မေန႔က ဖိုးေထာင္

"ကိုက္ ၄၄၀ အေျပးၿပိဳင္ပြဲတစ္ခုတြင္ အေျပးသမားသည္ ပထမကိုက္ ၂၂၀ကို သူ၏သက္လံုျဖင့္ ေျပး၍ ေနာက္ဆံုးကိုက္ ၂၂၀ကိုမူ သူ၏သတၱိ၊ ဇြဲလံု႔လတို႔ျဖင့္သာ ေျပးခဲ့ေလသည္။ အေေျပးၿပိဳင္ပြဲ၏ ေနာက္ဆံုးတစ္ဝက္သည္ အႏိုင္အ႐ံႈးကို ဆံုးျဖတ္ေပးသည္။"ဦးလွဒင္ဘာသာျပန္ ဟားဗဒ္ကာဆင္၏ႀကီးပြားေရးလမ္းညႊန္အမွတ္ (၁)
"ငါသည္ ငါ၏အေဖာ္ျဖစ္သည္။-ငါ၏လမ္းစျဖစ္သည္။ ငါ၏ခိုကိုးရာျဖစ္သည္။ ငါ၏အေဖာ္ေကာင္းျဖစ္သည္။ ငါ့ထက္ငါ့ကို ဘယ္သူမွ မကယ္ႏိုင္"(ပီမိုးနင္း)
"မေန႔ကငါႏွင့္ ယေန႔ငါ အၿမဲယွဥ္ၿပိဳင္၍ မေန႔ကငါထက္ ယေန႔ငါ သာ၍ထူးခၽြန္တိုးတက္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမည္။"(ဆုိင္းဆရာႀကီး စိန္ေဗဒါ)
"ခရီးရွည္ႀကီး၏အစသည္ ပထမေျခလွမ္းပင္ျဖစ္သည္"(ကြန္ျဖဴးရွပ္စ္)မေန႔ကဖိုးေထာင္၏ဘဝသည္ ဆူးႁပြမ္းသည့္ ကႏၲာရ၊ မုန္တိုင္းထန္သည့္ လမိုက္ည၊ မီးလွ်ံၾကားက သစ္တစ္ပင္ပမာ ၾကမ္းတမ္းခက္ထန္ခဲ့သည္။ သူ ဆယ္ႏွစ္သား(ပဥၥမတန္း)တြင္ ဖခင္ေရွ႕ေနႀကီးသည္ ဦးေႏွာက္ေသြးေၾကာျပတ္ရင္း ေသဆံုးခဲ့ရသည္။ တစ္ႏွစ္ခန္႔အၾကာတြင္ သူ႔အေမသည္ ေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳရင္း သူ႔ကို စြန္႔ခြါသြားခဲ့သည္။ သူသည္ မ်က္စိသူငယ္ နားသူငယ္ျဖင့္ မုဆိုးမ ဘြားေအ၏ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္မႈေအာက္တြင္ သူ႔ဘဝကို ဆက္လက္ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ရသည္။
မိခင္၏အစ္ကို၊ အစ္မမ်ား၏ မိသားစုမ်ားႏွင့္ အိမ္က်ဥ္းက်ဥ္းေလးတြင္ ေနထိုင္ခဲ့ရစဥ္ သူသည္ အားလံုး၏ ခိုင္းဖတ္ျဖစ္ခဲ့သည္။ သူ႔ဘက္က မားမားမတ္မတ္ရပ္မည့္သူမွာ အဘြားသာရွိသည္။ က်န္မိသားစုမ်ားက သူ႔အေမအေပၚ မေက်နပ္စိတ္ျဖင့္ သူ႔အေပၚအညႇိဳးသိုစြာ ဘဝကံၾကမၼာ၏ မညႇာမတာမႈက သူ႔ဘက္သို႔ ခ်ိန္ခြင္ညႇာသာခဲ့ေလသည္။ သူစားရသည္က အားလံုး၏အႂကြင္းအက်န္၊ သူ႔အတြက္ သီးသန္႔မရွိ။ က်န္တာကိုစားရသည့္ဘဝ၊ အဘြားက မည္မွ်ရပ္တည္သည္ဆိုေစ၊ အဘြားသည္လည္း သည္သားသမီးတို႔အေပၚ မွီခိုစားေသာက္ရသူမို႔ အခါခပ္သိမ္း သူ႔စားေရးေသာက္ေရးကို ေျဖရွင္းမေပးႏိုင္ခဲ့။
သူသည္ အလိုက္သိစြာျဖင့္ မိမိကိုယ္ကို မိမိဆံုးမခ်ဳိးႏွိ္မ္ရင္းမေျပလည္မႈ၊ မမွ်တမႈ၊ မလွပမႈ၊ ဘဝ၏ခါးသီးမႈမ်ားကို ရင္စည္းအံႀကိတ္ရင္းခံခဲ့သည္။ သူ႔ကို ပညာေပးေနသည္ဆိုေသာ အသိေလးျဖင့္ သူခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးစြာ တန္ဖိုးထားသည့္ ပညာအေမြကို ႀကိဳးစားရယူခဲ့သည္။ သူအိမ္ကထြက္ေျပးရန္စဥ္းစားမိေသာ္လည္း ပညာေရးႏွင့္ အိုးစားကြဲမည္ကို ေၾကာက္ရြံ႕ထိတ္လန္႔မိသျဖင့္ ထိုအေတြးကို ေက်ာခိုင္းခဲ့သည္။
