ေၾသာ္...ဒါနဲ႔စကားမစပ္ (ဝတၳဳတိုမ်ား) - သုေမာင္ (အပိုင္း-၃)

 

 

ျမန္မာသံသီခ်င္းေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ကံ

ေၾသာ္... ဒါနဲ႔ စကားမစပ္၊ ၿပီးခဲ့တဲ့အပတ္က ကၽြန္ေတာ္ ေကာ္ပီသီခ်င္းေတြအေၾကာင္း ေျပာခဲ့တယ္။ ေကာ္ပီဆိုတာ အမ်ားနားလည္ထားၾကသလို အေနာက္တိုင္းေတးဂီတကို ျမန္မာစာသားထည့္ၿပီးေတာ့ ဆိုၾကတီးၾကတာကိုတင္ ေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီလို အေနာက္တိုင္းေတးသံကို ျမန္မာစာသားထည့္ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ့္ဘက္က ကန္႔ကြက္စရာမရွိပါဘူး။ ဒါ အစဥ္အလာ၊ ဟိုးေရွးတုန္းကတည္းက ရွိခဲ့တဲ့ ကိစၥပါ။

ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္တာက ျမန္မာသီခ်င္း၊ ျမန္မာသံကိုပဲ ျပန္ၿပီးေတာ့ အခ်င္းခ်င္း ေကာ္ပီလုပ္တာေလးေတြ ေျပာခ်င္တာပါ။

ဒါနဲ႔ စကားမစပ္ ေျပာရဦးမယ္၊ ၿပီးခဲ့တဲ့အပတ္က ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခဲ့တယ္။

'လယ္ေတာကအျပန္၊ ပန္ခ်င္တယ္ ခေရဖူးဆိုလို႔ ေမာင္ခူးကာေပး...' ဆိုတဲ့ -

ဆရာႀကီးမင္းသု၀ဏ္ရဲ႕ 'ႏွင္းဆီပြင့္' ကဗ်ာ အဲဒီေျခဆင္းေလးနဲ႔ 'ပန္းဦးပန္မယ့္သူ' ဆိုတဲ့သီခ်င္းကို ကၽြန္ေတာ္ဆိုလိုက္တာ ျမန္မာ့အသံကေနလႊင့္ထုတ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ဓာတ္ျပားရခဲ့တယ္။ တစ္ႏိုင္ငံလံုး ေအာင္ျမင္ ေက်ာ္ၾကားသြားတယ္ေပါ့ေလ။ အဲဒီ သီခ်င္းေလးနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္ အဆိုေတာ္ဘ၀ကို ေရာက္ခဲ့တာပါ။

ဆိုေတာ့ လူ႔သဘာ၀က ဘာျဖစ္သလဲဆိုရင္ တစ္ခုခုေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားၿပီဆိုရင္ အဲဒီ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားတဲ့ေနာက္ လိုက္တတ္တယ္။ အဲဒီေခတ္က တိပ္ေခြေခတ္။

ကၽြန္ေတာ့္ဆီကို တိပ္ေခြထုပ္လုပ္သူေတြ ျပံဳခ်လာတယ္။ ျပံဳခ်လာေတာ့ သူတို႔က ဘယ္လိုသီခ်င္းမ်ိဳးေတြ ေရြးသလဲဆိုရင္ ေစာေစာက ေျပာတဲ့ လယ္ေတာကအျပန္ ဆိုတဲ့ ကဗ်ာေလးေတြကို ခြန္းေထာက္သံထည့္ၿပီး ထိပ္က ေျခဆင္းေလး၊ ၿပီးမွ ဆိုင္းနဲ႔၀ိုင္းနဲ႔ဆိုတဲ့ျပဳတဲ့ သီခ်င္းေတြကို ျပန္ဆိုေပးဖို႔ ထုတ္လုပ္သူေတြ ေရာက္ခ်လာတယ္။

အဲဒီမယ္ ကၽြန္ေတာ္ကံေကာင္းတာက အဲဒီေခတ္ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ျမန္မာသံကို နားေထာင္အားေပးတဲ့ ပရိသတ္ မ်ားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ဘယ္သူေတြနဲ႔ တြဲမိသလဲဆိုေတာ့ အလကၤာေက်ာ္စြာ ဆရာႀကီး ေစာင္းဦးဘသန္းတို႔၊ ရြာစားစိန္ဗိုလ္တင့္တို႔၊ ဂီတလုလင္ဦးကိုကိုတို႔နဲ႔ တြဲေနတဲ့အခ်ိန္ဆိုေတာ့ သူတို႔ဆီက ျမန္မာသံေလးေတြ ရတယ္။ ဥပမာ တစ္ခုေပးရရင္ ေရွးေခတ္အမည္မသိစာဆိုေတြရဲ႕ စာခ်ိဳးေတြ၊ ကဗ်ာေတြကို သီခ်င္းရဲ႕ထိပ္မွာ ထည့္ၾကတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မွတ္ရရ ဆရာႀကီး ေစာင္းဦးဘသန္းခ်ေပးတဲ့ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ ကၽြန္ေတာ္ရတယ္။ အဲဒါက ေရွးေခတ္အမည္မသိ စာဆိုတစ္ဦးရဲ႕ ကဗ်ာေလး 'မမေလး ေမာင္ကခိုးမယ္လို႔ လူဆိုးေတြနဲ႔ ေမာင္တိုင္ပင္၊ အေရွ႕ဆို ေညာင္ပင္ႀကီးမွာ ျမင္းကိုယ္စီျပင္၊ လထြက္ကေလးကိုတဲ့ ျမင္းေပၚတင္၊ လ၀င္ရင္ မန္းေတာင္အေရာက္ ျမင္းေငါက္လို႔ႏွင္' ဒါေလးက ရွင္းရွင္းေလးပါ။

