အေရာင္ေျပာင္းသြားေသာ ႏွလံုးသား - မင္းလူ

 

အေရာင္ေျပာင္းသြားေသာ ႏွလံုးသား

၁

အဓိပတိလမ္းေပၚမွေန၍ သစ္ပုပ္ပင္ႀကီးကို လွမ္းၾကည့္မိသည္။

သစ္ပုပ္ပင္ႀကီး၏ အ႐ြက္မရွိေသာ အကိုင္းမ်ားမွာ ဖဲႀကိဳးဝါကေလးေတြ ခ်ည္ထားသည္။ ေလတြင္ တလူလူလြင့္လ်က္ပါ။
“အို”
မိေက်ာ္သည္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပန္ခ်စ္ေၾကာင္း အသိေပးလိုက္ျခင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။

ကၽြန္ေတာ့္ကိုခ်စ္လွ်င္ သစ္ပုပ္ပင္ႀကီးမွာ ဖဲႀကိဳးဝါကေလးေတြ ခ်ည္ထားပါဟု ကၽြန္ေတာ္ မွာထားခဲ့ပါသည္ မဟုတ္လား။

သစ္ပုပ္ပင္ႀကီးနားကို ေလွ်ာက္သြားသည္။ သစ္ပုပ္ပင္ႀကီးတြင္သာ မဟုတ္ပါ။ အပင္ေျခရင္းက စကၠဴပန္းပင္ၿခံဳတြင္ပါ ဖဲႀကိဳးဝါကေလးေတြ ခ်ည္ထားပါသည္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းက ျမက္ခင္းေပၚမွာ ဖဲႀကိဳးဝါတစ္စ။

ထိုဖဲႀကိဳးဝါစကေလးကို ကၽြန္ေတာ္ ေကာက္ကိုင္ၾကည့္သည္။ ဖဲႀကိဳးဝါ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ထဘီအထက္ဆင္စႀကီး ျဖစ္ေနေလသည္။

သစ္ပုပ္ပင္ေပၚသို႔ အလန္႔တၾကား ေမာ့ၾကည့္မိသည္။ အကိုင္းမ်ားမွာ ဖဲႀကိဳးဝါေတြ မရွိေတာ့ပါ။ အပင္ခြဆံုက သစ္ေခါက္ဘုလံုးႀကီးမွာသာ အထက္ဆင္စ အနက္ႀကီး ခ်ည္ထားသည္ကို ေတြ႕ရေလသည္။



၂

ကၽြန္ေတာ္ လန္႔ႏိုးလာေသာအခါ ခ်စ္ဝင္းကို သူ႕စားပြဲမွာ ထိုင္ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ သူသည္ မီးေသေနေသာ ေငြစံပယ္ ေဆးေပါ့လိပ္ႀကီးကို ကိုင္လ်က္ သူ႕ေရွ႕ကနံရံရွိ ဂ်ပန္မပံု ျပကၡဒိန္ကို ေငးၾကည့္ေနသည္။ ေအးျမင့္၏ အိပ္ရာဆီမွ လူးလွိမ့္သံကို ၾကားရသည္။
“ဟင္း”
ေအးျမင့္၏ သက္ျပင္းခ်သံ။

သူတို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုးသည္ ႏွလံုးသားႏွင့္ ပတ္သက္၍ က်ဆံုးေနၾကသူႏွစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါသည္။ ခ်စ္ဝင္းသည္ ခ်ိဳခ်ိဳကို စာလိုက္ေပးသည္။ ခ်ိဳခ်ိဳက “လုပ္မေနပါနဲ႔” ဟု ေျပာလႊတ္လိုက္သည္။ ေအးျမင့္သည္ ခင္ျမင့္ၾကည္ကို စကားလိုက္ေျပာသည္။ ခင္ျမင့္ၾကည္က “ဖိနပ္ပဲရမယ္” ဟု ေျပာလႊတ္လိုက္ေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူတို႔ ေဆြးေနၾကျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္ကျဖင့္ မေဆြးေသးပါ။ မေဆြးေသးပါဟု ဆိုေသာေၾကာင့္ မၾကာမီ ေဆြးလိမ့္မည္ဟု မယူဆေစလိုပါ။ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ရက္ကပင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ မိေက်ာ္ကို ေအာင္ျမင္စြာ စာေပးခဲ့ပါသည္။ မိေက်ာ္ ေက်ာင္းကအျပန္ ဘတ္စ္ကားေပၚမွာ ေပးလိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ဘတ္စ္ကားေပၚမွာ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မိေက်ာ္ ျငင္းလို႔မရပါ။ ယူသြားရပါသည္။ ဘယ္ေလာက္မ်ား ပိုင္လိုက္လွပါသလဲ။ ဟိုႏွစ္ေကာင္ႏွင့္ တျခားစီပါ။

