ေၾသာ္...ဒါနဲ႔စကားမစပ္-ဒုတိယပိုင္း (ဝတၳဳတိုမ်ား) - သုေမာင္ (အပိုင္း-၂)

ဆိုင္းဘုတ္နဲ႔ မွတ္တိုင္

  
   ေၾသာ္… ဒါနဲ႔ စကားမစပ္၊ အဲ… ပထမဦးဆံုး စကားမစပ္ပဲေပါ့ေနာ္။ တစ္ေလာတုန္းက ၿပီးခဲ့တဲ့မတ္လ ၁၃ ရက္ေန႔က မႏၲေလးအက္ဖ္အမ္ကို ေက်းဇူးတင္ရမယ္။ သုေမာင္ေမြးေန႔။ ၅၈ ႏွစ္ေျမာက္ေမြးေန႔ဆိုၿပီးေတာ့ မႏၲေလးအက္ဖ္အမ္ကေန အထူးတလည္ စီးတိးအက္ဖ္အမ္ကလည္း လုပ္ေပးရွာပါတယ္။ သူတို႔ကေတာ့ Happy Birthday ဦးသုေမာင္ ဒီေလာက္ပါပဲ လုပ္တာ။

   မႏၲေလးအက္ဖ္အမ္မွာ သူငယ္ခ်င္း သန္းျမတ္စိုးက ရွိေနေတာ့သူက အထူးတလည္ဆိုၿပီးေတာ့ကို သုေမာင္ သီခ်င္းမ်ိဳးစံုကို ေခတ္ေဟာင္းကေန ေခတ္ေပၚအထိ သုေမာင္အေၾကာင္းေလးေျပာျပလိုက္၊ သီခ်င္းေလး ဖြင့္ျပလိုက္၊ ဘယ္လိုသီခ်င္းမ်ိဳး၊ ဘယ္လိုေလးဆိုတယ္ေျပာလိုက္၊ သီခ်င္းေလး ဖြင့္ျပလိုက္နဲ႔။ ဒီၾကားထဲ ဒီေကာင္ႀကီး မေကာင္းပံုက သုေမာင္ႀကီး အရက္ႀကိဳက္တတ္တဲ့အေၾကာင္းလည္း ပါလိုက္ေသးတယ္ဗ်ာ။

   အဲဒီ သန္းျမတ္စိုးဆိုတဲ့ ဘဲက ေျပာရင္းနဲ႔ သူက ဘာထေျပာလဲဆိုေတာ့ သုေမာင္နဲ႔ ဝင္းဦး ေမြးေန႔တူတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ထည့္ေျပာသြားတယ္။ ဝမ္းသာပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ဝင္းဦးနဲ႔ေမြးေန႔ခ်င္းတူလို႔ ဂုဏ္ယူတာ မဟုတ္ဘူး။ အသက္ခ်င္းေတာ့ ကြာတာေပါ့ေနာ္။ ဝင္းဦးက ခုရွိမယ္ဆိုရင္ ၇၄ ႏွစ္ေပါ့။ သုေမာင္က ၅၈ ႏွစ္၊ ၁၃ ရက္ မတ္လ သြားတူတာေပါ့ေနာ္။

   ၾကားျဖတ္ၿပီး စကားမစပ္ ေျပာရဦးမယ္။ ဒါက ဝမ္းသာစရာ၊ ရယ္စရာဆိုေတာ့ေလ ၾကားထဲမွာ ဟိုေကာင္တစ္ေကာင္ ပါလာတယ္။ အ႐ိုင္ဆိုတဲ့ အေကာင္။ သူ႕အေမက ဘယ္လိုလုပ္ ေမြးလိုက္သလဲမသိဘူး။ ၁၃ ရက္၊ မတ္လပဲ။ ဒါက ရယ္စရာေပါ့ေနာ္။ ဝမ္းနည္းစရာေကာင္းတာလည္း ရွိေသးတယ္။ မိုးမုိး(အင္းလ်ား) ရယ္၊ ကဗ်ာဆရာ အညာတမာရယ္ ဆံုးတာ ၁၃ ရက္ မတ္လေပါ့ေလ။ ထားပါေတာ့ေလ။

   ကိုသန္းျမတ္စိုးက အဲဒါေလးထည့္ေျပာတဲ့အခါက်ေတာ့ ကိုဝင္းဦး သြားသတိရတယ္။ ေၾသာ္… တကယ့္ပညာရွင္ႀကီးေနာ္။ ေမ့သြားၾကၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြ။ အဲဗရက္ပရက္စေလကို ဒီေန႔အထိေလ သူ႕ရဲ႕ေမြးေန႔ကို အေမရိကန္မွာ အႀကီးအက်ယ္က်င္းပေနၾကရတာ။ ေဟာ… ခု ကိုဝင္းဦးကို ေမ့သြားၾကၿပီ။ ကိုဝင္းဦး ထားပါေတာ့ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ့္ ညီေလး ေဒြး။ ေဒြးကို ဒီေန႔ ေမ့ေနၾကၿပီ။ ေဒြး ေသခါစတုန္းက ငိုလိုက္ၾကတာ။ ေဒြးေသတာက ရန္ကုန္မွာ။ ျမစ္ႀကီးနားမွာ ေဒြးသရဲေျခာက္လို႔တဲ့။ သရဲေျခာက္မွာ ေၾကာက္လုိ႔တဲ့။ အဲသေလာက္ထိျဖစ္တာ။ ကဲ… အခု ေမ့သြားၾကၿပီ ေဒြးကို။ ဘယ္ေလာက္ဝမ္းနည္းစရာေကာင္းသလဲ အႏုပညာသည္ေတြအဖို႔က။

   အဲဒီေတာ့ ကိုဝင္းဦးကို ေမ့သြားၾကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က သတိတရ ကိုဝင္းဦးအေၾကာင္းေတြ ျပန္ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ကိုဝင္းဦးဟာေလ ေတာ္ေတာ္ထူးဆန္းတဲ့လူဗ်။ ေတာ္ေတာ့္ကို ထူးဆန္းတဲ့လူ။ ဒီလူကေလ ဥပမာေလးတစ္ခုပဲ ကၽြန္ေတာ္ေျပာျပမယ္။ တစ္ခါတုန္းက သူ ကားဆက္ေနတဲ့ေနရာကို ကၽြန္ေတာ္ေရာက္သြားတယ္။ သူ ႐ုပ္ရွင္ကားဆက္ေနတာ။ 'ေဆာင္းအိပ္မက္' ဆိုတဲ့ဇာတ္ကားကို ဆက္ေနတာ။ ေဆာင္းအိပ္မက္ဇာတ္ကားက ဝင္းဦးႏွစ္ကိုယ္ခြဲ၊ သူပဲ၊ မင္းသားႏွစ္လက္။ ဝတၱဳလည္း သူပဲ၊ ဇာတ္ၫႊန္းလည္း သူပဲ။ မင္းသား ႏွစ္လက္လည္း သူပဲ။ ဒါ႐ိုက္တာလည္း သူပဲ။

   အဲဒီကား ဆက္ေနတဲ့အခန္းကို ကၽြန္ေတာ္က ခ်ာတိတ္ ရွိေသးတယ္။ မင္းသား မျဖစ္ေသးဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က ကိစၥတစ္ခုနဲ႔ ေရာက္သြားတာ။ စာေပကိစၥနဲ႔ ေရာက္သြားရင္းနဲ႔ သူ ကားဆက္တာကို ေလ့လာၿပီး ၾကည့္ေနတာေပါ့။ အဲဒီမွာ ေက်ာ္မင္းနဲ႔ ေဇာ္မင္း မင္းသားႏွစ္လက္ ဝင္းဦးႏွစ္ေယာက္။ ကားဆက္ေတာ့ ေက်ာ္မင္းက စကားေျပာလိုက္၊ ေဇာ္မင္းက စကားေျပာလုိက္နဲ႔။ သူကိုယ္တိုင္ေတာ့ မဆက္ဘူး။ စက္ေမာင္းတဲ့လူက တစ္ေယာက္။ ေမာင္းတဲ့လူက ကိုေမာင္ေမာင္တဲ့။

   "ေဟ့ေကာင္ ေမာင္ေမာင္။ ရပ္စမ္း"
   တဲ့။ ဟိုက ဖတ္ဆို ရပ္လိုက္တယ္။
   "ျပန္ရစ္စမ္း"တဲ့။ ျပန္ရစ္တယ္။
   "ေဟ့ေကာင္၊ ေက်ာ္မင္း အခန္းျဖတ္ပစ္ကြာ" တဲ့။
   "ဟာ… ဆရာ၊ ေကာင္းေနသားပဲ။ ဘာျဖစ္လို႔"
   "မဟုတ္ဘူး။ ဒီေကာင္ ေခ်ာေနလို႔" တဲ့။

   ဟာ… ဘယ့္ႏွယ္ဟာႀကီးလဲေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ ကိုဝင္းဦးကို အံ့ၾသသြားတယ္။ သူ႕စိတ္ဓာတ္ကို ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ကို အံ့ၾသသြားတယ္။ တျခားမင္းသားဆို ထားလိုက္ေတာ့။ ဒီမင္းသားႏွစ္လက္စလံုး သူပဲ။ အဲဒါကို တစ္ေယာက္က ပိုေခ်ာေနလို႔ဆိုၿပီးေတာ့ ျဖတ္ပစ္တယ္ဗ်။ သူ႕စိတ္ဓာတ္က တစ္မ်ိဳး။

