အခုမွႏွေျမာၾကသလား ေမာင္ဗလေက်ာမွာ ဒဏ္ရာေတြနဲ႔ (မင္းလူ)
---------------------
ကိုသုေမာင္ ကြယ္လြန္ျခင္း တစ္လျပည့္ ဆြမ္းေကၽြးပြဲသို႔ ဆရာဦးေနမ်ိဳး တက္ေရာက္ ခ်ီးျမႇင့္သည္။ ဆရာက ကၽြန္ေတာ့္ကို စာရြက္တစ္ရြက္ လွမ္းေပးသည္။ ဖတ္ၾကည့္ေတာ့ ကိုသုေမာင္ အမွတ္တရ စာအုပ္ထုတ္မည္။ ေမာင္ဗလအလြမ္းေျပဟု အမည္ေပးထားသည္။ ထိုစာအုပ္အတြက္ စာမူတစ္ပုဒ္ ေရးသားေပးရန္ ဟူ၍ ျဖစ္သည္။
ေတြးၾကည့္လွ်င္ အေတာ္ ခြက်ေသာကိစၥ ျဖစ္၏။ ကၽြန္ေတာ္က ကိုသုေမာင္ရဲ႕ ညီအရင္း ေခါက္ေခါက္ႀကီးေလ။ တကယ္ဆို ကၽြန္ေတာ္က ဆရာဦးေနမ်ိဳးကို စာမူခ်ီးျမႇင့္ဖို႔ ေတာင္းခံရမွာ မဟုတ္လား။
ေနာက္တစ္ခ်က္ကေတာ့ ဒီစာအုပ္သည္ ကိုသုေမာင္ကို ဂုဏ္ျပဳေသာ စာအုပ္ျဖစ္သည္။ ညီျဖစ္သူက အစ္ကိုျဖစ္သူ ဘယ္ေလာက္ ေတာ္ေၾကာင္း၊ ဘယ္ေလာက္ သေဘာထား ျပည့္ဝေၾကာင္း ခ်ီးက်ဴး ေရးသားဖို႔ ဆိုတာ အေတာ္ ဝန္ေလးစရာႀကီး ျဖစ္၏။
တကယ္ေတာ့ သူ ဘယ္ေနရာမွာ ဘယ္ေလာက္ေတာ္တယ္ ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ အသိဆုံး ျဖစ္၏။ သူမ်ားေတြ မသိတဲ့ အေသးစိတ္ “ေတာ္ခ်က္” ကေလးေတြေတာင္ သိေနေသးသည္။ ထို႔အတူ သူ ဘယ္ေနရာေတြမွာ ဘယ္ေလာက္ ညံ့တယ္ ဆိုတာလည္း ကၽြန္ေတာ္ သိတာပဲ။
ဒါျဖင့္ သူ႔ဆိုးကြက္ ညံ့ကြက္ေတြကို ထုတ္ႏုတ္ၿပီး ေရးရမလား၊ မျဖစ္ႏုိင္။ သြားေလသူ တစ္ေယာက္ အားနည္းခ်က္ေတြကို တတ္ႏုိင္သမွ် ဖုံးဖိေပးရျခင္းသည္ ျမန္မာတို႔၏ ႐ုိးရာယဥ္ေက်းမႈ ဓေလ့ထုံးစံလို ျဖစ္ေနသည္။
အထူးသျဖင့္ ကြယ္လြန္ၿပီးခါစ အခ်ိန္မွာ ပို၍ ဆင္ျခင္ရသည္။ အလြန္ဆုံး ဂ႐ုဏာေဒါေသာသာ ျဖစ္ရမည္။ ထိုအခ်က္သည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔လို စာေရးဆရာေတြ အတြက္ ေစာင့္ထိန္းအပ္ေသာ က်င့္ဝတ္လည္း ျဖစ္၏။
ထို႔ေၾကာင့္ ဒီစာအုပ္မွာ ဝင္မေရးေတာ့ပါဘူးဟု ဆုံးျဖတ္လိုက္၏။ (ဝမ္းနည္းမွတ္တမ္း စာအုပ္မွာေတာင္ ကၽြန္ေတာ္ ဘာတစ္ခုမွ မေရးခဲ့။)
သို႔ရာတြင္ ...
တစ္ညေနတြင္ ဖိုးေသာၾကာ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ေရာက္လာၿပီး ...
