“ဇာတိႏြယ္”
သမီးေလး သူငယ္တန္းတက္ကတည္းက သူ႔အေဖဟာ လြယ္အိပ္တစ္လုံးနဲ႔ ရြာစဥ္လည္ေနရတဲ႔အတြက္ ဧည့္သြားဧည့္လာ၊ ဘာလိုခ်င္လဲ၊ ဘယ္သြားခ်င္လဲေလာက္သာ အႏိုင္နိုင္ အလိုလိုက္ေနရတာမို႔ သမီးကို သူ႔အသက္သူ႔အရြယ္အေလ်ာက္ သိသင္႔သိထိုက္တဲ႔ ျမန္မာမႈ ျမန္မာ႔ဓေလ႔ေတြနဲ႔ ယဥ္ပါးေအာင္ သြန္သင္ရတာ ေတာ္ေတာ္ေတာ႔ ခက္ခဲပါတယ္။ သူက်င္လည္ရာပတ္၀န္းက်င္မွာ အဲဒီျမန္မာစရိုက္ကေလးေတြက တေျဖးေျဖး ေပ်ာက္ကုန္တာကိုး။ ၿမဳိင္ၿမဳိင္ဆိုင္ဆိုင္ တန္ေဆာင္တိုင္ ပြဲေစ်းတန္းႀကီးေခၚသြားတာေတာင္မွ သူစားတတ္တဲ႔ မုန္႔ပဲသြားရည္စာ တစ္ခုတေလ ရွာမရဘူး။ ကစားစရာ တစုံတရာ လိုခ်င္စရာ မရွိဘူး။ သူ႔ကို မုန္႔ေကၽြးခ်င္ရင္ Chewy Junior တို႔၊ B & B Bakery တို႔လိုဆိုင္မ်ဳိး၊ ဒါမွမဟုတ္ အနည္းဆုံးေတာ႔ ပီဇာ၊ ဆူရွီ၊ ဒင္းဆမ္း၊ ဘာဂါရတဲ႔ဆိုင္မွပဲ ျဖစ္လိမ္႔မယ္။ ျမန္မာအေဖအေမကေမြးၿပီး ျမန္မာျပည္မွာႀကီးျပင္းလာတဲ႔ သမီးေလးဟာ ဘယ္လိုျဖစ္လို႔ နိုင္ငံျခားသူတစ္ေယာက္လို ျမန္မာအစားအေသာက္ေတြနဲ႔ စိမ္းေနမွန္းမသိပါဘူး။
မုန္႔ဟင္းခါး၊ ေခါက္ဆြဲမစားတတ္ပဲ ယမ္ယမ္ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ ၾကာဆံျပဳတ္ေလာက္ပဲ စားစရာထင္တယ္။ အေၾကာ္စုံ ပူပူေႏြးေႏြး အခ်ဥ္ရည္ေမႊးေမႊးနဲ႔ တို႔မစားတတ္ပဲ တန္ပူရာကို တိုမားတိုးကက္ခ်ပ္နဲ႔ စားခ်င္တယ္။ မုန္႔ေလေပြ နဲ႔ ေကာက္ညွင္းက်ည္ေတာက္အစား ေရညွိထမင္းလိပ္တို႔ ဗူးနဲ႔လာတဲ႔ အာလူးေၾကာ္ အလိန္အလိန္ေတြပဲ စားတတ္တယ္။ ေစ်းထဲက၀ယ္တဲ႔ မုန္႔ပဲသြားရည္စာ ဘယ္ဟာကိုမွ မစားတတ္ပဲ ေရွာ႔ပင္ေမာႀကီးေတြေပၚက ဆိုင္ေတြ ကႏၷားေတြကပဲ ေကာင္းတယ္လို႔ထင္ေတာ႔တယ္။ တစ္ခုခုေတာ႔ မွားေနၿပီ။ ကေလးကမွားတာ မဟုတ္ဘူး။ ကေလးကို