ေသမင္းႏိုင္ငံမွာသံုးတဲ့ ပိုက္ဆံ - မင္းခိုက္စိုးစန္

နိဒါန္း

   ‘ထပ္တူက်အမွား’ ဆိုတဲ့ သေဘာတရားအေၾကာင္း နည္းနည္းေျပာျပခ်င္ပါတယ္။
   အဲဒါ…ဘာမွ ေထြေထြထူးထူးေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ခင္ဗ်ားလည္း ႀကံဳဖူးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ႀကံဳဖူးတယ္။ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလည္း စိတ္ထဲမွာ (အမွတ္တမဲ့လိုလို) ခံစားဖူးလိမ့္မယ္။
   ကိုယ္နဲ႔မွ တည့္တည့္တိုးတတ္တဲ့ ကတ္သီးကတ္သတ္ လြဲေခ်ာ္မႈေတြေလ…။
   ဥပမာဆိုၾကပါစို႔…

   ‘ညွပ္ထားမိတဲ့ဆံပင္ပံုစံကို မႀကိဳက္ကာမွ ဒီတစ္လအဖို႔ ဆံပင္ျပန္ရွည္တာက ေႏွးေကြးလြန္းေနတယ္’
   ‘သီခ်င္းစီဒီေခြမွာ ျခစ္ရာပါလို႔ ထစ္ေနၿပီဆိုရင္ အဲဒီေနရာဟာ ကိုယ္အႀကိဳက္ဆံုး သီခ်င္းစာသားေနရာ ျဖစ္ေနပါေလေရာ’
   ‘အိမ္အျပင္ဘက္ကေန တံခါးဖြင့္ဖို႔ ေသာ့တြဲကို စမ္းေနတဲ့အခ်ိန္ဆို အိမ္ထဲက တယ္လီဖုန္းက ‘တတီတီ…’ ျမည္ၿပီ။ ကမန္းကတန္း တံခါးဖြင့္ၿပီး ဖုန္းကိုလည္း ေျပးကိုင္လိုက္ေရာ ဟိုဘက္က ဆက္ေနတဲ့သူက ဖုန္းကို ခ်သြားေရာ’
   ‘ဘယ္သူနဲ႔မွ မေတြ႕ခ်င္လို႔ ပုန္းလွ်ဳိးကြယ္လွ်ဳိးသြားတဲ့အခါတိုင္း အသိမိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္မဟုတ္ တစ္ေယာက္နဲ႔ အၿမဲဆံုတယ္…’
   အဲဒါမ်ဳိးေတြပါပဲ…။အဲဒီလို အျဖစ္အပ်က္မ်ဳိးေတြကို စာေရးဆရာ အာသာဘေလာ့ခ်္ (Arthur Bloch) က ထပ္တူက်အမွားလို႔ နာမည္ေပးထားတာပါ။
   ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္စုကေတာ့ ေပါက္ကရေလးဆယ္ေတြကို အၿမဲတမ္း ရွာရွာေဖြေဖြ လုပ္ၾကလြန္းလို႔လား မသိဘူး၊ သူမ်ားေတြထက္ပိုၿပီး ထပ္တူက်အမွားေတြနဲ႔ ႀကံဳရသလိုပဲ။
   ႀကံဳခဲ့သမွ် ရွာရွာေဖြေဖြ ကိုး႐ိုးကားရားေတြထဲမွာ အမွတ္တရအျဖစ္ဆံုးကေတာ့ တစ္ေထာင့္ကိုးရာရွစ္ဆယ့္ေျခာက္၊ ရွစ္ဆယ့္ခုနစ္ေလာက္တုန္းက ရပ္ကြက္ေလးတစ္ခုထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔သူငယ္ခ်င္းေတြ စုၿပီး အိမ္ငွားေနခဲ့ၾကတုန္းက အျဖစ္အပ်က္ေတြပါပဲ။
   ရန္ကုန္ၿမိဳ႕နဲ႔ မိုင္ႏွစ္ဆယ္သာသာေလာက္ပဲ ေဝးတဲ့ ေတာမက်၊ ၿမိဳ႕မက် လက္လုပ္လက္စား ရပ္ကြက္ေလးတစ္ခုပါ။
   အဲဒီရပ္ကြက္ေလးထဲမွာေနတဲ့ လူေတြက ရယ္ရတယ္။ ခ်စ္စရာေကာင္းတယ္။ ထပ္တူက်အမွား တစ္ခုမဟုတ္တစ္ခုနဲ႔ ရွင္သန္ေနၾကတယ္။
   အဲဒီရပ္ကြက္ေလးထဲမွာ ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ ‘ထပ္တူက်အလြဲ’ ေတြကိုသာ တန္းစီၿပီး ေရးျပရမယ္ဆိုရင္ အာသာဘေလာ့ခ်္ရဲ႕ ‘မာဖီ၏နိယာမ’ ဆိုတဲ့ စာအုပ္မ်ဳိး သံုးေလးအုပ္ေလာက္ရမယ္ ထင္ပါရဲ႕။
   ‘မာဖီ၏နိယာမ’ စာအုပ္ထဲမွာပါတဲ့ အလြဲေတြကို နည္းနည္းထပ္ၿပီး ေျပာျပရဦးမယ္။ ၾကည့္ေလ…
   ‘တစ္ေန႔လံုး ဇယ္ဆက္သလို အလုပ္လုပ္ေနရာက တစ္ႀကိမ္ေလးပဲ နားဖို႔ ထိုင္မိပါတယ္။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ကို (တစ္ေန႔လံုးမွ တစ္ခါပဲလာစစ္တဲ့) ကိုယ့္အထက္လူႀကီးနဲ႔ တည့္တည့္တိုးပါေလေရာ’
   ‘ပစၥည္းအသစ္တစ္ခု ဝယ္ၿပီးၿပီဆိုတာနဲ႔ ေပ်ာက္ေနတဲ့ ပံုစံတူပစၥည္းကို ခ်က္ခ်င္းပဲ ျပန္ရွာေတြ႕ရတတ္တယ္’
   ‘သင့္လက္ႏွစ္ဖက္မွာ စက္ဆီေတြ အညစ္အေၾကးေတြ ေပက်ံေနတဲ့ အခ်ိန္နဲ႔ ကြက္တိပဲ၊ သင့္ႏွာေခါင္းဟာ ယားယံၿပီး ကုတ္ခ်င္လာတတ္တယ္’
   ‘႐ုပ္ရွင္႐ုံထဲေရာက္လို႔ သင္လက္မွတ္ဝယ္ထားတဲ့ ထိုင္ခံုေနရာမွာ ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီဆိုရင္ သင့္ေရွ႕တည့္တည့္က ခံုမွာ အရပ္ရွည္တဲ့ လူတစ္ေယာက္အၿမဲ ေနရာယူထားေလ့ရွိတယ္’
   ‘ဒီေန႔ စာမက်က္လာမိပါဘူးဆိုမွ အတန္းထဲမွာ စာေမးဖို႔ ဆရာမရဲ႕ မ်က္စိက်ျခင္းကို ခံရသူက ကိုယ္ပဲျဖစ္ေနတတ္တယ္’
   ‘ဆီးစစ္ဖို႔အတြက္ ဆီးနမူနာ အေတာင္းခံရတဲ့သူက ခုနကေလးတင္ ဆီးသြားထားၿပီးကာစ လူ ျဖစ္ေနတတ္တယ္’
   ‘လူႏွစ္ေယာက္ အတူတူထိုင္ေနၾကတဲ့အထဲမွာမွ ျခင္က ကိုယ့္တစ္ေယာက္တည္းကိုပဲ ေရြးၿပီး ကိုက္တယ္’
   ‘ေသြးသြင္းဖို႔ အေရးတႀကီး လိုအပ္ေနၿပီဆိုရင္ အဲဒီေသြးဟာ အၿမဲတမ္းရွားပါးေနတယ္’
   ‘ဖုန္းနံပါတ္မွားလွည့္မိတဲ့အခါတိုင္း ဖုန္းလိုင္း မအားတာနဲ႔ ဘယ္ေတာ့မွ မႀကံဳဘူး’

   ေၾသာ္…ကၽြန္ေတာ္ စြဲစြဲၿမဲၿမဲမွတ္မိေနတဲ့ ထပ္တူက် အလြဲတစ္ခု ရွိပါေသးတယ္။
   အဲဒါက ဘာလဲဆိုေတာ့…

   ‘စာရြက္စာတမ္းတစ္ခုခုကို သတ္သတ္မွတ္မွတ္ ဖိုင္တြဲထားလိုက္ရင္ အဲဒါကို ေနာက္တစ္ႀကိမ္ သံုးစရာကိစၥ ဘယ္ေတာ့မွ မေပၚဘူး။ ဖိုင္မတြဲဘဲ အမွတ္တမဲ့ထားမိတဲ့ စာရြက္စာတမ္းဆိုရင္ေတာ့ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ အေရးတႀကီးျပန္ရွာဖို႔ လိုအပ္လာလိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီစာရြက္ကို ဘယ္နားထားမိမွန္း သိေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး’…တဲ့။

အဲဒီရပ္ကြက္ကေလးဟာ ၂၀ ရာစုေႏွာင္းပိုင္းရဲ႕ စာရြက္စာတမ္းတစ္ခု ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
အဲဒါကို ဖိုင္တြဲၿပီးသိမ္းဖို႔ မသိမ္းဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကသူေတြကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔အုပ္စုပါပဲ။

