Thursday 29 May 2014

ေအာင္ဆန္း (၂) ( ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ အဂၤလိပ္လိုေရးျပီး ေဒါက္တာေအာင္ခင္ ျမန္မာျပန္သည္)

ဂ်ပန္ႏွင့္ မဟာမိတ္ဖဲြ႔ျခင္း
 သခင္ေအာင္ဆန္းသည္ လက္နက္ကိုင္တိုက္ပဲြဆင္ႏဲႊရန္ လိုအပ္ေကာင္းလိုအပ္မည္ဟု ယူဆခဲ့သည္မွာ ကာ လအတန္ၾကာကပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ကေလးဘ၀က တိုက္ခိုက္ေတာ္လွန္ရန္ စိတ္ကူးယဥ္အိပ္မက္ခဲ့ေသာ္လည္း လြတ္လပ္ေရးကို အေျခခံဥပေဒေဘာင္အတြင္းမွ ႏုိင္ငံေရးနည္းျဖင့္ ရယူႏုိင္မည့္ အလားအလာကို အစဥ္တ စိုက္ ပယ္ထားခဲ့သူမဟုတ္ပါ။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀က အစိုးရ၀န္ထမ္း (ထိုစဥ္က အုိင္စီအက္၊ ဘီစီ အက္) စာေမးပဲြေျဖဆိုကာ ၎တို႔၏ပညာရွင္ပီသစြာ ႏုိင္ငံေရးလုပ္ကိုင္မႈႏွင့္ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ထက္သန္မႈတို႔ေၾကာင့္ သူကိုယ္တုိင္ေလးစားေသာ အိႏၵိယႏုိင္ငံေရးသမားအခ်ဳိ႕၏ နမူနာအတိုင္း လုပ္ကိုင္ရန္ကိုလည္း သခင္ေအာင္ ဆန္း စဥ္းစားခဲ့ဖူး၏။ အမ်ားသိ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္တဦး ျဖစ္လာၿပီးေနာက္ပိုင္း၌ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ အဂၤလိပ္စာပါေမာကၡအား ေပးပို႔ေသာ စာတေစာင္တြင္ သူသည္ ‘ၿငိမ္းခ်မ္းေသာ ေတာ္လွန္ေရးသမား’ သာ ျဖစ္သည္ဟု ေရးသားခဲ့ေၾကာင္း ၾကားသိရပါသည္။

သို႔ေသာ္လည္း ျမန္မာႏိုင္ငံအတြင္း အေရးအခင္းမ်ား၏ ဒီ ေရလႈိင္းသည္ သူ႔အား သေဘာထားေျပာင္းလဲေစခဲ့သည္။ ၁၉၄၀ ခုႏွစ္က သူ၏ ေတြးေခၚပံုကို ေအာက္ပါအ တိုင္း ရွင္းျပထားပါသည္။“က်ေနာ္တဦးခ်င္းအေနႏွင့္ကား က်ေနာ္တို႔၏ အေရးေတာ္ပံုအတြက္ ကမၻာ့၀ါဒျဖန္႔မႈႏွင့္ ကမၻာ့အကူအညီလို သည္မွာ မွန္ေသာ္လည္း အဓိကလုပ္ငန္းမွာ ျပည္တြင္းတြင္သာရွိသည္။ အဓိကလုပ္ငန္းမွာ အမ်ဳိးသားေရး တုိက္ပဲြအတြက္ ျပည္သူလူထုကို စည္း႐ံုးရန္ျဖစ္သည္ဟု ယူဆခဲ့သည္။ က်ေနာ့္မွာလည္း အၾကမ္းဖ်ဥ္းအစီအ စဥ္တခုရွိခဲ့သည္။ ၎အစီအစဥ္မွာ ၿဗိတိသွ်နယ္ခ်ဲ႕စနစ္ကို တျပည္လံုးတြင္ ဆန္႔က်င္ရန္၊ ဤလႈပ္ရွားမႈကို ကမၻာ့အေျခအေန ဗမာ့အေျခအေနႏွင့္အညီ တဆတဆတိုးခ်ဲ႕ရန္၊ ၿမိဳ႕ေနအလုပ္သမား ေတာေနအလုပ္သ မားတို႔၏ ေဒသအလိုက္သပိတ္မ်ားမွစ၍ အေထြေထြသပိတ္မ်ား၊ အခြန္အခေပးေရးသပိတ္မ်ားအထိ တိုးခ်ဲ႕ ဆင္ႏဲႊရန္၊ တက္ႂကြလာေသာ ၀ါဒျဖန္႔ခ်ိမႈမ်ားျဖစ္သည့္ လူထုဆႏၵျပပဲြမ်ား ခ်ီတက္ပဲြမ်ားမွစ၍ ျပည္သူတို႔၏ အာ ဏာဖီဆန္ေရးတိုက္ပဲြအထိ ဆက္လက္ဆင္ႏဲႊရန္၊ စီးပြားေရးအရတြင္လည္း ၿဗိတိသွ်ကုန္ပစၥည္းမ်ားကို သပိတ္ ေမွာက္ရာမွစ၍ လူထုႏွင့္ခ်ီ၍ အခြန္မေပးေရးတိုက္ပဲြအထိ ဆင္ႏဲႊရန္ စစ္ဖက္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဖက္ႏွင့္ ပုလိပ္ဖက္ ကင္းစခန္းမ်ား ဆက္သြယ္ေရးလမ္းေၾကာင္းမ်ားကို ေျပာက္က်ားနည္းႏွင့္ ၀င္ေရာက္တိုက္ခိုက္၍ ဗမာျပည္အ တြင္း ၿဗိတိသွ်အုပ္ခ်ဳပ္မႈစနစ္ကို လံုး၀သြက္ခ်ာပါဒလိုက္သည္အထိ တိုက္ပဲြဆင္ႏဲႊရန္၊ ထိုအခါ ကမၻာျဖစ္ေပၚတိုး တက္မႈႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ ေနာက္ဆံုးပိတ္အာဏာသိမ္းပဲြကို ဆင္ႏဲႊရန္ အစီအစဥ္ပင္ျဖစ္သည္။

ၿဗိတိသွ်အစိုးရ၏ လက္နက္ကိုင္တပ္မ်ား၊ အထူးသျဖင့္ ၿဗိတိသွ်လူမ်ဳိးမဟုတ္ေသာ တပ္မ်ားသည္ က်ေနာ္တို႔ဘက္သို႔ ကူး ေျပာင္းလာၾကလိမ့္မည္ဟုလည္း က်ေနာ္တြက္ခဲ့သည္။ ဤအစီအစဥ္တြင္ ဂ်ပန္မ်ား ၀င္ေရာက္တိုက္ခိုက္မႈကို လည္း မွန္းဆခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ဤေနရာတြင္ က်ေနာ္မွာ ရွင္းလင္းေသာအျမင္ မရွိခဲ့ေပ။ ထိုအခါက က်ေနာ္ တို႔အထဲမွ မည္သူမွ် ရွင္းရွင္းလင္းလင္းမရွိခဲ့။ သို႔ေသာ္ ယခုျဖစ္ပ်က္ၿပီးသြားသည့္အခါတြင္ကား လူအခ်ဳိ႕အေန ႏွင့္ က်န္လူမ်ားထက္ပို၍ သိျမင္ခဲ့ဟန္ ဟန္ေဆာင္ေကာင္း ေဆာင္ၾကမည္။)”အထက္ပါအၾကံအစည္မ်ားမွာ သူ၏ “ႀကီးမားေသာအစီအစဥ္” သာျဖစ္ေၾကာင္း သခင္ေအာင္ဆန္း ၀န္ခံခဲ့ပါ သည္။ သူ၏ ရဲေဘာ္ရဲဘက္မ်ားတြင္ ထိုစီမံကိန္းကို ေထာက္ခံသူ မမ်ားလွပါ။ ထိုကဲ့သို႔မေထာက္ခံျခင္းမွာ သ ခင္ေအာင္ဆန္းအျမင္အရ “က်ေနာ္တို႔မွာ ဓနရွင္ေပါက္စ ဇာတိရွိသူမ်ားျဖစ္ရာ စဥ္းစားရာ ေျပာဆိုရာတြင္ ရဲရင့္သေလာက္၊ ျပတ္သားေသာ ေဆာင္႐ြက္ခ်က္ကိုလုပ္ရာ၌ တြန္႔ဆုတ္ေလ့ရွိၾကေလသည္။ ျပည္သူလူထုကို ႏႈိးဆြရမည့္လုပ္ငန္း ၾကာရွည္ခက္ခဲမည္ကိုလည္း စိတ္မရွည္ၾကေပ။

က်ေနာ္တို႔အမ်ားစုမွာ လူထုတိုက္ပဲြအ ေၾကာင္း ေျပာေဟာၾကေသာ္လည္း လူထုတိုက္ပဲြ အက်ဳိးအာနိသင္ကုိ သေဘာမေပါက္ၾက” စသည္တို႔ေၾကာင့္ ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ သခင္ေအာင္ဆန္းသည္ အမ်ဳိးသားေရး၀ါဒီမ်ား ေျပာက္က်ားတုိက္ပဲြဆင္ႏဲႊႏုိင္ရန္ လက္နက္မ်ားရွိရန္လိုသည္ဟူေသာ ထင္ျမင္ခ်က္ကို အခိုင္အမာ ဆက္လက္ဆုပ္ကိုင္ထားပါသည္။ ေနာက္ဆံုး တြင္ ၎တို႔အနက္မွ တဦးဦး ျမန္မာျပည္ျပင္ပသို႔သြားၿပီး အကူအညီ၊ အေထာက္အပံ့ႏွင့္ လက္နက္မ်ားရွာရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါသည္။ “ထိုအခါက က်ေနာ္တဦးတည္းသာ ေျမေအာက္၌ ေနေနရေသာေၾကာင့္ ထိုသို႔သြားရန္ က်ေနာ့္ကိုေရြးခ်ယ္ခဲ့ၾကေလသည္” ဟု သခင္ေအာင္ဆန္း မွတ္တမ္းတင္ခဲ့ပါသည္။၁၉၄၀ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လတြင္ သခင္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ သခင္လွၿမိင္ (ေနာင္အခါ ဗိုလ္ရန္ေအာင္ဟုထင္ရွားသူ)တို႔ ျမန္မာျပည္မွ ဟုိင္လီအမည္ရွိ သေဘၤာႏွင့္ ထြက္ခြာခဲ့ရာ တ႐ုတ္ႏုိင္ငံ အမြိဳင္ၿမိဳ႕ရွိ ‘အျပည္ျပည္ဆုိင္ရာေဒသ’ ျဖစ္ေသာ ကူလန္စုသို႔ ေရာက္သြားၾကပါသည္။ ထိုေနရာ၌ သူတို႔ႏွစ္ဦး လအနည္းငယ္မွ် ေသာင္တင္ေနၿပီး တ ႐ုတ္ကြန္ျမဴနစ္မ်ားႏွင့္ ဆက္သြယ္ရန္ ႀကိးစားခ်က္မ်ားလည္း ေအာင္ျမင္ျခင္းမရွိခဲ့ပါ။ တ႐ုတ္ကြန္ျမဴနစ္မ်ားႏွင့္ အဆက္အသြယ္ မလုပ္ႏုိင္ခဲ့ေသာ္လည္း ဂ်ပန္ကိုယ္စားလွယ္တဦး သူတို႔အား ခ်ဥ္းကပ္ၿပီး ဂ်ပန္တပ္မေတာ္ အရာရွိတဦးျဖစ္သူ ဗိုလ္မႉးႀကီးစူဇူကီေကအီဂ်ီႏွင့္ေတြ႔ရန္ တိုက်ဳိသုိ႔ ေလယာဥ္ႏွင့္ပို႔လိုက္ပါသည္။ ထိုဗိုလ္မႉးႀကီး သည္ ေနာင္အခါ၌ ‘ျမန္မာျပည္လြတ္လပ္ေရးကို ကူညီရန္ႏွင့္ တ႐ုတ္ျမန္မာလမ္းမႀကီးကို ပိတ္ဆို႔ရန္’ ရည္ ႐ြယ္ခ်က္မ်ားႏွင့္ တည္ေထာင္ေသာ မီနာမီကီကန္ လွ်ဳိ႕၀ွက္အသင္း၏ ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ ထင္ရွားမည့္သူျဖစ္ ပါသည္။ျမန္မာႏုိင္ငံေရးသမားမ်ားႏွင့္ ဂ်ပန္တို႔အၾကားအဆက္အသြယ္ရွိျခင္းမွာ အသစ္အဆန္းမဟုတ္ေခ်။ ေဒါက္တာ ဘေမာ္ေနရာ၌ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ျဖစ္လာေသာ ဦးေစာသည္ ဂ်ပန္ေထာက္ပံ့မႈေၾကာင့္ ခ်မ္းသာႂကြယ္၀လာသူဟူ၍ နာမည္ထြက္ခဲ့ပါသည္။

