စင္ကာပူႏိုင္ငံတြင္က်င္းပေသာ ေဒၚခင္ၾကည္ေဖါင္ေဒးရွင္း ရံပံုေငြပြဲတြင္ ဆရာေက်ာ္ဝင္းေဟာေျပာေသာ "အေကာင္းဆံုးအနာဂါတ္ကို ဦးတည္ျခင္း"

http://soundcloud.com/aung-zaw-min/saya-kyaw-win-singapore-19-08?utm_campaign=timeline&utm_content=http%3A%2F%2Fsoundcloud.com%2Faung-zaw-min%2Fsaya-kyaw-win-singapore-19-08&utm_medium=facebook&utm_source=soundcloudhttp://soundcloud.com/aung-zaw-min/saya-kyaw-win-singapore-19-08?utm_campaign=timeline&utm_content=http%3A%2F%2Fsoundcloud.com%2Faung-zaw-min%2Fsaya-kyaw-win-singapore-19-08&utm_medium=facebook&utm_source=soundcloud

ပညာလိုပါသလား

ပညာလိုပါသလား

Written by ေဒါက္တာခင္ေမာင္ညိဳ



ကိုဘသစ္တစ္ေယာက္ ရြာျပန္သြားေတာ့ ၀မ္းသာစရာေတြ ျမင္ေတြ႔ရသလို စိတ္မေကာင္းစရာေတြလည္း အမ်ားႀကီးပါပဲ။ ရြာထဲမႇာသြပ္မိုး ပ်ဥ္ေထာင္ေတြ မ်ားလာသည္။ သို႔ေသာ္ စာၾကည့္တိုက္ကေတာ့ ဖတ္သူ အင္မတန္နည္းသည္။ ရြာထဲ အလုပ္လုပ္ေနေသာ အရြယ္ေပါ့ေလ။ လူငယ္လူရြယ္ေတြ အင္မတန္နည္းသည္။

''ေက်ာင္းသြားတဲ့ကေလးေတြေတာ့ အမ်ားႀကီးပါပဲလား''

''လူငယ္ေတြ ဘယ္ေရာက္သြားၾကလဲ'' ေမာင္ဘသစ္ ေမးခြန္းေတြ ထုတ္ေနမိသည္။ ''သူတို႔တစ္ဖက္ႏိုင္ငံ သြားအလုပ္လုပ္ၾကတယ္''

''အင္း''

''ဒီလိုျဖစ္ ေနၾကတာေတာ့ ၾကာၿပီပဲ''

''အင္း''

ရြာက ေရာ္ဘာျခစ္သူေတြ ေဆးလိပ္လိပ္သူေတြ မေလးရႇားသြားၾကသည္။ ငါးေလႇလိုက္သူေတြနဲ႔ ၿခံစိုက္သူေတြက ထိုင္းကိုသြားၾကသတဲ့။ အလုပ္သြားလုပ္သူေတြရဲ႕ အလုပ္ေတြက အမ်ိဳးမ်ဳိးဆိုေပမယ့္ တူညီတာကေတာ့ အားလံုးဟာ ေအာက္ေျခအလုပ္ေတြကိုသာ လုပ္ရသည္။

3D ဟုေခၚသည့္ Danger, Dirty Esifh Difficult ျဖစ္သည့္ အလုပ္ေတြကိုသာ လုပ္ရသည္။ သူတို႔ရေသာ လုပ္ခဟာလည္း အႏႇိမ္ခံ လုပ္ခပါ။ တရားမ၀င္ လုပ္ရတာေတြ မ်ားသည္။ ျပန္ေရာက္သူေတြကို ကိုဘသစ္ေမးၾကည့္တယ္။

''ခင္ဗ်ားတို႔ ဟိုကစကားကိုတတ္လား ''

''ထမင္းစားေရေသာက္ေတာ့ တတ္တယ္''

''လူရာ၀င္ေအာင္ေတာ့ မတတ္ဘူးဆိုပါေတာ့''

''တတ္စရာ ဘာလိုလဲဗ်ာ၊ က်ဳပ္တို႔က ျမန္မာေတြနဲ႔ပဲေနၾကတာ''

''ဒါဆိုစာေတာ့ ေ၀လာေ၀းေပါ့''

''စာေတာ့မတတ္ဘူး''

စကားမတတ္၊ စာမတတ္၊ အရည္အေသြး(Skill) မရႇိေတာ့လည္း သူခိုင္းတာကို လုပ္ရသည္ပဲေပါ့။ သူတို႔ေအာက္ေျခအလုပ္မ်ားကို လုပ္ၿပီးရသည့္ေငြကို မိဘေတြဆီ ပို႔ၾကသည္။ သူတို႔သားသမီးေတြကို အဘိုးအဘြားမ်ားႏႇင့္ အပ္ထားေလ့ရႇိၾကၿပီး ျမန္မာျပည္မႇာပင္ ေက်ာင္းထားၾကသည္။

''ရတဲ့ေငြေတြနဲ႔ ၀ါးတဲေတြကေန သြပ္မိုးပ်ဥ္ေထာင္ကို ေဆာက္လာႏိုင္တာေပါ့ဗ်ာ'' သူႀကီး ႏိုင္ေငြစိုးက ကိုဘသစ္သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္သည္။ ႏိုင္ေငြစိုးကသူ႔ကို ထမင္းစားဖိတ္ေကြၽးပါသည္။
တစ္ဖက္ႏိုင္ငံသြားကာ အလုပ္လုပ္ၾကသည္။ ပညာမတတ္၊ စာမတတ္၊ စကားမတတ္။ ဒီေတာ့ အဖိႏႇိပ္ခံျဖစ္ေနတာပဲေပါ့။ ပညာတတ္ေအာင္ သင္ဖို႔လိုသည္။ ေနာက္တစ္ဖက္ႏိုင္ငံက စာေတြကို ဒီမႇာသင္လို႔ မရဘူးလား။ ပညာျပည့္၀ၿပီး စကားေလာက္တတ္ရင္ အနည္းဆုံး အလုပ္သမားေခါင္းေလာက္ေတာ့ ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။

''ခ်မ္းသာ လာသူေတြရႇိသလို ေရာဂါဖိစီးျပန္လာလို႔ ေဆးကုရတာေတြလည္း ရႇိတယ္ကြ''

''ဟုတ္ကဲ့''

''မမာဘူး''

''လူပဲဗ်ာ''

'' အနာေတြေပါက္ၿပီး ေသတယ္''

''ဒါေတြဟာ AIDS လို႔ေခၚတဲ့ ေလးလံုးေရာဂါေတြေပါ့။ လူတိုင္းသိၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အားလံုးကေတာ့ မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနၾကတယ္'' ကိုဘသစ္စိတ္ မေကာင္းျဖစ္သြားတယ္။ ဒီေရာဂါက ကမၻာ့ကပ္နာပဲ။
''ေမာင္ညိဳလည္း ေနမေကာင္းဘူး၊ မင္းသြားၾကည့္လုိက္ပါဦး'' ေမာင္ဘသစ္၏ သူငယ္ခ်င္းေမာင္ညိဳ ဘာေၾကာင့္ေနမေကာင္း ျဖစ္တာလဲ။

''ဒီေကာင္ဘယ္သြား ေသးလဲ''

''ေတာင္အေရႇ႕ဖက္ကို သြားတယ္''

''ထိုင္းကိုလား''

''အင္း ေတာင္အေရႇ႕ဖက္ကို သြားတယ္။ သူ႔သားႏႇစ္ေယာက္လည္း ေနသိပ္မေကာင္းဘူးတဲ့။ ကိုဘသစ္လည္း 'ဒုကၡပါပဲ'ဟု ညည္းတြားကာ သူငယ္ခ်င္းအိမ္ လုိက္သြားသည္။
'မင္း ေလးလုံး ေရာဂါရလာတာလား' ေမာင္ညိဳ ေခါင္းခါသည္။

''ငါတို႔က အဲဒီေရာဂါကင္းတယ္၊ ဒါေပမဲ့ အလုပ္ပိတာကြ''

''ဘယ္လို ပိတာလဲ''

''တုိ႔ၿခံရႇင္က တို႔ေသာက္ဖို႔ ေရေတြ ကိုဇလုံႀကီးနဲ႔ ေဖ်ာ္ေဖ်ာ္ထားေပးတယ္၊ အားေဆး၊ အေမာခံတယ္တဲ့။ ငါတို႔လည္း ေသာက္တာေပါ့၊ သူေျပာတဲ့အတုိင္း အေမာခံႏုိင္တယ္။ ေနပူမေရႇာင္ မိုးရြာမေရႇာင္ အလုပ္လုပ္ႏိုင္တယ္''

''တယ္ဟုတ္ပါလား၊ ဘာအားေဆးလဲ''

''ေနာက္မႇသိတယ္၊ အားေဆး မဟုတ္ဘူးတဲ့၊ အဲဒါမူးယစ္ေဆး၀ါး၊ အက္ဖာတမင္း''

''ေဟ'' သူတို႔ကို မက္တာအက္ ဖာတမင္း မူးယစ္ေဆးေတြ တိုက္ၿပီး ခိုင္းတာကိုး။

'' ျမန္မာေတြပဲ ေသာက္တာလား''

'' ထိုင္းေတြေတာ့ မေသာက္တာမ်ားတယ္ကြ၊ တို့လည္း ေနာက္မႇသိတယ္။ သိေတာ့ က်န္းမာ ေရးအေတာ္ခ်ိဳ႕ယြင္းေနၿပီ''

'' ဒါနဲ႔ ျပန္ခဲ့တာလား ''

'' ဟုတ္တယ္ကြ၊ ငါးေလႇေတြနဲ႔ လိုက္သြားတဲ့လူေတြဆိုရင္ မူးယစ္ေဆးေတြစြဲၿပီး၊ ေနာက္ဆံုးေလႇေပၚကေန ကန္ခ်ခံရတယ္''

'' ကမ္းမႇာလား''

''ပင္လယ္ထဲကို'' ေၾကာက္စရာေကာင္းလႇပါသည္။ ပင္လယ္ဆိုသည္မႇာ ဥပေဒစိုးမိုးသည့္ေဒသ မဟုတ္ပါ။ ဘယ္လိုသက္ေတြ အေထာက္ထားေတြမႇ မရႇိဘဲ။

