တတ္ႏိုင္သေလာက္နဲ႔တင္ မလံုေလာက္ပါဘူး....

တတ္ႏိုင္သေလာက္နဲ႔တင္ မလံုေလာက္ပါဘူး....

အေမရိကန္ Seattle က နာမည္ႀကီး ဘုရားေက်ာင္းတစ္ခုမွာ လူအမ်ား
ေလးစားၾကည္ညိဳတဲ့ Dell Taylorဆိုတဲ့ ဖာသာတစ္ဦးရွိတယ္။ တစ္ေန႔မွာ
ဘုရားေက်ာင္းက ေက်ာင္းသားေတြကို ဖာသာက ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ေျပာျပခဲ့တယ္။

ပံုျပင္က တစ္ခုေသာေဆာင္းရာသီမွာ မုဆိုးတစ္ဦးက အမဲလိုက္ေခြးနဲ႔
ေတာလုိက္ထြက္ခဲ့တယ္။ ေတာအုပ္တစ္ေနရာမွာ ယုန္တစ္ေကာင္ကိုေတြ႔တာနဲ႔ မုဆိုးက
ေသနတ္နဲ႔ပစ္လိုက္တာ ေပါင္ကိုမွန္သြားေပမယ့္ ယုန္ထြက္ေျပးသြားခဲ့တယ္။
အမဲလိုက္ေခြးက ဒဏ္ရာရတဲ့ယုန္ကို လိုက္ခဲ့ေပမယ့္ မမိခဲ့ဘူး။ ဒါကိုမုဆိုးက
ေခြးကို အသံုးမက်တဲ့ေခြး၊ ဒဏ္ရာရတဲ့ ယုန္ကိုေတာင္
အမီမလိုက္ႏိုင္တဲ့ေခြးဆိုၿပီး အျပစ္တင္ခဲ့တယ္။

သခင္ရဲ႕ အျပစ္စကားကို ၾကားေတာ့ ေခြးက တတ္ႏိုင္သေလာက္ႀကိဳးစားခဲ့တာေတာင္
အျပစ္တင္ခံရတယ္ဆိုၿပီး စိတ္မေကာင္းခဲ့ဘူး။

ေသနတ္ဒဏ္ရာနဲ႔ ထြက္ေျပးခဲ့တဲ့ ယုန္ကို အေပါင္းေဖာ္ေတြ ေတြ႔ေတာ့ တအံ့တၾသ
ဝိုင္းေမးၾကတယ္။

"ဒဏ္ရာရေနတာေတာင္ ဒီေလာက္ေဒါသႀကီးတဲ့ ေခြးလက္ထဲကေန ဘယ္လို လြတ္ခဲ့သလဲ?"

"ေခြးက တတ္ႏိုင္သေလာက္ ေျပးတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က အစြမ္းကုန္အားသံုးၿပီး
ေျပးခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ကို သူမမိခဲ့လို႔ အဆူအဆဲပဲ ခံရမယ္။ တကယ္လို႔
ကြၽန္ေတာ္သာ အားကုန္မေျပးခဲ့ရင္ အသက္ေတာင္ ရွင္ႏိုင္ေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး"

ပံုေျပာၿပီးတာနဲ႔ ဖာသာ Taylor က အတန္းအားလံုးကို Matthew Bible
က်မ္းစာထဲက အခန္း ၅ မွ ၇ ထိ အလြတ္ဆိုႏိုင္သူကို Seattle က Space Needle
မွာ ညစာစားပဲြ က်င္းပေပးမယ္လို႔ ေျပာခဲ့တယ္။

Matthew Bible က်မ္းစာရဲ႕ အခန္း ၅ ကေန အခန္း ၇ထိက စာလံုးေပါင္း
ေသာင္းဂဏန္းထိရွိၿပီး ရြတ္ဆုိရတာလည္း အင္မတန္ခက္ပါတယ္။ က်မ္းစာေတြကို
အလြတ္ရဖို႔ဆိုတာ အလြန္ခက္ခဲေပမယ့္ ေငြကုန္ေၾကးက်မလိုဘဲ တက္ေရာက္ခြင့္ရတဲ့
ညစာစားပဲြကို လူတိုင္းတက္ေရာက္ခ်င္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား
ေနာက္ဆုတ္ လက္လြတ္ခဲ့ၾကပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ရက္မၾကာခင္မွာ (၁၁)ႏွစ္အရြယ္ရွိတဲ့ သင္တန္းသားတစ္ဦးက
ဖာသာေရွ႕မွာ ရင္ေကာ့ၿပီး က်မ္းစာအားလံုးကို တစ္လံုးမက်န္ အမွားအယြင္းမရွိ
အလြတ္ရြတ္ဆိုႏိုင္ခဲ့တယ္။ အရြယ္ေရာက္သူေတာင္ အလြတ္ဆိုဖို႔ ခက္ခဲတဲ့စာကို
ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ ဆိုႏိုင္ခဲ့တဲ့အတြက္ ဖာသာအရမ္း အံ့ၾသခဲ့မိတယ္။ လူငယ္ရဲ႕
မွတ္ဥာဏ္ေကာင္းတဲ့ ဦးေႏွာက္ကို ခ်ီးက်ဴးမိတဲ့အျပင္ ကေလးငယ္ကို ဖာသာ
တအံ့တၾသေမးခဲ့တယ္။

"ဒီေလာက္ရွည္တ့ဲ စာေတြကို ဘယ္လိုအလြတ္ဆိုႏိုင္ခဲ့သလဲ?"

"ကြၽန္ေတာ္ အစြမ္းကုန္ႀကိဳးစားခ့ဲပါတယ္"လို႔ လူငယ္က မဆိုင္းမတြ ျပန္ေျဖခဲ့တယ္။

ေနာင္(၁၆)ႏွစ္မွာ အဲဒီကေလးငယ္ဟာ ကမာၻေက်ာ္ Softwareကုမၸဏီပိုင္ရွင္တစ္ဦး
ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ အဲဒီကေလးငယ္က Bill Gates ပဲျဖစ္ပါတယ္။

လူတိုင္းမွာ ျဖစ္ႏိုင္၊ လုပ္ႏိုင္တဲ့ စြမ္းအား(Potential)ေတြ ရွိၾကတယ္။
စိတ္ပညာရွင္ေတြရဲ႕ ေလ့လာဆန္းစစ္ခ်က္အရ သာမန္လူတစ္ဦးဟာ သူ႔ရဲ႕ျဖစ္ႏိုင္၊
လုပ္ႏိုင္တဲ့စြမ္းအင္ကို ၂ ကေန ၈ အထိပဲ အသံုးျပဳၾကတယ္။ အက္ဒီဆင္လို
သိပၸံပညာရွင္တစ္ဦးေတာင္ ၁၂ထိပဲ အသံုးျပဳခဲ့တယ္။ တကယ္လို႔ လူတစ္ဦးရဲ႕
လုပ္ႏိုင္တဲ့စြမ္းအင္က ၅ဝထိအသံုးျပဳခဲ့ရင္ အဲဒီလူဟာ
ဖတ္စာအုပ္အအုပ္(၄ဝဝ)ကို အလြတ္ဆိုႏိုင္သလို တကၠသိုလ္ေပါင္းမ်ားစြာကိုလည္း
တက္ေရာက္ႏိုင္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ဘာသာစကား (၂ဝ)မ်ဳိးေလာက္
တတ္ႏိုင္ပါေသးတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ လုပ္ႏိုင္တဲ့စြမ္းအင္(၉ဝ)က အိပ္ေမာက်ေနတဲ့
အေနအထားမွာ ရွိေနပါတယ္။ သူတစ္ပါးထက္ ထူးခြၽန္ခ်င္တယ္၊ ေဖာက္ထြက္ခ်င္တယ္၊
ထီထြင္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ တတ္ႏိုင္သေလာက္နဲ႔ မလံုေလာက္ေသးပါဘူး။
အစြမ္းကုန္ႀကိဳးစားဖို႔လည္း လိုပါေသးတယ္။

ဖိနပ္တိုက္ခဲ့တဲ့ ဆင္းရဲသား ေကာင္ေလးဟာ ဘယ္သူလဲ...???

ဖိနပ္တိုက္ခဲ့တဲ့ ဆင္းရဲသား ေကာင္ေလးဟာ ဘယ္သူလဲ...???

၁၉၄၅ ခုနွစ္ ေအာက္တိုဘာ ၂၇ ရက္ေန႔မွာ ဆင္းရဲသား လယ္သမား မိသားစုဟာ ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္ကို ေမြးဖြားခဲ့ပါတယ္..။ ဆင္းရဲလြန္းတာေၾကာင့္ ေကာင္ေလးဟာ ၄ နွစ္သား အရြယ္ကတည္းက လမ္းေပၚမွာ ေျမပဲဆံလိုက္ေရာင္းခဲ့ရတယ္..။ ဒါေတာင္ အစားနပ္မွန္မွန္ သူမစားခဲ့ရသလို အ၀တ္အထည္ လံုလံုေလာက္ေလာက္လည္း မ၀တ္ဆင္ခဲ့ရပါဘူး..။ ေက်ာင္းစ တက္စ အရြယ္မွာ ေကာင္ေလးဟာ ေက်ာင္းအားလပ္ခ်ိန္တိုင္းအေဖာ္သူငယ္ခ်င္းနွစ္ေယာက္နဲ႔ ဖိနပ္လိုက္တိုက္ခဲ့ပါတယ္..။အကယ္၍ ဖိနပ္တိုက္တဲ့သူ မရွိရင္ သူတို႔အငတ္ခံေနၾကရပါတယ္...။

ေကာင္ေလး ၁၂ နွစ္အရြယ္ေရာက္စဥ္... တစ္ညမွာ ပင္းမင္းဆိုင္က သူေဌးတစ္ဦး ဖိနပ္လာတိုက္ ပါတယ္...။ ေကာင္ေလး နဲ႔ အေဖာ္ေတြဟာ သူ႔ထက္ငါ ဖိနပ္တိုက္ရဖို႔ သူေဌးဆီ ၀ိုင္းအံုသြားခဲ့ၾကတယ္..။ ေကာင္ေလး ၃ေယာက္ရဲ့ ေတာင့္တေနတဲ့ မ်က္၀န္းအစံုကိုၾကည့္ျပီး သူေဌးဆံုးျဖတ္ရခက္ေနပါတယ္...။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူေဌးက အေၾကြေစ့ ၂ ေစ့ ကိုထုတ္ျပီး “ဖိနပ္တိုက္ခ ၂ က်ပ္ေပးမယ္... ဘယ္သူဖိနပ္တိုက္ေပးမလဲ...” ဆိုျပီးေမးပါတယ္...။ ဖိနပ္ တစ္ခါတိုက္မွ ျပား ၂၀ ပဲရတာ အခု ၁၀ ဆေလာက္ ပိုရမယ္ဆိုေတာ့ ေကာင္ေလး ၃ ေယာက္ရဲ့ မ်က္၀န္းေတြဟာ အေရာင္ေတြလင္းလက္ သြားေတာ့တာေပါ့....။ တစ္ေယာက္က “က်ေနာ္တိုက္ပါရေစ.. မနက္ကတည္းက အစာမစားရေသးပါဘူး...၊ စားဖို႔ ပိုက္ဆံမွ မရရင္ က်ေနာ္ ဆာျပီးေသသြားနိုင္တယ္....” ဆိုျပီး ေျပာေလရာ... ေနာက္တစ္ေယာက္ကလည္း “က်ေနာ္တို႔အိမ္မွာ အစာျပတ္ေနတာ ၃ ရက္ရွိသြားပါျပီ...၊ အေမကလည္း ေနမေကာင္းဘူး..၊ အိမ္အတြက္က်ေနာ္စားစရာ၀ယ္ျပန္ေပးရမွာ..၊ ဒီလိုမွ မဟုတ္ရင္ ညအိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ က်ေနာ္အရိုက္ခံရေတာ့မယ္...” ဆိုျပီးေျပာရွာပါတယ္...။ ဒီအခ်ိန္မွာ ေနာက္ဆံုး က်န္ေနတဲ့ ေကာင္ေလးက သူေဌးလက္ထဲက ပိုက္ဆံကိုၾကည့္ျပီး ခဏစဥ္းစားတယ္..ျပီးေတာ့.... “တကယ္လို႔ ဒီပိုက္ဆံ ၂ က်ပ္ က်ေနာ္ရခဲ့မယ္ဆိုရင္ သူတို႔နွစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ တစ္က်ပ္ ေပးလိုက္ပါ့မယ္...” လို႔ေျပာေတာ့ သူေဌး နဲ႔ က်န္အေဖာ္ နွစ္ေယာက္ အံ့အားသင့္သြားၾကပါတယ္...။ “သူတို႔က က်ေနာ့္ရဲ့အေကာင္းဆံုးသူငယ္ခ်င္းေတြပါ..၊ သူတို႔တကယ္ဆာေနၾကတာပါ...၊ က်ေနာ္ကေတာ့ ေန႔လည္တုန္းက ေျမပဲဆံေလး နည္းနည္းစားထားရေတာ့ ဖိနပ္တိုက္ဖို႔ အားရွိေနပါေသးတယ္..၊ သူေဌးဖိနပ္ကို က်ေနာ္တိုက္ပါရေစ...၊ သူေဌးေက်နပ္ေစရပါ့မယ္....” ေကာင္ေလးရဲ့စကားေၾကာင့္ သူေဌးခံစားသြားရတယ္...။ ေကာင္ေလးကို ဖိနပ္တိုက္ေစခဲ့ျပီး ေငြ ၂ က်ပ္ကိုေပးလိုက္တယ္..။ ေကာင္ေလးက ဘာမွမေျပာဘဲ သူ႔အေဖာ္ နွစ္ေယာက္ကို ခ်က္ခ်င္းခြဲေပးလိုက္တယ္...။

ရက္အနည္းငယ္အၾကာမွာေတာ့ သူေဌးက ေကာင္ေလးကိုရွာျပီး ေက်ာင္းအားလပ္ခ်ိန္တိုင္းမွာ သူ႔ပင္းမင္းဆိုင္မွာ အလုပ္၀င္ေစပါတယ္...။ ညစာထမင္းပါေကၽြးခဲ့တယ္..။ လုပ္အားခနည္းေပမယ့္ ဖိနပ္လိုက္တိုက္တာထက္စာရင္ ပိုအဆင္ေျပခဲ့ပါတယ္...။ ဒါဟာ ကိုယ့္ထက္ႏြမ္းပါးတဲ့သူကို ကူညီလို႔ ရလာတဲ့ အခြင့္အေရးဆိုတာေကာင္ေလးသိတယ္...။ ဒါေၾကာင့္ ေနာင္ေတြမွာလည္း အခက္အခဲရွိသူတိုင္းကို သူတတ္စြမ္းသေလာက္ ကူညီခဲ့ပါတယ္...။ ေနာက္ေတာ့ ေကာင္ေလး ဟာ ေက်ာင္းရပ္နားျပီး အလုပ္ရံုမွာ အလုပ္သမား၀င္လုပ္ခဲ့ပါတယ္...။ အလုပ္သမားေတြအတြက္ အလုပ္သမားအခြင့္အေရးရဖို႔ သူေတာင္းဆိုခဲ့တယ္...။ အသက္ ၂၁ နွစ္အရြယ္မွာ အလုပ္သမား အသင္းထဲ သူ၀င္ခဲ့တယ္...။ အသက္ ၄၅ နွစ္မွာ အလုပ္သမားပါတီကို သူတည္ေထာင္ခဲ့တယ္...။ ၂၀၀၂ ခုနွစ္ ေအာက္တိုဘာလမွာ “ဒီနိုင္ငံမွာ ရိွတဲ့လူေတြအားလံုး တစ္ေန႔ကိုထမင္းသံုးနပ္ မွန္မွန္စားေစရမယ္...” ဆိုျပီး သူေရြးေကာက္ပြဲ၀င္ခဲ့တယ္...။ ျပည္သူအမ်ားရဲ့ ေထာက္ခံမႈကို ရရွိခဲ့ျပီး အဲ့ဒီနိုင္ငံရဲ့ ၃၅ ဦးေျမာက္ သမၼတျဖစ္လာခဲ့တယ္...။ အဲ့ဒီနိုင္ငံရဲ့သမိုင္းမွာ ပထမဆံုး အလုပ္သမားကေန သမၼတျဖစ္လာခဲ့သူအျဖစ္ မွတ္တမ္း၀င္ခဲ့ပါတယ္...။ ၂၀၀၆ ခုနွစ္မွာ ဒုတိယအၾကိမ္ သမၼတအျဖစ္ျပန္လည္အေရြးခံခဲ့ရျပီး သူသမၼတသက္တမ္း ၈ နွစ္အတြင္းမွာ သူေျပာခဲ့တဲ့အတိုင္း လက္ေတြ႕အေကာင္အထည္ေဖာ္ခဲ့တယ္...။ တစ္နိုင္ငံလံုမွာရွိတဲ့ ၉၃% ကေလးငယ္ေတြနဲ႔ ၈၃% အရြယ္ေရာက္ျပီးသူေတြကို တစ္န႔သံုးနပ္မွန္ေစခဲ့တဲ့အျပင္ သူ႔ရဲ့ဦးေဆာင္မႈေအာက္မွာ “ျမက္ကိုစားခဲ့တဲ့ ဒိုင္နိုေဆာ ဘ၀ကေန အေမရိကတိုက္ရဲ့ ျခေသၤ့” အျဖစ္ တကမာၻလံုးရဲ့ ၁၀ နိုင္ငံေျမာက္ စီးပြားေရးနိုင္ငံၾကီးျဖစ္ေစခဲ့တယ္...။

သူကေတာ့ တျခားလူမဟုတ္ပါဘူး...။ ၂၀၁၀ ခုနွစ္ကုန္ပိုင္းမွာ သမၼတအျဖစ္ ရပ္နားခဲ့တဲ့ ဘရာဇီးနိုင္ငံရဲ့ သမၼတေဟာင္း Luiz Inacio Lula da Silva ပဲျဖစ္ပါတယ္...။

ဒါေၾကာင့္ ဘယ္လိုဘ၀ ဘယ္လိုအေျခအေနမ်ိဳးမွာပဲျဖစ္ေနပါေစ... ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဘယ္ေတာ့မွ ဇြဲမေလွ်ာ့ပါနဲ႔...။ လူတိုင္းမွာ ေအာင္ျမင္မႈပန္းတိုင္ဆိုတာ ရွိေနျပီးသားပါ...။ အဲ့ဒီပန္းတိုင္ကိုေရာက္ေအာင္ သြားဖို႔ၾကိဳးစားရမွာကသာ မိမိတာ၀န္ျဖစ္ပါတယ္....။

(လင္းညိွဳ႕ေသြး ေရးေသာ “ၾကိဳး”စာအုပ္မွ ထုတ္နုတ္ျပီး စိတ္ဓါတ္ခြန္အားျဖစ္လိုျဖစ္ျငား ရည္ရြယ္၍ ေ၀မွ်ေပးလိုက္ပါသည္...,,ခင္မင္စြာျဖင့္...,,ေနမ်ိဳး)

ဖခင္တစ္ဦးရဲ႕ အသိေပးခ်က္ ၁၈ခ်က္ - ကေလးအေဖေတြဖတ္ဖို႔ပါ

ဖခင္တစ္ဦးရဲ႕ အသိေပးခ်က္ ၁၈ခ်က္

ကေလးကို သာမန္လူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေအာင္ ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္နည္း

(၁) သင့္မွာရွိတဲ့အိပ္မက္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို သင္အေကာင္အထည္ေဖာ္ျဖစ္ခ်င္မွ ေဖာ္ျဖစ္ခဲ့မယ္။ သင့္စိတ္ကူးအိပ္မက္ေတြ အေကာင္အထည္ျဖစ္ေျမာက္ဖို႔ ကေလးကိုအစားထိုး မခိုင္းေစပါနဲ႔။ ဒါဟာ သင့္စိတ္ကူးအိပ္မက္ပါ... ကေလးရဲ႕စိတ္ကူးအိပ္မက္မဟုတ္ပါဘူး။

(၂) ကေလးနဲ႔စကားေျပာတဲ့အခါ ထိုင္ခ်ၿပီးမွ ေျပာပါ။

(၃) ကေလးေတြ ေဆာ့ကစားတဲ့အခါ သူတို႔အခ်င္းခ်င္းၾကားက ျပႆနာ/အခက္အခဲကို သူတို႔ကိုယ္တိုင္ ေျဖရွင္းပါေစ။



(၄) ကေလးနဲ႔ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ေဆာ့ကစားပါ။သူ႔ရဲ႕ကစားနည္းက ဘယ္ေလာက္ပဲ ပ်င္းရိၿငီးေငြ႔စရာေကာင္းေနေနေပါ့။

(၅) ပံုျပင္စာအုပ္တစ္အုပ္ကို ကေလးတစ္လွည့္၊ သင္တစ္လွည့္အတူ ဖတ္ရႈပါ။

(၆) လစဥ္လတိုင္း ကေလးနဲ႔အတူ စာအုပ္ဆိုင္တစ္ခါပတ္ပါ။ တစ္ခါပတ္ရင္ ႏွစ္နာရီအထက္ၾကာပါေစ။

(၇) ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈရွိမွ ဒါမွမဟုတ္ ေမွ်ာ္လင့္ေစာင့္စားတာမ်ဳိးရွိမွ ဂုဏ္ျပဳခ်ီးျမႇင့္တာလုပ္ပါ။ ဒါမွ တန္ဖိုးထားျမတ္ႏိုးတတ္မႈကို သူသင္ယူႏိုင္လိမ့္မယ္။

(၈) ခ်ီးက်ဴးတဲ့အျပင္ အျပစ္ေပးတာမ်ဳိးလည္း ရွိရတယ္။ မွတ္ထားရမွာက အျပစ္ေပးတယ္ဆိုတာ တုတ္၊ လက္ ပါရမယ့္ အျပစ္ေပးမ်ဳိးမဟုတ္ပါ။

(၉) ငိုယုိဂ်ီက်တဲ့အခါ၊ မစားခ်င္၊ မလုပ္ခ်င္တာကို ငိုယိုျငင္းဆန္တဲ့အခါ အေပးအယူလုပ္ညိႇတာမ်ဳိး မလုပ္မိေစနဲ႔။

(၁ဝ) ကေလးႀကီးျပင္းေလး ခၽြတ္ယြင္းခ်က္ေတြကို သင္ေတြ႔ေလ.... ဒီလိုအခ်ိန္မ်ဳိးမွာ သူ႔ကိုေမြးဖြားကာစအၾကည့္မ်ဳိးနဲ႔ သူ႔ကိုႏွစ္သက္ဖို႔ မေမ့ပါနဲ႔။ မ်ားမ်ားအားေပးပါ၊ "နင္ တံုးလွခ်ည္လား! တျခားလူေတာင္တတ္တယ္.. နင္ ဘာလို႔မတတ္ရတာလဲ"ဆိုတဲ့စကားမ်ဳိးကို ဘယ္ေတာ့မွ မေျပာပါနဲ႔။

(၁၁) ကြန္ျပဴတာကစားမွာကို မေၾကာက္ပါနဲ႔။ တီဗီစဲြတဲ့ကေလးေတြ ကြန္ျပဴတာစဲြတဲ့ကေလးထက္မ်ားတယ္။ ကေလးကို တီဗီအနားက ခြာပါေစ။ ေခတ္နဲ႔အညီ စီးေမ်ာပါေစ။ လမ္းညႊန္သင္ျပသူလုပ္ပါ၊ တားျမစ္သူမျဖစ္ပါေစနဲ႔။

(၁၂) မူလတန္းကစ ကေလးကို အိမ္မႈကိစၥေတြ ခဲြေဝလုပ္ခိုင္းပါ။ ၃ႏွစ္အရြယ္ကစ လုပ္ခိုင္းႏိုင္ပါတယ္။ ဥပမာ- ကစားစရာအရုပ္ေတြ သိမ္းဆည္းတာ၊ သုတ္သင္တာ

(၁၃) စစခ်င္းမွာ ကေလးေတြရဲ႕ ရမွတ္ ရလဒ္ကို သိပ္အေလးမထားပါနဲ႔။ သူ ေက်ာင္းေနေပ်ာ္မေပ်ာ္ဆိုတာကို ဦးစားေပး ဂရုစိုက္ပါ။

(၁၄) ဟိုသင္တန္း၊ ဒီက်ဴရွင္ေတြနဲ႔ ကေလးရဲ႕ေန႔စဥ္ဘဝကို သင္တန္း၊ က်ဴရွင္ေတြၾကားမွာပဲ မနစ္ထားေစပါနဲ႔။ ကေလးဘဝ၊ ကေလးသဘာဝ လြတ္လြတ္လပ္လပ္၊ က်န္းက်န္းမာမာ၊ ေကာင္းမြန္တဲ့အက်င့္ေတြနဲ႔ ရွင္သန္ႀကီးျပင္းပါေစ။

(၁၅) စစ္တုရင္ကစားတာ၊ ေရကူးတာ၊ စက္ဘီးစီးတာ၊ သီခ်င္းဆုိတာ ဒါေတြဟာ လူတိုင္းႏွစ္သက္တဲ့ ကစားနည္းေတြပါ။ ကေလးကို အခ်ိန္ေစာၿပီးသင္ေပးလို႔ရပါတယ္။

(၁၆) ဘဝတစ္သက္တာအသံုးဝင္မယ့္ စိတ္ဝင္စားဖြယ္အရာကို သင္ေပးပါ။ ဥပမာ- ပန္းခ်ီ၊ ဂီတ၊ စာေပ၊ လက္မႈပညာ... ေက်ာင္းတက္၊ အတန္းတက္၊ က်ဴရွင္တက္ဆိုတာခ်ည္းပဲ မခိုင္းေစပါနဲ႔။

(၁၇) လူအမ်ားနဲ႔ကစားႏိုင္တဲ့ ကစားနည္းမွာ ပါဝင္ပါေစ။ ၾကက္ေတာင္၊ ဘတ္စကက္ေဘာ၊ ေဘာလံုး၊ ပင္ေပါင္..ငယ္ရြယ္စဥ္ကတည္းကက်န္းမာေရးလိုက္စားတဲ့အက်င့္ရွိပါေစ။

(၁၈) ကေလးကုိခ်စ္ရင္ ကေလးရဲ႕ ေဖေဖ(ေမေမ)ကိုလည္း ခ်စ္ပါ။ သူ႔ ဘိုးဘိုး၊ ဘြားဘြားေတြကိုလည္းခ်စ္ပါ။ ဒါမွ ေနာက္တစ္ခ်ိန္မွာ သူ႔မိသားစုနဲ႔ သူ႔ကေလးကိုခ်စ္တတ္ဖို႔ သူ သင္ယူ၊ မွတ္သားပါလိမ့္မယ္။

ေမာင္ေမာင္ေခ်(ဓညဝတီ)

ဇီတာ - အ႐ိုး (အပိုင္း-၅) ေနာက္ဆံုးအပိုင္းေလးပါ

"ဟိတ္ ေကာင္မေလး ဘာေတြေငးေနလဲ၊ ေရကန္ေဘးမွာ ေနပူကပူနဲ႔၊ မတ္တတ္ႀကီး"

"နာနားကို သတိရလို႔ ကိုကို"

"လာပါ၊ ထီးေအာက္ သြားထိုင္ရေအာင္၊ ကဲ ေျပာ ဘာျဖစ္လဲ"

"ဒီတစ္ရက္ႏွစ္ရက္ ေမႏိုး နာနားကို အရမ္းသတိရေနတယ္ ကိုကို၊ ဘယ္လိုျဖစ္မွန္း မသိဘူး၊ အိပ္မက္လည္း ခဏ ခဏမက္တယ္"

"ဘယ္လိုျဖစ္လို႔လဲ ေမႏိုး၊ contact ရွိေနတာပဲ မဟုတ္လား၊ video call မရဘူးလား၊ နာနား ေနမေကာင္းလို႔လား"

"ေနေကာင္းပါတယ္ကိုကို၊ contact လည္း မျပတ္ပါဘူး၊ နာနားက first semester ေျဖေနတယ္၊ သူ႔အေျပာေပါ့၊ အဲဒါၿပီးရင္ သူက ဒီကို အရမ္းလာခ်င္ေနတာ"

"ဟင္ သူ လာမယ့္ အခ်ိန္က် အန္ကယ္ေဂ်ာ့ရွ္တုိ႔က ျပန္ၿပီဥစၥာ"

"မဟုတ္ဘူး ကိုကို၊ အဓိကက ကိုကိုတို႔နဲ႔ သူက အရမ္းေတြ႔ခ်င္ေနတာ၊ သူ သူက ..."

