို လမ္းေလွ်ာက္ မသြားဘဲ နင္းသြားတာ လွမ္းၾကည့္ရင္း ဦးထြန္းေမာင္က ကားထဲ၀င္ထုိင္ၿပီး စက္ႏႈိးတယ္။ ထံုးစံအတုိင္း အေအး မိၿပီး ႏွာေစးေခ်ာင္းဆုိးျဖစ္ ေနတဲ့ကားက ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မႏႈိးဘူး။ ေအာင္သန္းဆုိင္မွာ ကြမ္းယာၿပီး ပါးေစာင္ထဲ ထည့္ရင္း၊ ေက်ာ္လွ ဆုိက္ကားကို ေကြ႕လိုက္တယ္။ မုိးေလးက ဖြဲဖြဲေလး က်ေနတယ္။ ၀င္းခနဲ လက္လုိက္တဲ့ လွ်ပ္စီးေရာင္ေအာက္မွာ အေနာက္မုခ္ေလွကားထစ္ ေပၚက ထူးျခားမႈ တစ္ခု ေတြ႕ လိုက္ရလုိ႔ အံ့ၾသသြားတယ္။ ၾကက္သီးေတာင္ ထသြားတယ္။ ဘယ့္ႏွယ္ပါလိမ့္။ ဘုရားႀကီးက ဆင္းလာတဲ့ ေလွကားထစ္ေပၚမွာ မည္း မည္းႀကီးေတြ႕လိုက္သလားလို႔။ လမ္းေပၚမွာ အသြား အလာမရွိ၊ လူကျပတ္ ေမွာင္ ႀကီးမည္းမည္း မီးေတြက လည္း ပ်က္လုိ႔၊ ကိုယ္ေတာင္ ဆုိင္ထုိင္ေနာက္က်လို႔ ဒီအခ်ိန္ ရွိေနတာ။ ေက်ာ္လွ ခုထိ ကားစက္ ႏႈိးမရေသးတဲ့ ဘိုထြန္းနား ဆိုက္ကားကုိ အတင္းနင္းသြားၿပီး၊ ကား ေဘးနားမွာ ဆုိက္ကားကို ရပ္ၿပီး အလ်င္စလို ဆင္း လုိက္တယ္။
“ဘိုထြန္း ဘိုထြန္း ေလွ ကားေပၚမွာ မည္းမည္းႀကီး ဗ်။ ငုတ္တုတ္ႀကီး”
“ဟယ္ တေစၧရွိတယ္ မၾကားဖူးပါဘူး။ နင္ မူးေနတာလား ေက်ာ္လွ။”
“မမူးဘူးဗ်၊ မမူးလို႔ ျမင္တာ။ လာၾကည့္”
အဲဒီလုိေနတုန္း မုိးက တိတ္သေလာက္ ရွိၿပီ။ လွ်ပ္စီးေတြသာ တ၀င္း၀င္း ပစ္ေနတယ္။ ဘုိထြန္း ညည္းညည္း ညဴညဴနဲ႔ ကားေပၚက ဆင္းလိုက္ရတယ္။
“ဟုိမွာဗ် ေၾသာ္” လွ်ပ္စီးက ၀င္းခနဲလက္သြားတယ္။
ဘုိထြန္းေရာ ေက်ာ္လွေရာ အံ့ၾသသြားတယ္။ ေလွကားထစ္ေပၚမွာ ထီးကို အုပ္ၿပီး ေဆာင္းထားတဲ့ ကိုယ္၀န္ေဆာင္ ကိုယ္ျပည့္လက္ျပည့္ တစ္ေယာက္က ကိုး႐ုိးကားရားႀကီး ထုိင္ေနတယ္။ သူ႔ ေဘးမွာ ပလတ္စတစ္အုပ္ ထားတဲ့ ျခင္းေတာင္းတစ္လံုး ေတြ႕ရတယ္။ ခါးကို လက္ တစ္ဖက္နဲ႔ ႏွိပ္ၿပီး မ်က္ႏွာက လည္း ႐ႈံ႕မဲ့လုိ႔ ပါတိတ္လံု ခ်ည္၀တ္ထားတဲ့ ေအာက္ပုိင္း တစ္ပုိင္းလံုး ရႊဲစုိေနတယ္။ ဘုိထြန္းနဲ႔ ေက်ာ္လွ တစ္ ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ ၾကည့္ၿပီး ခ်က္ခ်င္းေက်ာ္လွက ေလွကားထစ္ေတြ ထစ္ ေက်ာ္တက္သြားလို႔ ဘုိထြန္း လည္း လုိက္ခဲ့တယ္။
“ဟုိအစ္မ ဘာျဖစ္ေန တာလဲ။ဗိုက္နာေနတာလား။”
ဗိုက္ႀကီးသည္က မ်က္ ည္ေတြ စိုရႊဲေနတဲ့မ်က္ႏွာနဲ႔ ေမာ့ၾကည့္ၿပီး အသံသဲ့သဲ့နဲ႔ “ပခုကၠဴကား ၀င္သြားၿပီ လား။”
“၀င္ေရာေပါ့ ဆယ္နာရီ ေက်ာ္ေနၿပီဟာ။”
ဗိုက္ႀကီးသည္က ဟီး ခနဲ ငိုခ်လုိက္တယ္။
“ဟာ အစ္မ မငိုနဲ႔ေလ။ ကားႀကိဳလာတာလား။ ဒုကၡပါပဲ။ ေမြးမွာနဲ႔ တူတယ္။ ဘုိထြန္း လုပ္ပါဦးဗ်။”
“မလာေတာ့ဘူး ထင္ တယ္။ ကၽြန္မ ေယာက်္ား ပခုကၠဴ သြားၿပီး ပုိက္ဆံရွာတာ၊ ဒီေန႔လာမယ္ဆုိလုိ႔ လာခဲ့တာ။ မုိးထဲမွာ၊ ကၽြန္မက ျမရည္နႏၵာက”
“ကဲကဲ ေက်ာ္လွ ဘာ ျဖစ္ျဖစ္ ေမြးမလို႔ဆုိရင္ သားဖြားခန္း ပို႔ရမွာ။ သယ္သာလာ ခဲ့ေတာ့။ ေျပာေနတာၾကာပါ တယ္ကြာ။”
“ေဆး႐ံုပို႔မလုိ႔လား”
“မင္းအဘ ေဆး႐ံုလား။ ကားက ဆီမရွိပါဘူး ဆုိေန၊ နီးနီးနားနား ခိုဂ်ာေပါ့။”
အဲ ဟုတ္သားပဲ ေက်ာ္လွတို႔ ပ်ာေနလုိက္ပံုေတာ့ တစ္ျပေလာက္ပဲ ေ၀းတဲ့ ခိုဂ်ာ သားဖြားခန္းကို ေမ့ေနလုိက္ တာ။ ကဲ ေနာက္မွ ဘာျဖစ္ ျဖစ္ အရင္ဆံုး ေမြး ေတာ့မယ့္ လူကိုတြဲၿပီး ကားေနာက္ခန္း က တင္ရတယ္။ ျခင္းနဲ႔ ထီး ကိုပါယူၿပီး ကားစက္ႏႈိးၾကတယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ေခ်ာ ေခ်ာေမာေမာ ႏႈိးၿပီး ကားက ခ်က္ခ်င္းလုိပဲ သားဖြားခန္း ေရွ႕ေရာက္လာတယ္။
“ေဟ့ေကာင္ အပ္လည္း မအပ္ရေသးဘူးေနာ္၊ ရပါ့ မလား။”
“အုိ ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကေလး ေလးေယာက္လံုး ဒီက ဆရာမႀကီး နဲ႔ ေမြးတာ။”
ဒါေပမဲ့ သားဖြားခန္းထဲလည္း ေရာက္ေရာ၊ ေက်ာ္လွ ေရေရလည္လည္ အေငါက္ခံ ရေတာ့တာပဲ။
“ဟဲ့ ဗုိက္ႀကီးသည္ ေသသြားရင္ နင္တာ၀န္ ယူမလား။ ေရ>မာေတာင္ ေတာင္ ေပါက္ ၿပီးေနၿပီ။ ကေလး ထြက္က်ေတာ့မယ္။ အပ္ထားတာ လည္းမဟုတ္ဘူး။ ေကာက္ ႐ိုးေပြ႕လာတယ္။ ညအခ်ိန္ မေတာ္...”