“ဘဘ ဦးေနမ်ိဳး ဆုံးၿပီ”
ဟု သူ႔ထုံးစံအတိုင္း ျပဴးျပဴးပ်ာပ်ာ လာေျပာသည္။ ထို႔ေနာက္ ...
“ေန႔လယ္ကပဲ သူ႔ဆီ ဖုန္းဆက္ေသးတယ္။ သူမွာထားတဲ့ ဓာတ္ပုံေတြ လာပို႔ရမလား ေမးေတာ့ ေနဦး၊ မင္းလူဆီက စာမူရေတာ့မွ တစ္ခါတည္း ယူလာခဲ့လို႔ေတာင္ ေျပာေနေသးတယ္”
ဆရာဦးေနမ်ိဳးႏွင့္ ေနာက္ဆုံး ရရွိလိုက္ေသာ အဆက္အသြယ္ပင္ ျဖစ္၏။ ဒီထဲမွာ အေရးႀကီးေသာ မက္ေဆ့ခ်္တစ္ခု ပါေနသည္။ “မင္းလူဆီက စာမူ”။ ဆရာ၏ ေနာက္ဆုံးဆႏၵထဲမွာ တစ္ခုအပါအဝင္ ျဖစ္ေနသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ဒီစာကို ကၽြန္ေတာ္ ေရးပါေတာ့မည္။
* * *
ဘာေရးလွ်င္ ေကာင္းမလဲ စဥ္းစားလိုက္ေသာအခါ အေၾကာင္းအရာ အခ်က္အလက္ေပါင္း မ်ားစြာသည္ ေခါင္းထဲသို႔ တိုးဝင္ ေရာက္ရွိလာသည္။ မိုးေတြ သဲသဲမဲမဲ ရြာေနတဲ့ ၾကားမွာ ဖန္ခြက္ကေလး တစ္လုံးနဲ႔ ေရလိုက္ခံရ သလိုပါပဲ။ မိုးေရစက္ေတြ သိန္းနဲ႔ သန္းနဲ႔ခ်ီၿပီး သြန္ခ်ေနပါလ်က္ ကိုယ့္ဖန္ခြက္ထဲကို တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ က်ဆင္း လာသေလာက္သာ ခံယူရရွိႏုိင္သည္။
ဖ်တ္ခနဲ ဖ်တ္ခနဲ ေပၚလာေသာ အေတြး အပိုင္းအစေတြထဲက ျမင္ကြင္းတစ္ခုကို ဖမ္းဆုပ္လိုက္မိ၏။ ရက္လည္ေသာေန႔က ျဖစ္၏။ အ႐ုဏ္ဆြမ္း စားၿပီးေနာက္ ဆရာေတာ္က ေမတၱာပို႔ တရားခ်ီးျမႇင့္သည္။ ထို႔ေနာက္ ေရစက္ခ်သည္။ ဆရာေတာ္က ဦးေဆာင္ၿပီး အမွ်ေဝခိုင္းသည္။
“ဦးသုေမာင္ႏွင့္တကြ ၾကားၾကားသမွ် အမွ် ... အမွ် ... အမွ်”
ဒုတိယ အႀကိမ္ အမွ်ေဝရာတြင္ မေအးဘုံ (သုဇနီး) က
“ ဦးဗလႏွင့္တကြ ၾကားၾကားသမွ် ...”
ဟု နာမည္ရင္းကို ေျပာင္း၍ ရြတ္ဆိုသည္။ တတိယ အႀကိမ္မွာေတာ့ မေအးဘုံသည္ တစ္စုံတစ္ခုကို သတိရသြားဟန္ တူ၏။ အသံကို ျမႇင့္ၿပီး အက်ယ္ႀကီး ေအာ္၍ အမွ်ေဝလိုက္ေလသည္။
ဟုတ္တာေပါ့။ ကိုသုေမာင္က နားနည္းနည္း ေလးတာကိုး။ မၾကားရင္ ဘယ့္ႏွယ္ လုပ္မလဲ။ နင့္ခနဲ ျဖစ္သြားရင္းကပင္ မခ်ိျပံဳး ျပံဳးလိုက္မိသည္။ တစ္ဆက္တည္းမွာပဲ ငါ့အလွည့္က်ရင္ေတာ့ မိန္းမက အ႐ုဏ္ဆြမ္းေကၽြးမွာ မဟုတ္ဘူး၊ ငါက ဆယ့္တစ္နာရီ၊ ဆယ့္ႏွစ္နာရီေလာက္က်မွ အိပ္ရာက ထတတ္တာေလဟု ေတြးျဖစ္ေအာင္ ေတြးလိုက္မိပါေသးသည္။
ခုလို အေရးထဲမွာေတာင္ ကတ္ကတ္သတ္သတ္ ၾကံဖန္ ေတြးတတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္၏ စ႐ုိက္သဘာဝႏွင့္ ကိုက္ညီေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ိဳးကို ေရးတာပဲ ေကာင္းလိမ့္မည္ ထင္သည္။
ေနာက္တစ္ေၾကာင္းကေတာ့ ...