သူတို႔ကို ကၽြန္ေတာ့္အိပ္မက္အေၾကာင္း ေျပာျပပါသည္။
“မင္းအိပ္မက္က နိမိတ္မေကာင္းဘူးကြ”
ခ်စ္ဝင္းႏွင့္ ေအးျမင့္က ေဝဖန္ပါသည္။ အမွန္ေတာ့ သူတို႔ေျပာသလို မဟုတ္ႏိုင္ပါ။ သူတို႔သည္ ကၽြန္ေတာ္ စာေပးျဖစ္သည္ကို မနာလိုျဖစ္ေနၾကျခင္းပါ။ သူခိုးေသေဖာ္ညွိ အၿမီးျပတ္ေသာ ေျမေခြးလိုျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ မိေက်ာ္ကိုေပးလိုက္ေသာ စာထဲမွာ ေရးသားထားသည္ကလည္း သိပ္မိလိုက္လွပါသည္။ ၾကည့္ပါေလ။

ႏွင္းဆီပန္းကေလးေတြ ဖ်ားတဲ့အခါ
ေနမင္းက ေဆးကုေပးတယ္
ၾကယ္ကေလးေတြ ဖ်ားတဲ့အခါ
လမင္းက ေဆးကုေပးတယ္
ကိုယ့္ႏွလံုးသား ဖ်ားတဲ့အခါ
မိေက်ာ္က ေဆးကုေပးပါေနာ္

ေဟ့.... ေဟ့၊ ဒီလိုစာမ်ိဳးကို ဖတ္ရတဲ့အခါ ဘယ္မိန္းကေလးကမ်ား ကၽြန္ေတာ့္ကို မခ်စ္ဘဲ ေနႏိုင္လိမ့္မွာတဲ့လဲ။



၃

“သူ႕ကို တို႔ သူငယ္ခ်င္းလိုပဲ ခင္ခ်င္တယ္”
မိေက်ာ္ေခၚ ခင္စန္းေက်ာ္၏ အေျဖ။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာျပန္ေျပာရမည္မွန္း မသိပါ။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ကူးထဲမွာတုန္းက တစ္မ်ိဳးပါ။ ပုဂံလမ္းထိပ္ကေနၿပီး မိေက်ာ္ကို ေစာင့္မည္၊ မိေက်ာ္ ၁၆ ကားေပၚက ဆင္းလာေသာအခါ ကၽြန္ေတာ့္စာကိစၥကို ေမးမည္။ ထိုအခါ မိေက်ာ္သည္ ရွက္သျဖင့္ ေခါင္းငံု႔ထားလိမ့္မည္။ ကၽြန္ေတာ္က အတင္းေမးေသာအခါတြင္မွ....

