“ေရကားေတြ လာၿပီေဟ့” ဆိုတာ ဘယ္သူက စေအာ္လိုက္တယ္ မသိဘူး။ တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္၊ တစ္အိမ္ၿပီး တစ္အိမ္ လက္ဆင့္ ကမ္း ေအာ္ၾကေတာ့တာ စံပယ္ျခံ အေနာက္ျခမ္း ေရ၀င္ ရပ္ကြက္ တစ္ခုလံုး ဆူညံ သြားတာပဲ။
ေအာ္သံ၊ ဟစ္သံေတြေၾကာင့္ ေမာင္ခ်စ္ အိပ္ရာကေန အိပ္မႈန္စုံမႊားနဲ႔ ႏိုးလာတယ္။ အေမျဖစ္တဲ့ အဘြားမိက “ဟဲ့ ေမာင္ခ်စ္ ထစမ္း၊ ေသာက္ေရကို မရွိဘူး။ ေရသြားသယ္စမ္း” ဆိုၿပီး ေအာ္ႏိႈး၊ လႈပ္ႏႈိးတာလည္း ပါတာေပါ့။ ညက ကာလသားေခါင္း ကိုမိုးႀကီးတို႔နဲ႔ နည္းနည္း မ်ားသြားလို႔ ေမာင္ခ်စ္ တုန္းတင္းသေရာ အိပ္ေပ်ာ္သြားတာလည္းပါတယ္။ အေမႏႈိးလို႔ မထခ်င္ ထခ်င္ ထထိုင္လိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ တစ္ရပ္ကြက္ လံုးေလာက္ နီးနီး အိမ္ေရွ႕လမ္းမွာ ေရအိုးေတြ၊ ေရပံုးေတြ၊ ေရခြက္ေတြ သယ္ၿပီး ေရကား ရွိရာကိုပဲ ေရေတြကို ျဖတ္ၿပီး တ၀ုန္း၀ုန္း သြားေနၾကတာ ေတြ႕ရတယ္။ ကေလး၊ လူႀကီး၊ မိန္းမအစံုပဲ။
ေမာင္ခ်စ္တို႔ၿမိဳ႕မွာ မိုးေတြက ရြာ၊ ေရေတြက ႀကီး၊ ကန္ေရ၊ အင္းေရေတြက ျမင့္တက္ေတာ့ အင္းနဲ႔ဆက္ ေနတဲ့ စံပယ္ျခံ အေနာက္ျခမ္းက ေရျမဳပ္ေတာ့တာေပါ့။ တခ်ဳိ႕အိမ္ပုေလးေတြ ဆုိရင္ ၾကမ္းပါ ျမဳပ္လို႔ ခုတင္ေပၚ၊ စင္ေပၚတက္ေနၾကရတာ။ ဒီတစ္ခါေရက တအားႀကီး ေတာ့ ခါးေစာင္းေလာက္ အထိ တက္လာတာနဲ႔ အိုး ေတြ၊ ခြက္ေတြ၊ ေရတိုင္ေတြ အကုန္ျမဳပ္လို႔ ေမာင္ခ်စ္ တို႔မွာ ေသာက္စရာ၊ ထမင္း ခ်က္စရာ ေရမရွိတဲ့အျဖစ္ ေတာင္ ေရာက္တယ္။ ေမာင္ခ်စ္ ခါးေထာက္ၿပီး အိမ္ကျပင္ကေန အေျခအေန ကို ထြက္ၾကည့္တယ္။ ေမာင္ခ်စ္တို႔ လမ္းသြယ္ေလး ထိပ္မွာ လိုက္ထရပ္ကား တစ္စီး ရပ္ထားတယ္။ ပုလဲဆရာေတာ္ ဘဒၵႏၲပညာ ၀ံသ မိုးကုတ္ရိပ္သာေက်ာင္း၊ ဇနပဒ ေရအလွဴေတာ္ဆိုတဲ့ ဗီႏိုင္းကို ကားေဘးမွာ ကပ္ထားတယ္။ ဘုန္းေတာ္ ႀကီးတစ္ပါးနဲ႔ ရပ္ကြက္ လူႀကီးေတြက ႀကီးၾကပ္ၿပီး ႏွစ္ဆယ္လီတာ၀င္ ေရဘူး ႀကီးေတြနဲ႔ ထည့္လာတဲ့ ေရသန္႔ေတြကို ရပ္ကြက္သား ေတြ ယူလာတဲ့ ပံုးေတြ၊ ခြက္ေတြထဲသြန္ထည့္ေပး ေနတာ အုန္းအုန္းကၽြက္လို႔။ ဟင္ ဒီလိုေတာ့ရမလား၊ ေမာင္ခ်စ္လည္း အညံ့မခံ ေရယူရမွာေပါ့ ဆုိတဲ့စိတ္နဲ႔ ေသာက္ေရ၊ အေမ ထည့္ထည့္ေနတဲ့ ပံုးေလးယူၿပီး ကားဆီ ထြက္ခဲ့တယ္။
“ဟဲ့ ေမာင္ခ်စ္၊ အရမ္း မတိုးနဲ႔ေလ။ နင္က ေနာက္မွ ေရာက္တာ”
“အိုဗ်ာ။ အိမ္မွာ ေသာက္စရာ မရွိဘူးဗ်”
ေရသြန္ထည့္ေနတဲ့ ရပ္ ကြက္လူႀကီးက လွည့္ၾကည့္ တယ္။
“အဘြားမိ သားပါ လား။ မင္းပံုးက ေသးလိုက္တာ။ ေရအိုးထဲ ျပန္သြန္ကြာ၊ ေနာက္တစ္ေခါက္ ထပ္လာ ယူ”
“ဟုတ္ကဲ့”
ေရကားနဲ႔ အိမ္က လည္း နီးနီးေလးဆိုေတာ့ ေမာင္ခ်စ္ေျပးေျပးၿပီး ေရ သယ္တာ၊ ဘယ္ႏွေခါက္ လည္း မမွတ္မိဘူး။ ေသာက္ ေရအိုးလွ်ံသြားေတာ့ ေဘးက အ၀တ္ေလွ်ာ္ ဒန္ဇလံုအႀကီး ႀကီးထဲ ေရသန္႔ေတြ တေ၀ါ ေ၀ါ သြန္ထည့္ေနေတာ့ အေမက မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး။
“ဟဲ့ ေမာင္ခ်စ္၊ ေသာက္ေရအိုးျပည့္ၿပီ မဟုတ္လား။ ေတာ္ေတာ့ေလ။ သူမ်ားေတြ ယူပါေစဦး”