သူသည္ အေဖ့သားပီသစြာ ပညာကို လိုလားခဲ့သည္။ ပညာတတ္မွ ဘဝအဆင့္ျမင့္မားမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အေဖရွိစဥ္က မၾကာခဏဆံုးမခဲ့သည္ကို သူမေမ့။ "ေယာက်္ားေကာင္းဆိုတာ ကို္ယ့္ဘဝကို ကိုယ္ထူေထာင္ႏိုင္ရမယ္၊ ကိုယ့္ဘဝကို ကိုယ္ထူေထာင္ႏိုင္ဖို႔ ပညာကိုႀကိဳးစားပါသား" ဟု တဖြဖြေျပာခဲ့သည့္အေဖ၏ အဖိုးတန္စကားမ်ားက ရင္ထဲတြင္စြဲလို႔ေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူသည္ ထမင္းၾကမ္းခဲကိုဆားျဖဴးစားရသည့္တိုင္ မ်က္ရည္ေပါက္ေပါက္က်ရင္းမွာပင္ အေဖ့စကားမ်ားကို ေျမဝယ္မက် နားေထာင္ ခဲ့သည္။ အဆိုးထဲက အေကာင္းကိုသာ ေတြးခဲ့သည္။ သည္အိမ္၊ သည္မိသားစုမ်ားသည္ သူႏွင့္ သူစိမ္းတစ္ရံဆံမဟုတ္၊ ေသြးရင္းသားရင္းမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ သူ႔ကံတရားအရ ကံစီမံသလိုျဖစ္လာရျခင္းတြင္ သူတတ္ႏိုင္သေလာက္ သည္းခံမည္ဟု အျပဳသေဘာေတြးရင္း ပညာကိုဖိ၍ ႀကိဳးစားခဲ့သည္။
တစ္ႏွစ္တစ္တန္း ထူးခၽြန္စြာ ေအာင္ျမင္မႈမ်ားသည္ သူ႔ဘဝအတြက္ အေပါင္းလကၡဏာစြမ္းအားမ်ားျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ပညာထူးခၽြန္ေသာသူ႔ကို ေတာ္တန္႐ံုအထင္မေသးဝံ့ေတာ့။ ေတာက္မည့္မီးခဲတရဲရဲကို အကဲၾကည့္ရင္း ေအာက္ေျခသိမ္းအလုပ္ေတြကို လုပ္ခိုင္းစၿမဲ။ အိမ္သားေတြခ်ဳိးဖို႔ တိုင္ကီငါးလံုးစာကို တစ္ေန႔ႏွစ္ႀကိမ္ ေရျဖည့္ရစၿမဲ။ သူတို႔အိမ္ႏွင့္ ဆယ္အိမ္စာအကြာရွိ ေရဘံုဘိုင္တြင္ ေရခပ္ရင္း ေရစည္တြန္းခဲ့ရသည့္ဘဝ၊ ေနပူမိုးရြာမေရွာင္ သူလုပ္ရစၿမဲ။သူ႔အေဒၚ၏သား၊ သူႏွင့္ ညီအစ္ကိုဝမ္းကြဲေတာ္သူသည္ သူႏွင့္ ဝိုင္းကူညီရန္ေဝးစြ၊ ေပါ့ေပါ့ေန ေပါ့ေပါ့စားရင္း သူငယ္ခ်င္းမ်ားျဖင့္ အခ်ိန္ျဖဳန္းေနသူ။ ရွစ္တန္းေလာက္တြင္ စီးကရက္ေသာက္သည္မွအစ ကိုးတန္းအေရာက္တြင္ ဘိန္းျဖဴစြဲခဲ့သည္။ သူႏွင့္သက္တူရြယ္တူ ညီအစ္ကိုမို႔ အေရွ႕ႏွင့္အေနာက္၊ ဆီႏွင့္ေရ၊ နံ႔သာဆီႏွင့္ ေနာက္ေခ်းပမာ ႏႈိင္းယွဥ္စရာျဖစ္ရင္း ပတ္ဝန္းက်င္ကေမးေငါ့လာသည့္အခါ သူ႔ေကာင္းသတင္းအတြက္ ဝမ္းသာဖို႔ထက္၊ သားဆိုးအတြက္ ခံျပင္းသည့္အေဒၚျဖစ္သူ၏ ရန္ရွာျခင္းဒုကၡကို သူခံစားခဲ့ရေလသည္။ အေဒၚ၏သားအေပၚ မ်က္ကန္းခ်စ္ႏွင့္ သူ႔အေပၚမတရားက်မႈေၾကာင့္ အေဒၚႏွင့္ ဦးေလးတို႔ အႀကီးအက်ယ္ ရန္ျဖစ္ခဲ့ရဖူးသည္။ အေဒၚ၏ ေယာက်္ားက မခံသာသည့္အဆံုး ဝင္ပါရေလသည္။
" ေဟ့ ဖိုးေထာင္ …. နင္ကအလိမၼာႀကီးတာက အေၾကာင္းမဟုတ္ဘူး၊ နင္္နဲ႔ႏိႈင္းၿပီးငါ့သားကို ပတ္ဝန္းက်င္ကေျပာတာ ငါမခံႏိုင္ဘူး"
"ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္မိလို႔လဲ …အေဒၚ""နင္က လူ႔ေရွ႕က်ေတာ့ မခုတ္တတ္တဲ့ေၾကာင္လိုလုပ္ၿပီး လူသနားေအာင္ေနျပ၊ နင္ အရပ္ထဲမွာ ငါ့သားကို ဘိန္းျဖဴစြဲေနတယ္လို႔ လိုက္ေျပာတယ္ မဟုတ္လား၊ ငါ့သားကို သိကၡာခ်တာ … နင္သိပ္မိုက္႐ိုင္းတာ"
"ကၽြန္ေတာ္…. အေဒၚ့သားေအာင္စိုးအေၾကာင္း ဘယ္သူ႔ငိုမွ ဘာမွ မေျပာပါလား …အေဒၚ"
"နင္ဟာအရိပ္ေနေန အခက္ခ်ဳိးခ်ုဳိးေကာင္၊ နင္ ခုလိုေက်ာင္းေနႏိုင္ေအာင္ ငါတို႔ေငြနဲ႔ ထားထားတာဆိုတာ မသိဘူးလား"
"ေအာင္စိုးက ဘိန္းျဖဴသမား၊ ေဆးသမားေတြနဲ႔ေပါင္းေနတာ၊ ပတ္ဝန္းက်င္က အျမင္ပဲ၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘာမွမေျပာရပါ့လား"
"ေအာင္မယ္၊ နင္ကလား၊ ငါ့သားအေပါင္းအသင္းေတြကိုမ်ား ေဆးသမား ဘိန္းျဖဴသမားတဲ့၊ ပိုက္ဆံခ်မ္းသာတဲ့ လူကံုထံ သားသမီးေတြခ်ည္းဘဲ၊ နင့္အလိုအေဖမရွိ၊ အေမက ေနာက္လင္ယူတဲ့ မ်က္ႏွာမြဲေကာင္ကို ဘယ္သူက အေပါင္းအသင္းလုပ္ခ်င္မွာလဲ"
"အေဒၚ. .. စကားကိုၾကည့္ေျပာပါ၊ ကၽြန္ေတာ့္အေမဟာ အေဒၚညီမပါ၊ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အေဒၚ့တူအရင္းပါ"
"နင္က မေက်နပ္ေတာ့ ဘာလုပ္ခ်င္လဲ၊ လုပ္စမ္း….ေက်းဇူးကန္းတဲ့ေကာင္၊ ေခြးလိုကိုက္တဲ့ေကာင္၊ အလကားေကာင္"
"ေဟ့ … မိခိုင္၊ နင့္စကားေတြ လြန္ၿပီ"
"အစ္ကိုမပါနဲ႔၊ ဒီေကာင္က လူႀကီးေတြေရွ႕တစ္မ်ဳိး၊ ကြယ္ရာတစ္မ်ဳိးနဲ႔၊ ကၽြန္မတို႔ကိုေက်းဇူးမေထာက္၊ ကၽြန္မတို႔ကပဲ သူ႔ကို မတရားခိုင္းေစ အႏိုင္က်င့္ေနသလို ပတ္ဝန္းက်င္မွာ သတင္းလြင့္ေနတာ … ကၽြန္မအကုန္သိတယ္"
"နင္ …. ေတာ္ေတာ့"
"မေတာ္ႏိုင္ဘူး … သူက လူလိမၼာ၊ လူေတာ္ႀကီးပံုစံနဲ႔ အသားယူၿပီးမာန္တက္ေနတာ .. အစ္ကိုဘာမွမသိဘူး၊ ကၽြန္မသားက ႐ိုုး႐ိုးအအ…ရွင့္"
"ေဟ့ … မိခိုင္၊ အစ္ကိုေမာင့္စကားကို နားေထာင္စမ္း၊ နင့္သားကို နင္ရေအာင္ဆံုးမ၊ နင္အလိုလိုက္လြန္းလို႔၊ နင္ဖံုးဖိလို႔ တခ်ဳိ႕ကိစၥေတြ ငါဖေအေတာင္ ဘာမွသိရတာမဟုတ္ဘူး၊ ဖိုးေထာင္ကို မဲမေနနဲ႔"
အေဒၚ့ေယာက်္ားဝင္ေျပာလိုက္မွ အေဒၚကၿငိမ္သြားသည္။ ဦးေလးေမာင္က ဖိုးေထာင္ကို ေခ်ာ့ေမာ့ႏွစ္သိမ့္သည္။ ထိုေန႔က အဘြားက ဥပုသ္ေစာင့္ရန္ ရိပ္သာသြားေန၍ ရန္ပြဲအေၾကာင္းကို မသိလိုက္။ ဖိုးေထာင္ ထိုညက တစ္ညလံုးအိပ္မေပ်ာ္ခဲ့။ အေဒၚ၏ရင့္သီးသည့္စကားမ်ားကို ျပန္လည္ၾကားေယာင္ရင္း စိတ္ထိခိုက္ခဲ့ရသည္။ လူဆိုးႏွင့္ လူေကာင္း၊ အမိုးတစ္ခုထဲေအာက္၊ ၾကမ္းတစ္ေျပးတည္းတြင္ အတူရွိေနသမွ် ပတ္ဝန္းက်င္၏ႏႈိင္းယွဥ္ခံထားမႈမ်ားကလည္း သူ႔ကိုသာ အေလးေပးေနမည္။ လယ္ျပင္တြင္ ဆင္သြားသလို ထင္ရွားေနသည့္ သူႏွင့္စိုးေအာင္တုိ႔၏ ေကာင္းသတင္း ဆိုးသတင္းမ်ားသည္ စိုးေအာင္ ကိုးတန္းက်ေသာအခါ အေျခအေန ပိုဆိုးလာေတာ့သည္။ဆယ္တန္းသည္ သူ႔ဘဝ၏ တက္လမ္းဆုတ္လမ္းကို အတိအက် အေျဖေပးေတာ့မည္။ သူ သတိႀကီးစြာထားရင္း ရည္မွန္းခ်က္ကို အပ်က္မခံဘဲ အရွိန္ျမႇင့္၍ ႀကိဳးစားခဲ့သည္။ သူ႔တြင္ အတြင္းရန္အျပင္ရန္ ဝိုင္းဝိုင္းလည္ေနသည္။ သူစာက်က္လွ်င္ အေဒၚက မၾကည္ျဖဴ။ ရန္ရွာသည္။ ရန္လုပ္သည္။ ဦးေလးေမာင္ကလည္း အလုပ္ျဖင့္ နယ္သို႔သြားရသည့္ကာလ။ သူ႔မိန္းမႏွင့္ သမီးႏွစ္ေယာက္က်န္ခဲ့သည္။ ဦးေလးေမာင္မိန္းမက သေဘာမဆိုးေသာ္လည္း အျပင္ဗာဟီရကိစၥေတြကို မနားတမ္းခုိင္းတတ္သည္။
သည္ၾကားထဲ စိုးေအာင္က တစ္ေမွာင့္။ စာေမးပြဲက်၍ ပို၍ ပ်က္စီးလာသည္။ သူ႔ကိုရိသည္။ အေမကေသြးထိုးထား၍ စိုးေအာင္က သူ႕အေပၚအျမင္မၾကည္။ သူ႔အေပါင္းအသင္းေတြက ဖိုးေထာင္ကိုရန္စသည္။ စိုးေအာင္တို႔အုပ္စု ပိုမိုပ်က္စီးလာရာတြင္ ရပ္ကြက္ထဲတြင္ လူဆိုးစာရင္းဝင္သည့္ေန႔ စိုးေအာင္တို႔အုပ္စုက ေခ်ာင္း႐ိုက္ျခင္းကို သူခံခဲ့ရၿပီး ေဆး႐ံုတြင္ ႏွစ္ပတ္ေနခဲ့ရသည္။ ထုိကိစၥတြင္ သူက လြန္သလိုလိုျဖင့္ အေဒၚက သူ႔ကိုနာမည္ဖ်က္ဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ေသာ္လည္း သူေတာ္ေကာင္းနတ္ေကာင္းမရင္း အမႈမွန္ကို လူတိုင္းသိခဲ့ၾကရသည္။ သူက မုန္းစကို တိုေစလိုေသာသေဘာျဖင့္ သူ႔ကို႐ိုက္သူမ်ားအား ခြင့္လႊတ္ခဲ့ေသာ္လည္း ကိုယ္ျပဳေသာကံ ကိုယ့္ဆီျပန္သေဘာျဖင့္ ဘိန္းျဖဴမႈျဖင့္ အဖမ္းခံခဲ့ရၾကသည္။ စိုးေအာင္တို႔ သားအမိ အႀကီးအက်ယ္တုန္လႈပ္ေၾကာက္ရြံ႕ရင္း သူတို႔၏မေကာင္းစိတ္မ်ားကို အရွိန္သတ္ခဲ့သည္။
သူေဆး႐ံုတြင္ရွိစဥ္ သူ႔ဘဝအတြက္ အေကာင္းဆံုးကို သူေတြးခဲ့ ေရြးခဲ့သည္။ သူဘြဲ႔ရမွျဖစ္မည္ဟု ခိုင္ခိုင္မာမာ သႏၷိ႒ာန္ခ်ခဲ့သည္။ သူ႔ေက်ာင္းမွ ဆရာ/ဆရာမမ်ား၊ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၊ ၿပီးေတာ့ သူ႔အဘြား အားလံုး၏ ေစတနာေမတၱာျဖင့္ သူ႔က်န္းမာေရးကို ျပန္လည္တည္ေဆာက္ခဲ့ရသည္။ သူ႔အတန္းပိုင္ ဆရာဦးမ်ဳိးက သူ႔ကိုလက္ကမ္းႀကိဳဆိုခဲ့သည္။
"စာေမးပြဲနီးရင္ ဆရာ့အိမ္မွာစာလာက်က္၊ ဆရာ စာလည္းသင္ေပးမယ္၊ ငါ့တပည့္က အိမ္တြင္းေရးေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာမွ ဖြင့္မေျပာခဲ့ဘဲကုိး၊ ဆရာတတ္ႏိုင္သေလာက္ ကူညီမယ္ကြာ၊ ဘာမွ အားမနာနဲ႔"
"ဟုတ္ကဲ့ပါဆရာ … ဆရာ့ေက်းဇူး ႀကီးလွပါတယ္"
ဆရာသည္ သူ႔အတြက္ အရိပ္ေကာင္းပီသခဲ့သည္။ သူ႔အတြက္ အင္အားတစ္ရပ္ျဖစ္ခဲ့သည္။ သူေဆး႐ံုမွဆင္းေတာ့ ဦးေလးေမာင္ နယ္ကျပန္ေရာက္လာသည္။ သူ႔သတင္းကိုၾကားၿပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္ခဲ့သည္။ သူ႔ကို အျပစ္တင္သည္။
"မင္းကလည္းမင္းပဲ … ညဥ့္နက္သန္းေခါင္မွ အိမ္ျပန္ရတယ္လို႔"
"သူငယ္ခ်င္းအိမ္မွာ စာသြားက်က္တာပါဦးေလး.."