ရည္းစားကို ခိုးမယ္၊ လူဆိုးေတြဆိုတာ သူငယ္ခ်င္းေတြေပါ့။ ထန္းရည္ေသာက္ေဖာ္ေသာက္ဖက္ေတြေပါ့။ ရြာအေရွ႕ ေညာင္ပင္ႀကီးရဲ႕ေအာက္မွာ ျမင္းေတြျပင္ထားမယ္။ လထြက္တဲ့အခ်ိန္ကေလးမွာ ခ်စ္သူကို ေစြ႔ခနဲ ျမင္းေပၚတင္ၿပီး ခိုးေျပးမယ္။ လ၀င္ရင္ မန္းေတာင္ေရာက္ေအာင္ မႏၲေလးၿမိဳ႕ကိုေရာက္ေအာင္ ျမင္းေငါက္လို႔ႏွင္မယ္။ ဒီကဗ်ာေလးက ႐ုိး႐ိုးသားသားေတြးရင္ မိန္းမခိုးတဲ့ ကဗ်ာေလးပါ။

သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စဥ္းစားဖို႔လိုတာက အဲဒီကဗ်ာေလးေပၚတဲ့ အခ်ိန္တုန္းက နန္းတြင္းအေရးေတာ္ပံုဆိုတဲ့ ကေနာင္မင္းသားႀကီးကို လုပ္ႀကံဖို႔ အစီအစဥ္စတဲ့အခ်ိန္နဲ႔ သြားတိုက္ဆိုင္ေနတယ္။ ဆိုေတာ့ ဒီကဗ်ာေလးဟာ တေဘာင္စနည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္လို႔လည္း ေျပာႏိုင္တယ္။

႐ိုး႐ိုး မိန္းမခိုးတဲ့ကဗ်ာျဖစ္ႏိုင္သလို မမေလးဆိုတာက ရာဇပလႅင္ကိုယူဖို႔ ေျပာတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္လို႔ ယူဆၾကတယ္။ မမေလးကို ေမာင္က ခိုးမယ္ ဆိုတာက ထီးနန္းကို လုမယ္လို႔ဆိုတာ ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ လူဆိုးေတြနဲ႔ ေမာင္တိုင္ပင္ဆိုတာ သူပုန္သူကန္ေတြနဲ႔ တိုင္ပင္တာ၊ ေမာင္ ဆိုတာက ျမင္ကြန္း၊ ျမင္းခံုတိုင္မင္းသားေတြကို ေျပာပံုရတယ္။ အေရွ႕ဆိုေညာင္ပင္ႀကီးမွာ ျမင္းကိုယ္စီျပင္ဆိုတာက နန္းေရွ႕မွာ ေညာင္ပင္ႀကီး တစ္ပင္ရွိတယ္။ အဲဒီေညာင္ပင္ႀကီးေအာက္မွာ ညညဆို သိုင္းေလ့က်င့္ၾကတယ္တဲ့။ ျမန္မာ့႐ိုးရာသိုင္းေပါ့။

ဒါကိုၾကည့္ျပန္ေတာ့လည္း ဒီကဗ်ာေလးဟာ ႏိုင္ငံေရးပါေနသလို ေတြ႕ရတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဒါက စကားမစပ္ေျပာတာ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီကဗ်ာေလးကို ဆရာႀကီးေစာင္းဦးဘသန္းက အသံေလးထည့္ဆိုခိုင္းတဲ့အခါက်ေတာ့ ဘယ္လိုျဖစ္သြားသလဲဆိုရင္ -

'မမေလး ေမာင္ကခိုးမယ္လို႔... လူဆိုးေတြနဲ႔ ေမာင္တိုင္... ပင္ အေရွ႕ဆို ေညာင္ပင္ႀကီး... မွာ ျမင္း... ကိုယ္စီျပင္... လထြက္ကေလးကိုတဲ့ ျမင္းေပၚတင္... လဝင္ရင္ မန္းေတာင္ေရာက္ေအာင္... လဝင္ရင္ကြယ္ မန္းေတာင္ေရာက္ေအာင္... ျမင္း... ျမင္း... ျမင္းေငါက္လို႔ႏွင္'

ဆိုၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ေျခဆင္းေလး ဆိုလိုက္တယ္။ ဆိုလိုက္တဲ့အခါက်ေတာ့ ဆရာႀကီးဦးဘသန္းက 'ဆက္ဆို' တဲ့၊ ဆိုၿပီးေတာ့ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္၊ ေရွးကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ကို ခ်ေပးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဘယ္လိုဆိုရမလဲဆိုေတာ့ 'ဆက္သာဆိုကြာ' တဲ့။ မဟုတ္ဘူး ဘဘရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္က အသံေလးဘာေလး ေပးပါဆိုေတာ့။ မဟုတ္ဘူးကြာ ဆိုသာဆို၊ မင္းဆိုရင္ အလိုလိုျဖစ္သြားမယ္။ ငါက ဒီက တီးတာေလးလုပ္ေပးမယ္၊ ဆိုသာဆိုကြာတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္က အဆိုေတာ္အသစ္ေလးဆိုေတာ့ မျဖစ္မွာ စိုးရိမ္တယ္။ ဘဘက ဆိုခိုင္းတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က တကယ္ဆိုလိုက္ေတာ့ ပါးစပ္ကေန ေနာက္ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ သီခ်င္းအျဖစ္ အလိုလို ထြက္က်လာတယ္။ အဲဒါကို ဒီကေန႔ ေစာင္းဆရာဦးေအာင္သန္းနဲ႔ ျပန္ဆိုျပမယ္။

ဆိုမျပခင္ ကဗ်ာေလးကို ရြတ္ျပမယ္။
လံုမေလးကို သူ႔အေမ႐ိုက္ပါလုိ႔
လာလာေလ လိုက္ခဲ့ပါေတာ့ ေမာင္တို႔ရြာ...
႐ိုးျမင့္ သီေခါင္၊ ပံုေတာင္ဟီးတယ္ေလ...
ႀကီးဧရာရြာ ဖီလာဟီးပါလို႔ ေတာင္ႀကီးေတြကာ
ေမာင္တို႔ရြာမွာလ ပဇာေပါ၊
ပင္ ပင္နီေခ်ာရယ္နဲ႔ ေယာထဘီ
ႀကိမ္အက်ႌမွာ ေႂကြေတြစီလို႔
ဝတ္ဆင္ရန္ ေပါတယ္ေလး
ေယာသူတို႔ ရြာ...

