ေၾသာ္...ဒါနဲ႔စကားမစပ္ (ဝတၳဳတိုမ်ား) - သုေမာင္ (အပိုင္း-၂)

ပညာရွင္မဟုတ္ဘူးဆိုတဲ့ ပါရမီရွင္

ေၾသာ္... ဒါနဲ႔စကားမစပ္၊ သုေမာင္ႀကီးတစ္ေယာက္ မႏၲေလးအက္ဖ္အမ္မွာ အေတြ႕အႀကံဳေလးေတြ စကားေျပာလာတာ ဒါနဲ႔ဆို သံုးပတ္ေျမာက္ၿပီေပါ့။

အဲဒီေတာ့ ဘာေလး သြားေတြ႕သလဲဆိုေတာ့ ပထမႏွစ္ႀကိမ္မွာ စကားေတြက ဟိုေရာက္ဒီေရာက္နဲ႔ေနာ္။ ေျပာခ်င္ေဇာ အားႀကီးတာ၊ ေျပာခ်င္ေဇာ အားႀကီးတာဆိုတာ အသက္ကလည္း ႀကီးလာေတာ့ ေျပာခ်င္တာေပါ့။ စကားေတြက ဒီနား ေရာက္သြားလိုက္၊ ဟိုနားေရာက္သြားလိုက္နဲ႔ ေသာတရွင္တို႔ နား႐ႈပ္ကုန္တယ္။ တစ္ဖက္က ၾကည့္ျပန္ေတာ့လည္း ဦးသုေမာင္က စာေရးဆရာဆိုေတာ့ ၀တၱဳသေဘာ၊ ေဆာင္းပါးသေဘာလိုပဲ ခ်ည္ရတာ၊ ႀကိဳးနဲ႔ခ်ည္သလို ခ်ည္ရတာ။ ဟိုက တစ္စ ဒီက တစ္စ ဆြဲထုတ္ၿပီး ခ်ည္ရတာ၊ အဲဒီအတြက္ေၾကာင့္ ေသာတရွင္ ပရိသတ္ကို ေတာင္းပန္ပါတယ္။

ကဲ... ဒီတစ္ပတ္ေတာ့ သံုးႀကိမ္ေျမာက္မွာ လိုရင္းေလးေရာက္ေအာင္ ေျပာမယ္လုိ႔ စိတ္ကူးထားတယ္။ သုေမာင္ဆိုေတာ့ အားလံုးသိၾကတဲ့အတိုင္း အဆိုေတာ္၊ ႐ုပ္ရွင္မင္းသား၊ စာေရးဆရာ အဲဒီ အႏုပညာသံုးရပ္စလံုးမွာ လုပ္ေနေတာ့ အမ်ားက လက္ခံတာ သုေမာင္ႀကီးကို ပါရမီရွင္တဲ့။ ပါရမီရွင္လို႔ လက္ခံထားၾကတယ္။ ေၾသာ္... ငါ့ကို ပါရမီရွင္လို႔ ေျပာေနၾကတယ္။ ၀မ္းသာတယ္၊ အဂၤလိပ္လို Geniusေမြးရာပါ တတ္တဲ့ေတာ္တဲ့သူ ဆိုေပမယ္လို႔ လူဆိုတာေနာ္ ဆရာ့ဆရာႀကီးေတြရဲ႕ စကားကိုလည္း နားေထာင္ရတယ္။

ႀကံဳဖူးတာေလးတစ္ခုေျပာမယ္။ စႏၵရားဆရာႀကီးတစ္ေယာက္၊ နာမည္မေျပာေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီ စႏၵရားဆရာႀကီးတစ္ေယာက္နဲ႔ ေခတ္ၿပိဳင္ဆိုင္းဆရာႀကီး တစ္ေယာက္တို႔ သုေမာင္နဲ႔ အသံသြင္းၾကတယ္။ သြင္းတဲ့ အခါက်ေတာ့ စႏၵရားဆရာႀကီးက သုေမာင္ကို ေျပာျပတယ္။ သုေမာင္ကို ေျပာတာမဟုတ္ဘူးေနာ္။ ဆိုင္းဆရာနဲ႔ သူနဲ႔က သိပ္အဆင္ေျပပံုမရဘူး။ အဲဒီမွာ သူက ဘာေျပာသလဲ ဆုိေတာ့ -

"ေဟ့ ဗလ၊ ဒီေကာင္ကကြ သူ႔ဆရာ ဆရာႀကီးေတြရဲ႕ လက္က်ကို အမီတီးႏိုင္တဲ့ ပါရမီရွင္ကြ။ ဒီေကာင္ပါရမီရွင္ေတာ့ ပါရမီရွင္၊ ဒါေပမဲ့ ပညာရွင္မဟုတ္ဘူးကြ" တဲ့။

ထိသြားတယ္၊ အဲဒီစကား ထိသြားတယ္။ ပါရမီရွင္ဟာ ပညာရွင္မဟုတ္ဘူးတဲ့။ အဲဒီေတာ့ သုေမာင္ႀကီးကို ပါရမီရွင္လို႔ေျပာရင္ ဒီစကားအရ ပညာရွင္မဟုတ္ေတာ့ဘူးလို႔ လာၿပီး အဖ်ားခတ္တဲ့သေဘာ ျဖစ္သြားတာေပါ့။ စိတ္မေကာင္းပါဘူး၊ ပါရမီရွင္ဟာ ပညာရွင္မဟုတ္ဘူးလို႔ ျဖစ္သြားတယ္။ ဒါက တစ္ပိုင္း။

ေနာက္တစ္ပိုင္းကက်ေတာ့ တစ္ဖက္က ျမတ္စြာဘုရားေဟာတဲ့ တရားေတာ္မွာ ျပန္ၾကည့္ရင္ ျမတ္စြာဘုရားသခင္ ဟိုးဘ၀ဘ၀ေပါင္းမ်ားစြာ အနႏၲအသေခ်ၤ ပါရမီျဖည့္က်င့္လာခဲ့လုိ႔ ဒီဘ၀မွာပါရမီပါရမီရွင္ျဖစ္တာ၊ ပညာရွင္ျဖစ္တာ။ ပညာရွင္လည္း ပညာရွင္၊ ပါရမီရွင္လည္း ပါရမီရွင္ျဖစ္တာ။ ဘုရားနဲ႔ ႏႈိင္းတာေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့ေလ၊ အဲသလို ျပန္ေတြးျပန္ေတာ့ အားတက္ရျပန္တယ္။

ေကာင္းၿပီ၊ ဦးသုေမာင္ ပါရမီရွင္ျဖစ္တာကို နည္းနည္း ေျပာျမယ္။ သုေမာင္က သီခ်င္းဆိုတာ အင္မတန္ ၀ါသနာပါတယ္။ အိမ္မွာ ႀကီးေတာ္ႀကီးက တအားနားေလးတာ။ နားေလးေတာ့ ေရဒီယိုအက်ယ္ႀကီး ဖြင့္တယ္။ ဖြင့္ေတာ့ ေရဒီယိုကလာတဲ့ သီခ်င္းေတြကို ငယ္ငယ္ကတည္းက ေလးငါးႏွစ္သားအရြယ္ကတည္းက နားမွာစြဲေနတယ္။ ၾကားရတဲ့သီခ်င္းေတြ လိုက္ဆို၊ လိုက္က်က္ခဲ့တယ္။