ဒါေပမဲ့ ဗိုက္ႀကီးသည္က ေမြးစင္ေပၚ ေရာက္သြား ၿပီ။ ဆရာမႀကီးက လက္ေမာင္းကို ေဆးႏွစ္လံုးဆက္ တုိက္သြင္းေပးရင္း၊ ေမြး ခန္း၀မွာ ျပဴတစ္ျပဴတစ္ လုပ္ေနတဲ့ ေက်ာ္လွကို ေမာင္းထုတ္လုိက္တယ္။ အနီ၀တ္ ဆရာမက “မစန္းၾကည္၊ ကေလးအေဖလက္မွတ္ထုိးရ မယ္။ ဘယ့္ႏွယ့္လုပ္ရမလဲ။ ဆုိၿပီး လာေျပာေတာ့ ေက်ာ္ လွက မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ လက္မွတ္ ထုိးလုိက္ရတယ္။ ခဏေနေတာ့ အူ၀ဲ အူ၀ဲ ကေလးငုိသံၾကားရၿပီ။ ေက်ာ္ လွနဲ႔ ဘုိထြန္း တစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ၿပီး ျပံဳးၾကတယ္။ ျခင္းေတာင္းထဲက ေတြ႕တဲ့ ပုဆုိးနဲ႔ ကေလးကို ထုပ္ၿပီး ပုခက္ထဲ လာထည့္တာကို ေက်ာ္လွ ျပံဳးျပံဳးႀကီး ၾကည့္ေနတယ္။ ကေလးအေမ ထြက္လာၿပီး အိပ္ရာခင္း မပါတဲ့ ကုတင္ေပၚမွာ ေမာဟိုက္ေနတယ္။ ခုိဂ်ာက တျခား ေမြးလူနာေတြ နဲ႔ လူနာေစာင့္ေတြလည္း မအိပ္ႏုိင္ဘဲ သူတုိ႔ကို ၀ုိင္း ၾကည့္ေနၾကတယ္။ ကေလး အေမက “ကၽြန္မ ျခင္းထဲက ထမင္းခ်ဳိင့္ေလး” ဆုိလို႔ ေက်ာ္လွ ပ်ာပ်ာသလဲ ရွာၿပီး ဖြင့္ေပးလုိက္တယ္။ အားယူ ထၿပီး ထမင္းခ်ည္းပါတဲ့ ထမင္းတစ္ဇြန္း ခပ္စားတယ္။
“ဟဲ့ ဟဲ့ ကေလးမ မုန္႔ ဟင္းခါးစားရဲလား။ ညေနက ငါ၀ယ္ထားတာ ရွိတယ္”
လူနာေစာင့္တစ္ေယာက္ ေပးတဲ့ မုန္႔ဟင္းခါးကို အိပ္လုိက္ ေမွာက္ခ်ၿပီး၊ ထမင္းတစ္ဇြန္းၿပီး တစ္ဇြန္းကေလး အေမက အားရပါးရ အငမ္းမရ စားေနတာကို ဘုိထြန္းနဲ႔ ေက်ာ္လွ ပါးစပ္ အေဟာင္းသားဟၿပီး ေငး ၾကည့္ေနၾကတယ္။ ေက်ာ္လွ စိတ္ထဲမွာ ဘယ္ႏွနပ္ ထမင္း မစားရလုိ႔လည္း မသိဘူးလို႔ ေတြးမိေအာင္ ေတြးလုိက္ေသးတယ္။ ကေလးအေမ ထမင္း တစ္ေစ့မက်န္ စားၿပီးမွ အဆာ ေျပသြားသလို၊ အိပ္ရာ ေပၚ ျပန္လွဲခ်လိုက္တယ္။
“ကဲ ကေလးအေမက ဘာမွမျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ငါ့ကို ေဆးဖုိးရွင္းဦး။ ေလးေထာင္ က်တယ္။”
ေက်ာ္လွ အိတ္ထဲက ႏွစ္ေထာင္ ထုတ္ေပးလုိက္ၿပီး၊ က်န္တဲ့ႏွစ္ေထာင္ မနက္ျဖန္ လာေပးမယ္လုိ႔ ေျပာခဲ့တယ္။ ကေလးအေမက ေမာေမာနဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္လုလု ျဖစ္ေနၿပီမုိ႔ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ အသာေလး ထြက္ခဲ့ၾကေတာ့တယ္။ အျပင္ ဘက္ေရာက္ေတာ့ မုိးတိတ္ေနၿပီ။ လွ်ပ္စီးေတြသာ တ၀င္း ၀င္း ပစ္ေနတယ္။ ေခ်ာေခ်ာ ေမာေမာ စက္ႏႈိးတဲ့ ေလးဘီး ကားေလးဟာ ေက်ာက္ဆစ္ေကြ႕အဆင္းမွာ တံု႔ခနဲ တံု႔ခနဲ ျဖစ္သြားတယ္။
“ဟီး ဟီး ဆီကုန္ၿပီ ကြ။ အေနာက္မုခ္ေတာ့ ေရာက္ပါတယ္။ လွိမ့္ခ်လိုက္ ႐ံုပဲ။”
“ဒါေပါ့ဗ် အသြားတုန္းက မကုန္တာ ေက်းဇူးတင္ ရမွာ... ဟင္“
ေက်ာ္လွ မ်က္လံုး ျပာခနဲ ျဖစ္သြားတယ္။ တ၀င္း၀င္းလက္ေနတဲ့ လွ်ပ္ စီးေရာင္ေအာက္မွာ စစ္ကိုင္း လမ္းမႀကီး တစ္ခုလံုး ရွင္းေျပာင္ေနေအာင္ ျမင္ေနရ တယ္။ ကားေဘးနားမွာ ရပ္ ထားခဲ့တဲ့ သူ႔ဆုိက္ကား မရွိ ေတာ့ဘူး။ ဗိုက္ႀကီးသည္ကို သားဖြားခန္းပို႔ဖို႔ အေရးႀကီးေန တာနဲ႔ ပ်ာယာခတ္ၿပီး ေသာ့ မခတ္ခဲ့ရဘူး။ လူတစ္ ေယာက္မွမရွိတဲ့ ေမွာင္မုိက္ တဲ့ညမွာ သူ႔ဆုိက္ကားအစီး လိုက္ ေပ်ာက္ဆံုးသြားခဲ့ၿပီ။ ေက်ာ္လွကားေပၚက ေျပး ဆင္းၿပီး၊ အေနာက္မုခ္မွာ ေတာင္ဘက္ေျပးလုိက္၊ ေျမာက္ဘက္ေျပးလုိက္ျဖစ္ ေနတယ္။