သူ႔အေၾကာင္း ေရးၾကသူ အမ်ားစုသည္ ဝမ္းနည္းေၾကာင္း အမွတ္တရ စာမ်ိဳးကိုသာ ေရးၾကလိမ့္မည္။ စာတစ္အုပ္လုံး အလြမ္းသံေတြကသာ လႊမ္းမိုးေနလိမ့္မည္။ ဒီလိုကိစၥမ်ိဳးမွာ ဘယ္သူကမွ ေပါ့ပ်က္ပ်က္ ေရးရက္ၾကမယ္ မထင္။ သင့္လည္း မသင့္ေတာ္။
ထို႔ေၾကာင့္ လူရင္းျဖစ္ေသာ ကၽြန္ေတာ္ကပဲ သူ႔ရဲ႕ စာဖတ္ပရိသတ္ေတြ အလြမ္းေျပလို ေျပျငား၊ သူ႔မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္းေတြ စိတ္ေျဖစရာ ရလိုရျငား ဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ ကို စခဲ့ေနာက္ခဲ့ ေထ့ခဲ့ေငါ့ခဲ့တာေလးေတြပဲ အမွတ္တရ ေရးလိုက္ရပါသည္။
* * *
ကၽြန္ေတာ္ တကၠသိုလ္ ေရာက္ခါစတုန္းက ျဖစ္၏။ တစ္ညမွာ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေရးႏုိးေတာ့ စာေရးစားပြဲမွာ ငိုင္ေတြေတြႀကီး ထိုင္ေနေသာ ကိုဗလကို ျမင္လိုက္ရသည္။ သူသည္ တစ္စုံတစ္ေယာက္ေၾကာင့္ အေတာ္ အထိနာေနပုံ ရသည္။
((သူ၏ အေစာပိုင္းကာလ စာေရးဆရာ ေယာင္ေယာင္၊ အယ္ဒီတာ ေယာင္ေယာင္ ထုတ္ေဝသူ ေယာင္ေယာင္ ဘဝမွာ ဒီလို မၾကာခဏ ခံရဖူးသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဒီေခါင္းစဥ္ကို ေပးခဲ့ျခင္းလည္း ျဖစ္၏။)
သူသည္ စာႏွစ္ေၾကာင္း သုံးေၾကာင္းကို ခ်ေရးသည္။ ထို႔ေနာက္ နံရံကို ေငးၾကည့္ေန ျပန္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ၿပီး အိပ္ေပ်ာ္မသြားခင္ သူ၏ သက္ျပင္းရွည္ႀကီး ခ်သံကို ၾကားလိုက္ရသည္ ထင္၏။
မနက္ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ရာကႏုိးေတာ့ သူ အိပ္ေနၿပီ။ အေတာ္ညဥ့္နက္မွ အိပ္ရာဝင္ပုံရသည္။ ေခါင္းအုံးကို ရင္ဘတ္ေအာက္မွာ ခံၿပီ ေမွာက္ခုံႀကီး အိပ္ေနသည္။
စာေရးစားပြဲေပၚမွာ ေရးလက္စကဗ်ာ တစ္ပုဒ္ကို ေတြ႕ရ၏။
“ေမာင့္ရင္ကို ခြဲမယ္မွန္းတယ္လား
ပန္းလက္ႏွင့္ရြယ္။
ရင္ကိုခြဲ႐ုံနဲ႔
အသည္းေတြ႕ရင္ေတာ့
ေကာင္းလွေပါ့ သခင္ရယ္
ျငင္းဖူးတယ္ ရွိလို႔လား”
ကၽြန္ေတာ္၏ ေပါက္ကရ ဖ်က္လိုဖ်က္ဆီး လုပ္လိုေသာ ဉာဥ္သည္ တားဆီးလို႔ မရေအာင္ ေပၚေပါက္လာသည္။
ထိုစဥ္က ေၾကးအိုးျပဳတ္ ေခတ္စားကာစ ျဖစ္၏။ တ႐ုတ္တန္း ၁၉ လမ္းမွာ တကူးတက သြားစားၾကရသည္။ ထို ေၾကးအိုးျပဳတ္ထဲမွာ ထည့္တာ ဝက္အသည္းအစစ္ မဟုတ္။ ရန္ကုန္ ေဆး႐ုံႀကီး ရင္ခြဲတိုက္ကရတဲ့ လူ႔အသည္းေတြတဲ့ ဆိုေသာ ေကာလဟလကလည္း ထြက္ေပၚေနခ်ိန္။
ထို႔ေၾကာင့္ ...
