 |
ေက်ာင္းတက္ေခါင္းေလာင္း မထုိးေသးပါ။ သို႔ေသာ္ သန္႔ရွင္းေရး ဂ်ဴတီ က်သည္မို႔ ကၽြန္မ အတန္းျဖစ္ေသာ ဆ႒မတန္း(က)ကို သန္႔ရွင္းေရး လုပ္ၿပီး မၿပီး စစ္ေဆးရန္ အခန္းတြင္းသို႔ ၀င္လုိက္သည္။
အတန္း၏ ေနာက္ပုိင္း စာသင္ခံု လြတ္ေသာ ေနရာမ်ားတြင္ မိန္းကေလးမ်ားက ဆူညံစြာ ကစားေနသည္။ ေယာက်္ားေလး တခ်ဳိ႕က လက္တစ္၀ါးစာ ပလတ္စတစ္ က်ဴခံုေလး ကုိ ၀ုိင္းအံုေန၏။
အရြယ္မတိုင္မီ ဆံပင္ျဖဴေဖြး ေနေသာ ေက်ာင္းသားႏွင့္ အျခားေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္က ကစားစရာ ပစၥည္း တစ္မ်ဳိးဟု ထင္ရေသာ အရာတစ္ခုကို သူႏုိင္ကိုယ္ႏိုင္ လုယူေနၾကသည္။ သူတုိ႔၏ အတန္းပိုင္ ျဖစ္ေသာ ကၽြန္မ အတန္းထဲသို႔ ၀င္လာသည္ကို ဇာတ္စင္ေပၚတုန္းက အ၀တ္အစားၿပိဳး ၿပိဳးေျပာင္ေျပာင္ႏွင့္ မင္းသမီးအား ဇာတ္စင္ေအာက္တြင္ အ၀တ္အစား စုတ္စုတ္ ျပတ္ျပတ္ႏွင့္ေတြ႕ရ၍ အထင္ မႀကီး၊ ဂ႐ုမစိုက္ေသာ မ်က္ လံုးမ်ားျဖင့္ ၾကည့္သလို ကၽြန္မကို တစ္ခ်က္ လွည့္ ၾကည့္လိုက္ၾကကာ သူတုိ႔ လုပ္ျမဲ အလုပ္ကိုသာ ဆက္ လုပ္ေနၾကသည္။
နည္းနည္းေလးမွ မရြံ႕၊ နည္းနည္းေလးမွ မရွိန္း၊ နည္းနည္းေလးမွ ဂ႐ုမစိုက္။ ေက်ာင္းတက္ခ်ိန္ မဟုတ္ ေသး၍ အတန္းပုိင္ ဆရာမကို ဂ႐ုစိုက္စရာ၊ ေၾကာက္စရာ မလုိေသးဟု ယူဆထားၾက သလုိမ်ဳိး။ “ေၾကာင္လာေတာ့ ႂကြက္ၿငိမ္သည္” ဟု ေျပာၾက သည္။ ေၾကာင္ကို ႂကြက္က ေၾကာက္သလုိမ်ဳိး ေၾကာက္ရြံ႕ ေနရမည္ဟု မဆုိလုိပါ။ ဆူညံ ေနေသာ တပည့္မ်ားသည္ ေၾကာက္စရာ ဆရာတစ္ဦးဦး ေရာက္လာလွ်င္ မီးကိုေရႏွင့္ ၿငိႇမ္းလိုက္သလို ရွဲခနဲ မျမည္႐ံု တမည္ ၿငိမ္သြားသည္ဟု ေျပာၾကသည္။ ထုိသုိ႔ ေၾကာက္ရြံ႕၍ ေက်ာက္႐ုပ္လုိ ၿငိမ္သက္ သြားျခင္းကိုလည္း ကၽြန္မ မႏွစ္သက္ပါ။ သို႔ေသာ္ ေလးစား႐ိုေသတတ္ သည့္အသိစိတ္ေတာ့ ရွိရမည္ ျဖစ္သည္။
သုိ႔ေသာ္ ဒါ ကၽြန္မ အယူအဆႏွင့္ အျမင္သာ ျဖစ္ၿပီး သူတုိ႔ကေတာ့ ထုိသုိ႔ ယူဆပံု မရပါ။ ယူဆရေကာင္း မွန္းလည္း သိပံုမေပၚပါ။ ဆူညံသူက ဆူညံျမဲ ကစားသူက ကစားျမဲ။ လုယူ သူက လုယူျမဲ၊ အမႈိက္ ေတာင္းေဘးမွာ အမႈိက္ေတြ က ျပန္႔က်ဲဆဲ။ မညီမညာခံုမ်ားႏွင့္ ဆူဆူညံညံ တပည့္မ်ားကို တစ္ခန္းလံုး ေ၀့၍ အကဲခတ္ လိုက္ရင္း “ရာဇ၀င္မ်ားႏွင့္ အတန္း” ဟု ကၽြန္မ အမည္ ေပးလိုက္သည္။
ထုိရာဇ၀င္မ်ားႏွင့္ အတန္းကေတာ့ ကၽြန္မကုိ စိန္ေခၚေနေလၿပီ။
ထုိကေလးမ်ား ဒုတိယတန္း ႏွစ္က ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းဆင္းၿပီး တစ္ညေနတြင္ ကၽြန္မအိမ္မွာ ရွိေနစဥ္ ကေလးအုပ္စုတစ္စု က ကၽြန္မ၏အိမ္ေဘးလမ္းမွ ျဖတ္သြားၿပီး ႐ိုင္း႐ိုင္းစုိင္းစိုင္း ေအာ္ဆဲသြားၾကသည္။ မည္ သူ႔ကိုဟူ၍ေတာ့ အမည္မပါ ပါ။ သို႔ေသာ္ ဆရာမတစ္ ေယာက္၏ “နား”က နား ေထာင္၍ မရ။ ကၽြန္မ အတန္းမွမဟုတ္ေသာ္လည္း ကၽြန္မေက်ာင္းမွ ကေလး ငယ္မ်ားကို အရပ္ထဲမွၾကား သြားသူအခ်ဳိ႕က “ေက်ာင္း သားေတြျဖစ္ၿပီး ႐ိုင္းလုိက္ တာ” ဟု ကၽြန္မ အေျပာမခံ ႏုိင္။
“ဟိတ္ ဘယ္သူေတြ လဲ” ဟု ကၽြန္မ လွမ္းေအာ္ ေမးလုိက္သည္။ ကၽြန္မအသံ ေၾကာင့္ ကေလးေတြက ၀ုန္း ၀ုန္းဒုိင္းဒုိင္း ထြက္ေျပးသြား ၾကသည္။
“အဲဒါ သားတုိ႔အတန္း က”ဟု ကၽြန္မ တူေလးက ေျပာသည္။ “သားနဲ႔ ေက်ာင္း တုန္းက ဘာျဖစ္လာခဲ့လို႔လဲ” ဟုေမးေတာ့ “ဘာမွမျဖစ္ပါ” တဲ့။
“ဒါဆိုလည္းၿပီးေရာ” ဟုေျပာကာ ကၽြန္မ ဖတ္လက္စ သတင္းစာကို ကုိင္ၿပီး ကၽြန္မတို႔ အိမ္ေခါင္းရင္း မန္က်ည္းပင္ ေအာက္မွ မန္က်ည္း ျမစ္ႀကီးေပၚတြင္ ထုိင္၍ သတင္းစာ ဆက္ဖတ္ ေနမိသည္။ မန္က်ည္းျမစ္က လူတစ္ထုိင္စာ ရွိၿပီး အိမ္၏ ေဘးလမ္းဘက္တြင္ ထြက္ေနသည္။
ကၽြန္မ သတင္းစာကို စိတ္၀င္စားေနစဥ္ ေက်ာက္ခဲ တစ္လံုးက ေဒါက္ခနဲ ကၽြန္မ ေရွ႕လာက်သည္။ ကၽြန္မ သတိ မထားမိေသးပါ။ ေနာက္ထပ္ ခဲတစ္လံုး။ ကၽြန္မ ေမာ့ၾကည့္လုိက္သည္။ “တဟိဟိ” အသံႏွင့္ လမ္း ထိပ္ဘက္ ေျပး၀င္သြားေသာ အရိပ္မ်ား။ ကၽြန္မ သိလိုက္သည္။ ခုန ကေလးအုပ္စုက မျပန္ေသးဘဲ ၀စီကံသာမက ကာယကံပါ က်ဴးလြန္လာ ၾကျခင္း။
ကၽြန္မ သတင္းစာကို လက္တစ္ဘက္က ကိုင္ရင္း လမ္းထိပ္ဘက္ ေလွ်ာက္ၾကည့္ လုိက္သည္။ ကေလး အုပ္စုကုိ တစ္ေယာက္မွ မေတြ႕ရ။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္မ ေနရာ ျပန္ထုိင္၍ စာဆက္ ဖတ္ေနလုိက္သည္။ ေဒါက္ခနဲ ခဲတစ္လံုး။ ကၽြန္မ ေခါင္းေမာ့၍ ဘယ္ ညာငဲ့ၾကည့္လုိက္သည္။ သစ္ပင္ကြယ္လုိက္ၾကေသာ ပံုရိပ္မ်ား။ ခုနလို ကၽြန္မထုိင္ ေနရာ၏ ညာဘက္အရပ္မွာ မဟုတ္ေတာ့။ ဘယ္ဘက္ အရပ္မွာ။ လမ္းေတာင္ဘက္ မွ တစ္ပတ္ပတ္၍ လမ္း ေျမာက္ဘက္သုိ႔ ေရာက္လာ ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။