   သူ စာေရးတာကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕ဖူးတယ္။ သူ စာေရးတာ လက္ႏွိပ္စက္နဲ႔ စာေရးတာဗ်။ ကြန္ပ်ဴတာ မေပၚေသးဘူး။ လက္ႏွိပ္စက္ သံုးလံုးနဲ႔ဗ်။ ေရွ႕မွာတစ္လံုး၊ ေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္မွာ ႏွစ္လံုး။ ေရွ႕တစ္လံုးက ဇာတ္ညႊန္းစာ႐ိုက္ေနတာ၊ ႐ိုက္ေနရာကေန ဖ်တ္ခနဲစိတ္ကူးရရင္ ညာဘက္လွည့္လိုက္ၿပီး ဝတၳဳရွည္ေကာက္႐ိုက္လိုက္တာ။ ၿပီးေတာ့ ဘယ္ဘက္ကို လွည့္လိုက္ၿပီး ေဟာ… ဝတၳဳတို ေကာက္႐ိုက္ခ်င္႐ိုက္ေနတာ။ ဟာ… အဲဒီလိုကို လုပ္ႏိုင္တဲ့လူ။ ေတာ္ေတာ့္ကို ထူးဆန္းၿပီး ေတာ္ေတာ့္ကို အံ့ၾသစရာေကာင္းတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ဗ်ာ။ ကိုသန္းျမတ္စိုးလည္း ကၽြန္ေတာ့္ေမြးေန႔တုန္းက ေၾကညာသြားပါတယ္။ ကိုဝင္းဦး အရက္ေသာက္တတ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ထက္ ပိုေသာက္တတ္ပါတယ္။ ႀကိဳက္လည္း ပိုႀကိဳက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ကိုဝင္းဦးနဲ႔ တစ္ခါတုန္းက ဝီစကီ ၿပိဳင္ေသာက္ဖူးတယ္။ သူရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ရယ္၊ တိုင္းမွဴးတစ္ေယာက္ရယ္၊ ဗ်ဴဟာမွဴးတစ္ေယာက္ရယ္ ေလးေယာက္ ေသာက္ၾကတာ။ တစ္ေယာက္တစ္လံုးစီေပါ့။

   အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔က လက္ႏွစ္လံုးစီေလာက္ရွိေတာ့ မူးေနၾကၿပီ။ သူက ပုလင္းတစ္ဝက္က်ိဳးတာေတာင္ မမူးေသးဘူး။ ဟာ… ဒီလူ ေတာ္ေတာ္ေသာက္ႏိုင္ပါလားေပါ့။ ဘယ္ဟုတ္မလဲ။ သူက သူ႕သားေက်ာ္စြာဝင္းကိုေခၚၿပီး ေစာေစာစီးစီးကတည္းက ေထာပတ္ေတြ မ်ိဳခ်ထားတာ အရက္မေသာက္ခင္။ ဆိုလိုတာက ၿပိဳင္ခ်င္တယ္၊ သူမ်ားထက္ထူးခ်င္တဲ့စိတ္ ရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခ်င္တာက အႏုပညာသည္ေတြရဲ႕သဘာဝကို ေျပာခ်င္တာပါ။ ဆိုေတာ့ အဓိကေျပာခ်င္တာက သူ႕ရဲ႕စာေပကို ေျပာခ်င္တာပါ။ စာေပသမားဘဝကို ေျပာခ်င္တာပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ျမားဦးက 'စာေရးဆရာဝင္းဦး' ဆိုတာကို ျမားဦးလွည့္ခ်င္တာပါ။

   ကိုဝင္းဦးဟာ တကယ့္ စာေရးဆရာစစ္စစ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စာေရးဆရာေတြဟာေလ သိပ္ၿပီးေတာ့ ႏွေျမာစရာေကာင္းတာက ႐ုပ္ရွင္ေလာင္းရိပ္မိသြားၿပီ ဆိုလို႔ရွိရင္ စာေရးဆရာေတြဟာ ဒုကၡေရာက္ေတာ့တာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္အေဖ သာဓု၊ အကယ္ဒမီ ႏွစ္ဆု ရလုိက္တာမွာ စာေရးဆရာသာဓုဆိုတာ ေပ်ာက္သြားတယ္ဗ်ာ။ ေဟာ… ဘဘဦးသုခ အကယ္ဒမီေျခာက္ဆုရတယ္။ စာေရးဆရာသုခဆိုတာ လူမသိေတာ့ဘူး။ ဒီအတိုင္းပါပဲ။ ဝင္းဦးဟာ စာေရးဆရာဘဝက လာတာ။ ေဟာ… အကယ္ဒမီႏွစ္ထပ္ကြမ္းဝင္းဦး၊ အဆိုေတာ္ဝင္းဦးလည္း ျဖစ္သြားေရာ စာေရးဆရာဝင္းဦးဆိုတာကို လူမသိေတာ့ဘူးဗ်။ ေဟာ… ျမတ္ေလး၊ အဆိုေတာ္၊ ဒါ႐ိုက္တာ၊ မင္းသားျမတ္ေလးလည္းျဖစ္ေရာ စာေရးဆရာ ျမတ္ေလးဆိုတာကို လူေတြ မသိေတာ့ဘူး။

   'ဗိုလ္ေအာင္ဒင္' ဇာတ္ကားကို႐ိုက္တဲ့ ဒါ႐ိုက္တာ ေရႊဒံုးဘီေအာင္ဆိုတဲ့ ဆရာႀကီး။ တကယ္က သူလည္း စာေရးဆရာဘဝက လာတာပဲ။ သာဓုလည္း စာေရးဆရာပဲ။ သုခလည္း စာေရးဆရာပဲ။ ဝင္းဦးလည္း စာေရးဆရာပဲ။ သုေမာင္လည္း စာေရးဆရာပဲ။ စာေရးဆရာဘဝက လာတဲ့လူေတြပဲ။ ႐ုပ္ရွင္နယ္ထဲ ေရာက္ေရာ၊ ဂီတနယ္ထဲ ေရာက္ေရာ နာမည္လည္း ႀကီးသြားေရာ ေဟာ… သြားေလေရာဗ်ာ။ စာေပသမားဆိုတာကို လူေတြက အသိအမွတ္မျပဳေတာ့ဘူး။ ေမ့သြားၾကေရာ။ သိပ္ရင္နာစရာေကာင္းတယ္ေနာ္။

   ရွိေသးတယ္ ေနာက္တစ္ေယာက္။ သိပ္အံ့ၾသစရာေကာင္းတဲ့ ေနာက္တစ္ေယာက္ ရွိေသးတယ္။ စာေရးဆရာေမာင္သင္။ ဒီေန႔ကေလးေတြ သိခ်င္မွသိမယ္။ ႐ုပ္ရွင္မင္းသားေမာင္သင္၊ ဘယ္ေလာက္ အံ့ၾသစရာေကာင္းသလဲဆိုရင္ အဲဒီေမာင္သင္ဟာ စစ္ဗိုလ္ဗ်။ ဝင္းဦးလည္း စစ္ဗိုလ္ပဲေနာ္။ ေမာင္သင္က ဗိုလ္မွဴး၊ ဝင္းဦးက ဗိုလ္ႀကီး၊ ေမာင္သက ဗိုလ္မွဴး၊ ဆရာဝန္၊ စာေရးဆရာ၊ ႐ုပ္ရွင္မင္းသားဗ်ာ။ အဲဒီအျပင္မွာကို ႐ုပ္ရွင္မွာ အကယ္ဒမီရတယ္ဗ်ာ။ အမ်ိဳးသားစာေပဆု သံုးဆုရတယ္ဗ်ာ။ အဲသေလာက္ေတာ္တဲ့ စာေရးဆရာေမာင္သင္ဟာ ေဟာ… ႐ုပ္ရွင္မင္းသား၊ အကယ္ဒမီမင္းသားလည္းျဖစ္ေရာ စာေရးဆရာေမာင္သင္ဆိုတာကို လူေတြက မသိေတာ့ဘူးဗ်ာ။

   စာေရးဆရာဘဝမ်ားေနာ္… ဘယ္ေလာက္ရင္နာစရာေကာင္းသလဲ။ ဒီလုိပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ နည္းနည္းေလး ကံေကာင္းတယ္ေျပာရမယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆို ကၽြန္ေတာ္က တစ္ေန႔တစ္ပုဒ္ၿပီးေအာင္ ေရးတာ။ ဒါကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို စာေရးဆရာႀကီးေသာ္တာေဆြက သင္ေပးထားတဲ့နည္း။

   "ေဟ့ေကာင္ သား။ စာ ေကာင္းေကာင္းမေကာင္းေကာင္း တစ္ေန႔တစ္ပုဒ္ေတာ့ ၿပီးေအာင္ေရး"

   တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ၿပီးေအာင္ ေရးတယ္။ စာမေကာင္း သိမ္းထားလိုက္တာပဲ။ ေကာင္းရင္ေတာ့ ပို႔လိုက္တာေပါ့။ သိပ္ေကာင္းရင္လည္း သိမ္းထားလိုက္တာပဲ။ စာကိုေတာ့ တစ္ေန႔တစ္ပုဒ္ ၿပီးေအာင္ေတာ့ ေရးတယ္။ ဒါက ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အေလ့အက်င့္ေပါ့ေနာ္။ အဲဒီနည္းတူပဲ ကၽြန္ေတာ့္ေခတ္မွာက ဂ်ာနယ္ေတြ၊ မဂၢဇင္းေတြ အမ်ားႀကီးထြက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က စာေရးအားေကာင္းတယ္ဆိုလို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို စာေရးဆရာအျဖစ္ လူက သိၾကတယ္။

   ေနာက္တစ္ခ်က္က ကၽြန္ေတာ့္႐ုပ္က သိပ္ၿပီးေတာ့ မင္းသားနဲ႔မတူလို႔ နည္းနည္း ခံသာသြားတာ။ ဒါေတာင္ အဆိုေတာ္ဘက္က အသံကေကာင္းေနေတာ့ တခ်ိဳ႕က စာေရးတာကို ကၽြန္ေတာ္ အေျပာခံရေသးတာ။ သုေမာင္လည္း စာေလးဘာေလး ေရးတတ္သားပဲတဲ့။ ကၽြန္ေတာ့္ တခ်ိဳ႕ပရိသတ္က လုပ္ခ်င္ေသးတာ။ စာေရးဆရာဘဝဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ခံရခက္တဲ့ ကိစၥပါဗ်ာ။

   အဲေတာ့ ေျပာခ်င္တာက မင္းသား၊ အဆိုေတာ္။ အဆိုေတာ္ကေတာ့ နည္းနည္း ထားပါေတာ့ေလ။ မင္းသားဆိုေတာ့ ႐ုပ္ျပ။ အထူးသျဖင့္ အကယ္ဒမီရသြားတဲ့ မင္းသားမ်ိဳးေတြက စိုးျမတ္သူဇာတို႔လို၊ ဒီေန႔ စိုင္းစိုင္းခမ္းလႈိင္တို႔လို ႐ုပ္ျပစားတဲ့သူေတြျဖစ္ၿပီးမွ စာေရးတာ တစ္မ်ိဳးေပါ့ေနာ္။ ဒါလည္း ေကာင္းပါတယ္။ အဲဒါ စကားမစပ္ ေျပာျပဦးမယ္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စာေပသမားေတြဘက္က မေကာင္းတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ စာေရးဆရာေကာင္းေၾကာင္း ေျပာၿပီးၿပီ။ မေကာင္းတာတစ္ခု ေျပာျပဦးမယ္။ ဆိုပါစို႔။ စိုးျမတ္သူဇာ စာေရးတယ္။ စိုင္းစိုင္းခမ္းလႈိင္ စာေရးတယ္ဆိုရင္ 'ဟင္း… ဘာလဲ သူတို႔ ကိုယ္နဲ႔လည္း ဆိုင္တာ မဟုတ္ဘဲနဲ႔ ဘာျဖစ္တယ္၊ ညာျဖစ္တယ္' တခ်ိဳ႕စာေရးဆရာေတြက ေျပာခ်င္ၾကတယ္။ ဒါ အဓိပၸာယ္မရွိဘူးဗ်။ Welcome လုပ္ရမယ္။ ကိုယ့္စာေပနယ္ကို ခ်စ္လို႔ ႐ုပ္ရွင္နယ္ကလူက ဂီတနယ္ကေန ကူးလာတဲ့ကေလးေတြကို Welcome လုပ္ရမယ္။ ကၽြန္ေတာ္ သတိထားၾကည့္မိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စာေပနယ္ကေန ႐ုပ္ရွင္နယ္၊ ဂီတနယ္ကိုကူးလာတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြကို ဆိုရင္ေလ ဂီတနယ္၊ ႐ုပ္ရွင္နယ္က အႏုပညာသည္ေတြက Very Welcome ဗ်ာ။ 'ဆရာ၊ ဆရာ၊ ဆရာ' အဲသလိုကိုေနတာ။ ေဟာ… ဟိုဘက္ကက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စာေရးဆရာေတြက ကိုယ္နဲ႔ဆိုင္တာက်ေနတာပဲဆိုၿပီး ေျပာၾကတယ္။ မေကာင္းပါဘူးဗ်ာ။
အမွန္က ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြပါေနာ္။ ဒါက မလုပ္သင့္တဲ့ကိစၥေတြကို ေျပာတာပါ။ အဲဒီေတာ့ ေစာေစာကစကား ျပန္ဆက္ရလုိ႔ရွိရင္ စာေရးဆရာေတြ သီခ်င္းဆိုၾက၊ ႐ုပ္ရွင္႐ိုက္ၾကတာလည္း ေကာင္းပါတယ္ေနာ္။ ႐ုပ္ရွင္မင္းသား၊ မင္းသမီးေတြ၊ အဆိုေတာ္ေတြ စာေရးတာလည္း ေကာင္းပါတယ္။ အန္တီခ်ိဳ… ခ်ိဳၿပံဳးဆိုရင္ စာေရးအရမ္းေကာင္းတာဗ်။ အဲဒီလိုေပါ့ေလ။ တစ္ဖက္နဲ႔ တစ္ဖက္ စီးေမ်ာေနၾကတာဟာ အလြန္အဖိုးတန္တဲ့ကိစၥပါဗ်ာ။ အဲဒါကို ငါ့ဘက္သူ႔ဘက္ ဆိုၿပီးေတာ့ မလုပ္ၾကဖို႔ ၾကားထဲက ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ ေတာင္းပန္သလဲဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္က စာလည္း ေရးတယ္။ ဒီစကားကို ကၽြန္ေတာ္ကေျပာလို႔ ရတယ္။ စာလည္း ေရးတယ္၊ ႐ုပ္ရွင္လည္း ႐ိုက္တယ္။ သီခ်င္းလည္း ဆိုတယ္ေလ သုေမာင္က။ ရွင္းတယ္။ ခ်စ္ဦးညိဳက ဒီစကားေျပာလို႔ မရဘူး။ ဟုတ္တယ္မလား။ အဲဒါက ရွင္းတယ္။

   ေစာေစာကစကားေလး ျပန္ဆက္ရရင္ ကိုဝင္းဦးဟာ စာေရးအလြန္ေကာင္းတဲ့ပုဂၢိဳလ္။ အခု သူ႕ကို စာေရးဆရာမွန္း လူေတြသိပ္မသိၾကေတာ့ဘူး။ အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ဗဟုသုတအေနနဲ႔ သူ စာေရးဘယ္ေလာက္ေကာင္းတယ္ ဆိုတာေတြကို ေစာေစာကေျပာတဲ့ ဝင္းဦးနဲ႔ သုေမာင္ ေမြးေန႔တူတဲ့ မတ္လ ၁၃ ရက္ေန႔မွာ ပတ္သက္တဲ့ေဆာင္းပါးေလးတစ္ပုဒ္ ကၽြန္ေတာ္ ေရးခဲ့ဖူးတဲ့ ေဆာင္းပါးေလးတစ္ပုဒ္မွာ အမွတ္တရ ထည့္ထားဖူးတယ္။ ဝင္းဦးရဲ႕ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္။ ကၽြန္ေတာ္ ရြတ္ျပေပးပါမယ္။ အဲဒီနည္းတူ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ကဗ်ာကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ ထည့္ၿပီးေတာ့ ရြတ္ျပေပးပါမယ္။ ကၽြန္ေတာ္ သူမ်ားေယာင္လုိ႔ေယာင္ၿပီး ကဗ်ာရြတ္ပြဲလုပ္တာ မဟုတ္ပါဘူးေနာ္။

   ဝင္းဦးမျဖစ္ခင္ ဗိုလ္ကိုဦးဆိုၿပီးေတာ့ စစ္ဗိုလ္ဘဝ၊ စစ္ဗိုလ္ဘဝေတာင္ မျဖစ္ေသးဘူး။ ဗိုလ္ေလာင္းဘဝမွာ ေရးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေလး၊ ကိုဝင္းဦးကေလ ေရးေတာ့သာ လူက အခ်စ္ဝတၳဳေတြ ေရးတာဗ်။ ေငါ့ေတာ့ေတာ့ ေလွာင္ေတာင္ေတာင္ သိပ္လုပ္တတ္တဲ့လူဗ်။ သူ႔႐ုပ္ရွင္ေတြ ၾကည့္ဖူးတဲ့သူေတြ သတိထားမွာပါ။ ေငါ့ေတာ့ေတာ့ ေလွာင္ေတာင္ေတာင္ သိပ္လုပ္တတ္တယ္ဗ်။

