ျမန္မာ့ဂႏၴဝင္အႏုပညာ အဆင့္ျမႇင့္ဖို႔ လိုၿပီဗ်ာ
ေၾသာ္… ဒါနဲ႔စကားမစပ္၊ ၿပီးခဲ့တဲ့အပတ္ေတြက ပရိသတ္နဲ႔ အႏုပညာရွင္ အျပန္အလွန္ ေက်းဇူးျပဳတဲ့သေဘာ၊ အဆက္အစပ္သေဘာေလးေတြ ေျပာခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဥပမာျပယုဂ္အေနနဲ႔ အဆိုေတာ္၊ ႐ုပ္ရွင္မင္းသား၊ စာေရးဆရာ ကိုဝင္းဦးနဲ႔ သူ႔ပရိသတ္အေၾကာင္း ေျပာဖူးပါတယ္။
ကိုဝင္းဦးက ရႊံ႕ဗြက္ထဲဆင္းၿပီးေတာ့ တီးလံုးမပါဘဲနဲ႔ သီခ်င္းဆိုျပတယ္။ ပရိသတ္က သေဘာက်တယ္။ ေနာက္တစ္ခါ ဂႏၲဝင္အဆိုေတာ္ႀကီး ကိုသိန္းတန္က သီခ်င္းမဆိုႏိုင္တဲ့အခါက်ေတာ့ စင္ေပၚမ်က္ႏွာထြက္ျပတာ ပရိသတ္က သေဘာက်တယ္။ ေက်နပ္ၾကတယ္။ သုေမာင္ႀကီး အရက္ေတြမူး၊ ဖုန္ေတြနဲ႔လူးေနတဲ့အခါမွာလည္း ေတာသူမႀကီးက ‘ဒါ တို႔ သုေမာင္ႀကီး မဟုတ္ဘူး’ ဆိုၿပီး မယံုခဲ့ဘူး စသျဖင့္ ဥပမာေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခဲ့ပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ သတိထားရမွာက ဘာလဲဆိုရင္ အဲဒီ ပရိသတ္အကုန္လံုးဟာ ေတာသူေတာင္သားေတြျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သတိထားရမွာပါ။ ပရိသတ္ေတြသည္ ေတာသူေတာင္သားေတြ ျဖစ္ေနတယ္။ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားေတြ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ သတိထားရမယ္။
ဘာေၾကာင့္ ဒါကို ကၽြန္ေတာ္အထူးျပဳရသလဲဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံမွာ ပရိသတ္ႏွစ္မ်ိဳးကြဲေနပါတယ္။ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားပရိသတ္နဲ႔ ေတာသူေတာင္သားပရိသတ္ ႏွစ္မ်ိဳးကြဲေနတယ္။ ဒါကို အထူးသျဖင့္ ဘယ္မွာ သြားေတြ႕ရသလဲဆိုေတာ့၊ သီခ်င္းဂီတမွာထက္ ႐ုပ္ရွင္၊ ဗီဒီယိုမွာ သြားေတြ႕ရတယ္။ အထူးသျဖင့္ ဗီဒီယိုမွာဆိုရင္ တရားဝင္လိုျဖစ္ေနတယ္။ ဗီဒီယိုျဖန္႔ခ်ီေရးေတြမွာဆိုရင္ေနာ္၊ စာကိုခ်ိတ္ထားတာဗ်။ နယ္ႀကိဳက္ ၿမိဳ႕ႀကိဳက္၊ နယ္ဇတ္ကား ၿမိဳ႕ဇာတ္ကားဆိုၿပီးေတာ့ ဒီလိုကို ခ်ိတ္ထားတာ။
မင္းသား မင္းသမီးဆိုရင္ နယ္ႀကိဳက္မင္းသား မင္းသမီး၊ ၿမိဳ႕ႀကိဳက္ မင္းသား မင္းသမီး အဲသလို စာခ်ိတ္ၿပီးေတာ့ ခြဲထားတာဗ်။ ဒါက တစ္ပိုင္းေပါ့၊ ေျပာခ်င္တာက ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံမွာက နယ္ႀကိဳက္အႏုပညာနဲ႔ ၿမိဳ႕ႀကိဳက္အႏုပညာ ဒါကို ေျပာခ်င္တာပါ။ ဒီအတြက္ ၾကားထဲကေန ကၽြန္ေတာ္ သပ္လွ်ိဳေနတာ မဟုတ္သလို လက္လွ်ိဳေနတာလည္း မဟုတ္ဘူးဗ်။ ဒါက လူ႔သဘာဝပါ။
ဒါေပမဲ့ ထူးဆန္းတာေလး ေျပာျပပါဦးမယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံမွာ ျမန္မာသံ၊ ျမန္မာမႈကို ကၽြန္ေတာ္က က်မ္းႀကီးက်မ္းခိုင္ေတြနဲ႔ မေျပာခ်င္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ကိုယ္ေတြ႕ေလးေတြနဲ႔ ေျပာခ်င္တာ၊ ကၽြန္ေတာ့္ ကိုယ္ေတြ႕အရေျပာရရင္ ျမန္မာသံ ျမန္မာမႈစသျဖင့္ ဂႏၴဝင္ေပါ့။ အဲဒါကို ေက်းလက္ေတာရြာေတြက ပိုၿပီးေတာ့ ႀကိဳက္ၾကတာ သြားေတြ႕ရတယ္။ ၿမိဳ႕ေပၚက ေခတ္ေပၚကို ပိုၿပီးႀကိဳက္ၾကတာ သြားေတြ႕ရတယ္။ ဒါ ေယဘုယ် ေျပာၾကည့္တာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ဝါးလံုးရွည္နဲ႔ သိမ္းယမ္းတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ၿမိဳ႕ေပၚကလည္း ေက်းလက္ေတး၊ ဂႏၴဝင္ေတးေတြကို ႀကိဳက္တာလည္း ရွိပါတယ္။ ေတာမွာလည္း ဟစ္ေဟာ့ပ္ စသျဖင့္ ေခတ္ေပၚေတးေတြ ႀကိဳက္တာလည္း ရွိပါတယ္။
သို႔ေသာ္လည္း ေယဘုယ်ေျပာမယ္ဆိုရင္ ေက်းလက္က ျမန္မာသံ ျမန္မာမႈကို ပိုႀကိဳက္တတ္တာ၊ ၿမိဳ႕ေပၚက ေခတ္ေပၚေတး ပိုႀကိဳက္တတ္တာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ ဒါျဖင့္ရင္ ကၽြန္ေတာ္က ဥပမာေလးတစ္ခု ျပခ်င္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာဖူးပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ ကိုယ္ေတြ႕ေပါ့ေလ။ ကၽြန္ေတာ္ အေမရိကန္မွာ စာေပအလုပ္႐ံုေဆြးေႏြးပြဲ သြားတက္တုန္းကေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီပြဲမွာ နားေနတဲ့အခ်ိန္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ သြားထိုင္တဲ့ အခါပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ပ်င္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဆိုပါစို႔ဗ်ာ၊ ထိမ္ဝွက္ေနစရာလည္း မလိုပါဘူး။ ဘီယာဆိုင္သြားထိုင္တဲ့အခါေပ့ါဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ့္အနီးကပ္မွာ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ရွိတယ္ဗ်။ ဂ်င္နီဖာသန္းမ္တဲ့။ အေမရိကန္မ ငယ္ငယ္ေခ်ာေခ်ာေလးေပါ့။
ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီအခ်ိန္က အသက္ ၅၀ ေလာက္၊ ေကာင္မေလးက ၂၅ ႏွစ္ေလာက္ရွိေရာ့မယ္။ ေခ်ာေခ်ာေလး ေျပာရတာက ဒီလိုဗ်။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံကို ႏိုင္ငံျခားသားေတြေရာက္တဲ့အခါက်ေတာ့ ျမန္မာမိန္းကေလးေတြက အကုန္ေခ်ာေနတာကိုးဗ်။ ဒီသေဘာျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အေမရိက ေရာက္ေတာ့ အေမရိကန္မေတြ အကုန္ေခ်ာေနတာ ျဖစ္မွာေပါ့။ ဒီေတာ့ ဒီေကာင္မေလးလည္း ကၽြန္ေတာ့္မ်က္စိထဲ ေခ်ာေနတာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ ျပစ္မွားတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ကိုယ့္သမီးေလာက္ကေလး ရွိတာပါ။
အဲဒီေကာင္မေလးက ကၽြန္ေတာ့္ကိုေျပာတယ္။ သူ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေခၚတာက ‘ေမာင္’ တဲ့၊ ေမာင္ဆိုတာကလည္း ဒီလိုဗ်၊ တစ္မ်ိဳးမထင္နဲ႔။ ကၽြန္ေတာ့္နာမည္က သုေမာင္ဆိုေတာ့ သူတို႔အေမရိကန္စတိုင္လ္ေပါ့ဗ်ာ။ အဖ်ားဆြတ္ၿပီး ‘ေမာင္’ လို႔ေခၚတာ။
“ေမာင္ ပ်င္းလို႔လား” တဲ့။
“ဟုတ္တယ္၊ ပ်င္းတယ္” ေပါ့။
“ဘယ္သြားခ်င္လဲ၊ လိုက္ပို႔မယ္” တဲ့။
“ေအးကြာ၊ ႐ုပ္ရွင္ေလးဘာေလး သြားၾကည့္တာေပါ့လို႔၊ စတိတ္႐ႈိးေလးဘာေလး သြားတာေပါ့” လို႔၊
ဒီေတာ့ သူေလးက -
“ေမာင့္မွာ အပိုသံုး ဘယ္ေလာက္ရွိလို႔လဲ” တဲ့။
ဒါအေရးႀကီးတယ္။ အပိုသံုးဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အဲဒီသြားတုန္းက စားစရိတ္၊ သြားစရိတ္၊ ေနစရိတ္ အကုန္လံုး အျပည့္အစံုေပးထားတဲ့အျပင္ အပိုသံုးဆိုၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေဒၚလာ ၄၀ ေပးပါတယ္။ တစ္ေန႔ကို ေဒၚလာ ၄၀ ေပးတယ္။ ေဒၚလာ ၄၀ ဆိုတာကလည္း ေဒၚလာေငြ ၄၀ ေတာ့ မဟုတ္ဘူးဗ်။ ေဒၚလာ ၄၀ နဲ႔ ညီမွ်တဲ့ Gift Cheque ဆိုလား ဘာလား ေမ့သြားၿပီ။ ေဒၚလာ ၄၀ တန္ ေဘာက္ခ်ာတစ္ရြက္ေပးတယ္။ ၄၀ တန္ခ်က္လက္မွတ္သေဘာဆိုေပမယ့္ ေဒၚလာ ၄၀ ထက္ မ်ားတယ္ဗ်။ သူက ေလွ်ာ့ေစ်းနဲ႔ဝယ္လို႔ရတယ္ဆိုေတာ့ ၄၀ စြန္းစြန္းဖိုး သံုးခြင့္ရွိတာေပ့ါေလ။ ကဲ… ထားပါေတာ့ဗ်ာ။
ဒီေကာင္မေလးက ႐ုပ္ရွင္တို႔၊ စတိတ္႐ႈိးတို႔သြားၾကည့္ရင္ ႏွစ္ေဒၚလာ၊ သံုးေဒၚလာပါပဲတဲ့။ အေရးႀကီးၿပီေနာ္၊ ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္တဲ့စကား ေရာက္ေတာ့မယ္။ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္တာ၊စတိတ္႐ႈိးၾကည့္တာက ႏွစ္ေဒၚလာ၊ သံုးေဒၚလာပဲက်မယ္၊ အဲဒီသြားရင္လည္း ဝတ္ခ်င္တာ ဝတ္သြားလို႔ရတယ္တဲ့။ အေရးႀကီးတာ ေရာက္ပါေတာ့မယ္၊ စတိ႐ိႈးသြားရင္လည္း အရက္ ေသာက္သြားလို႔ရတယ္။ ဝင္ကလို႔လည္း ရတယ္တဲ့။ တစ္ခုေတာ့ ရွိပါတယ္တဲ့၊ အဲဒီ တစ္ေန႔ တစ္ေန႔ရတဲ့ ေဒၚလာ ၄၀ ကို ေလးငါးရက္ေလာက္ စုထားလိုက္တဲ့။ ေဒၚလာ ၂၀၀-၃၀၀ ေလာက္ရမယ္တဲ့။ ေမာင္တို႔ ကၽြန္မတို႔ နယူးေယာက္ကို ေရာက္တဲ့အခါက်ရင္ ဘေရာ့ဒ္ေဝး ျပဇတ္႐ံုကို သြားၾကည့္ရမယ္တဲ့။
အဲဒီက်ရင္ ျပဇတ္၊ သို႔မဟုတ္ ေၾသာ္ခက္စထရာ၊ သံစံုတီးဝိုင္းေပါ့ေနာ္၊ ဂႏၴဝင္တီးဝိုင္း၊ ဂႏၴဝင္ျပဇတ္၊ ရွိတ္စပီးယားျပဇတ္ေပ့ါေလ၊ ေဒၚလာ ၂၀၀ ေလာက္ ေပးရမယ္တဲ့။ အဲဒီက်ရင္ ေမာင့္မွာ ကုတ္အကႌ်၊ နက္ကတိုင္၊ ေဘာင္းဘီ ေကာင္းေကာင္းပါရဲ႕လား၊ အဝတ္အစား ေကာင္းေကာင္းဝတ္ရမယ္။ အနည္းဆံုး တကၠစီစီးသြားရမယ္။ ဘြတ္ကင္ယူရမယ္တဲ့။
အဲသလို ဝတ္စားၿပီးသြားမွ ျပဇတ္တစ္ပြဲၾကည့္ရမယ္။ အဲဒီအတြက္ ေဒၚလာ ၂၀၀ ေပးရမယ္။ ဟိုထဲေရာက္ရင္ ေမာင္ အရက္မေသာက္ရဘူး၊ ဘီယာမေသာက္ရဘူး။ ကၽြန္မနဲ႔ စကားမေျပာရဘူး၊ ေအာ္က်ယ္ဟစ္က်ယ္ မလုပ္ရဘူး။ ေသေသခ်ာခ်ာ ဇိမ္ခံၿပီးေတာ့ စတိုင္လ္နဲ႔ ၾကည့္ရမယ္တဲ့။
ၾကည့္ေနာ္၊ သူတို႔ႏိုင္ငံမွာ တန္ဖိုးထားၾကပံုက စဥ္းစားၾကည့္ၾကပါဗ်ာ။ စတိတ္႐ိႈးနဲ႔ ႐ုပ္ရွင္ကို ႏွစ္ေဒၚလာ သံုးေဒၚလာနဲ႔ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ေသာက္စားခုန္ေပါက္ကဆိုၿပီး ၾကည့္လို႔ရတယ္။ ဂႏၴဝင္ဂီတနဲ႔ ျပဇတ္ကိုေတာ့ ေဒၚလာ ၂၀၀၊ ၃၀၀ ေပးရတယ္။ ဘြတ္ကင္ ယူရတယ္၊ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ဝတ္စားသြားရတယ္။ အရက္ေသာက္ မသြားရဘူး။ ၿငိမ္ၿငိမ္ဆိတ္ဆိတ္ေလး ထိုင္ၾကည့္ရတယ္။ အဲဒါက ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ေတြ႕၊ အေမရိကားမွာ ျပဇတ္ဆိုတဲ့ ဂႏၲဝင္အႏုပညာကို တန္ဖိုးထားပံုပါ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာျပည္မွာကေတာ့ကာ ၾကည့္စမ္းဗ်ာ၊ စတိတ္႐ိႈးပြဲလက္မွတ္ကို ေသာင္းဂဏန္းခ်ီၿပီး ေပးရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အျပစ္တင္တာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ ဟိုတယ္ႀကီးေတြမွာ လုပ္တဲ့ပြဲမွာ ေသာင္းဂဏန္းခ်ီေပးရတယ္။ ေမာ္ေတာ္ကား အေကာင္းစားႀကီးေတြနဲ႔ သြားၾကည့္တယ္ဗ်။
ေဟာ… ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာ့ဆိုင္းဝိုင္း၊ ဂႏၴဝင္ဇတ္သဘင္ႀကီးေတြက်ေတာ့ ဖ်ာခင္းၿပီး ေခါင္းေပါင္းေပါင္း ထိုင္ၾကည့္ရတယ္ဗ်။ ေရႊေတြခ်ထားတဲ့ ဆိုင္းဝိုင္းႀကီးေတြဟာ ေျမႀကီးေပၚမွာဗ်။ စတိတ္ေပၚမွာ မဟုတ္ဘူးဗ်။ အဲဒါ ဘယ့္ႏွယ္ျဖစ္တာတံုး။ တစ္ခါတစ္ေလမ်ား ဗလာပြဲတဲ့ဗ်ား၊ အလကား ဝင္ၾကည့္ဖို႔ ႐ံုဖြင့္ေပးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံမွာ အဲသလိုျဖစ္ၿပီး သူတို႔အေနာက္ႏိုင္ငံမွာ ဂႏၴဝင္အႏုပညာက ဘာေၾကာင့္ေစ်းျမင့္ေနတာလဲ၊ ဒါကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ စဥ္းစားဖို႔လိုတယ္။
အခုလတ္တေလာေလးမွာေတာ့ နည္းနည္း အသက္႐ွဴေခ်ာင္တာက ဆို က ေရး တီး စသျဖင့္လုပ္ေပးတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ၿပီးေတာ့ ႐ုပ္ေသးအထိေပါ့ေလ၊ စင္ေပၚေရာက္လာတယ္။ တကယ့္ ခမ္းနားတဲ့ အမ်ိဳးသားဇတ္႐ံုႀကီးေနရာေတြမွာ လုပ္ေပးတာေတာ့ ေက်းဇူးတင္ရမယ့္ကိစၥေပ့ါေလ။ ဒီလိုပဲ တတ္ႏိုင္တဲ့ သူေဌးႀကီး၊ ကုမၸဏီႀကီးေတြက စပြန္ဆာလုပ္ေပးၿပီးေတာ့ ဒီကေန႔ေခတ္စားေနတဲ့ စတိတ္႐ိႈးေတြလိုပဲ ျမန္မာ့ ဇတ္သဘင္၊ ျမန္မာ့ ဆိုင္းဝိုင္း စသျဖင့္ကို စင္တင္ေပးဖို႔ လိုအပ္တယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ထင္ပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ ပရိသတ္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔က ဆြဲေခၚရမယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဇတ္သဘင္ပညာရွင္၊ ျမန္မာသံပညာရွင္အေနနဲ႔ကလည္း တာဝန္ရွိတယ္ဗ်။ ပရိသတ္ကို အျပစ္တင္လို႔မရဘူး၊ ပရိသတ္ကို ဆြဲေခၚရမွာပါ။ ေခတ္ေရစီးေၾကာင္းဆိုေတာ့ ဒီဘက္ကို ျပန္ပါေအာင္ ဆြဲေခၚရမယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခ်င္တာပါ။
အေနာက္္ႏိုင္ငံနဲ႔ အေရွ႕ႏိုင္ငံကြာတာ၊ ေနာက္ၿပီးေတာ့ စကားမစပ္ ၾကားျဖတ္ေျပာရဦးမယ္ဗ်။ အဲဒီပြဲမွာပဲ ကၽြန္ေတာ္ ဝတၱဳတို စာတမ္းဖတ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဖမ္းမလီဆားဂါး၊ မိသားစုပံုျပင္၊ မိသားစုဇာတ္လမ္းေပါ့၊ အဲဒီ စာတမ္းဖတ္ပါတယ္။ စာတမ္းဖတ္ၿပီးေတာ့ ေမးစရာရွိတာ ေမးၾကပါဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို သီခ်င္းဆိုျပပါဆိုၿပီး ဝိုင္းေတာင္းဆိုၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အရင္အပတ္က ေျပာဖူးပါတယ္။
ပထမ ကၽြန္ေတာ္ ဘာဆိုျပသလဲဆိုေတာ့ တစ္ေခတ္က နာမည္ႀကီးတဲ့ သီခ်င္းေလး၊ အဆိုေတာ္ ေဒါရစ္ေဒးရဲ႕ သီခ်င္းေလး၊ ႐ိုးလည္း႐ိုးတယ္။ သူတို႔ဆီမွာလည္း ေခတ္စားခဲ့တဲ့ သီခ်င္းေအးေအးေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ ဒီသီခ်င္းကို အဂၤလိပ္လို ဆိုျပတဲ့အခါ အင္တာေနရွင္နယ္ စာေရးဆရာေတြရဲ႕ပြဲဆိုေတာ့ အဂၤလိပ္သီခ်င္းပဲ ဆိုတာေပါ့။ လူတိုင္းနားလည္ေအာင္ ဆိုျပရတာပါ။ ၿပီးေတာ့ ေဒါရစ္ေဒးက အမ်ိဳးသမီးအဆိုေတာ္ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က မိန္းမအေနနဲ႔ ဆိုျပရတာေပါ့ေလ။ ကိစၥမရွိပါဘူး၊ သီခ်င္းအဓိပၸာယ္ေလးက ေကာင္းေနတာကိုး။