အဲဒီလို ဆုိလာလိုက္တာ ဘာျဖစ္လာသလဲဆိုေတာ့ တစ္ေန႔၊ တစ္ေန႔ဆိုတာက လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၃၀ေက်ာ္၊ အသက္ ၂၀ အရြယ္ေလာက္မွာ၊ ဘာျဖစ္သလဲဆိုေတာ့ ကဲ မထူးပါဘူးေလ ဒီအရြယ္ႀကီးေရာက္မွ ႐ိုး႐ိုးသားသား ေျပာရမွာေပါ့ေလ။ အသက္ ၂၀ အရြယ္ေလာက္မွာ အခ်ဳပ္က်ခဲ့တယ္။ မေတာ္တဆ အခ်ဳပ္က်ခဲ့ဖူးတယ္။ အခ်ဳပ္က်ေတာ့ အခန္းေလး တစ္ခန္းမွာ ႏွစ္ေယာက္တည္း။ သုေမာင္ရယ္၊ သုေမာင္အစ္ကို ေမာင္၀ဏၰရယ္ အတူေနရတယ္။

လူဆိုတာေလ၊ ပ်င္းရင္ ဘာလုပ္တယ္ထင္လဲ၊ သီခ်င္းဆိုတယ္ဗ်၊ မိန္းမေတြ အဝတ္ေလွ်ာ္ရင္း သီခ်င္းဆိုတယ္။ မိန္းမေတြ ကေလးထိန္းရင္း သီခ်င္းဆိုတယ္ စသျဖင့္ေပါ့ေလ၊ ပ်င္းရင္ သီခ်င္းဆိုတယ္။ သုေမာင္က အခ်ဳပ္က်ေနတဲ့အခါဆိုေတာ့ ပ်င္းၿပီး သီခ်င္းဆိုတယ္။ သီခ်င္း ဆိုတယ္လို႔သာ ေျပာရတာ၊ သီခ်င္းမဆိုခင္ကေလးမွာ ကဗ်ာရြတ္တာဗ်။ ပ်င္းေတာ့ ကဗ်ားလည္းရြတ္တယ္။ အဲဒီ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာပါ။ ဘယ္ကဗ်ာကို ရြတ္သလဲဆိုေတာ့ ဆရာႀကီးမင္းသုဝဏ္ရဲ႕ ‘ႏွင္းဆီပြင့္’ ဆိုတဲ့ ကဗ်ာကို ရြတ္တယ္။

ကဗ်ာေလးက ဘာလဲဆိုရင္ -

‘လယ္ေတာကအျပန္၊
ပန္ခ်င္တယ္ ခေရဖူးဆိုလို႔၊
ေမာင္ခူးကာေပး။
မနက္တုန္းဆီက၊
ေၾကာ့ဆံုးကို ေမာင္ျမင္ေတာ့၊
သူ႔ဆံပင္ ႏွင္းဆီပြင့္ေတြနဲ႔၊
ဂုဏ္တင့္တယ္ေလး။’

ဒီကဗ်ာေလးကို အရင္တုန္းက ေက်ာင္းသံုး ျပဠာန္းတယ္ေလ။

ဒီကဗ်ာေလးက ရွင္းရွင္းေလး။ လယ္ေတာကအျပန္-လယ္ေတာကျပန္လာတဲ့ လယ္ေတာသားေလး၊ ပန္ခ်င္တယ္ခေရဖူးဆိုလို႔-သူ႔ခ်စ္သူက ခေရဖူးေလး ပန္ခ်င္တယ္။ ခေရဆိုတာေနာ္ ေႂကြမွပန္ရတဲ့၊ သီၿပီးပန္ရတဲ့ပန္း၊ အဲဒီ ပန္းေလးကို ပန္ခ်င္တယ္ဆိုလို႔ လယ္ေတာက အျပန္ ညေနေစာင္းေလးမွာ ခူးလာတယ္။ လယ္ေတာကအျပန္၊ ပန္ခ်င္တယ္ ခေရဖူးဆိုလို႔၊ ေမာင္ခူးကာေပး-ေမာင္ ခူးယူလာေပးတဲ့အခါ ေျမမက်ေသးတဲ့ ခေရဖူးေလးေတြကို ညက်ေတာ့ ေရစိမ္ထားတယ္။ မနက္က်ေတာ့ ခေရဖူးေလးေတြ ပြင့္လာၿပီ။ ဒါမွ ႏွီးႀကိဳးေလးနဲ႔ ခေရပြင့္ေလးေတြသီၿပီး ခေရကံုးေလး လုပ္ယူတာေပါ့။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ခ်စ္သူကို သြားေပးတယ္။

သူသြားေပးတဲ့အခ်ိန္မွာ ‘မနက္တုန္းဆီက၊ ေၾကာ့ဆံုးကို ေမာင္ျမင္ေတာ့၊ သူ႔ဆံပင္ ႏွင္းဆီပြင့္ေတြနဲ႔၊ ဂုဏ္တင့္တယ္ေလး’ စာဆိုကေနာ္၊ ဆရာႀကီးမင္းသုဝဏ္စာဆိုႀကီး ဘယ္ေလာက္ေတာ္သလဲဆိုရင္ လယ္ေတာသားေလးက သူ႔ခ်စ္သူကို ခေရကံုးေလး သြားေပးတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ခ်စ္သူက ႏွင္းဆီပြင့္ေတြနဲ႔ ဂုဏ္တင့္ေနတယ္။ ဂုဏ္ဝင့္ေနတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္၊ ဂုဏ္တင့္ေနတာ။ ႏွင္းဆီပြင့္ေတြနဲ႔ ဂုဏ္တင့္ေနပါလားဆိုတဲ့ အနစ္နာခံတဲ့၊ ခြင့္လႊတ္တဲ့စိတ္နဲ႔ သူ႔ခ်စ္သူကို တင္စားလိုက္တာပါ။

သေဘာက ေျပာရရင္ သူက ခေရကံုးေလး သြားေပးတယ္။ ဟိုကေတာ့ ႏွင္းဆီပြင့္ႀကီးနဲ႔ ဂုဏ္တင့္ေနတယ္။ ဒီကဗ်ာေလး၊ ဒါေလးကို အက်ဥ္းက်ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ သုေမာင္ရြတ္ပါတယ္။ အသံေနအသံထားေလးထည့္ၿပီးေတာ့ ပ်င္းလို႔ရြတ္တာေပါ့ေလ။

