ဝဇီကိုင္ - ကုသ

ဝဇီကိုင္

အခါကား လြန္ခဲ့ေသာ ေႏြဥတု ေက်ာင္းပိတ္ခ်ိန္။ ေန႔ကား စေနေန႔တည္း။ ေနမင္းက အလြန္ပူ၊ ညည္းညဴရဘနန္း စိတ္ဝမ္းမခ်မ္းသာစရာတည္း။ ကြ်န္ေတာ္၏ ရြာအနီး မန္းက်ည္းပင္ရြာေန မိတ္ေဆြဆယ္အိမ္ေခါင္း ေမာင္ဖိုးဘသည္ ကြ်န္ေတာ့္ထံသို႔ အေရးတႀကီး ေရာက္လာခဲ့ေလ၏။ လာရျခင္းအေၾကာင္းမွာကား အျခားမဟုတ္၊ ေဘာလံုးပြဲတြင္ “ဝဇီကိုင္” လုပ္ရန္ ေျပာၾကားလိုေသာေၾကာင့္တည္း။ (“ဝဇီကိုင္” ဆိုသည္မွာ မန္းက်ည္းပင္ရြာသံုးစကား။ ဝီစီေခၚ ပီပီကို ကိုင္မႈတ္ကာ ေဘာလံုးပြဲတြင္ ဒိုင္ျပဳလုပ္သူပင္တည္း။ ဤကားအမွာ)

မၾကာမီ ကြ်န္ေတာ္သည္ ေက်ာင္းတြင္ဝတ္ေလ့ရွိေသာ ေဘာလံုးကန္အက်ႌက်ား၊ ေျခအိတ္က်ားႏွင့္ ေဘာင္းဘီကိုဝတ္ၿပီးေသာ္ ေလွေလွာ္အသင္းကုတ္အက်စိမ္းကုိ အေပၚရံု၍ အရန္သင့္ ေစာင့္လ်က္ရွိေသာ လွည္းေပၚသုိ ့တက္ခဲ့ေလ၏။ ဖိုးဘသည္ ဂီယာနံပါတ္တစ္တႌည္းဟူေသာ တံဖ်ာကို ကိုင္၍ဝင့္ရာ ႏြားတို ့သည္ ရုန္းစျပဳေလ၏။ ထို႔ေနာက္ ႀကိမ္တံဖ်ာႏွင့္ခပ္ဆတ္ဆတ္ရိုက္၍ေငါက္ရာ လွည္းသည္ အလြန္လ်င္ျမန္ေလ၏။ ဤကား ဂီယာနံပါတ္ ႏွစ္ႏွင့္ သံုးတည္း။ လွည္းသြားစဥ္ ဖုိးဘက “ဟဲ့၊ ဝုိင္းႀကီး၊ ဘာေႏွးကန္ေနရတာလဲ၊ နန္းေတာ္သူလိုလုပ္မေနနဲ႔၊ အခုထိသြားမယ္။ ေအာင္မယ္၊ ဟိုဘက္က ႏြားၾကားႀကီးကေကာ၊ ဘာဟန္လုပ္ေနရတာလဲ၊ လမ္းေဘးက ႏြားျဖဴမကေလးကို ျမင္လို႔လား။ ဒီလိုေတာ့မလုပ္နဲ႔။ ႀကိဳက္ရင္ႀကိဳက္တယ္ေျပာ၊ အခုဝယ္ၿပီး အိမ္ေခၚသြားေပးမယ္” ဟု ဆိုကာ တံဖ်ာကို အထက္ေျမႇာက္၍ အခ်က္က်က်ေငါက္ရာတြင္ အလိုက္သိေသာႏြားတို႔သည္ ေျခကုန္သုတ္ၾကေလ၏။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ ေမာ္ေတာ္ကားမွထြက္ေလ့ရွိေသာ ဓာတ္ဆီခိုးနံ႔ကို ရွဴရွိဳက္ေနက်ျဖစ္ေပမဲ့ ထိုစဥ္အခါဝယ္ ႏြားေခ်းန႔ံျဖင့္သာ တင္းတိမ္ရေလေတာ့၏။ ေတာရြာတြင္ အဘယ္မွာလွ်င္ ဓာတ္ဆီနံ႔ရအံ့နည္း။ သူ႔အလုိက္အထိုက္ႏွင့္သာ ေက်နပ္ၾကရသည္သာတည္း။

မၾကာမီ ေဂါဏေမာ္ေတာ္ကားသည္ ရပ္တန္႔သျဖင့္ ေမးၾကည့္ရာ မန္းက်ည္းပင္ရြြာသို႔ ေရာက္ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း သိရ၏။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းမွ ဝဇီကိုင္ေရာက္မည္ဟု ၾကားသိရ၍ဘယ္လိုအေကာင္စားမ်ိဳးလဲဟု သိရွိရန္ လာ၍ေစာင့္ေနၾကသည္မွာ မနည္းလွေပ။ တကၠသို္လ္ကဆို၍ မင္းသားျဖစ္မည္ဟု အထင္ရွိေနၾကေသးေသာ လူအခ်ိဳ႕တို႔မွာ မ်က္လႊာကို ေအာက္ခ်၍ မနီးမေဝးမွ ဒူးတုပ္ကာ ခစားေနၾက၏။ ထိုစဥ္မွာပင္ ရြာသူႀကီးႏွင့္ ေက်းရြာလူႀကီး ေလးဦးတို႔သည္ အနီးသို႔ခ်ဥ္းကာ “အရွင္၊ ဒီကိုႂကြပါ။ အရန္သင့္ပြဲေတာ္မ်ား ျပင္ဆင္ထားႏွင့္ပါတယ္” ဟုမရဲတရဲၾကည့္ကာ နားေတာ္ေလွ်ာက္ၾကေလ၏။ ကြ်န္ေတာ္သည္ကား မ်က္ႏွာထားခပ္တည္တည္ႏွင့္ ေဂါဏယာဥ္ေပၚမွ ဆင္းသက္ခဲ့ေတာ့၏။

ထမင္းပြဲမွာ အရန္သင့္ရွိႏွင့္ေနၿပီ။ ငါးေျခာက္ႏွင့္ ခရမ္းသီးဟင္း၊ သစ္တိုသီးအိုးစိမ္၊ ကန္စြန္းရြက္ေၾကာ္၊ ငါးေသတၱာႏွင့္ ဘူးသီးဟင္းခ်ိဳတို႔သည္ မင္းသားပြဲေတာ္တည္ရန္ ငံ့လင့္၍ေနၾကဘီ။ ရာဇကုမာရလည္း ရာဇိေႁႏၵမွ မငဲ့ကြက္ႏုိင္ေတာ့ဘဲ ခပ္ဆာဆာႏွင့္ အတြင္သား ဟပ္ရာ ဗိုက္ကားမွေတာ္ေတာ့၏။ မၾကာမၾကာ နန္းေတာ္သူထက္ မသာေသာ္လည္း နန္းေတာ္သူထက္ႏုပ်ိဳေသာ အဆင္းအရြယ္ႏွင့္ ျပည့္စံုသည့္ မန္းက်ညး္ပင္သူကေလးမ်ားကို ေစာင့္ငဲ့ၾကည့္႐ႈမိ၏။ ပြဲေတာ္တည္၍ ဝၿပီ။ ဗိုက္ကားၿပီျဖစ္၍ ေဘာလံုးကြင္းသို႔သြားရန္သာ လိုေတာ့သည္။ သူ႔ဆန္စား ရဲမွျဖစ္ေတာ့မည္။
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၊ ျမင္းၿပိဳင္ကြင္းမွ ဝင္းသန္း၊ ဝင္းစိန္တို႔ထက္ပင္ နာမည္မေက်ာ္ၾကားေသာ္လည္း မန္းက်ည္းပင္ရြာတြင္ အေကာင္းဆံုးပင္ဟု သမုတ္ျခင္းကိုခံရေသာ ကြတ္နီနာမ အသလိမၼာသည္ ေရာက္ႏွင့္ေနၿပီ။ မင္းသားလည္း ေလးလံေသာ ခႏၶာကုိယ္ကို အႏိုင္ႏိုင္ပင့္ထူကာ အသဓိုရ္ေပၚသို႔ တက္ၿပီးလွ်င္ ေနာက္လိုက္ေနာက္ပါတို႔ျဖင့္ထြက္ရာ ေန႔လယ္ ၁၂ နာရီခန္႔တြင္ ေဘာလံုးကြင္းသုိ႔ ေရာက္ေခ်၏။ ေနကလည္း ပူျပင္းပါဘိ။

ဘယ္ကသတင္းၾကားမွန္းမသိ။ ေဘာလံုးကြင္းတြင္ လာေရာက္ေစာင့္ဆိုင္းေနၾကသူတို႔မွာ ၅ဝဝ ခန္႔ေလာက္ရွိ၏။ လူပ်ိဳ၊ အပ်ိဳ၊လူအိုႏွင့္ သားသည္အေမတို႔မွာ အမ်ားပင္ျဖစ္၏။ ေဘာလံုးကြင္းမွာ ဘီေအေအကလိုမဟုတ္။ ထူးဆန္းသျဖင့္ မွတ္သားဖြယ္ေကာင္းလွ၏။ အလ်ားႏွင့္အနံမွာ ထပ္တူျဖစ္ရကား ေလးေထာင့္ပံုသ႑ာန္ရွိ၏။ သို႔ေသာ္ အထူးက်ဥ္းေလသည္။ မ်ဥ္းေၾကာင္းဟူ၍ မရွိ။ ေဘးႏွစ္ဖက္တို႔တြင္ ရိုးငယ္ႏွစ္ခုသာရွိေလေတာ့သည္။ ေဘာလံုးရိုးထဲသို႔က်မွသာ ယူ၍ေျမႇာက္ရေလသည္။ ႀကံဳမွႀကံဳေတြ႔ရတတ္သည္တကား။

မၾကာမီ ေဘာလံုးကစားသူမ်ား ေရာက္ၿပီျဖစ္၍ ဝီစီမႈတ္ရန္သာလိုေတာ့သည္။ ဝီစီဘယ္မွာနည္း။ သို႔ေသာ္ ဝီစီအစား ဝါးကုလားတက္ငယ္ႏွင့္ေခါက္ရန္ တုတ္တိုတစ္ေခ်ာင္းကို လာေရာက္ေပးအပ္ေလ၏။ တစ္ဖက္အသင္းမွာ အက်ႌဗလာ။ က်န္တစ္ဖက္မွာကား နတၳိ။ သို႔ရွိဘိလည္း တစ္ဖက္အသင္းက ထုံးကိုအရည္ေဖ်ာ္၍ ကို္ယ္တြင္သုတ္ထားဘိ၏။ ဤကား ေခြ်တာေရးအစစ္တည္း။ ၿမိဳ႕သားမ်ားကဲ့သို႔ အက်ႌ၊ ဖိနပ္၊ ေျခအိတ္ဝယ္ရ၍ စရိတ္ေငြမကုန္က်ေခ်။

ထုိစဥ္မွာပင္လွ်င္ အေပါက္ေစာင့္၊ ၂ တန္းလူ၊ ၃တန္းလူ၊ ၅ တန္းလူ၊ လက္ေဘာ္၊ ရမ္းကား၊ ေရွ႕လြန္၊ ပိႏၷဲသီးစေသာ စကားထူးစကားဆန္းမ်ားကို ၾကားရ၍ ေမးၾကည့္ရာ “၅ တန္းလူ”မွာ ေဖာဝါဒ္၊ “အေပါက္ေစာင့္”မွာ ဂိုးသမား၊ “၂ တန္းလ”ူမွာ ဖူးလ္ဘက္၊ “၃ တန္းလူ”မွာ ဟပ္ဘက္၊ “လက္ေဘာ္”မွာ သိသာၿပီ။ “ရမ္းကား”မွာ ေဖာင္းလ္၊ “ေရွ႕လြန္”မွာ ေအာက္ဆိုက္၊ “ပိႏၷဲသီး”မွာ ပီနယ္လတီတို႔ႏွင့္ ညီေၾကာင္းကို အံ့ၾသဝမ္းေျမာက္စြာသိရ၏။ အံ့ၾသျခင္းမွာကား သင့္ေလ်ာ္စြာ ဘာသာျပန္ဆိုႏိုင္ ေသာေၾကာင့္ျဖစ္၏။ ဝမ္းေျမာက္ျခင္း၌ ႏိုင္ငံျခားစကား အေခၚအေဝၚတို႔ကို ျမန္မာစာသက္သက္ျဖင့္ မွန္ကန္က်နစြာ ျပန္ဆိုႏိုင္ေၾကာင္းကို ထင္ရွားသိသာေသာေၾကာင့္တည္း။ ေဘာလံုးကြင္းနံေဘး ႏွစ္ဖက္ႏွစ္ခ်က္တြင္ ရိုးငယ္ကေလးရွိေနရာ “ေကာ္နာ” ကန္၍မရသျဖင့္ ယင္းစကားကို မည္သို႔ေခၚေၾကာင္း မသိရ။ သို႔ေသာ္ ေထာင့္ကန္ ဟူေသာ စကားသည္ အလြန္သင့္ေလ်ာ္ေပမည္။ ပိႏၷဲသီးမွာကား ပီနယ္လတီပင္တည္း။ ဂိုးအနီးတြင္ ရမ္းကားသည္ျဖစ္ေစ၊ ေဘာလံုးကို လက္ျဖင့္ ကိုင္သည္ျဖစ္ေစ ဝဇီကိုင္က ပိႏၷဲသီး ၁၈ လံုးအကြာေနရာမွ ဂိုးေပါက္သို႔သြင္းရန္ အခြင့္ေပးႏိုင္ေလသည္။ ဤကား မန္းက်ည္းပင္သားတို႔ ဥပေဒတည္း။ ပီနယ္လတီကို ဂိုးနီးကန္ ဟု ေခၚဆိုက သင့္ေပမည္။ ဤကား ကြ်န္ေတာ့္ထင္ျမင္ခ်က္တည္း။ သင့္ေလ်ာ္ရာကို ၾကံဆၾကပါကုန္။

ေလာင္းစားေသာပြဲ ျဖစ္ရကား ေငြသံတခြ်င္ခြ်င္ၾကားရ၏။ ေနမြန္းတည့္ခ်ိန္ပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း ၾကည့္ရႈသူေတြ ပမာနမျပဳၾက၊ ေရႊလသာဝါဝင္းစဥ္ ဖ်ာခင္း၍ထုိင္သလို ထင္မွတ္ၾကသလားမသိ။ အခ်ိန္က်ၿပီျဖစ္၍ ကုလားတက္ကိုေခါက္ရာ ေဘာလံုးကန္သူေတြ ထြက္လာၾက၏။ ပရိသတ္ထဲမွ “ဝါးရင္းတုတ္ကြဲ႔ေနာ္”၊ “ဓညင္းက်ား”၊ “ေခြးဘီလူး”၊ “ရွားႏွစ္”၊ “သံေခ်ာင္း”၊ “ပုဏက”၊“ေက်ာ္ဟိုး”၊ “အယ္ဒီပိုလို”၊ “ေတာက္တဲ့”၊ “ဗႏၵဳလ”၊ “ေျမြနဂါး”၊ “ဂဠဳန္” စေသာ ေခၚသံ ေအာ္သံတို႔ကို ၾကားသိရမွ ေဘာလံုးကန္သမားမ်ား၏ နာမည္ရင္းကို မေခၚ၊ နာမည္သစ္မွည့္၍ ေခၚေၾကာင္း သိရ၍ အလြန္အမင္း ရယ္ခ်င္၏။

ဝါးကုလားတက္ တစ္ခ်က္ေခါက္သည္တြင္ ေရႊဖရံုသီးႏွင့္ အသြင္တူေသာ ႏွစ္က်ပ္ရွစ္ပဲတန္ ဘာဘူခ်ဳပ္ ေဘာလံုးသည္ ထုိမွဤမွ လူးလားတံု႔ျပန္၍ ေနေလ၏။ ေဘာလံုးကန္စဥ္ အခ်ိဳ႕မွာ ေခြ်းမ်ားထြက္၍ ထံုးသုတ္ရျပန္ေလ၏။ မၾကာမၾကာလည္း ေဘာလံုးႏွင့္ လူႏွစ္ေယာက္သံုးေယာက္ ရိုးထဲသို႔ က်ေလဘိ၏။ ဤအခါတြင္ ရယ္သံႀကီးကို ၾကားလိုက္ရ၏။ မၾကာမီ “ေတာက္တဲ့”သည္ “ေႁမြနဂါး” ယူလာေသာ ေဘာလံုးကို ေျပး၍ဖ်က္ရာ ပ်က္ေလသျဖင့္ ပရိသတ္ထဲမွ “ေတာက္တဲ့ကြဲ႔ေနာ္” ဟူေသာ ခ်ီးမြမ္းသံသည္ ဟိန္းသြားေလ၏။ မၾကာခဏလည္း ကြ်န္ေတာ့္အား လက္္ညိႈးထိုးကာ “ဆရာႀကီးနဲ႔ ျမင္းက်ား၊ မတရားမလုပ္ပါနဲ႔။ ကာေမသု မုတ္စား ဆာလားကံထိုက္ပါ့မယ့္” ဟု ေအာ္သူေတြက မရွား။ “သံခရာေဘးကို ေၾကာက္ပါေနာ္” ဟု ဟစ္သူေတြက အဖံုဖံု။ အလံုးစံု တစ္ခဲနက္ေသာ အသံဆိုးႀကီးတို႔သည္ အထက္မိုးသို႔ ပ်ံ႕ႏွံ႔၍ သြားေလေတာ့၏။
ထိုအတြင္းဝယ္ “ေႁမြနဂါး” ေဘာလံုးယူလာရာ “ေပါက္စိန္ေပါက္” သည္ ႐ုတ္တရက္ေျပး၍ ညိဳ႕သက်ည္းကိုကန္သျဖင့္ “ေႁမြနဂါး” လဲေလ၏။ ပရိသတ္ထဲမွ “ရမ္းကား” ဟူေသာ အသံကိုၾကားလိုက္ရကား “ရမ္းကား”ကို “ေႁမြနဂါး”ဘက္သို႔ ေပးလိုက္ရန္ ကုလားတက္ေခါက္မွ အသံတိတ္ေလေတာ့၏။ ၾကည့္သူေတြထဲမွ “ေဟ့၊ရွားႏွစ္၊ ပုဏက။ ဘာလုပ္ေနသလဲ၊ ခ်ပါေတာ့လား၊ ေဆာ္ေလ၊ တို႔ဆီမွာ ဓားေျမာင္ပါတယ္။ မေၾကာက္နဲ႔၊ ဘာခံေနသလဲ” စသည္ျဖင့္ ေအာ္စျပဳလာေလ၏။ ေဘာလံုးကစားသူတို႔မွာလည္း တျဖည္းျဖည္းၾကမ္းစျပဳလာေလ၏။ ကုလားတက္ကို ခဏခဏေခါက္ရလြန္း၍ တုတ္မွာ က်ိဳးလုမတတ္ ျဖစ္ခဲ့၏။ “ေပါက္စိန္ေပါက္”၊ “ေက်ာ္ဟိုး”၊ “ေခြးဘီလူး”တို႔သည္ အထူးၾကမ္းတမ္းကေလၿပီ။ “ဝါးရင္းတုတ္”ႏွင့္ “ဂဠဳန္”တို႔သည္လည္း ဘယ္သူ႔ကိုမွ လူမထင္ေတာ့ေခ်။ ထိုစဥ္မွာပင္ ကုလားတက္ေခါက္ရန္ တုတ္မွာ က်ိဳးသြားေလၿပီျဖစ္၍ က်န္တစ္ပိုင္းႏွင့္သာ အႏိုင္ႏိုင္ေခါက္ေနရေခ်သည္။ ထိုခဏ၌ပင္လွ်င္ “ေခြးဘီလူး” ေဘာလံုးယူသြားသည္မွာ အျခားဘက္ ဂိုးေပါက္သို႔ ေရာက္လုနီး၏။ သြင္းမည္အျပဳတြင္ “အယ္ဒီပိုလို”ေျပး၍ လက္သီးျဖင့္ထိုးရာ “ေခြးဘီးလူး” ႏွာေခါင္းေသြးထြက္ေလ၏။ ပရိသတ္ထဲမွ “ပိႏၷဲသီး” ဟူေသာ တစ္ခဲနက္ေသာ အသံႀကီးကို ၾကားလိုက္ရ၏။ ထိုစဥ္အခါ ကြ်န္ေတာ့္ထံ၌ တုတ္မရွိေတာ့။ ဘယ္မွာခ်ထားသည္ မသိရ။ ကုလားတက္လည္း မေခါက္ႏိုင္ေတာ့ေခ်။ “ဝဇီကိုင္ မတရားဘူး” ဟုႀကိမ္းေမာင္းသံႀကီးကို ၾကားရဘိ၏။ ခက္ေခ်ၿပီ။ မည္သို႔ ၾကံရအံ့နည္းဟု ေအာက္ေမ့မိ၏။

တစ္ၿပိဳင္နက္ပင္လွ်င္ ထိုႏွစ္ဖက္ေသာ လူစုတို႔သည္ တုတ္ကိုင္သူကိုင္၊ လက္သီးဆုပ္သူဆုပ္၍ ရိုက္ႏွက္ထိုးႀကိတ္ကာ ရန္ပြဲႀကီးစေလ၏။ ပရိသတ္ထဲမွ အမ်ား ဝင္ေရာက္ရိုက္ႏွက္ၾကေလ၏။ “ေႁမြနဂါး”မွာ ထိပ္ၿပဲသြားေလ၏။ “ဓညင္းက်ား”မွာ ႏွာေခါင္းေသြးထြက္ဘိ၏။ “အယ္ဒီပိုလို”ကား အတြင္သာ ထိုးေနေတာ့၏။ “ေတာက္တဲ့”မွာ သြားတစ္ေခ်ာင္းကြ်တ္သြားေလ၏။ ထိုအျခင္းအရာကို ျမင္ရေသာ ကြ်န္ေတာ္သည္ အခက္အခဲၾကံဳရၿပီျဖစ္၍ အလ်င္အျမန္ ေဘာလံုးကြင္းမွ ထြက္ခဲ့ၿပီးေသာ ကြတ္နီအသဓိုရ္ေပၚသို႔ လႊားကာတက္ေလ၏။ လ်င္ျမန္ျခင္းျဖင့္ အတြင္သာႏွင္ရာ ေနအိမ္သို႔ ညေနတြင္ ေရာက္ေလ၏။ သို႔မွ စိတ္ေအးသြားေတာ့သည္။ အပူလံုးႀကီး က်သြားၿပီတကား။ ။

ကုသ
[၁၉၃၁]

credit to mmcyber

ဘႀကီးေအာင္ညာတယ္ - မင္းသုဝဏ္

“အေရွ႕ေက်ာင္းသား သူေတာင္းစား၊ လည္ေပၚေက်ာင္းသား အေကာင္းစား၊ ေက်ာက္မီးေသြးမို႔မည္းသကို၊ တုိ႔ေက်ာင္းသားမို႔ ရဲသကို၊ ေဟ့လာေမာင္႐ို႕ ဝါး” ဟု အားရပါးရ ဆူညံစြာေအာ္ဟစ္ေျပးလႊားလာၾကေသာ ကေလးတစ္စုသည္ကား လည္ေပၚဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားကေလးမ်ား ျဖစ္ၾက၏။ ၄င္းတုိ႔၏ ေက်ာဘက္ တင္းခ်လယ္တစ္ကြက္ေလာက္ အကြာတြင္ခ်ည္လံုခ်ည္ကို ပ်ာတာကြင္းသိုင္း၍ သင္တိုင္းအကႌ်ကို ေလ်ာ့ရိေလ်ာ့ရဲဝတ္လ်က္ ေခါင္းငိုက္စိုက္ႏွင့္တစ္လွမ္းခ်င္း လာေနေသာ ေမာင္ခ်စ္သည္ “ဧဝံ ေမသုတံ ဧကံ သမယံ”ဟု တတြတ္တြတ္ရြတ္လ်က္ရွိ၏။ ေဆးတစ္အိုးကၽြမ္းေလာက္အၾကာတြင္ အေရွ႕သို႔ လွမ္းၾကည့္လိုက္ရာ ပန္းပုဆရာႀကီး ဦးေအာင္ခ်ာ၏ ကနားဖ်င္းတဲ၌ ေက်ာင္းသားသူငယ္ခ်င္းမ်ား ဝိုင္းအံုေနသည္ကို ေတြ႔ရေလ၏။ မိမိသည္လည္းအေၾကာင္းကို သိလိုေသာေၾကာင့္ ေျပးသြားတုိးဝင္ၾကည့္႐ႈေလ၏။

ဦးေအာင္ခ်ာသည္ ဆင္စြယ္မင္းသမီး႐ုပ္ကေလးတစ္ခုကို ထုလ်က္ရွိ၏။ ထုလုပ္စျဖစ္၍ ႐ုပ္လံုးေပၚ႐ံုမွ်ပင္ ရွိေသးေသာ္လည္း အ႐ုပ္ကေလးမွာ ႏြဲ႔ေႏွာင္းျဖဴေဖြးခ်စ္စရာကေလးျဖစ္ေပ၏။ အတန္ၾကာေသာအခါ ေမာင္ေထြး၊ ေမာင္ေခြး၊ ဘိုးစ၊ ဘိုးလွ တို႔တစ္စု ထျပန္သြားေလ၏။ ေမာင္ခ်စ္ကား ေျမႀကီးေပၚတြင္ ဒူးေထာက္၍ ကြပ္ပ်စ္ခါးပန္းတြင္ ေမးတင္ၿပီးလွ်င္ အေငးသားၾကည့္လ်က္ပင္ရွိေသး၏။

“ဘႀကီးေအာင္၊ ဒီမင္းသမီး႐ုပ္ကေလးကို ဘယ္သူ႔ေပးဖုိ႔ ထုေနတာလဲ ဟင္” ဟု မ်က္စိကေလး ေပကလပ္လုပ္၍ ေမးေလ၏။ ေဆာက္ပုတ္ႏွင့္ ေဆာက္ကေလးကို အသာခ်၍ ေဆာက္ပံုးထဲတြင္ ေဆးလိပ္တုိစမ္းေနေသာ ဦးေအာင္ခ်ာက “ငါ့တူလိုခ်င္လို႔လား၊ ေငြတစ္က်ပ္ယူခဲ့ရင္ ဘႀကီးေပးမယ္သိလား”ဟု အမွတ္မဲ့ ေျပာလုိက္ေသာအခါ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ရင္းေခါင္းကုတ္လ်က္ “ေငြတစ္က်ပ္ဆုိတာ ဘယ္ႏွစ္ျပားလဲ ဘႀကီးေအာင္ရဲ႕”ဟု ေမးျပန္ေလ၏။ ပန္းပုဆရာႀကီးလည္း ေဆးလိပ္ကိုခ်၍ လက္ဝါးႏွစ္ဖက္ကိုေထာင္ျပလ်က္ “ဆယ္ျပား၊ ဆယ္ျပား ေျခာက္ခါ။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ေလးျပားထည့္။ ေပါင္း ေျခာက္ဆယ္နဲ႔ေလးျပား။ အဲသေလာက္ကိုတစ္က်ပ္ေခၚတယ္၊ ၾကားလား”ဟု ကေလးသူငယ္မ်ားကို ခ်စ္ခင္ေသာဝါသနာရွိသည့္အတိုင္း စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ေျခဟန္လက္ဟန္ႏွင့္ ရွင္းလင္းေျပာျပေလ၏။ “ေျခာက္ဆယ့္ေလးျပားေပးရင္ ကၽြန္ေတာ္ ဒီအ႐ုပ္ကေလးကို တစ္ကယ္ပဲရမလား။ ေနာက္ေတာ့မညာနဲ႔ေနာ္ ဘႀကီးေအာင္” ဟု ေျပာရင္း ေသွ်ာင္ဆံၿမိတ္ေလးကို ခ်ာခ်ာလည္ေအာင္ ပတ္ရစ္လ်က္ အိမ္ရွိရာသို႔ ရႊင္လန္းဝမ္းေျမာက္စြာ ခုန္ေပါက္ေျပးလႊားသြားေလ၏။

ေမာင္ခ်စ္သည္ ေန႔လည္ခ်ိန္ ေက်ာင္းတြင္ မုန္႔ဝယ္စားဖို႔ရန္ မိခင္ေပးလိုက္ေသာ တစ္ျပား တစ္ျပားေသာ အသျပာကို မသံုးရက္၊ မစြဲရက္ဘဲ အကႌ် သင္ပုန္းေခါင္းတြင္ အေပါက္ငယ္ေဖာက္၍ စုထားသည္မွာ ေျခာက္ျပားမွ်ရေလ၏။ တစ္ထြာမွ်က်ယ္ေသာ မိမိဝမ္းေခါင္းသမုဒၵရာအတါကမူကကား ေန႔ဆြမ္းစား ကုလားတက္အေခါက္တြင္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးဦးေခမာေဝေသာ ငွက္ေပ်ာသီးတစ္လံုးႏွင့္ ေက်နပ္ဖူလံုလ်က္ရွိေလ၏။

ဆင္စြယ္႐ုပ္ကေလးသည္ တစ္ေန႔တစ္ျခား သားနားေက်ာ့ရွင္း၍လာ၏။ သြားကေလးမ်ားေပၚလုမတတ္ရွိေအာင္ ျပံဳးလိုက္ရန္ ဟန္ျပင္ေနေသာအသြင္သည္ အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ ညအခ်ိန္တြင္ပင္လည္း ေမာင္ခ်စ္မ်က္လံုးတြင္းမွမထြက္။ ၾကည့္ရဖန္မ်ားေလ အ႐ုပ္ကေလးမွာ လွလာေလ၊ လိုခ်င္စိတ္ပြားလာေလ ျဖစ္ရကား တစ္ေန႔မွ တစ္ျပားတစ္ျပား စုရသည္ကို အလြန္ဖင့္ေႏွးၾကန္႔ၾကာသည္ဟု သိလာေလ၏။ ပိုက္ဆံရလိုလြန္း၍ ဥပုသ္ေန႔မ်ားကိုပင္ စာသင္ရက္ျဖစ္ပါေစေတာ့ဟု ဆုေတာင္းမိ၏။ တစ္ေပါက္တစ္လမ္း ဘယ္နည္းႏွင့္ ပိုက္ဆံရေအာင္ႀကိဳးစားရပါမည္နည္းဟု ၾကံစည္မိျပန္၏။

ထိုစဥ္အခါက ကမၻာစစ္ႀကီးအတြင္းျဖစ္၍ ေက်ာက္တံအလြန္ရွား၏။ ေမာင္ခ်စ္သည္ အစ္ကိုႀကီးကိုသစ္၏ ေက်ာက္သင္ပုန္းကြဲမ်ားကို ေညာင္ေရအုိးစင္မွယူ၍ ညည့္နက္သန္းေခါင္မေရွာင္ မႈိင္းတလူလူထြက္ေနေသာ ေရနံဆီမီးခြက္ႀကီးကို ထြန္းညႇိလ်က္ ခၽြန္ထက္ေသာ ဖဲထီးသံေခ်ာင္းျဖင့္ ေက်ာက္တံတုိက္ေလ၏။ ေက်ာက္တံေရာင္း၍ ပိုက္ဆံေျခာက္ျပားရ၏။ ေက်ာင္းသားႀကီးဖိုးေတက အႏိုင္က်င့္၍ မေပးဘဲထားေသာ အေႂကြးတစ္ျပားအတြက္ ေတြးမိတိုင္းေဆြးမိ၏။

တစ္ဆယ့္ႏွစ္ျပားမွ်ရလာေသာအခါ အကႌ်သင္ပုန္းေခါင္းမွာ မဆံ့ေတာ့ၿပီျဖစ္၍ႏွစ္ဖက္ပိတ္ ၾကေသာင္းဝါးဆစ္တစ္ဆစ္တြင္ ထိပ္ကအေပါက္ေဖာက္ကာ ေဝလာေခါင္း၊ ေဂ်ာ့ေခါင္း၊ နတ္ဖိုးခြ်န္း စေသာ တံဆိပ္အမ်ိဳးမ်ိဳး ခတ္ႏွိပ္သည့္ ေၾကးျပား ၁၂ ျပားတိတိကို သြင္းေလွာင္ သိုမွီးထားေလ၏။ ႏွစ္ဆန္းတစ္ရက္ေန႔ကေဒြးေလးညိဳ ခ်စ္စႏိုး၍ေပးသည့္ သူငယ္ေဖာ္ေမာင္ေထြးက အလိုက္ႏွစ္ျပားေပး၍ ပိုက္ဆံခ်င္းလဲစဥ္က မလဲရက္ဘဲ တြယ္တာခဲ့သည့္ ထံုးအမွတ္ႏွင့္ေဒါင္းပိုက္ဆံကေလးကိုလည္း ဖ်ာေအာက္မွထုတ္ယူ၍ ေၾကးျပားအေဖာ္မ်ားရွိရာ ေၾကးတိုက္အတြင္းသို႔ သြတ္သြင္းလိုက္ေလ၏။ ေၾကးျပားအေရအတြက္ကိုလည္း ဝါးေၾကာတြင္ စူးျဖင့္ျခစ္၍မွတ္ထားေလ၏။ “ပဲဟင္းခ်က္တဲ့ေန႔က တစ္ျပား၊ ဘႀကီးထူး ကၽြဲေပ်ာက္တဲ့ေန႔ကတစ္ျပား” စသည္ျဖင့္လက္ေခ်ာင္းကေလးမ်ားကိုခ်ိဳးကာခ်ိဳးကာ ပိုက္ဆံစာရင္းတြက္ရသည္မွာ ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ်ျဖစ္၏။ ေရတံေလွ်ာက္ထဲမွာ ထားရရင္ေကာင္းႏိုးႏိုး၊ သေဘၤာၾကမ္းေပၚမွာ ဝွက္ရလွ်င္ လံုႏိုးႏိုးႏွင့္ ပိုက္ဆံဘူးေနရာ က်တ္ေျပာင္းရသည္မွာလည္း အေမာပင္ျဖစ္၏။ အ႐ုပ္ကေလးကိုရလွ်င္ထည့္ထားဖုိ႔ရန္ ထန္းရြက္ဖာေခ်ာကေလးကို အမ်ိဳးမ်ိဳး ျပဳျပင္ဆင္ယင္မြမ္းမံရသည္မွာလည္း မအားပင္ျဖစ္ေလ၏။

ေစ်းသည္ ေဒၚခါဥ၏ ေတာင္းနီထဲ၌ အေငြ႔ေထာင္းေထာင္းႏွင့္ ေကာက္ဦးငခ်ိပ္ေပါင္းကိုျမင္ရေသာအခါ သြားရည္ယိုမိ၏။ သို႔ပါေသာ္လည္း ဝယ္မွရေသာသေရစာတုိ႔ကို သပိတ္ေမွာက္ေလ၏။ သူငယ္ေဖာ္တုိ႔ ဖန္ဒိုးဝယ္၍ ေဂၚလီ႐ိုက္ေသာအခါ ကေလးတုိ႔ဘဝ အမ်ားနည္းတူကစားလိုပါေသာ္လည္း မိမိတြင္ ရွိရင္းစြဲ စည္ပတ္သံေခြအေဟာင္းႀကီးကို ေက်ာင္းဝိုင္းပတ္လည္တြင္ လွည့္ပတ္႐ိုက္လ်က္ တစ္ေယာက္ထီးတည္း ေက်နပ္တင္းတိမ္ရေလေတာ့၏။ သို႔ျဖင့္ တစ္ျပားတုိးလွ်င္ တစ္မ်ိဳးဝမ္းသာလွ်က္ စုေဆာင္းလာခဲ့ရာ ပိုက္ဆံ ၃၆ ျပား ပိုက္မိေသာ ေန႔သို႔ေရာက္ေလသတည္း။
ညေန ၄ နာရီ ေက်ာင္းလႊတ္ေခါင္းေလာင္းသံသည္ ေမာင္ခ်စ္၏ ႏွစ္လံုးေသြးကို ႏိႈးဆြလိုက္ေလ၏။ ဘုရားရွိခိုးဆံုးခါနီး “အာမ” ဟု ဆိုမိလွ်င္ပင္ “ဘေႏၱ” ကို မေစာင့္ႏိုင္ဘဲ ထ၍ေျပးေလရာ အေဆာင့္ကိုရင္ႀကီးတစ္ပါးက အလ်င္လိုရေကာင္းမလားဟူ၍ ထိပ္ကို ေဂါင္ေဂါင္ျမည္ေအာင္ ေခါက္လိုက္၏။ အမႈမထားမိ။ လမ္းတြင္ ခလုတ္တုိက္၍ ေျခမကြဲသြားေသာလလည္းနာရမွန္းမသိ။ ဦးေအာင္ခ်ာ့ ကနားဖ်င္းနားေရာက္ေသာအခါ အတြင္းသို႔ ဝင္သြားေလ၏။ ေဖာ့ဦးထုပ္ကိုဆာင္း ေဘာင္းဘီအျပာဝတ္လ်က္ ကြပ္ပ်စ္ထက္တြင္ အခန္႔သားထိုင္ရင္း မင္းသမီး႐ုပ္ကေလးကို ဘယ္ျပန္ညာျပန္ ပယ္ပယ္နယ္နယ္ ကိုင္တြယ္ၾကည့္႐ႈေနေသာ လူႀကီးတစ္ေယာက္ကိုျမင္မွသာ ကိုယ္ရွိန္သတ္၍ ေျပာေနၾကေသာစကားကို ၾကားမိေလေတာ့၏။

“ဘယ့္ႏွယ့္လဲ ဆရာႀကီးရဲ႕၊ က်ဳပ္ေျပာတဲ့အဖိုးနဲ႔ပဲ ေပးလိုက္မယ္မဟုတ္လား။ ခင္မ်ားတုိ႔အရပ္မွာ ဒီအ႐ုပ္ကေလးနဲ႔တန္တဲ့အိမ္ တစ္အိမ္မွမရွိပါဘူး။ ဝယ္ႏိုင္မယ့္လူလည္း ရွိမွာမဟုတ္ပါဘူး”

“မွန္ပါ။ ဝန္ေထာက္မင္းဖို႔ဆုိရင္ေတာ့ အလကားေတာင္းလည္း ေပးရမွာပါပဲ။ ႏို႔ေပမဲ့ အေခ်ာသတ္ အမႊမ္းတင္ဖုိ႔ ေလးငါးရက္ေလာက္ဆိုင္းေစခ်င္ပါတယ္။ ၿပီးရင္ၿပီးခ်င္း ဝန္ေထာက္မင္းတုိ႔ဆီကို လာၿပီးပို႔ေပးပါ့မယ္”

ထိုမွ် ၾကားရလွ်င္ပင္ ေမာင္ခ်စ္၏ အသည္းႏွလံုး အူသိမ္အူမတုိ႔သည္ ေႂကြက်မတတ္ျဖစ္ေလ၏။ အ႐ုပ္ကေလးကို အတင္းလု၍ ေျပးလိုေသာစိတ္ ေပၚလာေသာ္လည္း ဝန္ေထာက္မင္းဟု ၾကားရ႐ံုမွ်ႏွင့္ပင္ ရင္ဒူးတုန္ေနရေသာ ေမာင္ခ်စ္မွာ အဘယ္သို႔ ဝံ့ရဲပါအံ့နည္း။ ခါးၾကားက ေျခာက္လံုးျပဴးေသနတ္သည္လည္း ေမာင္ခ်စ္၏အၾကံကို သိသည့္အလား ေမာင္ခ်စ္ဆီသို႔ စိမ္းစိမ္းလွည့္၍ ေျခာက္လွန္႔ေမာင္းႏွင္ေလ၏။ ဝဲလာေသာမ်က္ရည္ကို အႏိုင္ႏိုင္ထိန္း၍ မိမိဘက္သို႔ေက်ာင္ခိုင္းေနေသာ ဆင္စြယ္ေဒဝီကေလးကို ေနာက္ဆံုးၾကည့္ၾကည့္လ်က္ ထြက္လာေလ၏။ လမ္းၾကားငယ္တစ္ခုအတြင္းမွ “ဟိုေကာင္ကေလး ညိဳတိုတို တို႔ကိုႀကိဳက္လုိ႔ငို၊ နင္ငိုေပမယ့္အလကား၊ တို႔အေမက မေပးစား”ဟု ထြက္ေပၚလာေသာ ေတးသံသည္ ေတးဆိုသူအားႏွလံုးပြားဖြယ္ပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း ေမာင္ခ်စ္၏ ႏွလံုးသားကိုကား ဓါးပါးႏွင့္မႊန္းလိုက္ေလေတာ့သတည္း။