အခန္း (၁)

   ‘ကၽြန္ေတာ္တို႔အုပ္စု’ လို႔ ဆိုတဲ့အထဲမွာ…
   ကၽြန္ေတာ္ပါတယ္…၊
   ပန္းခ်ီဆရာေပါက္စတစ္ေယာက္ ပါတယ္။ (အခုေတာ့ မဂၢဇင္းေတြမွာ သ႐ုပ္ေဖာ္ပံုေတြဆြဲေနတဲ့ ‘ေခတ္ဘုန္းမို’ ေပါ့)
   ေနာက္…ဂစ္တာ တေဒါင္ေဒါင္ တဒင္ဒင္တီးၿပီး သီခ်င္းေရးဖို႔ ႀကိဳးစားေနတဲ့ ျမန္မာစာဆရာ အေလာင္းအလ်ာေလးတစ္ေယာက္ ပါတယ္။ (သူကေတာ့ ၂၀၀၀ ျပည့္ႏွစ္ဝန္းက်င္ကာလမွာ အင္မတန္နာမည္ႀကီးတဲ့ က်ဳရွင္ဆရာ ဦးဆင့္သူ ျဖစ္လာၿပီး ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ ေအာင္ျမင္ေနစဥ္မွာပဲ ကြယ္လြန္ဆံုးပါးသြားခဲ့တယ္။ သူ႕တစ္သက္တာလံုးမွာ ‘ပစ္တိုင္းေထာင္ေလးပုတိုတို..’ ဆိုတဲ့ သားေခ်ာ့သီခ်င္းေလးတစ္ပုဒ္ကိုပဲ အၿပီးသတ္ ေရးဖြဲ႕သြားခဲ့ေလရဲ႕)
   ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဝါသနာပါတဲ့ အႏုပညာအလုပ္ေတြကိုလုပ္ဖို႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕နဲ႔ နီးနီးနားနားမွာေနမွ ျဖစ္မယ္ေလ။ အဲ…ၿပီးေတာ့ အိမ္လခလည္း ေစ်းသက္သာဦးမွ ျဖစ္မွာ။
   အိမ္တစ္လံုးတည္းကို အခန္းကန္႔ထားၿပီး ငွားစားတဲ့ေနရာမ်ဳိးမွာလည္း ေနလို႔ ဘယ္ျဖစ္မွာလဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ေန႔ေရာညပါ အခ်ိန္မေရြး ေဒါင္ေဒါင္ဒင္ဒင္ ဝူးဝူးဝါးဝါးနဲ႔…။
   ေနာက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔အုပ္စုက ဘာမွန္းမသိတဲ့ ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲကိစၥေတြ မ်က္စိေနာက္စရာေကာင္းတဲ့ ကိစၥေတြကုိ တစ္ခုမဟုတ္တစ္ခု ႀကံဖန္ၿပီး လုပ္ေနၾကတာကိုး။
   ဒါေၾကာင့္…ေတာမက် ၿမိဳ႕မက် ေဟာဒီရပ္ကြက္ေလးထဲမွာ ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ယိုင္နဲ႔နဲ႔ေလးတစ္လံုးကို ငွားၿပီး လာေနၾကတာေပါ့။
   ကၽြန္ေတာ္တို႔အုပ္စုထဲမွာ အႏုပညာအလုပ္နဲ႔လည္း ဘာမွမပတ္သက္၊ အႏုပညာကို ဝါသနာလည္းမပါတဲ့ အလုပ္မရွိ အကိုင္မရွိ အူေၾကာင္ေၾကာင္ငနဲတစ္ေယာက္လည္း ပါေသးတယ္။
   သူ႕နာမည္က ဖိုးေစာ…တဲ့။

   ဖိုးေစာရဲ႕ ပါရမီဓာတ္ခံကလည္း တစ္မ်ဳိးပဲ။ ဘယ္လူစုလူေဝးထဲကို မဆို ဒီေကာင့္ကိုသာ ထည့္ေပးလိုက္။
   ႐ႈပ္႐ႈပ္ယွက္ယွက္တစ္ခုခုေတာ့ ျဖစ္ၿပီးသားပဲ။
   လူစုလူေဝးနဲ႔လည္း ျဖစ္တယ္။ ႏွစ္ေယာက္ခ်င္း သံုးေယာက္ခ်င္းလည္း ျဖစ္တယ္။
   သူ႕တစ္ေယာက္တည္းေနရင္ေတာင္ သူ႕အေတြးနဲ႔သူ ႐ႈပ္႐ႈပ္ယွက္ယွက္ျဖစ္ေနတတ္တဲ့ေကာင္။
   ဖိုးေစာရဲ႕ အေတြးအေခၚေတြကလည္း အံ့မခန္းပဲ။ နက္နဲတဲ့ ေနရာမွာ လက္ဖ်ားခါေလာက္တယ္။
  
   တစ္ခါက ကၽြန္ေတာ့္ကို လာေမးတာပဲၾကည့္…။
   ဖိုးေစာက…
   “ေက်ာ္စိုးေရ…”
   “ေဟ…ဘာျဖစ္ရျပန္ၿပီလဲ ဖိုးေစာ”
   “ငါ…တစ္ခုစဥ္းစားေနတာကြ၊ ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ ေသြးအမ်ဳိးအစားဟာ A လား၊ B လား၊ AB လား ဒါမွမဟုတ္ O ေသြးလားဆိုတာ”
   ကဲ…သူ႕အေတြးအေခၚက။
   ကၽြန္ေတာ္က…
   “ဟာ…ဖိုးေစာရာ၊ မင္းမို႔လို႔ ႀကံႀကီးစည္ရာကြာ၊ ျမတ္စြာဘုရားပြင့္တဲ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ေထာင့္ငါးရာေက်ာ္တုန္းက ေသြးအုပ္စုခြဲတဲ့ ပညာမွ မေပၚေသးတဲ့ဥစၥာ…”
   ဖိုးေစာက စိတ္ပ်က္သလို ‘ကၽြတ္’ ခနဲ စုတ္သပ္လိုက္ၿပီး ေခါင္းကုတ္လိုက္ ဖင္ကုတ္လိုက္လုပ္ရင္း…
   “မဟုတ္ဘူးေလကြာ၊ ငါ စဥ္းစားေနတာက ျမတ္စြာဘုရားဆိုတာ အင္မတန္ ထူးျခားျမင့္ျမတ္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးမဟုတ္လား။ အဲဒီလို ပုဂၢိဳလ္ထူး ပုဂၢိဳလ္ျမတ္ႀကီးရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ထဲမွာ စီးဆင္းေနတဲ့ ေသြးေတြဟာ လူသာမန္ေတြရဲ႕ ကိုယ္ထဲကေသြးေတြနဲ႔ အမ်ဳိးအစားခ်င္း တူႏိုင္သလားဆိုတာကို ငါ စဥ္းစားေနတာကြ။ ေအးေလ…ဒါေတြ မင္းဘယ္နားလည္ႏိုင္ပါ့မလဲ ေက်ာ္စိုးရာ၊ ေလာကီေလာကုတၱရာ ျပည့္စံုတဲ့ ပညာရွိႀကီးေတြကို ရွာၿပီးေမးရဦးေတာ့မွာပဲ”
   ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေလာကီေလာကုတၱရာ မျပည့္စံုတဲ့ ငတံုးႀကီးျဖစ္သြားတာေပါ့ဗ်ာ။ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ေနရင္းထိုင္ရင္းႀကီးကို ငုတ္တုတ္ ညံ့သြားေတာ့တာ။ ကၽြန္ေတာ့္ဘဝႏွယ္ ဆိုးလိုက္ပံု။
   ဖိုးေစာကေတာ့ ေကာ့လန္ေကာ့လန္နဲ႔ လစ္သြားေလရဲ႕။