အဓိပၸာယ္ေလးက ရွင္းပါတယ္။ ကၽြန္မက အေမ့ကို ေမးတယ္၊ ႀကီးလာရင္ ေခ်ာမွာလား၊ ပိုက္ဆံရွိမွာလားေပါ့ေလ။ အေမကေျပာတယ္၊ သမီးရယ္ ေလာကႀကီး ျဖစ္ခ်င္တာ ျဖစ္တာပဲေပါ့တဲ့။ ေနာက္တစ္ပိုဒ္က်ေတာ့ သူ႔ခ်စ္သူကို ေမတယ္တဲ့၊ ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဘဝခရီးဟာ ေရွ႕ေလွ်ာက္သာယာမလားေပါ့။ သူ႔ခ်စ္သူက ေျပာတယ္တဲ့၊ ေလာကႀကီး ျဖစ္ခ်င္တာျဖစ္မွာေပါ့ အခ်စ္ရယ္တဲ့။ အဲ… ေနာက္ဆံုးအပိုဒ္က်ေတာ့ သူ႔သားသမီးေတြက သူ႔ကို ေမးတယ္တဲ့၊ အေမ သားတို႔ သမီးတို႔က ေခ်ာမွာလား၊ ပိုက္ဆံရွိမွာလားဆိုေတာ့ ကၽြန္မက ေျပာလိုက္တယ္။ ေလာကႀကီး သူျဖစ္ခ်င္တာ ျဖစ္မွာပဲေပါ့။ အဲဒါေလးကို ကၽြန္ေတာ္က အဂၤလိပ္လို ဆိုျပတယ္။
ေျပာခ်င္တာက အဲဒီသီခ်င္း ဆိုျပတာကို အင္တာေနရွင္နယ္ စာေရးဆရာေတြက သိပ္ခံတြင္းမေတြ႕ၾကဘူး။ မေတြ႕တဲ့အျပင္ အီတာလ်ံ စာေရးဆရာမက ကၽြန္ေတာ့္ကို ဖမ္းေထာက္ေသးတယ္ဗ်။
“ရွင္က ဘာလဲ၊ ေလာကႀကီး သူျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္တယ္ဆိုတာကို ရွင္က ႀကိဳက္လို႔လား” တဲ့။
ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။
“ဟုတ္တယ္ ႀကိဳက္တယ္” လို႔။
သူတို႔က ေလာကႀကီး ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့ အေတြးအေခၚကို မႀကိဳက္ဘူးဗ်။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဖမ္းေထာက္တာ၊
“ရွင္က ဘာလို႔ ႀကိဳက္တာလဲ” တဲ့။
“ေအး… ႀကိဳက္တယ္၊ ငါက ဗုဒၶဘာသာမို႔လို႔” လို႔။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ျပန္ေဆာ္ထည့္လိုက္တာပဲ။ ၾကက္ေခါင္းဆိတ္မခံဘူးေလ၊ စာေရးဆရာခ်င္းကိုဗ်။
အဲဒီေတာ့မွ ေစာေစာကေျပာသလို ‘ခ်ိဳၿပံဳးရႊင္ေသာ ႏွမပ်ိဳငယ္’ ဆိုၿပီး ျမန္မာသံ သႀကၤန္ဒိုးကို ေကာက္ဆိုလိုက္တဲ့အခါက်ေတာ့မွ ေဟာ ဂါဝန္ႀကီးနဲ႔ အဲဒီ အီတာလ်ံစာေရးဆရာမက ထကေရာဗ်။ ဆိုလိုတာက ဒီ ႏိုင္ငံတကာ စာေရးဆရာေတြက ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ႐ိုးရာ ျမန္မာသံ ျမန္မာမႈကို ၾကားခ်င္၊ သိခ်င္ေနၾကတာ။ ကၽြန္ေတာ္က လက္ခုပ္ေလးတီးၿပီး သႀကၤန္ဒိုးသီခ်င္းေလးကို ဆိုတဲ့အခါက်ေတာ့မွ ေဘာင္းဘီေတြ၊ ဂါဝန္ေတြ တကားကားနဲ႔ လက္ခုပ္တီးၿပီးေတာ့ ကၾကတယ္။ သူတို႔ဟာ ႏိုင္ငံတကာ စာေရးဆရာေတြ ျဖစ္ေပမယ္လို႔ ႐ိုးရာျမတ္ႏိုးတယ္ဆိုတာ ဒါကို ေျပာခ်င္တာပါ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံမွာက်ေတာ့ ႐ိုးရာကို ျပန္ေဖာ္ထုတ္ဖို႔ ဘာေၾကာင့္ တံုေႏွးေနၾကသလဲဆိုတာကို ေထာက္ျပတာပါ။ ဒါစကားမစပ္ေျပာျပတာပါ၊ ေစာေစာကစကားျပန္ဆက္ရလို႔ရွိရင္ ၿမိဳ႕ပရိသတ္က အႏုပညာသည္ကို ႀကိဳက္႐ံုႀကိဳက္တာ၊ ေတာ္ပရိသတ္က အႏုပညာေရာ အႏုပညာသည္ကိုပါ ခ်စ္တာ။ အဲဒါေလးက ႀကိဳက္တာနဲ႔ ခ်စ္တာနဲ႔ နည္းနည္းကြာတယ္လို႔ ထင္တယ္ဗ်။ ႀကိဳက္တယ္ဆိုတာက ပိုက္ဆံေပးတဲ့အလုပ္၊ ပိုက္ဆံေပးတယ္ဆိုေတာ့ ေကာင္းတာေပါ့ဗ်ာ။ ခ်စ္တယ္ဆိုတာကေတာ့ ပိုက္ဆံေတာ့ မေပးဘူး၊ ဒါေပမဲ့ ထမင္းေကၽြးတယ္ဗ်။ အဲဒါက်ေတာ့ မ်ားမ်ားမရေပမယ့္ ၾကာၾကာစားရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ဥပမာေပးတဲ့ေနရာမွာ ေတာပရိသတ္ကို ဥပမာေပးရတာပါ။
စကားမစပ္ ထပ္ေျပာလိုက္ဦးမယ္ဗ်ေနာ္၊ ႐ုပ္ရွင္အေၾကာင္းပါ။ တစ္ခ်ိန္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႐ုပ္ရွင္နယ္မွာ မင္းသားႀကီးတစ္ေယာက္ ေပၚဖူးတယ္ဗ်။ လူႀကီးေတြ ေကာင္းေကာင္းမွတ္မိမွာပါ။ ေရႊဘေပါ့။ တင္ညြန္႔၊ ေရႊဘ တကယ္ခ်တဲ့ ဗီဇဆိုတဲ့ ဇတ္ကား။ အဲသလို ကာရန္နေဘနဲ႔ ေၾကာ္ျငာရတဲ့ဇတ္ကား။ ေရႊဘက တကယ္ခ်တာ၊ လက္သီးနဲ႔ထိုး ဆိုရင္ တကယ္ထိုးတာ။ ခုေခတ္လို ကင္မရာထရိတ္ လွည့္စားခ်က္ေတြ မပါဘဲနဲ႔ တကယ္ခ်တာဗ်။ ခေခတ္လို သိုင္းကြက္ေတြ ဘာေတြ အကြက္ဆင္ၿပီးေတာ့လည္း မလုပ္ဘူး။ တကယ္ လက္သီးနဲ႔ထိုးဆိုရင္ ကြဲျပဲေအာင္ ထိုးရတာ။ လူၾကမ္းေတြနဲ႔ ငါးေယာက္တစ္ေယာက္၊ ဆယ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ ခ်ရတဲ့အခါ ပထမပိုင္းေတာ့ ေရႊဘက ႐ႈံးတယ္ ေပါ့ဗ်ာ။
အဲသလို ႐ံႈးၿပီဆိုရင္ ေတာသူေတာင္သားပရိသတ္က ႐ုပ္ရွင္ျပတဲ့ ပိတ္ကားကို ခဲနဲ႔ေပါက္တာ။ ေရႊဘ႐ႈံးလို႔။ သူတို႔ခ်စ္တာကိုးဗ်။ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာျပမွာပါ၊ ဘာေၾကာင့္ခ်စ္တယ္ဆိုတာ။ ဆိုေတာ့ ပိတ္ကားကို ခဲနဲ႔ ေပါက္ေတာ့ ႐ံုကိုမီးဖြင့္ၿပီး အေပၚက ေအာ္လန္နဲ႔ ေအာ္ရတယ္။ ‘ေရႊဘ ခဏ႐ႈံးတာပါ၊ ဇာတ္သိမ္းရင္ ျပန္ႏိုင္ပါ့မယ္’ အဲသလိုေအာ္မွ ေက်နပ္တယ္။ တကယ္လည္း ဇတ္သိမ္းခါနီးေတာ့ ေရႊဘျပန္ခ်လို႔ ႏိုင္ေရာ၊ အဲဒီအခါမွာ ‘ဒါမွ တို႔ေရႊဘကြ’ လို႔ ပရိသတ္က ေက်နပ္ၾကတယ္။ ဒါလည္း ၾကားဖူးနားဝ ရွိခဲ့တာပါ။
ကၽြန္ေတာ္ ႀကံဳဖူးတာကေတာ့ တစ္ခါသားမွာ နယ္မွာ႐ုပ္ရွင္သြားျပေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္တုန္းက ႐ုပ္ရွင္ေအာ္ပေရတာေခၚတဲ့ ဖလင္ပံုး ေစာင့္ေရွာက္တဲ့သူေပါ့၊ လုပ္ဖူးတယ္ဗ်။ သြားျပေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ဒီဘက္႐ံုမွာျပေနတုန္း ဟိုဘက္႐ံုမွာ ေရႊဘကားျပေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေရႊဘႀကိဳက္ေတာ့ သြားၾကည့့္တယ္။ ၾကည့္ရတာက ခံုတန္းကေလးေတြ ထုိးထားတာဗ်။
ကၽြန္ေတာ့္ေဘးမွာက ေတာသားႀကီးတစ္ေယာက္၊ ဒူးေပၚ ေပါင္ေပၚနဲ႔ ထိုင္ေနလို႔၊ တကယ့္ကိုယ္ေတြ႕ပါ။ ေရႊဘကားမွာ မင္းသမီးက ၾကည္ၾကည္ေဌးထင္ပါရဲ႕။ သူႀကီးသမီး ၾကည္ၾကည္ေဌးကိုႀကိဳက္၊ အဲဒီေတာ့ သူႀကီးက ဘယ္သူနဲ႔ သေဘာတူသလဲဆိုေတာ့ လူၾကမ္းေခါင္းေဆာင္ သူေဌးသားတစ္ေယာက္နဲ႔ သေဘာတူတယ္ေပါ့ေလ၊ အဲသလိုဇာတ္လမ္းမ်ိဳးေပါ့။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ျပကြက္က ၾကည္ၾကည္ေဌးက ျပတင္းေပါက္ကေန သီခ်င္းေလးဆိုၿပီး ၾကည့္ေနတယ္။ ေရႊဘက ထင္းခြဲေနတယ္။ အဲဒီအခါမွာ ေရႊဘရဲ႕ေနာက္ေက်ာကေန လူၾကမ္းသူေဌးသားက တုတ္နဲ႔လာတယ္။ တစ္လွမ္းခ်င္းလာၿပီး ေရႊဘကို ေနာက္ကေန ႐ိုက္မလို႔ေပါ့ေလ။ အဲဒီ အခန္းျပတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ေဘးက ေတာသားႀကီးက တိုးတိုးေလး ေအာ္တယ္။
“ကိုေရႊဘ၊ ေနာက္က လာေနၿပီ” တဲ့။
ဟိုမွာက ႐ုပ္ရွင္ျပေနတာ၊ သူက မခံႏိုင္ဘူး။ ေရႊဘကို ေနာက္ကေန အလစ္တြယ္မွာ ေၾကာက္လို႔။ ဟိုကလည္း တစ္လွမ္းခ်င္း တိုးလာတယ္။
“လာေနၿပီ၊ လာေနၿပီ၊ လာေနၿပီ”
တျဖည္းျဖည္း အသံက က်ယ္လာတယ္။
သူက အားမရႏိုင္ေတာ့ဘဲ ကၽြန္ေတာ့္ကို တံေတာင္နဲ႔ တြတ္တယ္။
“ကိုေရႊဘ လာေနၿပီ၊ လာေနၿပီ”
ဆိုၿပီး ေနာက္ဆံုး ဟိုကေရႊဘကို တုတ္နဲ႔လည္းရြယ္ေရာ ‘ကိုေရႊဘ’လို႔ တအားကုန္းေအာ္ၿပီး၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို တြန္းလည္းတြန္း၊ ‘ကိုေရႊဘ’လို႔ တအားထေအာ္ပါေလေရာ။
ေအာ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ႐ုပ္ရွင္ထဲမွာလည္း ေရႊဘက ဒါ႐ိုက္တာ သင္ထားတဲ့အတိုင္းေပါ့ေလ။ ဖ်တ္ခနဲ ေနာက္လွည့္ၾကည့္ၿပီး ရြယ္တဲ့လက္ကိုဖမ္း၊ ခြပ္ခနဲထိုးလိုက္တာေပါ့။ အဲဒီေတာ့ လူၾကမ္းလည္း လဲသြားတာေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္က်မွ ေဘးကေတာသားႀကီးက ကၽြန္ေတာ့္ ေပါင္ကို ကိုင္ၿပီး သက္ျပင္းခ်တယ္။
“ဟင္း၊ က်ဳပ္ ေအာ္လို႔ေပါ့ဗ်ာ၊ မေအာ္ရင္ ကိုေရႊဘ ေသၿပီ” တဲ့။
ေဟာ၊ ၾကည့္ပါဗ်ာ၊ ဒါဟာ ႐ုပ္ရွင္ဗ်။ ေရႊဘႏိုင္မယ္ဆိုတာလည္း သိတယ္၊ ဒါဟာ ႐ုပ္ရွင္လွည့္စားမႈဆိုတာလည္း သိတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔စိတ္ထဲမွာ တကယ္လုိ႔ထင္တာ။ အႏုပညာပါ။ ဘာေၾကာင့္ ဒီလိုျဖစ္ရတာလဲဆိုေတာ့ ေရႊဘ ဘယ္ေနရာက သ႐ုပ္ေဆာင္သလဲဆို ေတာသား၊ နင္းျပား၊ သူရင္းငွားေနရာက သ႐ုပ္ေဆာင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ေဘးက တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားၿပီး ထေအာ္တဲ့ေတာသားႀကီးက ေတာသားသူရင္းငွားႀကီးတစ္ေယာက္။
သူ ဘာေၾကာင့္ ေရႊဘကို အဲသလို စိုးရိမ္တႀကီးနဲ႔ ထေအာ္ရသလဲဆိုရင္ သူ႔ဘဝနဲ႔ ထပ္တူထပ္မွ်ျဖစ္ေနလို႔။ သူလည္းပဲ အျပင္မွာ သူရင္းငွားႀကီးဘဝနဲ႔ သူေဌးသမီးကို ႀကိဳက္ေနသလားမွ မသိတာ၊ သူ ခံစားေနရတာနဲ႔ ထပ္တူထပ္မွ်ျဖစ္ေနလို႔လားမွ မသိဘဲဗ်ာ။ ဆိုေတာ့ကာ သူ႔ကိုယ္စား ဘယ္သူက လုပ္ေပးသလဲဆိုေတာ့ ႐ုပ္ရွင္ထဲက ေရႊဘက လုပ္ေပးတာကိုး။ အဲဒီေတာ့ သူ ေရႊဘကို ႀကိဳက္တာေပါ့။
သူ႔ကိုယ္စားလုပ္ေပးလို႔ ႀကိဳက္တာ။ ကၽြန္ေတာ္ စကားမစပ္ တစ္ခု ထပ္ေျပာလိုက္မယ္။ ေတာသူေတာင္သားေတြ ဗီဒီယိုၾကည့္တယ္။ ဒီေန႔ဆို သီဟတင္စိုးေပါ့ေနာ္။ သီဟတင္စိုးက မဟုတ္တာကိုခံခ်တယ္။ ဒါေၾကာင့္ သီဟတင္စိုးကို သေဘာက်တာ၊ ခ်စ္ၾကတာ။ ေနာက္တစ္ခါရွိေသးတယ္။ မင္းသား မင္းသမီးကြဲတာကို မႀကိဳက္ၾကတာ။ ေတာသူေတာင္သားေတြက ကြဲတာကို မႀကိဳက္ၾကဘူး။ ညားရမွ၊ ေပါင္းရမွ ႀကိဳက္ၾကတာ။
ေစာေစာကေျပာတဲ့ ေက်းလက္အဆိုေတာ္ႀကီး တြံေတးသိန္းတန္၊ ‘ကန္ပတ္လည္ခေရရိပ္ ရြာထိပ္ကေက်ာင္းေတာ္သာနံေဘး’ ဒါကို ၿမိဳ႕က ဘယ္ႀကိဳက္မလဲ၊ ကန္ပတ္လည္မွ မသိဘဲ၊ ခေရရိပ္မွ မသိဘဲ။ ေတာသူေတာင္သားေတြက သိတာေပါ့။ သိေတာ့ တြံေတးသိန္းတန္ကို ႀကိဳက္တာေပါ့၊ သူတို႔ဘဝနဲ႔ယွဥ္ၿပီး ႀကိဳက္တာေပါ့။
ေစာေစာကစကား ျပန္ဆက္ရရင္ ေရႊဘကိုႀကိဳက္တယ္၊ ေရႊဘက ငါးေယာက္တစ္ေယာက္၊ ဆယ္ေယာက္တစ္ေယာက္ထိုးတာ ေရႊဘႏိုင္တယ္ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း ၿမိဳ႕သားေတြက ယုတၱိမရွိဘူးတဲ့။ ဒီေကာင္ေတြ ေတာ္ေတာ္ညံ့တဲ့ ေကာင္ေတြဗ်။ အခုျပန္ေတြ႕ေတာ့ေလ၊ သူတို႔မိသားစုေတြ ဘာၾကည့္ေနသလဲ သိလား၊ ေရႊဘနဲ႔ ငါးေယာက္တစ္ေယာက္ထိုးတာ ယုတၱိမရွိဘူးေျပာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းအေကာင္ေတြ စာေရးဆရာေတြပါ။ သူတို႔အိမ္သြားေတာ့ သူတို႔မိသားစုေတြ တ႐ုတ္သိုင္းကား ထိုင္ၾကည့္ေနတယ္။ အေယာက္ ၁၀၀ နဲ႔ တစ္ေယာက္သတ္တာ မင္းသားႏိုင္တဲ့ကား၊ အဲဒီကား ထိုင္ၾကည့္ေနၾကတယ္။ အဲဒီအေယာက္ ၁၀၀ လံုးကို သတ္ပစ္တဲ့ တ႐ုတ္သိုင္းသမားက လက္တစ္ဖက္မရွိဘူး။ အဲဒီကားက်ေတာ့ ယုတၱိရွိတယ္တဲ့။ ေဟာ ဒီေကာင္ေတြ ဘယ္လိုလုပ္ စာေရးေနၾကသလဲမသိဘူး။
ကၽြန္ေတာ္ ယုတၱိရွိတာကို ေျပာျပပါမယ္။ ေရႊဘဟာ ဘယ္သူလဲဆိုေတာ့ ေတာင္သူလယ္သမား၊ အလုပ္သမားေတြကို ကိုယ္စားျပဳတဲ့လူဗ်။ ေတာင္သူလယ္သမား၊ အလုပ္သမားဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံ လူဦးေရသန္း ၅၀ ေက်ာ္ရဲ႕ ၈၀ ရာခိုင္ႏႈန္းကို ကိုယ္စားျပဳေနတာဗ်။ ေျပာၾကေၾကးဆိုရင္ အဲဒီ ၈၀ ရာခိုင္ႏႈန္းေသာ လူေတြအားလံုးအမႈန္႔ႀကိတ္ၿပီး ေရႊဘ တစ္ေယာက္အျဖစ္ ျပန္ၿပီး ပံုသြင္းထားတယ္လို႔ ေျပာလို႔ရတယ္။ ဒီေတာ့ကာ ဒီလူတစ္ေယာက္က လူ ၁၀ ေယာက္ကိုႏိုင္တာ ဘာဆန္းသလဲဗ်။ ဒါ ကၽြန္ေတာ္ ယုတၱိေဗဒနည္းနဲ႔ ေျပာတာပါ။ ဒါက စကားမစပ္ ဥပမာ ေပးတာပါ။
ေျပာခ်င္တာက ေတာသူေတာင္သား လယ္သမား၊ အလုပ္သမား အမ်ားစုဟာ ျမန္မာသံကို ႀကိဳက္တယ္ဆိုတာ အဓိပၸာယ္ရွိတယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းကို ေျပာခ်င္တာပါ။ ထိုနည္းတူ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားေတြကပဲ အေနာက္ႏိုင္ငံက သူတို႔ရဲ႕ ႐ိုးရာ၊ ဂႏၴဝင္ေတးေတြ၊ သူတို႔ရဲ႕ country song လို႔ေခၚတဲ့ ေက်းလက္ေတးေတြကို ႀကိဳက္ၾကပါတယ္။ သူတို႔ဆီမွာ ဂႏၴဝင္ေတးေတြကို ဂရမ္မီဆုေပးတဲ့အခါမွာ ေတာ္ေတာ့္ကို ဂ႐ုစိုက္ၿပီးေတာ့ အေရးတယူျပဳၿပီးေတာ့ ေပးၾကတာပါ။
ေစာေစာက ကၽြန္ေတာ္ေျပာသလို ရွိတ္စပီးယားျပဇတ္လို ဂႏၴဝင္ေတြကို ေတာ္ေတာ္ကို အေလးထားၿပီးမွ သြားၾကည့္ရတာပါ။ အေနာက္ႏိုင္ငံေတြေရာက္ရင္ ျပတိုက္ေတြ၀င္ၾကည့္ဖို႔ဆိုတာ ေတာ္ေတာ့္ကို တန္းစီရတယ္။ သူတို႔ဆီက ႐ုပ္ရွင္ေတြဟာ အခ်ိန္မေရြး ၀င္ၾကည့္လို႔ရတယ္။ ပတ္လည္ျပေနတာကိုး၊ ႐ုပ္ရွင္ကားတစ္ကား သြားၾကည့္ရင္ တစ္၀က္က၀င္ၾကည့္၊ ၿပီးရင္ ႐ံုထဲက မထြက္နဲ႔ဦး၊ အစကေန ကိုယ္ေရာက္တဲ့ေနရာအထိ ဆက္ၾကည့္၊ ရတယ္။ ရွိတ္စပီးယား ျပဇာတ္က်ေတာ့ ဘြတ္ကင္ ႀကိဳလုပ္ရတယ္။ အခ်ိန္မွန္ျပတယ္၊ တစ္ပြဲဆို တစ္ပြဲပဲျပတာ။ အဲဒီလို ဂႏၴဝင္အႏုပညာကို တန္ဖိုးထားတာ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီမွာလည္း အဲသလိုျဖစ္ဖို႔ေကာင္းၿပီ။ ဒါေလး ကၽြန္ေတာ္က စကားမစပ္ေျပာတာပါ။ ေကာင္းပါၿပီ၊ ကၽြန္ေတာ္က ျမန္မာသံဆိုလို႔၊ ျမန္မာသံသမားမို႔လို႔ ျမန္မာသံကိုခ်စ္တဲ့ ေတာသူေတာင္သား၊ ေတာမွေတာ ဒီလို အဆင့္အတန္းခြဲေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ၿမိဳ႕နဲ႔နယ္ကို ခြဲျခားတာ မဟုတ္ပါဘူး။
ခုနကပဲ ကၽြန္ေတာ္ ျမန္မာ့အသံကိုလာေတာ့ ရင္ဂိုႀကီးနဲ႔ေတြ႕တယ္။ ရင္ဂိုနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ဟာ အသက္အရြယ္ အရေရာ၊ ၀ါအရပါ ကြာတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ ညီေလး၊ တူေလးေလာက္ရွိတာ။ ဟိုးတစ္ေလာက ကၽြန္ေတာ္ စင္ကာပူေရာက္ေတာ့ ရင္ဂို႔သမီးေလးက ၁၄-၅-၆ ႏွစ္ေလာက္ရွိေရာ့မယ္။ သမီးေလးက ဟိုမွာေက်ာင္းေနတာ၊ သူ႔ပံုေလးနဲ႔ ဟိုမွာထုတ္တဲ့မဂၢဇင္းထြက္တယ္။ အဲဒီ မဂၢဇင္းအယ္ဒီတာက ကၽြန္ေတာ့္ဆီ စာမူလာေတာင္းတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း စင္ကာပူေရာက္တုန္း စာမူေရးေပးလိုက္တယ္။ အဲဒီမဂၢဇင္းမွာ အဖုံးေဖာ္ျပခံရတဲ့ ရင္ဂို႔သမီးေလးေပါ့။