“အိုဗ်ာ။ သူမ်ားေတြ လည္း ဒီလို သယ္တာပဲ။ ရတုန္း ယူထားရတာ။ ခ်ဳိးေရ ဇလံုျပည့္ေတာ့ အေမခ်ဳိးပစ္ လုိက္ေပါ့”
“ဟဲ့။ မတရားသျဖင့္ မလုပ္ရဘူး။ သူမ်ားေတြက ေသာက္စရာ ေရလာလွဴၾကတာ”
“ဟိုးဘက္က ရင္ေခါင္းေလာက္ ေရနစ္ေနတဲ့ လူေတြက လာမယူႏုိင္ဘူး အေမရဲ႕။ ေရေတြက အမ်ားႀကီး၊ ရသေလာက္ သယ္မွေပါ့”
ေမာင္ခ်စ္ ေနာက္တစ္ေခါက္ ေျပးဆင္းသြားျပန္တယ္။ အေမက ေခါင္းခါၿပီး က်န္ခဲ့တယ္။
ေန႔လယ္ပိုင္းမွာ တစ္ခါ ခ်မ္းျမသုခ လူမႈေရး ကူညီေရး အသင္းက ေရသန္႔တစ္လီတာဘူးေတြ၊ ကတ္လိုက္ လာလွဴျပန္ေရာ။ ဒီတစ္ခါ လုပ္အားေပး အေနနဲ႔ ကာလ သားေခါင္း ကိုမိုးႀကီးတို႔၊ ေက်ာ္ဇင္တို႔၊ ၀င္းသန္႔တို႔ ပါလာတာနဲ႔ ေမာင္ခ်စ္လည္း တေပ်ာ္တပါး ၀င္ၿပီး လုပ္အား ေပးျဖစ္တယ္။ ခ်မ္းျမ သုခ အလွဴကားကလည္း ေမာင္ခ်စ္တုိ႔အိမ္နားမွာပဲ ရပ္ေတာ့ ေရသန္႔ကတ္ေတြ သယ္ရင္းနဲ႔ အိမ္ေရွ႕က ထြက္ ၾကည့္ေနတဲ့ အေမ့ကို ေရာ့ တစ္ဘူး၊ ေရာ့တစ္ဘူးဆိုၿပီး တစ္ေခါက္တစ္ဘူးေပးခဲ့တာ အေမက စိတ္ဆိုးၿပီး အိမ္ထဲ ၀င္သြားေတာ့ ကျပင္ကေန ေမာင္ခ်စ္တစ္ေခါက္တစ္ဘူး ပစ္ခဲ့တယ္။ ေရသန္႔ကားျပန္ သြားေတာ့ သူ႔မွာ ခုနစ္ဘူး၊ ရွစ္ဘူးေလာက္ရလိုက္လို႔ ေပ်ာ္လို႔။ ဟုတ္တယ္ လွဴတဲ့ သူက ယူပါ၊ ယူပါ ေပးေနမွ ေတာ့ ကုိယ္လည္း လည္ သလို ယူရမွာေပါ့။ ေနာက္ေန႔ လာမေပးရင္ ဘာနဲ႔ေရေသာက္ ရမွာတုံး။ မိုးရြာတုန္း ေရခံ ဆုိတဲ့စကားပံု ရွိတယ္ မဟုတ္လားလုိ႔။
ညေနက်ေတာ့ ထမင္း ထုပ္ေ၀တဲ့ ကားေတြ ေရာက္လာျပန္တယ္။ သဘာ၀ အႏၲရာယ္ က်ေရာက္ၿပီး ေရေဘးဒုကၡ ေရာက္ေနေတာ့ ဒီရပ္ကြက္ျဖစ္ရင္ ဟိုရပ္ကြက္ကကူ၊ ဟို ရပ္ကြက္ျဖစ္ရင္ ဒီရပ္ကြက္ကကူေနက် ထံုးစံေလ။ ထမင္းထုပ္ေတြ၊ လိုက္ေ၀ေနၿပီ ဆိုေတာ့ ေမာင္ခ်စ္က အိမ္ထဲမွာ။ ထမင္းထုပ္ေတြ ကိုင္ထား တဲ့ အလွဴရွင္ေတြက အေမ့ကို ဒီအိမ္က အိမ္သား ဘယ္ႏွ ေယာက္ပါလဲလို႔ ေမးေနသံ ၾကားတယ္။ အေမက ႏွစ္ ေယာက္လို႔ေျဖသံၾကားတယ္။ ခဏေနေတာ့ အေမ့ရဲ႕ထမင္း ထုပ္ေ၀တဲ့ အလွဴရွင္ေတြ က်န္းမာၾကပါေစ၊ ခ်မ္းသာ ၾကပါေစဆိုတဲ့ ဆုေတာင္း သံၾကားရၿပီး အေမ ေနာက္ ေဖးေခ်ာင္ ၀င္သြားေတာ့ ေမာင္ခ်စ္ လွစ္ခနဲအျပင္ ထြက္သြားတယ္။ ေရဒူးဆစ္ ေလာက္ရွိတဲ့ လမ္းေပၚမွာ ထမင္းထုပ္ေတာင္းသယ္လာ တဲ့ လူေတြ တစ္သုတ္ၿပီး တစ္သုတ္လာေနၾကတယ္။ ညီအစ္ကို မသိတသိ၊ မိုးမိုး ေမွာင္ေမွာင္အခ်ိန္မွာ ေမာင္ခ်စ္ က ထမင္းထုပ္ေတာင္းနား တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ကပ္သြား ၿပီး
“အစ္မႀကီး ကၽြန္ေတာ္ တို႔အိမ္ ထမင္းထုပ္မရေသး လို႔ ခင္ဗ်။ အဲဒါ ေပးပါဦး”
“ေၾသာ္၊ အင္း ရွင္တို႔ အိမ္ ဘယ္ႏွေယာက္လဲ”
“သံုးေယာက္ခင္ဗ်”
“ေရာ့၊ ေရာ့ သံုးထုပ္”
ေမာင္ခ်စ္ လႊတ္ေပ်ာ္ သြားတယ္။ ထမင္းထုပ္ သံုးထုပ္ဆြဲၿပီး အိမ္ျပန္လာတယ္။ အိမ္မွာ အေမက ေ၀သြားတဲ့ ထမင္းထုပ္ကို ေျဖၿပီး ေမာင္ခ်စ္ကို ေစာင့္ေနတယ္။
“ဟဲ့ သား၊ ဒီမွာ ရၿပီး သား”
“ထပ္ေပးလို႔ ယူလာခဲ့ တာ အေမေရ။ ဟာ ၾကက္သားဟင္းေတြဗ်။ ပြတာပဲ။ ဒီညေတာ့ ထမင္းစား ေကာင္း ၿပီးဗ်ဳိ႕”