အင္း… စကားမစပ္ ေျပာရဦးမယ္၊ အိမ္ကမိန္းမေပါ့။ ေအးဘံု၊ သီခ်င္း လံုးဝနားမေထာင္ဘူး။ သီခ်င္းလာရင္ပိတ္၊ သူ သီခ်င္းမႀကိဳက္ဘူး။ ကိုရီယားကားပဲႀကိဳက္တယ္။ သို႔ေသာ္လည္း အဝတ္ေလွ်ာ္တဲ့အခါက်ေတာ့ ဘာဆိုသလဲဆိုရင္ ‘ဒီဆပ္ျပာနဲ႔ေလွ်ာ္ခဲ့ကြယ္၊ ဒီဆပ္ျပာနဲ႔ေလွ်ာ္ခဲ့ကြယ္’ ဒီလို သီခ်င္းေလးနဲ႔ ေလွ်ာ္တာဗ်။ ဒါေၾကာင့္ ပ်င္းရင္ သီခ်င္းဆိုတယ္။ အဲဒီနည္းတူ အခ်ဳပ္က်ေနတဲ့ သုေမာင္ႀကီးကလည္း အဲဒီကဗ်ာေလးကို သီခ်င္းလုပ္ၿပီး ဆိုပါတယ္။ ဒါ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ အဲဒီအခ်ိန္ အသက္ ၂၀ ဝန္းက်င္တုန္းက သုေမာင္ႀကီးမွာ ရည္းစားက်န္ခဲ့တယ္။ ရည္းစားဆိုတာ ရယ္စရာ ေျပာရဦးမယ္၊ အခုယူထားတဲ့မိန္းမ ေအးဘံုမဟုတ္ဘူး။ တျခားတစ္ေယာက္ပါ။ သူက သုေမာင္ထက္ ပညာလည္းေတာ္တယ္၊ ႐ုပ္လည္းေခ်ာတယ္။ အသက္လည္း ႀကီးတယ္၊ ဂုဏ္လည္း ႀကီးတယ္၊ ပိုက္ဆံလည္း ခ်မ္းသာတယ္။

ၾကည့္ေနာ္၊ ဆရာႀကီးမင္းသုဝဏ္ရဲ႕ လယ္ေတာသားေလးနဲ႔ သုေမာင္ရဲ႕ဘဝနဲ႔ယွဥ္ေျပာတာ။ လယ္ေတာသားေလးက ခေရပြင့္ေလးေတြကံုးၿပီးေတာ့ သူ႔ခ်စ္သူကို သြားေပးတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဟိုက ႏွင္းဆီပြင့္ႀကီး ပန္ထားတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သုေမာင္က အခ်ဳပ္က်ေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ စာေရးဆရာေပါက္စ၊ ဆိုေတာ့ အျပင္ကို စိတ္ပူတယ္။ ငါ့ခ်စ္သူမ်ား ခုခ်ိန္မွာ အဲဒီေခတ္က ေခတ္စားေနတဲ့ ဆရာဝန္တစ္ေယာက္နဲ႔မ်ား အိမ္ေထာင္က်သြားၿပီလား၊ စစ္ဗိုလ္ႀကီးတစ္ေယာက္နဲ႔မ်ား ညားသြားၿပီလား၊ သေဘၤာသားတစ္ေယာက္နဲ႔မ်ား လိုက္ေျပးၿပီလား၊ စိတ္ပူေတာ့ Touch ေခၚတာေပါ့ေလ။ ထိေတြ႕တာေပါ့။ Touch ။ ဒီကဗ်ာေလးနဲ႔ သုေမာင္ရဲ႕ဘဝနဲ႔ သြားၿပီး စပ္မိတဲ့အခါ အဲဒီကဗ်ာေလးကို သုေမာင္က အခ်ဳပ္ထဲမွာ ဆိုပါတယ္။

“လယ္ေတာက အျပန္… ပန္ခ်င္တယ္… ခေရဖူး… ဆိုလို႔… ေမာင္ခူးကာ… ေပး… မနက္တုန္းဆီက… ေၾကာ့ဆံုးကို… ေမာင္ျမင္ေတာ့… သူ႔ဆံပင္ ႏွင္းဆီပြင့္ေတြနဲ႔… ဂုဏ္တင့္တယ္ေလး… ေလး…၊ ဂုဏ္တင့္တယ္ေလး… ေလး”

ဆိုၿပီးေတာ့ ညည္းတယ္။ အဲဒီလို ညည္းတာေလးကို အခန္းထဲမွာ အတူတူေနရတဲ့ ေမာင္ဝဏၰကၾကားတယ္။ ၾကားေတာ့ ေမာင္ဝဏၰက -

“ေဟ့ေကာင္၊ မင္းအသံမဆိုးဘူးကြ” တဲ့။

မင္းအသံဆိုတာ ေသာတရွင္ေတြ ေလလႈိင္းထဲက ေျပာေနရတာမို႔ အခုၾကားတဲ့ ‘မင္းအသံ’ လို႔ပဲေျပာတာ။ အမွန္က သူက ‘အသံ’ ေနရာမွာ ‘အ’ ကို ‘စ’ နဲ႔ ဆဲၿပီးေျပာတာ။ အထင္ႀကီးပံုက။ မင္းအသံ မဆိုးဘူးေပါ့ေလ။ အဲ… တို႔အျပင္ ျပန္ေရာက္လို႔ရွိရင္ ႐ုပ္ရွင္႐ိုက္တဲ့အခါ ဒီအသံေလးကို သီခ်င္းအျဖစ္ ထည့္မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္္တယ္။

အဲဒီ အသံေလးကို နားေထာင္ၾကည့္ၾကပါ။

“လယ္ေတာက အျပန္… ပန္ခ်င္တယ္… ခေရဖူး… ဆိုလို႔… ေမာင္ခူးကာ… ေပး… မနက္တုန္းဆီက… ေၾကာ့ဆံုးကို… ေမာင္ျမင္ေတာ့… သူ႔ဆံပင္ ႏွင္းဆီပြင့္ေတြနဲ႔… ဂုဏ္တင့္တယ္ေလး… ေလး…၊ ဂုဏ္တင့္တယ္ေလး… ေလး”

အဲဒီသီခ်င္းေလးက တစ္ႏိုင္ငံလံုး ဟိုးဟိုးေက်ာ္ ေပါက္သြားပါတယ္။ အဲဒီမွာ စဥ္းစားစရာရွိတယ္။ ဒီသီခ်င္းကို ကၽြန္ေတာ္အျပင္မွာ ဆိုလို႔ရွိရင္ ေမာင္ဝဏၰက အာ႐ံုစိုက္ခ်င္မွ စိုက္လိမ့္မယ္။ တစ္ခန္းတည္း ႏွစ္ေယာက္အတူတူေနရတဲ့အခ်ိန္ဆိုေတာ့ သူပိုၿပီးေတာ့ အာ႐ံုစိုက္မိတယ္။ ဒါ ကံတရားပဲ၊ အခ်ဳပ္က်လို႔ အဆိုေတာ္ျဖစ္တာ။