အဲဒီေတာ့ ရင္ဂိုေတာင္မွ ဒီကေန႔ေခတ္ ေဟ့ာတ္ေပါ့ေလ၊ ရင္ဂိုေတာင္ ေဟာ့တ္ျဖစ္ေနရင္ သူ႔သမီးလည္း ဘယ္ေလာက္ေခတ္မီလိုက္မလဲ စဥ္းစားႏိုင္တာေပါ့။ သူ႔မ်က္ႏွာဖံုးပံုေလးကလည္း ဂါ၀န္ေလးနဲ႔ ေဟာ့ေရွာ့ေပါ့ေနာ္။ အဲဒီကေလးရဲ႕ ပံုနဲ႔ မ်က္ႏွဖံုးရွင္ရဲ႕ ဘိုင္အိုဂရပ္ဖီ အက်ဥ္ေလးပါတယ္။ ဒီအဘိုးႀကီး သုေမာင္ကလည္း ဖတ္ၾကည့္လိုက္တယ္ဗ်ား။ စင္ကာပူ ေရာက္ၿပီး ပညာသင္ၾကားေနတယ္ေပါ့ဗ်ာ။
စင္ကာပူဆိုတာ အာရွတိုက္ရဲ႕ အေမရိကန္၊ အလြန္ကို ေခတ္မီ တိုးတက္တဲ့ႏိုင္ငံေလ။ ရင္ဂိုရဲ႕ သမီးေလး စင္ကာပူမွာ ေက်ာင္းတက္ေနတဲ့ကေလး၊ ေခတ္မီတဲ့ေကာင္မေလး၊ ေဟာ သူ႔ ဘိုင္အိုဂရပ္ဖီမွာ ေရးထားတာ ေတြ႕ရတယ္။ အႀကိဳက္ဆံုး စာေရးဆရာ - သုေမာင္ တဲ့ဗ်ား။
ၾကည့္ေနာ္၊ ကၽြန္ေတာ္ႂကြားတာမဟုတ္ဘူး။ ဂုဏ္ယူတာပါ။ ဒီအဘိုးႀကီး၊ ျမန္မာသံ ဆိုတဲ့အဆိုေတာ္ႀကီး၊ ရသစာေပေတြေရးတဲ့ စာေရးဆရာ အဘုိးႀကီးကို ဘယ္သူက ႀကိဳက္ေနတာလဲ၊ ေဟာ ေခတ္ေပၚ အဆိုေတာ္ ေပါ့ပ္၊ ေရာ့ခ္အဆိုေတာ္ ရင္ဂိုရဲ႕ သမီး သူ႔ထက္ေခတ္မီတဲ့ ေကာင္မေလးက စာေရးဆရာထဲမွာ အႀကိဳက္ဆံုးက သုေမာင္၊ အဘုိးႀကီး၊ စာေရးဆရာ ႐ိုး႐ိုးႀကီးကို ႀကိဳက္တယ္တဲ့ဗ်ာ။
ေခတ္ဆိုတာ ဒီလိုပါပဲ၊ ကၽြန္ေတာ္က ရမ္းသမ္းၿပီး ၿမိဳ႕မႀကိဳက္ဘူး၊ ေခတ္ေပၚမႀကိဳက္ဘူးေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီေန႔ ေခတ္ဆိုတာက ဂလုိဘယ္လိုက္ေဇးရွင္းေခတ္ ျဖစ္ေနတာ။ အကုန္လံုး ဆက္ႏႊယ္ၿပီး ခ်ိတ္ဆက္ေနတာ။
ကဲ... ဒီတစ္ပတ္ ဒီမွ်နဲ႔ နားလိုက္ၾကရေအာင္ဗ်ာ။
စိတ္နာတယ္ဆုိတာ ႀကိဳးစားဖို႔ တြန္းအားျဖစ္ေစရမယ္
ေၾသာ္... ဒါနဲ႔ စကားမစပ္ ေျပာရရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္တုန္းက ပေလးဘြိဳင္းအရမ္းေခတ္စားတဲ့အခ်ိန္၊ ပေလးဘြိဳင္း႐ံုသြင္းတဲ့ ဒီကေန႔ အားလံုးသိၾကတဲ့ ေရႊအျမဳေတမဂၢဇင္း တာ၀န္ခံအယ္ဒီတာ ကို၀င္းၿငိမ္းက သံေယာဇဥ္နဲ႔ ပေလးဘြိဳင္းအဖြဲ႕ထဲ ထည့္ဆိုခိုင္းတယ္။
ကၽြန္ေတာ္က ျမန္မာသံ အလြန္ ပီသတဲ့အေကာင္၊ ကၽြန္ေတာ့္အသံကို ႀကိဳက္လို႔ဆိုၿပီး ပေလးဘြိဳင္းအဖြဲ႕ထဲ ထည့္ဆိုခိုင္းေတာ့ အေတာ္ ကိုးလိုးကန္႔လန္႔ ျဖစ္ေရာ။
ကၽြန္ေတာ္က ပန္းေတြနဲ႔ေ၀တို႔ ဘာတို႔ဆို၊ ေအာက္က ဆဲတာေပါ့ဗ်။ ခုေခတ္လို မယဥ္ေက်းဘူးဗ်။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေခတ္ ပရိသတ္ေနာ္။ ကိုသန္းႏိုင္တို႔ ဆိုေတာ့ လက္ခုပ္ေတြတီး၊ ၀မ္းစမိုးဆိုၿပီး အားေတြေပးၾကတာေပ့ါ။ ကိုသန္းႏိုင္က ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းပါ။ ကၽြန္ေတာ္ဆိုေတာ့ 'ေဟ့ေကာင္ ေတာသား၊ ဆင္းသြား' ဆဲဆိုၿပီး ေျပာင္းဖူးနဲ႔ေပါက္၊ ဟာ ခံရတယ္ဗ်ာ။ ပေလးဘြိဳင္းၾကားထဲမွာ သုေမာင္ငုတ္တုတ္။ အဲဒီေတာ့ သုေမာင္ပဲဗ်။ ဘယ္ရမလဲ၊ သူတို႔က အဂၤလိပ္သီခ်င္းသံစဥ္ကို ျမန္မာ စာသားထည့္ၿပီးေတာ့ ေဟာ့တာ၊ ဒီေကာင္ကလည္း ဘာရမလဲ၊ အဲဒီတုန္းက တြမ္ဂ်ံဳးစ္ ဆိုတာ အေဟာ့ဆံုးဗ်၊ တြမ္ဂ်ံဳးစ္ရဲ႕ အေဟာ့ဆံုးသီခ်င္းကို အဂၤလိပ္လို ဆိုျပတာေပါ့။
က်ဳပ္က ဆိုေတာ့ဗ်ာ၊ ေအာက္ကပရိသတ္က အဲဒီေတာ့မွ လက္ခုပ္ေတြတီးၿပီး 'ဒါမွကြ၊ ထပ္ဆိုပါဦး၊ ၀မ္းစမိုး' ဆိုၿပီးလုပ္ေတာ့ က်ဳပ္က မဆိုဘူးကြဆိုၿပီး အက်ႌခၽြတ္ၿပီး စင္ေပၚက ဆင္းတာဗ်။ ငယ္တာကိုး၊ ငယ္ေတာ့ မိုက္တာေပါ့။
အသက္ ၂၂ ႏွစ္ဆိုေတာ့ မိုက္ၿပီး အက်ႌခၽြတ္ လႊင့္ပစ္ၿပီး အရက္ကေလးကလည္း မူးေနတာကိုး။ မေကာင္းပါဘူးေနာ္၊ ပရိသတ္ကို ေစာ္ကားရာ ေရာက္တာေပါ့ေနာ္။ ကိုယ့္ကို ခ်ီးက်ဴးတဲ့အခါက်ေတာ့လည္း ကိုးလိုးကန္႔လန္႔လုပ္တာ၊ ဒါဟာ ပရိသတ္နဲ႔ ရန္ျဖစ္တယ္ ဆိုတာ မေကာင္းတဲ့ကိစၥလို႔ ေျပာျပတာ။
ခုေခတ္ပရိသတ္မ်ား ေကာင္းလိုက္တာ၊ ျမန္မာသံကို မႀကိဳက္ေသာ္လည္းပဲ လက္ခုပ္တီးတယ္။ ဘိုသံမႀကိဳက္တဲ့ လူႀကီးေတြကလည္း သည္းညည္းခံနားေထာင္ေပးတယ္။ ဒါ ဒီေန႔ပရိသတ္ေပါ့။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အႏုပညာသည္နဲ႔ပရိသတ္ ဆိုတာကေတာ့ အေစးကပ္ဖို႔ အေရးႀကီးပါတယ္။ အဲဒီေနရာမွာ ႀကိဳးစားမႈ အေရးႀကီးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဥာဏ္ထုတ္ရတယ္။ ဘယ္လိုမွ ေျပးမလြတ္တာက ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ဗုဒၶဘာသာမွာလည္း ရွိတယ္၊ ကံ။ ခရစ္ယာန္၊ ဟိႏၵဴ၊ မူဆလင္ စသျဖင့္ ရွိပါတယ္။ သူတို႔ကေတာ့ ကံ မဟုတ္ဘူးေပါ့၊ ဘုရားသခင္ရဲ႕ အလိုေတာ္က်ေပါ့။
အဲဒီ ကံဆိုတာဟာ အေရးႀကီးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀မွာ မေတာ္တဆဆိုသလို ျမန္မာသံအဆိုေတာ္ျဖစ္လာတယ္။ ဒီေနရာမွာ စကားမစပ္ ေျပာပါရေစဦး၊ ကၽြန္ေတာ္ အခုအပတ္အပါအ၀င္ ေျပာလာတာ တနဂၤေႏြ အပတ္ေပါင္း ၁၀ ပတ္ေလာက္ ရွိၿပီထင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ပတ္ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ပဲ ကၽြန္ေတာ့္သီခ်င္းေဟာင္းေလးေတြ ဖြင့္ျပခဲ့ပါတယ္။ ဒီအပတ္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ သီခ်င္းေလးေတြ တိုစိတိုစိ တိုနံ႔တိုနံ႔ ဖြင့္ျပပါမယ္။ ဒါကိုလည္း ေျပာရင္းဆိုရင္းနဲ႔ အက်ိဳးသင့္အေၾကာင့္သင့္ ဖြင့္ျပပါမယ္။
ကၽြန္ေတာ္က ျမန္မာသံပီပီသသနဲ႔ ေခတ္ေဟာင္းေတြ၊ သီခ်င္းႀကီး သီခ်င္းခံေတြနဲ႔ အဆိုေတာ္ျဖစ္လာရတဲ့သူဆိုေတာ့၊ သို႔ေသာ္လည္း အဆိုေတာ္ျဖစ္ေတာ့ အသက္က ၂၂ ႏွစ္၊ ၂၂ ႏွစ္ဆိုတဲ့အရြယ္ဟာ လူငယ္ေလးေပါ့။ ေလာကႀကီးမွာ လူးလြန္႔စ တက္ႂကြစအရြယ္၊ အဲဒီအခ်ိန္အခါမွာ ေပၚေပါက္လာတဲ့သီခ်င္းေတြက စတီရီယိုေခတ္ဦး၊ အေနာက္တိုင္းေတးကို ျမန္မာမႈျပဳတဲ့ ေခတ္ဦးကာလ။ ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘာသားနဲ႔ထုတာမို႔လို႔လဲ၊ ေခတ္ေပၚေတးေတြ ဆိုခ်င္တာပါ။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္ကံတရားက ျမန္မာသံ ျမန္မာမႈ စစ္စစ္ႀကီးေတြ ျဖစ္ေနတဲ့အခါက်ေတာ့ ဒီလိုပဲ အပူကပ္ရတာေပါ့။
ဘုိသံေလးေတြ ဆိုခ်င္တယ္ဆိုၿပီး အပူကပ္ေတာ့ ဒီတစ္ေယာက္သြားေျပာ 'မင္းနဲ႔မလိုက္ပါဘူးကြာ၊ မင္းက ျမန္မာသံစစ္စစ္ပါ' ဆိုၿပီး ေျပာၾကတယ္။ ေဟာ ဟိုတစ္ေယာက္သြားေျပာလည္း 'မင္းနဲ႔မလိုက္ပါဘူး၊ မင္းက ျမန္မာသံ စစ္စစ္ပါ' ဆိုၿပီး ေျပာၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အားကိုးရွာရတယ္။ ရွာေတာ့ အနီးစပ္ဆံုး ကၽြန္ေတာ့္အစ္ကို ေမာင္၀ဏၰကို သြားေတြ႕တယ္။
အဲဒီတုန္းက သူ ဘာ႐ုပ္ရွင္႐ိုက္ေနသလဲဆိုေတာ့ 'ပန္းေတြနဲ႔ေ၀' ႐ိုက္ေနတဲ့အခ်ိန္။ ပန္းေတြနဲ႔ေ၀ကားမွာ ဘာပါသလဲဆိုေတာ့ Slow Go Go သံစဥ္နဲ႔ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ပါတယ္။ အဲဒီသီခ်င္းကို စႏၵရားလွထြတ္က သူကိုယ္တိုင္ ဇာတ္ကားအဖြင့္ သီခ်င္း အေလးႀကီးကို တီးဆိုေပးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ပန္းေတြနဲ႔ေ၀ ကားမွာ ဘာလုပ္ေပးရသလဲဆိုရင္ ႐ႈတင္မန္ေနဂ်ာေပါ့။ ေတာက္တိုမည္ရ ေအာက္ေျခသိမ္း လုပ္ေပးရတယ္။
႐ႈတင္မန္ေနဂ်ာဆိုေတာ အကုန္လုပ္ရေပမယ့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ကိုယ့္အသံလည္း ကိုယ္သိတယ္။ ငါ၀င္ဆိုခ်င္လိုက္တာဆိုၿပီး စိတ္ထဲက ျဖစ္တယ္။ ႐ႈတင္မန္ေနဂ်ာက တီး၀ိုင္းႀကိဳတာေရာ၊ သီခ်င္းတိုက္တာေရာ၊ သီခ်င္းအသံသြင္းတာေရာ အကုန္ေဘးက ရွိေနရတယ္။ ေဘးကေန လိုက္ဆိုၾကည့္ေတာ့ သိတယ္။ ငါဆိုရင္ေတာ့ ရမွာပဲဆိုၿပီး ျဖစ္ေနတာေပါ့ဗ်ာ။ နားေထာင္ၿပီး လိုက္ဆိုၾကည့္ေတာ့လည္း ဟုတ္ေနတယ္။ ေကာင္းေနတယ္။ စႏၵရားလွထြတ္ထက္ ငါအသံေကာင္းမွန္း သိေနတာပဲ။ ႂကြားေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ တကယ္ေျပာတာပါ။ ငါ၀င္ဆိုရင္ ေကာင္းမွာပဲေပါ့။ စႏၵရားလွထြတ္ကို ေျပာလည္းမေျပာရဲ၊ သူက ကိုယ့္ဆရာ၊ 'မဂၤလာဦးမွာ' ဆိုတဲ့ သီခ်င္းက သူလုပ္ေပးတာ။ ဒီေတာ့ ေမာင္၀ဏၰကို သြားေျပာတာေပါ့။
"မင္းကြာ အသာေနစမ္းပါ"
ဆိုေတာ့ ေနဆို ေနရတာေပါ့။
အဲဒီေတာ့ ပန္းေတြနဲ႔ေ၀ Opening အဖြင့္မွာ Slow Go Go နဲ႔ အေလး လုပ္တယ္။ လုပ္ေတာ့ မၿပီးေသးဘူး။ Another Version နဲ႔ အျမန္အပိုဒ္ေလး Go Go အျမန္နဲ႔ လုပ္ေသးတယ္။ အျမန္ကို အဆိုေတာ္ ေဇာ္မင္းေလးကို ဆိုခိုင္းတယ္။ ဆိုခိုင္းေတာ့ ေဇာ္မင္းေလးဆိုေရာ။
"ဟင္း... ငါ ဆိုခ်င္လိုက္တာ၊ ငါ့သူငယ္ခ်င္းေတာင္ ျဖစ္ေသးတာ"
ဒါနဲ႔ ေမာင္၀ဏၰကို သြားေျပာျပန္ေရာ။
"ကိုကို ငါဆိုခ်င္လိုက္တာ"
"မင္း အသာေနစမ္းပါကြာ"
ေနဆိုေတာ့ ေနလိုက္ရျပန္ေရာ။
ေနာက္တစ္မ်ိဳး၊ အဲဒီကားထဲက မင္းသား ကိုညြန္႔၀င္း၊ ကိုညြန္႔၀င္းကလည္း Cha Cha နဲ႔ဆိုျပန္ေရာ၊ အဲဒါလည္း 'ဟင္း... ငါဆိုခ်င္လိုက္တာ' ဆိုၿပီး 'ကိုကို ငါဆိုခ်င္တယ္' သြားေျပာ၊ 'ေဟ့ေကာင္ မင္းပါးစပ္ပိတ္ထားစမ္း' ဆို ပိတ္ထားရျပန္ေရာ။ ၾကည့္ေနာ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ကံတရားက ဖယ္ပစ္တာ။ အစ္ကိုရင္းကကိုက ကၽြန္ေတာ့္ကို အထင္မႀကီးဘူး။
အစ္ကိုလွထြတ္ကိုလည္း သြားမေျပာရဲ၊ သူက နဂိုကတည္းက မ်က္ႏွာက ႐ႈံ႕ရတဲ့အထဲ ႐ႈတည္တည္ႀကီးနဲ႔ၾကည့္ေတာ့ မေျပာရဲေတာ့ဘူး။ ေဟာ ကံတရားပဲေနာ္၊ ကံတရားက ျမန္မာသံကို ၀င္မဆိုရျပန္ဘူး။ ႐ႈတင္မန္ေနဂ်ာလုပ္တဲ့ေကာင္ကို ကံတရားက ေဘးဖယ္ထားတယ္။ ကံတရားေနာ္၊ ကံတရားက ေဘးဖယ္လိုက္ေတာ့၊ ဘာျဖစ္သလဲ ဆိုရင္ စိတ္နာဖို႔ ျဖစ္လာေရာ။
စိတ္နာတယ္ဆိုတာ ႀကိဳးစားဖို႔ ျဖစ္လာတယ္ေနာ္။ ႀကိဳးစားဖို႔ဆိုရာမွာ နံပါတ္တစ္ ဘာျဖစ္ရမလဲဆိုရင္ စိတ္နာဖို႔ အရင္ျဖစ္ရမယ္။ ဒါက ဒီေန႔ လူငယ္ေတြအတြက္ အေရးႀကီးတဲ့အခ်က္ကို ေျပာတာ။ စိတ္နာတဲ့အတြက္ ႀကိဳးစားဖို႔ ျဖစ္လာတယ္ေနာ္။ အနာေလး၊ ဆူးေလး ပါလာတယ္။ ဒါဟာ ေနာင္တစ္ခ်ိန္ ပန္းေတြနဲ႔ေ၀ ကၽြန္ေတာ္ဆိုဖို႔ ျဖစ္လာတာပါ။
စိတ္နာသြားတဲ့အခါက်ေတာ့ 'မွတ္ထားတယ္၊ တစ္ေန႔ ငါဆိုရမယ္'၊ ဒါက ရယ္စရာေမာစရာအျဖစ္ေျပာတာပါ။ တကယ္ေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ့္အစ္ကိုက အဲသလို ပစ္ပစ္ခါခါ ေပယ်ာလကန္ႀကီး ဘယ္ေျပာပါ့မလဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ကို အခ်ိဳသတ္ၿပီးေတာ့ နည္းနည္းေလး ေဘးဖယ္တာေပါ့ေလ။
ၿပီးေတာ့ သူ႔မွာလည္း ပန္းေတြနဲ႔ေ၀ ဇတ္ကားမွာ ကၽြန္ေတာ့္ကို သီခ်င္းဆိုခိုင္းဖို႔ တျခားအစီအစဥ္ေတြ ရွိပံုရပါတယ္။ သူဆိုခိုင္းတ့ဲ အဲဒီ ပုဂၢိဳလ္သံုးေယာက္ကလည္း တကယ့္သမာၻရွိတဲ့ အဆိုေတာ္ေတြပဲေလ။ သီခ်င္းဆိုတဲ့အခါမွာလည္း သူ႔ဟာနဲ႔သူ တကယ္ေကာင္းၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာက တစ္ဖက္သတ္ ဘ၀င္ျမင့္ေနတာေပါ့ေလ။ ငါဆိုရင္ ပိုေကာင္းမွာပဲဆိုတဲ့ ထင္တစ္လံုးနဲ႔ေပါ့ေလ။ လူငယ္ကိုး၊ ငါဆိုရင္ ျဖစ္မွာပဲလို႔ ျဖစ္ေနတာေပါ့ေလ။ လူငယ္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ႀကိဳးစားၾကည့္ခ်င္တဲ့ သေဘာလည္း ပါတာေပါ့ေလ။ အဲဒါေလး ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခ်င္တာပါ။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကံတရားကပဲ ေနာက္ထပ္ ဘာျဖစ္လာသလဲဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဆိုခ်င္တယ္၊ ဆိုခ်င္တယ္ ခဏခဏေျပာတဲ့အခါ သူတို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို က႐ုဏာ သက္လာၾကတယ္။ အစ္ကိုလွထြတ္နဲ႔ အစ္ကို ၀ဏၰက -
"ေၾသာ္... ဒီေကာင္ေလး သနားပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ဒီပန္းေတြနဲ႔ေ၀ သီခ်င္းကို ေခတ္ေပၚ ျမန္မာသီခ်င္းကို ဆိုခ်င္ရွာတယ္၊ ငါတို႔က သူ႔ကို ဆိုခိုင္းလို႔ မျဖစ္ဘူး၊ ဒီေတာ့ တို႔ ဘာလုပ္ရင္ေကာင္းမလဲ"
ဆိုၿပီး တုိင္ပင္ပံုရတယ္။ ၾကည့္ေနာ္၊ ကံတရား၊ ကံတရား။ ဒီဘက္မွာ ဘာျဖစ္သလဲဆိုရင္ ပန္းေတြနဲ႔ေ၀ မဆိုရလို႔ အမွတ္အေတးထားၿပီး စိတ္နာလိုက္တယ္။ ဟိုဘက္က ကံတရားက ဘာျဖစ္လာသလဲဆိုေတာ့ ကိုညြန္႔၀င္းႀကီး ခ်စ္သူနဲ႔ကြဲသြားလုိ႔ အဲဒီေနရာမွာ အလြမ္းသီခ်င္းေလးထည့္ရင္ ေကာင္းမွာပဲ။
"တို႔ ေခတ္ေဟာင္းသီခ်င္းႀကီးတစ္ပုဒ္ ရွိတယ္ေဟ့၊ ခ်စ္မိုးႀကီးေလ၊ ခ်စ္မိုးႀကီး ရွိတယ္ေဟ့၊ အဲဒီ ခ်စ္မိုးႀကီးကေတာ့ ဗလႀကီးဆိုတဲ့ သုေမာင္နဲ႔ ျမန္မာသံစစ္စစ္ လိုက္တယ္ေဟ့၊ ခ်စ္မိုးႀကီးသီခ်င္း ထည့္ၾကည့္လိုက္ရင္ မေကာင္းဘူးလား"
"ဟာ... ေကာင္းတယ္ဗ်"
"ဒီေကာင့္ ဆိုခိုင္းလိုက္စမ္း"
ၾကည့္စမ္းေနာ္၊ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ကံတရားအလွည့္အေျပာင္းေလး။ ၾကည့္ေနာ္၊ ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္မိုးႀကီးကို ဆိုခြင့္ရလိုက္တယ္။ အဲဒီခ်စ္မိုးႀကီးဟာ ပန္းေတြန႔ဲေ၀ ဇာတ္ကားထဲမွာ သံုးမ်ိဳးသံုးဦး ဆိုထားတဲ့ ပန္းေတြနဲ႔ေ၀ သီခ်င္းထက္ ပိုၿပီးလူႀကိဳက္မ်ားသြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္တုန္းက ဆိုခဲ့တဲ့ ခ်စ္မိုးႀကီးေလ၊ နားေထာင္ၾကည့္ပါဦး။
ညိဳ... ေယာင္... မိႈင္း... မိုး... မိုးတိမ္ယံကဆိုင္း...