ခုေတာ့ျဖင့္ ဒီလိုမဟုတ္ပါ။ မိေက်ာ္သည္ ဘတ္စ္ကားေပၚမွဆင္းၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကိုေတြ႕လွ်င္ ရွက္ေၾကာက္ျခင္း အလ်ဥ္းကင္းေသာ မ်က္ႏွာျဖင့္ ေျပာလိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ အမွန္ေတာ့လည္း သူ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေၾကာက္ရန္ မလိုပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ဆယ္တန္းမွာတုန္းက တစ္တန္းတည္း ေနလာခဲ့ၾကပါသည္ မဟုတ္လား။ သို႔ရာတြင္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သူ႕ကို ေၾကာက္ေနပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ စိတ္ကူးထဲက စကားမ်ားသည္ မရွိေတာ့ၿပီ၊ တုန္ယင္ထစ္ေငါ့ေသာ စကားမ်ားသည္သာ။
“တို႔ကို.. တို႔ကို စိတ္ဆိုးသြား....”
“စိတ္ေတာ့ ဆိုးခ်င္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ မဆိုးေတာ့ပါဘူး”
“ဒါျဖင့္ရင္ ဟိုဥစၥာ”
“ေနာက္တစ္ခါေတာ့ ဒီလိုထပ္လုပ္ရင္ေတာ့ စိတ္ဆိုးမိလိမ့္မယ္ ထင္တယ္”



၄

“နင့္အေျခအေနက သိပ္အဆိုးႀကိး မဟုတ္ေသးပါဘူးဟယ္”
ခင္ေအးသန္းက ေျပာေလသည္။

ရန္ကုန္တကၠသိုလ္၏ ပန္းခ်ီခန္းမသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စတည္းခ်ရာ ေနရာျဖစ္သည္။ အတန္းမရွိေသာအခ်ိန္၊ အတန္းၿပီးေသာအခ်ိန္ သို႔မဟုတ္ အတန္းလစ္ေနေသာ အခ်ိန္မ်ားတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ပန္းခ်ီခန္းမမွာ ထိုင္ၾကသည္။
“ဆက္လုပ္စမ္းပါကြာ၊ ျဖစ္ပါတယ္၊ ငါ့တုန္းကဆိုရင္ မင္းထက္ေတာင္ အေျခအေန ဆိုးေသးတယ္၊ ေနာက္ေတာ့လည္း ျဖစ္သြားတာပါပဲ”
ဘာဘာေက်ာ္သည္ ကၽြန္ေတာ့္ကို အားေပးသလိုလိုႏွင့္ ႂကြားျပန္သည္။ ႂကြားလည္း ႂကြားစရာပါ။ ခုဆိုလွ်င္ သူ႕ေကာင္မေလးသည္ သူ႕ကို ထမင္းဘူးထဲက ထမင္းကိုလည္း ေကၽြးသည္။ ပိုက္ဆံကိုလည္း ေခ်းသည္။ (မွတ္ခ်က္၊ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မဆပ္ပါ) ကၽြန္ေတာ္တို႔ပင္လွ်င္ သူ႕ထမင္းဘူးကို ကပ္စားရေသးသည္။ သူ႕ေကာင္မေလးေခ်းေသာ ပိုက္ဆံျဖင့္ လက္ဖက္ရည္ ကပ္ေသာက္သည္။

တကယ္ေတာ့မူ ကၽြန္ေတာ္သည္ နာမည္ႀကီးထမင္းငတ္ ျဖစ္ပါသည္။ ဒီစကားကေလးသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပန္းခ်ီခန္းမအတြက္ အဓိပၸာယ္မ်ားစြာ ရွိပါသည္။

“အၾကင္သူတစ္ေယာက္သည္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္၏ အခ်စ္ကို ရသည္ျဖစ္အံ့၊ ထိုသူသည္ ထိုမိန္းကေလး၏ ထမင္းဘူးကိုပါ ရေတာ့သည္သာ”

သူတို႔သည္ ထိုရရွိလာေသာ ထမင္းဘူးကို တစ္ေယာက္တည္း ဘယ္ေတာ့မွ မစားတတ္၊ ပန္းခ်ီခန္းမသို႔ မရရေအာင္ ယူလာတတ္သည္။ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ခြဲေဝေကၽြးတတ္သည္။ ပန္းခ်ီခန္းက လူမ်ားသည္ ဆင္းရဲမြဲေတေနၾကသူမ်ား မဟုတ္ၾကပါ။ သို႔ရာတြင္ ေငြေတာ့ျဖင့္ အၿမဲ ျပတ္လပ္ေနတတ္ၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ တစ္ေယာက္ေယာက္က မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို လိုက္ေတာ့မည္ဆိုလွ်င္ အားရဝမ္းသာ ကူညီတတ္သည္။ ပန္းခ်ီခန္းအတြက္ ထမင္းဘူးတစ္ဘူး၊ ပိုက္ဆံေခ်းမည့္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ တိုးလာမည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။