တစ္ခါကက်ေတာ့ ကိုဆင့္သူကို သြားၿပီးေမးတာ။ (အဲဒီတုန္းက ကိုဆင့္သူက ျမန္မာစာဌာနမွာ က်ဴတာျဖစ္ေနၿပီလား၊ မျဖစ္ေသးဘူးလားေတာင္ မမွတ္မိေတာ့ဘူး)
   ဖိုးေစာက ေမးေစ့က မုတ္ဆိတ္ေမြး က်ဳိးတိုးက်ဲတဲကို ပြတ္ရင္း…
   “ဗ်ဳိ႕…ကိုဆင့္”
   အိမ္နံရံကို မွီရင္း ေျခဆင္းၿပီး ဂစ္တာလက္ကြက္ စမ္းေနတဲ့ ကိုဆင့္သူက မ်က္ခံုးေတြပင့္သြားတယ္။
   “ဟင္…ဘာလဲဟင္၊ ဖိုးေစာ…ဘာလဲ”
   ကိုဆင့္သူကလည္း ဖိုးေစာရဲ႕ စူးရွထက္ျမက္တဲ့ အေတြးအေခၚေတြကို ခပ္လန္႔လန္႔ပဲ။
   ဖိုးေစာက ( သံုးပင္ႏွစ္ခန္း အိမ္ခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးရဲ႕) ခေနာ္နီ ခေနာ္နဲ႔ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ေခါက္တံု႔ေခါက္ျပန္ေလွ်ာက္ရင္း…
   “ကိုဆင့္တို႔ ျမန္မာစာမွာ ဝါက်ဆံုးတဲ့အခါ (သည္)…တို႔၊ (၏)…တို႔ ထည့္ရတယ္မဟုတ္လား။ ဟိုဗ်ာ…ဥပမာေျပာရရင္ ‘သူေက်ာင္းသို႔သြားသည္’၊ ‘သူ အိပ္မက္မက္ေန၏’…စသျဖင့္ေပါ့ဗ်ာ”
   “အင္း…ဟုတ္…ဟုတ္တယ္ေလ ဖိုးေစာရဲ႕၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲ”
   “အဲဒီ (သည္)နဲ႔…(၏)နဲ႔ အဓိပၸာယ္ခ်င္း ဘာကြာသလဲ…ကိုဆင့္”
   ဒီေမးခြန္းေၾကာင့္ ကိုဆင့္သူ မ်က္လံုးေတြ ျပာလတြတ္ ျပာလတြတ္ ျဖစ္သြားတယ္။ ေတာ္ေတာ္ေလးေတာ့ ခြက်ေနၿပီ။
   ကိုဆင့္သူက အက်ပ္အတည္းျဖစ္ရင္ သူလုပ္ေနက် အမူအရာအတိုင္း ႏႈတ္ခမ္းထူထူေလးေတြကို ေထာ္ၿပီး၊ စူၿပီး မ်က္ေတာင္ေလး ပုတ္ခတ္ ပုတ္ခတ္၊ အသံေလး အ,တီး အ,ထစ္နဲ႔…
   “ဟဲ…ဟဲ…ဟို…သိပ္…မကြာပါဘူး ဖိုးေစာရဲ႕”
   ဖိုးေစာက မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္လိုက္ေလရဲ႕။ ၿပီးေတာ့…
   “အဓိပၸာယ္ခ်င္းတူရင္ ဘာလို႔ အလုပ္႐ႈပ္ခံၿပီး စကားလံုးႏွစ္လံုးေတာင္ ထားေနရေသးလဲဗ်ာ၊ တစ္လံုးကို ျဖဳတ္ပစ္လိုက္ပါလား၊ က်က္ရ မွတ္ရတာ သက္သာသြားတာေပါ့”
   “ေဟ…”
   ကိုဆင့္သူ မ်က္လံုးျပဴးသြားတယ္။ ဖိုးေစာကေတာ့ ခပ္တည္တည္ပဲ ဆက္ၿပီး…
   “ဟုတ္တယ္…ကၽြန္ေတာ္က ေနာင္လာမယ့္ လူငယ္ေက်ာင္းသားေလးေတြအတြက္ ေစတနာနဲ႔ အႀကံေပးေနတာေနာ္၊ ကိုဆင့္ ျမန္မာစာပါေမာကၡျဖစ္တဲ့အခါက်ရင္ (၏) ျဖဳတ္ပစ္လိုက္ဗ်ာ။ ေကာက္ေကာက္လိမ္လိမ္နဲ႔ အၾကည့္ရဆိုးတယ္။ ျဖဳတ္ပစ္…သိလား”
   “ငါ့…ငါ့မွာ အဲ့ေလာက္ အာဏာမရွိဘူးထင္ပါတယ္ကြာ”
   ကိုဆင့္သူကေတာ့ သူ႕ဘဝကိုသူ အားငယ္လို႔ပဲလား မသိဘူး၊ မဝံ့မရဲေျဖရွာတယ္။
   ဒါေပမဲ့…ဖိုးေစာကေတာ့ မာေရေက်ာေရပဲ။
   “ဟာဗ်ာ…ဘာ အာဏာရွိစရာလိုလို႔လဲ၊ ျမန္မာစာကို တီထြင္ခဲ့တဲ့လူေတြကလည္း သူလိုကိုယ္လို လူေတြပဲဥစၥာ။ သူတို႔လုပ္ပံုကိုင္ပံု ေနရာမက်ရင္ ကိုယ္က ျပင္ရဲရမွာေပါ့”
   အဲသည္လို ‘ေဟာက္’ ေသးတာဗ်။
   အမယ္…။ သူ႕ခံယူခ်က္နဲ႔သူကေတာ့ ဟုတ္သလိုလို အရွိသား။ ကိုဆင့္သူကေတာ့ ဂစ္တာကိုေတာင္ ဆက္မတီးႏိုင္ေတာ့ဘူး။ မ်က္လံုးကေလး ေပကလတ္ ေပကလတ္လုပ္ၿပီး ဖိုးေစာကိုပဲ ေငးၾကည့္ေနရတယ္။ ဒါပဲ တတ္ႏိုင္ေတာ့တယ္ မဟုတ္လားဗ်ာ။

ပန္းခ်ီဆရာကေတာ့ ရွင္းတယ္။
   ဖိုးေစာ ျပႆနာသယ္လာၿပီဆိုရင္ ဆဲလႊတ္တဲ့အခါ လႊတ္၊ ပါးစပ္ထဲ ေတြ႕ကရာေျပာရင္ေျပာ၊ ဒါမွမဟုတ္ရင္ သူ႕ထက္ဦးေအာင္ ဦးေႏွာက္စားစရာတစ္ခုခုနဲ႔ က်ပ္လႊတ္လိုက္တာပဲ။
   အိမ္ေပၚမွာ ေနရာက က်ယ္က်ယ္မရွိေတာ့ ပန္းခ်ီဆြဲမယ္ဆိုရင္ ၿခံေထာင့္က သရက္ပင္ေအာက္က ေရခ်ဳိးဖို႔ တိုင္ကီပိုင္းေတြခ်ထားတဲ့ ေနရာမွာ သြားၿပီးဆြဲရတယ္။
   ဖိုးေစာကလည္း တကူးတကကို အဲဒီနားအထိ သြားၿပီး႐ႈပ္တာ။
   “ဒီမွာ ကိုဘုန္းမို၊ ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားထားမိတာေလးတစ္ခု ရွိလို႔ဗ်”
   ပန္းခ်ီဆရာက သူ႕ဟာနဲ႔သူ ဆြဲလက္စျဖစ္ေနေတာ့ ဖိုးေစာကို အံႀကိတ္ၿပီး မ်က္ေစာင္းထိုးၾကည့္တယ္။ ဖိုးေစာကေတာ့ စကားစမိၿပီဆိုတာနဲ႔ အရွိန္ရသြားၿပီ။
   “ဒီလိုေလဗ်ာ…ကၽြန္ေတာ္က ဗုဒၶဘာသာနဲ႔ ရဟန္းဝတ္တယ္ဆိုပါစို႔၊ ရဟန္းဝတ္နဲ႔ ပါရာဇိကကံက်ရင္ ငရဲႀကီးေရာမဟုတ္လား၊ အဲဒီလိုျဖစ္ၿပီဆိုတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က အျမန္လူဝတ္လဲ၊ ခရစ္ယာန္ဘာသာထဲကို ေျပာင္းသြားၿပီး ဘုရားေက်ာင္းမွန္မွန္တက္ေနရင္ ေယ႐ႈခရစ္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ့္ကို ကယ္မွာလားဟင္”
   ျပန္ေျဖတဲ့စကားသံကိုေတာ့ မၾကားရဘူး။ စုတ္တံကို ခြက္ထဲ ေဆာင့္ႀကီးေအာင့္ႀကီး ပစ္ထည့္လိုက္ၿပီး အလံုးလိုက္ အခဲလိုက္ တစ္တစ္ခြခြ ဆဲေရးလိုက္တဲ့ ပန္းခ်ီဆရာရဲ႕ ေရရြတ္သံကိုပဲ ၾကားရတယ္။
   အဲဒါပဲ…။
   တစ္ခါတစ္ခါ…ပန္းခ်ီဆရာက သူ႕ပါးစပ္ထဲေတြ႕ရာထင္သလို ရမ္းသန္းေျပာလိုက္ေတာ့လည္း ကိစၥၿပီးသြားတာပဲ။ တစ္ခါတေလက်ျပန္ေတာ့လည္း ပန္းခ်ီဆရာက ဖိုးေစာထက္ဦးေအာင္ က်ပ္တတ္တယ္။
   ပန္းခ်ီဆရာက သူ႕စုတ္တံေတြ၊ ေဆးခြက္ေတြ၊ တာပင္တိုင္ဘူးေတြ၊ ဓာတ္ဆီ ေရနံဆီပုလင္းေတြနဲ႔ အလုပ္႐ႈပ္ေနတုန္း သူ႕အနားက ဖိုးေစာ ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားတာျမင္ေတာ့…
   “ေဟ့ေကာင္…ဖိုးေစာ၊ လာပါဦးကြ”
   “ဘာလုပ္မလို႔တံုး”
   ဖိုးေစာ ျပန္လွည့္လာေတာ့ ပန္းခ်ီဆရာက လက္ထဲက ေရနံဆီပုလင္းကို ေထာင္ျပၿပီး…
   “ဒီထဲက အရည္က ဘာတံုးကြ၊ မင္းသိလား”
   ဖိုးေစာက ပုလင္းဝကို အနံ႔ခံၾကည့္ၿပီး…
   “ေရနံဆီေလဗ်ာ”
   ပန္းခ်ီဆရာက ခပ္တည္တည္နဲ႔ ေခါင္းတစ္ခ်က္ ညိတ္ၿပီး…
   “ေအး…ေရနံဆီဆိုတာ ဘယ္ကျဖစ္လာတဲ့အရည္လဲကြ၊ အဲဒါ မင္းသိလား”
   အဲဒီေမးခြန္းေၾကာင့္ ဖိုးေစာ ငိုင္ခနဲျဖစ္သြားတယ္။ သူ႕အတြက္ေတာ့ မဟာ့ မဟာ အခက္အခဲႀကီးတစ္ခုပဲ။ ဒါကို ဘယ္လိုေက်ာ္လႊားမလဲ။
   ၿပီးေတာ့ သူ႕ရဲ႕ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားလွတဲ့ ဗဟုသုတဟင္းေလးအိုးႀကီးကို စိန္ေခၚမွတ္ေက်ာက္တင္မယ့္ စပယ္ရွယ္ေမးခြန္းေတာ္ႀကီး ျဖစ္ေနၿပီ။
   ကိုင္း…စဥ္းစားစမ္း။
   ေရနံဆီဆိုတာ ဘယ္ကရတဲ့ ဥစၥာလဲ…။
   တြင္းထြက္သယံဇာတလား၊ ဓာတုေဗဒပစၥည္းလား၊ စက္႐ုံက ထုတ္တာလား…။
   ငနဲသား ေခါင္းေတြထူပူလာသည္။ အေျဖက မရဘူး။ မသိမသာ အံကိုႀကိတ္ထားရင္း လည္ပင္းႀကီးလိမ္ၿပီး ေစာင္းကန္းေစာင္းကန္းလုပ္ေနတယ္။
   အေတာ္ၾကာေတာ့မွ…
   “ေနဦးဗ်ာ…ဒီအေျဖကို ကၽြန္ေတာ္ေခါင္းေအးေအးနဲ႔ စဥ္းစားလိုက္ဦးမယ္။ တစ္ရက္ႏွစ္ရက္ေတာ့ ေစာင့္”
   “ေအးပါကြာ…ေအးပါ”
   ပန္းခ်ီဆရာက ၿပံဳးစိစိနဲ႔ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။