ကၽြန္မ သက္ျပင္းတစ္ ခ်က္ခ်၍ ထရပ္လိုက္သည္။
ဒါ ရာဇ၀င္ “တစ္” ျဖစ္ သည္။
မႏွစ္က တစ္နည္းအား ျဖင့္ ထုိကေလးမ်ား ပၪၥမ တန္းႏွစ္။ ကၽြန္မ ေက်ာင္း႐ံုးခန္းမွ ေက်ာင္းတက္ လက္မွတ္ထုိး ၿပီး ျပန္ဆင္းလာေတာ့ အရြယ္ႏွင့္ မမွ်ေသာ စကားလံုးအား ေအာ္ဟစ္ေနေသာ ကေလး တစ္ေယာက္ကို ေတြ႕လုိက္ရသည္။ ကၽြန္မလည္း ထုိ ကေလးကို ဆံုးမသြန္သင္ရန္ ထုိအတန္းကို လက္ရွိသင္ျပ ေနေသာ ဆရာမအား အသိ ေပးလုိက္သည္။ ထုိဆရာမ ကလည္း ခ်က္ခ်င္းအတန္း ထဲ၀င္၍ ကေလးကို သြား ဆံုးမသည္။ ၿပီးေတာ့ ျပန္ ထြက္လာ၍ ကၽြန္မကို ေျပာ၏။
ထုိကေလးက ေျပာပါ သည္တဲ့။ “အဲဒီဆရာမ ညာ တာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီလုိ မေအာ္ပါဘူး”တဲ့။ ကၽြန္မ ခ်က္ခ်င္းအဲဒီ ကေလးကို ေခၚခုိင္း၍ ကၽြန္မ တုိ႔ဆရာမ ႏွစ္ေယာက္ေရွ႕တြင္ ေျဖရွင္းလုိက္သည္။ ထုိအခါ ထုိကေလးက ေျပာသည္။ “ဆရာမကို သူ အဲဒီလို မေျပာခဲ့ပါ”တဲ့။ ဆရာမႏွစ္ေယာက္ၾကားတြင္ ဆရာမႏွစ္ေယာက္ကုိ ေရွ႕ ထား၍ စကားအေျပာင္းအလဲ အမ်ဳိးမ်ဳိးႏွင့္ ဗေလာင္းဗလဲ ေျပာေနေသာ ကေလး၏ မ်က္လံုးမ်ားကို ကၽြန္မစိုက္ ၾကည့္လိုက္၏။ ကၽြန္မကို ျပန္မၾကည့္ရဲဘဲ မ်က္ႏွာလႊဲ သြားေသာ ကေလး၏ မ်က္လံုးမ်ားတြင္ ကေလးတစ္ ေယာက္၏ ျဖဴစင္႐ုိးသားမႈ မ်ား ေပ်ာက္ဆံုးေနသည္မွာ ၀မ္းနည္းစရာပဲ ျဖစ္ေလ သည္။
ဤသည္က ရာဇ၀င္ “ႏွစ္” ျဖစ္သည္။
ရာဇ၀င္ “သံုး” ကေတာ့ အုပ္စုလုိက္ျဖစ္သည္။
ေက်ာင္းေရွ႕တြင္ အေဆာက္အအံုေရႊ႕လုိက္ ေသာေၾကာင့္ က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ မုိးေရကန္တစ္ခုရွိသည္။ ထုိ ေရကန္ထဲသုိ႔ က်ေနေသာ ေဘာလံုးကို “ရာဇ၀င္” အုပ္စု မွဆယ္၍ ကန္ၾကသည္။ သူ တုိ႔ ကန္သည္ကိုျမင္ေတာ့ ပုိင္ရွင္ျဖစ္ေသာ မူလတန္းက ေလးက ျပန္ေတာင္းသည္။ ထိုအခါ သူတုိ႔က ေဘာလံုး ပိုင္ရွင္ ကေလးကို ေဘာလံုးဖိုး ေပးမွ ျပန္ေပးမည္ဟုေျပာ သည္။ တန္ဖုိးေပးမွ ေဘာလံုးျပန္ရမည့္ေဘာလံုး ပုိင္ရွင္ မူလတန္း ကေလးက ေနာက္ဆံုးတြင္ မခံမရပ္ႏုိင္စြာ ငုိယုိ၍ အတန္းပုိင္ဆရာမကို လာတုိင္သည္။
Forest Law (ေတာတြင္း ဥပေဒ)ဆုိသည့္ ႀကီးႏုိင္၊ ငယ္ ညႇဥ္း၀ါဒကုိ ကၽြန္မ စိတ္က လံုး၀ လက္မခံႏိုင္။ ေတာ တြင္း ဥပေဒဟူသည္ အသိ ၪဏ္မရွိေသာ ႐ိုင္းစုိင္းေသာ တိရစၦာန္မ်ားအတြက္ ျဖစ္၏။ ကၽြန္မတုိ႔က လူေတြလား၊ တိရစၦာန္ေတြလား။ “လူ” ေတြကို လူျဖစ္ေအာင္ သင္ ၾကားေပးၾကရမည့္ဆရာ၊ ဆရာမေတြ မဟုတ္ဘူးလား။
ကၽြန္မအတန္းမဟုတ္ ၍ ကၽြန္မႏွင့္ မသက္ဆုိင္လွ ပါဘဲ ကၽြန္မ ေျဖရွင္းဖုိ႔မလို အပ္ပါဘဲႏွင့္ မေနႏုိင္မထုိင္ ႏုိင္ ကၽြန္မ စကားတစ္ခြန္း၀င္ ေျပာလိုက္မိသည္။ “ေနစမ္း ပါဦးကြာ။ ဆရာမတို႔ ေနရာ ခဏ လဲၾကည့္လုိက္ၾကရ ေအာင္။ ဒီကေလးေတြက မင္းတို႔ရဲ႕ ညီေလးေတြဆုိပါ စို႔။ သူတုိ႔ ေဘာလံုးေရကန္ထဲ က်သြားတာကုိ သူတို႔ထက္ အတန္းႀကီးတဲ့ ေက်ာင္းသား ေတြက ဆယ္ၿပီးကန္မယ္။ လုိခ်င္ရင္ ေဘာလံုးဖုိးေပးလို႔ ေတာင္းမယ္။ အဲဒီလိုဆုိရင္ မင္းတို႔ညီေလးေတြရဲ႕ ကုိယ္ စား မင္းတုိ႔ဘယ္လိုခံစားရ မလဲ။ ဒါမွမဟုတ္ သူတုိ႔ ထက္ အတန္းႀကီးတဲ့အစ္ကုိႀကီး ေတြက “ညီေလး မင္းတုိ႔ ေဘာလံုးကို ကိုႀကီးတို႔ဆယ္ ေပးမယ္ေနာ္။ ကိုႀကီးတုိ႔ ခဏေတာ့ ကန္မယ္ကြာ။ ၿပီး ရင္ ျပန္ေပးမယ္လို႔ေျပာရင္ ဘယ္ေက်ာင္းသားမ်ဳိးကို မင္းတို႔သေဘာက်မလဲ။ ေက်းဇူးတင္မလဲ” ေဘာလံုး ကိုင္ထားေသာ အုပ္စုေခါင္း ေဆာင္က ခဏေတာ့ ၿငိမ္ သက္သြားသည္။
ၿပီးမွ ေဘာလံုးပုိင္ရွင္ ကေလးထံသုိ႔ “ေရာ့” ဟုဆို ကာ ေဘာလံုးကိုပစ္ေပးလိုက္ ေလသည္။
ယခု ထုိ“ရာဇ၀င္ ကေလး”မ်ားသည္ ကၽြန္မ အတန္းသို႔ ကၽြန္မတပည့္ေလး မ်ားအျဖစ္ ေရာက္ရွိလာၾက သည္။
ထုိကေလးမ်ားသည္ ကၽြန္မ တပည့္မ်ား ျဖစ္၏။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ကၽြန္မ၏ သားသမီးမ်ားလည္း ျဖစ္ပါ သည္။