ခုအခ်ိန္မွာျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ “နာမည္ႀကီး ထမင္းငတ္” ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ မိေက်ာ္၏ ထမင္းဘူးထဲမွ ထမင္းတစ္ဇြန္းကိုမွ်ပင္ မစားဖူးေသးပါ မဟုတ္လား။ သို႔ရာတြင္ စိတ္ဓာတ္ျဖင့္ မက်လိုက္လွေသးပါ။



၅

“မိေက်ာ္”
“ဘာလဲ”
“တို႔.... တို႔ ေျပာစရာတစ္ခုရွိလို႔”
“႐ိုး႐ိုးသားသား သူငယ္ခ်င္းလိုေျပာမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ေျပာပါ၊ ဆန္းဆန္းျပားျပား ဆိုရင္ေတာ့ နားမေထာင္ခ်င္ဘူး”
“အဲ.... ေအးေလ၊ သူငယ္ခ်င္းလိုပဲ ေျပာပါ့မယ္”
“ေျပာေလ.... ဘာလဲ”
“ဟို.... ဟိုဥစၥာ၊ ထမင္းဘူး ပါလာလား”
“ဒီမွာေလ၊ မေတြ႕ဘူးလား”
“ဘာဟင္းလဲ”
“ငါးရံ႕ေျခာက္ဟင္းနဲ႔ ပဲသီးေၾကာ္”
“ေၾသာ္ ဟုတ္လား၊ ဒါျဖင့္ သြားေတာ့မယ္ေနာ္”



၆

“သိပ္္ညံ့တဲ့ေကာင္ပဲကြာ၊ မိေက်ာ္က မေျပာနဲ႔ဆိုေပမယ့္ အတင္း မရမက ေျပာေပါ့ကြ”
“ဟာ.... ငါေၾကာက္တယ္ကြ၊ မိေက်ာ္က သိပ္စိတ္ႀကီးတာေနာ္၊ အျပတ္ေကာလိုက္ရင္ ဒုကၡ”
“ညံ့ပါေပ့ကြာ၊ မင္းနာမည္ကို ဥာဏ္ကိုကိုလို႔ မွည့္ဖို႔မေကာင္းဘူး၊ ညံ့ကိုကိုလို႔ မွည့္ဖို႔ေကာင္းတယ္”
“အံမာ.... မင္းတို႔ကေတာ့ အျဖစ္ရွိလို႔လား၊ လုပ္မေနပါနဲ႔လို႔ အေျပာခံရတဲ့ေကာင္နဲ႔၊ ဖိနပ္ပဲရမယ္ဆိုတဲ့ ေကာင္ေတြကမ်ား”
“ဟ.... ငါတို႔က ဒီလို အေျပာခံရေပမယ့္ ဆက္လက္ႀကိဳးစားလ်က္ပဲ၊ တစ္ေန႔က်ေတာ့ မင္းေတြ႕ရမွာေပါ့ကြာ”



၇

“မိေက်ာ္”
“ဘာလဲ”
“တို႔ ေျပာစရာ တစ္ခုရွိလို႔”
“သူငယ္ခ်င္းလို ေျပာမွာလား”
“မဟုတ္ဘူး”
“ဒါျဖင့္ မေျပာပါနဲ႔”
“ေျပာရမယ္ မိေက်ာ္၊ ေျပာရမယ္၊ တို႔ရင္ထဲမွာ....”
“ဒီမွာ ဥာဏ္ကိုကို၊ တို႔ကို ေနာက္တစ္ခါ ဒီစကားမ်ိဳး လံုးဝ ထပ္မေျပာပါနဲ႔၊ ေျပာခဲ့လို႔ရွိရင္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းအျဖစ္ကပါ ရပ္စဲလိုက္ရလိမ့္မယ္၊ ဒါပါပဲ”