“သြားပါၿပီဗ်ာ မရွိေတာ့ဘူး၊ မရွိတာ့ဘူး။”
ဂါထာရြတ္သလို ရြတ္ ေနတယ္။ မ်က္ႏွာေတြ ပ်က္ ပ်က္လာၿပီး၊ မ်က္လံုးေတြ နီရဲလာတယ္။ ဘုိထြန္းၾကည့္ ေနတုန္း ကတၱရာ လမ္းမေပၚ ဖင္ခ်ထုိင္ၿပီး ဟီးတုိက္ ငိုခ် လုိက္တယ္။
“ဘုိထြန္းေရ က်ဳပ္ဘာ လုပ္ရမတုံး။ မရွိေတာ့ဘူးဗ်”
ေက်ာ္လွ ငိုသံပါႀကီးနဲ႔ ေအာ္ေနတာကို ဘုိထြန္းလည္း မေခ်ာ့တတ္ဘူး။ ေခါင္း ကုတ္ၿပီး စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႔ သူလည္း ေက်ာ္လွနားမွာ ထုိင္ခ်လုိက္တယ္။ ေက်ာ္လွကေတာ့ ကတၱရာလမ္းေပၚ လွဲခ်လိုက္ၿပီး လက္ေတြေပၚ မ်က္ႏွာအပ္လုိ႔ ေမွာက္ခံုႀကီး ငိုေနတယ္။ မုိးေတြက ျပန္ရြာ လာၾကျပန္ၿပီ။ ေက်ာ္လွရဲ႕ မ်က္ရည္စက္ေတြနဲ႔ မုိးေရ ေတြေရာၿပီး စီးဆင္းသြားၾကတယ္။
“ေကာင္းကြာ။ လူမႈေရး လုပ္ခ်င္ဦးေလ။ အမ်ား အက်ဳိးေဆာင္ ကုိယ့္အက်ဳိး ေျပာင္” လို႔ေတာ့ ေက်ာ္လွကို အျပစ္မတင္ခ်င္ပါဘူး။ ေစာေစာက ဗိုက္ႀကီးသည္အေျခ အေနမ်ဳိးဆိုရင္ ဘယ္သူမဆုိ ကူညီၾကမွာ မလြဲပါဘူး။ ေအးေလ ေက်ာ္လွေပါ့ ေလ်ာ့တာပဲလုိ႔ အျပစ္ေျပာလို႔လည္း မျဖစ္။ ဘုိထြန္းခမ်ာ ဘယ္ လိုလုပ္ရမွန္းမသိဘဲ ေခါင္း စားရတဲ့ၾကားထဲ ကြမ္းယာ စားခ်င္စိတ္က ဘယ္က၀င္ လာတယ္မသိဘူး။ ဒီအခ်ိန္ ေအာင္သန္းကလည္း ျပန္ သြားၿပီဆိုေပမဲ့ မ်က္လံုးက ကုကိၠဳပင္ႀကီးေအာက္မွာရွိတဲ့ ေအာင္သန္းကြမ္းယာ ဆုိင္ ေလးကို ၾကည့္လုိက္မိတယ္။ ေအာင္သန္းကေတာ့ ကြမ္း ယာဆုိင္ကေလးကို ထံုးစံ အတုိင္း မုိးကာနဲ႔အုပ္သြား တယ္။ လွ်ပ္တစ္ခ်က္ အပစ္ မွာ မုိးကာေအာက္က ေပၚေန တဲ့ ဆုိက္ကားတာယာေခြလုိ လို ျမင္ရတာနဲ႔ ဆတ္ခနဲ ထလုိက္တယ္။ ကြမ္းယာခံု နားကို ဘယ္လုိေျပးသြားမိ မွန္းမသိဘူး။ ရင္ေတြလည္း တထိတ္ထိတ္ခုန္ေနတယ္။ ကုကိၠဳပင္နဲ႔ ကြမ္းယာဆုိင္ ၾကားထဲမွာ မုိးကာအုပ္ၿပီးထုိး ထားတဲ့ ဆုိက္ကားကုိလည္း ျမင္ရေရာ ဘုိထြန္းကုန္းေအာ္ ေတာ့တာပဲ။
“ဟာ ေက်ာ္လွေရ ေက်ာ္လွေရ ဆုိက္ကားေတြ႕ၿပီ ဟ၊ ဒီမွာဟ”
ေက်ာ္လွ ၀ုန္းခနဲအနား ေရာက္လာတယ္။ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႔ ဆုိက္ကားကုိ ငိုင္ငုိင္ႀကီး ၾကည့္ေနတယ္။ မုိး ကလည္း သဲသဲမဲမဲရြာေန လုိက္တာ။ မ်က္ႏွာေပၚက မုိးေရစက္ေတြကို လက္နဲ႔ သပ္ခ်ရင္း အသံတုန္တုန္နဲ႔။
“ေတာ္ေသးတာေပါ့ ဗ်ာ။ က်ဳပ္ေသေတာ့မလုိ႔။ ေအာင္သန္း ဆုိင္သိမ္းရင္း ဆိုက္ကားေတြ႕လုိ႔ သိမ္းသြား တာေနမွာဗ်။”
“ေအးကြ ဒီမွာ ကြမ္း ယာဆိုင္နဲ႔ မင္းဆိုက္ကားကုိ ေသေသခ်ာခ်ာ သံႀကိဳးနဲ႔ ေသာ့ခတ္သြားတာကြ။”
“မနက္ျဖန္မွ ဒီေကာင္ ႀကီးကို အရက္ တုိက္ရဦးမယ္ ဗ်ာ။”
ဘုိထြန္းလည္း အခုမွ စိတ္ေအးရေတာ့တယ္။ လူ ေတြကေတာ့ ရႊဲနစ္ၿပီး ႂကြက္ စုတ္ျဖစ္ေနၿပီ။
“ကဲ ေက်ာ္လွ ျပန္ ျပန္။ မုိးေတြကလည္း သည္းလုိက္ တာ။ ညလည္း နက္လွၿပီ။”
ေက်ာ္လွက စဥ္းစား သလို ၿငိမ္ေနတယ္။ ၿပီးမွ-
“ခင္ဗ်ားလည္း ျပန္ ေလ။ ဆီမရွိလို႔ တြန္းျပန္ရမွာ ေနာ္။ အခုမွေတာ့ ဘာမွမထူး ေတာ့ပါဘူး။ ခင္ဗ်ားကိုပဲ ကားလုိက္တြန္းေပးမယ္ဗ်ာ။ ဆုိက္ကားလည္းယူမွမရတာ”