"ဘာျဖစ္လဲ နာနားက ဘာေျပာလို႔လဲ"

"မနက္က ဖုန္းထဲမွာ ေမႏိုးကို ေျပာတယ္ ကိုကို၊ ဒီ ဒီက ေမႏိုးတို႔ကို သူ ျမင္ ျမင္ေနရတာ ခဏခဏပဲတဲ့ ကိုကို၊ ေမႏိုးတို႔ ပတ္ဝန္းက်င္ကို သူ သိေနတယ္၊ currently ေနာ္ ကိုကို"

"ဟင္"

"သူ ေမႏိုးတုိ႔ကို သိပ္ေတြ႔ခ်င္ေနတယ္"

Name

Unlike the other Greek letters, this letter did not take its name fromthe Phoenician letter from which it was derived,it was given a new name on the pattern of beta,eta and theta.

The word zeta is the ancestor of zed(UK) or zee(US), the name of the Latin letter Z.In other languages (eg.ltalian and icelandic),the name zeta is used to refer to the Roman letter Z as well as the Greek letter.

"ဟ အာ ... လန္႔ေတာင္သြားတယ္၊ ေဇာ္ဝါး မင္း ဘယ္တုန္းက ေရာက္ေနတာတံုး"

"ဟား ဟား မင္းလန္႔သြားေအာင္ ငါ ဒီနားကပ္ ရပ္ေနတာဟ၊ ခုနကေလးတင္ေရာက္တာ"

"ထူးထူးဆန္းဆန္း ဘာလာလုပ္တာတံုး"

"ငါ့ကိစၥလည္း မဟုတ္ဘူး၊ မင္းကိစၥလည္း မဟုတ္ဘူး"

"ေဟ့ေကာင္ ဘာလဲ၊ ရွင္းရွင္း ေျပာစမ္း"

"ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ Mr.Zeta နဲ႔ Mrs. Cristine တုိ႔ရဲ႕ ကိစၥကြ"

"ဘာျဖစ္တယ္"

"ရဲသင္ ဒီေန႔ ဘာေန႔လဲ"

"ေလးရက္ေန႔ေလ"

"လာမယ့္ ဆယ့္သံုးရက္ေန႔ မင္း အားေအာင္လုပ္ထားကြာ၊ ငါ မ်က္႐ႈကိုလည္း ေျပာထားၿပီးၿပီ"

"ဆယ့္သံုးရက္ေန႔၊ ဆယ့္သံုးရက္ေန႔ဆိုေတာ့ ဟ ... မင္းဟာ thirteen friday ႀကီး ဘာကိစၥရွိလုိ႔လဲ"

"မင္း ေမ့သြားၿပီလား၊ မင္းက လူႀကီးမွတ္ေနတဲ့ ငါ့ဆရာမ ခရစၥတင္း ေလကြာ၊ အဲဒါ ရန္ကုန္ေရာက္ေနတယ္၊ မင္းရဲ႕ ဇီတာပေရာဂ်က္ႀကီးနဲ႔ ေပးေတြ႔မလို႔"

"ဟိုက္"



The letter Z represents the voiced alveolar fricative /z/ in Modern Greek.

The Sound represented by zeta in Classical Greek is disputed.See Ancient Greek phonology and Pronunciation of Ancient Greek in teaching.
......................................................................
....................................... ...............................
....................................... ...............................

"နင္ ငါ လန္႔ၿပီး တမင္သက္သက္ အရွက္ကြဲေအာင္ ..."

"ဖုတ္ထီးေကာင္"

"လာ မိန္းမ သြားမယ္၊ ေရာ့ ခ်ဳိႀကီး ငါ့ကားေမာင္းခဲ့ဟ"

"ပုဏၰား ... မင္းကို ပုဏၰား ဆိုတဲ့နာမည္ ဘယ္သူစေခၚတာလဲ"

"ေရာ့ နင့္ပုတီး၊ ရစ္လံုးက ...."

"ေနဦးအေဖ၊ ဘာမွမျမင္ေတာ့ဘူး ဆိုေတာ့ ..."

"ရဲသင္ရံ"

"ပုဏၰား နင္ နင္ဟာ သစၥာေဖာက္"

"ဇီတာေလကြာ၊ ဇက္ အီး တီ ေအ ဇီတာ"

"ပုဏၰား မင္းက ဆင္လား"

"တစ္ခုခုနဲ႔ ဖ်က္လို႔ရလား ကိုကို"

မွန္ထဲတြင္ ေပၚေနေသာပံုရိပ္မွာ ...

"ကိုကို ေမႏိုးကို ခ်စ္လား"

"ပုဏၰားေရ"

"ဟဲ လႊတ္စမ္း၊ ဆုိင္က ေကာင္မေလးေတြ ..."

"အိုး ဘယ္အခ်ိန္တုန္းကတည္းက ...."

"ပုဏၰား ငါ့လက္ေမာင္းကို လာကိုင္တာနဲ႔ ငါ ျပန္သိတာ"

"ဘာလို႔ အဲေလာက္လန္႔ေနတာလဲ ေမႏိုးရဲ႕၊ မမ မွတ္မိသေလာက္"

"တခ်ဳိ႕လူေတြနဲ႔ တခ်ဳိ႕ကိစၥေတြကို သူသိေနတယ္"

"ငါ ေၾကာက္လာရင္ေရာ"

Numeral
Zeta has the numerical value 7 rather than 6 because the letter digamma (also called 'stigma' as a Greek numeral) was originally in the sixth position in the alphabet.

အဆံုးသတ္ျခင္း တစ္ခုခုဆီကို ေရာက္ကိုေရာက္လိမ့္မည္ဟူေသာ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကို သူ သိထားခဲ့ၿပီသည္မွာ ၾကာခဲ့ၿပီျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ သူ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေျပာျပခဲ့ပါ။ ေျပာျပရန္မလိုဟု သူ ယူဆေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေလသည္။

မည္သည့္ကိစၥမ်ဳိးတြင္မွ ဆိတ္ကြယ္ရာဟူသည္ မရွိေၾကာင္း သူ ရာႏႈန္းျပည့္ ယံုၾကည္ထားပါသည္။ နံရံမ်ားတြင္ နားေတြရွိပါ၏။ ထုိ႔အတူ ဝတၱဳပစၥည္းမ်ား အားလံုးတြင္လည္း နားေတြရွိႏိုင္ေၾကာင္း သူ တစ္စြန္းတစ္စ ရွာေဖြမိခဲ့ၿပီပါၿပီ။

လူတစ္ေယာက္၏ လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ဟူသည္ ဤကမာၻတြင္ ဘယ္တုန္းကမွ် မရွိခဲ့ပါ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဟူမူ လူကိုယ္တိုင္သည္ မည္သည္ကိုမွ် ၾကာၾကာ လွ်ိဳ႕ဝွက္ထားႏိုင္စြမ္း မရွိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါ၏။ အျခားေသာ တစ္ဖက္ကဆိုရလွ်င္ လူသည္ တစ္စံုတစ္ရာကို လွ်ိဳ႕ဝွက္ႏိုင္စြမ္းမရွိေလာက္ေအာင္ ခ်ည့္နဲ႔လွေသာ သတၱဝါျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေၾကာင္း သူ တစ္စြန္းတစ္စ သိရွိခြင့္ရခဲ့ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါ၏။

"ဘာလဲ" ဟူေသာကိစၥကို သူ သတိထားခဲ့မိပါ၏။ ထုိ႔ေနာက္ "ဘာေၾကာင့္လဲ" ဟူေသာကိစၥကို သူ အစဥ္မျပတ္ လိုက္ခဲ့မိျပန္ပါ၏။ တစ္စြန္းတစ္စပါ။ တစ္စြန္းတစ္စ သက္သက္ပါ။ သူ တုိ႔ထိမိခဲ့ပါသည္။ သူသည္ ထုိအဝန္းအဝုိင္းထဲက မဟုတ္ပါ။ ထုိ႔အျပင္ ထုိအဝန္းအဝိုင္းကို သိရွိ႐ံုသာ သိရွိခြင့္ရ၍ ဝင္ေရာက္ ပတ္သက္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အင္အားေကာင္းသူ တစ္ေယာက္ မဟုတ္ခဲ့ပါ။ ဤသည္ကို သူ သိရွိလိုက္ၿပီးခ်ိန္တြင္ သူသည္ ေလာကကို မဲ့ၿပံဳး ၿပံဳးျပႏိုင္ေလာက္႐ံုကေလးသာ တတ္ႏိုင္ခဲ့ေလ၏။ သူသည္ "လူ" သက္သက္ေလာကတြင္ "ေတာ္" ေသာသူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေၾကာင္း လူသက္သက္ေလာကမွ လူတိုင္းက ခၽြင္းခ်က္မရွိေထာက္ခံပါလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ ....

လူသက္သက္မဟုတ္ေသာ ေလာကတြင္ သူသည္ ဘာမွမဟုတ္ေသာ သာမေညာင္ည အေသးအဖြဲသာ ျဖစ္ေၾကာင္း သူ ရွာေဖြေတြ႔ရွိခဲ့ပါ၏။ ကမာၻေပၚတြင္ ဘာသာရပ္တစ္ခုအျဖစ္ ျပ႒ာန္းထားျခင္း မရွိေသာ ကိစၥရပ္တစ္ခုကို သူ လိုက္စားခဲ့၏။ ထုိကိစၥရပ္သည္ သူ႔ကို ညႇိဳ႕ယူသြားခဲ့ေလသည္။ မသိျခင္းေပါင္းမ်ားစြာကို သူ ႀကံဳေတြ႔ရ၏။ အႀကိမ္ႀကိမ္ ေမးျမန္းခဲ့၏။ သူသည္ ဘာနည္း။ ေနာက္ဆံုး သူသည္ ဘာမွမဟုတ္ေသာ "သူ" သက္သက္သာျဖစ္ေၾကာင္း ေတြ႔ရ၏။ ေလာကသည္ ဆန္းၾကယ္လွေလစြ။ တစ္ေနရာထဲတြင္ပင္ ေလာကသံုးေလးမ်ဳိး ေရာေထြးေန၏။ သို႔ေသာ္ တစ္ခုကိုတစ္ခု မျမင္ရ။ မၾကားရ။ ပတ္သက္မႈေတြကေတာ့ တစ္ခါတစ္ရံ လိုအပ္စြာ ႀကံဳတတ္ၾကရ၏။

ပတ္သက္ျခင္းမ်ား ျဖစ္ဖြား ႀကံဳႀကိဳက္ေသာအခါမ်ားတြင္လည္း ဤပတ္သက္ျခင္းမ်ားသည္ ေကာင္းျခင္းျဖစ္ေစ ဆိုးျခင္းျဖစ္ေစ သတ္မွတ္၍ မရ။ ပတ္သက္မိျခင္းမ်ားသည္ ပတ္သက္မိျခင္းမ်ား သက္သက္သာ ျဖစ္၏။ ႐ႈေထာင့္တစ္ေနရာအဖို႔ ေကာင္းျခင္းလည္း ျဖစ္မည္၊ ဆိုးျခင္းလည္း ျဖစ္ႏိုင္၏။ ျဖစ္ေနျခင္းမ်ားသည္ ျဖစ္ေနျခင္းမ်ားသာ ျဖစ္၏။ ယခုအခ်ိန္တြင္ သူ၏ စိတ္မ်ား ၿငိမ္သက္ေနေလသည္။

ေကာင္းကင္ထက္မွ လေရာင္သည္ ေရကူးကန္ပတ္လည္တြင္ ထြန္း၍ထားေသာ မီးတိုင္ရွည္မ်ား၏ အလင္းေရာင္ကို ေက်ာ္လႊားထိုးေဖာက္ဝင္ေရာက္လာႏိုင္စြမ္း မရွိခဲ့ပါ။ သူသည္ အိမ္တံစက္ၿမိတ္နားရွိ ကုန္းျမင့္ျမက္ခင္း တစ္ေနရာေပၚမွေန၍ ေရကူးကန္ကို လွမ္းၾကည့္ေနမိေလသည္။ အခ်ိန္မွာ ည ဆယ္နာရီခန္႔ ရွိေပၿပီ။ သူ႔ေဘး ေျမျပင္ေပၚတြင္ ေဖာက္ၿပီးခါစ ဝုိင္အနီတစ္ပုလင္း ရွိ၏။ သူ႔ေရွ႕တြင္ေတာ့ ငွဲ႔ထားၿပီး ဝုိင္တစ္ခြက္ ရွိေလသည္။

သူ႔စိတ္မ်ားမွာ ဟာလာဟင္းလင္း ျဖစ္လ်က္။ ဝုိင္ခြက္ကို ႐ုတ္တရက္ တစ္ရွိန္ထိုး ေမာ့ေသာက္ပစ္လိုက္ကာ ျပန္ခ်ထားလိုက္၏။ အခုေတာ့ ခြက္ထဲတြင္ ဘာမွမရွိေတာ့။ လြန္ခဲ့ေသာ အခိုက္အတန္႔ ခဏက ထုိခြက္သည္ ဝုိင္အနီမ်ား ထည့္ထားေသာ ဝိုင္ခြက္တစ္ခြ္က ျဖစ္ခဲ့၏။ အခုေတာ့ ဗလာဟင္းလင္း။ ဤခြက္အတြင္း အျဖဴေရာင္ႏြားႏို႔အခ်ဳိ႕ ရွိလာခဲ့လွ်င္ ဤခြက္သည္ ႏို႔ခြက္ျဖစ္လာႏိုင္မလား။ သို႔မဟုတ္ လက္ဖက္ရည္မ်ား ေကာ္ဖီမ်ားျဖစ္ေစ အေရာင္အမ်ဳိးမ်ဳိးရွိေသာ အေအးမ်ားျဖစ္ေစ၊ ပယင္းေရာင္ မူးယစ္ရီေဝတတ္ေစေသာ အရည္မ်ားျဖစ္ေစ၊ အမ်ဳိးမ်ဳိး ေျပာင္းထည့္ၾကည့္ပါက ဤခြက္သည္ လက္ဖက္ရည္ ေကာ္ဖီခြက္၊ အေအးခြက္၊ အရက္ခြက္ ျဖစ္သြားႏိုင္မည္လား။ သူ တစ္ခ်က္ ၿပံဳးလိုက္မိ၏။

နဂိုကတည္းက ပံုစံ အဆင္းသဏၭာန္အရ ဝုိင္သာထည့္ရန္ ျပဳလုပ္ထားေသာ ခြက္လြတ္တစ္လံုးအတြက္ ဘာထည့္ထားထား ဝိုင္ခြက္ထဲတြင္ တစ္စံုတစ္ရာ ထည့္ထားျခင္းသာ ျဖစ္ပါ၏။ ဝုိင္ခြက္အဖုိ႔ မည္မွ် လြတ္ေနေစကာမူ ေရေႏြးၾကမ္းခြက္တစ္ခြက္ ျဖစ္လာမည္ မဟုတ္ပါ။ သူ ခြက္ထဲသို႔ ဝိုင္နီမ်ားသာ ထပ္မံ ျဖည့္တင္းထားလိုက္၏။ ႐ုတ္တရက္ သင္းပ်ံ႕ေသာ ရနံ႔တစ္ခု သူ ရလိုက္ေလသည္။

"ပုဏၰား"

တိုးတိတ္ညင္သာေသာ ေခၚသံတစ္ခုႏွင့္အတူ ေႏြးေထြးေသာ လက္တစ္ဖက္က သူ႔ပခံုးကို ထိကိုင္လာ၏။ သူ လွည့္ၾကည့္မိေသာအခါ ဘာတစ္ခုမွ မြမ္းမံျခယ္သထားျခင္း မရွိေသာ လွပတည္ၿငိမ္သည့္ မ်က္ႏွာေလးတစ္ခု။ သူ ေရကန္ဘက္ဆီသို႔ မ်က္ႏွာျပန္လႊဲလိုက္ခ်ိန္တြင္ သူ႔ေဘး၌ ညင္သာစြာ ဝင္ထိုင္ေလသည္။ စကားဆက္မဆိုျဖစ္ၾက။ လသည္ သူ႔ခရီး သူႏွင္၍ ေနေလ၏။ ေလညင္းအခ်ဳိ႕ တိုက္ခတ္လာၿပီးခ်ိန္၌

"ပုဏၰား နင္ တစ္ခုခု သိထားတယ္ မဟုတ္လား"

ေျဖသံ ဆြံ႔အလ်က္။ ေမးသံသာဆက္၍ တိုးညင္းထြက္ေပၚလာခဲ့၏။

"ပုဏၰား ... နင္ ငါ့ကို သိသလို ငါ နင့္ကို သိတယ္ေလ၊ ဘာျဖစ္လို႔ ဖုံးကြယ္ထားခ်င္ေနတာလဲ၊ နင္ ငါ့ကို မယံုဘူးလား ပုဏၰား၊ နင္ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ"

အေမးမ်ားသာ လႈပ္ရွားဆူပြက္ခဲ့ေလသည္။ သူကမူ ေရကန္ဘက္သို႔သာ ေငးလ်က္။ ထိခုိက္မႈ တစ္စံုတစ္ရာ မရွိခဲ့သည္မွာ အခ်ိန္ၾကာျမင့္ခဲ့ၿပီျဖစ္၍ ေရကန္မ်က္ႏွာျပင္မွာ ၿငိမ္သက္ေနေလသည္။ ထုိ႔အတူ သူ႔မ်က္ႏွာသည္လည္း ၿငိမ္သက္လ်က္။ ႐ုတ္တရက္ သူမသည္ သူ႔ေရွ႕မွ ဝုိင္ခြက္ကိုယူကာ တစ္ရွိန္ထိုး ေမာ့ခ်လိုက္၏။ သူ လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျဖစ္သြားေလသည္။

"မ်က္႐ႈ ... နင္ ဘာလုပ္တာလဲ"

ယခုအခ်ိန္တြင္ေတာ့ ေမးသူက သူ ျပန္ျဖစ္ေနခဲ့ေလ၏။ အလန္႔တၾကားလည္း လွည့္ၾကည့္လိုက္မိ၏။ သူကို ျပန္လည္ ရင္ဆိုင္ေနေသာ မ်က္ဝန္းနက္နက္ ၾကည္ၾကည္ေလးမ်ားက တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္။ မ်က္ႏွာေလးက မခိုးမခန္႔ ၿပံဳးလ်က္။

"ဘာလဲ နင္လုပ္ခါနီး အလုပ္တစ္ခုကို ငါ လုပ္လိုက္လို႔ မဟုတ္လား၊ နင့္စိတ္ထဲမွာ ဒီခြက္ကို ေကာက္ကိုင္လိုက္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ခဲ့တယ္ မဟုတ္လား"