“ေၾကးအိုးျပဳတ္ ေသာက္မယ္မွန္းတယ္လား
ဆယ့္ကိုးလမ္းဝယ္။
ေၾကးအိုးကိုဆြဲ႐ုံနဲ႔
လူ႔အသည္းေတြ႕ရင္ေတာ့
ေကာင္းလွေပါ့ သခင္ရယ္
စားဖူးတယ္ အရွိသား”
ဟု သူ႔ကဗ်ာေအာက္မွာ ထပ္ေရးၿပီး ထားခဲ့သည္။
ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းက ျပန္လာေတာ့ စားပြဲေပၚမွာ စာရြက္က ရွိေနတုန္း။ ေအာက္ဆုံးမွာ စာလုံး အႀကီးႀကီးႏွင့္ “-ီး ” ဟု ေရးထားတာ ေတြ႕ရသည္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ... ကၽြန္ေတာ့္ကဗ်ာကို ဖတ္ၿပီးေနာက္ သူ ရႊင္ရႊင္ပ်ပ် ျပန္ျဖစ္လာတာကေတာ့ အမွန္ပဲ။
* * *
ၿမိဳ႕ထဲက မုတ္ဆိတ္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ဆုံသည္။ မင္းကို ငါလိုက္ပို႔မယ္ဟု ေျပာၿပီး သူ၏ ၁၉၃၈ ေမာ္ဒယ္ မာစီဒီး ကားေဟာင္းကေလးျဖင့္ တင္ေခၚလာသည္။ ထူးထူးျခားျခား ခပ္ျဖည္းျဖည္း ေမာင္းေနသည္။
“ငါ့သီခ်င္းေခြ ထြက္ၿပီကြ၊ နားေထာင္ၾကည့္”
ဆိုၿပီး ကားကက္ဆက္ထဲကို အေခြထိုး ထည့္ၿပီး ဖြင့္လိုက္သည္။ သူဆိုထားတာက ေတာ္ေတာ္ ေကာင္းပါသည္။ အမ်ားစုက ေခတ္ေဟာင္း သီခ်င္းေတြ ျပန္ဆိုထားတာ။ သီခ်င္းသစ္ေတြလို႔ ေျပာႏုိင္တာကေတာ့ ပန္းေတြနဲ႔ေဝ၊ ခ်စ္မိုးႀကီး ... ၿပီးေတာ့ ...
“လယ္ေတာကျပန္ ... ပန္ခ်င္တယ္၊ ခေရဖူး ... ဆိုလို႔ ...”