ေဒါက္တာဘေမာ္ကိုယ္တုိင္လည္း ‘ထြက္ရပ္ဂုိဏ္း’ အတြက္ ဂ်ပန္တို႔ထံမွ အကူအညီ ရွာခဲ့ပါသည္။ ေဒါက္တာဘေမာ္၏ အစိုးရအတြင္း ၀န္ႀကီးတဦးျဖစ္ခဲ့ေသာ ၀ါရင့္ႏုိင္ငံေရးသမားႀကီး ေဒါက္တာ သိမ္းေမာင္ကမူ ဂ်ပန္သို႔ အလည္အပတ္သြားေရာက္ခဲ့ၿပီး ဂ်ပန္-ဗမာ ခ်စ္ၾကည္ေရးအသင္းကို ေရွ႕ေဆာင္ တည္ေထာင္ခဲ့ပါသည္။ ၁၉၄၀ ခုႏွစ္လယ္တြင္ ဗိုလ္မႉးႀကီးစူဇူကီး ျမန္မာျပည္သုိ႔ အလည္ေရာက္စဥ္က ေဒါက္ တာသိမ္းေမာင္ႏွင့္ ေတြ႔ခဲ့၏။ ဤေတြ႔ဆံုဆက္သြယ္မႈမွတဆင့္ ဂ်ပန္မ်ားက အမိြဳင္ေရာက္ သခင္ႏွစ္ဦးအား ရွာေဖြေတြ႔ရွိႏုိင္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။‘ထြက္ရပ္ဂိုဏ္း’ ၀င္မ်ားအနက္ ဂ်ပန္အကူအညီ လက္ခံသင့္၊ မခံသင့္ႏွင့္ပတ္သက္၍ စိတ္သေဘာထားကဲြျပား မႈမ်ား ရွိေနခဲ့ပါသည္။ ကြန္ျမဴနစ္မ်ား(၎တို႔အနက္အထင္ရွားဆံုးမွာ သခင္စိုး၊ သခင္ဗဟိန္း၊ သခင္သန္းထြန္း ႏွင့္ သခင္သိန္းေဖ) က အထူးသျဖင့္ ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ႏွင့္ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ေရးကို ဆန္႔က်င္ၾကသည္။ သခင္ ေအာင္ဆန္းကေတာ့ အကူအညီကို ရသည့္ေနရာမွယူၿပီး အေျခအေနမ်ား မည္ကဲ့သို႔ ေျပာင္းလဲျဖစ္ေပၚလာ မည္ကို ေစာင့္ၾကည့္သင့္သည္ဟု လက္ေတြ႔အက်ဳိးျဖစ္မည့္ နည္းလမ္းအျမင္ အယူအဆကို စဲြကိုင္ခဲ့၏။ သို႔ ေသာ္ သူ၏ စကားအတုိင္းဆိုရလွ်င္ သူသည္ ဂ်ပန္တို႔ႏွင့္ ပူးေပါင္းျခင္းေၾကာင့္ ေနာင္ျဖစ္ေပၚလာမည့္ အက်ဳိး ဆက္မ်ားကို အေသအခ်ာ ရွင္းရွင္းလင္းလင္းတြက္ဆခဲ့ပံုမေပၚ။တုိက်ဳိတြင္ သခင္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ ဗိုလ္မႉးႀကီးစူဇူကီးတို႔ႏွစ္ဦး နားလည္မႈယူႏုိင္ခဲ့ၾက၏။ သို႔ေသာ္ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ လံုးတြင္ ထိန္ခ်န္ထားေသာ သေဘာမေတြ႔မႈေလးမ်ား ရွိခဲ့ပံုရပါသည္။ ဗိုလ္မႉးႀကီးစူဇူကီးသည္ သခင္ေအာင္ ဆန္း၏ ေျဖာင့္မတ္တည္ၾကည္မႈႏွင့္ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္တို႔ကို ေလးစားေသာ္လည္း ‘သူ၏ ႏုိင္ငံေရးအေတြးအေခၚမ်ား မရင့္က်က္လွေသး’ ဟု ထင္ျမင္၏။ ဤေ၀ဖန္ခ်က္သည္ ထိုစဥ္ကအေနအထားအရ ဓမၼဓိဠာန္မက်ဟု မဆိုႏုိင္ ပါ။ သခင္ေအာင္ဆန္း ကိုယ္တုိင္ေရးခဲ့သည္မွာ သူႏွင့္ သူ႔ရဲေဘာ္ရဲဘက္တို႔ ဂ်ပန္မ်ားအား ျမန္မာႏုိင္ငံကို ၀င္ ေရာက္သိမ္းပိုက္ရန္ ဖိတ္ေခၚသကဲ့သို႔ ျဖစ္ရသည္မွာ “ဖက္ဆစ္စနစ္ကို လိုလား၍မဟုတ္၊ က်ေနာ္တို႔၏ လူပါး မ၀မႈေၾကာင့္၊ ဓနရွင္ေပါက္စ စိုးရိမ္မႈေၾကာင့္တုိ႔သာ ျဖစ္ေလသည္။”သူသည္ ဂ်ပန္ျပည္သုိ႔အသြား၌ စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကစိတ္မ်ား ျဖစ္ေပၚခဲ့သည္။ ေရာက္သြားေသာအခါ သူစိုးရိမ္ခဲ့ သေလာက္ မဆိုးလွသျဖင့္ စိတ္သက္သာရာရေသာ္လည္း စိတ္မခ်ဖြယ္၊ မႏွစ္သက္ဖြယ္ ကိစၥေလးမ်ား က်န္ လ်က္ရွိေနပါသည္။

ဂ်ပန္လူမ်ဳိးတို႔၏ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္၊ သန္႔ျပန္႔စြာေနထုိင္ပံုႏွင့္ ကိုယ့္အလိုကိုယ္မလိုက္၊ ၿခိဳးၿခိဳးျခံျခံ ေနႏုိင္ေသာ အရည္အခ်င္းတို႔ကို သခင္ေအာင္ဆန္း ေလးစားေသာ္လည္း ၎တို႔၏ စစ္၀ါဒီဆန္ေသာ သေဘာ ထားအခ်ဳိ႕၏ ႐ိုင္းစိုင္းၾကမ္းၾကဳုတ္မႈကို သူ မႏွစ္ၿမိဳ႕သည့္အျပင္ ဂ်ပန္မ်ား အမ်ဳိးသမီးတို႔အေပၚဆက္ဆံပံုမွာ သူ႔ အျမင္တြင္ အံ့ၾသထိတ္လန္႔ဖြယ္ရာ ျဖစ္ေန၏။၁၉၄၁ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီလတြင္ သခင္ေအာင္ဆန္းသည္ တ႐ုတ္သေဘၤာသားအသြင္ျဖင့္ ျမန္မာျပည္သုိ႔ ျပန္ ေရာက္လာေလသည္။ သူမွတဆင့္ ဂ်ပန္တို႔ကမ္းလွမ္းလိုက္သည့္ သေဘာတူညီခ်က္အရ၊ ေတာ္လွန္ပုန္ကန္ ရန္ လက္နက္မ်ားႏွင့္ ေငြေၾကးေထာက္ပံ့မည္ဟု ျမန္မာတို႔က နားလည္ခဲ့၏။ ထို႔ျပင္ လက္ေ႐ြးစင္လူငယ္တစု ကို စစ္သင္တန္းေပးမည္။ ထိုလူငယ္မ်ားကို ျမန္မာႏုိင္ငံမွ ခိုးထုတ္သြားရန္ လိုေပမည္။ သခင္ေအာင္ဆန္း ျမန္ မာျပည္၌ ၾကာျမင့္စြာမေနပါ။ ဂ်ပန္သို႔ သခင္လွေဖႏွင့္ အျခားလူငယ္သံုးဦးတို႔ႏွင့္အတူ ျပန္သြားပါသည္။ ထို အုပ္စုမွာ ‘ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္’ ၏ ေရွ႕ေျပးတပ္ဦး ျဖစ္ပါသည္။ ေနာင္ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးတပ္မေတာ္၏ မ႑ိဳင္သ ဖြယ္ျဖစ္လာမည့္ ဤရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္၀င္ ပုဂၢဳိလ္မ်ားကိုေ႐ြးခ်ယ္ရာ၌ အလြယ္တကူလိုက္ပါႏုိင္မႈႏွင့္ သခင္ပါတီ အတြင္းရွိ ဂိုဏ္းဂဏအသီးသီးက ေက်နပ္လက္ခံႏုိင္မႈတို႔အေပၚ မူတည္ခဲ့သျဖင့္ အက်ဥ္းက်ခံေနရေသာ အ မ်ဳိးသားေရးေခါင္းေဆာင္မ်ား မပါျဖစ္သည့္အျပင္ ေနာင္ အခ်င္းခ်င္းအၾကား စိတ္၀မ္းကဲြေစမည့္ မ်ဳိးေစ့ကို ပ်ဳိး လိုက္သကဲ့သို႔လည္း ျဖစ္သြားပါသည္။ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္သည္ ဟိုင္နန္ကြၽန္း၌ ပင္ပန္းႀကီးစြာ စစ္ပညာသင္ယူရပါသည္။ ၎တို႔အနက္ သခင္ေအာင္ ဆန္း၊ သခင္လွေဖ (ဗိုလ္လကၤ်ာ)၊ သခင္ေအာင္သန္း(ဗိုလ္စႀကၤာ)ႏွင့္ သခင္ထြန္းအုပ္တို႔ကို စစ္ဌာနဦးစီးကြပ္ ကဲေရးႏွင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးတို႔ကို အထူးေလ့လာရန္ ေ႐ြးခ်ယ္လိုက္ပါသည္။ သခင္ပါတီ အုပ္စုတစုကို ကိုယ္စားျပဳ ေသာ သခင္ထြန္းအုပ္အား ႏုိင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္တင္ေျမႇာက္လိုက္၏။

သို႔ေသာ္လည္း သခင္ေအာင္ဆန္း သည္ ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္၏ ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ ထင္ထင္ရွားရွား ေပၚထြက္လာသည္။ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးတပ္မ ေတာ္ ဖဲြ႔ေသာအခါ၌လည္း တပ္မေတာ္၏ ၿပိဳင္ဘက္မရွိေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္လာေလသည္။ သခင္ေအာင္ဆန္း သည္ ကိုယ္ခႏၶာညႇက္ၿပီး အားေကာင္းသန္မာလွျခင္းမရွိေသာ္လည္း တိုက္ေရးခိုက္ေရးကြၽမ္းက်င္ကာ သတၱိရွိ ၍ အပင္ပန္းခံႏိုင္ေသာ စစ္သားတဦးျဖစ္လာ၏။သူ႔အား လူမႈဆက္ဆံေရးညံ့ဖ်င္းသည္ဟု စြပ္စဲြခ်က္မ်ားရွိခဲ့ေသာ္လည္း ရဲေဘာ္မ်ား ကိုယ္ပင္ပန္း၊ စိတ္ပင္ပန္း ျဖစ္ေနခ်ိန္မ်ားတြင္ စိတ္ဓာတ္ျပန္လည္တက္ႂကြလာေစရန္ အားေပးျခင္း၊ အငယ္ဆံုးရဲေဘာ္မ်ားကို အထူးဂ႐ု စိုက္ျခင္း၊ စစ္သင္တန္းသားဘ၀၏ ကရိကထမ်ားေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ ဂ်ပန္မ်ားေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ နာ က်ည္းစိတ္မ်ား ဆူပြက္လာခ်ိန္တြင္ စိတ္လိုက္မာန္ပါမလုပ္ရန္ အၾကံေပးတုိက္တြန္းျခင္း စသည္တို႔ကို သူ စြမ္း ေဆာင္ႏုိင္ခဲ့သည္။ လူငယ္စစ္သင္တန္းသားမ်ားသည္ ဂ်ပန္နည္းျပဆရာအခ်ဳိ႕ကို ေလးစားခ်စ္ခင္ၾကေသာ္ လည္း၊ ဂ်ပန္စိတ္ေနသေဘာထားအခ်ဳိ႕ကိုမူ မ်ားစြာမႏွစ္ၿမိဳ႕ရကား ၁၉၄၁ ခုႏွစ္ကုန္ပိုင္း ျမန္မာျပည္တြင္းသို႔ မခ်ီတက္မီကပင္ ဗမာႏွင့္ ဂ်ပန္တို႔အၾကား ကေတာက္ကဆျဖစ္မႈမ်ား စတင္ေပၚေပါက္ခဲ့သည္။ဟိုင္နန္သင္တန္းေက်ာင္းဆင္းမ်ား၊ ထိုင္းႏုိင္ငံေန ျမန္မာမ်ားႏွင့္ မီနာမီအဖဲြ႔၀င္မ်ားပါ၀င္ေသာ ဗမာ့လြတ္လပ္ ေရးတပ္မေတာ္ကုိ ၁၉၄၁ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလတြင္ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕၌ တရား၀င္ဖဲြ႔စည္းလိုက္၏။ စူဇူကီးသည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးရာထူးျဖင့္ တပ္မေတာ္အႀကီးအကဲျဖစ္လာၿပီး ေအာင္ဆန္းသည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရာထူးႏွင့္ စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္ ျဖစ္လာပါသည္။