" အေဒၚက ဆယ့္တစ္နာရီဆို မီးပိတ္ပစ္တာဦးေလးရဲ႕၊ ေရနံဆီမီးခြက္နဲ႔ က်က္မယ္ဆိုေတာ့လည္း မီးေလာင္မယ္၊ အႏၲရာယ္ရွိတယ္ဆိုၿပီး က်က္ခြင့္မေပးဘူး၊ ေန႔ဘက္က်ေတာ့လည္း ေက်ာင္းတစ္ဖက္နဲပ အိမ္အလုပ္ေတြ အကုန္လုပ္ေပးရေသးတာ"
"ေအးေလ … ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ကြာ၊ အႏၲရာယ္ကင္းေအာင္လည္းေန … စာေမးပြဲေအာင္ဖို႔လည္း ႀကိဳးစားေပါ့"
"ဟုတ္ကဲ့ပါ … ဦးေလး"
သူစာေမးပြဲေျဖဖို႔တစ္လေလာက္အလို အအိပ္ပ်က္အစားပ်က္အလုပ္က ပင္ပန္းရင္းဖ်ားခဲ့သည္။ အဘြားက သူ႔ကို ေငြငါးရာေပးရင္း ေဆးခန္းသို႔ လႊတ္သည္။ ႏွစ္ရက္ဆက္သြားရသျဖင့္ ေငြတစ္ေထာင္ကုန္သည္။ ဆရာဝန္ကိုေတာင္းပန္ရင္း အေႂကြးတင္ခဲ့သည့္ ေငြငါးရာကို တစ္ပတ္အတြင္းျပန္ရွာေပးပါမည္ဟု ေျပာခဲ့ရသည္။ အဖ်ားေၾကာင့္ စာမက်က္ႏိုင္ခဲ့ျခင္းကို စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရျခင္းထက္ အေႂကြးငါးရာက သူ႔ေခါင္းေပၚတြင္ ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုးျဖစ္ခဲ့သည္။ သူ႔ေခါင္းကို အလုပ္ေပးရင္း အဖ်ားေပ်ာက္၍ ေနေကာင္းသည့္ေန႔တြင္ ေစ်းနားကဆန္ဆိုင္သို႔ေျပးရင္း ဆန္အိတ္အတင္အခ်အလုပ္ကို ၾကားေပါက္အေနျဖင့္ခိုင္းရန္ သူ႔အက်ဳိးအေၾကာင္းကို ေျပာျပရသည္။ ဆိုင္ရွင္က သိပ္လက္မခံခ်င္။ သူ႔အလုပ္သမားႏွင့္သူ ျပည့္ေနၿပီဟု ျငင္းသည္။
သူ႔အျဖစ္ကို သနားေအာင္ေျပာရေတာ့သည္။ သူ႔အတြက္ ေငြငါးရာသည္ ငါးေသာင္းငါးသိန္းပမာ ဝန္ေလးလြန္းလွသည္။ သို႔ျဖင့္ သူ ဆန္အိတ္အတင္အခ်ႏွစ္ရက္လုပ္ေပးရသည္။ ေငြေလးရာရသည္ႏွင့္ ေဆးခန္းသို႔ေျပးရင္း အေႂကြးငါးရာမွ ေလးရာကို ေျပးဆပ္ရသည္။ ဆရာဝန္က သူ႔အျဖစ္ကိုၾကားသည့္အခါ တစ္ရာကိုေလ်ာ့ေပးလိုက္သျဖင့္ သူ႔မွာ သိန္းထီေပါက္သလို ဝမ္းသာခဲ့ရသည္။
"ဘဝဆိုတာ…ပန္းေမႊ႕ရာေရႊေကာေဇာမဟုတ္ပါ့လား၊ ပန္းေမႊ႕ရာေရႊေကာေဇာျဖစ္ေအာင္ ငါဘြဲ႔ရမွျဖစ္မယ္။ ဆယ္တန္းေအာင္ ေအာင္ ငါအေသအလဲႀကိဳးစားမယ္" ဟု ဖိုးေထာင္ေခါင္းထဲတြင္ သံမႈိႏွက္သလို စြဲခဲ့ေလသည္။"ဖိုးေထာင္ .. မင္းနတ္စည္းစိမ္ မခံခ်င္ဘူးလား"
စိုးေအာင္က သူ႔ကိုအေရာလာဝင္သည္။ သူ႔လက္ထဲမွ စီးကရက္ကိုၾကည့္ရင္း စီးကရက္ထဲတြင္ ဘာေတြပါသည္ကို ဖိုးေထာင္ေကာင္းစြာ သိသည္။
"နတ္စည္းစိမ္ဆိုတာ ငါတို႔လူမ်ဳိးေတြနဲ႔ မထိုက္တန္ပါဘူး"
"ဟား … ဟား.. ဖိုေထာင္က အေျပာေကာင္းကြာ"