   အဲဒီအေၾကာင္းေတြက ေနာက္မွ ပန္းခ်ီဆရာျပန္ေျပာလို႔ သိရတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ သတိထားမိတာက ဖိုးေစာ အိမ္တြင္းေအာင္းၿပီး တစ္ခုခုကို အျပင္းအထန္ စဥ္းစားခန္းဝင္ေနတာ အေတာ္ၾကာၿပီဆိုတာကိုပဲ…။
   အဲဒီလို မဟုတ္ကဟုတ္က တစ္ခုခုကို ေတြးလံုးထုတ္ေနၿပီဆိုရင္ ဖိုးေစာပံုစံက သိသာတယ္။ နံရံကို ေက်ာမွီ၊ ဒူးေခါင္းႏွစ္လံုးကိုေထာင္၊ ၿပီးရင္ အဲဒီေထာင္ထားတဲ့ ဒူးေခါင္းႏွစ္လံုးကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ပိုက္ၿပီး ေခါင္းႀကီးေမာ့ေတာ့ေမာ့ေတာ့ လုပ္ေနပါေလေရာ။
   အဲဒီပံုစံအတိုင္း သူ႕ကို ေလး ငါး ေျခာက္ရက္ ျမင္ေနရေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က…
   “ကိုဆင့္ေရ…ခုတေလာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေကာင္ႀကီး ၿငိမ္ခ်က္သားေကာင္းေနပါလား”
   “ဟုတ္တယ္ဗ်…ဒီတစ္ခ်ီေတာ့ တကယ့္ကို နက္နက္နဲနဲ စဥ္းစားေနပံုပဲ။ ေလး ငါးရက္ေတာင္ မကေတာ့ဘူး”
   ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ကိုဆင့္သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္သား က်ိတ္က်ိတ္ က်ိတ္က်ိတ္ေျပာေနတုန္း ပန္းခ်ီဆရာက ေလသံတိုးတိုးနဲ႔ ဝင္ၿပီး…
   “ကၽြန္ေတာ္သူ႕ကို ၿငိမ္ေဆးေပးထားတာပါဗ်ာ”
   “ဟင္…ဘယ္လို ၿငိမ္ေဆးေပးထားတာလဲ”
   “ေရနံဆီကို ဘယ္ကရသလဲဆိုတာ စဥ္းစားခိုင္းထားတာပါဗ်ာ”
   လို႔ ဆိုၿပီး ပန္းခ်ီဆရာက သူ က်ပ္ထားတဲ့ကိစၥကို အစအဆံုး တစ္လံုးမက်န္ ျပန္ေျပာျပေတာ့တာပဲ။
   ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ရယ္ရအခက္ မဲ့ရအခက္နဲ႔ဗ်ာ။

   အဲ…ေနာက္ေန႔ေန႔လည္ခင္းလည္းက်ေရာ…
   “ဝုန္း…”
   ဖိုးေစာဟာ နံရံကိုမွီေနရာက ဝုန္းခနဲ ခုန္ထလိုက္ၿပီးေတာ့…
   “သိၿပီ…သိၿပီ၊ ကၽြန္ေတာ္ သိၿပီဗ်”
   အသံၿပဲႀကီးနဲ႔ စြတ္ေအာ္ေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔သံုးေယာက္စလံုးက…
   “ဟ…ဟ…ဘာျဖစ္တာတံုး”
   “ဘာသိတာလဲကြ၊ မင္းဟာက…”
   “အလန္႔တၾကားကြာ၊ ဘာမို႔လို႔လဲဟ”
   အသက္ေတာင္မ႐ွဴအားဘူးဗ်ာ၊ ဝိုင္းေမးလိုက္ရတာ။ ငနဲသားကေတာ့ ၿပံဳးၿဖီးၿဖီးႀကီးလုပ္ရင္း…
   “ေရနံဆီကို ဘယ္ကရလဲဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္သိၿပီဗ်။ တကယ္ေတာ့ ေရနံဆီဆိုတာ ေရနံကေန ျဖစ္လာတာကိုး…ဟင္း…ဟင္း…ဟင္း…”
   သူ႕ကိုယ္သူ ဂုဏ္ယူဝင့္ႂကြားေနတဲ့ မ်က္လံုးေတြကလည္း အေရာင္တလက္လက္နဲ႔ဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားတို႔ ျမင္ေစခ်င္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ကိုဆင့္သူကလည္း သူ႕ကို ေက်ာသပ္ ရင္သပ္လုပ္ၿပီး ဝိုင္းခ်ီးက်ဴးၾကတယ္။
   “ေတာ္ပါေပတယ္ကြာ” တို႔၊ “မင္းမို႔လို႔ စဥ္းစားႏိုင္တာ” တို႔ ေျပာေျပာၿပီးေတာ့ေလ။
   “မင္းမို႔လို႔ ဒီအေျဖကို ခုႏွစ္ရက္တည္းနဲ႔ စဥ္းစားလို႔ရတာ။ ငါသာဆို တစ္လေလာက္ စဥ္းစားရင္ေတာင္ ရမွာ မဟုတ္ဘူး”
   ကိုဆင့္သူ ေျပာလိုက္တဲ့ ဒီတစ္ခြန္းကေတာ့ ‘ပင့္’ တာ နည္းနည္းလက္လြန္သြားတယ္ဗ်။ ဖိုးေစာ ရိပ္မိသြားပံုပဲ။
   ဒီေကာင္ မာန္တက္ေနတာ နည္းနည္းအရွိန္တန္႔သြားတယ္။
   ပန္းခ်ီဆရာကေတာ့ ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးနဲ႔…
   “ဟုတ္ပါၿပီကြာ၊ ေရနံဆီဆိုတာ ေရနံကျဖစ္တာ ထားပါေတာ့၊ ဒါျဖင့္ ဓာတ္ဆီကေကာ ဘယ္ကေနျဖစ္တာလဲကြ”
   ေနာက္ထပ္ေမးခြန္းတစ္ခုနဲ႔ ေထာင္ေခ်ာက္ဆင္လိုက္ေတာ့ ဖိုးေစာ ဆိုတဲ့ မဟာပညာရွိကလည္း တည့္တည့္ပဲဝင္ခ်လာတယ္။
   “ဟား…သေဘာတရားခ်င္း အတူတူပဲေလဗ်ာ၊ ေရနံဆီဟာ ေရနံကျဖစ္လာတာဆိုေတာ့ ဓာတ္ဆီဆိုတာ ‘ဓာတ္’က ျဖစ္တာပဲေပါ့ဗ်”
   ၾကည့္စမ္း။ အပိုင္ပဲဆိုၿပီး ေျပာခ်လိုက္တာ။
   အဲသည္လို ေတာ္ပံု၊ ထက္ျမက္ပံုေတြကိုပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ လက္ဖ်ားတခါခါ ျဖစ္ေနရတာကလားဗ်ာ။
   ပန္းခ်ီဆရာကေတာ့ ေခါင္းကို တျဖည္းျဖည္းခ်င္းယမ္းခါၿပီး…
   “မွားတယ္ကြ”
   “ဟင္…ဘာျဖစ္လို႔လဲ”
   ဖိုးေစာက ျပဳးတူးၿပဲတဲနဲ႔ေမးေတာ့ ပန္းခ်ီဆရာက သူ႕မ်က္လံုးထဲကို တည့္တည့္စိုက္ၾကည့္ၿပီး…
   “မင္း မေသမခ်င္းမွတ္ထား၊ ‘ဓာတ္ဆီ’ဆိုတာ ‘ဓာတ္စံ’ကေန ျဖစ္တာကြ”
   “ေၾသာ္…”
   ဖိုးေစာမ်က္လံုးေတြ အေရာင္ မႈန္မိႈင္းၿပီး ဝမ္းနည္းရိပ္သမ္းသြားတယ္။ ‘ဓာတ္ဆီ’ နဲ႔ ‘ဓာတ္စံ’ ဆိုတဲ့ လူရႊင္ေတာ္ လက္ေဟာင္းႀကီးႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ နာမည္ကို ၾကားဖူးထားရဲ႕သားနဲ႔…
   “ဒီဓာတ္သေဘာႏွစ္ခု ဆက္စပ္တဲ့သဘာဝကို ဘာလို႔မ်ား ငါ မစဥ္းစားမိပါလိမ့္”
   လို႔ သူ႕ကိုယ္သူ မခ်င့္မရဲ ျဖစ္ေနတဲ့ပံုပဲ။
   မယံုမရွိနဲ႔ဗ်။ ပန္းခ်ီဆရာ ေပါက္ကရေျပာလိုက္တာကို ဒီေကာင္ တကယ္ အဟုတ္မွတ္သြားတာ။
   ညက်ေတာ့ သူ႕သံေသတၱာအေဟာင္းေလးထဲမွာ သိမ္းထားတဲ့ လက္တစ္ဝါးေလာက္ မွတ္စုစာအုပ္ေလးထုတ္ၿပီး အေသအခ်ာ ေရးမွတ္ေနေလရဲ႕။
   “ေရနံဆီကို ေရနံမွ ထုတ္ယူရရွိသည္၊
   ဓာတ္ဆီကို ဓာတ္စံမွ ထုတ္ယူရရွိသည္”
   …တဲ့ဗ်ာ။ ကဲ…ၿပီးေရာ။
   သူ႕မွတ္စုစာအုပ္ေလးထဲမွာ အဲဒီလို ေပါက္တက္ကရေတြ အမ်ားႀကီးပဲဗ်။ စံုေနေအာင္ေရးထားတာ။
  