ကဲ... ေကာင္းပါၿပီ၊ အခုလို ဆိုျပလိုက္ေတာ့ ေသာတရွင္ပရိသတ္၊ အထူးသျဖင့္ လူႀကီးပရိသတ္ ခ်က္ခ်င္းသေဘာေပါက္တယ္။ ဒါဟာ ေဘာလယ္သီခ်င္းထဲက အလိုက္ပါပဲေနာ္... ေဘာလယ္ကို ေကာ္ပီယူထားတာ ေပၚလြင္ေနပါတယ္။ ေဘာလယ္ဆိုတာ ေစာေစာကေျပာတဲ့ ကေနာင္မင္းသားႀကီး လုပ္ႀကံမခံရခင္အခ်ိန္မွာ သူ႔ရဲ႕မိဖုရား လႈိင္ထိပ္ေခါင္တင္က စတင္စပ္ဆိုတဲ့ ေတးသံေတးသြားပါပဲ။ လႈိင္ထိပ္ေခါင္တင္ စတင္ခဲ့တဲ့ ေတးသြားပါပဲ။

အဲ... ရယ္စရာေျပာရရင္ ပညာရွင္တစ္ခ်ိဳ႕က ေျပာတယ္။ ကေနာင္မင္းသားႀကီးက မိဖုရားေတြ မ်ားတယ္တဲ့၊ ေလွ်ာက္ေလွ်ာက္ၿပီး လည္ေနတာတဲ့။ အဲဒါေၾကာင့္ ေဘာလယ္ဆိုၿပီး ေပၚလာတာတဲ့။ ပညာရွင္တစ္ခ်ိဳ႕က ရယ္စရာအျဖစ္ေျပာၾကတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ေလ၊ ဒီေဘာလယ္ေလးကိုပဲ ကၽြန္ေတာ္က 'လံုမေလးကို သူ႔အေမ႐ိုက္ပါလို႔' ကဗ်ာစာသားထည့္လိုက္ၿပီး ဆိုတဲ့အခါက်ေတာ့ သီခ်င္းျဖစ္လာတာပါ။

ဒါေၾကာင့္လည္း ကၽြန္ေတာ့ပါးစပ္က အလိုလိုထြက္က်လာတာပါ။ အလိုလို ထြက္က်လာဖို႔ဆိုတာကလည္း ကၽြန္ေတာ့္နားထဲမွာ ေဘာလယ္ကို စြဲေနလို႔ပါပဲ။ အဲဒီေတာ့ ေဘာလယ္ကို ေကာ္ပီလုပ္ခ်လိုက္တာလို႔ပဲ ယူဆလို႔ရတယ္။ ဆိုေတာ့ ကေနာင္မင္းသားႀကီးဟာ ေစာေစာကေျပာသလို မိုဖုရားေတြမ်ားေတာ့ သူ႔မိဖုရားေခါင္ႀကီးျဖစ္တဲ့ လႈိင္ထိပ္ေခါင္တင္ဆီ အေရာက္အေပါက္နည္းတယ္။ အဲဒီေတာ့ လႈိင္ထိပ္ေခါင္တင္က ေမွ်ာ္တယ္။ သူ႔ေယာက္်ား ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ေပၚမလာေတာ့ ေမွ်ာ္တာေပါ့။

စိန္ျခဴးၾကာေညာင္၊ စိန္ျခဴးၾကာေညာင္ဆိုတာ သလြန္ေတာ္ေပါ့၊ သလြန္ေတာ္ေပၚမွာ ေနၿပီး ျပတင္းေပါက္ကေငးၾကည့္ေတာ့ လေရာင္ကလည္း လင္းေနတယ္။ မွန္ေရႊကူျပတင္းက မယ္ခုေမွ်ာ္၊ သံုးခ်က္စည္ေတာ္ ႐ိုက္ေဆာ္ညႇင္းတယ္ေလး။ သံုးခ်က္စည္ေတာ္ မနက္မိုးလင္းအထိ သံုးနာရီ ထိုးလုနီးတဲ့ထိ သူေမွ်ာ္ေနပါတယ္လို႔ ေဘာလယ္သီခ်င္းကို စပ္ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ အခု ေစာင္းဦးေအာင္သန္းနဲ႔ တြဲဖက္ၿပီး ခုနကလို သီဆိုျပပါမယ္။

စိန္းျခဴးရယ္တဲ့ ၾကာေညာင္၊ လေရာင္ေတြ လင္းပါလို႔၊
မွန္ေရႊကူ ျပင္တင္းရယ္က၊ မယ္ခုေမွ်ာ္
သံုးခ်က္... သံုးခ်က္စည္ေတာ္... သံုးခ်က္... သံုးခ်က္စည္ေတာ္
႐ိုက္ေဆာ္ညႇင္းတယ္ေလး... ေလး.. လင္းျပန္လုေတာ္...