၁၅ ရက္မွ်ၾကာေသာအခါ ေခါင္းထက္တြင္ တဘက္ကိုယ္စီတင္ထားေသာ မိန္းမႀကီတစ္စုႏွင့္ ေယာက်ာ္းႀကီးတစ္ေယာက္တုိ႔ ေမာင္ခ်စ္တုိ႔၏ ေျခာက္ေသြ႔ေသာျခံကေလးအတြင္းသို႔ဝင္သြားသည္ကို ျမင္ရပါသည္။ အိမ္ေရွ႕ေခြးကတက္ကို တက္မိလွ်င္ပင္ တိုင္ဖံုးနား၌ မ်က္ရည္စက္လက္ ဦးဆံဖားလ်ားႏွင့္ ထိုင္ေနေသာ မိန္းမတစ္ဦးသည္ ေယာက်္ားႀကီး၏ ေျခအစံုကိုေျပးဖက္လ်က္ “အမေလး ကိုရင္ေအာင္ရဲ႕၊ ေမာင္ခ်စ္ျဖစ္ပံုေတါကို ျမင္ဝ့ံေသးရဲ႕လားရွင္။ ေမာင္ခ်စ္ေရ၊ အေမ့သားႀကီးရဲ႕ အေမလိုက္ခဲ့မယ္ကြဲ႔ေနာ္။ ဟီး ဟီး” ဟု ဟစ္ေအာ္ေျပာဆိုငိုေႂကြးျမည္တမ္းေလ၏။ ဦးေအာင္ခ်ာလည္း ေမာင္ခ်စ္အေလာင္းနားတြင္ မလႈပ္မယွက္ထိုင္ေနေသာ ေမာင္ခ်စ္ဖခင္အား “ဘယ့္ႏွယ္ျဖစ္ရတာလဲ ေမာင္ဖိုးေငြရဲ႕။ ကိုရင္လည္း ၿမိဳ႕တက္သြားတာဆယ့္ေလးငါးရက္ၾကာသြားလုိ႔ ဘာသတင္းမွ မၾကားမိဘူး။ အခုျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္းပဲအိမ္မွာ ထိုင္ေတာင္မထိုင္ခဲ့ဘဲ ေျပးလာတာပဲကြဲ႔”ဟု ေျပာေလ၏။ “ကိုရင္ရယ္၊ ဘာေရာဂါရယ္လို႔လဲ မေျပာတတ္ပါဘူး၊ တမႈိင္မႈိင္ တေတြေတြနဲ႔ ထမင္းမစား၊ ဟင္းမစား။ တစ္ခါတေလ သူ႔အေမေကၽြးလို႔ဆန္ျပဳတ္ကေလး တစ္ဇြန္းေလာက္ဝင္သြားေပမဲ့ ခ်က္ခ်င္းအန္ပစ္လိုက္တာပဲ၊ ပေယာဂဆိုလို႔ ဆရာၾသေခၚျပပါလည္း ဘာမွမထူးျခားပါဘူး။ မေန႔ညကေတာ့ သူ႔အေမကိုေခၚၿပီး သူစုထားတဲ့ပိုက္ဆံ ငါးမူးႏွစ္ျပားကို သူ႔ဆရာေတာ္ကိုလႉလိုက္ပါလို႔မွာၿပီးေတာ့ ကိုရင္ေအာင္ကိုေမးတာပဲ။ ၿမိဳ႕သြားတယ္လို႔ေျပာေတာ့ အတန္ၾကာၾကာ ဘာမွ်မေျပာဘဲ ေမာေနၿပီး “ဘႀကီးေအာင္ ညာတယ္” လို႔ မပီတပီေျပာရင္း အသက္ေပ်ာက္သြားတာပဲ” ဟု ေျပာ၍ လံုခ်ည္စျဖင့္ မ်က္ရည္သုတ္ေလ၏။ ဦးေအာင္ခ်ာလည္း စဥ္းစား၍ အေၾကာင္းအရင္းကို ရိပ္မိေသာအခါ မ်က္ႏွာညႇိဳးငယ္၍သြားေလေတာ့သတည္း။

ယခုအခါတြင္ကား ရြာကေလးအေနာက္ဘက္ ႏြားစားက်က္အနီး ထိမ္ပင္ႀကီးေတာင္ယြန္းရွိ သခ်ႋဳင္းကုန္းထက္တြင္ ထီးထီးေသာအုတ္ဂူကေလးတစ္ခုကို ေတြ႔ႏိုင္ပါသည္။ “အခ်စ္ဂူ” ဟူ၍လည္းေကာင္း၊ “ေမာင္ခ်စ္ဂူ” ဟူ၍ လည္းေကာင္း အမည္ႏွစ္မ်ိဳးျဖင့္ ေခၚၾကရာ မည္သည္ကိုအမွန္ဟူ၍ မေျပာႏိုင္ပါ။ ဂူကေလး၏ အေရွ႕မ်က္ႏွာလိုဏ္ေပါက္ေခါင္းေလးထဲတြင္ ကၽြဲေက်ာင္းသား၊ ႏြားေက်ာင္းသားတုိ႔၏လက္ခ်က္ေၾကာင့္ က်ိဳးပဲ့ပ်က္စီးေနေသာ အ႐ုပ္ကေလးတစ္စံုကို ေတြ႔ႏိုင္ပါေသးသည္။ လိုဏ္ဝအဂၤေတတြင္ သြင္းႏွံထားေသာ ေက်ာက္ျပားငယ္ထက္တြင္ကား “လို၍မရေသာ ဆင္းရဲ” ဟု စာတန္းထိုးထားပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ ဘုိးေအအား ေမးျမန္းၾကည့္ရာ သံုးႏွစ္ေလာက္က ပ်ံလြန္ေတာ္မူသြားေသာ ေတာထြက္ႀကီး ဦးဣႏၵ၏ လက္ရာျဖစ္သည္ဟု သာမန္မွ်သာသိရပါသတည္း။ ။

မင္းသုဝဏ္
[၁၉၃၁]

credit to mmcyber

ေၾသာ္...ဒါနဲ႔စကားမစပ္ (ဝတၳဳတိုမ်ား) - သုေမာင္ (အပိုင္း-၃)

 

 

ျမန္မာသံသီခ်င္းေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ကံ

ေၾသာ္... ဒါနဲ႔ စကားမစပ္၊ ၿပီးခဲ့တဲ့အပတ္က ကၽြန္ေတာ္ ေကာ္ပီသီခ်င္းေတြအေၾကာင္း ေျပာခဲ့တယ္။ ေကာ္ပီဆိုတာ အမ်ားနားလည္ထားၾကသလို အေနာက္တိုင္းေတးဂီတကို ျမန္မာစာသားထည့္ၿပီးေတာ့ ဆိုၾကတီးၾကတာကိုတင္ ေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီလို အေနာက္တိုင္းေတးသံကို ျမန္မာစာသားထည့္ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ့္ဘက္က ကန္႔ကြက္စရာမရွိပါဘူး။ ဒါ အစဥ္အလာ၊ ဟိုးေရွးတုန္းကတည္းက ရွိခဲ့တဲ့ ကိစၥပါ။

ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္တာက ျမန္မာသီခ်င္း၊ ျမန္မာသံကိုပဲ ျပန္ၿပီးေတာ့ အခ်င္းခ်င္း ေကာ္ပီလုပ္တာေလးေတြ ေျပာခ်င္တာပါ။

ဒါနဲ႔ စကားမစပ္ ေျပာရဦးမယ္၊ ၿပီးခဲ့တဲ့အပတ္က ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခဲ့တယ္။

'လယ္ေတာကအျပန္၊ ပန္ခ်င္တယ္ ခေရဖူးဆိုလို႔ ေမာင္ခူးကာေပး...' ဆိုတဲ့ -

ဆရာႀကီးမင္းသု၀ဏ္ရဲ႕ 'ႏွင္းဆီပြင့္' ကဗ်ာ အဲဒီေျခဆင္းေလးနဲ႔ 'ပန္းဦးပန္မယ့္သူ' ဆိုတဲ့သီခ်င္းကို ကၽြန္ေတာ္ဆိုလိုက္တာ ျမန္မာ့အသံကေနလႊင့္ထုတ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ဓာတ္ျပားရခဲ့တယ္။ တစ္ႏိုင္ငံလံုး ေအာင္ျမင္ ေက်ာ္ၾကားသြားတယ္ေပါ့ေလ။ အဲဒီ သီခ်င္းေလးနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္ အဆိုေတာ္ဘ၀ကို ေရာက္ခဲ့တာပါ။

ဆိုေတာ့ လူ႔သဘာ၀က ဘာျဖစ္သလဲဆိုရင္ တစ္ခုခုေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားၿပီဆိုရင္ အဲဒီ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားတဲ့ေနာက္ လိုက္တတ္တယ္။ အဲဒီေခတ္က တိပ္ေခြေခတ္။

ကၽြန္ေတာ့္ဆီကို တိပ္ေခြထုပ္လုပ္သူေတြ ျပံဳခ်လာတယ္။ ျပံဳခ်လာေတာ့ သူတို႔က ဘယ္လိုသီခ်င္းမ်ိဳးေတြ ေရြးသလဲဆိုရင္ ေစာေစာက ေျပာတဲ့ လယ္ေတာကအျပန္ ဆိုတဲ့ ကဗ်ာေလးေတြကို ခြန္းေထာက္သံထည့္ၿပီး ထိပ္က ေျခဆင္းေလး၊ ၿပီးမွ ဆိုင္းနဲ႔၀ိုင္းနဲ႔ဆိုတဲ့ျပဳတဲ့ သီခ်င္းေတြကို ျပန္ဆိုေပးဖို႔ ထုတ္လုပ္သူေတြ ေရာက္ခ်လာတယ္။

အဲဒီမယ္ ကၽြန္ေတာ္ကံေကာင္းတာက အဲဒီေခတ္ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ျမန္မာသံကို နားေထာင္အားေပးတဲ့ ပရိသတ္ မ်ားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ဘယ္သူေတြနဲ႔ တြဲမိသလဲဆိုေတာ့ အလကၤာေက်ာ္စြာ ဆရာႀကီး ေစာင္းဦးဘသန္းတို႔၊ ရြာစားစိန္ဗိုလ္တင့္တို႔၊ ဂီတလုလင္ဦးကိုကိုတို႔နဲ႔ တြဲေနတဲ့အခ်ိန္ဆိုေတာ့ သူတို႔ဆီက ျမန္မာသံေလးေတြ ရတယ္။ ဥပမာ တစ္ခုေပးရရင္ ေရွးေခတ္အမည္မသိစာဆိုေတြရဲ႕ စာခ်ိဳးေတြ၊ ကဗ်ာေတြကို သီခ်င္းရဲ႕ထိပ္မွာ ထည့္ၾကတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မွတ္ရရ ဆရာႀကီး ေစာင္းဦးဘသန္းခ်ေပးတဲ့ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ ကၽြန္ေတာ္ရတယ္။ အဲဒါက ေရွးေခတ္အမည္မသိ စာဆိုတစ္ဦးရဲ႕ ကဗ်ာေလး 'မမေလး ေမာင္ကခိုးမယ္လို႔ လူဆိုးေတြနဲ႔ ေမာင္တိုင္ပင္၊ အေရွ႕ဆို ေညာင္ပင္ႀကီးမွာ ျမင္းကိုယ္စီျပင္၊ လထြက္ကေလးကိုတဲ့ ျမင္းေပၚတင္၊ လ၀င္ရင္ မန္းေတာင္အေရာက္ ျမင္းေငါက္လို႔ႏွင္' ဒါေလးက ရွင္းရွင္းေလးပါ။

ရည္းစားကို ခိုးမယ္၊ လူဆိုးေတြဆိုတာ သူငယ္ခ်င္းေတြေပါ့။ ထန္းရည္ေသာက္ေဖာ္ေသာက္ဖက္ေတြေပါ့။ ရြာအေရွ႕ ေညာင္ပင္ႀကီးရဲ႕ေအာက္မွာ ျမင္းေတြျပင္ထားမယ္။ လထြက္တဲ့အခ်ိန္ကေလးမွာ ခ်စ္သူကို ေစြ႔ခနဲ ျမင္းေပၚတင္ၿပီး ခိုးေျပးမယ္။ လ၀င္ရင္ မန္းေတာင္ေရာက္ေအာင္ မႏၲေလးၿမိဳ႕ကိုေရာက္ေအာင္ ျမင္းေငါက္လို႔ႏွင္မယ္။ ဒီကဗ်ာေလးက ႐ုိး႐ိုးသားသားေတြးရင္ မိန္းမခိုးတဲ့ ကဗ်ာေလးပါ။

သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စဥ္းစားဖို႔လိုတာက အဲဒီကဗ်ာေလးေပၚတဲ့ အခ်ိန္တုန္းက နန္းတြင္းအေရးေတာ္ပံုဆိုတဲ့ ကေနာင္မင္းသားႀကီးကို လုပ္ႀကံဖို႔ အစီအစဥ္စတဲ့အခ်ိန္နဲ႔ သြားတိုက္ဆိုင္ေနတယ္။ ဆိုေတာ့ ဒီကဗ်ာေလးဟာ တေဘာင္စနည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္လို႔လည္း ေျပာႏိုင္တယ္။

႐ိုး႐ိုး မိန္းမခိုးတဲ့ကဗ်ာျဖစ္ႏိုင္သလို မမေလးဆိုတာက ရာဇပလႅင္ကိုယူဖို႔ ေျပာတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္လို႔ ယူဆၾကတယ္။ မမေလးကို ေမာင္က ခိုးမယ္ ဆိုတာက ထီးနန္းကို လုမယ္လို႔ဆိုတာ ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ လူဆိုးေတြနဲ႔ ေမာင္တိုင္ပင္ဆိုတာ သူပုန္သူကန္ေတြနဲ႔ တိုင္ပင္တာ၊ ေမာင္ ဆိုတာက ျမင္ကြန္း၊ ျမင္းခံုတိုင္မင္းသားေတြကို ေျပာပံုရတယ္။ အေရွ႕ဆိုေညာင္ပင္ႀကီးမွာ ျမင္းကိုယ္စီျပင္ဆိုတာက နန္းေရွ႕မွာ ေညာင္ပင္ႀကီး တစ္ပင္ရွိတယ္။ အဲဒီေညာင္ပင္ႀကီးေအာက္မွာ ညညဆို သိုင္းေလ့က်င့္ၾကတယ္တဲ့။ ျမန္မာ့႐ိုးရာသိုင္းေပါ့။

ဒါကိုၾကည့္ျပန္ေတာ့လည္း ဒီကဗ်ာေလးဟာ ႏိုင္ငံေရးပါေနသလို ေတြ႕ရတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဒါက စကားမစပ္ေျပာတာ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီကဗ်ာေလးကို ဆရာႀကီးေစာင္းဦးဘသန္းက အသံေလးထည့္ဆိုခိုင္းတဲ့အခါက်ေတာ့ ဘယ္လိုျဖစ္သြားသလဲဆိုရင္ -

'မမေလး ေမာင္ကခိုးမယ္လို႔... လူဆိုးေတြနဲ႔ ေမာင္တိုင္... ပင္ အေရွ႕ဆို ေညာင္ပင္ႀကီး... မွာ ျမင္း... ကိုယ္စီျပင္... လထြက္ကေလးကိုတဲ့ ျမင္းေပၚတင္... လဝင္ရင္ မန္းေတာင္ေရာက္ေအာင္... လဝင္ရင္ကြယ္ မန္းေတာင္ေရာက္ေအာင္... ျမင္း... ျမင္း... ျမင္းေငါက္လို႔ႏွင္'

ဆိုၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ေျခဆင္းေလး ဆိုလိုက္တယ္။ ဆိုလိုက္တဲ့အခါက်ေတာ့ ဆရာႀကီးဦးဘသန္းက 'ဆက္ဆို' တဲ့၊ ဆိုၿပီးေတာ့ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္၊ ေရွးကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ကို ခ်ေပးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဘယ္လိုဆိုရမလဲဆိုေတာ့ 'ဆက္သာဆိုကြာ' တဲ့။ မဟုတ္ဘူး ဘဘရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္က အသံေလးဘာေလး ေပးပါဆိုေတာ့။ မဟုတ္ဘူးကြာ ဆိုသာဆို၊ မင္းဆိုရင္ အလိုလိုျဖစ္သြားမယ္။ ငါက ဒီက တီးတာေလးလုပ္ေပးမယ္၊ ဆိုသာဆိုကြာတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္က အဆိုေတာ္အသစ္ေလးဆိုေတာ့ မျဖစ္မွာ စိုးရိမ္တယ္။ ဘဘက ဆိုခိုင္းတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က တကယ္ဆိုလိုက္ေတာ့ ပါးစပ္ကေန ေနာက္ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ သီခ်င္းအျဖစ္ အလိုလို ထြက္က်လာတယ္။ အဲဒါကို ဒီကေန႔ ေစာင္းဆရာဦးေအာင္သန္းနဲ႔ ျပန္ဆိုျပမယ္။

ဆိုမျပခင္ ကဗ်ာေလးကို ရြတ္ျပမယ္။
လံုမေလးကို သူ႔အေမ႐ိုက္ပါလုိ႔
လာလာေလ လိုက္ခဲ့ပါေတာ့ ေမာင္တို႔ရြာ...
႐ိုးျမင့္ သီေခါင္၊ ပံုေတာင္ဟီးတယ္ေလ...
ႀကီးဧရာရြာ ဖီလာဟီးပါလို႔ ေတာင္ႀကီးေတြကာ
ေမာင္တို႔ရြာမွာလ ပဇာေပါ၊
ပင္ ပင္နီေခ်ာရယ္နဲ႔ ေယာထဘီ
ႀကိမ္အက်ႌမွာ ေႂကြေတြစီလို႔
ဝတ္ဆင္ရန္ ေပါတယ္ေလး
ေယာသူတို႔ ရြာ...

ကဲ... ေကာင္းပါၿပီ၊ အခုလို ဆိုျပလိုက္ေတာ့ ေသာတရွင္ပရိသတ္၊ အထူးသျဖင့္ လူႀကီးပရိသတ္ ခ်က္ခ်င္းသေဘာေပါက္တယ္။ ဒါဟာ ေဘာလယ္သီခ်င္းထဲက အလိုက္ပါပဲေနာ္... ေဘာလယ္ကို ေကာ္ပီယူထားတာ ေပၚလြင္ေနပါတယ္။ ေဘာလယ္ဆိုတာ ေစာေစာကေျပာတဲ့ ကေနာင္မင္းသားႀကီး လုပ္ႀကံမခံရခင္အခ်ိန္မွာ သူ႔ရဲ႕မိဖုရား လႈိင္ထိပ္ေခါင္တင္က စတင္စပ္ဆိုတဲ့ ေတးသံေတးသြားပါပဲ။ လႈိင္ထိပ္ေခါင္တင္ စတင္ခဲ့တဲ့ ေတးသြားပါပဲ။

အဲ... ရယ္စရာေျပာရရင္ ပညာရွင္တစ္ခ်ိဳ႕က ေျပာတယ္။ ကေနာင္မင္းသားႀကီးက မိဖုရားေတြ မ်ားတယ္တဲ့၊ ေလွ်ာက္ေလွ်ာက္ၿပီး လည္ေနတာတဲ့။ အဲဒါေၾကာင့္ ေဘာလယ္ဆိုၿပီး ေပၚလာတာတဲ့။ ပညာရွင္တစ္ခ်ိဳ႕က ရယ္စရာအျဖစ္ေျပာၾကတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ေလ၊ ဒီေဘာလယ္ေလးကိုပဲ ကၽြန္ေတာ္က 'လံုမေလးကို သူ႔အေမ႐ိုက္ပါလို႔' ကဗ်ာစာသားထည့္လိုက္ၿပီး ဆိုတဲ့အခါက်ေတာ့ သီခ်င္းျဖစ္လာတာပါ။

ဒါေၾကာင့္လည္း ကၽြန္ေတာ့ပါးစပ္က အလိုလိုထြက္က်လာတာပါ။ အလိုလို ထြက္က်လာဖို႔ဆိုတာကလည္း ကၽြန္ေတာ့္နားထဲမွာ ေဘာလယ္ကို စြဲေနလို႔ပါပဲ။ အဲဒီေတာ့ ေဘာလယ္ကို ေကာ္ပီလုပ္ခ်လိုက္တာလို႔ပဲ ယူဆလို႔ရတယ္။ ဆိုေတာ့ ကေနာင္မင္းသားႀကီးဟာ ေစာေစာကေျပာသလို မိုဖုရားေတြမ်ားေတာ့ သူ႔မိဖုရားေခါင္ႀကီးျဖစ္တဲ့ လႈိင္ထိပ္ေခါင္တင္ဆီ အေရာက္အေပါက္နည္းတယ္။ အဲဒီေတာ့ လႈိင္ထိပ္ေခါင္တင္က ေမွ်ာ္တယ္။ သူ႔ေယာက္်ား ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ေပၚမလာေတာ့ ေမွ်ာ္တာေပါ့။

စိန္ျခဴးၾကာေညာင္၊ စိန္ျခဴးၾကာေညာင္ဆိုတာ သလြန္ေတာ္ေပါ့၊ သလြန္ေတာ္ေပၚမွာ ေနၿပီး ျပတင္းေပါက္ကေငးၾကည့္ေတာ့ လေရာင္ကလည္း လင္းေနတယ္။ မွန္ေရႊကူျပတင္းက မယ္ခုေမွ်ာ္၊ သံုးခ်က္စည္ေတာ္ ႐ိုက္ေဆာ္ညႇင္းတယ္ေလး။ သံုးခ်က္စည္ေတာ္ မနက္မိုးလင္းအထိ သံုးနာရီ ထိုးလုနီးတဲ့ထိ သူေမွ်ာ္ေနပါတယ္လို႔ ေဘာလယ္သီခ်င္းကို စပ္ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ အခု ေစာင္းဦးေအာင္သန္းနဲ႔ တြဲဖက္ၿပီး ခုနကလို သီဆိုျပပါမယ္။

စိန္းျခဴးရယ္တဲ့ ၾကာေညာင္၊ လေရာင္ေတြ လင္းပါလို႔၊
မွန္ေရႊကူ ျပင္တင္းရယ္က၊ မယ္ခုေမွ်ာ္
သံုးခ်က္... သံုးခ်က္စည္ေတာ္... သံုးခ်က္... သံုးခ်က္စည္ေတာ္
႐ိုက္ေဆာ္ညႇင္းတယ္ေလး... ေလး.. လင္းျပန္လုေတာ္...

ေဟာ... ၾကည့္ေနာ္၊ ေဘာလယ္ကို စိန္ျခဴးၾကာေညာင္က စပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဒီဘက္ေခတ္မွာ လံုမေလးကို သူ႔အေမ႐ိုက္ပါလို႔ ဆိုၿပီး ေကာ္ပီလုပ္တယ္။ အဲဒီမွာပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စေပသမားေတြဆိုတာက ဒီအတိုင္း ေနလို႔မရဘူး။ ေလ့လာရတယ္။ အဲဒီ လႈိင္ထိပ္ေခါင္တင္ေခတ္မွာပဲ ေဘာလယ္အသံကိုပဲ စသားေျပာင္းၿပီး ေကာ္ပီလုပ္တာကို သြားေတြ႕ရတယ္။ တျခားမဟုတ္ပါဘူး။ သူ႔ေယာက္်ား ကေနာင္မင္းသားႀကီး ကိုယ္တိုင္က ေကာ္ပီလုပ္တာ။

အဲဒီ စိန္ျခဴးၾကာေညာင္ဆိုတဲ့ ေဘာလယ္ေရးသားၿပီး သူလြန္းေနရေၾကာင္း၊ သူေမွ်ာ္ေနရေၾကာင္း၊ ရွင္ကေတာ့ ေလွ်ာက္လည္ေနတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း စိန္းျခဴးၾကာေညာင္ေတးသြားနဲ႔ လိႈင္ထိပ္ေခါင္တင္က ဆက္သြင္းတဲ့အခါက်ေတာ့ ပထမ ကေနာင္မင္းသားႀကီးက ေဒါသျဖစ္တယ္။ ဒီေလာက္ ႏိုင္ငံေရး႐ႈပ္ေထြးေနတာ၊ စစ္ေရး႐ႈပ္ေထြးေနတာ၊ ငါအလုပ္မ်ားေနတာကိုမ်ား တျခားမိဖုရားအေဆာင္ေတြဆီ ေလွ်ာက္လည္ေနတယ္ဆိုၿပီး ေျပာရေကာင္းလားဆိုၿပီး ေဒါသျဖစ္တယ္၊ ဓားဆြဲတယ္။ ကေနာင္မင္းသားႀကီးရဲ႕ အေလ့အက်င့္က တစ္ခုခုျဖစ္ရင္ ဓားဆြဲေလ့ရွိတယ္။

'ေတာက္၊ ငါ ငါးပိုင္း ပုိင္းပစ္လိုက္ရ' ဆိုၿပီး အျမဲတမ္း ေငါက္တတ္တယ္။ ဆိုေတာ့ကာ သူ႔မိန္းမက သူ႔ဆီမလာႏိုင္ဘူးဆိုေတာ့ ေဘာလယ္နဲ႔ အျပစ္ဖို႔တာကို ေဒါသထြက္ၿပီး ဒီမိန္းမ ငါးပိုင္းပိုင္းလိုက္ရ ဆိုၿပီး ဓားဆြဲတယ္။ ဒီေတာ့ ေဘးက တားၾကတာေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာ နားေထာင္ပါဦးလို႔ ဆိုၾကတယ္။

ဒီေတာ့မွ ေသေသခ်ာခ်ာ နားေထာင္ၿပီး 'ေၾသာ္... ဟုတ္ေပသားပဲ၊ ငါ့မိန္းမတစ္ေယာက္တည္း ငါ့ကို ေမွ်ာ္ေနရွာတာပဲ၊ သနားပါတယ္ေလ' သူကျပန္ၿပီးေတာ့ အဲဒီေဘာလယ္အလိုက္နဲ႔ပဲ ေခ်ာ့လိုက္တယ္။ ေခ်ာ့ေတာ့ လက္သံုးေတာ္ဓားကို ေယာင္မွားၿပီး ကိုင္မိတာပါတဲ့။ ႏိုင္ခ်င္လိုလို႔၊ အႏုိင္လိုခ်င္လို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ 'ႏႈတ္အာရဲတယ္လို႔ အျပစ္တင္၊ မခ်စ္ျပင္ျပင္၊ ခ်စ္ရင္က်ိဳး၊ ၿငိဳးမာန္ဖြဲ႔ဆင္' ဆိုၿပီး ေစာေစာက ေဘာလယ္အလိုက္ အသံအတိုင္း ျပန္ၿပီးေခ်ာ့တာေပါ့ေလ။

ဒါေလးကို ေစာေစာကအတိုင္း ေစာင္းဦးေအာင္သန္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဆိုျပပါဦးမယ္။ ေသာတရွင္မ်ား နားဆင္ၾကည့္ၾကပါဦးဗ်ာ။

လက္သံုးေတာ္ ဓားကိုလ... ေယာင္မွားကာကိုင္
လက္သံုးေတာ္ ဓားကိုလ... ေယာင္မွားကာကိုင္
ေယာင္မွားကာကိုင္
လက္သံုးေတာ္ ဓားကိုလ... ေယာင္မွားကာကိုင္
ႏိုင္ခ်င္လိုလို႔ ဟုတ္ပါဘဲ... ႏႈတ္အာရဲလို႔ အျပစ္တင္
မခ်စ္ မခ်စ္ျပင္ျပင္... မခ်စ္ျပင္ျပင္
ခ်စ္ရင္က်ိဳးေလး... ေလး... ညႇိဳးမာန္ဖြဲ႕ဆင္...

ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဒီတိုင္းေနလို႔မရဘူးဗ်။ ေကာ္ပီဟာ စိန္းျခဴးၾကာေညာင္ လက္သံုးေတာ္ဓားနဲ႔ ေကာ္ပီလုပ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာသံကို အဆင့္ဆင့္ေကာ္ပီလုပ္လာလိုက္ၾကတာ ကၽြန္ေတာ့္ေခတ္မွာ အလြမ္းသီခ်င္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ေဘာလယ္ကိုသံုးၿပီး သီဆိုလာၾကတာ သြားေတြ႕ရတယ္။

ဥပမာ- အနီးစပ္ဆံုးျပရရင္ ဒီကေန႔ထိ နာမည္ႀကီးေနတဲ့ အဆိုေတာ္ကိုျမႀကီးရဲ႕ 'မိုး' သီခ်င္း။ ဒီေန႔ သက္လတ္ပိုင္း၊ သက္ႀကီးပိုင္း အနားယူတဲ့အခါ ကာရာအိုေက သြားဆိုၾကတဲ့အခါ ဒီ မိုးသီခ်င္းကိုပဲ ျပန္ဆိုေနၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဆိုခဲ့ဖူးတာပါပဲ။

'ဝသန္ခါမီ လရာသီ ျပာရီရစ္ဝိုင္း မႈိင္းလဲ့လဲ့၊ သိုင္းႏြဲ႕ႏြဲ႕၊ ဆိုင္းဖြဲ႕လို႔ဟန္ခ်ီ၊ မင္းလြင္ဆီ ညိဳေရာင္ေမွာင္ခိုး၊ မိုးလခါမီ ဖ်ိဳးဖ်ိဳးလ်လ် ေစြေတာ့သည္၊ ဂ်ိဳးဂ်ိမ့္သံမာန္တင္းကာပ အသူရာ သိၾကားမင္းႏွယ္ စစ္ခင္းကာ ၿပိဳင္ၾကသည္' ဘာညာေပါ့ဗ်ာ။ ဆိုတဲ့အခါမွာ အမွတ္မထင္ဘဲ ေစာေစာကေျပာတဲ့ စိန္ျခဴးၾကာေညာင္၊ လက္သံုးေတာ္ဓား၊ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဆိုခဲ့တဲ့ လံုမေလးကို သူ႔အေမ႐ိုက္ ဆိုတဲ့ ေဘာလယ္ေတးသြားအလိုက္ကို အဲဒီမိုးသီခ်င္းထဲမွာ သြားေတြ႕ရတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ျမန္မာသံကိုပဲ ျမန္မာေတြေကာ္ပီလုပ္တဲ့ အစဥ္အလာဟာ ဒီကေန႔ထိ ရွိခဲ့တယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အသိအမွတ္မျပဳလို႔ မရဘူး။ ဥပမာ မိုးသီခ်င္းထဲက ေဘာလယ္အပိုဒ္ကို ကၽြန္ေတာ္ ဦးေအာင္သန္းနဲ႔ တြဲဖက္ၿပီးေတာ့ ျပန္ဆိုျပပါ့မယ္။

လိုက္ေတာ္မူ သင့္ပါရဲ႕... အခြင့္ကိုေမွ်ာ္...
လိုက္ေတာ္မူ သင့္ပါရဲ႕ အခြင့္ကိုေမွ်ာ္... ေမွ်ာ္... ေမွ်ာ္... ေမွ်ာ္
လိုက္ေတာ္မူ သင့္ပါရဲ႕ အခြင့္ကိုေမွ်ာ္
မသင့္ေတာ္သလိုပါ့ တစ္ေမခင္လြဲ
မသင့္ေတာ္ မသင့္ေတာ္ မသင့္ေတာ္သလိုပါ့ တစ္ေမခင္လြဲ...
ေရႊရင္ထဲမွာျဖင့္... ကြဲလုၿပီ၊ စြဲသူ႔မ်က္ရည္... စြဲသူရဲ႕မ်က္ရည္
ရက္ရွည္ရွည္ေဆြးတယ္ေလး... ေလး... ေသြးကဲ့သို႔နီ...

အဲဒီေတာ့ ျမန္မာသံသီခ်င္းေတြကိုပဲ ျမန္မာေတြ ေကာ္ပီလုပ္တာဟာ အစဥ္အလာ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ဒီေတာ့ ႏုိင္ငံျခားေတးသံကို ျမန္မာစာသားထည့္ၿပီး ေကာ္ပီလုပ္တာဟာ အျပစ္မရွိဘူးလို႔ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ေယဘုယ် ယူဆပါတယ္။

ေယဘုယ်ဆိုတာက ျမန္မာသံမွာ စည္း-ဝါး၊ နရီစသျဖင့္ ရွိပါတယ္။ အဲဒါကို အတိအက်လိုက္နာၿပီး ေကာ္ပီလုပ္မွ ေကာ္ပီလုပ္ရာ ေရာက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ၿပီးခဲ့တဲ့အပတ္က ဆိုျပခဲ့ပါတယ္။ ေဇာ္ဝင္းထြဋ္ရဲ႕အဘိုး ေရႊတိုင္ညြန္႔ကိုယ္တိုင္ ေကာ္ပီလုပ္တာ ကၽြန္ေတာ္ ဆိုျပခဲ့ဖူးပါတယ္။

'အိုက္တင္ေတြ မ်ားပါဘိတယ္၊ ႐ိုး႐ိုးနဲ႔ မတူပါတယ္၊ ပ်ိဳၾကည္ေအာင္ ျမင္ရင္တကယ္၊ သူ႔မ်က္လံုးက လည္'

'ရတနာပံု မန္းေရႊၿမိဳ႕သူ၊ သေဘာေကာင္းလို႔ ေစတနာျဖဴ၊ ဘာစီတီနာမည္ယူ၊ ေက်ာင္းႀကီးေကာလိပ္သူ'

'ၾကည္ညိဳဖြယ္ ေကာင္းပါဘိကြယ္၊ မိုးညႇင္းက ဆရာေတာ္ရယ္၊ ေဒသနာေသခ်ာေအာင္ ေဟာေျပာဆံုးမတယ္' ဒါ ေကာ္ပီပဲ။

ဒါေပမဲ့ ဒီကေန႔ေခတ္လူငယ္ေတြ အေနာက္တိုင္းေတးကို ေကာ္ပီလုပ္တဲ့ေနရာမွာ သံစဥ္ဝင္ေအာင္မဟုတ္ဘဲနဲ႔ ဂ႐ုသံုဆိုတဲ့ သံရွည္ဆြဲရမယ့္ေနရာမွာ သံရွည္မဆြဲဘဲ၊ လဟုသံဆိုတဲ့ သံျပတ္နဲ႔ 'ေဟ့' ဆိုတဲ့ေနရာမွာ 'ေဟး' ဆိုၿပီး သံရွည္ဆြဲေနတာမ်ိဳး နည္းနည္းလြဲေနတာေလးေတြကလြဲရင္ အမ်ားအားျဖင့္ ေကာ္ပီသီခ်င္းေတြက ေကာင္းၾကပါတယ္။ နည္းနည္းလြဲတာေလးေတြကို ဂီတပညာရွင္မ်ားက ထိန္းေက်ာင္းေပးဖို႔ ကၽြန္ေတာ္က ဒီေနရာကေန အဆိုျပဳခ်င္ပါတယ္။ အေနာက္တိုင္းေတးကို ေကာ္ပီလုပ္တာဟာ မမွားပါဘူး၊ ဒါဟာ အင္တာေနရွင္နယ္ေခၚတဲ့ ကမာၻ႕ေတးကို ျမန္မာမႈျပဳတာကိုး။

အဲဒီေတာ့ စကားမစပ္ တစ္ခုသတိရတယ္။ အားလံုးသိထားတဲ့ တစ္ႏိုင္ငံလံုး ကေလးေတြကအစ သိထားတဲ့ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ရွိတယ္။ ေက်ာင္းတက္ေက်ာင္းဆင္းတိုင္းဆိုရတဲ့ တစ္ႏိုင္ငံလံုးဆိုရတဲ့ 'ကမာၻမေၾက' သီခ်င္း။ ကမာၻမေၾကသီခ်င္းက တကယ္ေတာ့ ေကာ္ပီဗ်။ ေအာ္ရီဂ်င္နယ္ သီခ်င္းမဟုတ္ဘူး။

တစ္ခ်ိန္တုန္းက နယ္ခ်ဲ႕ေခတ္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ အဘိုးအဘြား အေဖအေမေတြ 'သခင္' ဆိုတာ ျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို နယ္ခ်ဲ႕က ကၽြန္အျဖစ္နဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့အခါက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ကၽြန္ မဟုတ္ဘူး။ သခင္ပဲေဟ့ဆိုၿပီး 'သခင္မ်ိဳးေဟ့ တို႔ဗမာ' ဆိုၿပီး သခင္အသင္းေတြ ထူေထာင္ၾကတဲ့အခ်ိန္တုန္းက သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ေပၚလာတယ္။ 'အေရွ႕က ေနဝန္းထြက္သည့္ ပမာ'၊ ဆရာသိန္းေဖျမင့္လည္း ဝတၱဳေခါင္းစဥ္တပ္ၿပီး ေရးပါတယ္။ တို႔ဗမာသီခ်င္း ေပၚထြန္းလာတယ္။ ဝိုင္အမ္ဘီသခင္တင္က ေရးတာပါ။ အစအဆံုးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဆိုမျပေတာ့ပါဘူး။ သီခ်င္းက ရွည္ပါတယ္။
အဲဒီမွာ ဘာပါသလဲဆိုေတာ့ -
တရားမွ်တလြတ္လပ္ျခင္းနဲ႔မေသြ တို႔ျပည္ တို႔ေျမ
မ်ားလူခပ္သိမ္း ၿငိမ္းခ်မ္းေစဖို႔
စိတ္တူညီမွ် ဝါဒတူညီတဲ့ေျမ တို႔ျပည္ တို႔ေျမ
ဗမာျပည္ဝန္းအကုန္ တို႔အိမ္မွတ္ပါ၊ တို႔ရာမွတ္ပါ
အဲဒါ တို႔ဗမာ...
ကမာၻမေၾက ဗမာေတြ ဒါတို႔ျပည္ ဒါတို႔ေျမ ဒါငါတို႔ျပည္
ဒါတို႔ျပည္ ဒါတို႔ေျမ ဒါ ငါတို႔ျပည္
ဒါတို႔ျပည္ ဒါတို႔ေျမ ဒါ ငါတို႔ျပည္...
တို႔ဗမာ တို႔ဗမာ ျပည္ကို တိုင္းရင္းသားအကုန္အစင္
တို႔ျပည္လို႔မွတ္ထင္ တို႔ဝတၱရားပင္ တို႔ဗမာသခင္...