သူ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ ခ်မိ၏။

"တခ်ဳိ႕ေတြက jumper လို႔ ေခၚၾကတယ္၊ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ connector တဲ့၊ တခ်ဳိ႕က်ျပန္ေတာ့ existance တည္ရွိေနျခင္းသက္သက္လို႔ အဓိပၸာယ္ ဖြင့္ခ်င္ၾကတယ္၊ သေဘာကေတာ့ဟာ နင္ နားလည္လြယ္ေအာင္ လူအေနနဲ႔ ေျပာရရင္ ေမာင္ျဖဴနဲ႔ ေမာင္မဲဟာ အခ်ိန္ကာလတစ္ခု တုိင္တဲ့အခါ သူတို႔ခ်င္း ပတ္သက္ၾကရၿပီး တစ္စံုတစ္ရာ ျဖစ္ပြားလိမ့္မယ္ဆိုတာ သူတို႔ သိၾကတယ္၊ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ခ်င္း တုိက္႐ုိက္ပတ္သက္လို႔ မရဘူးဆိုတာလည္း သိၾကတယ္၊ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ သူတို႔ကို မိတ္ဆက္ေပးမယ့္ ၾကားခံ မီဒီယာတစ္ေယာက္ လိုတာကိုး၊ အဲဒီတစ္ေယာက္ကို ေမာင္နီလို႔ပဲ ထားေပါ့ဟာ၊ ေမာင္နီဟာ ေမာင္ျဖဴနဲ႔ေရာ ေမာင္မဲနဲ႔ပါ ကာလအေတာ္ၾကာ ေတာက္ေလွ်ာက္ သိလာခဲ့တယ္၊ ေမာင္ျဖဴနဲ႔ ေမာင္မဲဟာ သူတို႔ခ်င္းသိဖုိ႔ ေမာင္နီတစ္ေယာက္ထဲေၾကာင့္သာ ျဖစ္ႏိုင္လိမ့္မယ္ဆိုတာ ရိပ္မိေပမဲ့ ေမာင္နီကေတာ့ မသိဘူး၊  ေဝဝါးေနတယ္၊ ေမာင္ျဖဴကို ေမာင္စိမ္းနဲ႔ပဲ ပတ္သက္ခြင့္ ေပးရမလို၊ ေမာင္ညိဳနဲ႔ပဲ ပတ္သက္ေပးရမလို ျဖစ္ေနတယ္၊ ဒါေပမဲ့ အရာအားလံုးဟာ စနစ္တက် ျဖစ္ေနခဲ့တာဆိုေတာ့ ေနာက္ဆံုး ေမာင္နီဟာ ေမာင္ျဖဴနဲ႔ ေမာင္မဲကို ဆက္ေပးလိုက္မိတယ္၊ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး သူ႔တာဝန္ အခန္းက႑ဟာ ၿပီးဆံုးသြားၿပီ၊ ေမာင္နီ ျဖစ္လာခဲ့ရတာက ေမာင္ျဖဴနဲ႔ေမာင္မဲကို ဆက္သြယ္ေပးဖို႔ေလ၊ ေမာင္နီဟာ connector ပဲ၊ ေမာင္မဲနဲ႔ ေမာင္ျဖဴ ဆက္သြယ္မိဖို႔အတြက္ တည္ရွိေနရတဲ့ existance သက္သက္ပဲ၊ ဒါက ႐ိုးရွင္းတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ တစ္ခုထဲအတြက္ကို ေျပာတာေနာ္၊ တကယ္လို႔ ေမာင္နီဟာ ေမာင္ျဖဴနဲ႔ေမာင္မဲကို ဆက္ေပးဖို႔အတြက္ေရာ၊ ေမာင္ျပာနဲ႔ ေမာင္စိမ္းကို ဆက္ေပးဖို႔အတြက္ေရာ၊ ေမာင္စိမ္းနဲ႔ ေမာင္မဲကို ဆက္ေပးဖို႔အတြက္ေရာ လိုအပ္တယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ေမာင္နီဟာ ေမာင္မဲနဲ႔ ေမာင္ျဖဴ ေတြ႔ႀကံဳ ဆက္သြယ္မိၿပီး႐ံုနဲ႔ သူဟာ မၿပီးဆံုးသြားေသးဘူး၊ က်န္တဲ့ ေမာင္ျပာနဲ႔ ေမာင္စိမ္း ဆက္ေပးဖို႔၊ ေမာင္စိမ္းနဲ႔ ေမာင္မဲ ဆက္ေပးဖို႔ သူဆက္ရွိေနရလိမ့္မယ္၊ အဲဒီ အေျခအေနမ်ဳိးက်ေတာ့ ေမာင္နီဟာ အေရးပါတဲ့ connector ျဖစ္လာေရာ၊ ျဖစ္သင့္တဲ့ ျဖစ္ရမယ့္ connection ေတြ အားလုံး ျဖစ္သြားဖို႔ ေမာင္နီဟာ object ေတြ matter ေတြျဖစ္တဲ့ ေမာင္မဲ၊ ေမာင္ျဖဴ၊ ေမာင္စိမ္း၊ ေမာင္ျပာတို႔ ရွိေနၾကတဲ့ place ေတြဆီကို အျမန္လိုရင္ အျမန္၊ အေႏွးလိုရင္ အေႏွး သူ႔ကိုယ္သူ သိသည္ျဖစ္ေစ၊ မသိသည္ျဖစ္ေစ ေျပးလႊားဆက္သြယ္ေနရတယ္၊ အဲဒီလို ေျပးလႊားခ်ိတ္ဆက္မိေနရျခင္းေတြကို လူသာမန္ ဦးေႏွာက္ အသိၪာဏ္ေလာက္နဲ႔ မရဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ ထူးဆန္းတာေတြ ျဖစ္လာတယ္၊ အဲဒီလို connector မ်ဳိးေတြကို jumper လို႔ ေခၚတယ္၊ အခု နင္ ဒီကေန ေရကန္ထဲကို ေရာက္ေအာင္သြားဖို႔ ျမက္ခင္းေပၚက တစ္ဆင့္ ေလွ်ာက္သြားၿပီးမွ ေရာက္မွာ မဟုတ္လား၊ နင္ကေတာ့ ေရကန္ဆီ ေရာက္သြားဖို႔ပဲသိေတာ့ "ျမက္ခင္းေပၚမွတစ္ဆင့္" ဆိုတဲ့ကိစၥကို ေမ့ေကာင္းေမ့သြားလိမ့္မယ္၊ တကယ္ေတာ့ ဒီေနရာကေန နင္ဟာ "ျမက္ခင္းမွတစ္ဆင့္" သာ ေရကန္ဆီ ေရာက္ႏုိင္တာ၊ နင္က တန္ခိုးရွင္မို႔လို႔ ပ်ံသြားႏိုင္ရင္ေတာင္ "ေလထဲမွတစ္ဆင့္" သာ ေရကန္ဆီ ေရာက္မွာေလ၊ via သီအိုရီလို႔ အၾကမ္းဖ်င္း ငါေပးထားတယ္၊ ဘယ္ေလာက္နင္စြမ္းစြမ္း ဒီေနရာကေန ျဖဳတ္ခနဲ ေပ်ာက္သြားၿပီး ေရကန္ထဲမွာ ျဖဳတ္ခနဲ ေပၚလာခဲ့ရင္ေတာင္ "ဤေနရာမွ ျဖဳတ္ခနဲ ေပ်ာက္သြားျခင္း" မွတစ္ဆင့္ ေရကန္ထဲတြင္ ျပန္ေပၚလာျခင္းပဲ ျဖစ္တယ္၊ ေလာကမွာ တစ္ခုနဲ႔တစ္ခု ခ်ိတ္ဆက္ ျဖစ္ပ်က္ျခင္းတုိင္းမွာ "မွတစ္ဆင့္"ဆိုတာ ရွိတယ္။ conncetor လား၊ jumper လားပဲ ကြာလိမ့္မယ္။ ခုနကအတုိင္း ေျပာရရင္ ျမက္ခင္းဟာ အၿငိမ္သက္သက္ ျဖစ္တဲ့အတြက္ connector လို အၾကမ္း ေျပာလို႔ရတယ္၊ ေလက်ေတာ့ အဲလို မဟုတ္ဘူးေလ၊ နင္အျဖစ္အပ်က္မွာလည္း သူပါရသလို သူက အျခားအျဖစ္အပ်က္ေတြအတြက္ ဆက္တုိက္သြားရဦးမွာ၊ အဲဒီ existance ေတြနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ကိစၥေတြအတြက္ ငါ့ပေရာဂ်က္ကို ဇီတာလို႔ ေပးခဲ့တာ"

သူမ နားလည္ႏိုင္ရဲ႕လား။ သူကေတာ့ ဝိုင္တစ္ခြက္ ထပ္ငွဲ႔ကာ ေမာ့ခ်လိုက္မိ၏။ တစ္ခါတစ္ရံက် အသိတစ္ခုကို ရွင္းျပဖို႔အတြက္ ေျမာက္ျမားလွစြာေသာ စကားလံုးမ်ား လိုအပ္ေနျခင္းကို သူ စိတ္ပ်က္မိ၏။ ပတ္ဝန္းက်င္သည္ ေအးခ်မ္းစြာ တိတ္ဆိတ္ေနေလသည္။ ဝိုင္တစ္ခြက္ ထပ္ငွဲ႔ကာ ေရွ႕တြင္ ခ်ထားမိ၏။ တိုးတိုးသဲ့သဲ့ သက္ျပင္းခ်သံေလး တစ္ခုကို သူ ၾကားလိုက္ရ၏။ သူ ဆက္ေျပာမိ၏။

"ႏွစ္မ်ဳိးႏွစ္စားပဲ ရွိတယ္ မ်က္႐ႈ၊ object ဒါမွမဟုတ္ matter ေတြနဲ႔ connection ေတြ ... တစ္ခါတေလမွာ object ေတြ matter ေတြရဲ႕ relationship ဟာ သိပ္အားေကာင္းခဲ့ရင္ သူတို႔ရဲ႕ connection တစ္ခု ျဖစ္ေပၚတဲ့အခ်ိန္မွာ ၾကားခံ jumper ေတြဟာ ေမွးမိွန္ေပ်ာက္ကြယ္ သြားၾကရေလ့ရွိတယ္၊ တစ္ခါတေလမွာ က်ေတာ့လည္း ....."

သူ စကားမဆက္ျဖစ္ပါ။ ႏူးညံ့ေႏြးေထြးေသာ လက္ေခ်ာင္းေလးႏွစ္ေခ်ာင္းက သူ႔ႏႈတ္ခမ္းမ်ားအား လာေရာက္ ဟန္႔တားလိုက္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေလသည္။ သူ လွည့္ၾကည့္မိေတာ့ စိုလဲေနေသာ မ်က္ဝန္းေလးတစ္စံု ကို ရင္ဆိုင္ရ၏။

"ပုဏၰား"

သူ တစ္ခ်က္ၿပံဳးမိ၏။ မ်က္ဝန္းေလးတစ္စံုမွ ျပန္ခြာကာ သူ အေဝးမွ အေမွာင္ရိပ္မ်ားထဲ သူ ေငးၾကည့္ေနမိျပန္၏။

"နင္ငါ့ကို ဘာလို႔ အဲဒီနာမည္ ေပးခဲ့တယ္ဆိုတာ နင္နဲ႔ငါနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ထဲပဲ ေသခ်ာသိခဲ့ၾကတာပါ၊ နင္ ငါ့ကို ေသခ်ာမသိခင္ကတည္းက ငါ နင့္ကို ေသခ်ာသိခဲ့ၿပီးပါၿပီ"

ေစာဒကတက္ခ်င္သလို အမူအရာေလးႏွင့္ ႏႈတ္ခမ္းေလးႏွစ္လႊာ ပြင့္လာေလသည္။ သူ လက္ကာျပရင္း ဆက္ေျပာျဖစ္၏။

"မဟုတ္ဘူး၊ အခု ငါတို႔ေနေနတဲ့ ေလာကနဲ႔ ဘာမွမဆိုင္ဘူး၊ ငါက ငါ သိတန္သေလာက္ သိထားတဲ့ world ဘက္က ေျပာေနတာ၊ ဟုတ္တယ္ ငါဟာ လူေတြ အေနနဲ႔ သာမန္ၾကည့္ရင္ေတာ့ နင့္ထက္ powerful ျဖစ္တဲ့လူတစ္ေယာက္ပါ၊ ဒါေပမဲ့ ...."

ေခတၱ တိတ္ဆိတ္သြားျပန္၏။ တိတ္ဆိတ္ေသာ ညအတြင္း ပိုးပုရစ္စီသံသဲ့သဲ့မ်ားၾကားမွ သူ႔ေလသံ ေအးေအးမွန္မွန္ ျပန္ထြက္ေပၚလာေလသည္။

"အျခားေသာ ျဖစ္စဥ္ တစ္ခုမွာေတာ့ ငါဟာ object နဲ႔ matter မဟုတ္ဘူး၊ ငါဟာ အင္အား အတန္အသင့္ပဲ ရွိတဲ့ jumper တစ္ေယာက္ပဲ ျဖစ္တယ္၊ ငါဟာ ၾကားခံပဲျဖစ္တယ္၊ အင္အားေကာင္းတဲ့ နင္တို႔ နာနားတို႔ ေဇာ္ဝါး တုိ႔ေတြဟာ ငါကတစ္ဆင့္ စီစဥ္ထားခဲ့တဲ့အတိုင္း ျဖတ္သန္းျဖစ္ပ်က္ သြားၾကလိမ့္မယ္၊ ၾကားခံေတြဟာ ဘက္လိုက္ခြင္မရွိဘူး၊ ဒါေပမဲ့ ငါက....."

တစ္ခ်က္ လွည့္ၾကည့္မိ၏။ မ်က္ရည္တို႔ျဖင့္ စိုလဲေနေသာ မ်က္နက္ဝန္းတစ္စံုကို သူ ရင္ဆိုင္ရေလသည္။

"ငါ နင့္ကို သနားတယ္ မ်က္႐ႈ၊ ဒီကိစၥေတြကို ငါ အဆံုသတ္ခြင့္ေပးလိုက္ေတာ့မယ္၊ ေနာက္တစ္ခုက အေၾကာင္းေပါင္းစံုေတြ တိုက္ဆိုင္ခ်ိန္ ေရာက္လာၿပီ၊ ခရစၥတင္းဟာ အရမ္းအားေကာင္းတဲ့ ျဖစ္စဥ္ matter တစ္ခု ျဖစ္တယ္၊ နင္တို႔ object ေတြဟာ ငါကတစ္ဆင့္ ခရစၥတင္းေၾကာင့္ တစ္စံုတစ္ရာ ျဖစ္ပ်က္သြားလိမ့္မယ္၊ မနက္ျဖန္က်ရင္ ငါတို႔ အဲဒီကိစၥေတြကို သိၾကရေတာ့မယ္၊ အဲဒါေတြ ၿပီးသြားရင္ နင္တို႔အားလံုး ေအးခ်မ္းသြားၾကေတာ့မွာပါ၊ နားမလည္ႏိုင္တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြ ကိစၥေတြ ဘဝက ေပ်ာက္ကြယ္သြားလိမ့္မယ္"

"နင္ကေရာ"

သူတိတ္ဆိတ္သြားခဲ့ေလသည္။ ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္မိ၏။ အေမွာင္ျပင္အက်ယ္ႀကီးထဲတြင္ တစ္စႏွစ္စ ေသးေကြးလွစြာေသာ အလင္းစက္မွိတ္တုတ္ေလး အခ်ဳိ႕ကို ေဖ်ာ့ေတာ့စြာ ျမင္ရေလသည္။ သူ ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ ၿပံဳးလိုက္၏။ အၿပံဳးႏွင္အတူ ေသေသခ်ာခ်ာ လွည့္ၾကည့္ကာ ေျဖျဖစ္၏။

"ငါ မသိဘူး မ်က္႐ႈ"

"ျဖန္း"
ပါးျပင္တစ္ဖက္ ပူခနဲ ျဖစ္သြားသည္ႏွင့္အမွ် သူ အလြန္အမင္း အံ့အားသင့္သြား၏။ သူမသည္ သူ႔ကို အမွန္တကယ္ ႐ုိက္ပစ္လုိက္ခဲ့သလား ဆိုသည္ကို သူ မယံုသလို ေငးၾကည့္မိေသာအခါ မ်က္ရည္မ်ား ျပည့္ေနေသာ နာက်ည္းမႈအျပည့္ႏွင့္ မ်က္နက္ဝန္းတစ္စံု။ လွပေသာ ႏႈတ္ခမ္းတစ္စံုမွ တဆတ္ဆတ္တုန္ရင္း

"ရဲသင္ရံ"

သူ ျပန္မထူးျဖစ္ပါ။ သူ မထင္မွတ္ထားသည္မ်ား ဆက္တုိက္ျဖစ္ပြားသြားခဲ့ေလသည္။

သူမသည္ သူ႔ေရွ႕မွ ဝုိင္ခြက္ကိုယူကာ တစ္ငံု ငံုလိုက္၏။ ထို႔ေနာက္ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းတြင္ ႏူးညံ့ပူေႏြးေသာ အထိအေတြ႔ႏွင့္အတူ ေအးစက္ေသာ ဝုိင္မ်ားက သူ႔ႏႈတ္ခမ္းမွ တစ္ဆင့္ လည္ေခ်ာင္းထဲသို႔။ သူ႔မ်က္လံုးမ်ားကို မွိတ္ထားမိလိုက္ေလသည္။ စကၠန္႔ အနည္းငယ္မွ် သူ႔စိတ္မ်ား လြင့္ထြက္သြား၏။
"ပုဏၰား"

တိုးညင္းလြန္းေသာ အနီးကပ္ ေခၚသံေလးတစ္ခုတြင္ သူ သတိျပန္ဝင္လာခဲ့၏။ သူမသည္ သူ႔ရင္ခြင္တြင္ မ်က္ႏွာဝွက္လ်က္။ ႐ႈိက္သံတစ္ဝက္ျဖင့္ ...

"မေပးႏိုင္ဘူး ပုဏၰား၊ ငါ နင့္ကို ဘာအေၾကာင္းျပခ်က္မ်ဳိးနဲ႔မွ ဘယ္ကိုမွ မေပးႏိုင္ဘူး၊ နင့္ကို ငါပိုင္တယ္ ပုဏၰား၊ နင့္ နင့္ကို ငါပဲပိုင္တယ္၊ နင့္ကို ငါ ငါ အရမ္း ....."
သူ သက္ျပင္းခ်လိုက္မိခဲ့ေလသလား။ တသိမ့္သိမ့္ တုန္ခါေနေသာ ခႏၶာကိုယ္ေလးကို သူ အလိုက္သင့္ ဖက္ထားမိေလသည္။ ႐ႈိက္သံတစ္ဝက္ႏွင့္ ညည္းတြားသံေလးမ်ားက တိုးတိုးညင္းညင္း။

"ဘာလို႔လဲ၊ ဘာလို႔ ငါတို႔မွာမွ လာျဖစ္ရတာလဲ၊ နင္ နင္ ... ဘာလို႔ ငါ့ကို အားလံုး မေျပာခဲ့တာလဲ၊ နင္ ဘာလို႔ ဒါကို ေရြးခ်ယ္ခဲ့တာလဲ၊ ငါ ငါတို႔ ထြက္သြားၾကမယ္ေလဟာ၊ နင္ နင္ဘာမွ မလုပ္ပါနဲ႔ေတာ့၊ ငါ ေန ႏိုင္ပါတယ္၊ ငါ ငါ ခံႏိုင္ရည္ရွိပါတယ္ဟာ ပုဏၰား နင္ နင္ ...."
"မနက္ျဖန္က်ရင္ အားလံုး ၿပီးသြားပါလိမ့္မယ္ဟာ၊ ငါ မလုပ္ရင္ နင္က ဒီဘဝအတြက္ အသက္အႏၲရယ္ရွိတဲ့ အေျခအေနအနားထိ ေရာက္လာၿပီေလ"

သူ႔စိတ္ထဲမွသာ ေရရြက္ျဖစ္ခဲ့ေသာ စကားမ်ားသာ ျဖစ္ေလသည္။

စိမ္းဖန္႔ဖန္႔ အလင္းေရာင္ေလးတစ္ခု ရသည္ဆို႐ံုမွ်သာရွိေသာ အခန္းတစ္ခုထဲတြင္။

လူသားေလးဦးသည္ စားပြဲဝုိင္းတစ္ခုတြင္ ဝိုင္းကာ ထုိင္လ်က္။ စားပြဲေပၚတြင္ လက္မ်ားကို ေမွာက္ကာ တင္ထားရင္း လက္ေခ်ာင္းခ်င္း ထိဆက္ထားၾက၏။ အခန္းထဲတြင္ ေအးစိမ့္ တိတ္ဆိတ္လြန္းေန၏။

အလြန္တရာ စူးရွေတာက္ပလြန္းေသာ မ်က္လံုးမ်ားႏွင့္ အသက္သံုးဆယ္ေက်ာ္ အမ်ဳိးသမီးသည္ သူ႔ေရွ႕တည့္တည့္တြင္ ခပ္မတ္မတ္ထုိင္ေနေသာ လူငယ္ကို စိုက္ၾကည့္လိုက္၏။ လူငယ္မွ လက္သန္းထိပ္ ကေလးခ်င္း စားပြဲေပၚတြင္ ထိဆက္ထားေသာ သူ႔ညာဘက္မွ လွပေခ်ာေမာသည့္ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကုိ တစ္ခ်က္ လွည့္ၾကည့္၏။ ေကာ္ငမေလးက ျပန္မၾကည့္။ မ်က္စိေရွ႕တည့္တည့္တြင္ ထိုင္ေနေသာ ေမး႐ုိးကားကားႏွင့္ လူငယ္ကိုသာ တည့္တည့္ ၾကည့္ေန၏။ ေမ႐ုိးကားကားႏွင့္ လူငယ္မွ သူ႔ညာဘက္တြင္ ထိုင္ေသာ လူငယ္ႏွင့္ သူ႔ဘယ္ဘက္တြင္ ထိုင္ေနေသာ အမ်ဳိးသမီးကို တစ္လွည့္စီၾကည့္ကာ ေခါင္းညိတ္သည္ ဆုိ႐ံုေလး ညိတ္ျပလိုက္ေလသည္။ ထုိေနာက္ သူတို႔အားလံုး မ်က္လံုးမ်ားကို မွိတ္လိုက္ ၾကေလသည္။ အခန္းသည္ ပို၍ ေအးစက္တိတ္ဆိတ္ကာ မည္းေမွာင္သြားသလိုလို။

ပံုရိပ္မ်ား။

ျမင္ကြင္းမ်ား။

ေနရာမ်ား။

အျဖစ္အပ်က္မ်ား။

အာ႐ံုထဲတြင္ အဆက္မျပတ္ ေပၚလာ၏။ အမ်ဳိးသမီးေရွ႕တည့္တည့္မွ လူငယ္မွာ တစ္ခ်က္ လႈပ္ရွားသြား၏။ သို႔ေသာ္ ခဏ အတြင္းမွာပင္ ျပန္လည္ ၿငိမ္သက္သြားေလသည္။

သူသည္ အလြန္ လ်င္ျမန္ေသာ အရွိန္အဟုတ္ျဖင့္ ခရီးတစ္ခုကို သြားေနသလို ခံစားေနရ၏။

လူမ်ား၊ ေနရာမ်ား၊ အျဖစ္အပ်က္မ်ား။

ႀကီးမားေသာ ဖိစီးမႈတစ္ခုကို တျဖည္းျဖည္း ခံစားလာရ၏။

ကေလးငယ္ တစ္ေယာက္။

သူ႔ကို လက္ျပ ဟန္႔တားေန၏။

ထုိေနာက္ သူ မသိေသာ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ် မျမင္ဖူးေသာ လူတစ္ေယာက္။

သူ႔ကို စိန္းစိန္း စိုက္ၾကည့္ေနျပန္၏။

ဖိစီးမႈမွာ သူ႔အေပၚ အလြန္ ႀကီးမားလာေနၿပီ။

ပံုရိပ္မ်ား။

ျမင္ကြင္းမ်ား။

ေနရာမ်ား။

အျဖစ္အပ်က္ ဆက္စပ္ပတ္သက္မႈမ်ား။

႐ုတ္တရက္ သူ ဟာခနဲ႔ ခံစားလိုက္ရ၏။

တစ္စံုတစ္ရာကို သေဘာေပါက္ သိရွိသြားသလို။

ဖိစိးမႈမွာလည္း အလြန္႔အလြန္ ႀကီးမားေနခဲ့ၿပီ။

ဖ်တ္ခနဲ ....

အရာအားလံုးႏွင့္ လြင့္စင္ျပတ္ေတာက္သြားသလို ...


အလင္းျပင္

အျဖဴေရာင္ အလင္းျပင္

သူဘာကိုမွ မသိေတာ့ပါ။

က်မ္းတကာတို႔၏ အျပင္ဘက္ထြက္ကာ ငါ ဆိုသည္

ဤမည္ေသာေနရာတြင္ ထိုၾကမၼာသည္ ရွိအံ့

ထုိၾကမၼာသည္ ငါ၏အရာျဖစ္လွ်င္ ငါလာမည္

ငါသည္

နတ္ဘုရားတုိ႔ ေရတြက္အပ္ေသာ

ဆ႒မေနရာ

သတၱမတန္ဖိုး

Zeta ျဖစ္သည္ ...

"သူဟာ တို႔ခန္႔မွန္းထားတဲ့ အတိုင္းအတာထက္ ပိုတတ္ႏိုင္ခဲ့တယ္ ေဇာ္ဝါး"

"ဒါေပမဲ့ ခရစၥတင္း ... သူ ..."

"မဟုတ္ဘူး သူ ခရီးထြက္သြားတာ"

"သူ ျပန္လာမယ္ မဟုတ္လား ခရစၥတင္း"

"အခ်ိန္ကာလ တစ္ခု လိုအပ္လိမ့္မယ္ မ်က္႐ႈလေရာင္"

"ခရစၥတင္း"

"............"

"တုိ႔ကို သူနဲ႔ လက္ထပ္ေပးပါ"

"မ်က္႐ႈ ... နင္"

"မေျပာနဲ႔ ေဇာ္ဝါး၊ သူ ငါ့အတြက္ ဘာေတြလုပ္ေပးသြားခဲ့တယ္ ဆုိတာ နင္သိၿပီးသားပါ၊ ငါ့ကို ကူညီပါ"

"..........."

"ဟုတ္ပါတယ္၊ Coma လို႔ သတ္မွတ္ၾကတာ မမွားပါဘူး၊ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္စိတ္ထဲမွာေတာ့ Coma မဟုတ္ဘူးလို႔ပဲ ယူဆတယ္"

"ဒါဆုိ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ ေဒါက္တာ"

"မဟုတ္ေသးဘူး ဦးဘုန္းရံ၊ အရမ္းေလာလို႔ရတဲ့ ကိစၥမ်ဳိး မဟုတ္ဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အခ်ိန္ယူၿပီ အေျဖရွာၾကရလိမ့္မယ္"

"ဟင္း..."