သူစာက်က္ေနရာသို႔ လာေႏွာင့္ယွက္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ သူက အလိုက္အထိုက္ေျပာရင္း အကဲၾကည့္ေနရသည္။
"တစ္ဖြာေလာက္ ႐ႈိက္ၾကည့္ပါ့လား ဘရားသား"
"ဟာ…ေနပါေစကြာ"
"မင္း … အရသာမသိေသးလို႔ပါ၊ သိရင္သိပ္ႀကိဳက္သြားမွာ"
"ေဆးလိပ္ဆိုတာ မူးယစ္ေဆးဝါးရဲ႕အစပဲကြ"
"ခင္ဗ်ား…ဘုန္းႀကီးဝတ္ဖို႔ပဲ ေကာင္းတယ္"
သူၿပံဳးရင္းသည္းခံလိုက္သည္။ စိုးေအာင္က သူ႔နားကထြက္သြားၿပီး ကက္ဆက္ကို အက်ယ္ႀကီးဖြင့္လိုက္ေတာ့သည္။ ဒုကၡရပ္တိုင္းတြင္ ေအာင္ျမင္မႈ မ်ဳိးေစ့တစ္ေစ့ ပါတတ္သည္ဆိုသည့္ သူဆည္းပူးဖတ္႐ႈသည့္ စာအုပ္တစ္အုပ္မွ စာေၾကာင္းေလးကို သတိရရင္း သူ႔အလုပ္ သူဆက္လုပ္သည္။ ဆရာမ်ဳိးကိုသတိရၿပီး ေနာက္ရက္ကို ဆရာမ်ဳိးအိမ္ သြားမည္ဟု ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ သည္အတိုင္းဆို မလြယ္။ သူ႔တြင္ အေႏွာင့္အယွက္ေတြကမ်ားလြန္းသည္။ စိုးေအာင္သူငယ္ခ်င္းေတြက သူေရခပ္သည့္အခါ္တြင္ မၾကားတၾကား ေလွာင္ေျပာင္ၾကျပန္သည္။
"ေရသည္ေမာင္ေမာင္ ေရႊခ်သလိုေျပာင္လိမ့္မယ္…ပလို႔ဂ်ိ"
" ေရသည္ေမာင္ေမာင္ အိုနာစစ္လို ေျပာက္လိမ့္မယ္ …ဟား..ဟား..ဟား.."
သူ႕ေဒါသကို မ်ဳိသိပ္ႏိုင္ခဲ့ၿပီ၊ ဘဝေပးအသိက သူ႔စိတ္ကို ရင့္က်က္ခိုင္ခန္႔ေစခဲ့ၿပီ။ သူတစ္ပါးကို ေႏွာင့္ယွက္ဖို႔ ေလွာင္ေျပာင္ဖို႔က သူတို႔အလုပ္၊ သည္းခံျခင္းပါရမီကို တည္ေဆာက္ဖို႔က သူ႔အလုပ္။ သူမၾကားဟန္ျပဳၿပီး ကိုယ့္အလုပ္ ကိုယ္လုပ္ခဲ့သည္။ သို႔ျဖင့္ သူသည္ စာေမးပြဲေအာင္ရန္ တစ္စိတ္တည္းျဖင့္ အဘြားထံခြင့္ပန္ရင္း ညစာစားၿပီးသည္ႏွင့္ ဆရာ့အိမ္သို႔ ထြက္ခြာခဲ့သည္။ မ်က္ေစာင္းခဲရင္း က်န္ခဲ့မည့္အေဒၚႏွင့္ နတ္စည္းစိ္မ္ခံစားရင္းက်န္ခဲ့မည့္ စိုးေအာင္တို႔ကို ေက်ာခိုင္းခဲ့သည္ႏွင့္ သူ႔အတြက္ အကုသိုလ္အေမွာင္မိုက္ႏွင့္ ကင္းကြာသြားသလို ခံစားလိုက္ရေလေတာ့သည္။သူဆယ္တန္းကို ဂုဏ္ထူးသံုးခုျဖင့္ ေအာင္ျမင္ခဲ့ေလသည္။ သူ႔ဘဝေရဆန္လမ္းအတြက္ အားမာန္မ်ားကိုစုစည္းရင္း တက္က်ဳိးလွ်င္ လက္ထုိးေလွာ္မည္ဆိုသည့္ သံမဏိစိတ္ဓာတ္ျဖင့္ ရည္မွန္းခ်က္ပန္းတိုင္သို႔ ဆက္လက္ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့သည္။ ဇနကထံုး ႏွလံုးမူခဲ့သည္။ "ေယာက်္ားတံခြန္ လူရည္ခၽြန္က ေကာင္းကင္တမြတ္ ၾကယ္ကုိဆြတ္လည္း မလြတ္စတမ္း ရၿမဲလမ္း" ဟု ပညာရွိစကားမြန္ကို ႏွလံုးစြဲပိုက္ရင္း သူ႔ခရီးသူႏွင္ခဲ့သည္။