အဲဒီသီခ်င္းေလး ႐ုပ္ရွင္ေနာက္ခံအျဖစ္ ထည့္လိုက္္တဲ့အခါမွာ တစ္ခ်က္တည္းနဲ႔ ေပါက္သြားတယ္။ ေပါက္တယ္ဆိုတာ အသံေလးကလည္း သာတာကိုး၊ ေနာက္ ဆိုင္းနဲ႔ဝိုင္းနဲ႔ ဆိုလိုက္တာဆိုေတာ့ တစ္ခ်ီတည္းနဲ႔ အဆိုေတာ္ျဖစ္သြားတယ္။ ျမန္မာ့အသံ ဓာတ္ျပားရတယ္။ သီခ်င္းကလည္း တစ္ႏိုင္ငံလံုး အုန္းအုန္းကၽြတ္ကၽြတ္ျဖစ္သြားတယ္။ ေကာင္းၿပီ၊ ေျပာခ်င္တာ ေရာက္ေတာ့မယ္။ ပါရမီရွင္ဆိုတာ၊ အဲဒီသီခ်င္း ထြက္လာၿပီးတဲ့ေနာက္ အေမကေျပာတယ္။

“သားေရ… သားကို ဘုရားက အသံေပးလိုက္ၿပီ၊ သားတစ္သက္ လုပ္စားေပေတာ့၊ အသံေပးလိုက္ၿပီ” တဲ့။

“ဒီအသံကို ဘုရားက ဘာေၾကာင့္ေပးလိုက္သလဲဆိုေတာ့ မင္း ဘဝ ဘဝ ဘဝေတြက ဘုရား၊ ရဟႏၲာ၊ ပေစၥကဗုဒၶါစတဲ့ သူေတာ္ေကာင္းေတြကို ေၾကးစည္၊ ေခါင္းေလာင္းလွဴခဲ့လို႔ မင္းအသံေကာင္းတာ၊ ဒီအသံ ပရိသတ္နားစြဲတာ” လို႔ အေမက ေျပာတယ္။

ဆိုေတာ့ ေစာေစာတုန္းက ကၽြန္ေတာ္ေျပာခဲ့တဲ့ စႏၵရားဆရာႀကီးေျပာခဲ့တဲ့ ပါရမီရွင္နဲ႔ ပညာရွင္ ကြာျခားမႈ၊ အေမေျပာတာနဲ႔ တလြဲစီျဖစ္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အသံပါရမီရွင္ ျဖစ္ရတယ္ဆိုတာကို ဂုဏ္ယူတယ္။ ဒီေနာက္ပိုင္း ဆက္ထြက္တဲ့ သီခ်င္းေတြကလည္း ဒီလိုပဲ။ ‘မမေလး ေမာင္ကခိုးမယ္လို႔ လူဆိုးေတြနဲ႔ ေမာင္တိုင္ပင္’ စသျဖင့္ ခြန္းေထာက္ ကေလးေတြ၊ ကဗ်ာေလးေတြ၊ အခ်ိဳးေလးေတြနဲ႔ သီခ်င္းသီဆိုရင္း ကၽြန္ေတာ္ အဆိုေတာ္အျဖစ္ စခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႔ အဆိုနဲ႔ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ ပညာမရွိဘူး။ အခု အသက္ႀကီးလာတဲ့အခါက်ေတာ့ ေလ့လာလိုက္စားရင္းနဲ႔ အဆိုေတာ္ ျဖစ္လာရတာပါ။

ေကာင္းၿပီဗ်ာ၊ အဲသလိုနဲ႔ ဒီေန႔အထိ ႏွစ္ေပါင္း ၃၅ ႏွစ္ၾကာ ပါရမီရွင္ဘဝ၊ ပညာရွင္ဘဝေရာ ရလာတဲ့အခါက်ေတာ့ ဂီတကို ကၽြန္ေတာ္ျပန္ၿပီး ေလ့လာတယ္။

ေရႊတိုင္ညြန္႔လည္း ေကာ္ပီလုပ္ခဲ့ဖူးပါတယ္

ၿပီးခဲ့တဲ့အပတ္က ကၽြန္ေတာ္ ဂီတနယ္ထဲကို စတင္ေျခခ်တဲ့ အေၾကာင္းေလး ေျပာခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ေျပာတာထက္စာရင္ ဂီတအေၾကာင္းေျပာတာက ပိုေကာင္းလိမ့္မယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ တတ္သိနားလည္သေလာက္ ဆရာ့ဆရာႀကီးေတြေျပာတဲ့ စကား အဆိုအမိန္႔ေတြအရ ကၽြန္ေတာ္ ဂီတနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ဒုတိယအပိုင္းကို စတင္ၿပီး ေျပာပါ့မယ္။

ဂီတကိုေလ့လာတဲ့အခါမွာ ဘာသြားေတြ႕လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သည္ အဆိုေတာ္၊ ႐ုပ္ရွင္မင္းသား၊ စာေရးဆရာ ဆိုရာမွာ ႐ုပ္ရွင္မင္းသားဆိုတာကို ဖယ္ထားလိုုက္၊ ႐ုပ္ရွင္မင္းသားဆိုတာက ဒီဘက္ေခတ္က်မွ ေပၚတာပါ။ ဂီတနဲ႔စာေပ ဘယ္ဟာက အရင္ေပၚသလဲဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားၾကည့္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က စေပသမားပါ။ ဘဝေနဝင္ခ်ိန္မွာလည္း ကၽြန္ေတာ္က စာေပနဲ႔ပဲ ေခါင္းခ်မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့တာ။ ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားေတာ့ စာေပထက္ ဂီတက အရင္ဦးတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဆံုးျဖတ္ပါတယ္။

တျခားမၾကည့္ပါနဲ႔ဗ်ာ၊ ကမာၻဦးလူသားေတြ လူသားစျဖစ္လာတဲ့ ႏွစ္ေပါင္းသိန္းေသာင္းခ်ီကတည္းက ကေလးေမြးလာၾကတယ္။ ေမြးတဲ့အခ်ိန္မွာ ဒီကေလးက မိခင္ဝမ္းက ကၽြတ္ကၽြတ္ခ်င္း ဘာနဲ႔စၿပီးအသံထြက္သလဲဆိုေတာ့ ‘အုငဲ’ ဆိုတဲ့ ဂီတသံေလးနဲ႔ စၿပီး အသံထြက္တာပါ။

ေမြးလာလာခ်င္း ‘အေဖေရ… အေမေရ’လို႔ မေျပာဘူးဗ်။ ကေလးက ေမြးလာလာခ်င္း ‘အုငဲ’ ဆိုတဲ့ အလြမ္းသီခ်င္းေလးနဲ႔စတာ။ ဒီဟာကို ေပါ့ေပါ့မေတြးနဲ႔ေနာ္၊ ဒါက ေပါ့ေပါ့ေလး မဟုတ္ဘူး။ ‘အုငဲ’ ဆိုတဲ့ အသံေလးကို ၾကားၾကားခ်င္းမွာ ဒီမိခင္ဟာေနာ္၊ ျမတ္စြာဘုရားလည္း ေဟာၾကားထားတယ္၊ အာေဝဏိကဒုကၡ ခံစားရတာ အလြန္နာက်င္တာတဲ့။ သားဖြားရတာ အလြန္ဒုကၡေရာက္တာ။ ေယာက္်ား ေဖာင္စီး၊ မိန္းမ မီးေနေနာ္။