၈

အေရာင္ေျပာင္းသြားေသာ ႏွလံုးသား

လစ္တမတ္အျပာ
အက္ဆစ္မွာ ထည့္
ပကတိ နီသြားေစသည္။
လစ္တမတ္အနီ
ေဗ့စ္ရည္မွာ ထည့္
ပကတိ ျပာသြားေစသည္။
ပန္းႏုေရာင္ ႏွလံုးသား
ဘာဂုဏ္မ်ား ေျမာက္လို႔
အစိမ္းေရာင္သို႔ ေျပာင္းသြားတာလည္းကြယ္။

ကၽြန္ေတာ္၏ အေဆြးကဗ်ာမ်ားသည္ ပန္းခ်ီခန္းမ၏ နံရံကပ္စာေစာင္တြင္ ပါဝင္လာခဲ့သည္။ ဓာတုေဗဒေက်ာင္းသူေလး မိေက်ာ္ကို ရည္႐ြယ္စပ္ထားေသာ ဓာတုေဗဒဆိုင္ရာ ကဗ်ာမ်ား။ ကၽြန္ေတာ္ ေဆြးေနေၾကာင္းကို ပန္းခ်ီခန္းတစ္ခန္းလံုးက သိၾကပါသည္။ အို.... သူတို႔တင္ မဟုတ္ပါ။ ကိုေအာင္ရင္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္က တင္ဝင္းတို႔၊ ျဖဴဝင္းတို႔လည္း သိသည္။ အေအးဆို္င္က အေမၾကည္လည္း သိပါသည္။



၉

ထိုအေတာအတြင္းမွာပင္ ခ်စ္ဝင္းႏွင့္ ေအးျမင့္တို႔၏ အခ်စ္ကိစၥမ်ား ေျပလည္သြားၾကပါသည္။

ခ်စ္ဝင္းသည္ သူ႕ကိုမွ ျပန္မခ်စ္ရင္ ေက်ာင္းမတက္ေတာ့ဘူး၊ အင္းလ်ားကန္ထဲ ခုန္ခ်မည္ဟု ဆိုေသာေၾကာင့္ သနားၿပီး ခ်စ္သြားသည္ဟု ဆို၏။ ေအးျမင့္ကမူ သူ႕ေခါင္းတံုးဆံေထာက္ ဆံပင္ကို နည္းနည္းပိုရွည္ေပးပါမည္ ဟူေသာ ကတိျဖင့္ ခင္ၾကည္ျမင့္၏ အခ်စ္ကို ရသြားပါသည္။

သူတို႔သည္ အဝတ္အစားအသစ္မ်ား ခ်ဳပ္ၾကပါသည္။ တစ္ေန႔လွ်င္ ေရသံုးခါေလာက္ ခ်ိဳးပါသည္။ ခ်စ္ဝင္းဆိုလွ်င္ ေပါင္ဒါဘူးတစ္ဘူးပင္ ဝယ္လိုက္ပါသည္။ သူတို႔၏ အေၾကာင္းမ်ားကို ကၽြန္ေတာ့္အား ျပန္ေျပာၾကပါသည္။
“ခင္ၾကည္ျမင့္ လက္ကေလးက ႏုႏုေလးကြ”
“ဟင္.. မင္းက ခုမွ လက္ကိုင္တဲ့အဆင့္လားကြ”
“ေဟ့ေကာင္၊ လက္မကိုင္လို႔ ေျခေထာက္ကို ကိုင္ရမွာလား”
“ေၾသာ္.. ေအးျမင့္ ေအးျမင့္၊ ဆံပင္တိုသေလာက္ တံုးလွေသးပါလားကြာ၊ ႏႈတ္ခမ္းက ဘာလုပ္ဖို႔ထားတာလဲ”
“ထမင္းစားဖို႔ေပါ့ကြ”
ေၾသာ္.... သူတို႔မွာျဖင့္ ေပ်ာ္ႏိုင္ၾကပါေပသည္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာေတာ့ျဖင့္ ..။