ေဟာ... ၾကည့္ေနာ္၊ ေဘာလယ္ကို စိန္ျခဴးၾကာေညာင္က စပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဒီဘက္ေခတ္မွာ လံုမေလးကို သူ႔အေမ႐ိုက္ပါလို႔ ဆိုၿပီး ေကာ္ပီလုပ္တယ္။ အဲဒီမွာပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စေပသမားေတြဆိုတာက ဒီအတိုင္း ေနလို႔မရဘူး။ ေလ့လာရတယ္။ အဲဒီ လႈိင္ထိပ္ေခါင္တင္ေခတ္မွာပဲ ေဘာလယ္အသံကိုပဲ စသားေျပာင္းၿပီး ေကာ္ပီလုပ္တာကို သြားေတြ႕ရတယ္။ တျခားမဟုတ္ပါဘူး။ သူ႔ေယာက္်ား ကေနာင္မင္းသားႀကီး ကိုယ္တိုင္က ေကာ္ပီလုပ္တာ။

အဲဒီ စိန္ျခဴးၾကာေညာင္ဆိုတဲ့ ေဘာလယ္ေရးသားၿပီး သူလြန္းေနရေၾကာင္း၊ သူေမွ်ာ္ေနရေၾကာင္း၊ ရွင္ကေတာ့ ေလွ်ာက္လည္ေနတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း စိန္းျခဴးၾကာေညာင္ေတးသြားနဲ႔ လိႈင္ထိပ္ေခါင္တင္က ဆက္သြင္းတဲ့အခါက်ေတာ့ ပထမ ကေနာင္မင္းသားႀကီးက ေဒါသျဖစ္တယ္။ ဒီေလာက္ ႏိုင္ငံေရး႐ႈပ္ေထြးေနတာ၊ စစ္ေရး႐ႈပ္ေထြးေနတာ၊ ငါအလုပ္မ်ားေနတာကိုမ်ား တျခားမိဖုရားအေဆာင္ေတြဆီ ေလွ်ာက္လည္ေနတယ္ဆိုၿပီး ေျပာရေကာင္းလားဆိုၿပီး ေဒါသျဖစ္တယ္၊ ဓားဆြဲတယ္။ ကေနာင္မင္းသားႀကီးရဲ႕ အေလ့အက်င့္က တစ္ခုခုျဖစ္ရင္ ဓားဆြဲေလ့ရွိတယ္။

'ေတာက္၊ ငါ ငါးပိုင္း ပုိင္းပစ္လိုက္ရ' ဆိုၿပီး အျမဲတမ္း ေငါက္တတ္တယ္။ ဆိုေတာ့ကာ သူ႔မိန္းမက သူ႔ဆီမလာႏိုင္ဘူးဆိုေတာ့ ေဘာလယ္နဲ႔ အျပစ္ဖို႔တာကို ေဒါသထြက္ၿပီး ဒီမိန္းမ ငါးပိုင္းပိုင္းလိုက္ရ ဆိုၿပီး ဓားဆြဲတယ္။ ဒီေတာ့ ေဘးက တားၾကတာေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာ နားေထာင္ပါဦးလို႔ ဆိုၾကတယ္။

ဒီေတာ့မွ ေသေသခ်ာခ်ာ နားေထာင္ၿပီး 'ေၾသာ္... ဟုတ္ေပသားပဲ၊ ငါ့မိန္းမတစ္ေယာက္တည္း ငါ့ကို ေမွ်ာ္ေနရွာတာပဲ၊ သနားပါတယ္ေလ' သူကျပန္ၿပီးေတာ့ အဲဒီေဘာလယ္အလိုက္နဲ႔ပဲ ေခ်ာ့လိုက္တယ္။ ေခ်ာ့ေတာ့ လက္သံုးေတာ္ဓားကို ေယာင္မွားၿပီး ကိုင္မိတာပါတဲ့။ ႏိုင္ခ်င္လိုလို႔၊ အႏုိင္လိုခ်င္လို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ 'ႏႈတ္အာရဲတယ္လို႔ အျပစ္တင္၊ မခ်စ္ျပင္ျပင္၊ ခ်စ္ရင္က်ိဳး၊ ၿငိဳးမာန္ဖြဲ႔ဆင္' ဆိုၿပီး ေစာေစာက ေဘာလယ္အလိုက္ အသံအတိုင္း ျပန္ၿပီးေခ်ာ့တာေပါ့ေလ။

ဒါေလးကို ေစာေစာကအတိုင္း ေစာင္းဦးေအာင္သန္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဆိုျပပါဦးမယ္။ ေသာတရွင္မ်ား နားဆင္ၾကည့္ၾကပါဦးဗ်ာ။

လက္သံုးေတာ္ ဓားကိုလ... ေယာင္မွားကာကိုင္
လက္သံုးေတာ္ ဓားကိုလ... ေယာင္မွားကာကိုင္
ေယာင္မွားကာကိုင္
လက္သံုးေတာ္ ဓားကိုလ... ေယာင္မွားကာကိုင္
ႏိုင္ခ်င္လိုလို႔ ဟုတ္ပါဘဲ... ႏႈတ္အာရဲလို႔ အျပစ္တင္
မခ်စ္ မခ်စ္ျပင္ျပင္... မခ်စ္ျပင္ျပင္
ခ်စ္ရင္က်ိဳးေလး... ေလး... ညႇိဳးမာန္ဖြဲ႕ဆင္...

ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဒီတိုင္းေနလို႔မရဘူးဗ်။ ေကာ္ပီဟာ စိန္းျခဴးၾကာေညာင္ လက္သံုးေတာ္ဓားနဲ႔ ေကာ္ပီလုပ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာသံကို အဆင့္ဆင့္ေကာ္ပီလုပ္လာလိုက္ၾကတာ ကၽြန္ေတာ့္ေခတ္မွာ အလြမ္းသီခ်င္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ေဘာလယ္ကိုသံုးၿပီး သီဆိုလာၾကတာ သြားေတြ႕ရတယ္။