ထမင္းထုပ္ သံုးထုပ္ထဲက ၾကက္သားေတြခ်ည္း ေရြးႏိႈက္စားၿပီး ထမင္းေတြကို ေနာက္ေဖးက ေရေတြထဲ ပက္ခနဲ လႊင့္ပစ္လိုက္တဲ့ ေမာင္ခ်စ္ကို အေမက မ်က္ႏွာထားနဲ႔ ၾကည့္ေနလို႔ ေမာင္ခ်စ္ အျမန္ အိပ္ရာထဲ ၀င္လိုက္ရတယ္။
ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္ က်ေတာ့ ေမာင္ခ်စ္ကို ကာလသားေခါင္း ကိုမိုးႀကီးတို႔၊ ေက်ာ္ဇင္တို႔၊ ၀င္းသန္႔တို႔က တစ္ျပံဳႀကီးလာေခၚၾကတယ္။ ဘာကိစၥလဲလို႔ ေမာင္ခ်စ္ေမး ၾကည့္ေတာ့ ခါးေလာက္ထိ နစ္ေနတဲ့ ရပ္ကြက္ အစြန္းပိုင္းက အိမ္တစ္ရာေလာက္ အတြက္ ထမင္းထုပ္ ေလးရာေလာက္ ဓမၼာ႐ံုမွာ စုခ်က္ၿပီး မေန႔ညကလို ေ၀ၾကမွာတဲ့။ ေရနည္းနည္းပဲ နစ္တဲ့ ေမာင္ခ်စ္တို႔ အပိုင္းေတာ့ မပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကာလသား ေတြ စုေခၚၿပီး ထမင္း ခ်က္ ၾကရမွာ။
“ဘာဟင္းေတြနဲ႔တုံး”
“ၾကက္သား၊ ငါးပိ ေၾကာ္၊ သရက္ခ်ဥ္နဲ႔တဲ့။ ရပ္ကြက္ထဲက ေက်ာက္ကုန္သည္ တစ္ေယာက္က ေစတနာ ေပါက္ၿပီး ေငြထုတ္ေပးတာ။ တုိ႔က ထမင္း ခ်က္ရမွာ”
“ထမင္းခ်က္တာက ဟုတ္ပါၿပီ။ ငါတို႔ေသာက္ဖို႔၊ စားဖို႔ ထံုးစံ အတိုင္းပဲလား ေဟ့ေကာင္ေတြ”
“မင္းကလည္းကြာ၊ ပူမေနစမ္းပါနဲ႔။ ေပးေတာ့လည္း ေပးေပါ့။ မေပး ေတာ့လည္း ထံုးစံအတိုင္း ေပါ့”
ကာလသားေတြ၊ စကားတေျပာေျပာနဲ႔ ဓမၼာ႐ံု ေရာက္လာတယ္။ ဓမၼာ႐ံုမွာ ၾကက္သြန္လွီးတဲ့၊ င႐ုတ္သီး ေထာင္းတဲ့ ေကာင္မေလးေတြ နဲ႔ ႐ႈပ္ေနတယ္။ ကိုမိုးႀကီးက ေနကလည္း ပူလိုက္တာကြာ ဆိုၿပီး ၾကက္သားအိုးကို အရိပ္ ရတဲ့ ဓမၼာ႐ံုနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္း ဆုိင္က ဦးတင့္ေဆြအိမ္ဘက္ ကူးခဲ့ၾကတယ္။ ဦးတင့္ေဆြ အိမ္က မန္က်ည္းပင္ရိပ္ႀကီးနဲ႔ ေအးတယ္ေလ။ ဦးတင့္ေဆြ အိမ္မွာ ၾကက္သားေတြ ေရ ေဆးရင္းနဲ႔ ကိုမိုးႀကီးက ဟန္း(မ)ဖုန္းခါးခ်ိတ္ၿပီး ဓမၼာ ႐ံုေရွ႕မွာ ရပ္ကြက္ လူႀကီးေတြ နဲ႔ စကားေျပာေနတဲ့ အလွဴရွင္ ကို ေစာင္းၾကည့္ရင္း
“ကိုႀကီးတင့္ေဆြ၊ အိုး တစ္လံုးေပးဗ်” လို႔ လွမ္းေတာင္းတယ္။ အိုးေရာက္လာေတာ့ ေရေဆးေနတဲ့ထဲ က ၾကက္သား တစ္ပိႆာ ေလာက္ကို အိုးထဲကို ခြဲထည့္ လိုက္ၿပီး ဦးတင့္ေဆြက ေနာက္ေဖးကို ယူသြားတယ္။ ကိုမုိးႀကီးက
“အလွဴရွင္က တုိ႔ဖို႔ စဥ္းစားေပးမယ့္ပံု မေပၚဘူးကြ။ ေစာေစာစီးစီး ယူထားရမယ္။ ဦးတင့္ေဆြက ကိုယ့္လူကြ။ ငါဒါေၾကာင့္ ဒီဘက္ေရႊ႕လာ တာ”
“ဒါေပါ့ဗ်။ က်ဳပ္တို႔က ရပ္ေရးရြာေရး လံုျခံဳေရး ကိစၥေတြ အကုန္ တာ၀န္ယူထားတဲ့ ကာလသားေတြပဲ။ အခု လည္း က်ဳပ္တို႔ မခ်က္လို႔ ဘယ္သူ ခ်က္မွာတုံး။ ဒါေတာ့ ယူရမွာေပါ့ဗ်ာ”
“ကဲ မီးေမႊးၿပီေဟ့။ အရက္ဘယ္သူ သြား၀ယ္မွာတုံး။ တစ္ေယာက္က ဦးတင့္ေဆြတို႔ မီးဖိုမွာ ၾကက္သြား ေၾကာ္”
ဒီလိုနဲ႔ ထမင္းတစ္အိုး ၿပီးတစ္အိုး ခ်က္ၾကတယ္။ ၾကက္သားဟင္း ခ်က္ၾကတယ္။ ဦးတင့္ေဆြအိမ္ထဲ ၀င္လိုက္၊ ထြက္လုိက္နဲ႔ အရက္နဲ႔ ၾကက္ေၾကာ္ျမည္း ၾကတယ္။ ေတာင္းထဲမွာ ဖက္ေတြခံၿပီး ထမင္းေတြ ေလာင္းထည့္၊ အေအးခံ၊ ထမင္းထုပ္ ထည့္တဲ့ အလုပ္ကို ရပ္ကြက္ထဲက ကာလသား၊ ကာလသမီးေတြ စုေပါင္းၿပီး လက္သြက္သြက္ နဲ႔ လုပ္လိုက္ၾကတာ။ ညေန ေလးနာရီခြဲၿပီးမွ ထမင္းထုပ္ ေတြ အားလံုးၿပီးသြားတယ္။