   သူ႕စကားေလးတစ္ခု မွတ္မိတယ္။ 'ဟင္း… ေကာင္းလိုက္တဲ့ အသံေၾကာင္ေလးဗ်ာ' တဲ့။ အဲဒီလိုေပါ့။ စာေတြထဲမွာ အဲဒါေတြပါတယ္။ အဓိကေျပာခ်င္တာက ဝင္းဦးသည္ စာေရးဆရာဘဝမွလာသည္။ အဓိကပဲ။ အဲဒီေတာ့ စစ္ဗိုလ္မျဖစ္ခင္ ဗိုလ္ေလာင္းဘဝမွာ သူ ေရးတဲ့ကဗ်ာ၊ ဗိုလ္ကိုဦးဆိုတဲ့ ဘဝမွာ ေရးတာ။ ဝင္းဦးေတာင္ မျဖစ္ခင္ ေရးတဲ့ကဗ်ာေလးကို ကၽြန္ေတာ္ ရြတ္ျပပါမယ္။ ဒါေလးကို ဘာေၾကာင့္ရြတ္ျပရသလဲဆိုရင္ ေစာေစာကေျပာတဲ့ ၁၃ ရက္ မတ္လ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ တိုက္ဆိုင္တဲ့ ေမြးေန႔အထူးအျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ ရြတ္တာျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ တပ္ေမြးေန႔မွာ ေရးတဲ့ကဗ်ာပါ။

ေမြးေန႔သံေဝဂ
တစ္ေန႔ေသ တစ္ေန႔ေမြးပါတဲ့
ယေန႔အေျခ ယေန႔ေတြးရမယ္ဆုိရင္ေတာ့
ေမြးေန႔ဆိုတာ ဇရာသေကၤတပါခင္ဗ်ာလို႔
ဆင္ေျခလွလွေလး ေပးလိုက္တယ္။

တေရြ႕ေရြ႕ တေျမ့ေျမ့နဲ႔ပဲ
မေန႔တစ္ေန႔က စၿပီး
ယေန႔ ဇရာ တံခါးဝကို ေရာက္လာတယ္။
ေၾကာက္ပါတယ္လို႔လည္း ဗ်ာပိုမေႏွာ
အေရာက္လာပါကြယ္လို႔လည္း
ခရာသံလိုလိုနဲ႔ ဇရာကိုမေျပာ
လူ႔ဘဝဆိုတာ ရခဲတယ္ဆိုမွျဖင့္
ခဏပဲရယ္လို႔ အားမေလွ်ာ့သင့္ပါဘု
သြားေတာ့လို႔ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ဘယ္သူ႔မွ
မႏွင္ရက္ႏိုင္တာေၾကာင့္
အလိုက္သင့္ေနရင္းက ဆည္းဆာအလွကို
ေငးေမာေနပါ့မယ္။
ေတြးေတာသူ အသက္ပိုရွည္ေရးေပပါ့
ေရးေသာသူလည္း တစ္ရက္ပိုၿပီးေတာ့ကာ
မအိုမေသခ်င္ အေတြးေထ့ေထ့ေႏွာၿပီး
အေရးေငြ႕ေငြ႕ေမွ်ာလိုက္မယ္
(အေပါင္းအသင္းတို႔ေရ…)
ေမြးေန႔ရဲ႕ ေတေတေပေပ သေဘာ။

ကိုဦး
ဗိုလ္ေလာင္းသင္တန္း အမွတ္စဥ္(၈)
တပ္ေမြးေန႔၊ သင္တန္းဆင္းပဲြ။

   အဲဒါ ဝင္းဦးရဲ႕ တပ္ေမြးေန႔မွာ ေရးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာပါ။ အဲဒါ ဝင္းဦး မျဖစ္ေသးပါဘူး။ ကိုဦးဆိုတဲ့ ဘဝပါ။ အဲဒါေၾကာင့္ ဝင္းဦးဟာ စာေရးဆရာဘဝက လာတာပါလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာတာပါ။ အဲဒီနည္းတူပါပဲ ကၽြန္ေတာ္လည္း စာေရးဆရာဘဝကေနၿပီးေတာ့မွ စာေရးဆရာေမာင္ဗလဆိုတဲ့ လူငယ္ေလးေပါ့ေလ။ ၁၉၇၀ မွာ ဒီလိုပဲ ကၽြန္ေတာ္ ေရးတဲ့ကဗ်ာေလးကို ရြတ္ျပပါမယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကဗ်ာေလးကေတာ့ တိုပါတယ္။ ဒီလုိပဲ အခ်ိဳးကဗ်ာေလးပါပဲ။

ေမြးေန႔
ေမြးေန႔ ခဏ ခဏ
ႀကီးတစ္ခါ ငယ္ႏွစ္လွည့္ရယ္လို႔
ထားခဲ့တဲ့ စကားပံု
လူမမယ္သက္ရြယ္က်ားတို႔ကို
ေလးထားၾကပံု။

ဤလူ႔ဘံု
ႀကံဳလာရ ခဏေလး ေလး
အေမကေမြး အေဖကေကၽြးနဲ႔
လူေလးရယ္ ဘယ္ပံုျဖစ္ေပမယ့္
ပူေဆြးဖြယ္ တကယ္အႏွစ္ရယ္က
အသစ္ေတြ ဘဝ ဘဝေျပးလို႔ရယ္
ေၾသာ္ ခဏ ခဏ ေမြးေန႔။

ေမာင္ဗလ(သုေမာင္)

   ဒါက ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ၁၉၇၀ က ေရးတဲ့ကဗ်ာပါ။ အဲေတာ့ အဓိက ေျပာခ်င္တာက ေမြးေန႔ပါ။ ေမြးေန႔ကို မတ္လ ၁၃ ရက္ေန႔မွာ ကၽြန္ေတာ့္ကို မႏၲေလးအက္ဖ္အမ္ကေနၿပီးေတာ့ ရဲေဘာ္ႀကီး သန္းျမတ္စိုးက ဂုဏ္ျပဳၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ကိုဝင္းဦးသီခ်င္းေတြကို တစ္ေန႔ကုန္လႊင့္ၿပီးေတာ့ ဂုဏ္ျပဳေပးတာ အထူးပင္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ေက်းဇူးတင္ရင္းကပဲ နည္းနည္းေလးေတာ့ အျပစ္ေျပာလိုက္ခ်င္ပါတယ္။
တျခားမဟုတ္ဘူးဗ်။ ေမြးေန႔ကို ဂုဏ္ျပဳတယ္၊ ဂုဏ္ျပဳတယ္ဆိုတာက ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ ေပးတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ့္ကို သီခ်င္းေတြနဲ႔ လက္ေဆာင္ေပးတယ္။ ဒီလိုပါပဲ။ သူမ်ားေတြလည္း ေမြးေန႔လုပ္တဲ့ အခါက်ေတာ့ လက္ေဆာင္ေတြေပးၾကတယ္။ ေမြးေန႔ပြဲေတြလည္း လုပ္ၾကတာက အထူးသျဖင့္ ဟိုတယ္ႀကီးေတြမွာလုပ္ၾကတယ္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြမွာ လုပ္ၾကပါတယ္ေပါ့ေလ စသည္ျဖင့္ အိမ္မွာလုပ္တာကလည္း ရွိတာေပါ့ေလ။ အဓိကက ဘာလဲဆုိေတာ့ ေမြးေန႔ဆိုတာ 'ငါ့ရဲ႕ေမြးေန႔' ဆိုတဲ့ အစြဲအလမ္းရွိေနတာပါပဲ။ အဲဒါ အဓိက။

   သို႔ေသာ္ ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားၾကည့္ရေအာင္။ ကြၽန္ေတာ့္အေတြ႕အႀကံဳေလးတစ္ခု ကြၽန္ေတာ္ေျပာျပပါ့မယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႕အုပ္စုက သာဓုအုပ္စု၊ သဘာဝအုပ္စုဆိုၿပီး ေျပာၾကတယ္။ သဘာဝအုပ္စုဆိုတဲ့အတိုင္း သိပ္ၿပီးေတာ့ ေတာ္႐ံုတန္႐ံုကစၥ ဂ႐ုစိုက္တာမဟုတ္ဘူး ဆိုေတာ့ ေမြးေန႕ေတြဘာေတြလည္း မသိဘူးဗ်။ မတ္လ ၁၃ ရက္ေတြ ဘာေတြလည္း သိပ္ေခါင္းထဲ ရွိတာမဟုတ္ဘူး။ ဒီလိုပဲ တစ္ေန႔ၿပီးတစ္ေန႔ သြားေနတာပဲ။

   ခုနက ကြၽန္ေတာ့္ကဗ်ာထဲကလို ခဏခဏ ေမြးေန႔ အဲဒီလိုေနရာကေန မွတ္မွတ္ရရ ကြၽန္ေတာ့္အသက္ ၃၀ ျပည့္ေမြးေန႔။ ၁၃ ရက္ ၃ လ၊ ၁၉၈၁ ေန႔ မနက္ေျခာက္နာရီေလာက္မွာ အိမ္ကေန တယ္လီဖုန္းဝင္လာတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္အိမ္ကို။ ကြၽန္ေတာ္က ဝင္ဒါမီယာ သာဓုၿခံမွာေနတာ။ ကြၽန္ေတာ့္အေမက သဃၤန္းကြၽန္း သာဓုၿခံမွာေနတာ။ မနက္ေျခာက္နာရီေလာက္ ဖုန္းဝင္လာတယ္။

   “သားေရ… အေမ့ဆီ ခဏလာလို႕ရမလား” တဲ့။
ကြၽန္ေတာ္က မူးၿပီးအိပ္ေနတာ။ ေစာေစာစီးစီးဆိုေတာ့ ဘာမ်ားလဲေပါ့။