ဥပမာ- အနီးစပ္ဆံုးျပရရင္ ဒီကေန႔ထိ နာမည္ႀကီးေနတဲ့ အဆိုေတာ္ကိုျမႀကီးရဲ႕ 'မိုး' သီခ်င္း။ ဒီေန႔ သက္လတ္ပိုင္း၊ သက္ႀကီးပိုင္း အနားယူတဲ့အခါ ကာရာအိုေက သြားဆိုၾကတဲ့အခါ ဒီ မိုးသီခ်င္းကိုပဲ ျပန္ဆိုေနၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဆိုခဲ့ဖူးတာပါပဲ။

'ဝသန္ခါမီ လရာသီ ျပာရီရစ္ဝိုင္း မႈိင္းလဲ့လဲ့၊ သိုင္းႏြဲ႕ႏြဲ႕၊ ဆိုင္းဖြဲ႕လို႔ဟန္ခ်ီ၊ မင္းလြင္ဆီ ညိဳေရာင္ေမွာင္ခိုး၊ မိုးလခါမီ ဖ်ိဳးဖ်ိဳးလ်လ် ေစြေတာ့သည္၊ ဂ်ိဳးဂ်ိမ့္သံမာန္တင္းကာပ အသူရာ သိၾကားမင္းႏွယ္ စစ္ခင္းကာ ၿပိဳင္ၾကသည္' ဘာညာေပါ့ဗ်ာ။ ဆိုတဲ့အခါမွာ အမွတ္မထင္ဘဲ ေစာေစာကေျပာတဲ့ စိန္ျခဴးၾကာေညာင္၊ လက္သံုးေတာ္ဓား၊ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဆိုခဲ့တဲ့ လံုမေလးကို သူ႔အေမ႐ိုက္ ဆိုတဲ့ ေဘာလယ္ေတးသြားအလိုက္ကို အဲဒီမိုးသီခ်င္းထဲမွာ သြားေတြ႕ရတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ျမန္မာသံကိုပဲ ျမန္မာေတြေကာ္ပီလုပ္တဲ့ အစဥ္အလာဟာ ဒီကေန႔ထိ ရွိခဲ့တယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အသိအမွတ္မျပဳလို႔ မရဘူး။ ဥပမာ မိုးသီခ်င္းထဲက ေဘာလယ္အပိုဒ္ကို ကၽြန္ေတာ္ ဦးေအာင္သန္းနဲ႔ တြဲဖက္ၿပီးေတာ့ ျပန္ဆိုျပပါ့မယ္။

လိုက္ေတာ္မူ သင့္ပါရဲ႕... အခြင့္ကိုေမွ်ာ္...
လိုက္ေတာ္မူ သင့္ပါရဲ႕ အခြင့္ကိုေမွ်ာ္... ေမွ်ာ္... ေမွ်ာ္... ေမွ်ာ္
လိုက္ေတာ္မူ သင့္ပါရဲ႕ အခြင့္ကိုေမွ်ာ္
မသင့္ေတာ္သလိုပါ့ တစ္ေမခင္လြဲ
မသင့္ေတာ္ မသင့္ေတာ္ မသင့္ေတာ္သလိုပါ့ တစ္ေမခင္လြဲ...
ေရႊရင္ထဲမွာျဖင့္... ကြဲလုၿပီ၊ စြဲသူ႔မ်က္ရည္... စြဲသူရဲ႕မ်က္ရည္
ရက္ရွည္ရွည္ေဆြးတယ္ေလး... ေလး... ေသြးကဲ့သို႔နီ...

အဲဒီေတာ့ ျမန္မာသံသီခ်င္းေတြကိုပဲ ျမန္မာေတြ ေကာ္ပီလုပ္တာဟာ အစဥ္အလာ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ဒီေတာ့ ႏုိင္ငံျခားေတးသံကို ျမန္မာစာသားထည့္ၿပီး ေကာ္ပီလုပ္တာဟာ အျပစ္မရွိဘူးလို႔ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ေယဘုယ် ယူဆပါတယ္။

ေယဘုယ်ဆိုတာက ျမန္မာသံမွာ စည္း-ဝါး၊ နရီစသျဖင့္ ရွိပါတယ္။ အဲဒါကို အတိအက်လိုက္နာၿပီး ေကာ္ပီလုပ္မွ ေကာ္ပီလုပ္ရာ ေရာက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ၿပီးခဲ့တဲ့အပတ္က ဆိုျပခဲ့ပါတယ္။ ေဇာ္ဝင္းထြဋ္ရဲ႕အဘိုး ေရႊတိုင္ညြန္႔ကိုယ္တိုင္ ေကာ္ပီလုပ္တာ ကၽြန္ေတာ္ ဆိုျပခဲ့ဖူးပါတယ္။

'အိုက္တင္ေတြ မ်ားပါဘိတယ္၊ ႐ိုး႐ိုးနဲ႔ မတူပါတယ္၊ ပ်ိဳၾကည္ေအာင္ ျမင္ရင္တကယ္၊ သူ႔မ်က္လံုးက လည္'

'ရတနာပံု မန္းေရႊၿမိဳ႕သူ၊ သေဘာေကာင္းလို႔ ေစတနာျဖဴ၊ ဘာစီတီနာမည္ယူ၊ ေက်ာင္းႀကီးေကာလိပ္သူ'

'ၾကည္ညိဳဖြယ္ ေကာင္းပါဘိကြယ္၊ မိုးညႇင္းက ဆရာေတာ္ရယ္၊ ေဒသနာေသခ်ာေအာင္ ေဟာေျပာဆံုးမတယ္' ဒါ ေကာ္ပီပဲ။