ကၽြန္မ အတန္းတြင္းသို႔ ၀င္လုိက္သည္။ အတန္း၏ Atmosphere (ပ်ံ႕ႏွံ႔ေလထု)ကို ကၽြန္မ သေဘာမက်ပါ။ ကၽြန္မကို “မဂၤလာပါ” ဟု ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ထုိင္လုိက္ ၾကေသာ ကေလးမ်ား၏ မ်က္ႏွာမ်ားကို ေ၀့ၾကည့္၍ အကဲခတ္လုိက္သည္။ ဆ႒မ တန္းဟူသည္ အလယ္တန္း ေအာက္ဆင့္ကေလးငယ္မ်ား သာ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ကေလးမ်ား၏ ျဖဴစင္မႈ၊ ႐ိုး သားမႈမ်ား သူတုိ႔၏မ်က္ႏွာ တြင္ ေပ်ာက္ဆံုးေနသည္။ ေက်ာင္းလုိက္ရျခင္းအေပၚ မေပ်ာ္မရႊင္၊ ၿငီးေငြ႕ေနသည္ ဟု အဓိပၸာယ္ထြက္ေနသည့္ ေယာက်္ားေလးအခ်ဳိ႕၏ မ်က္၀န္းမ်ား၊ အခ်ိန္ျပည့္ ေနမေကာင္း ျဖစ္ေနသလား ဟု ထင္ရသည့္ မိန္းကေလး အခ်ဳိ႕၏ မွိန္ေဖ်ာ့ေနေသာ မ်က္လံုးေသမ်ား။
ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းမ်ားျဖင့္ ေတာက္ပေနေသာ မ်က္၀န္း မ်ားႏွင့္ ႐ိုးသားစြာ တက္ႂကြ ေပ်ာ္ရႊင္ေနရမည့္ မ်က္ႏွာမ်ား အစား တင္းမာမႈန္ကုတ္ေန သည့္မ်က္ႏွာႏွင့္ ရာဇ၀င္ အုပ္စု၏ အပိုးမက်ဳိး၊ အၿငိမ္ မေန၊ ေျပာင္စပ္စပ္ အမူအရာ မ်ားကို ၾကည့္၍ ကၽြန္မ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္႐ႈိက္လုိက္ မိသည္။
ကၽြန္မတို႔ အတန္းပိုင္ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားက တစ္ ပတ္လွ်င္ “စာရိတၱ” ခ်ိန္ တစ္ ခ်ိန္ယူ၍ သင္ေပးရသည္။ ယခုစာသင္ခ်ိန္က စာရိတၱခ်ိန္ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္မ ရာဇ၀င္ အုပ္စုကို ဦးတည္၍ မျပစ္မွား သင့္ေသာ ခင္ပြန္းႀကီးဆယ္ ပါးႏွင့္ အက်ဳိးအျပစ္မ်ား အေၾကာင္းကို ကၽြန္မ ဖတ္ဖူး မွတ္ဖူးထားေသာပံု၀တၳဳ၊ သာဓကမ်ားျဖင့္ ေျပာျပၿပီး အတန္းကို အကဲခတ္လုိက္ သည္။ အတန္း၏ တုံ႔ျပန္မႈ သည္ ေက်နပ္စရာမေကာင္း။ မ်က္၀န္းမ်ားသည္ ေၾကာက္ ရြံ႕ဟန္မျပ၊ ေနာင္တတရား မျပ။ ဘာတစ္ခုမွ ေျပာင္းလဲ မသြားေသာမ်က္၀န္းမ်ား။
ရာဇ၀င္အုပ္စုထဲမွ တစ္ ေယာက္ကေတာ့ ထေျပာ သည္။
“ဆရာမ ေနာက္တစ္ခါ လည္း ခင္ပြန္းႀကီးဆယ္ပါး ကို ျပစ္မွားလုိ႔ မုိးႀကိဳးပစ္တဲ့ အေၾကာင္း ေျမမ်ဳိတဲ့အေၾကာင္း ေတြ ေျပာပါဦး။ နားေထာင္ လို႔ ေကာင္းပါတယ္” တဲ့။
ကၽြန္မ ပစ္မွတ္မွားပါ သည္။
ေနာက္တစ္ပတ္ “စာရိတၱ”ခ်ိန္။
မိခင္မဆံုးမ၍ လူဆုိး ႀကီးျဖစ္ရသည္ဟုဆိုကာ အသတ္ခံရဆဲဆဲ လူဆုိးႀကီး က မိခင္ကုိ အနားေခၚ၍ နား ရြက္ကိုက္ျဖတ္လုိက္ေသာ ပံု၀တၳဳကို ေျပာျပလုိက္သည္။ ရာဇ၀င္ အုပ္စု ၿငိမ္သက္ သြားသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ မ်က္လံုးအေရာင္ အခ်ဳိ႕ ေျပာင္းလဲသြား၏။ အနည္းငယ္ တုိးတက္မႈ ရွိသည္ကုိ ေတြ႕ရ၍ ကၽြန္မ အားတက္သြားသည္။
သို႔ေသာ္ အတန္းသား အေတာ္မ်ားမ်ား၏ အမူအရာ မ်ားသည္ အရင္အတုိင္း။ အမူအက်င့္မ်ားသည္ အရင္ အတုိင္း။ ေက်ာင္းပ်က္ေသာ ေက်ာင္းသားက စာအုပ္ငွား သည္ကို မငွားေသာေၾကာင့္ လာတုိင္ေသာအမႈ၊ စာသင္ခံု ကို စည္းတား၍ထုိင္ကာ စည္းေက်ာ္လို႔ လက္သီးႏွင့္ ထုိးပါသည္ဟုဆုိ၍ လာတုိင္ ေသာအမႈ၊ အသင္းတာ၀န္ကို သူလုပ္၊ ကုိယ္လုပ္ျငင္းခုံကာ ေရမခပ္၊ အမႈိက္မလွည္း ေသာေၾကာင့္ လာတုိင္ေသာ အမႈ၊ ေက်ာင္းဆင္းကိုေစာင့္ ၍ တုတ္ႏွင့္႐ိုက္ပါသည္ဆုိ ကာ လာတုိင္ေသာအမႈ စေသာ အမႈမ်ားစြာသည္ ေျဖ ရွင္းမႏုိင္ေအာင္ရွိေနဆဲ။
လူတစ္ဦး၏ စိတ္ဓာတ္ ႏွင့္ အျပဳအမူသည္ ထုိလူ၏ ခႏၶာကုိယ္၀န္းက်င္၌ ထုိလူ၏ Personal Atmosphere ကို ျဖစ္ေစသည္။ ထုိတစ္ဦးခ်င္း ၏ Atmosphere မ်ား ေပါင္း ထားလွ်င္ အတန္း၏ Atmosphere ျဖစ္သြား၏။ ႏွစ္သက္စရာ မေကာင္းေသာ အတန္း၏ “အက္တ္ေမာ့စ္ဖီးယား” ကို ခံစားသိျဖင့္ ကၽြန္မခံစားရင္း “အနာႏွင့္ေဆး” လြဲေနသည္ ဟု ကၽြန္မ ေတြးမိသည္။
ကၽြန္မ၏ ကုသခ်က္ မွားသည္လား၊ ေရာဂါအမည္ တပ္မွားသည္လား။ တစ္ေန ရာရာမွာ တစ္ခုခုကေတာ့ အႀကီးအက်ယ္ လြဲေခ်ာ္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။
ထုိလြဲေခ်ာ္မႈ အမွားသည္ ဘာလဲ။ ကၽြန္မ မသိ ပါ။
“ႀကီးသူကို ႐ိုေသ၊ ရြယ္ တူကိုေလးစား၊ ငယ္သူကို သနား” ဟူသည့္ ဂါရ၀စိတ္ ထားနည္းပါးေသာ၊ “လဲေန သူ၊ ထူေပးပါ” ဟူေသာ စာေၾကာင္းကို တစ္ေခ်ာင္းငင္ ျဖဳတ္၍ လဲေနသူ “ထု” ေပး တတ္ေသာ၊ ကူညီ႐ိုင္းပင္း ခ်င္စိတ္က်ဲပါးေသာ၊ အားငယ္သူကို အားေပးရမည့္ အစား ေျမနိမ့္ရာလွံစိုက္ တတ္ေသာ ဘယ္သူေသေသ၊ ငေတမာၿပီးေရာဟူေသာ စိတ္ဓာတ္မ်ား လႊမ္းျခံဳေနသည့္ ကၽြန္မအတန္းကို ဘယ္လုိျပဳ ျပင္ရမလဲဟု စဥ္းစားရင္း ထိုညက ကၽြန္မတစ္ညလံုး အိပ္မေပ်ာ္ပါ။