ျမန္မာ႔ပတ္၀န္းက်င္နဲ႔ ရင္းႏွီးခြင္႔မေပးတဲ႔ ကိုယ္က မွားေနတာ။ အလိုလိုက္ခ်င္ေဇာနဲ႔ ႏွေျမာတြန္႔တိုျခင္းကင္းစြာ ေကာင္းမယ္ထင္ရာ၊ နံမည္ႀကီး ေခတ္စားရာ၊ ေၾကးရည္တတ္တို႔ ပလႊားရာ ေနရာထုိင္ခင္း အစားအေသာက္တို႔ကို ရင္းႏွီးကၽြမ္္း၀င္ေစတဲ႔အခါ အခုေနာက္ဆုံး သတိထားမိလိုက္တာက အဲသည္ဟာေတြ အကုန္လုံး ျမန္မာအေငြ႔အသက္ တစက္ကေလးမွ မပါပါလား လို႔ သိလိုက္ရတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ႔ ကိုယ္႔ကေလးဟာ ျမန္မာစာ မစားတတ္တဲ႔ဘ၀ကိုေရာက္တယ္။ ဒီအခ်ိန္ေရာက္မွေတာ႔ စားၾကည့္ပါ သမီးရယ္။ ဘယ္လိုေကာင္းတာ။ ဘယ္သို႔ဘယ္ခ်မ္းသာ။ စိတ္ပါေအာင္ေျပာေသာ္လည္းပဲ သူစားေနက် မဟုတ္လို႔ လက္ဖ်ားနဲ႔ေတာင္ မတို႔ေတာ႔ဘူး။ ကေလးဆိုေတာ႔ မုန္႔ကိုပဲ မက္ေသးတာေပါ႔။ အရြယ္ေရာက္လာလို႔ ျမန္မာ႔ယဥ္ေက်းမႈ ဓေလ႔စရိုက္ေတြနဲ႔ပါ ေ၀းကြာစိမ္းကားသြားမယ္ဆိုရင္ ခက္ရခ်ည္ရဲ႕ေနာ္။
ဒီလိုေတာ႔ ျဖစ္ေသးပါဘူးေလ။ အခု သူ႔အေဖ ရန္ကုန္ေရာက္ၿပီး သူ႔အနားမွာေနရတုန္း အားရင္အားသလို ျမန္မာမႈ က်ဴရွင္ ေပးတဲ႔အေနနဲ႔ ေဖေဖပုံေျပာမယ္ အလုပ္လုပ္ေနရတယ္။ အေတာ္ပါပဲ။ ရန္ကုန္ကားလမ္းေတြကလည္း ပိတ္ပါဘိသနဲ႔။ ညေနဘက္ သူ႔က်ဴရွင္ ႀကိဳရင္ပို႔ရင္ အနည္းဆုံး အသြားတစ္နာရီ အျပန္တစ္နာရီစာေလာက္ လက္ခ်ာရိုက္လို႔ရတယ္။ စပ္မိစပ္ရာကေလးေတြကတဆင္႔ “သမီးေရ။ အေဖတို႔ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ႔ျဖင္႔ ဘယ္လိုကြဲ႔။” “ဟိုးေရွးေရွးတုန္းကေတာ႔ သည္လို မဟုတ္ဘူးကြဲ႔။” နဲ႔ ကိုယ္ေျပာခ်င္တာေလးေတြကို သူစိတ္၀င္စားေအာင္ သိုင္း၀ိုင္းရွင္းျပတယ္။ တခါတခါေတာ႔လည္း သူ႔ေျပာခ်င္တာေလးေတြ ေဖ႔စ္ဘုတ္ေပၚ မွတ္စုေရးတင္ၿပီး သမီးအေၾကာင္း ေရးထားတယ္ ဖတ္ၾကည့္ လို႔ ျပရတယ္။ ဒါမွ သူ႔အတင္း ဘာေတြတုပ္ထားပလဲ မသိဘူးဆိုၿပီး ဖတ္ခ်င္လာမွာေလ။