''ကိုယ့္မိသားစုနဲ႔ကိုယ္ ေအးေအးေဆးေဆးလုပ္စားၿပီး ျပန္လာသူေတြေတာ့ရႇိတယ္''

''ဟုတ္လား''

''ရႇိေတာ့ရႇိတယ္ ရႇားတယ္''

ဆင္းရဲတဲ့ဒဏ္လား၊ ခ်မ္းသာလိုတဲ့ ေလာဘေၾကာင့္လား။ ကိုဘသစ္ စဥ္စားသည္။ လူေတြကေတာ့ စြန္႔စားၾကသည္။ No Man is an island တဲ့။ ဘယ္သူမႇ ကြၽန္း မဟုတ္ဘူး။ ဘယ္သူမႇ ငုတ္တုတ္မခံ ပါဘူး။ စပါးစိုက္သည္။ ေတာင္သူ လုပ္သည္။ ေလာက္ေလာက္ငင မရႇိၾကပါ။ ပထမ ဖဆပလ အစိုးရ လက္ထက္က SAMB ဆိုေသာ အဖြဲ႔က ကိုဘသစ္တို႔ဆီက စပါး၀ယ္သည္။ ထိုအခ်ိန္ကလည္း ေစ်းႏႇိမ္ ၀ယ္သည္။ ေနာက္ေတာ့ မဆလ လက္ထက္။ စပါးေတြကို ၀မ္းစာခ်န္ က်န္တာအကုန္အစိုးရကို ေရာင္း ရသည္။ သတ္မႇတ္ေစ်း။ သတ္မႇတ္ ထားေသာ ပမာဏကိုေရာင္းရသည္။ တကယ္လို႔ မေရာင္းႏိုင္ရင္ ဖမ္းခ်ဳပ္သည္။ (အခ်ဳပ္တြင္ ထမင္းေတာ့မေကြၽးပါ။ အိမ္က ထမင္းပို႔ရသည္။) ေနာက္ဆံုး တာ၀န္ေက်ေအာင္ ၀ယ္သြင္းရသည္။

အ၀ယ္ဒိုင္မ်ားက ကတၲားခိုး၊ အေလးခိုးသည္။ စိုထိုင္းဆမ်ားသည္ဟု ေစ်းေလ်ာ့ျပန္သည္။ လယ္သမားေတြ ဖြတ္သထက္ ညစ္ေတာ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အမ်ားစုသည္ လယ္မလုပ္ေတာ့။ ကိုဘသစ္တို႔လည္း ဒီပုတ္ထဲက ဒီပဲမဟုတ္ပါလား။ ဖခင္ႀကီး၏ လယ္ ၆၄ ဧကကို စြန္႔ကာ ၿမိဳ႕တက္သည္။ လခစား လုပ္သည္။ လယ္ေတြကို အစုိးရက တျဖည္းျဖည္း သိမ္းသြားသည္။ အခ်ဳိ႕လယ္မလုပ္ ယာမလုပ္ ရရာလုပ္။ အရက္သမားျဖစ္ကာ ေသသြားေသာ ကိုဘသစ္သူငယ္ခ်င္းေတြ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ ခုေတာ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၏ သားသမီးေတြေပါ့။ သူတို႔ကေတာ့ တစ္ဖက္ႏိုင္ငံသြားကာ အလုပ္လုပ္ၾကသည္။ ပညာမတတ္၊ စာမတတ္၊ စကားမတတ္။ ဒီေတာ့ အဖိႏႇိပ္ခံျဖစ္ေနတာပဲေပါ့။ ပညာတတ္ေအာင္ သင္ဖို႔လိုသည္။ ေနာက္တစ္ ဖက္ႏိုင္ငံက စာေတြ စကားေတြကို ဒီမႇာသင္လို႔ မရဘူးလား။ ပညာျပည့္၀ၿပီး စကားေလာက္တတ္ရင္ အနည္းဆုံး အလုပ္သမားေခါင္းေလာက္ေတာ့ ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ ကိုဘသစ္ ဘာလုပ္ရမလဲ။ ခုလႊတ္ေတာ္အသစ္ကိုပဲ တင္ျပရမႇာလား။ သူတို႔က ကြၽန္ေစာ္နံတဲ့သူလို႔ ေျပာမႇာလား။ ဒါမႇမဟုတ္ ငုတ္တုတ္ေလးပဲ နင္းျပားအျဖစ္ ေနၾကမႇာလား။ ပြင့္လာတဲ့အစိုးရကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေမးလိုတဲ့ ကိုဘ သစ္ မပြင့္ႏိုင္ေသးပါလား။
@EMG