ပန္းဦးပန္မယ့္သူ သီခ်င္းသံ ထြက္လာသည္။ သီခ်င္း ဆုံးသြားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က-
“ဒီသီခ်င္းကေတာ့ မူရင္းအသံကို မီတယ္”
ဟု ေျပာလိုက္သည္။ ဒီသီခ်င္းကို သီဆိုသူ မူလအဆိုေတာ္ကလည္း ကိုသုေမာင္ ကိုယ္တိုင္ပဲေလ။
“မင္းက အဲဒီအတိုင္းပဲ”
ဟု ေျပာသည္။ သူ နည္းနည္း ငုပ္သြားဟန္တူသည္။ လီဗာကို ဖိနင္းလိုက္၏။ ကား အရွိန္က ေဝါခနဲ ထိုးတက္သြားသည္။
“အင္ဂ်င္ကေတာ့ ေကာင္းသားပဲ”
ဟု ကၽြန္ေတာ္က ေျပာလိုက္ေသးသည္။ သူ ဘာမွ ျပန္မေျပာေတာ့ဘဲ ကားကိုသာ အျမန္ ေမာင္းေနသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ေရွ႕ ေရာက္လို႔ ကားေပၚက ဆင္းၿပီးေနာက္ ခါတိုင္းလို လက္ေတြဘာေတြ မျပေတာ့ဘဲ ဝူးခနဲ ေမာင္းထြက္သြားသည္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ရွိေသာ ကိုဝဏၰ အိမ္ေရွ႕မွာ ကၽြီခနဲ ထိုးရပ္လိုက္ ျပန္သည္။ ကိုဝဏၰကိုလည္း သူ႔အေခြ ဖြင့္ျပလိမ့္ဦးမည္ ထင္သည္။
ညက်ေတာ့ ကိုသုေမာင္ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ဖုန္းဆက္သည္။
“ကိုဝဏၰကလည္း မင္းေျပာသလိုပဲ ေျပာတယ္ကြ၊ လခြီး”
ဟု ေျပာၿပီး ဖုန္းခ်သြားသည္။
* * *
သုဇနီး မေအးဘုံသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျခံထိပ္မွာ မုန႔္ဟင္းခါးဆိုင္ ဖြင့္ဖူးသည္။ ဒါကလည္း ကိုသုေမာင္ ထြင္တာဟု ကၽြန္ေတာ္ ထင္သည္။ သူက ဆရာ ေသာ္တာေဆြကို အလြန္ အားက်သည္။ ဆရာ့ဇနီး အန္တီေမက မုန႔္ဟင္းခါးဆိုင္ ဖြင့္ခဲ့ဖူးသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူကလည္း မေအးဘုံကို မုန႔္ဟင္းခါး ေရာင္းခိုင္းျခင္း ျဖစ္ႏုိင္သည္။ ၾကာၾကာလည္း မဖြင့္ျဖစ္ပါ။ ပင္ပန္းတာနဲ႔ မကာမိလို႔ ႏွစ္ပတ္ သုံးပတ္လား အၾကာမွာ ဆက္မလုပ္ျဖစ္ေတာ့ဟု ဆို၏။
ဒီအေၾကာင္း ကိုသုေမာင္ကပဲ ေဆာင္းပါး ေရးလိုက္လို႔လား၊ ဂ်ာနယ္ေတြထဲမွာ သတင္း ပါလာလို႔လား မမွတ္မိေတာ့။ လူသိမ်ားသြား ေလသည္။ တစ္ရက္မွာ ဆရာဝင္းၿငိမ္းက ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ဖုန္းဆက္ၿပီး ...
“ကိုဝဏၰက မခ်ိဳရီကို စတိုးဆိုင္ ဖြင့္ခိုင္းတယ္၊ ကို႐ူပကေတာ့ မေဝကို လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ေကာင္တာ ထိုင္ခိုင္းတယ္၊ အခုလည္း ကိုသုေမာင္က မေအးဘုံကို မုန႔္ဟင္းခါး ေရာင္းခိုင္းျပန္ၿပီ၊ ကိုမင္းလူကေကာ မရွန္ကို ဘာေရာင္းခိုင္းဦးမွာလဲ”
ဟု လွမ္းေနာက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္က ...