ခ်စ္ဝင္းႏွင့္ ေအးျမင့္သည္ ကၽြန္ေတာ့္ကို အားမရၾကပါ။
“ဥာဏ္ႀကီး၊ ဆက္လုပ္ပါကြာ၊ မင္းကလည္း ေပ်ာ့ညံ့လိုက္တာ”
“ေတာ္ပါၿပီကြာ၊ ငါ့အျဖစ္နဲ႔ငါ ရွိပါေစေတာ့”
သို႔ရာတြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ စာတစ္ေစာင္ကို ေရးေလသည္။



၁၀

မိေက်ာ္
ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္ ေႏွာင့္ယွက္တယ္လို႔ သေဘာထားလိုက္ပါေတာ့။ ဒီတစ္ခါမွ တို႔လိုခ်င္တဲ့ အေျဖကို မရရင္ ေနာက္ကို ဘယ္ေတာ့မွ မေႏွာင့္ယွက္ေတာ့ပါ။ မိေက်ာ္ေျပာသလို သူငယ္ခ်င္းအျဖစ္ကပါ ရာသက္ပန္ ရပ္စဲခ်င္ ရပ္စဲလိုက္ပါ။ သန္းေခါင္ထက္ေတာ့ ညဥ့္မနက္ႏိုင္ေတာ့ပါ။ နက္ျဖန္ မိေက်ာ္တို႔ အတန္းၿပီးခ်ိန္မွာ တို႔ လာေစာင့္ေနမယ္။ တို႔ကို ခ်စ္တယ္ဆိုရင္ အက်ႌအျဖဴေရာင္ ဝတ္ခဲ့ပါ။ အျဖဴေရာင္ကို ႀကိဳဆိုေနပါ့မယ္။

ဥာဏ္

P.S. မိေက်ာ္ မႀကိဳက္ဘူးဆိုလို႔ တို႔ ေဆးလိပ္ျဖတ္လိုက္ပါၿပီ။



၁၁

အခန္းအမွတ္ S.17 ေရွ႕က စႀကၤအုတ္ခံုေပၚမွာ ထိုင္ေစာင့္ေနသည္။ S.17 သည္ ဝင္ေပါက္တစ္ခုတည္းသာရွိေသာ သီေရတာေခၚ အခန္းႀကီးျဖစ္သည္။ တစ္ေပါက္တည္းေသာ ဝင္ေပါက္ကို ပိတ္ထားသျဖင့္ အထဲကို မျမင္ရ။ ဆရာ၏ စာသင္သံသာ ထြက္လာသည္။

စကၠန္႔တို႔သည္ ေျပးလႊားေနၾကသည္။ တစ္နာရီခြဲ၊ အတန္းၿပီးသင့္ပါၿပီ၊ ဆရာသည္ သင္လို႔ေကာင္းတုန္း။
“အစ္ကို ဒူးယားေသာက္မလား”
စီးကရက္သည္ ကုလားကေလး ေရာက္လာသည္။ ဝယ္မည္ျပဳၿပီးမွ မိေက်ာ္ကို ကတိ္ေပးထားတာ သတိရသျဖင့္ မဝယ္ျဖစ္ေတာ့။ ကုလားကေလးသည္ အက်ႌအျဖဴ ဝတ္ထားသည္။
“မင္း ဘာျဖစ္လို႔ အက်ႌအျဖဴ ဝတ္တာလဲ”
“ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဒီအက်ႌတစ္ထည္ပဲ ရွိတာ၊ ဒါပဲ ဝတ္ရမွာေပါ့ဗ်ာ”

တစ္နာရီ မိနစ္ေလးဆယ္၊ တံခါးပြင့္လာသည္။ ဆရာ ထြက္လာသည္။ ဆရာသည္ တိုက္ပံုအက်ႌအနက္ကို ဝတ္ထားသည္။ အထဲက ရွပ္အက်ႌမွာ အျဖဴ။

အခန္းထဲက ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ား ထြက္လာၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္ မၾကည့္ရဲသျဖင့္ ေခါင္းငံု႔ထားရသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕က လူေတြ ျဖတ္သြားၾကသည္။ ေျခသံမ်ားႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ခုန္သံသည္ အတူတူ။