ဒါေပမဲ့ ဒီကေန႔ေခတ္လူငယ္ေတြ အေနာက္တိုင္းေတးကို ေကာ္ပီလုပ္တဲ့ေနရာမွာ သံစဥ္ဝင္ေအာင္မဟုတ္ဘဲနဲ႔ ဂ႐ုသံုဆိုတဲ့ သံရွည္ဆြဲရမယ့္ေနရာမွာ သံရွည္မဆြဲဘဲ၊ လဟုသံဆိုတဲ့ သံျပတ္နဲ႔ 'ေဟ့' ဆိုတဲ့ေနရာမွာ 'ေဟး' ဆိုၿပီး သံရွည္ဆြဲေနတာမ်ိဳး နည္းနည္းလြဲေနတာေလးေတြကလြဲရင္ အမ်ားအားျဖင့္ ေကာ္ပီသီခ်င္းေတြက ေကာင္းၾကပါတယ္။ နည္းနည္းလြဲတာေလးေတြကို ဂီတပညာရွင္မ်ားက ထိန္းေက်ာင္းေပးဖို႔ ကၽြန္ေတာ္က ဒီေနရာကေန အဆိုျပဳခ်င္ပါတယ္။ အေနာက္တိုင္းေတးကို ေကာ္ပီလုပ္တာဟာ မမွားပါဘူး၊ ဒါဟာ အင္တာေနရွင္နယ္ေခၚတဲ့ ကမာၻ႕ေတးကို ျမန္မာမႈျပဳတာကိုး။

အဲဒီေတာ့ စကားမစပ္ တစ္ခုသတိရတယ္။ အားလံုးသိထားတဲ့ တစ္ႏိုင္ငံလံုး ကေလးေတြကအစ သိထားတဲ့ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ရွိတယ္။ ေက်ာင္းတက္ေက်ာင္းဆင္းတိုင္းဆိုရတဲ့ တစ္ႏိုင္ငံလံုးဆိုရတဲ့ 'ကမာၻမေၾက' သီခ်င္း။ ကမာၻမေၾကသီခ်င္းက တကယ္ေတာ့ ေကာ္ပီဗ်။ ေအာ္ရီဂ်င္နယ္ သီခ်င္းမဟုတ္ဘူး။

တစ္ခ်ိန္တုန္းက နယ္ခ်ဲ႕ေခတ္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ အဘိုးအဘြား အေဖအေမေတြ 'သခင္' ဆိုတာ ျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို နယ္ခ်ဲ႕က ကၽြန္အျဖစ္နဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့အခါက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ကၽြန္ မဟုတ္ဘူး။ သခင္ပဲေဟ့ဆိုၿပီး 'သခင္မ်ိဳးေဟ့ တို႔ဗမာ' ဆိုၿပီး သခင္အသင္းေတြ ထူေထာင္ၾကတဲ့အခ်ိန္တုန္းက သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ေပၚလာတယ္။ 'အေရွ႕က ေနဝန္းထြက္သည့္ ပမာ'၊ ဆရာသိန္းေဖျမင့္လည္း ဝတၱဳေခါင္းစဥ္တပ္ၿပီး ေရးပါတယ္။ တို႔ဗမာသီခ်င္း ေပၚထြန္းလာတယ္။ ဝိုင္အမ္ဘီသခင္တင္က ေရးတာပါ။ အစအဆံုးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဆိုမျပေတာ့ပါဘူး။ သီခ်င္းက ရွည္ပါတယ္။
အဲဒီမွာ ဘာပါသလဲဆိုေတာ့ -
တရားမွ်တလြတ္လပ္ျခင္းနဲ႔မေသြ တို႔ျပည္ တို႔ေျမ
မ်ားလူခပ္သိမ္း ၿငိမ္းခ်မ္းေစဖို႔
စိတ္တူညီမွ် ဝါဒတူညီတဲ့ေျမ တို႔ျပည္ တို႔ေျမ
ဗမာျပည္ဝန္းအကုန္ တို႔အိမ္မွတ္ပါ၊ တို႔ရာမွတ္ပါ
အဲဒါ တို႔ဗမာ...
ကမာၻမေၾက ဗမာေတြ ဒါတို႔ျပည္ ဒါတို႔ေျမ ဒါငါတို႔ျပည္
ဒါတို႔ျပည္ ဒါတို႔ေျမ ဒါ ငါတို႔ျပည္
ဒါတို႔ျပည္ ဒါတို႔ေျမ ဒါ ငါတို႔ျပည္...
တို႔ဗမာ တို႔ဗမာ ျပည္ကို တိုင္းရင္းသားအကုန္အစင္
တို႔ျပည္လို႔မွတ္ထင္ တို႔ဝတၱရားပင္ တို႔ဗမာသခင္...

သခင္မ်ိဳးေဟ့ တို႔ဗမာ၊ သခင္မ်ိဳးေဟ့ တို႔ဗမာ၊ သခင္မ်ိဳးေဟ့ တို႔ဗမာဆိုၿပီးေတာ့ နယ္ခ်ဲ႕ကို အဲဒီသီခ်င္းနဲ႔ ဆန္႔က်င္အံုႂကြ တိုက္ခိုက္ခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီေနာက္ပုိင္း လြတ္လပ္ေရးရလာတဲ့အခါက်ေတာ့ ႏိုင္ငံေတာ္သီခ်င္းဆိုၿပီးေတာ့ ေရြးတဲ့အခါမွာ ေစာေစာကေျပာတဲ့အပိုဒ္ကို ယူၿပီးေတာ့ ကမာၻမေၾကဆိုတဲ့သီခ်င္း ျဖစ္ေပၚလာတာပါလို႔ ေျပာရင္းနဲ႔ ဒီတစ္ပတ္ နိဂံုးခ်ဳပ္ပါတယ္။

----------X--------X----------

ေတာသူေတာင္သားေတြရဲ႕ အသည္းပန္းဦး

ေၾသာ္… ဒါနဲ႔စကားမစပ္၊ အင္း… စကားမစပ္ေျပာရလို႔ရွိရင္ ၿပီးခဲ့တဲ့အပတ္က ေကာ္ပီသီခ်င္းေတြအေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ လက္လွမ္းမီသေလာက္ ေျပာခဲ့ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ျမန္မာသံသီခ်င္းေတြကို ျမန္မာေကာ္ပီလုပ္တဲ့အေၾကာင္း ေျပာခဲ့တာပါ။