“ဟာဗ်ာ ... ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္လို႔ယူထားတဲ့ မိန္းမပါ အစ္ကိုရ၊ ခိုင္းစားဖို႔ မဟုတ္ဘူး”
လို႔ ျပန္ေျပာေတာ့ အစ္ကိုဝင္းၿငိမ္းက ရယ္ေနသည္။ ဒီအေၾကာင္း ကိုသုေမာင္ကို ျပန္ေျပာျပဟန္ တူသည္။ ေလးငါးရက္ ၾကာေတာ့ ဆရာဝင္းၿငိမ္း ဖုန္းဆက္ျပန္သည္။
“ဒါနဲ႔ ကိုမင္းလူတို႔ အမ်ိဳးထဲမွာ ဦးဘိုးေငြ ဆိုတာ ရွိလား”
ဟု ေမးသည္။
“ရွိတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အဘိုးေလးပဲ”
“သူက ဘယ္လို ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးလဲ”
“မိန္းမကို အရမ္းခ်စ္တယ္၊ ေၾကာက္လည္း သိပ္ေၾကာက္ရတယ္၊ အဝတ္အစားေတြေတာင္ ကိုယ္တိုင္ ေလွ်ာ္ေပးရတယ္လို႔ ၾကားဖူးတာပဲ၊ ေနပါဦး၊ အစ္ကိုက အဲဒါဘာလို႔ ေမးတာလဲ”
ဆရာဝင္းၿငိမ္းက ရယ္ၿပီး
“ကိုသုေမာင္က ခင္ဗ်ားကို အလကားပါဗ်ာ၊ ဒီေကာင္က ဦးဘိုးေငြ ပါလို႔ ေျပာသြားလို႔ေလ”
* * *
အေမသည္ မ်က္စိ ေရတိမ္ေရာဂါ ျဖစ္ဖူးသည္။ အသက္ႀကီးလာေတာ့ တျဖည္းျဖည္း မႈန္ဝါးလာတာ မ်က္စိတစ္ဖက္က မျမင္ရသေလာက္ ျဖစ္သြား၏။ ကိုသုေမာင္က မ်က္စိအထူးကု ဆရာဝန္ႀကီး ေဒါက္တာရဲႏုိင္ဆီ ေခၚသြားၿပီး ျပေပးသည္။ ဆရာႀကီးက အေမ့မ်က္စိကို ခြဲစိတ္ၿပီး အိုင္အိုအယ္လ္ေခၚ မွန္ဘီလူးအတု ထည့္ေပးလိုက္သည္။ အသားက်ေလာက္တဲ့ အခါ ...
“အေမ မ်က္လုံး ဘယ္လိုေနသလဲ”
ဟု ကိုသုေမာင္က ေမးေတာ့ အေမက-
“သိပ္ေကာင္းတယ္ သားေရ၊ ေဟာဟို တိုင္ကပ္နာရီက စကၠန႔္တံေလး သြားေနတာေတာင္ ျမင္ရတယ္”
ကိုသုေမာင္က သေဘာက်သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္က “ဒါေတာ့ အေမက ပိုလြန္းသည္” ဟု ထင္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တစ္ရက္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ထမင္းစားေနရင္းက ...
“ဘယ္ႏွစ္နာရီထိုးၿပီလဲ အေမ”
ဟု လွမ္းေမးလိုက္သည္။ အေမ ပက္လက္ကုလားထိုင္နဲ႔ ထိုင္ေနေသာ ေနရာ၏ ေရွ႕တည့္တည့္ အေပၚဘက္ ဆယ္ေပအကြာေလာက္မွာ တိုင္ကပ္နာရီ ရွိသည္။ အေမက သိပ္ပါးနပ္တာ။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ကို အလစ္အငိုက္ဖမ္းၿပီး ျပႆနာရွာဖို႔ ႀကိဳးစားတယ္ဆိုတာ ရိပ္မိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ပုတီးစိပ္ေနသလိုလို၊ အိပ္ငိုက္ေနသလိုလို လုပ္ရင္း မၾကားခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနလိုက္သည္။
ကၽြန္ေတာ္က အသံကို ျမႇင့္ၿပီး ထပ္ေမးသည္။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ထိုအခိုက္မွာပဲ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက ေလးနာရီသံေခ်ာင္း ေခါက္သံ ထြက္ေပၚလာသည္။ အေမက ...
“ေလးနာရီေပါ့ကြယ္”
ဟု ေျပာၿပီး သူ အသာစီးရတဲ့အခါ လုပ္ေနက်အတိုင္း ေခါင္းငုံ႔ၿပီး အသံမထြက္ဘဲ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေနေလသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေမသည္ သူႀကိဳက္ႏွစ္သက္ေသာ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားကို ၾကည္ၾကည္လင္လင္ ျပတ္ျပတ္သားသား ၾကည့္ႏုိင္သြားတာေတာ့ အမွန္ပဲ ျဖစ္၏။
ကိုသုေမာင္က ဒီကိစၥကို အလြန္ေက်နပ္ ဂုဏ္ယူေနသည္။ သူ႔ထုံးစံအတိုင္း ေဆာင္းပါးထဲ ထည့္ေရးသည္။ အေမ့ကို မ်က္စိခြဲေပးရတဲ့ ကုသိုလ္အက်ိဳးဆက္ေၾကာင့္ ခုခ်ိန္အထိ သူ႔မ်က္စိမွာ အေဝးၾကည့္ မမႈန္ေသးဟု ႂကြားလိုက္ေသးသည္။
ကၽြန္ေတာ္က အျပင္ထြက္လွ်င္ အေဝး အနီးပါ ၾကည့္လို႔ရေသာ ဘိုင္ဖိုကယ္မ်က္မွန္ တပ္ရသည္။ ဒါကိုျမင္ေသာ သူငယ္ခ်င္းေတြက-
“ကိုဗလႀကီးက အေမညိဳကို မ်က္စိခြဲေပးလို႔ မ်က္စိမမႈန္ဘူးလို႔ ေျပာတယ္၊ မင္းက်ေတာ့ေကာ ...”