ႏွစ္လက္မ ေဒါက္ျမင့္ဖိနပ္ အနီကေလးကို စီးထားသည္မွာ မိေက်ာ္၏ ေျခေထာက္ကေလး။ မ်က္စိကို အေပၚသို႔ တျဖည္းျဖည္း တက္ၾကည့္သည္။ ထဘီ အနီေရာင္။ အက်ႌကို ၾကည့္သည္။
ဟင္.... အနီ.. အနီ။
ရက္စက္လွစြာေသာ အနီ။

ေငြသြင္းဌာနကို ဘယ္လိုျဖတ္ခဲ့သနည္း။ သစ္ပုပ္ပင္ႀကိးကို ဘယ္လို ေကြ႕ေရွာင္ခဲ့သနည္း။ ဝိဇၨာခန္းမကို ဘယ္လို ျဖတ္ခဲ့သနည္း။ ပန္းခ်ီခန္းမကို ဘယ္လို ေရာက္ခဲ့သနည္း။



၁၂

ေစာင့္ေနၾကသူမ်ားက ေမးသည္။
“ဘယ္လိုလဲေဟ့”
“အနီတဲ့ကြာ”
ကၽြန္ေတာ္သည္ စားပြဲေပၚမွာ မ်က္ႏွာအပ္ထားလိုက္သည္။
“ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲဆိုတာ ေျပာပါဦးဟယ္”
ယဥ္ယဥ္ေထြး၏ အသံကို ၾကားရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းခါလိုက္သည္။
အစ္မႀကီး မ်ိဳးျမင့္ခင္က ေျပာျပန္သည္။
“ဒီေလာက္လည္း ျဖစ္မေနပါနဲ႔ဟယ္”
“အစ္မႀကီးမွာ ခံစားတတ္တဲ့ ႏွလံုးသား မရွိပါဘူးဗ်ာ”

ပန္းခ်ီဆြဲရာတြင္ ပံုစံ စံျပအျဖစ္ထားေသာ အ႐ိုးေခါင္းႀကီးကို ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ ဒီမွာ ခင္ဗ်ားေကာ လူ႕ဘဝတုန္းက အသည္းကြဲဖူးသလား။ က်ဳပ္လည္း တစ္ေန႔ေန႔ ခင္ဗ်ားလို ျဖစ္မွာပဲ။ အဲဒီအခါက်ရင္..
“ေဟ့.. ဟိုမွာၾကည့္စမ္း”
ခ်စ္ဝင္း၏ အလန္႔တၾကားေအာ္သံေၾကာင့္ ေခါင္းေထာင္ၾကည့္မိသည္။
ခ်စ္ဝင္း ၫႊန္ျပရာမွာ....
အို.... အျဖဴေရာင္၊ ခ်စ္လွစြာေသာ.. အျဖဴေရာင္။

မိေက်ာ္သည္ လက္ေမာင္းရင္းနားက ေဖာင္းေဖာင္းကေလး ျဖစ္ေနေသာ အက်ႌအျဇဴကေလးကို ဝတ္၍ လာေနပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ဆီ ထ၍ေျပးသည္။



၁၃

အခန္း A.5 နားက စြယ္ေတာ္ပင္ေအာက္က ခံုတန္းကေလးမွာ ထိုင္ၾကသည္။ ဘာက စေျပာရမွန္း မသိ။
“မိေက်ာ္.... အျဖဴေရာင္၊ တို႔ကို ခ်စ္.. ခ်စ္လို႔”
စကားတို႔သည္ ကၽြန္ေတာ့္လက္ေရးမ်ားလိုပင္ မညီမညာ ထြက္လာသည္။ မိေက်ာ္ ရွက္လို႔ ေခါင္းငံု႔သြားသည္။
“ခုနတုန္းက အက်ႌအနီ ဘာျဖစ္လို႔ ဝတ္တာလဲ”
“အိမ္ကထြက္လာတုန္းက နည္းနည္းခ်မ္းတာနဲ႔ အေပၚက ထပ္ဝတ္လာတာ”
“တို႔နဲ ႔ေတြ႕တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ အက်ႌအနီႀကီးကို ခၽြတ္ထားဖို႔ ေကာင္းပါတယ္ဟာ”
“တို႔ေလ.... တို႔.. ရွက္လို႔”