အဲသေလာက္ ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့ ၾကားထဲကေနၿပီးေတာ့ ‘အုငဲ’ ဆိုတဲ့ ငိုသံေလး၊ အလြမ္းသီခ်င္းသံေလး ၾကားၾကားခ်င္း ေဟာသည့္ ေရႊရင္အစံုႏို႔ႏွစ္လံုးကေန ႏို႔ရည္ၾကည္ေတြ ထြက္က်တယ္။ အဲဒါ ဂီတ။ အဲသလို ကေလးက ‘အုငဲ’ လို႔ ငိုတဲ့အခ်ိန္မွာ မေအက ႏို႔ခ်ိဳတိုက္ေကၽြးၿပီးေတာ့ ေအးေအးအို ေအးေအးအို ေအးေအးရယ္အို ဆိုၿပီးေတာ့ ေတးသံေလးနဲ႔ ျပန္ေခ်ာ့တယ္။ အဲဒါ ဂီတပဲ။ ဒီေတာ့ ကမာၻဦးအစ ဂီတကစၿပီးေတာ့ ေပၚတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ဆံုးျဖတ္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ထက္ ပညာတတ္တဲ့သူေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေဝဖန္ႏိုင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ အဲဒီအတိုင္း ယံုၾကည္တယ္။
ေကာင္းၿပီ၊ ကမာၻဦးေက်ာက္ေခတ္လူသားေတြ စစ္တိုက္တယ္။ လူမ်ိဳးစုတစ္စုက အင္အားနည္းတယ္၊ လူမ်ိဳးစုတစ္စုက အင္အားႀကီးတယ္။ စစ္သြားတိုက္ၾကတဲ့အခါ ‘တုိက္ေဟ့၊ ခ်ေဟ့၊ သတ္ေဟ့’ ဆိုၿပီး ေက်ာ္စည္ေက်ာက္ေမာင္းေတြ ထုတယ္။

‘ဒုန္း ဒုန္း ဒုန္း၊ တိုက္ကြ၊ တိုက္ကြ၊ တိုက္ကြ၊ ခ်ကြ၊ ခ်ကြ၊ ခ်ကြ’

အဲဒါ စစ္ခ်ီေတး အစပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဒီကေန႔ ‘တို႔ဗမာေတြ ရဲစြမ္းျပမည္၊ အာဇာနည္ပီပီ’ ဆိုတာလည္း ဒါပဲ။ အဲဒီေတာ့ ဟိုဘက္က အားနည္းတဲ့ လူမ်ိဳးစုက ထြက္ေျပးတယ္။ ‘ေျပးေဟ့၊ ေျပးၾက၊ ေျပးေဟ့၊ တံုခ်မ္း တံုခၽြမ္ ေျပးၾက’ ေက်ာက္စည္ေက်ာက္ေမာင္းေတြထုၿပီး ေျပးၾကတယ္။ အဲဒါလည္း ဂီတပဲ။ စစ္ခ်ီေတး၊ စစ္ဆုတ္ေတး။

ေနာက္တစ္ခါ ရွိေသးတယ္ဗ်၊ ေတာထဲမွာ အမဲလိုက္တယ္။ ေက်ာက္လွံ၊ ေက်ာက္ဓားေတြနဲ႔ အမဲလိုက္တယ္။ တစ္ခါတေလ အမဲရတယ္။ တစ္ခါတေလ အမဲမရဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဘာျဖစ္လာသလဲဆိုေတာ့ သားေကာင္မရတဲ့ ေန႔မ်ိဳးမွာ၊ တိုက္ဆိုင္တာလည္း ျဖစ္မွာေပါ့ေလ၊ အဲဒီမွာ ေတာထဲမွာ သစ္ပင္အႀကီးႀကီး တစ္ပင္ကို ေတြ႕လာတယ္။ ဒီသစ္ပင္ႀကီးမွာေတာ့ အေစာင့္အေရွာက္ရွိမွာပဲလို႔ ယံုၾကတယ္။ ယံုတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ဆီမီးထြန္းတယ္။ အနားမွာ ေက်ာက္စည္ေက်ာက္ေမာင္းေတြတီးၿပီးေတာ့ ဆုေတာင္းတဲ့သီခ်င္း ‘အားဘားဘား၊ အားလားလား’ဆိုၿပီး ဒီေန႔ေတာ့ အမဲရပါေစဆိုၿပီး ဆိုတီးတယ္။ ဆိုၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ကံေကာင္းေထာက္မစြာနဲ႔ အဲဒီေန႔ အမဲရတယ္။

အမဲရတဲ့အတြက္ ဒီသစ္ပင္ႀကီးေၾကာင့္၊ ဒီသစ္ပင္ႀကီးက အေစာင့္အေရွာက္ေတြကို ပူေဇာ္ပသလို႔ အမဲရတယ္ဆိုၿပီး ေနာက္ေန႔ေနာက္ရက္ေတြမွာ အမဲလိုက္တိုင္း ဒီသစ္ပင္ႀကီးဆီလာၿပီး ဆီမီးထြန္းတယ္။ ပူေဇာ္ပသတယ္။ ဆုေတာင္းတယ္။ ေက်ာက္စည္ေက်ာက္ေမာင္းေတြတီးၿပီး ရွိခိုးၾကတယ္။

ဒါက နတ္ခ်င္းရဲ႕အစ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီမွာရွိတဲ့ ကိုႀကီးေက်ာ္ ဟုတ္လား၊ ‘ကိုႀကီးေက်ာ္ ပလီလြန္းတယ္ ေဆးႀကိဳက္တဲ့ကၽြန္း’ စသျဖင့္ နတ္ကို ကိုးကြယ္တာဟာ ေက်ာက္ေခတ္ကတည္းက စခဲ့တယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ယံုၾကည္တယ္၊ သေဘာေပါက္တယ္။ ေကာင္းပါၿပီ၊ စကားမစပ္ေပါ့ေလ၊ ေျပာရင္းဆိုရင္း သတိရတာေလးတစ္ခု အရင္အပတ္ကလည္း ေျပာခဲ့ပါတယ္။ ဒီေန႔ေခတ္စားေနတဲ့ ရက္ပ္ေတးဂီတ၊ ေကာ္ပီ သီခ်င္းေပါ့ေလ။

‘အဲ… လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ၊ လူေတြအမ်ားႀကီး၊ ပိုက္ဆံမရွိဘူး၊ အေမ့ဆီေတာင္းပါ၊ အေဖ့ဆီေတာင္းပါ၊ ေလာကႀကီးမွာ ပိုက္ဆံမရွိဘူး’ ဆိုတဲ့ ရက္ပ္စာသားဟာ ‘မရွက္ဘူးလား၊ မေၾကာက္ဘူးလား၊ ေသာက္ကာက်ဴးတဲ့မင္းညီေနာင္၊ ေရႊၿပံဳးသူရာေမာင္’ ဆိုတဲ့ နတ္ခ်င္းကလာတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ေျပာဖူးတယ္။ ဒါဟာ ေကာ္ပီ၊ ေကာ္ပီဆိုလို႔ ကၽြန္ေတာ္ေျပာျပဦးမယ္။