စဥ္းစားရင္းႏွင့္ပင္ ၿပီးခဲ့ ေသာ ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္တြင္ ေက်ာင္းေဆာင္သစ္ ေဆာက္လုပ္ေရးအတြက္ အလွဴခံ ထြက္စဥ္က အျဖစ္ တစ္ခုကို သတိရမိသည္။ ကၽြန္မတို႔ေက်ာင္းက နယ္ေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္း ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကၽြန္မတုိ႔ ေက်ာင္းသို႔ လာေရာက္ပညာ သင္ၾကားေသာ ေက်ာင္း သား၊ ေက်ာင္းသူမ်ားမွာလည္း ကၽြန္မတို႔၏ အနီး၀န္း က်င္ရြာကေလးမ်ားမွ ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းေဆာက္လုပ္ ေရးအလွဴခံကုိလည္း ထုိရြာ ေလးမ်ားသုိ႔ အဖြဲ႕ခြဲ၍ သြား ၾကရမည္ျဖစ္သည္။ ထုိသုိ႔ ရြာခြဲေသာ အခါ ကၽြန္မက ယခင္ မူလတန္းျပတာ၀န္ ထမ္း ေဆာင္ခဲ့ဖူးေသာရြာေလးသုိ႔ သြားရန္ တာ၀န္က်သည္။
ေက်ာင္းသားမ်ားက ဆုိင္ကယ္ျဖင့္ လာႀကိဳၾကၿပီး ရြာလူႀကီးအိမ္ကို ေမာင္းပုိ႔ေပး ၾကသည္။ ပညာတတ္လူငယ္ မ်ားသာ ရပ္ရြာလူႀကီး လုပ္ ခြင့္ရွိေသာအခ်ိန္မို႔ ရြာလူႀကီး က ဘယ္သူလဲဟုေမးေတာ့ “ဦးမ်ဳိးထြန္း”တဲ့။ ကၽြန္မ မ်က္ခံုးပင့္သြားရသည္။ ကၽြန္မတပည့္ထဲတြင္ ထုိ နာမည္မ်ဳိးရွိ၍ ျဖစ္သည္။
ရြာလူႀကီးအိမ္ ေရာက္ခ်ိန္မွာေတာ့ တကယ္ပဲ ကၽြန္မ တပည့္ျဖစ္ေန၍ ကၽြန္မ အံ့ၾသ စိတ္ပူသြားရသည္။ သို႔ေသာ္ ထုိကေလး၏ လိမၼာ ယဥ္ေက်းေသာ စိတ္ဓာတ္ကုိ သိထား၍ ကၽြန္မ စိတ္ခ်မ္း သာပါသည္။
အကယ္၍မ်ား ယခု လက္ရွိ တပည့္မ်ားသည္ မ်ဳိးထြန္းကဲ့သုိ႔ ရပ္ရြာ အႀကီးအကဲ သို႔မဟုတ္ ကမၻာ့ ေခါင္းေဆာင္မ်ား ျဖစ္လာခဲ့လွ်င္ ကၽြန္မ ထိတ္လန္႔စြာ ထထုိင္ လုိက္မိသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာပဲ အလင္း တန္းတစ္ခုက ကၽြန္မ ေခါင္း ထဲသို႔ ျဖတ္ေျပးသြားသည္။
“စံ”ဟုတ္တယ္။ စံႏႈန္း သတ္မွတ္ခ်က္ စံျပ ပုဂၢိဳလ္။ အတန္းကုိ လႊမ္းမုိး ႏုိင္ေသာ စံျပပုဂိၢဳလ္။
အတန္း တစ္တန္းတြင္ အတန္းကို လႊမ္းမုိးႏုိင္ေသာ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူ အနည္းဆံုးတစ္ေယာက္ေတာ့ ရွိတတ္ၾကသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ထုိေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္း သူသည္ “လႊမ္းမုိး” ႏုိင္သူ သာျဖစ္၍ “စံျပပုဂိၢဳလ္”ေတာ့ ျဖစ္ခ်င္မွျဖစ္တတ္သည္။ အားကစားတြင္ ထူးခၽြန္သူ၊ စာေတာ္သူ၊ အႏုပညာထူး ခၽြန္သူ၊ ႐ုပ္ရည္ေခ်ာေမာ၍ ခ်မ္းသာႂကြယ္၀သူ၊ စိတ္ ႏွလံုးေကာင္းမြန္တည္ၾကည္ သူ စသည့္ ေကာင္းေသာ ဂုဏ္ျဒပ္မ်ားႏွင့္ အတန္းကို လႊမ္းမုိးႏုိင္လွ်င္ “စံျပပုဂိၢဳလ္” ျဖစ္၍ ေငြေၾကး၊ ဓန၊ ခြန္အား ဗလ၊ မိဘအရွိန္အ၀ါတို႔ျဖင့္ ဗုိလ္က်လႊမ္းမုိးထားလွ်င္ “လႊမ္းမုိး” သူသာျဖစ္သည္။
အတန္းတစ္တန္း၊ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္း၊ မိသားစုတစ္စု၊ ရြာတစ္ရြာ ေနာက္ ႏုိင္ငံ၊ ကမၻာစသည္ တုိ႔တြင္ လႊမ္းမုိးသူမ်ား လို အပ္ပါသလား။ စံျပပုဂိၢဳလ္ မ်ား လိုအပ္ပါသလား။ကၽြန္မအတန္းသည္ “စံ”မွားယြင္းေနသည္။ ကၽြန္မ အတန္း၏ “အနာ”ကို ကၽြန္မ ေတြ႕ၿပီ။ ကၽြန္မ ေဆးေပးဖုိ႔ပဲ လုိ ပါသည္။
“ကဲ ဒီေန႔ သားတို႔၊ သမီးတုိ႔ကုိ ဆရာမစိတ္၀င္ စားစရာအစီအစဥ္တစ္ခုကို ေျပာျပမယ္။ အဲဒါက တျခား ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီႏွစ္ စကေန ႏွစ္ဆံုးအထိ မင္းတုိ႔ အားလံုးကို အမွတ္ေပးၿပီး အဲဒီထဲက အထူးခၽြန္ဆံုးသူကို “စံျပေက်ာင္းသား”ဆု ဆရာမေပးမယ္”
ရာဇ၀င္ အုပ္စုအပါ အ၀င္ ေက်ာင္းသားအားလံုး ၏မ်က္လံုးမ်ား အေရာင္ ေတာက္သြားသည္ကို ေတြ႕ရ ၍ ကၽြန္မ ေက်နပ္သြားရ သည္။
“အခ်က္အလက္ေတြ ကေတာ့ ဆရာမကုိင္ထားတဲ့ ေဟာဒီစာရြက္ထဲမွာပါတယ္။ ဒီစာရြက္ကို ဆရာမအတန္း ေရွ႕မွာ “စံျပေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားအရည္အခ်င္း မ်ား”ဆိုၿပီး သားတို႔၊ သမီးတုိ႔ ေတြ အျမဲျမင္ေနရေအာင္ ကပ္ထားမယ္။ ဒီအရည္ အခ်င္းေတြနဲ႔ ကုိက္ညီသူကို ႏွစ္ကုန္တဲ့အခါ တစ္ေက်ာင္း လံုးရဲ႕ေရွ႕မွာ ဆရာမ ဆုေပး မယ္။ “စံျပ”ဆုကို လုိခ်င္ရင္ ဒီအခ်က္အလက္ေတြနဲ႔ ကုိက္ညီေအာင္ ႀကိဳးစားၾက ပါ” ေျပာၿပီးလွ်င္ၿပီးခ်င္း စံျပအရည္အခ်င္း စာရြက္ကို နံရံေတြ ကပ္လုိက္သည္။
ေတာက္ပလာေသာ မ်က္၀န္းမ်ား၊ တက္ႂကြလာေသာ မ်က္ႏွာမ်ား။ သူတို ႔ဦးတည္ႀကိဳးစားရမည့္အရာ၊ တန္ဖိုးထား အတုယူရမည့္ အရာမ်ားသည္ ေကာင္းျမတ္မႈမ်ား ျဖစ္၍ ကေလးမ်ားႀကီး ျပင္းရမည့္ လူမႈ၀န္းက်င္သည္ လူေကာင္းလူေတာ္ကို ခ်ီးေျမႇာက္တတ္ေသာ၊ စိတ္ေကာင္း၊ ႏွလံုးေကာင္း ရွိသူတုိ႔သာ အထက္တန္းေရာက္ေသာ ၀န္းက်င္ျဖစ္သည္ဟု သူတုိ႔စိတ္ႏွလံုးတြင္ စြဲျမဲသြား လွ်င္ပင္ ကၽြန္မ ၀မ္းသာ ေက်နပ္ပါသည္။