ဆိုင္းရက္ေလၿပီ
သက္ထား... ဘယ္ေသာအခါမ်ား... ခ်စ္ပြားရပါမည္...
မည္... မည္
ခ်စ္ေမတၱာ သာေစေၾကာင္း... ဆုေတာင္းေပးတဲ့ တာရွည္ခဲ့ၿပီ
စၾက၀ဠာ ကြာေစျငား... ျငား... စိတ္မွာသာပင္...
လိပ္ျပာထဲက စြဲမိသည္
မတတ္သာ ခပ္ခြာခြာေနဦးလို႔
မုန္းလို႔ေတာ့ မဟုတ္ဘူး...
အသည္းဘ၀င္မွာ အတည္ မခြဲခ်င္ပါသည္...
ထာ၀စဥ္မခြဲတမ္း ေမ့ကိုရည္...
ေန႔စဥ္ခင္မင္စြဲလမ္းသည္...
ျမစႏၵာ ျမဴႏွင္းမႈန္ေတြဆိုင္းလို႔ရယ္...
ႏွစ္ေယာက္ခ်င္းလည္း သေဘာတူညီ
ခ်စ္တင္းလည္း ေႏွာခဲ့သည္
ေျပာေပမယ္လို႔... သူကေတာ့ ႐ိုးမယ္မထင္ပါသည္
ခ်စ္ပင္ခ်စ္မိုး... ခ်စ္လက္စ ပ်ိဳးခဲ့ၾကသည္
ေၾသာ္... ေျပာေပမယ္လို႔... သူကေတာ့ ႐ိုးမယ္မထင္ပါသည္
ခ်စ္ပင္ခ်စ္မိုး... ခ်စ္လက္စ ပ်ိဳးခဲ့ၾကသည္
ခ်စ္မိုးႀကီး ရြာသြန္းလို႔ရည္... သဲသဲမဲမဲ... သူ႔ကိုမခြဲပါသည္
(သဥၨာေဗြလီ... လူေျခတိတ္ေတာင္ အိပ္လို႔မရေပါင္...
ေရာင္ျခည္ထြန္းကာ လင္းခ်ိန္တန္ခဲ့... ၿပီ)၂
အရိပ္ကို အေရာင္ထင္သည္... လူခ်င္းေတြ႕သလို
ေျပာခဲ့ပါရေစ... ေမ့လို႔မရႏုိင္ပါၿပီ... ေဖ်ာက္လို႔မရႏိုင္ပါသည္...
မ်က္စိထဲမွာ ၀ဲကာေပၚလာသည္...
ၾကာေလမေမ့ႏိုင္ေတာ့သည္... ေန႔စဥ္ပဲ လြမ္းမိသည္...
အသည္းထဲက စြဲကာရည္... ခင့္ကိုရည္ညႊန္းထားခဲ့သည္...
အဲ... ေစာေစာကေျပာတဲ့ဆူး။ အမွတ္အေတးျဖစ္လာၿပီဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ ၿပီးခဲ့တဲ့အပတ္က ေျပာခဲ့ဖူးသလို အစ္ကိုႀကီးကိုမင္းေနာင္က ျမန္မာ့အလွအပတို႔စုေ၀းရာ ဟသၤာေတးသံသြင္းကေန တိပ္ေခြသြင္းဖို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို မ်က္စိက်သြားတဲ့အခါ -
"ကဲ... ကိုသုေမာင္ တစ္ကိုယ္ေတာ္ေခြ ထုတ္မယ္၊ ႀကိဳက္တဲ့သီခ်င္းေတြ ေရြးပါ"
ဆိုၿပီး ကံတရား အလွည့္အေျပာင္း ျဖစ္လာတဲ့အခါက်ေတာ့၊ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ႀကိဳက္တာေရြးပါဆိုၿပီး ပံုခ်လိုက္တဲ့အခါက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ တိန္တိန္ကိုျမည္တာေပါ့။
ရတယ္၊ ျမန္မာ့အလွအပေတြ စုေ၀းရာ ဟသၤာဆိုေတာ့ ျမန္မာသံေတြ ေရြးလိုက္တယ္။ ခ်စ္မိုးႀကီးကလည္း ျပန္ပါတယ္၊ ေခတ္ေဟာင္း ေတြလည္း ျပန္ပါတယ္။ ေရြးလိုက္ၿပီးတဲ့အျပင္ကို ေစာေစာကေျပာတဲ့ နာၾကည္းခ်က္လက္နက္ကို ထုတ္သံုးလာတယ္။ အဲဒီအေခြအတြက္ ေခါင္းစဥ္ယူရေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ -
"ကဲ၊ ဦးဟန္သိန္းေရ၊ ဟသၤာေတးသံသြင္းပိုင္ရွင္ေလ။ ေခါင္းစဥ္ယူလိုက္ေတာ့၊
"ဟာ ကိုသုေမာင္ ဘာေခါင္းစဥ္လဲ"
ဆိုေတာ့ -
"ပန္းေတြနဲ႔ေ၀ဗ်ာ"
"ေကာင္းတယ္ဗ်ာ၊ တီး၀ိုင္းေခါင္းေဆာင္ ဘယ္သူ႔သံုးမလဲ"
ဆိုေတာ့ -
"စႏၵရားတင္၀င္းလိႈင္ သံုးမယ္ဗ်ာ"
ပန္းေတြနဲ႔ေ၀ကို စႏၵရားတင္၀င္းလႈိင္နဲ႔ ေခတ္ေပၚျမန္မာသံအေနနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ေကာက္ဆိုလိုက္တာဟာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ပထမဆံုးစီးရီး ေအာင္ျမင္ေတာ့တာပါပဲ။ အဲဒါဟာ ကံအလွည့္အေျပာင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ နာၾကည္းခ်က္၊ ႀကိဳးစားမႈကို ျဖစ္ေပၚေစတဲ့ နာၾကည္းခ်က္ရယ္၊ အမွတ္အေတးထားၿပီး ေကာက္လုပ္လုိက္တဲ့ ဥာဏ္၊ ကံရယ္၊ ဥာဏ္ရယ္၊ ၀ီရိယရယ္ေပါင္းၿပီး လုပ္လိုက္တာ ျဖစ္သြားပါတယ္။
ကဲ... ကၽြန္ေတာ္ ၂၂ ႏွစ္ ၂၃ ႏွစ္သားက ဆိုခဲ့တဲ့ 'ပန္းေတြနဲ႔ေ၀' ကို နားဆင္ၾကည့္ပါဦးခင္ဗ်ာ။
ပန္းေတြနဲ႔ေ၀... ကိုယ့္ခ်စ္ဦးေခါင္းမွာ ပန္းကေလးေတြေ၀... ပန္းေတြနဲ႔ေ၀... ကိုယ့္အခ်စ္ပန္းေလးေတြ တယုတယပန္ေန... ေတြ႕ျမင္ရလို႔ အေမာေျပ... ခ်စ္လို႔လားေမေရ...
ႏွင္းဆီကေလးေတြ... အဆင္းနီေတြး သင္းၾကည္ေမႊးပ်ံ႕ကာေန... ခ်စ္သူလည္းေလ... ပန္းလိုပဲလန္းလို႔ အၿမဲရွိပါေစ... တစ္ေန႔ မျမင္ရရင္ အေမာမေျပ... ခ်စ္သ၀ဏ္ေတးေတြေစ...
သူရယ္ကိုယ္ရယ္... ေလ မေျပာဘဲနဲ႔ အသည္းခ်င္းသိလို႔ေန... ပန္းခ်စ္တဲ့သူေရ... လွမ္းလင့္လို႔ႀကိဳေန... ဘယ္အခါ ဘယ္ကမာၻမွာမ်ား အသည္းခ်င္း ႏွင္းလို႔ခ်စ္ရမေလ... အို... ေျပာပါ ခ်စ္သူေရ...
ပန္းေတြနဲ႔ေ၀... ကိုယ့္ခ်စ္ဦးေခါင္းမွာ ပန္းကေလးေတြေ၀... ပန္းေတြနဲ႔ေ၀... ကိုယ့္အခ်စ္ပန္းေလးေတြ တယုတယပန္ေန... ေတြ႕ျမင္ရလို႔ အေမာေျပ... ခ်စ္လို႔လားေမေရ...
အဲသလိုပါပဲ။ ကံအလွည့္အေျပာင္းကေလး အေရးႀကီးပံုကို ကၽြန္ေတာ္ ဆက္ေျပာပါရေစဦး။ တစ္ခါတစ္ေလက်ေတာ့ေလ ေလာကႀကီးက ထူးဆန္းတယ္ဗ်။ တခ်ိဳ႕သီခ်င္းေတြ သူမ်ား ဆိုၿပီးသားျဖစ္ေပမယ့္လို႔ ကိုယ္ဆိုတဲ့အခါက်ေတာ့ ထေပါက္တာေတြရွိတယ္။
ဆိုပါစို႔၊ ဒီေန႔ မဂၤလာေဆာင္ေတြမွာ သူမပါရင္မၿပီးတဲ့ အဆိုေတာ္၊ အားလံုးသိပါတယ္ ရီရီသန္႔။ ဒီေန႔ တစ္ႏိုင္ငံလံုး ဟုန္းဟုန္းေတာက္သြားတဲ့သီခ်င္း၊ ရီရီသန္႔လို႔ ျဖစ္သြားေစတဲ့ သီခ်င္း 'ေဇယ်ာကမ္းအလွပန္းခ်ီ' သီခ်င္း။ စႏၵရားလွထြတ္ရဲ႕ သီခ်င္းပါပဲ။ ရီရီသန္႔ဆိုတာ အျပင္မွာ အလြန္ေတာ္တာဗ်။ သူအညာမွာေနတုန္းက ေစာင္းေကာက္တီးတာ၊ အတီးေရာ အဆိုပါရတာ။
အားလံုးသိပါတယ္၊ သူ ဆိုတဲ့ မဂၤလာအခါေတာ္ေပးအခမ္းအနားေတြ ေရာက္ဖူးတဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြ ပိုသိပါတယ္။ သူကိုယ္တိုင္ ေစာင္းေကာက္ ကိုယ္တိုင္တီးဆိုၿပီး အခါေတာ္ေပးတာ၊ သူတစ္ေယာက္ပဲ ရွိပါတယ္။ အမ်ိဳးသမီး အဆိုေတာ္ေတြထဲမွာ အလြန္ေတာ္တဲ့ မိန္းမ၊ သူေတာ္တာက တစ္ပိုင္းဗ်။ နာမည္ႀကီးဖို႔က်ေတာ့ သိပ္ခက္တာဗ်။ ဒီေဇယ်ာကမ္းအလွပန္းခ်ီတစ္ပုဒ္တည္းနဲ႔ကို ဟုန္းဟုန္းေတာက္သြားတာ။ သို႔ေသာ္ အဲဒါ သူ႔သီခ်င္းမဟုတ္ဘူးဗ်၊ မဟုတ္ဘူး။
ကၽြန္ေတာ့္အစ္ကို ဒါ႐ိုက္တာေမာင္၀ဏၰပဲ အကယ္ဒမီရသြားတဲ့ ကတၱီပါဖိနပ္စီးေရႊထီးေဆာင္း ဆိုတဲ့ဇာတ္ကားမွာ ႐ုပ္ရွင္မင္းသမီးျမတ္မြန္အတြက္ ေနာက္ခံ playback ဆိုတဲ့ သီခ်င္းဗ်။ ဒီသီခ်င္းကို ဆိုတဲ့သူက သူ႔ထက္ အဲဒီအခ်ိန္က နာမည္ႀကီးတဲ့ ျမန္မာသံအဆိုေတာ္ႀကီးတစ္ေယာက္ရဲ႕ သီခ်င္းဗ်။ ဒီသီခ်င္းကိုပဲ ႐ုပ္ရွင္ေနာက္ခံေတးအျဖစ္ ဆိုတာဗ်။ ဒါေပမဲ့ မေပါက္ဘူးဗ်။ ၾကည့္ေနာ္၊ ကံတရားက။
အဲဒီသီခ်င္းကိုပဲ အကိုလွထြတ္က ယူၿပီးေတာ့ ျမန္မာ့အသံမွာ ဓာတ္ျပားအျဖစ္ ရီရီသန္႔ကို ပြဲထုတ္လိုက္တဲ့အခါက်ေတာ့၊ ေဟာဗ် တစ္ႏိုင္ငံလံုး ဟုန္းဟုန္းေတာက္ၿပီး အဆိုေတာ္ရီရီသန္႔ဆိုၿပီး ေစာေစာက မူရင္းအဆိုေတာ္ေလာက္ကို ၿပိဳင္တူနာမည္ႀကီးသြားတာဗ်။ ဒီသီခ်င္းကိုလည္း ဗဟုသုတမွတ္ထားၿပီး နားေထာင္ၾကည့္ၾကပါဦးခင္ဗ်ာ။
(ေရဇလာနဒီ... ေသလာမဟီ... ေဇယ်ာျပည္... စစ္ကိုင္း... ေတာင္၊ တစ္ခြင္လံုး ပတ္ရံလီ၊ ပုထိုးဘုရားေစတီ... ဘိုးဘြားအေမြဆီ၊ အက်ိဳးပြားေစရည္... တည္ထား ႏွစ္မ်ားၾကာရွည္... တစ္ေမွ်ာ္တစ္ေခၚသာပဲ ႐ႈလို႔ မဆံုးေတာ့ၿပီ)၂
ေဆာင္းတြင္းပန္း... ပြင့္လန္းေ၀စည္... တင့္ဆန္းေနသည္... မေႂကြေစခ်င္ပါသည္... အိုေလး လွပံုထူးပါလုိ႔... သင္းပ်ံ႕ ဆင္းရနံ႔ၾကည္... ေတာင္လံုးၿမိဳင္လံုး ႀကိဳင္မဆံုးေ၀ဆာသည္... ဧရာ၀တီ... ေဖြကာလီ... ရစ္သားလို႔သာ စီးဆင္းသည္... စစ္ကိုင္းေတာင္ေတာ္မဟီ...
သဘာ၀အလွအပေတြနဲ႔... ၾကည္ႏူး... မဆံုးပါၿပီ...
ဘယ္၀ယ္ဆီ... တမ္းတကာ မွန္းဆကာ... လြမ္းရပါမည္...
ဘယ္၀ယ္ဘယ္၀ယ္ဆီ... တမ္းတကာ... မွန္းဆကာ လြမ္းရပါ့မည္...
အို မသိႏိုင္ဘူးအတည္... ငွက္အသြင္... ေတာင္ပံျဖန္႔ခ်ီ...
အထက္တစ္ခြင္... ေတာင္ကမ္းပါးယံအႏွံ႔ဆီ...
အိုေလးေလး ေမွ်ာ္မဆံုး... ေသလာေဘြမဟီ၊
အိုေလးေလးေမွ်ာ္မဆံုး... ဧ... ဧရာ၀တီ...
ေနျခည္... အေႏြး... ထံုးျဖဴျဖဴ... ေဖြး... ေဖြး... ပါတဲ့
စစ္ကိုင္းေတာင္... ေဇယ်ာ... ကမ္း... အလွ... ပန္းခ်ီ
(အတီးပိုဒ္...)
ဒီလိုပဲ၊ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀မွာလည္း ရွိဖူးပါတယ္။
ဒီေန႔မဂၤလာေဆာင္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔လည္း စကားမစပ္ေျပာရရင္ ဒီေန႔ ကၽြန္ေတာ့္သား ဖိုးေသာၾကာလည္း လိုက္ဆိုတယ္။ အကယ္ဒမီ ေျခာက္ထပ္ကြမ္း ရန္ေအာင္ေလးဆိုရင္လည္း ေတြ႕တိုင္း အစ္ကိုႀကီး ကၽြန္ေတာ္ဆိုမယ္ေနာ္၊ ကၽြန္ေတာ္ ဆိုမယ္ေနာ္နဲ႔ ဒီမဂၤလာေဆာင္ေတးကို။ ရာဇာ၀င္းတင့္လည္း ေတြ႕တိုင္း အစ္ကို ကၽြန္ေတာ္ဆိုပါရေစ။ တျခားမဟုတ္ပါဘူး၊ 'မဂၤလာဦးမွာ' ဆိုတဲ့သီခ်င္းပါ။ ဟိုလူေတာင္း၊ ဒီလူေတာင္းနဲ႔၊ ဒီေန႔ ေတာရြာေတြမွာလည္း ေအာ္လန္နဲ႔ ဖြင့္ၾကတုန္း၊ မဂၤလာေဆာင္ေတြေရာက္ရင္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို အဲဒီသီခ်င္းေလး ဂုဏ္ျပဳပါဦးဆိုၿပီး သီခ်င္းေတာင္းေနၾကတုန္း၊ အဲဒီ 'မဂၤလာဦးမွာ' သီခ်င္း၊ အဲဒါလည္း ကၽြန္ေတာ့္သီခ်င္း မဟုတ္ဘူးဗ်။ အဲဒါ ႐ုပ္ရွင္ေနာက္ခံေတးအျဖစ္ ေဇာ္မင္းေလး ဆိုထားတာဗ်။ အဲဒါကိုပဲ စႏၵရားကိုလွထြတ္က စာသားေလး နည္းနည္းေျပာင္းၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဆိုခိုင္းတာ။ တစ္လံုး၊ ႏွစ္လံုးေျပာင္းၿပီး ဆိုခိုင္းလိုက္တာ သုေမာင္သီခ်င္း ျဖစ္သြားေရာ။
အဲဒါ ကံတရား၊ ကံတရား ေျပာတာပါ။ အဲဒါေၾကာင့္ ကံတရားဟာလည္း အႏုပညာေလာကမွာ အလြန္အေရးႀကီးတယ္လို႔။ ကဲ ကဲ ေျပာတာေတြမ်ားေနေတာ့ အဲဒီသီခ်င္းေလးလည္း ျပန္ နားေထာင္ၾကည့္ပါဦး။
မဂၤလာဦးမွာ... အခါေတာ္က်ဴးပါလို႔... ေရႊဖူးစာ၊ ဂေဟစံုလာ... လက္ကိုတြဲကာ တစ္သက္ကို မခြဲပါ... ခ်စ္မ၀ႏိုင္ဘူး... ခ်စ္ဦးသက္လ်ာ... ေမာင္မယ္တူႏွစ္ျဖာ အေၾကာင္းကံ ဆံုလာ... ခ်စ္ခရီး... အစမွာ...