“ကဲေဟ့၊ ကဲေဟ့ ထမင္းထုပ္ေတာင္းေတြ ကားေပၚတင္ေဟ့၊ ေကာင္မေလး ေတြ၊ ေကာင္ေလးေတြ အကုန္ တက္ ကားသံုးစီးေပၚမွ်တက္၊ အကုန္လုိက္ၿပီး ေ၀ရမွာ”
ရပ္ကြက္လူႀကီးရဲ႕ ေဆာ္ၾသသံ အဆံုးမွာ ေမာင္ခ်စ္က ထမင္းထုပ္ ေတာင္းထဲက ထမင္းထုပ္ ခုနစ္ထုပ္ကို လက္ျမန္၊ ေျခ ျမန္ႏႈိက္ယူၿပီး ဦးတင့္ေဆြ အိမ္ေနာက္ေဖးကို ၀င္သြားတယ္။ ကိုမိုးႀကီးက အလွဴ ရွင္နားကပ္သြားၿပီး
“ဆရာ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထမင္း မစားရေသးဘူး ခင္ဗ်။ အဲဒါ ထမင္းထုပ္ေလး ေပးပါဦး”
“ယူထားေလ။ လံု ေလာက္ေအာင္ယူ”
ကိုမိုးႀကီးကလည္း ထမင္းထုပ္ ခုနစ္ထုပ္ ထပ္ယူၿပီး ဦးတင့္ေဆြ အိမ္ေနာက္ေဖးကိုပဲ ၀င္သြားျပန္ေရာ။ ဟို ေရာက္ေတာ့ ထမင္းထုပ္ေတြ ဘယ္နားခ်ရမွန္း မသိတဲ့ ေမာင္ခ်စ္နဲ႔ဆံုၾကတယ္။ ေနာက္ဆံုး ထမင္းစားပြဲေပၚ တင္ၿပီး အုပ္ေဆာင္းနဲ႔ အုပ္ထားခဲ့ၾကတယ္။
“ေခြးမ်ားစားမလား၊ စိုးရိမ္ရတယ္ဗ်ာ”
“ရပါတယ္ဗ်ာ။ အုပ္ ေဆာင္းနဲ႔ အုပ္ထားခဲ့တာပဲ။ မစားႏုိင္ပါဘူး”
သူတို႔ ထြက္ေတာ့မယ့္ ကားေပၚ ေျပးတက္ၿပီး ထမင္းထုပ္ ေ၀ဖို႔၊ လိုက္သြား ၾကတယ္။ ေ၀ရမယ့္ ေနရာ ေရာက္ေတာ့ ခါးေလာက္နစ္ တဲ့ ေရထဲကို ဆင္းၿပီး အိမ္ေလးေတြထဲ အထိ ၀င္ၿပီး ေ၀ၾကတယ္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေမာင္ခ်စ္တုိ႔ ရပ္ကြက္အဆံုး နားကို ေရာက္လာတယ္။ ေရွ႕ မွာ အင္းေရျပင္ႀကီးပဲ ရွိ ေတာ့တာ။ ဒီလမ္းသြယ္ေလး ေနာက္ဆံုးပဲ။ လမ္းသြယ္ ေလးက အိမ္ေလး ခုနစ္အိမ္ ေလာက ္ရွိတယ္။ ေမာင္ခ်စ္တို႔ ကိုင္ထားတဲ့ ေတာင္းထဲမွာ ထမင္းထုပ္က ဆယ္ထုပ္ ေလာက္ပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ လမ္းသြယ္ေလးထိပ္က အိမ္ ေရွ႕ကျပင္မွာ အမ်ဳိးသမီး တစ္ေယာက္နဲ႔ ကေလးႏွစ္ ေယာက္ ငုတ္တုတ္ကေလး ေတြ ထုိင္ၿပီး ေမာင္ခ်စ္တို႔ကို ေငးၾကည့္ေနၾကတယ္။ အိမ္ ေပၚမွာလည္း ေနာက္ထပ္ လူရိပ္မျမင္ေတာ့ ေမာင္ခ်စ္ က “သံုးထုပ္ေဟ့” လို႔ေအာ္ လုိက္တာနဲ႔ ကိုမိုးႀကီးက ထမင္းထုပ္ သံုးထုပ္ႏိႈက္ၿပီး အမ်ဳိးသမီးကို ေပးလိုက္တယ္။ အမ်ဳိးသမီးက လွမ္းမယူဘဲ နဲ႔ “တစ္ထုပ္တည္းပဲ ေပးပါ ရွင္။ ကၽြန္မတို႔ သားမိတစ္ေတြ မွ်စားရင္ ေလာက္ပါတယ္။ ရွင္တို႔မွာ ထမင္းထုပ္ နည္းေန ၿပီ။ ဟိုဘက္က အိမ္ကေလးေတြကို ေရာက္ေအာင္ေ၀ေပး ပါေနာ္။ သူတုိ႔တစ္ေန႔လံုး ဘာမွ မစားၾကရေသးလို႔ပါ”
အားလံုး ၾကက္ေသ ေသၿပီး ၿငိမ္သက္သြားၾကတယ္။ အမ်ဳိးသမီးက ထမင္း တစ္ထုပ္တည္း လွမ္း ယူသြားၿပီး အိမ္ေပၚ တက္သြားတယ္။ ကေလးေတြကလည္း တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ ၀င္သြားၾကတယ္။ ကိုမိုးတို႔ ဆက္သြားၾကေပမဲ့ ေမာင္ခ်စ္ ေနရာက မေရြ႕ဘူး။ သူ႔မ်က္စိထဲမွာ သူပက္ခနဲ သြန္ပစ္လိုက္တဲ့ ထမင္းထုပ္ ေတြရယ္၊ ဦးတင့္ေဆြ အိမ္မွာ ထိုးႀကိတ္ ထားပစ္ခဲ့ရတဲ့ ထမင္းထုပ္ေတြရယ္ကို ျမင္ေနတယ္။ မ်က္ႏွာေတြ လည္း တရွိန္းရွိန္း ပူလာတယ္ ထင္ရတယ္။ မ်က္ႏွာကေန အပူရွိန္က တျဖည္းျဖည္း ေအာက္ကို ဆင္းၿပီး ခါး ထိေနတဲ့ ေရေတြေတာင္ တပြက္ပြက္ ဆူလာမလားလို႔ ထင္ရေလာက္တဲ့ အထိ အပူ ရွိန္က ျပင္းထန္ေနတယ္။ တျဖည္းျဖည္း ေမွာင္စ ပ်ဳိးလာၿပီ၊ ေနကလည္း ၀င္ ေတာ့မယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ ေမာင္ခ်စ္က မ်က္ႏွာေတာ့ ပူတတ္ပါေသးတယ္။