ဒီ သုေမာင္ဆိုတဲ့ လူႀကီးကလည္း ျမန္မာသံသီခ်င္းေတြနဲ႔ ေအာင္ျမင္ခဲ့တာဆိုေတာ့ ျမန္မာသံကို အားျပဳၿပီးေတာ့ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ဒီေန႔ေခတ္ ေခတ္ေရစီးေၾကာင္းအလိုက္ ေခတ္ေပၚသီခ်င္းေတြေပၚတာကို အျပစ္မျမင္ပါဘူး။ ေခတ္ေရစီးေၾကာင္းအတိုင္း ဒီအတိုင္းေမ်ာပါၾကရတယ္ဆိုတာေတာ့ နိယာမတရားလို ျဖစ္ေနပါၿပီ။ သို႔ေသာ္လည္းေပါ့ေလ၊ လူသံုးနည္းလာတဲ့ ျမန္မာသံ၊ ျမန္မာစာသားေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔လို တာဝန္ရွိတဲ့သူေတြကမွ ျပန္မေဖာ္လို႔ရွိရင္ တိမ္ျမဳပ္သြားမွာ စိုးရတယ္လို႔ ယူဆတဲ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ္က ျမန္မာသံကို အဓိကထားေျပာရတာပါ။

တကယ္တမ္း ေျပာမယ့္သာေျပာရတာ၊ ျမန္မာသံဟာ ဒီေန႔ထိ မတိမ္ေကာေသးပါဘူး။ ဒါကို ဘယ္ေနရာေတြမွာ ေတြ႕ရသလဲဆိုေတာ့ အထူးအားျဖင့္ ဆိုပါစို႔၊ မဂၤလာေဆာင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာအမ်ိဳးသား အမ်ိဳးသမီးေတြ မဂၤလာေဆာင္တဲ့အခါ၊ မဂၤလာပြဲေတြကို ဟိုတယ္ႀကီးေတြမွာ က်င္းပၾကတဲ့အခါ၊ အရင္တုန္းက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြမွာ က်င္းပတယ္၊ ခုေနာက္ပိုင္း ဟိုတယ္ႀကီးေတြမွာ က်င္းပလာၾကတယ္။ တီးဝိုင္းေတြငွားၿပီး ဆိုၾက ျပဳၾကတယ္။ သတိထားမိတာက ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ မဂၤလာေဆာင္ေတြ ဆိုဖူးေတာ့ လက္မလည္ေအာင္ ဆိုခဲ့ရတဲ့ သုေမာင္ႀကီးပါ။

ဒီကေန႔ ဒီအခ်ိန္အခါမွာ မဂၤလာေဆာင္အဆိုေတြ က်ဲပါးသြားခဲ့ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ေခတ္ေပၚအေနာက္တိုင္းေတးေတြက မဂၤလာေဆာင္ေတြကို လႊမ္းမိုးလာလို႔ပါပဲ။ ဒါဟာလည္း အျပစ္ေျပာစရာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေခတ္အေလ်ာက္ျဖစ္တာပါ၊ သို႔ေသာ္လည္း ေသခ်ာတာ တစ္ခုကေတာ့ မဂၤလာေဆာင္ၿပီဆိုတဲ့အခါမွာ သတို႔သားနဲ႔ သတို႔သမီး မဂၤလာခန္းမထဲ ႂကြခ်ီတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ‘ေအာင္ေဇယ်တု၊ ေငြခ႐ုငယ္သခၤါ ဘြန္းဘိသိက္ျဖာ၊ ပံုေတာင္ျမင့္ ထြန္းသက္ရာဝယ္၊ တိမ္စဥ္သာသည့္၊ စႏၵာမင္းလို ဆင္း႐ူပဝင္း… အခါေတာ္’ ဆိုတဲ့ အခါေတာ္သီခ်င္းနဲ႔ ပြဲထုတ္ရတာ။ ဒီေန႔အထိ အစဥ္အလာလည္းျဖစ္၊ ေျပာင္းလို႔လည္း မရတဲ့ဥစၥာ၊ ဒါဟာ ျမန္မာသံကို အခိုင္အမာစြဲလမ္းေနတယ္ဆိုတဲ့ ဓေလ့ပါပဲ။

ဒီ့အျပင္ နည္းနည္းခ်ဲ႕ေျပာရလို႔ရွိရင္ ကၽြန္ေတာ္ေနတာက သဃၤန္းကၽြန္း၊ သုဝဏၰ အားကစားကြင္းနား။ ခုဆိုရင္ ၿမိဳ႕လည္ေကာင္ေလာက္ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ သို႔ေသာ္လည္း အခုလို ေဆာင္းအဝင္ ဝါကၽြတ္၊ တန္ေဆာင္တိုင္ စသျဖင့္ ပြဲလမ္းသဘင္ေတြ လုပ္တဲ့အခါမွာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြက ေတးသံေတြ ဖြင့္ၾကတယ္။ အရပ္တီးဝိုင္းေတြ လုပ္ၾကတဲ့အခါမွာလည္း ျမန္မာသံေတြ တီးၾကဆိုၾကတယ္။ ဥပမာ-အနီးစပ္ဆံုးေျပာရရင္ ကြယ္လြန္သြားရွာၿပီျဖစ္တဲ့ ဂႏၲဝင္အဆိုေတာ္ႀကီး တြံေတးသိန္းတန္ရဲ႕သီခ်င္းေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သဃၤန္းကၽြန္းေလာက္အထိ မေပ်ာက္ျပယ္ေသးပါဘူး။ ဒါနဲ႔ ပတ္သက္လို႔လည္း တစ္ခ်ိန္တုန္းမွာ ဦးသိန္းတန္က စာတစ္ပုဒ္ ေရးဖူးပါတယ္။