"စိတ္ေအးေအးထားပါ ဦးဘုန္းရံ၊ ကုထံုးေတြ မွားခဲ့လိုရွိရင္ ခင္ဗ်ားသားအတြက္ ပိုထိခိုက္သြားမွာစိုးလို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အခ်ိန္ယူ ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကတာပါ"

"ဆရာ့ တစ္ဦးထဲအျမင္နဲ႔ ဘယ္လိုယူဆသလဲ ဆရာ"

"ကၽြန္ေတာ့္ အျမင္ကေတာ့"

"ေျပာပါဆရာ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းသာ ေျပာပါ၊ ဒီမွာရွိေနတဲ့ လူအားလံုးဟာ သူ႔မိသားစုဝင္ေတြပါပဲ"

"ဟုတ္ပါတယ္ ဆရာ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ အားလံုးဟာ သူ႔အတြက္ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြပါပဲ"

"ကၽြန္ေတာ့္အျမင္ကေတာ့ သူဟာ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေမာက်ေနတာဗ်"

"ဗ်ာ ဒီေလာက္ အၾကာႀကီး"

"အဲဒါက ထူးဆန္းတာေပါ့"

"ဘာေတြျဖစ္ပ်က္သြားတယ္ဆိုတာ အခုအခ်ိန္ထိ ငါ ေတြးလို႔ကို မရဘူး၊ ေလာကႀကီးမွာ ဒါမ်ဳိးကိစၥေတြ ရွိသလား"

"သိပ္မေတြးနဲ႔ ခ်ဳိႀကီး၊ ေဇာ္ဝါးေရာ ဟိုအမ်ဳိးသမီးေရာ ငါတုိ႔ နားလည္ႏိုင္သေလာက္ အႀကိမ္ႀကိမ္ ငါတုိ႔ ေမးခဲ့တုိင္း ေသခ်ာရွင္းျပခဲ့တာပဲ၊ ငါတို႔မွ နားမလည္တာ"

"မဟုတ္ေသးဘူး တင္ေမာင္ရာ၊ ငါ ခဏခဏ အစကေန အဆံုးေတြး ေတြးၾကည့္တယ္၊ ဘာမွန္းမသိလုိ႔ကို မေက်နပ္တာ"

"သိပ္မေတြးနဲ႔ ႐ူးသြားမယ္၊ ဟုိမွာ ေမႏိုးတို႔ ထြက္လာၿပီဟ၊ လာ လာ သြားမယ္"

"နာနား ... ဒါ အန္ကယ္ရဲသင္ေလ"

"ဘာလုပ္ေနတာလဲ"

"အိပ္ေနတာ နာနားရဲ႕"

"တီတီမ်က္႐ႈက မႏိႈးဘူးလား မမေမႏိုး"

"............."

"နာနား ႏႈိးၾကည့္မယ္ေလ"

"............"

"တီတီမ်က္႐ႈ ... နာနားကို ကိုင္ထား၊ ဟင့္အင္း မမက နာနားကို မကိုင္ထားရဘူးေလ"

"ဟဲ့ ဟဲ့"

"အန္ကယ္"

"......."

"အန္ ကယ္ ရဲ သင္"

"အိုး"

မ်က္ခြံမ်ား အနည္းငယ္ လႈပ္ခတ္သြားသလို။

"သူ ၾကားတယ္ တီတီမ်က္႐ႈ၊ မမ နာနားေခၚတာ သူ ၾကားတယ္"

"အန္ကယ္ ... အန္ကယ္ ရဲသင္ ... နာနားေလ"


ႏွစ္ႏွစ္ခန္႔ ၾကာေသာအခါ









ေရႊတိဂံုေစတီေတာ္ျမတ္ႀကီး၏ ညဦးပိုင္းသည္ လြန္စြာ ေအးခ်မ္းလွ၍ က်က္သေရ မဂၤလာအေပါင္းႏွင့္ ျပည့္စံုေနေပသည္။

ကုန္းေတာ္ တစ္ေနရာ၌ သန္႔သန္႔ျပန္႔ျပန္႔ လူတစ္ေယာက္သည္ ေခါင္းေလာင္းႀကီးတစ္လံုးကို ေက်ာေပးကာ ေအးေအးေဆးေဆး ထိုက္လ်က္ ဟိုသည္ ၾကည့္ေနေလ၏။ ထုိခဏ၌

"ေဒါင္ ... ေဟာင္ ... ေဟာင္"

ေနာက္နားကပ္လ်က္မွ က်ယ္စြာေသာ ေခါင္းေလာင္းသံႀကီး ႐ုတ္တရက္ ေပၚ၍လာေလရာ ထုိသူသည္ ေခါင္းေမြးမ်ား ေထာင္ထမတတ္ အႀကီးအက်ယ္ လန္႔သြားကာ မတ္တတ္ ထရပ္မိေလ၏။ ေဒါသလည္း လြန္စြာ ထြက္သြားသျဖင့္ ေခါင္းေလာင္းထိုးသူိကု ၾကည့္ရာ

"ဟင္"

ျမင့္မားေသာ အရပ္အေမာင္းႏွင့္ ဥစၥာေစာင့္တမွ် လွပေသာ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္။ ေကာင္မေလးမွာလည္း ထုိသူကို ျမင္ေသာ္ မွတ္မိသြားပံုရ၏။

"ေၾသာ္"

ထိုခဏ၌ ခပ္ဖိုင့္ဖိုင့္လူငယ္တစ္ေယာက္ သူတို႔နား ေရာက္လာကာ ထုိလူကို ျမင္ေသာ္

"ဟာ ... ဟို ... ကိုဘယ္သူ မဟုတ္လား"

"သန္းႏိုင္ေလ"

"ဟာ ဟုတ္တယ္ ကိုသန္းႏိုင္၊ ေခါင္းေလာင္းထုိးမလို႔လား၊ မ်က္႐ႈ ေပး ေပး နင့္လက္ထဲက တုတ္တံေပး"

"ဟဲ့ ဟဲ့ ခ်ဳိႀကီး"

"ေရာ့ ကိုသန္းႏိုင္ ေတြ႔ရတာဝမ္းသာတယ္ဗ်ာ၊ ထုိး ထုိး၊ အားရပါးရသာထိုး"

ကိုသန္းႏိုင္ဆိုသူမွာ ေခါင္းေလာင္းထိုးတံႀကီး ကိုင္ကာ ေၾကာင္လ်က္သား က်န္ခဲ့ေလသည္။

ဥစၥာေစာင့္တမွ် လွပေသာ အရပ္ျမင့္ျမင့္ ေကာင္မေလးမွာ တစ္ေနရာတြင္ရပ္ကာ သူတို႔ကို ၿပံဳး၍ၾကည့္ေနေသာ ခပ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္ ပိန္ရွည္ရွည္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ဆီသို႔ ထြက္သြားၿပီျဖစ္၏။ ခပ္ဖိုင့္ဖုိင့္ ေကာင္ေလးမွာလည္း ခပ္သုတ္သုတ္ လိုက္သြားေလသည္။

ေလးေယာက္သား ရယ္ကာေမာကာ ေျပာဆိုေနၾကစဥ္ ခပ္ေခ်ာေခ်ာ သြက္သြက္လက္လက္ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ထပ္ေရာက္လာကာ ငါးေယာက္သား စကား အလုအယက္ ေျပာဆိုၾကရင္း ေအးခ်မ္းစြာ ထြက္သြားၾကေလသည္။

ကိုသန္းႏိုင္ဆိုသူကား ေခါင္းေလာင္းထိုးတံႀကီး ကိုင္ကာ ထိုငါးေယာက္ကို ေငးေမာ၍ က်န္ေနဆဲ။

ဥစၥာေစာင့္မေေလးမွာ ခပ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္ေကာင္ေလး လက္ကို လွမ္းတဲြလိုက္သည္ကိုသာ ေနာက္ဆံုး ျမင္လိုက္ရေလသည္။

စိတ္ခ်မ္းသာၾကပါေစ
အ႐ိုး

---

ၿပီးပါၿပီ

       

ဇီတာ - အ႐ိုး (အပိုင္း-၄)

လယ္ကြင္းေတြ။

သူတို႔ထိုင္ေနၾကေသာ အေဝးေျပးကားလမ္းမေဘးတစ္ခုမွ ျမင္ေနရေသာ မ်က္စိတဆံုး အစိမ္းေရာင္လယ္ကြင္းေတြ။

လယ္ကြင္းေတြကို ျပခ်င္တာ မဟုတ္ဘူးတဲ့။

ရွင္သန္ေအာင္ ႀကိဳးစားထြန္ယက္ရျခင္း။

ရွင္သန္လာျခင္း။

ႀကီးထြား ရင့္မွည့္လာျခင္း။

တဖန္ ျပန္လည္ ရိတ္သိမ္းျခင္း။

ႀကိဳးစား ထြန္ယက္ရျပန္ျခင္း။

ရွင္သန္ေအာင္ စိုက္ပ်ဳိးျပန္ျခင္း။

နင္ ဘာေျပာခ်င္တာလဲ။ သံသရာလား။

ငါ ေျပာခ်င္တာက ဘာကို အႀကိမ္ႀကိမ္ မေမာႏိုင္မပန္းႏိုင္ မၿပီးႏိုင္ မစီးႏိုင္ စိုက္ပ်ဳိးလိုက္ ရိတ္သိမ္းလိုက္ လုပ္ေနတာလဲ။ ဘာေၾကာင့္လဲ။

လိုအပ္လို႔ေပါ့ဟ။ နင္ကလည္း။

လိုအပ္တယ္ဆိုတာ ဘယ္ေနရာမွာလဲ။

အက်ဳိးရွိဖို႔အတြက္ အသံုးခ်ရမယ့္ ေနရာမွာေပါ့။

ဟုတ္ၿပီ။ အက်ဳိးရွိဖို႔ အသံုးခ်ရမယ့္ ေနရာေပါင္း မ်ားစြာအတြက္ ဒီေနရာေတြ ရွိေနတာေပါ့။ အဲဒီလိုလား။

ငါ သိပ္မသိဘူးဟ။

လယ္သမားက တစ္ေနရာက လာမယ္။ ကၽြဲႏြားေတြက တစ္ေနရာက လာမယ္။ မ်ဳိးေစ့က တစ္ေနရာက လာမယ္။ ေရက တစ္ေနရာက လာမယ္။ ရာသီဥတုက တစ္ေနရာက လာမယ္။ ကံၾကမၼာက တစ္ေနရာက လာမယ္။ Dimention ေတြထဲက ပံုဖ်က္ထြက္လာမယ့္ ႀကီးထြားရွင္သန္မႈက တစ္ေနရာက လာမယ္။ လႈပ္ရွားမႈေတြက တစ္ေနရာက လာမယ္။ ဒီေနရာမွာ အားလံုး လာဆံုၾကေတာ့ ျဖစ္ပ်က္မႈတစ္ခု ျဖစ္ပြားတယ္။

ေနဦး ေနဦး။ နင္ေျပာတာေတြက ႐ုပ္ပိုင္းမွာ ျမင္သာျမင္ရေပမဲ့ ကံၾကမၼာနဲ႔ ရာသီဥတုက တစ္ေနရာက လာတာတို႔၊ Dimention ေတြထဲက ပံုဖ်က္ထြက္လာတဲ့ ႀကီးထြားရွင္သန္မႈက တစ္ေနရာက လာတာတို႔ဆိုတာ ငါ သိပ္မရွင္းဘူး။

ဒီေနရာက အစက ဘာရွိလဲ။

ဘာမွမရွိဘူးေလဟာ။

ဘာမွမရွိတာေတာ့ မဟုတ္ဘူးေလဟာ။ ေျမႀကီးေတာ့ ရွိေသးတယ္ မဟုတ္ဘူးလား။

အဲဒါ နင္ ကတ္သက္ေျပာတာပဲ။ ဘာမွန္းလဲ မသိဘူး။ ကဲ ... ဒီေနရာမွာ ေျမႀကီးပါမရွိေသးဘူး ဆိုရင္ေရာ။

ငါ ေျပာခ်င္တာ အဲဒါလိုရင္းပဲ။ အာကာသ စၾကဝဠာမွာရွိတဲ့ Space တစ္ခုရဲ႕ ျဖစ္လာျခင္းနဲ႔ ၿပီးသြားျခင္းကို ေျပာခ်င္တာ။ Space တစ္ခုမွာ ျဒပ္တစ္ခု ျဖစ္လာတယ္။ နင္ေျပာသလို ေျမႀကီးေပါ့ဟာ။ အဲဒီေျမႀကီးမွာ ငါေျပာတဲ့ ခုနကဟာေတြ လာဆံုၾကရတယ္။ စပါးရျခင္းဆိုတဲ့ Result တစ္ခု အသစ္ ထြက္သြားတယ္။ ေျမႀကီး ျဖစ္လာျခင္းနဲ႔ Result စပါးထြက္သြားျခင္းဆိုတဲ့ ၾကားထဲမွာ အခ်ိန္ time တစ္ခုပါ အလိုအေလ်ာက္ တိုင္းတာလို႔ရေအာင္ ရွိလာတယ္။

နင္က ေကာ့စ္အန္အဖက္ရဲ႕ ဖို႔ဒိုင္မင္းရွင္းကို လာေျပာေနတာပဲ။

မဟုတ္ဘူး။ လံုးဝ မဟုတ္ဘူး။ ငါ ေျပာခ်င္တာက ရလဒ္တစ္ခု အသစ္ထြက္ေပၚလာဖို႔အတြက္ စၾကဝဠာမွာ ေနရာတစ္ခု လိုတယ္။ ရလဒ္ အသစ္ထြက္လာဖို႔အတြက္ လိုအပ္တဲ့ ပါဝင္ကိစၥေတြက အဲဒီေနရာမွာ လာစုရတယ္။ အဲလို ရလဒ္သစ္တစ္ခု ထြက္မလာေသးခင္ လိုအပ္တဲ့ပါဝင္ကိစၥေတြ လာ လာစုေနစဥ္မွာ သူတို႔အတြက္ ဘယ္ေလာက္ ၾကာတယ္ဆိုတဲ့ အခ်ိန္ကာလအလ်ားဟာ အလိုအေလ်ာက္ ရွိလာတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေနရာနဲ႔ အခ်ိန္ ရွိလာၿပီဆိုတာနဲ႔ ရလဒ္က unique ျဖစ္သြားတယ္။ ဒါဆို ဒါေပၚမယ္၊ ဟုိဟာဆို ဟိုဟာေပၚမယ္ေပါ့ကြာ။ ဒါဆိုဒါ ဟိုဟာဆိုဟုိဟာက သဘာဝ ျဖစ္လာမယ္။ သမား႐ိုးက်ေပါ့။ သမား႐ိုးက် မဟုတ္ေတာ့ရင္ normal မဟုတ္ေတာ့ရင္ စၾကဝဠာနိယာမအရ အမ်ားစု majority က လက္မခံေတာ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ အမ်ားစု နိယာမဟာ၊ သူတို႔မသိႏိုင္တဲ့ သာမန္သမား႐ိုးက် မဟုတ္တဲ့ ျဖစ္ပ်က္မႈေတြဟာ သူတို႔နဲ႔ ဟန္ခ်က္ညီစြာ Equilibriam point တစ္ခုမွာ ရွိေနတယ္။ Blance ညီေနတယ္ ဆိုတဲ့ဟာပဲ။ ကမာၻေပၚမွာ လူတတ္စြမ္းသိရွိႏိုင္သမွ် အတတ္ပညာ အသိပညာေတြ အားလံုးဟာ အဲဒီ point က စဥ္ထြက္လာတဲ့ ကိစၥအေသးအမႊားေလးေတြပဲ။

နင္ ဘာေျပာခ်င္တာလဲ။

လူက လြန္ေသာကိစၥေတြကို ေျပာခ်င္တာ။

မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။

ငါတို႔ ျဖစ္ေနၾကတယ္ေလ။
နင္ရယ္၊ ငါရယ္၊ ငါ့အေဖ ေတြ႔ခဲ့ဖူးတဲ့ ဘုရားေပၚကလူ၊ ေမႏိုးနဲ႔ သူ႔ေမာင္ေလး၊ ေဇာ္ဝါးနဲ႔ သူ႔ဆရာမ၊ တင္ေမာင္၊ ခ်ဳိႀကီး ၿပီးေတာ့ ငါတို႔နဲ႔ ပတ္သတ္ေနတဲ့ ေနရာေတြ။ ေနရာေတြမွာ အျဖစ္အပ်က္ေတြ ေခတ္အဆက္ဆက္ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ဖူးတဲ့ အတြက္ အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြရဲ႕ အားနဲ႔ ေနရာေတြဟာ ဆြဲငင္မႈရွိတယ္ဆိုတာ၊ တစ္နည္းအားျဖင့္ အသက္ရွိႏိုင္တယ္ဆိုတာ သံသယျဖစ္စရာ ရွိတယ္။ နင္ တစ္ခု စဥ္းစားၾကည့္စမ္းဟာ။ ငါတုိ႔ အားလံုးဟာ ဘာလို႔ စနစ္တက် လာပတ္သက္ေနၾကတာလဲ။ ၿပီးေတာ့ ငါတုိ႔ မသိတဲ့ကိစၥေတြ လာ လာျဖစ္ေနၾကတာလဲ။ ဒါဟာ ဘာလဲ။

အေျဖမရွိပါ။
လယ္ကြင္းမ်ားကို ျဖတ္သန္းတုိက္ခတ္လာေသာ ေလသည္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကိုပါ တသုန္သုန္ ျဖတ္သန္း တိုက္ခတ္လ်က္ ရွိ၏။

ဒီေလေတြ ဘယ္ကေရာက္လာတာလဲ နင္ သိလား။ အဲဒီအနံ႔ေတြ ဘယ္ကပါလာလဲေရာ နင္သိလား။ လယ္ကြင္းေတြက အနံ႔ေတြေလ။ ငါတို႔ ၿမိဳ႕ျပမွာ မရႏိုင္တဲ့ ေရနံ႔ ရႊံ႕နံ စပါးနံ႔ေတြေလ။

မ်က္႐ႈ မေျဖႏိုင္ျပန္ပါ။ တစ္စံုတစ္ရာကို ရိပ္မိသလိုက္သလို သူ႔ကို အားကိုးတႀကီး လွည့္ၾကည့္မိ၏။

စၾကဝဠာမွာ တုိက္ဆိုင္မႈဆိုတာ မရွိဘူး။ စနစ္တက် ျပ႒ာန္းထားမႈပဲ ရွိတယ္။

မယံုၾကည္ပါ။ သို႔ေသာ္ ေခ်ပရန္ စကားကင္းလ်က္။

အခု ငါတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ လာထိုင္မိတဲ့ေနရာမွာ ငါတုိ႔ ဒီအခ်ိန္ဒီေနရာမွာ ဒီလိုလာထိုင္ဖို႔ တုိက္ဆိုင္မႈလို႔ နင္တို႔ယူဆတဲ့ ကိစၥတစ္ခုအတြက္ ေျမႀကီးက နဂိုထဲက စီစဥ္ျဖစ္ေပၚခဲ့တယ္။ ငါတို႔ထုိင္ဖို႔အတြက္ ျမက္ေတြဟာ နဂိုကတည္းက ႀကိဳေပါက္ေနခဲ့တာ။ ငါတုိ႔ထိုင္တာနဲ႔ တုိက္ဖို႔ ေလဟာ ေစာင့္ေနခဲ့ၿပီးသား။ ငါတုိ႔ၾကည္စရာ လယ္ကြင္းေတြ ႀကိဳခင္းေပးခဲ့ၿပီးသား။ ငါတုိ႔ရမယ့္ ရနံ႔ေတြ ႀကိဳစီစဥ္ထားၿပီးသား။ အရာအားလံုးဟာ အစီအစဥ္တက် ရွိၿပီးသား။

Butterfly Effect!

ထိတ္လန္႔စြာ သူ ေအာ္မိသည္။ သို႔ေသာ္ သူကမူ ၿပံဳးရယ္၏။

ကမာၻတစ္ဖက္ျခမ္းက လိပ္ျပာေလးတစ္ေကာင္ ေတာင္ပံတစ္ခ်က္ ခတ္လိုက္ျခင္းဟာ ေနာက္ကမာၻျခမ္းတစ္ခုက ေလမုန္တိုင္းတစ္ခုနဲ႔ ပတ္သက္မႈရွိတယ္ဆိုတဲ့ အယူအဆလား။ မွန္ေကာင္းမွန္ႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။ ဒါဆို နင္ အခု လက္ခုပ္ေလးတစ္ခ်က္ေလာက္ ခပ္ျဖည္းျဖည္း တီးၾကည့္ပါလား။ တစ္ေနရာမွာ ျပင္းထန္တဲ့ ငလ်င္ႀကီး တစ္ခုခု လႈပ္သြားမလားလို႔။ ၾကာသမေတးၿဂိဳလ္ႀကီးေပၚမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့။ ဆက္စပ္ပတ္သက္မႈေတြပါ။ ဒီလိုသာဆို ငါတုိ႔ ဘာမွမလုပ္ရဲေတာ့ဘဲ ေနမွာေပါ့။ ငါ ေျပာခ်င္တာက အဲဒီလို ဆက္စပ္ပတ္သက္မႈေတြ ပ်က္တဲ့ျဖစ္စဥ္ကို ေျပာခ်င္တာ။ ဇီတာ ဆိုတာ အဲဒီ သေကၤတပဲ။ ျဖစ္စဥ္အားလံုးမွာ အေျခခံဆက္သြယ္ေပးမႈ တစ္ခုရွိတယ္။ အဲဒီဆက္သြယ္ေပးမႈဟာ သင့္တင့္တဲ့ အခ်ိန္မတန္ဘဲ ေပ်ာက္ပ်က္သြားခဲ့ရင္ အဲဒီျဖစ္စဥ္ဟာ အခ်ိန္မတန္ဘဲ ကတိမ္းကပါးျဖစ္သြားၿပီး အျခားျဖစ္စဥ္ကို ဝင္ေရာက္ပတ္သက္မႈေတြ ျဖစ္လာတတ္တယ္။ အဲဒီ ျဖစ္စဥ္ကို ေလ့လာလိုက္စားၿပီး ေျပာင္းလဲေပးဖို႔အတြက္ ဇီတာသီအုိရီ လိုတယ္။


ဘာလို႔ ၿမိဳ႕ျပင္လယ္ကြင္းေဘးမွာ အရာအားလံုး ေလးနက္ေနပါသနည္း။


နင္သိထားသမွ် ငါ့ကို အကုန္ေျပာျပမွ ျဖစ္မယ္ဟ။ နင္ ခံစားမိသမွ် နင္ စိတ္ထဲ ေတြးမိသမွ်ေတြေပါ့။ ငါကလည္း နင့္ကို အားလံုးေျပာျပဖို႔ ေခၚလာတာ။

ငါ ဘာမွမသိဘူး။ တစ္ခါတစ္ေလ ငါ ေၾကာက္တယ္။ ဘာကိုမွန္းလဲ မသိဘူး။

ငါလည္း ဘာမွေတာ့ သိပ္မသိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ငါတို႔ထက္ပိုသိတဲ့ လူတစ္ေယာက္ ေရာက္လာလိမ့္မယ္လို႔ ငါ ထင္ေနတယ္။ သူနဲ႔ ေတြ႔ၿပီးရင္ ငါတုိ႔ တစ္ခုခု ျဖစ္ၾကလိမ့္မယ္လို႔လည္း ငါ ထင္ေနတယ္။ ငါ နင့္ကို အကုန္ေျပာျပထားမွ ျဖစ္မယ္လို႔လည္း ငါ့စိတ္ထဲ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ အသိေပးခံရသလုိ ျဖစ္ေနတယ္။ စိတ္ရွည္ရွည္ နားေထာင္ေပးဟာ။

ဒီလိုဟ ...............
.........................
.........................
........................။

မ်ားျပားလွပါ၏။ က်ယ္ဝန္းလွပါ၏။ တစ္စံုတစ္ရာကို ပိုၿပီးသိလာသလုိ ခံစားလာရသည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ တစ္စံုတစ္ရာမွပို၍ ေဝးကြာသြားသလိုလည္း ခံစားေနရ၏။ ထူးဆန္းမႈေပါင္းမ်ားစြာ၊ တုိက္ဆိုင္မႈေပါင္းမ်ားစြာ၊ မ်ားျပားလွေသာ ေလ့လာေတြ႔ရွိ မွတ္တမ္းတင္ထားမႈမ်ား။ ဤကိစၥမ်ားတြင္ သူ မည္မွ် အာ႐ံုစူးစိုက္ထားခဲ့ေလသလဲ။ သူက ဘာလဲ။ မိမိကေရာ ဘာလဲ။ အျခားသူေတြကေရာ ...။ အေတြးေတြ အေတြးေတြ။


'ေနဝင္ေတာ့မယ္ဟ၊ ျပန္ၾကရင္ေကာင္းမယ္'


ကာလၾကာျမင့္စြာ တိတ္ဆိတ္သြားခဲ့ၾကၿပီးေနာက္ ကိုယ့္အေတြးႏွင့္ ကိုယ္စီ မည္မွ် ေမ်ာလြင့္သြားခဲ့ၾကသနည္း။ သူ႔စကားသံၾကားမွ သတိဝင္လာ၏။ အိုး ... ဘယ္အခ်ိန္တုန္းကတည္းက အတူယွဥ္ထုိင္ရင္းမွ သူ႔ပခံုးေပၚ ေခါင္းမွီထားခဲ့ေလသနည္း။

ထိုေန႔တစ္ေန႔က မ်က္႐ႈလေရာင္တစ္ေယာက္ မသိနားမလည္မႈမ်ားႏွင့္အတူ ရွက္ျခင္းမ်ားစြာျဖင့္ ကုန္လြန္လိုက္ရေလသည္။