ေမာင္ခ်စ္တို႔ၿမိဳ႕မွာ မိုးေတြက ရြာ၊ ေရေတြက ႀကီး၊ ကန္ေရ၊ အင္းေရေတြက ျမင့္တက္ေတာ့ အင္းနဲ႔ဆက္ ေနတဲ့ စံပယ္ျခံ အေနာက္ျခမ္းက ေရျမဳပ္ေတာ့တာေပါ့။ တခ်ဳိ႕အိမ္ပုေလးေတြ ဆုိရင္ ၾကမ္းပါ ျမဳပ္လို႔ ခုတင္ေပၚ၊ စင္ေပၚတက္ေနၾကရတာ။ ဒီတစ္ခါေရက တအားႀကီး ေတာ့ ခါးေစာင္းေလာက္ အထိ တက္လာတာနဲ႔ အိုး ေတြ၊ ခြက္ေတြ၊ ေရတိုင္ေတြ အကုန္ျမဳပ္လို႔ ေမာင္ခ်စ္ တို႔မွာ ေသာက္စရာ၊ ထမင္း ခ်က္စရာ ေရမရွိတဲ့အျဖစ္ ေတာင္ ေရာက္တယ္။ ေမာင္ခ်စ္ ခါးေထာက္ၿပီး အိမ္ကျပင္ကေန အေျခအေန ကို ထြက္ၾကည့္တယ္။ ေမာင္ခ်စ္တို႔ လမ္းသြယ္ေလး ထိပ္မွာ လိုက္ထရပ္ကား တစ္စီး ရပ္ထားတယ္။ ပုလဲဆရာေတာ္ ဘဒၵႏၲပညာ ၀ံသ မိုးကုတ္ရိပ္သာေက်ာင္း၊ ဇနပဒ ေရအလွဴေတာ္ဆိုတဲ့ ဗီႏိုင္းကို ကားေဘးမွာ ကပ္ထားတယ္။ ဘုန္းေတာ္ ႀကီးတစ္ပါးနဲ႔ ရပ္ကြက္ လူႀကီးေတြက ႀကီးၾကပ္ၿပီး ႏွစ္ဆယ္လီတာ၀င္ ေရဘူး ႀကီးေတြနဲ႔ ထည့္လာတဲ့ ေရသန္႔ေတြကို ရပ္ကြက္သား ေတြ ယူလာတဲ့ ပံုးေတြ၊ ခြက္ေတြထဲသြန္ထည့္ေပး ေနတာ အုန္းအုန္းကၽြက္လို႔။ ဟင္ ဒီလိုေတာ့ရမလား၊ ေမာင္ခ်စ္လည္း အညံ့မခံ ေရယူရမွာေပါ့ ဆုိတဲ့စိတ္နဲ႔ ေသာက္ေရ၊ အေမ ထည့္ထည့္ေနတဲ့ ပံုးေလးယူၿပီး ကားဆီ ထြက္ခဲ့တယ္။
“ဟဲ့ ေမာင္ခ်စ္၊ အရမ္း မတိုးနဲ႔ေလ။ နင္က ေနာက္မွ ေရာက္တာ”
“အိုဗ်ာ။ အိမ္မွာ ေသာက္စရာ မရွိဘူးဗ်”
ေရသြန္ထည့္ေနတဲ့ ရပ္ ကြက္လူႀကီးက လွည့္ၾကည့္ တယ္။
“အဘြားမိ သားပါ လား။ မင္းပံုးက ေသးလိုက္တာ။ ေရအိုးထဲ ျပန္သြန္ကြာ၊ ေနာက္တစ္ေခါက္ ထပ္လာ ယူ”
“ဟုတ္ကဲ့”
ေရကားနဲ႔ အိမ္က လည္း နီးနီးေလးဆိုေတာ့ ေမာင္ခ်စ္ေျပးေျပးၿပီး ေရ သယ္တာ၊ ဘယ္ႏွေခါက္ လည္း မမွတ္မိဘူး။ ေသာက္ ေရအိုးလွ်ံသြားေတာ့ ေဘးက အ၀တ္ေလွ်ာ္ ဒန္ဇလံုအႀကီး ႀကီးထဲ ေရသန္႔ေတြ တေ၀ါ ေ၀ါ သြန္ထည့္ေနေတာ့ အေမက မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး။
“ဟဲ့ ေမာင္ခ်စ္၊ ေသာက္ေရအိုးျပည့္ၿပီ မဟုတ္လား။ ေတာ္ေတာ့ေလ။ သူမ်ားေတြ ယူပါေစဦး”
“အိုဗ်ာ။ သူမ်ားေတြ လည္း ဒီလို သယ္တာပဲ။ ရတုန္း ယူထားရတာ။ ခ်ဳိးေရ ဇလံုျပည့္ေတာ့ အေမခ်ဳိးပစ္ လုိက္ေပါ့”
“ဟဲ့။ မတရားသျဖင့္ မလုပ္ရဘူး။ သူမ်ားေတြက ေသာက္စရာ ေရလာလွဴၾကတာ”
“ဟိုးဘက္က ရင္ေခါင္းေလာက္ ေရနစ္ေနတဲ့ လူေတြက လာမယူႏုိင္ဘူး အေမရဲ႕။ ေရေတြက အမ်ားႀကီး၊ ရသေလာက္ သယ္မွေပါ့”
ေမာင္ခ်စ္ ေနာက္တစ္ေခါက္ ေျပးဆင္းသြားျပန္တယ္။ အေမက ေခါင္းခါၿပီး က်န္ခဲ့တယ္။