သခင္မ်ိဳးေဟ့ တို႔ဗမာ၊ သခင္မ်ိဳးေဟ့ တို႔ဗမာ၊ သခင္မ်ိဳးေဟ့ တို႔ဗမာဆိုၿပီးေတာ့ နယ္ခ်ဲ႕ကို အဲဒီသီခ်င္းနဲ႔ ဆန္႔က်င္အံုႂကြ တိုက္ခိုက္ခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီေနာက္ပုိင္း လြတ္လပ္ေရးရလာတဲ့အခါက်ေတာ့ ႏိုင္ငံေတာ္သီခ်င္းဆိုၿပီးေတာ့ ေရြးတဲ့အခါမွာ ေစာေစာကေျပာတဲ့အပိုဒ္ကို ယူၿပီးေတာ့ ကမာၻမေၾကဆိုတဲ့သီခ်င္း ျဖစ္ေပၚလာတာပါလို႔ ေျပာရင္းနဲ႔ ဒီတစ္ပတ္ နိဂံုးခ်ဳပ္ပါတယ္။

----------X--------X----------

ေတာသူေတာင္သားေတြရဲ႕ အသည္းပန္းဦး

ေၾသာ္… ဒါနဲ႔စကားမစပ္၊ အင္း… စကားမစပ္ေျပာရလို႔ရွိရင္ ၿပီးခဲ့တဲ့အပတ္က ေကာ္ပီသီခ်င္းေတြအေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ လက္လွမ္းမီသေလာက္ ေျပာခဲ့ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ျမန္မာသံသီခ်င္းေတြကို ျမန္မာေကာ္ပီလုပ္တဲ့အေၾကာင္း ေျပာခဲ့တာပါ။

ဒီ သုေမာင္ဆိုတဲ့ လူႀကီးကလည္း ျမန္မာသံသီခ်င္းေတြနဲ႔ ေအာင္ျမင္ခဲ့တာဆိုေတာ့ ျမန္မာသံကို အားျပဳၿပီးေတာ့ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ဒီေန႔ေခတ္ ေခတ္ေရစီးေၾကာင္းအလိုက္ ေခတ္ေပၚသီခ်င္းေတြေပၚတာကို အျပစ္မျမင္ပါဘူး။ ေခတ္ေရစီးေၾကာင္းအတိုင္း ဒီအတိုင္းေမ်ာပါၾကရတယ္ဆိုတာေတာ့ နိယာမတရားလို ျဖစ္ေနပါၿပီ။ သို႔ေသာ္လည္းေပါ့ေလ၊ လူသံုးနည္းလာတဲ့ ျမန္မာသံ၊ ျမန္မာစာသားေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔လို တာဝန္ရွိတဲ့သူေတြကမွ ျပန္မေဖာ္လို႔ရွိရင္ တိမ္ျမဳပ္သြားမွာ စိုးရတယ္လို႔ ယူဆတဲ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ္က ျမန္မာသံကို အဓိကထားေျပာရတာပါ။

တကယ္တမ္း ေျပာမယ့္သာေျပာရတာ၊ ျမန္မာသံဟာ ဒီေန႔ထိ မတိမ္ေကာေသးပါဘူး။ ဒါကို ဘယ္ေနရာေတြမွာ ေတြ႕ရသလဲဆိုေတာ့ အထူးအားျဖင့္ ဆိုပါစို႔၊ မဂၤလာေဆာင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာအမ်ိဳးသား အမ်ိဳးသမီးေတြ မဂၤလာေဆာင္တဲ့အခါ၊ မဂၤလာပြဲေတြကို ဟိုတယ္ႀကီးေတြမွာ က်င္းပၾကတဲ့အခါ၊ အရင္တုန္းက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြမွာ က်င္းပတယ္၊ ခုေနာက္ပိုင္း ဟိုတယ္ႀကီးေတြမွာ က်င္းပလာၾကတယ္။ တီးဝိုင္းေတြငွားၿပီး ဆိုၾက ျပဳၾကတယ္။ သတိထားမိတာက ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ မဂၤလာေဆာင္ေတြ ဆိုဖူးေတာ့ လက္မလည္ေအာင္ ဆိုခဲ့ရတဲ့ သုေမာင္ႀကီးပါ။

ဒီကေန႔ ဒီအခ်ိန္အခါမွာ မဂၤလာေဆာင္အဆိုေတြ က်ဲပါးသြားခဲ့ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ေခတ္ေပၚအေနာက္တိုင္းေတးေတြက မဂၤလာေဆာင္ေတြကို လႊမ္းမိုးလာလို႔ပါပဲ။ ဒါဟာလည္း အျပစ္ေျပာစရာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေခတ္အေလ်ာက္ျဖစ္တာပါ၊ သို႔ေသာ္လည္း ေသခ်ာတာ တစ္ခုကေတာ့ မဂၤလာေဆာင္ၿပီဆိုတဲ့အခါမွာ သတို႔သားနဲ႔ သတို႔သမီး မဂၤလာခန္းမထဲ ႂကြခ်ီတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ‘ေအာင္ေဇယ်တု၊ ေငြခ႐ုငယ္သခၤါ ဘြန္းဘိသိက္ျဖာ၊ ပံုေတာင္ျမင့္ ထြန္းသက္ရာဝယ္၊ တိမ္စဥ္သာသည့္၊ စႏၵာမင္းလို ဆင္း႐ူပဝင္း… အခါေတာ္’ ဆိုတဲ့ အခါေတာ္သီခ်င္းနဲ႔ ပြဲထုတ္ရတာ။ ဒီေန႔အထိ အစဥ္အလာလည္းျဖစ္၊ ေျပာင္းလို႔လည္း မရတဲ့ဥစၥာ၊ ဒါဟာ ျမန္မာသံကို အခိုင္အမာစြဲလမ္းေနတယ္ဆိုတဲ့ ဓေလ့ပါပဲ။

ဒီ့အျပင္ နည္းနည္းခ်ဲ႕ေျပာရလို႔ရွိရင္ ကၽြန္ေတာ္ေနတာက သဃၤန္းကၽြန္း၊ သုဝဏၰ အားကစားကြင္းနား။ ခုဆိုရင္ ၿမိဳ႕လည္ေကာင္ေလာက္ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ သို႔ေသာ္လည္း အခုလို ေဆာင္းအဝင္ ဝါကၽြတ္၊ တန္ေဆာင္တိုင္ စသျဖင့္ ပြဲလမ္းသဘင္ေတြ လုပ္တဲ့အခါမွာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြက ေတးသံေတြ ဖြင့္ၾကတယ္။ အရပ္တီးဝိုင္းေတြ လုပ္ၾကတဲ့အခါမွာလည္း ျမန္မာသံေတြ တီးၾကဆိုၾကတယ္။ ဥပမာ-အနီးစပ္ဆံုးေျပာရရင္ ကြယ္လြန္သြားရွာၿပီျဖစ္တဲ့ ဂႏၲဝင္အဆိုေတာ္ႀကီး တြံေတးသိန္းတန္ရဲ႕သီခ်င္းေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သဃၤန္းကၽြန္းေလာက္အထိ မေပ်ာက္ျပယ္ေသးပါဘူး။ ဒါနဲ႔ ပတ္သက္လို႔လည္း တစ္ခ်ိန္တုန္းမွာ ဦးသိန္းတန္က စာတစ္ပုဒ္ ေရးဖူးပါတယ္။

သူ႔စာထဲမွာ ေျပာခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းအရာအဓကက စကားနဲ႔ေျပာရရင္ ‘ေဟ့… လွည္းနဲ႔ေလွမေပ်ာက္သေရြ႕ ငါ့သီခ်င္းေတြ မေပ်ာက္ေစရဘူးကြ’ တဲ့။ သူက အဲသလို ႀကံဳးဝါးခဲ့တ။ အမွန္ပါပဲ၊ ဒီေန႔ ေက်းလက္ ေတာရြာေတြမွာဆိုရင္ တြံေတးသိန္းတန္ရဲ႕သီခ်င္းေတြဟာ အခုထက္ထိ ပ်ံ႕လြင့္ေနဆဲပါပဲ။ သူကြယ္လြန္သြားေပမယ့္ သူ႔သီခ်င္းေတြဟာ ေလာက္စပီကာလို႔ေခၚတဲ့ အသံခ်ဲ႕စက္ကေန လႊင့္ထုတ္ေနၾကတာ ၾကားေနရဆဲပါ။

ဒါနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ကၽြန္ေတာ့္အေတြ႕အႀကံဳေလးတစ္ခု ေျပာျပမယ္။ ဦးသိန္းတန္နဲ႔အတူ ေက်းလက္တစ္ခုမွာ သူ႔ပြဲတစ္ပြဲ သြားေဖ်ာ္ေျဖတာ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခါ လိုက္သြားဖူးတယ္။ အဆိုအေနနဲ႔မဟုတ္ဘဲ တျခား ကိစၥနဲ႔ပါ။ ကၽြန္ေတာ္က ဦးသိန္းတန္အဆိုကို ေလ့လာဖို႔လည္း ပါတာေပါ့။ ပထမပိုင္း ဆိုတုန္းကေတာ့ ေျဖာင့္လို႔ပဲ။ ဆိုလိုက္ရင္း၊ လက္ခုပ္တီး လိုက္ရင္းေပါ့။ ဦးသိန္းတန္ကလည္း ဆိုတယ္။ ၁၄-၅ ပုဒ္ေပါ့၊ ဆိုႏိုင္တယ္။ တစ္ပုဒ္ၿပီးတိုင္း လက္ခုပ္ဝိုင္းတီးလိုက္ၾကနဲ႔ ေတာသူေတာင္သားေတြက သူ႔ကို သေဘာက်ၾကတယ္။

ပြဲဒုတိယပိုင္းမွာ ဦးသိန္းတန္က က်န္းမာေရးခ်ိဳ႕တဲ့သြားတယ္။ ဒီေတာ့ ပက္လက္ကုလားထိုင္ကေလးမွာ ေခါင္းငိုက္စိုက္နဲ႔ မွိန္းေနရတယ္။ ဒုတိယပိုင္း သူ႔အလွည့္ ျပန္ေရာက္တဲ့အခါက်ေတာ့ ေၾကညာတဲ့သူကလည္း ေၾကညာလိုက္တာေပါ့။ ကိုသိန္းတန္ ေဖ်ာ္ေျဖရမယ့္အလွည့္က်ပါၿပီေပါ့။ အဲ… ေျပာရဦးမယ္၊ ေတာကေနာ္၊ ဦးသိန္းတန္လို႔မေခၚဘူး၊ တြံေတးသိန္းတန္လို႔လည္းမေခၚဘူး၊ ကိုသိန္းတန္လို႔ တကယ့္ကို ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး ေခၚတာ။ ‘ဆက္လက္ၿပီးေတာ့ ကိုသိန္းတန္က ေဖ်ာ္ေျဖပါ့မယ္’လို႔ ေၾကညာလိုက္ေတာ့ ကိုသိန္းတန္က ထြက္မလာႏိုင္ဘူး။ ဘယ္ထြက္လာႏိုင္မလဲ၊ က်န္းမာေရးေၾကာင့္ စင္ေထာင့္ေဘးက ပက္လက္ကုလားထိုင္မွာ ေခါက္ခ်ိဳး ျဖစ္ေနတာကိုး။

ပရိသတ္က ‘ကိုသိန္းတန္ ထြက္ပါေတာ့၊ ထြက္ပါေတာ့ဗ်ိဳ႕’ လို႔ ေအာ္တာေပါ့။ ဒီမွာလည္း ဆြဲထူလို႔မရ၊ ဆိုဖို႔ဆိုတာ ေဝးေရာ။ လမ္းေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမေလွ်ာက္ႏိုင္တဲ့ အေျခအေနေရာက္သြားတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေအာက္က ပရိသတ္ကလည္း ဆူတာပဲ။ ‘ကိုသိန္းတန္ ထြက္ပါဗ်ိဳ႕၊ ထြက္ျပပါ’ ေပါ့။ ဒီေတာ့ ေၾကညာသူလည္း ‘ေၾသာ္၊ ကိုသိန္းတန္တစ္ေယာက္ က်န္းမာေရးအေျခအေနေၾကာင့္ မဆိုႏိုင္ေတာ့ပါဘူး’ ဆိုၿပီး ေတာင္းပန္ရတာေပါ့။ ‘မဆိုႏိုင္ရင္လည္း လူထြက္ျပပါဗ်ိဳ႕’ ဆိုၿပီး တားမရ ဆီးမရ ေအာက္ကေနေအာ္တယ္ဗ်ာ။

ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့ မတတ္သာတဲ့အဆံုး ဦးသိန္းတန္ကို သူ႔တပည့္ႏွစ္ေယာက္က တစ္ေယာက္တစ္ဖက္စီ ပခံုးကို တြဲၿပီး ယိုင္တိယိုင္ထိုးနဲ႔ အဆိုေတာ္ႀကီးကိုသိန္းတန္ကို စင္ေရွ႕ ထုတ္ျပရတယ္။ ၿပီးေတာ့ မိုက္က႐ိုဖုန္းေရွ႕ရပ္ၿပီး ‘ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္သူ ေတာင္သားေတြကိုခ်စ္တဲ့ အဆိုေတာ္ တြံေတးသိန္းတန္ပါဗ်ာ’ ဆိုၿပီး အသံ ဗလံုးဗေထြးနဲ႔ေျပာၿပီး ဇာတ္စင္ေနာက္ေဘးကို ျပန္တြဲေခၚသြားရတာပါ။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ပရိသတ္က အံ့ၾသစရာေကာင္းတာဗ်ာ။ အဲဒီလိုျဖစ္တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ကို အမွားႀကီးတစ္ခုရယ္လို႔ အျပစ္ယူတာ၊ ေဗြယူတာ မရွိဘဲနဲ႔ ‘ဒါမွ တို႔ကိုသိန္းတန္ေဟ့’ ဆိုၿပီး လက္ခုပ္လက္ဝါးတီးၿပီးေတာ့ အားေပးတာ ေတြ႕ရတယ္။ ဒါဟာ ေတာသူေတာင္သားေတြကိုခ်စ္တဲ့ ကိုသိန္းတန္ကို ပမာျပဳၿပီးေတာ့ ျမန္မာသံအေၾကာင္းေျပာတာ။ ျမန္မာသံနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ေျပာရရင္ ကၽြန္ေတာ့္အရင္ တစ္ေခတ္ေစာတဲ့ အဆိုေတာ္၊ စာေရးဆရာ၊ ႐ုပ္ရွင္မင္းသားပါပဲ၊ ကိုဝင္းဦး အေၾကာင္းေလးလည္း ထည့္ေျပာဖို႔ သင့္ပါတယ္။

သူဟာ ေခတ္ေပၚသီခ်င္းေတြဆိုခဲ့တယ္ဆိုေပမယ့္လို႔ ျမန္မာသံေတြကို အဓိကထားၿပီး၊ ျမန္မာသံေတြကို ေဖာ္ထုတ္ၿပီး အထူးသျဖင့္ ၿမိဳ႕မၿငိမ္းရဲ႕သီခ်င္းေတြကို ေဖာ္ထုတ္ခဲ့တဲ့ တကယ့္ျမန္မာသံ ဂီတပညာရွင္ႀကီး တစ္ေယာက္ပါ။ သူကလည္း ျမန္မာသံကို ခ်စ္သလို ျမန္မာေတာသူေတာင္သားေတြကိုလည္း ခ်စ္ပါတယ္။ ျမန္မာေတာသူေတာင္သားေတြက ျမန္မာသံကို ႀကိဳက္သလို ကိုဝင္းဦးကိုလည္း ႀကိဳက္ၾကပါတယ္။

တစ္ခုရွိတာက ကိုဝင္းဦးနဲ႔ ကိုသိန္းတန္ ကြာသြားတာက ၿမိဳ႕ေနလူတန္းစားက ကိုသိန္းတန္ကို ဒီေလာက္ခံတြင္းမေတြ႕ၾကေပမယ့္ ေတာေနလူတန္းစားက ကိုသိန္းတန္ကို ခံတြင္းေတြ႕တယ္။ ႀကိဳက္ၾကတယ္။ ကိုဝင္းဦးက်ေတာ့ ၿမိဳ႕ေရာ ေတာပါႀကိဳက္ၾကတယ္။ ၿမိဳ႕ကေတာ့ ေခတ္ေပၚသီခ်င္းေတြနဲ႔ႀကိဳက္္တာ။ မမမိုးစတဲ့သီခ်င္းေတြနဲ႔ ႀကိဳက္ၾကတာ။ ေတာကေတာ့ ေစာေစာကေျပာတဲ့ ၿမိဳ႕မၿငိမ္းသီခ်င္းေတြ၊ ျမန္မာသံစစ္စစ္ေတြကို ဆိုခဲ့ျပဳခဲ့လို႔ ႀကိဳက္တာ။

သူနဲ႔ပတ္သက္ၿပီးေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ့္မွာ အေတြ႕အႀကံဳေလးတစ္ခုရွိပါတယ္။ တစ္ခါတုန္းက ျပည္နယ္ၿမိဳ႕ေတာ္တစ္ခုကို ျပည္နယ္ပြဲတစ္ခုကို သြားပါတယ္။ အဲဒီေခတ္က တံတားေတြဘာေတြ ခုေခတ္ေလာက္ မေပါေသးပါဘူး။ တစ္ဖက္ကမ္းကို ေမာ္ေတာ္နဲ႔ကူးရပါတယ္။ ကူးတဲ့အခါ ဟိုဘက္ကမ္းေရာက္၊ ၿမိဳ႕ေတာ္မွာ ည ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေဖ်ာ္ေျဖရပါတယ္။ ကိုဝင္းဦးကေတာ့ အဓိကေပါ့ေလ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အဆြယ္အပြားေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္က အဆိုေတာ္ျဖစ္စေလးပဲ ရွိေသးတာ။

အဲဒီမွာ ကိုဝင္းဦး၊ ကိုဝင္းဦးဆိုၿပီး ႀကိဳက္ၾကတာေပါ့ေလ။ ၿပီးေတာ့ မနက္မိုးလင္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ျပန္ၾကရတာေပါ့။ ထံုးစံအတိုင္း စင္ကေန လမ္းေလွ်ာက္ျပန္၊ ကမ္းနားေရာက္တဲ့အခါက်ေတာ့ အဆင္သင့္ေစာင့္ေနတဲ့ ေမာ္ေတာ္ဘုတ္ေပၚ တက္ၾကရတယ္။ တက္တဲ့အခါက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ရယ္၊ ကိုဝင္းဦးရယ္၊ ေနာက္ တျခားအဆိုေတာ္ေတြရယ္၊ ေမာ္ေတာ္ဦးက လက္ရန္းမွာ မတ္တတ္ရပ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ညကဆိုခဲ့တဲ့ၿမိဳ႕ေလးကို ၾကည့္ေနၾကတယ္။

ၾကည့္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ႐ုတ္တရက္ လူအုပ္ႀကီးက အဲဒီ ကမ္းနားက ဗြက္ေတာထဲကို ၿပံဳဆင္းလာတယ္။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေတာသူေတာင္သားေတြ၊ အဲဒီေတာသူေတာင္သားေတြက လက္ျပ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကလည္း လက္ျပ။ အဓိကက ကိုဝင္းဦးပါ။

‘ကိုဝင္းဦး၊ ကိုဝင္းဦး’ ဆိုၿပီးေတာ့ တဘက္ေပါင္းထားတဲ့သူေတြ၊ ထဘီရင္ရွားထားတဲ့ မိန္းမေတြ ေအာ္ၾက၊ ႏႈတ္ဆက္ၾကတဲ့အခါက်ေတာ့ ကိုဝင္းဦးက လက္ကေလးျပၿပီး ျပန္ႏႈတ္ဆက္တယ္။

ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီအခ်ိန္က ကိုဝင္းဦးဟာ အက်ႌအျဖဴ၊ ေဘာင္းဘီအျဖဴ၊ ဖိနပ္အျဖဴေလးနဲ႔ လွလွပပ ေၾကာ့ေၾကာ့ေမာ့ေမာ့ ဝတ္စားထားတာ။ အဲသလို အျပန္အလွန္ လက္ျပႏႈတ္ဆက္ေနရင္းကေနၿပီးေတာ့ အဲဒီထဲက ေခါင္းေဆာင္လို႔ထင္ရတဲ့ ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္က လွမ္းေအာ္တယ္။ ဘယ္လိုေအာ္သလဲဆိုေတာ့့ -

“ကိုဝင္းဦးေရ၊ ညတုန္းကပြဲ က်ဳပ္တို႔ရြာကေနတစ္ဆင့္ လာၾကရတာ မမီလိုက္ၾကပါဘူး။ အဲဒီေတာ့ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ သေဘၤာေပၚကေန သီခ်င္းေလး တစ္ပုဒ္ေလာက္ ေအာ္ၿပီး ဆိုျပေပးပါ” လို႔ ေတာင္းဆိုတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာေလ လႈိက္ခနဲျဖစ္သြားတယ္။ ေၾသာ္၊ ေတာသူေတာင္သားေတြ ျမန္မာသံ အႏုပညာသည္ေတြကို ခ်စ္ၾကတာေနာ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔လည္း ဒီဗြက္ေတာထဲထိ ဆင္းလာၿပီး သေဘၤာနားကပ္ၿပီးေတာ့ သီခ်င္းဆိုျပပါဆိုၿပီး ေတာင္းဆိုတာ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ကိုဝင္းဦးကို ဖ်တ္ခနဲၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူဟာ မင္းသားေတြအားလံုးထဲမွာ အလွအပ အလြန္ႀကိဳက္တဲ့၊ အဝတ္အစားကိုလည္း ေကာ့ပ်ံေနေအာင္ဝတ္တဲ့ မင္းသား၊ ေခါင္းဆိုလည္း ေၾကာ့ေနေအာင္ ၿဖီးထားတဲ့ မင္းသား။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကိုဝင္းဦး ဘာလုပ္မလဲ၊ သေဘၤာေပၚကပဲ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ဆိုျပမလားဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ္က ဂ႐ုစိုက္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဖ်တ္ခနဲဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ တစ္ေတြကို လမ္းေတာင္းတယ္။ ခဏဖယ္ၾကပါဗ်ာဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔က ဖယ္ေပးလိုက္တယ္။

ေစာေစာကေျပာတဲ့ အက်ႌအျဖဴ၊ ေဘာင္းဘီအျဖဴနဲ႔ ကိုဝင္းဦးဟာ ဆတ္ ဆတ္ဆိုၿပီး သေဘၤာေပၚကဆင္း၊ ဗြက္ေတာထဲကို လမ္းေလွ်ာက္ဝင္သြားၿပီး ပရိသတ္ၾကားထဲ ေရာက္ရွိသြားပါတယ္။ အဲဒီအခါ ပရိသတ္က သူ႔ကို အံုခဲၿပီး ဝိုင္းဝန္းႏႈတ္ဆက္ၾကတယ္။ သူကလည္း ျပန္ႏႈတ္ဆက္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေတာသူေတာင္သားေတြနင္းထားတဲ့ ဗြက္ေတြေရာ သူနင္းထားတဲ့ဗြက္ေတြပါ သူ႔ရဲ႕ဝတ္စံုအျဖဴမွာ ေပစြန္းေနတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကိုဝင္းဦးက လက္ခုပ္ကေလးတီးၿပီးေတာ့ ‘မႈံေရႊရည္၊ ခိုင္မာလာႏွင္းဆီ’ ဆိုတဲ့ သူ႔ရဲ႕ Master piece ၊ သူ႔ရဲ႕ အဓိကအက်ဆံုး သီခ်င္း၊ မႈံေရႊရည္သီခ်င္းကို လက္ခုပ္တီးဆိုျပတယ္။ ဆိုျပတဲ့အခ်ိန္မွာ ေတာသူေတာင္သားေတြ၊ အမ်ိဳးသမီးေတြကလည္း လက္ခုပ္ေတြဝိုင္းတီးၿပီးေတာ့ ကၾကတယ္။ ကိုဝင္းဦးကို ဝိုင္းပတ္ခ်ာလည္ ဆိုၾကကၾကတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္က ကိုဝင္းဦးကို ကၽြန္ေတာ္ ကေန႔အခ်ိန္အထိ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ရည္ေတာင္ လည္ပါတယ္။ ဒါဟာ ျမန္မာသံကို ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြ အားေပးၾကပံု၊ ဒီေန႔အထိလည္း အားေပးၾကတုန္းဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္ ပမာျပဳခ်င္တာပါ။ ကဲ… ကၽြန္ေတာ့္ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာေလး ေျပာပါရေစ၊ ကၽြန္ေတာ့္ဆိုရင္လည္း ဒီအဘိုးႀကီး အသက္ ၅၇ ႏွစ္ေရာက္တဲ့အထိ နယ္ပရိသတ္ေတြ လက္ခံေနတုန္းပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ျမန္မာသံဆိုေနလို႔ပါ။ အဲဒီ ျမန္မာသံဆိုေပးတဲ့၊ ဆိုေနတဲ့ ေက်းဇူးဟာ ဘယ္ေလာက္အထိ ထိေရာက္သလဲဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ့္သား ဒီေန႔ လူငယ္ေလးျဖစ္တဲ့ ‘ဖိုးေသာၾကာ’ အသံနဲ႔ ဆိုေပါက္ေလး ရၿပီဆိုတဲ့အခါက်ေတာ့ သူမ်ားေတြ ဆိုခ်င္စိတ္နည္းတဲ့ ျမန္မာသံကို ဒီကေလးက ဒိုင္ခံဆိုရွာပါတယ္။

အဲဒီအတြက္ ေက်းဇူးတရား ဘာရသလဲဆိုရင္ ေဟာ ဒီကေန႔ နယ္အထိ၊ အထူးသျဖင့္ ေက်းလက္ေပါ့။ ၿမိဳ႕ဆိုရင္လည္း မႏၲေလးတို႔၊ မေကြးတို႔၊ မံုရြာတို႔၊ ျမင္းျခံ။ မိတၳီလာတို႔ဆိုရင္ ခုလို ရာသီေတြေရာက္တဲ့အခါမွာ ဖိုးေသာၾကာကို ေခၚပါတယ္။ အလွဴေတြ၊ မဂၤလာေဆာင္ေတြမွာ ဆိုခိုင္းပါတယ္။ ျမန္မာသံကို ဂုဏ္ျပဳၾကပါတယ္။ ေငြေၾကးေတြလည္း ေပးၾကပါတယ္။ ေထာက္ပံ့ၾကပါတယ္။

ဒါဟာ ျမန္မာသံကို ဒီေန႔လူငယ္ေလးက လက္ဆင့္ကမ္း သယ္ေဆာင္ထားတဲ့ အက်ိဳးေက်းဇူးေတြပါပဲ။ ကဲ စကားမစပ္ ထပ္ေျပာလိုက္ပါဦးမယ္။ ေကာ္ပီနဲ႔ပတ္သက္လို႔ပါပဲ။ ဥပမာတစ္ခု၊ ျမန္မာသံေကာ္ပီကို ကၽြန္ေတာ္က ဒီဟာေျပာတဲ့အခါ ေစာေစာကေျပာခဲ့တယ္။ ဦးသိန္းတန္နဲ႔ ပမာျပဳရတယ္။ ဦးသိန္းတန္ကို နယ္ပရိသတ္ လက္ခဲ့တဲ့ကိစၥလည္း ပတ္သက္ေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဆိုခဲ့ပါတယ္။

ဟိုးေရွးေရွးတုန္းက ျပည္လွေဖဆိုခဲ့တဲ့ ‘ဆြတ္ခ်ဴရန္ ခက္ပါရဲ႕၊ မ်က္ပါနဲ႔ သက္လယ္ရယ္၊ အံု႔ပုန္းေမာင့္ မ်က္ႏွာငယ္မွာ’ ဘာညာေပါ့ေလ။ အဲဒီေတးထပ္ကို ေကာ္ပီလုပ္ၿပီးေတာ့ ကိုသိန္းတန္က ‘တူႏွစ္ျဖာ ေရႊဂေဟဆက္လို႔’ ဆိုၿပီးေတာ့ ဒီသံစဥ္ကိုပဲယူၿပီး ဆိုလိုက္တဲ့အခါက်ေတာ့ တစ္ႏိုင္ငံလံုး ဟုန္းဟုန္းေတာက္ ျဖစ္သြားတယ္။ တစ္ႏိုင္ငံလံုးက မဂၤလာေဆာင္တိုင္းမွာ မျဖစ္မေန ဖြင့္ကိုဖြင့္ရတဲ့ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ ျဖစ္ကိုျဖစ္သြားတယ္။ ဒါကို ကၽြန္ေတာ္က ေစာင္းဦးေအာင္သန္းနဲ႔တြဲဖက္ၿပီး ႏွစ္ပုဒ္ ယွဥ္ဆိုျပပါမယ္။

အဲဒီ ႏွစ္ပုဒ္ကို ဆိုျပၿပီးေတာ့ ဒီအပတ္ စကားမစပ္ကိုလည္း နိဂံုး အဆံုးသတ္လိုက္ပါတယ္။

‘ဆြတ္ခ်ဴရန္ ခက္ပါရဲ႕၊ မ်က္ပါနဲ႔ သက္လယ္ရယ္၊ အံု႔ပုန္းေမာင့္ မ်က္ႏွာငယ္မွာ အကြက္မလယ္ႏိုင္ေသး၊ ေရႊငံုးမင္း အၿမီးေမွ်ာ္သလို၊ ေရႊငံုးမင္း အၿမီးေမွ်ာ္သလို၊ ခရီးေတာ္ နီးရက္နဲ႔ေဝး… ေဝး… ေဝး’

‘တူႏွစ္ျဖာ ေရႊဂေဟဆက္လို႔၊ ေသြမပ်က္တဲ့ေမတၱာ….၊ ေရစက္ရဲ႕ ေရွးအခါ၊ မေႏွးခါခါ ဟစ္ေႂကြး၊ ခ်စ္ေရးခု သမုဒယႏြယ္လာ၊ ေၾသာ္ ခ်စ္ေရး ခု…. သမုဒယႏြယ္လာ…၊ ယခုဘဝတကယ္ ဘယ္မမုန္းေတာ့ေလး… ေလး… ေလး’

ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ပထမဦးဆံုး ကက္ဆက္ေခြ ပန္းေတြနဲ႔ေဝ

ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေၾသာ္… ဒါနဲ႔စကားမစပ္ဆိုတဲ့ အႏုပညာနဲ႔ဆိုင္တဲ့ ကိုယ္ေတြ႕စီးရီးေလးကို ေျပာေပးခဲ့တာ ေျခာက္ႀကိမ္ေျမာက္ပါၿပီ။ အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ စကားေျပာေလးေတြကို ျပန္ၿပီးနားေထာင္တဲ့အခါက်ေတာ့ ေပ်ာ့ကြက္၊ ဟာကြက္ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္တစ္ခ်ိဳ႕ ေတြ႕ရပါတယ္။ ေျပာၾကေၾကးဆိုရင္ေတာ့ ဒါဟာ လုပ္ငန္းတစ္ခုကို စတင္ခါစမွာ ျဖစ္တတ္၊ ပ်က္တတ္တဲ့ လူ႔သဘာဝလို႔ ေျပာလို႔ရပါတယ္။

တစ္ခုရွိတာက ကၽြန္ေတာ္က စိတ္ႏုသူပါ။ အလုပ္တစ္ခုလုပ္ရင္ သုတ္သုတ္သုတ္သုတ္နဲ႔ လုပ္တတ္တဲ့ သဘာဝရွိတယ္။ စိတ္လႈပ္ရွား လြယ္တယ္ေပါ့ေလ။ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ သြက္သြက္လက္လက္ လုပ္တတ္တဲ့သေဘာ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ အေလာသံုးဆယ္ေပါ့ေလ။

ဒါနဲ႔ စကားမစပ္ေျပာရရင္ ‘အေလာသံုးဆယ္’ ဆိုတဲ့ ေဝါဟာရစကားကို ေျပာပါရေစ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် အထူးသျဖင့္ လူႀကီးေတြေျပာၾကတယ္၊ ‘အေလာသံုးဆယ္၊ အေလာသံုးဆယ္’ နဲ႔ေျပာၾကတယ္။ ပ်ာယာခတ္တာေပါ့၊ ပ်ာယာခတ္ၿပီး လုပ္တတ္ကိုင္တတ္တဲ့ သေဘာကိုေျပာၾကတာ။ ဒါေပမဲ့ တစ္ခ်ိန္တုန္းက ပညာရွင္တစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ့္ကို အမွတ္မထင္ေျပာတာေလး ဗဟုသုတအျဖစ္ ျပန္ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ဟုတ္ မဟုတ္ကေတာ့ ေသာတရွင္တို႔အေနနဲ႔ စဥ္းစားၾကေပါ့ဗ်ာ။

လူတစ္ေယာက္ဟာ ကြယ္လြန္ခါနီးမွာ ေဇာငါးတန္ ျပန္တတ္တယ္တဲ့။ ေသခါနီး ေဇာျပန္တယ္လို႔ ေျပာၾကတာေပါ့ေလ။ ပထမဦးဆံုးေဇာနဲ႔ ေနာက္ဆံုး နံပါတ္ငါးေဇာက နည္းနည္းညင္သာတယ္တဲ့။ အလယ္ေကာင္ သံုးေဇာက ဖ်ပ္ဖ်ပ္လူးခံရတယ္တဲ့။ အဲဒါေၾကာင့္ အလယ္သံုးေဇာကို အေလာသံုးဆယ္လို႔ ေရွးလူႀကီးေတြက ေခၚတာတဲ့။ ဟုတ္မဟုတ္ေတာ့ မသိဘူးေပါ့ေလ။ ဒါက စကားမစပ္ေျပာတာ။

အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က အေလာသံုးဆယ္လုပ္တတ္တဲ့ သဘာဝရွိတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ေစာေစာကေျပာသလို အစပိုင္းေျပာၾကားခ်က္ေတြမွာ နည္းနည္း စိတ္လႈပ္ရွားတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ အေျပာအဆိုေတြ သြက္သြားတာလည္း ပါေကာင္းပါပါလိမ့္မယ္။ ဘယ္လိုျဖစ္သလဲဆိုရင္ အႏုပညာပိုင္းဆိုင္ရာကို ေျပာေနရင္းနဲ႔ အဲဒီမွာပဲ ႐ုပ္ရွင္ကေန ဂီတေရာက္လိုေရာက္၊ ဂီတကေန စာေပေရာက္လိုေရာက္၊ စာေပမွာပဲ ဘာသာျပန္ကေန ဝတၱဳေရာက္လိုေရာက္၊ ေရာက္ေရာက္သြားတာေလးေတြအတြက္ ကၽြန္ေတာ္က ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ေနာက္ပုိင္းေတာ့ အေၾကာင္းအရာကို ခြဲေျပာသြားပါတယ္။ ခြဲတာေတာင္မွ အခုစစခ်င္း ကၽြန္ေတာ္ ဂီတကို ေဇာင္းေပးေျပာလာတာကို ေတြ႕ၾကရမွာပါ။

အဲသလို ဂီတအေၾကာင္းေတြကို ေဇာင္းေပးေျပာလာရင္းကပဲ တစ္ခါတစ္ေလက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ့္အေၾကာင္းကိုယ္ ေျပာတာေတြ မ်ားသြားတတ္တယ္။ တစ္ခါတေလက်ေတာ့လည္း ပညာရပ္ဆိုင္ရာ အေၾကာင္းေတြကို ေျပာတာေတြ မ်ားသြားတတ္တယ္။

သို႔ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္သတိထားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ေျပာေနေပမယ့္လို႔ အဲဒီအထဲမွာပဲ ပညာရပ္ဆိုင္ရာ အေၾကာင္းေတြေျပာေနရင္း ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ေတြ႕အေၾကာင္းေတြဘက္ တိမ္းသြားတတ္တာေတြရွိပါတယ္။ ဒါေတြဟာ အထူးသျဖင့္ ဒီကေန႔ လူငယ္ေတြအတြက္ ယူတတ္ရင္ ရလိမ့္မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ႐ိုးသားစြာ ေျပာလိုပါတယ္။

ေကာင္းပါၿပီ၊ ၿပီးခဲ့တဲ့အပတ္က ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕စကားေတြ ျပန္ဆက္ရရင္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ 'လယ္ေတာကအျပန္' ဆိုတဲ့ သီခ်င္းေလးနဲ႔၊ ျမန္မာအသံေကာင္းမႈနဲ႔၊ ကၽြန္ေတာ့္အစ္ကိုရဲ႕ေကာင္းမႈနဲ႔ ျမန္မာသံဂီတေလာကထဲကို စတင္ေျခခ်ခြင့္ရခဲ့တယ္။ ေကာင္းပါၿပီ၊ အဲဒီအခ်ိန္က ျမန္မာ့အသံကို ေသာတရွင္ေတြက အားကိုးေနရသလို တစ္ၿပိဳင္နက္တည္းမွာလည္း ကက္ဆက္ေတြကလည္း ေပၚေနပါၿပီ။ ဓာတ္ျပားေခတ္ကလည္း ကုန္သြားပါၿပီ။ အဲဒီေတာ့ ကက္ဆက္ကိုပဲ အားကိုးရပါတယ္။ ခုေခတ္လို စီဒီေခြေတြကလည္း မေပၚေသးဘူးေပါ့ေလ။

ကက္ဆက္ကို အားကိုးရတယ္ဆိုတာလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ကက္ဆက္လိုင္းကို ဝင္ႏိုင္ဖို႔ဆိုတာလည္း အေရးႀကီးတာေတြ ရွိပါတယ္။ ဘယ္ပံုဘယ္နည္း ဝင္ရမလဲဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္က မသိဘူးဗ်။ အဲဒီေခတ္က ျမန္မာသံေတြထက္ နည္းနည္းေလးေရွ႕ေရာက္ၿပီး ေခတ္စားေနတာက အေနာက္တုိင္းဂီတ စတီရီယိုေတးဆိုတဲ့ ေတးသီခ်င္းေတြ ေခတ္စားေနတာပါ။

ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘာမို႔လုိ႔လဲ၊ လူငယ္ပဲ။ အဲဒီဘက္ကို စိတ္သန္တာေပါ့ေလ။ သို႔ေသာ္ ကံတရားက ကၽြန္ေတာ့္ကို ျမန္မာသံဘက္ဆီပဲ ပို႔လိုက္တာကိုး။ ပို႔လိုက္တာမွ စစခ်င္းကို အဲဒီ 'လယ္ေတာကအျပန္' ဆိုတဲ့ ေျခဆင္း သျဖန္ေပါ့ေလ။ ခြန္းေထာက္ကေလးနဲ႔စၿပီးေတာ့ ၿမိဳင္ထနဲ႔ အဆံုးသတ္တဲ့သီခ်င္းနဲ႔ ေပါက္သြားတာေပါ့ေနာ္။ ပရိသတ္ကလည္း ျမန္မာသံဘက္ လိုက္နားေထာင္တဲ့အခ်ိန္ျဖစ္လာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ျမန္မာသံနဲ႔ ေပါက္ၿပီး ကံတရားက အဲဒီလိုျဖစ္သြားတာ။

ဒီ့အျပင္မွာ ကက္ဆက္ဘက္ကို လိုင္းေျပာင္းဖို႔ျဖစ္လာပံုက ဒီလိုဗ်။ ဒီေနရာမွာလည္း ေက်းဇူးတရားကို ေဖာ္ထုတ္ရမယ့္ သေဘာရွိပါတယ္။ တစ္ေန႔မွာ ကၽြန္ေတာ္က အေဖနဲ႔ႏွစ္ေယာက္သား ေမာ္ေတာ္ကား ျပင္ေနတာ၊ စုတ္ျပတ္ေပေရလုိ႔ေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ တယ္လီဖုန္းလာတယ္ ဆိုေတာ့ သြားကိုင္တာ။ ဒီကေန႔ ဂႏၲဝင္အဆိုေတာ္ႀကီးလို႔ ေျပာေနၾကတဲ့ ဦးမင္းေနာင္၊ အစ္ကိုႀကီးကိုမင္းေနာင္ဆီက ျဖစ္ေနတယ္။ သူက ဘာေျပာသလဲဆိုေတာ့ -

"ေဟ့ ဗလႀကီးေရ၊ ကိုကို႔အိမ္ကို လာခဲ့စမ္းပါဦး" တဲ့။

ကိုကိုဆိုတာ တျခားမဟုတ္ပါဘူး။ ကြယ္လြန္သြားရွာၿပီျဖစ္တဲ့ ဂီတလုလင္ဦးကိုကိုေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္လည္း မျငင္းပါဘူး၊ ခ်က္ခ်င္းပဲ ေပေပေရေရနဲ႔ ကိုကို႔အိမ္သြားလိုက္တယ္။ ဟိုေရာက္သြားေတာ့ တီးဝိုင္းအစံုအလင္နဲ႔ ေတြ႕ရပါတယ္။

'ကဲ၊ ေရာ့ကြာ' တဲ့၊ 'သီခ်င္းေလး ခ်ေပးမယ္' ဆိုၿပီး စာရြက္ထိုးေပးတယ္။ ၿမိဳင္ထေလး ခ်ေပးမယ္တဲ့၊ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ဆိုမယ္ေပါ့။ ဂီတလုလင္ဦးကိုကိုတို႔၊ ကိုမင္းေနာင္တို႔ကို စတိတ္႐ႈိးေတြမွာ ေတြ႕ဖူးေနေတာ့ သိပါတယ္။ အဲဒီမွာရွိတဲ့ ေစာင္းတီးတဲ့ အဘုိးအိုႀကီးတစ္ေယာက္ကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မသိပါဘူး။ သို႔ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္က ဒီၿမိဳင္ထ စသျဖင့္ကို နားယဥ္ေနတာေပါ့ေလ။ နားယဥ္ေနတယ္ဆိုေပမယ့္လည္း စကားမစပ္ ေျပာရလို႔ရွိရင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို လက္ထပ္သင္ေပးထားတဲ့ဆရာ မရွိပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း တကူးတက သင္ယူထားတာ မရွိပါဘူး။ ႐ိုး႐ိုးသားသာ ဝန္ခံတာပါ။

အဲ... ကၽြန္ေတာ့္မွာ ငယ္စဥ္ေတာင္ေက်းကတည္းက ေက်းဇူးရွိခဲ့တာက အေဖရယ္၊ အေမရယ္၊ အေဖ့ရဲ႕အစ္မ ႀကီးေတာ္ႀကီးရယ္။ အဓိကက အေဖနဲ႔ႀကီးေတာ္၊ နားအင္မတန္ ေလးတာဗ်။ ဂ်ပန္႔ေခတ္ ဗံုးေတြခ်ေတာ့ အဲဒီဒဏ္ေတြေပါ့ေလ။