အပ်ံသင္စ တပ္မေတာ္အဖဲြ႔၀င္မ်ားသည္ သစၥာေရေသာက္ၿပီး အရာရွိမ်ားက သူရဲေကာင္း ဆန္ေသာ ပါဠိအမည္မ်ားကို ခံယူၾကပါသည္။ စူဇူကီးသည္ ဗိုလ္မိုးႀကိဳးျဖစ္လာၿပီး၊ ေအာင္ဆန္းသည္ ဗိုလ္ေတ ဇ ျဖစ္လာသည္။ မိမိတို႔အမည္သစ္မ်ားႏွင့္ ထင္ရွားလာမည့္ ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္၀င္မ်ားအနက္ ဗိုလ္လကၤ်ာ၊ ဗိုလ္ စႀကၤာ၊ ဗိုလ္ေဇယ်၊ ဗိုလ္ေန၀င္း၊ ဗိုလ္ရန္ႏုိင္၊ ဗိုလ္ေက်ာ္ေဇာ စသည္တို႔ ပါ၀င္ပါသည္။ ‘ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတဇ’ ကမူ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ႏွင့္ သခင္ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ တုိင္းျပည္ကသိခဲ့ေသာ ေအာင္ဆန္းအမည္ကိုသာ ျပန္လည္သံုးစဲြကာ ‘ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း’ ဟူ၍ ျပည္သူတို႔ အျမတ္တႏိုးထားေသာ အာဇာနည္သူရဲေကာင္းအ ျဖစ္ ထင္ေပၚလာပါသည္။ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးတပ္မေတာ္ ဂ်ပန္မ်ားႏွင့္ ရင္ေဘာင္တန္း၍ ျမန္မာျပည္တြင္းသို႔ ခ်ီတက္လာျခင္းသည္ ျမန္ မာမ်ားအတြက္ ဂုဏ္ယူဖြယ္ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ျဖစ္ပါသည္။ က်ဆင္းေနေသာ မိမိတို႔၏အမ်ဳိးသားဂုဏ္သိကၡာကို ျပန္ လည္ျမႇင့္တင္ေပးလိုက္သကဲ့သို႔ ျဖစ္သြားပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္သူ၏ ရဲေဘာ္ရဲဘက္အခ်ဳိ႕ က ေရွ႕တြင္ျပႆနာမ်ားရွိမည္ကို သိႏွင့္ၾကၿပီ။ ဘန္ေကာက္မွာ ရွိေနစဥ္ကပင္ ျမန္မာျပည္တြင္းသို႔ ဂ်ပန္မ်ား ၀င္လာေသာအခါ ႏိုင္ငံအတြင္းရွိ အမ်ဳိးသားေရးေခါင္းေဆာင္မ်ား၏ စီမံလုပ္ေဆာင္ခ်က္ျဖင့္ လြတ္လပ္ေရး ေၾကညာၿပီး ႏုိင္ငံ၌ ရင္ဆုိင္ရမည့္ အေျခအေနကို စီစဥ္ရန္ ႀကိဳးစားခဲ့ေၾကာင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း မွတ္တမ္း တင္ခဲ့၏။ ထိုကဲ့သို႔ မေဆာင္ရြက္ႏုိင္ပါက ျပည္သူလူထုကို စည္း႐ံုးလႈံ႔ေဆာ္ကာ ေျမေအာက္ေတာ္လွန္ေရး စ တင္ထားျခင္းျဖင့္ က်ဴးေက်ာ္၀င္ေရာက္လာသူမ်ား ေျခကုပ္မရႏိုင္ေအာင္ အေျခအေနဖန္တီးရန္ ျဖစ္၏။

သို႔ ေသာ္ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ကေမာက္ကမျဖစ္ေနၿပီး ႏုိင္ငံေရးသမားအမ်ားစုလည္း ေထာင္သြင္းအက်ဥ္းခ်ခံဘ၀ ေရာက္ေနၾကရာ အစီအစဥ္ႏွစ္ခုလံုး လက္ေတြ႔က်က် အေကာင္အထည္ေဖာ္ရန္ မျဖစ္ႏုိင္ပါ။ ဂ်ပန္မ်ားလည္း ျမန္မာျပည္ကို ၀င္ေရာက္သိမ္းပိုက္လိုက္ပါသည္။ဂ်ပန္ေခတ္ကား အထင္အျမင္ႀကီးခဲ့သမွ် ၿပိဳကဲြရၿပီး မေသခ်မေရရာမႈမ်ားႏွင့္ ဒုကၡေပါင္းစံုျဖစ္ေနေသာ ကာလ ျဖစ္ပါသည္။ ၿဗိတိသွ်တို႔ထံမွ လြတ္လပ္ေရးရမည္ဟု ေမွ်ာ္မွန္းခဲ့သူမ်ားသည္ အာရွတိုက္သားခ်င္း၏ ဖေနာင့္ ေအာက္သာ ေရာက္ရေၾကာင္း သိလာေသာအခါ အေၾကကဲြႀကီး ေၾကကဲြခဲ့ရ၏။ အမ်ားက လြတ္လပ္ေရးေပး မည့္ ကယ္တင္ရွင္မ်ားအျဖစ္ ႀကိဳဆိုခဲ့ေသာ နိပြန္စစ္သားမ်ားသည္ လူႀကိဳက္မမ်ားေသာ ၿဗိတိသွ်တို႔ထက္ပင္ ဆိုး၀ါးသည္ကို ေတြ႔ရေတာ့၏။ တေန႔တျခား စက္ဆုပ္ဖြယ္ရာျဖစ္ရပ္မ်ား တုိးပြားလာေလသည္။ ‘ကင္ေပအိ’ (စစ္ပုလိပ္) ဟူေသာ အမည္သည္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာ ေ၀ါဟာရျဖစ္လာသည္။ လူမ်ား အစအနမက်န္ ေပ်ာက္သြားျခင္း၊ အႏွိပ္စက္အညႇင္းဆဲခံရျခင္း၊ ေခြၽးတပ္ဆဲြခံရျခင္း စသည္တို႔မွာ နိစၥဓူ၀ကိစၥမွ်သာျဖစ္ေသာ ေလာကႀကီးတြင္ ေနတတ္ေအာင္ေနၾကရေလသည္။ထို႔အျပင္ မဟာမိတ္ေလတပ္၊ ဂ်ပန္ေလတပ္တို႔၏ ဗံုးၾကဲဒဏ္၊ စစ္တြင္းရိကၡာရွားပါးမႈဒဏ္၊ ေထာက္လွမ္းေရး သတင္းေပးမ်ားဒဏ္၊ စိတ္ဓာတ္ႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈအရ ဖီလာဆန္႔က်င္ေနသူမ်ားအၾကား ျဖစ္ပြားေသာ ပဋိပကၡ မ်ား၊ ဘာသာစကားမတူသူတို႔အၾကား ျဖစ္တတ္ေသာအထင္အျမင္လဲြမႈမ်ား စသည္ျဖင့္ ဒုကၡအေပါင္းကိုလည္း ထပ္ေလာင္းခံရပါေသးသည္။ ျမန္မာျပည္ေရာက္ ဂ်ပန္မ်ားအနက္ တရားမွ်တေရး၊ လူသားခ်င္းစာနာေရး စိတ္ဓာတ္မ်ားအရ က်င့္ၾကံေနထုိင္သူမ်ား ရွိၾကေသာ္လည္း ၎တို႔၏ ေကာင္းမြန္ေသာ ေဆာင္႐ြက္ခ်က္မ်ား သည္ စစ္၀ါဒီမ်ား၏ လူမ်ဳိးခဲြျခားေရးစနစ္ေၾကာင့္ အခ်ည္းအႏွီးျဖစ္ရပါသည္။မိမိတုိ႔ကတိသစၥာ တည္ၾကည္ႏုိင္ရန္ ျမန္မာႏုိင္ငံကို လြတ္လပ္ေရးေပးသင့္သည္ဟု ယံုၾကည္ေသာ မီနာမီကီ ကန္ အဖဲြ႔၀င္မ်ားသည္ ျဖစ္ေပၚလာေသာအေျခအေနမ်ားေၾကာင့္ စိတ္မခ်မ္းေျမ႕ဟန္တူပါသည္။ ၁၉၄၂ ခုႏွစ္၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကို ဂ်ပန္တပ္မ်ားသိမ္းၿပီးသည္ႏွင့္ ဗိုလ္မိုးႀကိဳးသည္ ဗဟိုအစိုးရတည္ေထာင္ကာ သခင္ထြန္းအုပ္ကို ဦးစီးဦးေဆာင္ခန္႔လိုက္ပါသည္။ ထိုအစိုးရ ၾကာၾကာမခံပါ။

ဂ်ပန္တပ္မ်ား တိုင္းျပည္ကို ဆက္လက္သိမ္းပိုက္ သည္ႏွင့္အမွ် ဂ်ပန္စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ လႊမ္းမိုးလာကာ ျမန္မာႏုိင္ငံကို စစ္႐ႈံးနယ္ေျမတခုကဲ့ သို႔ ကိုင္တြယ္လာေလသည္။ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးတပ္မေတာ္၏ အေနအထားသည္လည္း မေရမရာႏွင့္ အားက်ဖြယ္ရာ လံုး၀မရွိေပ။ တပ္မ ေတာ္သည္ ခ်ီတက္လာရာ လမ္းတေလွ်ာက္ စိတ္အားထက္သန္စြာ ၀င္လာသူမ်ားႏွင့္ ေဖာင္းပြေန၏။ ထိုစစ္ သားသစ္မ်ားကို ထိေရာက္သည့္ တိုက္ရည္ခုိက္ရည္ရွိေသာ တပ္မ်ားျဖစ္လာေစရန္ စနစ္တက်၊ စည္းကမ္းရွိရွိ ေလ့က်င့္ေပးရေပဦးမည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကား မိမိတပ္မ်ားကို အမိန္႔ေပးအုပ္ခ်ဳပ္ပိုင္ခြင့္မရွိ။ သူသည္ ဗိုလ္မိုးႀကိဳး၏ လက္ေထာက္အရာရွိမ်ားအနက္ အဆင့္ျမင့္ဆံုးမွ်သာျဖစ္၏။ ဗိုလ္မိုးႀကိဳးကိုယ္တုိင္လည္း ျမန္မာ ျပည္၏ အနာဂတ္အေရးမ်ားတြင္ သူႏွင့္ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးတပ္မေတာ္တို႔ မည္သည့္အခန္းက႑က ပါ၀င္ရ မည္ဟူေသာ ကိစၥႏွင့္ပတ္သက္၍ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဆုိင္ရာမ်ားႏွင့္ ျပႆနာတက္ေနပံုရ၏။ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ သူ၏ရဲေဘာ္ရဲဘက္မ်ားကမူ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးတပ္မေတာ္သည္ ျမန္မာအရာရွိမ်ား လက္ေအာက္တြင္သာ ရွိသင့္သည္ဟု ယူဆၾကသည္။

ထိုကိစၥႏွင့္ပတ္သက္၍ ဗိုလ္လကၤ်ာက သူ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းႏွင့္ အျခားရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္၀င္အခ်ဳိ႕ ဗိုလ္မိုးႀကိဳးႏွင့္ရင္ဆုိင္ခဲ့စဥ္က ဇာတ္ဆန္ဆန္ အျဖစ္အပ်က္ အေၾကာင္းကိုေရးသားခဲ့ဖူး၏။ ရင္ဆုိင္မႈ၏ရလဒ္ကား ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးတပ္မေတာ္ ၏ ေသနာပတိခ်ဳပ္အျဖစ္၎၊ ဗိုလ္လကၤ်ာကို စစ္ဦးစီးအျဖစ္၎ ခန္႔အပ္လိုက္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ သူ၏အေနအထားႏွင့္ ပတ္သက္၍လည္းေကာင္း၊ ျမန္မာႏုိင္ငံအေျခအေနႏွင့္ ပတ္ သက္၍လည္းေကာင္း စိတ္ကူးယဥ္ၿပီး ထင္ေယာင္ထင္မွားမျဖစ္ခဲ့ပါ။ လြတ္လပ္ေရး႐ုန္းကန္မႈကား ဆံုးခန္း တုိင္ရန္ မ်ားစြာလိုေသးသည္ကုိ သူသိနားလည္သည့္အေလ်ာက္ တပ္မေတာ္ေတာင့္တင္းခုိင္မာရန္ႏွင့္ စည္း ကမ္းရွိရန္ကို အာ႐ံုစိုက္ခဲ့၏။ ဗမာ့တပ္မေတာ္ကို ပါတီႏုိင္ငံေရးမွ ကင္းကင္းရွင္းရွင္းေနရန္ႏွင့္ အရပ္သားအုပ္ ခ်ဳပ္ေရးဖက္တြင္ ၀င္ေရာက္စြက္ဖက္ျခင္းမျပဳရန္ကိုလည္း သူႀကိဳးပမ္းခဲ့၏။ သို႔ေသာ္လည္း ႏုိင္ငံေရးသမားမ်ား ကို ဗဟိုမ႑ိဳင္ျပဳကာ ဖဲြ႔စည္းခဲ့ေသာ တပ္မေတာ္အေနႏွင့္ ႏုိင္ငံေရးႏွင့္ ကင္းကင္းရွင္းရွင္း ေနႏိုင္ဖို႔ရန္မွာ အ ခ်ိန္မ်ားစြာမွ ေႏွာင္းသြားၿပီျဖစ္ေၾကာင္း သူ ဧကန္သိရွိခဲ့မည္ျဖစ္သည္။၁၉၄၂ ခုႏွစ္ ဇူလုိင္လတြင္ ဗိုလ္မိုးႀကိဳး ျမန္မာျပည္မွ ထြက္ခြာသြားပါသည္။ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးတပ္မေတာ္ကုိ ဗမာ့ကာကြယ္ေရးတပ္မေတာ္အျဖစ္ ျပန္လည္ဖဲြ႔စည္းလိုက္ၿပီး ေအာင္ဆန္းသည္ ဗိုလ္မႉးႀကီးရာထူးႏွင့္ စစ္ ေသနာပတိျဖစ္လာပါသည္။

သို႔ေသာ္လည္း အသစ္ဖဲြ႔စည္းလိုက္ေသာ တပ္မေတာ္၏ အဆင့္ဆင့္၌ ဂ်ပန္‘အ ၾကံေပးအရာရွိ’မ်ား တဲြခန္႔အပ္ထားၿပီး ျမန္မာအရာရွိမ်ား၏ လက္ေတြ႔အာဏာမ်ားကို တင္းက်ပ္စြာ ကန္႔သတ္ ခ်ဳပ္ခ်ယ္ထားပါသည္။ ၾသဂုတ္လတြင္ ဂ်ပန္တပ္မ်ား၏ ေသနာပတိခ်ဳပ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးအီဒါသည္ ျမန္မာ့အုပ္ခ်ဳပ္ ေရးကို တရား၀င္အတည္ျပဳလိုက္ကာ ေဒါက္တာဘေမာ္အား ႏုိင္ငံေတာ္အႀကီးအကဲအျဖစ္ ခန္႔အပ္လိုက္ပါ သည္။