ေက်ာင္းစာသင္ခန္း ျပတင္းေပါက္မွေကာင္းကင္ ကို ကၽြန္မ ေမာ့ၾကည့္လုိက္ သည္။
ထုိေန႔က အုိဇုန္းလႊာ မေပါက္ပါ။
အရြယ္မတိုင္မီ ဆံပင္ျဖဴေဖြး ေနေသာ ေက်ာင္းသားႏွင့္ အျခားေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္က ကစားစရာ ပစၥည္း တစ္မ်ဳိးဟု ထင္ရေသာ အရာတစ္ခုကို သူႏုိင္ကိုယ္ႏိုင္ လုယူေနၾကသည္။ သူတုိ႔၏ အတန္းပိုင္ ျဖစ္ေသာ ကၽြန္မ အတန္းထဲသို႔ ၀င္လာသည္ကို ဇာတ္စင္ေပၚတုန္းက အ၀တ္အစားၿပိဳး ၿပိဳးေျပာင္ေျပာင္ႏွင့္ မင္းသမီးအား ဇာတ္စင္ေအာက္တြင္ အ၀တ္အစား စုတ္စုတ္ ျပတ္ျပတ္ႏွင့္ေတြ႕ရ၍ အထင္ မႀကီး၊ ဂ႐ုမစိုက္ေသာ မ်က္ လံုးမ်ားျဖင့္ ၾကည့္သလို ကၽြန္မကို တစ္ခ်က္ လွည့္ ၾကည့္လိုက္ၾကကာ သူတုိ႔ လုပ္ျမဲ အလုပ္ကိုသာ ဆက္ လုပ္ေနၾကသည္။
နည္းနည္းေလးမွ မရြံ႕၊ နည္းနည္းေလးမွ မရွိန္း၊ နည္းနည္းေလးမွ ဂ႐ုမစိုက္။ ေက်ာင္းတက္ခ်ိန္ မဟုတ္ ေသး၍ အတန္းပုိင္ ဆရာမကို ဂ႐ုစိုက္စရာ၊ ေၾကာက္စရာ မလုိေသးဟု ယူဆထားၾက သလုိမ်ဳိး။ “ေၾကာင္လာေတာ့ ႂကြက္ၿငိမ္သည္” ဟု ေျပာၾက သည္။ ေၾကာင္ကို ႂကြက္က ေၾကာက္သလုိမ်ဳိး ေၾကာက္ရြံ႕ ေနရမည္ဟု မဆုိလုိပါ။ ဆူညံ ေနေသာ တပည့္မ်ားသည္ ေၾကာက္စရာ ဆရာတစ္ဦးဦး ေရာက္လာလွ်င္ မီးကိုေရႏွင့္ ၿငိႇမ္းလိုက္သလို ရွဲခနဲ မျမည္႐ံု တမည္ ၿငိမ္သြားသည္ဟု ေျပာၾကသည္။ ထုိသုိ႔ ေၾကာက္ရြံ႕၍ ေက်ာက္႐ုပ္လုိ ၿငိမ္သက္ သြားျခင္းကိုလည္း ကၽြန္မ မႏွစ္သက္ပါ။ သို႔ေသာ္ ေလးစား႐ိုေသတတ္ သည့္အသိစိတ္ေတာ့ ရွိရမည္ ျဖစ္သည္။
သုိ႔ေသာ္ ဒါ ကၽြန္မ အယူအဆႏွင့္ အျမင္သာ ျဖစ္ၿပီး သူတုိ႔ကေတာ့ ထုိသုိ႔ ယူဆပံု မရပါ။ ယူဆရေကာင္း မွန္းလည္း သိပံုမေပၚပါ။ ဆူညံသူက ဆူညံျမဲ ကစားသူက ကစားျမဲ။ လုယူ သူက လုယူျမဲ၊ အမႈိက္ ေတာင္းေဘးမွာ အမႈိက္ေတြ က ျပန္႔က်ဲဆဲ။ မညီမညာခံုမ်ားႏွင့္ ဆူဆူညံညံ တပည့္မ်ားကို တစ္ခန္းလံုး ေ၀့၍ အကဲခတ္ လိုက္ရင္း “ရာဇ၀င္မ်ားႏွင့္ အတန္း” ဟု ကၽြန္မ အမည္ ေပးလိုက္သည္။
ထုိရာဇ၀င္မ်ားႏွင့္ အတန္းကေတာ့ ကၽြန္မကုိ စိန္ေခၚေနေလၿပီ။
ထုိကေလးမ်ား ဒုတိယတန္း ႏွစ္က ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းဆင္းၿပီး တစ္ညေနတြင္ ကၽြန္မအိမ္မွာ ရွိေနစဥ္ ကေလးအုပ္စုတစ္စု က ကၽြန္မ၏အိမ္ေဘးလမ္းမွ ျဖတ္သြားၿပီး ႐ိုင္း႐ိုင္းစုိင္းစိုင္း ေအာ္ဆဲသြားၾကသည္။ မည္ သူ႔ကိုဟူ၍ေတာ့ အမည္မပါ ပါ။ သို႔ေသာ္ ဆရာမတစ္ ေယာက္၏ “နား”က နား ေထာင္၍ မရ။ ကၽြန္မ အတန္းမွမဟုတ္ေသာ္လည္း ကၽြန္မေက်ာင္းမွ ကေလး ငယ္မ်ားကို အရပ္ထဲမွၾကား သြားသူအခ်ဳိ႕က “ေက်ာင္း သားေတြျဖစ္ၿပီး ႐ိုင္းလုိက္ တာ” ဟု ကၽြန္မ အေျပာမခံ ႏုိင္။
“ဟိတ္ ဘယ္သူေတြ လဲ” ဟု ကၽြန္မ လွမ္းေအာ္ ေမးလုိက္သည္။ ကၽြန္မအသံ ေၾကာင့္ ကေလးေတြက ၀ုန္း ၀ုန္းဒုိင္းဒုိင္း ထြက္ေျပးသြား ၾကသည္။
“အဲဒါ သားတုိ႔အတန္း က”ဟု ကၽြန္မ တူေလးက ေျပာသည္။ “သားနဲ႔ ေက်ာင္း တုန္းက ဘာျဖစ္လာခဲ့လို႔လဲ” ဟုေမးေတာ့ “ဘာမွမျဖစ္ပါ” တဲ့။
“ဒါဆိုလည္းၿပီးေရာ” ဟုေျပာကာ ကၽြန္မ ဖတ္လက္စ သတင္းစာကို ကုိင္ၿပီး ကၽြန္မတို႔ အိမ္ေခါင္းရင္း မန္က်ည္းပင္ ေအာက္မွ မန္က်ည္း ျမစ္ႀကီးေပၚတြင္ ထုိင္၍ သတင္းစာ ဆက္ဖတ္ ေနမိသည္။ မန္က်ည္းျမစ္က လူတစ္ထုိင္စာ ရွိၿပီး အိမ္၏ ေဘးလမ္းဘက္တြင္ ထြက္ေနသည္။
ကၽြန္မ သတင္းစာကို စိတ္၀င္စားေနစဥ္ ေက်ာက္ခဲ တစ္လံုးက ေဒါက္ခနဲ ကၽြန္မ ေရွ႕လာက်သည္။ ကၽြန္မ သတိ မထားမိေသးပါ။ ေနာက္ထပ္ ခဲတစ္လံုး။ ကၽြန္မ ေမာ့ၾကည့္လုိက္သည္။ “တဟိဟိ” အသံႏွင့္ လမ္း ထိပ္ဘက္ ေျပး၀င္သြားေသာ အရိပ္မ်ား။ ကၽြန္မ သိလိုက္သည္။ ခုန ကေလးအုပ္စုက မျပန္ေသးဘဲ ၀စီကံသာမက ကာယကံပါ က်ဴးလြန္လာ ၾကျခင္း။
ကၽြန္မ သတင္းစာကို လက္တစ္ဘက္က ကိုင္ရင္း လမ္းထိပ္ဘက္ ေလွ်ာက္ၾကည့္ လုိက္သည္။ ကေလး အုပ္စုကုိ တစ္ေယာက္မွ မေတြ႕ရ။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္မ ေနရာ ျပန္ထုိင္၍ စာဆက္ ဖတ္ေနလုိက္သည္။ ေဒါက္ခနဲ ခဲတစ္လံုး။ ကၽြန္မ ေခါင္းေမာ့၍ ဘယ္ ညာငဲ့ၾကည့္လုိက္သည္။ သစ္ပင္ကြယ္လုိက္ၾကေသာ ပံုရိပ္မ်ား။ ခုနလို ကၽြန္မထုိင္ ေနရာ၏ ညာဘက္အရပ္မွာ မဟုတ္ေတာ့။ ဘယ္ဘက္ အရပ္မွာ။ လမ္းေတာင္ဘက္ မွ တစ္ပတ္ပတ္၍ လမ္း ေျမာက္ဘက္သုိ႔ ေရာက္လာ ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။
ကၽြန္မ သက္ျပင္းတစ္ ခ်က္ခ်၍ ထရပ္လိုက္သည္။
ဒါ ရာဇ၀င္ “တစ္” ျဖစ္ သည္။