ဒီကေန႔ ေပါ့ပ္၊ ေရာ့ခ္အဆိုေတာ္ ေဇာ္ဝင္းထြဋ္၊ ေဇာ္ဝင္းထြဋ္ကို တစ္ခ်ိဳ႕လူႀကီးေတြက ေကာ္ပီလို႔ေျပာၾကတယ္။ ေကာ္ပီ သီခ်င္းသမားလို႔ ေျပာၾကတယ္။ ေဇာ္ဝင္းထြဋ္ ေကာ္ပီလုပ္ခဲ့တာ မွန္ပါတယ္။ သူ ငယ္စဥ္တစ္ခ်ိန္တုန္းက သီခ်င္းေတြကို ေကာ္ပီလုပ္ၿပီး ျမန္မာစာသား ထည့္ပါတယ္။ ဒီေန႔ေတာ့ ကိုေဇာ္ဝင္းထြဋ္လည္း ကိုယ္ပိုင္သံစဥ္ (own tune) ေတြ လုပ္ေနပါတယ္။

 ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ဒီ ေကာ္ပီနဲ႔ပတ္သက္လို႔၊ ေဇာ္ဝင္းထြဋ္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ခ်ိတ္ဆက္တစ္ခုေလး သြားရတယ္။ တျခားမဟုတ္ဘူးခင္ဗ်။ ေဇာ္ဝင္းထြဋ္ရဲ႕အေမကို အားလံုးသိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕အစ္မႀကီး အဆိုေတာ္ ထား၊ ထားရဲ႕အေဖက ‘ေရႊတိုင္ညြန္႔’တဲ့။ ေရႊတိုင္ညြန္႔ဆိုတာလည္း တျခားမဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ဆိုခဲ့ဖူးတဲ့ ‘ဆင္းရဲျခင္း လြတ္ကင္းေအာင္ လမ္းျပေဆာင္ပါမည္’ဆိုတဲ့ နဂါးနီသီခ်င္းေရးတဲ့ ေတးျပဳစာဆိုႀကီးပါ။ ေဇာ္ဝင္းထြဋ္ရဲ႕ အဘိုးကိုယ္တိုင္ ေကာ္ပီလုပ္ထားတာကို ကၽြန္ေတာ္ သြားေတြ႕တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ စကားမစပ္ေျပာတာေနာ္၊ ဂီတအေၾကာင္း ေျပာရာကေန ေကာ္ပီအေၾကာင္း ေရာက္သြားတယ္။

ဒီ ‘ဆင္းရဲျခင္း လြတ္ကင္းေအာင္ လမ္းျပေဆာင္ပါမည္’ဆိုတာ ရယ္စရာေလး ေျပာျပရဦးမယ္၊ သိလား။

‘ဆင္းရဲျခင္း လြတ္ကင္းေအာင္ လမ္းျပေဆာင္ပါမည္
ရတနာခုနစ္သြယ္ တကယ္ပင္စံုညီ တို႔အမ်ိဳးသားတိုင္ျပည္’

‘ခ်စ္တဲ့သူ အလိုက်ေအာင္ ေျပာျပခ်င္ပါသည္’ ဆိုတာ ေကာ္ပီ ရွိတယ္။ ဒါနဲ႔ အဲဒါကို ထားလိုက္ဦး၊ ေဇာ္ဝင္းထြဋ္ရဲ႕အဘိုး၊ တိတိက်က် ေကာ္ပီလုပ္တာကို ကၽြန္ေတာ္ ဗဟုသုတအျဖစ္ ေျပာျပဦးမယ္။ ဟိုးတစ္ခ်ိန္တုန္းက ၿမိဳ႕မေက်ာင္းလမ္းမွာရွိတဲ့ ၿမိဳ႕မေက်ာင္း၊ ေက်ာင္းႀကီးေဆာက္ဖို႔ ရန္ပံုေငြ ရွာတာေပါ့ဗ်ာ။ ခုေခတ္ နာဂစ္ရန္ပံုေငြရွာသလို ရန္ပံုေငြရွာေတာ့ ဂ်ဴဗလီေဟာ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတို႔က်ဆံုးေတာ့ အေလာင္းေတြျပင္ဆင္ထားတဲ့ေနရာ၊ ခုေတာ့ တပ္မေတာ္စစ္သမိုင္းျပတိုက္ ျဖစ္ေနၿပီ။ အဲဒီမွာ ေတးဂီတအဖြဲ႕ တီးဝိုင္းလုပ္ၿပီးေတာ့ ၿမိဳ႕မေက်ာင္းေဆာက္ဖို႔ ရန္ပံုေငြ ရွာရတာ။

ရွာတဲ့အခါ ဘာျဖစ္သလဲဆိုေတာ့ မႏၲေလးၿမိဳ႕က အမ္ေအ မအုန္းဆိုတာ၊ အမ္ေအ ေဒၚအုန္းေပါ့ေလ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔က်ေတာ့ အဘြားအရြယ္ ျဖစ္ေနတာကိုး။ အမ္ေအေတြ သိပ္ရွားတဲ့ေခတ္၊ ခုေခတ္ကလို အမ္ေအေတြ ေဖာခ်င္းေသာခ်င္း မဟုတ္ဘူး။ မိန္းမ အမ္ေအေနာ္၊ မိန္းမဘီေအေတာင္ ေတာ္ေတာ္ရွားတဲ့အခ်ိန္ဆိုေတာ့ မိန္းမအမ္ေအ မအုန္းဆိုတာ အလြန္ေခ်ာတဲ့၊ အလြန္နာမည္ႀကီးတဲ့ အပ်ိဳႀကီးတစ္ေယာက္ ရွိတယ္။

သူက အဆိုလည္းေကာင္းတယ္၊ အကလည္းေကာင္းတယ္။ ၿမိဳ႕မေက်ာင္းရန္ပံုေငြပြဲမွာ သူဆိုဖို႔ကဖို႔အတြက္ကို ရန္ကုန္က ေဇာ္ဝင္းထြဋ္တို႔ အဘိုး ေရႊတိုင္ညြန္႔ဆီမွာလာၿပီး သီခ်င္းေတာင္းတယ္။

ေတာင္းေတာ့ ဆရာႀကီးက -

“ေအး… ေရးတာေပါ့ကြာ၊ ကဲ… ငါ့ မင္းစာသားေလး ေပးခဲ့”

ဆိုေတာ့ ရတနာပံုက မႏၲေလးေရႊမန္းသူ၊ ယူနီဗာစီတီ ေက်ာင္းသူ ဘာညာေပါ့၊ စာသားေလးေပးၿပီး -

“အဲဒါေလးပါပဲ ဆရာႀကီးရယ္”