အေပၚယံအားျဖင့္ ျမန္မာအစိုးရအာဏာသည္ ျမန္မာျပည္သူျပည္သားတို႔လက္သို႔ ကူးေျပာင္းသြား သည္ဟု ျမင္ႏုိင္ေသာ္လည္း စင္စစ္မွာေတာ့ ဂ်ပန္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ေျခကုပ္ရသြားျခင္းပင္ျဖစ္ပါသည္။

ေအာင္ဆန္း ၄ အားဆက္လက္ဖတ္ရႈရန္
Kyaw Naing
29/1/2014



ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရး

 ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ သူ၏ ရဲေဘာ္ရဲဘက္မ်ားသည္ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးတပ္မေတာ္ႏွင့္ ခ်ီတက္လာရာတြင္ ပင္ပန္းဆင္းရဲဒဏ္ အေတာ္ႀကီးပင္ ခံခဲ့ရ၏။ အမ်ားအျပားသည္ ငွက္ဖ်ားေရာဂါစဲြကပ္၍လည္းေကာင္း၊ ေျခ ကုန္လက္ပန္းျဖစ္၍လည္းေကာင္း ေဆး႐ံုတက္ရၾက၏။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္ အေပါင္းေဖာ္အခ်ဳိ႕လည္း ရန္ကုန္ေဆး႐ံု ႀကီးသို႔ ေရာက္လာေလသည္။ ထိုေဆး႐ံုကို မိမိတို႔အလုပ္တာ၀န္အေပၚ အထူးသစၥာထားေသာ ဆရာ၀န္၊ ဆ ရာမတစုက အခက္အခဲမ်ားစြာၾကားမွ စီမံဖြင့္လွစ္ထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ မ်က္ႏွာ ထားတည္လြန္း တင္းလြန္းၿပီး အေရာတ၀င္ မေနတတ္သူဟူ၍ အမ်ားက သိေနၾကပါသည္။ ထို႔အျပင္ သူရဲ ေကာင္းတဦးအျဖစ္ တေန႔တျခား နာမည္ထြက္လာေနရာ သူနာျပဳဆရာမငယ္မ်ားသည္ သူ႔အနားကပ္ရမည္ ကိုပင္ ေၾကာက္႐ြံ႕ေနၾကပါသည္။သို႔ေသာ္ ဆရာမႀကီးျဖစ္သူ မခင္ၾကည္ကိုယ္တုိင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အား ျပဳစုရပါသည္။ မခင္ၾကည္သည္ စဲြမက္ဖြယ္ရာ ႐ုပ္ရည္ႏွင့္ ခ်စ္စဖြယ္အမူအယာရွိၿပီး မိမိ၏ သူနာျပဳလုပ္ငန္းကို ေစတနာျပည့္၀စြာျဖင့္ အထူးတာ၀န္သိသိ ေဆာင္႐ြက္ျခင္းေၾကာင့္ လူနာမ်ားႏွင့္ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္မ်ားက ေလးစားခ်စ္ခင္ၾကပါသည္။

ဆရာမ မခင္ ၾကည္သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို ျပဳစုရာ၌ တင္းသင့္သည့္ေနရာတြင္ တင္းေသာ္လည္း ယုယၾကည္သာစြာ စိတ္ရွည္စြာ ဆက္ဆံပါသည္။ အလြန္ေၾကာက္မက္ဖြယ္ေကာင္းပါသည္ဟူေသာ စစ္ေသနာပတိႀကီးလည္း အစဲြႀကီးစဲြသြား ပါေတာ့သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ရွက္တတ္၍လည္းေကာင္း၊ သူ၏ ဘ၀ရည္မွန္းခ်က္အေပၚ တာ၀န္ သိစိတ္ျပင္းထန္၍လည္းေကာင္း အမ်ဳိးသမီးမ်ားႏွင့္ ခပ္ခြာခြာေနခဲ့၏။အက်င့္သီလႏွင့္ပတ္သက္၍ တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ေတြးေခၚသူတဦးျဖစ္ရကား တိုက်ဳိၿမိဳ႕၌ စူဇူကီးက အမ်ဳိးသ မီး အလိုရွိပါက စီစဥ္ေပးမည္ဟု ကမ္းလွမ္းေသာ္လည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ အံ့ၾသတုန္လႈပ္သြားပါသည္။ စူဇူကီးအေနႏွင့္ ဂ်ပန္ယဥ္ေက်းမႈအရ ဧည့္၀တ္ေက်ေစရန္ ေျပာခဲ့ပံုရပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကေတာ့ သူ႔အား ‘အက်င့္စာ ရိတၱ ပ်က္ျပားယုတ္ညံ့သြားေအာင္ ႀကိဳးစားေနေလေရာ့လား’ ဟု သံသယစိတ္၀င္ခဲ့၏။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း သည္ သူ႔စိတ္ကိုသူ ေကာင္းစြာသိသည့္အျပင္ ပြင့္လင္းျပတ္သားစြာ လုပ္တတ္သူလည္း ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ျဖင့္ ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀း လူပ်ဳိလွည့္ျခင္းမ်ဳိး မလုပ္ေနဘဲ ၁၉၄၂ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ ၆ ရက္ေန႔တြင္ ဆရာမ မခင္ ၾကည္ႏွင့္ လက္ထပ္ထိမ္းျမားလိုက္ပါသည္။“ေဒၚခင္ၾကည္သည္ ေအာင္ဆန္းကို လက္ထပ္ရာ၌ လူပုဂၢဳိလ္တဦးကိုသာ လက္ထပ္လိုက္သည္မဟုတ္၊ ကံအ ေၾကာင္းတရားတရပ္ကိုပါ လက္ထပ္လုိက္ျခင္းျဖစ္သည္” ဟု အေျပာရွိခဲ့ပါသည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက လည္း သူ၏ ဘ၀ၾကင္ေဖာ္အေနႏွင့္ ရွိအပ္ေသာသတၱိႏွင့္ ေႏြးေထြးေသာ ေမတၱာတို႔ကို ပိုင္ဆုိင္ႏုိင္႐ံုသာမက သူကြယ္လြန္သြားၿပီးေနာက္ သူ၏ စံတင္ထားမႈမ်ားကို ဂုဏ္သေရရွိရွိ၊ ၾကံ႕ၾကံ႕ခုိင္ခုိင္ ထိန္းသိမ္းသြားမည့္ အ မ်ဳိးသမီးတဦးကို လက္ထပ္လိုက္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔၏ အိမ္ေထာင္ေရးကား သာယာေအာင္ျမင္ပါ သည္။သူတို႔ေလးစားျမတ္ႏိုးလွေသာ လူငယ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ အိမ္ေထာင္ျပဳသြားသျဖင့္ ကနဦးတြင္ စိတ္မခ်မ္းသာျဖစ္ခဲ့ ေသာ ရဲေဘာ္မ်ားလည္း လ်င္ျမန္စြာပင္ သေဘာတူေက်နပ္လာေလသည္။ အိမ္ေထာင္သည္ျဖစ္လာၿပီး ေနာက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ ႏူးညံ့ေပ်ာ့ေျပာင္းေသာ အသြင္လကၡဏာမ်ား ပိုမိုေတာက္ေျပာင္လာသည္။ သူ သည္ခင္ပြန္းသည္တဦးအေနႏွင့္လည္းေကာင္း၊ ဖခင္တဦးအေနႏွင့္လည္းေကာင္း ၾကင္နာယုယတတ္၏။ သူ ၏ ခက္ခဲ အႏၱရာယ္မ်ားေသာဘ၀ကို အတူရင္ဆုိင္ရန္ စြမ္းရည္၊ နားလည္မႈတို႔ႏွင့္ျပည့္စံုေသာ ဘ၀ၾကင္ေဖာ္ သူ၏အနား၌ ရွိေနျခင္းသည္ အေရးႀကီးေသာလုပ္ငန္းမ်ားေဆာင္႐ြက္ရာ၌ သူ႔ကို အားျပည့္ေစသည္ဟု ယံုမွား သံသယရွိဖြယ္ မဟုတ္ေခ်။၁၉၄၃ ခုႏွစ္ မတ္လတြင္ ေအာင္ဆန္းအား ဗိုလ္ခ်ဳပ္အဆင့္သို႔ တုိးျမႇင့္ခန္႔အပ္လိုက္ၿပီး ဂ်ပန္ဘုရင္မင္းျမတ္ထံ မွ ဘဲြ႔တံဆိပ္ရယူရန္ ဂ်ပန္သို႔ဖိတ္ၾကားပါသည္။ တိုက်ဳိသို႔သြားေသာအဖဲြ႔ကို ေဒါက္တာဘေမာ္ဦးေဆာင္ၿပီး ထို အဖဲြ႔တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအျပင္ ေဒါက္တာသိမ္းေမာင္ႏွင့္ သခင္ျမတို႔ပါ၀င္ပါသည္။ ဇန္န၀ါရီလအတြင္း က ဂ်ပန္၀န္ႀကီးခ်ဳပ္တိုဂ်ဳိသည္ ျမန္မာႏုိင္ငံ မၾကာမီလြတ္လပ္ေရးရေတာ့မည္ဟု ေၾကညာထားၿပီးျဖစ္ပါသည္။

ျမန္မာအဖဲြ႔ျပန္လာေသာအခါ သေဘာတူညီခ်က္စာတမ္းတေစာင္ သယ္ယူလာခဲ့ပါသည္။ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ ခပ္ျပတ္ျပတ္စကားအသံုးအႏႈန္းအရ စာတမ္းပါအေၾကာင္းအရာမ်ားမွာ “ျမန္မာႏုိင္ငံ သည္ ၁၉၄၃ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ (၁) ရက္ေန႔တြင္ လြတ္လပ္ေရးရမည္ျဖစ္ၿပီး ကြၽႏု္ပ္တို႔ေတြ စာခ်ဳပ္အခ်ဳိ႕ကို ခ်ဳပ္ ဆိုရန္ စသျဖင့္” ျဖစ္ပါသည္။ စာတမ္းကို အလြန္အမင္း အေရးထားျခင္း မရွိခဲ့ပါ။ အစီအစဥ္အတိုင္း ၾသဂုတ္လ (၁) ရက္ေန႔တြင္ ျမန္မာျပည္ကို လြတ္လပ္ေသာ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာပိုင္ႏုိင္ငံအျဖစ္လည္းေကာင္း၊ “မဟာ အေရွ႕အာရွသာတူညီမွ် ႀကီးပြားေရးနယ္ေျမ”၏ တန္းတူညီတူအဖဲြ႔၀င္ႏုိင္ငံအျဖစ္လည္းေကာင္း ေၾကညာလိုက္ ပါသည္။ေဒါက္တာဘေမာ္အား အဓိပတိဟူေသာဘဲြ႔ႏွင့္ ႏုိင္ငံေခါင္းေဆာင္ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္အျဖစ္ ခန္႔အပ္လိုက္ၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းကား စစ္၀န္ႀကီးျဖစ္လာပါသည္။

ျမန္မာ့အမ်ဳိးသားတပ္မေတာ္ဟု အမည္သစ္ေျပာင္းထားေသာ ဗမာ့တပ္မေတာ္ ထိေရာက္မႈမရွိေစရန္ ဂ်ပန္တို႔ နည္းပရိယာယ္မ်ဳိးစံု သံုးစဲြပါေတာ့သည္။ ပထမတြင္ တပ္မ်ား ကို ႏိုင္ငံအ၀ွမ္းျဖန္႔ၾကဲထားသည္။ ထို႔ေနာက္ ေနရာအခ်ဳိ႕တြင္ စုျပံဳထားျပန္သည္။ စစ္၀န္ႀကီးဌာနႏွင့္ တပ္မ်ား အၾကား ဆက္သြယ္ေရးခက္ခဲေစရန္ ျဖစ္ပါသည္။ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကား မတုန္မလႈပ္။ ဂ်ပန္ေတြအၾကံေပးသမွ်ကို သေဘာတူလိုက္ကာ သူ႔ထင္ျမင္ခ်က္မ်ား ကို လူသိမေပးဘဲ သူ႔အစီအစဥ္ႏွင့္သူ ဆက္လုပ္သြားပါသည္။ တိုက်ဳိမွ ျပန္ေရာက္လာခ်ိန္ေလာက္တြင္ ဗိုလ္ ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ဗိုလ္လကၤ်ာ၊ ဗိုလ္ေဇယ်၊ ဗိုလ္ေန၀င္းႏွင့္ ဗိုလ္ေက်ာ္ေဇာတုိ႔အပါအ၀င္ သူ၏ အရာရွိအ ခ်ဳိ႕ကိုေခၚ၍ ေတာ္လွန္ေရးစတင္ရန္အခ်ိန္ကို တိုင္ပင္ေဆြးေႏြးပါသည္။ အရာရွိမ်ားက အေျခအေန ပိုမိုစိတ္ ခ်ရသည္အထိ ေစာင့္ဆုိင္းရန္ အၾကံေပးပါသည္။ တဖန္ သခင္သန္းထြန္းႏွင့္တုိင္ပင္ရာ ၎ကလည္း ေတာ္ လွန္ေရးစရန္ အခ်ိန္မတန္ေသးဟုတင္ျပသျဖင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လည္း စိတ္ပါလက္ပါမရွိလွေသာ္လည္း ေစာင့္ဆုိင္း ရန္ သေဘာတူလိုက္ပါသည္။