မႏွစ္က တစ္နည္းအား ျဖင့္ ထုိကေလးမ်ား ပၪၥမ တန္းႏွစ္။ ကၽြန္မ ေက်ာင္း႐ံုးခန္းမွ ေက်ာင္းတက္ လက္မွတ္ထုိး ၿပီး ျပန္ဆင္းလာေတာ့ အရြယ္ႏွင့္ မမွ်ေသာ စကားလံုးအား ေအာ္ဟစ္ေနေသာ ကေလး တစ္ေယာက္ကို ေတြ႕လုိက္ရသည္။ ကၽြန္မလည္း ထုိ ကေလးကို ဆံုးမသြန္သင္ရန္ ထုိအတန္းကို လက္ရွိသင္ျပ ေနေသာ ဆရာမအား အသိ ေပးလုိက္သည္။ ထုိဆရာမ ကလည္း ခ်က္ခ်င္းအတန္း ထဲ၀င္၍ ကေလးကို သြား ဆံုးမသည္။ ၿပီးေတာ့ ျပန္ ထြက္လာ၍ ကၽြန္မကို ေျပာ၏။
ထုိကေလးက ေျပာပါ သည္တဲ့။ “အဲဒီဆရာမ ညာ တာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီလုိ မေအာ္ပါဘူး”တဲ့။ ကၽြန္မ ခ်က္ခ်င္းအဲဒီ ကေလးကို ေခၚခုိင္း၍ ကၽြန္မ တုိ႔ဆရာမ ႏွစ္ေယာက္ေရွ႕တြင္ ေျဖရွင္းလုိက္သည္။ ထုိအခါ ထုိကေလးက ေျပာသည္။ “ဆရာမကို သူ အဲဒီလို မေျပာခဲ့ပါ”တဲ့။ ဆရာမႏွစ္ေယာက္ၾကားတြင္ ဆရာမႏွစ္ေယာက္ကုိ ေရွ႕ ထား၍ စကားအေျပာင္းအလဲ အမ်ဳိးမ်ဳိးႏွင့္ ဗေလာင္းဗလဲ ေျပာေနေသာ ကေလး၏ မ်က္လံုးမ်ားကို ကၽြန္မစိုက္ ၾကည့္လိုက္၏။ ကၽြန္မကို ျပန္မၾကည့္ရဲဘဲ မ်က္ႏွာလႊဲ သြားေသာ ကေလး၏ မ်က္လံုးမ်ားတြင္ ကေလးတစ္ ေယာက္၏ ျဖဴစင္႐ုိးသားမႈ မ်ား ေပ်ာက္ဆံုးေနသည္မွာ ၀မ္းနည္းစရာပဲ ျဖစ္ေလ သည္။
ဤသည္က ရာဇ၀င္ “ႏွစ္” ျဖစ္သည္။
ရာဇ၀င္ “သံုး” ကေတာ့ အုပ္စုလုိက္ျဖစ္သည္။
ေက်ာင္းေရွ႕တြင္ အေဆာက္အအံုေရႊ႕လုိက္ ေသာေၾကာင့္ က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ မုိးေရကန္တစ္ခုရွိသည္။ ထုိ ေရကန္ထဲသုိ႔ က်ေနေသာ ေဘာလံုးကို “ရာဇ၀င္” အုပ္စု မွဆယ္၍ ကန္ၾကသည္။ သူ တုိ႔ ကန္သည္ကိုျမင္ေတာ့ ပုိင္ရွင္ျဖစ္ေသာ မူလတန္းက ေလးက ျပန္ေတာင္းသည္။ ထိုအခါ သူတုိ႔က ေဘာလံုး ပိုင္ရွင္ ကေလးကို ေဘာလံုးဖိုး ေပးမွ ျပန္ေပးမည္ဟုေျပာ သည္။ တန္ဖုိးေပးမွ ေဘာလံုးျပန္ရမည့္ေဘာလံုး ပုိင္ရွင္ မူလတန္း ကေလးက ေနာက္ဆံုးတြင္ မခံမရပ္ႏုိင္စြာ ငုိယုိ၍ အတန္းပုိင္ဆရာမကို လာတုိင္သည္။
Forest Law (ေတာတြင္း ဥပေဒ)ဆုိသည့္ ႀကီးႏုိင္၊ ငယ္ ညႇဥ္း၀ါဒကုိ ကၽြန္မ စိတ္က လံုး၀ လက္မခံႏိုင္။ ေတာ တြင္း ဥပေဒဟူသည္ အသိ ၪဏ္မရွိေသာ ႐ိုင္းစုိင္းေသာ တိရစၦာန္မ်ားအတြက္ ျဖစ္၏။ ကၽြန္မတုိ႔က လူေတြလား၊ တိရစၦာန္ေတြလား။ “လူ” ေတြကို လူျဖစ္ေအာင္ သင္ ၾကားေပးၾကရမည့္ဆရာ၊ ဆရာမေတြ မဟုတ္ဘူးလား။
ကၽြန္မအတန္းမဟုတ္ ၍ ကၽြန္မႏွင့္ မသက္ဆုိင္လွ ပါဘဲ ကၽြန္မ ေျဖရွင္းဖုိ႔မလို အပ္ပါဘဲႏွင့္ မေနႏုိင္မထုိင္ ႏုိင္ ကၽြန္မ စကားတစ္ခြန္း၀င္ ေျပာလိုက္မိသည္။ “ေနစမ္း ပါဦးကြာ။ ဆရာမတို႔ ေနရာ ခဏ လဲၾကည့္လုိက္ၾကရ ေအာင္။ ဒီကေလးေတြက မင္းတို႔ရဲ႕ ညီေလးေတြဆုိပါ စို႔။ သူတုိ႔ ေဘာလံုးေရကန္ထဲ က်သြားတာကုိ သူတို႔ထက္ အတန္းႀကီးတဲ့ ေက်ာင္းသား ေတြက ဆယ္ၿပီးကန္မယ္။ လုိခ်င္ရင္ ေဘာလံုးဖုိးေပးလို႔ ေတာင္းမယ္။ အဲဒီလိုဆုိရင္ မင္းတို႔ညီေလးေတြရဲ႕ ကုိယ္ စား မင္းတုိ႔ဘယ္လိုခံစားရ မလဲ။ ဒါမွမဟုတ္ သူတုိ႔ ထက္ အတန္းႀကီးတဲ့အစ္ကုိႀကီး ေတြက “ညီေလး မင္းတုိ႔ ေဘာလံုးကို ကိုႀကီးတို႔ဆယ္ ေပးမယ္ေနာ္။ ကိုႀကီးတုိ႔ ခဏေတာ့ ကန္မယ္ကြာ။ ၿပီး ရင္ ျပန္ေပးမယ္လို႔ေျပာရင္ ဘယ္ေက်ာင္းသားမ်ဳိးကို မင္းတို႔သေဘာက်မလဲ။ ေက်းဇူးတင္မလဲ” ေဘာလံုး ကိုင္ထားေသာ အုပ္စုေခါင္း ေဆာင္က ခဏေတာ့ ၿငိမ္ သက္သြားသည္။
ၿပီးမွ ေဘာလံုးပုိင္ရွင္ ကေလးထံသုိ႔ “ေရာ့” ဟုဆို ကာ ေဘာလံုးကိုပစ္ေပးလိုက္ ေလသည္။
ယခု ထုိ“ရာဇ၀င္ ကေလး”မ်ားသည္ ကၽြန္မ အတန္းသို႔ ကၽြန္မတပည့္ေလး မ်ားအျဖစ္ ေရာက္ရွိလာၾက သည္။
ထုိကေလးမ်ားသည္ ကၽြန္မ တပည့္မ်ား ျဖစ္၏။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ကၽြန္မ၏ သားသမီးမ်ားလည္း ျဖစ္ပါ သည္။
ကၽြန္မ အတန္းတြင္းသို႔ ၀င္လုိက္သည္။ အတန္း၏ Atmosphere (ပ်ံ႕ႏွံ႔ေလထု)ကို ကၽြန္မ သေဘာမက်ပါ။ ကၽြန္မကို “မဂၤလာပါ” ဟု ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ထုိင္လုိက္ ၾကေသာ ကေလးမ်ား၏ မ်က္ႏွာမ်ားကို ေ၀့ၾကည့္၍ အကဲခတ္လုိက္သည္။ ဆ႒မ တန္းဟူသည္ အလယ္တန္း ေအာက္ဆင့္ကေလးငယ္မ်ား သာ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ကေလးမ်ား၏ ျဖဴစင္မႈ၊ ႐ိုး သားမႈမ်ား သူတုိ႔၏မ်က္ႏွာ တြင္ ေပ်ာက္ဆံုးေနသည္။ ေက်ာင္းလုိက္ရျခင္းအေပၚ မေပ်ာ္မရႊင္၊ ၿငီးေငြ႕ေနသည္ ဟု အဓိပၸာယ္ထြက္ေနသည့္ ေယာက်္ားေလးအခ်ဳိ႕၏ မ်က္၀န္းမ်ား၊ အခ်ိန္ျပည့္ ေနမေကာင္း ျဖစ္ေနသလား ဟု ထင္ရသည့္ မိန္းကေလး အခ်ဳိ႕၏ မွိန္ေဖ်ာ့ေနေသာ မ်က္လံုးေသမ်ား။
ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းမ်ားျဖင့္ ေတာက္ပေနေသာ မ်က္၀န္း မ်ားႏွင့္ ႐ိုးသားစြာ တက္ႂကြ ေပ်ာ္ရႊင္ေနရမည့္ မ်က္ႏွာမ်ား အစား တင္းမာမႈန္ကုတ္ေန သည့္မ်က္ႏွာႏွင့္ ရာဇ၀င္ အုပ္စု၏ အပိုးမက်ဳိး၊ အၿငိမ္ မေန၊ ေျပာင္စပ္စပ္ အမူအရာ မ်ားကို ၾကည့္၍ ကၽြန္မ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္႐ႈိက္လုိက္ မိသည္။
ကၽြန္မတို႔ အတန္းပိုင္ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားက တစ္ ပတ္လွ်င္ “စာရိတၱ” ခ်ိန္ တစ္ ခ်ိန္ယူ၍ သင္ေပးရသည္။ ယခုစာသင္ခ်ိန္က စာရိတၱခ်ိန္ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္မ ရာဇ၀င္ အုပ္စုကို ဦးတည္၍ မျပစ္မွား သင့္ေသာ ခင္ပြန္းႀကီးဆယ္ ပါးႏွင့္ အက်ဳိးအျပစ္မ်ား အေၾကာင္းကို ကၽြန္မ ဖတ္ဖူး မွတ္ဖူးထားေသာပံု၀တၳဳ၊ သာဓကမ်ားျဖင့္ ေျပာျပၿပီး အတန္းကို အကဲခတ္လုိက္ သည္။ အတန္း၏ တုံ႔ျပန္မႈ သည္ ေက်နပ္စရာမေကာင္း။ မ်က္၀န္းမ်ားသည္ ေၾကာက္ ရြံ႕ဟန္မျပ၊ ေနာင္တတရား မျပ။ ဘာတစ္ခုမွ ေျပာင္းလဲ မသြားေသာမ်က္၀န္းမ်ား။
ရာဇ၀င္အုပ္စုထဲမွ တစ္ ေယာက္ကေတာ့ ထေျပာ သည္။
“ဆရာမ ေနာက္တစ္ခါ လည္း ခင္ပြန္းႀကီးဆယ္ပါး ကို ျပစ္မွားလုိ႔ မုိးႀကိဳးပစ္တဲ့ အေၾကာင္း ေျမမ်ဳိတဲ့အေၾကာင္း ေတြ ေျပာပါဦး။ နားေထာင္ လို႔ ေကာင္းပါတယ္” တဲ့။
ကၽြန္မ ပစ္မွတ္မွားပါ သည္။
ေနာက္တစ္ပတ္ “စာရိတၱ”ခ်ိန္။
မိခင္မဆံုးမ၍ လူဆုိး ႀကီးျဖစ္ရသည္ဟုဆိုကာ အသတ္ခံရဆဲဆဲ လူဆုိးႀကီး က မိခင္ကုိ အနားေခၚ၍ နား ရြက္ကိုက္ျဖတ္လုိက္ေသာ ပံု၀တၳဳကို ေျပာျပလုိက္သည္။ ရာဇ၀င္ အုပ္စု ၿငိမ္သက္ သြားသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ မ်က္လံုးအေရာင္ အခ်ဳိ႕ ေျပာင္းလဲသြား၏။ အနည္းငယ္ တုိးတက္မႈ ရွိသည္ကုိ ေတြ႕ရ၍ ကၽြန္မ အားတက္သြားသည္။
သို႔ေသာ္ အတန္းသား အေတာ္မ်ားမ်ား၏ အမူအရာ မ်ားသည္ အရင္အတုိင္း။ အမူအက်င့္မ်ားသည္ အရင္ အတုိင္း။ ေက်ာင္းပ်က္ေသာ ေက်ာင္းသားက စာအုပ္ငွား သည္ကို မငွားေသာေၾကာင့္ လာတုိင္ေသာအမႈ၊ စာသင္ခံု ကို စည္းတား၍ထုိင္ကာ စည္းေက်ာ္လို႔ လက္သီးႏွင့္ ထုိးပါသည္ဟုဆုိ၍ လာတုိင္ ေသာအမႈ၊ အသင္းတာ၀န္ကို သူလုပ္၊ ကုိယ္လုပ္ျငင္းခုံကာ ေရမခပ္၊ အမႈိက္မလွည္း ေသာေၾကာင့္ လာတုိင္ေသာ အမႈ၊ ေက်ာင္းဆင္းကိုေစာင့္ ၍ တုတ္ႏွင့္႐ိုက္ပါသည္ဆုိ ကာ လာတုိင္ေသာအမႈ စေသာ အမႈမ်ားစြာသည္ ေျဖ ရွင္းမႏုိင္ေအာင္ရွိေနဆဲ။
လူတစ္ဦး၏ စိတ္ဓာတ္ ႏွင့္ အျပဳအမူသည္ ထုိလူ၏ ခႏၶာကုိယ္၀န္းက်င္၌ ထုိလူ၏ Personal Atmosphere ကို ျဖစ္ေစသည္။ ထုိတစ္ဦးခ်င္း ၏ Atmosphere မ်ား ေပါင္း ထားလွ်င္ အတန္း၏ Atmosphere ျဖစ္သြား၏။ ႏွစ္သက္စရာ မေကာင္းေသာ အတန္း၏ “အက္တ္ေမာ့စ္ဖီးယား” ကို ခံစားသိျဖင့္ ကၽြန္မခံစားရင္း “အနာႏွင့္ေဆး” လြဲေနသည္ ဟု ကၽြန္မ ေတြးမိသည္။
ကၽြန္မ၏ ကုသခ်က္ မွားသည္လား၊ ေရာဂါအမည္ တပ္မွားသည္လား။ တစ္ေန ရာရာမွာ တစ္ခုခုကေတာ့ အႀကီးအက်ယ္ လြဲေခ်ာ္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။
ထုိလြဲေခ်ာ္မႈ အမွားသည္ ဘာလဲ။ ကၽြန္မ မသိ ပါ။
“ႀကီးသူကို ႐ိုေသ၊ ရြယ္ တူကိုေလးစား၊ ငယ္သူကို သနား” ဟူသည့္ ဂါရ၀စိတ္ ထားနည္းပါးေသာ၊ “လဲေန သူ၊ ထူေပးပါ” ဟူေသာ စာေၾကာင္းကို တစ္ေခ်ာင္းငင္ ျဖဳတ္၍ လဲေနသူ “ထု” ေပး တတ္ေသာ၊ ကူညီ႐ိုင္းပင္း ခ်င္စိတ္က်ဲပါးေသာ၊ အားငယ္သူကို အားေပးရမည့္ အစား ေျမနိမ့္ရာလွံစိုက္ တတ္ေသာ ဘယ္သူေသေသ၊ ငေတမာၿပီးေရာဟူေသာ စိတ္ဓာတ္မ်ား လႊမ္းျခံဳေနသည့္ ကၽြန္မအတန္းကို ဘယ္လုိျပဳ ျပင္ရမလဲဟု စဥ္းစားရင္း ထိုညက ကၽြန္မတစ္ညလံုး အိပ္မေပ်ာ္ပါ။
စဥ္းစားရင္းႏွင့္ပင္ ၿပီးခဲ့ ေသာ ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္တြင္ ေက်ာင္းေဆာင္သစ္ ေဆာက္လုပ္ေရးအတြက္ အလွဴခံ ထြက္စဥ္က အျဖစ္ တစ္ခုကို သတိရမိသည္။ ကၽြန္မတို႔ေက်ာင္းက နယ္ေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္း ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကၽြန္မတုိ႔ ေက်ာင္းသို႔ လာေရာက္ပညာ သင္ၾကားေသာ ေက်ာင္း သား၊ ေက်ာင္းသူမ်ားမွာလည္း ကၽြန္မတို႔၏ အနီး၀န္း က်င္ရြာကေလးမ်ားမွ ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းေဆာက္လုပ္ ေရးအလွဴခံကုိလည္း ထုိရြာ ေလးမ်ားသုိ႔ အဖြဲ႕ခြဲ၍ သြား ၾကရမည္ျဖစ္သည္။ ထုိသုိ႔ ရြာခြဲေသာ အခါ ကၽြန္မက ယခင္ မူလတန္းျပတာ၀န္ ထမ္း ေဆာင္ခဲ့ဖူးေသာရြာေလးသုိ႔ သြားရန္ တာ၀န္က်သည္။