သူမရွိတဲ့အခိုက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔သံုးေယာက္သား ပ်င္းပ်င္းရွိၿပီဆိုရင္ ေသာ့ပ်က္ေနတဲ့ သံေသတၱာထဲမွာ သူဝွက္ထားတဲ့ အဲဒီမွတ္စုစာအုပ္ေလးကို ရွာရွာေဖြေဖြ ခိုးဖတ္ၿပီး တခြိခြိက်ိတ္ရယ္ရေသးတာ။
အဲဒီစာအုပ္ထဲမွာ ႀကံႀကီးစည္ရာ ဖုန္းနံပါတ္ေတြကိုလည္း (ဘယ္သူကေပးလို႔ ဘယ္လိုရလာသလဲေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး) ေရးထားမွတ္ထားေသးတယ္ဗ်။
မွတ္မွတ္ရရ တစ္ခုဆိုရင္…
“သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းရဲ႕ဦးေလး” ဖုန္းနံပါတ္…တဲ့ဗ်ာ။

ကဲ…စဥ္းစားၾကည့္စမ္းပါဦး။
ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္းေတာင္မွ အသက္အရြယ္အိုမင္းၿပီး ကြယ္လြန္သြားတာေတာင္ ၾကာပဲၾကာလွၿပီဥစၥာ။
သခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိုင္းရဲ႕ဦးေလးဆိုတာ သက္ရွိထင္ရွား ရွိႏိုင္ပါေတာ့မလား။ အဲဒီဖုန္းနံပါတ္ မွန္တယ္ပဲထားပါဦးေတာ့။ ဆက္လိုက္ရင္ ဟိုက ဖုန္းလာကိုင္မွာမို႔လို႔လား။
ႀကံႀကံဖန္ဖန္ဗ်ာ။ အဲဒီလိုဖုန္းနံပါတ္ေတြကို ဘယ္လိုရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ေရးမွတ္ထားသလဲ မေျပာတတ္ဘူး။

တကယ္ေျပာတာ။
ဖိုးေစာဆိုတဲ့ေကာင္က ေရေရလည္လည္ ‘ဟား’ ရတယ္။

အခန္း(၂)