အျခားကြန္ျမဴနစ္မ်ား၊ အထူးသျဖင့္ သခင္စိုးႏွင့္ သခင္သိန္းေဖတို႔သည္ ၿဗိတိသွ်တို႔ ဆုတ္ခြာသြားသျဖင့္ သူတို႔ ေထာင္မွလြတ္သည့္ အခ်ိန္မတိုင္ခင္ကပင္ ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရးတရားေဟာခဲ့၏။ ဂ်ပန္တပ္မ်ား ခ်ီတက္လာ သည္ႏွင့္ သူတို႔ႏွစ္ဦး ေတာခိုသြားပါသည္။ သခင္သိန္းေဖသည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ ဗိုလ္ေန၀င္းတို႔ကို ေ႐ႊဘို၌ ခဏေတြ႔ၿပီး ၿဗိတိသွ်တပ္မ်ားႏွင့္ အဆက္အသြယ္ရေရး ႀကိဳးပမ္းရန္ အိႏၵိယသို႔ ထြက္ခြာသြားပါသည္။၁၉၄၃ ခုႏွစ္ ႏုိ၀င္ဘာလေရာက္ခ်ိန္တြင္ ေတာ္လွန္ေရးအစီအစဥ္မ်ား အေတာ္ပင္ခရီးေရာက္ေနၿပီျဖစ္ရကား ျမန္မာႏုိင္ငံေတာေတာင္မ်ားထဲတြင္ ေျပာက္က်ားတပ္မ်ားဖဲြ႔စည္းရန္ ႀကိဳးစားေနေသာ ဗိုလ္မႉးစီဂရင္း ေခၚ ၿဗိ တိသွ်တပ္မေတာ္အရာရွိသည္ ‘ဗမာ့ကာကြယ္ေရးတပ္မေတာ္မွ ေအာင္ဆန္းဆိုသူသည္ အခါအခြင့္ၾကံဳလာ လွ်င္ သူ၏တပ္မ်ားႏွင့္ ဂ်ပန္ကို ျပန္တိုက္ရန္စီစဥ္ေနသည္’ ဟု အိႏၵိယသို႔ သတင္းပို႔ခဲ့ပါသည္။ ေလာေလာ ဆယ္ တြင္မူ ေတာ္လွန္ေရးအစီအစဥ္မ်ား ၿပီးစီးသည္အထိ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ဂ်ပန္တို႔၏ သံသယစိတ္ မ်ား ေပ်ာက္ကြယ္သြားေစရန္ အားထုတ္ရပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း သူသည္ လက္ရွိလြတ္လပ္ေရးသည္ အတု အေယာင္မွ်သာျဖစ္ေၾကာင္း၊ စစ္မွန္ေသာလြတ္လပ္ေရးရရွိရန္ ႐ုန္းကန္ရမည္ျဖစ္ေၾကာင္းကို သူ၏မိန္႔ခြန္းမ်ား တြင္ ျပည္သူတို႔အား အသိေပးခဲ့၏။၁၉၄၂ ခုႏွစ္ကုန္ပိုင္းတြင္ ကရင္မ်ားႏွင့္ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးတပ္မေတာ္အတြင္းမွ တာ၀န္မဲ့သူတို႔အၾကား ေပၚ ေပါက္ခဲ့ေသာ ပဋိပကၡတို႔မွစ၍ ေသြးထြက္သံယိုမႈႏွင့္ လူမ်ဳိးေရးအဓိက႐ုဏ္းမ်ား ျဖစ္ပြားလာသည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းသည္ ျမန္မာႏုိင္ငံရွိ တိုင္းရင္းသားမ်ားအၾကား ဆက္ဆံေရးေကာင္းမြန္မႈကို အထူးအေလးေပးခဲ့ ၏။ ထိုကဲ့သို႔ ဆက္ဆံေရးေကာင္းမွသာလွ်င္ ႏုိင္ငံစည္းလံုးညီၫြတ္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း သူ ေကာင္းစြာသေဘာ ေပါက္ခဲ့၏။ စူဇူကီးအတြက္ သခင္ေအာင္ဆန္းေရးဆဲြခဲ့ေသာ ‘ျမန္မာႏုိင္ငံ စီမံကိန္း’တြင္ ‘ယခုအခါ၌ ၿဗိတိသွ် ပေယာဂေၾကာင့္ လူမ်ားစုျဖစ္ေသာ ဗမာတို႔ႏွင့္ ရခုိင္၊ ရွမ္း စေသာ ေတာင္ေပၚတုိင္းရင္းသားမ်ားအၾကားတြင္ တည္ရွိေနေသာ ကြာဟခ်က္မ်ား က်ဥ္းေျမာင္းသြားေစၿပီး အားလံုးတန္းတူညီမွ်ရွိေသာ ႏုိင္ငံထူေထာင္ရန္’ လို အပ္ေၾကာင္းကို အေလးအနက္ေဖာ္ျပခဲ့ပါသည္။ကရင္-ဗမာအဓိက႐ုဏ္းသည္ သူ႔အား မ်ားစြာေဒါမနႆျဖစ္ေစပါသည္။ ၁၉၄၃ ခုႏွစ္ေနာက္ပိုင္းတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္း၊ သခင္သန္းထြန္းႏွင့္ ဗိုလ္လကၤ်ာတို႔သည္ ဤလူမ်ဳိးစုႏွစ္စုအၾကား ၿငိမ္းခ်မ္းေရးႏွင့္ နားလည္မႈရ ရွိေစရန္ အပန္းတႀကီး ေဆာင္႐ြက္ခဲ့ပါသည္။ ၎တို႔၏ စုေပါင္းႀကိဳးပမ္းမႈမွ သီးပြင့္လာေသာ အက်ဳိးကား က ရင္ေခါင္းေဆာင္မ်ား ျမန္မာေခါင္းေဆာင္တို႔အား ယံုၾကည္စိတ္ခ်လာျခင္းႏွင့္ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္အတြင္း ကရင္ တပ္ရင္းတခု ဖဲြ႔စည္းလိုက္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အေစာတလ်င္ ကိုင္တြယ္ရန္လိုေနေသာ ေနာက္ကိစၥတရပ္မွာ ကြန္ျမဴနစ္မ်ားႏွင့္ ျပည္ သူ႔အေရးေတာ္ပံုပါတီအတြင္းမွ ဆိုရွယ္လစ္မ်ားအၾကား တေန႔တျခား ႀကီးထြားေနေသာ အာဃာတမ်ားပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ကြန္ျမဴနစ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားမွာ ဂ်ပန္ေခတ္တေလွ်ာက္လံုး ေတာခိုေနခဲ့ေသာ သခင္စိုး၊ သစ္ ေတာႏွင့္ လယ္ယာစိုက္ပ်ဳိးေရး၀န္ႀကီးျဖစ္ေနေသာ သခင္သန္းထြန္းႏွင့္ သခင္ဗဟိန္းတို႔ ျဖစ္ၾကပါသည္။ ဦး ေက်ာ္ၿငိမ္းႏွင့္ ဦးဘေဆြတို႔သည္ကား ထင္ရွားေသာ ဆိုရွယ္လစ္ေခါင္းေဆာင္ႏွစ္ဦး ျဖစ္ပါသည္။ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ႏွစ္ဖက္ေခါင္းေဆာင္မ်ားအၾကား ေျပလည္ေစရန္ အထူးႀကိဳးပမ္းခဲ့ပါသည္။ ေစ့စပ္ ျဖန္ေျဖေရးကို အျမန္ဆံုးေဆာင္႐ြက္ရန္လုိအပ္ေနျခင္းမွာ ႏုိင္ငံေရးသေဘာထားကဲြလဲြမႈမ်ားသည္ တပ္မေတာ္ ထဲသို႔ စိမ့္၀င္ေနကာ ရဲေဘာ္မ်ား၏ ညီၫြတ္ေရးႏွင့္ ေတာ္လွန္ေရး၏ ေအာင္ျမင္ေရးတို႔ကို ၿခိမ္းေျခာက္ေန၍ ျဖစ္ပါသည္။ ထို႔အျပင္ သခင္စိုးသည္ ဖက္ဆစ္ဆန္႔က်င္ေရးစည္း႐ံုးေဆာ္ၾသရာတြင္ တပ္မေတာ္ကို ထိခိုက္နစ္ နာေစေသာ ၀ါဒျဖန္႔ခ်ိေရး ျပဳလုပ္ေနသျဖင့္ တပ္အတြင္း မေက်နပ္မႈမ်ား ျဖစ္႐ံုသာမက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း လည္း ေဒါသထြက္ရပါသည္။

လေပါင္းမ်ားစြာ သေဘာထားခ်င္းဖလွယ္ၿပီးေနာက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ သခင္စိုး၊ သခင္သန္းထြန္း၊ သ ခင္ဗဟိန္းတို႔ႏွင့္ ၁၉၄၄ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လတြင္ ရက္အနည္းငယ္ၾကာ လွ်ဳိ႕၀ွက္စည္းေ၀းပါသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ ဆန္း၏ ဖက္ဆစ္ဆန္႔က်င္ေရးအဖဲြ႔ တည္ေထာင္ရန္အဆိုကုိ ေဆြးေႏြးၾကၿပီး အဖဲြ႔၏ ေၾကညာစာတမ္းႏွင့္ စု ေပါင္းေဆာင္႐ြက္ရမည့္ စီမံကိန္းတရပ္ကို သေဘာတူအတည္ျပဳလုပ္ပါသည္။ မ်ားမၾကာမီ ကြန္ျမဴနစ္ေခါင္း ေဆာင္မ်ားႏွင့္ ျပည္သူ႔အေရးေတာ္ပံုပါတီေခါင္းေဆာင္မ်ား အတူစည္းေ၀းရန္စီစဥ္လိုက္ၿပီး၊ ထိုအစည္းအေ၀း ၌ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ “ဖက္ဆစ္ဓါးျပမ်ားကို တုိက္ထုတ္ၾကေလာ့” ေခါင္းစဥ္ပါ ေၾကညာစာတမ္းကိုဖတ္ ကာ ေတာ္လွန္ေရးကို တရား၀င္အေကာင္အထည္ေဖာ္လိုက္ပါသည္။အဖဲြ႔၌ သခင္စိုးသည္ ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ၿပီး သခင္သန္းထြန္းသည္ အေထြေထြအတြင္းေရးမႉးတာ၀န္ႏွင့္ မဟာမိတ္မ်ားႏွင့္ဆက္သြယ္ေရး တာ၀န္တို႔ကိုယူကာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ စစ္ေရးေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ပါ သည္။

ထိုအခ်ိန္၌ လူငယ္တပ္မေတာ္အရာရွိအခ်ဳိ႕သည္ စတင္လႈပ္ရွားရန္ ေဇာႀကီးကာ သခင္ေခါင္းေဆာင္ အခ်ဳိ႕ႏွင့္ တပ္မေတာ္အဆင့္ျမင့္အရာရွိအခ်ဳိ႕တို႔ကိုသာ တုိင္ပင္ေလ့ရွိေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ ဆိတ္ဆိတ္ေနမႈ ေၾကာင့္ မခ်င့္မရဲျဖစ္ေနၾကပါသည္။ ၎တို႔သည္ ေတာ္လွန္ေရးတရပ္ကို မိမိတို႔ဖာသာစတင္ရန္ ၾကံစည္ၾကပါ သည္။ ဤကိစၥကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း သိသြားေသာအခါ ၎တို႔အား ဖက္ဆစ္ဆန္႔က်င္ေရးအဖဲြ႔၏ လႈပ္ရွားမႈ ထဲ၌ တိက်ေသာ အခန္းက႑မ်ား စီစဥ္ေပးျခင္းျဖင့္ အေျခအေနကို ေျပလည္ေစခဲ့ပါသည္။ အတြင္းအင္အားစု မ်ား၏ ညီၫြတ္မႈရယူၿပီးေနာက္ ေတာ္လွန္ေရးအစီအစဥ္ အၿပီးသတ္ႏုိင္ရန္ မဟာမိတ္တပ္မ်ားႏွင့္ မည္ကဲ့သို႔ ေသာ သေဘာတူညီမႈမ်ား ရႏုိင္မည္ကိုသာ သိရွိရန္လိုပါေတာ့သည္။ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ အေပါင္းအေဖာ္မ်ားသည္ ျပည္ပအကူအညီ ရသည္ျဖစ္ေစ၊ မရသည္ျဖစ္ေစ ဂ်ပန္ကို ေတာ္လွန္ရန္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ၿပီးျဖစ္ေသာ္လည္း ေအာင္ျမင္မႈမ်ား ပို၍ပို၍ရေနေသာ မဟာမိတ္တပ္မ်ားႏွင့္ ပူး ေပါင္းေဆာင္႐ြက္ျခင္းျဖင့္ လက္ေတြ႔အက်ဳိးအျမတ္မ်ား ရရွိႏိုင္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ထင္ရွားလာပါသည္။ အမွန္မွာ ႏိုင္ငံအ၀ွမ္း ျမန္မာတပ္မ်ား ဂ်ပန္တို႔ကို စတင္ေတာ္လွန္ေသာ ၁၉၄၅ ခုႏွစ္ မတ္လ ၂၇ ရက္ေန႔ေရာက္သည့္ တုိင္ ၿဗိတိသွ်တို႔ႏွင့္ ရွင္းလင္းေသာသေဘာတူညီခ်က္ မရရွိေသးေပ။