   “သားရယ္… နည္းနည္း အေရးႀကီးလို႕ပါ” တဲ့။
   “ခဏလာလို႕ ရမလား” တဲ့။
   “ရတယ္အေမ။ လာခဲ့မယ္” လို႕။
   “လမ္းက မုန္႕ေလးပဲေလး တစ္ခုေလာက္ ဝယ္ခဲ့ပါ” တဲ့။
   “ရတယ္အေမ၊ ဝယ္ခဲ့မယ္”
   ဆိုၿပီး ေအာင္ႀကီးဆိုင္ကေန ပဲပလာတာေလး ဝယ္ၿပီးေတာ့ အေမ့ဆီကို ကားေမာင္းၿပီး ေျပးတာေပါ့။ အေမ ဘာမ်ားျဖစ္သလဲ။ ေနမ်ားမေကာင္းလို႕လားေပါ့။ ဟိုေရာက္ေတာ့ -

   “လာလာ လာလာ” တ့ဲ။
   အဲဒီမုန္႕ကေလး အေမ့ေပးစမ္းဆိုၿပီး မုန္႕ကေလး စားတယ္။

   “အေမ့ကို ကန္ေတာ့”
   တဲ့။ ကြၽန္ေတာ္ အေမ့ကို ထုိင္ကန္ေတာ့တယ္။ ထိုင္ကန္ေတာ့မွ အေမက ကြၽန္ေတာ့္ေခါင္းေလးကို ပြတ္ၿပီး -

   “သား ဒီေန႔ဘာေန႔လဲ သိလား” တဲ့။
   “အေမ အဂၤါေန႔ေလ” လို႕။
   “ေဟ… အဂၤါေန႕လည္း အဂၤါေန႕။ သား ဒီေန႔ အသက္ ၃၀ ျပည့္တဲ့ေန႕” တဲ့။
   “ဟာ… ဟုတ္သားပဲ အေမရယ္။ ဒီေန႔ ၁၃ ရက္ မတ္လ။ သားအသက္ ၃၀ ျပည့္တဲ့ေန႔ပဲ။ ဟုတ္သားပဲ” လို႕ ဆိုေတာ့ -
   “ေအး… အဲဒါ မင္းေမြးေန႕ေပါ့” တဲ့။
   “ဟုတ္တယ္ေလ အေမ။ ကြၽန္ေတာ့္ေမြးေန႕။ အဲဒါ ဘာျဖစ္တံုး”
   လို႕ ဆိုေတာ့ -
   “သား ဒါပဲသိသလား” တဲ့။
   “ဟုတ္တယ္ေလ ကြၽန္ေတာ့္ေမြးေန႔ပဲ။ ကြၽန္ေတာ္ ဒါပဲ သိရမွာေပါ့”
   “သား မွားေနၿပီ။ အဲဒီလြန္ခဲ့တဲ့အႏွစ္ ၃၀ ေျမာက္ေန႕က အေမေသမလိုျဖစ္တဲ့ေန႕ေလ” တဲ့။
   “သားေမြးေတာ့ သားက ၉ ေပါင္ခြဲ” တဲ့။
   “၉ ေပါင္ဆိုတဲ့သားကို အေမ သမား႐ိုးက်ေမြးရတာ။ အေမ ေသမလိုကို ျဖစ္တာ။ အဲဒီေတာ့ သားေမြးေန႕ဟာ အေမေသမလိုျဖစ္တဲ့ေန႔” တဲ့။

   အဲဒီမွာ ကြၽန္ေတာ္ မ်က္ရည္ေတာက္ေတာက္က်တာပဲ။ အဲဒီေန႔က စၿပီးေတာ့ ႏွစ္တိုင္းႏွစ္တိုင္း ကြၽန္ေတာ့္ေမြးေန႕ကို မွတ္ၿပီးေတာ့ အေမ့ဆီသြားၿပီး မနက္တုိင္း သြားကန္ေတာ့ပါတယ္။ အခု အေမမရွိေတာ့တဲ့ေနာက္ပိုင္းမွာ ကြၽန္ေတာ္ စာေရးၿပီး ကန္ေတာ့ပါတယ္။ အိမ္ကေနၿပီးေတာ့ ဘုရားစင္ေရွ႕မွာ အေမ့ကိုရည္မွန္းၿပီး မနက္မိုးလင္းလင္းခ်င္း ဘုရားမကန္ေတာ့ခင္ အေမ့ကို ကန္ေတာ့ပါတယ္။ ငရဲႀကီးခ်င္လည္း ႀကီးမွာေပါ့။

   အဲဒီေတာ့ ေျပာခ်င္တာက ဒီေန႔ ေမြးေန႕ရွင္ေလးေတြ။ ေန႕တုိင္း ေန႕တုိင္း ေမြးေန႕ရွိတာပဲ။ လူငယ္ေလးေတြ ကိုယ္တတ္ႏိုင္လို႕ ဟိုတယ္ႀကီးေတြမွာပဲလုပ္လုပ္၊ ဘုရားေက်ာင္းကန္ေတြမွာပဲ သြားလုပ္လုပ္၊ ကိုယ့္အိမ္မွာပဲလုပ္လုပ္၊ လုပ္ၾကပါ။ သို႕ေသာ္ လူမ်ိဳးမေရြး၊ ဘာသာမေရြး ကိုယ့္ဘာသာ ကိုယ့္ယဥ္ေက်းမႈနဲ႕ကိုယ္ နံပါတ္တစ္ မိုးလင္းလင္းခ်င္းေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႕အေမကို ပထမဦးဆံုး ကန္ေတာ့ၾကပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ေစာေစာကေျပာသလို မိမိရဲ႕ေမြးေန႕ မဟုတ္ပါဘူး။ မိမိရဲ႕အေမ ေသမယ့္ေန႕ပါ။ ေသေလာက္ေအာင္ ခံစားရတဲ့ေန႕ပါ။ ဒါဟာ ကြၽန္ေတာ္ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ ဒီေန႕လူငယ္ေတြကို ဗဟုသုတအျဖစ္ေရာ၊ ပညာေပးအျဖစ္ေရာ ေျပာခ်င္ပါတယ္။
အဲဒီေတာ့ ဒီကေန႔ ဒီအပတ္မွာ ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႕ ေျပာခ်င္တာက ေစာေစာက စကားေတြကို ျပန္ခ်ဳပ္ရလို႕ရွိရင္ စာေရးဆရာ၊ ႐ုပ္ရွင္။ ႐ုပ္ရွင္ဆိုလို႕ စကားမစပ္ ထပ္ေျပာရဦးမယ္။ ဒီ စာေရးဆရာဘဝမွာ ႐ုပ္ရွင္က လႊမ္းမုိးရင္ ဒုကၡေရာက္တတ္တယ္ဆိုတာ ၾကားျဖတ္ေျပာပါရေစ။

   ကိုဝင္းဦးဆိုတာ ေခ်ာလြန္းအားႀကီး၊ အရွိန္အဝါေကာင္းလြန္းအားႀကီးေတာ့ စာေရးဆရာဘဝ ေပ်ာက္ထြက္သြားတာကိုးဗ်။ ၾကားျဖတ္ေျပာရဦးမယ္ဗ်။ ဒီေန႔ စာေရးဆရာေတြရဲ႕ အျဖစ္ကို။ ေဖျမင့္၊ ၾကားဖူးၾကမွာပါ။ သိေတာ့ သိမွာပါ။ စာေရးဆရာေဖျမင့္။ အဲဒါကို လံုမငယ္ေလးတစ္ေယာက္က ကြၽန္ေတာ့္ကို တစ္ေလာက ေျပာတယ္။

   “ေဖျမင့္ဆိုတာ သိန္းေဖျမင့္သားလား” တဲ့။

   ေျပာတဲ့လံုမငယ္ေလးက တျခားမဟုတ္ဘူးဗ်ား။ နာမည္ေတာ့ ထုတ္မေျပာေတာ့ပါဘူး။ ဒီေန႔ နာမည္ႀကီးစာေရးဆရာမတစ္ေယာက္ရဲ႕ သမီး။ ကဲ… ေကာင္းေရာဗ်ာ။ စာေရးဆရာေတြရဲ႕ဘဝဟာ ဒုကၡ။

   အဲေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္က်ေတာ့ ဘယ္လိုျဖစ္သလဲဆိုေတာ့ စာေရးဆရာဘဝ ေမွးမွိန္ရတာ ႐ုပ္ရွင္မင္းသားေကာက္ျဖစ္ရတာ။ ကြၽန္ေတာ္က ႐ုပ္ကလည္း မရွိေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ျဖစ္ပံုကလည္း ကြၽန္ေတာ္က ေနာက္ေက်ာနဲ႕ မင္းသားျဖစ္ရတာကိုး။ ဘယ္လိုျဖစ္သလဲဆိုေတာ့ အားလံုးသိပါတယ္။ ေႏွာင္းတေျမ့ေျမ့ဇတ္ကားထဲမွာ ခဲလံုးကန္တာနဲ႕ မင္းသားတက္ျဖစ္တာ။