(လျပည့္၀န္း ရႊန္းလဲ့ကာ ခင့္မ်က္ႏွာေလးပါ... ေနေရာင္ျခည္လို၀င္း၀ါ ေမာင့္မ်က္ႏွာပါ... ျမျခယ္စိန္မႊန္း တင့္လြန္း၀င့္ထြန္း ရႊန္းေ၀ျဖာ... မဂၤလာဦးမွသာ ေရႊရတု... စိန္ရတုတိုင္မွာ...)၂
ေမတၱာစံုတဲ့ပြဲ... လႈိက္လွဲ ၀မ္းသာ... ေကာင္းခ်ီးေတြေပးကာ... ေတးကဗ်ာ... ေကၽြးကာ... အယဥ္အလွဖူး... မဂၤလာဦးမွာ... ရႊင္ပ်ျမဴးစြာ... ေမာင္မယ္တူႏွစ္ျဖာ... ေရႊလက္တြဲ ႏွစ္ေပါင္းတစ္ရာ ရွည္ၾကာ...။
ကဲ ေနာက္တစ္ပုဒ္၊ ဒီတစ္ပုဒ္ကေတာ့ ပိုၿပီးအေရးႀကီးလာပါတယ္။ သီခ်င္းႀကီးေပါ့ေနာ္၊ ႀကိဳးသီခ်င္း၊ စိန္ျခယ္ျဖာေရာင္လင္း။ ဒီသီခ်င္းကေတာ့ ကံေရာ၊ ဥာဏ္ေရာ၊ ၀ီရိယေရာပါတဲ့အျပင္ ေဒါသပါ ပါတယ္ဗ်ာ။ ဒီဟာေလးေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာေလး နားေထာင္ေပးေစခ်င္တယ္။ စိန္ျခယ္ျဖာေရာင္လင္းဆိုတဲ့ ႀကိဳးဆိုလို႔ သိပ္ၿပီးေတာ့လည္း အေလးႀကီးမထင္နဲ႔ဗ်။ ဒီလိုဗ်၊ တစ္ခါသားမွာ ကၽြန္ေတာ့္ဆီကို ျမန္မာ့႐ုပ္ျမင္သံၾကားကေန အဆက္အသြယ္ လုပ္တယ္။ သီခ်င္းႀကီးတစ္ပုဒ္ ႐ိုက္ခ်င္ပါတယ္၊ ကိုသုေမာင္ ကူညီေပးပါတဲ့။ ေအးေအး ေကာင္းၿပီေပါ့၊ ႐ိုက္ေပးမယ္ေပါ့ဗ်ာ။ သီခ်င္းႀကီးကိုေတာ့ ကိုသုေမာင္ပဲ ေရြးပါတဲ့၊ ႀကိဳက္ရာ ေရြးပါတဲ့။
ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ့္အေဖ ဦးသာဓု အလြန္ႀကိဳက္တဲ့ သူပ်င္းလို႔ရွိရင္ ဒီအဘိုးႀကီးက သူ႔သြားက်ိဳးေလး ေလထြက္ၿပီးေတာ့ ညည္းတဲ့သီခ်င္း 'တိမ္နီတိမ္ျပာ မိလႅာျမဆိုင္း ညိဳ႕ညိဳ႕ မႈိင္းတခ်ိဳ႕... ၀ိုင္းလုိ႔... တိမ္ျပာ' ဆိုတဲ့သီခ်င္း။
ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္တုန္းကဗ်ာ၊ လသားအရြယ္ေလး မအိပ္လို႔တဲ့ အဲဒီသီခ်င္းေလး ဆိုျပရတယ္တဲ့။ သူ႔သြားက်ိဳးေလထြက္သံနဲ႔ ညည္းေနရွာတဲ့ သီခ်င္း။ ကၽြန္ေတာ့္အေမက ေျပာတယ္။
"ကိုေဖသန္းရယ္၊ ရွင့္မလဲ ဒီ ကေလး လသားေလး ဒီသီခ်င္းနဲ႔ သိပ္ရသလား" တဲ့၊ ေျပာတယ္။
ဒါ အမွတ္တရပါ၊ အေဖႀကိဳက္တဲ့သီခ်င္း၊ အေဖ ဦးသာဓုႀကိဳက္တဲ့သီခ်င္း၊ အေဖ မေသခင္ အေဖ့ကို ဂုဏ္ျပဳတဲ့အေနနဲ႔ ဒါေလးကို ဆိုေပးမယ္ဆိုၿပီး စီစဥ္လိုက္တယ္။ ဒီေတာ့ ႀကိဳးသီခ်င္းကို ကၽြန္ေတာ္က ႐ိုး႐ိုးဆိုင္းနဲ႔ မဆိုခ်င္ဘူး။ ဆန္းသစ္ခ်င္ေတာ့ ဆိုင္း၀ိုင္းအျပင္ ေခတ္ေပၚ စႏၵရားနဲ႔ပါ တြဲၿပီး လုပ္ခ်င္တာ။ ဒီေနရာမွာ စကားမစပ္ ေျပာခ်င္ေသးတယ္။
လူေတြက ျမန္မာသံလို႔ေျပာရင္ စႏၵရားနဲ႔မွ ျမန္မာသံထင္ၾကတာ။ စႏၵရားက ျမန္မာတူရိယာမဟုတ္ပါဘူး။ အေနာက္တိုင္း စစ္စစ္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ္က ဒီဘက္ကဆိုင္းနဲ႔၊ ဟိုဘက္က စႏၵရားနဲ႔ အၿပိဳင္တြဲလုပ္ခ်င္တာ။ အဲဒီတုန္းက စႏၵရားဘုရင္က ဘယ္သူလဲဆိုေတာ့ ဂီတလုလင္ဦးကိုကိုဗ်။ ဒီဘက္က ဆိုင္းဘုရင္က ဘယ္သူလဲဆိုေတာ့ စိန္ဗိုလ္တင့္၊ အဲဒီ ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ယွဥ္ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က လုပ္ခ်င္တာ။
ကၽြန္ေတာ္က သိသိႀကီးနဲ႔ သြားေျပာတယ္။ အေရးႀကီးၿပီေနာ္၊ ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္တဲ့ ေဒါသ၊ ဂီတမွာ ေဒါသလည္း ပါသင့္တယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခ်င္တာပါ။ ပထမ ဂီတလုလင္ဦးကိုကိုဆီ သြားတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ခ်စ္စႏုိးနဲ႔ ကိုကိုလို႔ေခၚတယ္။
"ကိုကို၊ စိန္ျခယ္ျဖာေရာင္လင္း လုပ္ခ်င္တယ္၊ တီးေပးပါ"
ဆိုေတာ့ -
"ေအး... ေကာင္းတယ္ကြ၊ ဒီသီခ်င္း ေကာင္းတယ္ကြ၊ တီးေပးမယ္ကြ" တဲ့။
"တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္ကိုကို၊ တစ္ပိုဒ္ကို ကိုကိုနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ ဆိုတီးလုပ္မယ္၊ ေနာက္တစ္ပိုဒ္ကို အစ္ကိုတင့္နဲ႔..."
"ေဟ့ေကာင္၊ ေဟ့ေကာင္ အစ္ကိုတင့္ဆိုတာ ဘယ္သူလဲကြ"
"ရြာစားစိန္ဗိုလ္တင့္"
"ေဟ့ေကာင္ ေတာ္ၿပီကြာ၊ ေတာ္ၿပီကြာ၊ ဒီေကာင့္အေၾကာင္း ငါ့လာမေျပာနဲ႔"
ဟား... သိတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ကသိတယ္၊ သိသိႀကီးနဲ႔ သြားတာ။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ရန္ျဖစ္ထားတာ၊ ကၽြန္ေတာ္က သိသိႀကီးနဲ႔ သြားရန္တိုက္ေပးတာ။
ရန္တိုက္ေပးမွ၊ အပူနဲ႔အေအးတိုက္ေပးမွ ေဒါေသေပါက္ကြဲေတာ့မွာကိုး။ ေဒါသေပါက္ကြဲေတာ့မွ ဒီသီခ်င္းက ဆူေတာ့မွာကိုး။ ဒီ သီခ်င္းႀကီးက အေအးႀကီးဗ်။ ေအးၿပီးသားကို ထပ္ေအးေနရင္ ဘယ္ေကာင္းေတာ့မလဲ၊ ပူမွ ပြဲဆူမွ လူငယ္ႀကိဳက္မွာကိုးဗ်။ သီခ်င္းႀကီးကို လူငယ္ေတြႀကိဳက္ေအာင္ ပြဲဆူေအာင္ ကၽြန္ေတာ္က လုပ္မွာကိုး။ ဥာဏ္ကူရတာေပါ့။ ကံ၊ ဥာဏ္၊ ၀ီရိယနဲ႔ ေဒါသပါေအာင္ လုပ္ရတာေပါ့။ ဆိုေတာ့ကာ ဒီႏွစ္ေယာက္ကို ကၽြန္ေတာ္က တိုက္ေပးတာ၊ ဥာဏ္ကူရတာေပါ့။ ေနာက္ဆံုးပိတ္ ရွိခိုးဦးတင္ ေျခေထာက္ဖက္ၿပီး -
"ကိုကို၊ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာနဲ႔ လုပ္ပါဗ်ာ"
လို႔ ရွိခိုးဦးတင္ ေတာင္းပန္ရတာေပါ့။
"ေအးကြာ မင္းမ်က္ႏွာေၾကာင့္ လုပ္ေပးတာ၊ ဒီေကာင့္ေၾကာင့္ဆိုရင္ ငါမတီးဘူးကြ" တဲ့။
အခုေတာ့လည္း ႏွစ္ေယာက္စလံုး ေသသြားၾကၿပီဆိုေတာ့ ဒီစကား ေျပာရဲတာပါ။ ဒီေတာ့ ဂီတလုလင္ဦးကိုကိုနဲ႔ အဆင္ေျပသြားေရာ။
အဆင္ေျပသြားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ စိန္ဗိုလ္တင့္ဆီ သြားတယ္။
"အစ္ကို၊ အစ္ကိုတင့္၊ ကၽြန္ေတာ္ စိန္ျခယ္ျဖာေရာင္လင္း ျပန္ဆိုမလို႔။ တီဗီြ႐ိုက္မွာ၊ အစ္ကို တီးေပးေနာ္"
ဆိုေတာ့ -
"ေအး... ေကာင္းတာေပါ့ကြ ဗလႀကီးရ။ တီးေပးမွာေပါ့၊ ပထမပိုဒ္ေရာ ဒုတိယပိုဒ္ပါ တီးေပးမွာေပါ့။ ငါ အပီတီးမွာကြ" တဲ့။
"အစ္ကို ဒုတိယပိုဒ္ပဲ တီးေပးပါ"
"ပထမပိုဒ္က ဘယ္သူတီးမွာလဲ"
"ပထမပိုဒ္က ကိုကို တီးမွာ"
"ဘယ္က ကိုကိုလဲကြ"
"ကိုကိုေလ၊ ဂီတလုလင္ ေမာင္ကိုကိုေပါ့"
"ေဟ... ဒီေကာင္နဲ႔ဆို ငါ မတီးဘူးကြ"
ဟဲဟဲ သိတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္က သိတယ္၊ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ မတည့္ဘူးဆိုတာ သိတယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က ခင္ၾကပါတယ္။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ရန္ျဖစ္ထားတယ္ဆိုတာ သိတယ္။ ျပႆနာတစ္ခုေၾကာင့္ ရန္ျဖစ္ထားၾကတာ။ သူနဲ႔ဆိုရင္ မတီးဘူးတဲ့။
"မလုပ္ပါနဲ႔ အစ္ကိုရာ၊ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာနဲ႔ တီးေပးပါ"
ေျခေထာက္ဖက္ၿပီး ေတာင္းပန္ရတာေပါ့။ ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း မင္းမ်က္ႏွာနဲ႔ တီးေပးပါမယ္ဆိုၿပီး ရပါေလေရာ။ တီးမယ္ဆိုေတာ့ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားမွာ အ႐ုပ္ေတြပါ ပါမွာေနာ္။ ႏွစ္ေယာက္စလံုးပံုေတြပါမွာ။ ကဲ ကင္မရာႏွစ္လံုးနဲ႔ ႐ိုက္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ့္အစ္ကို ေမာင္၀ဏၰကိုပါေခၚလာၿပီး ကင္မရာေတြခ်ိန္၊ ခ်ိန္ၿပီးေတာ့ စိန္ျခယ္ျဖာေရာင္လင္းကို ကၽြန္ေတာ္က အလယ္က မတ္တပ္ရပ္ဆိုပါတယ္။
သီခ်င္းႀကီးဆိုတာ ထံုးစံ ထိုင္ဆိုရတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္က လူႀကီးကို တက္ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ မတ္တတ္ရပ္ဆိုပါရေစဆိုေတာ့ 'ဆိုေစဗ်ာ' ေပါ့ဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္လုပ္ခ်င္တာက ဒီဘက္ကတီးေနတဲ့အခါ အဲဒီဘက္ လမ္းေလွ်ာက္ခ်င္တယ္။ ဟိုဘက္ကတီးေနရင္လည္း ကၽြန္ေတာ္ လမ္းေလွ်ာက္သြားတယ္။ သီခ်င္းႀကီး ေအးေနတာကို လႈပ္ခ်င္တာ။ ေဒါသ သင့္ခ်င္လို႔။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္စီစဥ္တဲ့အတိုင္းျဖစ္တယ္။ ကင္မရာေတြက လႈပ္တယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ စီစဥ္တဲ့အတိုင္း ဘာျဖစ္လာသလဲဆိုေတာ့ ေဒါသ။ ႏွစ္ေယာက္ၿပိဳင္ၾကတာ။
စႏၵရားလက္သံကလည္း လိုအပ္တာထက္ ပိုၾကမ္းတယ္။ တီးေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ဂီတလုလင္ဦးကိုကိုဟာ လက္ကြက္ကို မၾကည့္ေတာ့ဘဲ ဦးကိုကိုမ်က္ေစာင္းက စိန္ဗိုလ္တင့္ကို ထိုးတယ္။ စိန္ဗိုလ္တင့္ဟာလည္း တီးေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ပတ္လံုးကို မၾကည့္ေတာ့ဘဲ ဦးကိုကိုကိုၾကည့္ၿပီး မ်က္ေစာင္းထုိးတယ္။ လက္သံကလည္း ေျပာင္သလားမေမးနဲ႔၊ ဟိုက စႏၵရားလက္သံကလည္း တူထုသလို ေဆာ္ေတာ့တာ။
ဒီေနရာမွာ အေရးႀကီးတာက ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခ်င္တာက ဆရာစိန္ဗိုလ္တင့္တို႔၊ ဆရာ ဦးကိုကိုတို႔ဆိုတာက သူတို႔ဂီတနယ္မွာေတာ့ ဘုရင္တစ္ဆူစီပါပဲ။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ေတြဟာ လူသားေတြပါ။ အဲဒီေတာ့ တစ္ခါတေလ ၀မ္းနည္းမယ္၊ တစ္ခါတေလ ၀မ္းသာမယ္၊ တစ္ခါတေလ ေဒါသျဖစ္ ေပါက္ကြဲမွာပဲေလ။ အဲသလို လူသားဆန္ဆန္ သူတို႔ဘာသာ သူတို႔ ေပါက္ကြဲေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္က အကူအညီသြားေတာင္းမိတာ၊ တိုက္ဆိုင္မႈျဖစ္တာ ဆိုေတာ့ ဒီတီးၾကမႈတ္ၾကတဲ့အခါမွာ သူတို႔ရဲ႕ အျပင္ပန္း ဗဟိဒၶသဏၭာန္မွာက နည္းနည္းေဒါသစိတ္ ပါ၀င္မွာျဖစ္ေပမယ့္လို႔၊ သူတို႔ရဲ႕ အတြင္းသႏၲာန္ျဖစ္တဲ့ အႏုပညာတို႔၊ ႏွလံုးသားထဲမွာက်ေတာ့ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ဖက္လဲတကင္း ခ်စ္ေနၾကတာဗ်။ အႏုပညာစိတ္နဲ႔ မသိစိတ္က ခ်စ္ေနၾကတာေပ့ါ။ ဆန္႔က်င္ဘက္ေတြ လွလွပပ ေပါင္းစည္းမိတာေပ့ါ။ Harmony with contract ေပါ့ေလ။
အဲသလိုျဖစ္သြားတာကို ကၽြန္ေတာ္က လူလည္က်ၿပီး အမိအရ ဖမ္းဆုပ္လိုက္တဲ့အခါမွာ ဒီ စိန္ျခယ္ျဖာေရာင္လင္းဟာ လွပႂကြရြလာပါတယ္။ ကဲ... စိန္ျခယ္ျဖာေရာင္လင္းကို နားေသာတ ဆင္ၾကည့္ၾကပါဦးဗ်ာ။
(စိန္ျခယ္ ျဖာေရာင္လင္း... ေဒါင္းမင္းေဂါယာ... ယြန္းလုလု ေပ်ာ္စံရာ...)၂
(တိမ္နီ... တိမ္ျပာ... မိလႅာျမဆိုင္း... မႈိင္းတခ်ိဳ႕ ၀ိုင္းလို႔ေရႊ၀ါ...)၂
(စိတ္ထဲ မွတ္စြဲသည္... မိုးထက္မိုးအာကာ...)၂
(စံုမျခား... ဂဠဳန္နဂါး... စံုမ်ားလွ႐ုပ္ေကာင္ မွန္စြာ ေသခ်ာေဖြရွာ မွန္းထင္ၾကည့္... လြမ္းခ်င္သည့္စိတ္က ၀ိပလႅာ...)၂
ဒီ့ထက္ပိုၿပီးေတာ့ ထူးျခားလာတဲ့ အက်ိဳးအျမတ္က ဘာလဲဆုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္သားေလးဖိုးေသာၾကာကို ပြဲဦးထြက္႐ုပ္ရွင္အျဖစ္ ဆိုကေရးတီးအတြက္ ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရက ကၽြန္ေတာ့္ကို ကားတစ္ကား ႐ိုက္ေပးပါဆိုေတာ့၊ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီကားကို စိန္ျခယ္ျဖာေရာင္လင္းသီခ်င္းနာမည္နဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္ ဇတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ ႐ိုက္ေပးတဲ့အခါမွာ မ်က္ႏွာသစ္ကေလးျဖစ္တဲ့ ဖိုးေသာၾကာဟာ သူ႔မွာ အသံကေလးကလည္းရွိေတာ့ အဆိုေတာ္ေလးအျဖစ္ ႐ိုက္ကူးပါတယ္။
ဒီေနရာမွာလည္း စားမစပ္ေျပာရရင္ တစ္ေန႔မွာ ဘာျဖစ္လာသလဲဆိုေတာ့ ဖိုးေသာၾကာက အဆိုေတာ္မျဖစ္ေသးဘူးခင္ဗ်။ ဒီမွာလည္း ကံတရားေလးက ပါလာတာပါ။ သားက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အသံခၽြတ္စြပ္တူတယ္။ တစ္ေန႔မွာ ေမာင္ရာမက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ေမဆြိကို အသံသြင္းဖို႔ဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ဆီကို ဖုန္းဆက္လာပါတယ္။ အခုေတာ့ ေမာင္ရာမလည္း ေသသြားရွာပါၿပီ။ တယ္လီဖုန္းထဲမွာ လူေတြရဲ႕ပင္ကိုသံ၊ အဆိုေတာ္ေတြရဲ႕ အသံက မိုက္က႐ိုဖုန္းထဲကလိုပဲ အသံထြက္ပါတယ္။ ဆိုေတာ့ သားက ဖုန္းကိုင္တယ္။
"အမိန္႔ရွိပါ ခင္ဗ်ာ"
ဆိုၿပီးေျဖေတာ့ ရာမက ကၽြန္ေတာ္ ဖုန္းကိုင္တယ္ထင္ၿပီးေတာ့ -
"အစ္ကိုလား" တဲ့။
"မဟုတ္ပါဘူး၊ သားပါခင္ဗ်"
"အစ္ကို၊ ေမဆြိနဲ႔ သီခ်င္း သြင္းစရာရွိတယ္"
"မဟုတ္ဘူခင္ဗ်၊ သားပါခင္ဗ်၊ သားပါခင္ဗ်"
ဆိုၿပီး အေဖ့ကို ေခၚေပးမယ္ဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ္က -
"ေအး၊ ညီေလး၊ ဘာလဲ"
ဆိုေတာ့ -
"သားလားတဲ့၊ အေဖ့ကို ေခၚေပးပါ"
ဆိုၿပီး ေျပာင္းျပန္ေတြျဖစ္ကုန္တယ္။
အဲဒီ မေတာ္တဆမႈေလးက ဘာျဖစ္သြားသလဲဆိုေတာ့ ရာမက -
"အစ္ကို သားပါေခၚခဲ့ပါ၊ သားအသံက အစ္ကိုနဲ႔တူေနေတယ္၊ သားပါေခၚခဲ့ပါ" တဲ့။
"ကဲကြာ၊ သား ခဏလိုက္ခဲ့စမ္းကြာ၊ ကားေမာင္စမ္း"
ဆိုၿပီးေခၚသြားတယ္။ ဟိုေရာက္တဲ့အခါက်ေတာ့ ရာမက အစ္ကို သီခ်င္းေလးတစ္ပုဒ္ 'ခင္စရာ မင္စရာ ႐ူပါ႐ံုေခ်ာသူသက္လ်ာ' ဆိုတဲ့ သီခ်င္းေလးတစ္ပုဒ္ကို အစမ္းဆ ဆိုခိုင္းမယ္ဆိုၿပီး -
"ကဲ သားရယ္၊ ခဏ ၀င္စမ္းၾကည့္စမ္းကြာ"