ဟု ေမးၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္က-
“ငါက နားေတာ့ မေလးဘူးကြ”
ဟု ျပန္ေျပာသည္။ သူငယ္ခ်င္းေတြက ဒီအေၾကာင္း သူ႔ကို ျပန္ေျပာျပေတာ့ သူက-
“ဒါနဲ႔ ေနစမ္းပါဦးကြ၊ ဟိုလူ႔ကို ရိလိုက္၊ ဒီလူ႔ကို ေငါ့လိုက္နဲ႔ ဒီေလာက္ေတာင္ ေပကပ္ကပ္ ဂ်စ္ကန္ကန္ႏုိင္တဲ့ အေကာင္ကို မင္းတို႔က ဘာျဖစ္လို႔ မေပါင္းဘဲ မေနႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္ေနရတာလဲ”
ဟု အင္ဒါ႐ုိက္နည္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ကို ျပန္တြယ္သြားေၾကာင္း သိရ၏။
* * *
ကိုသုေမာင္ ေဆး႐ုံတက္ၿပီး အရက္ျဖတ္တယ္ဆိုတာ ပိုက္ဆံတတ္ႏုိင္တဲ့လူေတြ ႏုိင္ငံျခားကို ေဈးဝယ္ထြက္သလိုပဲ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အဖို႔ေတာ့ ႐ုိးေနၿပီ။ စင္ကာပူလား၊ ဘန္ေကာက္လား၊ မေလးရွားလား ေမးဖို႔ပဲ ရွိသည္။ ခုလည္း ကိုသုေမာင္ သုခကမၻာ ေဆးခန္းမွာ တက္ေနျပန္ၿပီတဲ့။
ေန႔လယ္ဘက္မွာေတာ့ မေအးဘုံသည္ ဒဂုံဂ်စ္ကားကို ကိုယ္တိုင္ေမာင္းၿပီး ထြက္သြားသည္။ ဒါလည္း ထူးဆန္းေသာ ျမင္ကြင္းမဟုတ္။ ေနာက္သုံးေလးရက္ ၾကာလွ်င္ မေအးဘုံက ကားကိုေမာင္း၊ ကိုသုေမာင္က ေဘးမွာ ငူငူငိုင္ငိုင္ႀကီး ထိုင္ၿပီး ေဆး႐ုံက ျပန္လာၾကလိမ့္မည္။ ေနာက္ရက္အနည္းငယ္ ၾကာေတာ့ သူ ဘာမွမျဖစ္ခဲ့သလို ပုံစံျဖင့္ ကို႐ူပ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ လာထိုင္ၿပီး ေနာက္လား ေျပာင္လား လုပ္ေနလိမ့္မည္။ ဒီလိုပဲ ထင္ခဲ့သည္။
“ကိုဗလဟာ ေဆး႐ုံေတြလွည့္ၿပီး တက္လိုက္ ဆင္းလိုက္၊ သူ႔အိမ္ကလည္း ေဆး႐ုံမွာ လိုက္ေစာင့္၊ ထမင္းသြားပို႔၊ အိမ္ကို ဆရာဝန္ပင့္ၿပီး ေဆးသြင္းေပးရနဲ႔ အေတြ႕အၾကံဳ၊ ေတာ္ေတာ္ မ်ားေနၿပီ၊ မေအးဘုံအေနနဲ႔ အဲဒီအေၾကာင္းေတြကို စာအုပ္တစ္အုပ္ ေရးရင္ ေကာင္းမယ္၊ စာအုပ္နာမည္ကိုလည္း ‘ဘုံ ဘဝမွာျဖင့္’ လို႔ ေပးသင့္တယ္”
ဟု ကၽြန္ေတာ္က ေနာက္ေနေသးသည္။ အမွန္ကေတာ့ ထိုအခ်ိန္တြင္ ကိုသုေမာင္သည္ ေဆးခန္းက ခုတင္ေပၚမွာ သတိလစ္ ေမ့ေျမာေနခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။