မာစီဒီးနဲ႔ စဥ့္ကူးမင္း

မာစီဒီးနဲ႔ စဥ့္ကူးမင္း

ကၽြန္ေတာ္၏ ဇာတာတြင္ ယာဥ္၊ ရထား ကံအက်ိဳးေပးပံုရပါတယ္။ ေမြးကတည္းက ေမာ္ေတာ္ကားနဲ႔ ျပတ္လပ္ခဲ့တာ မရွိခဲ့ပါဘူး။ ခုထိတိုင္ပါပဲ။ အရင္ကေတာ့ အေဖ့ရဲ႕ ကားေတြ စီးရတာပါ။ စာေရးဆရာျဖစ္ၿပီး လံုးခ်င္းေတြေရးႏိုင္ေတာ့ သင့္ႏိုးရာရာ ကားတစ္စီး ၀ယ္စီးႏိုင္ခဲ့ရာက ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေမာ္ေတာ္ကားတစ္စီးေတာ့ အၿမဲရွိေနတတ္ေတာ့တာပါပဲ။ စီးပြားတက္ရင္ ကားေကာင္းေကာင္းေလး စီးလိုက္၊ စီးပြားပ်က္ရင္ ကားညံ့ညံ့ေလး စီးလိုက္နဲ႔ေပါ့။ ေျပာခ်င္တာက အဲဒီကား ထည္လဲေတြထဲမွာ တစ္ႀကိမ္ေတာ့ျဖစ့္ “မာစီဒီး” ပါ၀င္ခဲ့ပါတယ္။ မာစီဒီးဆိုေပမယ့္ “ဟစ္တလာ” စီးခဲ့တဲ့ ေရွးေဟာင္း“မာစီဒီး”ပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ “မာစီဒီး” တစ္ႀကိမ္ေတာ့ စီးဖူးတယ္ ေျပာရပါလိမ့္မယ္။ ဒါကို အက်ယ္ခ်ဲ႕ေျပာေနရတာက “မာစီဒီး” နဲ႔ ပတ္သတ္လို႔ လူၾကားသူၾကား အေမးခံရတာ ႏွစ္ႀကိမ္ရွိခဲ့ဖူးလို႔ပါ။ တစ္ႀကိမ္က ေတးသံသြင္းတစ္ခုက စားေသာက္ဆိုင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီညက စားေနေသာက္ေနၾကတုန္း ေတးသံသြင္း ပိုင္ရွင္နဲ႔ ဂ်ာမဏီႏိုင္ငံသားတစ္ေယာက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔၀ိုင္းမွာ ၀င္ထိုင္ရင္း ကၽြန္ေတာ့္ကို မိတ္ဆက္ေပးပါတယ္။ ဒီအခါ ဂ်ာမဏီသားက - “မင္းမွာ မာစီဒီး ဘယ္ႏွစ္စီးရွိသလဲ” လို႔ေမးပါတယ္။ သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ မိတ္ဆက္ေပးတုန္းက စာေရးဆရာ၊ အဆိုေက်ာ္၊ ႐ုပ္႐ွင္မင္သားဆိုၿပီး မိတ္ဆက္ေပးတာကိုး။ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ့္မာစီဒီးက “ဃ” အကၡရာေတြပယ္လို႔ ပါသြားပါၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ “တစ္ခါေတာ့ရွိဖူးတယ္” ေျပာေတာ့ သူအံ့ၾသသြားပါတယ္။ သူတို႔ဆီမွာဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ့္လို ဘက္စံု အႏုပညာသည္ဟာ မာစီဒီး (၆) စီး ရွိသတဲ့။ အမယ္မယ္သံုးဆိုပါစို႔။ ေနာက္တစ္ခါ အေမးခံရတာက အေမရိကားေရာက္တုန္းကပါ။ ႏိုင္ငံတကာ စာေပေဆြးေႏြးပြဲတက္ေတာ့ ႏိုင္ငံစံု စာေရးဆရာေတြနဲ႔ ေတြ႕ၾကရာမွာ အလုပ္သေဘာ စားၾကေသာက္ၾကရင္း ကိုယ္ေရးကိုယ္တာေတြ ေရာက္သြားပါတယ္။ ဒီမွာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ကိုယ္ေရးအတၳဳပၸတၱိကိုသိေနၾကေတာ့ ဂ်ာမဏီစာေရးဆရာကပဲ ေမးပါေလေရာ။ “မင္းမွာ မာစီဒီး ဘယ္ႏွစီးရွိသလဲ” တဲ့။ ဒီေနရာမွာ မာစီဒီးကိုပဲ ဂုဏ္ျပဳေမးၾကတာက မာစီဒီးဟာ ဂ်ာမဏီလုပ္ကားျဖစ္ေနတာ တစ္ေၾကာင္းေၾကာင့္ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ “ငါ့မွာက ဆန္နီပစ္ကပ္ ပဲသံုးတယ္၊ မာစီဒီးက မြန္းက်ပ္တယ္၊ ဆန္နီပစ္ကပ္က လြတ္လပ္တယ္ေလ” ဆိုၿပီး ဆတ္ဆတ္ထိမခံ ရယ္ပြဲဖြဲ႕ခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေလးေတြ ေျပာေနရတာက လူ႕သဘာ၀မွာ ဂုဏ္တုဂုဏ္ၿပိဳင္ ေျပာၾကရင္ ေမာ္ေတာ္ကား ေကာင္းေကာင္းဟာ မပါမျဖစ္ပါ၀င္တဲ့ သေဘာမို႔ပါ။ ၿပီးေတာ့ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ခ်မ္းသာႂကြယ္၀မႈကို တိုင္းတာရင္လည္း ေမာ္ေတာ္ကား ေကာင္းေကာင္းဟာ ပါရစၿမဲမဟုတ္လား။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ လိမၼာေရးျခားရွိခဲ့ရင္ (စုစုေဆာင္းေဆာင္းနဲ႔ ေနခဲ့ရင္) ခုေလာက္ဆို မာစီဒီးတစ္စီးေတာ့ စီးႏိုင္ေကာင္းပါတယ္။ ဆိုလိုတာက - စာေရးဆရာ အဆိုေက်ာ္မင္းသားတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ သူ႕တန္းနဲ႔သူေတာ့ျဖင့္ ေနႏိုင္ထိုင္ႏိုင္ရွိေနပါ့မယ္။ သို႔ေသာ္ တကယ္တမ္းမေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀မွာ သာမန္အဆင့္ ေလာက္ပဲရွိခဲ့ပါတယ္။ အဆိုေက်ာ္မင္းသား တန္းမ၀င္ခဲ့ပါဘူး။ နာမည္ရ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ေလာက္ပဲ ေနႏိုင္ထိုင္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီအတြက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေျဖသိမ့္ႏိုင္တာေတာ့ရွိပါရဲ႕။ ကၽြန္ေတာ္က ေလာဘမႀကီးတတ္လို႔ပါ။ ရသမွ်နဲ႔ တင္းတိမ္ေရာင့္ရဲခဲ့တယ္လို႔ ဆိုရမွာေပါ့။ အထူးသျဖင့္ ဇနီးသည္ ေအးဘံုနဲ႔ သားသမီးေတြကလည္း ပါရမီျဖည့္ႏိုင္ၾကလို႔ပါ။ သူတို႔လည္း ႐ိုး႐ိုးသားသား ေပးႏိုင္ကမ္းႏိုင္႐ံုနဲ႔ ေက်နပ္ေနခဲ့ႏိုင္ၾကပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူတို႔ အတြင္းစိတ္ထဲမွာေတာ့ ထိုက္သင့္တဲ့အက်ိဳးခံစားခ်င္ၾကမွာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လည္း စီးမယ္ဆို မာစီဒီး၊ ေနမယ္ဆို ေ႐ႊေတာင္ၾကားေလာက္ေတာ့ လိုခ်င္ခဲ့ပါတယ္။ ေစာေစာကေျပာသလို ေရာင့္ရဲေနတတ္ လို႔သာပါ။ ေကာင္းပါၿပီ။ အဲသလိုမ်ိဳး ကၽြန္ေတာ္ဘာေၾကာင့္ မေနႏိုင္ခဲ့ပါသလဲ။ ရွင္းပါတယ္။ “အရက္”ဟာ အဓိကတရားခံပါပဲ။ “အရက္” ေသာက္ပစ္လို႔ ေငြေၾကးဥစၥာဓနေတြ ကုန္ရတယ္လို႔ မဆိုလိုပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ထုတ္လုပ္သူ၊ ထုတ္ေ၀သူေတြကသာ တိုက္ၾကျပဳၾကတာပါ။ ဒါေပမဲ့ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ဘယ္ေစတနာပါပါ့မလဲ။ သုေမာင္နဲ႔ လုပ္စားေနရတုန္းမို႔ မသဒၶါေရစာတိုက္ၾကတာပါ။ သို႔မဟုတ္ ဖားၾကျပဳၾကတာပါ။ တကယ္တမ္း သုေမာင္တစ္ေယာက္ အီလည္လည္ျဖစ္လာတဲ့အခါက်ေတာ့ ပုလင္းေထာင္ေပးဖို႔ ေနေနသာသာ မသိ ခ်င္ေယာင္ေဆာင္လာၾကပါတယ္။ ေဟာ သုေမာင္လည္း က်ပါေလေရာ ေ၀းေ၀းက ေ႐ွာင္ၾကေတာ့တာပဲ။ အျပစ္ေတာ့ မတင္ပါဘူး။ လူဆိုတာ ကိုယ့္အလုပ္ ကိုယ္လုပ္ၾကတာ မဟုတ္လား။ အႏုပညာသည္က ကုိယ္နဲ႔ ဦးေႏွာက္ကို ရင္းၿပီးဖန္တီးတယ္။ သူတို႔က ေငြကိုရင္းၿပီး ပြားစီးတယ္။ ဘယ္မွာ အျပစ္ရွိလို႔လဲ။ ေျပာခ်င္တာက အဲသလို အရက္ရဲ႕ ေက်းကၽြန္ျဖစ္ခဲ့ရာကေန ကိုယ့္လူတန္းေစ့နဲ႔ကိုယ္ မေနႏိုင္တာကိုပါ။ တခ်ိဳ႕အႏုပညာသည္ေတြ ျဖစ္ဖူးၾကားဖူးၾကမွာေပါ့။ ေအာင္ျမင္တဲ့အခ်ိန္မွာ စုေဆာင္းတယ္။ စီးပြားေရးသမားနဲ႔ သင့္တင့္ေအာင္ေပါင္းတယ္။ နည္းနည္း အီလည္လည္ျဖစ္လာေတာ့ ဒုတိယတန္းစားေနရာက ၀င္ၿပီး ဖန္တီးတယ္။ က်ဆံုးခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ဖရံအပို႕ေနရာေတြမွာ ၀င္လုပ္တယ္။ အိုမင္းမစြမ္းရွိတဲ့အခါမွာ စုေဆာင္းတာေလးနဲ႔ လူတန္းေစ့ေနႏိုင္တယ္။ တကယ္ေတာ့ အားက်စရာေကာင္းတဲ့ ဘ၀မ်ိဳးပဲမဟုတ္ပါလား။ ကၽြန္ေတာ့္မွာက အက်င့္စ႐ိုက္ေနာက္တစ္မ်ိဳး ရွိျပန္ပါတယ္။ ကိုယ္ေရာက္တဲ့ေနရာမွာ မေနတတ္တာပါပဲ။ ပင္ကိုအားျဖင့္ ႐ိုး႐ိုးသားသား ျပဳမူေနထိုင္တတ္တာပါသလို ငယ္စဥ္က လက္၀ဲယိမ္းၿပီး အတင္းႀကီးကာေရာ အေျခခံက်ခဲ့တာပါ။ တကယ္ေတာ့ မင္းသားအဆိုေက်ာ္ဆိုတာ သူ႔ေနရာေလးနဲ႔သူ ေနရမွာပါ။ ကၽြန္ေတာ္က မင္းသားလို မေနဘဲ အဲဒီေခတ္က စာေရးဆရာေတြလို ေနတယ္။ လူတိုင္းနဲ႔ (အထူးသျဖင့္ ေအာက္ေျခလူတန္းစားနဲ႔) ပေရာပရီေနတယ္။ ျဖစ္ကတတ္ဆန္းေနတယ္။ အရက္ေသာက္တာေတာင္ အရက္ျဖဴကို လမ္းေဘးဆိုင္ ထိုင္ေသာက္တယ္။ အဲဒီလို ခ်ီးမြမ္းၾကေတာ့ ေက်နပ္တယ္။ ႏွာေခါင္း႐ႈံ႕တဲ့သူေတြကို ခုခံတယ္။ ေျပာၾကေၾကးဆိုရင္ ႐ုပ္ရည္ခ်ိဳ႕တဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အ႐ြဲ႕တိုက္ၿပီး မိတ္ကပ္မလိမ္းဘဲ ႐ုပ္႐ွင္႐ိုက္တယ္။ တကယ္ေတာ့ မိတ္ကပ္ဆိုတာ လွပဖို႔ထက္ ျပဳျပင္ဖို႔ဆိုတာကို မသိခဲ့ဘူး။ သီခ်င္းဆိုပြဲေတြမွာ ျဖစ္ကတတ္ဆန္း အ၀တ္နဲ႔ ပြဲတတ္တယ္။ ပရိသတ္ကို ေစာ္ကားရာက်တယ္ဆိုတာ မစဥ္းစားဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ဖခင္က ေျပာဖူးတယ္။ “သား ပရိသတ္ဆိုတာ ကိုယ့္ကို ပိုက္ဆံေပးၿပီးၾကည့္တာ သူတို႔ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ လွလွပပေလး ျဖစ္ေအာင္ေနရတယ္” တဲ့။ ဒါကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ နားမေထာင္ခဲ့ဘူး။ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္တယ္။ အရက္၀င္ေတာ့ ပိုဆိုးေတာ့တာေပါ့။ ဒါေလာက္ဆို ကၽြန္ေတာ့္ သဘာ၀နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ကို သိေလာက္ပါၿပီ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေအးဘံုရဲ႕ စီးတဲ့ေရ ဆယ္တဲ့ ကန္သင္းေၾကာင့္ ခုလို တန္းေစ့ေလး ေနႏိုင္ခဲ့တာပါ။ ပင္ကို႐ိုး႐ိုးသားသား စိတ္ကေလးေၾကာင့္လည္း လက္ရွိဘ၀ကို ေရာင့္ရဲႏိုင္ခဲ့တာပါ။ ေကာင္းပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ယခု စာစု ေခါင္းစီးကိစၥ။ “မာစီဒီးနဲ႔ စဥ့္ကူးမင္း” တဲ့။ “မာစီဒီး” ကေတာ့ ဟုတ္ပါၿပီ။ လူေနမႈဘ၀ တစ္ခုရဲ႕ ျပယုဂ္။ စဥ့္ကူးမင္း ဘယ့္ႏွယ့္ေၾကာင့္ပါလာရပါသလဲ။မတန္တရာႏႈိင္းတယ္ပဲဆိုဆို ကၽြန္ေတာ့္အျဖစ္က စဥ့္ကူးမင္းနဲ႔ သြားတူေနလို႔ပါ။ ဒါကို ဆရာႀကီး ျမေကတုရဲ႕ “နန္းမူနန္းရာ စာေပါင္းခ်ဳပ္” စာအုပ္ ျပန္ဖတ္ရင္း သတိထားမိတာပါ။ ၁၁၃၈ခုႏွစ္မွာ “အ၀” ကို စဥ့္ကူးမင္း စိုးစံပါတယ္။ စဥ့္ကူးမင္းဟာ ဆန္းက်ယ္တဲ့ ဓေလ့ရွိသူျဖစ္ပါတယ္။ သူဟာ ဆင္းရဲသား ဘ၀က လာသူမို႔ ဆင္းရဲသားမ်ားကို အေလးထား ေစာင့္ေ႐ွာက္ပါတယ္။ ဆင္းရဲသားေတြကို တန္းတူေပါင္းတယ္။ ရွင္ဘုရင္လို မေနဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဆင္းရဲသားမ်ားက စဥ့္ကူးမင္းကို ခ်စ္ၾကတယ္။ အ႐ြယ္ကလည္း (၂၀) ေက်ာ္ဆိုေတာ့ လုပ္ရဲကိုင္ရဲ သတၱိရွိတယ္။ တိုင္းျပည္တြင္းမွာ အခြန္ေတာ္ေငြ မေကာက္ခံရ အမိန္႔ထုတ္တယ္။ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေရာင္း၀ယ္ေဖာက္ကားခြင့္ေပးတယ္။ လူမ်ိဳးဘာသာမေ႐ြး တိုင္းျပည္တြင္း ၀င္ထြက္ခြင့္ေပးတယ္။ သန္းေခါင္စာရင္း (လူဦးေရ စာရင္း)ကို ပယ္ဖ်က္တယ္။ သူဟာ ဆင္းရဲသားဘ၀ကလာတာမို႔ ဆင္းရဲသားလိုပဲ က်င့္ႀကံတယ္။ ေ႐ွးေ႐ွးဘုရင္ေတြဟာ ဇိမ္ခံေနၾကတာပဲလို႔ သူက ယူဆတယ္။ နန္းေတာ္သစ္ေဆာက္ဖို႔ မူးမတ္ေတြက အႀကံေပးၾကတာကို လက္မခံဘူး။ ဆင္းရဲသားေတြ ပင္ပန္းမယ္။ အလုပ္႐ႈပ္တယ္။ ျပည္သူ႕ဘ႑ာေတြ ေလ်ာ့ပါးမယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ကုန္ကုန္ေျပာၾကေၾကး ၀တ္လဲေတာ္ အသစ္ေတာင္ မခ်ဳပ္လုပ္ဘူး။ အဲ သံဃာေတြအတြက္ေတာ့ ေက်ာင္းဇရပ္ေတြ ေဆာက္လုပ္လွဴဒါန္းတယ္။ အလွဴအတန္းရက္ေရာ႐ံုမကဘူး လက္ဖြာတယ္လို႔ေတာင္ အဆိုရွိပါတယ္။ သာသနာေရးကို အလြန္အေလးထားတဲ့ မင္းပါပဲ။ ခုထိ ရွိေနတဲ့ ေ႐ႊတိဂံုဘုရားေပၚက “ျပည္ေတာ္ျပန္ ေခါင္းေလာင္းႀကီး”ဟာ စဥ့္ကူးမင္းရဲ႕ ကုသိုလ္ပါ။ စဥ့္ကူးမင္း ေခါင္းေလာင္းလို႔ေတာင္ ေခၚပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စဥ့္ကူးမင္းလက္ထက္မွာ တိုင္းျပည္သာယာ၀ေျပာခ်မ္းသာပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ဆံုးခ်ိန္တန္လာေတာ့လည္း ဘာတတ္ႏိုင္မွာလဲ။ ျဖစ္ပံုကလည္း ၾကည့္ဦး “အရက္”ကိစၥပါပဲ။ ေစာေစာကေျပာသလို လူ၀င္လူထြက္စာရင္းဇယားမရွိ တိုင္းျပည္ကို တံခါး ဖြင့္ထားေတာ့ ႏိုင္ငံျခားသားေတြ ကုန္သြယ္ဖု႔ အ၀င္အထြက္မ်ားလာတယ္။ အဲဒီမွာ လက္ေဆာင္ပဏၰာေတြ ဆက္ၾကတယ္။ အဲဒီထဲမွာ ႏိုင္ငံျခားျဖစ္ အရက္ေတြပါတယ္။ ဒါေတြ ျမည္းစမ္းရင္း ေနာက္ပိုင္း အရက္စြဲလာရာမွ တစ္တိုင္းျပည္လံုး အရက္ဆိုင္ေတြ မႈိလိုေပါက္ေအာင္ စည္ကားလုပ္စားၾကေတာ့တဲ့အဆင့္ထိ ခြင့္ျပဳခဲ့ပါတယ္။ ဘိုးစဥ္ေဘာင္ဆက္ “အမဲမေပၚရ” အမိန္႔ကိုဖ်က္ၿပီး အမဲေပၚေစတယ္။ သူကိုယ္တိုင္လည္း အရက္နဲ႔ အမဲကို စြဲေနခဲ့ပါၿပီ။ ေနာက္ပိုင္း ဘယ္ေလာက္ထိ အရက္ေၾကာင္သြားသလဲဆိုတာ ဥပမာျပဳေလာက္ပါတယ္။ နန္းေတာ္မွာ ပြဲလမ္းသဘင္ေတြ အၿမဲလိုလို က်င္းပဆက္သြင္းၾကရတယ္။ အဲဒီမွာ ဇာတ္သမားေတြဟာ ရရာအ၀တ္နဲ႔ တက္ကၾကရတာကို သူ မႏွစ္ၿမိဳ႕ဘူး။ ဒီေတာ့ ဘာလုပ္သလဲ။ ပြဲထဲက ရွင္ဘုရင္ အ၀တ္အစားၫိႈးေနရင္ သူ၀တ္တဲ့ ၀တ္လဲေတာ္ ငွားရမ္းၿပီး ကေစတယ္။ ၀န္ႀကီး၊ မွဴးႀကီး၊ မတ္ႀကီးေတြရဲ႕ ေဗာင္းေတာ္ေတြ ၀တ္လံုေတာ္ေတြၾကည့္မေကာင္းရင္ ၀န္ႀကီး၊ မွဴးႀကီး၊ မတ္ႀကီး အစစ္ေတြရဲ႕ ပစၥည္းေတြ ငွားရမ္းေစၿပီးကေစတယ္။ ဘယ္ေလာက္ထိ ဆိုးလာသလဲဆိုရင္ ေနာက္ပိုင္းမွာ ဘီလူးေခါင္း ေမ်ာက္ေခါင္းစတဲ့ မ်က္ႏွာဖံုးေခါင္းစြပ္ေတြကို ကိုယ္ေတာ္တိုင္စြပ္ၿပီး ပြဲ၀င္ကတဲ့အထိ ျဖစ္လာတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဆင္းရဲသားေတြရဲ႕ ဘ၀ကို စာနာလြန္းလို႔ မၾကာခဏဆိုသလို ဆင္းရဲသားေယာင္ေဆာင္ၿပီး ၿမိဳ႕ျပင္ထြက္ေလ့ရွိတယ္။ တစ္ခါေတာ့ အဲသလိုနန္းျပင္ထြက္သြားလိုက္တာ အႀကံဆိုးရွိတဲ့ ေဖါင္းကားစားေမာင္ေမာင္ဆိုသူက စဥ့္ကူးမင္း ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ၿမိဳ႕ထဲ၀င္ ထီးနန္းသိမ္းပိုက္လိုက္ေတာ့ ခံရေတာ့တာပါပဲ။ ၿမိဳ႕တံခါးကိုလည္း အ၀င္အထြက္ သိပ္မစစ္ေဆးခဲ့ဘူးကိုး၊ ဒီလိုနဲ႔ စဥ့္ကူးမင္း နန္းက်ပါတယ္။ ေတာ္ေသးတာက ေဖါင္းကားစား ေမာင္ေမာင္ဟာ ခုႏွစ္ရက္သာ နန္းစံလိုက္ရၿပီး ဘိုးေတာ္ဘုရားက ျပန္လည္ နန္းသိမ္းလိုက္လို႔သာေပါ့။ ကိုင္း ဒါေလာက္ဆို ကၽြန္ေတာ့္ စာစုေခါင္းစီး ဘာေၾကာင့္ “မာစီဒီးနဲ႔ စဥ့္ကူးမင္း” ျဖစ္ရသလဲဆိုတာ ရွင္းေလာက္ပါၿပီ။ လူဆိုတာ ႐ိုးသားရပါမယ္။ ႐ိုးသားတယ္ဆိုရာမွာ သာမန္ျပည္သူလိုပဲေနရမယ္ မဆိုပါဘူး။ ဘုရင္ ဘရင္အေလ်ာက္၊ အမွဴး အမတ္အမွဴးအမတ္ အေလ်ာက္၊ ျပည္သူ ျပည္သူအေလ်ာက္ ႐ိုးသားစြာ ေနရမယ္လို႔ေျပာတာပါ။ ခ်မ္းသာခ်င္ဟန္ေဆာင္တာ မ႐ိုးသားသလို ဆင္းရဲခ်င္ဟန္ေဆာင္ တာလည္း မ႐ိုးသားပါဘူး။ ဒါဟာ တစ္နည္းနည္းနဲ႔ ဟန္လုပ္ေနၾကတာပါပဲ။ (တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္။ ဆင္းရဲသားေတြအေပၚ က႐ုဏာထားတဲ့ စဥ့္ကူးမင္းရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ကိုေတာ့ ခ်ီးက်ဴးရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။)
သုေမာင္ဟဒယမဂၢဇင္း၊ ဧၿပီလ၊ ၂၀၀၈ခု။
credit to mmcyber