ဆိုၿပီး ဆိုခိုင္းတယ္။ ကေလးကလည္း ဘာရယ္ မဟုတ္ဘူး၊ အေဖဆိုေနတဲ့သီခ်င္း ၾကားရဖန္မ်ားၿပီး နားစြဲေနေတာ့ ဆိုလို႔ ျဖစ္သြားတာေပါ့။ အဲဒီတစ္ပုဒ္ကို ရာမက အသံသြင္းၿပီး ယူထားလိုက္တယ္။
အဲဒါနဲ႔ ဒီေကာင္ကလည္း ဘာရယ္မဟုတ္ဘဲ အေဖ့စီးရီးထဲမွာ ပါသြားရင္းနဲ႔ သီခ်င္းဆိုျဖစ္သြားတာ။ ဆိုေတာ့ ခုနေျပာတဲ့ စိန္ျခယ္ျဖာေရာင္လင္း ႐ိုက္ျဖစ္တဲ့အခါက်ေတာ့ ေရွ႕ပိုင္းမွာ အဲဒီသီခ်င္းနဲ႔ ဖိုးေသာၾကာ သီခ်င္းဆိုတဲ့ အခန္း႐ိုက္လိုက္တာ။ ႐ိုက္လိုက္ေတာ့ ပရိသတ္ကလည္း ဖိုးေသာၾကာ သီခ်င္းဆိုတတ္တယ္ဆိုတာေလး သိသြားတယ္၊ ေပၚသြားတယ္။ ေနာက္ပိုင္း ဇာတ္သိမ္းမွာ ေစာေစာကေျပာတဲ့ စိန္ဗိုလ္တင့္ရယ္၊ ေမာင္ကိုကိုရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ရယ္ ဆိုထားတဲ့ ဇာတ္သိမ္းကို ထည့္ျပလိုက္တယ္။ ထည့္ျပလိုက္ေတာ့ ခက္တာက မင္းသားက ဖိုးေသာၾကာ၊ ေစာေစာက ျမန္မာ့႐ုပ္ျမင္သံၾကားမ်ာ ႐ိုက္ထားတာက သုေမာင္၊ စိန္ဗိုလ္တင့္၊ ေမာင္ကိုကိုရယ္ျဖစ္ေနတယ္။
ျဖစ္ေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ႐ုပ္ရွင္ပညာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္အ႐ုပ္ေတြကို ျဖတ္ထုတ္ရတာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္အ႐ုပ္ေတြကို ျဖတ္ထုတ္ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အ႐ုပ္ေတြေနရာမွာ ဖိုးေသာၾကာရဲ႕မိန္းမ၊ ဗိုက္ႀကီးသည္ ကေလးေမြးေတာ့မယ့္အခန္းေတြ၊ အ႐ုပ္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္သီခ်င္းဆိုတဲ့ေနရာေတြမွာ ထည့္လုိက္တာ။ စိန္ဗိုလ္တင့္ မ်က္ႏွာႀကီး စူပုပ္ၿပီး တီးေနတာရယ္၊ ေမာင္ကိုကို မ်က္ႏွာႀကီး စူပုပ္ၿပီး တီးေနတာရယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္အသံရယ္၊ ေကာင္မေလး လူးလိမ့္ၿပီး ကေလးေမြးေနတာရယ္ ခုခုၿပီးျပေတာ့ အဲဒီမွာ ဒီေဒါသေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္အသံ ေပ်ာက္ၿပီး ဖိုးေသာၾကာအသံပဲ ထင္ၿပီး ပရိသတ္က ႀကိဳက္ၾကတာေပ့ါ။ ေဒါသေၾကာင့္ ဒီကားေပါက္ၿပီးေတာ့ ေဟာ ဖိုးေသာၾကာ မင္းသားျဖစ္သြားတယ္။ ဒါဟာ အသံရယ္၊ ႐ုပ္ရယ္၊ ေဒါသရယ္၊ ကံရယ္၊ ဥာဏ္ရယ္၊ ၀ီရိယရယ္ ေပါင္းလိုက္လို႔ ဘာမဟုတ္တဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ အႏုပညာေလာကမွာ ထြန္းေတာက္လာတာပါ။
ကဲ ဒီတစ္ပတ္ ဒီမွ်နဲ႔ နားလိုက္ၾကရေအာင္ဗ်ာ။
ေရႊမန္းတင္ေမာင္က သူ႔ပရိသတ္ကို ထိုင္ကန္ေတာ့တယ္
ေၾသာ္... ဒါန႔ဲစကားမစပ္၊ အင္း... ၿပီးခဲ့တဲ့အပတ္က အႏုပညာနဲ႔ ပရိသတ္ဆက္ဆံေရးအေၾကာင္း ေျပာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီမွာ ဘာပါသြားလဲဆိုေတာ့ ျမန္မာ့ဇာတ္သဘင္ကို အစဥ္အဆက္ ဘယ္လိုေခၚခဲ့ၾကသလဲဆိုေတာ့ အျမင့္သဘင္လို႔ ေခၚခဲ့ၾကတယ္။ အျမင့္သဘင္လို႔ေခၚၿပီးေတာ့မွ ဘယ္ဘ၀ ေရာက္ေနသလဲဆိုရင္ ေျမႀကီးေပၚ ဖ်ာခင္းၿပီး ထိုင္ၾကည့္ၾကရတဲ့ အနိမ့္သဘင္ဘ၀ ေရာက္လာတဲ့ စိတ္မေကာင္းစရာအေၾကာင္း ေျပာခဲ့ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္လည္း ခုေနာက္ပိုင္း ဆို၊ က၊ ေရး၊ တီး ၿပိဳင္ပြဲေတြ လုပ္ေပးတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ေတာ္ေတာ္ေလး ျပန္ျမင့္လာတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ကေတာ့ သမၼတ႐ုပ္ရွင္တို႔လို အေအးခန္း႐ုပ္ရွင္႐ံုေတြမွာ ကျပေစခ်င္တယ္။ ျပန္ၿပီးေတာ့ ျမႇင့္တင္ေစခ်င္တယ္။ ဒါဟာလည္း စပြန္ဆာလုပ္ႏိုင္တဲ့သူေတြ၊ ပြဲသြင္းေပးႏိုင္တဲ့သူေတြလုပ္ရင္ ျဖစ္ႏိုင္တဲ့ကိစၥပါ။
လူငယ္ေတြကလည္း ဇာတ္သဘင္ကို မၾကည့္ခ်င္ၾကတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ၾကည့္ၾကပါတယ္။ ဆိုပါစို႔ ခုေနာက္ေပၚတဲ့ ဇာတ္မင္းသားေလး ဖိုးခ်စ္ဆိုရင္ မိန္းကေလးေတြ၊ ေယာက္်ားေလးေတြ အသည္းစြဲပဲ။ အဲဒီေတာ့ သူတို႔ေလးေတြနဲ႔ ဆြယ္ၿပီးေတာ့ ျမန္မာ့ဇာတ္သဘင္ကို ျပန္ေဖာ္ထုတ္မယ္ဆိုရင္ ရႏိုင္တာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္တာကလည္း ဇာတ္သဘင္မွာ ကဟန္၊ ဆိုဟန္၊ ကဇာတ္၊ ေနာင္ပိုင္းဇာတ္ စသျဖင့္ ဇာတ္သဘင္မွာ သမာၻရင့္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြက ေျပာၾကဆိုၾကပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ ျမင္တာေလး ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာေနတဲ့ အတိုင္းေပါ့ေလ။ ပရိသတ္နဲ႔ အႏုပညာသည္ ဆက္ဆံေရး။ အဲဒီမယ္ ကိုယ္ေတြ႕ေလးတစ္ခု ေျပာပါ့မယ္။ ကိုယ္ေတြ႕ဆိုတာက အလြန္နီးစပ္တဲ့ ၾကားဖူးနား၀ေလးတစ္ခုပါ။ အားလံုးသိၿပီးသား ၾကားဖူးနား၀ ရွိၿပီးသား ကိစၥပါ။
အလြန္နာမည္ႀကီးတဲ့ ဇာတ္မင္းသားႀကီးတစ္ေယာက္ ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ ေရႊမန္းတင္ေမာင္ပါ။ လူတိုင္း သိပါတယ္။ စကားေျပာေကာင္းတဲ့ ေနရာမွာ ေကာင္းလြန္းလို႔ တင္စားၿပီးေတာင္ အေျပာခံရပါတယ္။ အေျပာကေတာ့ ေရႊမန္းတင္ေမာင္ပဲေဟ့ ဆိုၿပီး ဒီေန႔ထိ ေျပာေနၾကတုန္းပါပဲ။ အလကၤာေက်ာ္စြာ ေရႊမန္းဦးတင္ေမာင္ပါ။ ဒီေနရာမွာလည္း ဗဟုသုတေလးတစ္ခုေျပာရဦးမယ္။ ဇာတ္သဘင္ေလာက၊ ဇာတ္မင္းသားေလာကမွာ ျမန္မာျပည္မွာ အလကၤာေက်ာ္စြာဘြဲ႕ကိုရတာ သူတစ္ေယာက္ပဲရွိတယ္။ ဒီေန႔လူငယ္ေတြ မ်က္စိထဲျမင္ေအာင္၊ နားထဲၾကားေအာင္ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ အကယ္ဒမီခုနစ္ထပ္ကြမ္း မင္းသားႀကီးညြန္႔၀င္းရဲ႕ဖခင္၊ ဇာတ္မင္းသား ကိုဆန္း၀င္းရဲ႕ဖခင္ပါ။ ေျပာခ်င္တာက ဦးတင္ေမာင္ရဲ႕ ကိုယ္ေတြ႕ အျဖစ္အပ်က္ကေလးပါ။ ဒီလိုေျပာလို႔ ဦးတင္ေမာင္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ နီးစပ္သလားဆိုေတာ့ မနီးစပ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္အေဖနဲ႔မွ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းေတြပါ။ ဘယ္လိုပတ္သက္သလဲဆိုေတာ့ ဦးတင္ေမာင္ရဲ႕ တြဲဖက္မင္းသမီး ေဒၚေအာင္သန္းတင္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ သိရတာပါ။
ေဒၚေအာင္သန္းတင္ဟာ ကၽြန္ေတာ့္မိခင္ႀကီးနဲ႔ ညီအစ္မႏွစ္၀မ္းကြဲ သြားေတာ္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ အဲဒီလိုပတ္သက္ခဲ့ရတာပါ။ ဇာတ္သဘင္မွာ ဇာတ္မင္းသားတစ္လက္ ေပၚလာၿပီဆိုရင္ တြဲဖက္မင္းသမီးက ပါလာရတာကိုး။ ဆိုပါစို႔ဗ်ာ၊ မင္းသားႀကီး၀င္းဦး ေပၚတုန္းကဆို ၀င္းဦး၊ ၀ါ၀ါ၀င္းေရႊေပါ့။ ညြန္႔၀င္း၊ ခင္သန္းႏုေပါ့ေလ၊ ေဇာ္၀မ္း၊ တင္တင္ညိဳေပါ့ေလ။ ကၽြန္ေတာ္ေပၚတုန္းကလည္း သုေမာင္၊ ခင္သီတာထြန္းေပါ့။ ဒီေန႔ ဆိုရင္လည္း လြင္မိုးဆိုရင္ စိုးျမတ္သူဇာေပါ့၊ ေနတိုးက်ေတာ့လည္း အိျႏၵာေက်ာ္ဇင္ေပါ့ေလ။ အဲသလို တြဲဖက္ေပၚလာရတာကိုး။
အဲဒီတစ္ခ်ိန္ကလည္း ေရႊမန္းတင္ေမာင္ဆိုတာနဲ႔ မင္းသမီး ေအာင္သန္းတင္ဆိုၿပီးေတာ့ ေပၚတယ္။ ဆိုေတာ့ကာ ေဒၚေအာင္သန္းတင္က ကၽြန္ေတာ့္အေမနဲ႔ညီအစ္မ၀မ္းကြဲေတာ္ေတာ့ အိမ္လာလည္တဲ့အခါ သူ႔အစ္မ ကၽြန္ေတာ့္အေမကို ဒီအေၾကာင္းေလး ေျပာျပတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အေမက တစ္ဆင့္ ကၽြန္ေတာ့္ျပန္ေျပာလို႔ သိရတာပါ။ အဲဒါက သူတို႔ညီအစ္မခ်င္း တုိးတိုးေဖာ္ေျပာတဲ့ သာမန္စကား၊ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ပရိသတ္နဲ႔ အႏုပညာသည္ဆက္ဆံေရးမွာ အလြန္အေရးႀကီးတဲ့ အေၾကာင္းအရာျဖစ္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဗဟုသုတအျဖစ္ ဒီေန႔လူငယ္ အႏုပညာရွင္ေတြကိုေရာ၊ ပရိသတ္ေတြကိုပါ ျပန္ေျပာျပပါမယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔အႏုပညာေလာကမွာ၊ အထူးသျဖင့္ Stage ဇာတ္စင္ အႏုပညာေလာကမွာ အားလံုး ေသေသခ်ာခ်ာျပန္ၿပီးေတာ့ သတိထားၾကည့္ပါ။ ကန္ေတာ့တာ၊ တရား၀င္ ကန္ေတာ့တာေနာ္။ ပုဏၰားကြယ္ၾကားက လက္အုပ္ကေလးခ်ီၿပီး ကန္ေတာ့ရတာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီလို တရား၀င္ ကန္ေတာ့တာ ဇာတ္သဘင္တစ္ခုမွာပဲ ရွိတယ္။ ႐ုပ္ရွင္မွာလည္း ပရိသတ္ကို တရား၀င္ ကန္ေတာ့တာမရွိဘူး၊ စတိတ္႐ႈိးမွာလည္း မရွိဘူး၊ ဘယ္မွာမွ မရွိဘူး။ ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားၾကည့္ပါ၊ ဇာတ္သဘင္ တစ္ခုတည္းမွာပဲ ရွိတာပါေနာ္။
မင္းသားနဲ႔မင္းသမီး လက္အုပ္ကေလးခ်ီၿပီး ပရိသတ္ကို ကန္ေတာ့ရတယ္။ ဒီလို ကန္ေတာ့ပန္းဆင္တာကို မင္းသား၊ မင္းသမီးေတြ အကုန္လံုး လုပ္ၾကရပါတယ္။ အလြန္ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ဓေလ့ပါ။
အဲ... ၾကားျဖတ္လို႔ ေျပာပါရေစဦး၊ စကားမစပ္ေပါ့ေလ။ ကၽြန္ေတာ္ စတိတ္႐ႈိးေတြ ဘာေတြသြားဆိုရင္လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာသံသမားေတြကလည္း လက္အုပ္ေလးခ်ီၿပီး ပရိသတ္ကို ကန္ေတာ့ပါတယ္။ သီခ်င္းမဆိုခင္ ကန္ေတာ့တယ္။ ဆိုၿပီးေတာ့လည္း ကန္ေတာ့ပါတယ္။ ဒီနည္းတူပဲ ေခတ္ေပၚလူငယ္ေတြလည္း လက္အုပ္ကေလးေတြခ်ီၿပီး ကန္ေတာ့ၾကပါတယ္။
အဲ... ထူးဆန္းတာက ဒီေန႔လူငယ္ေတြဆိုတဲ့ ေခတ္ေပၚဟစ္ေဟာ့၊ ေပါ့ခ္သမားေလးေတြ စတိတ္႐ႈိးကို ကၽြန္ေတာ္စင္ေဘးက သြားၾကည့္မိတယ္ဗ်။ အဲဒီမွာ ရယ္ရမလို၊ အံ့ၾသရမလိုလိုနဲ႔။ ဘာလဲဆိုေတာ့ သူတို႔ စင္ေပၚမတက္ခင္ သူတို႔၀တ္စားထားတာေတြ၊ အထူးသျဖင့္ မိန္းကေလးေတြ ဂ်င္းပင္အတိုေလးေတြ ၀တ္ခ်င္၀တ္မယ္၊ ဂါ၀န္အကြဲေတြ ၀တ္ခ်င္၀တ္မယ္၊ နားသန္သီးေတြ၊ ေပါက္တတ္ကရ ဆြဲႀကိဳးေတြနဲ႔၊ ဆံပင္က အေရာင္ေတြဆိုးေပါ့ေလ စသျဖင့္ ေခတ္အလိုက္ ၀တ္စားဆင္ယင္ထားေပမယ္လို႔ စင္ေပၚမတက္ခင္ လက္အုပ္ကေလးေတြခ်ီၿပီး အနေႏၲာအနႏၲငါးပါးအပါအ၀င္ ဆိုင္ရာပိုင္ရာ အရွင္ႀကီး၊ အရွင္ကေလးေတြ ရွိခိုးၾကတာဗ်ား။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာေျပာေနသလိုပဲ Harmony with contract ဆန္႔က်င္ဘက္ေတြ ေပါင္းစည္းတာလားမသိဘူးဗ်ာ၊ သူတို႔၀တ္စားထားတာနဲ႔ သူတို႔ရွိခိုးေနတဲ့ ပံုစံေတြၾကည့္ၿပီး ပီတိလည္းျဖစ္၊ ရယ္လည္း ရယ္ခ်င္မိတယ္ဗ်ား။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ၀တ္တာစားတာက တစ္ပိုင္း၊ ရင္ထဲမွာ ႐ိုးရာယဥ္ေက်းမႈရွိတယ္ဆိုတာက တစ္ပိုင္းေပါ့ေလ။ ကဲ... ထားပါေတာ့ေလ၊ ေရႊမန္းတင္ေမာင္က ဘာလုပ္သလဲဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ္ေခၚလိုက္တယ္ေနာ္၊ သူ႔နာမည္မွာ ဦးမတပ္ဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ပရိသတ္ကိုး။ ကၽြန္ေတာ္လည္းေလ ေမာ္ေတာ္ကားေလးနဲ႔ သြားတဲ့အခါက်ရင္ လမ္းမွာ ကေလးေတြက 'ေဟ့... ဟိုမွာ သုေမာင္ႀကီး၊ သုေမာင္ႀကီး' ဆိုရင္ သိပ္သေဘာက်တာဗ်။ အႏုပညာသည္ဆိုေတာ့ေလ၊ ကၽြန္ေတာ့္အေဖ ဦးသာဓုႀကီးဆိုရင္ ပုဇြန္ေတာင္ၾကက္တန္းဘက္ ကားပစၥည္းေတြ သြား၀ယ္ရင္ ကုလားေတြက ေဟ့... ဟိုမွာ သာဓုႀကီး၊ သာဓုႀကီးဆုိရင္ သူ သေဘာက်တာဗ်။ တစ္ခါတစ္ေလက် ကုလားေလးေတြကို သူက စီးကရက္ တိုက္ေသးတာ။ စီးကရက္ေလွ်ာက္ေ၀ၿပီး သူ႔ကို သာဓု ေခၚခိုင္းတာ။ အႏုပညာသည္ဆိုတာ သူတို႔နာမည္ရင္း ေခၚေစခ်င္တာေပါ့။ သေဘာက်တာေပါ့။
ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္က ေရႊမန္းတင္ေမာင္လို႔ ေခၚတာပါ။ တစ္ေန႔က်ေတာ့ ဦးတင္ေမာင္တို႔ ဇာတ္ကတဲ့အခ်ိန္မွာ သူက စာဖတ္ေနတယ္တဲ့။ ေဒၚေအာင္သန္းတင္ ေျပာျပပံုအရဆို ဇာတ္ဆရာေရႊမန္းတင္ေမာင္က ေန႔လယ္ေန႔ခင္း အိပ္ခဲတယ္တဲ့။ ဒါကို ဒီေန႔ ဇာတ္မင္းသား၊ ဇာတ္ဆရာေလးေတြ သတိထားဖို႔ ေကာင္းတယ္။
ေရႊမန္းတင္ေမာင္ ဘာေၾကာင့္အေျပာေကာင္းသလဲဆုိရင္ သူက ေန႔လယ္ေန႔ခင္းမွာ သူမ်ားဇာတ္ဆရာေတြလို မအိပ္ဘူးတဲ့။ အားရင္ ဘာလုပ္သလဲဆိုရင္ ဦးပုညတို႔ ဘာတို႔ စာေတြကို အလြတ္က်က္တာတဲ့။ ဒါေၾကာင့္လည္း အေျပာေကာင္းတာကိုးဗ်။ အေျပာမွာေရႊမန္းတင္ေမာင္လို႔ ဆိုစမွတ္ျဖစ္ခဲ့တာကိုး။
အားရင္ ပုဏၰားကြယ္ၾကားမွာ ပက္လက္ကုလားထိုင္ေလးနဲ႔ သူစာက်က္ေနတယ္တဲ့။ က်န္တဲ့ ဇာတ္သူဇာတ္သားေတြက အိပ္ေနၾကတာေပါ့ေလ။ အညာမွာတဲ့၊ အညာဆိုေတာ့ အေပၚက ေနကလည္းပူ၊ ေအာက္ေျမႀကီးကလည္းပူနဲ႔ အဲသလိုေနရတဲ့အခ်ိန္မွာ ဇာတ္႐ံုအျပင္ဘက္မွာ ဘာေတြ႕သလဲဆိုေတာ့ လွည္းတပ္ႀကီးေတြနဲ႔ အညာသူ အညာသား ေက်းလက္ေတာရြာကလူေတြ လာၾကတာ၊ ညကို ေရႊမန္းတင္ေမာင္ဇာတ္ ၾကည့္မဟဲ့ဆိုၿပီး လွည္းေတြနဲ႔ တက္လာၾကတာ။
လွည္းတပ္ႀကီး စခန္းခ်ေတာ့ ကေလးေတြ၊ ေခြးေတြ၊ ေၾကာင္ေတြနဲ႔ ခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္ၿပီး ညက်ရင္ ေရႊမန္းတင္ေမာင္ၾကည့္ဖို႔ ေနပူက်ဲတဲႀကီးထဲမွာ လာေစာင့္ေနၾကတာ။ ဒါကို သူ ၾကည့္ၿပီးေတာ့ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားတယ္။ 'ငါ့ကိုၾကည့္ဖို႔ သူတို႔ေတြ ဒီေလာက္ေနပူက်ဲတဲႀကီးမွာ အပင္ပန္းခံၿပီး ေစာင့္ေနၾကရရွာတယ္' ဒီအႏုပညာသည္ ေရႊမန္းတင္ေမာင္က စိတ္ထဲမွာ က႐ုဏာသက္သြားတယ္။
က႐ုဏာသက္မိတဲ့ တစ္ၿပိဳင္တည္းမွာ 'ငါ့ရဲ႕ေက်းဇူးရွင္ေတြ၊ ထမင္းရွင္ေတြ' ဆိုၿပီး ေမတၱာျဖစ္လာတယ္။ က႐ုဏာကေန ေမတၱာျဖစ္လာတယ္။