ကာတြန္းကေလးေတြ ပုံျပင္ကေလးေတြကဆင္႔ အျပင္စာကေလးေတြဖတ္ဖို႔ တာစူလာတဲ႔သမီးေလးကို ကိုယ္ငယ္ငယ္တုန္းကလိုပဲ ျမန္မာအေငြ႔အသက္ကေလးေတြနဲ႔ ျပန္လည္ေႏြးေထြးလာေစဖို႔ တစ္နည္းတစ္ဖုံ ထပ္ႀကိဳးစားၾကည့္မိပါတယ္။ အဲဒါကေတာ႔ ဆရာႀကီး မင္းသု၀ဏ္တို႔ ဆရာမႀကီး ေဒၚႏုယဥ္တို႔ရဲ႕ ကေလးစာေပကေလးေတြ ရွာေဖြ မိတ္ဆက္ေပးရတာပါပဲ။ တကယ္ေတာ႔ အဲဒါေတြက သူ႔အရြယ္နဲ႔ဆိုရင္ ေတာ္ေတာ္ ေနာက္က်ေနၿပီ။ ဆြမ္းအုပ္နီနီ အေမရြက္တဲ႔ အရြယ္မွ မဟုတ္ေတာ႔တာ။ ဒါေပမယ္႔ ခရာဆူးျခဳံဟိုအထဲက ေမွ်ာ႔နက္မည္းႀကီးဆိုတာကို သူမျမင္ဖူးဘူး။ အုန္းလက္ႏြားေလးဆိုတာလည္း ဘယ္လိုဟာလည္း သူမသိဘူး။ သူ႔ပတ္၀န္းက်င္မွာ ခရာဆူး ဆူးေလဆူးေတြမွမရွိတာ။ ယိုယီးေလး ေမာင္ပန္းေမႊး လို႔ ေျပာလိုက္ရင္ ယိုယီးေလးဆိုတာ ဘာေျပာမွန္း သူမသိဘူး။ သူႀကီးျပင္းခဲ႔တဲ႔ ပတ္၀န္းက်င္မွာ အဲဒါေတြ မရွိေတာ႔ဘူး။ ဒီေတာ႔ သူမေရာက္ဖူးတဲ႔ ပတ္၀န္းက်င္က သူမျမင္ဖူးတဲ႔အရာေတြကို သူ႔အေဖက အရုပ္ေရးျပသလို ဖြဲ႔ကာႏြဲ႔ကာ ရွင္းျပရတယ္။
မုန္႔ဆီေၾကာ္ကေလး ျမင္ရင္ေတာင္ “အဲဒီမုန္႔က သမီးမစားေပမယ္႔ ျမန္မာမုန္႔ထဲမွာ ေကာင္းလြန္းလို႔ နတ္ေတြေတာင္ တန္းတန္းစြဲတဲ႔မုန္႔။ ၀ါ၀င္၀ါထြက္ အဲဒီမုန္႔မပါရင္ နတ္ေတြက စိတ္ဆိုးၾကလို႔ အျဖဴတမ်ဳိး အနီတမ်ဳိးလုပ္ၿပီး မပ်က္မကြက္ ကန္ေတာ႔ရတယ္။ မမႏွဲလို႔ေခၚတဲ႔ ကေလးနတ္ကေလးဆို မုန္႔ဆီေၾကာ္ သိပ္ႀကိဳက္တာ။ ျမန္မာနတ္ထဲမွာ ကေလးနတ္ေတြလည္း ရွိတယ္။ နတ္သူငယ္လို႔ေခၚတယ္။ နဲဗားလန္းက ပီတာပင္တို႔လိုေပါ႔။ မမႏွဲရဲ႕ နံမယ္က ရွင္ႏွဲမိလို႔ေခၚတယ္။ သမီးဖြားဖြားအိမ္မွာ ဆြဲထားတဲ႔နတ္အုန္းသီးႀကီးက