ႀကီးေတာ္ႀကီး နားအင္မတန္ေလးေတာ့ သူတို႔ေခတ္က ေရဒီယိုႀကီး နားေထာင္ရင္ Volume အဆံုးတင္ထားတာ။ အိမ္ထဲတင္မက တစ္ျခံလံုး ၾကားရေအာင္ အက်ယ္ႀကီးနားေထာင္ရတယ္။ အဲဒီေတာ့ သူတို႔ေခတ္ကလႊင့္တဲ့ သီခ်င္းႀကီးေတြ၊ ေခတ္ေဟာင္းသီခ်င္း၊ ၿမိဳင္ထ စသည္ျဖင့္ေပါ့ အဲဒီေခတ္ကေပၚတဲ့ ျမန္မာသံသီခ်င္းေတြက နားမဆံ့ေအာင္ၾကားရေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႔ အလိုလိုနားေလ့က်င့္ၿပီးသားျဖစ္တာေပါ့။ အေမကလည္း မဟာဂီတဦးၿပံဳးခ်ိဳေက်ာင္းထြက္ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔အိပ္ရာဝင္ခ်ိန္မွာ ေခ်ာ့သိပ္တဲ့ 'လူကေလးရဲ႕အိပ္ခ်ိန္တန္ ဗ်ိဳင္းေရွ႕ကပ်ံ' အဲဒါေတြ ဆိုၿပီးသိပ္တာ မဟုတ္ဘူးဗ်။
 'အို... မေဝးဘု ေရာက္လုပါၿပီ၊ ျမေနာင္ညီ သာကီေနသို႔ထြန္း' ဆိုတဲ့ သီခ်င္းႀကီးနဲ႔ ေခ်ာ့သိပ္တာဗ်။ အဲဒီေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ့္နားရည္က ဝေနတာေပါ့။ ေစာေစာကေျပာတဲ့ ၿမိဳင္ထဆိုေတာ့လည္း ဆိုၾကည့္တဲ့အခါ ျဖစ္သြားၿပီး တစ္ေခါက္တည္းနဲ႔ ဝင္သြားတာေပါ့ဗ်ာ။ အံ့ၾသစရာ ေကာင္းတာေပါ့။ ဒီ ဂီတပညာရွင္ႀကီးေတြ ဦးကိုကိုတို႔ေရွ႕မွာ တစ္ခါတည္းနဲ႔ ဝင္သြားတဲ့အခါ ခ်ီးက်ဴးၾကတာေပါ့ဗ်ာ။

အဲဒီမွာ ေစာေစာကေျပာတဲ့ ေစာင္းေကာက္ႀကီးတီးေနတဲ့ အဘိုးႀကီး မွန္ခန္းထဲကလည္း ထြက္လာေရာ၊ အဲ စကားမစပ္ေျပာရဦးမယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ တြဲဖက္သီဆိုတာက အလြန္ဝါရင့္တဲ့ ေအဝမ္းတင္တင္လွဆိုတဲ့ အစ္မႀကီးဗ်။ ကၽြန္ေတာ္ ကံေကာင္းခ်က္ကေတာ့ ဂီတလုလင္ဦးကိုကိုတို႔၊ ေအဝမ္းတင္တင္လွတို႔နဲ႔ တြဲအလုပ္လုပ္ရတယ္။ ၿပီးေတာ့ စတူဒီယိုမွန္ခန္းထဲ ထြက္လာေရာ ေစာင္းေကာက္တီးတဲ့ အဘိုးႀကီးက -

"ေဟ့ေကာင္ေလး လာစမ္းပါဦးကြ"

ဆိုၿပီး ခပ္ေငါက္ေငါက္ကေလး ေခၚတယ္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ေရွ႕မွာ ယို႔ယို႔ကေလး သြားရပ္တယ္။ အက်ႌေတြလည္း ေပေပေရေရနဲ႔ေပါ့။

"မင္းခုနက မွန္ခန္းထဲသီခ်င္းဆိုေနရင္း ဖင္တပုတ္ပုတ္လုပ္ေနတာ၊ ဘာလုပ္တာတံုးကြ" တဲ့။

ကၽြန္ေတာ္က မေျဖရဲဘူး။ အမွန္ကေတာ့ဗ်ာ ဘာရယ္ မဟုတ္ဘူး။ သာမန္လူေတြလည္း သီခ်င္းဆိုရင္ ဖင္ပုတ္ေခါင္းပုတ္ လုပ္ၾကတာပါေလ။ စည္းလိုက္တယ္ ေခၚသလား ဘာလားေတာ့ မသိဘူး။ အဲဒီလိုပဲ ပုတ္တာေပ့ါဗ်ာ။ အဲဒီေတာ့ -

"ေနာက္ မွတ္ထားကြ၊ စည္းဝါးလိုက္ခ်င္ရင္ င့ါေျခေထာက္ကို ၾကည့္စမ္း" တဲ့။

သူက ခပ္ေငါက္ေငါက္ ေဟာက္တာဗ်။ အဲ... ေနာက္ေတာ့မွ သိရတယ္။ အဲဒီဝိုင္းကို ဦးေဆာင္တီးေနတဲ့ ေစာင္းေကာက္ဆရာႀကီးဟာ အလကၤာေက်ာ္စြာ ဆရာႀကီးေစာင္းဦးဘသန္းေပါ့ဗ်ာ။ ေဟာ ဘယ္ေလာက္ ကံေကာင္းသလဲဗ်ာ။ ဒုတိယဆိုရတဲ့ ၿမိဳင္ထမွာ အလကၤာေက်ာ္စြာ ဆရာႀကီးေစာင္းဦးဘသန္းနဲ႔ ေတြ႕ရတာဗ်ာ။ အဲဒီသီခ်င္းေလးက ဘာျဖစ္သလဲဆိုောတ့ ေစာေစာကေျပာတဲ့ အစ္ကိုႀကီးကိုမင္းေနာင္၊ ဦးေမာင္ေမာင္ႀကီး၊ ေဒၚတင္တင္ျမ၊ ေဒၚထားတို႔နဲ႔ တြဲၿပီး၊ ၾကားညႇပ္ၿပီး စံုတြဲေတးတစ္ပုဒ္အေနနဲ႔ ကက္ဆက္ထဲ ပါသြားတာ။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အသံ ကက္ဆက္ေပၚ ေရာက္ေရာ။

ေရာက္လည္းေရာက္ေရာ အဲဒီအခ်ိန္က ျမန္မာသံေတးထုတ္လုပ္ေရးမွာ ေခတ္စားေနတဲ့ ဟသၤာေတးသံသြင္းက ကၽြန္ေတာ့္ကို လက္စြဲျဖစ္သြားပါတယ္။ လက္စြဲျဖစ္သြားေပမယ့္ အဲဒီေတးသံသြင္းက တစ္ေယာက္တည္းေတာ့ မသံုးဘူးဗ်။ နာမည္ႀကီးတဲ့ အဆိုေတာ္ႀကီးေတြနဲ႔ တြဲၿပီး တစ္ပုဒ္တေလၾကားညႇပ္လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေခၚသံုးပါတယ္။ အဲဒီလိုကေန ကၽြန္ေတာ့္အသံေလးလည္း နည္းနည္းပါးပါး လူေတြနားယဥ္လာေရာ၊ ေဟာ ဟသၤာေတးသံသြင္းက ကၽြန္ေတာ့္ကို တစ္ကိုယ္ေတာ္ထုတ္မယ္ျဖစ္ပါေလေရာဗ်ာ။

ျဖစ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီအခ်ိန္မွာ အေရးဆိုပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ျမန္မာသံေခတ္ေဟာင္း စသျဖင့္လည္းလုပ္ပါ။ အခုဆိုရင္ ေခတ္ေပၚဂႏၲဝင္ ေခၚတာေပါ့ေနာ္။ ေခတ္ေပၚဆန္ဆန္ ျမန္မာသံေလးလည္း လုပ္ေပးပါ ဆိုေတာ့ သူတို႔ကလည္း ခြင့္ျပဳပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ပထမဦးဆံုး ကက္ဆက္ေခြ 'ပန္းေတြနဲ႔ေဝ' ဆိုတာ ျဖစ္ေပၚလာတာပါပဲ။ အဲဒီ အေခြကိုေတာ့ စႏၵရားတင္ဝင္းလႈိင္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ကံေကာင္းပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က စႏၵရားဦးခ်စ္ေဆြ၊ ဦးလွထြတ္၊ ေအဝမ္းဦးစိုးျမင့္တို႔၊ စႏၵရားဦးေငြစိုးတို႔ စသျဖင့္ တြဲခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ ဒီဆရာေတြက ျမန္မာသံသမားေတြျဖစ္လို႔မို႔ ကၽြန္ေတာ္ ျမန္မာသံလမ္းေၾကာင္းမွာ ေလွ်ာက္ဖို႔ ကံတရားက ဖန္တီးေပးတာပါ။

အဲဒီေတာ့ ေျပာခ်င္တာက ကၽြန္ေတာ္ဟာ ျမန္မာသံေလာကကို ကံတရားနဲ႔ အလိုလိုေရာက္လာတာျဖစ္သလို ကၽြန္ေတာ္ဟာ အလိုလိုေနရင္းကပဲ ျမန္မာသံကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးသူတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာခဲ့ရတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ျမန္မာမွ ျမန္မာဆိုၿပီးေတာ့ မ်ိဳးခ်စ္မ်က္ကန္းတစ္ေယာက္ မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။ အဲသလိုေျပာတဲ့အတြက္ေၾကာင့္လည္း ႐ိုးရာယဥ္ေက်းမႈကို အစဥ္တစိုက္လုပ္ေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြကို ေစာ္ကားတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေခတ္ေရစီးေၾကာင္းအေလ်ာက္ ျမန္မာသံကို ကမာၻက အသိအမွတ္ျပဳေအာင္ လုပ္သင့္တယ္ဆိုတဲ့ အယူအဆကို လက္ခံတဲ့အေၾကာင္း ေျပာခ်င္တာပါ။

ဒီဟာေတြကို ေရွ႕ေလွ်ာက္ေျပာရင္းနဲ႔လည္း ပညာရပ္ဆိုင္ရာကိစၥေတြကို ယွဥ္တြဲ ေျပာျပသြားမွာပါ။ ဆိုၾကပါစို႔ဗ်ာ၊ ျဖစ္ခ်င္းျဖစ္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေခတ္မီ၊ ေခတ္ေပၚလိုင္းဘက္ကို ေရာက္သင့္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ ဥပမာေလးတစ္ခု ေျပာျပပါမယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ ဥပမာေလးတစ္ခု ေျပာျပပါမယ္။ ကၽြန္ေတာ္ငယ္စဥ္က တက္ခဲ့ရတဲ့ေက်ာင္း၊ ပညာဆည္းပူးရတဲ့ေက်ာင္းဟာ စိန္႔ေပါလ္ေက်ာင္း ခရစ္ယာန္မစ္ရွင္ေက်ာင္းမွာပါ။ အရင္တုန္းက ပုဂၢလိကေက်ာင္းပါ။ အဲဒီေက်ာင္းတက္ရင္ ဘိုနာမည္မွည့္ရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ မမွည့္ခဲ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အေဖက ဝဏၰ၊ ဗလ စတဲ့ျမန္မာနာမည္ေတြပဲ မွည့္ေပးခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီေက်ာင္းမွာက သူငယ္တန္းကစၿပီး အထက္တန္းအထိ ေကာင္းကင္ဘံုက ဘုရားသခင္ကို ခ်ီးက်ဴးတဲ့ ဓမၼေတးေတြကို မိုးလင္းကစၿပီး ဆိုၾကရပါတယ္။ ညေနေက်ာင္းဆင္း ဆိုရတယ္။ အဂၤလိပ္လို ပီပီသသ ဆိုရပါတယ္။ အဲဒီအျပင္ကို ဂီတသင္တန္းအခ်ိန္ဆိုၿပီးေတာ့ သီးသန္႔ရွိပါတယ္။ အဲဒီမွာလည္း ခရစ္ယာန္ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတြက စႏၵယားတီးၿပီး ‘ဒို ေရ မီ ဖာ ဆို လာ တီ ဒို’ စတဲ့ အေျခခံကစၿပီး အေနာက္တိုင္း ေတးဂီတကို သင္ယူရတယ္၊ ဆိုရပါတယ္။

ေဟာ၊ အဲသေလာက္ အေနာက္တိုင္းေတးဂီတကို အေျခခံကစၿပီး သင္ယူရတဲ့ေက်ာင္းမွာ ကၽြန္ေတာ့္လို အသံအေျခခံေကာင္းတဲ့ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ဟာ ျဖစ္ခ်င္းျဖစ္ရင္ အေနာက္တိုင္းၾသဇာလႊမ္းမိုးတဲ့ ေခတ္ေပၚ၊ ေခတ္မီ ေတးသံရွင္တစ္ေယာက္ပဲ မျဖစ္သင့္ဘူးလားခင္ဗ်ာ။ ဒီ့အျပင္ကို အံ့ၾသစရာေကာင္းတာက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ တစ္တန္းတည္း၊ တစ္ခန္းတည္း၊ တစ္ခံုေက်ာ္ေလာက္မွာ ထိုင္တဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြက ဘယ္သူေတြလဲဆိုေတာ့ ဒီကေန႔ စတီရီယိုဖခင္ႀကီးေတြ၊ ဦးေလးေတြလို႔ ေျပာလို႔ရတဲ့ ပေလးဘြိဳင္သန္းႏိုင္၊ တကၠသိုလ္ေအးေမာင္တို႔။ အဲ သူတို႔က တစ္ခန္းတည္း၊ အတန္းေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းေတြဗ်။

ငယ္ငယ္တုန္းက သူတို႔ေက်ာင္းနာမည္ေတြက ကိုသန္းႏိုင္က ဟားဘတ္ဘျဖဴ၊ ကိုေအးေမာင္က ရယ္ဂ်ီဘဦးတဲ့။ သူတို႔က အဲဒီတုန္းကတည္းက ေက်ာင္းကို ဂစ္တာခိုးယူလာၿပီးေတာ့ အတန္းထဲမွာ တီးၾကဆိုၾကတယ္ဗ်ာ။ သူတို႔က အဲဒီတုန္းကတည္းက ဂီတကို ဝါသနာပါတာ။ ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီတုန္းက ေဘာလံုးဝါသနာပါတာ။ ဆိုေတာ့ကာ အသိုက္အဝန္း ပတ္ဝန္းက်င္ကလည္း အေနာက္တိုင္း ဘိုသံလႊမ္းမိုးတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္၊ ျဖစ္ခ်င္းျဖစ္ရင္ အဲဒီဘက္မွာ ျဖစ္ရမွာေပါ့။

ဒါေပမယ့္ ကံတရားက ကၽြန္ေတာ့္ကို ဒီဘက္ပို႔လိုက္တာ၊ ျမန္မာသံသမား ျဖစ္သြားတာ။ တခ်ိဳ႕က ေျပာၾကတယ္၊ ျမန္မာသံေတြ က်ဆံုးသြားၿပီတဲ့၊ ကၽြန္ေတာ္ အားမငယ္ပါဘူး။ အားငယ္စရာလည္း အေၾကာင္းမရွိပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ဆက္ေျပာျပမယ့္အထဲမွာ ျမန္မာသံဟာ အားငယ္စရာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာကို ေျပာမွာမို႔လို႔ပါ။ ခ်က္က်လက္က် ယုတၱိတန္တန္ ေျပာျပမွာပါ။ ေယဘုယ်ေျပာရရင္ေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္၊ ျမန္မာသံဟာ က်ဆံုးေနတာပါလို႔ ေျပာလို႔ရပါတယ္။ ဒါက ဒီေန႔မီဒီယာေခၚတဲ့ ဂ်ာနယ္၊ ႐ုပ္ရွင္၊ တီဗီြ စတဲ့ ပိတ္ကားေတြ၊ မွန္သားျပင္ေတြအေပၚၾကည့္ၿပီး ဆံုးျဖတ္ၾကတာပါ။

တကယ္တမ္း ေတာေတာင္ေက်းလက္ေတာရြာ ေရာက္တဲ့အခါက်ရင္ေတာ့ ျမန္မာသံအခိုင္အမာရွိေသးတယ္ဆိုတာကို ေတြ႕ၾကရမွာပါ။ ဒါကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္တိတိက်က် ကိုယ္ေတြ႕နဲ႔ယွဥ္ၿပီးေတာ့ အခ်က္အလက္ေတြနဲ႔ ေျပာျပမွာပါ။ ဥပမာတစ္ခုေပါ့ေလ၊ ကၽြန္ေတာ္ စကားမစပ္ေျပာပါရေစ။ ဆိုပါစို႔၊ ျမန္မာသံဆိုတာ အင္မတန္က်ယ္ျပန္႔ပါတယ္။ ဟိုး… သီခ်င္းႀကီး နတ္ခ်င္းကေနစၿပီးေတာ့ ဒီေန႔ ကိုသန္းလႈိင္၊ ေဒၚတင္တင္ျမ၊ စႏၵရားခ်စ္ေဆြ စသျဖင့္၊ ဦးမင္းေနာင္၊ အဲဒီအလယ္ ခု ရာဇာဝင္းတင့္၊ စိုးစႏၵာထြန္း၊ အႏိုင္ စသျဖင့္ က်ယ္ျပန္႔ပါတယ္။

ဟိုးေခတ္ေဟာင္းကတည္းက ဒီကေန႔ ေနာက္ေပၚ ျမန္မာသံေတြအထိ ေျပာၾကေၾကးဆိုရင္ အင္မတန္ က်ယ္ျပန္႔ပါတယ္။ အဲဒီအထဲက တစ္ခုပဲ ယူေျပာၾကပါစို႔၊ သႀကၤန္သီခ်င္းေပါ့ေလ။ သႀကၤန္က်ရင္ သႀကၤန္သီခ်င္းဟာ ေသခ်ာေပါက္ ပါကိုပါလာရမယ္။ ျမနႏၵာတို႔၊ တူးပို႔တူးပို႔တို႔၊ ျမဴေမွာင္ေဝကင္း၊ ေရကင္းသံ စသျဖင့္ မဆိုမျဖစ္ပါ။

ဒါကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ေတြ႕ အမ်ားႀကီးမို႔ ေျပာရဲတာပါ။ ဥပမာတစ္ခု ကၽြန္ေတာ္ေျပာျပပါမယ္။ ဟိုး ဘုိးစဥ္ေဘာင္ဆက္ကေန ဒီကေန႔ထိ မဂၤလာေဆာင္တဲ့အခါက်ရင္ မဂၤလာပြဲမွာ ‘ေအာင္ေဇယ်တု ေငြခ႐ုငယ္ သခၤါ’၊ ၿပီးေတာ့ ‘အခါေတာ္’ ဒီကေနလြဲၿပီးေတာ့ တျခားအစားထိုးလို႔ မရပါဘူး။ ဒါဟာ အလြန္တိက်တဲ့ သက္ေသသကၠာယပါ။

သႀကၤန္ခ်ိန္ဆိုလည္း ဒီအတိုင္းပါပဲ။ တျခားသီခ်င္းေတြနဲ႔ အစားထိုးမရတဲ့ သႀကၤန္သီခ်င္းေတြဟာ သက္ေသေတြပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ မႏၲေလးသႀကၤန္မွာ ၁၄ ႏွစ္တိတိ ေငြငန္းနဲ႔တြဲၿပီး သီခ်င္းေတြဆိုခဲ့ပါတယ္။ မႏၲေလးသႀကၤန္နဲ႔ ၿမိဳ႕မေငြငန္းနဲ႔ကလည္း ခြဲမရပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ၿမိဳ႕မေငြငန္းနဲ႔ မႏၲေလးဗဟိုမ႑ပ္မွာ ေရွ႕ဆံုးက အဖြင့္သီခ်င္းဆိုခဲ့ရပါတယ္။ ဆိုတဲ့အခါတိုင္း ‘ျမဴေမွာင္ေဝကင္း’ နဲ႔ ဖြင့္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ျမနႏၵာနဲ႔ မဖြင့္ပါဘူး။ ႐ိုးေနလို႔ပါ၊ ျမဴေမွာင္ေဝကင္းက ျမနႏၵာေလာက္ မသြက္ေပမယ့္လည္း ေလးေလးေအးေအးနဲ႔ ရင္ထဲႏွလံုးသားထဲထိ ေရကင္းသံ တဂ်ိမ္းဂ်ိမ္းနဲ႔ ဝင္တိုးတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ က်က္သေရအလြန္ရွိတယ္။ ၾကက္သီေမြးညင္း ထရတယ္။ ကလို႔လည္း ၿငိမ့္ေညာင္းတယ္လို႔ ထင္လို႔ပါ။

အဲဒီ ကၽြန္ေတာ့္အေတြ႕အႀကံဳအရလည္း ေငြငန္းေပၚကေန မ်က္စိတစ္ဆံုးျမင္ေနရတဲ့ ေဖြးေဖြးလႈပ္ေနတဲ့ ပရိသတ္ႀကီးရဲ႕ ၿငိမ့္ၿငိမ့္ေညာင္းေညာင္းအကဟာ ျမင္ရတာ အလြန္စိတ္ခ်မ္းသာစရာေကာင္းပါတယ္။ ၁၄ ႏွစ္ ဆက္တိုက္ ေဖ်ာ္ေျဖခဲ့တာ ကၽြန္ေတာ္။

 ကၽြန္ေတာ့္လိုပဲ မွတ္တိုင္ထူခဲ့သူက ဘယ္သူလဲဆိုေတာ့ အရွိန္အဝါအလြန္ႀကီးတဲ့၊ ကၽြန္ေတာ့္ထက္လည္း အလြန္ ေခ်ာေမာၿပီးေတာ့ ကိုယ္ေရာင္ကိုယ္ဝါ အလြန္ေတာက္ပတဲ့ ႐ုပ္ရွင္မင္းသားႀကီး ဝင္းဦးပါ။ သူက ၁၀ ႏွစ္လံုးလံုး ေငြငန္းနဲ႔အတူ မႏၲေလးသႀကၤန္မွာ ေဖ်ာ္ေျဖခဲ့တာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ သိရသေလာက္ အဲဒီ ၁၀ ႏွစ္ေနာက္ပိုင္းမွာ မင္းသားႀကီး ဝင္းဦးလည္း ေငြငန္းနဲ႔ ခြာၿပီးေတာ့ မႏၲေလးသႀကၤန္ကို မေရာက္ေတာ့ဘူးလို႔ ၾကားပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ကံတရားပဲဗ်၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ပညာရွင္လို႔လည္း မသတ္မွတ္ပါဘူး။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သိပ္ႏွိမ္ခ်တာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က ပါရမီရွင္လို႔ ေျပာလုိ႔ရပါတယ္။ ပါရမီရွင္ဆိုလို႔ ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ ပါရမီ ၁၀ ပါးကို အမွီျပဳၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ကုိယ္ကိုယ္ စန္းတင္တယ္လို႔လည္း မထင္ၾကေစလိုပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္တဲ့ ပါရမီဆိုတာကေလ၊ ကၽြန္ေတာ့္အေမေျပာသလိုေပါ့ေလ၊ သားကတဲ့ ၿပီးခဲ့တဲ့ ဘဝဘဝက သူေတာ္ေကာင္းေတြကို ေၾကးစည္၊ ေခါင္းေလာင္း လွဴဖူးလို႔လား မသိပါဘူးကြယ္၊ ဒီဘဝမွာ အသံေကာင္းတာလို႔ ေျပာသလိုပါပဲ။ အဲသလိုျဖစ္ရင္လည္း ျဖစ္ႏိုင္ေကာင္းရဲ႕၊ ဒါ့အျပင္ ငယ္ငယ္တုန္းက ဒီလိုပဲ အသံနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ဒါနေလးေတြ ျပဳဖူးလို႔ေသာ္လည္းေကာင္း အရြယ္ေရာက္လာတဲ့အခါ နားေထာင္ခဲ့ရတဲ့ သီခ်င္းေတြေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏိုင္ေကာင္းရဲ႕။ ဒီသေဘာေတြေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ အသံနဲ႔လုပ္စားလို႔ရခဲ့တာလို႔ သတ္မွတ္ပါတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ပါရမီရွင္လို႔ပဲ သတ္မွတ္ပါတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဂုဏ္ယူတာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ႏွိမ္ခ်တာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။

ကၽြန္ေတာ့္ဘဝမွာ ျမန္မာအသံ အဆိုေတာ္ျဖစ္တာလည္း မေတာ္တဆ ခရီးသြား ဟန္လႊဲျဖစ္ခဲ့တာ၊ ကက္ဆက္အဆိုေတာ္ ျဖစ္ေတာ့လည္း ထြက္ျဖစ္တာလည္း ဒီလိုပဲ ႀကံဳရင္းဆံုရင္း ျဖစ္သြားတာ။ ႐ုပ္ရွင္မင္းသားျဖစ္တာလည္း မေတာ္တဆ ျဖစ္ခဲ့တာပါ။ ႐ုပ္ရွင္အေၾကာင္းေရာက္ရင္ ႐ုပ္ရွင္မင္းသား ျဖစ္ခဲ့ပံုေလးေတြ ေျပာပါဦးမယ္။ ဒါဟာလည္း ခ်ိဳးႏွိမ္ၿပီးေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေလာကမွာ ဒီလိုပဲ တိုက္ဆိုင္မႈေတြ ရွိတတ္တယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္း ေျပာတာပါ။ အဲဒီေတာ့ မႏၲေလးသႀကၤန္နဲ႔ တိုက္ဆိုင္တာလည္း ဒီလိုပဲ မေတာ္တဆပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္က မႏၲေလးကို ႐ုပ္ရွင္ ႐ိုက္ရေအာင္ သြားခဲ့တာပါ။

႐ုပ္ရွင္႐ိုက္ေတာ့ သႀကၤန္နားနီးရက္၊ ႐ုပ္ရွင္႐ိုက္ၿပီးေတာ့ နားတဲ့အခ်ိန္မွာ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ မႏၲေလးၿမိဳ႕မအသင္းက ကၽြန္ေတာ့္အသံကို ႀကိဳက္လို႔ဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ သံေယာဇဥ္ျဖစ္တာ။ ျဖစ္ေတာ့ သႀကၤန္နားကပ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ သြားဆံုၾကတယ္။ စားရင္းေသာက္ရင္း စကားစျမည္ေျပာရင္း -

“ေအး ကိုသုေမာင္ေရ၊ ဗိုသုေရ… ေငြငန္းရပ္ေနတာၾကာၿပီ၊ ဒီႏွစ္ေတာ့ ျပန္ထြက္မယ္လို႔ စိတ္ကူးတယ္။ ခင္ဗ်ားႀကီး ဝင္ဆိုပါလားဗ်” တဲ့။

ကၽြန္ေတာ္ကလည္း -

“ေကာင္းသားပဲဗ်ာ”

ဆိုၿပီး လႊတ္ခနဲ ေျပာလိုက္တာ။ သေဘာကေတာ့ဗ်ာ၊ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ဝန္ခံရရင္ ခုခ်ိန္မွာေတာ့့ မရွက္ေတာ့ပါဘူး။ မူးမူး႐ူး႐ူးနဲ႔ စြတ္ေျပာလိုက္တာဗ်။ သူတို႔ကလည္း ေခါင္းညိတ္ၿပီးေတာ့ ေငြငန္းဆင္ထားတဲ့ မ႑ပ္ကားႀကီးနဲ႔ လာေခၚပါေလေရာဗ်ာ။

အဲဒီမယ္ ဘာရယ္မဟုတ္ဘဲနဲ႔ တက္ဆိုရင္းကေန ျမန္မာသံ ျမဴေမွာင္ေဝကင္းကို စြဲၿပီးေတာ့၊ မႏၲေလးသႀကၤန္ပရိသတ္ကိုစြဲၿပီး၊ အထူးသျဖင့္ကေတာ့ ကိုဝင္းဦးလက္ထက္က ေရႊေျခက်င္းႀကီးေတြ၊ ေရႊဆြဲႀကိဳးႀကီးေတြ၊ ေရႊလက္ေကာက္ႀကီးေတြ တဝင္းဝင္းနဲ႔၊ စံပယ္ပန္းေတြ၊ သဇင္ပန္းေတြ ေဝေနေအာင္ပန္တဲ့ အသက္ ၄၀ ေက်ာ္၊ ၅၀ အဘြားႀကီးေတြက ကၽြန္ေတာ္ဆိုေနတဲ့အခါမွာ ကိုဝင္းဦးကို စြဲသလိုမ်ိဳး ျမန္မာသံပီပီသသဆိုတဲ့ ‘ေမာင္သုေမာင္’ ဆိုတဲ့ ေကာင္ေလးကို ခ်စ္ႏိုးနားနဲ႔ ခ်စ္စႏိုးနဲ႔ ဒီေငြငန္းႀကီးကို ပတ္ပတ္ၿပီး ကၾကတာ။ အဲဒါကို အသည္းခိုက္ၿပီးေတာ့ ေနာက္ႏွစ္လည္း မႏၲေလးကိုသြား၊ ေနာက္ႏွစ္လည္း မႏၲေလးသႀကၤန္က်ရင္ မေနႏိုင္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ၁၄ ႏွစ္တိတိ တိုင္ခဲ့ရတာဗ်ာ။

အဲဒါ မႏၲေလးသႀကၤန္နဲ႔၊ သုေမာင္တို႔ ထပ္တူထပ္မွ် ခ်စ္ခဲ့ၾကတဲ့အေၾကာင္းပါ။ တစ္နည္းေျပာရရင္ သႀကၤန္ရယ္၊ ျမန္မာသံရယ္၊ ျမန္မာပရိသတ္ရယ္ ထပ္တူထပ္မွ် အံဝင္ခြင္က်သေဘာကို ေျပာခ်င္တာပါ။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ တစ္ခါတစ္ရံ ကိုရန္ေအာင္ေလး သြားတတ္တယ္လို႔လည္း ၾကားပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အသံနဲ႔ ထပ္တူထပ္မွ်လို႔ ေယဘုယ်အားျဖင့္ ပိရိသတ္က ဆံုးျဖတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္သားေလး ဖိုးေသာၾကာကလည္း အခုဆိုရင္ ေလးငါးႏွစ္ရွိပါၿပီ၊ မႏၲေလးသႀကၤန္နဲ႔တြဲတာ။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ဘယ္လိုေခၚမလဲဗ်ာ။ မႏၲေလးသႀကၤန္က ဒီမွာလို မဟုတ္ဘူးဗ်။ ေငြငန္းနဲ႔ လွည့္ၿပီဆိုရင္ ေလးငါးညကို ညေနငါးနာရီေလာက္ကေန ေနာက္ေန႔ ကိုးနာရီ ၁၀ နာရီေလာက္အထိ ေငြငန္းယာဥ္ႀကီးေပၚမွာ မတ္တပ္ရပ္ရတာ ဆိုေတာ့ကာ အသက္အရြယ္အရ မဟန္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အိပ္ေရးပ်က္လည္း မခံႏိုင္၊ အသံလည္း ကုန္လာ၊ ေမာလာဆိုေတာ့ သားကို တစ္လွည့္ အလွည့္ေပးရတာေပါ့ေလ။ ဒါလည္း ကိုယ့္သားကိုယ္ ေျမႇာက္ေပးတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အသံကတူေတာ့ အညာပရိသတ္၊ အထူးသျဖင့္ မႏၲေလးပရိသတ္ေပါ့။ ဒီသုေမာင္ႀကီးရဲ႕ အသံကို အစြဲအလမ္းႀကီးၾကတယ္။

ဝင္းဦးအသံကိုစြဲေတာ့ သုေမာင္ႀကီးကိုစြဲတယ္။ သန္းျမတ္စိုးကိုစြဲေတာ့ သုေမာင္ကိုစြဲတယ္။ ေဇာ္ဝမ္းကိုစြျေတာ့ သုေမာင္ကိုစြဲတယ္။ သုေမာင္ကို စြဲေတာ့ ရန္ေအာင္ကိုစြဲတယ္။ ရန္ေအာင္ကိုစြဲေတာ့ ဖိုးေသာၾကာကိုစြဲတယ္ စသျဖင့္ သံေယာဇဥ္ေလးေတြေၾကာင့္ ငယ္ဂုဏ္ေလးရွိတဲ့ ဖိုးေသာၾကာကို သူတို႔သံေယာဇဥ္ျဖစ္လာတဲ့အခါက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔က လက္တြဲေလး ျဖဳတ္ေပးလိုက္တာ။ ဒါပါပဲ။ ခုေတာ့လည္း ဖိုးေသာၾကာနဲ႔ မႏၲေလးေငြငန္းနဲ႔ တြဲမိသြားေတာ့ ဝမ္းသာတာေပါ့။ ကိုယ့္သားမို႔လို႔ ကိုယ္ေျပာတာဆိုရင္လည္း ခံရမွာေပါ့။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေစတနာအရင္းခံကေတာ့ ျမန္မာသံေလး လက္လႊဲခြင့္ရတာပါ။

အဲ… ေစာေစာကစကား ျပန္ဆက္ၾကပါစို႔၊ ျမန္မာသံနဲ႔ ျမန္မာသံပရိသတ္ကိစၥ။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာတဲ့ စကားမစပ္ကိစၥမွာ ျမန္မာသံကိစၥကို ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ပရိသတ္ႏွစ္မ်ိဳးႏွစ္စား တံု႔ျပန္ေဝဖန္အၾကံျပဳတဲ့ အေၾကာင္းအရာ ႏွစ္မ်ိဳးေပၚလာတယ္။ သေဘာေျပာရရင္ လူတန္းစားႏွစ္ရပ္ ေပၚလာတယ္။ တစ္မ်ိဳးက ပညာရွင္ ပညာတတ္လူတန္းစား၊ ေနာက္တစ္မ်ိဳးက သာမန္လူတန္းစား။ ဒီလို ႏွစ္မ်ိဳးႏွစ္စား ေတြ႕ရပါတယ္။ သုေမာင္ႀကီးက ေျပာလိုက္တဲ့အခါက်ေတာ့ ပညာတတ္နဲ႔ ပညာမဲ့ ခြဲတယ္လို႔ မထင္လိုက္ပါနဲ႔။ ကၽြန္ေတာ္ ဆက္ေျပာရင္းနဲ႔ နားရွင္းသြားမွာပါ။ ဘယ္လိုလဲဆိုေတာ့ လူ႔သဘာဝမွာ ဦးေႏွာက္နဲ႔ ခံစားတာရယ္၊ ႏွလံုးသားနဲ႔ ခံစားတာရယ္ဆိုၿပီး ႏွစ္မ်ိဳးႏွစ္စား ရွိပါတယ္။

တစ္ခါတစ္ရံ ဦးေႏွာက္အသံုးခ်တဲ့သူက ႏွလံုးသားနဲ႔ ခံစားတတ္ၿပီးေတာ့ တစ္ခါတစ္ရံမွာ ႏွလံုးသားနဲ႔ ခံစားတဲ့လူက ဦးေႏွာက္နဲ႔ အသံုးခ်တတ္တယ္ဆိုတဲ့ ကေျပာင္းကျပန္ လူ႔သဘာဝေလးကို ေျပာခ်င္လို႔။ သေဘာကေတာ့ ဦးေႏွာက္ သိပ္ၿငီးေငြ႕လာရင္ ႏွလံုးသားနဲ႔ လွည့္ခံစားတယ္၊ ႏွလံုးသား သိပ္ၿပီးေတာ့ ၿငီးေငြ႕လာရင္ ဦးေႏွာက္နဲ႔လွည့္ၿပီး ခံစားတယ္ဆိုတဲ့ သဘာဝတရားေလးကို ေျပာခ်င္တာပါ။ အဲဒါက ဘယ္မွာသြားေတြ႕ရသလဲ ဆိုရင္ ေစာေစာကေျပာတဲ့ ကၽြန္ေတာ့့္ရဲ႕ စကားမစပ္ ျမန္မာသံစီးရီးကို နားေထာင္တဲ့ပရိသတ္ရဲ႕ တံု႔ျပန္မႈ Respond အေပၚမွာ သြားေတြ႕ရတယ္။

ဒီစကားမစပ္စီးရီးေလးကို မႏၲေလးအက္ဖ္အမ္ကေန မၾကာမၾကာလႊင့္ေပးတဲ့အခါက်ေတာ့ ပရိသတ္မ်ားလာတာေတြ႕ရတယ္။ တယ္လီဖုန္း၊ စာ၊ လူကိုယ္တိုင္၊ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ၊ ၿမိဳ႕ထဲသြားရင္းလာရင္း အမွတ္တမဲ့ ဆံုၾကတဲ့အခါမွာ ဒီအေၾကာင္းေလးေတြကို ေျပာၾကဆိုၾကပါတယ္။ ေျပာတဲ့အထဲမွာ ေစာေစာကေျပာသလို ပညာရွင္၊ ပညာတတ္အပိုင္းပါသလို သာမန္လက္လုပ္လက္စား ပုဂၢိဳလ္မ်ားလည္း ပါၾကပါတယ္။

အဲဒီမယ္ ထူးဆန္းတာက သာမန္ လက္လုပ္လက္စားခံစားသူ သက္သက္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ သတ္မွတ္မိတဲ့ ပရိသတ္က ဘယ္လိုတံု႔ျပန္သလဲဆိုေတာ့ ‘ဟာ၊ ဆရာသုေမာင္ႀကီး ေျပာသြားတဲ့အထဲမွာ ဘယ္ေနရာေလးကျဖင့္ အႏုပညာက ဘယ္လို၊ ရသကျဖင့္ဘယ္လို၊ အသံေနအသံထားကျဖင့္ ဘယ္လို၊ ယဥ္ေက်းမႈပိုင္းဆိုင္ရာက ဘယ္လို’ ေဟာဗ်ာ၊ အဲသလို ပညာရပ္ဆိုင္ရာေတြကို သူတို႔က တံု႔ျပန္လာၾကသဗ်ာ။

ေဟာဗ်ာ ပညာရွင္၊ ပညာတတ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ တြက္ဆထားတဲ့ အႏုပညာရွင္ႀကီးေတြ၊ အတတ္ပညာရွင္ႀကီးေတြ၊ ဆိုပါစို႔ဗ်ာ တကၠသိုလ္က ပါေမာကၡႀကီးေတြ၊ ကထိကႀကီးေတြ၊ ဂီတပညာရွင္၊ အႏုပညာရွင္ႀကီးေတြဆီက တံု႔ျပန္မႈကက်ေတာ့ ဘာလဲ သိလားဗ်ာ။ ဥပမာဆိုပါစို႔ဗ်ာ။ တစ္ေလာက ပညာရွင္ႀကီးတစ္ေယာက္ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ဖုန္းဆက္တယ္။ ‘လယ္ေတာကအျပန္’ ဆုိတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ Original သီခ်င္းေလးကို ၾကားရတာတဲ့ ခံစားရလြန္းလို႔ မ်က္ရည္က်ၿပီး ငိုမိပါတယ္တဲ့ဗ်ား။ အဲဒါက ပညာရွင္ႀကီး။ ေဟာ… သူကက်ေတာ့ ပညာ စကားမေျပာဘဲ ငိုရပါတယ္တဲ့ဗ်ာ။ ေဟာ တစ္ေယာက္ကက်ေတာ့လည္း ဒီလိုပဲ ပညာရွင္ပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္အသံေလး အနိမ့္အျမင့္နဲ႔ ေျပာတာၾကားရေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္႐ုပ္ကို ျမင္မိပါတယ္တဲ့ဗ်ား။ ခံစားရပါတယ္တဲ့ဗ်ား။ ခံစားရပါသတဲ့။ ပညာစကား လံုးဝမပါဘူး။ ေဟာ… ပညာရွင္ ပညာတတ္က ႏွလံုးသားနဲ႔ ခံစားေနျပန္ေရာ။

ပရိသတ္ကို ကိုယ့္စိတ္ကူးအထင္နဲ႔ ရမ္းသန္းမွန္းဆလို႔ မရဘူးဆိုတဲ့သေဘာကို သြားေတြ႕တာ၊ စကားမစပ္ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာပါရေစဦး၊ အမွတ္တရေလးပါ။

ရခိုင္အေရး ေဆြးေႏြးအေျဖရွာ - ေက်ာ္ဝင္း

ေက်ာ္၀င္း

 


ယခုရက္ပိုင္း စာေရးသူ စာမေရးျဖစ္ပါ။ စာပင္ ဟုတ္ဟုတ္ျငားျငား မဖတ္ျဖစ္ပါ။ သို႔ေသာ္ တန္ပါသည္။ မိတ္ဆြမ်ား၏ ေက်းဇူးေၾကာင့္ ရခိုင္အေရး ေဆြးေႏြးအေျဖရွာၾကေသာ အလုပ္႐ုံေဆြးေႏြးပဲြႏွစ္ခုကို ဆက

္တုိက္ဆိုသလို တက္ခြင့္ရေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ ရန္ကုန္ႏွင့္ ေနျပည္ေတာ္တုိ႔တြင္ က်င္းပခဲ့ေသာ ေဆြးေႏြးပဲြမ်ားျဖစ္သည္။ အဆုိပါ ေဆြးေႏြးပဲြႏွစ္ခုတြင္ စာေရးသူ တင္ျပခြင့္ရခဲ့ေသာ ထင္ျမင္ခ်က္မ်ားကို စုစည္းၿပီး ယခုစာစုကို ေရးသားေဖာ္ျပလုိက္ ပါသည္။