လူေတြဟာ

သိပ္ေသးေကြးပါတယ္

သိပ္အားနည္းပါတယ္

မသိနားမလည္တာေတြလည္း

သိပ္ၿပီးမ်ားလြန္းတယ္

ေနရာယူႏိုင္မႈ

သိပ္က်ဥ္းတယ္

အခ်ိန္ရရွိမႈလည္း

သိပ္နည္းေနျပန္ေရာ

လူေတြဟာ

သူ႔အစြမ္းအစေတြ ဘယ္ေလာက္ရွိမွန္း

သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ မသိႏိုင္ခင္မွာ

ၿပီးဆံုးေအာင္

မရွာေဖြရေသးခင္မွာ

ေသဆံုးသြားတတ္ၿမဲ

စၾကဝဠာထဲ

လူဆိုတာ သိပ္ေသးဖြဲလြန္းတယ္။
ဘယ္သူက ထအႀကံရ၍ ဘယ္သူက လိုက္ေျမႇာက္လိုက္ၾကသည္မသိ။ ဘယ္သူမွလည္း အားၾကတာမဟုတ္ပါဘဲႏွင့္ ေခ်ာင္းသာႏွစ္ညအိပ္သြားရန္ စီစဥ္ျဖစ္ၾကေလ၏။

ေသခ်ာတာကေတာ့ ၿမိဳ႕ျပႀကီး၏ နိစၥဓူဝမ်ားကို ၿငီးေငြ႔ေနၾကတာႏွင့္လည္း အားလံုး လာတိုက္ဆိုင္ေနၾကပံုရ၏။ ဘယ္မွမွ မျငင္းၾက။ ႐ုတ္တရက္ ၾကား ၾကားျခင္းကေတာ့ အားလံုးတစ္ခါခါ ျဖစ္ၾကေသး၏။ မအားပါဘူးဆိုမွ ဘယ္သူက ဒီကိစၥထရွည္တာတံုးဟု တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ လြဲခ်ၾကေသး၏။ အမွန္ေတာ့ အားလံုး စိတ္ပါၾကသည္သာ ျဖစ္၏။ ခရီးသြားခ်င္ေနၾကသည္မွာေတာ့ အားလံုးအတူတူ။ ေနာက္ဆံုး ေဇာ္ဝါး ကေနဒါမွ ျပန္ရောက္လာျခင္းကို လႊဲခ်လိုက္ၾက၏။ သင္း ျပန္ေရာက္ လာၿပီး ဆတ္ေဆာ့သျဖင့္သာ အားလံုးမအားသည့္ၾကားမွ အားနာပါးနာ သြားၾကရပံုမ်ဳိး ဖမ္းၾက၏။ ဘယ္သူမွ မေနခဲ့ၾကျခင္းကိုက ဘယ္ေလာက္ ေလွ်ာက္ေျပာေနေန သူငယ္ခ်င္းမ်ားစု၍ ခရီးထြက္ခ်င္ေနၾကသည္က ထင္ရွား၏။ ေဇာ္ဝါးကလည္း ထုိသည္ကို သိ၏။ သူပင္ တရားခံအျဖစ္ ခံလိုက္ေလသည္။ ဟိုလူ႔ ဖုန္းဆက္လိုက္၊ ဒီလူ႔ ဖုန္းဆက္လိုက္ႏွင့္ပင္ လိုက္စီစဥ္ေနလိုက္ေသး၏။ အမွန္ေတာ့ သူ စီစဥ္စရာ အေထြအထူး လိုလွသည္မဟုတ္။ tour လုပ္ငန္းလုပ္ေနေသာ ရဲသင္ရံႏွင့္ တပည့္တပန္း ေပါမ်ားလွေသာ တင္ေမာင္ ပါလာသည္ႏွင့္ပင္ အဆင္အေတာ္ေျပေနၿပီ ျဖစ္၏။ ေဇာ္ဝါး တာဝန္ကား မင္း လုပ္လို႔ အလုပ္ေတြပ်က္တယ္ ဟူေသာ သိပ္မညည္းခ်င္းဘဲ ညည္းၾကသည့္ဒဏ္ ခံ႐ံုသာ ရွိ၏။

ရဲသင္ရံ၊ ေမႏိုးႏွင့္ ခ်ဳိႀကီးတို႔မွ ေနေရးထိုင္ေရး၊ စားေရးေသာက္ေရး အကုန္စီစဥ္ၾက၏။ သူတို႔လုပ္ေနက်ကိုး။ တင္ေမာင္မွ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ယူသြားခ်င္ၾကေသာ ပစၥည္းပစၥယမ်ား အားလံုးကို lite truck တစ္စီးေပၚ စုတင္ကာ သူ႔တပည့္ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ အရင္လႊတ္လိုက္၏။ သူ ဝယ္သိမ္းထားသည့္ banana boat ေတြေရာ၊ မီးပံုပြဲလုပ္ဖို႔ ပစၥည္း ပစၥယေတြေရာ၊ ခြင့္ျပဳလွ်င္လႊတ္ရန္ မီး႐ႈးမီးပန္းေတြေရာ၊ စက္ဘီးေတြေရာ၊ ေနာက္ဆံုး စြန္လႊတ္ရန္ ပစၥည္းမ်ားမွအစ ငါးမွ်ားတံႏွင့္ ဗာဟီရ စံုစီနဖာ အားလံုးပါ၏။ သူတို႔အားလံုးကေတာ့ တင္ေမာင္၏ ပူပူေႏြးေႏြး အ႐ံႈးေပၚထားေသာ super custom ႀကီးႏွင့္ လစ္ရန္ ႀကံၾက၏။ ဒ႐ိုင္ဘာ မေခၚ။ တင္ေမာင္မွ သူ႔ကားသူ ကိုယ္တိုင္ေမာင္းမည္ အဆိုတင္သြင္း၏။ သူစိမ္းလူမပါဘဲ သူတို႔ခ်ည္းသြားရမွာ ပိုအႀကိဳက္ေတြ႔သျဖင့္ ကန္႔ကြက္မဲမရွိ အားလံုး ေထာက္ခံၾကေလ၏။

မ်က္႐ႈလေရာင္ကို သြားဝိုင္းေခၚၾက၏။ ပထမ အင္တင္တင္ ျဖစ္ေနေသးေသာ္လည္း မိန္းကေလးအေဖာ္ ေမႏိုးပါသည္က တစ္ေၾကာင္း၊ တစ္သက္လံုးေပါင္းသင္းလာသည့္ အေကာင္ေတြႏွင့္ သြားရမွာ ျဖစ္သည္က တစ္ေၾကာင္း၊ ေနာက္ဆံုး သူ ကိုယ္တုိင္လည္း ၿမိဳ႕ျပႀကီးကို ေခတၱ ေရွာင္ရွားေနလိုသည္က တစ္ေၾကာင္းတို႔ေၾကာင့္ ပါလာေလေတာ့၏။ အန္ကယ္ဖရက္ဒီႀကီးက သူပါလိုက္မည္ လုပ္ေနေသးသျဖင့္ အမ်ဳိးမ်ဳိး ေရွာင္ကြင္းေနၾကေသး၏။ ေနာက္ဆံုး စကားတတ္လွေသာ ေဇာ္ဝါး ဘာသြားေျပာလိုက္သည္ မသိ။ သူမလိုက္ေတာ့ဘဲ သူ႔တူမကိုသာ စိတ္ခ်လက္ခ် ထည့္လိုက္ေလေတာ့မွ သက္ျပင္းခ်ၾကရကုန္၏။

ရဲသင္ရံ၊ ေမႏိုးႏွင့္ တင္ေမာင္တို႔ ပူးေပါင္း၍ မနက္အေစာႀကီး အတင္းလိုက္ႏႈိး၏။ ေဇာ္ဝါးက ခရီးအမ်ဳိးမ်ဳိး သြားေနက် လူစားျဖစ္၍ အဆင္သင့္ ေတြ႔၏။ ေခၚတင္သြားၾကၿပီး ခ်ဳိႀကီးဆီ သြား၏။ အီးအီးအဲအဲ အပ်င္းႀကီးေနကာ တမင္ေပ၍မထဘဲ ေန ေနသျဖင့္ အတင္းႏႈိးကာေခၚလာရ၏။ အိမ္ခ်င္းကပ္လ်က္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ရဲသင္ရံမွ မ်က္႐ႈလေရာင္အား မိန္းကေလးမို႔ ျပင္ျပင္ဆင္ဆင္ အခ်ိန္ပိုရေအာင္ ေနာက္ဆံုးမွ တစ္ခါျပန္လာဝင္ေခၚ၏။ သို႔ေသာ္ မ်က္႐ႈလေရာင္မွာ အဆင္သင့္ေစာင့္ေနသည္ကို ေတြ႔ၾကရ၏။ အားလံုးစံု၍ ရန္ကုန္က စထြက္ေတာ့ မနက္ေလးနာရီခြဲၿပီ။ ထုိသုိ႔ျဖင့္ ...

"ေဟ့ေကာင္  တင္ေမာင္၊ မင္း ကိုယ့္လားကိုယ္စီး ခႏၲီးေရာက္ေရာက္လုပ္ဖို႔ မစဥ္းစားနဲ႔၊ ျဖည္းျဖည္းေမာင္း၊ မင္းအေၾကာင္း ငါသိတယ္၊ ၿမိဳ႕ျပင္ထြက္တာနဲ႔ ေသာက္ရမ္းလုပ္မယ့္ေကာင္"

"ခ်ဳိႀကီး ငါ ဘယ္ေလာက္ေမာင္းေနလို႔လဲ၊ ရွစ္ဆယ္ေတာင္ မရွိဘူး၊ ေနစမ္းပါဦး၊ ခါတိုင္း ခရီးသြားရင္ လူတုိင္းေျပာတယ္၊ မင္းဟာ ေနာက္ခန္းတစ္ေခ်ာင္ေခ်ာင္မွာ ၿပိတၱာႀကီး အရက္မူးေနသလို ေသေအာင္အိပ္ၿပီး လိုက္ေနက်ဆိုကြ၊ အခု ဘာကိစၥ ေခါင္းခန္းမွာ ငါ့ေဘးလာထုိင္ၿပီး ျပဴးတူးၿပဲတဲ ျဖစ္ေနတာတံုး"

"မင္း ေမာင္းတာ စိတ္မခ်လို႔ကြ"

"ေအာင္မာ၊ ဝပ္ေရွာ့ပိုင္ရွင္ေမာင္းတာကိုမ်ား၊ မင္းက ကားအေၾကာင္း ဘယ္ေလာက္သိလို႔လဲ"

"ေဟ့ေကာင္ေတြ နားညည္းတယ္ကြာ၊ ဒီမွာ အားလံုး ျပန္မွိန္းေနၾကတာကို"

"ဘယ္သူကမွ ဘာမွမေျပာတာကို မင္းက ဘာကိစၥ လာေဟာင္ေနရတာတံုး"

"ဟ မင္းတုိ႔ႏွစ္ေကာင္ဟာ ကားစထြက္ကတည္းက အယ္လ္တန္ဂၽြန္ဟာ ေယာက်္ားႀကီးပါ အေျခာက္ႀကီးပါနဲ႔ ျငင္းခဲ့ၾကၿပီးၿပီ၊ အခုလည္း ေနာက္တစ္မ်ဳိး ထပ္ျငင္းၾကဖို႔ လုပ္ေနၾကျပန္ၿပီ၊ နားညည္းတယ္ကြ၊ သည္းမခံႏုိင္ေတာ့ဘူး"

"ေဇာ္ဝါး ... မင္း လူတကာနဲ႔ ခရီးသြားရင္ သည္းခံခဲ့တာေတြ ငါတုိ႔နဲ႔က် အေႂကြးလာဆပ္ေနတာလား"

"မင္းတုိ႔ဟာကလည္းကြာ"

"မဟုတ္ဘူး ရဲသင္၊ ငါေျပာျပမယ္၊ မင္းေတာ့ ဘယ္လို အလုပ္တြဲလုပ္ေနတယ္ မသိဘူး၊ ဒီအေကာင္ဟာ ငယ္ငယ္ကတည္းက သိပ္ပစိပစပ္မ်ားတဲ့ေကာင္၊ ခုနက ၾကည့္ပါလား၊ တင္ေမာင္က အယ္လ္တန္ဂၽြန္ ဘာႀကီးျဖစ္ျဖစ္ ငါနဲ႔မဆိုင္ဘူးဆိုၿပီး ၿပီးသြားတာေတာင္ ဒီေကာင္က မၿပီးဘူး၊ မင္း ေသခ်ာမသိဘဲ လာျငင္းတာ ဘာညာနဲ႔ ဆက္ခ်င္ေသးတယ္၊ ခ်ဳိႀကီးက မိန္းမပါးစပ္နဲ႔ေကာင္"

"ေဇာ္ဝါး နင္ေနာ္ ငါတို႔ကို မေစာ္ကားနဲ႔"

"ဟ မ်က္႐ႈ၊ နင္ အိပ္ေနတာ မဟုတ္ဘူးလား"

"အိပ္လို႔ရမလားဟဲ နင္တို႔ ဒီေလာက္ဆူညံေနတာ"

"ေနပါေစ မေျပာနဲ႔ ေဇာ္ဝါး၊ ဒီအေျခာက္မႀကီး ငါ့လာျငင္းေနတာ ေကာင္းတာ"

"တင္ေမာင္ မင္း ေစာ္ကားလွခ်ည္လား၊ ေဟ့ေကာင္ေတြ မင္းတို႔ ေတြ႔တယ္ေနာ္၊ ဘယ္သူအရင္ ရန္စလဲဆိုတာ၊ ငါ့ကို ၾကည့္စမ္း တင္ေမာင္ ဘယ္ေနရာ ေျခာက္ေနတဲ့႐ုပ္ ေပါက္ေနသလဲ"

"မင္း ေသာက္႐ုပ္ႀကီးမ်ားကြာ၊ ပိုက္ဆံရမယ္ဆိုေတာင္ မၾကည့္ဘူး၊ အခု ငါ ကားေမာင္းေနတာ ပိုေတာင္ မၾကည့္ေသး၊ မင္းက ႐ုပ္ကေျခာက္တာ မဟုတ္ဘူး၊ စိတ္က တိတ္တိတ္ပုန္း ေျခာက္ေနတာ၊ ဒါေၾကာင့္ မင္း အယ္လ္တန္ဂၽြန္က အေျခာက္ႀကီးပါလို႔ အတင္း သက္ေသထူခ်င္ေနတာ"

"ဟာကြာ အစက ျပန္စၾကျပန္ၿပီ၊ ငါ ေျပာတယ္ ေဇာ္ဝါး ... မင္း သြားျပန္မစပါနဲပဆို"

"မဟုတ္ဘူး ရဲသင္ ... ငါက ခရီးသြားရင္ အိပ္တတ္တဲ့ေကာင္ကြ၊ ဒီေကာင္ေတြ အလကားေနရင္း အဓိပၸာယ္မရွိတာ ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ ျငင္းေနလို႔ဟ"

"နင္တုိ႔ကလည္းဟာ ငါ့ေဘးက ေမႏိုးပဲ ေကာင္းတယ္၊ နင္တို႔ ဒီေလာက္ဆူေနတာေတာင္ အိပ္ေပ်ာ္သြားၿပီ"

"နင္ မေက်နပ္ရင္ နင္လည္း အိပ္ေလ"

"အိပ္မရလို႔ေပါ့ဟဲ့၊ နင္တုိ႔ အသံၿပဲႀကီးေတြနဲ႔ ဒီေလာက္ ေအာ္ဟစ္ျငင္းခုန္ေနၾကတာ၊ အစက ေရွ႕ဆံုးက ႏွစ္ေကာင္ထဲ ျငင္းေနတုန္းက ငါေမွးေမွး ေမွးေမွး ျဖစ္သြားေသးတယ္၊ အခု နင္တို႔ပါ ထပ္ပါလာလို႔ ငါ ျပန္ႏိုးလာတာ"

"ေန ေန ... မင္းတုိ႔အားလံုး ေအးေအးသာေန၊ ဒီအေျခာက္မႀကီးကိုသာ ငါနဲ႔ ေပးျငင္းလိုက္"

"ေဟ့ေကာင္ မင္း လုပ္လာျပန္ပလား"

"တင္ေမာင္ရာ ... ဒီေလာက္စကားမ်ားတဲ့ေကာင္ကို သြားမစစမ္းပါနဲ႔၊ မၿပီးႏိုင္မစီးႏိုင္ ရွိလြန္းလို႔"

"မင္း မသိဘူး ရဲသင္၊ ဒီေကာင္ ငါ့လာျငင္းေနသေရြ႕ ငါေမာင္းရတာ အိပ္မငိုက္ဘူးေလကြာ၊ ကက္ဆက္ေတြ ဒီဗီဒီေတြေတာင္ ဖြင့္စရာမလိုဘူး ဟား ဟား"

"ေသနာက်က ငါ့ပါ အိပ္မရေအာင္ လာလုပ္ေနတာကိုး"

"မင္းဘာလို႔ ငါ့ေဘး လာထုိင္လဲ"

"ေတာ္ၿပီ ေဟ့ေကာင္ ... ငါအိပ္ၿပီ"

"ေနစမ္းပါဦး ခ်ဳိႀကီးရာ၊ ငါ သတိရတာ ေနာက္တစ္ခု မင္းနဲ႔ ေဆြးေႏြးမလို႔၊ အိုဘားမားက နဂိုတုန္းက လူျဖဴတဲ့ကြ၊ သူ ႏိုင္ေခ်ရွိလာေတာ့မွ အေမရိကန္သမိုင္းမွာ လူမည္းပထမဆံုးသမၼတ ျဖစ္တယ္ဆိုတာ မွတ္တမ္းတင္ႏိုင္ေအာင္ ပလတ္စတစ္ဆာဂ်ရီေတြ ဘာေတြ ေလွ်ာက္လုပ္ခဲ့တာကြ"

"ဟ အာ ... တင္ေမာင္ မင္း လုပ္ၿပီကြာ"

"ေအးေလ၊ အေမရိကန္သမိုင္းကို သမၼတထက္ သူပိုသိတယ္လို႔ ယူဆေနတဲ့ေကာင္ကိုမွ"

"တင္ေမာင္ ... နင္ဟာေလ"

"ဘာလဲ မ်က္႐ႈ ... နင္က မျဖစ္ႏိုင္ဘူးေတြ ဘာေတြ ေျပာမလို႔လား၊ ဒါဆို နင္ေျပာ၊ ဟစ္တလာ ဘယ္မွာေသသြားသလဲ ကဲ"

"အား ... အားလံုး ခဏေနဦး"

"ေအး ေျပာ ခ်ဳိႀကီး"

"တင္ေမာင္ ... မင္း လိုေကာင္မ်ဳိးသာ သမိုင္းဆရာျဖစ္ရင္ ေနာင္လာေနာက္သားေတြအတြက္ အေတာ္ ရင္ေလးစရာေကာင္းတယ္၊ လူျဖဴကို လူမည္းလုပ္လို႔ ရမလားကြ"

"မုိက္ကယ္ဂ်က္ဆင္က မည္းရာက ျဖဴမသြားလို႔ မင္းႀကီးေတာ္ႀကီးလို ညိဳတိုတိုႀကီး ျဖစ္ေနလို႔လား"

"ဒီမွာေဟ့ေကာင္ ... အုိဘားမားဆုိတာက ၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္လား ဘာလားက စၿပီး ..."

"လုပ္ၾကျပန္ၿပီကြာ"

မည္သို႔ဆုိေစ မိုးလည္းလင္းလာၿပီ ျဖစ္၍ ေမႏိုးမွလဲြၿပီး အိပ္မရၾကေတာ့။ ကားေလးမွာ တရိပ္ရိပ္ေျပးဆဲ ...။

ကီလိုတစ္ရာနီးပါး တင္ေမာင္ ထံုးစံအတိုင္း နင္းေနၿပီျဖစ္သည္ကို ခ်ဳိႀကီး ေမ့သြားၿပီ။ အိုဘားမား ျဖဴျခင္းမည္းျခင္းကိစၥကို ျငင္းခံုေလ၏။ က်န္သည့္သူမ်ားကလည္း အိပ္မရေတာ့သည့္ အတူတူ အေရမရ အဖတ္မရ စဥ္းစားမိသမွ် ေလွ်ာက္ဝင္ျငင္းၾက၏။ ကားေလးထဲတြင္ ဆူညံေနေလေတာ့၏။ ေမႏိုးကေတာ့ ေလယာဥ္ ဘယ္ေလာက္ဆူဆူ ဘာျဖစ္ျဖစ္ေတာင္မမႈဘဲ အိပ္ေရးမပ်က္ခဲ့သူျဖစ္ရာ သူတို႔ေလာက္ေတာ့ မမႈ၊ အားရပါးရ အိပ္ကာ ပါလာ၏။ ခ်ဳိႀကီးမွလည္း တစ္ေယာက္ႏွင့္အမ်ား ျဖစ္ေနသည္ကို အေလွ်ာ့မေပးဘဲ အိုဘားမားကို သူ႔ေယာကၡမအလား ကာကြယ္ေလ၏။ ထုိသို႔ျဖင့္ ....

ပန္းတေနာ္ ေရာက္လာၾကေလေသာ္ တင္ေမာင္မွ ဆူညံျငင္းခံုေနၾကေသာ စကားဝိုင္းကို အတင္းေအာ္ျဖတ္ကာ ခဏနားၾကမလားဟု ေမး၏။ ကိုယ္မေမာင္းရတုိင္း ယာဥ္ေမာင္းကို ႏွိပ္စက္လိုၾကသည့္အေလ်ာက္ မရပ္နဲ႔ မရပ္နဲ႔ တစ္ခါတည္းေရာက္ေအာင္ ဆက္ေမာင္းဟု တညီတၫြတ္တည္း ဝုိင္းေအာ္ၾက၏။ ထုိအသံေၾကာင့္ ေမႏိုးျပန္၍ ႏိုးလာကာ တင္ေမာင့္ထံမွ ဒ႐ိုင္ဘာတာဝန္ကို သူ ေမာင္းၾကည့္ခ်င္သည္ဟုဆိုကာ အတင္းလုယူ၏။ တင္ေမာင္မွာ ဝမ္းသာအားရ တာဝန္လႊဲေပးကာ အားလံုး ဟားေနသည့္ၾကားမွ ကားကို ေမႏိုးလက္ အပ္ကာ ရဲသင္ရံႏွင့္ ေဇာ္ဝါးၾကား အတင္းဝင္အိပ္ေလ၏။ ကားေမာင္းကၽြမ္းက်င္သေလာက္ ကားေမာင္းၾကမ္းေသာ ေမႏုိးမွာ အေသေမာင္းေလ၏။ ေရွ႕ခန္းမွ ခ်ဳိႀကီးမွာ ဘယ္သူ႔ကိုမွ် မျငင္းအားေတာ့ဘဲ မ်က္လံုးႀကီးျပဴးကာ ခါးပတ္ေတြဘာေတြ ေကာက္ပတ္၍ ျဖည္းျဖည္းဟဲ ျဖည္းျဖည္းဟဲ့ ႏွင့္ လိုက္ေလ၏။ ေနာက္ခန္းထဲမွ လူမ်ားကာ တင္ေမာင္ကို ဝုိင္းဝန္း၍ အတင္းထု႐ိုက္ ႏႈိးၾကေသာ္လည္း တင္ေမာင္မွာ ေပခံကာ မရရေအာင္ အိပ္ေလရန္ ႀကံေလ၏။ ထုိသို႔ျဖင့္ ႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္ ျဖစ္လာၾကရင္း ဥတိုေခ်ာင္းကူးတံတားအထိ ေရာက္လာၾကေလသည္။ ထုိအခါ ရဲသန္ရံမွာ ႐ုတ္တရက္ သတိရ၍

"ေဟ့ေကာင္ ခ်ဳိႀကီး ခ်ဳိႀကီး"

"ဘာလဲဟ ... ဟဲ ဟဲ့ ေမႏိုး ဆုိင္ကယ္ ဆုိင္ကယ္"

"လြတ္ပါတယ္ ကိုခ်ဳိႀကီးရဲ႕"

"ခ်ဳိႀကီး ငါတုိ႔ ကိုေအးဝင္းေက်ာ္ဆီ ခဏဝင္မယ္ဆို၊ မင္းပဲ ေပးစရာတစ္ခု ယူလာတယ္ဆို၊ အခု ဥတိုေတာင္ ေရာက္ေနၿပီ"

"ဟ ေအး ... ဒီေကာင္မေလးကို ကားၾကည့္ေပးေနတာနဲ႔ ေမ့သြားၿပီဟ၊ ပုသိမ္မွာတုန္းက ငါ ေျပာမလို႔၊ အဝုိင္းကို ေသာက္ရမ္းေကြ႔ခ်တာနဲ႔ ငါ ေမ့သြားတာဟ"

"ေမႏိုးမွ မသိတာ၊ ကိုကို႔တုိ႔က ေမႏိုးမွ မေျပာထားတာကိုး"

"ဘယ္သူတံုးဟဲ့ ခ်ဳိႀကီး"

"အာ မ်က္႐ႈကလည္း ... ဟုိတစ္ခါ နင္ေျပာဖူးတဲ့ ကိုေအးဝင္းေက်ာ္ေလ"

"ဟင္"

တစ္မ်ဳိးျဖစ္သြားေသာ မ်က္႐ႈကို ရဲသင္ရံ လွည့္ၾကည့္လိုက္ၿပီးေနာက္

"ထားလိုက္ပါေတာ့ကြာ၊ အျပန္မွ ဝင္ရင္ဝင္ေတာ့ေပါ့၊ ဒီေတာင္ေရာက္ေနၿပီ ဥစၥာ၊ ေမႏိုး ရတယ္၊ ဆက္ေမာင္း ဆက္ေမာင္းလိုက္ေတာ့"

အရွိန္ေလွ်ာ့ထားေသာ ေမႏိုးမွာ တံတားကို ျဖတ္ၿပီးေနာက္ အရွိန္ျပန္တင္ေလ၏။ ခ်ဳိႀကီးမွာ လန္႔သြားၿပီး

"ဟဲ ျဖည္းျဖည္းဟဲ့ ျဖည္းျဖည္း"

"အဲဒီ အေျခာက္မႀကီးဟာ ေသတစ္ေန႔ ေမြးတစ္ေန႔ ေအးေအးစီးလိုက္လာတာ မဟုတ္ဘူး"

တင္ေမာင္က မၾကားတၾကား ေျပာေသာ္လည္း အားလံုးၾကားေအာင္ နဂိုကတည္းက က်ယ္က်ယ္ေျပာျခင္း ျဖစ္၍ အားလံုးၾကားကာ ဝါးခနဲ ျဖစ္ၾက၏။ ခ်ဳိႀကီးမွ တင္ေမာင္အား ေထာပနာေလသည္။

"ေခြးသား"

ထုိသို႔ျဖင့္ ....