ဘာဆက္ေျပာရမွန္း မသိတတ္ျပန္။ ေခၽြးျပန္လာသည္။ ေခၽြးသုတ္မည္ဟု လြယ္အိတ္ထဲက လက္ကိုင္ပုဝါကို ထုတ္သည္။ ေဟာ.. ဘယ္အခ်ိန္က လက္ကိုင္ပုဝါၾကားထဲ ညပ္ေနမွန္း မသိရေသာ ခေပါင္းစီးကရက္ တစ္လိပ္သည္ လက္ကိုင္ပုဝါႏွင့္အတူ ခုန္ထြက္လာၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ေပါင္ေပၚ လာတင္ေနသည္။ မိေက်ာ္က မိသြားပါသည္။
“ဟင္.. ဟင္ ဒါကဘာလဲ”
“ခေပါင္း”
“ဒါေတာ့ သိတာေပါ့၊ ဒါ ဘယ္သူေသာက္တာလဲ”
“တင္.. တင္ဝင္း ေသာက္တာ၊ အဲ.. မဟုတ္ပါဘူး၊ နႏၵေသာက္တာ”
“နႏၵ ခေပါင္း ဘယ္ေတာ့မွ မေသာက္ဘူး၊ ဒူးယားမွေသာက္တာ တို႔သိတယ္၊ ဟင္း.. ေဆးလိပ္ျဖတ္ၿပီေလး ဘာေလးနဲ႔ တို႔ကို သက္သက္ညာတာေပါ့ေလ”
“မ..မဟုတ္ရပါဘူးဟာ၊ ေနာက္ကို တကယ္ မေသာက္ေတာ့ပါဘူး”

ကၽြန္ေတာ္သည္ အေယာင္ေယာင္အမွားမွား ျဖစ္ၿပီး စီးကရက္ကို လႊင့္ပစ္ရန္ ေနာက္သို႔ လွည့္ၾကည့္မိသည္။ စႀကၤအုတ္ခံုေအာက္သို႔ ေခါင္းႏွစ္လံုး ရိပ္ခနဲ ဝင္ပုန္းလိုက္သည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ေမာင္စံရွားႏွင့္ ကင္းေကာင္ႀကီးတို႔ လာေခ်ာင္းေနၾကေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ သိလိုက္ပါသည္။

သူတို႔ကို ႂကြားလိုက္ရဦးမည္။ မိေက်ာ္၏ ထမင္းဘူးထဲက ထမင္းကို အားရပါးရ စားျပလိုက္မည္။ ဒီႏွစ္ေကာင္ သြားရည္ယိုက်သြားေအာင္။

မိေက်ာ္၏ ထမင္းဘူးကို ဖြင့္လိုက္သည္။ အထဲမွာ ထမင္းတစ္ဝက္ေလာက္သာ က်န္ေတာ့သည္။ ဟင္း လံုးဝမရွိ။ မိေက်ာ္က ခစ္ခနဲ ရယ္သည္။
“နက္ျဖန္က်ရင္ တို႔ ထမင္းပိုထည့္ခဲ့မယ္”

မည္သို႔ပင္ျဖစ္ပါေစ၊ ထိုေန႔မွစ၍ ပန္းခ်ီခန္းမအတြက္ ထမင္းဘူးတစ္ဘူး တိုးလာျခင္းသည္ “ဝမ္းေျမာက္ဖြယ္သတင္း”ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ေကာင္းခ်ီးၾသဘာ ေပးၾကပါကုန္။

(ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ပန္းခ်ီမိသားစုသို႔ အမွတ္တရ)

(႐ုပ္ရွင္ပေဒသာ၊ ေဖေဖာ္ဝါရီ၊ ၁၉၇၈)