၁။ ႏုိင္ငံတကာ အဆက္အစပ္ (International Context)

အားလုံးသိၾကသည့္အတုိင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔မ်က္စိေအာက္မွာပင္ ကမၻာႀကီးမွာ ၂၀ ရာစုကိုေက်ာ္ၿပီး ၂၁ ရာစုထဲသို႔ ခ်ဥ္းနင္း၀င္ေရာက္ခဲ့ၿပီး ျဖစ္ပါသည္။ ပညာရွင္အမ်ားက ကုန္လြန္သြားခဲ့ၿပီျဖစ္ေသာ ၂၀ ရာစုကို အေမရိကန္ရာစုဟူ၍လည္းေကာင္း၊ အိုင္ဒီအိုလိုဂ်ီရာစုဟူ၍လည္းေကာင္း ၀ိၿဂိဳဟ္ျပဳခဲ့ၾကသည္မ်ား ရွိသည္။ မနည္းလွေသာ သာဓကမ်ားကို ေထာက္ျပၿပီးသကာလ ယခုေရာက္ရွိေနေသာ ၂၁ ရာစုကိုလည္း အာရွရာစုဟူ၍လည္းေကာင္း “အမွတ္အသား သ႐ုပ္ရာစု” (Century of Identity)ဟူ၍လည္းေကာင္း သတ္မွတ္ဖြင့္ဆို ၾကသည္မ်ားကို ေတြ႕ေနရသည္။ ဤတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔တစ္ေတြမွာ ရာစုေခတ္ အလွည့္အေျပာင္း ကာလႀကီးကို မ်က္ေမွာက္ျပဳေနရပါလားဟု ဆင္ျခင္မိရပါေတာ့သည္။

(က)အၿပိဳင္အေရြ႕ (Parallel Shift)

ဆုိခဲ့ပါ အလွည့္အေျပာင္း ကာလႀကီးတြင္ အၿပိဳင္ျဖစ္ေပၚေနေသာ အေရြ႕ႏွစ္ရပ္၊ တစ္ၿပိဳင္နက္တည္း ထြက္ေပၚလာသည္။ ကမၻာ့စီးပြားေရး ခ်ိန္ခြင္လွ်ာ အေနာက္မွအေရွ႕သို႔ ေရြ႕လာျခင္းႏွင့္ အုိင္ဒီအိုလုိဂ်ီမွ အမွတ္အသားသ႐ုပ္သို႔ ေရြ႕လာျခင္းတုိ႔ျဖစ္သည္။

ပထမအေရြ႕ (အေနာက္မွအေရွ႕)ကို ေျခရာခံၾကည့္လုိကလွ်င္ အာရွေဒသ၏ အံ့မခန္းစီးပြားေရး (Asian Miracle, ၁၉၇၀ ႏွင့္ ၈၀ ျပည့္လြန္ႏွစ္မ်ား)၊ တ႐ုတ္ႏွင့္ အိႏိၵယတုိ႔ အင္အားႀကီးမားလာျခင္း (၁၉၉၀ ျပည့္လြန္ႏွစ္မ်ား)ႏွင့္ မၾကာေသးခင္ကမွ ႀကံဳလုိက္ရေသာ Great Recession ေခၚ ကမၻာလုံးခ်ီ ဘ႑ာေရးအက်ပ္ (၂၀၀၇/၀၈)တုိ႔ကို ေတြ႕ပါလိမ့္မည္။ ဒုတိယအေရြ႕ (အုိင္ဒီအုိလိုဂ်ီမွ အမွတ္အသားသ႐ုပ္)ကို ျပန္ၾကည့္လုိက္လွ်င္လည္း ဘာလင္တံတုိင္းၿပိဳက်ရာမွ ဂလိုဘယ္လုိက္ေဇးရွင္း အရွိန္ရလာျခင္း(၁၉၉၈)၊ ေဘာ္လကန္စစ္ပဲြမ်ားမွသည္ ေဘာ္လကန္ႏုိက္ေဇးရွင္းေခၚ အစိတ္စိတ္၊ အႁမႊာႁမႊာၿပိဳကဲြျခင္း(၁၉၉၀ ျပည့္လြန္ႏွစ္မ်ား)၊ နယူးေယာက္ ေမွ်ာ္စင္ညီေနာင္ ၿဖိဳခ်ခံရျခင္းႏွင့္ ကမၻာလုံးအတုိင္းအတာ အၾကမ္းဖက္၀ါဒ (၂၀၀၁)စသည္မ်ားကို ေျခရာခံမိပါလိမ့္မည္။

ယခင္ ၂၀ ရာစု တစ္နည္း စစ္ေအးေခတ္ကဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္တို႔တစ္ေတြမွာ “ငါတို႔ဘယ္သူလဲ” (Who are We?)ဆိုေသာ ေမးခြန္းကို ေမးစရာအေၾကာင္းမရွိ။ “ဘယ္ဘက္ကရပ္မလဲ” (Which Side We Stand?) ဆိုသည္ကိုသာ ဆုံးျဖတ္ဖို႔ရွိသည္။ သို႔တုိင္ ျပည္ေထာင္စုမ်ား ၿပိဳကဲြလာေသာ၊ နယ္နိမိတ္မ်ား မႈန္၀ါးလာေသာ မ်က္ေမွာက္ ဂလိုဘယ္လုိက္ေဇးရွင္း ေခတ္ႀကီးတြင္ကား ဤသို႔ မဟုတ္ေလေတာ့။ ငါတုိ႔ ဘယ္သူလဲဆုိေသာ ေမးခြန္းသည္ပင္ ႏုိင္ငံတုိင္း လူမႈအုပ္စုတုိင္းအတြက္ စိန္ေခၚခ်က္တစ္ခုလို ျဖစ္လာေသာ အမွတ္သားသ႐ုပ္ဆုိင္ရာ ပုစာႀကီးျဖစ္လာရေတာ့သည္။

(ခ)အၿပိဳင္ခ်ဥ္းကပ္မႈ (Parallel Approach)

ဆုိခဲ့ၿပီးသည့္အတုိင္း ရာစုသစ္အကူးအေျပာင္းတြင္ အၿပိဳင္အေရြ႕ႏွစ္ခု ေပၚထြက္လာရာ ခ်ဥ္းကပ္စဥ္းစားပုံတြင္လည္း မူကဲြႏွစ္ရပ္ ေပၚလာသည္။ “လူအေျချပဳ ခ်ဥ္းကပ္နည္း” (Humanbase Approach)ႏွင့္ “ႏုိင္ငံအေျချပဳ ခ်ဥ္းကပ္နည္း” (Nation-base Approach)တို႔ ျဖစ္သည္။

လူအေျချပဳခ်ဥ္းကပ္လာ၊ လူမ်ဳိး၊ အသားအေရာင္ ကိုးကြယ္သည့္ဘာသာ မည္သုိ႔ပင္ ကဲြျပားျခားနားပါေစ “လူသည္ လူပင္ျဖစ္သည္ဆုိေသာ ပရမတၱအျမင္ကို ဗဟိုျပဳစဥ္းစားသည္။ သို႔ႏွင့္အမွ် လူ႔ဂုဏ္သိကၡာ၊ လူ႔လုံၿခံဳေရး၊ လူ႔အခြင့္အေရးစေသာ အထုိင္မ်ားေပၚမွ ရပ္ခံသည္။ “ေလာကလုံး သေဘာေဆာင္သည့္ ႏႈန္းခံမ်ား” (Universal Norms)ေပၚ အေျခခံသည္ျဖစ္၍ “ေလာကလုံးအျမင္ (သို႔မဟုတ္) စံအေျချပဳအျမင္” (Universalist, Normative Perspective)ဟု ဆိုႏုိင္ပါလိမ့္မည္။

သို႔ႏွင့္တုိင္ တကယ့္လက္ေတြ႕တြင္ လူသည္ “အမ်ဳိးသားႏုိင္ငံမ်ား” (Nation States)အျဖစ္ စုစည္းေနထုိင္ၾကသည္ျဖစ္ရာ တုိင္းျပည္လူမ်ဳိးစေသာ ပညတ္မ်ားကို အကုန္အစင္ဖယ္ရွားလုိ႔ ရေသးသည္ေတာ့ မဟုတ္ပါေခ်။ သို႔အတြက္ “ႏုိင္ငံအေျချပဳ ခ်ဥ္းကပ္နည္း”ဆိုေသာ ဒုတိယပုံစံ သဘာ၀က်စြာ ေပၚထြက္လာရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ဤနည္းက အမ်ဳိးသားေရးဂုဏ္သိကၡာ၊ အမ်ဳိးသားလုံၿခံဳေရး၊ အမ်ဳိးသားအမွတ္အသားသ႐ုပ္ စသည္မ်ားအေပၚ ရပ္ခံသည္။ “တကယ့္အရိွ” (Reality)ကို အေျခခံသည္ျဖစ္၍ “လက္ေတြ႕အေျချပဳအျမင္” (Pragmatic Perspective)ဟု ဆိုႏုိင္ပါလိမ့္မည္။

အဆုိပါ ခ်ဥ္းကပ္ပုံႏွစ္ရပ္၏ အားၿပိဳင္မႈကို နယ္ပယ္အားလုံး နီးပါးေလာက္တြင္ ျမင္ေတြ႕ေနရရာ အထင္ရွားဆုံး ျဖစ္ဖြယ္ရွိသည္မွာ ကုလသမဂၢအဖဲြ႕ႀကီး ကိုယ္တုိင္ပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။

(ဂ) ၁၇ ႏွင့္ ၂၁ ရာစု (17th and 21st Century)

အမွန္စင္စစ္ ကုလသမဂၢ ပဋိညာဥ္စာတမ္းမ်ားမွာ ၁၆၄၈ ခုႏွစ္က ခ်ဳပ္ဆိုခဲ့ေသာ ၀က္စေဖးလီးယားစာခ်ဳပ္အေပၚ အေျခခံထားျခင္း ျဖစ္သည္။ ၀က္စေဖးလီးယားစာအုပ္မွာ ဥေရာပအမ်ဳိးသား ႏုိင္ငံမ်ားၾကား ႏွစ္ေပါင္းသုံးဆယ္ၾကာ စစ္မက္ယွဥ္ၿပိဳင္ တုိက္ခိုက္ၾကၿပီးေနာက္ စစ္ပန္းရာမွ ထြက္ေပၚလာေသာ ၾကားအေျဖပင္ျဖစ္သည္။ ထုိစဥ္ကာလ (၁၇ ရာစု)၏ တကၡႏုိလိုဂ်ီႏွင့္ ၎၏ လူမႈအက်ဳိးဆက္ကို စကားရပ္ႏွစ္ခုျဖင့္ ေဖာ္ျပႏုိင္သည္ဟု ဆိုပါသည္။ “သိပ္ေ၀း” (Far away) ဆိုသည္ႏွင့္ “ငါတို႔ဘာမွမသိ” (We Know Nothing)ဆုိေသာ စကားရပ္မ်ားျဖစ္သည္။ သို႔အတြက္ “မိမိသက္ဆုိင္ရာ တုိင္းျပည္ကို မိမိတုိ႔စိတ္ႀကိဳက္အုပ္ခ်ဳပ္”ဆုိေသာ အမ်ားညီအျမင္သို႔ ေရာက္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

သို႔ႏွင့္အမွ် ၀က္စေဖးလီးယားပံုစံ၏ အေျခခံယူနစ္မွာ “အမ်ဳိးသားႏုိင္ငံမ်ား” ျဖစ္လာသည္။ အေျခခံမူမ်ားမွာ “အခ်ဳပ္အျခာအာဏာ” (Sovereignty)၊ “ျပည္တြင္းေရးမစြက္ဖက္ေရး” (Non-intervention)ႏွင့္ “အင္အားခ်ိန္ခြင္လွ်ာအယူအဆ” (Balance of Power)တို႔ ျဖစ္လာသည္။ ဆိုရလွ်င္ ကုလသမဂၢ ပဋိညာဥ္စာတမ္းမွာ ဤမူမ်ားကို အေမြခံထားျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ သို႔ႏွင့္တုိင္ ယေန႔ ၂၁ ရာစု အင္တာနက္ေခတ္မွာ ျမင္းႏွင့္သတင္းပို႔ရေသာ ၂၁ ရာစုႏွင့္ ဘယ္လိုမွ မတူႏုိင္ေတာ့ၿပီ။ မ်က္ေမွာက္ေခတ္ တကၡႏိုလိုဂ်ီႏွင့္ လူမႈအက်ဳိးဆက္ကို ေဖာ္ျပေသာ စကားရပ္ႏွစ္ခုမွာ “ခ်က္ခ်င္း” (instant)ဆုိသည္ႏွင့္ “ငါတုိ႔အကုန္သိ” (We Know Everything) ျဖစ္လာသည္။

ဤအေျပာင္းအလဲက ၀က္စေဖးလီးယားမူမ်ားကို အေျခမွ ကုိင္လႈပ္လာသည္။ ဤအခ်က္ကို ေထာက္ျပၿပီး ၁၉၉၅၊ ကုလသမဂၢ ေရႊရတုႏွစ္တြင္ တစ္ႀကိမ္၊ ၂၀၀၀ ျပည့္ႏွစ္ ေထာင္စုသစ္ ထိပ္သီးေဆြးေႏြးပြဲတြင္ ေနာက္တစ္ႀကိမ္၊ ကုလသမဂၢ ပဋိညာဥ္စာတမ္းကို ျပန္စဥ္းစားၾကဖုိ႔ အဆုိျပဳသည္မ်ား ရွိလာသည္။ ႏုိင္ငံအေျချပဳ စဥ္းစားနည္းမွ လူ႔အေျချပဳ စဥ္းစားနည္းသို႔ ေျပာင္းလဲဖုိ႔ျဖစ္သည္။ သို႔တုိင္ေအာင္ အျပည့္အ၀ ေအာင္ျမင္ခဲ့သည္ေတာ့ မဟုတ္ပါ။ “လူလူခ်င္း စာနာေထာက္ထားမႈႏွင့္ယွဥ္ေသာ” (Humanitarian)ဆုိသည့္ ေရွ႕ဆက္ပါ အယူအဆမ်ားကိုမူ ျဖည့္စြက္ ထည့္သြင္းႏုိင္ခဲ့ပါသည္။ “လူလူခ်င္း စာနာေထာက္ထားမႈႏွင့္ယွဥ္ေသာ အကူအညီ”၊ “လူလူခ်င္း စာနာေထာက္ထားမႈႏွင့္ယွဥ္ေသာ စြက္ဖက္မႈ” စသျဖင့္ (ဤအခ်က္ကိုေတာ့ “ေနာက္ဆံုးအားထားရာ” Last Resort အျဖစ္သာ သေဘာယူခဲ့ၾကသည္။)

ဤတြင္ ေျပာလိုသည္မွာ ကုလသမဂၢအဖြဲ႕ႀကီး ကုိယ္တိုင္သည္ပင္ ဆုိခဲ့ပါ ခ်ဥ္းကပ္နည္းႏွစ္ရပ္ (လူ႔အေျချပဳႏွင့္ ႏုိင္ငံအေျချပဳ)ကို ခ်ိန္ခြင္လွ်ာမွ် စဥ္းစားရသည္ဆုိေသာ အခ်က္ျဖစ္ပါသည္။ ယေန႔ ရခုိင္အေရးတြင္လည္း ဤအတုိင္း စဥ္းစားၾကည့္ျမင္သင့္သည္ဟု သေဘာရပါသည္။ လူ႔အေျချပဳခ်ဥ္းကပ္နည္း တစ္ခုတည္းကို အားျပဳလြန္းလွ်င္ ႏုိင္ငံ၏ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာႏွင့္ အမွတ္အသားသ႐ုပ္ကို ထိခိုက္ႏုိင္စရာ ရွိသည္။ တစ္ၿပိဳင္နက္တည္းမွာပင္ ႏုိင္ငံအေျချပဳခ်ဥ္းကပ္နည္း သက္သက္ဆုိျပန္လွ်င္လည္း လူ႔အခြင့္အေရးဘက္မွ ေလ်ာ္ကန္သင့္ျမတ္မႈ ရွိမည္မဟုတ္ပါေခ်။

၂။ ျမန္မာႏုိင္ငံအဆက္အစပ္ (MYANMA CONTEXT)

ယေန႔ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ သိမ္ေမြ႕သည္ႏွင့္အမွ် ႐ႈပ္ေထြးေသာ၊ ခက္ခဲသည္ႏွင့္အမွ် နက္႐ိႈင္းေသာ စိန္ေခၚခ်က္ႏွစ္ရပ္ကို တစ္ၿပိဳင္နက္တည္း ရင္ဆုိင္ရလ်က္ရွိေနသည္။ “ႏုိင္ငံတည္ေဆာက္ေရး” (State Building)ႏွင့္ “အမ်ဳိးသားတည္ေဆာက္ေရး” (Nation Building)တုိ႔ ျဖစ္ပါသည္။ ဤသည္ပင္ ျမန္မာ့ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး ျဖစ္စဥ္၏ အခက္ခဲဆံုးအပုိင္း ျဖစ္ဖြယ္ရွိသည္။

(က) ႏုိင္ငံတည္ေဆာက္ေရး (State Building)

ႏုိင္ငံတည္ေဆာက္ေရး ဆုိသည္မွာ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းတစ္ရပ္တြင္ စုေပါင္းဘ၀ တတ္ႏုိင္သမွ် ျဖစ္ေပၚလာေစရန္ တရား၀င္ အင္စတီက်ဴးရွင္းမ်ား တည္ေဆာက္ရသည့္ ျဖစ္စဥ္ျဖစ္သည္။

အစဥ္အလာအရ ၿဗိတိသွ်ကိုလိုနီျဖစ္ခဲ့ဖူးေသာ ႏိုင္ငံမ်ားတြင္ ႏုိင္ငံတည္ေဆာက္ေရး အားေကာင္းေလ့ရွိသည္ဟု ဆုိၾကသည္မ်ား ရွိသည္။ သုိ႔ႏွင့္တုိင္ ၿဗိတိသွ်-အိႏိၵယအင္ပါယာ၏ ျပည္နယ္တစ္ခုအျဖစ္သာ ကာလတာရွည္ ရပ္တည္ခဲ့ေသာ ျမန္မာႏုိင္ငံအတြက္မူ အဆုိပါ အားေကာင္းခ်က္ကို အျပည့္အ၀ရခဲ့သည္ဟု ဆုိႏိုင္လိမ့္မည္ မဟုတ္ပါ။ မည္သုိ႔ပင္ရွိေစ လြတ္လပ္ေသာ ျမန္မာႏုိင္ငံအေနႏွင့္ ၿဗိတိသွ်ကိုလိုနီအေမြဟု ဆုိႏုိင္ေသာ ႏုိင္ငံတည္ေဆာက္ေရးဆုိင္ရာ အင္စတီက်ဴးရွင္းမ်ားႏွင့္ ဗ်ဴ႐ုိကေရစီကို အထုိက္အသင့္ လက္ခံရရွိခဲ့ပါသည္။ သို႔တေစ အဆုိပါ အင္စတီက်ဴးရွင္းမ်ားကို ဆက္လက္ ထိန္းသိမ္းႏုိင္စြမ္းႏွင့္ ဗ်ဴ႐ုိကေရစီကို ဆက္လက္ ျဖည့္ဆည္းေပးရမည့္ ပညာေရး အားနည္းမႈမ်ားေၾကာင့္ ျမန္မာႏုိင္ငံ တည္ေဆာက္ေရးမွာ တျဖည္းျဖည္း ပြန္းျပတ္၊ ျပတ္သလို ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ သည္လုိႏွင့္ ေနာက္ဆံုး ၁၉၆၂ ေနာက္ပုိင္းသို႔ ေရာက္ေသာအခါ ယိုယြင္း႐ံုမွ်မက ၿပိဳလဲသည္ထိ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။

ေျပာရလွ်င္ ျမန္မာႏုိင္ငံ တည္ေဆာက္ေရး စိန္ေခၚခ်က္မွာ ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ ေက်ာ္ ေ၀ဒနာခံစားေနခဲ့ရေသာ နာတာရွည္ လူမမာႀကီးလို ျဖစ္ေနပါေတာ့သည္။ ယေန႔ ျမန္မာေခါင္းေဆာင္မ်ားအေနႏွင့္ ႏုိင္ငံေရးအရ စိတ္အားထက္သန္မႈ အျပည့္ရွိၾကေသာ္လည္း လက္ေတြ႕ အေကာင္အထည္ေဖာ္ရမည့္ ပညာပုိင္းဆုိင္ရာ၊ စြမ္းေဆာင္ရည္ႏွင့္ အေတြ႕အႀကံဳပုိင္းတြင္မူ အႀကီးအက်ယ္ လစ္ဟာလ်က္ရွိေနသည္။ ဆုိရလွ်င္ ျမန္မာႏုိင္ငံ တည္ေဆာက္ေရးမွာ ယခုမွ တာထြက္ခါစ အလြန္ႏုနယ္ေသးေသာ အေနအထားဟု ဆုိရပါလိမ့္မယ္။

(ခ) အမ်ဳိးသားတည္ေဆာက္ေရး (Nation Building)

အမ်ဳိးသားတည္ေဆာက္ေရး ဆုိရာတြင္ မွ်ေ၀လက္ခံထားေသာ သမုိင္း၊ ယဥ္ေက်းမႈဓေလ့၊ တန္ဖုိး၊ ဘာသာစကားႏွင့္ အမွတ္အသားသ႐ုပ္တုိ႔ျဖင့္ စုစည္းပံုေဖာ္ၾကရသည့္ သေဘာျဖစ္သည္။ တစ္နည္းဆုိရလွ်င္ တုိင္းရင္းသားလူမ်ဳိးေပါင္းစံု ဥမကြဲသုိက္မပ်က္ စုစည္းေနထုိင္ၾကမည့္ ျပည္ေထာင္စုႀကီးအျဖစ္ တည္ေဆာက္ၾကရမည့္ ျဖစ္စဥ္ျဖစ္သည္။ ကံမေကာင္း အေၾကာင္းမလွစြာပင္ ဤတာ၀န္ကို ဒီမုိကရက္တစ္ နည္းလမ္းတက် မေျဖရွင္းႏုိင္ရာမွာ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ လြတ္လပ္ေရးႏွင့္အတူ ျပည္တြင္းစစ္ႀကီးႏွင့္ ရင္ဆုိင္ခဲ့ရသည္မွာ ယေန႔ထက္တုိင္ပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။ ျမန္မာ့ျပည္တြင္းစစ္ သက္တမ္းမွာ ႏွစ္ေပါင္း ၆၀ နီးပါးျဖစ္ရာ ကမၻာေပၚတြင္ အရွည္ၾကာဆံုး စစ္ပြဲတစ္ပြဲဟု ဆိုရပါလိမ့္မည္။

ယခုအခါ တုိင္းရင္းသားလူမ်ဳိး လက္နက္ကုိင္ ၁၁ ဖြဲ႕ႏွင့္ အပစ္အခတ္ ရပ္စဲႏုိင္ၿပီျဖစ္သည့္တုိင္ အေရးႀကီးေသာ “ကခ်င္လြတ္လပ္ေရးအဖြဲ႕” (KIO)ႏွင့္မူ စစ္ေရးပဋိပကၡမ်ား ဆက္လက္ျဖစ္ပြားေနဆဲ ရွိသည္။ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရး သေဘာတူညီခ်က္ ရၿပီးေသာ အဖြဲ႕မ်ားႏွင့္လည္း ႏုိင္ငံေရးအရ ဆက္လက္ညိႇႏိႈင္း ေဆြးေႏြးၾကရဦးမည္ျဖစ္ရာ အခ်ိန္မေရြး ေသနတ္သံ ျပန္ထြက္လာႏုိင္သည့္ အေနအထားဟု ဆုိရပါလိမ့္မည္။ ဆုိရလွ်င္ တည္ၿငိမ္ခုိင္မာေသာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရဖိ႔ုဆုိလွ်င္ ဆက္လက္လံုးပန္း အားထုတ္ၾကရဦးမည္ ျဖစ္ပါသည္။

သို႔အတြက္ ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ ႏုိင္ငံတည္ေဆာက္ေရးေရာ အမ်ဳိးသားတည္ေဆာက္ေရးသည္ပါ အလြန္အကဲဆတ္သည့္ အေနအထားတြင္ ရွိေနဆဲဟူ၍သာ ဆုိရလိမ့္မည္ ျဖစ္ပါသည္။

(ဂ) ရခုိင္အေရး (Sectarian Violence In Rakhine State)

ဤမွ် အေရးႀကီးသည့္ အေျခအေနမွာပင္ ႏုနယ္ေသးေသာ ျမန္မာ့ဒီမုိကေရစီေရးအတြက္ အလြန္ျပင္းထန္ေသာ ႐ိုက္ခ်က္တစ္ခုႏွင့္ ရင္ဆုိင္လိုက္ရသည္။ ရခုိင္ျပည္နယ္တြင္ ျဖစ္ပြားခဲ့ေသာ လူမႈအုပ္စု(ကြန္ျမဴနတီ)ႏွစ္ခုၾကား ဂုိဏ္းဂဏ အၾကမ္းဖက္မႈမ်ား ျဖစ္သည္။ အမွန္စင္စစ္ ဤကိစၥမွာ ေရွာင္တခင္ျဖစ္ေပၚလာသည္ေတာ့ မဟုတ္ပါ။ သမုိင္းႏွင့္ဆုိင္သလုိ ပထ၀ီႏုိင္ငံေရး အဆက္အစပ္မ်ားႏွင့္လည္း ပတ္သက္ႏုိင္ပါသည္။ သို႔ျဖစ္လင့္ကစား သမုိင္းဇာစ္ျမစ္မ်ားကို တူးေဖာ္ရသည္မွာ အျငင္းပြားဖြယ္ရာ မ်ားစြာရွိႏုိင္သည္ျဖစ္ရာ ယခုလို ေသြးပူေနခ်ိန္မ်ဳိးတြင္ သဟဇာတျဖစ္ေရးထက္ အာဃာတပြားစရာ ပိုမ်ားလိမ့္မည္ ထင္သည္။ ဤသို႔ဆုိသည္ႏွင့္ သမုိင္းကို ရာဇ၀င္ထဲမွာ ထားလိုက္ဖို႔ ဆိုလိုသည္ မဟုတ္ပါ။ ျပႆနာ၏ ဇာစ္ျမစ္မ်ားကို က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ေဖာ္ထုတ္ေဆြးေႏြး အေျဖရွာၾကရမည္သာ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔တေစ ယခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ မဟုတ္။ ျပန္လည္ေသြးေအးသည့္ အေျခအေနတြင္ တည္ၿငိမ္ေသာ စိတ္ႏွလံုးျဖင့္ ညိႇႏိႈင္းေဆြးေႏြးၾကသည္က ပို၍ေလ်ာ္ကန္ သင့္ျမတ္လိမ့္မည္ဟု သေဘာရပါသည္။

စာေရးသူအျမင္၊ ရခုိင္အေရးမွာ သမုိင္းဇာစ္ျမစ္သာမက ပထ၀ီႏုိင္ငံေရး ဆက္စပ္အေျခအေနမ်ားႏွင့္လည္း နက္နက္႐ိႈင္း႐ိႈင္း ပတ္သက္ေလမည္လား စဥ္းစားမိသည္။ အထူးသျဖင့္ “ထိစပ္နယ္ေျမ” (Border Land) ျပႆနာကို ထည့္သြင္းစဥ္းစားသင့္သည္ဟု ထင္သည္။

(ဃ) ထိစပ္နယ္ေျမ (Borderland)

“ထိစပ္နယ္ေျမ” ဆုိသည္မွာ သာမန္နယ္စပ္ေဒသ သက္သက္မွ်မဟုတ္ပါ။ အိမ္နီးခ်င္းႏုိင္ငံ ႏွစ္ခုၾကားတြင္ရွိၿပီး ပုိင္ဆုိင္မႈအႀကိမ္ႀကိမ္ အေျပာင္းအလဲရွိေသာ နယ္ေျမမ်ားျဖစ္သည္။ သုိ႔ႏွင့္အမွ် လူမ်ဳိးေရး၊ ဘာသာေရးႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈဓေလ့မ်ဳိးစံုတုိ႔ ေရာယွက္ေနတတ္သလို “အမ်ဳိးသားေရးသစၥာခံမႈ” (National Loyalty) အမ်ဳိးမ်ဳိးရွိေသာ လူမ်ားလည္း ရွိေနတတ္သည္။ ဆုိရလွ်င္ တင္းမာမႈမ်ဳိးစံု အခ်ိန္မေရြး ေပၚထြက္ႏုိင္သည့္ အေနအထားမ်ဳိး ျဖစ္ပါသည္။

“ႏုိင္ငံတစ္ႏုိင္ငံမွ တစ္ႏုိင္ငံသို႔ သမား႐ုိးက် ေရႊ႕ေျပာင္းေနထုိင္မႈ” (Coventional Immigration)ႏွင့္ ထိစပ္နယ္ေျမအတြင္း လူေရႊ႕ေျပာင္းေနထုိင္မႈမ်ားမွာ သေဘာသဘာ၀ခ်င္း တူၾကသည္ မဟုတ္ပါ။ သာမန္ ေရႊ႕ေျပာင္းေနထုိင္သူမ်ားမွာ အမိေျမကို အၿပီးတုိင္ေက်ာခုိင္းၿပီး နယ္ေျမသစ္တြင္ သဟဇာတျဖစ္ေအာင္ ေနၾကရသည့္သေဘာ ရွိသည္။ ျပႆနာမရွိ။ ထိစပ္နယ္ေျမအတြင္း အေျခခ် ေနထုိင္ၾကသူမ်ားမွာ အမိေျမႏွင့္ လံုး၀အဆက္ျပတ္သြားသည္ မဟုတ္။ အမိေျမႏွင့္ မူလအသုိင္းအ၀ုိင္းေဟာင္းကို ဆြဲဆန္႔လိုက္သည့္ သေဘာပင္ရွိသည္။ ထုိ႔ထက္ ႏုိင္ငံနယ္နိမိတ္မ်ားမွာ ႏုိင္ငံေရးကုိသာ ကုိယ္စားျပဳႏုိင္ၿပီး စီးပြားေရး၊ ယဥ္ေက်းမႈေရးတုိ႔ကို ကုိယ္စားျပဳႏုိင္သည္မဟုတ္။ သုိ႔ႏွင့္အမွ် သစၥာခံမႈမွာ ေထြျပားႏုိင္သလို အေျပာင္းအလဲလည္း မ်ားႏုိင္ေပသည္။

ျပင္သစ္ႏွင့္ ဂ်ာမနီၾကားရွိ အဲလဆက္ႏွင့္ ေလာ္ရိန္းေဒသ (ဒုတိယကမၻာစစ္ ျဖစ္ပြားေစသည့္ လတ္တေလာ အေၾကာင္းရင္းတစ္ခု)၊ အိႏိၵယႏွင့္ ပါကစၥတန္ၾကားရွိ ကက္ရွမီးယားေဒသ (ဤေနရာတြင္ ႏွစ္ႏုိင္ငံ နယ္စပ္စစ္ပြဲျဖစ္ခဲ့)၊ ဆားဘီးယားႏွင့္ အယ္လ္ေဘးနီးယားၾကားရွိ ကိုဆိုဗိုေဒသ (ကိုဆုိဗုိစစ္ပြဲ၏ စစ္တလင္း)တုိ႔မွာ ျပႆနာမ်ားစြာ တက္ခဲ့ဖူးေသာ ထိစပ္နယ္ေျမမ်ားျဖစ္သည္။ အလားတူ ယူေကႏွင့္ အုိင္ယာလန္ၾကားရွိ ေျမာက္ပုိင္းအုိင္ယာလန္၊ ယူအက္စ္မကၠဆီကို နယ္နိမိတ္ တစ္ေလွ်ာက္တုိ႔မွာလည္း အခ်ိန္မေရြးဆုိသလို မီးခုိးအူေနေသာ ထိစပ္နယ္ေျမမ်ားပင္ ျဖစ္သည္။ ရခုိင္ျပည္နယ္ရွိ ဘူးသီးေတာင္၊ ေမာင္ေတာေဒသမွာ ဆုိခဲ့ပါ ထိစပ္နယ္ေျမလကၡဏာမ်ား ရွိေနသည္ျဖစ္ရာ ျပႆနာ၏ ဇာစ္ျမစ္တစ္ခုအျဖစ္ ထည့္သြင္းစဥ္းစားဖုိ႔ လိုလိမ့္မည္ထင္ပါသည္။ အေက်ာ္ေဒးယ် အနာဂတိၱဆရာတစ္ဦးျဖစ္သူ ေဂ်ာ့ဖ႐ုိင္းမင္းက အဆုိပါ ထိစပ္နယ္ေျမမ်ားကို “ပထ၀ီႏုိင္ငံေရး အႏၲရာယ္လမ္းေၾကာင္းမ်ား” (Geopolitical Fault Lines)အျဖစ္ သတ္မွတ္သည္။

၃။ ဘာလုပ္ၾကမည္နည္း (What is to be done?)

ျပႆနာမွာ နက္႐ိႈင္းေထြျပားေသာ ဇာစ္ျမစ္မ်ဳိးစံု ရွိႏုိင္သည္ျဖစ္ရာ ေန႔ခ်င္းညခ်င္း အၿပီးသတ္ ေျဖရွင္းႏုိင္လိမ့္မည္ မဟုတ္ပါေခ်။ ဤသို႔တၿပီကား- ဘာလုပ္ၾကမည္နည္း။ ဤေနရာတြင္ က်မ္းျမတ္ကိုရာမ္၏ သင္ၾကားခ်က္အခ်ဳိ႕ကို အကိုးအကား ျပဳလိုပါသည္။

ယခုလို--

“မည္သူပင္ျဖစ္ေစ အျပစ္မဲ့သူကိုသတ္လွ်င္ လူသားတစ္ရပ္လံုးကို သတ္ျဖတ္ျခင္းမည္ေပ၏”။

“မည္သူပင္ျဖစ္ေစ လူတစ္ေယာက္ကို ကယ္တင္လွ်င္ လူသားတစ္ရပ္လံုးကို ကယ္တင္ရာမည္ေပ၏”။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အေနျဖင့္ က်မ္းျမတ္ကိုရာမ္၏ အထက္ပါ မိန္႔မွာခ်က္အတုိင္း ပံုသဏၭာန္မ်ဳိးစံု သတ္ျဖတ္မႈမ်ားကို ခ်က္ခ်င္းရပ္တန္႔ရပါလိမ့္မည္။ ပံုသဏၭာန္မ်ဳိးစံု ကယ္ဆယ္ေရး လုပ္ငန္းမ်ားကို တစ္ခဲနက္ ေဆာင္ရြက္ၾကရပါလိမ့္မည္။ အမုန္းမီးပြားမ်ားျဖင့္ ပူေလာင္တင္းမာေနၾကေသာ လူမႈအုပ္စုႏွစ္ခုကို ျပန္လည္ရင္ၾကားေစ့ ေပးရပါလိမ့္မည္။ အာဃာတအေနအထားကို သဟဇာတအေျခဆုိက္ေအာင္ ၀ုိင္း၀န္းႀကိဳးပမ္းၾကရပါလိမ့္မည္။ ဤသည္သာ ဘာသာတရားမ်ဳိးစံုက ေကာင္းခ်ီးေပးၾကမည့္ နတ္လူသာဓုေခၚေစမည့္ အျပဳအမူျဖစ္ပါသည္။

(က) ရင္ၾကားေစ့ေရးႏွင့္ သဟဇာတမွ်ေရး (Reconciliation and Harmony)

ကိုလံဘီယာ၊ ဆိုမာလီယာ နစ္ကာရာဂြါ၊ ေျမာက္အုိင္ယာလန္ စသည့္ေဒသမ်ား၏ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး တည္ေဆာက္မႈ လုပ္ငန္းမ်ားကို ဦးေဆာင္ခဲ့သည့္ ဂၽြန္ေပါလ္လီဒါအက္ခ်္၏ အလိုအရ ျပန္လည္ရင္ၾကားေစ့ေရး ဆုိသည္မွာ မွန္ကန္မႈႏွင့္စာနာမႈ၊ တရားမွ်တမႈႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈတုိ႔ေပါင္းစံုရာဟု ဆုိပါသည္။ (Reconciliation is the place where 'Truth' and 'Mercy', 'Justic' and 'peace', met.) ပံုႏွင့္ ယွဥ္တြဲစဥ္းစားဖုိ႔ျဖစ္သည္။

ဤသုိ႔ေသာ ျပန္လည္ရင္ၾကားေစ့ႏုိင္မည့္ အေျခအေနရၿပီဆိုလွ်င္ “လူမႈသဟဇာတမွ်ေရး” (social harmony)သို႔ အေသအခ်ာ ဦးတည္ႏုိင္ပါလိမ့္မည္။ ဤေနရာတြင္ လူသားထုအတြက္ ကံေကာင္းလွသည္မွာ အစၥလာမ္၊ ခရစ္ယာန္ႏွင့္ ဗုဒၶဘာသာ စေသာ ကမၻာ့ဘာသာတရားတုိင္းတြင္ လူမႈသဟဇာတမွ်ေရးသို႔ ဦးတည္ေစသည့္ “အျပဳသေဘာေဆာင္ေသာ မွ်ေ၀တန္ဖုိးမ်ား” (positive shared values) ရွိေနျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ဤသည္တုိ႔မွာ “ခႏီၲ” (tolerance)၊ “ေမတၱာ” (love/ kindness)၊ “က႐ုဏာ” (honesty)ႏွင့္ “အနာဂတ္မ်ဳိးဆက္မ်ားအတြက္ ေကာင္းရာေကာင္းေၾကာင္း” (welfare of future generation)တုိ႔ ျဖစ္ပါသည္။

ခႏီၲဆုိသည္မွာ ဆန္႔က်င္ဘက္ ရပ္ခံမႈမ်ားကို ခြင့္ျပဳႏုိင္ေလာက္ေသာ ရင့္က်က္မႈကို ဆုိလိုရင္းျဖစ္သည္။ ေမတၱာမွာ “အ႐ံႈးအႏုိင္ အေျဖထြက္ေစေသာ ဆက္ဆံေရး” (zero-sum)မဟုတ္။ “ႏွစ္ဖက္အႏုိင္ရေစမည့္ ဆက္ဆံေရး” (win-win)မ်ဳိးျဖစ္သည္။ က႐ုဏာဆုိသည္မွာ ဒုကၡေရာက္ေနသူမ်ားအေပၚ စာနာစိတ္ျဖင့္ ကူညီလိုမႈကို ဆုိလိုသည္။ ႐ုိးသားမႈကား လူမႈဆက္ဆံေရး အားလံုးအတြက္ အေျခခံအက်ဆံုး လိုအပ္ခ်က္ပင္။ အနာဂတ္ မ်ဳိးဆက္မ်ားအတြက္ ေကာင္းရာေကာင္းေၾကာင္းဆုိသည္မွာ ပညာေရးႏွင့္ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ဆုိင္ရာ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈႏွင့္ ကမၻာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ထိန္းသိမ္းကာကြယ္ဖုိ႔ျဖစ္သည္။ ဤသုိ႔ေသာ အျပဳသေဘာေဆာင္သည့္ မွ်ေ၀ဖန္ဖုိးမ်ားကိုသာ လက္ခံက်င့္သံုးႏုိင္ၿပီဆုိလွ်င္ မည္သို႔ေသာ ျပႆနာမ်ဳိးပင္ျဖစ္ေစ ထက္၀က္မက ေျဖရွင္းၿပီးသား ေရာက္ပါလိမ့္မည္။

(ခ) လတ္တေလာမွ ေရရွည္သို႔ (From currnet to long-term)

ရန္ကုန္ႏွင့္ ေနျပည္ေတာ္တြင္ က်င္းပေသာ အလုပ္႐ံုေဆြးေႏြးပြဲမ်ားအတြင္း ႏွစ္ဖက္လူမႈအုပ္စုမ်ား၏ စိတ္ခံစားမႈႏွင့္ စိုးရိမ္မကင္းျဖစ္ရမႈမ်ားကို အထုိက္အသင့္ ဆ၀ါးခြင့္ရခဲ့ရာ စာေရးသူအတြက္ေတာ့ “အျမတ္”ပင္ ျဖစ္သည္။ ရခုိင္တုိင္းရင္းသားမ်ားက မိမိတို႔၏ အမွတ္အသားသ႐ုပ္ႏွင့္ နယ္ေျမလံုၿခံဳေရးအတြက္ စိုးရိမ္မကင္း ျဖစ္ေနၾကဟန္ရွိသည္။ အလြန္သဘာ၀က်ေသာ စိုးရိမ္မႈဟု သေဘာရပါသည္။ “ႏုိင္ငံသားျဖစ္မႈ အခြင့္အေရး” (right to citizenship)ဆုိေသာ တစ္ဖက္အုပ္စုမွ မိတ္ေဆြမ်ား၏ ဆႏၵကိုလည္း ၾကားနာခြင့္ရခဲ့ပါသည္။

ဤကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္လွ်င္ တည္ဆဲဥပေဒ ျပ႒ာန္းခ်က္မ်ားႏွင့္အညီ ေရရွည္ေဆြးေႏြး အေျဖရွာၾကရမည္ ထင္ပါသည္။ ဤေနရာတြင္ ၁၉၈၂ ႏုိင္ငံသားျဖစ္မႈ ဥပေဒအေပၚ ေ၀ဖန္ၾကသည္မ်ားလည္း ရွိသည္။ တည္ဆဲဥပေဒတစ္ရပ္ကို ျပင္ဆင္ဖို႔ဆုိသည္မွာ ဒီမုိကရက္တစ္ လုပ္ထံုးလုပ္နည္းမ်ားႏွင့္အညီ လႊတ္ေတာ္လမ္းေၾကာင္းမွ သြားၾကရမည္ျဖစ္ရာ ကာလတစ္ခု အခ်ိန္ယူၾကရပါလိမ့္မည္။ “လူမ်ဳိးစုအခြင့္အေရး” (ethnic right)ဆုိလွ်င္ကား ပို၍အခ်ိန္ယူရဦးမည့္သေဘာ ရွိမည္ထင္သည္။ ဤျပႆနာမွာ ရခုိင္ျပည္နယ္အေရး သက္သက္မွ်မဟုတ္။ ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာႏုိင္ငံေတာ္တစ္ခုလံုး၏ “စုေပါင္းအမွတ္အသားသ႐ုပ္”ႏွင့္ တိုက္႐ိုက္ ဆက္စပ္ေနသည္ကုိ သတိခ်ပ္ၾကဖုိ႔ လိုပါလိမ့္မည္။

ပဋိပကၡသေဘာေဆာင္ေနေသာ လူမႈအုပ္စုႏွစ္ရပ္လံုး၏ ယခု ေလာေလာဆယ္ တူညီေသာဆႏၵသည္ကား လံုၿခံဳေရးႏွင့္ အသက္ဆက္ရွင္သန္ေရးဟု နားလည္ရပါသည္။ ဤသည္ပင္ ႏွစ္ဖက္လံုး၏ “ဘံုတူညီခ်က္” (common ground) ျဖစ္ေလရာ ဤေနရာမွ အစျပဳၾကရလိမ့္မည္ဟု သေဘာရပါသည္။ တူတာတြဲလုပ္ရင္း မတူညီမႈမ်ားကို ညိႇႏိႈင္းအေျဖရွာၾကျခင္းသည္ပင္ ဒီမုိကေရစီ၏ အလွတစ္ပါး မဟုတ္ပါေလာ။

နိဂံုး (Conclusion)

ယခုစာစုကို ဒီမုိကရက္တုိင္ေဇးရွင္းဆုိင္ရာ ကၽြမ္းက်င္သူအျဖစ္ ပညာေလာကမွ သိမွတ္လက္ခံထားေသာ ပညာရွင္တစ္ဦးျဖစ္သူ ေတာမတ္က႐ုိသာ၏ စကားျဖင့္ နိဂံုးခ်ဳပ္လိုပါသည္။ (ၾကားျဖတ္ေရြးေကာက္ပြဲမတုိင္မီ တစ္လအလိုေလာက္က က႐ိုသာကုိယ္တုိင္ ျမန္မာႏုိင္ငံသုိ႔ ေရာက္ခဲ့ဖူးသည္။) သူက စိန္ေခၚခ်က္မ်ားျဖင့္ ျပည့္လွ်မ္းေနေသာ ျမန္မာ့ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး ျဖစ္စဥ္ကို ထင္သာျမင္သာရွိေသာ ဥပမာျဖင့္ ယခုလို သံုးသပ္ေဖာ္ျပခဲ့သည္။

“သြားရမယ့္ခရီးက တစ္ဖက္တစ္ခ်က္မွာ ေခ်ာက္ကမ္းပါးႀကီးေတြရွိေနတဲ့၊ တံတားအုိ၊ တံတားက်ဥ္း။ ေမာင္းလာရတဲ့ကားက ခ်ံဳးခ်ဳံးက်ေနတဲ့ ကားအုိကားေဟာင္း၊ ဒီၾကားထဲ ကားေပၚပါလာတဲ့ ခရီးသည္ေတြက အခ်င္းခ်င္း ရန္ျဖစ္ေနၾကတာ...” စသျဖင့္။ ဤမွ် အေျခအေနဆုိးလွေသာ ခရီးကို ဤလိုယိုယြင္းေနေသာ ကားႀကီးျဖင့္ ဤသို႔ ရန္ျဖစ္ေနၾကေသာ ခရီးသည္မ်ား တင္ေဆာင္ေမာင္းႏွင္ေနရေသာ ဒ႐ုိင္ဘာထုိင္ခံုထက္မွ အစုိးရ၏ အခက္အခဲကို အလြယ္တကူပင္ မွန္းဆႏုိင္ပါလိမ့္မည္။ ေမာင္းႏွင္ေနေသာကားႀကီး အင္ဂ်င္ေကာင္းဖုိ႔၊ ေရွာ့ဘားျပင္ဖုိ႔ အထူးအေရးႀကီးသလုိ (ႏုိင္ငံတည္ေဆာက္ေရး) ေရွ႕ဆက္ရမည့္ ခရီးျဖစ္သည့္ တံတားအုိႀကီး လံုၿခံဳစိတ္ခ်ရဖုိ႔ (အမ်ဳိးသားတည္ေဆာက္ေရး)လည္း အထူးအေရးႀကီးသည္။ ဤလုပ္ငန္းတာ၀န္ႏွစ္ရပ္ကို ေအာင္ျမင္စြာ ထမ္းေဆာင္ဖုိ႔ဆုိလွ်င္ ကားေပၚတြင္ပါလာေသာ ခရီးသည္အားလံုး (ႏုိင္ငံသားျဖစ္ေစ၊ ႏုိင္ငံသားမဟုတ္သည္ျဖစ္ေစ တုိင္းရင္းသားျဖစ္ေစ၊ တုိင္းရင္းသားမဟုတ္သည္ျဖစ္ေစ) ရန္ျဖစ္ေနလု႔ိ မျဖစ္ပါ။ ညီၫြတ္သင့္ျမတ္ပါမွ ေရွ႕ခရီး အႏၲရာယ္ကင္းပါလိမ့္မည္။

ဤသို႔ေသာ အရပ္ရပ္အေျခအေနကို ေထာက္ခ်င့္ၿပီးသကာလ ျမန္မာ့ဒီမုိကေရစီေရးကို ဗူးေလးရာ ဖ႐ံုမဆင့္ေစဘဲ နားလည္မႈအျပည့္ျဖင့္ ၀ုိင္း၀န္းကူညီ အားျဖည့္ေပးၾကဖုိ႔ မိတ္ေဆြအားလံုး (အထူးသျဖင့္ ႏုိင္ငံတကာအသုိင္းအ၀ုိင္း)ကို ေမတၱာရပ္ခံ ပန္ၾကားအပ္ပါသည္။

စာၿပီးေန႔
၂၈၊ စက္တင္ဘာ၊ ၂၀၁၂http://7daynewsjournal.com/article/7794

ဆယ့္ႏွစ္ႀကိဳးဝတၳဳတိုမ်ား - ေနဝင္းျမင့္ (ေနာက္ဆံုးအပိုင္း)

 

ထဘီဖာ လိုပါေသးရဲ႕၊ တဘက္ဖာ လိုပါေသးရဲ႕၊ ဘီးနဲ႔မွန္ လိုပါေသးရဲ႕ …

(၁)

ရြာက သူႀကီးေဟာင္း ကိုတက္႐ိုးက ဖလံက်င္းသူ မျမသင္နဲ႔ မဂၤလာေဆာင္ေတာ့မယ္ ဆိုေတာ့ သက္ကယ္တန္းတစ္ရြာလံုးက ရယ္လိုက္ၾကတာ အုန္းအုန္းထလို႔။

တခ်ိဳ႕ကေတာ့လည္း မရယ္ႏိုင္ၾကဘူး။ ကိုယ့္ရြာက သူႀကီးေဟာင္းကို သိေပမယ့္ ဖလံက်င္းသူ မျမသင္ကို တခ်ိဳ႕က မျမင္ဖူးၾကဘူးကိုး။ သက္ကယ္တန္းနဲ႔ ဖလံက်င္း ဆိုတာ တစ္နယ္ေတာ့ တစ္နယ္တည္းပဲ၊ ဒါေပမဲ့ နည္းနည္းေတာ့ လွမ္းတယ္။ ေန႔ဝက္ခရီးေလာက္ သြားရတယ္။

မျမသင္က သက္ကယ္တန္းက ရီးေပါက္စတို႔နဲ႔ ေဆြရိပ္မ်ိဳးရိပ္ မကင္းေတာ့ သက္ကယ္ပ်စ္ခ်ိန္ဆိုရင္ သက္ကယ္ပ်စ္ဖို႔ တစ္ႏွစ္တစ္ေခါက္ ေရာက္လာတတ္တယ္။ အသားျဖဴျဖဴ၊ မ်က္ႏွာဝိုင္းကေလးနဲ႔။ ရွိလွမွ အသက္က နွစ္ဆယ္ေက်ာ္ရင္ တစ္ႏွစ္ ပဲ။ ရြာက သူႀကီးေဟာင္း ကိုတက္႐ိုးကေတာ့ အသက္ ခုနစ္ဆယ္ေက်ာ္လို႔ ရွစ္ဆယ္ သီသီေဝ့ေနၿပီ။ ကညာပ်ိဳနဲ႔ ဇရာအို ရယ္လို႔ေတာင္ မဟုတ္ပါဘူး၊ တခ်ိဳ႕က ေျမးအဘိုးတဲ့၊ တခ်ိဳ႕ကလည္း ႏွေျမာလို႔ တဲ့ စုတ္တသပ္သပ္နဲ႔၊ တခ်ိဳ႕ကလည္း ‘ဘဝအေၾကာင္းကိုး ေတာ္ရဲ႕’ တဲ့၊ တခ်ိဳ႕ေယာက္်ားေတြကေတာ့ ‘မိန္းကေလးႏွယ္ … ႀကိဳက္စရာရွားလို႔ကြာ။ ခ်ီး … ’ ဆိုတဲ့ အာခံတြင္းသံႀကီးနဲ႔။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ … ပဲ၊ ႏွမ္း ေလး ေပၚတာနဲ႔ မဂၤလာေဆာင္ေတာ့မယ္ ဆိုတာကေတာ့ ေသခ်ာေနၿပီ။ ရီးေပါက္စကပဲ ကမကထလုပ္ၿပီး မေကြးဘက္ တက္ လက္ဖက္ေလး ေဆးေလး ဝယ္လို႔၊ အိပ္ရာခမ္းနားေလး ဝယ္လို႔၊ မျမသင္ဖို႔ အဝတ္အစားေလးဘာေလး ဝယ္လို႔ … တစ္တိတစ္တိနဲ႔ လုပ္ေနၾကပတဲ့။ မျမသင္ဘက္က မိဘေဆြမ်ိဳးမ်ားကလည္း သက္ကယ္တန္းကိုလိုက္လာတာ ႏွစ္ခါေတာင္ရွိပတဲ့။

* * *

(၂)

သူႀကီးေဟာင္း ကိုတက္႐ိုးလို႔သာ ေျပာရတာ ဘႀကီးတက္႐ိုး၊ ဒါမွမဟုတ္ ဘိုးတက္႐ိုးေတာင္ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ေသွ်ာင္တစ္ေစာင္းကေလးနဲ႔ ပိတ္ျဖဴကေလး ကပိုက႐ို ရစ္ေခြပတ္ထားတတ္တာလည္း ရွိရဲ႕။ ၾကာဆံေခ်ာင္းေတြလို ဆံပင္ျဖဴျဖဴက်ားက်ားေတြက ပိတ္စေခါင္းေပါင္းပဝါၾကားက ထြက္ေနလိုက္တာ အမွ်င္မွ်င္ထလို႔။

သြား ဆိုတာကလည္း ဘယ္တုန္းကမွ တိုက္ခဲ့ပံုမရဘူး၊ နီညစ္ညစ္နဲ႔။ ကြမ္းသြားေခ်းေတြ တက္ေနလိုက္တာလည္း ရြံစရာႀကီး။

သည္ၾကားထဲ သြားေတြက က်ိဳးေနလိုက္ေသးတယ္။ စိုက္သြားေလး ကူထားလို႔ ပါးေခ်ာင္နားေခ်ာင္ေတာ့ သိပ္မက်လွေသးဘူး။ အသားကေတာ့ ေတာသူ ေတာင္သားပီပီ ညိဳတဲ့ဘက္ ေက်ာ္ၿပီး ေမွာင္တဲ့ဘက္ေရာက္ေနလို႔ သူနဲ႔ရာထူးတူတဲ့ သူႀကီးခ်င္းကေတာင္ ‘သက္ကယ္တန္းသူႀကီးက နခ်ီးပိုးထိုး’ တဲ့။

သူ သူႀကီးဘဝတုန္းကေတာ့ ဘာအေၾကာင္းလဲ။ သူႀကီးအာဏာ လက္တစ္ဆုပ္ေလာက္ေပမယ့္ ရြာမွာေတာ့ ဖိန္႔ဖိန္႔တုန္ထဲကပဲ။ ရြာဘုရားပြဲေတြမွာ သူမ်ားသူႀကီးေတြလို ႏွစ္လံုးျပဴးေတြဘာေတြ ကိုင္မေနပါဘူး။ ဝါးရင္းတုတ္ႀကီးႀကီး လက္တစ္ကိုင္ေလာက္ကို သူ႔အရပ္နဲ႔ တိုင္းျဖတ္ၿပီး ကိုင္ထား႐ံုပဲ။ သူ႔ေနာက္က ရာအိမ္မွဴးငမႈံကို ေခၚခဲ့ၿပီး ပြဲခင္းတစ္ခင္းလံုး လွည့္ေနေတာ့တာ။

သက္ကယ္တန္းသူႀကီး ကိုတက္႐ိုး ဆိုလို႔ကေတာ့ မူးတဲ့လူေတာင္ အမူးေျပေလာက္ေအာင္ ေၾကာက္တယ္။ မိုက္လို႔ဆိုးလို႔မ်ားေတာ့ ႐ိုက္စရာရွိရင္ ကၽြဲ႐ိုက္ႏြား႐ိုက္ပဲ။

လူတိုင္းေတာ့ အေၾကာင္းမဲ့႐ိုက္ႏွက္ေနတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ေတာ္ေတာ္ဆိုးမွပါ။ သူပိုင္တဲ့ လယ္ေတြေခ်ာင္းေတြ ဆိုတာလည္း မေျပာနဲ႔ေတာ့။ အေနာက္ကြင္း နတ္ကြန္းစင္ဘက္ကေန လက္ညႇိဳးသာထိုးလိုက္၊ ျမစ္နားတန္းညိဳ႕ညိဳ႕အထိက သူ႔လယ္ခ်ည္းပဲ။ ေျမပဲခင္း၊ ႏွမ္းခင္း ဆိုတာေတာ့ မျမင္ခ်င့္အဆံုး။

အရက္ကေလးကလည္း ႀကိဳက္တယ္။ ဒါကလည္း တမင္က်င့္ထားရတာ။ ဝန္ေထာက္တို႔၊ ၿမိဳ႕ပိုင္တို႔ လာရင္ ဒါမွအဆင္ေျပတာကိုး။ ကက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ဝါသနာႀကီးတယ္။ သူႀကီးရင့္မႀကီးလုပ္ၿပီး ေန႔လယ္ေန႔ခင္း ေစ်းလယ္ေကာင္ ကက္သြားဆြဲခ်င္ ဆြဲေနတတ္တာ။ ဝါးရင္းတုတ္ႀကီး တိုင္ေဘးေထာင္ၿပီး တစ္ေနကုန္ ထံုးေခြေၾကး ကက္ဆြဲၾကေတာ့ သူ႔မ်က္ႏွာ ထံုးေတြ အစင္းလိုက္ပဲ။

သူမ်ားမ်က္ႏွာေတြလည္း ထံုးေတြ အေခ်ာင္းလိုက္ပဲ။ ညေန မိုးခ်ဳပ္ခါနီး ကက္ဝိုင္းၿပီးလို႔ ျပန္လာရင္ မ်က္ႏွာသစ္လာတာ မဟုတ္ဘူး။ ထံုးေၾကာင္းအရစ္အရစ္ေတြနဲ႔ သည္အတိုင္း အိမ္ျပန္လာတာ။ အိမ္ေရာက္ေတာ့မွ မ်က္ႏွာသစ္တယ္ (သူႀကီး ဆိုေတာ့လည္း မ်က္ႏွာကထံုးေတြနဲ႔ ရယ္စရာႀကီး ျဖစ္ေနေပမယ့္ လမ္းေတြ႔တဲ့လူကလည္း မရယ္ရဲဘူး)။

‘ကေန႔ အေဖခ်ည္း႐ႈံးတာပဲ သမီးေရ … ’ ဆိုၿပီး အိမ္ေပၚတက္လာေတာ့ သမီးႀကီး (တတိယသမီး) မတင္ဥက ‘အေဖကလည္းေတာ္ … သူႀကီးလုပ္ေနၿပီး မ်က္ႏွာ ထံုးေတြနဲ႔။ မရွက္ဘူးလား’ လို႔အၿမဲ ေျပာတတ္တယ္။

‘ဟ … သူႀကီး ဘာျဖစ္တံုး … သူႀကီးလည္း လူပဲဟ’ ဆိုၿပီး မ်က္ႏွာသစ္တယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔ ေန႔လယ္ ကက္ဝိုင္းသြားၿမဲပါပဲ။ တစ္ခါတေလ ကစားဖက္က ႏိုင္လို႔ သူႀကီးမ်က္ႏွာ ထံုးမေခြရဲဘူး ဆိုရင္ …

“ဟေကာင္ … ေခြလကြာ … သူႀကီးမို႔ ထံုးမေခြဘူး ဆိုရင္ ဘယ္တရားပါ့မလဲကြ။ ကက္ဆြဲရတာ ဘယ္ အရသာရွိေတာ့မွာလဲ။ လုပ္ပါ ငါ့ေကာင္ရ … ေခြပါ … ” လို႔ ေျပာၿပီး မ်က္ႏွာထိုးေပးတတ္တယ္။

တကယ္က ကိုတက္႐ိုးက သူႀကီးမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး။ ပညာကေတာ့ အျပင္ေအာင္ျခင္း၊ အတြင္းေအာင္ျခင္းေလာက္ပါပဲ။

သူ႔အရင္ သက္ကယ္တန္းသူႀကီးက ကိုကံရင္ တဲ့။ အဲဒီတုန္းက ကိုတက္႐ိုးက သူႀကီးရဲ႕ ညာလက္႐ံုး။ သူႀကီးကိုကံရင္မွာ သားမရွိဘူး၊ သမီးေတြခ်ည္း ေမြးထားတာ။ သူႀကီး ကိုကံရင္ အသက္ႀကီးေတာ့ သူ႔သမီးေတြထဲက မက်င္လွကို ကိုတက္႐ိုးနဲ႔ ေပးစားတယ္။ ဒါဘာပြဲ တို႔၊ မင္းပြဲတို႔မွာ ကိုတက္႐ိုးကို ပြဲထုတ္တယ္။

ကိုကံရင္ ေသေတာ့ သမက္ကိုတက္႐ိုး သူႀကီးျဖစ္လာတာပါပဲ။ သူႀကီးျဖစ္တဲ့ႏွစ္က ကိုတက္႐ိုး ပိုက္ဆံေတာ္ေတာ္ကုန္တယ္။ ၿမိဳ႕ပိုင္ တို႔၊ နယ္ပိုင္ တို႔ ရြာကိုႂကြေတာ္မူတယ္ဆိုရင္ ကိုတက္႐ိုးက အ႐ိုးခံ မဟုတ္လား၊ ဘာမွမလုပ္တတ္ဘူး။ သူ႔မိန္းမ မက်င္လွက သူႀကီးသမီး ဆိုေတာ့ ဘာလုပ္ရမလဲ ဆိုတာ သိတယ္။ ဒီလို ဒီလို လုပ္ ေပါ့၊ ဒီဟာ ဒီဟာ ေကၽြး ေပါ့၊ ဒါေလး ဒါေလး ေပး ေပါ့ ဆိုေတာ့မွ သူႀကီးပါးဝသြားေတာ့တယ္။

မက်င္လွနဲ႔က ႏွစ္အစိတ္ေလာက္ ေပါင္းလိုက္ရတယ္။ မက်င္လွ မီးယပ္ေသြးဆံုးနဲ႔ေသေတာ့ ကိုတက္႐ိုးက ငါးဆယ္ေက်ာ္႐ံုရွိေသးတယ္၊ အရြယ္ေကာင္းတုန္း။ သားႏွစ္ေယာက္၊ သမီးသံုးေယာက္ က်န္ရစ္တယ္။ ငတင္ တဲ့၊ ငမွင္ တဲ့၊ မတင္ဥ တဲ့၊ မက်င္ႏု တဲ့၊ မခင္ပု တဲ့။

သားႀကီးကိုတင္က ေခတ္ပညာတတ္တယ္။ မေကြးမွာ ေက်ာင္းထားတယ္။ သူႀကီးလည္း လုပ္ခ်င္ပံုမရေတာ့ သားလတ္ကိုမွင္ကို နားသြင္းရတယ္။ သူႀကီးလက္စြဲေလး ဘာေလး ဖတ္ခိုင္း၊ ရပ္အမႈ ရြာအမႈေတြ စစ္ေတာ့ နားေထာင္ခိုင္း၊ သူႀကီးအစည္းအေဝးေလးဘာေလး စာရင္းလုပ္ခိုင္း၊ ေကာက္ခိုင္းနဲ႔ သူႀကီးထရိန္နင္ ေပးလာလိုက္တာ ရြာက ေတာ္႐ံုကိစၥ ကိုမွင္နဲ႔တင္ ၿပီးတယ္။

မက်င္လွ ဆံုးၿပီးလို႔ ေလးႏွစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ကိုတက္႐ိုး မိန္းမထပ္ယူတယ္။ သက္ကယ္တန္းကပါပဲ။ ေဆြႀကီးမ်ိဳးႀကီးထဲကပါ။ မၿငိမ္း တဲ့။

မၿငိမ္းက အပ်ိဳစစ္စစ္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ မုဆိုးမ။ သူ႔ အရင္ေယာက္်ားက အေပါင္ဆိုင္ဖြင့္ထားတဲ့ တ႐ုတ္ကိုက်င္မွိန္။ ေရႊေလးေငြေလးနဲ႔ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာပါပဲ။ ကိုက်င္မွိန္နဲ႔ ကေလးမရဘူး။ အေပါင္ဆိုင္ တ႐ုတ္ ဆံုးေတာ့ က်ီးၾကည့္ေၾကာင္ၾကည့္ျဖစ္ေနတုန္း သူႀကီးကိုတက္႐ိုးက ေကာက္ယူလိုက္တာ။

အေပါင္ဆိုင္တ႐ုတ္နဲ႔ ကေလးမေမြးတဲ့ မၿငိမ္းက သူႀကီးကိုတက္႐ိုးနဲ႔က်ေတာ့ ေမြးလိုက္တာမွ ရွင္ေမြးလြန္း ျဖစ္ကေရာ၊ ဆယ့္တစ္ေယာက္ေတာင္ (ဒါေတာင္ ၾကားထဲမွာ ႏွစ္ေယာက္ ပ်က္က်ေသးတယ္)။ ကိုတက္႐ိုးရဲ႕ အရင္မယားကရတဲ့ သားသမီးေတြနဲ႔က အဆင္မေျပေတာ့ ဝိုင္းထဲမွာပဲ အိမ္သတ္သတ္ေဆာက္ၿပီး ထားတယ္။

အရင္မယားက သားသမီးေတြနဲ႔ မၿငိမ္းနဲ႔သာ အဆင္မေျပတာ၊ ကေလးေတြခ်င္းက်ေတာ့ အဆင္ကိုေျပလို႔။ ခ်စ္ၾကတယ္။ ကိုတက္႐ိုးကလည္း မၿငိမ္းမို႔ မ်က္ႏွာသာမေပးဘူး၊ အရင္သားသမီးေတြမို႔လို႔လည္း ဦးစားမေပးဘူး၊ မွ်မွ်တတပဲ။

ၿခံဝိုင္းႀကီးထဲ စပါးက်ီ၊ ပဲက်ီ ႀကီးႀကီးေဆာက္ၿပီး ရလာတဲ့ စပါး၊ ပဲ၊ ႏွမ္း ေလွာင္ထားတာပဲ။ မ်ိဳးခ်န္စရာရွိတာ ခ်န္၊ ေရာင္းစရာရွိတာ ေရာင္း၊ စားဖို႔သိမ္းတာ သိမ္းနဲ႔ ရသမွ် တစ္စုတစ္စည္းတည္း ထားတာပါပဲ။

ကိုတက္႐ိုး အသက္ေျခာက္ဆယ္ေတာ္ေတာ္ေက်ာ္လာေတာ့ သူႀကီးအလုပ္ စိတ္ကုန္လာတယ္။ အသက္ကလည္း ရလာၿပီ၊ လယ္ေတြ ေခ်ာင္းေတြကလည္း ရွိေသးတယ္၊ ရြာကိစၥတိုင္းကို ထစ္ခနဲဆို သူ မသြားႏိုင္တာလည္း ပါတယ္၊ ဆိုင္ရာဆိုင္ရာနဲ႔ ညႇိႏႈိင္းေပးကမ္းၿပီး သူ႔သား ငမွင္ကို သူႀကီးရာထူးအပ္ၿပီး သူက နားတယ္။

ေသွ်ာင္တစ္ေစာင္းနဲ႔ သူႀကီးဦးတက္႐ိုးေနရာမွာ ဘိုေကေနာက္ျမင့္နဲ႔ သူႀကီးဦးမွင္ ေျပားတာကလြဲရင္ သက္ကယ္တန္းရြာက သူႀကီးအေျပာင္းအလဲကို သိေတာင္မသိလိုက္ၾကဘူး။ တစ္ေန႔လုပ္မွ တစ္ေန႔စားရတဲ့ ရြာကေလးမွာ သူႀကီးအေျပာင္းအလဲကို သိပ္ဂ႐ုစိုက္ေနၾကတာလည္း မဟုတ္ဘူး။

တစ္ေန႔ ငမွင္ သူႀကီးျဖစ္မယ္ ဆိုတာ ႀကိဳသိေနၾကေတာ့လည္း အသြားမပ်က္ အစားမပ်က္ပါပဲ။ ကိုမွင္ သူႀကီးျဖစ္လို႔မွ မၾကာေသးဘူး။ သူ႔အေဖ သူႀကီးေဟာင္းကိုတက္႐ိုးရဲ႕ ေနာက္မယား မၿငိမ္း ေသျပန္ေရာ။ မၿငိမ္းေသေတာ့ သူႀကီးေဟာင္းကိုတက္႐ိုးက ခုနစ္ဆယ္ကို သံုးႏွစ္စြန္းေနၿပီ။ လယ္ေလးကိုင္းေလးလည္း ကြပ္ကဲရေသးတယ္၊ ရပ္မႈရြာမႈကလည္း တစ္ဖက္၊ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြအေရးက တစ္ဖက္နဲ႔ ဂ်င္ေျခကိုလည္လို႔။

ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြကို အိမ္ေစာင့္ခ်သင့္သူ ခ်၊ ေက်ာင္းထားဖို႔ ၿမိဳ႕ကိုပို႔သူ ပို႔၊ လယ္ထဲကိုင္းထဲ ဆင္းခိုင္းသင့္တဲ့သူ ဆင္းခိုင္း၊ လုပ္ေနတုန္းမွာပဲ သူႀကီးေဟာင္းကိုတက္႐ိုးက ပုတီးကေလး လည္ပင္ဆြဲၿပီး ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း သြားသြားေနတာ ေန႔တိုင္း။

ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း သြားတဲ့ လမ္းမွာ ရီးေပါက္စတို႔ သက္ကယ္ပ်စ္တဲ့ တဲႀကီး ရွိတယ္။ ဟိုရြာ သည္ရြာက မိန္းကေလး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလည္း ရီးေပါက္စတို႔အိမ္မွာ ေနရင္း သက္ကယ္ပ်စ္ၾကတယ္။ အဲဒီအထဲမွာ ဖလံက်င္းက မျမသင္လည္း ပါတယ္။

အိမ္ေရွ႕ ျဖတ္ျဖတ္သြားတဲ့ သူႀကီးေဟာင္း ကိုတက္႐ိုးကို ရီးေပါက္စက ‘အိမ္မ်ားလည္းဝင္ပါဦး သူႀကီးရဲ႕ … ဝင္ေကာင္းပါတယ္’ ဘာညာ ဆိုေတာ့ သူႀကီးလည္း ဝင္ျဖစ္ေရာ။ ဝင္ရင္းဝင္ရင္းကပဲ သူႀကီးေဟာင္း ကိုတက္႐ိုး မိန္းမလိုခ်င္လာေရာ။ ဒါကို ရီးေပါက္စက သိတယ္။

ရီးေပါက္စက ဒါကိုတင္သိတာ မဟုတ္ဘူး၊ သူႀကီးေဟာင္းရဲ႕ လယ္ေတြ ေခ်ာင္းေတြကိုလည္း သိတယ္။ အရင္မယားေတြက က်န္ခဲ့တဲ့ ႀကံဆစ္လက္ေကာက္ေတြ၊ ပန္းတစ္လိမ္နန္းတစ္လိမ္ ဘယက္ေတြ၊ အမ္စီႀကိဳးေတြကိုလည္း သိတယ္။ ေသတၱာနဲ႔ႏွစ္လံုးေလာက္ က်န္ရစ္တဲ့ ထဘီေတြ အဝတ္အစားေတြကိုလည္း သိေတာ့ မျမသင္ကေလးနဲ႔ ေအာင္သြယ္တယ္။ ေအာင္သြယ္ခေလး စားလိုက္၊ နားေလးခ်လိုက္နဲ႔ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ မဂၤလာေဆာင္ဖို႔ ရက္သတ္တဲ့အထိ ျဖစ္လာတယ္။ ပထမေတာ့ မျမသင္က ျငင္းတယ္၊ ခုနစ္အိုက်ား ရွစ္အိုက်ားႀကီး မယူခ်င္ေပါင္ တဲ့။

ေနာက္ေတာ့ ရီးေပါက္စကလည္း အပို႔ေကာင္း၊ မျမသင္မိဘမ်ားကလည္း သည္သတင္းၾကားေတာ့ တြန္း၊ ၾကာေတာ့ မျမသင္ ‘အင္း’ လိုက္ရတယ္ ဆိုပါေတာ့။

အဲဒီမွာတင္ သူႀကီးေဟာင္းကိုတက္႐ိုးနဲ႔ ဖလံက်င္းသူ မျမသင္ မဂၤလာေဆာင္ေတာ့မယ္ ဆိုတဲ့သတင္း ထြက္လာလိုက္တာ ပ်ားတူအံု တုတ္နဲ႔ထိုးသလိုပဲ။

* * *

 

(၃)

မဂၤလာေဆာင္မယ့္ အႀကိဳညက မ႑ပ္ထဲမွာ ေအာက္လင္းဓာတ္မီးေတြဆိုတာ ထိန္လို႔။ မေကြးကိုတက္ငွားတာ ဓာတ္မီးဖိုးကခ်ည္း တစ္ရာေလာက္ က်တယ္။ ခ်က္တဲ့လူက ခ်က္၊ ျပဳတ္တဲ့လူက ျပဳတ္ ေပါ့။ သူႀကီးကိုမွင္ မ်က္ႏွာနဲ႔ ဟိုရြာသည္ရြာက လာပို႔တဲ့ ဝက္တို႔ၾကက္တို႔ ဆိုတာ ေဖာခ်င္းပဲ။ အရက္ ဆိုတာေတာ့ မေျပာနဲ႔ေတာ့။ ပလတ္စတစ္ပံုးႀကီးေတြနဲ႔ ထည့္ထားတာ၊ ေသာက္စမ္း … ႀကိဳက္သေလာက္ ေသာက္။

ရြာကတီးဝိုင္းကလည္း ရသမွ်သီခ်င္းေလးေတြနဲ႔ ဧည့္ခံလို႔။ သူႀကီးေဟာင္းကိုတက္႐ိုးကေတာ့ တစ္ခါမွ ထုတ္မေပါင္းဖူးတဲ့ ပန္းႏုေသြးမဂၤလာေရာင္ ေခါင္းေပါင္း ႏွစ္ပတ္ေက်ာ့ေလးနဲ႔ တကယ့္ ကာလသားေလး က်ေနေတာ့တာ။ လည္ကတံုးအက်ႌ လွ်ာဖတ္လတ္မွာ ေရႊသီး ဆိုတာ တစ္လံုး တစ္လံုးကို မန္က်ည္းေစ့ေလာက္ရွိတယ္။ တစ္ခ်က္မွလည္း ဣေႁႏၵမရဘူး။ ရပ္မိရပ္ဖေတြထိုင္တဲ့ လူႀကီးဝိုင္းပဲ ဝင္ထိုင္ရေတာ့မလိုလို၊ ကာလသားတီးဝိုင္းထဲဝင္ၿပီး ‘ေမတၱာသေတၳာ အနေႏၲာ … ျမတ္ရွင္ေစာ ေဟာၾကားကာရယ္ … ’ ပဲ ဟဲရေတာ့မလိုလိုနဲ႔။

သူႀကီးကုိမွင္ကေတာ့ ဖေအသတို႔သားႀကီးကို ၾကည့္ရင္းက ၿပံဳးၿပံဳးႀကီး။ မၿငိမ္းနဲ႔ရတဲ့ကေလးေတြကလည္း သူတို႔အေဖ အိုႀကီးအိုမကို ၾကည့္ၿပီး ရွက္တဲ့သူက ရွက္လို႔၊ မူးတဲ့သူက မူးလို႔၊ ေပ်ာ္တဲ့သူက ေပ်ာ္လို႔။ မျမသင္ကိုေတာ့ မေတြ႔ရဘူး။ ရွက္လို႔ပဲလား၊ ၫႊတ္ေနေအာင္ ဆင္ထားတဲ့ ေရႊေတြနဲ႔ မေနတတ္မထိုင္တတ္လို႔လား မသိဘူး၊ မ႑ပ္ထဲ တစ္ခါမွ မလာဘူး။ တခ်ိဳ႕ကလည္း ရီးေပါက္စတို႔အိမ္မွာ ငိုေနလိုက္တာ ႐ႈိက္ႀကီးငင္ႀကီး တဲ့။ တခ်ိဳ႕ကလည္း မဟုတ္ပါဘူး တဲ့၊ သင္းၾကဴၾကဴေပါင္ဒါေလး လိမ္းလိုက္၊ သီခ်င္းေလး ညည္းလိုက္နဲ႔ပါ တဲ့။

ခက္တာက မျမသင္ရဲ႕ အေဖနဲ႔ အေမပဲ။ သူႀကီးေဟာင္းရဲ႕ ေယာကၡမသာ ေျပာရတယ္၊ သမက္က သူတို႔ထက္ႀကီးေနေတာ့ ‘သား’ ပဲ ေခၚရမွာလား၊ ‘ေမာင္တက္႐ိုး’ ေခၚရမွာလား၊ ‘သူႀကီး’ လို႔ လြယ္လြယ္ေခၚရမွာလား မေဝခြဲတတ္ဘူး ျဖစ္ေနတယ္၊ ကိုတက္႐ိုးကလည္း ေယာကၡမေတြကို ေခၚရင္ ‘ဒီမယ္’ တဲ့။

ေနာက္တစ္ေန႔ မိုးလင္းလို႔ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း မဂၤလာဆြမ္းအုပ္ပို႔ၿပီးတာနဲ႔ ရြာက ရြာမိရြာဖေတြ ထမင္းေကၽြးဖို႔ စီစဥ္တယ္။ ထမင္းမေကၽြးခင္ ဟိုဘက္ဒီဘက္ ေဆြမ်ိဳးမိဘေတြ၊ လူႀကီးသူမေတြ ေခါင္းရင္းဘက္ တန္းစီထိုင္ၿပီး သတို႔သမီး-သတို႔သား မဂၤလာစကားေျပာမယ္ လုပ္ေတာ့ မျမသင္နဲ႔ ကိုတက္႐ိုးက ပီဘိ က်ံဳ႕က်ံဳ႕ကေလး ထိုင္လို႔။

မျမသင္ကေတာ့ စံပယ္ပြင့္ေတြ ေဝေနေအာင္ ပန္ထားတယ္။ မ်က္ႏွာကလည္း ပန္းေသြးထေနလိုက္တာ ရဲလို႔။ ေခါင္းကလည္း ငံု႔ထားလိုက္တာ ဇက္က်ိဳးတာကမွ လႈပ္လိမ့္ဦးမယ္။ မိန္းမသံုးေယာက္နဲ႔ မဂၤလာေဆာင္ဖူးသြားၿပီျဖစ္တဲ့ ကိုတက္႐ိုးကေတာ့ ႐ႈိးတိုး႐ႈန္႔တန္႔ေတာ့ မျဖစ္ဘူး၊ ဒါေပမဲ့ ရွက္ေတာ့လည္း ရွက္တာပါပဲ။ သူ႔သေဘာအတိုင္းဆို မဂၤလာေဆာင္ဖို႔ စိတ္မကူးဘူး၊ သည္အတိုင္း ေပါင္းလိုက္႐ံု တြက္ထားတာ။ ဒါေပမဲ့ မျမသင္ဘက္က လက္မခံဘူး။ သူ႔သမီး အပ်ိုႏုႏုထြတ္ထြတ္ကို မဂၤလာေဆာင္ယူရမယ္ ဆိုလို႔သာကိုး။

မျမသင္ရဲ႕ မိဘႏွစ္ပါးနဲ႔ ရပ္မိရပ္ဖေတြ၊ သူ႔သား သူႀကီးကိုမွင္တို႔ ေခါင္းရင္းခန္း ေနရာဝင္ယူေတာ့ လာသမွ်ဧည့္သည္ေတြကလည္း အထူးအဆန္းျဖစ္လို႔။ ၿငိမ္လို႔ … ၿပံဳးၾကလို႔ … ဒါေပမဲ့ မဂၤလာစကားကို ဘယ္သူက စေျပာမယ္ ဆိုတာ ညႇိမထားေတာ့ တိတ္ဆိတ္ေနလိုက္တာ အၾကာႀကီး။ တစ္ေအာင့္ေနေတာ့မွ ရြာက စက္ပိုင္ဦးဘရွင္က …

“ေမာင္မွင္ … မင္းကရြာမွာ သူႀကီးပဲ။ မင္းက စေျပာကြာ” တဲ့။

ကိုမွင္က ဘယ္လိုမွ ေမွ်ာ္လင့္ထားတာမဟုတ္ဘူး။ သူ စကားေျပာရမယ္ လို႔လည္း မထင္ဘူး။ ေျပာလည္း မေျပာသင့္ဘူး လို႔ တြက္ထားတာကိုး။ ဒါေၾကာင့္ ဦးဘရွင္ကေျပာခိုင္းေတာ့ တြန္႔သြားတယ္။

“ဟာ … မဟုတ္တာ … ဘႀကီးဘရွင္ပဲ ေျပာပါဗ်ာ”

“ေအးပါ … တို႔လည္း ေျပာမွာပါ။ ဟိုဘက္ဒီဘက္ မိဘမ်ားကလည္း ေျပာရမွာေလ။ မင္းက မင္းအေဖဘက္က လူႀကီးတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ေရာ ရြာကသူႀကီးအေနနဲ႔ပါ မင္း စေျပာမွ တင့္တယ္မွာေပါ့”

အဲဒီေတာ့မွ ရြာကလူေတြကလည္း စိတ္ဝင္စားလာၾကတယ္။ ကိုမွင္က သူ႔အေဖ သတို႔သားကို ဘယ္လိုေျပာမွာပါလိမ့္ ေပါ့။ ကိုမွင္ကေတာ့ ေခၽြးေတြသံေတြေတာင္ ထြက္လာတယ္ လို႔ ထင္တယ္။ သူ႔ေရွ႕က ဖလားစံုကြမ္းအစ္ႀကီးထဲက ကြမ္းသီးတစ္ဖတ္ ေကာက္ဝါးထည့္ၿပီး အၾကာႀကီး ေနေတာ့မွ …