* * *
စေမြးကာစတုန္းက အလြန္ အငိုသန္သည္။ အသံကလည္း ေတာ္ေတာ္ျပဲသည္။ သူ ဝါးခနဲ ငိုခ်လိုက္လွ်င္ တျခားးကေလးေတြပါ လန႔္ႏုိးၾကၿပီး တအဲ့အဲ့ ငိုၾကေတာ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ႔ကို ေဆး႐ုံအခန္းေထာင့္ ခပ္ေဝးေဝးမွာ တစ္ေယာက္တည္း ထားရသည္ဟု ဆိုသည္။
သူ အဆိုေတာ္ ျဖစ္လာေတာ့လည္း အသံက အလြန္ေအာင္သည္။ သူ႔အသံကို တစ္ႏုိင္ငံလုံးသာမက ႏုိင္ငံျခားကေတာင္ ၾကားရသည္။
ခုလည္း သူ၏ အသက္ရွဴသံမွာ ျပင္းလြန္းလွသည္။ သီးသန႔္ခန္းထဲမွာ မဟုတ္ဘဲ ေဟာခန္းထဲမွာသာ ဆိုလွ်င္ တျခားလူနာေတြ လန႔္ႏုိးကုန္မွာပဲ။
သူသည္ တစ္ေနကုန္ ပင္ပင္ပန္းပန္း အလုပ္လုပ္လာခဲ့ရလို႔ ေျခကုန္လက္ပမ္းက်ၿပီး ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္ေနသူ တစ္ေယာက္လို တေခါေခါ ေဟာက္သံ ေပးေနသည္။ ဟုတ္တာေပါ့။ သူသည္လည္း လူပ်ိဳေပါက္ အရြယ္မွစၿပီး မနားမေန အလုပ္လုပ္လာခဲ့ရတာ အနားယူခ်င္ ရွာေတာ့မွာေပါ့။
ခု သူ႔ထံမွာ ၾကားေနရတာ ပန္းဦးပန္မယ့္သူ မဟုတ္၊ ခ်စ္မိုးႀကီး မဟုတ္။ ပန္းေတြနဲ႔ေဝ မဟုတ္။ သူ၏ျပင္းထန္လွေသာ အသက္ရွဴသံသည္ လုံးဝ သာယာနာေပ်ာ္ဖြယ္ မရွိ။ သို႔ရာတြင္ ထိုအသံ ရပ္ဆိုင္း တိတ္ဆိတ္သြားမွာကို တစ္ႏုိင္ငံလုံးက စိုးရိမ္တႀကီး ေစာင့္ၾကည့္ ေနၾကသည္ဟု ထင္ရ၏။
သူ၏အသံကို ၁၆-၅-၂၀၁၀၊ ည ၉ နာရီ ၁၅ မိနစ္အထိ ၾကားခြင့္ ရလိုက္ၾကသည္။
* * *
ေလာကႀကီးကို စတင္ႏႈတ္ဆက္တဲ့ အေနနဲ႔ ဝါးခနဲ ေအာ္ငိုလိုက္ေသာ ေမြးကင္းစ ကေလးငယ္ တစ္ေယာက္ရဲ႕ အသံကလြဲလွ်င္ ဘယ္လို ငိုသံမ်ိဳးမွ သာသာယာယာ ရွိလိမ့္မည္ မထင္။ သူတစ္ပါး၏ ငိုေႂကြးသံကို နားေထာင္လို႔ ေကာင္းတယ္ထင္လွ်င္ ထိုသူသည္ ကိုယ္တိုင္ မငိုဖူးသူသာ ျဖစ္ရမည္။
ရက္လည္ညတြင္ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္လို႔ မေပ်ာ္သျဖင့္ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ ေရးျဖစ္ပါသည္။
သုဥ္းဘဝ
----------
ငိုတဲ့အခါ
အသံသာဖို႔ မလြယ္ပါ။
လြမ္းတဲ့အခါ
ကာရန္ရွာလို႔ မရပါ။
ေသတဲ့အခါ
အမူအရာေကာင္းဖို႔
မလိုပါ။
-------
မင္းလူ