“ေအး… ထားခဲ့ကြာ၊ အသံရွာၿပီးေတာ့ သီခ်င္းစပ္ထားလိုက္မယ္” ဆိုေတာ့ -

“ဟာ ဆရာႀကီး၊ ထားခဲ့လို႔မရဘူး။ မနက္ျဖန္ ဒီသီခ်င္းကက ဆိုရမွာ၊ အဲဒီေတာ့ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ အခုစပ္ေပး” ဆိုေတာ့ -

“ဟာ… အခုစပ္ေပးရေအာင္ ငါ့မွာ ေတးသြားမရွိေသးဘူး၊ ေတးသြား လိုတယ္၊ အဲဒီေတာ့ ငါ့ကို အခ်ိန္ေပးမွရမယ္”

“မလုပ္ပါနဲ႔ ဆရာႀကီးရယ္ မနက္ျဖန္ဆိုရေတာ့မွာမို႔လို႔ ျဖစ္တဲ့နည္းနဲ႔ စပ္ေပးစမ္းပါ”

ဆိုၿပီး အတင္းနားပူနားဆာလုပ္တဲ့အခါက်ေတာ့ ဆရာႀကီးက စဥ္းစားၿပီး ဘာလုပ္ရင္ေကာင္းမလဲေပါ့၊ ေဇာ္ဝင္းထြဋ္ရဲ႕ အဘိုးေနာ္၊ အဲဒါ အေရးႀကီးတယ္။ ဒီေတာ့ သူက ေကာ္ပီလုပ္္တာ။ ေကာ္ပီ ဘယ္လိုလုပ္သလဲဆိုရင္ အဲဒီေခတ္မွာ ေခတ္စားေနတဲ့ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ရွိတယ္။ ဓာတ္ျပားသီခ်င္း၊ ဆိုတာက ေဒၚၾကည္ေအာင္ ဆိုတာ။ သီခ်င္းေလးက ဒီလို -

‘အိုက္တင္ေတြမ်ားပါဘိတယ္၊ ႐ိုး႐ိုးနဲ႔ မတူပါတယ္၊ ပ်ိဳၾကည္ေအာင္ ျမင္ရင္တကယ္၊ သူ႔မ်က္လံုးကလည္’

ဆိုတဲ့သီခ်င္း အရမ္းနာမည္ႀကီးတယ္။

ကဲ… အဲဒီသီခ်င္းကို ယူၿပီးေတာ့ သီခ်င္းစပ္ေပးလိုက္တယ္။ အဲဒီသီခ်င္းအသံကိုယူၿပီးေတာ့ ဘာထည့္လိုက္သလဲဆိုေတာ့ -

‘ရတနာပံုမန္းေရႊၿမိဳ႕သူ၊ သေဘာေကာင္းလို႔ ေစတနာျဖဴ၊ ဗာစီတီနာမည္ယူ၊ ေက်ာင္းႀကီးေကာလိပ္သူ’

ဆိုၿပီး ေကာ္ပီလုပ္လိုက္တာ။ ေဇာ္ဝင္းထြဋ္ရဲ႕အဘိုး။

ဆိုပါစို႔ဗ်ာ၊ ကဲ… ယူသြားေတာ့ကြာဆိုၿပီး ေပးလိုက္တယ္။ အဲ ညေနေစာင္းလည္းေရာက္ေရာ ေနာက္တစ္ဖြဲ႕ ေရာက္လာတယ္။ ေရာက္လာတဲ့အဖြဲ႕က ဘာလဲဆိုေတာ့ ေရႊတိဂံုဘုရားက တီးဝိုင္းအဖြဲ႕။ ေရႊတိဂံုဘုရားကို၊ ေနာက္တစ္ေန႔မွာ မိုးညႇင္းဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးႂကြမယ္တဲ့။ မိုးညႇင္းဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးဆိုတာ အဲဒီေခတ္က ရဟႏၲာလို႔သမုတ္ခံရတဲ့ သူေတာ္ေကာင္းႀကီးေပါ့။ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ႂကြလာမွာဆိုေတာ့ အဲဒီမွာ ေညာင္ေရသြန္းပြဲမွာ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးကို ပူေဇာ္ဖို႔ အစီအစဥ္ရွိတယ္။ အဲဒီေတာ့ သီခ်င္းေလးတစ္ပုဒ္ေလာက္ လုပ္ေပးပါဆရာႀကီးရယ္ဆိုၿပီး ေျပာၾကတယ္။

ေအး ေအး၊ ေရးတာေပါ့ကြာ၊ ၾကည္ညိဳဖြယ္ေကာင္းပါဘိတယ္။ မိုးညႇင္းကဆရာေတာ္ရယ္၊ ေဒသနာေသခ်ာေအာင္ ေဟာေျပာဆံုးမတယ္၊ ဘာညာေပါ့ေလ။ အဲဒီစာသားေတြ ပါခ်င္တယ္ဆိုေတာ့၊ ေအး… ထားခဲ့၊ ေနာက္တစ္ပတ္လာယူဆိုေတာ့ -

“ဟာ… မရဘူး ဆရာႀကီး၊ သီခ်င္းက မနက္ျဖန္ဆိုရေတာ့မွာ၊ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး မနက္ျဖန္ႂကြလာရင္ ပူေဇာ္မွာ၊ ဒီေန႔ပဲ စပ္ေပးပါ”

“ဟ… ဒီေန႔ေတာ့ ငါ့ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္စပ္မတံုး၊ ငါ့မလည္း ေတးသြားသံစဥ္ မရွိေသးဘူး”

“ဆရာႀကီးရယ္၊ ျဖစ္တဲ့နည္းနဲ႔ ကူညီပါ”

အတင္း နားပူနားဆာလုပ္ေတာ့ -

“ကဲ… ဒီေလာက္ေတာင္ ျဖစ္တာကြာ၊ ေပး… ငါစပ္ေပးမယ္”

စပ္ေပးလိုက္တာ၊ ဘယ္ဟာကို စပ္ေပးသလဲဆိုေတာ့ ေစာေစာက ေျပာတဲ့ -

‘အိုက္တင္ေတြမ်ားပါဘိတယ္၊ ႐ိုး႐ိုးနဲ႔မတူပါတယ္၊ ပ်ိဳၾကည္ေအာင္ျမင္ရင္တကယ္၊ သူ႔မ်က္လံုးကလည္’

အဲဒီတုန္းက ေပါ့ပ္သီခ်င္း၊ အဲဒါကို -

‘ၾကည္ညိဳဖြယ္ေကာင္းပါဘိတယ္၊ မိုးညႇင္းက ဆရာေတာ္ရယ္၊ ေဒသနာေသခ်ာေအာင္ ေဟာေျပာဆံုးမတယ္’