“အဟမ္း … ”

ေခ်ာင္းမဟန္႔ခ်င္ဘဲဟန္႔ေတာ့ လူေတြက တေဝါေဝါစကားေျပာေနၾကတာ ၿငိမ္သြားတယ္။

“အေဖနဲ႔ … အဲ … အေဖနဲ႔ေပါ့ေလ … မျမသင္နဲ႔ … ”

ကိုမွင္က ဆက္ေျပာလို႔မရသလို ရပ္သြားတယ္။ ကြမ္းသီးတစ္ဖတ္ ထပ္ႏႈိက္တယ္။ ဝါးတယ္။ မဆီမဆိုင္ ေရေႏြးၾကမ္းတစ္ပန္းကန္ ငွဲ႔တယ္။

“အေဖနဲ႔ မျမသင္နဲ႔ ဘာသာဘာဝ ထိမ္းျမားၾကလို႔ မဂၤလာစကား ေျပာပါ ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဗုဒၶဘာသာမွရွိတယ္၊ ပုဆိုးတန္းတင္ အၾကင္လင္မယား တဲ့ … အဟမ္း … အေရွ႕ ခုနစ္အိမ္၊ အေနာက္ ခုနစ္အိမ္ သိၾကလို႔ ျမန္မာ့ထံုးစံ ကန္ေတာ့ပြဲနဲ႔ … ကြမ္းေဆး လက္ဖက္နဲ႔ ဧည့္ခံလို႔ လင္မယားအရာေျမာက္ၿပီ ဆိုတာနဲ႔ … ”

ကိုမွင္က ငွဲ႔ထားတဲ့ ေရေႏြးၾကမ္းပန္းကန္ကို ယူၿပီး ရႊတ္ခနဲ ေသာက္တယ္။ သူႀကီးေဟာင္းကိုတက္႐ိုးကေတာ့ သူ႔သား ကိုမွင္ကို မ်က္ေထာင့္နီႀကီးနဲ႔ ၾကည့္ေနတယ္။ လူေတြက ရယ္ခ်င္ေပမယ့္ မရယ္ဘဲ တင္းထားတဲ့႐ုပ္ေတြနဲ႔။ ကိုမွင္ကလည္း သူ႔စကား အၿမီးအေမာက္ မတည့္တာ သူ႔ဟာသူ သိတယ္။ ဘာဆက္ေျပာရမွန္းလည္း မသိဘူး။ ခဏေနေတာ့မွ …

“ဒီေတာ့ကာ … မျမသင္ကလည္း မယားဝတၱရား တဲ့ … ငါးပါးနဲ႔တူတယ္ … အဲဒါရွိတယ္။ အေဖကလည္း လင့္ဝတၱရားငါးပါးနဲ႔အညီ တစ္ဦးကိုတစ္ဦး ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ ၾကင္ၾကင္နာနာနဲ႔ ေနာ္ဗ်ာ … ရသမွ်ဥစၥာကိုလည္း တူအမွ်၊ ရသမွ်ကုသိုလ္လည္း တူအမွ် ဆိုသလို … အဲ … ဆိုသလို … မျမသင္ကလည္း ကိုယ့္လင္သားကို လင္သားလို၊ အစ္ကိုလို … အေဖလို ဆက္ဆံရမယ္ … အေဖကလည္း ဒီလိုပဲေနာ္။ အေဖကလည္း ခါတိုင္းလို မမိုက္နဲ႔ေတာ့ … ”

သူႀကီးေဟာင္း ကိုတက္႐ိုးက သူ႔သား ကိုမွင္ ေျပာေနတာကို ေဒါသပဲျဖစ္ေနလို႔လား၊ စိတ္ပဲမေကာင္းလို႔လား မသိဘူး။ မ်က္လံုးႀကီးေတြကလည္း ျပဴးလို႔။

“မမိုက္နဲ႔ ဆိုတာက အေဖ ကက္လည္းျဖတ္ေတာ့။ အရက္လည္း ျဖတ္ေတာ့။ အသက္ကလည္း နားထင္ေဆာင့္ေနၿပီ”

ကိုတက္႐ိုးက သူ႔သားကိုမွင္ရဲ႕ မဂၤလာစကားထဲမွာ ကက္ေတြ ေရာ၊ အရက္ေတြေရာ၊ မမိုက္နဲ႔ေတာ့ေရာ ပါလာတဲ့အထိက ဘာမွမေျပာေသးဘူး၊ အသက္ နားထင္ေဆာင့္ေနၿပီ ဆိုေရာ …

“ေဟ့ေကာင္ ငမွင္ … ေခြးသား … ေတာ္ေတာ့ကြာ” တဲ့။

ေအာ္လိုက္တာ မဂၤလာပြဲလာၾကတဲ့လူေတြ ဆိုတာ အံုးခနဲ ထရယ္တာ ပတ္တုတ္ယူရတယ္။

* * *

(၄)

အရင္မယားႏွစ္ေယာက္ ယူခဲ့တုန္းက မယားေတြသာေသခဲ့တဲ့ သူႀကီးေဟာင္း ကိုတက္႐ိုး မျမသင္နဲ႔ညားလို႔ ေျခာက္လေလာက္လည္း ၾကာေရာ သည္တစ္ခါေသတာ သူကိုယ္တိုင္ ျဖစ္သြားေတာ့တယ္။

အဲဒီတုန္းက မူလကိုယ္ခံစြမ္းအားေလ်ာ့နည္းက်ဆင္းတဲ့ေရာဂါ ဆိုတာလည္း မေပၚေသးပါဘဲနဲ႔ သူႀကီးေဟာင္းကိုတက္႐ိုးကေတာ့ တပိန္ပိန္တလိန္လိန္နဲ႔ လံုးပါးပါးၿပီး ေသသြားတာ။ ဘာေရာဂါရယ္လို႔ မည္မည္ရရလည္း မရွိဘူး။

သူႀကီးေဟာင္းကိုတက္႐ိုး ခုနစ္ဆယ္ေက်ာ္လို႔ ေသသြားတာက သတင္းမဟုတ္ေပမယ့္ က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ မျမသင္ကေတာ့ ကိုယ္ဝန္ႏွစ္လက်န္ခဲ့တယ္ ဆိုတာကမွ သတင္းျဖစ္ေနေတာ့ ရြာကလူေတြက ‘ဟယ္ … ဟုတ္ပါ့မလား … ’ ေပါ့။

မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး ေပါ့။
သူႀကီးေဟာင္း ေသၿပီးလို႔ မၾကာပါဘူး၊ မျမသင္ ဗိုက္ကေလးစူလာေတာ့မွ လူေတြက …

“ဟုတ္ပါ့ေတာ္ … သူႀကီးေဟာင္း ကိုတက္႐ိုးတို႔မ်ား ေသခါနီးေတာင္ ခုနစ္ေထြကေလးနဲ႔” … တဲ့။

* * * * *

ကြဲအက္နာရီ

(၁)

ကိုေပေတာမွာ နာရီေဟာင္းတစ္လံုး ရွိတယ္။ Sandoz လို႔ ေခၚတဲ့ သာမန္ ႏွစ္ရာေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္သာ တန္တဲ့ နာရီတစ္လံုးေပါ့။ အဲဒီနာရီ အရင္ကလည္း သူ႔မွာ နာရီအေတာ္မ်ားမ်ား ရွိခဲ့ဖူးတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဖိုးနည္းဝန္ပါေတြခ်ည္းပဲ။ တစ္ေထာင္ေက်ာ္တန္တဲ့နာရီ တစ္လံုးမွ မပါဘူး။ ငါးရာေတာင္ မေက်ာ္ပါဘူး။ နည္းနည္းေကာင္းေကာင္းဆိုလို႔ ဖဲဝိုင္းျပန္ အိုဂ်ီဘယ္နာရီ ပါးပါးကေလး တစ္လံုးပဲ ပါဖူးတယ္။

ကိုေပေတာက နာရီကလိတတ္တဲ့လူေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ထူးဆန္းတာက နာရီ ရယ္လို႔ ဝယ္လိုက္လို႔ သူမွပတ္ၿပီ ဆိုရင္ နာရီက ပ်က္တာ မ်ားတယ္။ သြားေနရင္းက ရပ္သြားတာမ်ိဳး …

တစ္ခါကဆိုရင္ ၿမိဳ႕ထဲကဝယ္လာတာ သူေနတဲ့ရပ္ကြက္ေတာင္ မေရာက္ေသးဘူး၊ ကားေပၚမွာတင္ နာရီက ရပ္သြားတယ္။ ဒါနဲ႔ ကားေပၚက ျပန္ဆင္းၿပီး ျပန္ေျပာေတာ့ ဆိုင္ရွင္က ျဖဳတ္ၾကည့္တယ္။ ‘အသစ္မို႔လို႔ပါ’ တဲ့။ ‘ဒါက ဝိုင္ဒင္တိုက္ေနာ္’ တဲ့။ ‘သံပတ္ ေန႔စဥ္ေပးဖို႔လည္း မေမ့နဲ႔တဲ့’ တဲ့။ ‘ေျခာက္လအတြင္း ရပ္သြားရင္၊ ပ်က္သြားရင္ ျပန္သာယူခဲ့’ တဲ့။ ကိုေပေတာ ေက်နပ္သြားတယ္။ ျပန္ပတ္လာတယ္။ မရပ္ဘူး။

ေနာက္တစ္ရက္ ရပ္သြားတယ္။ သူ ေတာ္ေတာ္လည္း စိတ္ပ်က္သြားတယ္။ ဆိုင္ကို တစ္ခါ ျပန္သြားတယ္။ ဆိုင္ရွင္က မ်က္ႏွာမေကာင္းဘူး။ ဘာျဖစ္သြားလို႔ ဆိုလား ျပန္လုပ္ေပးလိုက္တယ္။ သူ ျပန္ယူလာတယ္။ တစ္ပတ္တိတိၾကာတဲ့ေန႔မွာ စက္ရပ္သြားျပန္ေရာ။

ဒီတစ္ခါေတာ့ နာရီေရာင္းတဲ့သူက ဝယ္တဲ့နာရီေစ်းေပၚမွာ အေျခခံၿပီး တျခားနာရီတစ္လံုးကိုသာ ယူသြားပါေတာ့ တဲ့။ ေငြနည္းနည္း ထပ္ေဆာင္းေပးပါ ဆိုေတာ့ သူ႔စိတ္ႀကိဳက္တစ္လံုး ထပ္ယူလာတယ္။ ေငြတစ္ရာ ထပ္ေပးခဲ့ရတယ္။ အဲဒီနာရီလည္း ေျခာက္လအာမခံပဲ။

တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ေျခာက္လျပည့္တဲ့ေန႔ရဲ႕ ေနာက္တစ္ေန႔ မိုးလင္းေတာ့ နာရီစက္ရပ္သြားတယ္။ သူ ရက္ေတြျပန္စစ္တယ္။ ဟုတ္တယ္၊ တကယ့္ကို ေျခာက္လ တစ္ရက္စြန္း ျဖစ္ေနတယ္။ သူ ေရာင္းတဲ့ဆိုင္ကို မသြားေတာ့ဘူး။ နာရီျပင္ဆိုင္မွာ ျပင္တယ္။ ေကာင္းတယ္၊ ပတ္တယ္၊ ဓာတ္ဆီ-ဓာတ္စံ ျပက္လံုးလိုပဲ ‘ေပးရင္းကေတာ့ ငါးက်ပ္ပဲ၊ ေပါက္လိုက္ ေရြးလိုက္က ငါးဆယ္ က်တယ္’ ဆိုသလိုပဲ၊ ျပင္ခကခ်ည္း နာရီဖိုး ေက်ာ္သြားတယ္။

ဒီေတာ့ သူ ရသေလာက္နဲ႔ ေရာင္းလိုက္တယ္။ ေနာက္တစ္လံုး ဝယ္တယ္။ ခ်က္ခ်င္းေတာ့ ဝယ္လိုက္ႏိုင္တာမဟုတ္ဘူး၊ ေတာ္ေတာ္ၿခိဳးၿခံၿပီး စုဝယ္ရတာ။ ေနာက္နာရီေတြလည္း သည္လိုပဲ။ ဒါေပမဲ့ သူ စိတ္မပ်က္ဘူး၊ ၿငီးေငြ႔တယ္ရယ္လို႔လည္း မရွိဘူး။ ‘နာရီဇိုးမ်ိဳး ခံႏိုင္သူကို ကၽြန္မျဖင့္ ေတြ႔မျမင္ၿပီ … ေၾသာ္ … ရွာေပဦးေတာ့ ထမင္းထုပ္ႀကီးနဲ႔ … လူပါမသိုး႐ံုျဖင့္ မွာလိုက္ခ်င္သည္’ ဆိုတာ ကိုေပေတာမွ အစစ္ပဲ။ ေနာက္ၿပီး နာရီ ေကာင္းေနတုန္းေပမယ့္ ေခ်းေဆးရင္လည္း ေဆးတတ္တယ္။

ဆိုင္က ‘ခင္ဗ်ားနာရီ ေကာင္းေနသားပဲဗ်’ ဆိုေတာ့ သူက ‘အဝတ္အထည္လိုပဲေပါ့ဗ်ာ၊ သိပ္မေပခင္ ဖြပ္ေတာ့ ပိုမေကာင္းဘူးလား’ တဲ့။ နာရီျပင္ဆရာက ‘ေကာင္းပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ခင္ဗ်ားအဝတ္က မစြန္းထင္းေသးဘဲနဲ႔ေတာ့ အစြန္းခၽြတ္ေဆးထဲ ႏွစ္စရာမလိုဘူး မဟုတ္လား’ ဆိုေတာ့ သူ စိတ္ဆိုးသြားတယ္။ ‘ခင္ဗ်ားက ရပ္ေနတဲ့နာရီကိုပဲ ေခ်းေဆးတတ္တဲ့လူပဲ၊ ေကာင္းေနတဲ့နာရီကို ေခ်းမေဆးတတ္ဘူးထင္ပါရဲ႕’ လို႔ ေျပာၿပီး ျပန္ယူလာတတ္တယ္။ ေနာက္တစ္ဆိုင္ ေျပာင္းတယ္။

ေနာက္တစ္ဆိုင္ကလည္း အဲသလို ေျပာတာပါပဲ။ ဒီေတာ့ သူက ‘ေရာ … ခက္ပါလား … ခင္ဗ်ားတို႔ နာရီျပင္ဆရာေတြဟာ လက္စသတ္ေတာ့ တစ္ေက်ာင္းထည္းဆင္းေတြပါလား’ ဆိုၿပီး ျပန္ယူလာျပန္ေရာ။ ဒါေပမဲ့ ေခ်းေဆးခ်င္တဲ့စိတ္က မကုန္ဘူး။ ဒီေတာ့ ေနာက္တစ္ဆိုင္မွာ ‘စက္ ခဏခဏရပ္တယ္ဗ်ာ၊ ေခ်းေဆးေပးပါဦး’ လို႔ ေျပာၿပီး အပ္တယ္။ ဒီေတာ့မွ ‘ထားခဲ့ေလ’ တဲ့။ ဒီေတာ့ သူက နာရီကိုခၽြတ္ရင္း ‘ခင္ဗ်ားတို႔ နာရီျပင္ဆရာေတြလည္း ေရာဂါပဲ’ တဲ့၊ ‘စက္ရပ္မွ ကိုင္ခ်င္ၾကတာကိုး’ လို႔လည္း ေျပာေသးတာ။

ဒါေပမဲ့ ေစာေစာကေျပာသလိုပဲ သူ႔လက္ထဲမွာ နာရီက ခဏခဏပ်က္တာပဲ ဆိုေတာ့ သူက နာရီေတြကို အျပစ္မတင္ခ်င္ေတာ့ဘဲ သူ႔လက္ေကာက္ဝတ္ကိုပဲ သံသယရွိလာတယ္။

ဘယ္ဘက္က ညာဘက္ ေျပာင္းပတ္ၾကည့္တယ္၊ ပ်က္တာပဲ။ ေနာက္ ညာဘက္က ျပန္ပတ္တယ္၊ ပ်က္တာပဲ။ လက္ေကာက္ဝတ္နဲ႔ နာရီရဲ႕ သမူဟမျဖစ္ျခင္းသေဘာ၊ ဒါမွမဟုတ္ ဝိေရာဓိျဖစ္ျခင္းသေဘာကို သူ ဘယ္လိုမွ စဥ္းစားလို႔မရဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ အခုေတာ့ Sandoz နာရီေလး ပတ္ျဖစ္ေနျပန္တယ္။ သည္နာရီေလးကေတာ့ မဆိုးပါဘူး။ ေတာ္ေတာ္လည္း ခံတယ္ ေျပာရမယ္။ တစ္ႏွစ္နီးပါးရွိၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ဝတၱရားမပ်က္ ေခ်းေတာ့ မွန္မွန္ေဆးေပးရတာေပါ့ေလ။

ေနာက္တစ္ခုက ကိုေပေတာ့မိန္းမမွာလည္း နာရီတစ္လံုးရွိတယ္။ မိန္းမပတ္ CQ နာရီေလး။ ေလးေထာင့္ ေစာင္းသိမ္း(ဆယ္ျပားေစ့) နာရီကေလး။ နာရီဖင္ဘက္မွာ Stainless Steel လို႔ ေရးထားေပမယ့္ သံေခ်းေတြေတာ့ ရွိတယ္။ Water Proof ဆိုေပမယ့္ ေရစေလးေတြ မွန္မွာသီးေနတတ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ နာရီက စက္ေတာ့ေကာင္းေသးတယ္။

ဒါေပမဲ့ သူ႔မိန္းမ CQ နဲ႔ သူ႔ Sandoz ကို တိုက္ၾကည့္လိုက္တိုင္း အခ်ိန္က ခုနစ္မိနစ္ေလာက္ ကြာေနတတ္တယ္။ ဒါက အၿမဲျဖစ္ေနတာ။ သူမွန္တယ္ ငါမွန္တယ္ အၿမဲ ျငင္းေနက်။ တစ္ခါေတာ့ ျမန္မာ့အသံနဲ႔ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ အခ်ိန္တိုက္ၾကတယ္။ လင္မယားေပမယ့္ အေလာင္းအစားေလးေတာ့ ပါတယ္။ မ်ားမ်ားမဟုတ္ပါဘူး၊ ဆီခ်က္တစ္လံုးေၾကးပါ။ ေရွ႕မွာ ေရဒီယိုႀကီးဖြင့္ထားၿပီး မြန္းတည့္ ဆယ့္ႏွစ္နာရီ ‘ေဒါင္ဒင္ေဒါင္’ ႀကီး လာေတာ့မယ့္အခ်ိန္ ဧည့္ခန္းထဲမွာ ႏွစ္ေယာက္သား ၿငိမ္ၿပီးထိုင္ေနၾကတယ္။ ကိုေပေတာက ရင္တထိတ္ထိတ္နဲ႔။

ဆီခ်က္ဝယ္ေကၽြးရမွာကိုေၾကာက္လို႔ မဟုတ္ဘူး၊ သူ ႐ႈံးမွာ စိုးရိမ္လို႔။ သူ႔နာရီက မွားေနတယ္ ဆိုတာကို မျဖစ္ခ်င္ဘူး။ သူ႔ Sandoz က အဖိုးမတန္ရင္သာရွိမယ္၊ ကမာၻေပၚမွာ အတိက်ဆံုးနာရီ လို႔ သူ႔ဟာသူ ထင္ေနတဲ့ ေရာဂါအခံကလည္း ရွိေတာ့ သူ႔နာရီ႐ႈံးတယ္ ဆိုတာ မျဖစ္ခ်င္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ သူ႔နာရီက … ‘ကၽြမ္းက်င္တဲ့ ခြဲစိတ္ကု သမားေတာ္ရဲ႕ ဓားသြားကမွ အပိုအလိုရွိလိမ့္ဦးမယ္၊ က်ဳပ္နာရီက ကြက္တိပဲ’ လို႔ အၿမဲေျပာတတ္တဲ့လူ မဟုတ္လား။

ေဒါင္ဒင္ေဒါင္ ႀကီးလည္း လာေရာ သူ ႐ႈံးတယ္။ သူ႔မိန္းမ နာရီကလည္း တိတိက်က်ႀကီးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ တစ္မိနစ္မရွိတရွိ လုိေနတယ္။ ထားပါေတာ့၊ အနီးဆံုး မွန္တယ္ ေျပာပါေတာ့။

ဒါကိုလည္း ကိုေပေတာက မကပ္ပါဘူး။ သူ႔မိန္းမနာရီကို အမွန္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ဆီခ်က္တစ္လံုးဖိုးလည္း ေပးလိုက္တာပါပဲ။

ဒါေပမဲ့ သည္ ေဒါင္ဒင္ေဒါင္ ကိုလည္း သူ မယံုျပန္ဘူး။ သူလည္း နာရီတစ္လံုးပဲ။ သူကလည္း လြဲေနႏိုင္တာပဲ လို႔ သူ ထင္တယ္။

သူ႔မိန္းမက ‘ရွင္ ႐ူးေနသလား။ ဒါက စံေတာ္ခ်ိန္ ရွင့္’ ဆိုေတာ့ ‘နာရီေတြသာ လူဆိုရင္ သူမွန္တယ္ ငါမွန္တယ္ လို႔ ျငင္းခံုၾကရင္းက အုပ္စုေတြကြဲၿပီး နာရီကမာၻစစ္ေတာင္ ျဖစ္သြားႏိုင္တာပါပဲ’ တဲ့။ ‘သိပ္မထင္ပါနဲ႔’ တဲ့။

ဒီေတာ့ သူ႔မိန္းမက ‘နာရီကမာၻစစ္သာျဖစ္ရင္ ရွင့္ Sandoz အမ်ိဳးအစား အစုတ္ပလုတ္က စခံရမွာပဲ’ တဲ့။ ရွင့္ Sandoz က ဘာမွသာ မဟုတ္တယ္၊ ေလက်ယ္လြန္းလို႔’ ဆိုေတာ့ ‘ေတာ္စမ္းပါကြာ’ တဲ့၊ ‘နင္နဲ႔ငါနဲ႔ သည္နာရီအတြက္နဲ႔ လင္မယားကြဲလိမ့္မယ္’ တဲ့။

ေျပာတုန္းရွိေသးတယ္။ သူတို႔ဧည့္ခန္းထဲက တိုင္ကပ္နာရီေဟာင္းႀကီးဆီက ဆယ့္ႏွစ္ခ်က္ထိုးသံ ၾကားရတယ္။

ကိုေပေတာ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ပ်က္သြားတယ္။ သူ႔နာရီနဲ႔က ဆယ္မိနစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေတာင္ ကြာတယ္၊ ေဒါင္ဒင္ေဒါင္ႀကီးနဲ႔က ငါးမိနစ္ေလာက္ ကြာေနတယ္။ စိတ္ပ်က္ေပမယ့္ အဲဒါကိုက သူ႔အတြက္ ေျပာစရာ အခြင့္အေရး မဟုတ္လား။

“ကိုင္း … ငါမေျပာဘူးလား။ ဘယ္ဟာမွ ပံုေသမတြက္နဲ႔။ အနီးဆံုးပဲမွန္ၾကတယ္ ဆိုတာ ယံုၿပီလား။ နာရီေတြက သံသယျဖစ္စရာ ေကာင္းမလာဘူးလား’ တဲ့။

သူ႔မိန္းမက သူ႔နာရီေလးကို ျဖဳတ္ၿပီး စားပြဲေပၚမွာ လွမ္းတင္တယ္။

‘ရွင္ဟာေလ … မန္းေလၿပဲေလပဲ။ ကၽြန္မကေတာ့ ရွင့္ကို တုေျပာေနမွာမဟုတ္ဘူး။ ဒီမယ္ … နာရီတစ္လံုးရဲ႕သိကၡာ ဆိုတာ ရွိတယ္ ရွင့္။ နည္းနည္းပါးပါး အခ်ိန္ ပိုတာ လိုတာနဲ႔ သိပ္မဆိုင္ဘူး။ အဲဒီနာရီနဲ႔ နာရီပတ္တဲ့သူရဲ႕ အခ်င္းခ်င္းယံုၾကည္မႈပဲ’

ဆိုေတာ့ သူ သိပ္နားလည္ပံုမရဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကိုေပေတာ အေလွ်ာ့မေပးဘူး။ နာရီနဲ႔ပတ္သက္လို႔ကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ အေလွ်ာ့လည္း မေပးခ်င္ဘူး မဟုတ္လား။

ဒီေတာ့ … ဒီေတာ့ … သူႏိုင္ရာနဲ႔ ကိုင္တယ္။
‘နာရီမွာ သိကၡာရွိတာမရွိတာ ငါမသိဘူး။ မိနစ္ေျခာက္ဆယ္ တစ္နာရီ၊ စကၠန္႔ေျခာက္ဆယ္ တစ္မိနစ္ ကေတာ့ အတူတူပါပဲ’ တဲ့။

ကိုင္း … ေကာင္းေရာ။
အဲဒီေန႔ တစ္ေန႔လံုး ကိုေပေတာ သူ႔ Sandoz နာရီကို သူ လံုးဝမေက်နပ္ဘူး။ စက္လည္း သြားေနတယ္။ ေကာင္းလည္း ေကာင္းေနတယ္၊ ဒါဆိုရင္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အခ်ိန္က မွန္ေနရမယ္ လို႔ သူတြက္တယ္။

ေစာေစာကေျပာခဲ့သလိုပဲ သူ႔လက္ေကာက္ဝတ္ေတြကိုပဲ ပိုၿပီး သံသယရွိလာတယ္။ နာရီရဲ႕ အေႏွး-အျမန္ဟာ လက္ေကာက္ဝတ္ ေသြးတိုးႏႈန္းေၾကာင့္မ်ားလား လို႔လည္း စဥ္းစားတယ္။

ဒါကို အေသးစိတ္ေလ့လာၿပီး ‘လက္ေကာက္ဝတ္နဲ႔ နာရီတို႔၏ ျဖစ္တတ္ ပ်က္တတ္ေသာ သေဘာသဘာဝမ်ား သို႔မဟုတ္ ကာလယႏၲရားႏွင့္ လက္ေကာက္ဝတ္ ေသြးတိုးႏႈန္းတို႔၏ ဆက္စပ္မႈသီအိုရီ’ ဆိုၿပီးေတာင္ သူ သီအိုရီတစ္ခု ထုတ္ခ်င္လာတဲ့အထိ သံသယရွိတယ္။

အဲဒီညက သူ အိပ္မေပ်ာ္ဘူး။ ေဆးျပား ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ေရေအးေအးတစ္ခြက္နဲ႔ ေသာက္ၿပီးတာေတာင္ စိတ္က လႈပ္ရွားေနတုန္းပဲ။

အိပ္ရာထဲမွာ အိမ္ေရွ႕ခန္းနာရီႀကီးက ၾကားေနရတဲ့ ညဆယ့္ႏွစ္နာရီ ထိုးသံ၊ ည တစ္နာရီ ထိုးသံ၊ ႏွစ္နာရီ ထိုးသံေတြက သူ႔ကို ေျခာက္လွန္႔ေနတယ္။ မိုးသာလင္းသြားေတာ့တယ္၊ သူ႔မွာ ေခၽြးေစးေတြထြက္ၿပီး အေနရခက္ေနတုန္းပဲ။ သူ႔မိန္းမကေတာ့ အိပ္ေနလိုက္တာ သိုးလို႔။

သူ ထတယ္။ သူ႔မိန္းမခၽြတ္ထားတဲ့ နာရီကို ယူတယ္၊ သူ႔ Sandoz ကိုလည္း ယူတယ္၊ ေနာက္ ဧည့္ခန္းကိုသြားၿပီး တိုင္ကပ္နာရီႀကီးကို ဖြင့္တယ္၊ လက္တံေတြကို ေရႊ႕တယ္။ နာရီသံုးလံုး တစ္ထပ္တည္းက်ေအာင္ ညႇိၿပီးေတာ့မွ ျပန္လာတယ္။ ျပန္အိပ္တယ္၊ မ်က္လံုးေတြ ေမွးစင္းသြားတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ အိပ္ေပ်ာ္သြားလိုက္တာ အေသေကာင္အတိုင္းပဲ။

* * *

(၂)

ကိုေပေတာမွာ သားတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ နာမည္က ေပါက္စီ တဲ့။ အိမ္မွာ ကိုေပါက္ လို႔ ေခၚတယ္။ သူ႔မွာေတာ့ နာရီမရွိဘူး။ နာရီမရွိလို႔လည္း ပူတဲ့ပံုမေပၚဘူး။ ဧည့္ခန္းမွာ ေရွး တိုင္ကပ္နာရီႀကီးတစ္လံုး ရွိတယ္။ သူ အျပင္ထြက္တိုင္းလည္း ဘယ္သူ႔ဆီကမဆို ဘယ္ႏွနာရီထိုးၿပီလဲ လို႔ ေမးရဲရင္ အခ်ိန္ကိုသိႏိုင္တာပဲ မဟုတ္လား။

ဒါေၾကာင့္ ေပါက္စီအတြက္ နာရီဟာ သိပ္အေၾကာင္းမဟုတ္သလို ျဖစ္ေနတယ္။ နာရီမရွိလည္း ေနလို႔ရသလို ျဖစ္ေနတယ္။ ဒါကို ကိုေပေတာ ဘဝင္မက်ဘူး။ လူဟာ နာရီမရွိရင္ ဘဝမွာ လူျဖစ္႐ႈံးတာပဲ၊ နာရီမရွိတဲ့လူဟာ ေသေနတဲ့လူတစ္ေယာက္လိုပဲ လို႔ သူ ခံယူထားတယ္။

ဒါေၾကာင့္ သူ႔သားေပါက္စီကို နာရီတစ္လံုးဝယ္ေပးဖို႔ ခဏခဏ ႀကိဳးစားဖူးတယ္။ ဒါေပမဲ့ သိတဲ့အတိုင္းပဲ၊ နာရီတစ္လံုးရဲ႕ေစ်းကလည္း နည္းတာမဟုတ္ဘူး။ လမ္းေဘးက ေျခာက္ဆယ္တန္ ပလတ္စတစ္ ဂဏန္းနာရီေတြလည္း ဝယ္မေပးခ်င္ဘူး။ နာရီဆိုတာ စက္သြားေတြနဲ႔ ခံ့ခံ့ညားညားရွိရမယ္ လို႔ သူ ခံယူထားတယ္။ နာရီပီပီသသ ဆယ့္ႏွစ္ကြက္နာရီက ဖ်တ္ခနဲ ဖ်တ္ခနဲေပၚတဲ့ အခ်ိန္ျပဂဏန္းေတြကို သူ သိပ္မုန္းတာလည္း ပါတယ္။

တေန႔ေတာ့ သူ႔သားေပါက္စီကို ေမးတယ္။

“မင္းမွာ နာရီမရွိလို႔ ျဖစ္ရဲ႕လား … အေဖ ဝယ္ေပးမယ္။ ေနဦးကြ … Sandoz ေလး တစ္လံုးေလာက္ ဝယ္ဖို႔ အေဖ ေခ်းေငြတင္ဦးမယ္”

ဆိုေတာ့ သူ႔သားက …

“မလိုပါဘူးအေဖရာ … အိမ္မွာလည္း နာရီေတြရွိသားပဲ။ နာရီမရွိလို႔လည္း ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး”

လို႔ ျပန္ေျဖတာကို သူ ဘဝင္မက်ဘူး။

“ကိုင္းကြာ … အိမ္မွာ နာရီတစ္လံုးမွမရွိဘူး ဆိုပါေတာ့။ မင္း ဘယ္လိုလုပ္မလဲ”

ဆိုေတာ့ …

“ရပါတယ္ … ရတာပါပဲ။ သဘာဝတရားဟာ နာရီတစ္လံုးပါပဲ။ တခ်ိဳ႕ ေက်းလက္ကအိမ္ေတြမွာ နာရီမရွိပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔အလုပ္ သူတို႔ လုပ္ေနၾကတာပဲ” တဲ့။

ကိုေပေတာ ဘာမွမေျပာေတာ့ဘူး။ ဒီေကာင့္ကို ပညာေပးရမယ္လို႔ သူ႔စိတ္ထဲမွာ တြက္တယ္။ ဒီေကာင္ သိပ္ႀကီးက်ယ္တဲ့ေကာင္ … ေက်းလက္ တဲ့၊ သဘာဝတရား တဲ့ …

အဲဒီမွာတင္ သူ႔စီမံကိန္းကို ဆြဲတယ္။ ပထမဆံုး သူ အိမ္ကတိုင္ကပ္နာရီႀကီးကို ရပ္သြားဖို႔ သူ ႀကိဳးစားတယ္။ ခက္တာက ေကာင္းေနတဲ့ နာရီတစ္လံုးကို ရပ္သြားဖို႔ ဆိုတာလည္း တကယ္ေတာ့ မလုပ္ေတာ့ မလုပ္ေကာင္းဘူး မဟုတ္လား။ ဒါေပမဲ့ မျဖစ္မေနလုပ္ဖို႔ ပိုင္းျဖတ္လိုက္တယ္။

သံပတ္မေပးေတာ့ဘဲ ထားရင္ နာရီႀကီး ရပ္သြားမွာပဲ ဆိုတာ သူသိတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔မိန္းမက သံပတ္ေပးလိုက္ရင္ နာရီက သြားေနဦးမွာပဲ။ ဒီေတာ့ ဒီနာရီ ပ်က္ရမွျဖစ္မယ္ ဆိုၿပီး နာရီထဲက ေခြးသြားစိတ္ တစ္ခုကို အားစိုက္ၿပီး တြန္းလိုက္တယ္။

ေခြးသြားစိတ္ဘီးေတြဟာ တစ္ဘီးနဲ႔တစ္ဘီး ခ်ိတ္မဆြဲႏိုင္ေတာ့ဘဲ နာရီႀကီး ရပ္သြားတယ္။ သူ ေက်နပ္သြားတယ္။ စီမံကိန္းၿပီးလို႔ နာရီျပန္ေကာင္းခ်င္ရင္ ဆိုင္ျပန္သြား၊ ေခြးသြားစိတ္ခ်င္း ခ်ိတ္မိေအာင္ လုပ္ေပးလိုက္ရင္ ၿပီးတာပဲ လို႔ စိတ္ကူးထားတာကိုး။

ေနာက္တစ္ခါ သူ႔နာရီ Sandoz ကို ေကာင္းေနလ်က္နဲ႔ ေခ်းေဆးဖို႔ ဆိုင္ပို႔လိုက္တယ္။ သူ႔မိန္းမနာရီကိုလည္း လူအလစ္မွာ သံပတ္တင္းၿပီး ထစ္သြားေအာင္ တအားဖိလွည့္လိုက္တယ္။

သူ႔မိန္းမက ပထမေတာ့ သံသယရွိပံုရတယ္၊ ေနာက္ေတာ့ ဆိုင္ပို႔တာပါပဲ။ ဆိုလိုတာက နာရီအားလံုးဟာ ရပ္ဆိုင္းသြားတယ္။ သူတို႔အိမ္က နာရီသံုးလံုးဟာ လံုးဝ အခ်ိန္မျပႏိုင္ေတာ့ဘဲ ရပ္ဆိုင္းသြားတယ္။ ပ်က္တာက ပ်က္၊ ဆိုင္ေရာက္တာက ေရာက္။

ပထမဆံုး ေနမထိထိုင္မသာ ျဖစ္ေနရတာက ကိုေပေတာ ကိုယ္တိုင္ပဲ။ ဒါေပမဲ့ နာရီမရွိဘဲေနလို႔ရတယ္ ဆိုတဲ့ သူ႔သားေပါက္စီကို လက္ေတြ႔က ရတဲ့အသိ သူေပးခ်င္ေနတာကိုး။ သူကိုယ္တိုင္ ေအာင့္အည္း သည္းခံရင္း ေပါက္စီရဲ႕ အေျခအေနကို အကဲခတ္တယ္။

ေပါက္စီက ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ ေက်ာင္းသြားစရာရွိတာ သြားတယ္၊ ည ဆယ္နာရီခြဲမွာ အိပ္တယ္။ သံုးရက္ေလာက္ၾကာေတာ့ သူ ဖြင့္ေမးရေတာ့တယ္။ ‘ဘယ့္ႏွယ္လဲ’ ေပါ့၊ ‘နာရီမရွိေတာ့ ဒုကၡေရာက္ေနၿပီ မဟုတ္လား’ ေပါ့။

ေပါက္စီက ခပ္ေအးေအးပါပဲ …

“ဟင့္အင္း … ဘာမွမျဖစ္ပါဘူးအေဖေရ … မနက္ ေျခာက္နာရီ ပဲျပဳတ္သည္ လာတယ္။ ဒါက ခန္႔မွန္းေျပာတာ မဟုတ္ဘူး၊ နာရီရွိကတည္းက ပဲျပဳတ္သည္လာရင္ ေျခာက္နာရီပဲ ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ သတိထားမိတယ္။ ညေနဘက္ ဂႏၶမာပန္းသည္ရဲ႕ ‘ေဟာဒီက ဂႏၶမာပန္း၊ ေမၿမိဳ႕ပန္း … ’ လို႔ ေအာ္တဲ့အသံက ညေန သံုးနာရီမွ လိုရင္ပိုရင္ ငါးမိနစ္ပဲ။ အိမ္ေဘးက ၿမိဳ႕ပတ္ရထား ျဖတ္သြားခ်ိန္ေတြကို အၾကမ္းတြက္ယူရင္ ရေသးတယ္။ ေနာက္ ေရဒီယို ဖြင့္ထားရင္လည္း သိေနႏိုင္တာပါပဲ။ လိုရင္ နည္းနည္းေပါ့ အေဖရ … အျပင္ထြက္သြားလို႔ကေတာ့ ငါးေထာင္တန္ နာရီကို ေမးမလား၊ ကြာ့ဇ္နာရီကို ေမးမလား၊ Pilot နာရီမ်ိဳးကို ေမးမလား၊ ေရႊသားအစစ္ နာရီမ်ိဳး ေမးမလား။ တခ်ိဳ႕နာရီဆိုရင္ ဂရင္းနစ္စံေတာ္ခ်ိန္ေတာင္ ပါေသးတယ္။ အေရွ႕-အေနာက္-ေတာင္-ေျမာက္ေတာင္ ပါေသး။ သံလိုက္အိမ္ေျမႇာင္လည္း ပါေသး။ ရက္စြဲ-ခုႏွစ္-လ-ရက္-တနလၤာ-အဂၤါ ေတာင္ပါေသး။ ဂဏန္းေပါင္းစက္လည္း ပါေသး။ ႏႈိးစက္ေတြေတာင္ ပါေသး။ ကိုင္း … အေဖက ဘာလိုခ်င္ေသးတံုး၊ ရလိုက္တာမွ … အေဖ့ Sandoz က ေအာက္ေနေသးတယ္”

ကိုေပေတာ ဘာမွမေျပာႏိုင္ေတာ့ဘူး။
ပဲျပဳတ္သည္တို႔၊ ဂႏၶမာ ပန္းသည္တို႔၊ ၿမိဳ႕ပတ္ရထားတို႔၊ ေရဒီယိုတို႔ အားလံုးကို ျဖစ္ႏိုင္ရင္ လိုက္ေတာင္႐ိုက္ပစ္ခ်င္စိတ္ ေပါက္သြားတယ္။

သူ႔စီမံကိန္းလည္း ပ်က္ေရာ။ နာရီေတြဖ်က္မိတာပဲ အဖတ္တင္သြားတာကိုး။
ဒါေပမဲ့ သူ႔ေရာဂါ စင္မသြားဘူး။ လူမွန္ရင္ နာရီတစ္လံုးေတာ့ ရွိရမယ္၊ အဲဒီနာရီဟာ သူ႔ Sandoz နာရီလို အၿမဲတမ္း တိက်ေနရမယ္ ဆိုတဲ့ေရာဂါက ေသးက်ံဳ႕မသြားဘဲ ႀကီးထြားသထက္ ႀကီးထြားလာတယ္။

သူ႔သားေပါက္စီ ေျပာတဲ့အထဲမွာ ‘အေဖ့ Sandoz ႀကီးက ေအာက္ေနၿပီ’ ဆိုတာကို သူ အခံရအခက္ဆံုးပဲ။ သည့္ထက္အခံရခက္သြားတာက နာရီေတြအားလံုး ျပန္ျပင္လိုက္ရတာ တစ္ရာေက်ာ္ေက်ာ္ က်သြားတာပဲ။

* * *

(၃)