ေက်ာင္းသားမ်ားက ဆုိင္ကယ္ျဖင့္ လာႀကိဳၾကၿပီး ရြာလူႀကီးအိမ္ကို ေမာင္းပုိ႔ေပး ၾကသည္။ ပညာတတ္လူငယ္ မ်ားသာ ရပ္ရြာလူႀကီး လုပ္ ခြင့္ရွိေသာအခ်ိန္မို႔ ရြာလူႀကီး က ဘယ္သူလဲဟုေမးေတာ့ “ဦးမ်ဳိးထြန္း”တဲ့။ ကၽြန္မ မ်က္ခံုးပင့္သြားရသည္။ ကၽြန္မတပည့္ထဲတြင္ ထုိ နာမည္မ်ဳိးရွိ၍ ျဖစ္သည္။
ရြာလူႀကီးအိမ္ ေရာက္ခ်ိန္မွာေတာ့ တကယ္ပဲ ကၽြန္မ တပည့္ျဖစ္ေန၍ ကၽြန္မ အံ့ၾသ စိတ္ပူသြားရသည္။ သို႔ေသာ္ ထုိကေလး၏ လိမၼာ ယဥ္ေက်းေသာ စိတ္ဓာတ္ကုိ သိထား၍ ကၽြန္မ စိတ္ခ်မ္း သာပါသည္။
အကယ္၍မ်ား ယခု လက္ရွိ တပည့္မ်ားသည္ မ်ဳိးထြန္းကဲ့သုိ႔ ရပ္ရြာ အႀကီးအကဲ သို႔မဟုတ္ ကမၻာ့ ေခါင္းေဆာင္မ်ား ျဖစ္လာခဲ့လွ်င္ ကၽြန္မ ထိတ္လန္႔စြာ ထထုိင္ လုိက္မိသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာပဲ အလင္း တန္းတစ္ခုက ကၽြန္မ ေခါင္း ထဲသို႔ ျဖတ္ေျပးသြားသည္။
“စံ”ဟုတ္တယ္။ စံႏႈန္း သတ္မွတ္ခ်က္ စံျပ ပုဂၢိဳလ္။ အတန္းကုိ လႊမ္းမုိး ႏုိင္ေသာ စံျပပုဂိၢဳလ္။
အတန္း တစ္တန္းတြင္ အတန္းကို လႊမ္းမုိးႏုိင္ေသာ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူ အနည္းဆံုးတစ္ေယာက္ေတာ့ ရွိတတ္ၾကသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ထုိေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္း သူသည္ “လႊမ္းမုိး” ႏုိင္သူ သာျဖစ္၍ “စံျပပုဂိၢဳလ္”ေတာ့ ျဖစ္ခ်င္မွျဖစ္တတ္သည္။ အားကစားတြင္ ထူးခၽြန္သူ၊ စာေတာ္သူ၊ အႏုပညာထူး ခၽြန္သူ၊ ႐ုပ္ရည္ေခ်ာေမာ၍ ခ်မ္းသာႂကြယ္၀သူ၊ စိတ္ ႏွလံုးေကာင္းမြန္တည္ၾကည္ သူ စသည့္ ေကာင္းေသာ ဂုဏ္ျဒပ္မ်ားႏွင့္ အတန္းကို လႊမ္းမုိးႏုိင္လွ်င္ “စံျပပုဂိၢဳလ္” ျဖစ္၍ ေငြေၾကး၊ ဓန၊ ခြန္အား ဗလ၊ မိဘအရွိန္အ၀ါတို႔ျဖင့္ ဗုိလ္က်လႊမ္းမုိးထားလွ်င္ “လႊမ္းမုိး” သူသာျဖစ္သည္။
အတန္းတစ္တန္း၊ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္း၊ မိသားစုတစ္စု၊ ရြာတစ္ရြာ ေနာက္ ႏုိင္ငံ၊ ကမၻာစသည္ တုိ႔တြင္ လႊမ္းမုိးသူမ်ား လို အပ္ပါသလား။ စံျပပုဂိၢဳလ္ မ်ား လိုအပ္ပါသလား။ကၽြန္မအတန္းသည္ “စံ”မွားယြင္းေနသည္။ ကၽြန္မ အတန္း၏ “အနာ”ကို ကၽြန္မ ေတြ႕ၿပီ။ ကၽြန္မ ေဆးေပးဖုိ႔ပဲ လုိ ပါသည္။
“ကဲ ဒီေန႔ သားတို႔၊ သမီးတုိ႔ကုိ ဆရာမစိတ္၀င္ စားစရာအစီအစဥ္တစ္ခုကို ေျပာျပမယ္။ အဲဒါက တျခား ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီႏွစ္ စကေန ႏွစ္ဆံုးအထိ မင္းတုိ႔ အားလံုးကို အမွတ္ေပးၿပီး အဲဒီထဲက အထူးခၽြန္ဆံုးသူကို “စံျပေက်ာင္းသား”ဆု ဆရာမေပးမယ္”
ရာဇ၀င္ အုပ္စုအပါ အ၀င္ ေက်ာင္းသားအားလံုး ၏မ်က္လံုးမ်ား အေရာင္ ေတာက္သြားသည္ကို ေတြ႕ရ ၍ ကၽြန္မ ေက်နပ္သြားရ သည္။
“အခ်က္အလက္ေတြ ကေတာ့ ဆရာမကုိင္ထားတဲ့ ေဟာဒီစာရြက္ထဲမွာပါတယ္။ ဒီစာရြက္ကို ဆရာမအတန္း ေရွ႕မွာ “စံျပေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားအရည္အခ်င္း မ်ား”ဆိုၿပီး သားတို႔၊ သမီးတုိ႔ ေတြ အျမဲျမင္ေနရေအာင္ ကပ္ထားမယ္။ ဒီအရည္ အခ်င္းေတြနဲ႔ ကုိက္ညီသူကို ႏွစ္ကုန္တဲ့အခါ တစ္ေက်ာင္း လံုးရဲ႕ေရွ႕မွာ ဆရာမ ဆုေပး မယ္။ “စံျပ”ဆုကို လုိခ်င္ရင္ ဒီအခ်က္အလက္ေတြနဲ႔ ကုိက္ညီေအာင္ ႀကိဳးစားၾက ပါ” ေျပာၿပီးလွ်င္ၿပီးခ်င္း စံျပအရည္အခ်င္း စာရြက္ကို နံရံေတြ ကပ္လုိက္သည္။
ေတာက္ပလာေသာ မ်က္၀န္းမ်ား၊ တက္ႂကြလာေသာ မ်က္ႏွာမ်ား။ သူတို ႔ဦးတည္ႀကိဳးစားရမည့္အရာ၊ တန္ဖိုးထား အတုယူရမည့္ အရာမ်ားသည္ ေကာင္းျမတ္မႈမ်ား ျဖစ္၍ ကေလးမ်ားႀကီး ျပင္းရမည့္ လူမႈ၀န္းက်င္သည္ လူေကာင္းလူေတာ္ကို ခ်ီးေျမႇာက္တတ္ေသာ၊ စိတ္ေကာင္း၊ ႏွလံုးေကာင္း ရွိသူတုိ႔သာ အထက္တန္းေရာက္ေသာ ၀န္းက်င္ျဖစ္သည္ဟု သူတုိ႔စိတ္ႏွလံုးတြင္ စြဲျမဲသြား လွ်င္ပင္ ကၽြန္မ ၀မ္းသာ ေက်နပ္ပါသည္။
ေက်ာင္းစာသင္ခန္း ျပတင္းေပါက္မွေကာင္းကင္ ကို ကၽြန္မ ေမာ့ၾကည့္လုိက္ သည္။
ထုိေန႔က အုိဇုန္းလႊာ မေပါက္ပါ။
ေရႊရင္ႏွစ္၊ၿမိဳ႕သာ၊
(ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း၊ဩဂုတ္လ ၂၀၁၂)
(ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း၊ဩဂုတ္လ ၂၀၁၂)
No comments:
Post a Comment