မေန႔က ဖိုးေထာင္

"ကိုက္ ၄၄၀ အေျပးၿပိဳင္ပြဲတစ္ခုတြင္ အေျပးသမားသည္ ပထမကိုက္ ၂၂၀ကို သူ၏သက္လံုျဖင့္ ေျပး၍ ေနာက္ဆံုးကိုက္ ၂၂၀ကိုမူ သူ၏သတၱိ၊ ဇြဲလံု႔လတို႔ျဖင့္သာ ေျပးခဲ့ေလသည္။ အေေျပးၿပိဳင္ပြဲ၏ ေနာက္ဆံုးတစ္ဝက္သည္ အႏိုင္အ႐ံႈးကို ဆံုးျဖတ္ေပးသည္။"ဦးလွဒင္ဘာသာျပန္ ဟားဗဒ္ကာဆင္၏ႀကီးပြားေရးလမ္းညႊန္အမွတ္ (၁)
"ငါသည္ ငါ၏အေဖာ္ျဖစ္သည္။-ငါ၏လမ္းစျဖစ္သည္။ ငါ၏ခိုကိုးရာျဖစ္သည္။ ငါ၏အေဖာ္ေကာင္းျဖစ္သည္။ ငါ့ထက္ငါ့ကို ဘယ္သူမွ မကယ္ႏိုင္"(ပီမိုးနင္း)
"မေန႔ကငါႏွင့္ ယေန႔ငါ အၿမဲယွဥ္ၿပိဳင္၍ မေန႔ကငါထက္ ယေန႔ငါ သာ၍ထူးခၽြန္တိုးတက္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမည္။"(ဆုိင္းဆရာႀကီး စိန္ေဗဒါ)
"ခရီးရွည္ႀကီး၏အစသည္ ပထမေျခလွမ္းပင္ျဖစ္သည္"(ကြန္ျဖဴးရွပ္စ္)မေန႔ကဖိုးေထာင္၏ဘဝသည္ ဆူးႁပြမ္းသည့္ ကႏၲာရ၊ မုန္တိုင္းထန္သည့္ လမိုက္ည၊ မီးလွ်ံၾကားက သစ္တစ္ပင္ပမာ ၾကမ္းတမ္းခက္ထန္ခဲ့သည္။ သူ ဆယ္ႏွစ္သား(ပဥၥမတန္း)တြင္ ဖခင္ေရွ႕ေနႀကီးသည္ ဦးေႏွာက္ေသြးေၾကာျပတ္ရင္း ေသဆံုးခဲ့ရသည္။ တစ္ႏွစ္ခန္႔အၾကာတြင္ သူ႔အေမသည္ ေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳရင္း သူ႔ကို စြန္႔ခြါသြားခဲ့သည္။ သူသည္ မ်က္စိသူငယ္ နားသူငယ္ျဖင့္ မုဆိုးမ ဘြားေအ၏ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္မႈေအာက္တြင္ သူ႔ဘဝကို ဆက္လက္ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ရသည္။
မိခင္၏အစ္ကို၊ အစ္မမ်ား၏ မိသားစုမ်ားႏွင့္ အိမ္က်ဥ္းက်ဥ္းေလးတြင္ ေနထိုင္ခဲ့ရစဥ္ သူသည္ အားလံုး၏ ခိုင္းဖတ္ျဖစ္ခဲ့သည္။ သူ႔ဘက္က မားမားမတ္မတ္ရပ္မည့္သူမွာ အဘြားသာရွိသည္။ က်န္မိသားစုမ်ားက သူ႔အေမအေပၚ မေက်နပ္စိတ္ျဖင့္ သူ႔အေပၚအညႇိဳးသိုစြာ ဘဝကံၾကမၼာ၏ မညႇာမတာမႈက သူ႔ဘက္သို႔ ခ်ိန္ခြင္ညႇာသာခဲ့ေလသည္။ သူစားရသည္က အားလံုး၏အႂကြင္းအက်န္၊ သူ႔အတြက္ သီးသန္႔မရွိ။ က်န္တာကိုစားရသည့္ဘဝ၊ အဘြားက မည္မွ်ရပ္တည္သည္ဆိုေစ၊ အဘြားသည္လည္း သည္သားသမီးတို႔အေပၚ မွီခိုစားေသာက္ရသူမို႔ အခါခပ္သိမ္း သူ႔စားေရးေသာက္ေရးကို ေျဖရွင္းမေပးႏိုင္ခဲ့။
သူသည္ အလိုက္သိစြာျဖင့္ မိမိကိုယ္ကို မိမိဆံုးမခ်ဳိးႏွိ္မ္ရင္းမေျပလည္မႈ၊ မမွ်တမႈ၊ မလွပမႈ၊ ဘဝ၏ခါးသီးမႈမ်ားကို ရင္စည္းအံႀကိတ္ရင္းခံခဲ့သည္။ သူ႔ကို ပညာေပးေနသည္ဆိုေသာ အသိေလးျဖင့္ သူခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးစြာ တန္ဖိုးထားသည့္ ပညာအေမြကို ႀကိဳးစားရယူခဲ့သည္။ သူအိမ္ကထြက္ေျပးရန္စဥ္းစားမိေသာ္လည္း ပညာေရးႏွင့္ အိုးစားကြဲမည္ကို ေၾကာက္ရြံ႕ထိတ္လန္႔မိသျဖင့္ ထိုအေတြးကို ေက်ာခိုင္းခဲ့သည္။
သူသည္ အေဖ့သားပီသစြာ ပညာကို လိုလားခဲ့သည္။ ပညာတတ္မွ ဘဝအဆင့္ျမင့္မားမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အေဖရွိစဥ္က မၾကာခဏဆံုးမခဲ့သည္ကို သူမေမ့။ "ေယာက်္ားေကာင္းဆိုတာ ကို္ယ့္ဘဝကို ကိုယ္ထူေထာင္ႏိုင္ရမယ္၊ ကိုယ့္ဘဝကို ကိုယ္ထူေထာင္ႏိုင္ဖို႔ ပညာကိုႀကိဳးစားပါသား" ဟု တဖြဖြေျပာခဲ့သည့္အေဖ၏ အဖိုးတန္စကားမ်ားက ရင္ထဲတြင္စြဲလို႔ေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူသည္ ထမင္းၾကမ္းခဲကိုဆားျဖဴးစားရသည့္တိုင္ မ်က္ရည္ေပါက္ေပါက္က်ရင္းမွာပင္ အေဖ့စကားမ်ားကို ေျမဝယ္မက် နားေထာင္ ခဲ့သည္။ အဆိုးထဲက အေကာင္းကိုသာ ေတြးခဲ့သည္။ သည္အိမ္၊ သည္မိသားစုမ်ားသည္ သူႏွင့္ သူစိမ္းတစ္ရံဆံမဟုတ္၊ ေသြးရင္းသားရင္းမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ သူ႔ကံတရားအရ ကံစီမံသလိုျဖစ္လာရျခင္းတြင္ သူတတ္ႏိုင္သေလာက္ သည္းခံမည္ဟု အျပဳသေဘာေတြးရင္း ပညာကိုဖိ၍ ႀကိဳးစားခဲ့သည္။
တစ္ႏွစ္တစ္တန္း ထူးခၽြန္စြာ ေအာင္ျမင္မႈမ်ားသည္ သူ႔ဘဝအတြက္ အေပါင္းလကၡဏာစြမ္းအားမ်ားျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ပညာထူးခၽြန္ေသာသူ႔ကို ေတာ္တန္႐ံုအထင္မေသးဝံ့ေတာ့။ ေတာက္မည့္မီးခဲတရဲရဲကို အကဲၾကည့္ရင္း ေအာက္ေျခသိမ္းအလုပ္ေတြကို လုပ္ခိုင္းစၿမဲ။ အိမ္သားေတြခ်ဳိးဖို႔ တိုင္ကီငါးလံုးစာကို တစ္ေန႔ႏွစ္ႀကိမ္ ေရျဖည့္ရစၿမဲ။ သူတို႔အိမ္ႏွင့္ ဆယ္အိမ္စာအကြာရွိ ေရဘံုဘိုင္တြင္ ေရခပ္ရင္း ေရစည္တြန္းခဲ့ရသည့္ဘဝ၊ ေနပူမိုးရြာမေရွာင္ သူလုပ္ရစၿမဲ။သူ႔အေဒၚ၏သား၊ သူႏွင့္ ညီအစ္ကိုဝမ္းကြဲေတာ္သူသည္ သူႏွင့္ ဝိုင္းကူညီရန္ေဝးစြ၊ ေပါ့ေပါ့ေန ေပါ့ေပါ့စားရင္း သူငယ္ခ်င္းမ်ားျဖင့္ အခ်ိန္ျဖဳန္းေနသူ။ ရွစ္တန္းေလာက္တြင္ စီးကရက္ေသာက္သည္မွအစ ကိုးတန္းအေရာက္တြင္ ဘိန္းျဖဴစြဲခဲ့သည္။ သူႏွင့္သက္တူရြယ္တူ ညီအစ္ကိုမို႔ အေရွ႕ႏွင့္အေနာက္၊ ဆီႏွင့္ေရ၊ နံ႔သာဆီႏွင့္ ေနာက္ေခ်းပမာ ႏႈိင္းယွဥ္စရာျဖစ္ရင္း ပတ္ဝန္းက်င္ကေမးေငါ့လာသည့္အခါ သူ႔ေကာင္းသတင္းအတြက္ ဝမ္းသာဖို႔ထက္၊ သားဆိုးအတြက္ ခံျပင္းသည့္အေဒၚျဖစ္သူ၏ ရန္ရွာျခင္းဒုကၡကို သူခံစားခဲ့ရေလသည္။ အေဒၚ၏သားအေပၚ မ်က္ကန္းခ်စ္ႏွင့္ သူ႔အေပၚမတရားက်မႈေၾကာင့္ အေဒၚႏွင့္ ဦးေလးတို႔ အႀကီးအက်ယ္ ရန္ျဖစ္ခဲ့ရဖူးသည္။ အေဒၚ၏ ေယာက်္ားက မခံသာသည့္အဆံုး ဝင္ပါရေလသည္။