“ကဲ ဒါျဖင့္လာ တြန္း ၾကစို႔။ အိမ္က်ရင္ ထမင္း ေကၽြးမယ္ကြာ။ ဆီလက္က်န္ ေလး ရွာေတြ႕ရင္လည္း မင္း ကို အိမ္ျပန္ပို႔ေပးမယ္။”
“ဘယ္လုိျဖစ္ျဖစ္ ရပါ တယ္ဗ်ာ။“
ေလးဘီးကားနဲ႔ လူႏွစ္ ေယာက္ဟာ ေမွာင္မိုက္ေနတဲ့ ညထဲကုိ တျဖည္းျဖည္းတုိး ၀င္ၿပီး ေပ်ာက္ကြယ္သြားပါ ေတာ့တယ္။ အဲ့ဒီညက အေနာက္မုခ္မွာ မုိးေတြသဲႀကီး မဲႀကီး ရြာေနပါတယ္။
ခါတုိင္း အလင္းေရာင္ မေပ်ာက္တေပ်ာက္ ညီအစ္ကုိ မသိတသိ အခ်ိန္ျဖစ္ေပမဲ့၊ အခုေတာ့ ေလး၊ ငါးရက္ မုန္တုိင္းရွိလုိ႔ ရက္ဆက္ေစြေနတဲ့ မုိးေၾကာင့္ ေမွာင္မည္း အုံ႔ဆုိင္းမို႔မႈိင္းေနတယ္။ ဘယ္သူမွ အိမ္ထဲက ထြက္ခ်င္ၾကမွာ မဟုတ္ဘူး။ မရွိ၊ ရွိတာ ခ်က္ျပဳတ္စားၿပီး ကုိယ့္အိမ္ထဲ ကိုယ္ကုပ္ ေနၾကရမွာ။ ေက်ာ္လွတို႔လုိ ဆုိက္ကားသမားေတြရယ္ အခုလို ေက်ာ္လွေရွ႕မွာ ငိုင္ငိုင္ႀကီးထုိင္ေနတဲ့ ေလးဘီးသမား ဘိုထြန္းတို႔ လိုရယ္ လူေတြကေတာ့ မုိးဘယ္ေလာက္ သည္းသည္း အိမ္မွာ မံမံတူတူ ပုန္းၾကမွာမို႔ မထြက္မျဖစ္ ထြက္ၾကရ တယ္။ ထြက္ျပန္ေတာ့ မုိးက ရြာ၊ ရာသီဥတုက ကိုယ့္ဘက္မွာဆုိၿပီး ေရႊတံေခ်ာင္းေျမာင္းေဘးက ဘီအီးအရက္ဆုိင္ေလးကို ေရာက္ၾကျပန္ေရာ။
ညေနကတည္းက အေနာက္ မုခ္စစ္ကိုင္း၊ မႏၲေလးလမ္း ေဘးမွာ ေလးဘီးနဲ႔ ဆုိက္ ကားကို တစ္ေနရာစီ ထိုး ထားခဲ့ၿပီး ေရာက္ေနၾကတာ။ ခုနစ္နာရီထုိးေနၿပီ၊ မထျဖစ္ ၾကဘူး။ ေစာေစာကေတာ့ အေနာက္ဘက္ မာလကာျခံ လမ္းထဲကေန မိုးကာအက်ႌနဲ႔ လူတစ္ေယာက္ ငိုက္စိုက္ငိုက္ စိုက္ ထြက္လာတယ္။ အရက္ ခုိးေတြေ၀ေနတဲ့ ေက်ာ္လွ မ်က္လံုးက်ယ္သြားတယ္။ “ဆုိက္ကားလား ဆရာ” လုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္တႀကီးေမးမိပါတယ္။ ေခါင္းခါျပလို႔ ကိုယ္ရွိန္သတ္ လိုက္တုန္း ဘုိထြန္းရဲ႕ ၀မ္း သာအားရ “ေလးဘီးလား ခင္ဗ်” ဆုိတဲ့ အသံကိုလည္း ေခါင္းခါျပ ျပန္တယ္။ “ဆိုင္ ကယ္” ဆိုတဲ့ ခရီးသည္အသံ အဆံုးမွာ ေဘးနားက အရက္ ေသာက္ေနတဲ့ ၀င္းျမင့္ ၀ုန္း ခနဲ ထသြားတယ္။ ေ၀ါခနဲ ဆိုင္ကယ္သံဟာ ေက်ာ္လွနဲ႔ ဘိုထြန္းရဲ႕ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ကို က်ဳိးပဲ့သြားေအာင္ စိစိ ညက္ညက္ နင္းေျခသြား တယ္။ ႏွစ္ေယာက္သား မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ ငိုင္ငိုင္ႀကီး ျပန္ထုိင္သြားၾကတယ္။ ေက်ာ္လွ စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔ ဘီအီး ခြက္ကို ခြပ္ခနဲ ေမာ့ခ်လိုက္ တယ္။
“ဟာ ေဟ့ေကာင္ ေက်ာ္လွ၊ ဒီလုိ မလုပ္နဲ႔ေလ ကြာ။ ေရမေရာရင္ အေသ ေစာတယ္ကြ။”
အသက္ငါးဆယ္ ေလာက္ရွိတဲ့ ဘိုထြန္းက ေက်ာ္လွကို ဟားတယ္။
“သြားစမ္းပါဗ်ာ။ ဘိုထြန္းႀကီးကလည္း ေစာလည္း ေစာေပါ့ဗ်။ ဘာျဖစ္ ေသးလဲ။ ဒီမုိးနဲ႔ လုပ္စားလို႔ မရတဲ့ထဲ ဒီဆုိင္ကယ္ေတြကလည္း တစ္ေမွာင့္။ ေဟ့ ေအာင္သန္း ကြမ္းျပန္ထုပ္ စမ္းကြာ။”
“ဟာ မိုးရြာႀကီးထဲ အေနာက္မုခ္ထိ ျပန္ေလွ်ာက္ရမွာ။ မထုပ္ခ်င္ဘူးကြာ။”
ဘုိထြန္းက လွည့္ၾကည့္တယ္။
“သြားလိုက္ပါ ေအာင္သန္းရာ။ ငါလည္း စားခ်င္ေနတာကြ။ ေရာ့ ေရာ့”