ဒီအခ်ိန္မွာ ဂါရ၀တရား၊ နိ၀ါတတရား အလိုလို ေပၚလာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေစာေစာကေျပာသလို ည ပြဲထြက္တဲ့အခ်ိန္မွာ လက္အုပ္ေလးခ်ီၿပီး ကန္ေတာ့တာကတစ္မ်ိဳး၊ အခု သူ ျမင္လိုက္ရတဲ့ လွည္းတပ္ႀကီးနဲ႔ ခ်ီလာၿပီး ေနပူက်ဲက်ဲ အပင္ပန္းခံေစာင့္ေနရတဲ့ ျမင္ကြင္းက တစ္မ်ိဳး၊ တစ္မ်ဳိးျဖစ္လာတယ္။ ဂါရ၀တရား ေပါက္ပြားလာတယ္။ အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အေဒၚ ေဒၚေအာင္သန္းတင္က ေရႊမန္းတင္ေမာင္ ဘာလုပ္သလဲ ဆိုတာ ဆက္ေျပာျပတယ္။
"ေဟ့ သန္းတင္ေရ၊ ထစမ္း ထစမ္း"
ဆိုၿပီး လာႏႈိးတယ္။ ေဒၚေအာင္သန္းတင္ကလည္း လူးလဲထတာေပါ့။
"ဘာမ်ားလဲ ဇာတ္ဆရာရယ္"
ဆိုေတာ့ -
"လာစမ္း၊ လာစမ္း"
ဆိုၿပီး သူကလည္း ပက္လက္ကုလားထိုင္ေပၚက ဆင္း၊ ႏွစ္ေယာက္သား ဇာတ္စင္ေအာက္ အခင္းေလးေပၚ ပုဆစ္တုပ္ထိုင္ၿပီး တကယ္ပဲ မိဘဆရာသမားေတြကို ကန္ေတာ့သလို ေစာေစာက ျမင္ရတဲ့ လွည္းတပ္ႀကီး ခ်ီလာတဲ့ ေတာသူေတာင္သားေတြကို တကယ္ ကန္ေတာ့တာဗ်ား။
တကယ့္ကို ဦးငါးႀကိမ္ခ်ၿပီး ႏွစ္ေယာက္တည္း ကန္ေတာ့ၾကတာတဲ့။ ဒီကိစၥကို ဇာတ္သူ ဇာတ္သားေတြ မသိလိုက္ၾကဘူး။ ေဒၚေအာင္သန္းတင္ တစ္ေယာက္ပဲ သိတယ္။ အဲဒါကို ကၽြန္ေတာ့္အေမကို ျပန္ေျပာျပတာ။ အဲဒါကို စာေရးဆရာျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္က သိလိုက္ေတာ့ ၀တၱဳေလးတစ္ပုဒ္ ျပန္ေရးတယ္။ 'အေဖႀကီးတီးတဲ့ ေရႊေၾကးစည္' တဲ့။ အေဖႀကီးတီးတဲ့ ေရႊေၾကးစည္ဆုိတာ တျခားမဟုတ္ပါဘူး။ ေရႊမန္းတင္ေမာင္ဆိုဆိုေနတဲ့ ေအာ္ပရာထဲကလား၊ ျပဇာတ္ထဲကလားေတာ့ မသိေတာ့ဘူး၊ 'အေဖႀကီးတီးတဲ့ ေရႊေၾကးစည္... ေရႊေၾကးစည္' ဆိုတဲ့ သီခ်င္းစာသားေလးယူၿပီး ျပန္ေရးလိုက္တာပါ။
အႏုပညာသည္ဆိုတာ ပရိသတ္ကို ေလးစား႐ံုတင္ မကပဲ ေရႊမန္းတင္ေမာင္ဆိုရင္ သူ႔ပရိသတ္ကို ထိုင္ေတာင္ ကန္ေတာ့တာဆိုၿပီး ေရးတယ္၊ ေရးမယ္ စိတ္ကူးတယ္ေပါ့ေလ။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က စာေပေဟာေျပာပြဲေတြမွာ အဲဒီအေၾကာင္းေလးကို ေျပာေျပာျပတယ္။ ေရႊမန္းတင္ေမာင္ႀကီးကေတာ့ျဖင့္ သူ႔ထမင္းရွင္ ပရိသတ္ကို ဒီလိုပဲ ထိုင္ေတာင္ ကန္ေတာ့ပါတယ္လို႔ စာေပေဟာေျပာပြဲေတြမွာ ထည့္ေျပာတယ္။
ဒါကို ဘယ္သူက ၾကားသြားသလဲဆုိေတာ့ ဒီေန႔ အကယ္ဒမီခုနစ္ဆုရွင္ ညြန္႔၀င္း၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ထက္ အမ်ားႀကီးႀကီးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေဟာေျပာပြဲေတြ ေျပာေနတုန္းကေတာ့ သူက စူပါစတားေပါ့။ ဒီေန႔ ကိုလြင္မုိးတို႔အရြယ္ေပါ့ေလ။ ဦးညြန္႔၀င္းက ၾကားသြားၿပီး သူက ပီတိျဖစ္သြားတာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔အေဖအေၾကာင္း တိုင္းသိျပည္သိ ေျပာေတာ့ သူေက်နပ္တာေပါ့။
တစ္ေန႔မွာ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘာေျပာသလဲဆို -
"ဗိုလ္သုေရ၊ ညီေလးေရ" တဲ့၊
သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို ဗိုလ္သုလို႔ပဲေခၚတယ္။
"အေဖ့ အေၾကာင္း မင္း ဒီလိုပဲ ေျပာတယ္ဆို" တဲ့။
"ဟုတ္တယ္၊ ေျပာပါတယ္"
"ေအးကြာ၊ ၀မ္းသာတယ္ကြာ" တဲ့။
"ခင္ဗ်ားကို ကၽြန္ေတာ္က အဲဒါနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေျပာစရာ အဆက္ရွိေသးတယ္ကြ"
"ေျပာစမ္းပါဦး အစ္ကိုႀကီးေရ"
"ဒီလိုဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္ စူပါစတားဘ၀၊ သြားေလရာေနရာမွာ အ၀င္းေရ၊ အညြန္႔ေရဆိုၿပီး ေကာင္မေလးေတြ ၀ိုင္း၀ိုင္းလည္ေနတဲ့ ဘ၀မွာတုန္းက ဒီေန႔ ေနတိုးတို႔အရြယ္ေပါ့ဗ်ာ။ တစ္ေန႔ေတာ့ ႐ုပ္ရွင္ကားသြား႐ိုက္တာ၊ ဟိုးေတာထဲေတာင္ထဲ လူသူ မနီးတဲ့ေနရာမွာ သြား႐ိုက္ရတယ္။ ရန္ကုန္၊ မႏၲေလး၊ ေမာ္လၿမိဳင္၊ ပုသိမ္ စတဲ့ၿမိဳ႕ေပၚေတြမွာ ညြန္႔၀င္းေနာက္ ေကာင္မေလးေတြ ေကာက္ေကာက္လုိက္တာေတာ့ ထားလိုက္ေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီ ေခ်ာင္ထဲေရာက္တဲ့အခါက်ေတာ့လည္း ညြန္႔၀င္းအသံၾကား လိုက္လာၾကည့္ၾကတာပဲ၊ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ဘ၀င္ျမင့္တာေပါ့။ ဟား ငါဒီေလာက္နာမည္ႀကီးလွခ်ည္လားဆိုၿပီး မာနႀကီးတာေပါ့၊ မာနေလးတက္မိတာေပါ့၊ အႏုမာနေပါ့ေလ။
တစ္ေနရာေရာက္ေတာ့ ေတာသူေတာင္သားေတြ လာၾကည့္ၾကတဲ့ၾကားမွာ အသက္ ၈၀ ေက်ာ္ အဘြားႀကီးတစ္ေယာက္၊ မျမင္မစမ္းနဲ႔ လူေတြၾကားထဲကေန မ်က္လံုးေလးကို လက္နဲ႔ကြယ္ၿပီး ညြန္႔၀င္းကို ခပ္လွမ္းလွမ္းကေန ၾကည့္ေနတယ္ဗ်ာ။
ဒီေတာ့ ပိုၿပီး ဘ၀င္ျမင့္သြားမိတာေပါ့၊ ဒီလိုနဲ႔ ထိုင္ေနရာကေန ဆတ္ခနဲထလိုက္ၿပီး အဘြားအိုအနား ေလွ်ာက္သြားတယ္၊ အဘြားအိုႀကီးလက္ကေလးကို ကိုင္ၿပီး 'အေမႀကီး၊ ကၽြန္ေတာ္ မင္းသားညြန္႔၀င္းပါ' ေပါ့ဆိုၿပီး သြားႏႈတ္ဆက္ပါတယ္။ အဘြားအိုႀကီးက မျမင္မကမ္း မ်က္လံုးေလးကို လက္ဖ၀ါးေလးနဲ႔ကြယ္ၿပီးေတာ့ ညြန္႔၀င္းရဲ႕မ်က္ႏွာေလးကို ၾကည့္တယ္။ ပါးေလးကို သူ႔ရဲ႕ အေရတြန္႔ေနတဲ့လက္ေလးနဲ႔ ကိုင္ၾကည့္တယ္ဗ်။ မျမင္မစမ္းနဲ႔ေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီမွာ စကားေလး တစ္ခြန္းေျပာပါတယ္။ 'ကိုတင္ေမာင့္သားမို႔ လာၾကည့္တာပါကြယ္' တဲ့ဗ်ာ"
ဦးညြန္႔၀င္း ေျပာျပတာပါ။ အဲဒီမွာ ဒီကစာေရးဆရာက ၀တၱဳေလးတစ္ပုဒ္ရပါတယ္။ 'အေဖႀကီးတီးတဲ့ ေရႊေၾကးစည္'။ ဒီ အသက္ ၈၀ ေက်ာ္ အဘြားအိုႀကီးက ဘာေၾကာင့္ ညြန္႔၀င္းကို လာၾကည့္တာလဲဆိုရင္ ေရႊမန္းတင္ေမာင္သားမို႔လို႔ လာၾကည့္တာဗ်ာ။ ဘာေၾကာင့္ ကိုတင္ေမာင့္သားကို ခ်စ္ရသလဲ၊ ပါးေလးကိုင္ၾကည့္ရသလဲဆိုေတာ့ ေစာေစာက ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခဲ့တဲ့ ေရႊမန္းတင္ေမာင္က ေတာသူေတာင္သားေတြကို တကယ္ ထိုင္ကန္ေတာ့ခဲ့လို႔၊ အဲဒီ ေမတၱာတရား၊ က႐ုဏာ၊ ဂါရ၀ေတြက ဘယ္အထိ အရွိန္လာၿပီး ႐ိုက္ခတ္သလဲဆိုရင္ သားအထိ၊ ဒီကေန႔ ေျမးေတြအထိ လာ႐ိုက္ခတ္ပါတယ္။
အဲဒါေလးကို ကၽြန္ေတာ္က 'အေဖႀကီးတီးတဲ့ ေရႊေၾကးစည္' ဆိုတဲ့ ၀တၱဳေလးတစ္ပုဒ္ကို ၁၉၇၆ ခုႏွစ္က ေငြတာရီမဂၢဇင္းမွာ ေရးလိုက္တယ္။ ဆိုေတာ့ကာ ဒီေမတၱာတရားဂယက္ကလည္း ဘယ္ေလာက္အထိ ႐ိုက္ခတ္သလဲဆုိရင္ တိုယိုတာေဖာင္ေဒးရွင္းက ၁၉၇၈ မွာ ဒီ၀တၱဳေလးကို ႏိုင္ငံျခားဘာသာ ေျခာက္ဘာသာနဲ႔ ဘာသာျပန္ထုတ္ေ၀ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ အက်ိဳးမခံစားလိုက္ရပါဘူး။ ေကာ္ပီ႐ိုက္ (copy right) အႏုပညာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ခံစားခြင့္ မရွိပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာလည္း အဲဒီတုန္းက ဘာသာျပန္စာအုပ္ေတြ ထုတ္ေနတာပါပဲ။ ဟာ႐ိုးေရာ္ဘင္တို႔ ဘာတို႔ေပါ့၊ ဟာ႐ိုးေရာ္ဘင္ႀကီးလည္း ဘာမွမရပါဘူး။ ဒီက ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီက ဘာသာျပန္ခ်င္တုိင္း ျပန္ေနတာပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ ၀တၱဳေလး ဘာသာျပန္ေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ မရပါဘူး။ အဲဒီတုန္းက တီဗီေလး တစ္လံုးပို႔တယ္လို႔ေတာ့ ၾကားတာပဲ။ ၁၉၇၈ ခုႏွစ္ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီမွာ တီဗီမေပးေသးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း မရပါဘူး။ သို႔ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္၀တၱဳေလး ႏိုင္ငံျခားဘာသာ ေျခာက္ဘာသာျပန္တယ္ဆိုေတာ့ ၀မ္းသာတာေပါ့။ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္ အသက္ ၂၀ ေက်ာ္ဆိုေတာ့ ျမန္မာစာေရးဆရာ တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ပီတိျဖစ္တာေပါ့။
သို႔ေသာ္လည္း ဒီေန႔ေျပာခ်င္တာက ဒီ၀တၱဳေလးကို ႏိုင္ငံျခားဘာသာ ေျခာက္ဘာသာ ဘာေၾကာင့္ျပန္ရသလဲဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူမ်ိဳးရဲ႕ အႏုပညာရွင္တစ္ေယာက္က သူ႔ရဲ႕ပရိသတ္ကို ေက်းဇူးဆပ္တဲ့ေနရာမွာ ဗုဒၶဘာသာအလိုအရ ရွိခိုးကန္ေတာ့ၿပီး ေက်းဇူးဆပ္တယ္ဆိုတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈကို အေနာက္ႏိုင္ငံကမာၻက အသိအမွတ္ျပဳတယ္ဆိုတာ အေရးႀကီးတာပါ။
ေျပာခ်င္တာက ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံက ၀တၱဳေတြ၊ ႐ုပ္ရွင္ေတြကို တျခားႏိုင္ငံေတြ အင္တာေနရွင္နယ္က အထင္ႀကီးေအာင္ ေဘာင္းဘီေတြ၀တ္ျပ၊ ေသနတ္ေတြပစ္ျပ လုပ္ေနစရာမလိုဘူးဗ်။ ေလယာဥ္ပ်ံေတြ ဗံုးခြဲျပ၊ အဲဒီ ႐ုပ္ရွင္ကားကို အေနာက္ႏိုင္ငံေတြက မယူဘူးဗ်။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘုန္းႀကီးေတြ၊ မိဘေတြကို ကန္ေတာ့ျပ၊ ႐ိုေသျပ အဲဒီလို ႐ုပ္ရွင္ကားေတြကို ႏိုင္ငံျခားက ႀကိဳက္တယ္ဗ်။ အေနာက္က အေရွ႕ကိုႀကိဳက္တယ္။ အေရွ႕က အေနာက္ကို ႀကိဳက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က အေနာက္ႏိုင္ငံက ၀တၱဳေတြ၊ ႐ုပ္ရွင္ေတြႀကိဳက္တယ္ဆုိတာ ကိုယ့္မွာ မရွိလို႔ႀကိဳက္တာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ ရွိတာကိုလည္း သူတို႔က ႀကိဳက္ၾကတာဗ်။ အဲဒါေလးကို မွတ္ထားၾကပါဗ်ာ။
ဒီကေန႔ ကိုရီးယားကားေတြ တစ္ကမာၻလံုးကို လႊမ္းျခံဳတယ္ဆိုတာ တျခား မဟုတ္ပါဘူး။ အေရွ႕တိုင္းရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈေလးေတြကို ေဖာ္က်ဴးလို႔ အေနာက္တိုင္းက ကိုရီးယားကားေတြကို ႀကိဳက္ၾကတာဗ်။ ကိုရီးယားကားေတြမွာ သတိထားၾကည့္ၾကပါ။ ရည္းစားနဲ႔ ခ်ိန္းေတြ႕တယ္၊ မိန္းကေလးေတြလည္း အရက္ေသာက္တာပဲဗ်။ သူတို႔ျပန္လာရင္ေလ အိမ္ဝကေန အေဖ၊ အေမကို ႏႈတ္ဆက္တယ္။ 'ျပန္လာပါၿပီ' ဆိုၿပီး ႏႈတ္ဆက္တယ္။ အိမ္ထဲမွာ မိဘေတြရွိေနရင္ တိတ္တိတ္ကေလး ယို႔ယို႔ကေလး ခါးေလးကိုင္းၿပီး ကိုယ့္အိပ္ခန္းထဲ ကိုယ္ဝင္တယ္ခင္ဗ်။ အဲဒါ အေရွ႕တိုင္းရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈ၊ ဒါကို အေနာက္တိုင္းက ႀကိဳက္တယ္။
ကၽြန္ေတာ္ ဥပမာေလးတစ္ခု ေျပာျပမယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ အေမရိကားေရာက္တုန္းက ေနာက္ဆံုးႏွစ္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေလး၊ ဝတၱဳ စာေပေဗဒ တက္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေလး ဂ်င္မ္တဲ့။ သူက ကၽြန္ေတာ့္ အနားအျမဲကပ္ေနတဲ့ေကာင္ေလး၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမးခြန္းေတြ ထုတ္ၿပီးေနတဲ့ေက်ာင္းသားေလး။ တစ္ေန႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႐ုပ္ရွင္အေၾကာင္း၊ စာေပအေၾကာင္းေတြ ေျပာျဖစ္ၾကတာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာတယ္။
"ဂ်င္မ္၊ မင္းတို႔ အေမရိကန္ကားေတြ ငါၾကည့္ရတာ F တို႔ P တို႔သံုးတာေတြ၊ ဆဲတာေတြေပါ့၊ မႀကိဳက္ဘူး" လို႔။
"ဟာ... မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ၊ အေမရိကန္ကားစစ္စစ္ေတြမွာ အဲဒါေတြ မပါပါဘူး" တဲ့။
စကားမစပ္ ေျပာရဦးမယ္။ သူ႔နာမည္က ဂ်င္မ္ (Jim)၊ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ကို ဂ်င္ (Jin) လို႔ပဲေခၚတယ္။ ဘာလို႔ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က အရက္ ေသာက္တတ္တာကိုး။ အဲေတာ့ သူ႔ကို ဂ်င္လို႔ေခၚတာ၊ ရယ္စရာ ေျပာတာပါ။
အဲဒီေတာ့ မင္းက ဘာႀကိဳက္သလဲဆိုေတာ့ သူက ကိုရီးယား ႀကိဳက္တယ္၊ တ႐ုတ္ကား ႀကိဳက္တယ္တဲ့။ ဘာေၾကာင့္လဲကြ ဂ်င္ရလို႔ဆိုေတာ့ ကိုရီးယားကားေတြမွာ မိဘကို သိပ္႐ိုေသတာပဲ၊ အဲဒါေၾကာင့္ ႀကိဳက္တာတဲ့။ ကၽြန္ေတာ့္အေဖနဲ႔ အေမဆိုရင္ မိုင္ ၂၀၀၀၊ ၃၀၀၀ ေလာက္ေဝးေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဒီ အိုင္အိုဝါတကၠသိုလ္မွာ ေက်ာင္းလာတက္ေနရတာတဲ့။ မိဘေတြနဲ႔ သိပ္ေဝးတာတဲ့၊ မိဘေမတၱာဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္မသိဘူးတဲ့ အေမရိကန္ေလးက ေျပာတာ။
ၾကည့္ေနာ္၊ ဒီအေမရိကန္ေကာင္ေလးက မိဘေမတၱာကားေတြ ႀကိဳက္တယ္၊ ေနာက္တစ္ခါ တ႐ုတ္ကားေတြ ႀကိဳက္တယ္။ သိုင္းကားေတြ ႀကိဳက္တယ္။
"မင္းကြာ တ႐ုတ္သိုင္းကားေတြ ဘာလို႔ ႀကိဳက္တာလဲ၊ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ရာခ်ေန သတ္ေနတာ ဘာအဓိပၸာယ္ရွိသလဲ"
ဆိုေတာ့ -
"အဲဒါေတြ ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳက္တာမဟုတ္ဘူး၊ တ႐ုတ္ဧကရာဇ္မင္းႀကီးက သူ႔မယ္ေတာ္အခန္းထဲဝင္ရင္ ဒူးေထာက္တယ္ဗ်" တဲ့။