ကိုေပေတာရဲ႕ေရာဂါ ရင့္လာတယ္ လို႔ ေျပာရမယ္။
တစ္ရက္ သူ ဘတ္စ္ကားနဲ႔ ၿမိဳ႕ထဲသြားတယ္။ ဘတ္စ္ကားေပၚမွာ မိန္းမတစ္ေယာက္က ဘယ္သူရယ္ဘယ္ဝါရယ္ မဟုတ္ဘူး ‘ဘယ္ႏွနာရီမ်ားေတာင္ထိုးၿပီလဲ မသိပါဘူး၊ အခ်ိိန္ကလည္း အကုန္ျမန္လိုက္တာ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့’ လို႔ ညည္းတာကို အနားက နာရီပတ္ထားတဲ့ လူေတြက အသိစိတ္နဲ႔ ကိုယ့္နာရီကိုယ္ ငံု႔ၾကည့္ၿပီးေတာ့ ေျပာၾကတယ္၊ တစ္ၿပိဳင္နက္လိုလိုပါပဲ။

တစ္ေယာက္က ကိုးနာရီ ငါးမိနစ္ တဲ့၊ တစ္ေယာက္က ကိုးနာရီ ခုနစ္မိနစ္ တဲ့၊ တစ္ေယာက္က ရွစ္နာရီ ငါးဆယ့္ငါးမိနစ္ တဲ့။

ကိုေပေတာကလည္း သူ႔နာရီကို သူ ငံု႔ၾကည့္တယ္။ သူ႔နာရီက ကိုးနာရီနဲ႔ တစ္မိနစ္ တိတိ။ အားလံုးၿငိမ္သြားေတာ့မွ ‘က်ဳပ္နာရီက ကိုးနာရီ တစ္မိနစ္ တိတိ ရွိသြားၿပီ၊ ဒါ အမွန္ဆံုးပဲ။ ခင္ဗ်ားတို႔နာရီေတြကို ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္တာက ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ႐ိုက္ခြဲပစ္လိုက္ၾကဖို႔ပဲ’ လို႔ ေအာ္ေျပာေတာ့ ကားေပၚကလူေတြဆိုတာ ၿငိမ္က်သြားတယ္။ သူတို႔လည္း သနားတဲ့မ်က္လံုး၊ ရယ္ခ်င္တဲ့မ်က္လံုးေတြ၊ ေဒါသထြက္တဲ့မ်က္လံုးေတြနဲ႔ ဝိုင္းၾကည့္လိုက္ၾကတာ ျပာျဖစ္သြားေလာက္တယ္။ အဲဒါက တစ္ခါ။

တစ္ခါက ကိုေပေတာအိမ္ကို ေလးစားေလာက္တဲ့ ဧည့္သည္တစ္ေယာက္ လာတယ္။ ကိုေပေတာက လက္ဖက္ရည္ကေလး၊ မုန္႔ကေလးနဲ႔ ဧည့္ခံလို႔ ေတာ္ေတာ္ေလးလည္းၾကာေရာ ဧည့္သည္က သူ႔နာရီကို သူ ၾကည့္ၿပီး ‘ျပန္ဦးမွဗ်ား … ဆယ့္ႏွစ္နာရီေတာင္ ခြဲေတာ့မယ္’ ဆိုေတာ့ ကိုေပေတာက ‘အတိအက်ေျပာပါဗ်ာ’ တဲ့။ ဧည့္သည္က ႐ိုး႐ိုးေမးတယ္ ေအာက္ေမ့ၿပီး ‘အဲ … ေနဦးဗ် … ဆယ့္ႏွစ္နာရီနဲ႔ ႏွစ္ဆယ့္ရွစ္မိနစ္’ ဆိုေတာ့ ကိုေပေတာ အားရပါးရရယ္တယ္။ ဧည့္သည္လည္း ေၾကာင္သြားတယ္။ ဘာပါလိမ့္ ေပါ့။

ေတာ္ေတာ္ၾကာေအာင္ ရယ္ၿပီးမွ ‘နာရီကလည္း စုတ္လွေခ်လား’ ဆိုေတာ့ ဧည့္သည္က ေနာက္တယ္ထင္ၿပီး ‘စုတ္ကာမွစုတ္ေရာဗ်ာ … ကမာၻေက်ာ္ ႐ိုးလက္စ္မွ အစစ္ဗ်။ ေဖာရင္းက ပါလာတာ။ အခ်ိန္ကလည္း ကိုက္လိုက္သမွ ကြက္တိပဲ’ လို႔ ေျပာေရာ ကိုေပေတာ ဘာမွျပန္မေျပာဘူး။ သူ႔လက္မွာပတ္ထားတဲ့ ႏွစ္ရာတန္ Sandoz ကို ထိုးျပရင္း လက္တစ္ဖက္က အနားက စာအုပ္ဖိတဲ့ဖန္တံုးကို လွမ္းေပးတယ္။

ဧည့္သည္က ‘ဘာလဲဗ်’ ဆိုေတာ့ ‘ခြဲသာပစ္လိုက္ ဆရာေရ … ခင္ဗ်ား ႐ိုးလက္စ္ကို အခိုးထြက္သြားေအာင္ ခြဲသာပစ္လိုက္ေတာ့’ တဲ့။

ဧည့္သည္ခမ်ာ ျပန္သာသြားရတယ္၊ ကိုေပေတာကို ဘယ္လိုနားလည္ရမွန္း သိသြားပံုမရဘူး။

ကိုေပေတာမိန္းမနဲ႔ သူ႔သားေပါက္စီကလည္း ကိုေပေတာကိုပဲ အကဲခတ္ေနၾကတယ္။ ကိုေပေတာ ေျပာပံုဆိုပံုေတြဟာ ပံုမွန္မဟုတ္ေတာ့တာ သတိထားမိၾကတယ္။ ကိုေပေတာရဲ႕ အသားအေရေတြ၊ မ်က္လံုးေတြကိုလည္း မႀကိဳက္ဘူး။

ခုတေလာ ကိုေပေတာ မ်က္လံုးေတြက စင္းၿပီး လည္ေနတယ္ လို႔ ထင္ေနၾကတယ္။ ကိုေပေတာကေတာ့ ဘယ္သူ႔မွ ဂ႐ုစိုက္မေနပါဘူး။ ႐ံုးကို မနက္ကတည္းက ထြက္သြားလိုက္တာ မိုးခ်ဳပ္မွခ်ည္း ျပန္တယ္။

တစ္ေန႔ ကိုေပေတာမိန္းမက ‘ရွင္ ဘယ္သြားေနတာလဲ။ အေရးအေၾကာင္း ဆိုရင္ ရွင့္ ဘယ္လို လိုက္ရွာရမလဲ’ ဆိုေတာ့ ‘အေၾကာင္းကိစၥ ရွိရင္ ဆူးေလနားက စိန္စကၠန္႔ နာရီဆိုင္ကို လာခဲ့’ တဲ့။ သူဟာ နာရီတစ္လံုးရဲ႕အတြင္းသား တည္ေဆာက္ပံုကို သြားေလ့လာေနတာ တစ္လခြဲ ျပည့္ေတာ့မယ္ တဲ့။

သူ႔မိန္းမက ‘ရွင္ နာရီျပင္တဲ့ပညာ သြားသင္တာလား’ ဆိုေတာ့ ကိုေပေတာ ေတာ္ေတာ္ေဒါကန္သြားတယ္။ ‘နာရီျပင္တဲ့ပညာ သြားသင္တာ မဟုတ္ဘူး၊ ငါက နာရီျပင္စားမယ့္ေကာင္လည္း မဟုတ္ဘူး။ နာရီတစ္လံုးရဲ႕ တည္ေဆာက္ပံုကိုသာ ေလ့လာေနတာ … ငါ့ဟာငါ နာရီတစ္လံုးကို တည္ေဆာက္ၾကည့္မလို႔’ ဆိုေတာ့ ကိုေပေတာမိန္းမက ‘ငါ့ေယာက္်ားေတာ့ ပစ္လိုက္ရၿပီထင္ပါရဲ႕’ ဆိုတဲ့ မ်က္လံုးေတြနဲ႔သာ ၾကည့္ေနရေတာ့တယ္။

တစ္ညေတာ့ မိသားစုအားလံုး ထမင္းစားၿပီးတဲ့အခ်ိန္ ဧည့္ခန္းထဲမွာ ဆံုမိၾကတယ္။ ကိုေပေတာကလည္း သူ႔အေတြးနဲ႔ သူ၊ ကိုေပေတာ မိန္းမနဲ႔ သားကလည္း သူတို႔ကိစၥနဲ႔ သူတို႔ ထိုင္ေနၾကတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဧည့္ခန္းနံရံမွာ ခ်ိတ္ဆြဲထားတဲ့ တိုင္ကပ္နာရီေဟာင္းႀကီးက တဒင္ဒင္နဲ႔ ခုနစ္နာရီထိုးသံ ေပၚလာတယ္။ နာရီသံ တစ္ခ်က္ခ်င္းကို မိသားစု သံုးေယာက္သား ပီပီသသႀကီး ၾကားေနရတယ္။ နာရီသံလည္း ဆံုးေရာ ကိုေပေတာက ေခါင္းကို တြင္တြင္ခါတယ္။ ၿပံဳးလည္း ၿပံဳးတယ္။

“ဒီနာရီႀကီးဟာ တို႔ဘိုးဘြားလက္ထက္က နာရီႀကီးပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဒီနာရီႀကီးက သစၥာမရွိေတာ့ဘူး။ အဲဒီေတာ့ ငါတို႔ကလည္း သံေယာဇဥ္ထားစရာ မလိုေတာ့ဘူး။ နာရီတစ္လံုးဟာ အခ်ိန္မမွန္ေတာ့ဘူးဆိုရင္၊ လိမ္ခ်င္ေကာက္ခ်င္လာၿပီဆိုရင္ ဘာလုပ္ေတာ့မလဲ။ ဒါ ဘာျဖစ္လို႔ ေျပာသလဲဆိုေတာ့ အေဖဟာ နာရီေတြနဲ႔ပတ္သက္လို႔ အမ်ိဳးမ်ိဳးေလ့လာၿပီးၿပီ။ နာရီတစ္လံုးရဲ႕ အတြင္းသား လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ေတြ၊ တည္ေဆာက္ပံုေတြ၊ နာရီသမိုင္းေတြ အားလံုး ေလ့လာၿပီးၿပီ။ မင္းအေမရဲ႕ C Q နာရီေရာ၊ ငါပတ္ေနတဲ့ ငါသိပ္အထင္ႀကီးေနတဲ့ Sandoz နာရီပါ တကယ္ေတာ့ ညာဝါးေနတဲ့နာရီေတြ ျဖစ္ေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ တကယ္ေတာ့ စက္နဲ႔လုပ္ထားတဲ့ နာရီအားလံုးဟာ လူေတြကို ညာေနၾကတာ ေသခ်ာသြားၿပီ။

ေဖေဖ ေျပာရဲတယ္ကြာ … ကမာၻေပၚမွာရွိတဲ့ ဘယ္နာရီျဖစ္ျဖစ္ အလိမ္အညာေတြခ်ည္းပဲ။ ဒါ အေဖရဲ႕ ေလ့လာမႈအား၊ အေဖရဲ႕ ပါရမီ၊ အေဖရဲ႕ ထက္ျမက္တဲ့ဉာဏ္ပညာနဲ႔ အကဲျဖတ္ၿပီးမွ ရလာတဲ့ အေျဖပဲ”

ပထမေတာ့ သားအမိႏွစ္ေယာက္စလံုးက နာရီနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ကိုေပေတာ ဘာေျပာေျပာ စကားနည္းရန္စဲ ေနေနက်ထံုးစံအတိုင္း နားေထာင္႐ံုသက္သက္ပဲ ေနခဲ့ၾကတာပါပဲ။

ဒါေပမဲ့ ကိုေပေတာရဲ႕စကားေတြက ပံုမွန္မဟုတ္ေတာ့ဘူး ဆိုတာ သိလာေတာ့ ေပါက္စီက ေစာဒကတက္တယ္။

“ကမာၻေပၚမွာ အင္မတန္ထင္ရွားတဲ့ နာရီႀကီးေတြ ရွိတယ္ အေဖရဲ႕ … ျပင္သစ္ႏိုင္ငံ ခရပ္ဇ္ၿမိဳ႕က နာရီႀကီးက အခ်ိန္တြင္သာ မကဘူး ေနၾကတ္၊ လၾကတ္မယ့္ ကာလေတြကိုေတာင္ ျပႏိုင္တယ္။ လန္ဒန္ၿမိဳ႕က ဘစ္ဘင္း … ”

“ေတာ္ၿပီ ငါ့သား … မင္းမေျပာနဲ႔ … ငါေျပာမယ္ … အဲဒီ ဘစ္ဘင္းနာရီႀကီးဟာ အခ်င္း သံုးဆယ့္ႏွစ္ေပေတာင္ ရွိတယ္။ ခ်ိန္သီးရဲ႕အေလးခ်ိန္က ေပါင္ ေလးရာ့ငါးဆယ္ေလာက္ ေလးတယ္။ နယူးေယာက္မွာရွိတဲ့ ကိုးလ္ဂိတ္ နာရီႀကီး ဆိုရင္ သူ႔ထက္ႏွစ္ဆႀကီးတယ္။ ဒီနာရီႀကီးရဲ႕ မိနစ္တံက ဆိုရင္ သံုးဆယ့္ခုနစ္ေပေတာင္ ရွည္တယ္။ အင္မတန္တိက်တဲ့နာရီႀကီးေတြ လို႔ တစ္ကမာၻလံုးက လက္ခံထားၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ ငါ့သား … ဒီကေန႔ ငါေျပာမယ္ … အဲဒီနာရီေတြဟာလည္း လိမ္ညာေနတာပဲ”

ကိုေပေတာက သူ႔သားအစေဖာ္ေပးတာကို သူက ခ်က္က်လက္က် ျပန္ေခ်ပႏိုင္တယ္ ဆိုၿပီး မ်က္ႏွာႀကီးကို ပင့္ထားတယ္။ ကိုေပေတာမိန္းမကေတာ့ မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ထိုးတဲ့ၿပီး လက္ဖက္ခြက္ထဲက လက္ဖက္တစ္ဖတ္ကို ႏႈိက္ၿပီး ၿမံဳ႕ေနလိုက္တယ္။

“ကိုင္း … နာရီေတြအေၾကာင္း အေဖေျပာမယ္။ မင္းတို႔ သည္းေတာ့ခံၾက။ နာရီေတြရဲ႕ ဆင့္ကဲျဖစ္စဥ္နဲ႔ နာရီေတြရဲ႕သမိုင္းကို ငါေျပာမယ္။ ပညာရွိေတြဟာလည္း နည္းနည္းေတာ့ ေၾကာင္တယ္ ဆိုတာလည္း မင္းတို႔ ၾကားဖူးမွာေပါ့။

“အဟမ္း … ဒီလိုကြ … ကမာၻဦးတုန္းက ေက်ာက္ေခတ္လူသားေတြဟာ ေနကို နာရီ လို႔ သတ္မွတ္တယ္။ သူတို႔က သူတို႔ေနတဲ့ဂူရဲ႕ အမိုးအက္ေၾကာင္းေတြထဲက က်လာတဲ့ ေနေရာင္ျခည္ကို မွတ္ၾကတာ။ ရႊံ႕ေတြကိုလံုးၿပီး ေနေရာင္ျခည္က်တဲ့ေနရာေတြကို လိုက္ကပ္ၾကတယ္။ အမဲလိုက္ရမယ့္အခ်ိန္ စသျဖင့္ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ေနသြားရာလမ္းေၾကာင္းက မွန္တာမဟုတ္ဘူး။ ေနေရာင္ျခည္ဆိုတာကလည္း အၿမဲရွိေနတာ မဟုတ္ဘူး။ ကမာၻဦးက ရာသီဥတုကလည္း မွန္တာမဟုတ္ဘူး။ ႏွင္းမုန္တိုင္းေတြ၊ မိုးမုန္တိုင္းေတြ လနဲ႔ခ်ီၿပီး ၾကာတတ္တယ္။ ဒီေတာ့ ေနဟာ နာရီဟုတ္ႏိုင္ပါ့မလား။ ဒါက တစ္ခ်က္ … ”

ကိုေပေတာက သူ႔မိန္းမနဲ႔ သားကို ၾကည့္တယ္။ ၿငိမ္ေနမွန္း သိေတာ့ ဆက္ေျပာတယ္။

“ေနာက္တစ္ဆင့္က ေနဟာ ေနရာေရႊြ႕တတ္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေနဟာ လမ္းေၾကာင္းနဲ႔သြားတတ္တယ္ ဆိုတာ လူေတြသိလာတာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ေနကိုမၾကည့္ေတာ့ဘဲ အရိပ္ကိုၾကည့္တဲ့စနစ္ကို တီထြင္တယ္။ ေနနာရီ ဆိုတာေလ … တုတ္တစ္ေခ်ာင္းကိုစိုက္ၿပီး ေက်ာက္ခဲေတြနဲ႔ မွတ္တဲ့ စနစ္ေပါ့။ တိုင္ပတ္လည္က အရိပ္ေတြကို အေသမွတ္ၿပီး အခ်ိန္ကို ခန္႔မွန္းယူၾကတယ္။ အဲဒါ ခရစ္ေတာ္မေပၚခင္ ႏွစ္ေပါင္း ခုနစ္ရာ ကတည္းက ျဖစ္ေနတဲ့စနစ္ပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဒါလည္း မမွန္ပါဘူး။ ေရျပင္ေပၚမွာ ဘယ္လို ခဲလံုးမ်မွတ္ႏိုင္မလဲ။ ေနထြက္တာ ေနဝင္တာ ဟာလည္း မွန္တာမဟုတ္ေတာ့ အရိပ္ဟာလည္း ဘယ္မွန္ႏိုင္ပါ့မလဲ”

ကိုေပေတာက ေရေႏြးတစ္ခြက္ ငွဲ႔ေသာက္တယ္။ ကိုေပေတာ မိန္းမက လက္ဖက္ၿမံဳ႕ေနတုန္းပဲ။ ေပါက္စီကေတာ့ ဝါးခနဲတစ္ခ်က္သမ္းတယ္။ သူ႔ဇက္ပိုးကိုသူ ႐ိုက္တယ္။

“ဘီစီ ၃၀၀ ေလာက္မွာေတာ့ ဗက္ဘီလံုးၿမိဳ႕က ကဗာေရာဆပ္ဆိုတဲ့ပုဂၢိဳလ္က သတၱဳလံုးျခမ္းနာရီကို ထြင္တယ္။ အေခါင္းပါတဲ့ သတၱဳခြက္ေပၚမွာ မွတ္သားထားတဲ့ မ်ဥ္းေၾကာင္းေတြကတစ္ဆင့္ ဖတ္တဲ့နည္းပဲ။ ဒါကလည္း မမွန္ႏိုင္ပါဘူးကြာ။ ေနဟာ ေကာင္းကင္မွာ ေဆာင္းဆိုရင္ ဆယ္နာရီေလာက္ပဲၾကာၿပီး ေႏြဆိုရင္ ဆယ့္ေလးနာရီေတာင္ ၾကာတတ္တာ သူတို႔မသိဘူးလား။ သိပ္ညံ့ဖ်င္းတဲ့ေကာင္ေတြ … ထားပါေတာ့ … အဲဒီနည္းလည္း မစြံဘူး။ ဒါေပမဲ့ အလယ္ေခတ္တစ္ေလွ်ာက္လံုး ေနနာရီကို ဆင့္ပြားယူတဲ့စနစ္ေတြ တီထြင္ရင္းနဲ႔ပဲ ၿပီးရတာပါပဲ”

သည္တစ္ခါေတာ့ လက္ဖက္ဝါးရင္းကပဲ ကိုေပေတာမိန္းမက သမ္းျပန္ေရာ။ ကုိေပေတာက သူ႔ကို ေထာက္ခံတယ္ထင္လို႔လား မသိဘူး၊ ပိုေတာင္က်ယ္လာေသးတယ္။

“ေနာက္ ေရနာရီ … ၾကားဖူးမွာေပါ့ … ေၾကးဖလားကို ေဂါရီအရြယ္အပ်ိဳဆံပင္ ဆယ့္ေျခာက္ေခ်ာင္း ဝင္႐ံု အေပါက္ေဖာက္၊ ေရထည့္ၿပီး ေရကုန္ရင္ တစ္ေမာင္းမွတ္တယ္ ဆိုတာေလ။ ေအး … သူတို႔ဆီမွာလည္း အဲသလိုပဲ။ ေျမအိုးဖင္ အေပါက္ေဖာက္ၿပီး ေရတစ္စက္ခ်င္း က်တာကို မွတ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေျမအိုးဆိုေတာ့ ေရကိုမျမင္ႏိုင္ဘူးေလ။ ဒီေတာ့ ဖန္အိုးကိုထြင္တယ္။ ဖန္အိုးကလည္း ေရမ်ားမ်ားရွိေနရင္ ခပ္ျမန္ျမန္က်ၿပီး ေရနည္းသြားေတာ့ ေရက်ေႏွးသြားျပန္ေရာ။ ေနာက္ အေပါက္ဆို႔သြားတာ တို႔၊ အေပါက္က်ယ္သြားတာ တို႔၊ ေရ ခဲသြားတာ တို႔ ရွိေသးတယ္။ အဲဒီနည္းကလည္း မဟုတ္လွပါဘူးကြာ”

ဒီတစ္ခါေတာ့ ကိုေပေတာကိုယ္တိုင္ လက္ဖက္နည္းနည္း ၿမံဳ႕တယ္။

ေပါက္စီက စားပြဲေပၚကမဂၢဇင္းတစ္အုပ္ လွမ္းဆြဲၿပီး ကိုေပေတာမိန္းမကေတာ့ ဆက္တီေနာက္မွီကို ေခါင္းကပ္ၿပီး ေမာ့ထားတယ္။ ဘာေတြစဥ္းစားေနတာလဲေတာ့ မသိဘူး။

“တစ္ခါ … သဲနာရီ ေပၚလာျပန္ေရာ။ ဖန္ႁပြန္ထုလံုးရွည္တစ္ခုကို ခါးသိမ္သြားေအာင္ညႇစ္ထားတဲ့ ကိရိယာေလးပါပဲ။ အထဲမွာ အင္မတန္ႏူးညံ့တဲ့ သဲ ထည့္ထားတယ္။ အေပၚကသဲ ေအာက္အကုန္က်သြားရင္ တစ္နာရီပဲ၊ ေနာက္ ေျပာင္းျပန္လွန္ … ေအာင္မယ္ … သဲနာရီက အခုထိ အေနာက္ႏိုင္ငံလႊတ္ေတာ္ေတြမွာ သံုးတုန္းေနာ္။ ဒါေပမဲ့ သဲနာရီေတြဟာ တစ္ခုနဲ႔တစ္ခု မတူၾကျပန္ဘူး။ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္မလဲ … သဲနာရီတစ္လံုးကို သြားေလရာ ဘယ္လိုယူသြားမလဲ။ ေနာက္ ဖေယာင္းတိုင္ကို အရာမွတ္မွတ္ၿပီး မီးထြန္းတာတို႔ ဘာတို႔လည္း ရွိေသးတယ္။ ထားပါေတာ့ကြာ … အဲဒါေတြအားလံုးရဲ႕ အေျဖဟာ မတိက်မေရရာဘူး ဆိုတာပဲ”

သည္မွာတင္ ကိုေပေတာမိန္းမက ဆတ္ခနဲ ေခါင္းမတ္လိုက္တယ္။ ေဒါသေတြလည္း ထြက္ေနတယ္။ မ်က္လံုးေတြလည္း ျပဴးထားေသးတယ္။

“ဒီမယ္ … ရွင္ ေျပာေကာင္းတိုင္း ေျပာမေနနဲ႔။ ရွင့္ နာရီကိစၥခ်ည္း လူတိုင္းေခါင္းထဲမွာရွိေနတာ မဟုတ္ဘူး။ မနက္ ဘာခ်က္ရမလဲ စဥ္းစားေနတာ၊ ရွင္ နည္းနည္းမွမသိတတ္ဘူး”

ဒါေပမဲ့ ကိုေပေတာက သူ႔ မေျပာသလိုပဲ။
ဘာကိုမွ ဂ႐ုမစိုက္တဲ့ပံုပဲ။ စာသင္ခန္းထဲက ပါေမာကၡတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေလနဲ႔ ဆက္ေျပာတယ္။

“ခရစ္ယာန္ဘုရားေက်ာင္းႀကီးေတြမွာ ေခါင္းေလာင္းတီးတဲ့ စက္ေတြ၊ ေနာက္ ပါရီက အန္းရီဒါဗစ္ရဲ႕ နန္းတြင္းနာရီႀကီးေတြဟာ ကေန႔နာရီေတြရဲ႕ ဖခင္ လို႔ ဆိုရမယ္။ အဲဒီမွာ ဂလီလီယို ဆိုတဲ့ ငနဲတစ္ေကာင္က ေလတိုက္လို႔ လႊဲေနတဲ့မီးအိမ္ႀကီးကို ၾကည့္ရင္း ခ်ိန္သီးရဲ႕သေဘာကို ေတြ႔သြားျပန္တယ္။ လႊဲက်ယ္ က်ယ္သြားရင္ ပိုျမန္တာ၊ လႊဲက်ယ္ က်ဥ္းရင္ ပိုေႏွးတာ သတိထားမိသြားၾကတယ္။ အဲဒီ ခ်ိန္သီးစနစ္နဲ႔ လူေတြကို ေသြးတိုးႏႈန္းတိုင္းဖို႔ ဆရာဝန္ေတြကို သူ ေျပာခဲ့တာေပါ့။ နာရီေတာ့ ျဖစ္မလာေသးဘူးေပါ့ေလ။ ေနာက္ေတာ့ ဒတ္ခ်္လူမ်ိဳး ဝိုင္းဂင္က နာရီတစ္လံုးကို လုပ္တယ္”

ကိုေပေတာမိန္းမက ထိုင္ရာက ထတယ္။ အိပ္ခန္းဘက္ ဝင္သြားတယ္။
ေပါက္စီက မဂၢဇင္းကိုပစ္ခ်ရင္း တစ္ခါ သမ္းျပန္ေရာ။ သူလည္း ထမယ္ လုပ္ေတာ့ ကိုေပေတာက ေဒါကန္သြားတယ္။

“ေအး … အဲဒါ ခက္တာေပါ့ … ငါ အခုေျပာေနတာ ျဖစ္စဥ္ပဲရွိေသးတာကြ၊ အႏွစ္သာရ မပါေသးဘူး။ ငါ့ရဲ႕ေတြ႔ရွိခ်က္ကို ငါ မေျပာရေသးဘူး။ ငါ တစ္သက္လံုး လွ်ိဳ႕ဝွက္ထားဖို႔ စဥ္းစားထားတဲ့ တစ္ခ်က္ ရွိတယ္။ ဒါေပမဲ့ မနက္လင္းရင္ ငါ ေျပာေတာ့မွာပါ။ ေနဦး … အခုနစကား ဆက္ရဦးမယ္။ ဒီလိုကြာ … နာရီနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ေက်းဇူးတင္ရမယ့္လူေတြ ရွိတယ္။ ဂ်က္ေကာ့ေဇး တို႔၊ ဂ႐ူးအီး တို႔၊ နစ္ကိုဖတ္ဒ႐ူး တို႔ … ဒါေပမဲ့ကြာ … သူတို႔နာရီေတြကလည္း ခပ္ညံ့ညံ့ေတြ ျဖစ္ေနတယ္။ ေနာက္ပိုင္းေပၚတဲ့ လွ်ပ္စစ္နာရီတို႔၊ ကြာ့ဇ္တို႔၊ ခရစ္စတယ္လ္တို႔၊ ပိုင္ဇိုအီလက္ထရစ္တို႔၊ ကြန္ပ်ဴတာ႐ိုက္စ္တို႔ဟာ ေတာ္ေတာ္ကို မွန္တယ္ လို႔လည္း ေျပာၾကတယ္။ ႏွစ္ေပါင္းသံုးေထာင္မွာျဖစ္ျဖစ္၊ ႏွစ္ေပါင္းတစ္ေသာင္းမွာျဖစ္ျဖစ္၊ နာရီတစ္လံုးရဲ႕ တာဝန္ဟာ အခ်ိန္ျပ႐ံုသက္သက္ပဲ ဆိုရင္ ဘာလုပ္ရမွာလဲ။ တစ္စကၠန္႔မွ ေနာက္မက်ဘူးဆိုရင္လည္း ဘာလုပ္ရမွာလဲ။ ဒါေပမဲ့ ဒါဟာ လူေတြရဲ႕အထင္ပါ။ တကယ္က နာရီေတြအားလံုးဟာ မွားေနတယ္။

“အေဖေျပာခဲ့တာအားလံုး ကို ျပန္ခ်ဳပ္ရင္ ကမာၻဦးကေန ကေန႔အထိ ေပၚခဲ့တဲ့ နာရီစနစ္ေတြဟာ မွားေနတယ္။ နာရီအခ်ိန္ေတြကလည္း လြဲေနတယ္။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ တစ္ကမာၻလံုးက နာရီေတြအားလံုးကို ႐ိုက္ခြဲဖ်က္ဆီးပစ္ရမယ္။ တစ္ကမာၻလံုး ဘယ္ေနရာမွာျဖစ္ျဖစ္ နာရီတစ္လံုးမွကို မရွိေတာ့ဘူး ဆိုတာ ေသခ်ာၿပီ ဆိုေတာ့မွ အေဖ့ရဲ႕ နာရီကို ထုတ္ျပခ်င္တယ္။ အင္မတန္ထူးဆန္းတဲ့ နာရီတစ္လံုး အေဖ့မွာ ရွိေနၿပီ။ မနက္မိုးလင္းရင္ အေဖ ျပေတာ့မယ္။ ကိုင္း … အိပ္ေတာ့ ငါ့သား … ”

အခုမွ ေပါက္စီလည္း စိတ္လြတ္လက္လြတ္ ျဖစ္သြားရေတာ့တယ္။
ကိုေပေတာ အိပ္ခန္းထဲဝင္သြားေတာ့ ကိုေပေတာမိန္းမက အိပ္ေနလိုက္တာ အိပ္မက္ေတာင္ မက္ေနေလာက္ၿပီ။

* * *

(၄)

မနက္ မိုးလင္းလို႔ အားလံုး အိပ္ရာကႏိုးေတာ့ ဧည့္ခန္းထဲက တိုင္ကပ္နာရီႀကီးဟာ ကြဲေနတယ္။ လက္တံေတြ လိမ္ေကာက္ေနတယ္။ မွန္စေတြဟာလည္း ကြဲေၾကျပန္႔က်ဲေနတယ္။ ဖိနပ္ခၽြတ္အုတ္ခံုေပၚမွာ ကိုေပေတာရဲ႕ Sandoz နာရီေရာ၊ သူ႔မိန္းမရဲ႕နာရီေရာ တူနဲ႔ထုထားသလို ျပားကပ္ ေၾကမြေနတယ္။

ကိုေပေတာကေတာ့ ဧည့္ခန္းထဲမွာ မ်က္လံုးျပဴးႀကီးနဲ႔ ထိုင္ေနတယ္။ မ်က္လံုးသူငယ္အိမ္ေတြက လည္ေနတယ္။ မ်က္ႏွာက ၿပံဳးေယာင္သန္းေနတယ္။ ပါးစပ္က တတြတ္တြတ္နဲ႔ ရြတ္ေနတယ္။ နဖူးမွာ ေခၽြးေတြလည္း သီးထေနတယ္။

ကိုေပေတာမိန္းမေရာ ေပါက္စီပါ ႏိုးတဲ့အခ်ိန္မွာ အားလံုးဟာ ေနာက္က်သြားၿပီ။ သားအမိႏွစ္ေယာက္ဟာ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ ၾကည့္ၿပီး သေဘာေပါက္သြားၾကသလို သက္ျပင္းေတြခ်လိုက္ၾကတယ္။ ဧည့္ခန္းထဲကို သားအမိႏွစ္ေယာက္ ဝင္လာတာေတြ႔ေတာ့ ကိုေပေတာမ်က္ႏွာ တည္သြားတယ္။

“ကိုင္း … လာၾက … ကေန႔ေတာ့ ငါ အေစာႀကီးႏိုးေနတာ။ ညကငါေပးတဲ့ ကတိအတိုင္း ငါ့ရဲ႕နာရီကို ျပမလို႔ပဲ။ အင္မတန္ထူးဆန္းတဲ့ နာရီတစ္လံုး ငါ ရထားၿပီ။ မၾကာခင္မွာ ဒီနာရီရဲ႕အာနိသင္ကို ငါေျပာေတာ့မယ္”

ကိုေပေတာ တစ္လံုးခ်င္းေျပာေနတာကို သားအမိႏွစ္ေယာက္က ၿငိမ္ၿပီးနားေထာင္ေနရတယ္။ သည္အခ်ိန္ဟာ ကိုေပေတာျပမယ့္နာရီ ဆိုတာထက္ ကိုေပေတာကို ဘာလုပ္ရမလဲ ဆိုတာပဲ သူတို႔ စဥ္းစားေနရေတာ့တယ္။ ေပါက္စီက သူ႔အေမကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႔အေမက ေခါင္းညိတ္ျပတယ္၊ သြားၿပီ ဆိုတဲ့သေဘာေပါ့။

“ကိုင္း … ဒီမယ္ ၾကည့္ … ”

ကိုေပေတာက အက်ႌကိုခၽြတ္လိုက္တယ္။ ခ်က္အေပၚ လက္ေလးလံုးေလာက္ ဗိုက္တည့္တည့္က ေမြးရာပါမွဲ႔ႀကီးတစ္လံုးကလြဲရင္ ဘာမွမရွိဘူး။

“ေဟာဒီမွာ … ငါ့ရင္ဘတ္မွာ နာရီတစ္လံုး ျမင္ရဲ႕လား။ ငါ့ရဲ႕ ႏို႔သီးေခါင္းႏွစ္ခုၾကားမွ လက္တံေတြ ေတြ႔ရဲ႕လား။ လည္စလုတ္ေအာက္က ခ်ိဳင့္ကေလးက ဆယ့္ႏွစ္နာရီ ေနရာ၊ ဘယ္ဘက္ႏို႔သီးေခါင္းက သံုးနာရီ ေနရာ၊ ညာဘက္ႏို႔သီးေခါင္းက ကိုးနာရီ ေနရာ၊ ေဟာဒီမွဲ႔ႀကီးက ေျခာက္နာရီ ေနရာ။ ဒီနာရီ ငါ့မွာေပၚလာတာ တစ္ပတ္ေလာက္ ရွိသြားၿပီ။ ငါလည္း စမ္းၿပီးၿပီ။ လက္တံေတြ ေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္ေတာ့ ငါ့ဆံပင္ေတြ ျပန္နက္ကုန္တယ္၊ ေရွ႕ကိုလွည့္ၾကည့္ေတာ့ ဆံပင္ေတြ တစ္ေခါင္းလံုး ျဖဴဆြတ္သြားတယ္။ ဘဝကိုပါ Rewind လုပ္ႏိုင္တဲ့ နာရီပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီမနက္မွာ လိုအပ္စြာပဲ ငါ့နာရီရဲ႕ လက္တံေတြကို ခ်ိဳးပစ္လိုက္ရတယ္။ ဒီနာရီက အင္မတန္တိက်တဲ့ အခ်ိန္ကို ျပ႐ံုတင္ မကဘူး၊ နာရီပိုင္ရွင္ျဖစ္တဲ့ ငါ့ကိုပါ ငယ္ေစႏိုင္-ႀကီးေစႏိုင္တယ္။ ဒီအတိုင္းလည္း ရပ္ထားႏိုင္တယ္။ ဆိုလိုတာက နာရီလက္တံေတြ ေနာက္ကို ခပ္မ်ားမ်ား လွည့္ေပးရင္ ငါ ငယ္သြားမယ္၊ ေရွ႕ကို မ်ားမ်ားလွည့္လိုက္ရင္ ငါ အိုသြားမယ္၊ ဒါပဲ”

“ဒါေပမဲ့ ငါ အခုအေျခအေနကို အႀကိဳက္ဆံုးပဲ။ အခုအခ်ိန္ဟာ ငါ့အတြက္ အေကာင္းဆံုးအခ်ိန္ပဲ၊ ငါ့အတြက္ အရင့္က်က္ဆံုး အခ်ိန္ပဲ။ ဒီအခ်ိန္ကို ငါ အမိအရ ဖမ္းထားလိုက္တယ္။ ဆိုလိုတာက ငါ့နာရီစက္ေတြကို ငါ ဒီမနက္ပဲ ရပ္ပစ္လိုက္ၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ ငါဟာ ဒီအတိုင္းပဲ တည္ရွိေနေတာ့မယ္။ မင္းတို႔သားအမိကေတာ့ ကံကုန္ေန႔ေစ့တဲ့အထိ တျဖည္းျဖည္း ႀကီးရင့္ရင္း ေသသြားၾကသည့္တိုင္ ငါဟာ ဒီအတိုင္း က်န္ရစ္ခဲ့လိမ့္မယ္။

“ငါဟာ ႏွစ္သန္းေပါင္းမ်ားစြာ ဒီအတိုင္းက်န္ရစ္ခဲ့လိမ့္မယ္။ အရိေမတၱယ်ျမတ္စြာဘုရားစကို ငါ ေစာင့္ဖူးမယ္။ ငါဟာ အခုအေျခအေနက တစ္ေရြးသားမွ အပြန္းအရွ မခံႏိုင္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ငါ့နာရီစက္ေတြကို ငါ ဒီမနက္ပဲ ရပ္ပစ္လိုက္တာပဲ။ တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္တယ္ မထင္နဲ႔၊ ဒါဟာ ပါရမီကျဖစ္လာတဲ့ အသီးအပြင့္ပဲ။ ဒါကို ငါ ခူးဆြတ္ခံစားတာပဲ ျဖစ္တယ္။

“အေဖ့ကို ခြင့္လႊတ္ၾကပါ။ ငါ ဒီအေျခအေနအတိုင္းပဲ ငါ ေနခဲ့ပါရေစေတာ့။ ငါဟာ အရင္က နာရီတစ္လံုးဟာ အခ်ိန္မွန္ဖို႔ပဲ လိုတယ္လို႔ ခပ္တိမ္တိမ္ ေတြးမိတယ္၊ လူေတြဟာ နာရီမရွိရင္လည္း မရႏိုင္ဘူးလို႔ပဲ ထင္ခဲ့တယ္၊ လက္ေကာက္ဝတ္ေသြးေၾကာေတြကို ငါ အထင္လြဲခဲ့ဖူးတယ္။ အခုေတာ့ ငါ့ဟာငါ ျပန္ရွက္ေနတယ္။ ငါ တစ္ခုပဲဝမ္းနည္းတာက လြဲမွားေနတဲ့ နာရီေတြနဲ႔ ကမာၻႀကီးဟာ ေယာင္တိေယာင္န ခရီးသြားေနတာကိုပဲ … ”

အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ကိုေပေတာမိန္းမက အိမ္ေဘးက ေယာက္်ားႀကီး ေလးငါးေယာက္ကို သြားေခၚတယ္။ ေပါက္စီက ေပၚတာကက္တစ္စီး သြားငွားတယ္။ ကိုေပေတာကို ေခ်ာ့ၿပီး ကားေပၚတင္တယ္။ ကိုေပေတာကလည္း ၿငိမ္ၿငိမ္ကေလး ထိုင္လိုက္တာပါပဲ။

ကိုေပေတာမိန္းမက ကားထြက္ခါနီးမွ အိမ္တံခါးျပန္ဖြင့္တယ္၊ အိမ္ထဲျပန္ဝင္တယ္။ ေတာ္ေတာ္ၾကာမွ စာအုပ္ေတြ၊ စာရြက္စာတမ္းေတြနဲ႔ ျပန္ထြက္လာတယ္။ ေနာက္ သူ႔သားကို လွမ္းေျပာတယ္။

“ေတာ္ေသးတယ္ … သတိရလို႔။ မင္းအေဖ အရင္တစ္ခါ Shock ႐ိုက္ဖူးတဲ့ လူနာမွတ္တမ္းေဟာင္းေတြ ေမ့က်န္ရစ္ခဲ့ေတာ့မလို႔” တဲ့။

ကားထြက္လာေတာ့ ေပၚတာကက္ကားရဲ႕ အရိပ္ဟာ ေနနာရီနဲ႔သာဆိုရင္ ရွစ္နာရီသာသာေလာက္ရွိၿပီ ဆိုတာကို ျပေနတယ္။

(စံပယ္ျဖဴမဂၢဇင္း၊ အမွတ္ ၆၃၊ ၁၉၉၁ ခုႏွစ္ - ဧၿပီလ)

* * * * *

credit to mmcyber (ေငြဇင္ေယာ္)