   ျဖစ္ပံုက ဒီလိုဗ်။ ဇတ္လမ္းထဲမွာက ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕အထက္အရာရွိက ေဇာ္လြင္၊ မင္းသားေခ်ာ၊ ကြၽန္ေတာ့္ရည္းစားက ခ်ိဳၿပံဳး၊ ကြၽန္ေတာ္က ႐ုပ္ကလည္း ဆိုး၊ ရာထူးကလည္း ေသး။ ကြၽန္ေတာ္က တစ္ေခ်ာင္း၊ တစ္ေခ်ာင္းေခၚတာေပါ့ဗ်ာ။ တစ္ဘားေပါ့ဗ်ာ။ ခုေခတ္လို အပြင့္မဟုတ္ဘူး။ ေဇာ္လြင္က သံုးေခ်ာင္း။ ဒီေခတ္နဲ႕ဆို သံုးပြင့္ေပ့ါ။ သူက ရာထူးကလည္း ႀကီး၊ ေခ်ာကလည္း ေခ်ာေသးတယ္၊ ကြၽန္ေတာ့္ ရည္းစားကိုလည္း ယူသြားေသးတယ္ဗ်ာ။ ဆိုေတာ့ကာ စိတ္ကလည္း တိုေနတယ္ဗ်ာ။

   ကိုဝဏၰက ေတာ္တယ္ဗ်။

   “ေဟ့ေကာင္… မင္း နာမည္ေမးရင္ စိုးႏိုင္လို႕ေျပာၿပီး ထြက္သြားကြာ။ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္သြားကြာတဲ့”

   ေရွ႕မွာ သူက အုတ္ခဲေလး ခ်ထားတယ္။ ေျမႀကီးခဲေလးတစ္လံုးခ်ထားတယ္။ “အဲဒီခဲကို ပိတ္ကန္သြားကြာ” တဲ့။ သူက ဒီေလာက္ပဲ။ ကြၽန္ေတာ္က ဘာလုပ္လိုက္သလဲ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ဒီ ခဲလံုးကန္တဲ့ ဥစၥာကို ပရိသတ္က တအားစြဲသြားတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ မင္းသားျဖစ္တာလည္း အဲဒါနဲ႕ ျဖစ္သြားတာ။ ကြၽန္ေတာ္က ဘာလုပ္လိုက္သလဲဆိုေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီးသြားတဲ့ ဒီေျမႀကီးခဲကို ကြၽန္ေတာ္ ၾကည့္တဲ့အခါမွာ ေျမႀကီးခဲလို႕ မျမင္ေတာ့ဘူးဗ်။ ဒီေျမႀကီးခဲက ကြၽန္ေတာ့္မ်က္စိထဲမွာ ေဇာ္လြင့္မ်က္ႏွာႀကီး ျမင္ေနတာ။ ကြၽန္ေတာ္ေလွ်ာက္သြားရင္း ေလွ်ာက္သြားရင္းနဲ႕ ပိတ္လည္း ကန္ေရာ၊ ကြၽန္ေတာ္ ေျမႀကီးခဲကန္တာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ေဇာ္လြင့္မ်က္ႏွာ ကြၽန္ေတာ္ ပိတ္ကန္လိုက္တာ။ ဒါေၾကာင့္လည္း ပရိသတ္က စြဲတာကိုးဗ်။

   စြဲေတာ့ ဒီခဲလံုးကန္တာ ဒီေန႔ထိ ေျပာလို႕ မၿပီးၾကပါဘူး။ အဲဒီ ကားေလးျပတိုင္းျပတိုင္း အဲဒီခဲလံုး ကန္တာေလး လွလိုက္တာ။ ေကာင္းလိုက္တာ ေကာင္းလိုက္တာနဲ႕။ ေကာင္းမွာေပ့ါ၊ ကြၽန္ေတာ္က ခဲလံုးကန္တာမွ မဟုတ္ဘဲ။ ေဇာ္လြင့္ မ်က္ႏွာကန္တာကိုး။ ထားပါေတာ့ေလ။ အဲဒီေျပာခ်င္တာက ႐ုပ္ရွင္သ႐ုပ္ေဆာင္အားေကာင္းေလ ဒီဘက္က ေလ်ာ့သြားတတ္တယ္ဆိုတာေလး ေျပာခ်င္တာပါ။ ဒီ ခဲလံုးကန္တာနဲ႕ မင္းသားျဖစ္သြားတာ။ ဒီခဲလံုးကန္တဲ့အခ်က္ဟာ ဘယ္ေလာက္ထိ ပရိသတ္ကို ဖမ္းစားသြားသလဲဆိုရင္ အဲဒီေခတ္က အဲဒီတစ္ဘားေပါ့ေလ၊ တစ္ေခ်ာင္း ယူ႐ိုတက္ကနစ္လို႕ ေခၚတာေပါ့ေလ။ ဗိုလ္ကေလးေတြဟာ အဲဒီအတိုင္း လိုက္လုပ္ကုန္တာ၊ အခုေခတ္ အခုခ်ိန္ဆိုရင္ေတာ့ သူတို႔ေတြ ကြၽန္ေတာ္နဲ႕ မၾကာမၾကာ ဆံုတတ္ပါတယ္။ ဆံုတတ္တိုင္းလည္း ျပန္ျပန္ေျပာၾကတယ္။ သူတို႔ တိုင္းမွဴးတို႔၊ တပ္ရင္းမွဴးတို႔ ျဖစ္ကုန္ၾကပါၿပီ။ အဲဒီပုဂၢိဳလ္ေတြ။ အဲဒီတုန္းက သူတို႔က အဲဒီကားေလးၾကည့္လည္းၿပီးေရာ အရာရွိေရွ႕ေရာက္လည္း ခဲလံုးေရာ၊ ျမက္ဖုတ္ေရာ၊ အုတ္နီခဲေရာ၊ ႏို႔ဆီခြက္ေရာ၊ ေတြ႕ရာအကုန္ပိတ္ကန္ေတာ့တာပဲ။ အဲဒီကားၾကည့္ၿပီးေတာ့ စြဲသြားတာကိုး။
ကြၽန္ေတာ့္တုန္းကေတာ့ အဲဒီဟာ ပိတ္ကန္လိုက္တာနဲ႕ ဒိုင္းဆို အကယ္ဒမီေတာင္ ရေတာ့မလို႕။ ကြၽန္ေတာ္ အရက္မူးေနလို႔ မေပးတာ။ အဲေလာက္အထိ ျဖစ္သြားတာ။ သူတို႔ခမ်ာေတာ့ သဲအိတ္ထမ္းရတယ္။ နားရင္း႐ိုက္ခံရတာ။ ကြၽန္ေတာ့္ကို ျပန္ေျပာျပတယ္။ တိုင္းမွဴးတို႔၊ ဘာတို႔ျဖစ္ေနတဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြ “ကြၽန္ေတာ္ဗ်ာတဲ့… အရာရွိေရွ႕ ခဲလံုးပိတ္ကန္လို႔ဆိုၿပီး နားရင္း႐ိုက္ခံရတာ၊ သဲအိတ္ထမ္းခံရတာ” တဲ့။ ဆိုေတာ့ အဓိကေပါ့ေနာ္။ ႐ုပ္ရွင္အရွိန္အဝါသိပ္ႀကီးသြားလို႔ရွိရင္ ဒီဘက္က စာေပအရွိန္အဝါ နည္းသြားတယ္လို႔ ဒါေလး အဓိက ေျပာခ်င္တာပါ။ သို႔ေသာ္ အေရးႀကီးတာကေတာ့ ဆိုင္းဘုတ္မွတ္တိုင္ဆိုတာ ေလာကမွာ ရွိတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ဥပမာေလးတစ္ခု ေျပာျပမယ္။