ၾကည့္စမ္းေနာ္၊ အေမရိကန္ေလးေျပာတဲ့စကား၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာေတြ အတုယူဖို႔ေကာင္းတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔တစ္ေတြ အင္တာေနရွင္နယ္ကိုမီဖို႔ ႐ုပ္ရွင္ေတြ ႐ိုက္ၾကတယ္၊ ဝတၱဳေတြ ေရးၾကတယ္၊ သီခ်င္းေတြ စပ္ၾကတယ္ဆိုရင္ သိပ္ၿပီး ခက္ခက္ခဲခဲ မစဥ္းစားၾကပါနဲ႔၊ ကိုယ့္ယဥ္ေက်းမႈ႐ိုးရာကို ပီပီျပင္ျပင္ လုပ္ပါ။ အဲဒါ ကမာၻေက်ာ္လိမ့္မယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေစာေစာက ေျပာၿပီးၿပီ။ ေရႊမန္းတင္ေမာင္ သူ႔ပရိသတ္ကို ထိုင္ကန္ေတာ့တယ္ဆိုတဲ့ ဝတၱဳတိုေလးေရးလိုက္တာ ႏိုင္ငံျခားဘာသာ ေျခာက္ဘာသာကို ျပန္ရတယ္။ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ့္အသက္ ၂၃ ႏွစ္ပဲရွိေသးတာဗ်။ အဲဒါ ႂကြားတာမဟုတ္ဘူး၊ ဂုဏ္ယူတာ။ ဒါ ဒီကေန႔ေခတ္ လူငယ္ေတြ ဗဟုသုတရေအာင္ ေျပာျပတာ။
ေနာက္တစ္ခု ရွိေသးတယ္။ အဲဒီႏွစ္ပိုင္းမွာပဲ ကၽြန္ေတာ္ေရးတဲ့ ဝတၱဳ 'ကြာရွင္းျပတ္စဲၿပီးစီးျခင္း' စကားမစပ္ ေျပာျပလိုက္ဦးမယ္ဗ်၊ ထားလိုက္ပါေတာ့၊ ႂကြားလိုက္ဦးမယ္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ျခံထဲမွာ 'သာဓုျခံ' ဆိုၿပီး စတူဒီယိုႀကီးေဆာက္ေတာ့ တဲေတြထုိးၿပီး ဆင္းရဲတဲ့ အလုပ္သမားေတြ၊ ဆင္းရဲတဲ့ သူ႔ဘက္ကအမ်ိဳးေတြ၊ ကၽြန္ေတာ့္အေမဘက္က ေဆြမ်ိဳးေတြ ထားတယ္ဗ်။ ၾကည့္႐ႈ႕ေစာင့္ေရွာက္ၿပီး အလုပ္ေပးထားတယ္။
တစ္ၿပိဳင္နက္တည္းမွာ အေဖက ဘာလုပ္သလဲဆိုေတာ့ အဲဒီတဲေတြကို ရြာအျဖစ္သံုးၿပီး ႐ုပ္ရွင္႐ိုက္တယ္။ ထားပါေတာ့၊ အေရွ႕ဘက္တဲနဲ႔ အေနာက္ဘက္တဲေနတဲ့ သားနဲ႔သမီးနဲ႔ညား၊ ကေလးေတြေမြး၊ ဘုစုခ႐ုေတြေပါ့။ သာဓုျခံထဲမွာ ရြာႀကီးလိုျဖစ္ေနတာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ဒီဘက္အျခမ္းမွာ ေနရတာေပါ့။ အဲ သာဓုျခံမွာ ရန္မျဖစ္ရင္ မိုးမလင္းဘူး၊ ေနမဝင္ဘူး။ ဒီလိုျဖစ္ေနတာ၊ ဆင္းရဲသား အလုပ္သမားေတြကိုးဗ်။ ေနာင္ဂ်ိန္က ေန႔တုိင္းခ်။
ဆိုေတာ့ကာ ျခံထဲက အေဖ့အလုပ္သမားတစ္ေယာက္ ရွိတယ္။ သူက မီးထိုးသမား၊ မီးထိုးမွန္ျပ အေအာက္ေျခအလုပ္သမားေပါ့။ အဲဒီလူနဲ႔ အေဖ့ေဆြမ်ိဳးထဲက မိန္းကေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ ညားၿပီး လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ရွိတယ္။ သံုးႏွစ္သမီးေလးတစ္ေယာက္လည္းရွိတယ္။ ညေနက်ရင္ ဒီပုဂၢိဳလ္ကမူးၿပီး ျပန္လာတယ္။ မူးၿပီးျပန္လာေတာ့ ဆူဆဲ၊ လင္မယား ထသတ္ၾကေပါ့။ ကြာမယ္ရွင္းမယ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔က သြားဆြဲ၊ ဦးေလး ရန္မျဖစ္ၾကပါနဲ႔ေပါ့။
ကၽြန္ေတာ့္အေမကလည္း ဆင္းလာၿပီး သားတို႔ရယ္၊ ရန္မျဖစ္ၾကပါနဲ႔ဆိုေတာ့ မရဘူး ကြာမယ္။ မိန္းမကလည္း ဒီေကာင္နဲ႔ မေပါင္းႏိုင္ဘူး၊ ကြာမယ္နဲ႔ ျဖစ္သာ ျဖစ္တာ၊ မနက္က်ေတာ့လည္း ဒီလင္မယား ၿပီးေတာ့လည္း ၿပီးသြားတာပါပဲေနာ္။
ဒီလိုနဲ႔ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ်ျဖစ္ေနတာ၊ တစ္ရက္က်ေတာ့ အႀကီးအက်ယ္ ထျဖစ္ၾကတယ္။ လက္ပါ ပါလာတယ္၊ ကြာမယ္ ရွင္းမယ္ျဖစ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔၊ အေမတို႔ တားလို႔မရေတာ့ဘူး။ ျဖစ္တဲ့အခါက်ေတာ့ ရပ္ကြက္႐ံုးေရာက္တာေပါ့။ ရပ္ကြက္လူႀကီးလည္း တားတာေပ့ါ၊ မကြာၾကနဲ႔ေပါ့။ မရဘူး၊ တကယ္ကြာမယ္ဆိုေတာ့ ကဲ တားလို႔မရတဲ့အဆံုး ကြာခ်င္လည္းကြာ၊ ဒါေပမဲ့ လင္ခန္းမယားခန္းျပတ္ၿပီဆုိရင္ ပစၥည္းခန္းပါ ခြဲရေတာ့မယ္ဆိုၿပီး အဲဒီေတာ့ မင္းက ဘာယူသြားမလဲ၊ နင္ကေကာ ဘာယူသြားမလဲ ရပ္ကြက္လူႀကီးက ေမးရတာေပ့ါ။ အဲဒီေတာ့ ေယာက္်ားလုပ္တဲ့သူက အရက္ကလည္း မူးေနေတာ့ သူ႔သေဘာ၊ နင့္သေဘာ နင္ႀကိဳက္တာယူ။ မျမေပါ့ေလ ထားပါေတာ့။ မျမသေဘာေပါ့။
ဆိုေတာ့ ဆင္းရဲသား လင္မယား မဟုတ္လား၊ အိုးခြက္ ပန္းကန္ေလး၊ ဘုရားစင္ေလး၊ ပက္လက္ကုလားထိုင္ေလး ဒါပဲရွိတာကိုး။ ဆိုေတာ့ကာ မိန္းမလုပ္တဲ့သူက ဘုရားစင္က သူ႔အေမဘုရာစင္ ယူသြားမယ္၊ ယူကြာ။ ပက္လက္ကုလားထိုင္၊ ယူကြာ။ အိုးခြက္ပန္းကန္၊ ယူကြာ။ ေနာက္ဆံုး ေနာက္ေဖးက အင္တံုကအစ ယူသြားေပါ့ေလ။ အရက္က မူးေနတာကိုး၊ ရွိတဲ့အစုတ္ပုတ္ အကုန္ယူမယ္ဆိုေတာ့ ယူကြာ ဆိုၿပီး ေပးလိုက္တယ္။ ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့မွ သမီးေလးလက္ကို ေယာက္်ားလုပ္သူက ဖတ္ခနဲဆြဲလိုက္ၿပီး သမီးအထိ ေတာင္းေတာ့မယ္ဆုိတာ ဒီလူသိတယ္။ အမူးလည္း နည္းနည္းေျပသြားတယ္။ မ်က္ႏွာလည္း နည္းနည္း တည္သြားတယ္။ သိၿပီ၊ သမီးကို ေတာင္းေတာ့မယ္ဆိုတာ၊ ဒါက်ေတာ့ ခ်က္ခ်င္းယူကြာလို႔ မရေတာ့ဘူး။
ထင္တဲ့အတိုင္းပဲ မယ္ျမက သမီးကို ေတာင္းပါေတာ့တယ္။ နည္းနည္းစဥ္းစားတယ္၊ ခပ္ၾကာၾကာေလး စဥ္းစားတယ္။ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ ဒီမိန္းမကို မေပါင္းေတာ့ဘူးဆိုမွေတာ့ ယူကြာဆိုၿပီး မိန္းမမ်က္ႏွာ တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္တယ္။ သမီးမ်က္ႏွာကိုလည္း တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ၿပီး ယူကြာဆိုၿပီး ေဒါသျဖစ္ျဖစ္နဲ႔ ေပးလိုက္ပါတယ္။ အရက္ရွိန္ကေလးကလည္း နည္းနည္းက်န္ေသးတယ္ဆိုေတာ့ေလ၊ ေဒါသျဖစ္ျဖစ္နဲ႔ မိန္းမကို လက္ညႇိဳးေငါက္ေငါက္ထိုးၿပီး ဒီေယာက္်ားက ေနာက္ဆံုး ဘာေျပာလိုက္သလဲဆိုေတာ့ -
"ေကာင္းၿပီ၊ မင္း တစ္အိမ္လံုးလည္း ယူၿပီးသြားၿပီ၊ ငါ့သမီးကိုလည္း ယူသြားၿပီ၊ မင္း ငါ့ဆီက ေနာက္ထပ္ ဘာလိုခ်င္ေသးလဲ၊ ဘာလိုေသးလဲ၊ ေတာင္းကြာ" လို႔ ေျပာတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ မိန္းမက မ်က္ရည္လည္ရြဲနဲ႔ ထပ္ေတာင္းတယ္။ ဘာေတာင္းသလဲဆိုေတာ့ -
"ရွင့္ကိုလည္း လိုခ်င္ေသးတယ္" တဲ့။
ပဲြက ၿပီးသြားၿပီ၊ ပြဲသိမ္းသြားၿပီ။
ရပ္ကြက္လူႀကီးေတြေရာ၊ ကၽြန္ေတာ့္အေမေရာ၊ ကၽြန္ေတာ္ေရာ ရင္ထဲကအလံုးႀကီးေတြ က်သြားၿပီးေတာ့ အဲ... သူတို႔လင္မယား ႏွစ္ေယာက္လည္း ကေလးပါလက္ဆြဲၿပီး အိမ္ျပန္သြားၾကေလသတည္း ေပါ့ေနာ္။ ဒါေလးကို ဝတၱဳေရးတယ္။
႐ုတ္တရက္ၾကည့္ေတာ့ ဟာသလို႔ ထင္ရေပမယ့္ မဟုတ္ဘူးဗ်။ ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ျမန္မာမိန္းမေတြရဲ႕ သဘာဝ၊ ျမန္မာမိန္းမေတြရဲ႕ ေယာက္်ားအားကိုးတဲ့စိတ္၊ သူ႔ေယာက္်ားကလဲြရင္ ဘာမွအဖိုးမတန္ဘူးဆိုတဲ့ သဘာဝတရားက ျမန္မာမိန္းမေတြမွာသာ ရွိတတ္ပါတယ္။
ဒါဟာ ဘုိမေတြမွာ မရွိဘူးေနာ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာမိန္းမေတြမွာသာ ရွိတတ္တဲ့ စိတ္ဓာတ္မ်ိဳးပါ။ ဒါေလး ကၽြန္ေတာ္ ဝတၱဳေရးလိုက္ေတာ့လည္း တိုယိုတာေဖာင္ေဒးရွင္းက ေျခာက္ဘာသာျပန္ဖို႔ ဝယ္သြားတာပဲဗ်။ အဲဒါလည္း ၁၉၇၈-၇၉ ကပါပဲ။ ေပးသလားဆိုေတာ့ မေပးဘူး။
ျမန္မာ့႐ုပ္ျမင္သံၾကားက ကၽြန္ေတာ့္ကို ဝတၱဳေလးတစ္ပုဒ္ ႐ုပ္ရွင္႐ိုက္ေပးပါဆိုတာနဲ႔ ထြန္းထြန္းဝင္းနဲ႔ မို႔မို႔ျမင့္ေအာင္၊ မို႔မို႔ျမင့္ေအာင္တူမေလးနဲ႔ ၁၀ မိနစ္ေလာက္ အဲဒီ ခုနကေျပာတဲ့ 'ရွင့္ပါ လိုခ်င္တယ္' ဆိုတဲ့ ဇာတ္လမ္းတိုေလး ႐ိုက္ေပးလိုက္တယ္။ ႐ိုက္ေပးလိုက္ေတာ့ ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္လည္းေတာ့မသိဘူး။ သူတို႔ မလႊင့္ျဖစ္ဘူး။
ဒီလိုနဲ႔ေနေရာ၊ ၿပီးခဲ့တဲ့တစ္ႏွစ္က အေမရိကန္သံ႐ံုးကေန short's short ဆိုတဲ့ အစီအစဥ္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ႐ုပ္ရွင္ေခၚျပတယ္။ ႐ုပ္ရွင္႐ိုက္ခ်က္အတိုေတြေပါ့ဗ်ာ။ အတိုဆံုး႐ိုက္ခ်က္မ်ားေပါ့ေနာ္။ ကမာၻေက်ာ္ ဇာတ္လမ္းတိုေတြေပါ့။
ကၽြန္ေတာ္ သြားၾကည့္ေတာ့ အဲဒီမယ္ ျပန္ၾကားေရးဌာနက အေမရိကန္ေကာင္မေလးကို ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အတူသြားတဲ့ပုဂၢိဳလ္က ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးတယ္။ သူကလည္း လွ်ာရွည္ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ဂုဏ္ပုဒ္ ေတြကိုေျပာတယ္။ စာေရးဆရာ၊ အဆိုေတာ္၊ ႐ုပ္ရွင္မင္းသား၊ ဒါ႐ိုက္တာ ဆိုၿပီးေတာ့ မိတ္ဆက္ေတာ့ ဟိုအေမရိကန္မကလည္း အထင္ႀကီးသြားၿပီး အဲဒါျဖင့္ရင္ short's short ေတြ မ႐ိုက္ဘူးလားတဲ့။
ကၽြန္ေတာ္ကလည္း သူတို႔က တိုက္တဲ့အရက္ကေလးက ေသာက္မိေတာ့ အာရႊင္ေနတာ။ အဲဒီေတာ့ ေအး... ႐ိုက္တယ္ေပါ့၊ ေျပာမိေရာ။ ဒါဆို ရွိလားတဲ့၊ ေအး... ရွိတယ္ဆိုၿပီး ေစာေစာကေျပာတဲ့ အေခြေလးက အိမ္မွာ သိမ္းထားတာကိုး။ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားကလည္း မလႊင့္ျဖစ္ေတာ့ ကၽြန္တာ္သိမ္းထားလိုက္တာေပါ့။ ရွိရင္ျပပါဆိုေတာ့ ငါလာပို႔ေပးမယ္၊ အိမ္မွာရွိတယ္ ဆိုေတာ့ မနက္ျဖန္ဆက္ဆက္ လာေပးေစလိုပါတယ္တဲ့။ သူက သန္ဘက္ခါ က်ရင္ ဆန္ဖရန္စစၥကိုျပန္မွာတဲ့။
ဒါနဲ႔ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့မွ 'အဲ... ေသာက္ပလုတ္တုတ္၊ ငါေတာ့ ျပႆနာတက္ၿပီ' ဆိုၿပီး ျဖစ္ေရာ။ ဘာေၾကာင့္လဲ၊ သူက ကၽြန္ေတာ့္အေခြကို သူက အေမရိကားယူသြားမွာ၊ အေမရိကန္ဆိုတဲ့ႏိုင္ငံက ႐ုပ္ရွင္မွာ ကမာၻ႔နံပတ္တစ္၊ ကၽြန္ေတာ္႐ိုက္ထားတဲ့ ႐ိုက္ခ်က္က ကင္မရာ အစုတ္ပုတ္နဲ႔ ႐ိုက္ထားရတာ။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ နံပါတ္တစ္ျပႆနာက ကင္မရာ၊ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ဒါ႐ိုက္တာပညာကို ကၽြန္ေတာ္ယံုတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကားကို ကၽြန္ေတာ္ ယံုၾကည္တယ္၊ ဇာတ္လမ္းကို ယံုၾကည္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္မယံုတာက ကင္မရာကို မယံုဘူး။
ေစာေစာက လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ရန္ျဖစ္ထားတဲ့ အခန္းကို ကၽြန္ေတာ္က တစ္ခ်က္တည္း႐ိုက္ထားတာ။ အိမ္အျပင္က ပက္လက္ကုလားထိုင္မွာ ထြန္းထြန္းဝင္း၊ အိမ္ထဲမွာက မို႔မို႔ျမင့္ေအာင္၊ အဲဒါကို နံရံခြၿပီး အျပင္အတြင္း pin to pin တစ္ခ်က္တည္း႐ိုက္ထားေတာ့ အျပင္႐ိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ေကာင္းကင္အေရာင္ေတြက ျပာေနတယ္။ အတြင္းမွာ မီးထိုးထားေတာ့ ဝါေနတယ္။ အဲဒီေတာ့ ထြန္းထြန္းဝင္းကို႐ိုက္တဲ့အခ်ိန္ ျပာေနတယ္။ မို႔မို႔ျမင့္ေအာင္ကို ပင္ဆြဲၿပီး ႐ိုက္တဲ့အခ်ိန္ ဝါေနတယ္။ တစ္ကတ္ခ်င္းဆိုလည္း ျပင္လို႔ရတယ္။ တစ္ဆက္တည္း ႐ိုက္ထားေတာ့ ဝါလိုက္ ျပာလိုက္ျဖစ္ေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွလုပ္လို႔မရဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ ကဲ အဲဒီျပႆနာ ဘယ္လုိရွင္းမလဲ။ အခုနားေထာင္ေနတဲ့ ပရိသတ္ထဲမွာ ႐ုပ္ရွင္ပညာသည္ပါႏုိင္တာမို႔ ဘယ္လိုရွင္းမလဲ၊ စဥ္းစားၾကပါဦး။
မနက္က်ရင္ ကၽြန္ေတာ္က ဒီအေမရိကန္မေလးဆီေပးရေတာ့မွာ၊ အေမရိကန္ေရာက္ရင္ သူ ၾကည့္ေတာ့မွာ။ အရွက္ေတြ ကြဲေတာ့မယ္။ အဲဒါ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ။
ကၽြန္ေတာ္ စကားမစပ္ ေျပာလိုက္မယ္။ ဒီကေန႔ ႐ုပ္ရွင္ပညာသည္ေတြကို လူႀကီးေတြက ေတြ႕ၾကတယ္။ ဘာလုပ္ေပးရမလဲ၊ ဘာကူညီေပးရမလဲ ေမးတယ္။ စက္ေတြ ေပးၾကပါ၊ စက္ေကာင္းေကာင္းေတြ ေပးၾကပါနဲ႔ ေျပာၾကတယ္။ အေရးႀကီးတာေလး ေျပာခ်င္တာပါ၊ စက္ထက္ လူပိုအေရးႀကီးတာေလး ေျပာခ်င္လို႔ဗ်ိဳ႕၊ ရွင္းၿပီလား။
ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္မလဲ၊ တစ္ဖက္က ဝါေနတယ္၊ တစ္ဖက္က ျပာေနတယ္။ တစ္ကတ္ခ်င္းဆိုလည္း ဝါေနတာကို ျပာပစ္လိုက္လို႔ရတယ္။ အခု တစ္ကတ္တည္းမွာကို တစ္ျခမ္းက ဝါေနတယ္၊ တစ္ျခမ္းကျပာေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ညလံုး ထိုင္စဥ္းစားတယ္။
ည ႏွစ္ခ်က္ထိုးအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ အၾကံေလးရၿပီး အဲဒီအေခြေလးယူ၊ ကားကို မာရသြန္ေမာင္းၿပီး ၃၆ လမ္းဆီ ေျပးေတာ့တာ။ အဲဒီလမ္းထဲက ကားဆက္တဲ့ အခန္းတံခါး သြားေခါက္။ ကေလးေတြကို ထခိုင္း၊ ငါ့လုပ္ၾကပါဦး၊ ကူညီၾကပါဦးဆိုၿပီး ကြန္ပ်ဴတာဖြင့္၊ အေခြကိုထိုး၊ ဟိုဘက္ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ တစ္ေခြထည့္ ျပန္ကူး၊ ကာလာကို အျဖဴအမည္း ျဖစ္ေအာင္ ျပန္ကူးလိုက္တာေပါ့။ အေခြေတြျပန္ယူ၊ ကားအိမ္ျပန္ေမာင္းလာ၊ ၿပီးေတာ့ ျပန္အိပ္ေပ့ါ။
မနက္ေရာက္ေတာ့ အေမရိကန္မေလးကို အျဖဴအမည္းအေခြ ေပးလိုက္တယ္။ ၿပီးၿပီေပါ့၊ ခ်က္ခ်င္း ဖုန္းဆက္တယ္ဗ်ာ၊ ယူက ကလပ္စစ္ေတြႀကိဳက္တယ္ေနာ္တဲ့။ အမေလးဗ်ာ၊ ခ်ီးက်ဴးေတာင္ ခံရေသး။ ကလပ္စစ္ဆိုတာ ဂႏၴဝင္ဗ်။ ဘာျဖစ္လို႔တံုးဟ ဆိုေတာ့၊ ရွင္က အျဖဴနဲ႔အမည္း ႐ိုက္ထားတာကိုးတဲ့။ အဲဒါ ဂႏၴဝင္ေပါ့တဲ့၊ ေဟာဗ်ာ... ဒီကေကာင္က အဝါေတြ အျပာေတြ မ်ားေနလို႔ အျဖဴအမည္း လုပ္ပစ္လိုက္တာ၊ ေဟာ ဂႏၴဝင္တဲ့။ ခ်ီးက်ဴးေတာင္ ခံရေသး။ ကဲ... အဲဒါ စက္နဲ႔ဆိုင္သလား၊ လူနဲ႔ ဆိုင္သလား။ က်ဳပ္က ႂကြားေနတာ မဟုတ္ဘူးဗ်ာ၊ ဦးေႏွာက္ သံုးတာကို ေျပာေနတာပါ။ အဲဒီမွာလည္း ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးေတြရဲ႕ သဘာဝ ယဥ္ေက်းမႈကို ျပလိုက္တာပါ။
ကဲ... ဒီအပတ္အဖို႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဒီဟာေလးနဲ႔ပဲ နိဂံုးခ်ဳပ္ လိုက္ပါတယ္။
ေၾသာ္... ဒါနဲ႔စကားမစပ္ ဒုတိယပိုင္း
မၾကာမီ ဆက္လက္ ထြက္လာပါမည္...
credit to mmcyber