" ေဟ့ ဖိုးေထာင္ …. နင္ကအလိမၼာႀကီးတာက အေၾကာင္းမဟုတ္ဘူး၊ နင္္နဲ႔ႏိႈင္းၿပီးငါ့သားကို ပတ္ဝန္းက်င္ကေျပာတာ ငါမခံႏိုင္ဘူး"
"ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္မိလို႔လဲ …အေဒၚ""နင္က လူ႔ေရွ႕က်ေတာ့ မခုတ္တတ္တဲ့ေၾကာင္လိုလုပ္ၿပီး လူသနားေအာင္ေနျပ၊ နင္ အရပ္ထဲမွာ ငါ့သားကို ဘိန္းျဖဴစြဲေနတယ္လို႔ လိုက္ေျပာတယ္ မဟုတ္လား၊ ငါ့သားကို သိကၡာခ်တာ … နင္သိပ္မိုက္႐ိုင္းတာ"
"ကၽြန္ေတာ္…. အေဒၚ့သားေအာင္စိုးအေၾကာင္း ဘယ္သူ႔ငိုမွ ဘာမွ မေျပာပါလား …အေဒၚ"
"နင္ဟာအရိပ္ေနေန အခက္ခ်ဳိးခ်ုဳိးေကာင္၊ နင္ ခုလိုေက်ာင္းေနႏိုင္ေအာင္ ငါတို႔ေငြနဲ႔ ထားထားတာဆိုတာ မသိဘူးလား"
"ေအာင္စိုးက ဘိန္းျဖဴသမား၊ ေဆးသမားေတြနဲ႔ေပါင္းေနတာ၊ ပတ္ဝန္းက်င္က အျမင္ပဲ၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘာမွမေျပာရပါ့လား"
"ေအာင္မယ္၊ နင္ကလား၊ ငါ့သားအေပါင္းအသင္းေတြကိုမ်ား ေဆးသမား ဘိန္းျဖဴသမားတဲ့၊ ပိုက္ဆံခ်မ္းသာတဲ့ လူကံုထံ သားသမီးေတြခ်ည္းဘဲ၊ နင့္အလိုအေဖမရွိ၊ အေမက ေနာက္လင္ယူတဲ့ မ်က္ႏွာမြဲေကာင္ကို ဘယ္သူက အေပါင္းအသင္းလုပ္ခ်င္မွာလဲ"
"အေဒၚ. .. စကားကိုၾကည့္ေျပာပါ၊ ကၽြန္ေတာ့္အေမဟာ အေဒၚညီမပါ၊ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အေဒၚ့တူအရင္းပါ"
"နင္က မေက်နပ္ေတာ့ ဘာလုပ္ခ်င္လဲ၊ လုပ္စမ္း….ေက်းဇူးကန္းတဲ့ေကာင္၊ ေခြးလိုကိုက္တဲ့ေကာင္၊ အလကားေကာင္"
"ေဟ့ … မိခိုင္၊ နင့္စကားေတြ လြန္ၿပီ"
"အစ္ကိုမပါနဲ႔၊ ဒီေကာင္က လူႀကီးေတြေရွ႕တစ္မ်ဳိး၊ ကြယ္ရာတစ္မ်ဳိးနဲ႔၊ ကၽြန္မတို႔ကိုေက်းဇူးမေထာက္၊ ကၽြန္မတို႔ကပဲ သူ႔ကို မတရားခိုင္းေစ အႏိုင္က်င့္ေနသလို ပတ္ဝန္းက်င္မွာ သတင္းလြင့္ေနတာ … ကၽြန္မအကုန္သိတယ္"
"နင္ …. ေတာ္ေတာ့"
"မေတာ္ႏိုင္ဘူး … သူက လူလိမၼာ၊ လူေတာ္ႀကီးပံုစံနဲ႔ အသားယူၿပီးမာန္တက္ေနတာ .. အစ္ကိုဘာမွမသိဘူး၊ ကၽြန္မသားက ႐ိုုး႐ိုးအအ…ရွင့္"
"ေဟ့ … မိခိုင္၊ အစ္ကိုေမာင့္စကားကို နားေထာင္စမ္း၊ နင့္သားကို နင္ရေအာင္ဆံုးမ၊ နင္အလိုလိုက္လြန္းလို႔၊ နင္ဖံုးဖိလို႔ တခ်ဳိ႕ကိစၥေတြ ငါဖေအေတာင္ ဘာမွသိရတာမဟုတ္ဘူး၊ ဖိုးေထာင္ကို မဲမေနနဲ႔"
အေဒၚ့ေယာက်္ားဝင္ေျပာလိုက္မွ အေဒၚကၿငိမ္သြားသည္။ ဦးေလးေမာင္က ဖိုးေထာင္ကို ေခ်ာ့ေမာ့ႏွစ္သိမ့္သည္။ ထိုေန႔က အဘြားက ဥပုသ္ေစာင့္ရန္ ရိပ္သာသြားေန၍ ရန္ပြဲအေၾကာင္းကို မသိလိုက္။ ဖိုးေထာင္ ထိုညက တစ္ညလံုးအိပ္မေပ်ာ္ခဲ့။ အေဒၚ၏ရင့္သီးသည့္စကားမ်ားကို ျပန္လည္ၾကားေယာင္ရင္း စိတ္ထိခိုက္ခဲ့ရသည္။ လူဆိုးႏွင့္ လူေကာင္း၊ အမိုးတစ္ခုထဲေအာက္၊ ၾကမ္းတစ္ေျပးတည္းတြင္ အတူရွိေနသမွ် ပတ္ဝန္းက်င္၏ႏႈိင္းယွဥ္ခံထားမႈမ်ားကလည္း သူ႔ကိုသာ အေလးေပးေနမည္။ လယ္ျပင္တြင္ ဆင္သြားသလို ထင္ရွားေနသည့္ သူႏွင့္စိုးေအာင္တုိ႔၏ ေကာင္းသတင္း ဆိုးသတင္းမ်ားသည္ စိုးေအာင္ ကိုးတန္းက်ေသာအခါ အေျခအေန ပိုဆိုးလာေတာ့သည္။ဆယ္တန္းသည္ သူ႔ဘဝ၏ တက္လမ္းဆုတ္လမ္းကို အတိအက် အေျဖေပးေတာ့မည္။ သူ သတိႀကီးစြာထားရင္း ရည္မွန္းခ်က္ကို အပ်က္မခံဘဲ အရွိန္ျမႇင့္၍ ႀကိဳးစားခဲ့သည္။ သူ႔တြင္ အတြင္းရန္အျပင္ရန္ ဝိုင္းဝိုင္းလည္ေနသည္။ သူစာက်က္လွ်င္ အေဒၚက မၾကည္ျဖဴ။ ရန္ရွာသည္။ ရန္လုပ္သည္။ ဦးေလးေမာင္ကလည္း အလုပ္ျဖင့္ နယ္သို႔သြားရသည့္ကာလ။ သူ႔မိန္းမႏွင့္ သမီးႏွစ္ေယာက္က်န္ခဲ့သည္။ ဦးေလးေမာင္မိန္းမက သေဘာမဆိုးေသာ္လည္း အျပင္ဗာဟီရကိစၥေတြကို မနားတမ္းခုိင္းတတ္သည္။
သည္ၾကားထဲ စိုးေအာင္က တစ္ေမွာင့္။ စာေမးပြဲက်၍ ပို၍ ပ်က္စီးလာသည္။ သူ႔ကိုရိသည္။ အေမကေသြးထိုးထား၍ စိုးေအာင္က သူ႕အေပၚအျမင္မၾကည္။ သူ႔အေပါင္းအသင္းေတြက ဖိုးေထာင္ကိုရန္စသည္။ စိုးေအာင္တို႔အုပ္စု ပိုမိုပ်က္စီးလာရာတြင္ ရပ္ကြက္ထဲတြင္ လူဆိုးစာရင္းဝင္သည့္ေန႔ စိုးေအာင္တို႔အုပ္စုက ေခ်ာင္း႐ိုက္ျခင္းကို သူခံခဲ့ရၿပီး ေဆး႐ံုတြင္ ႏွစ္ပတ္ေနခဲ့ရသည္။ ထုိကိစၥတြင္ သူက လြန္သလိုလိုျဖင့္ အေဒၚက သူ႔ကိုနာမည္ဖ်က္ဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ေသာ္လည္း သူေတာ္ေကာင္းနတ္ေကာင္းမရင္း အမႈမွန္ကို လူတိုင္းသိခဲ့ၾကရသည္။ သူက မုန္းစကို တိုေစလိုေသာသေဘာျဖင့္ သူ႔ကို႐ိုက္သူမ်ားအား ခြင့္လႊတ္ခဲ့ေသာ္လည္း ကိုယ္ျပဳေသာကံ ကိုယ့္ဆီျပန္သေဘာျဖင့္ ဘိန္းျဖဴမႈျဖင့္ အဖမ္းခံခဲ့ရၾကသည္။ စိုးေအာင္တို႔ သားအမိ အႀကီးအက်ယ္တုန္လႈပ္ေၾကာက္ရြံ႕ရင္း သူတို႔၏မေကာင္းစိတ္မ်ားကို အရွိန္သတ္ခဲ့သည္။
သူေဆး႐ံုတြင္ရွိစဥ္ သူ႔ဘဝအတြက္ အေကာင္းဆံုးကို သူေတြးခဲ့ ေရြးခဲ့သည္။ သူဘြဲ႔ရမွျဖစ္မည္ဟု ခိုင္ခိုင္မာမာ သႏၷိ႒ာန္ခ်ခဲ့သည္။ သူ႔ေက်ာင္းမွ ဆရာ/ဆရာမမ်ား၊ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၊ ၿပီးေတာ့ သူ႔အဘြား အားလံုး၏ ေစတနာေမတၱာျဖင့္ သူ႔က်န္းမာေရးကို ျပန္လည္တည္ေဆာက္ခဲ့ရသည္။ သူ႔အတန္းပိုင္ ဆရာဦးမ်ဳိးက သူ႔ကိုလက္ကမ္းႀကိဳဆိုခဲ့သည္။
"စာေမးပြဲနီးရင္ ဆရာ့အိမ္မွာစာလာက်က္၊ ဆရာ စာလည္းသင္ေပးမယ္၊ ငါ့တပည့္က အိမ္တြင္းေရးေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာမွ ဖြင့္မေျပာခဲ့ဘဲကုိး၊ ဆရာတတ္ႏိုင္သေလာက္ ကူညီမယ္ကြာ၊ ဘာမွ အားမနာနဲ႔"