ဆိုၿပီး စပ္ေပးလိုက္တယ္။

ေျပာခ်င္တာက ေကာ္ပီဆိုတာ ဒီေန႔မွ ေပၚလာတာမဟုတ္ပါဘူး။ ေဇာ္ဝင္းထြဋ္တို႔အဘိုး လက္ထက္ကတည္းက ေပၚတယ္ဆိုတာကို ေျပာခ်င္တာပါ။ စကားမစပ္ေျပာရဦးမယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္ႀကံဳရတဲ့ေကာ္ပီက ‘အခ်စ္ႏွင့္ သူ၏ကိုကို’ ဆိုတဲ့ ႐ုပ္ရွင္ဇတ္ကား။ ကၽြန္ေတာ္ရယ္၊ ခင္သီတာထြန္းရယ္ ႐ိုက္တယ္။ အဲဒီဇတ္ကားမွာ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ပါတယ္။ ဘင္ဂ်ိဳတီးတဲ့သီခ်င္း၊ ကၽြန္ေတာ္က ဘင္ဂ်ိဳတီးၿပီးေတာ့ ခင္သီတာထြန္းကို ေနာက္ပိုးပိုးရတဲ့သီခ်င္း။

သီခ်င္းသြင္းမယ္ဆိုေတာ့ ဂီတလုလင္ဦးကိုကို၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ကိုကိုပဲေခၚတယ္။ ကိုကိုက -

“ေဟ့ေကာင္ ဗလ လာကြာ၊ မင္းပါတဲ့ ဇတ္ကားမွာသံုးဖို႔ သီခ်င္းသြင္းမယ္” တဲ့။

“ဟုတ္ကဲ့… ကိုကို၊ လာခဲ့မယ္”

ဆိုၿပီး ဟိုေရာက္ေတာ့ အသံသြင္းခန္းထဲ ဝင္ရတာေပါ့။ အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ ဆိုေတာ့တဲ့။ ဟ ဆိုရေအာင္ စာသားေကာလို႔ ဆိုေတာ့ -

“ေအးကြာ ေရာ့”တဲ့။

“ဟ… စာသားကေတာ့ ဟုတ္ပါၿပီ ကိုကို၊ အသံကေကာ”

“မင္းကြာ ငါတီးလိုက္ရင္ မင္းဆိုလို႔ရတယ္ကြာ” တဲ့။

“မဟုတ္ေသးဘူး ကိုကို၊ သီခ်င္းေတာ့ တိုက္ေပးဦးမွေပါ့”

“ဟာ… တိုက္စရာမလိုဘူးကြာ၊ ဆိုသာ ဆိုခ်ကြာ၊ ဝင္တယ္ကြာ။ ၿပီးေရာကြာ” တဲ့။

ဒုကၡပဲေပါ့၊ ေၾကာက္ကလည္း ေၾကာက္ရတယ္။ ဂီတလုလင္ဦးကိုကိုဆိုတာ ဆရာႀကီး၊ အဲဒါနဲ႔ ဆိုတာေပါ့ေလဆိုၿပီး ဆိုလိုက္တာ။ အသံလည္းေပးလည္း ေပးလိုက္ေရာ တစ္ခါမွလည္း မၾကားဖူးဘူး ေကာက္ဆိုလိုက္တာ။ စာသား ဘယ္လိုဆိုသလဲဆိုေတာ့ -

‘ဘင္ဂ်ိဳ… ျမည္သံခ်ိဳခ်ဳိ၊ အသည္းၾကား စြဲသြားရန္ ရည္သန္သကို၊ ပဥၥသိခၤနဲ႔ ပမာတူသဗ်ိဳ႕၊ ရွင္ပ်ိဳေထြး ဒစၥကိုေတး၊ ေရးဖြဲ႕ပါလို႔ဆို ငိုခ်င္ဘင္ဂ်ိဳ၊ ကညာမဒီေလးကို၊ စာစီေတးဆို၊ ကဗ်ာသီေရးလို႔ ေတးဖြဲ႕သံသာခ်ိဳ’

ဟ၊ ငါလည္း တစ္ခါမွ ဒီသီခ်င္း မတိုက္ဖူးပါဘူး။ ဘယ့္ႏွယ္ေၾကာင့္ ငါ့ပါးစပ္က ဒီစာသားေတြ ေလွ်ာခနဲ ထြက္သြားပါလိမ့္။ စဥ္းစားလို႔လည္း မရဘူး။ သီခ်င္းလည္း တိုက္ထားတာလည္းမဟုတ္။

“ရၿပီ ရၿပီ ေဟ့ေကာင္၊ မင္းျပန္ေတာ့” တဲ့။

“ႏို႔ ကိုကို၊ ကၽြန္ေတာ္…”

“ေဟ့ေကာင္၊ သြားေတာ့ကြာ၊ ရၿပီ ရၿပီ၊ ျပန္ေတာ့” တဲ့။

အဲဒါနဲ႔ ျပန္ထြက္လာ၊ ကားေလးေမာင္းၿပီး စဥ္းစားလာတာ၊ ငါ ဘာျဖစ္လို႔ ရေနပါလိမ့္ေပါ့။ ရန္ကုန္စတူဒီယိုကအထြက္ အင္းလ်ားကန္ေစာင္းေရာက္ေတာ့ ကားေလးထိုးရပ္ စဥ္းစား၊ ငါဒီအသံ ဘယ္လိုလုပ္ရေနတာတံုး၊ သီခ်င္းလည္း တိုက္မေပးဘဲနဲ႔၊ ဒါဒါဒါ ဒါဒါဒါ ဆိုၿပီး သံစဥ္ျပန္ ညည္းၾကည့္ေတာ့မွ ဟား… ဟုတ္ၿပီ၊ ဒါေၾကာင့္ ငါရတာကိုး။

ေနာက္ေတာ့မွ ေတးသြားကက ‘စိန္ျခယ္၊ ညီညီလင္၊ စဥ္းစားနားေထာင္ေနာ္ ဆိုပါမည္၊ ဆင္ႀကီး… ဂဠဳန္ခ်ီ၊ ဒီဟာေတာ့လည္း… ေမာင္ေမာင္ေလးကို အရြဲ႕တိုက္တယ္လို႔ ထင္ပါသည္၊ စာစီသမားရယ္ လာဒီအနားကြယ္ မဟာဂီတမွ မရတဲ့သူပါအတည္’

အဲဒီေတာ့မွ ေကာ္ပီဆိုတာ ဒါပါလားဆိုတာ သိရတာ၊ ဒါေၾကာင့္ ေျပာခ်င္တာက ဒီေန႔ ဒီအပိုင္းမွာေလ၊ ကေလးေတြ၊ လူငယ္ေတြ ေကာ္ပီေကာ္ပီဆိုၿပီး လုပ္ၾကတာ အရမ္းအရမ္း အျပစ္မတင္ၾကပါနဲ႔လို႔။ ေရွးေရွးတုန္းကလည္း လူႀကီးေတြ ေကာ္ပီ လုပ္ခဲ့ၾကတာပါလို႔ ေျပာရင္းနဲ႔ ဒီေန႔အဖို႔ေတာ့ နိဂံုးခ်ဳပ္ပါတယ္။

ေနာက္အပတ္ ဆံုၾကေသးတာေပါ့။
credit to mmcyber (DuDu)