ပင္လယ္ျပင္က်ယ္ႀကီးကို ေတြ႔ေသာ္ အားလံုးေပ်ာ္သြားၾကေလသည္။ ဆယ္ေက်ာ္သက္ အရြယ္မ်ားသို႔ ျပန္ေရာက္သြားသလို အားလံုး ျပန္ခံစားၾကရ၏။ ကားမွ ဟိုတယ္ထဲ မေရာက္ေသး။ ဘာမွန္းမသိ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ လက္ဝါးခ်င္း ႐ိုက္ၾက၏။ ဟိုတယ္ထဲသို႔ ေဝါခနဲ ကားဝင္ရပ္လိုက္ေသာ္ တင္ေမာင္ ႀကိဳလႊတ္ထားေသာ ခ်ာတိတ္ႏွစ္ေယာက္မွ အဆင္သင့္ ေစာင္ေနၾက၏။ အျခားသူမ်ား မေျပာႏွင့္။ ေမႏိုးသည္ပင္ ကားရပ္လိုက္ၿပီသည္ႏွင့္ တံခါးဖြင့္သင္းကာ တံခါးပင္ ျပန္မပိတ္ေတာ့ဘဲ ပင္လယ္ထဲ ဆင္းေျပးသြားၾကသူမ်ားေနာက္ ေျပးလိုက္ေလ၏။

အဝတ္လဲဖို႔ ဘယ္သူမွ မစဥ္းစား။ ေရထဲ ဆင္းေျပးၾက၏။ တင္ေမာင္ႏွင့္ ခ်ဳိႀကီးမွ ေဇာ္ဝါးကို ေရထဲႏွစ္ရန္ ႀကံၾက၏။ နဂိုကတည္းက သူတို႔ထက္ ေရကူးပိုက်င္လည္၍ သူတို႔ထက္ အေတြ႔အႀကံဳပိုမ်ားေသာ ေဇာ္ဝါးမွာ နစ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ကာ ေရငုပ္ၿပီး ခ်ဳိႀကီးေျခေထာက္ကို ဆြဲေလ၏။ ရဲသင္ရံပါ ေရာက္လာကာ ေဇာ္ဝါးကို ကူညီ၍ ခ်ဳိႀကီးကို ျပန္ႏွစ္ေလ၏။ တင္ေမာင္ကပါ ခ်ဳိႀကီးကို သစၥာေဖာက္ေလေသာ္ သံုးေယာက္တစ္ေယာက္ ျဖစ္၍ ခ်ဳိႀကီး အႏွစ္ခံရကာ ဝူးဝူးဝါးဝါး ျဖစ္ေလ၏။ ခ်ဳိႀကီး ျပန္ေပၚလာလွ်င္ မ်က္႐ႈႏွင့္ေမႏိုးမွာ သဲမ်ားျဖင့္ ဝုိင္းေပါက္ၾက၏။ လြတ္လပ္စြာ ကေလးမ်ား ျပန္ျဖစ္သြားၾကေလၿပီ။ ပင္လယ္သည္ (သို႔မဟုတ္) သဘာဝတရားသည္ လူတုိ႔အား အေရာင္ အစြန္းအထင္း မရွိေသာ အျဖဴေရာင္သတၱဝါမ်ားအျဖစ္ နဂိုအေျခအေနသို႔ ျပန္ေရာက္သြားေစခဲ့ေလသည္။ ေခ်ာင္းသာသို႔ သူတို႔ ေရာက္သြားၾကသည္က ေန႔ခင္းႀကီး။ ေခ်ာေမာလွပသည့္ ေကာင္မေလးႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ ေကာင္ေလး ေလးေယာက္တို႔ ဝုန္းဒိုင္းႀကဲ ေရထဲေျပးဆင္းသြားၾကၿပီး ေသာင္းက်န္းေနၾကသည္ကို ျမင္သူမ်ား အံၾသၾကေလ၏။ ထိုအထဲတြင္ ႀကိဳတင္ဘြတ္ကင္ လုပ္ထားေသာ ဟိုတယ္ႀကီးမွ ဝန္ထမ္းမ်ားႏွင့္ တင္ေမာင့္တပည့္ေလး ႏွစ္ေယာက္လည္း ပါ၏။ သူတုိ႔သိထားသည္က ခပ္ငယ္ငယ္ ပညာတတ္လုပ္ငန္းရွင္ေလးေတြ ေရာက္လာၾကမည္ဟု။ အခု ေတြ႔ရသည္က ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီးခါစ ကေလးေလးေတြလို။ သဘာဝရင္ခြင္တြင္ လူသားသည္ ကေလးေလးေတြမွ်သာ ျဖစ္သည္ ဟူေသာ အေတြးအေခၚမ်ဳိး သူတို႔ မေတြးမိ။ ထုိသို႔ျဖင့္ ....

ေမႏိုးႏွင့္ မ်က္႐ႈလေရာင္က တစ္ခန္း ေန၏။ ရဲသင္ရံတို႔ ေလးေယာက္ကား တစ္ခန္းထဲတြင္ လံုးေထြးေနၾက၏။ ဟုိတယ္မွာလည္း ရဲသင္ရံတုိ႔ႏွင့္ မကင္းရာမကင္းေၾကာင္း ျဖစ္ေလရာ လိုတာျပည့္စံုေအာင္ စီစဥ္ေပးၾက၏။ အားလ့ုး တစ္ေရးတစ္ေမာ အိပ္ၾကၿပီး ေျခာက္နာရီခန္႔ေလာက္တြင္ ျပန္ႏုိးလာၾကေလသည္။ တစ္ခန္းကို တစ္ခန္း ဖုန္းဆက္ေမးၾကၿပီး ပင္လယ္ထဲ မဆင္းၾကေတာ့ဘဲ ဟိုတယ္မွ ေရကူးကန္ထဲတြင္သာ ဆင္းေဆာ့ၾကရန္ ဆံုးျဖတ္ၿပီး ေရကန္ေဘး ဆံုၾကေလ၏။

ခ်ဳိႀကီးမွာ ေန႔လယ္က တစ္ခါ ပယ္ပယ္နယ္နယ္ ခံထားလိုက္ရၿပီး၍ ေရကူးကန္ထဲ မဆင္းေတာ့ဘူးဟု အေၾကာက္အကန္ ျငင္းဆန္၏။ ဘယ္သူမွ ဘယ္လိုမွ ေျပာမရ။ ေနာက္ဆံုး တင္ေမာင္မွ ခ်ဳိႀကီးမဆင္းလွ်င္ သူလည္း မဆင္းေတာ့ဘဲ ကန္ေဘးတြင္ ထုိင္ကာ တစ္ခါတေလအျဖစ္ အပ်င္းေျပ ဘီယာေသာက္ၾကရန္ ႀကံစည္ၾက၏။

ထုိသို႔ျဖင့္ ေလးေယာက္က ေရကန္ထဲ ေရာက္သြားၿပီး ႏွစ္ေကာင္က ကန္ေပါင္တြင္ထိုင္ၿပီး ဘီယာတစ္လံုးသာမွာကာ ေဆးေသာက္သလို ႐ႈံမဲ့ေသာက္ၾကရင္း အျမည္းေပါင္းမ်ားစြာ တစ္မ်ဳိးၿပီးတစ္မ်ဳိး မွာကာ ခြစားၾကေလ၏။ ေဇာ္ဝါးမွာ လူစံုႏွင့္ ေပါင္းသင္းေနသူျဖစ္၍ အနည္းငယ္ ေသာက္တတ္သည့္အေလ်ာက္ ေရထဲေဆာ့လိုက္ ဟုိေကာင္ေတြခြက္မ်ားမွ တစ္ငံုစီ ငံုကာ အျမည္းႏိႈက္စားၿပီး ျပန္ဆင္းေဆာ့လိုက္ လုပ္ေန၏။ ခဏၾကာေသာ္ ရဲသင္ရံ အႀကံႏွင့္ တစ္ဖက္ကို ႏွစ္ေယာက္စီခြဲကာ ကန္တစ္ဖက္ တစ္ခ်က္စီတြင္ ေနေစလ်က္ ကန္လယ္တည့္တည့္ကို တင္ေမာင္တို႔မွ ေက်ာက္စရစ္ခဲေလး တစ္ခဲ ပစ္ခ်ေပးေစၿပီး ေရၿပိဳင္ငုပ္၍ ရွာၾကရန္ လုပ္ၾကေလ၏။ ရဲသင္ရံႏွင့္ ေဇာ္ဝါးမွာ မတိမ္းမယိမ္း ျဖစ္ေသာ္လည္း ေမႏိုးမွာ မ်က္႐ႈထက္ ေရငုပ္ပိုက်င္လည္ေလရာ ႏွစ္ပြဲမွ် ကစားၿပီးေသာ္ ရဲသင္ရံတုိ႔ခ်ည္း ႐ံႈး၍ေန၏။ ထုိသို႔ျဖင့္ တတိယပြဲ စ၏။ ရဲသင္ရံတို႔က ကန္၏ ေရနက္သည့္ဘက္ျခမ္းတြင္ က်ေလသည္။ တင္ေမာင္မွ ေက်ာက္ခဲခ်ေပးလိုက္ရာ အလုအယက္ ငုပ္လိုက္ အသက္တက္႐ႈလိုက္ႏွင့္ ရွိၾကေလ၏။ ထုိစဥ္ မ်က္႐ႈစိတ္ထဲ တစ္မ်ဳိး ျဖစ္လာ၏။ သူတို႔ေလးေယာက္ ကစားေနၾကသည္ကို တစ္စံုတစ္ေယာက္သည္ တစ္ေနရာရာမွ ၾကည့္ေန သလိုလို ထင္လာ၏။ ထုိအထင္မွာ တျဖည္းျဖည္း ေသခ်ာလာေလသည္။ ေရေပၚျပန္တက္ကာ ေရကူးကန္ ပတ္ပတ္လည္ကို ၾကည့္၏။ တင္ေမာင္ႏွင့္ ခ်ဳိႀကီးမွလြဲ၍ ဘယ္သူမွမရွိ။ ေရကူးကန္ထဲတြင္လည္း သူတို႔ ေလးေယာက္သာ ရွိ၏။ မ်က္႐ႈ ဇေဝဇဝါ ျဖစ္သြား၏။ သူ ခံစားေနရသည္ကေတာ့ ေသခ်ာလြန္းေနသည္။ ေသခ်ာေပါက္ တစ္စံုတစ္ေယာက္ ရွိေနသည္။ သူတို႔ကုိ ၾကည့္ေနသည္။

ဒါဆိုရင္ ....

မ်က္႐ႈ ေရေအာက္သို႔ ငုပ္ဆင္းလိုက္၏။ တုိက္တုိက္ဆိုင္ဆုိင္ ရံသင္ရံတို႔ သံုးေယာက္လံုး အသက္တက္႐ႈေနခ်ိန္ျဖစ္၍ ေရေအာက္မွ သူတို႔ေျခေထာက္ေတြသာ ျမင္ေနရ၏။ မ်က္႐ႈ ကန္ေအာက္ေျခ ၾကမ္းနားအထိ ထပ္ငုပ္ကာ ေရေအာက္တြင္ လွည့္ပတ္ၾကည့္မိ၏။ ေရကန္ေအာက္တြင္ မီးလံုးမ်ား ထြန္းထားသျဖင့္ ေကာင္းေကာင္း ျမင္ေနရ၏။ သို႔ေသာ္ ေရကူးကန္၏ ေရနက္ပိုင္း ေထာင့္တစ္ခုတြင္ရွိေသာ မီးလံုးတစ္လံုးမွာ မီးလံုး အားနည္းေနသလိုလို တစ္စံုတစ္ရာႏွင့္ ကြယ္ေနသလိုလုိ ျဖစ္ေနေၾကာင္း မ်က္႐ႈ သတိထားမိလိုက္သျဖင့္ ထုိေနရာသို႔ ငုပ္ရင္း ကူးသြားလိုက္၏။ သြားေနရင္းမွ စိတ္ထဲမွ ခံစားမႈသည္ ပို၍ ေသခ်ာလာသလို ေက်ာ႐ိုးထဲစိမ့္ခနဲ ျဖစ္သြားကာ မ်က္႐ႈ ေရေအာက္တြင္ ၾကက္သီးထသြား၏။ ထုိေနရာႏွင့္ တျဖည္းျဖည္း နီးလာၿပီ။

"ဟင္"

အသြင္သဏၭာန္တစ္ခု။ မ်က္႐ႈမွာ ထိုသဏၭာန္ကိုသာ မ်က္ေျခမျပတ္ စုိက္ၾကည့္ေနမိေတာ့၏။ ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္း မျဖစ္သလို စိတ္ထဲတြင္ ဘာမွ မခံစားရေတာ့။ ဘာခံစားခ်က္မွ မရွိေတာ့။ အရာအားလံုး ဟာလာဟင္းလင္း။ မ်က္႐ႈ အဆုတ္ထဲမွ ေလက်န္မ်ား တျဖည္းျဖည္း ထြက္၍သြားေနသည္ကိုပင္ သတိမရေတာ့။

ျပန္ငုပ္လာၾကေသာ သံုးေယာက္အနက္မွ မ်က္႐ႈကို ေဇာ္ဝါးက ဦးစြာျဖင္၍ ရဲသင္ရံကို လက္ညႇိဳးထိုးျပေလရာ သံုးေယာက္လံုး ျမင္သြားၾကေလသည္။ သံုးေယာက္လံုး ထိတ္လန္႔သြားၾကေလ၏။ သူတို႔ ျမင္ရသည္ကား ....

သူတို႔ကို ေက်ာေပးလ်က္ ေရကန္ေထာင့္တစ္ေနရာတြင္ မည္သည့္ လႈပ္ရွားမႈမွ် မရွိဘဲ လက္ႏွစ္ဖက္ေဘးခ်၍ ေရေအာက္ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ မတ္တတ္ကေလးရပ္ကာ ၿငိမ္သက္စြာ တစ္ေနရာကို စိုက္ၾကည့္ေနေသာ မ်က္႐ႈလေရာင္။ ဆံႏြယ္မ်ားက ေရေအာက္တြင္ ပ်ံဝဲလ်က္။ ႏွာေခါင္းမွ ေလပလံုစီေလးမ်ား တက္လ်က္။

ပထမဆံုး သတိဝင္လာသူမွာ ရဲသင္ရံ။ ငါးတစ္ေကာင္လို မ်က္႐ႈလေရာင္ ရွိရာသို႔ ေလွ်ာခနဲ ေရာက္သြား၏။ ခ်က္ခ်င္း ကပ္လိုက္လာသူက ေရသူမေလးတစ္ေယာက္လို က်င္လည္လွသည့္ ေမႏိုး။ ေဇာ္ဝါးမွာ ေတြေဝ အံ့ၾသေန၍ ေနာက္က်ေလ၏။ အရာအားလံုး လ်င္ျမန္စြာ ျဖစ္ပ်က္သြားေလသည္။

ရဲသင္ရံမွ မ်က္႐ႈလက္ေမာင္း တစ္ဖက္ကို တင္းၾကပ္စြာ ဆုပ္ကိုင္ကာ ေရေပၚကူး၍ တက္လိုက္ခ်ိန္မွာပင္ ေမႏိုးမွာ ေရေအာက္ၾကမ္းျပင္နားထိ ကပ္ငုပ္သြားၿပီး မ်က္႐ႈေပါင္ႏွစ္ဖက္ကို ၿမဲၿမံစြာ ဖက္လိုက္ကာ ၾကမ္းျပင္ကို စံုကန္၍ ၾကမ္းကန္အားႏွင့္အတူတူ သူပါ ေလွ်ာခနဲ တက္လိုက္သြား၏။ ေနာက္ဆံုးေရာက္လာေသာ ေဇာ္ဝါးက ေမႏုိး ေျခဖဝါးႏွစ္ဖက္ကို ထပ္၍ အားႏွင့္ ပင့္တင္ေပးလိုက္ေလသည္။

ေရမ်က္ႏွာျပင္ေပၚသို႔ သံုးေယာက္လံုး ဘြားခနဲ ေပၚလာၾက၏။ ထုိအခ်ိန္တြင္ မ်က္႐ႈလေရာင္မွာ သတိဝင္လာေနၿပီျဖစ္၍ အနီးဆံုး ကန္ေပါင္ဘက္သုိ႔ ခတ္သြားကာ ကန္ေပါင္ကို တြယ္ထားလိုက္ေလသည္။ ေဇာ္ဝါးမွာ မ်က္႐ႈေဘးမွ ခ်က္ခ်င္း ဘြားခနဲ ေပၚလာ၏။ ေရေအာက္မွ ကပ္လိုက္ လာသည္ကိုး။ ရဲသင္ရံႏွင့္ ေမႏုိး ေရာက္လာခ်ိန္တြင္ေတာ့ ေလးေယာက္လံုး တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ ၾကည့္မိၾက၍ တိုင္ပင္ထားၾကသည့္အလား ကန္ေပါင္ေပၚသို႔ ၿပိဳင္တူတက္လုိက္ၾကကာ အခန္းမ်ားရွိရာသို႔ ျပန္သြားၾကေလေတာ့၏။ ဤသည္ကို ကန္ေပါင္တစ္ဖက္တြင္ ျငင္းခံုစကားမ်ားေနၾကေသာ တင္ေမာင္တို႔ႏွစ္ေယာက္ပင္ မသိလုိက္။

ထုိသုိ႔ျဖင္ ....

ညကိုးနာရီခန္႔ ရွိၿပီ။ ကမ္းေျခတြင္ ဘယ္သူမွ သိပ္မရွိေတာ့။ သူတို႔ ေျခာက္ေယာက္မွာ တင္ေမာင့္ တပည့္ေလးႏွစ္ဦး ဖိုေပးထားေသာ မီးပံုကိုဝိုင္းကာ သဲေပၚတြင္ပင္ ေျခပစ္လက္ပစ္ ထုိင္ေနၾကသည္။ အားလံုး အေတြးကိုယ္စီႏွင့္ မီးပံုကိုသာ စိုက္ၾကည့္ေနၾက၏။ ပင္လယ္ဘက္မွ ေလတဟူးဟူး တိုက္ခတ္ေနေလသည္။ လႈိင္းသံမ်ားက တဝုန္းဝုန္းႏွင့္။ ေဇာ္ဝါးမွ သစ္ကိုင္းေျခာက္ေလးတစ္ခုကို မီးပံုထဲ ပစ္ထည့္လိုက္ရင္းမွ

"ငါေတာ့ ေတာ္ေတာ့္ကို အံ့ၾသေနတာ၊ လူတစ္ေယာက္ဟာ ေရေအာက္မွ အဲလိုပံုစံနဲ႔ ေနလို႔ကိုမရဘူး ထင္တယ္၊ တစ္သက္နဲ႔တစ္ကုိယ္ တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးဘူး၊ မင္းတို႔ သိပါတယ္၊ ရြယ္တူခ်င္းအတူတူ ငါက မင္းတို႔ထက္ ေနရာစံုမွာ လူစံု ပိုေပါင္းလာတာ၊ ေရကၽြမ္းတဲ့လူေတြ အမ်ားႀကီး ငါေတြ႔ဖူးတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ေရေအာက္မွာ အဲလိုေနျပႏိုင္တဲ့လူ တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးဘူး၊ အဲဒါေၾကာင့္ ငါ ေၾကာင္ေနၿပီး နည္းနည္း ေနာက္က်သြားတာ၊ တည့္တည့္မတ္မတ္ႀကီးကြာ ငါ့ႏွယ္"

"ကိုေဇာ္ဝါးကလည္း ကိုေဇာ္ဝါး မျမင္လိုက္လို႔၊ ေမႏိုးက ကိုကို႔ကို အံ့ၾသသြားတာ၊ မမကိုလည္း ျမင္ေရာ သူ႔ကိုယ္သူ ဘယ္လုိလုပ္လိုက္လဲ မသိဘူး၊ လက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ေပါင္မွာကပ္ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္း စိၿပီး တစ္ခ်က္သာသာေလးပဲ တြန္းလိုက္႐ံုနဲ႔ ေလွ်ာခနဲ မမဆီ ခ်က္ခ်င္းထြက္သြားတာ အရမ္းျမန္တာပဲ၊ အမွန္မွာ ကိုကိုတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္လံုးက ေနာက္က်ရမွာ၊ ေမႏိုးက မမကို ျမင္လိုက္တာနဲ႔ တစ္ခုခုပဲဆိုတာ ခ်က္ခ်င္းသိၿပီး ခ်က္ခ်င္း စကူးေနၿပီ၊ ကိုကိုတုိ႔က ေၾကာင္ေနေသးတာ၊ ဒါေပမဲ့ မမဆီက် ကိုကိုက အရင္ေရာက္သြားတယ္၊ ေလွ်ာခနဲပဲ"

"အဲဒါ ငါးရွဥ့္ကူးျဖစ္မွာေပါ့"

"ခ်ဳိႀကီး ... အေကာင္းေျပေနတာကို မင္းက တစ္မ်ဳိး"

"ငါ အေကာင္းေျပာေနတာဟ၊ မင္းက ငါတို႔ထဲမွာ ေရအကၽြမ္းဆံုးပါ တင္ေမာင္ရာ၊ တပ္ထဲမွာေတာင္ လူကယ္တဲ့နည္းေတြဘာေတြ သြားသင္ထားတဲ့ေကာင္ မဟုတ္လား၊ ငါးရွဥ့္ကူးလည္း ရွိခ်င္ရွိမွာေပါ့"

"ႀကံႀကံဖန္ဖန္ဟယ္ ခ်ဳိႀကီးရယ္"

လက္ေမာင္းေလးတစ္ဖက္ကို ပြတ္ရင္း မ်က္႐ႈက ဝင္ေျပာ၏။ ရဲသင္မွ မ်က္႐ႈကို လွမ္းၾကည့္ရင္း

"နင့္လက္က ေတာ္ေတာ္ နာေနလား"

"နာတာေပါ့ဟဲ၊ နင့္အားႀကီးနဲ႔ အတင္းညႇစ္ၿပီး ေဆာင့္ဆဲြေခၚသြားတာကို"

ေဇာ္ဝါးမွ ဝင္ေျပာ၏။

"ေနပါဦးကြ ေမႏိုးေျပာတာ ဟုတ္တယ္၊ ငါတုိ႔ရွိေနတဲ့ ေနရာနဲ႔ မ်က္႐ႈရွိေနတဲ့ေနရာ ေျပာမယ္ဆို ကန္သံုးပံုတစ္ပံု နီးပါးေလာက္ေတာင္ ရွိခ်င္ရွိမွာ၊ မင္းက ရႊတ္ခနဲ ခ်က္ခ်င္းေရာက္သြားတာ ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ ရဲသင္"

"ငါလည္း မသိဘူးေလ၊ ကိုယ္ထဲက တစ္ခုခု ေဆာင့္တြန္းလိုက္သလိုမ်ဳိးပဲ"

ခ်ဳိႀကီးမွ မ်က္႐ႈကို လွမ္းေမး၏။

"နင္ လံုးလံုး ေရမမြမ္းဘူးလား"

"မမြမ္းဘူးဟ၊ ဘာမွကို မျဖစ္တာ၊ အဲဒီတုန္းက ငါ ခံစားရတာက ဟာလာဟင္းလင္းႀကီးဟ၊ ေအးခ်မ္းေနတာ"

"ေတာ္ေတာ္ ထူးဆန္းတယ္၊ နင္ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္သိလဲ"

"ပုဏၰား ငါ့လက္ေမာင္း လာကိုင္တာနဲ႔ ငါ ျပန္သိတာ"

ေမႏိုးမွ ဝင္ေျပာ၏။

"ကိုေဇာ္ဝါးႀကီးက အက်င့္ကိုမေကာင္းဘူး၊ ေမႏိုးကို တြန္းတင္တုန္းက ေျခဖဝါးကို ကလိထိုးလႊတ္္လိုက္ေသးတယ္"