အိတ္ေထာင္ထဲက ႏွစ္ရာတန္ တစ္ရြက္ ထုတ္ေပးလုိက္ေတာ့ မုိးဖြဲဖြဲထဲမွာ ေအာင္သန္႔ အေနာက္မုခ္ဘက္ ကို ေျပးသြားတယ္။ ေအာင္သန္း ကြမ္းယာဆုိင္ကလည္း စစ္ကိုင္း လမ္းေပၚမွာ မုိးမိၿပီး ေစ်း၀ယ္မလာလို႔ ကြမ္းယာ ဆုိင္ကေလး တုပ္ေကြးမိေတာ့မယ္။ ေအာင္သန္း ခါတုိင္းဆို ႏွစ္ရာဖုိးနဲ႔ ျပန္ေျပးသြား ပါလိမ့္မယ္၊ ေ၀းပါေသးရဲ႕။ အေရာင္းအ၀ယ္ ပါးလြန္းေတာ့ ႏွစ္ရာလည္း ႏွစ္ရာပဲေလ။
“မင္း မျပန္ေသးဘူး လား။” ဘုိထြြန္းကေမးေတာ့ ေက်ာ္လွ ေခါင္းခါတယ္။ “ဘယ္ေလာက္ ရၿပီလဲ”၊ ဆက္ေမးေတာ့ လက္ႏွစ္ ေခ်ာင္းေထာင္ျပၿပီး မုိးေရ စက္ေတြကို ေငးေနတယ္။
“ျပန္ေလကြာ။ ႏွစ္ေထာင္ေတာင္ ရေနၿပီပဲဟာ။”
“ဟာ ဘုိထြန္းကလည္း။ ေန႔ျပန္ေပးဖို႔ေတာင္ မေလာက္တာ မျပန္ေသးဘူးဗ်ာ။ တစ္ခါတေလ ေန႔ျပန္ေပးတဲ့ မရွမ္းမက ကိုးနာရီေလာက္မွ လာေတာင္းခ်င္ ေတာင္းတာ။ ကိုးနာရီေက်ာ္မွ ျပန္ျဖစ္မွာ။”
“ဒါဆုိလည္း တစ္လံုး ထပ္မွာလုိက္ဦးမယ္ကြာ။”
“ခ်ဗ်ာ ျမင္းခြာရြက္သုပ္ တစ္ပြဲပါမွာဗ်ာ။ ေတာက္ ဟုိ ဆုိင္ကယ္ေကာင္ကြာ...”
“လုပ္မေနနဲ႔။ ဆုိင္ကယ္ ကယ္ရီေတြေပၚလာမွ ငါတို႔ ေလးဘီးေရာ မင္းတို႔ ဆုိက္ကားေရာ ခံရတာ။”
“ခင္ဗ်ားတို႔က ဇိမ္နဲ႔ ေမာင္းရတာ၊ က်ဳပ္တို႔က ဖင္ ကုန္းေအာင္ နင္းရတာ။”
“ဟင္ ငါတို႔ကဆီနဲ႔ ေမာင္းရတာကြ။ မင္းတုိ႔က အရင္းမရွိ”
“မရွိဘဲ ေနမလားဗ်။ ဆုိက္ကား စေပၚနဲ႔ အံုနာခက ခင္ဗ်ား အေဖက ေပးမွာလား။ ကဲ...”
ဒီေကာင္ လစ္မစ္ေလး နည္းနည္းေက်ာ္သြားရင္ စကားေတြက ႐ိုင္းခ်င္လာၿပီ လို႔ ဦးထြန္းေမာင္က ေတြး တယ္။ ဒီနားမွာ အသက္ အႀကီးဆံုးမို႔ အားလံုးက ဘို ထြန္း၊ ဘုိထြန္း ေခၚေနၾက တာ။ ကိုယ္ လူႀကီးဆန္ ေအာင္ေနမွပါေလ ဆုိၿပီး ၿငိမ္ ေနလုိက္တယ္။ ငယ္ငယ္က စိတ္ဆုိ ခံုနဲ႔ေကာက္႐ိုက္ ၿပီး ၿပီ။ ေက်ာ္လွကေတာ့ တဂြတ္ဂြတ္ ေသာက္တုန္း၊ ဘုိထြန္းက အသာေလး ခ်ဳိေနလိုက္တယ္။ ေအာင္သန္း ကြမ္းယာထုပ္နဲ႔ ျပန္ေရာက္ လာတယ္။ မုိးကလည္း သည္းလိုက္တာ။ တျဖည္းျဖည္း အခ်ိန္ေတြ ကုန္လာၿပီး ညနက္သထက္ နက္လာ တယ္။ ဆယ္နာရီထုိးခါ နီးမွ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ အေနာက္မုခ္ကို ျပန္ေလွ်ာက္လာေတာ့ ေအာင္သန္း အရက္ဆုိင္ထဲ မွာ က်န္ခဲ့တုန္း။
“ဒီေကာင္က ႂကြက္တြင္းဗ်။ ဆိုင္ကို မသိမ္းေသး တာ၊ သူ႔ဆုိင္ေရာက္ရင္ တစ္ ယာေလာက္ေတာ့ အိမ္အျပန္ ယာစား သြားလိုက္ဦးမယ္။”
ေျပာေျပာဆိုဆုိ ေက်ာ္လွက ဆုိက္ကားေပၚ တက္ၿပီး ေအာင္သန္း ကြမ္းယာ ဆိုင္ဘက္ ဘီးတစ္လိမ့္ ႏွစ္ လိမ့္စာေလးကို လမ္းေလွ်ာက္ မသြားဘဲ နင္းသြားတာ လွမ္းၾကည့္ရင္း ဦးထြန္းေမာင္က ကားထဲ၀င္ထုိင္ၿပီး စက္ႏႈိးတယ္။ ထံုးစံအတုိင္း အေအး မိၿပီး ႏွာေစးေခ်ာင္းဆုိးျဖစ္ ေနတဲ့ကားက ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မႏႈိးဘူး။ ေအာင္သန္းဆုိင္မွာ ကြမ္းယာၿပီး ပါးေစာင္ထဲ ထည့္ရင္း၊ ေက်ာ္လွ ဆုိက္ကားကို ေကြ႕လိုက္တယ္။ မုိးေလးက ဖြဲဖြဲေလး က်ေနတယ္။ ၀င္းခနဲ လက္လုိက္တဲ့ လွ်ပ္စီးေရာင္ေအာက္မွာ အေနာက္မုခ္ေလွကားထစ္ ေပၚက ထူးျခားမႈ တစ္ခု ေတြ႕ လိုက္ရလုိ႔ အံ့ၾသသြားတယ္။ ၾကက္သီးေတာင္ ထသြားတယ္။ ဘယ့္ႏွယ္ပါလိမ့္။ ဘုရားႀကီးက ဆင္းလာတဲ့ ေလွကားထစ္ေပၚမွာ မည္း မည္းႀကီးေတြ႕လိုက္သလားလို႔။ လမ္းေပၚမွာ အသြား အလာမရွိ၊ လူကျပတ္ ေမွာင္ ႀကီးမည္းမည္း မီးေတြက လည္း ပ်က္လုိ႔၊ ကိုယ္ေတာင္ ဆုိင္ထုိင္ေနာက္က်လို႔ ဒီအခ်ိန္ ရွိေနတာ။ ေက်ာ္လွ ခုထိ ကားစက္ ႏႈိးမရေသးတဲ့ ဘိုထြန္းနား ဆိုက္ကားကုိ အတင္းနင္းသြားၿပီး၊ ကား ေဘးနားမွာ ဆုိက္ကားကို ရပ္ၿပီး အလ်င္စလို ဆင္း လုိက္တယ္။