ထိုေန႔မတိုင္မီ (၁၀) ရက္အလိုက ဗိုလ္ ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၌ စစ္ေရးျပအခမ္းအနားတရပ္တြင္ ပါ၀င္ၿပီးေနာက္ သူ၏ တပ္မ်ားႏွင့္ အတူ စစ္ေလ့က်င့္ခန္းဆင္းရန္ဟု အေၾကာင္းျပကာ ၿမိဳ႕ေတာ္မွ ထြက္ခြာခဲ့ပါသည္။ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးစလင္း၏ တပ္မ (၁၄) သည္ ဧရာ၀တီျမစ္ကို မႏၱေလးေျမာက္ပိုင္းမွ ျဖတ္ကူးေနၿပီး၊ သခင္သန္း ထြန္းသည္ ၿဗိတိသွ်တပ္မေတာ္အရာရွိတဦးႏွင့္ဆံုရန္ ေတာင္ငူသို႔ ထြက္ခြာသြားေပၿပီ။ မ်ားမၾကာမီ ေတာ္လွန္ ေရးေရစီးေၾကာင္းကား တဟုန္တည္း စီးဆင္းလာေပေတာ့သည္။ ေမလ (၁၅) ရက္ေန႔တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ ဆန္းသည္ လက္ေထာက္အရာရွိတဦးႏွင့္အတူ စလင္းႏွင့္ေတြ႔ဆံုရန္ ၎၏ဌာနခ်ဳပ္သို႔ ေရာက္သြား၏။ေတြ႔ဆံုရာတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ မိမိကိုယ္မိမိ ျမန္မာႏိုင္ငံယာယီအစိုးရ၏ကိုယ္စားလွယ္အျဖစ္ မိတ္ ဆက္ၿပီး၊ မဟာမိတ္စစ္ဦးစီးတဦးအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳရန္ ရဲရဲတင္းတင္း ေတာင္းဆိုလိုက္ပါသည္။ ၿဗိတိသွ် ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးထံမွ လိုက္ေလ်ာမႈအမ်ားဆံုးရရွိႏုိင္ရန္ တဖက္ကႀကိးစားလ်က္ တဖက္ကလည္း လက္ေတြ႔က်က် ေတြးျမင္တတ္ေၾကာင္း၊ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္လိုေၾကာင္း၊ မိမိႏွင့္ဆက္ဆံသူမ်ား စိတ္ေခြ႔ရေလာက္ေအာင္ ႐ိုး သားေျဖာင့္မတ္ေၾကာင္းတို႔ကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ျပသခဲ့ရာ စလင္း၏ ႏွစ္သက္သေဘာက်မႈႏွင့္ ေလးစားမႈ တို႔ကို ရရွိခဲ့၏။စလင္း၏စကားအရ “သူႏွင့္ပတ္သက္၍ က်ေနာ္ မွတ္မွတ္ရရႀကီး သတိျပဳမိသည္ကေတာ့ သူ၏႐ိုးသားေျဖာင့္ မတ္မႈျဖစ္ပါသည္။ သူသည္ အာသြက္လ်ာသြက္ အႀကိဳက္လိုက္ အာမခံခ်က္ေပးျခင္းမ်ဳိးမရွိ။ လြယ္လြယ္ႏွင့္ ကတိမေပး။

သို႔ေသာ္ တခုခုလုပ္ပါမည္ဟုသေဘာတူခဲ့လွ်င္ေတာ့ စကားတည္မည့္သူဟု က်ေနာ္ျမင္ပါသည္။” ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးစလင္းတို႔ ေတြ႔ဆံုၿပီးေနာက္ ျမန္မာတပ္မ်ားႏွင့္ ၿဗိတိသွ်တပ္မ်ား ပူးတဲြ၍ ဂ်ပန္တို႔ကို တိုက္ေလရာ ဂ်ပန္တပ္မ်ား အလ်င္အျမန္ ၿပိဳကဲြသြားပါသည္။ ဇြန္လ (၁၅) ရက္ေန႔တြင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ေအာင္ပဲြစစ္ခ်ီအခမ္းအနားမ်ား က်င္းပရာ၌ ၿဗိတိသွ်အင္ပုိင္ယာတပ္မ်ား၊ မဟာမိတ္တပ္မ်ားႏွင့္အတူ ျမန္မာ့ တပ္မေတာ္ကလည္း ပါ၀င္ခဲ့ပါသည္။ ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရးကား ၿပီးဆံုးသြားေပသည္။အမ်ဳိးသားေရးလႈပ္ရွားေနေသာျမန္မာမ်ားသည္ တူညီေသာရည္မွန္းခ်က္ေအာင္ျမင္ေစရန္ ၀ါဒေရးရာမတိုက္ ဆိုင္မႈမ်ားႏွင့္ ပုဂၢဳိလ္ေရးဆန္ေသာ သေဘာထားမ်ားကို ေဘးဖယ္ခဲ့ေသာ ဂုဏ္ယူဖြယ္အေကာင္းဆံုး အခ်ိန္ ကာလျဖစ္ပါသည္။ ၁၉၄၅ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လတြင္ က်ယ္ျပန္႔ေသာ လူမႈေရးႏွင့္ ႏိုင္ငံေရးအင္အားစုမ်ားကို ကိုယ္ စားျပဳေသာ ပုဂၢဳိလ္မ်ားႏွင့္ အဖဲြ႔အစည္းမ်ားပါ၀င္ႏုိင္ရန္ ဖက္ဆစ္ဆန္႔က်င္ေရးအဖဲြ႔ကို တုိးခ်ဲ႕ဖဲြ႔စည္းၿပီး ‘ဖက္ ဆစ္ဆန္႔က်င္ေရး ျပည္သူ႔လြတ္ေျမာက္ေရးအဖဲြ႔ခ်ဳပ္’ (ဖဆပလ) ဟူ၍ အမည္သစ္ေပးလိုက္ပါသည္။


ေအာင္ဆန္း ၅ အားဆက္လက္ဖတ္ရႈရန္
Kyaw Naing
29/1/2014

ၿဗိတိသွ်ႏွင့္ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးျခင္း

ဂ်ပန္တို႔ကို မဟာမိတ္မ်ားႏွင့္ေပါင္း၍တိုက္ခိုက္ရန္ ဖက္ဆစ္ဆန္႔က်င္ေရးအဖဲြ႔၏ကမ္းလွမ္းခ်က္ကို ၿဗိတိသွ်တို႔ လက္ခံခဲ့ျခင္းမွာ အေရွ႕ေတာင္အာရွမဟာမိတ္တပ္မ်ား၏ စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္ ေလာ့ဒ္ေမာင့္ဘက္တင္၏ ႏိုင္ငံေရးပါး နပ္အေမွ်ာ္အျမင္ရွိမႈတို႔ေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ ၁၉၄၂ ခုႏွစ္ ျမန္မာႏုိင္ငံမွ ၿဗိတိသွ်တို႔ ဆုတ္ခြာၿပီးေနာက္ အိႏၵိယ တြင္ အေ၀းေရာက္အစိုးရ႐ံုးစိုက္ခဲ့ပါသည္။ ထိုအစိုးရကိုလႊမ္းမိုးေနေသာ အရာရွိမ်ားသည္ အမ်ဳိးသားေရးစိတ္ ျပင္းထန္ေသာလူငယ္မ်ားက ၎တို႔၏ ၾသဇာကို စိန္ေခၚျခင္းႏွင့္ ၎တို႔၏အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ၀႐ုန္းသုန္းကားျဖစ္ေစ ရန္ လႈပ္ရွားခဲ့သည္ကို ခံခဲ့ရသူမ်ားျဖစ္ေပသည္။

ဤအရာရွိမ်ားသည္ ဖဆပလႏွင့္ပူးေပါင္းေဆာင္႐ြက္မႈမွန္သ မွ်ကုိ လံုး၀ဆန္႔က်င္၍ ၿဗိတိသွ်တို႔ ျမန္မာႏုိင္ငံကို ျပန္လည္သိမ္းပိုက္ၿပီးစ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကာလအတြင္း ဖဆပ လကို မတရားသင္းေၾကညာကာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို ႏုိင္ငံေတာ္သစၥာေဖာက္အျဖစ္ ဖမ္းဆီးရန္ လိုလားၾက ပါသည္။ပိုမို၍ အဓိဌာန္က်စြာ႐ႈျမင္ႏိုင္ေသာ အေနအထားတြင္ရွိေနေသာ ေမာင့္ဘက္တင္ကမူ ျမန္မာႏုိင္ငံကိစၥမ်ားကို ၿငိမ္းခ်မ္းစြာေျဖရွင္းႏုိင္ရာတြင္ ျမန္မာလူထုႀကီးက မိမိတို႔လြတ္ေျမာက္ေရးကို ေဆာင္ၾကဥ္းေပးခဲ့သူဟူ၍ အသိ အမွတ္ျပဳထားေသာ ပုဂၢဳိလ္၏ ပူးေပါင္းေဆာင္႐ြက္မႈကို ရယူရန္ လိုအပ္မည္ကို နားလည္သည္။ လူထု၏ စိတ္ ေနသေဘာထားႏွင့္ ကင္းကြာေနေသာ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေခါင္းေဆာင္ အရပ္သားအရာရွိ၏ေနရာတြင္ လ်င္ျမန္ စြာပင္ ၀ါရင့္တပ္မေတာ္အရာရွိတဦးျဖစ္သူ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရန္စ္အား ခန္႔အပ္လိုက္ပါသည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ေျဖရွင္းရေသာ လတ္တေလာ ျပႆနာတရပ္မွာ ဗမာ့မ်ဳိးခ်စ္တပ္မေတာ္ဟု အမည္ ေျပာင္းထားေသာ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္၏ အနာဂတ္အေရးျဖစ္ပါသည္။ တပ္မ်ားကို ေကြၽးေမြးေရးႏွင့္ လက္နက္ တပ္ဆင္ေပးေရး လုပ္ငန္းမ်ားသည္ လြန္စြာမွ ခက္ခဲေန၏။ မဟာမိတ္တို႔ စစ္ေအာင္ပဲြခံၿပီးေနာက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းသည္ ေမာင့္ဘက္တင္ႏွင့္ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြး၍ ဗမာ့မ်ဳိးခ်စ္တပ္မေတာ္၀င္မ်ားသည္ မိမိတို႔ဆႏၵအ ေလ်ာက္ ၿဗိတိသွ်လက္ေအာက္ရွိ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္ထဲသို႔ ၀င္လိုက ၀င္ႏုိင္ေစရန္ သေဘာတူလိုက္ပါသည္။ဤသေဘာတူညီခ်က္၏ အေသးစိတ္အခ်က္မ်ားကို ၁၉၄၅ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလတြင္ မဟာမိတ္စစ္ဦးစီးဌာန ႏွင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၊ ဗိုလ္လကၤ်ာ၊ သခင္သန္းထြန္းတို႔ပါ၀င္ေသာ ျမန္မာကိုယ္စားလွယ္အဖဲြ႔တို႔ ကႏၵီအ စည္းအေ၀း၌ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကသည္။ ကႏၵီသို႔အသြား ကိုယ္စားလွယ္အဖဲြ႔၀င္အခ်ဳိ႕ ကာလကတၱားၿမိဳ႕တြင္ ေခတၱခ ဏရပ္စဥ္ သခင္သိန္းေဖႏွင့္ေတြ႔ဆံုၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ အနာဂတ္အေရးကို ေဆြးေႏြးၾက၏။ သေဘာ ထားအျမင္တခုအရ လာမည့္ႏိုင္ငံေရးတုိက္ပဲြတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ပါ၀င္ရန္ လိုအပ္သည္။

“သူသည္သာ အမ်ဳိးသား ေရးအင္အားစုအေပါင္းကို ညီၫြတ္ေသာ တပ္ဦးတရပ္ျဖစ္လာေစရန္ စြမ္းေဆာင္ၿပီး ေခါင္းေဆာင္မႈေပးႏုိင္ မည့္ တဦးတည္းေသာ ပုဂၢဳိလ္ျဖစ္သည္။”သခင္သိန္းေဖမွအပ အျခားကြန္ျမဴနစ္မ်ားတင္ျပေသာ အျခားအျမင္တခုအရ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ႏုိင္ငံေရးေခါင္း ေဆာင္တဦးရွိသင့္ေသာ အရည္အခ်င္းေပါင္းစံုမရွိ၊ လူမႈဆက္ဆံေရး ညံ့ဖ်င္းေနၿပီး ႏုိင္ငံေရးနည္းပရိယာယ္မ ကြၽမ္းက်င္၊ ထို႔ေၾကာင့္ ႏုိင္ငံေရးစြန္႔လႊတ္ၿပီး တပ္မေတာ္ထဲတြင္သာ ေနသင့္သည္။ “ေနာက္ဆံုးတုိက္ပဲြႀကီး” တြင္ အင္အားစုအားလံုး၏ စည္းလံုးညီၫြတ္ေရးရရွိေစရန္ ျမန္မာႏုိင္ငံလိုအပ္ေနေသာ အမ်ဳိးသားေခါင္းေဆာင္ သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသာလွ်င္ ျဖစ္ေၾကာင္းကို ခုိင္ခုိင္မာမာ ယံုၾကည္ေသာ ဗိုလ္လကၤ်ာက ကြန္ျမဴနစ္တို႔ အၾကံေပးခ်က္ကို အဓိပၸာယ္ဖြင့္ပံုရာ၌ “ႏုိင္ငံေရးနယ္ပယ္ကို သူတို႔သာလႊမ္းမိုးထားလို၍ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို ေဘးဖယ္ ထားၿပီး သူတို႔အလိုရွိေသာအခါမွ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အေနႏွင့္ သြယ္၀ုိက္ေသာနည္းမ်ားႏွင့္ အေထာက္အကူေပးရန္ျဖစ္ သည္။”ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ႏွစ္ဖက္သေဘာထားမ်ားကို နားေထာင္ၿပီး ကိုယ္ပိုင္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္သည္။ တပ္မေတာ္မွထြက္၍ ႏုိင္ငံေရးေရွ႕တန္းမွ လြတ္လပ္ေရးတုိက္ပဲြကို အစြမ္းကုန္ဆင္ႏဲႊေတာ့မည္။