"ဘုရားစူးရေစရဲ႕ လက္မနဲ႔ မေတာ္တဆ ကုတ္မိတာပါဆို နင္ကလည္း ဒါပဲျပႆနာရွာေန"

"မင္းတို႔ ျပန္ေျပာပံုအရဆို ေတာ္ေတာ္ ေသေသသပ္သပ္နဲ႔ စနစ္တက် ရွိမွာကြ၊ ငါ မျမင္လိုက္ရတာ နာတာပဲ"

"လုပ္မေနနဲ႔ တင္ေမာင္၊ မင္း ရွိေနလည္း အံ့ၾသလြန္းလို႔ ငါ့လိုေၾကာင္ၿပီး က်န္ခဲ့မွာပဲ၊ ေနစမ္းပါဦး ေမႏိုး ... ညည္း ငါ အခုမွ သတိရတယ္၊ ညည္း ၾကမ္းအထိ ငုပ္ဆင္းသြားၿပီး မ်က္႐ႈေျခေထာက္ကို ဖက္ၿပီး ကန္တက္သြားတာ ေတာ္ေတာ္ ၾကည့္လို႔ ေကာင္းတယ္၊ ညည္း ဘယ္လိုလုပ္ စိတ္ကူးရလဲ"

"ကိုေဇာ္ဝါးကလည္း ... ေမႏိုးတို႔ေက်ာင္းမွာ ေရေပၚပန္းဖြားကတဲ့ training ရွိတယ္ေလ၊ ဒီလိုပဲ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ေျမႇာက္ ေျမႇာက္တင္ တင္ေပးေနရတာ အက်င့္ေတာင္ပါလို႔ ႐ိုးေနၿပီ၊ လူညီလို႔ သံုးေလးေယာက္ ဆင့္လိုက္ရင္ ေရေပၚလြတ္ၿပီး အျမင့္ႀကီးေတာင္ ပစ္ေပးႏိုင္ေသးတယ္"

"ဘာလို႔ ေျခက်င္းဝတ္တို႔ ေျခသလံုးတုိပက မဖက္ဘဲ ေပါင္ကဖက္ၿပီး ကန္တက္တာလဲ"

"ေျခသလံုးကဖက္ၿပီး ကန္ေပးရင္ ဒူးေခါင္းႏွစ္ဖက္ကို စိတ္မခ်ရဘူးေလ အစ္ကိုရဲ႕၊ ေရထဲမွာက ဒူးေတြ ေရဖိအားနဲ႔ ေကြးသြားတတ္တယ္၊ ေကြးသြားရင္ တြန္းတင္တဲ့အရွိန္ ေလ်ာ့သြားေရာ၊ ျမန္ျမန္ထိုးတက္မသြားေတာ့ဘူးေလ၊ ေျခက်င္းဝတ္ဆို ပိုဆိုးတာေပါ့၊ ခါးကေတာ့ ေသခ်ာတယ္ေလ၊ အဲဒါေၾကာင့္ ေပါင္ကဖက္ၿပီး ကန္တက္တာ"

"ညည္းကေတာ့ အတတ္ကို စံုပါတယ္ဟာ"

မ်က္႐ႈမွ ဝင္ေျပာ၏။

"ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ဟာ ငါကေတာ့ နင္တုိ႔အားလံုးကို အရမ္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္၊ နင္တို႔နဲ႔ ေန ေနရရင္ ငါ ငါ့မိသားစုနဲ႔ ေန ေနရသလို အရမ္း လံုၿခံဳတယ္လို႔ ခံစားရတယ္"

တင္ေမာင္မွ ဝင္ေျပာ၏။

"ငါတုိ႔က နင့္မိသားစုပဲေလဟာ၊ ငါက အဘုိး၊ ဟိုေကာင္ ရဲသင္ရံနဲ႔ ေဇာ္ဝါးက ငါ့သားေတြ၊ နင္က ေဇာ္ဝါးသမီး၊ ေမႏိုးက ရဲသင္သမီး"

"ဒါဆို ခ်ဳိႀကီးကေရာ"

"ခ်ဳိႀကီးက ငါ့ျမစ္လုပ္ရင္လုပ္၊ မလုပ္ရင္ ငါ့မိန္းမ အဘြားႀကီးကြာ၊ အျငင္းသန္တဲ့ ပစိပစပ္မ်ားတဲ့ စပ္စုတဲ့ အဘြားႀကီး၊ အဘြားႀကီးမွ အေျခာက္အဘြားႀကီး"

"မိုက္႐ိုင္းလွခ်ည္လား"

ဝါးခနဲ ရယ္ျဖစ္ၾကေလ၏။ ရယ္ေနၾကရင္းမွ ေမႏိုးက ႐ုတ္တရက္ သတိရကာ

"ေနဦး ေနဦး တစ္ခုေမ့ေနတယ္၊ မမက မယ္မယ္ရရ မျမင္ရဘူးဆိုေပမဲ့ မမ ျမင္ရတာေတာ့ အခုေျပာျပ၊ ထမင္းစားတုန္း ေမးတုန္းက ညမွ ေအးေအးေဆးေဆး ေသခ်ာေျပာျပမယ္ဆို"

"ဟ ေအး ဟုတ္တယ္"

"ေအး ေအး မ်က္႐ႈ လုပ္စမ္းပါဦး၊ နင္ ဘာေတြၾကည့္ေနတာလဲ"

မ်က္႐ႈမွ

"ဒီလိုဟ"

ကစားေနၾကရာမွ သူ စခံစားလာရပံုမွစ၍ သဏၭာန္တစ္ခုနား ေရာက္သြားသည္အထိ အေသးစိတ္ ေျပာျပေလ၏။ အားလံုး စိတ္ဝင္တစား နားေထာင္ၾကေလ၏။ ဝိုင္း၍လည္း စကားေထာက္ေပးၾက၏။

"အနားေရာက္ေတာ့"

"အနားေရာက္ေတာ့ ငါ ျမင္ရတာက ျပတင္းေပါက္ေလးတစ္ခုလိုလို၊ ဘာလိုလိုဟ၊ သိပ္မသဲကြဲဘူး၊ ျပတင္းေပါက္မွာ Dream Catcher ေလးလိုလို ဘာလိုလိုေလး လႈပ္ေနတဲ့ ဝိုးတိုးဝါးတားဟာေလး တစ္ခုလည္းရွိတယ္ ထင္တယ္ဟ"

"ဟင္ ... ေနာက္ ေနာက္ေတာ့ေရာ မမ"

"ေနာက္ေတာ့ ျမင္ရသလိုလိုရွိတာက မမက ျပတင္းေပါက္ အထဲကေန အျပင္ကို ျမင္ရသလိုမ်ဳိး မဟုတ္ဘူး ေမႏိုးရဲ႕၊ ျပတင္းေပါက္ အျပင္ကေန အိမ္ထဲကို ျမင္ရသလိုမ်ဳိး၊ ခ်ာတိတ္ေလးတစ္ေယာက္လိုလို ေမႏိုးရဲ႕၊ မ်က္ႏွာေလးေတာ့ မသဲကြဲဘူး၊ မ်က္လံုးနဲ႔ ဆံပင္ေလးေတာ့ သဲကြဲတယ္၊ ဆံပင္နက္နက္ အုပ္အုပ္စင္းစင္းေလးေတြနဲ႔ မ်က္လံုးညိဳညိဳေလးေတြ မမကို ၾကည့္ေနသလို၊ သူက ျပတင္းေပါက္ေလးကေနၿပီး ေမးေလးႏွစ္ဖက္ေထာက္ၿပီး ေငးေနသလိုလို"

"ဘုရားေရ ..."

"ဘာလို႔ အဲေလာက္လန္႔ေနတာလဲ ေမႏိုးရဲ႕၊ မမ မွတ္မိသေလာက္ သူ ဝတ္ထားတဲ့ ဆြယ္တာေလးက ..."

"အျပာရင့္ေရာင္ သိုးေမြးလက္ရွည္ေလး၊ လည္ပင္းကို ေခါက္ထားတဲ့ turtle neck ေလး မဟုတ္လား၊ မ်က္ႏွာေလးက ၿပံဳးၿပီး ကဗ်ာေတြ ရြတ္ေနတာေလ၊ တစ္ခါတစ္ခါ မမီမကမ္းေလးနဲ႔ ျပတင္းေပါက္အေပၚမွာ ခ်ိတ္ထားတဲ့ Dream Catcher ေလးကို လွမ္းလွမ္းပုတ္ၿပီး ေဆာ့ေသးတယ္"

"ဟင္ ေမႏုိး .... ဘယ္လိုလုပ္သိလဲ"

ႏွစ္ေယာက္လံုး ထိတ္လန္႔စြာ မတ္တတ္ထရပ္လိုက္ၾကသျဖင့္ အားလံုး ျပဴးတူးၿပဲတဲ ထရပ္ၾကေလသည္။

"ဘာ ဘာေတြလဲ"

မ်က္႐ႈႏွင့္ေမႏိုးမွာ အံ့ၾသလြန္းစြာ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ၾကည့္ေနၾကေလ၏။

"ဘယ္လိုလုပ္သိလဲ ေမႏိ္ုး၊ ဟင္ ... ဘယ္လိုလုပ္သိလဲဟင္၊ မမထက္ပိုအေသးစိတ္ ဘာလို႔ သိေနတာလဲ"

ေမႏိုး ျပန္မေျဖ။ ရဲသင္ရံဘက္ကိုသာ လွည့္၍

"ကိုကို"

ရဲသင္ရံမွ ေမႏိုးကို စူးစိုက္စြာ တစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီး မ်က္႐ႈဘက္ လွည့္ကာ

"မ်က္႐ႈ ... အဲဒါ နာနားပဲ၊ အဲဒါ ေမႏိုးေမာင္ေလးပဲ၊ ေမႏိုး ေျပာျပဖူးလို႔ သူ အဲဒီ ျပတင္းေပါက္ေလးမွာ ထုိင္ေနတတ္တာရယ္၊ ဆြယ္တာေလးက သူ သိပ္ႀကိဳက္တဲ့ ဆြယ္တာေလးဆိုတာရယ္"

"Dream Catcher ေလးက ခ်ာတိတ္ subject တစ္ခုမွာ A+ ရတုန္းက ေမႏိုး ဝယ္ၿပီး ခ်ိတ္ေပးထားတာဆိုတာရယ္"

အားလံုး ေဇာ္ဝါးကို လွည့္ၾကည့္မိၾက၏။ အံ့အားသင့္လြန္းစြာ။ ေမႏိုးမွာ အံ့ၾသလြန္းသျဖင့္ ဘာသံမွမထြက္ေတာ့။ မ်က္႐ႈမွာလည္း

"ေဇာ္ဝါး ... နင္ ... "

ေဇာ္ဝါး သက္ျပင္းတစ္ခုကို မႈတ္ထုတ္ကာ ေျခပစ္လက္ပစ္ ျပန္ထုိင္ခ်လိုက္ရင္း

"ရဲသင္ ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ရင္ေတာ့ ဒီကိစၥေတြနဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီး တစ္ခုခု ေသခ်ာစီစဥ္မွ ျဖစ္ေတာ့မယ္ ထင္တယ္"

အားလံုး ၿငိမ္သက္စြာ ျပန္ထုိင္ၾက၍ အေတြးကိုယ္စီႏွင့္ တိတ္ဆိတ္သြားၾကေလေတာ့၏။ အေတာ္ႀကီးၾကာမွ ခ်ဳိႀကီးက ဘယ္သူ႔ကိုမွ မၾကည့္ဘဲ မီးစြယ္က်ဳိးစျဖစ္ေနၿပီ ျဖစ္ေသာ မီးပံုကိုၾကည့္ရင္း

"ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေနာက္ေန႔ေတြမွာေတာ့ ငါတို႔ ေရေဆာ့ရင္း အားလံုး တူတူေဆာ့မယ္၊ ငါတုိ႔ကို တင္ေမာင့္ခ်ာတိတ္ႏွစ္ေယာက္ကို အၿမဲ ေစာင့္ၾကည့္ခိုင္းထားရမယ္၊ အၿမဲတမ္း တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ သတိထားေနရမယ္၊ တစ္ေယာက္ထဲ ေဖာက္ၿပီး ဘာမွ လုပ္ခြင့္သြားခြင့္ မရွိဘူး၊ နင္တို႔ မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္အခန္းကို ငါ သတိရတိုင္း ဖုန္းဆက္ၿပီး check လုပ္မယ္၊ အခ်ိန္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေတာ့ အားလံုးတူတူ ရွိေနေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီး တတ္ႏိုင္သေလာက္ ခရီးထြက္လာတုန္းေလး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနၾကမယ္၊ အဲဒါ အခု ငါ ထုတ္လိုက္တဲ့ စည္းကမ္းပဲ၊ ငါတုိ႔က တျခားလူေတြလို မဟုတ္ဘူး၊ စည္းကမ္းေဖာက္ဖ်က္ရင္ ဘာေတြမွန္း မသိတာေတြ ေလွ်ာက္ျဖစ္ကုန္လိမ့္မယ္၊ ငါ ေျပာတာ ဘယ္လိုသေဘာရလဲ"

အားလံုး ခ်ဳိႀကီးကို ၾကည့္မိၾက၏။ ခ်ဳိႀကီးကေတာ့ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မၾကည့္။ ေစ့ေစ့ပိတ္ထားေသာ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားႏွင့္ စူးစူးစိုက္စုိက္ ၾကည့္ေနေလသည္။ ၿပီးမွ တျဖည္းျဖည္း ေမာ့လာကာ လူတိုင္းကို ေသခ်ာၾကည့္ရင္း

"ဘာေတြျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ ငါ မသိဘူး၊ ငါ သိတာက အခု ဒီမွာ ရွိေနတဲ့ ငါတို႔အားလံုး တတ္ႏိုင္သေလာက္ ဘာမွ တစ္စံုတစ္ရာ ထိခိုက္မႈ မျဖစ္ေအာင္ ငါ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ကာကြယ္သြားမယ္ ဒါပဲ"

အားလံုး မ်က္ႏွာအေရာင္မ်ား ေျပာင္းသြားၾက၏။ ကပ္၍ထိုင္ေနေသာ ရဲသင္ရံမွ ခ်ဳိႀကီးပခံုးကို ေလးေလးစားစားပုတ္၍

"မင္း ေတာ္တယ္ ခ်ဳိႀကီး၊ အဲဒါ မင္းအစစ္ပဲ၊ မင္းကို သူငယ္ခ်င္းေတာ္ရတာ ငါ ဝမ္းသာပါတယ္၊ မင္း စည္းကမ္းေတြကို ငါတို႔ တေသြမတိမ္း လိုက္နာမွာပါ၊ စိတ္ခ်ပါ၊ မင္းဘယ္ေလာက္ ငါတို႔ကို ခ်စ္တယ္ဆိုတာ ငါတို႔ သိပါတယ္"

ေဇာ္ဝါးမွ

"သိပ္ေကာင္းတယ္ ခ်ဳိႀကီး၊ မင္းေျပာတာ ဟုတ္တယ္၊ ငါတုိ႔ ေနသင့္တဲ့ အရပ္မွာေနၿပီး လုပ္သင့္တာကို စနစ္တက် လုပ္ၾကတာေပါ့ကြာ"

ၿငိမ္သြားၾကျပန္၏။ ႐ုတ္တရက္ တင္ေမာင္မွ ထ၍

"ဒီလိုက်ျပန္ေတာ့လည္း ငါ့မိန္းမ အေျခာက္အဘြားႀကီးက သတိၱေတြရွိေနျပန္ေရာ၊ ေတာ္ေနျပန္ေရာဟ"

"ေခြးမသားက တစ္မ်ဳိး"

တင္ေမာင္မွာ ေျပာၿပီးသည္ႏွင့္ ေသာင္ျပင္တစ္ေလွ်ာက္ ထေျပးေလရာ ခ်ဳိႀကီးထလိုက္သျဖင့္ အားလံုး ေျပးၾကလႊားၾက ျဖစ္ၾကရင္း ဆူညံေနၾကျပန္ေလေတာ့၏။

ျပႆနာကို ေပ်ာ္ရႊင္စြာ တည့္တည့္ ရင္ဆိုင္ေျဖရွင္းတတ္ၾကျခင္းသည္ လူငယ္မ်ား၏ ထက္ျမက္ေသာ အေလ့အထတစ္ခုေပပဲလား။ ပင္လယ္ႀကီးကေတာ့ လႈိင္းမ်ား တဝုန္းဝုန္းႏွင့္ အားေပးေနသေယာင္။

ထုိသုိ႔ျဖင့္ ....

ေနာက္ရက္မ်ားတြင္ေတာ့ ထူးျခားမႈမရွိ။ ေပ်ာ္၍သာ ေနၾကေလသည္။ ခ်ဳိႀကီးစည္းကမ္းအတိုင္း ေနၾက၏။ အႏၲရယ္ တစ္စံုတစ္ရာ မေတြ႔ၾက။ တင္ေမာင္မွာ banana boat ႀကီး ယူလာေသာ္ျငား ဆြဲေပးမည့္ ေမာ္ေတာ္မရွိသျဖင့္ ဘာမွလုပ္မရ ျဖစ္ေလ၏။ သို႔ေသာ္ ဘယ္သူကမွ အျပစ္မေျပာၾက။ ဘဝတြင္ ခဏတာ ရရွိတာ အခ်ိန္ေလးမ်ားကို စိတ္ခ်မ္းသာစြာ ျဖတ္သန္းသြားၾကရန္ သူတို႔ ဆံုးျဖတ္ထားခဲ့ၾကၿပီ ျဖစ္ေလသည္။
ကုန္းေျမႏွင့္ ေရျပင္၏ အစပ္တြင္ သူတို႔ ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကေလသည္။

တစ္နည္းအားျဖင့္ ကုန္းႏွင့္ေရ၏ အစပ္တြင္ သူတို႔ ေပ်ာ္ရႊင္ေနခဲ့ၾကပါသည္။

တစ္နည္းအားျဖင့္ နယ္နိမိတ္ႏွစ္ခု၏ အစပ္တြင္ သူတို႔ ေပ်ာ္ရႊင္ေနခဲ့ဖူးၾကပါသည္။

ထိုသို႔ျဖင့္ ...

သူတို႔တြင္ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းမ်ား ရွိေနခဲ့ၾကေလသည္။

ထုိသို႔ျဖင့္ ...

သူတို႔တြင္ အခ်င္းခ်င္း စိတ္ခ်ယံုၾကည္မႈမ်ား ရွိခဲ့ၾက၏။

ထုိသို႔ျဖင့္ ...

သူတို႔တြင္ မသိနားမလည္ျခင္းမ်ား ရွိခဲ့ၾက၏။

ထိုသို႔ျဖင့္ ...

ျပင္ဆင္ထားခဲ့ၿပီးေလေသာ စိတ္ဓါတ္မ်ားလည္း ရွိႏွင့္ခဲ့ၾက၏။

ထုိသုိ႔ျဖင့္ ...

ဘယ္အညႇိဳးေတြေၾကာင့္

မိုးေတြ ေခါင္ေနခဲ့တာလဲ

ဒီေနရာဟာ

ကမာၻေျမရဲ႕ အဖြင့္အပိတ္ ျမက္ခင္း

ရွင္းရွင္းလင္းလင္း

ထင္းထင္းျမင္သာ

လာ

ဒီေနရာမွာ

ေျမျပင္အျမင့္ ေျခာက္လက္မေနရာကေတာင္

မိုးေတြရြာခ်ခ်င္ ရြာခ်ခြင့္ရွိတယ္



"ဟိုေကာင္ေတြနဲ႔ ေတြ႔ေသးလား တင္ေမာင္"

"မေတြ႔ဘူး၊ ျပန္ေရာက္ၿပီးကတည္းက အရင္ဆံုးျပန္ေတြ႔တာ မင္းပဲ အေျခာက္မႀကီးရဲ႕၊ ဖုန္းေတာ့ ရတယ္"

"ေဟ့ေကာင္ စကားကုိ ေကာင္းေကာင္း ေျပာစမ္း၊ ငါက စိတ္ပူလို႔ ေမးတာ၊ မဟုတ္မဟတ္ေတြ ထပ္ျဖစ္မွာ စိုးလို႔"

"မင္း ဖုန္းေတြရေနတာပဲ မဟုတ္လား"

"ေအး"

"ဒါဆိုလည္း ၿပီးတာပဲေလကြာ၊ ေျပာ မင္းကား ဘာလုပ္မွာလဲ"

"ေရးေဆးမယ္၊ ေအာက္ပိုင္းဆီျဖန္းမယ္၊ အလိုင္းမင္းခ်ိန္မယ္၊ ေအာက္ပိုင္းစစ္မယ္"

"အနည္းဆံုး ငါးေသာင္းပဲ ေဟ့ေကာင္"

"တင္ေမာင္ မင္း အခ်င္းခ်င္းေတာင္ ေလာဘႀကီးလွခ်ည္လား"

"ငါ ေလာဘႀကီးတာ မဟုတ္ဘူး၊ မင္းကိုယ္ႀကီးနဲ႔ မညႇာမတာ တက္ထုိက္ၿပီး ကၽြဲခိုင္းႏြားခိုင္း ခိုင္းထားတဲ့ မင္းကားက မစၥည္းဖိုးတင္ အဲေလာက္က်မွာ၊ ငါ ျမင္႐ံုနဲ႔ သိတယ္"

"ေအာင္မာ"


"ပန္းတစ္စည္းေလာက္ ခင္ဗ်ာ"

"ဟုတ္ ဘယ္ထဲက ... ဟဲ့ အံမာ ေဇာ္ဝါး သရဲလာေျခာက္တာလား"

"ဟဲ ဟဲ မဟုတ္ဘူးဟ"

"ဘာလဲ ငါ့ကို မုန္႔လာဝယ္ေကၽြးတာလား"

"ေကၽြးဆိုလည္း ေကၽြးရတာေပါ့ဟာ၊ မ်က္႐ႈ ငါ နင့္ကို စကားေျပာစရာ ရွိလို႔ဟ"

"အမယ္ ထူးထူးဆန္းဆန္း ဘာလဲ ေဇာ္ဝါး နင္ ငါ့ကို ရည္းစားစကား လာေျပာတာလား ဟား ဟား"

"ငါကေတာ့ နင့္ကို တစ္သက္လံုး ရည္းစားစကား ေျပာမွာ မဟုတ္ဘူး၊ တျခားတစ္ေယာက္ ေျပာလိမ့္မယ္၊ ငါ ေျပာခ်င္တာက နင္တို႔ျဖစ္ျဖစ္ေနတဲ့ ကိစၥနဲ႔ ဆိုင္လို႔"

"ဟင္"

"ေအး၊ ငါ ဟိုေကာင္ေတြကိုေတာ့ ေျပာသင့္သေလာက္ ေျပာျပၿပီးၿပီ၊ ဒီလိုဟ ငါ့မွာ ဆရာမတစ္ေယာက္ ရွိတယ္ဟ၊ သူက နင္တို႔ ကိစၥေတြကို ေျဖရွင္းေကာင္း ေျဖရွင္းေပးႏိုင္လိမ့္မယ္၊ အဲဒါဟာ သူက ...."