   ကြၽန္ေတာ္တို႔ၿခံေရွ႕မွာ အသင္းတိုက္မွတ္တိုင္ဆိုတာ ရွိတယ္။ ၃၉၊ ၄၉ ဘတ္စ္ကားတုိ႔ဘာတို႔ ရပ္တယ္။ စုတ္ျပတ္သတ္ၿပီးေတာ့ ဆိုင္းဘုတ္အေရာင္ေတာင္ မရွိေတာ့ဘူး။ ၃၉ လည္း ၀၉ ေတြျဖစ္ကုန္ၿပီ။ ရြဲပလဲေနၿပီ။ အဲဒီေနာက္မွာ ဆိုင္းဘုတ္ႀကီးရွိတယ္။ တစ္ခါတေလက်ရင္ ဗလေမာင္ ဝိတ္မတဲ့ ပံုႀကီးရယ္၊ တစ္ခါတေလက်ရင္ မေပၚ့တေပၚ ေကာင္မေလးေတြပံု၊ စက္ဘီးေၾကာ္ျငာ၊ တစ္ခါတေလ ဘီယာေၾကာ္ျငာ၊ တစ္ခါတေလ ေကာ္ဖီမစ္၊ တစ္ခါတေလက်ေတာ့ ေလးျဖဴတို႔ဘာတို႔ မ်ိဳးစံုေျပာင္းတယ္။ အဲဒီေတာ့ မွတ္တိုင္မွာ ဘတ္စ္ကားစီးဖို႔ေစာင့္ေနတဲ့လူေတြက ဒီဆိုင္းဘုတ္ကို ၾကည့္ၾကတာေပ့ါ။ ၿပံဳၿပံဳၿပီး အံုအံုၿပီး ၾကည့္ၾကတာေပါ့။ ဆိုင္းဘုတ္တစ္ခု ေျပာင္းသြားျပန္ၿပီ။ ‘ဟာ… မို႔မို႔ျမင့္ေအာင္’၊ ‘ဟာ… တင့္တင့္ထြန္း’၊ တစ္ခါတေလက်ေတာ့လည္း ‘ဟာ… လံုးေခ်ာ၊ လံုးေခ်ာတဲ့’ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ေျပာင္းသြားတယ္။ ဒါေပမဲ့ မေျပာင္းတာက ၃၉ ဆိုတဲ့ မွတ္တိုင္ေလးက မေျပာင္းဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဆိုင္းဘုတ္က ေျပာင္းေျပာင္းသြားတယ္။ သူတို႔ကို ဘာမွအက်ိဳးမေပးဘူး။ အံုလို႔၊ ၿပံဳလို႔ၾကည့္ေတာ့ ေသခ်ာတယ္။ ၿပံဳၿပီးၾကည့္တယ္၊ အံုၿပီးၾကည့္တယ္။ ေမာ့ၿပီးၾကည့္ရတာ ေသခ်ာတယ္ေနာ္။ စုတ္ျပတ္သတ္ေနတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ကေလးကေတာ့ မွတ္တိုင္ေလးကေတာ့ ဗိုက္ႀကီးသည္လည္း ေဆး႐ံုေျပးရတယ္။ ေက်ာင္းသားလည္း ေက်ာင္းကို ေျပးရတယ္။ အလုပ္သမားလည္း အလုပ္႐ံုကို ေျပးရတယ္ေနာ္။ ဆရာဝန္လည္း ေဆးခန္းကို ေျပးရတယ္။ တကယ္ အက်ိဳးျပဳေနတာက စုတ္ျပတ္သတ္ေနတဲ့ မွတ္တိုင္ေလးက အက်ိဳးျပဳေနတာ။ ဝိုင္းအံုၾကည့္ေနရတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္က အက်ိဳးမျပဳဘူး။ အဲဒါ ဆိုင္းဘုတ္နဲ႕ မွတ္တိုင္ ကြာျခားခ်က္ပဲ။

   အဲဒီေတာ့ ေက်ာ္ၾကားမႈနဲ႕ ပညာေပးနဲ႕ ဘယ္ဟာ အေရးႀကီးတယ္ဆိုတာကို သားတို႔သမီးတို႔ သိထားဖို႔လိုၿပီေနာ္။ ဆိုင္းဘုတ္နဲ႔ မွတ္တိုင္ ဘယ္ဟာအေရးႀကီးတယ္ဆိုတာကို သားတို႔သမီးတို႔ သတိထားဖို႔ အေရးႀကီးၿပီေနာ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ ဘာေတြပဲေျပာေျပာ၊ ဘာေတြပဲျဖစ္ျဖစ္၊ မင္းဘာလဲ ငါဘာလဲဆိုတာ သိဖို႔အတြက္ သီခ်င္းေလးတစ္ပုဒ္ ဖြင့္ျပမယ္။ ဒီသီခ်င္းေလးက ဦးသုေမာင္ႀကီး အဆိုေတာ္၊ ႐ုပ္ရွင္မင္းသား၊ စာေရးဆရာ ဆိုၿပီး လွ်မ္းလွ်မ္းေတာက္ျဖစ္ခဲ့တဲ့အခ်ိန္တုန္းက ေတးေရး ဆရာေမာင္ေၾကးမံု ေရးေပးတဲ့ သီခ်င္းေလး။ နားေထာင္ၾကည့္ပါေနာ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းကေတာ့ ကလက္တယ္လုိ႔ စိတ္ထဲထင္တာကိုး။ ျမန္မာသံဆိုေနက်လူက ဘိုသံဆိုထားတာဆိုေတာ့ ခုခ်ိန္ျပန္နားေထာင္ေတာ့ တရားရစရာေကာင္းတယ္ဆိုတာ ၾကားရပါလိမ့္မယ္။ ကဲ… ဒီအပတ္ ဒီသီခ်င္းေလးနဲ႔ အဆံုးသတ္လိုက္ၾကရေအာင္။

   “ကြၽန္ေတာ့္အေဖရဲ႕ ပခံုးေပၚက ေျခာက္လသားကေလးငယ္ရဲ႕ ဓာတ္ပံုကေလးၾကည္ကာ…ကြၽန္ေတာ္ ေမးမိတယ္… (မင္းဘာလဲ… ငါ ဘာလဲ၊ ငါဘာလဲ၊ မင္းဘာလဲ)၂ ...ဓာတ္ပံုထဲက ကေလးက ျပန္ေျဖတယ္…က်ဳပ္ဟာ အေဖ့သား ေမာင္ဗလပါတဲ့……

   မိတ္ကပ္ရယ္…ႏႈတ္ခမ္းနီရယ္…ေၾကာ့ေနတဲ့…ေကာ့ေနတဲ့ ၾကည့္မွန္ထဲ ကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္ကြၽန္ေတာ္ ေမးမိတယ္… (မင္းဘာလဲ… ငါဘာလဲ၊ ငါဘာလဲ မင္းဘာလဲ) ၂

   ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ဒုတိယအရိပ္က ျပန္ေျဖတယ္…ဟား…ဟား ႐ုပ္ရွင္မင္းသားသုေမာင္ပါတဲ့…

   တိုက္ပံုအစုတ္…ကုပ္ဖြာနဲ႔ ေဘာ့ကိုခဲေနတဲ့…ၾကည့္မွန္ထဲ ကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္ကြၽန္ေတာ္ ေမးမိတယ္…(မင္းဘာလဲ…ငါဘာလဲ…ငါဘာလဲ မင္း ဘာလဲ) ၂

   ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ တတိယအ႐ုပ္က ျပန္ေျဖတယ္…ဝတၱဳေရးတဲ့ သုေမာင္ပါတဲ့…

   ေအးဘံုနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္အတူတြဲ ၿပံဳးကာၿဖဲဖက္ေနတဲ့ဓာတ္ပံုကေလးၾကည့္ကာ ကြၽန္ေတာ္ ေမးမိတယ္ (မင္းဘာလဲ…ငါဘာလဲ…ငါဘာလဲ မင္းဘာလဲ) ၂

   ဓာတ္ပံုထဲက ငနဲက ျပန္ေျဖတယ္… ဟား ဟား…ေအးဘံုေယာက္်ား သုေမာင္လကြာတဲ့…

   ထိုစဥ္မွာ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕မိတ္ေဆြ ၃၂ ေယာက္က ဟားတိုက္ရယ္ၾကတယ္…ကိုအ႐ိုးရယ္… ကိုအသားရယ္…ကိုအေသြးရယ္…ကိုျခင္ဆီရယ္…ကိုဆံပင္နီရယ္…ကိုမ်က္လံုးရယ္…အို…အားလံုးက ျပန္လည္ကန္႔ကြက္လို႔ ေခ်ပၾကတယ္…

   (အားလံုးမွားတယ္)၂ မင္းလည္းမရွိ…ငါလည္းမရွိ… ဘာမွမရွိဘူး…ေဟ့ဘာေကာင္ညာေကာင္ လုပ္မေနၾကနဲ႕…တဲ့…

   (စကားေျပာ) ကဲ… သတိၱရွိလုိ႔ရွိရင္ မွန္ထဲၾကည့္ၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေမးၾကည့္စမ္းပါ…ေဟ့…မင္းဘာလဲ ငါဘာလဲ…မင္းဘာလဲ ငါဘာလဲ… ဟဲ ဟဲ ဟဲ ဟဲ…”

သိပၸံဟာ ဗုဒၶဝါဒနဲ႔ ကိုက္ညီရဲ႕လား

   ဪ… ဒါနဲ႔ စကားမစပ္၊ အင္း… ဘာလိုလိုနဲ႔ သုေမာင္တစ္ေယာက္ သဒၵအသံနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေသာတရွင္ေတြကို အလုပ္အေကြၽးျပဳေနတာ တစ္လေလာက္ ဝတၱရားပ်က္ကြက္သြားပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ စားဝတ္ေနေရးနဲ႕ပတ္သက္ၿပီး လုပ္စားတာေပါ့။ အသံနဲ႔ လုပ္စားတာ၊ သီခ်င္းဆိုတာ စသည္ျဖင့္ ဒါက မေထာင္းတာလွပါဘူး။ ခုလို မႏၲေလးအက္ဖ္အမ္မွာ ပံုမွန္ ကိုယ့္အေတြ႕အႀကံဳေလးေတြနဲ႔ အထူးသျဖင့္ လူငယ္ေတြအတြက္ ဓမၼဒါန ဆိုပါစို႔ေပါ့။ ျပဳေနတဲ့ ဓမၼဒါန သဒၵဒါန ပ်က္ကြက္တာက်ေတာ့ စိတ္မေကာင္းဘူးေပါ့ေနာ္။