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဒီရပ္ကြက္ထဲကို ေျပာင္းလာၿပီးၿပီးခ်င္း ဖိုးေစာ သြားၿပီး ပတ္ပတ္သက္သက္ စလုပ္တာကေတာ့ ေခါင္းရင္းအိမ္က ‘အန္တီလွ’ ဆိုတဲ့ ဘြားေတာ္ႀကီးပဲ။
ဘြားေတာ္ႀကီးကဗ်ာ…အသက္ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ေနပါၿပီ။ ေခါင္းတစ္ခုလံုးမွာလည္း ဆံပင္ေတြ ျဖဴလို႔ ေဖြးလို႔…။
ဒါေပမဲ့ အဲဒီျဖဴေၾကာင္က်ားေနတဲ့ ဆံပင္ေတြကို (အဲဒီတုန္းက ေခတ္စားတဲ့) ဒိုင္ယာနာ ေကလို႔ေခၚတဲ့ ပံုစံ ဆံပင္တိုကုပ္ဝဲေလးညႇပ္ၿပီး ပံုသြင္းထားတာဗ်ား။ စဥ္းစားသာၾကည့္ေတာ့။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ လူ႐ိုေသ ရွင္႐ိုေသ မျဖစ္လိုက္တဲ့ ပံုဆိုးပန္းဆိုးႀကီးလည္းဆိုတာ။
ၿပီးေတာ့လည္း စကားေျပာလိုက္ရင္ သူ႕ကိုယ္သူ ‘အလွကေလ’၊ ‘အလွ ေျပာခ်င္တာက…’၊ ‘အလွအတြက္ဆိုရင္’ နဲ႔ တစ္ခ်ိန္လံုး ‘အလွ’ ခ်ည္းပဲ လုပ္ေနတာ။ သူ႕ကိုယ္သူ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္သမီးကေလး က်ေနတာပဲ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ကလည္း နားၾကားျပင္ကတ္တာတစ္မ်ဳိး၊ ရယ္ခ်င္တာတစ္မ်ဳိးနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ကို ေအာင့္အည္းသည္းခံၿပီး စကားေျပာရတယ္။
ပန္းခ်ီဆရာကေတာ့ စိတ္ေပါက္ေပါက္ရွိလာရင္ ဘြားေတာ္ႀကီး သူ႕ကုိယ္သူ ‘အလွကေလ… အလွကေလ’ လုပ္လာၿပီဆိုတာနဲ႔ ႐ုပ္ရွင္မင္းသားဝင္းဦးရဲ႕ သီခ်င္းစာသားတစ္ပုိဒ္ကို ေအာ္ေအာ္ဆိုၿပီး ထ,ကေတာ့တာပဲ။
ၾကားဖူးၾကမွာပါ…။
“တကယ္ မေမာပန္းေစရန္ကိုကြယ္ ေျပာ…ေျပာျပမယ္…ကိုယ့္ဌာေနဝန္းက်င္မွာကြယ္…တကယ္ကို ‘အလွ’ ရွိတယ္”
ဆိုတဲ့ သီခ်င္းေလ။
တကယ္ပဲဗ်ာ။ စိတ္ကုန္တယ္။
ကိုယ္နဲ႔မွ တည့္တည့္ႀကီးတိုးတဲ့ ‘ထပ္တူက်အလြဲ’ ဆိုတာ အဲဒါမ်ဳိးေပါ့။
ၿပီးေတာ့ ဘြားေတာ္ႀကီးက ဘာႂကြားသလဲမေမးနဲ႔။ ႂကြားၿပီးေဟ့ ဆိုရင္လည္း ‘အလံုးႀကီး’ ေတြခ်ည္း ေရြးလႊတ္တာဗ်။
ေျပာျပရဦးမယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေျပာင္းလာခါစက ျဗဳန္းဆို မေျပာမဆို အိမ္ေပၚတက္လာၿပီး…
“မင္းတို႔က ေခတ္ပညာတတ္ေတြဆိုေတာ့ သိခ်င္တာေလးတစ္ခုရွိလုိ႔ ေမးရဦးမယ္၊ ဟိုေလ…အလွတို႔အိမ္မွာသံုးေနတဲ့ ထမင္းေပါင္းအိုးက ေပၚဆန္းေမႊးတစ္မ်ဳိးပဲ ထည့္ခ်က္လို႔ရတာလား၊ ဧည့္မထတို႔ ဘာတို႔ေရာ ခ်က္လို႔ရသလား…လို႔၊ အဲဒါ လိုက္ၾကည့္ေပးပါဦးကြယ္”
အဲဒါအေကာင္းေျပာတာမဟုတ္ဘူးဗ်။ သူ႕အိမ္မွာ Rice Cooker လို႔ေခၚတဲ့ ေခတ္မီ ထမင္းေပါင္းအိုးစက္ရွိတယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းရယ္၊ သူဟာ ေပၚဆန္းေမႊးဆိုတဲ့ ဆန္အေကာင္းကိုမွ အၿမဲခ်က္စားေနသူ ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္းရယ္…ကို အလံုးႀကီး ႏွစ္လံုး တစ္ၿပိဳင္တည္း ပစ္ထည့္လိုက္တာ။
အဲဒီတုန္းက ၁၉၈၆-၁၉၈၇ ခုႏွစ္ဆိုေတာ့ လူအမ်ားစုက သမဝါယမဆိုင္က ေပးတဲ့ ‘ဧည့္မထ’ တို႔၊ ‘ငစိန္’ တို႔ဆိုတဲ့ ဆန္ၾကမ္းေတြပဲ စားေနရတာကိုး။
ၿပီးေတာ့ Rice Cooker လို႔ေခၚတဲ့ ထမင္းေပါင္းအိုး ကိုလည္း ဒီလိုရပ္ကြက္ကေလးမွာ ေတာ္႐ံုတန္႐ုံ ဝယ္ႏိုင္ သံုးႏိုင္ၾကေသးတာ မဟုတ္ဘူးေလ။
အန္တီလွရဲ႕သမီးအငယ္မက သေဘၤာသားနဲ႔ညားၿပီး ရန္ကုန္က တာေမြမွာ ေနတယ္ဆိုလား။ သမီး အႀကီးမကေတာ့ အပ်ဳိႀကီးပါပဲ။ အသက္(၄၀) ေလာက္ရွိမယ္။ စက္ခ်ဳပ္ၿပီး သူ႕အေမကို ရွာေဖြေကၽြးေမြးေနတာေပါ့။
ရန္ကုန္မွာေနတဲ့ သမက္ သေဘၤာသားက တစ္ခါတေလ ပို႔ပို႔ေပးေတာ့ အန္တီလွခမ်ာ ေခတ္ေပၚ ႏိုင္ငံျခားပစၥည္းေတြ အသံုးအေဆာင္ေတြ ရ ရလာတတ္တယ္။ ဒါကိုပဲ ႂကြားလို႔မဆံုးဘူးျဖစ္ေနတာ။
တစ္ခါကလည္း ေန႔လည္ေန႔ခင္းႀကီး ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ပန္းခ်ီဆရာက ရန္ကုန္က မဂၢဇင္းတိုက္ေတြဆီသြားၿပီး ျပန္လာၾကတာ။ စာမူခေတြ ဘာေတြလည္း ရမလာခဲ့ေတာ့ ကားမွတ္တိုင္ကေန ရပ္ကြက္ထဲကို ဆိုက္ကားေတာင္ ငွားမစီးႏိုင္ပါဘူး။ ေျခလ်င္ပဲ သုတ္ရေတာ့တာေပါ့။
လမ္းထဲခ်ဳိးဝင္ၿပီး အန္တီလွ အိမ္ေရွ႕လည္းျဖတ္ေလွ်ာက္ မိေရာ…
“ဟယ္…မင္းတို႔ႏွယ္ကြယ္ ေနပူႀကီးထဲ လမ္းေလွ်ာက္ျပန္လာရသလား။ ပင္ပန္းမွာေပါ့ကြယ္။ လာ…လာ…အလွတို႔ အိမ္မွာ ဝင္နားလိုက္ဦး”
ဟင္…သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔က ေျခရင္းေခါင္းရင္း ကပ္ေနတဲ့ ဥစၥာ။ ေနာက္ထပ္ ေျခလွမ္း ေလးငါးလွမ္း သြားလိုက္ရင္ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ္ ျပန္ေရာက္ၿပီပဲဟာကို။ ဘာကိစၥ သူ႕အိမ္မွာ ခရီးတစ္ေထာက္နားေနရဦးမွာလဲ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔က…
“ေနပါေစ…အန္တီလွရယ္”
လို႔ ေျပာလည္း မရဘူး။ ဇြတ္ပဲ။ သူ႕အိမ္မွာမွ ခဏတစ္ျဖဳတ္ဝင္ၿပီး မနားလိုက္ရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္းကို ေနပူဒဏ္သင့္ၿပီး တံုးခနဲ လဲေသေတာ့မေလာက္ကို ေျပာၿပီး အတင္းေခၚတာ။
အဲ…အားနားပါးနာနဲ႔ပဲ ဆိုပါေတာ့…။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္သား သူ႕အိမ္ေရွ႕ခန္းၾကမ္းျပင္ေပၚ ဝင္ထိုင္မိလိုက္ၾကတယ္ဆိုရင္ပဲ အန္တီလွတစ္ေယာက္ စၿပီး ေဗြဆိုးေဖာက္ေတာ့တာပဲ။
“မင္းတို႔ ေနပူထဲကလာတာဆိုေတာ့ ေရငတ္မွာပဲေနာ္၊ ေရေအးေအးေလးမ်ား မေသာက္ခ်င္ၾကဘူးလား”
အင္း…လုပ္ေတာ့ လုပ္လာျပန္ပဟ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔စိတ္ထဲက က်ိတ္ေရရြတ္ရင္း တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ ၾကည့္မိၾကတယ္။
ပန္းခ်ီဆရာက တစ္ခုခုကို ဘုမေျပာမိေအာင္ အသက္ေအာင့္ၿပီး ပါးႀကီးႏွစ္ဖက္ကို ေဖာင္းထားတယ္ဗ်။ ေတာ္ေတာ္ခ်ဳပ္တည္းထားတာ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီက ဘာစကားမွ ထြက္မလာေတာ့ အန္တီလွကပဲ မေအာင့္ႏိုင္ မအည္းႏိုင္ျဖစ္လာၿပီး…
“အို…ဟုတ္ပါတယ္ေလ၊ ေနပူထဲကလာတာဆိုေတာ့ ေရခဲေရေအးေအးေလးေသာက္မွကို ျဖစ္ေတာ့မယ္။ အလွတို႔အိမ္မွာ ေရခဲေရအဆင္သင့္ရတယ္ကြဲ႕၊ သမီးေရ မိသက္… ေရခဲေရႏွစ္ခြက္ ယူခဲ့ပါဦးကြယ္”
ေသခ်ာတယ္။ အန္တီလွအိမ္မွာ ေရခဲေသတၱာေရာက္ေနၿပီ။ ပန္းခ်ီဆရာက မ်က္လံုးျပဴး မ်က္ဆံျပဴးနဲ႔…
“ေနပါေစ…ေနပါေစ…အန္တီလွရယ္၊ မေသာက္ေတာ့ပါဘူး။ ဟိုေကာင္ ဖိုးေစာကိုသာ ေခၚတိုက္လိုက္ပါ၊ ဒီေကာင္က ေရခဲေရ အရမ္းႀကိဳက္တာ အန္တီလွရဲ႕၊ အဟုတ္…တကယ္…ဘုရားစူးရေစရဲ႕”
“ဟင္…ဟုတ္လား…ဒါဆို ေမာင္ဖိုးေစာကို ေခၚတိုက္ဦးမွပဲ။ ဟင္း…ဟင္း…မေန႔ကပဲ ရန္ကုန္မွာေနတဲ့ သမက္က ေရခဲေသတၱာတစ္လံုး ပို႔လိုက္တယ္ေလ။ အင္း…ကရင္က ေတာ္ရွာပါတယ္ကြယ္”
အန္တီလွက သူ႕သမတ္ကို ‘ကရင္’လို႔ေခၚတတ္တယ္။ ကရင္လူမ်ဳိးမို႔လို႔လား၊ ငယ္နာမည္ ကရင္ မို႔လို႔လားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔မသိဘူး။
အန္တီလွရဲ႕ သမက္ခ်ီးမြမ္းခန္း မဟာအႂကြားေတာ္ပံု အစမွာတင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ကေသာကေမ်ာ ထျပန္တယ္။ ဒါေတာင္မလြတ္ဘူး။
ေနာက္ကေန လွမ္းေအာ္ေျပာလိုက္တဲ့ အန္တီလွရဲ႕ စကားသံကို ၾကားျဖစ္ေအာင္ ၾကားလိုက္ရေသးတယ္။
“မင္းတို႔လည္း ကန္စြန္းရြက္တို႔၊ ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္တို႔ ဝယ္လာရင္ ဒီအိမ္က ေရခဲေသတၱာထဲမွာ လာထည့္ထားလို႔ရတယ္…သိလား၊ အားမနာနဲ႔ေနာ္”
ခံလိုက္ရပံုမ်ားဗ်ာ။
‘ဟုတ္ကဲ့’ လို႔ေတာင္ ျပန္မေျပာႏိုင္ေတာ့ဘူး။

အဲဒီလိုမ်ဳိး…ႂကြားၿပီဆိုရင္ ‘အလံုးႀကီး’ ေတြပဲ လႊတ္တတ္လြန္းလို႔ အန္တီလွကို ရပ္ကြက္ထဲကလူေတြက…
“ေမာ္ရီယာမင္း”
လို႔ နာမည္ေျပာင္ေပးထားၾကတယ္။
သိတယ္မဟုတ္လား။ ေမာ္ရီယာမင္း ဆိုတဲ့ အားေဆးက အေၾကာထဲသြင္းရတာေလ။
အေၾကာေဆးသြင္း၊ ဒရစ္ပုလင္းခ်ိတ္တာကို ရပ္ထဲရြာထဲမွာက ‘အလံုးႀကီး’ ခ်ိတ္တယ္လို႔ ေခၚတာကိုး။