ေန႔လယ္ပိုင္းမွာ တစ္ခါ ခ်မ္းျမသုခ လူမႈေရး ကူညီေရး အသင္းက ေရသန္႔တစ္လီတာဘူးေတြ၊ ကတ္လိုက္ လာလွဴျပန္ေရာ။ ဒီတစ္ခါ လုပ္အားေပး အေနနဲ႔ ကာလ သားေခါင္း ကိုမိုးႀကီးတို႔၊ ေက်ာ္ဇင္တို႔၊ ၀င္းသန္႔တို႔ ပါလာတာနဲ႔ ေမာင္ခ်စ္လည္း တေပ်ာ္တပါး ၀င္ၿပီး လုပ္အား ေပးျဖစ္တယ္။ ခ်မ္းျမ သုခ အလွဴကားကလည္း ေမာင္ခ်စ္တုိ႔အိမ္နားမွာပဲ ရပ္ေတာ့ ေရသန္႔ကတ္ေတြ သယ္ရင္းနဲ႔ အိမ္ေရွ႕က ထြက္ ၾကည့္ေနတဲ့ အေမ့ကို ေရာ့ တစ္ဘူး၊ ေရာ့တစ္ဘူးဆိုၿပီး တစ္ေခါက္တစ္ဘူးေပးခဲ့တာ အေမက စိတ္ဆိုးၿပီး အိမ္ထဲ ၀င္သြားေတာ့ ကျပင္ကေန ေမာင္ခ်စ္တစ္ေခါက္တစ္ဘူး ပစ္ခဲ့တယ္။ ေရသန္႔ကားျပန္ သြားေတာ့ သူ႔မွာ ခုနစ္ဘူး၊ ရွစ္ဘူးေလာက္ရလိုက္လို႔ ေပ်ာ္လို႔။ ဟုတ္တယ္ လွဴတဲ့ သူက ယူပါ၊ ယူပါ ေပးေနမွ ေတာ့ ကုိယ္လည္း လည္ သလို ယူရမွာေပါ့။ ေနာက္ေန႔ လာမေပးရင္ ဘာနဲ႔ေရေသာက္ ရမွာတုံး။ မိုးရြာတုန္း ေရခံ ဆုိတဲ့စကားပံု ရွိတယ္ မဟုတ္လားလုိ႔။
ညေနက်ေတာ့ ထမင္း ထုပ္ေ၀တဲ့ ကားေတြ ေရာက္လာျပန္တယ္။ သဘာ၀ အႏၲရာယ္ က်ေရာက္ၿပီး ေရေဘးဒုကၡ ေရာက္ေနေတာ့ ဒီရပ္ကြက္ျဖစ္ရင္ ဟိုရပ္ကြက္ကကူ၊ ဟို ရပ္ကြက္ျဖစ္ရင္ ဒီရပ္ကြက္ကကူေနက် ထံုးစံေလ။ ထမင္းထုပ္ေတြ၊ လိုက္ေ၀ေနၿပီ ဆိုေတာ့ ေမာင္ခ်စ္က အိမ္ထဲမွာ။ ထမင္းထုပ္ေတြ ကိုင္ထား တဲ့ အလွဴရွင္ေတြက အေမ့ကို ဒီအိမ္က အိမ္သား ဘယ္ႏွ ေယာက္ပါလဲလို႔ ေမးေနသံ ၾကားတယ္။ အေမက ႏွစ္ ေယာက္လို႔ေျဖသံၾကားတယ္။ ခဏေနေတာ့ အေမ့ရဲ႕ထမင္း ထုပ္ေ၀တဲ့ အလွဴရွင္ေတြ က်န္းမာၾကပါေစ၊ ခ်မ္းသာ ၾကပါေစဆိုတဲ့ ဆုေတာင္း သံၾကားရၿပီး အေမ ေနာက္ ေဖးေခ်ာင္ ၀င္သြားေတာ့ ေမာင္ခ်စ္ လွစ္ခနဲအျပင္ ထြက္သြားတယ္။ ေရဒူးဆစ္ ေလာက္ရွိတဲ့ လမ္းေပၚမွာ ထမင္းထုပ္ေတာင္းသယ္လာ တဲ့ လူေတြ တစ္သုတ္ၿပီး တစ္သုတ္လာေနၾကတယ္။ ညီအစ္ကို မသိတသိ၊ မိုးမိုး ေမွာင္ေမွာင္အခ်ိန္မွာ ေမာင္ခ်စ္ က ထမင္းထုပ္ေတာင္းနား တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ကပ္သြား ၿပီး
“အစ္မႀကီး ကၽြန္ေတာ္ တို႔အိမ္ ထမင္းထုပ္မရေသး လို႔ ခင္ဗ်။ အဲဒါ ေပးပါဦး”
“ေၾသာ္၊ အင္း ရွင္တို႔ အိမ္ ဘယ္ႏွေယာက္လဲ”
“သံုးေယာက္ခင္ဗ်”
“ေရာ့၊ ေရာ့ သံုးထုပ္”
ေမာင္ခ်စ္ လႊတ္ေပ်ာ္ သြားတယ္။ ထမင္းထုပ္ သံုးထုပ္ဆြဲၿပီး အိမ္ျပန္လာတယ္။ အိမ္မွာ အေမက ေ၀သြားတဲ့ ထမင္းထုပ္ကို ေျဖၿပီး ေမာင္ခ်စ္ကို ေစာင့္ေနတယ္။
“ဟဲ့ သား၊ ဒီမွာ ရၿပီး သား”
“ထပ္ေပးလို႔ ယူလာခဲ့ တာ အေမေရ။ ဟာ ၾကက္သားဟင္းေတြဗ်။ ပြတာပဲ။ ဒီညေတာ့ ထမင္းစား ေကာင္း ၿပီးဗ်ဳိ႕”
ထမင္းထုပ္ သံုးထုပ္ထဲက ၾကက္သားေတြခ်ည္း ေရြးႏိႈက္စားၿပီး ထမင္းေတြကို ေနာက္ေဖးက ေရေတြထဲ ပက္ခနဲ လႊင့္ပစ္လိုက္တဲ့ ေမာင္ခ်စ္ကို အေမက မ်က္ႏွာထားနဲ႔ ၾကည့္ေနလို႔ ေမာင္ခ်စ္ အျမန္ အိပ္ရာထဲ ၀င္လိုက္ရတယ္။
ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္ က်ေတာ့ ေမာင္ခ်စ္ကို ကာလသားေခါင္း ကိုမိုးႀကီးတို႔၊ ေက်ာ္ဇင္တို႔၊ ၀င္းသန္႔တို႔က တစ္ျပံဳႀကီးလာေခၚၾကတယ္။ ဘာကိစၥလဲလို႔ ေမာင္ခ်စ္ေမး ၾကည့္ေတာ့ ခါးေလာက္ထိ နစ္ေနတဲ့ ရပ္ကြက္ အစြန္းပိုင္းက အိမ္တစ္ရာေလာက္ အတြက္ ထမင္းထုပ္ ေလးရာေလာက္ ဓမၼာ႐ံုမွာ စုခ်က္ၿပီး မေန႔ညကလို ေ၀ၾကမွာတဲ့။ ေရနည္းနည္းပဲ နစ္တဲ့ ေမာင္ခ်စ္တို႔ အပိုင္းေတာ့ မပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကာလသား ေတြ စုေခၚၿပီး ထမင္း ခ်က္ ၾကရမွာ။