"ဟုတ္ကဲ့ပါဆရာ … ဆရာ့ေက်းဇူး ႀကီးလွပါတယ္"
ဆရာသည္ သူ႔အတြက္ အရိပ္ေကာင္းပီသခဲ့သည္။ သူ႔အတြက္ အင္အားတစ္ရပ္ျဖစ္ခဲ့သည္။ သူေဆး႐ံုမွဆင္းေတာ့ ဦးေလးေမာင္ နယ္ကျပန္ေရာက္လာသည္။ သူ႔သတင္းကိုၾကားၿပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္ခဲ့သည္။ သူ႔ကို အျပစ္တင္သည္။
"မင္းကလည္းမင္းပဲ … ညဥ့္နက္သန္းေခါင္မွ အိမ္ျပန္ရတယ္လို႔"
"သူငယ္ခ်င္းအိမ္မွာ စာသြားက်က္တာပါဦးေလး.."
" အေဒၚက ဆယ့္တစ္နာရီဆို မီးပိတ္ပစ္တာဦးေလးရဲ႕၊ ေရနံဆီမီးခြက္နဲ႔ က်က္မယ္ဆိုေတာ့လည္း မီးေလာင္မယ္၊ အႏၲရာယ္ရွိတယ္ဆိုၿပီး က်က္ခြင့္မေပးဘူး၊ ေန႔ဘက္က်ေတာ့လည္း ေက်ာင္းတစ္ဖက္နဲပ အိမ္အလုပ္ေတြ အကုန္လုပ္ေပးရေသးတာ"
"ေအးေလ … ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ကြာ၊ အႏၲရာယ္ကင္းေအာင္လည္းေန … စာေမးပြဲေအာင္ဖို႔လည္း ႀကိဳးစားေပါ့"
"ဟုတ္ကဲ့ပါ … ဦးေလး"
သူစာေမးပြဲေျဖဖို႔တစ္လေလာက္အလို အအိပ္ပ်က္အစားပ်က္အလုပ္က ပင္ပန္းရင္းဖ်ားခဲ့သည္။ အဘြားက သူ႔ကို ေငြငါးရာေပးရင္း ေဆးခန္းသို႔ လႊတ္သည္။ ႏွစ္ရက္ဆက္သြားရသျဖင့္ ေငြတစ္ေထာင္ကုန္သည္။ ဆရာဝန္ကိုေတာင္းပန္ရင္း အေႂကြးတင္ခဲ့သည့္ ေငြငါးရာကို တစ္ပတ္အတြင္းျပန္ရွာေပးပါမည္ဟု ေျပာခဲ့ရသည္။ အဖ်ားေၾကာင့္ စာမက်က္ႏိုင္ခဲ့ျခင္းကို စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရျခင္းထက္ အေႂကြးငါးရာက သူ႔ေခါင္းေပၚတြင္ ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုးျဖစ္ခဲ့သည္။ သူ႔ေခါင္းကို အလုပ္ေပးရင္း အဖ်ားေပ်ာက္၍ ေနေကာင္းသည့္ေန႔တြင္ ေစ်းနားကဆန္ဆိုင္သို႔ေျပးရင္း ဆန္အိတ္အတင္အခ်အလုပ္ကို ၾကားေပါက္အေနျဖင့္ခိုင္းရန္ သူ႔အက်ဳိးအေၾကာင္းကို ေျပာျပရသည္။ ဆိုင္ရွင္က သိပ္လက္မခံခ်င္။ သူ႔အလုပ္သမားႏွင့္သူ ျပည့္ေနၿပီဟု ျငင္းသည္။
သူ႔အျဖစ္ကို သနားေအာင္ေျပာရေတာ့သည္။ သူ႔အတြက္ ေငြငါးရာသည္ ငါးေသာင္းငါးသိန္းပမာ ဝန္ေလးလြန္းလွသည္။ သို႔ျဖင့္ သူ ဆန္အိတ္အတင္အခ်ႏွစ္ရက္လုပ္ေပးရသည္။ ေငြေလးရာရသည္ႏွင့္ ေဆးခန္းသို႔ေျပးရင္း အေႂကြးငါးရာမွ ေလးရာကို ေျပးဆပ္ရသည္။ ဆရာဝန္က သူ႔အျဖစ္ကိုၾကားသည့္အခါ တစ္ရာကိုေလ်ာ့ေပးလိုက္သျဖင့္ သူ႔မွာ သိန္းထီေပါက္သလို ဝမ္းသာခဲ့ရသည္။
"ဘဝဆိုတာ…ပန္းေမႊ႕ရာေရႊေကာေဇာမဟုတ္ပါ့လား၊ ပန္းေမႊ႕ရာေရႊေကာေဇာျဖစ္ေအာင္ ငါဘြဲ႔ရမွျဖစ္မယ္။ ဆယ္တန္းေအာင္ ေအာင္ ငါအေသအလဲႀကိဳးစားမယ္" ဟု ဖိုးေထာင္ေခါင္းထဲတြင္ သံမႈိႏွက္သလို စြဲခဲ့ေလသည္။"ဖိုးေထာင္ .. မင္းနတ္စည္းစိမ္ မခံခ်င္ဘူးလား"
စိုးေအာင္က သူ႔ကိုအေရာလာဝင္သည္။ သူ႔လက္ထဲမွ စီးကရက္ကိုၾကည့္ရင္း စီးကရက္ထဲတြင္ ဘာေတြပါသည္ကို ဖိုးေထာင္ေကာင္းစြာ သိသည္။
"နတ္စည္းစိမ္ဆိုတာ ငါတို႔လူမ်ဳိးေတြနဲ႔ မထိုက္တန္ပါဘူး"
"ဟား … ဟား.. ဖိုေထာင္က အေျပာေကာင္းကြာ"
သူစာက်က္ေနရာသို႔ လာေႏွာင့္ယွက္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ သူက အလိုက္အထိုက္ေျပာရင္း အကဲၾကည့္ေနရသည္။
"တစ္ဖြာေလာက္ ႐ႈိက္ၾကည့္ပါ့လား ဘရားသား"
"ဟာ…ေနပါေစကြာ"
"မင္း … အရသာမသိေသးလို႔ပါ၊ သိရင္သိပ္ႀကိဳက္သြားမွာ"
"ေဆးလိပ္ဆိုတာ မူးယစ္ေဆးဝါးရဲ႕အစပဲကြ"
"ခင္ဗ်ား…ဘုန္းႀကီးဝတ္ဖို႔ပဲ ေကာင္းတယ္"
သူၿပံဳးရင္းသည္းခံလိုက္သည္။ စိုးေအာင္က သူ႔နားကထြက္သြားၿပီး ကက္ဆက္ကို အက်ယ္ႀကီးဖြင့္လိုက္ေတာ့သည္။ ဒုကၡရပ္တိုင္းတြင္ ေအာင္ျမင္မႈ မ်ဳိးေစ့တစ္ေစ့ ပါတတ္သည္ဆိုသည့္ သူဆည္းပူးဖတ္႐ႈသည့္ စာအုပ္တစ္အုပ္မွ စာေၾကာင္းေလးကို သတိရရင္း သူ႔အလုပ္ သူဆက္လုပ္သည္။ ဆရာမ်ဳိးကိုသတိရၿပီး ေနာက္ရက္ကို ဆရာမ်ဳိးအိမ္ သြားမည္ဟု ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ သည္အတိုင္းဆို မလြယ္။ သူ႔တြင္ အေႏွာင့္အယွက္ေတြကမ်ားလြန္းသည္။ စိုးေအာင္သူငယ္ခ်င္းေတြက သူေရခပ္သည့္အခါ္တြင္ မၾကားတၾကား ေလွာင္ေျပာင္ၾကျပန္သည္။
"ေရသည္ေမာင္ေမာင္ ေရႊခ်သလိုေျပာင္လိမ့္မယ္…ပလို႔ဂ်ိ"
" ေရသည္ေမာင္ေမာင္ အိုနာစစ္လို ေျပာက္လိမ့္မယ္ …ဟား..ဟား..ဟား.."
သူ႕ေဒါသကို မ်ဳိသိပ္ႏိုင္ခဲ့ၿပီ၊ ဘဝေပးအသိက သူ႔စိတ္ကို ရင့္က်က္ခိုင္ခန္႔ေစခဲ့ၿပီ။ သူတစ္ပါးကို ေႏွာင့္ယွက္ဖို႔ ေလွာင္ေျပာင္ဖို႔က သူတို႔အလုပ္၊ သည္းခံျခင္းပါရမီကို တည္ေဆာက္ဖို႔က သူ႔အလုပ္။ သူမၾကားဟန္ျပဳၿပီး ကိုယ့္အလုပ္ ကိုယ္လုပ္ခဲ့သည္။ သို႔ျဖင့္ သူသည္ စာေမးပြဲေအာင္ရန္ တစ္စိတ္တည္းျဖင့္ အဘြားထံခြင့္ပန္ရင္း ညစာစားၿပီးသည္ႏွင့္ ဆရာ့အိမ္သို႔ ထြက္ခြာခဲ့သည္။ မ်က္ေစာင္းခဲရင္း က်န္ခဲ့မည့္အေဒၚႏွင့္ နတ္စည္းစိ္မ္ခံစားရင္းက်န္ခဲ့မည့္ စိုးေအာင္တို႔ကို ေက်ာခိုင္းခဲ့သည္ႏွင့္ သူ႔အတြက္ အကုသိုလ္အေမွာင္မိုက္ႏွင့္ ကင္းကြာသြားသလို ခံစားလိုက္ရေလေတာ့သည္။သူဆယ္တန္းကို ဂုဏ္ထူးသံုးခုျဖင့္ ေအာင္ျမင္ခဲ့ေလသည္။ သူ႔ဘဝေရဆန္လမ္းအတြက္ အားမာန္မ်ားကိုစုစည္းရင္း တက္က်ဳိးလွ်င္ လက္ထုိးေလွာ္မည္ဆိုသည့္ သံမဏိစိတ္ဓာတ္ျဖင့္ ရည္မွန္းခ်က္ပန္းတိုင္သို႔ ဆက္လက္ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့သည္။ ဇနကထံုး ႏွလံုးမူခဲ့သည္။ "ေယာက်္ားတံခြန္ လူရည္ခၽြန္က ေကာင္းကင္တမြတ္ ၾကယ္ကုိဆြတ္လည္း မလြတ္စတမ္း ရၿမဲလမ္း" ဟု ပညာရွိစကားမြန္ကို ႏွလံုးစြဲပိုက္ရင္း သူ႔ခရီးသူႏွင္ခဲ့သည္။