အန္တီလွကို ရပ္ကြက္ထဲကလူေတြ ေမးေငါ့မယ္ဆိုရင္လည္း ေငါ့စရာေပါ့ဗ်ာ။ အန္တီလွက ဟိုကိစၥဝင္ဖြ၊ ဒီကိစၥဝင္ဖြနဲ႔ ႐ႈပ္တာကိုး။
သူမ်ားကို တမင္ဒုကၡေပးတာေတာ့မဟုတ္ဘူး။ အဲဒီလို ယုတ္မာတဲ့ ညစ္ပတ္တဲ့စိတ္ေတာ့ အန္တီလွမွာမရွိတာ ေသခ်ာတယ္။
ဒါေပမဲ့ ခက္ေနတာက…
လူၾကားသူၾကားထဲမွာ အထူအပါး နားမလည္တာ။ ေျပာခ်င္ရာ စြတ္ေျပာ၊ လုပ္ခ်င္တာ စြတ္လုပ္တာ။
တလြဲလုပ္တဲ့ေနရာမွာေတာ့ တကယ့္ကို ရြပ္ရြပ္ခၽြံခၽြံဗ်။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဒီကိုေျပာင္းလာခါစတုန္းက ပန္းခ်ီဆရာက အလွေမြးငါးကန္ ခပ္ေသးေသးတစ္ခု သယ္လာၿပီး ‘ဖလားဝါးဟြန္း’ ငါးေလးတစ္ေကာင္ ထည့္ေမြးထားတယ္။ သူ႕ၾကည့္ၿပီး ပန္းခ်ီဆြဲခ်င္လို႔ ထင္ပါရဲ႕။
ဒါေပမဲ့ မၾကာပါဘူး။ မီးက ခဏခဏပ်က္ေတာ့ ေအာက္စီဂ်င္မရတာနဲ႔ ငါးေလး ေသသြားရွာတယ္။
အဲဒီေန႔ကလည္း တစ္ေန႔လယ္ခင္းလံုး ကၽြန္ေတာ္တို႔က အျပင္ သြားေနၾကတာ။ ညေနျပန္ေရာက္ၿပီး ငါးေလးကို အစာေကၽြးမယ္လုပ္ေတာ့မွ ကန္ထဲမွာ ေပါေလာေလးေမ်ာၿပီး ေသေနတာကို ေတြ႕ရတာပဲ။
ပန္းခ်ီဆရာဆိုတာ စုတ္တသပ္သပ္နဲ႔ သူ႕ကိုယ္သူ အျပစ္တင္လို႔ကို မဆံုးဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို စိတ္မေကာင္းျဖစ္တာပါ။
ဒါမ်ဳိး ႀကံဳဖူးၾကတဲ့သူတိုင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ကိုယ္ခ်င္းစာတတ္မွာပါဗ်ာ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြအားလံုး ငိုင္ေနၾကတဲ့အခ်ိန္မွာ အန္တီလွ တစ္ေယာက္ ေကာ့ပက္ေကာ့ပက္နဲ႔ အိမ္ေပၚတတ္လာတယ္။ မ်က္စိပ်က္ မ်က္ႏွာပ်က္ ျဖစ္ေနၾကတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ၾကည့္ၿပီး…
“ဘာျဖစ္ေနၾကတာတံုးဟဲ့”
ကၽြန္ေတာ္က ကန္ထဲက ငါးအေသေကာင္ေလးကို ပိုက္နဲ႔ခပ္ဆယ္လိုက္ၿပီး…
“ေရႊငါးေလးေသသြားလို႔ အန္တီလွရဲ႕”
“ဟယ္…ျဖစ္မွျဖစ္ရေလဟယ္”
ပိုက္ထဲမွာပါလာတဲ့ ေရႊငါးအေသေလးကိုၾကည့္ၿပီး အန္တီလွ ေတာ္ေတာ္စိတ္ထိခိုက္သြားပံုပဲ။ သူက…
“သနားစရာေကာင္းလိုက္တာေနာ္။ သူ႕ခမ်ာ ကံဆိုးရွာတယ္ကြယ္”
ဒါ…အန္တီလွ တကယ္သနားလို႔ တကယ္ေၾကကြဲလို႔ ေျပာတာ။ ဟုတ္တယ္၊ ကၽြန္ေတာ္သိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ခ်က္ခ်င္းပဲ သူဆက္ေျပာတဲ့ စကားကိုၾကည့္ဦး။
“ဒီေကာင္ေလးကို ခ်က္စားရင္ ဘယ္လိုအရသာရွိမလဲ မသိဘူးေနာ္”
ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုး စိတ္ထဲမွာ ဖုသြားတယ္။ ၾကည့္စမ္း…အႀကံပက္စက္လိုက္ပံု။
ကၽြန္ေတာ္က…
“ဟာ…အန္တီလွကလည္း ခုနကပဲ သနားစရာေလး ဘာေလး ေျပာေနၿပီးေတာ့ ခ်က္စားဖို႔ စိတ္ကူးရက္ေသးတယ္ဗ်ာ”
“ဟဲ့…ဘာဆုိင္လို႔လဲ၊ သနားတာက သနားတာ သတ္သတ္၊ သူ႕အရသာကို သိခ်င္တာက သတ္သတ္ပဲ ဥစၥာ။ ေစ်းထဲမွာ ဝယ္စားရတဲ့ ငါးေတြနဲ႔ ဘာမ်ားကြာသလဲ သိခ်င္လို႔ပါဟယ္”
အဲသည္လိုေျပာၿပီး ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာကို တစ္ခ်က္လွမ္း အကဲခတ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ မ်က္စတစ္ခ်က္ပစ္ၿပီး…
“ကဲ…ဘယ္ႏွယ့္တုန္း”…တဲ့။
သူ႕ရဲ႕ ‘ဘယ္ႏွယ့္တုန္း’ ဆိုတာႀကီးက ခ်က္စားၾကရေအာင္ အထာနဲ႔ ညႇိလိုက္တာမွန္း ကၽြန္ေတာ္ရိပ္မိတာေပါ့။ ဒါနဲ႔…
“ေတာ္ပါ…အန္တီလွရယ္”
ဆိုၿပီး မနည္းေခ်ာ့ေမာ့လႊတ္လိုက္ရတယ္ဗ်ာ။

အန္တီလွနဲ႔ ေလေပးေျဖာင့္တာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေကာင္ႀကီး ဖိုးေစာပဲ။ အန္တီလွကလည္း သူ႕ေလေၾကာမွာသာ ဒိုင္ခံေမ်ာပါေပးမယ္ဆိုလို႔ကေတာ့ ၾကည္ျဖဴၿပီးသား၊ ရင္ဖြင့္ႀကိဳဆိုေနၿပီးသား။
ၾကည့္ေလ။
အန္တီလွက သူ႕ရဲ႕ ဒိုင္ယာနာမင္းသမီးပံုစံညႇပ္ထားတဲ့ ဆံတိုကုပ္ဝဲေလးကို သပ္ကာသပ္ကာနဲ႔ (ဒိုင္ယာနာမင္းသမီးနဲ႔ေတာ့ ဘယ္တူမွာလဲဗ်ာ၊ သူက ဆံပင္ေတြ ျဖဴေနၿပီပဲဥစၥာ၊ ၾကာဆံဖတ္ေတြ ေခါင္းေပၚရြက္ထားတာနဲ႔ပဲ တူတာေပါ့)
အိုက္တင္ကေတာ့ တစ္စက္မွ မေလ်ာ့ဘူး။
“ဟင္း…ဟင္း…ဒီမွာ ေမာင္ဖိုးေစာရဲ႕၊ အလွတို႔ ငယ္ငယ္တုန္းကမ်ား လမ္းျဖတ္ေလွ်ာက္သြားပလား ဆိုရင္ ေယာက်္ားေတြမွန္သမွ်က လည္ျပန္ေငးၾကည့္ရတာကြဲ႕”
“ဟုတ္မယ္…ဟုတ္မယ္…ခုထိေတာင္ အန္တီလွရဲ႕ ႐ုပ္ရည္နဲ႔ဆို ႀကိဳက္တဲ့ေယာက်္ားကို ေခါင္းေခါက္ယူလို႔ရေနတုန္းပဲ”
ဒါက ဖိုးေစာရဲ႕ စကားေထာက္။
အင္း…လိုက္လည္း လိုက္ဖက္ၾကပါေပတယ္။ ဒီေကာင္က အဲသည္လို စကားေထာက္ေပးေလေလ ဟိုဘြားေတာ္ႀကီးက ဖီလင္ေတြတက္တက္ၿပီး စြတ္တင္ေလေလေပါ့ဗ်ာ။
“ဟင္း…ဟင္း…ဟင္း…ေယာက်္ားမ်ားေတာ့ မလိုခ်င္ေတာ့ပါဘူး ေမာင္ဖိုးေစာရယ္၊ ငယ္ငယ္တုန္းကမ်ားဆို ေယာက်္ားေတြကို ကိုယ္ေပၚပုရြက္ဆိတ္ေတြတက္သလို သပ္သပ္ၿပီး ခ်ရတာကြဲ႕”
“ေၾသာ္…လက္စသတ္ေတာ့ အန္တီလွဆိုတာ ေခသူမဟုတ္ဘူးပဲေနာ”
အဲဒီမွာတင္ ဘုန္းႀကီး႐ူးနဲ႔ ေလွလူးေတြ႕ၾကေတာ့တာပဲ။