“ဘိုထြန္း ဘိုထြန္း ေလွ ကားေပၚမွာ မည္းမည္းႀကီး ဗ်။ ငုတ္တုတ္ႀကီး”
“ဟယ္ တေစၧရွိတယ္ မၾကားဖူးပါဘူး။ နင္ မူးေနတာလား ေက်ာ္လွ။”
“မမူးဘူးဗ်၊ မမူးလို႔ ျမင္တာ။ လာၾကည့္”
အဲဒီလုိေနတုန္း မုိးက တိတ္သေလာက္ ရွိၿပီ။ လွ်ပ္စီးေတြသာ တ၀င္း၀င္း ပစ္ေနတယ္။ ဘုိထြန္း ညည္းညည္း ညဴညဴနဲ႔ ကားေပၚက ဆင္းလိုက္ရတယ္။
“ဟုိမွာဗ် ေၾသာ္” လွ်ပ္စီးက ၀င္းခနဲလက္သြားတယ္။
ဘုိထြန္းေရာ ေက်ာ္လွေရာ အံ့ၾသသြားတယ္။ ေလွကားထစ္ေပၚမွာ ထီးကို အုပ္ၿပီး ေဆာင္းထားတဲ့ ကိုယ္၀န္ေဆာင္ ကိုယ္ျပည့္လက္ျပည့္ တစ္ေယာက္က ကိုး႐ုိးကားရားႀကီး ထုိင္ေနတယ္။ သူ႔ ေဘးမွာ ပလတ္စတစ္အုပ္ ထားတဲ့ ျခင္းေတာင္းတစ္လံုး ေတြ႕ရတယ္။ ခါးကို လက္ တစ္ဖက္နဲ႔ ႏွိပ္ၿပီး မ်က္ႏွာက လည္း ႐ႈံ႕မဲ့လုိ႔ ပါတိတ္လံု ခ်ည္၀တ္ထားတဲ့ ေအာက္ပုိင္း တစ္ပုိင္းလံုး ရႊဲစုိေနတယ္။ ဘုိထြန္းနဲ႔ ေက်ာ္လွ တစ္ ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ ၾကည့္ၿပီး ခ်က္ခ်င္းေက်ာ္လွက ေလွကားထစ္ေတြ ထစ္ ေက်ာ္တက္သြားလို႔ ဘုိထြန္း လည္း လုိက္ခဲ့တယ္။
“ဟုိအစ္မ ဘာျဖစ္ေန တာလဲ။ဗိုက္နာေနတာလား။”
ဗိုက္ႀကီးသည္က မ်က္ ည္ေတြ စိုရႊဲေနတဲ့မ်က္ႏွာနဲ႔ ေမာ့ၾကည့္ၿပီး အသံသဲ့သဲ့နဲ႔ “ပခုကၠဴကား ၀င္သြားၿပီ လား။”
“၀င္ေရာေပါ့ ဆယ္နာရီ ေက်ာ္ေနၿပီဟာ။”
ဗိုက္ႀကီးသည္က ဟီး ခနဲ ငိုခ်လုိက္တယ္။
“ဟာ အစ္မ မငိုနဲ႔ေလ။ ကားႀကိဳလာတာလား။ ဒုကၡပါပဲ။ ေမြးမွာနဲ႔ တူတယ္။ ဘုိထြန္း လုပ္ပါဦးဗ်။”
“မလာေတာ့ဘူး ထင္ တယ္။ ကၽြန္မ ေယာက်္ား ပခုကၠဴ သြားၿပီး ပုိက္ဆံရွာတာ၊ ဒီေန႔လာမယ္ဆုိလုိ႔ လာခဲ့တာ။ မုိးထဲမွာ၊ ကၽြန္မက ျမရည္နႏၵာက”
“ကဲကဲ ေက်ာ္လွ ဘာ ျဖစ္ျဖစ္ ေမြးမလို႔ဆုိရင္ သားဖြားခန္း ပို႔ရမွာ။ သယ္သာလာ ခဲ့ေတာ့။ ေျပာေနတာၾကာပါ တယ္ကြာ။”
“ေဆး႐ံုပို႔မလုိ႔လား”
“မင္းအဘ ေဆး႐ံုလား။ ကားက ဆီမရွိပါဘူး ဆုိေန၊ နီးနီးနားနား ခိုဂ်ာေပါ့။”
အဲ ဟုတ္သားပဲ ေက်ာ္လွတို႔ ပ်ာေနလုိက္ပံုေတာ့ တစ္ျပေလာက္ပဲ ေ၀းတဲ့ ခိုဂ်ာ သားဖြားခန္းကို ေမ့ေနလုိက္ တာ။ ကဲ ေနာက္မွ ဘာျဖစ္ ျဖစ္ အရင္ဆံုး ေမြး ေတာ့မယ့္ လူကိုတြဲၿပီး ကားေနာက္ခန္း က တင္ရတယ္။ ျခင္းနဲ႔ ထီး ကိုပါယူၿပီး ကားစက္ႏႈိးၾကတယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ေခ်ာ ေခ်ာေမာေမာ ႏႈိးၿပီး ကားက ခ်က္ခ်င္းလုိပဲ သားဖြားခန္း ေရွ႕ေရာက္လာတယ္။
“ေဟ့ေကာင္ အပ္လည္း မအပ္ရေသးဘူးေနာ္၊ ရပါ့ မလား။”
“အုိ ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကေလး ေလးေယာက္လံုး ဒီက ဆရာမႀကီး နဲ႔ ေမြးတာ။”
ဒါေပမဲ့ သားဖြားခန္းထဲလည္း ေရာက္ေရာ၊ ေက်ာ္လွ ေရေရလည္လည္ အေငါက္ခံ ရေတာ့တာပဲ။
“ဟဲ့ ဗုိက္ႀကီးသည္ ေသသြားရင္ နင္တာ၀န္ ယူမလား။ ေရ>မာေတာင္ ေတာင္ ေပါက္ ၿပီးေနၿပီ။ ကေလး ထြက္က်ေတာ့မယ္။ အပ္ထားတာ လည္းမဟုတ္ဘူး။ ေကာက္ ႐ိုးေပြ႕လာတယ္။ ညအခ်ိန္ မေတာ္...”