“ဘာဟင္းေတြနဲ႔တုံး”
“ၾကက္သား၊ ငါးပိ ေၾကာ္၊ သရက္ခ်ဥ္နဲ႔တဲ့။ ရပ္ကြက္ထဲက ေက်ာက္ကုန္သည္ တစ္ေယာက္က ေစတနာ ေပါက္ၿပီး ေငြထုတ္ေပးတာ။ တုိ႔က ထမင္း ခ်က္ရမွာ”
“ထမင္းခ်က္တာက ဟုတ္ပါၿပီ။ ငါတို႔ေသာက္ဖို႔၊ စားဖို႔ ထံုးစံ အတိုင္းပဲလား ေဟ့ေကာင္ေတြ”
“မင္းကလည္းကြာ၊ ပူမေနစမ္းပါနဲ႔။ ေပးေတာ့လည္း ေပးေပါ့။ မေပး ေတာ့လည္း ထံုးစံအတိုင္း ေပါ့”
ကာလသားေတြ၊ စကားတေျပာေျပာနဲ႔ ဓမၼာ႐ံု ေရာက္လာတယ္။ ဓမၼာ႐ံုမွာ ၾကက္သြန္လွီးတဲ့၊ င႐ုတ္သီး ေထာင္းတဲ့ ေကာင္မေလးေတြ နဲ႔ ႐ႈပ္ေနတယ္။ ကိုမိုးႀကီးက ေနကလည္း ပူလိုက္တာကြာ ဆိုၿပီး ၾကက္သားအိုးကို အရိပ္ ရတဲ့ ဓမၼာ႐ံုနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္း ဆုိင္က ဦးတင့္ေဆြအိမ္ဘက္ ကူးခဲ့ၾကတယ္။ ဦးတင့္ေဆြ အိမ္က မန္က်ည္းပင္ရိပ္ႀကီးနဲ႔ ေအးတယ္ေလ။ ဦးတင့္ေဆြ အိမ္မွာ ၾကက္သားေတြ ေရ ေဆးရင္းနဲ႔ ကိုမိုးႀကီးက ဟန္း(မ)ဖုန္းခါးခ်ိတ္ၿပီး ဓမၼာ ႐ံုေရွ႕မွာ ရပ္ကြက္ လူႀကီးေတြ နဲ႔ စကားေျပာေနတဲ့ အလွဴရွင္ ကို ေစာင္းၾကည့္ရင္း
“ကိုႀကီးတင့္ေဆြ၊ အိုး တစ္လံုးေပးဗ်” လို႔ လွမ္းေတာင္းတယ္။ အိုးေရာက္လာေတာ့ ေရေဆးေနတဲ့ထဲ က ၾကက္သား တစ္ပိႆာ ေလာက္ကို အိုးထဲကို ခြဲထည့္ လိုက္ၿပီး ဦးတင့္ေဆြက ေနာက္ေဖးကို ယူသြားတယ္။ ကိုမုိးႀကီးက
“အလွဴရွင္က တုိ႔ဖို႔ စဥ္းစားေပးမယ့္ပံု မေပၚဘူးကြ။ ေစာေစာစီးစီး ယူထားရမယ္။ ဦးတင့္ေဆြက ကိုယ့္လူကြ။ ငါဒါေၾကာင့္ ဒီဘက္ေရႊ႕လာ တာ”
“ဒါေပါ့ဗ်။ က်ဳပ္တို႔က ရပ္ေရးရြာေရး လံုျခံဳေရး ကိစၥေတြ အကုန္ တာ၀န္ယူထားတဲ့ ကာလသားေတြပဲ။ အခု လည္း က်ဳပ္တို႔ မခ်က္လို႔ ဘယ္သူ ခ်က္မွာတုံး။ ဒါေတာ့ ယူရမွာေပါ့ဗ်ာ”
“ကဲ မီးေမႊးၿပီေဟ့။ အရက္ဘယ္သူ သြား၀ယ္မွာတုံး။ တစ္ေယာက္က ဦးတင့္ေဆြတို႔ မီးဖိုမွာ ၾကက္သြား ေၾကာ္”
ဒီလိုနဲ႔ ထမင္းတစ္အိုး ၿပီးတစ္အိုး ခ်က္ၾကတယ္။ ၾကက္သားဟင္း ခ်က္ၾကတယ္။ ဦးတင့္ေဆြအိမ္ထဲ ၀င္လိုက္၊ ထြက္လုိက္နဲ႔ အရက္နဲ႔ ၾကက္ေၾကာ္ျမည္း ၾကတယ္။ ေတာင္းထဲမွာ ဖက္ေတြခံၿပီး ထမင္းေတြ ေလာင္းထည့္၊ အေအးခံ၊ ထမင္းထုပ္ ထည့္တဲ့ အလုပ္ကို ရပ္ကြက္ထဲက ကာလသား၊ ကာလသမီးေတြ စုေပါင္းၿပီး လက္သြက္သြက္ နဲ႔ လုပ္လိုက္ၾကတာ။ ညေန ေလးနာရီခြဲၿပီးမွ ထမင္းထုပ္ ေတြ အားလံုးၿပီးသြားတယ္။
“ကဲေဟ့၊ ကဲေဟ့ ထမင္းထုပ္ေတာင္းေတြ ကားေပၚတင္ေဟ့၊ ေကာင္မေလး ေတြ၊ ေကာင္ေလးေတြ အကုန္ တက္ ကားသံုးစီးေပၚမွ်တက္၊ အကုန္လုိက္ၿပီး ေ၀ရမွာ”
ရပ္ကြက္လူႀကီးရဲ႕ ေဆာ္ၾသသံ အဆံုးမွာ ေမာင္ခ်စ္က ထမင္းထုပ္ ေတာင္းထဲက ထမင္းထုပ္ ခုနစ္ထုပ္ကို လက္ျမန္၊ ေျခ ျမန္ႏႈိက္ယူၿပီး ဦးတင့္ေဆြ အိမ္ေနာက္ေဖးကို ၀င္သြားတယ္။ ကိုမိုးႀကီးက အလွဴ ရွင္နားကပ္သြားၿပီး
“ဆရာ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထမင္း မစားရေသးဘူး ခင္ဗ်။ အဲဒါ ထမင္းထုပ္ေလး ေပးပါဦး”