ေကာင္းတဲ့တစ္ခ်က္ေတာ့ ရွိတယ္။
အိမ္လခ ေပးရမယ့္ရက္လည္း နီးေနၿပီ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔လက္ထဲမွာလည္း ပိုက္ဆံျပတ္ေနၿပီဆိုရင္ ပိုက္ဆံလြယ္လြယ္ကူကူေခ်းလို႔ရမယ့္ လူက အန္တီလွတစ္ေယာက္ပဲ ရွိတယ္ဗ်။
အဲဒီအခါက်ရင္ ဖိုးေစာကို ေရွ႕တန္းတင္ၿပီး အန္တီလွဆီမွာ ပိုက္ဆံသြားေခ်းခိုင္းရေတာ့တာပဲ။
ရယ္ေတာ့ရယ္ရတယ္။
ဖိုးေစာေရာ၊ အန္တီလွေရာ ႏွစ္ေယာက္စလံုးက တြက္တဲ့ခ်က္တဲ့ေနရာမွာ လည္လည္ဝယ္ဝယ္ေတြ မဟုတ္လား။
ခ်ာလပတ္ယမ္း ေနၾကေတာ့တာပဲ။
ဖိုးေစာက…
“အန္တီလွ…ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ပိုက္ဆံႏွစ္ရာေလာက္ ေခ်းစမ္းပါဗ်ာ”
“ဟဲ့…ႏွစ္ရာေတာင္၊ မ်ားလွခ်ည္လားဟဲ့၊ ငါ့မွာ ဘယ္ရွိပါ့မလဲ”
ဟုတ္တယ္ဗ်။ အဲဒီအခ်ိန္ကာလတုန္းက ပိုက္ဆံႏွစ္ရာဆိုတာ တန္ဖိုးေတာ္ေတာ္မ်ားတာ။ ႐ံုးစာေရးလစာေတာင္မွ ၄၂၀ က်ပ္စေကးပဲရွိတာ။ အဲဒီလစာနဲ႔ ေခၽြေခၽြတာတာစားရင္ တစ္လစာစရိတ္ေတာ့ အလ်င္မီတယ္။
အျမင့္ဆံုး ထီဆုေငြမွ တစ္သိန္းထဲရယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီတစ္သိန္းနဲ႔ဆို ဖင္မလီယာကားတို႔ ဘာတို႔ ဝယ္စီးႏိုင္ေသးတယ္ေလ။
အဲဒီေတာ့ ပိုက္ဆံႏွစ္ရာကို တစ္လံုးတစ္ခဲတည္းေပးဖို႔ အန္တီလွ လက္တြန္႔တာေပါ့။
ဖိုးေစာကလည္း မရမက ကုပ္ကပ္ၿပီး…
“အဲဒါဆိုလည္း တစ္ရာေတာ့ ေခ်းဗ်ာ”
ဟုတ္တယ္။ တစ္ရာေတာ့ ရမွျဖစ္မယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငွားေနတဲ့ အိမ္လခက ၆၀ မဟုတ္လား။ ဒါနဲ႔ အန္တီလွတစ္ေယာက္ ဖိုးေစာကို မလြန္ဆန္သာေတာ့ဘူး။ လက္ကေလးတုန္တုန္ရီရီနဲ႔ အိတ္ထဲက ပိုက္ဆံေတြကို ထုတ္ေရေတာ့ ၃၅က်ပ္တန္သံုးရြက္ ထြက္လာတယ္။
အဲဒီေခတ္တုန္းက ၃၅က်ပ္တန္တို႔၊ ၇၅က်ပ္တန္တို႔၊ ၂၅က်ပ္တန္တို႔ သံုးၾကေသးတာဗ်။ အန္တီလွက ပိုက္ဆံေတြကို ဖိုးေစာလက္ထဲ ထည့္ေပးၿပီး…
“ငါးက်ပ္ ျပန္အမ္းဦး”
ဟုတ္တယ္ေလ…။ ၃၅က်ပ္တန္ သံုးရြက္ဆိုေတာ့ ၁၀၅က်ပ္ ျဖစ္ေနတာကိုး။ ဖိုးေစာရဲ႕ ပုဆိုးၾကားမွာ လိမ္ညႇပ္ထားတာက ဒီလအတြက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးလက္က်န္ ၁၀က်ပ္တန္ တစ္ရြက္။
အဲဒီမွာတင္ ဖိုးေစာေကာ၊ အန္တီလွပါ ေသာက,ဗ်ာပါဒေတြ လႈိက္ဆူၿပီး ႏွစ္ေယာက္သား ေခါင္းခ်င္းဆိုင္မႈိင္ေတာ့တာပဲ။
သူတို႔ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိၾကေတာ့ဘူးေလ။
အန္တီလွကို ေပးရမွာက ငါးက်ပ္၊ ဖိုးေစာမွာ ရွိေနတာက တစ္ဆယ္။ ပိုေနတဲ့ ငါးက်ပ္ကို ျပန္အမ္းစရာ ၅ က်ပ္တန္လည္း အန္တီလွမွာ မရွိဘူး။ သူတို႔အတြက္ေတာ့ ဒါဟာ ကမာၻ႕ေဘာဂေဗဒျပႆနာႀကီး တစ္ခုေလာက္ကို ႀကီးက်ယ္ေနတယ္။
ပန္းခ်ီဆရာက ဝင္ၿပီး ေျပာင္ေခ်ာ္ေခ်ာ္ ေနာက္ေတာက္ေတာက္နဲ႔…
“ဒါမ်ား လြယ္လြယ္ေလးဗ်ာ၊ အန္တီလွက ေနာက္ထပ္ ၃၅က်ပ္တန္ သံုးရြက္ ထပ္ေပးလိုက္ေပါ့ဗ်ာ၊ ဒါမွ အန္တီလွဘက္က ေနာက္ထပ္ရစရာ ငါးက်ပ္အစြန္းထြက္လာမယ္ေလ။ အဲဒီေတာ့မွ ဖိုးေစာဆီက တစ္ဆယ္လံုးယူလိုက္၊ ၿပီးေရာ”
အန္တီလွေကာ ဖိုးေစာပါ မ်က္ႏွာဝင္းခနဲ ျဖစ္သြားတယ္။ အန္တီလွက…
“ေအး…ဟုတ္သားပဲ၊ လြယ္သားပဲ…ဟင္း…ဟင္း…ျဗဳန္းခနဲဆိုေတာ့ မစဥ္းစားမိဘူးျဖစ္သြားတယ္ …ဟဲ…ဟဲ။ ကဲ…ေရာ့…ေရာ့…”
အန္တီလွက ေနာက္ထပ္ ၃၅က်ပ္တန္ သံုးရြက္ကို ပိုက္ဆံအိတ္ထဲက ဖ်ဳိးဖ်ဳိးဖ်တ္ဖ်တ္ ထုတ္ေပးၿပီး ဖိုးေစာလက္ထဲက တစ္ဆယ္တန္ကို ဆတ္ခနဲ ဆြဲယူလိုက္တယ္။





ေနာက္တစ္ရက္က်ေတာ့…
အန္တီလွတစ္ေယာက္ ကၽြန္ေတာ့္တို႔အိမ္ေပၚကို ေစာင္းကန္းေစာင္းကန္းနဲ႔ တက္လာၿပီး…
“ေမာင္ဖိုးေစာ…မေန႔က မင္း ပိုက္ဆံေခ်းသြားတာ တစ္ရာလား၊ ႏွစ္ရာလား ဟင္”
“တစ္ရာေလဗ်ာ…”
ဖိုးေစာက မ်က္လံုးျပဴး၊ မ်က္ဆန္ျပဴးနဲ႔ ျပန္ေဟာက္တယ္။ အန္တီလွက…
“ဒါေပမဲ့ ငါက ေနာက္ထပ္ သံုးဆယ့္ငါးက်ပ္တန္ (၃)ရြက္ ထပ္ေပးရေသးတယ္ မဟုတ္လား”
အဲဒီစကားေၾကာင့္ ဖိုးေစာ ေတြေတြႀကီးျဖစ္သြားၿပီး အသည္းအသန္ ဦးေႏွာက္ထဲမွာ တြက္ရခ်က္ရေတာ့တာပဲ။
ၿပီးေတာ့မွ အေျဖရသြားၿပီး…
“ဟာ…ဘာဆိုင္လို႔လဲဗ်၊ အဲဒါက ကၽြန္ေတာ့္တစ္ဆယ္တန္ကို ျပန္မအမ္းႏိုင္လို႔ အန္တီလွက ေနာက္ထပ္ အလိုက္ေပးရတဲ့ဥစၥာ”
“ေၾသာ္…ေအး…ေအး…ဟုတ္သား၊ ဟဲ…ဟဲ အသက္အရြယ္က ရလာေတာ့ နည္းနည္းေမ့တတ္ လာတယ္ကြယ္၊ ဟင္း…ဟင္…ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ ဒီလိုဘယ္ဟုတ္မလဲ၊ အတြက္အခ်က္မွာ ေဂ်ာင္းေဂ်ာင္းေျပးေနတာကြဲ႕ ေမာင္ဖိုးေစာရဲ႕၊ သိလား”
“ကၽြန္ေတာ္လည္း ေက်ာင္းမွာတုန္းကဆို သခ်ာၤမွာ အၿမဲတမ္း အမွတ္(၁၀၀)ရေနက် အန္တီလွရဲ႕၊ ခုထိေတာင္ (၅)အလီကို အလြတ္ရေနေသးတယ္”
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေျပာေနဆိုေနတာကို အခန္းထဲကေန အတိုင္းသားၾကားေနရတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ အသံထြက္ၿပီး မရယ္မိေအာင္ ၿခံဳတဲ့ေစာင္အနားစကို လံုးေထြးၿပီး ပါးစပ္ထဲ ဆို႔ထားရတယ္ဗ်ာ။

 

ဆက္ရန္.............