သူ႔ဦးရီးေတာ္တာေပါ႔။ အဲဒီအုန္းသီးႀကီးကို ညဘက္က် ဘာျဖစ္လို႔ လိုက္ကာအနီႀကီး ဆြဲဆြဲပိတ္သလဲ သိလား။ ….” အဲသလိုမ်ဳိး ေတာင္စဥ္ေရမရ စကားစရွာၿပီး က်ပန္းစကားေျပာပြဲလုပ္ရတယ္။ ဒါေတြက အရင္တုန္းက ျမန္မာေတြ အယူသည္းၾကတာလို႔ ရွင္းျပေပမယ္႔လည္း သည္အေၾကာင္းေတြ မသိရင္ ျမန္မာမႈနယ္ပယ္မွာ နားလည္နိုင္ဖို႔ခက္တာေတြမို႔ စကားစပ္တုန္း ၾကားဖူးနား၀ေတာ႔ ရွိေစရတယ္။ ႏို႔မို႔ဆို သမီးလည္း ဂ်ပန္ကကေလးေတြလို ေဟာလိုး၀င္းနဲ႔ ဗယ္လင္တိုင္းပဲ သိၿပီး ကိုယ္႔ရိုးရာကိုယ္ ဘာမွန္းမသိမွာစိုးလို႔။
သရဲခ်င္းအတူတူေတာင္မွ ပါးေစာင္မွာ ေသြးစက္လက္နဲ႔ အစြယ္ထြက္ေနတဲ႔ အဂၤလိပ္ေသြးစုတ္ေကာင္၊ လက္ညွဳိးကေလး ေရွ႕တန္းလန္းထိုးၿပီး ခုန္ဆြခုန္ဆြသြားတဲ႔ တရုတ္သရဲ၊ ဆံပင္ဖားလ်ားနဲ႔ ေခါင္မိုးထုတ္တန္းက ေဇာက္ထိုးဆင္းလာတဲ႔ ယိုးဒယားသရဲတို႔ဟာ ကိုယ္႔ျမန္မာပုံျပင္ေတြထဲက သရဲသဘက္ေတြနဲ႔ မတူေၾကာင္း ျပခ်င္လို႔ ကိုကိုေလးရဲ႕ ေမွာ္ဆရာ႔မွတ္တမ္းေတြ ရွာၿပီး ေပးဖတ္ရတယ္။ ေၾကာက္ရတဲ႔အရသာခ်င္းတူရင္ေတာင္ ကိုယ္႔သရဲကိုယ္ေၾကာက္ရတာက ေစးေစးပိုင္ပိုင္ရွိတယ္လို႔ သိေစခ်င္လို႔။ အဆုံးသတ္မွာေတာ႔ တကယ္ရွိရွိ မရွိရွိ၊ တေစၦတို႔ သရဲတို႔ဆိုတာ ေၾကာက္စရာ မဟုတ္ဘူး။ ေမတၱာပို႔စရာသာျဖစ္တယ္လို႔ ရွင္းျပရတယ္။ သရဲေၾကာက္တယ္ဆိုတာ ခံစားမႈရသတစ္မ်ဳိး လို႔ သမီး လက္ခံနိုင္ဖို႔ ခက္ပါတယ္။ စာေပရဲ႕ ရသကိုးပါးအေၾကာင္းမွ မသင္ရေသးတာကိုး။ လွ်ာကအရသာေတာင္မွပဲ သူက အခ်ဥ္၊ အခါး နဲ႔ အစပ္ကို အရသာရယ္လို႔ လက္မခံႏိုင္ေသးဘူး ျဖစ္ေနတယ္ မဟုတ္လား။