ဒါေပမဲ့ ဗိုက္ႀကီးသည္က ေမြးစင္ေပၚ ေရာက္သြား ၿပီ။ ဆရာမႀကီးက လက္ေမာင္းကို ေဆးႏွစ္လံုးဆက္ တုိက္သြင္းေပးရင္း၊ ေမြး ခန္း၀မွာ ျပဴတစ္ျပဴတစ္ လုပ္ေနတဲ့ ေက်ာ္လွကို ေမာင္းထုတ္လုိက္တယ္။ အနီ၀တ္ ဆရာမက “မစန္းၾကည္၊ ကေလးအေဖလက္မွတ္ထုိးရ မယ္။ ဘယ့္ႏွယ့္လုပ္ရမလဲ။ ဆုိၿပီး လာေျပာေတာ့ ေက်ာ္ လွက မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ လက္မွတ္ ထုိးလုိက္ရတယ္။ ခဏေနေတာ့ အူ၀ဲ အူ၀ဲ ကေလးငုိသံၾကားရၿပီ။ ေက်ာ္ လွနဲ႔ ဘုိထြန္း တစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ၿပီး ျပံဳးၾကတယ္။ ျခင္းေတာင္းထဲက ေတြ႕တဲ့ ပုဆုိးနဲ႔ ကေလးကို ထုပ္ၿပီး ပုခက္ထဲ လာထည့္တာကို ေက်ာ္လွ ျပံဳးျပံဳးႀကီး ၾကည့္ေနတယ္။ ကေလးအေမ ထြက္လာၿပီး အိပ္ရာခင္း မပါတဲ့ ကုတင္ေပၚမွာ ေမာဟိုက္ေနတယ္။ ခုိဂ်ာက တျခား ေမြးလူနာေတြ နဲ႔ လူနာေစာင့္ေတြလည္း မအိပ္ႏုိင္ဘဲ သူတုိ႔ကို ၀ုိင္း ၾကည့္ေနၾကတယ္။ ကေလး အေမက “ကၽြန္မ ျခင္းထဲက ထမင္းခ်ဳိင့္ေလး” ဆုိလို႔ ေက်ာ္လွ ပ်ာပ်ာသလဲ ရွာၿပီး ဖြင့္ေပးလုိက္တယ္။ အားယူ ထၿပီး ထမင္းခ်ည္းပါတဲ့ ထမင္းတစ္ဇြန္း ခပ္စားတယ္။
“ဟဲ့ ဟဲ့ ကေလးမ မုန္႔ ဟင္းခါးစားရဲလား။ ညေနက ငါ၀ယ္ထားတာ ရွိတယ္”
လူနာေစာင့္တစ္ေယာက္ ေပးတဲ့ မုန္႔ဟင္းခါးကို အိပ္လုိက္ ေမွာက္ခ်ၿပီး၊ ထမင္းတစ္ဇြန္းၿပီး တစ္ဇြန္းကေလး အေမက အားရပါးရ အငမ္းမရ စားေနတာကို ဘုိထြန္းနဲ႔ ေက်ာ္လွ ပါးစပ္ အေဟာင္းသားဟၿပီး ေငး ၾကည့္ေနၾကတယ္။ ေက်ာ္လွ စိတ္ထဲမွာ ဘယ္ႏွနပ္ ထမင္း မစားရလုိ႔လည္း မသိဘူးလို႔ ေတြးမိေအာင္ ေတြးလုိက္ေသးတယ္။ ကေလးအေမ ထမင္း တစ္ေစ့မက်န္ စားၿပီးမွ အဆာ ေျပသြားသလို၊ အိပ္ရာ ေပၚ ျပန္လွဲခ်လိုက္တယ္။
“ကဲ ကေလးအေမက ဘာမွမျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ငါ့ကို ေဆးဖုိးရွင္းဦး။ ေလးေထာင္ က်တယ္။”
ေက်ာ္လွ အိတ္ထဲက ႏွစ္ေထာင္ ထုတ္ေပးလုိက္ၿပီး၊ က်န္တဲ့ႏွစ္ေထာင္ မနက္ျဖန္ လာေပးမယ္လုိ႔ ေျပာခဲ့တယ္။ ကေလးအေမက ေမာေမာနဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္လုလု ျဖစ္ေနၿပီမုိ႔ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ အသာေလး ထြက္ခဲ့ၾကေတာ့တယ္။ အျပင္ ဘက္ေရာက္ေတာ့ မုိးတိတ္ေနၿပီ။ လွ်ပ္စီးေတြသာ တ၀င္း ၀င္း ပစ္ေနတယ္။ ေခ်ာေခ်ာ ေမာေမာ စက္ႏႈိးတဲ့ ေလးဘီး ကားေလးဟာ ေက်ာက္ဆစ္ေကြ႕အဆင္းမွာ တံု႔ခနဲ တံု႔ခနဲ ျဖစ္သြားတယ္။
“ဟီး ဟီး ဆီကုန္ၿပီ ကြ။ အေနာက္မုခ္ေတာ့ ေရာက္ပါတယ္။ လွိမ့္ခ်လိုက္ ႐ံုပဲ။”
“ဒါေပါ့ဗ် အသြားတုန္းက မကုန္တာ ေက်းဇူးတင္ ရမွာ... ဟင္“
ေက်ာ္လွ မ်က္လံုး ျပာခနဲ ျဖစ္သြားတယ္။ တ၀င္း၀င္းလက္ေနတဲ့ လွ်ပ္ စီးေရာင္ေအာက္မွာ စစ္ကိုင္း လမ္းမႀကီး တစ္ခုလံုး ရွင္းေျပာင္ေနေအာင္ ျမင္ေနရ တယ္။ ကားေဘးနားမွာ ရပ္ ထားခဲ့တဲ့ သူ႔ဆုိက္ကား မရွိ ေတာ့ဘူး။ ဗိုက္ႀကီးသည္ကို သားဖြားခန္းပို႔ဖို႔ အေရးႀကီးေန တာနဲ႔ ပ်ာယာခတ္ၿပီး ေသာ့ မခတ္ခဲ့ရဘူး။ လူတစ္ ေယာက္မွမရွိတဲ့ ေမွာင္မုိက္ တဲ့ညမွာ သူ႔ဆုိက္ကားအစီး လိုက္ ေပ်ာက္ဆံုးသြားခဲ့ၿပီ။ ေက်ာ္လွကားေပၚက ေျပး ဆင္းၿပီး၊ အေနာက္မုခ္မွာ ေတာင္ဘက္ေျပးလုိက္၊ ေျမာက္ဘက္ေျပးလုိက္ျဖစ္ ေနတယ္။
“သြားပါၿပီဗ်ာ မရွိေတာ့ဘူး၊ မရွိတာ့ဘူး။”
ဂါထာရြတ္သလို ရြတ္ ေနတယ္။ မ်က္ႏွာေတြ ပ်က္ ပ်က္လာၿပီး၊ မ်က္လံုးေတြ နီရဲလာတယ္။ ဘုိထြန္းၾကည့္ ေနတုန္း ကတၱရာ လမ္းမေပၚ ဖင္ခ်ထုိင္ၿပီး ဟီးတုိက္ ငိုခ် လုိက္တယ္။