သူ ဝင္ခြင့္ရသည့္စက္မႈတကၠသိုလ္မတက္မီ ဆိုက္ကားနင္းရင္းေငြစုခဲ့သည္။ စာေစာင္ေတြ သတင္းစာေတြကို လက္ေပြ႕ ေရာင္းခဲ့သည္။ သူ တကၠသိုလ္တက္ရင္း ထိုအလုပ္မ်ားကိုမစြန္႔။ စတိုင္ပင္ေထာက္ပံ့ေငြ တစ္လ ၇၅က်ပ္ျဖင့္ ၿခိဳးၿခံေခၽြတာရင္း ပညာယူရင္း ဘဝအေမာကိုေျဖခဲ့သည္။ ဆရာသမားတို႔၏ ေက်းဇူးကိုသူမေမ့။ အတြင္းရန္မ်ားႀကီးမားသည့္ အဘြား၏ အိမ္ကေလးမွာပင္ ဆင္းရဲပင္ပန္းစြာ၊ သည္းခံ ၿခိဳးၿခံစြာေနရင္း ဘဝကို ရဲရင့္စြာရင္ဆိုင္ခဲ့သည္။ ေရလွည္းတြန္းရသည့္ အလုပ္ကိုလည္း မပ်က္ခဲ့ရ။ သူထမင္းငတ္ျခင္းထက္ ပညာငတ္မွာကိုသာ ေၾကာက္ရံြ႕ရင္း ပညာကို အမိအရ ဖက္တြယ္လာခဲ့သည္။
စိုးေအာင္လည္း စာေမးပြဲက်၍ ေက်ာင္းထြက္ရသည္။ သူ႔အေဖ႐ံုးတြင္ အလုပ္ဝင္ရင္း မၾကာမီ မိန္းမယူသည္။ မိန္းကေလးကလည္း ဆယ္တန္းမေအာင္။ သူတို႔အိမ္တြင္ လူဦးေရတစ္ေယာက္တိုးလာသလို ျပႆနာကပါ စလာျပန္သည္။ စိုးေအာင္၏ ေခြးၿမီးေကာက္ က်ည္ေတာက္စြပ္သည့္ ဇာတ္လမ္းတြင္ စိုးေအာင္တစ္ေယာက္ အေပါင္းအသင္းေဟာင္းမ်ားႏွင့့္ တြဲရင္း ဘိန္းျဖဴသံသရာျပန္လည္ျပန္သည္။
စိုးေအာင္မိန္းမသည္ သူ႔ေယာက်္ားကိုစိတ္ပ်က္ရင္း ဖိုးေထာင္ကိုေလးစားၾကည္ညိဳလာျခင္းသည္ ျပႆနာ၏ အစပင္ျဖစ္သည္။ သူ႔ဘက္က အေနမွန္ေသာ္လည္း မိန္းကေလးကမေနတတ္၊ လြန္ကဲေသာဂ႐ုစိုက္မႈမ်ားျဖင့္ သူ႔ကို ခ်ဥ္းကပ္စြဲေဆာင္လာသည့္အခါတြင္ သူသည္ အျပင္ေဆာင္တြင္ ငွားရမ္းေနထိုင္ရန္ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ေလသည္။ သူ႔ရည္မွန္းခ်က္ကို သည္အေျခအေနေရာက္ခါမွ အပ်က္အစီးအတိမ္းအပါးမခံႏိုင္။ သို႔ျဖင့္ သူသည္ အဘြားႏွင့္ ဦးေလးကို ခြင့္ပန္ရင္း အျပင္ေဆာင္သို႔ ေရာက္ခဲ့ေတာ့သည္။
သူသည္ ငတ္တစ္လွည့္ ျပတ္တစ္လွည့္ျဖင့္ ပညာေရးခရီးကိုႏွင္ခဲ႔ရသည္။ သူငယ္ခ်င္းေကာင္းတို႔၏ ကူညီေစာင့္ေရွာက္မႈမ်ားျဖင့္ က်ားကန္ရင္း သူ႔ခရီးကုိ ဆက္လွမ္းရသည္။
စတုတၳႏွစ္တြင္ သူ႔ဘဝထဲသို႔ တစ္တန္းတည္း တစ္ႏွစ္တည္းမွ သူငယ္ခ်င္း "ေဝ" သည္ အခ်စ္တေစၧေျခာက္ရင္းေရာက္လာခဲ့ျပန္သည္။ ေဝ့အလွက ေအးခ်မ္းသည္။ မာနကင္းသည္။ စိတ္သေဘာျပည့္ဝသည္။ သူသည္ အခ်စ္ပဒုိင္းသီးကိုစားရင္း အ႐ူးအမူးျဖစ္ခဲ့သည္။ သူတို႔ခ်စ္သက္တမ္းတစ္ႏွစ္ခန္႔တြင္ ေဝ့မိဘမ်ားက သူ႔အေၾကာင္းကိုစံုစမ္းသိရွိၿပီး လမ္းျဖတ္ခိုင္းခဲ့သည္။ ေဝကလည္း မိဘ အသိုက္အဝန္းကို မလြန္ဆန္ရဲသူ၊ ခ်စ္သတၱိနည္းသူမို႔ ဖိုးေထာင္ကိုစိမ္းကားျပတ္ေတာက္စြာ လမ္းခြဲခဲ့သည္။ သည့္အတြက္ သူသည္ ဘဝပ်က္မတတ္ ခံစားခဲ့ရသည္။ တစ္သက္တာ တစ္ေယာက္ အခ်စ္မ်ဳိးျဖင့္ ခ်စ္ခဲ့သည္မို႔ တေဝေဝျဖင့္ အခ်စ္႐ူးႀကီးျဖစ္ခဲ့ရေသးသည္။ အရက္သမားႀကီးမျဖစ္ခဲ့သည့္အတြက္ သူ႔ကိုယ္သူ ေက်းဇူးတင္မိေသးသည္။