ကိုယ္႔သမီးတိုးရစ္စ္မႀကီးကို sight seeing ၾကည့္စရာ ပုဂံ နဲ႔ ပဲခူးကိုေတာ႔ ေရာက္ေအာင္ ေခၚသြားၿပီး ျမန္မာရာဇ၀င္အူေပါက္ကို ပတ္ခ်ာေႏွာက္ေနေအာင္ ဟိုေရာက္သည္ေရာက္ ဇာတ္စုံခင္းျပခဲ႔ၿပီး ဖတ္စရာမွတ္စရာ အတိုအစေလးေတြ ရွာေပးခဲ႔တာလည္း ျမန္မာ႔သမိုင္းထဲကို အလည္ေခၚတာေပါ႔ေလ။ ေရႊတိဂုံဘုရားတက္ရင္ေတာင္ သူ႔ကို ဧည့္သည္ရွင္းသလို ရွင္းရွင္းျပေနရတာ ျပန္ေတြးၾကည့္မွ ကိုယ္ေမြးထားတဲ႔သမီးဟာ ဘယ္ေလာက္ျမန္မာမႈနဲ႔ အလွမ္းကြာသလဲ သတိထားမိတယ္။ လူဆိုတာ ကိုယ္နဲ႔ပတ္သက္ေတာ႔မွ နီးစပ္တယ္ထင္ၾကတာမို႔ သူကန္ေတာ႔တဲ႔တန္ေဆာင္းကေလးေတြ ေနရာကေလးေတြဆို အေဖငယ္ငယ္က ဘုရားေရာက္တိုင္း ဒီေနရာေလးေတြမွာ ပုတီးစိတ္ဖူးတယ္။ ဘတ္စကားေလးနဲ႔လာေတာ႔ ဘယ္ကေနစီးရင္ ဘယ္ေနရာေရာက္တာ။ အရင္တုန္းက ဒီေနရာမွာ ၾကာပြတ္ကိုင္ထားတဲ႔ ကုလားရုပ္ႀကီးေတြ ရွိတယ္။ “ေရႊတိဂုံ ေရႊတိဂုံဘုရားကိုလ က်ားတက္တာ ငါးရက္ၾကာ” ဆိုတဲ႔ ဦးေပါစံႀကီး စည္းတစ္ျခမ္းတင္တဲ႔ သီခ်င္းေလးဆိုျပ။ အရင္တုန္းက ရန္ကုန္မွာ က်ားေတြဆင္ေတြ ရွိတယ္ေလ။ က်ားေတာရတို႔၊ က်ားကြက္သစ္တို႔ဆိုတဲ႔ ရပ္ကြက္ေတြ အေၾကာင္းေျပာျပ။ အသက္ႀကီးလာလို႔ ငယ္ငယ္ကအေၾကာင္းေတြ ေခ်းေျခာက္ေရႏွဴး ေျပာတတ္တဲ႔အက်င္႔ရလာတာလို႔ ထင္ေပမယ္႔လည္း ကိုယ္႔အေဖ ကိုယ္႔အဖြားေတြ အဲသလိုမ်ဳိး ေျပာျပခဲ႔လို႔ ကိုယ္လည္း မသိမမွီလိုက္တဲ႔ ကိုယ္႔ေရကိုယ္႔ေျမအေၾကာင္းေတြကို ၾကားဖူးနား၀ျဖစ္လာတာ။ သမီးကိုလည္း ေျပာအပ္တယ္ လို႔ ထင္မိတယ္။
ဒီဟာေတြကို ဘာျဖစ္လို႔ သမီးေလး သိေစခ်င္ရသလဲဆိုေတာ႔ လူေတြမွာ ကိုယ္႔အရပ္ကိုယ္႔ဇာတိအေပၚမွာ ခင္မင္တြယ္တာတဲ႔စိတ္ ဇာတိႏြယ္ဆိုတာ ရွိတယ္။ အဲဒီစိတ္က ကိုယ္ဟာ ဘာလဲ။ ဘယ္အမ်ဳိးအႏြယ္က လာသလဲဆိုတဲ႔ သိမွတ္ခံစားမႈတစ္ခု (Identity) ကိုေပးသလို၊ အဲသည္အရပ္ေဒသအေပၚမွာ ခင္မင္တြယ္တာမႈ (Attachment) ဆိုတာကိုလည္း ေပးတယ္။ အဲသည္အရပ္ အဲသည္ေဒသမွာ ကိုယ္႔အိမ္ကိုယ္႔ယာလို ခံစားရတဲ႔ စိတ္လုံျခဳံမႈ (Sense of Security) ကိုလည္း ေပးတယ္။ ဘူတန္မွာေနတုန္းက ကိုယ္ေနတဲ႔တစ္ရပ္တစ္ရြာလုံးမွာ ျမန္မာလိုေျပာဖို႔ တစ္ေယာက္တစ္ေလေတာင္ ရွာမရတဲ႔အခါ နားထဲမွာ ျမန္္မာသီခ်င္းသံကေလးေတြ ေန႔ေရာညပါ ၾကားေယာင္ဆိုညည္းေနမိလို႔ အာရုံထင္မွားတဲ႔ေရာဂါလကၡဏာ(Hallucination)မ်ား ေပၚေနၿပီလားလို႔ ေအာင္႔ေမ႔မိတယ္။ ျမန္မာတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ျမန္မာလိုေျပာၿပီး ျမန္မာစာစားရတာ ဘာနဲ႔မွမတူေအာင္ အရသာရွိမွန္း နိုင္ငံျခားေရာက္ေနတဲ႔ ျမန္္မာတိုင္း သိၾကတယ္။ ကိုယ္႔သမီးက်မွ အဲသလို မခံစားတတ္ေတာ႔ပဲ ျမန္မာျပည္ကို ေမ႔သြားမွာ စိုးတာေပါ႔။
ႏိုင္ငံတကာနဲ႔ ယွဥ္လာတဲ႔အခါမွာ သူမ်ားဆီက သင္စရာ၊ တတ္စရာ၊ အတုခိုးရာေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ အဲဒါေတြေနာက္ ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လိုက္သြားမိတဲ႔အခါ ကိုယ္႔ဆီကနဂိုအခံရွိတဲ႔ မူရင္းယဥ္ေက်းမႈကေလးေတြက ၾကာေလမွိန္ေလ ေပ်ာက္ကြယ္သြားတတ္တယ္။ ဒါေၾကာင္႔ သူမ်ားဟာေတြ မႏွီးေႏွာခင္ ကိုယ္႔ယဥ္ေက်းမႈ အေျခခံကေလးေတြကို ေျခေျချမစ္ျမစ္ ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ရင္းႏွီးေစခ်င္တယ္ေလ။ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္ ျမန္မာလို႔မွ မခံစားတတ္ဘူးဆိုရင္ ျမန္မာျပည္ႀကီးကို ဘယ္လိုခ်စ္မလဲ။ တိုင္းျပည္အစုတ္အျပတ္ႀကီးလို႔ပဲ ျမင္မွာေပါ႔။ ရုပ္၀တၳဳခ်င္း ယွဥ္ရင္ ဘယ္ႏိုင္ငံနဲ႔ယွဥ္ယွဥ္ ယွဥ္လို႔မွ မရေတာ႔ပဲကိုး။ ဒါျဖင္႔ စိတ္ေနစိတ္ထားခ်င္း ယွဥ္မလား။ ေသေသာ္မွတည့္ ေၾသာ္ေကာင္း၏ ပါဗ်ာ။ ဘယ္အရာနဲ႔မွ မယွဥ္ပါနဲ႔။ “တို႔ဘိုးဘြားအေမြစစ္မို႔ ခ်စ္ျမတ္နိုးေပ။” ဆိုတဲ႔ စိတ္ကေလးတစ္ခုနဲ႔သာ မ်က္လုံးစုံမွိတ္ၿပီး ခ်စ္လိုက္ပါ။ အဲသလိုခ်စ္ျမတ္နိုးလာေစဖို႔ ကိုယ္႔ျမန္မာစာ ျမန္မာမႈနဲ႔ မစိမ္းေအာင္ ယဥ္ပါးေအာင္ ေႏြးေထြးေအာင္ မိတ္ဆက္ေပးတာေပါ႔။ အဆုံးသတ္တစ္ေန႔မွာ ဘာကိုမွ မမွတ္မိဘူးဆိုရင္ေတာင္ “ငါ႔အေဖ သိပ္ခ်စ္တဲ႔ သူ႔တိုင္းျပည္ေပါ႔။” လို႔ မွတ္မိေနရင္ ေတာ္ပါၿပီ။
မ်ဳိးႏြယ္ဇာတိဆိုတာ ခ်စ္ရုံကေလး တြယ္တာရုံကေလးနဲ႔လည္း မၿပီးေသးပါဘူး။ ေနာက္တဆင္႔တက္ရင္ ထိန္းသိမ္းေစာင္႔ေရွာက္တယ္ဆိုတာ ပါေသးတယ္။ အဲသလို ထိန္းသိမ္းေစာင္႔ေရွာက္ရာမွာ ဟိႏၵဴေတြလို အမ်ဳိးဇာတ္ကို မပ်က္ေအာင္ ေစာင္႔ထိန္းတာသက္သက္၊ သက်သာကီ၀င္ေတြလို သူမ်ားေသြးအေနွာမခံပဲ ကိုယ္႔ေသြးသားခ်င္း လွည့္ပတ္ လက္ဆက္ရုံသက္သက္ကေတာ႔ အႏွစ္သာရ မပါပါဘူး။ တကယ္တမ္းဆက္ခံသင္႔တဲ႔အထဲမွာ မ်ဳိးရိုးဂုဏ္ဆိုတာပါေသးတယ္။ တီဗီထဲမွာ ၾကားၾကားေနရတဲ႔ အမ်ဳိးဂုဏ္ဇာတိဂုဏ္ ျမင္႔မားေရးဆိုတာႀကီး နားၾကားျပင္းကပ္တာနဲ႔ ကိုယ္႔ေဆြဂုဏ္မ်ဳိးဂုဏ္ကို မထိန္းသိမ္းတတ္ပဲ ေနမွာစိုးတယ္။ “အလိုေလး။ ဘ၀င္ေတြလႊတ္ျမင္႔ေနၿပီ။ ဒင္းတို႕က ဘယ္အမ်ဳိးဘယ္အႏြယ္က ဆင္းသက္လာလို႔ပါလိမ္႔။” လို႔ မဲ႔ခ်င္ရြဲ႔ခ်င္ကုန္ၾကေရာ႔မယ္။ အေလာင္းမင္းတရားႀကီး ဦးေအာင္ေဇယ်ဆီက အစဥ္မပ်က္ ထီးရိုးနန္းဆက္ကလာလည္း ကိုယ္ကေတာ႔ ဂုဏ္ရွိတယ္ မထင္ေပါင္။ ေရႊမ်ဳိး စိန္မ်ဳိး၊ ေနမ်ဳိး လမ်ဳိး၊ ဟိုးဟိုးေက်ာ္ ထိပ္ထိပ္ႀကဲ လွ်မ္းလွ်မ္းေတာက္ ဂုဏ္သိမ္သတင္းနဲ႔ေနတာမို႔လည္း ဦးခိုက္ရိုက်ဳိး လက္စုံမိုးမေနနိုင္ေပါင္။