   အဲဒီထက္ စကားမစပ္ ၾကားျဖတ္ေျပာရရင္ ဒီမႏၲေလးအက္ဖ္အမ္ကပဲ ဦးေဆာင္တာလို႔ သတင္းၾကားတယ္။ တစ္သက္မွာ တစ္ခါႀကံဳရခဲတဲ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အသံသမားေတြအတြက္ မႏၲေလး ႏွစ္ ၁၅၀ အထိမ္းအမွတ္မွာ ထူးထူးျခားျခားလုပ္တယ္။ ေရဒီယိုေတးသံရွင္ႀကီးေတြေနာ္၊ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အရြယ္ပိုင္းေတြ၊ ကြၽန္ေတာ့္တို႔ထက္ ႀကီးတဲ့သူေတြ မ်ားပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္အငယ္ဆံုးလို႔ ၾကားတယ္။ ေတးသံရွင္ႀကီးေတြကို တကူးတက မႏၲေလးမွာ ၿမိဳ႕မတီးဝိုင္းနဲ႕ ေခၚၿပီး ပရိသတ္အလြမ္းေျပပြဲမွာလည္း ကြၽန္ေတာ္ ပ်က္ကြက္ခဲ့ရတယ္။ အဲဒီအတြက္ေတာ့ အထူးတလည္ စိတ္မေကာင္းမိဘူး။ ပရိသတ္အတြက္ေရာ၊ ကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္ကြၽန္ေတာ္အတြက္ပါ အားမလိုအားမရျဖစ္ရတယ္ေနာ္။ လြတ္သြားေလျခင္း… ဒါဟာ တကယ့္မွတ္တိုင္ႀကီးတစ္ခု လြတ္သြားတာပါပဲ။

   အဓိကကေတာ့ ဒီေန႔ေခတ္ေမာ္ဒန္ေပါ့ေလ။ ေမာ္ဒန္စကားက်န္းမာေရးေၾကာင့္ပါ။ က်န္းမာေရး၊ က်န္းမာေရးဆိုေတာ့ ရယ္စရာေလး ေျပာရဦးမယ္ဗ်ာ။ က်န္းမာေရးလို႔ ဆိုလိုက္တာနဲ႔ေနာ္… ဆိုၾကပါစို႔။ ကမာၻ႕က်န္းမာေရးသုေတသနပညာရွင္ႀကီးေတြ၊ ပါရဂူႀကီးေတြအေနနဲ႔ က်န္းမာေရးဆိုတဲ့ေနရာမွာ သူတို႔ဘာေတြ လုပ္သလဲဆိုေတာ့ ဆိုပါစို႔။ ကလုန္း (Clone) ပံုတူမ်ိဳးပြား… စသည္ျဖင့္ေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ပို႔စ္ေမာ္ဒန္ေရာဂါ ေအအိုင္ဒီအက္စ္တို႔၊ H1N1 ၊ ၾကက္ငွက္တုပ္ေကြး၊ ဝက္တုပ္ေကြး စသည္ျဖင့္ေပါ့ေလေနာ္။ ေဆးမေပၚေသးတဲ့ ေရာဂါေတြအတြက္ ေဆးသုေတသနေတြ လုပ္ရတယ္။ ေဆးဝါးေတြ ေဖာ္စပ္ရတယ္။

   အဲဒီကေနၿပီး ႏွလံုးအစားထိုးတာတုိ႔ ဘာညာေပါ့ေလ၊ ေျခေထာက္အစားထိုးတာတို႔ ဒါေတြကို တကယ့္ပညာရွင္ႀကီးေတြက လုပ္ရတယ္။ ေတာ္႐ံုတန္႐ံုပါရဂူေတြက်ေတာ့လည္း ခြဲစိတ္ကုသတာေပါ့ေနာ္။ အႀကီးစားခြဲစိတ္ကုသရတာ။ အဲဒီကေန တစ္ဆင့္တစ္ဆင့္ ႐ိုး႐ိုးသာမန္ဆရာဝန္ေတြက်ေတာ့လည္း ဖ်ားနာတာကေနအစ ေျခလက္က်ိဳးတာျပဳတာကအစ ကုသရတယ္။ ဒါကို က်န္းမာေရးလို႔ ေခၚတာေပါ့ေလ။

   အဲဒါကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ ျပည္သူေတြအေနနဲ႔ က်န္းမာေရးဆိုတာ အႀကီးဆံုးခြဲစိတ္မႈေတြ ရွိသလို ေနမေကာင္း ဖ်ားနာတာလည္း က်န္းမာေရး ေခၚတာပါပဲ။ လက္ကေလး ဓားရွရင္လည္း ဒါက်န္းမာေရးထဲ ဝင္သြားတာပဲဗ်။ ဓားရွလို႔ ေပါ့လို႔မရဘူး။ ေမးခိုင္ပိုးဝင္မွာ ေၾကာက္ရတာ စသည္ျဖင့္ေပါ့ေနာ္။

   အဲ… ေဒါင္ေဒါင္ျမည္က်န္းမာေနတဲ့လူေတြကလည္း က်န္းမာေရးအတြက္ ႀကိဳတင္ကာကြယ္တဲ့သေဘာနဲ႔ က်န္းမာေရးလိုက္စားတယ္ဆိုၿပီး မနက္တိုင္း လမ္းေလွ်ာက္ထြက္တာ၊ အေႏွးေျပးတာတို႔ ဒါေတြလုပ္ၾကရတယ္။ ဒါ အားလံုးနဲ႔ဆိုင္တဲ့၊ လူေတြအားလံုး နားလည္ထားတဲ့ က်န္းမာေရးပါ။

   အဲဗ်ာ… ထူးထူးဆန္းဆန္း အဲ… တစ္ခါတေလ ဂ်ာနယ္ေတြထဲမွာလည္း ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ သတင္းေတြလည္း ျဖစ္တယ္။ ကိုသုေမာင္ႀကီး၊ ဦးသုေမာင္ႀကီး က်န္းမာေရးမေကာင္းဘူးဆိုရင္ ဘာထင္တယ္မွတ္သလဲ။ လူေတြကေနာ္ အရက္အလြန္အကြၽံမူးလို႔ထင္တာဗ်ာ။ အဲဒါေတြ လူ႔သဘာဝေပါ့ေနာ္။ အင္း… တျခားမၾကည့္ပါနဲ႔။ သုေမာင္ႀကီး အကယ္ဒမီရတာကိုေလ တခ်ိဳ႕လူေတြမသိဘူးဗ်။ အဲ… အရက္ေသာက္တာက်ေတာ့ လူတိုင္းသိတယ္။ တစ္ကမာၻလံုးကသိတယ္။ အေမရိကားေရာက္ေတာ့ အကယ္ဒမီရတာ မသိၾကဘူး။ အင္း… အရက္ ေသာက္တာ သိၾကတယ္။ မွတ္ခ်က္ထဲမွာဗ်ား။

   ကဲ… ဒီထက္ တစ္ဆင့္တက္လိုက္ဦးေနာ္။ အကယ္ဒမီရတာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သိတယ္။ စေပဆုရတာ ပိုမသိျပန္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ေျပာတာေနာ္။ ဟိုတစ္ေလာက ေၾကာ္ျငာဆိုင္းဘုတ္နဲ႔ ဘတ္စ္ကားမွတ္တိုင္ေလ။ ဘတ္စ္ကားမွတ္တိုင္က ေသးႏုပ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ အလုပ္ျဖစ္တယ္။ ခိုင္ခံ့တယ္။ ေၾကာ္ျငာဆိုင္းဘုတ္က လူေတြေတာ့ ဝိုင္းၾကည့္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ မခိုင္ခံ့ဘူး။ ဒီသေဘာပါပဲေနာ္။

   အဲေတာ့ တကယ္ျဖစ္တာက က်န္းမာေရး။ ကြၽန္ေတာ့္ အဲဒီမႏၲေလး ႏွစ္ ၁၅၀ ျပည့္ပြဲ သြားခါနီးဆဲဆဲမွာ ျဖစ္လုိက္တာ ေမာ္ဒန္ေရာဂါပါပဲ။ လူတစ္ေယာက္ လမ္းေလွ်ာက္သြားရင္ ပခံုးခ်င္းတိုက္မိရင္ ဘာေရာဂါရွိသလဲ ေမးၾကည့္လိုက္။ ဆီးခ်ိဳေသြးခ်ိဳတဲ့ဗ်ားေနာ္။ ဟာ… အံ့ဩစရာေကာင္းတာကေလ ကြၽန္ေတာ္ သတင္းၾကားတာေပါ့ေလ။ ေကာင္းတဲ့သတင္းလိုပဲ ကိုယ့္ဘက္ကိုယ္ ယက္ေျပာရမယ္။ အရက္ကတဲ့… ဆီးခ်ိဳက်တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ အရက္သမားဗ်ာ။ ဘယ္လိုလုပ္ ဆီးခ်ိဳျဖစ္သလဲ မသိဘူး။ ျဖစ္တတ္တာ ေျပာပါတယ္။ ဝီစကီေသာက္ရင္ ဆီးခ်ိဳက်တယ္တဲ့ဗ်ာ။ အဲဒါေလ အခု သုေမာင္ႀကီး ဆီးခ်ိဳျဖစ္လို႔။ အခ်ိဳလည္းႀကိဳက္တာ မဟုတ္ဘူး။ အရက္သမားနဲ႔ အခ်ိဳနဲ႕ မတည့္ဘူးဗ်ာ။