၁၉၄၅ ခုႏွစ္ ႏွင့္ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္မ်ားအတြင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ အင္အားႀကီးေသာ ေခါင္းေဆာင္တဦးအျဖစ္လည္း ေကာင္း၊ လူထု၏ ယံုၾကည္မႈႏွင့္ ေမတၱာကိုရရွိေသာ လုပ္ရည္ကိုင္ရည္ရွိ ႏိုင္ငံေရးသမားတဦးအေနႏွင့္လည္း ေကာင္း ထင္ေပၚလာ၏။ ၎အား စစ္တပ္အတြင္းသာ ေနေစလိုေသာသူတို႔၏ ေ၀ဖန္ခ်က္မ်ားမွာ ခိုင္လံုမႈမရွိ ေၾကာင္းကို အတိအလင္းျပႏိုင္ခဲ့၏။၁၉၄၅ ခုႏွစ္ ေမလတြင္ ၿဗိတိသွ်အစိုးရသည္ စကၠဴျဖဴစီမံကိန္းျဖင့္ ျမန္မာႏုိင္ငံ အနာဂတ္အေပၚထားေသာ ၎ တို႔၏ အေျခခံမူ၀ါဒကို ေၾကညာလိုက္ပါသည္။ ထိုစီမံကိန္းအရ ဘုရင္ခံသည္ ႏုိင္ငံကို သံုးႏွစ္ၾကာတုိက္႐ိုက္ အုပ္ခ်ဳပ္ၿပီး ကာလအားေလ်ာ္စြာ ေ႐ြးေကာက္ပဲြမ်ားက်င္းပျခင္း၊ ျမန္မာေကာင္စီႏွင့္ ဥပေဒျပဳအဖဲြ႔တို႔တည္ ေထာင္ျခင္းတို႔ကို ေဆာင္႐ြက္သြားမည္။ ဤအခ်က္မ်ားသည္ ၁၉၃၅ ခုႏွစ္ ျမန္မာႏိုင္ငံအက္ဥပေဒပါ အခ်က္ အလက္မ်ားထက္ သာလြန္တိုးတက္ျခင္းသေဘာကို မေဆာင္ပါ။

ေကာင္စီႏွင့္ ဥပေဒျပဳအဖဲြ႔ ျပန္လည္တည္ ေထာင္ၿပီးမွ ေရွ႕တဆင့္တိုး၍ ျမန္မာႏုိင္ငံကို ဒိုမီနီယန္အဆင့္ရေစမည့္ အေျခခံဖဲြ႔စည္းပံုဥပေဒကို ပါတီေပါင္းစံု က ေရးဆဲြရန္ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ေတာင္တန္းႏွင့္ နယ္စပ္ေဒသမ်ားသည္ ျပည္မႏွင့္ ေပါင္းစည္းလိုေၾကာင္း တိတိက်က် မေဖာ္ျပလွ်င္ သီးျခားေဒသမ်ားကို ဤစီမံကိန္း၌မထည့္ဘဲ ထားမည္ျဖစ္ပါသည္။စကၠဴျဖဴစီမံကိန္းပါ အခ်က္အလက္မ်ား လံုး၀လက္ခံႏုိင္ဖြယ္ မရွိေၾကာင္းကို စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး မၿပီးဆံုးမီကပင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ သခင္သန္းထြန္းတို႔သည္ ျမန္မာျပည္ကို ျပန္လာမည္ျဖစ္ေသာ ဘုရင္ခံ ဆာရက္ဂ်ီ နဲလ္ေဒၚမန္ဆမစ္အား ရွင္းလင္းစြာအသိေပးၿပီးျဖစ္ပါသည္။ ဖဆပလေခါင္းေဆာင္မ်ားသည္ ၎တို႔ပါတီသာ ႏိုင္ငံကိုကိုယ္စားျပဳေသာေၾကာင့္ ၎တို႔သည္သာ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို အစားထိုးရန္ ယာယီအမ်ဳိးသားအစိုးရ တရပ္ ဖဲြ႔ခြင့္ရွိသင့္ေၾကာင္း တင္ျပခဲ့ပါသည္။ေဒၚမန္ဆမစ္သည္ စိတ္ေစတနာေကာင္း မရွိသူမဟုတ္ပါ။ သို႔ေသာ္ သူ႔အား၀ိုင္းရံေနေသာ ၀န္ထမ္းအရာရွိ မ်ားနည္းတူ စစ္ၿပီးေခတ္ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ႐ႈပ္ေထြးေပြလီအေျပာင္းအလဲျမန္လွေသာ ႏုိင္ငံေရးဥတုကို နားမလည္ ႏိုင္ေခ်။

ဖဆပလအဖဲြ႔ခ်ဳပ္သည္ ျမန္မာျပည္သူအမ်ားစု၏ ေထာက္ခံမႈရရွိထားသည္ဟူေသာအခ်က္ကို ေဒၚမန္ ဆမစ္ ယံုၾကည္လက္ခံရန္ အခက္အခဲေတြ႔ေနၿပီး ထိုအခ်ိန္၌ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ အေရးပါဆံုးပုဂၢဳိလ္သည္ ဗိုလ္ ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းျဖစ္ေၾကာင္းကို သူမျမင္၍မျဖစ္ေသာ္လည္း ထိုအခ်က္ကိုလည္း လက္ခံရန္ ၀န္ေလးေန၏။ထို႔အျပင္ စစ္တြင္းကာလတေလွ်ာက္ မိမိ၏ အစိုးရအေပၚ သစၥာေစာင့္ခဲ့ေသာ ၀ါရင့္ျမန္မာႏုိင္ငံေရးသမားႀကီး မ်ားကို ခ်ီးျမႇင့္လိုေသာ အံ့ဖြယ္ရာမဟုတ္သည့္ ဆႏၵသည္ သူ၏ နားလည္မႈကို ခ်ဳိ႕ယြင္းေစပါသည္။ ၀ါရင့္ႏိုင္ငံ ေရးသမားမ်ား၏ က႑ ေခတ္သစ္ျမန္မာႏုိင္ငံ၌ မရွိေတာ့ၿပီဟူေသာအခ်က္ကို သူမျမင္ႏုိင္၍ေသာ္လည္း ေကာင္း၊ မျမင္လို၍ေသာ္လည္းေကာင္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ ၿဗိတိသွ်အင္ပိုင္ယာ ၿပိဳပ်က္ျခင္းကို လက္မခံႏုိင္ဟူ ေသာ ခ်ာခ်ီ၏ ဧကရာဇ္ စိတ္ဓာတ္ျပင္းျပသည့္ ခံယူခ်က္သည္ ျမန္မာႏိုင္ငံကုိ အေထာက္အကူမျပဳခဲ့ပါ။ ခ်ာခ်ီ အား ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ေနရာ၌ဆက္ခံသူ အတၱလီကလည္း ျမန္မာႏုိင္ငံအတြင္းရွိ အယူအဆ၊ သေဘာထားအသြယ္ သြယ္ကို အကဲျဖတ္ရန္ အခက္အခဲေတြ႔ေနရာ တိက်ေသာ မူ၀ါဒတရပ္ခ်မွတ္ရန္ ေႏွးေကြးခဲ့၏။

၁၉၄၅ ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာလတြင္ ေဒၚမန္ဆမစ္ ရန္ကုန္သို႔ ျပန္လည္ေရာက္ရွိလာေသာအခါ အရပ္သားအ စိုးရ ျပန္လည္ဖဲြ႔စည္းလိုက္ျခင္းျဖင့္ ျမန္မာႏုိင္ငံလြတ္လပ္ေရးတိုက္ပဲြ ၿပီးဆံုးၿပီျဖစ္ေၾကာင္းကို အေလးအနက္ ျပသလိုက္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ ဖဆပလတို႔၏ သေဘာထားကား ထုိကဲ့သို႔ မဟုတ္ပါ။ ၎တို႔လိုလားေသာ လြတ္လပ္ေရးကို ၎တို႔ေတာင္းဆိုခ်က္မ်ားႏွင့္အညီ ၿဗိတိသွ်အစိုးရက ေပးရန္ပ်က္ကြက္ ပါက လက္နက္ကိုင္တိုက္ပဲြ ထပ္မံဆင္ႏဲႊရမည့္ အလားအလာကို ၎တို႔ မပယ္ခ်ထားပါ။ပထမဦးဆံုးတုိက္ပဲြကား ဘုရင္ခံေကာင္စီဖဲြ႔စည္းေရးကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္ပါသည္။ ဖဆပလသည္ ရာထူးေနရာ (၁၁) ေနရာအနက္ (၇) ေနရာတြင္ ၎တို႔အမည္တင္သြင္းေသာ ပုဂၢဳိလ္မ်ားကို ခန္႔အပ္ရန္ အတင္းအက်ပ္ ေတာင္းဆို၏။ ထို႔အျပင္ ဘုရင္ခံေကာင္စီကို ၎တို႔မူလကေတာင္းဆိုခဲ့ေသာ ယာယီအမ်ဳိးသားအစိုးရပံုစံ ျဖစ္ ေစမည့္ အျခားလိုအပ္ခ်က္မ်ားကိုပါ တဲြ၍ေတာင္းဆိုလုိက္ပါသည္။ ေမွ်ာ္လင့္ထားသည့္အတုိင္း ၿဗိတိသွ်အစိုး ရသည္ ေတာင္းဆိုခ်က္မ်ားကို ျငင္းပယ္လိုက္ပါသည္။

ထို႔ေနာက္ ေဒၚမန္ဆမစ္သည္ ေကာင္စီႏွင့္ ဥပေဒအဖဲြ႔၀င္မ်ားအျဖစ္ အလယ္အလတ္လမ္းစဥ္သမားမ်ားဟု မိ မိယံုၾကည္သူတို႔ကို ခန္႔အပ္လိုက္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုပုဂၢဳိလ္မ်ားအနက္ ကပ္ပါးရပ္ပါး မင္းေျမႇာင္မ်ား၊ အမ်ဳိး သားေရးသစၥာေဖာက္ ကိုယ္က်ဳိးရွာသမားမ်ားဟု ျမန္မာအမ်ားက ယူဆထားသူအခ်ဳိ႕လည္း ပါ၀င္ေနပါသည္။ ၁၉၄၆ ခုႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလတြင္ အမ်ားသေဘာတူ တညီတၫြတ္တည္းေထာက္ခံမႈျဖင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို ဖဆပလဥကၠဌ တင္ေျမႇာက္လိုက္ပါသည္။ ကႏၵီသေဘာတူညီမႈ ရွိထားပါေသာ္လည္း ျမန္မာ့တပ္မေတာ္အ တြင္း ၀င္ေရာက္အမႈထမ္းျခင္းမရွိေသာ ဗမာ့မ်ဳိးခ်စ္တပ္မေတာ္သား အမ်ားအျပား က်န္ေနပါသည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းသည္ စစ္မႈထမ္းေဟာင္းမ်ားႏွင့္ အသစ္၀င္လာသူမ်ားကိုေပါင္းကာ သူ႔ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္အဖဲြ႔ကို တည္ေထာင္လိုက္ပါသည္။ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္အဖဲြ႔တပ္သားမ်ားသည္ ယူနီေဖာင္း၀တ္ဆင္ကာ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းပင္ စစ္ေလ့က်င့္ေရးမ်ား ျပဳ လုပ္ပါသည္။ ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္အဖဲြ႔သည္ တရား၀င္အားျဖင့္ ျပန္လည္ထူေထာင္ေရးလုပ္ငန္းမ်ား ေဆာင္႐ြက္ ေနေသာ လူမႈေရးအဖဲြ႔အစည္းတရပ္သာ ျဖစ္ေသာ္လည္း ဖဆပလ၏ လက္႐ံုးတပ္ျဖစ္လာႏုိင္ေသာ အေျခခံ အရည္အခ်င္းမ်ား ရွိေနေသာေၾကာင့္ အစိုးရအတြက္ စိတ္မေအးဖြယ္ျဖစ္ေနပါသည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း သည္ ဘုရင္ခံ၏ မေက်နပ္ခ်က္မ်ားကို သိမ္ေမြ႔စြာ တံု႔ျပန္လိုက္ပါသည္။ ေၾကညာခ်က္တရပ္တြင္ တပ္ဖဲြ႔၏ ရည္႐ြယ္ခ်က္မ်ားကိုေဖာ္ျပကာ ၎တို႔အနက္ တခ်က္မွာ “သူခိုးဓားျပ စေသာ ရာဇ၀တ္မႈမ်ား ပေပ်ာက္ရန္ႏွင့္ ရပ္႐ြာၿငိမ္၀ပ္ပိျပားေရးအတြက္ သက္ဆုိင္ရာအစိုးရအဖဲြ႔၀င္မ်ား၊ အျခားအဖဲြ႔အစည္း၊ တုိင္းသူျပည္သားမ်ားႏွင့္ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္၍ ျပည္သူ႔ကာကြယ္ေရးအတြက္ ကူညီေစာင့္ေရွာက္ေပးရန္” ျဖစ္ပါသည္။ေဒၚမန္ဆမစ္လည္း မည္သို႔အဓိပၸာယ္ေကာက္ရမည္ မသိျဖစ္ေနပါသည္။ ဘုရင္ခံသည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ႏွင့္ ဖဆပလတို႔ကိုကိုင္တြယ္ရာ၌ မႏုိင္မနင္းျဖစ္ေန၏။ ျမန္မာေခါင္းေဆာင္ႏွင့္ပတ္သက္၍ သူ စိတ္မပိုင္းျဖတ္ ႏုိင္။ လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ခ်ီးက်ဴးသည့္အခါမ်ားရွိသကဲ့သို႔ ဇေ၀ဇ၀ါ၊ သံသယစိတ္မ်ား လႊမ္းမိုးသည့္အခါမ်ား လည္းရွိၿပီး နာရီခ်ိန္သီးပမာ အေတြးႏွစ္ဖက္အၾကား စိတ္မတည္မၿငိမ္ ျဖစ္ေန၏။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ လြတ္လပ္ေရးရယူရာ၌ ျပည္သူလူထုခံေနရဆဲ အတိဒုကၡမ်ားကို ပိုမိုဆိုး၀ါးေစမည့္ လက္နက္ကိုင္တိုက္ပဲြကို မ လိုလားေၾကာင္းအရိပ္အႁမြက္ျပပါသည္။ တခ်ိန္တည္းတြင္ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးရရန္အတြက္ လိုအပ္မည္ဆိုပါ က အၾကမ္းဖက္နည္းမ်ားသံုးရန္ကို တြန္႔ဆုတ္ေနမည္မဟုတ္ေၾကာင္းကိုလည္း ထင္ရွားေစသည္။ လူထုစည္း ေ၀းပဲြႀကီးမ်ားတြင္လည္းေကာင္း၊ ဆႏၵျပခ်ီတက္ေနစဥ္ ပုလိပ္လက္ခ်က္ျဖင့္ က်ဆံုးခဲ့ေသာ ေတာင္သူလယ္သ မားမ်ား၏ စ်ာပနကဲ့သို႔ေသာ စိတ္လႈပ္ရွားဖြယ္အခမ္းအနားမ်ားတြင္လည္းေကာင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ၿဗိတိသွ်အုပ္ခ်ဳပ္ေရး၏ မူ၀ါဒမ်ားကို႐ႈတ္ခ်ၿပီး လြတ္လပ္ေရးအတြက္ တတိုင္းျပည္လံုး ဆထက္ထမ္းပိုး ႀကိဳး စားေဆာင္႐ြက္ရန္ ႏႈိးေဆာ္ေနလ်က္ကပင္ လူအုပ္ႀကီးမ်ားၿငိမ္သက္စည္းကမ္းရွိေစရန္ ထိန္းသိမ္းထားႏိုင္ ေၾကာင္းျပသခဲ့၏။