ဘာမွမဟုတ္တဲ႔ ကိုယ္႔မ်ဳိးရိုးစဥ္ဆက္ကိုေတာ႔ ဘယ္သူေတြ မေလးစားေလးစား ကိုယ္႔ဘာသာ တေလးတစားေနႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားတယ္။ ကိုယ္႔မ်ဳိးရိုးက ျမန္္မာ၊ ဒါေၾကာင္႔ ျမန္မာမႈ ျမန္မာ႔ယဥ္ေက်းမႈ၊ ဓေလ႔ထုံးစံေတြကို အေလးထားတယ္။ အမ်ဳိးဂုဏ္နဲ႔ပတ္သက္လာရင္ ကိုယ္တို႔ဆရာႀကီးမင္းသု၀ဏ္လည္း သူ႔အမ်ဳိးသူ ဂုဏ္ယူပါသတဲ႔။ သူ႔နွမ ေဒၚႏုယဥ္ကေမြးတဲ႔ သူ႔တူကေလးကို ဘယ္လိုေျပာသလဲဆိုေတာ႔ “ငါတို႔ေဆြေတြမ်ဳိးေတြထဲမွာ ဆင္းရဲခ်င္ ဆင္းရဲမယ္။ ခ်မ္းသာခ်င္ ခ်မ္းသာမယ္။ လိမ္တာ ေကာက္တာ နံမည္ပ်က္တာေတာ႔ တစ္ေယာက္မွ မပါဘူး။” တဲ႔။ ေသေသခ်ာခ်ာေတြးၾကည့္ရင္ ၾကက္သီးေတာင္ထတယ္။ အဲသလိုမ်ဳိး ေျပာနိုင္ဖို႔ ေဆြစဥ္မ်ဳိးဆက္ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေစာင္႔ထိန္းခဲ႔ရမလဲ။ သူမ်ားၾကားတာမၾကားတာ ယုံတာ မယုံတာကို အေလးမထားပါဘူူး။ အဲသည္စကားက ကိုယ္႔လိပ္ျပာကိုယ္ ရဲရဲႀကီးေျပာဖို႔ဆိုတာ လြယ္သလား။ ကိုယ္လည္းပဲ ကိုယ္႔သမီးေလးကို ျပန္ေျပာတဲ႔အခါ “ေဖတို႔ ေဆြေတြမ်ဳိးေတြထဲမွာ ဆင္းရဲခ်င္ဆင္းရဲမယ္။ ခ်မ္းသာခ်င္ ခ်မ္းသာမယ္။ လိမ္တာေကာက္တာ နံမည္ပ်က္တာေတာ႔ တစ္ေယာက္မွ မပါဘူး။” လို႔ အားရပါးရ ေျပာခ်င္လိုက္တာ။ စိန္ေရႊေငြ၊ အိမ္ျခံကားေတြထက္ အဲသလိုေျပာႏိုင္တဲ႔ ဂုဏ္၊ အဲသလိုေျပာရတဲ႔အရသာကို သမီးေလး ခံစားႏွစ္ၿခဳိက္နိုင္ၿပီဆိုရင္ေတာ႔ သူ႔အေဖေပးခ်င္တဲ႔ မ်ဳိးရုိးဂုဏ္ အေမြအႏွစ္ကို ရသြားတယ္ လို႔ ေျပာရမွာပဲ။ အရပ္ထဲမွာေတာ႔ သြားေျပာလို႔ ဘယ္ရမလဲ။ အရူးမ်ဳိးလို႔ အေျပာခံရမွာေပါ႔။ ရူးေနတဲ႔သူ႔အေဖက သူ႔သမီးေလးကိုလည္း ရူးေစခ်င္ေနတာ ျဖစ္ပါလိမ္႔မယ္။ ဒါမ်ဳိးဟာ အရူးခ်င္းခ်င္းပဲ နားလည္ႏိုင္တာ မဟုတ္လား။
credit to Saya Soe Min (ဆရာစိုးမင္းေဖ့ဘြတ္မွ ကူးယူေဖၚျပပါသည္)