“ဘုိထြန္းေရ က်ဳပ္ဘာ လုပ္ရမတုံး။ မရွိေတာ့ဘူးဗ်”
ေက်ာ္လွ ငိုသံပါႀကီးနဲ႔ ေအာ္ေနတာကို ဘုိထြန္းလည္း မေခ်ာ့တတ္ဘူး။ ေခါင္း ကုတ္ၿပီး စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႔ သူလည္း ေက်ာ္လွနားမွာ ထုိင္ခ်လုိက္တယ္။ ေက်ာ္လွကေတာ့ ကတၱရာလမ္းေပၚ လွဲခ်လိုက္ၿပီး လက္ေတြေပၚ မ်က္ႏွာအပ္လုိ႔ ေမွာက္ခံုႀကီး ငိုေနတယ္။ မုိးေတြက ျပန္ရြာ လာၾကျပန္ၿပီ။ ေက်ာ္လွရဲ႕ မ်က္ရည္စက္ေတြနဲ႔ မုိးေရ ေတြေရာၿပီး စီးဆင္းသြားၾကတယ္။
“ေကာင္းကြာ။ လူမႈေရး လုပ္ခ်င္ဦးေလ။ အမ်ား အက်ဳိးေဆာင္ ကုိယ့္အက်ဳိး ေျပာင္” လို႔ေတာ့ ေက်ာ္လွကို အျပစ္မတင္ခ်င္ပါဘူး။ ေစာေစာက ဗိုက္ႀကီးသည္အေျခ အေနမ်ဳိးဆိုရင္ ဘယ္သူမဆုိ ကူညီၾကမွာ မလြဲပါဘူး။ ေအးေလ ေက်ာ္လွေပါ့ ေလ်ာ့တာပဲလုိ႔ အျပစ္ေျပာလို႔လည္း မျဖစ္။ ဘုိထြန္းခမ်ာ ဘယ္ လိုလုပ္ရမွန္းမသိဘဲ ေခါင္း စားရတဲ့ၾကားထဲ ကြမ္းယာ စားခ်င္စိတ္က ဘယ္က၀င္ လာတယ္မသိဘူး။ ဒီအခ်ိန္ ေအာင္သန္းကလည္း ျပန္ သြားၿပီဆိုေပမဲ့ မ်က္လံုးက ကုကိၠဳပင္ႀကီးေအာက္မွာရွိတဲ့ ေအာင္သန္းကြမ္းယာ ဆုိင္ ေလးကို ၾကည့္လုိက္မိတယ္။ ေအာင္သန္းကေတာ့ ကြမ္း ယာဆုိင္ကေလးကို ထံုးစံ အတုိင္း မုိးကာနဲ႔အုပ္သြား တယ္။ လွ်ပ္တစ္ခ်က္ အပစ္ မွာ မုိးကာေအာက္က ေပၚေန တဲ့ ဆုိက္ကားတာယာေခြလုိ လို ျမင္ရတာနဲ႔ ဆတ္ခနဲ ထလုိက္တယ္။ ကြမ္းယာခံု နားကို ဘယ္လုိေျပးသြားမိ မွန္းမသိဘူး။ ရင္ေတြလည္း တထိတ္ထိတ္ခုန္ေနတယ္။ ကုကိၠဳပင္နဲ႔ ကြမ္းယာဆုိင္ ၾကားထဲမွာ မုိးကာအုပ္ၿပီးထုိး ထားတဲ့ ဆုိက္ကားကုိလည္း ျမင္ရေရာ ဘုိထြန္းကုန္းေအာ္ ေတာ့တာပဲ။
“ဟာ ေက်ာ္လွေရ ေက်ာ္လွေရ ဆုိက္ကားေတြ႕ၿပီ ဟ၊ ဒီမွာဟ”
ေက်ာ္လွ ၀ုန္းခနဲအနား ေရာက္လာတယ္။ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႔ ဆုိက္ကားကုိ ငိုင္ငုိင္ႀကီး ၾကည့္ေနတယ္။ မုိး ကလည္း သဲသဲမဲမဲရြာေန လုိက္တာ။ မ်က္ႏွာေပၚက မုိးေရစက္ေတြကို လက္နဲ႔ သပ္ခ်ရင္း အသံတုန္တုန္နဲ႔။
“ေတာ္ေသးတာေပါ့ ဗ်ာ။ က်ဳပ္ေသေတာ့မလုိ႔။ ေအာင္သန္း ဆုိင္သိမ္းရင္း ဆိုက္ကားေတြ႕လုိ႔ သိမ္းသြား တာေနမွာဗ်။”
“ေအးကြ ဒီမွာ ကြမ္း ယာဆိုင္နဲ႔ မင္းဆိုက္ကားကုိ ေသေသခ်ာခ်ာ သံႀကိဳးနဲ႔ ေသာ့ခတ္သြားတာကြ။”
“မနက္ျဖန္မွ ဒီေကာင္ ႀကီးကို အရက္ တုိက္ရဦးမယ္ ဗ်ာ။”
ဘုိထြန္းလည္း အခုမွ စိတ္ေအးရေတာ့တယ္။ လူ ေတြကေတာ့ ရႊဲနစ္ၿပီး ႂကြက္ စုတ္ျဖစ္ေနၿပီ။
“ကဲ ေက်ာ္လွ ျပန္ ျပန္။ မုိးေတြကလည္း သည္းလုိက္ တာ။ ညလည္း နက္လွၿပီ။”
ေက်ာ္လွက စဥ္းစား သလို ၿငိမ္ေနတယ္။ ၿပီးမွ-
“ခင္ဗ်ားလည္း ျပန္ ေလ။ ဆီမရွိလို႔ တြန္းျပန္ရမွာ ေနာ္။ အခုမွေတာ့ ဘာမွမထူး ေတာ့ပါဘူး။ ခင္ဗ်ားကိုပဲ ကားလုိက္တြန္းေပးမယ္ဗ်ာ။ ဆုိက္ကားလည္းယူမွမရတာ”
“ကဲ ဒါျဖင့္လာ တြန္း ၾကစို႔။ အိမ္က်ရင္ ထမင္း ေကၽြးမယ္ကြာ။ ဆီလက္က်န္ ေလး ရွာေတြ႕ရင္လည္း မင္း ကို အိမ္ျပန္ပို႔ေပးမယ္။”
“ဘယ္လုိျဖစ္ျဖစ္ ရပါ တယ္ဗ်ာ။“
ေလးဘီးကားနဲ႔ လူႏွစ္ ေယာက္ဟာ ေမွာင္မိုက္ေနတဲ့ ညထဲကုိ တျဖည္းျဖည္းတုိး ၀င္ၿပီး ေပ်ာက္ကြယ္သြားပါ ေတာ့တယ္။ အဲ့ဒီညက အေနာက္မုခ္မွာ မုိးေတြသဲႀကီး မဲႀကီး ရြာေနပါတယ္။
ယဥ္ယဥ္ႏု၊မႏၲေလး၊
(ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း၊ေဖေဖၚ၀ါရီလ ၂၀၁၂)
(ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း၊ေဖေဖၚ၀ါရီလ ၂၀၁၂)
No comments:
Post a Comment