သို႔ေသာ္လည္း ေဒၚမန္ဆမစ္ႏွင့္ သူ၏ အၾကံေပးပုဂၢဳိလ္တို႔သည္ ျပႆနာမ်ားကို ေအးခ်မ္းစြာ ေျဖရွင္းႏုိင္ရန္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈလိုအပ္သည္ကို လက္ခံရန္ ၀န္ေလးေနၾက၏။ ဖဆပလ၏ အင္ အားကိုစမ္းရန္ အျခားပါတီအဖဲြ႔အစည္းမ်ား တည္ေထာင္၍ ရ၊ မရ စဥ္းစားၾကသည္။ ဤကဲ့သို႔ အားစမ္းရန္ စိတ္သန္ေသာ ႏုိင္ငံေရးသမားမ်ားကား ရွိပါသည္။ အဂၤလိပ္စာေရးဆရာႀကီးတဦး ဘုရင္ခံေကာင္စီ၀င္မ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေရးသကဲ့သို႔ ထိုႏုိင္ငံေရးသမားမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍လည္း ေရးႏိုင္သည္မွာ ၎တို႔ႏွင့္ ဖဆပလ အၾကား ကြာျခားခ်က္မ်ားသည္ လြတ္လပ္ေရးမူ၀ါဒမ်ားအေပၚ အေျခခံသည္ထက္ အာဏာရရွိေရးၿပိဳင္ဆုိင္မႈ အေပၚတြင္သာ အေျခခံပါသည္။ ထို႔အျပင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အမ်ဳိးသားေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ ထင္ေပၚေက်ာ္ ၾကားလာျခင္းႏွင့္ သူ႔အား ျပည္သူတို႔က ကိုးကြယ္သည္ဟုပင္ ေျပာရေလာက္မတတ္ ခ်စ္ခင္ၾကည္ညိဳျခင္းတို႔ ေၾကာင့္ အခ်ဳိ႕အသိုင္းအ၀ိုင္းမ်ားတြင္ မနာလိုမုန္းတီးစိတ္မ်ား ျပင္းျပေနပါသည္။ေဒၚမန္ဆမစ္သည္ ဖဆပလကို စိန္ေခၚႏိုင္ေသာ အင္အားစုမ်ား ေပၚေပါက္လာႏုိင္မည့္ အလားအလာမ်ားကို သုံးသပ္ေနၿပီး သူ၏ အၾကံေပးပုဂၢဳိလ္အခ်ဳိ႕က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအား ႏုိင္ငံေတာ္ပုန္ကန္မႈ စဲြခ်က္ျဖင့္ ဖမ္း ဆီးရန္ နားပူနားဆာတိုက္ေနစဥ္ ဘုရင္ခံေကာင္စီ၀င္ျဖစ္ေနေသာ သခင္ထြန္းအုပ္သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို လူသတ္ မႈႏွင့္ စဲြခ်က္တင္လိုက္ပါသည္။

ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးတပ္မေတာ္ ခ်ီတက္လာစဥ္က ႐ြာသူႀကီးတဦးအား ၿဗိတိသွ် အလိုေတာ္ရိလုပ္ငန္းမ်ားေဆာင္ရြက္မႈ၊ ဖိႏွိပ္ရက္စက္မႈႏွင့္ အဂတိလိုက္စားမႈ စဲြခ်က္မ်ားတင္ကာ စစ္ခံု႐ံုးဖြင့္၍ စစ္ေဆးခဲ့ပါသည္။ စစ္ခုံ႐ံုးမွခ်မွတ္လိုက္ေသာ ေသဒဏ္အျပစ္ကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကိုယ္တိုင္ ေဆာင္႐ြက္ ခဲ့ပါသည္။ဤအမႈႏွင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို ႐ံုးတင္စစ္ေဆးမည္ဆိုပါက သခင္ထြန္းအုပ္သည္ ျဖစ္ရပ္လံုးစံုကို ေတြ႔ျမင္ ခဲ့သျဖင့္ သက္ေသထြက္ဆိုေပးမည္ဟု ကမ္းလွမ္းလိုက္၏။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို ခ်က္ခ်င္းဖမ္းဆီးသင့္၊ မ ဖမ္းဆီးသင့္ႏွင့္ပတ္သက္၍ အစိုးရအဖဲြ႔အတြင္း ၀ိ၀ါဒကဲြျပားေန၏။ အရပ္သားၿဗိတိသွ်အရာရွိအခ်ဳိ႕က ဖမ္းဆီး ေရးတုိက္တြန္းၾကသည္။ ဤကဲ့သို႔ေဆာင္႐ြက္ျခင္းျဖင့္ အေျခအေနမ်ား ပိုမို၍ ရွင္းလင္းသြားေစမည္၊ ထႂကြပုန္ ကန္မႈ ျဖစ္ေပၚေစမည့္ အလားအလာကိုလည္း ဖယ္ရွားႏုိင္မည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို လူထုက မၾကာမီ ေမ့ ေပ်ာက္သြားမည္ျဖစ္သျဖင့္ ျပႆနာမ်ားစြာလည္း ရွိမည္မဟုတ္ဟု ေထာက္ျပၾကသည္။ဤအခ်က္မ်ားကို ရဲမင္းႀကီးက သေဘာမတူပါ။ စစ္အတြင္းျပစ္မႈမ်ားႏွင့္ပတ္သက္၍ အေထြေထြလြတ္ၿငိမ္းခ်မ္း သာခြင့္ ေပးရန္ရွိေနေၾကာင္း၊ ဖဆပလႏွင့္ ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္အဖဲြ႔၏ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္သူကို ဖမ္းဆီးျခင္းသည္ ပုန္ကန္ေတာ္လွန္မႈကို တားဆီးသည္ထက္၊ ထႂကြရန္လႈံ႔ေဆာ္လိုက္သကဲ့သို႔သာ ျဖစ္သြားႏိုင္ေၾကာင္း တင္ျပ ပါသည္။

ျမန္မာႏိုင္ငံ စစ္ဌာနခ်ဳပ္ေသနာပတိကလည္း ရဲမင္းႀကီး၏အျမင္ကို ေထာက္ခံကာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ ဆန္းသည္ အသိတရားႏွင့္ ျပည့္စံုသူျဖစ္သျဖင့္ ပုန္ကန္ထႂကြမႈတရပ္ကို စတင္မည္သူဟု မထင္ေၾကာင္း တင္ ျပပါသည္။ ထို႔အျပင္ သခင္ထြန္းအုပ္၏ ေျပာၾကားခ်က္မ်ားအေပၚ မူတည္၍ ေဆာင္႐ြက္သင့္မသင့္ကလည္း ဆင္ျခင္ဖြယ္ရာျဖစ္ေန၏။၎၏ ရည္ရြယ္ခ်က္မ်ားသည္ သံသယမကင္းဖြယ္ျဖစ္သည့္အျပင္ ဂ်ပန္ေခတ္အတြင္း တာ၀န္၀တၱရားမရွိပါ ဘဲႏွင့္ ၎ေဆာင္႐ြြက္ခဲ့ေသာ ၾကမ္းတမ္းသည့္ လုပ္ရပ္မ်ားအေၾကာင္းကို ဂုဏ္၀င့္စြာ ေရးသားထုတ္ေ၀ထား ေသာ စာအုပ္ကလည္း ရွိေနေသးသည္။ ေဒၚမန္ဆမစ္သည္ သခင္ထြန္းအုပ္၏ စြပ္စဲြခ်က္မ်ားကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းႏွင့္ ေဆြးေႏြးရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္၏။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ဤအမႈႏွင့္ပတ္သက္၍ လံုး၀တာ ၀န္ယူကာ စစ္ခံု႐ံုးေတြ႔ရွိခ်က္အရ ေသဒဏ္အျပစ္ေပးခဲ့ရေၾကာင္း ရွင္းျပပါသည္။

ဘုရင္ခံလည္း တဖန္ မေ၀ခဲြ ႏုိင္ ျဖစ္ရျပန္သည္။ တဖက္တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ ေျဖာင့္မတ္မႈႏွင့္ စိတ္သတိၱတို႔ကို မ်ားစြာေလးစားမိ ၏။ တဖက္တြင္ကား သူ႔အုပ္ခ်ဳပ္ေရး၏ အဓိကအတိုက္အခံျဖစ္ေနသူကို လူသတ္မႈစဲြခ်က္တင္ကာ ဖယ္ရွားႏိုင္ လုိက္ပါက ႏုိင္ငံေရးအက်ဳိးအျမတ္ မည္မွ်ထုတ္ႏုိင္မည္ကိုလည္း ေတြးမိ၏။ဤကိစၥႏွင့္ပတ္သက္၍ ၀ႈိက္ေဟာ(လန္ဒန္)အစိုးရက မိမိတို႔သာဆံုးျဖတ္ရန္ အာဏာရွိသည္ဟု ကန္႔သတ္ ခ်က္ထားျခင္းမွာ ကံေကာင္းသည္ဟူ၍ပင္ ေျပာရမည္ကဲ့သို႔ျဖစ္ပါသည္။ ၁၉၄၆ ခုႏွစ္ ဧၿပီလ၊ ေဒၚမန္ဆမစ္ စကၤာပူသို႔ အလည္အပတ္ေရာက္စဥ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို ဖမ္းဆီးရန္ ၫႊန္ၾကားေသာ သံႀကိဳးစာေရာက္ လာ၏။ ဘုရင္ခံလည္း ၫႊန္ၾကားခ်က္အရ ေဆာင္႐ြက္ရန္ ခ်က္ခ်င္းပင္ ရန္ကုန္သို႔ ျပန္ခဲ့၏။ ၀ရမ္းမထုတ္မီ ေလးတြင္ အမိန္႔ပယ္ဖ်က္လိုက္ေၾကာင္း သံႀကိဳးေနာက္တေစာင္ ေရာက္လာေလသည္။ ဤကိစၥသည္ အုပ္ခ်ဳပ္ ေရး၏ မေရရာလွေသာၾသဇာကို ပိုမို၍ ယုိယြင္းလာေစသည္။

အုပ္ခ်ဳပ္သူမ်ား၏ ေျခလွမ္းအားလံုးကို ဖဆပလ သည္ အစိုးရဌာနမ်ားအတြင္းရွိ ၎တို႔အား ေထာက္ခံသူမ်ားထံမွတဆင့္ သိေန၏။ၿဗိတိသွ်တို႔သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို ဖယ္ရွားလိုေသာ္လည္း မထိ၀ံ့ဟူေသာသတင္းသည္ ျပန္႔ႏွံ႔သြား၏။ ေဒၚမန္ဆမစ္ လည္း အေျခအေနကို ထိန္းသိမ္းႏုိင္ရန္ ႀကိဳးစားပါသည္။ စကၠဴျဖဴစီမံကိန္းကို လက္ေတြ႔အေကာင္အထည္ေဖာ္ ၍ရမည္မဟုတ္ေၾကာင္း လန္ဒန္အစိုးရကို ၀န္ခံအသိေပးၿပီး ဖဆပလ လက္ခံႏုိင္မည့္ ကမ္းလွမ္းခ်က္အသစ္ မ်ားကို တင္ျပေလသည္။ သို႔ေသာ္ အခ်ိန္ကား ေႏွာင္းခဲ့ေလၿပီ။ ၁၉၄၆ ခုႏွစ္ ဇြန္လတြင္ ပူပင္ေသာကမ်ားေန ေသာ ဘုရင္ခံႀကီး ၀မ္းကိုက္ေရာဂါစဲြကပ္ေသာေၾကာင့္ အဂၤလန္သို႔ ျပန္ရပါသည္။ ဇူလုိင္လမတိုင္မီ အတၱလီ သည္ ေဒၚမန္ဆမစ္ေနရာတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရန္ဆ့္ကို ခန္႔အပ္ရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္၏။ ရန္ဆ့္အား ေ႐ြးခ်ယ္ျခင္းကား သင့္ေလ်ာ္လွပါသည္။ သူသည္ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အႀကီးအကဲအျဖစ္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္စဥ္က ျမန္မာျပည္အ ေျခအေနကို ေကာင္းစြာသိႏုိင္ခဲ့ၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအပါအ၀င္ ဖဆပလေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ သင့္ျမတ္သူ ျဖစ္၏။

ေအာင္ဆန္း ၆ အားဆက္လက္ဖတ္ရႈရန္
Kyaw Naing
29/1/2014


No comments:

Post a Comment