“ယူထားေလ။ လံု ေလာက္ေအာင္ယူ”
ကိုမိုးႀကီးကလည္း ထမင္းထုပ္ ခုနစ္ထုပ္ ထပ္ယူၿပီး ဦးတင့္ေဆြ အိမ္ေနာက္ေဖးကိုပဲ ၀င္သြားျပန္ေရာ။ ဟို ေရာက္ေတာ့ ထမင္းထုပ္ေတြ ဘယ္နားခ်ရမွန္း မသိတဲ့ ေမာင္ခ်စ္နဲ႔ဆံုၾကတယ္။ ေနာက္ဆံုး ထမင္းစားပြဲေပၚ တင္ၿပီး အုပ္ေဆာင္းနဲ႔ အုပ္ထားခဲ့ၾကတယ္။
“ေခြးမ်ားစားမလား၊ စိုးရိမ္ရတယ္ဗ်ာ”
“ရပါတယ္ဗ်ာ။ အုပ္ ေဆာင္းနဲ႔ အုပ္ထားခဲ့တာပဲ။ မစားႏုိင္ပါဘူး”
သူတို႔ ထြက္ေတာ့မယ့္ ကားေပၚ ေျပးတက္ၿပီး ထမင္းထုပ္ ေ၀ဖို႔၊ လိုက္သြား ၾကတယ္။ ေ၀ရမယ့္ ေနရာ ေရာက္ေတာ့ ခါးေလာက္နစ္ တဲ့ ေရထဲကို ဆင္းၿပီး အိမ္ေလးေတြထဲ အထိ ၀င္ၿပီး ေ၀ၾကတယ္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေမာင္ခ်စ္တုိ႔ ရပ္ကြက္အဆံုး နားကို ေရာက္လာတယ္။ ေရွ႕ မွာ အင္းေရျပင္ႀကီးပဲ ရွိ ေတာ့တာ။ ဒီလမ္းသြယ္ေလး ေနာက္ဆံုးပဲ။ လမ္းသြယ္ ေလးက အိမ္ေလး ခုနစ္အိမ္ ေလာက ္ရွိတယ္။ ေမာင္ခ်စ္တို႔ ကိုင္ထားတဲ့ ေတာင္းထဲမွာ ထမင္းထုပ္က ဆယ္ထုပ္ ေလာက္ပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ လမ္းသြယ္ေလးထိပ္က အိမ္ ေရွ႕ကျပင္မွာ အမ်ဳိးသမီး တစ္ေယာက္နဲ႔ ကေလးႏွစ္ ေယာက္ ငုတ္တုတ္ကေလး ေတြ ထုိင္ၿပီး ေမာင္ခ်စ္တို႔ကို ေငးၾကည့္ေနၾကတယ္။ အိမ္ ေပၚမွာလည္း ေနာက္ထပ္ လူရိပ္မျမင္ေတာ့ ေမာင္ခ်စ္ က “သံုးထုပ္ေဟ့” လို႔ေအာ္ လုိက္တာနဲ႔ ကိုမိုးႀကီးက ထမင္းထုပ္ သံုးထုပ္ႏိႈက္ၿပီး အမ်ဳိးသမီးကို ေပးလိုက္တယ္။ အမ်ဳိးသမီးက လွမ္းမယူဘဲ နဲ႔ “တစ္ထုပ္တည္းပဲ ေပးပါ ရွင္။ ကၽြန္မတို႔ သားမိတစ္ေတြ မွ်စားရင္ ေလာက္ပါတယ္။ ရွင္တို႔မွာ ထမင္းထုပ္ နည္းေန ၿပီ။ ဟိုဘက္က အိမ္ကေလးေတြကို ေရာက္ေအာင္ေ၀ေပး ပါေနာ္။ သူတုိ႔တစ္ေန႔လံုး ဘာမွ မစားၾကရေသးလို႔ပါ”
အားလံုး ၾကက္ေသ ေသၿပီး ၿငိမ္သက္သြားၾကတယ္။ အမ်ဳိးသမီးက ထမင္း တစ္ထုပ္တည္း လွမ္း ယူသြားၿပီး အိမ္ေပၚ တက္သြားတယ္။ ကေလးေတြကလည္း တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ ၀င္သြားၾကတယ္။ ကိုမိုးတို႔ ဆက္သြားၾကေပမဲ့ ေမာင္ခ်စ္ ေနရာက မေရြ႕ဘူး။ သူ႔မ်က္စိထဲမွာ သူပက္ခနဲ သြန္ပစ္လိုက္တဲ့ ထမင္းထုပ္ ေတြရယ္၊ ဦးတင့္ေဆြ အိမ္မွာ ထိုးႀကိတ္ ထားပစ္ခဲ့ရတဲ့ ထမင္းထုပ္ေတြရယ္ကို ျမင္ေနတယ္။ မ်က္ႏွာေတြ လည္း တရွိန္းရွိန္း ပူလာတယ္ ထင္ရတယ္။ မ်က္ႏွာကေန အပူရွိန္က တျဖည္းျဖည္း ေအာက္ကို ဆင္းၿပီး ခါး ထိေနတဲ့ ေရေတြေတာင္ တပြက္ပြက္ ဆူလာမလားလို႔ ထင္ရေလာက္တဲ့ အထိ အပူ ရွိန္က ျပင္းထန္ေနတယ္။ တျဖည္းျဖည္း ေမွာင္စ ပ်ဳိးလာၿပီ၊ ေနကလည္း ၀င္ ေတာ့မယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ ေမာင္ခ်စ္က မ်က္ႏွာေတာ့ ပူတတ္ပါေသးတယ္။
ယဥ္ယဥ္ႏု၊မႏၲေလး၊
(ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း၊ဇြန္လ ၂၀၁၂)
(ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း၊ဇြန္လ ၂၀၁၂)
No comments:
Post a Comment