"ေန ... ေနဦး ေဇာ္ဝါး"

"ဘာလဲဟ"

"ငါတုိ႔ ေအးေအးေဆးေဆး တစ္ေနရာရာ သြားေျပာၾကရင္ ေကာင္းမယ္ ထင္တယ္"

"ပိုေကာင္းတာေပါ့ သူငယ္ခ်င္း"

“သင့္ဘဝကုိမေျပာင္းတဲ့ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းမွာ သင့္ဘဝကိုမေရာင္းပါနဲ႔"

အထူးသျဖင့္ အခုလို ႏုိင္ငံရပ္ျခား တိုင္းတပါးမွာ မိေဝးဖေဝး၊ ေဆြေဝးမ်ိဳးေဝး၊ တခ်ိဳ႔ လင္ေဝး၊ မယားေဝး၊ သားေဝး၊ သမီးေဝး လာေရာက္လုပ္ကုိင္ ဝင္ေငြရွာေနသူေတြအေနနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ရဲ့ အတတ္ပညာေတြ၊ ခြန္အားေတြ၊ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ရဲ့ အႏုပ်ိဳဆုံး၊ အသန္စြမ္း၊ အေကာင္းဆုံးအခ်ိန္ေတြစတဲ့ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ရဲ့ ဘဝေတြကုိတင္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းအတြက္ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ေရာင္းခ်ထားၾကတာဟာ မဟုတ္ပါဘူး။ အေမ့အိမ္ရဲ့အေဝးမွာ အေမ့အိမ္ကုိေငးေနတဲ့ သားအတြက္၊ သမီးအတြက္ ပူပင္ေသာက စိတ္မခ်တဲ့ မိခင္တစ္ေယာက္ရဲ့ ဗ်ာပါဒေတြ၊၊ ဖခင္တစ္ေယာက္ရဲ့ လူမသိ၊ သူမသိ တရိရိလြမ္းဆြတ္တမ္းတသတိရမႈေတြ၊ အုိႀကီးအုိမမွ သားသမီးရဲ့အနီးကပ္ျပဳစုမႈမခံရ ကသီလင္တႏုိင္ေနၾကတာေတြ၊ ကုိယ့္သမီး၊ ကုိယ့္သားကုိ ခြဲထားခဲ့ရတဲ့သူေတြအတြက္ဆုိရင္ မိဘရဲ့ အနီးကပ္ျပဳစုယုယၾကင္နာမႈ ငတ္မြတ္ရွာတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ့ စိတ္အလုိမက်မႈ၊ စိတ္အလို မျပည့္ဝမႈ စတဲ့ တစ္သက္လုံးစာ ေသရာပါသြားေတာ့မယ့္ စိတ္ဒဏ္ရာေတြ၊ (က်န္ေနခဲ့ရတဲ့ ကေလးတင္မဟုတ္ပါဘူး။ ေဝးေနၾကရတဲ့ လူႀကီးေတြ၊ ခုလုိ ရပ္ေဝေျမျခား တုိင္းတစ္ပါးမွာ ေရာက္ေနၾကတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ပတ္ဝန္းက်င္က မိတ္ေဆြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားခမ်ာ စိတ္က်န္းမာေရး ေဒါင္ေဒါင္မျမည္ၾကရွာပါဘူး)၊ ဒါ့အျပင္ ႏုိင္ငံေတာ္ရဲ့ လုပ္အားဆုံး႐ွဳံးမႈေတြ၊ ဦးေႏွာက္ယုိစီးမႈေတြ စတဲ့ စတဲ့ အရာေတြကုိပါ ေရာင္းခ်ထားၾကရတာပါ။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ အသက္ရွင္ရပ္တည္ႏုိင္႐ုံ၊ စားဝတ္ေနေရးေခ်ာင္လည္ေစ႐ုံမွ်သာ အေထာက္အပံ့ျဖစ္ေစၿပီး ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ရဲ့ ဘဝကို သူမတူ တစ္မူထူးေအာင္ ေျပာင္းလဲေစႏုိင္စြမ္းမရွိတဲ့ အဲဒီလုိ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းအတြက္ ကုိယ့္ဘဝ(အထူးသျဖင့္ ဘဝရဲ့ဆီဦးေထာပတ္ကာလ) နဲ႔တကြ ေစာေစာကေျပာခဲ့တဲ့ ဘဝနဲ႔ ေနာက္ဆက္တြဲ အျခားလူေတြရဲ့ဘဝေတြကုိပါ ဒြန္တြဲ ေရာင္းခ်ထားၾကရတာ ထုိက္တန္ပါရဲ့လား။

"လူအေျမာက္အျမားဟာ (၂၅) နွစ္သားမွာ ေသဆုံးသြားၾကၿပီး အသက္ (၇၅) နွစ္ မျပည့္မခ်င္း ဂူမသြင္း ေျမမျမွဳပ္ၾကဘူး" တဲ့။ ေျခာက္ျခားတုန္လႈပ္ဖြယ္ အမွန္တရားကို Benjamin Franklin ေျပာၾကားခဲ့ပါတယ္။ 

လူသားမွာ အေရးအႀကီးဆုံးတရားဟာ သစၥာတရားပါ။ အဲဒီအေရးအႀကီးဆုံးေသာ သစၥာတရားတကာ သစၥာတရားေတြအနက္မွာ မိမိကုိယ္ကုိယ္ သစၥာရွိမႈဟာ အေရးအႀကီးဆုံးပါ။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ။ မိမိကုိယ္ကုိယ္မွ သစၥာမရွိတဲ့သူတစ္ေယာက္ဟာ သူတစ္ပါးအေပၚမွာ သစၥာေစာင့္သိဖုိ႔ဆုိတာ ဘယ္လုိမွ မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး။ ကုုိယ့္ကုိယ့္ကုိယ္ သစၥာရွိတယ္ဆုိတာ ဘာလဲ။ ...။ ကုိယ့္ရဲ့ ယုံၾကည္မႈေတြ၊ ကုိယ့္ရဲ့တန္ဖုိးေတြ၊ ကုိယ့္ရဲ့အိပ္မက္ေတြ၊ ကုိယ္ရဲ့ဝါသနာေတြ၊ ကုိယ့္ရဲ့ျဖစ္ႏုိင္စြမ္းေတြ အေပၚမွာ သစၥာရွိတာဟာ ကုိယ့္ကုိယ့္ကုိယ္ သစၥာရွိတာပါပဲ။

ပိတုန္းေတြဟာ သူ႔ခႏၶာကုိယ္ဖြဲ႔စည္းပုံအရ ပ်ံလုိ႔ရစရာအေၾကာင္းမရွိပါဘူးတဲ့။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔ဟာ ပ်ံလုိ႔မရဘူးဆုိတာကုိ မသိခဲ့တဲ့အတြက္၊ တစ္နည္းအားျဖင့္ သူ႔တုိ႔ခႏၶာေဗဒရဲ့အားနည္းခ်က္ကုိ မသိဘဲ ပ်ံႏုိင္တယ္လုိ႔ပဲ ယုံၾကည္တဲ့အတြက္ ဒီကေန႔ ကမၻာနဲ႔အဝွမ္းက ပိတုန္းေတြဟာ ပ်ံသန္းေနၾကပါတယ္။ 

မ်က္ေမွာက္ေခတ္ သတၱဝါေတြထဲမွာ ခြန္အားအႀကီးဆုံးဆုိတဲ့ ဆင္၊ ဧရာမသစ္ပင္ႀကီးေတြကုိပါ တြန္းလွဲႏုိင္တဲ့ဆင္ဟာ သူ႔ခြန္အားနဲ႔ယွဥ္လုိက္ရင္ အင္မတန္ေသးငယ္တဲ့သံႀကိဳးေလးမွာ မ႐ုန္းကန္ဘဲ ၿငိမ္ခံေနတာ မလြတ္ေျမာက္ခ်င္လုိ႔ေတာ့ မဟုတ္ေလာက္ဘူး။ အဲဒီသံႀကိဳးေလးဟာ သူ႐ုန္းလုိက္ရင္ ျပတ္သြားမယ္ဆုိတာ သူမသိလုိ႔ပါတဲ့။ တစ္နည္းအားျဖင့္ အဲဒီသံႀကိဳးေလးကုိ သူမျဖတ္ေတာက္ႏုိင္ဘူး၊ မလြတ္ေျမာက္ႏိုင္ဘူးလုိ႔ ယုံၾကည္ေနလုိ႔ပါ။ ပိတုန္းေတြရဲ့ အျဖစ္နဲ႔ ဆင္ေတြရဲ့အျဖစ္ ဒါေတြဟာ ကုိယ့္ယုံၾကည္မႈေၾကာင့္ ကုိယ္ျဖစ္ၾကတာေတြခ်ည္းပါပဲ။ 


Goethe က ေျပာတယ္။ လူတစ္ေယာက္ကုိ သူျဖစ္ရွိေနတဲ့ အတုိင္းဆက္ဆံရင္ သူဟာ အဲဒီ သူျဖစ္ရွိေနတဲ့ အေနအထားမွာပဲ ရပ္တန္႔ၾကြင္းက်န္ေနလိမ့္မယ္တဲ့။ သူ႔ကုိ သူျဖစ္ရွိေနတဲ့ အေနအထားအတုိင္း မဆက္ဆံဘဲ သူျဖစ္ရွိသင့္တဲ့၊ သူေရာက္ရွိႏုိင္တဲ့ အေနအထားအတုိင္း ေျပာဆုိဆက္ဆံေပးလုိက္ရင္ အဲဒီလူဟာ သူျဖစ္ရွိသင့္တဲ့၊ သူေရာက္ရွိႏုိင္တဲ့ အေျခအေန၊ ဘဝအေနထားကုိ ေရာက္လာလိမ့္မယ္တဲ့။ 

ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ကုိယ္စီကုိယ္ငွ ျဖတ္သန္းလာၾကတဲ့ ကုိယ့္ဘဝကုိ ျပန္ၾကည့္ပါ။ လူတစ္ေယာက္ေယာက္ရဲ့ ကုိယ့္အေပၚယုံၾကည္မႈ၊ အားထားမႈ၊ အထင္ႀကီးမႈစတဲ့ အထင္အျမင္၊ ဆက္ဆံမႈတစ္ခုခုေၾကာင့္ ကုိယ့္ဘဝေျပာင္းလဲခဲ့တာမ်ိဳးေတြရွိခဲ့သလား။ ကြ်န္ေတာ္မွာေတာ့ ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဒီကမိတ္ေဆြေတြမွာလည္း ရွိၾကမယ္ဆုိတာ ယုံၾကည္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတစ္ပါးကုိ ကူညီခ်င္တယ္။ အမ်ားအက်ိဳးေဆာင္ခ်င္တယ္ဆုိရင္ အေထြအထူး ေဝးေဝးလံလံ စဥ္းစားေနစရာ မလုိပါဘူး။ ပစၥည္းဥစၥာေတြ လွဴေနတန္းေန၊ ေပးကမ္းေထာက္ပ့ံေနမွ မဟုတ္ပါဘူး။ လွဴတန္းေပးကမ္းေထာက္ပံ့ေနတာလည္း ေကာင္းပါတယ္။ လုိအပ္ပါတယ္။ အလြယ္အကူဆုံးနဲ႔ အထိေရာက္ဆုံးျဖစ္ၿပီး တကယ့္ဘဝေတြကုိေျပာင္းေစတဲ့ ကူညီမႈကေတာ့ ကုိယ္နဲ႔ဆုံေတြ႔၊ ဆက္ဆံသမွ် တစ္ဦးခ်င္းတစ္ေယာက္ခ်င္းစီတုိင္းကုိ သူတုိ႔ကုိယ္စီကုိယ္ငွ ျဖစ္ရွိေနၾကတဲ့အတုိင္း မဆက္ဆံဘဲ၊ သူတုိ႔ ျဖစ္သင့္ျဖစ္ထုိက္တဲ့၊ ျဖစ္လာႏုိင္တဲ့အတုိင္း အသိအမွတ္ျပဳဆက္ဆံေပးေနတာပါပဲ။ အထူးသျဖင့္ မိဘေတြ၊ ဆရာေတြဟာ ကုိယ့္သားသမီးေတြ၊ ကုိယ့္ေက်ာင္းသားေတြကုိ အဲဒီလုိ ဆက္ဆံႏုိင္ဖုိ႔ အသိစိတ္ရွိရွိ ျမင့္မားတဲ့သတိတရားနဲ႔ ႀကိဳးစားေလ့က်င့္ဆက္ဆံသြားၾကဖုိ႔ ဒီေနရာကေန တုိက္တြန္းလုိပါတယ္။ 

ထားေတာ့ သူတစ္ပါးကုိ ဘယ္လုိဆက္ဆံမလဲဆုိတာ။ ဒီေကေန႔ ဒီေနရာမွာ ကြ်န္ေတာ္အဓိက ေျပာခ်င္တာက ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ဘယ္လုိဆက္ဆံမလဲပဲ။ ေစာေစာကေျပာခဲ့တဲ့အတုိင္းပဲကုိယ့္ကိုယ့္ကုိယ္ လက္ရွိျဖစ္ရွိေနတဲ့အတုိင္း မဆက္ဆံဘဲ၊ ကုိယ္တကယ္ ျဖစ္ရွိသင့္၊ ေရာက္ရွိသင့္တဲ့အတုိင္း၊ ကုိယ္တကယ္ ျဖစ္ရွိႏုိင္၊ ေရာက္ရွိႏုိင္တဲ့အတုိင္း၊ ကုိယ္တကယ္ ျဖစ္ခ်င္၊ ေရာက္ခ်င္တဲ့အတုိင္း ကုိယ္ကုိယ္တုိင္က ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ အသိအမွတ္ျပဳ ေျပာဆုိဆက္ဆံရပါမယ္။ 

တကယ္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ တစ္ဦးခ်င္း၊ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီတိုင္းဟာ ၿမိ့ဳမၿငိမ္းပဲ၊ ေပၚဦးသက္ပဲ၊ Leonardo da Vinci ပဲ၊ Beethoven ပဲ၊ Vincent van Gogh ပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဘာျဖစ္လုိ႔ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ဒီကေန႔ ၿမိ့ဳမၿငိမ္းမျဖစ္ဘဲ၊ ေပၚဦးသက္မျဖစ္ဘဲ သူလုိကုိယ္လုိ သာျမင္ေညာင္ညျဖစ္ေနၾကသလဲ။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ မိဘေတြက၊ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ပတ္ဝန္းက်င္က ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ကုိ ၿမိ့ဳမၿငိမ္းမွန္းမသိခဲ့လုိ႔၊ ေပၚဦးသက္မွန္း မသိခဲ့လုိ႔၊ ၿမိ့ဳမၿငိမ္းအျဖစ္ မဆက္ဆံခဲ့လုိ႔၊ ေပၚဦးသက္အျဖစ္ မဆက္ဆံခဲ့လုိ႔ပါပဲ၊ အထူးသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ကုိယ္တုိင္က ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ၿမိ့ဳမၿငိမ္းမွန္း၊ ေပၚဦးသက္မွန္း မသိခဲ့ဘဲ သူလုိကုိယ္လုိ သာျမင္ေညာင္ညလုိ႔ သိမွတ္ယုံၾကည္လက္ခံ က်င့္ၾကံေနထုိင္ခဲ့လုိ႔ပါပဲ။

ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ကုိုယ္စီကုိယ္ငွ ဒီကေန႔ ေရာက္ရွိေနၾကတဲ့ ဘဝအေနအထားဟာ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ကုိယ္စီကုိယ္ငွရဲ့ စိတ္ထားနဲ႔ ထုိက္တန္တဲ့အေနအထား၊ သဟဇာတျဖစ္တဲ့အေနအထား၊ သပၸာယမွ်တဲ့ အေနအထားပါပဲ။

အဲဒီေတာ့ ဒီကေန႔ ကုိယ္ေရာက္ေနတဲ့ ဘဝအေနအထားကုိ ကုိယ္ေက်နပ္အားရရဲ့လား။ ကုိယ္စိတ္တုိင္းက် ျဖစ္ရဲ့လား။ “ဟုတ္တယ္ ဒါ ငါလုိခ်င္တဲ့ ဘဝပဲ။ ငါ တစ္သက္လုံး ႀကိဳးပမ္း႐ုန္းကန္တည္ေဆာက္လာတာ ဒီဘဝမ်ိဳးအတြက္ပဲ။ ငါ ႀကိဳးပမ္းအားထုတ္ခဲ့ရတာေတြဟာ တကယ့္ကုိ ထုိက္တန္တယ္။” လုိ႔ ခံစားရသလား။ 

ေက်နပ္အားရတယ္။ စိတ္တုိင္းက်တယ္။ ထုိက္တန္တယ္လုိ႔ ခံစားေနရတယ္ဆုိရင္ ကြ်န္ေတာ္လည္း ဆက္ေျပာစရာမလုိေတာ့ဘူး။ ဒီက မိတ္ေဆြေတြလည္း ဆက္နားေထာင္ေနစရာ မလုိေတာ့ဘူး။ 

အကယ္၍ ကုိယ္ေရာက္ရွိေနတဲ့ ဘဝ၊ ကုိယ္ျဖစ္ရွိေနတဲ့ အေနအထားကုိ မေက်နပ္ဘူး၊ စိတ္တုိင္းမက်ဘူးဆုိရင္ေတာ့ဒီဘဝကုိ ေျပာင္းလဲေအာင္ လုပ္ၾကရမယ္။ ေစာေစာက ေျပာခဲ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ကုိယ္စီကုိယ္ငွဟာ ကုိယ့္စိတ္နဲ႔ ထုိက္တန္တဲ့ဘဝ၊ ကုိယ့္ဘဝအျမင္၊ ကုိယ့္ေလာကအျမင္နဲ႔ ထုိက္တန္တဲ့၊ ဆီေလ်ာ္တဲ့ဘဝမွာ ေရာက္၊ ရွိေနၾကတာျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘဝေျပာင္းဖုိ႔ဆုိရင္ စိတ္ေျပာင္းမွျဖစ္မယ္။ ဘဝအျမင္ေျပာင္းမွ ျဖစ္မယ္။ ေလာကအျမင္ေျပာင္းမွျဖစ္မယ္။ 

ဒီကေန႔ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ရရွိထားတဲ့ဘဝ၊ ေရာက္ရွိေနတဲ့ဘဝဆုိတာ တကယ္ေတာ့ မေန႔ မေန႔ေတြက ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ေရြးခ်ယ္ခဲ့တာေတြရဲ့ အက်ိဳးဆက္ရလဒ္ေတြပဲ။ သံသရာကုိ ယုံၾကည္တဲ့သူေတြ အေနနဲ႔ဆုိ ဒီဘဝဒီခႏၶာဆုိတာ ဟုိး အတိတ္ ဘဝဘဝမ်ားစြာမွာ ကုိယ္ေရြးခ်ယ္ျပဳလုပ္ခဲ့တာေတြ၊ ကုိယ္ေရြးခ်ယ္ေျပာဆုိခဲ့တာေတြ၊ ကုိယ္ေရြးခ်ယ္ေတြးေတာခဲ့တာေတြရဲ့ အက်ိဳးဆက္ရလဒ္ေပါ့။ ဒါဆုိ ဒီကေန႔ ကုိယ္ေရာက္ေနတဲ့၊ ကုိယ္ရတဲ့ ဘဝကုိ မႀကိဳက္ဘူး၊ မႏွစ္သက္ဘူး၊ ဒီထက္ေကာင္းတဲ့ဘဝကုိ ရခ်င္၊ ေရာက္ခ်င္တယ္ဆုိရင္ ဒီထက္ေကာင္းတဲ့ ေရြးခ်ယ္ခ်က္ေတြလုပ္မွျဖစ္မယ္။ ဒီထက္ေကာင္းတဲ့ အေတြးေတြကုိ ေရြးခ်ယ္ေတြးေတာရမယ္။ ဒီထက္ေကာင္းတဲ့ အေျပာေတြကုိ ေရြးခ်ယ္ေျပာရမယ္။ ဒီထက္ေကာင္းတဲ့ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြကုိ ေရြးခ်ယ္လုပ္ေဆာင္ရမယ္။ 

Albert Einstein က ေျပာတယ္။ လုပ္႐ုိးလုပ္စဥ္ လုပ္ေလ့လုပ္ထရွိတဲ့အရာကုိ ထပ္ခါတလဲလဲ ျပန္လုပ္ေနရင္း မတူထူးျခားတဲ့ ရလဒ္ကုိ ေမွ်ာ္လင့္တာဟာ သြပ္သြပ္ခါ႐ူူးသြပ္မုိက္မဲမႈပဲတဲ့။ မတူကြဲျပားတဲ့ရလဒ္၊ မတူကြဲျပားတဲ့ဘဝကုိ လုိခ်င္တယ္ဆုိရင္ ေတြး႐ုိးေတြးစဥ္၊ ျမင္႐ုိးျမင္စဥ္၊ ထင္႐ုိးထင္စဥ္ (ထင္တာက ျမင္တာထက္ပုိဆုိးတယ္ေနာ္)၊ လုပ္႐ုိးလုပ္စဥ္ေတြနဲ႔ မတူကြဲျပားတဲ့ ေတြးေတာမႈကုိ ေတြးေတာရမယ္။ မတူကြဲျပားတဲ့ လုပ္ေဆာင္မႈကုိ လုပ္ေဆာင္ရမယ္။ 

ဒီကေန႔ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ေလာကကုိျမင္ပုံေတြ၊၊ ဘဝကုိျမင္ပုံေတြ၊ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ရဲ့ သက္ဝင္ယုံၾကည္မႈေတြ၊ အျပဳအမူေတြ၊ အေလ့အထေတြဟာ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ကုိယ္တုိင္ေရြးခ်ယ္ထားတာေတြခ်ည္း ရာႏႈန္းျပည့္မဟုတ္ပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ငယ္စဥ္ဘဝၾကီးျပင္းခဲ့ပုံေတြ၊ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ မိဘေတြက ကြ်န္ေတာ္တုိ႔အေပၚ ဆက္ဆံခဲ့ပုံေတြ၊ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔တက္ခဲ့တဲ့ေက်ာင္း၊ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ေပါင္းခဲ့တဲ့ မိတ္ေဆြေတြ၊ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ဖတ္ခဲ့တဲ့စာေတြ၊ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ပတ္ဝန္းက်င္က လက္ခံက်င့္သုံးတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈဓေလ့ထုံးတမ္းစဥ္လာေတြ၊ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ကုိးကြယ္ယုံၾကည္တဲ့ ဘာသာတရားရဲ့ အဆုံးအမ၊ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းေတြ စသျဖင့္ စသျဖင့္ေသာ အရာေတြက လႊမ္းမုိးပုံသြင္းျခင္းက အဓိက အေၾကာင္းရင္းျဖစ္ေနတာ ျငင္းလုိ႔မရဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ဘဝေျပာင္းဖုိ႔ဆုိရင္ ဘဝအျမင္ေျပာင္းဖုိ႔လုိတယ္။ ဘဝအျမင္ေျပာင္းဖုိ႔ဆုိရင္ အေပါင္းအသင္း၊ ပတ္ဝန္းက်င္ေျပာင္းဖုိ႔ပါလုိတယ္။ လက္ရွိ ကိုယ္ေပါင္းေနတဲ့ အေပါင္းအသင္း၊ ကုိယ္က်င္လည္ေနတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္ဟာ ကုိယ္ေျပာင္းလဲခ်င္တဲ့ ဘဝကုိ ေရာက္ရွိဖုိ႔အတြက္ လုိအပ္တဲ့ ဘဝအျမင္ေျပာင္းလဲဖုိ႔မွာ အေထာက္အကူျဖစ္ရဲ့လား။ အေထာက္အကူမျဖစ္တာထက္ အေႏွာင့္အယွက္အဟန္႔အတား အပိတ္အပင္ျဖစ္ေနရင္ေတာ့ အဲဒီပတ္ဝန္းက်င္ကေနပါ ေျပာင္းမွျဖစ္မယ္။ 

“ပ်မ္းမွ်နိယာမ” မွာ Jim Rohn ကေျပာထားတယ္။ လူတစ္ေယာက္ရဲ့ စိတ္ေနစိတ္ထား၊ စာ႐ိတၱ၊ ဘဝအျမင္၊ ဥစၥာဓနၾကြယ္ဝမႈ စတာေတြဟာ သူ စြဲစြဲၿမဲၿမဲ တြဲေလ့ရွိတဲ့၊ ေပါင္းေလ့ရွိတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေတြ (၅) ေယာက္ရဲ့ စိတ္ေနစိတ္ထား၊ စာရိတၱ၊ ဘဝအျမင္၊ ဥစၥာဓနၾကြယ္ဝမႈေတြ စုစုေပါင္းကုိ (၅) နဲ႔ ျပန္စားတာနဲ႔ အခ်ိဳးက်ညီမွ်တယ္တဲ့။ အတိအက် မဟုတ္ရင္ေတာင္ အဲဒီအနီးအနား ပတ္ဝန္းက်င္မွာပဲ ရွိေနမွာ ေသခ်ာပါတယ္။ “မုဆုိးနားနီး မုဆိုး၊ တံငါနားနီး တံငါ” လုိ႔လည္း ဆုိ႐ုိးရွိတာကုိး။ 

John F. Kennedy က ေျပာပါတယ္။ “မေမးနဲ႔” တဲ့။ 
မင္းႏုိင္ငံက မင္းကုိ ဘာလုပ္ေပးမလဲ။ 
“မေမးနဲ႔” တဲ့။ မင္းမိဘက မင္းကုိ ဘာလုပ္ေပးမလဲ။ 
“မေမးနဲ႔” တဲ့။ 
မင္းပတ္ဝန္းက်င္ အသိုင္းအဝုိင္းက မင္းကုိ ဘာလုပ္ေပးမလဲ။ “မေမးနဲ႔” တဲ့။ 
မင္းက မင္းႏုိင္ငံ၊ မင္းမိဘ၊ မင္းပတ္ဝန္းက်င္ အသုိင္းအဝိုင္းကုိ ဘာလုပ္ေပးမလဲ။ 
“အဲဒါကုိ ပဲ မင္း ေမးပါ” တဲ့။ 

“ေလာကမွာ ကုိယ္ျမင္ခ်င္တဲ့ အေျပာင္းအလဲ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ပဲ ျဖစ္ေစပါ” လုိ႔ Mahatma Gandhi က တုိက္တြန္းပါတယ္။


* *
အသံဖမ္းယူထားတဲ့ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္က အသံဖုိင္ေပးပုိ႔လာတာရယ္၊ ဒီကေန႔ ဧၿပီလ (၂၇) ရက္ အေမ့ေမြးေန႔မွာ အမွတ္တရ တစ္ခုခုလုပ္ခ်င္တာရယ္ေၾကာင့္ စာျပန္စီျဖစ္သြားတာပါ။ အစ၊ အဆုံးေတာ့ မဟုတ္ေသာ္ျငား အေမ့ေမြးေန႔အား ဤစာမ်ားျဖင့္ ပူေဇာ္ပါသည္။
ညီငယ္ Htet Wint အတြက္ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္အျဖစ္လည္း ရည္ရြယ္ပါတယ္။


"All that I am, or hope to be, I owe to my angel mother."
~ Abraham Lincoln

credit to orginal uploader