စာဖန္သန္ေသာ သူ႕အေဖေျပာျပခဲ့ဖူးသည့္ ဂ်ိမ္းစ္လွေက်ာ္၏ ေမာင္ရင္ေမာင္ မမယ္မဝတၳဳကို ျပန္သတိရမိသည္။ ေမာင္ရင္ေမာင္ ေထာင္ထဲမွ အဖဦးေပၚလာ၏ ႐ုပ္အေလာင္းေနရာတြင္ အစားဝင္ရင္း မေၾကာက္နဲ႔ဟူေသာ ဖခင္စကားကို ႏွလံုးစြဲပိုက္ကာ အသက္ေဘး၊ အက်ဥ္းေဘးမွ လြတ္ေျမာက္ခဲ့ပံု၊ ေမာင္ရင္ေမာင္သည္ ႐ုပ္ဖ်က္ၿပီး မိခင္ မဖားဥတဲတြင္ သားအမိေတြ႔ဆံုရာ ေမာင္ျမတ္သာ မမယ္မတို႔ မဂၤလာေဆာင္မွ လြင့္ပ်ံလာသည့္ ဆိုင္းသံေတြၾကားရခိုက္ အသည္းကြဲမတတ္ခံစားရင္း အေမ မဖားဥကို လုပ္ေကၽြးျပဳစုဖို႔ အသိတရားဝင္ခဲ့ပံုတို႔သည္ သူအႀကိဳက္ဆံုးအခန္းမ်ား၊ အေဖ့ေျပာစကားျဖင့္ ဝတၳဳကိုနားေထာင္ခဲ့သလို သူကိုယ္တိုင္လည္း ဖတ္႐ႈခဲ့ရသည့္ဝတၳဳ၊ သူျပန္သတိရရင္း သူ႔ႏွလံုးသားျပႆနာကို သူကိုယ္တိုင္ ကုစားခဲ့သည္။
ဆင္ေျပာင္ႀကီး အၿမီးက်မွ အတစ္မခံႏိုင္ေတာ့။ သူဘြဲ႕ရဖို႔ သူ အႏွစ္ႏွစ္အလလ ဒုကၡမ်ားစြာျဖင့္ နပန္းလံုးရင္း ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ရသည့္ သူ႔ရည္မွန္းခ်က္ပန္းတိုင္ အေဝးမခံႏိုင္ေတာ့ေပ။ ဆရာႀကီး ပီမိုးနင္း၏ အဆံုးအမစကားျဖင့္ သူ႔ကို္ယ္သူ ျပန္လည္ကုစားထိန္းမတ္ရင္း ေဝ ဆိုေသာ မိန္းကေလးကို သူေမ့ပစ္ခဲ့သည္။ တေရြ႕ေရြ႕ကုန္ဆံုးေနသည့္ အခ်ိန္ တျဖည္းျဖည္း နီးကပ္လာသည့္ စာေမးပြဲ၊ တသသ ေမွ်ာ္မွန္းခဲ့ရသည့္ ပန္းတိုင္ အားလံုးသည္ သူ႔ကိုအသည္းကြဲအေဆြးသမားႀကီးလုပ္ေနဖို႔ ခြင့္မေပးေတာ့ေပ။
သို႔ျဖင့္ သူသည္ ဘဝ၏အမွန္တရားသို႔ ဦးတည္ရင္း ပစၥဳပၸန္တည့္တည့္ကို သူ႔အတြက္ အက်ဳိးရွိေအာင္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ခဲ့ေလသည္။ သူႀကိဳးစားခဲ့သည့္အခ်ိန္္မ်ားသည္ ေရႊပမာတန္ဖိုးရွိရင္း သူ႔အတြက္ လွပေသာ အနာဂတ္ကို ဖန္ဆင္းေပးခဲ့ေလသည္။
သူသည္ တကၠသိုလ္မေရာက္မီ ေရွ႕ပိုင္းတြင္ သက္လံုေကာင္းစြာျဖင့္ ပန္းတိုင္ရွိရာသို႔ေျပးခဲ့သည္။ သူ တကၠသိုလ္ေရာက္သည္မွ ပန္းတိုင္သို႔ သူ၏ သတၱိ၊ ဇြဲ၊ လံုံ႔လတို႔ျဖင့္ ဆက္လက္ေျပးခဲ့သည္။
ယေန႔ ဖိုးေထာင္ေခၚ အင္ဂ်င္နီယာႀကီး ဦးေနမင္းလွ်ံသည္ ဘဝကိုေအာင္ပြဲခံရင္း မေန႔က ဖိုးေထာင္၏ဘဝကို တစ္သက္တာ ထာဝရ မေမ့ရင္တြင္ ကမၸည္းတင္ရင္း အမွတ္ထင္ထင္ ရွိေနေပေတာ့သည္။
credit to mmcyber