သူ ဝင္ခြင့္ရသည့္စက္မႈတကၠသိုလ္မတက္မီ ဆိုက္ကားနင္းရင္းေငြစုခဲ့သည္။ စာေစာင္ေတြ သတင္းစာေတြကို လက္ေပြ႕ ေရာင္းခဲ့သည္။ သူ တကၠသိုလ္တက္ရင္း ထိုအလုပ္မ်ားကိုမစြန္႔။ စတိုင္ပင္ေထာက္ပံ့ေငြ တစ္လ ၇၅က်ပ္ျဖင့္ ၿခိဳးၿခံေခၽြတာရင္း ပညာယူရင္း ဘဝအေမာကိုေျဖခဲ့သည္။ ဆရာသမားတို႔၏ ေက်းဇူးကိုသူမေမ့။ အတြင္းရန္မ်ားႀကီးမားသည့္ အဘြား၏ အိမ္ကေလးမွာပင္ ဆင္းရဲပင္ပန္းစြာ၊ သည္းခံ ၿခိဳးၿခံစြာေနရင္း ဘဝကို ရဲရင့္စြာရင္ဆိုင္ခဲ့သည္။ ေရလွည္းတြန္းရသည့္ အလုပ္ကိုလည္း မပ်က္ခဲ့ရ။ သူထမင္းငတ္ျခင္းထက္ ပညာငတ္မွာကိုသာ ေၾကာက္ရံြ႕ရင္း ပညာကို အမိအရ ဖက္တြယ္လာခဲ့သည္။
စိုးေအာင္လည္း စာေမးပြဲက်၍ ေက်ာင္းထြက္ရသည္။ သူ႔အေဖ႐ံုးတြင္ အလုပ္ဝင္ရင္း မၾကာမီ မိန္းမယူသည္။ မိန္းကေလးကလည္း ဆယ္တန္းမေအာင္။ သူတို႔အိမ္တြင္ လူဦးေရတစ္ေယာက္တိုးလာသလို ျပႆနာကပါ စလာျပန္သည္။ စိုးေအာင္၏ ေခြးၿမီးေကာက္ က်ည္ေတာက္စြပ္သည့္ ဇာတ္လမ္းတြင္ စိုးေအာင္တစ္ေယာက္ အေပါင္းအသင္းေဟာင္းမ်ားႏွင့့္ တြဲရင္း ဘိန္းျဖဴသံသရာျပန္လည္ျပန္သည္။
စိုးေအာင္မိန္းမသည္ သူ႔ေယာက်္ားကိုစိတ္ပ်က္ရင္း ဖိုးေထာင္ကိုေလးစားၾကည္ညိဳလာျခင္းသည္ ျပႆနာ၏ အစပင္ျဖစ္သည္။ သူ႔ဘက္က အေနမွန္ေသာ္လည္း မိန္းကေလးကမေနတတ္၊ လြန္ကဲေသာဂ႐ုစိုက္မႈမ်ားျဖင့္ သူ႔ကို ခ်ဥ္းကပ္စြဲေဆာင္လာသည့္အခါတြင္ သူသည္ အျပင္ေဆာင္တြင္ ငွားရမ္းေနထိုင္ရန္ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ေလသည္။ သူ႔ရည္မွန္းခ်က္ကို သည္အေျခအေနေရာက္ခါမွ အပ်က္အစီးအတိမ္းအပါးမခံႏိုင္။ သို႔ျဖင့္ သူသည္ အဘြားႏွင့္ ဦးေလးကို ခြင့္ပန္ရင္း အျပင္ေဆာင္သို႔ ေရာက္ခဲ့ေတာ့သည္။
သူသည္ ငတ္တစ္လွည့္ ျပတ္တစ္လွည့္ျဖင့္ ပညာေရးခရီးကိုႏွင္ခဲ႔ရသည္။ သူငယ္ခ်င္းေကာင္းတို႔၏ ကူညီေစာင့္ေရွာက္မႈမ်ားျဖင့္ က်ားကန္ရင္း သူ႔ခရီးကုိ ဆက္လွမ္းရသည္။
စတုတၳႏွစ္တြင္ သူ႔ဘဝထဲသို႔ တစ္တန္းတည္း တစ္ႏွစ္တည္းမွ သူငယ္ခ်င္း "ေဝ" သည္ အခ်စ္တေစၧေျခာက္ရင္းေရာက္လာခဲ့ျပန္သည္။ ေဝ့အလွက ေအးခ်မ္းသည္။ မာနကင္းသည္။ စိတ္သေဘာျပည့္ဝသည္။ သူသည္ အခ်စ္ပဒုိင္းသီးကိုစားရင္း အ႐ူးအမူးျဖစ္ခဲ့သည္။ သူတို႔ခ်စ္သက္တမ္းတစ္ႏွစ္ခန္႔တြင္ ေဝ့မိဘမ်ားက သူ႔အေၾကာင္းကိုစံုစမ္းသိရွိၿပီး လမ္းျဖတ္ခိုင္းခဲ့သည္။ ေဝကလည္း မိဘ အသိုက္အဝန္းကို မလြန္ဆန္ရဲသူ၊ ခ်စ္သတၱိနည္းသူမို႔ ဖိုးေထာင္ကိုစိမ္းကားျပတ္ေတာက္စြာ လမ္းခြဲခဲ့သည္။ သည့္အတြက္ သူသည္ ဘဝပ်က္မတတ္ ခံစားခဲ့ရသည္။ တစ္သက္တာ တစ္ေယာက္ အခ်စ္မ်ဳိးျဖင့္ ခ်စ္ခဲ့သည္မို႔ တေဝေဝျဖင့္ အခ်စ္႐ူးႀကီးျဖစ္ခဲ့ရေသးသည္။ အရက္သမားႀကီးမျဖစ္ခဲ့သည့္အတြက္ သူ႔ကိုယ္သူ ေက်းဇူးတင္မိေသးသည္။
စာဖန္သန္ေသာ သူ႕အေဖေျပာျပခဲ့ဖူးသည့္ ဂ်ိမ္းစ္လွေက်ာ္၏ ေမာင္ရင္ေမာင္ မမယ္မဝတၳဳကို ျပန္သတိရမိသည္။ ေမာင္ရင္ေမာင္ ေထာင္ထဲမွ အဖဦးေပၚလာ၏ ႐ုပ္အေလာင္းေနရာတြင္ အစားဝင္ရင္း မေၾကာက္နဲ႔ဟူေသာ ဖခင္စကားကို ႏွလံုးစြဲပိုက္ကာ အသက္ေဘး၊ အက်ဥ္းေဘးမွ လြတ္ေျမာက္ခဲ့ပံု၊ ေမာင္ရင္ေမာင္သည္ ႐ုပ္ဖ်က္ၿပီး မိခင္ မဖားဥတဲတြင္ သားအမိေတြ႔ဆံုရာ ေမာင္ျမတ္သာ မမယ္မတို႔ မဂၤလာေဆာင္မွ လြင့္ပ်ံလာသည့္ ဆိုင္းသံေတြၾကားရခိုက္ အသည္းကြဲမတတ္ခံစားရင္း အေမ မဖားဥကို လုပ္ေကၽြးျပဳစုဖို႔ အသိတရားဝင္ခဲ့ပံုတို႔သည္ သူအႀကိဳက္ဆံုးအခန္းမ်ား၊ အေဖ့ေျပာစကားျဖင့္ ဝတၳဳကိုနားေထာင္ခဲ့သလို သူကိုယ္တိုင္လည္း ဖတ္႐ႈခဲ့ရသည့္ဝတၳဳ၊ သူျပန္သတိရရင္း သူ႔ႏွလံုးသားျပႆနာကို သူကိုယ္တိုင္ ကုစားခဲ့သည္။
ဆင္ေျပာင္ႀကီး အၿမီးက်မွ အတစ္မခံႏိုင္ေတာ့။ သူဘြဲ႕ရဖို႔ သူ အႏွစ္ႏွစ္အလလ ဒုကၡမ်ားစြာျဖင့္ နပန္းလံုးရင္း ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ရသည့္ သူ႔ရည္မွန္းခ်က္ပန္းတိုင္ အေဝးမခံႏိုင္ေတာ့ေပ။ ဆရာႀကီး ပီမိုးနင္း၏ အဆံုးအမစကားျဖင့္ သူ႔ကို္ယ္သူ ျပန္လည္ကုစားထိန္းမတ္ရင္း ေဝ ဆိုေသာ မိန္းကေလးကို သူေမ့ပစ္ခဲ့သည္။ တေရြ႕ေရြ႕ကုန္ဆံုးေနသည့္ အခ်ိန္ တျဖည္းျဖည္း နီးကပ္လာသည့္ စာေမးပြဲ၊ တသသ ေမွ်ာ္မွန္းခဲ့ရသည့္ ပန္းတိုင္ အားလံုးသည္ သူ႔ကိုအသည္းကြဲအေဆြးသမားႀကီးလုပ္ေနဖို႔ ခြင့္မေပးေတာ့ေပ။
သို႔ျဖင့္ သူသည္ ဘဝ၏အမွန္တရားသို႔ ဦးတည္ရင္း ပစၥဳပၸန္တည့္တည့္ကို သူ႔အတြက္ အက်ဳိးရွိေအာင္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ခဲ့ေလသည္။ သူႀကိဳးစားခဲ့သည့္အခ်ိန္္မ်ားသည္ ေရႊပမာတန္ဖိုးရွိရင္း သူ႔အတြက္ လွပေသာ အနာဂတ္ကို ဖန္ဆင္းေပးခဲ့ေလသည္။
သူသည္ တကၠသိုလ္မေရာက္မီ ေရွ႕ပိုင္းတြင္ သက္လံုေကာင္းစြာျဖင့္ ပန္းတိုင္ရွိရာသို႔ေျပးခဲ့သည္။ သူ တကၠသိုလ္ေရာက္သည္မွ ပန္းတိုင္သို႔ သူ၏ သတၱိ၊ ဇြဲ၊ လံုံ႔လတို႔ျဖင့္ ဆက္လက္ေျပးခဲ့သည္။
ယေန႔ ဖိုးေထာင္ေခၚ အင္ဂ်င္နီယာႀကီး ဦးေနမင္းလွ်ံသည္ ဘဝကိုေအာင္ပြဲခံရင္း မေန႔က ဖိုးေထာင္၏ဘဝကို တစ္သက္တာ ထာဝရ မေမ့ရင္တြင္ ကမၸည္းတင္ရင္း အမွတ္ထင္ထင္ ရွိေနေပေတာ့သည္။
credit to mmcyber