သူ႔စာထဲမွာ ေျပာခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းအရာအဓကက စကားနဲ႔ေျပာရရင္ ‘ေဟ့… လွည္းနဲ႔ေလွမေပ်ာက္သေရြ႕ ငါ့သီခ်င္းေတြ မေပ်ာက္ေစရဘူးကြ’ တဲ့။ သူက အဲသလို ႀကံဳးဝါးခဲ့တ။ အမွန္ပါပဲ၊ ဒီေန႔ ေက်းလက္ ေတာရြာေတြမွာဆိုရင္ တြံေတးသိန္းတန္ရဲ႕သီခ်င္းေတြဟာ အခုထက္ထိ ပ်ံ႕လြင့္ေနဆဲပါပဲ။ သူကြယ္လြန္သြားေပမယ့္ သူ႔သီခ်င္းေတြဟာ ေလာက္စပီကာလို႔ေခၚတဲ့ အသံခ်ဲ႕စက္ကေန လႊင့္ထုတ္ေနၾကတာ ၾကားေနရဆဲပါ။

ဒါနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ကၽြန္ေတာ့္အေတြ႕အႀကံဳေလးတစ္ခု ေျပာျပမယ္။ ဦးသိန္းတန္နဲ႔အတူ ေက်းလက္တစ္ခုမွာ သူ႔ပြဲတစ္ပြဲ သြားေဖ်ာ္ေျဖတာ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခါ လိုက္သြားဖူးတယ္။ အဆိုအေနနဲ႔မဟုတ္ဘဲ တျခား ကိစၥနဲ႔ပါ။ ကၽြန္ေတာ္က ဦးသိန္းတန္အဆိုကို ေလ့လာဖို႔လည္း ပါတာေပါ့။ ပထမပိုင္း ဆိုတုန္းကေတာ့ ေျဖာင့္လို႔ပဲ။ ဆိုလိုက္ရင္း၊ လက္ခုပ္တီး လိုက္ရင္းေပါ့။ ဦးသိန္းတန္ကလည္း ဆိုတယ္။ ၁၄-၅ ပုဒ္ေပါ့၊ ဆိုႏိုင္တယ္။ တစ္ပုဒ္ၿပီးတိုင္း လက္ခုပ္ဝိုင္းတီးလိုက္ၾကနဲ႔ ေတာသူေတာင္သားေတြက သူ႔ကို သေဘာက်ၾကတယ္။

ပြဲဒုတိယပိုင္းမွာ ဦးသိန္းတန္က က်န္းမာေရးခ်ိဳ႕တဲ့သြားတယ္။ ဒီေတာ့ ပက္လက္ကုလားထိုင္ကေလးမွာ ေခါင္းငိုက္စိုက္နဲ႔ မွိန္းေနရတယ္။ ဒုတိယပိုင္း သူ႔အလွည့္ ျပန္ေရာက္တဲ့အခါက်ေတာ့ ေၾကညာတဲ့သူကလည္း ေၾကညာလိုက္တာေပါ့။ ကိုသိန္းတန္ ေဖ်ာ္ေျဖရမယ့္အလွည့္က်ပါၿပီေပါ့။ အဲ… ေျပာရဦးမယ္၊ ေတာကေနာ္၊ ဦးသိန္းတန္လို႔မေခၚဘူး၊ တြံေတးသိန္းတန္လို႔လည္းမေခၚဘူး၊ ကိုသိန္းတန္လို႔ တကယ့္ကို ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး ေခၚတာ။ ‘ဆက္လက္ၿပီးေတာ့ ကိုသိန္းတန္က ေဖ်ာ္ေျဖပါ့မယ္’လို႔ ေၾကညာလိုက္ေတာ့ ကိုသိန္းတန္က ထြက္မလာႏိုင္ဘူး။ ဘယ္ထြက္လာႏိုင္မလဲ၊ က်န္းမာေရးေၾကာင့္ စင္ေထာင့္ေဘးက ပက္လက္ကုလားထိုင္မွာ ေခါက္ခ်ိဳး ျဖစ္ေနတာကိုး။

ပရိသတ္က ‘ကိုသိန္းတန္ ထြက္ပါေတာ့၊ ထြက္ပါေတာ့ဗ်ိဳ႕’ လို႔ ေအာ္တာေပါ့။ ဒီမွာလည္း ဆြဲထူလို႔မရ၊ ဆိုဖို႔ဆိုတာ ေဝးေရာ။ လမ္းေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမေလွ်ာက္ႏိုင္တဲ့ အေျခအေနေရာက္သြားတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေအာက္က ပရိသတ္ကလည္း ဆူတာပဲ။ ‘ကိုသိန္းတန္ ထြက္ပါဗ်ိဳ႕၊ ထြက္ျပပါ’ ေပါ့။ ဒီေတာ့ ေၾကညာသူလည္း ‘ေၾသာ္၊ ကိုသိန္းတန္တစ္ေယာက္ က်န္းမာေရးအေျခအေနေၾကာင့္ မဆိုႏိုင္ေတာ့ပါဘူး’ ဆိုၿပီး ေတာင္းပန္ရတာေပါ့။ ‘မဆိုႏိုင္ရင္လည္း လူထြက္ျပပါဗ်ိဳ႕’ ဆိုၿပီး တားမရ ဆီးမရ ေအာက္ကေနေအာ္တယ္ဗ်ာ။

ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့ မတတ္သာတဲ့အဆံုး ဦးသိန္းတန္ကို သူ႔တပည့္ႏွစ္ေယာက္က တစ္ေယာက္တစ္ဖက္စီ ပခံုးကို တြဲၿပီး ယိုင္တိယိုင္ထိုးနဲ႔ အဆိုေတာ္ႀကီးကိုသိန္းတန္ကို စင္ေရွ႕ ထုတ္ျပရတယ္။ ၿပီးေတာ့ မိုက္က႐ိုဖုန္းေရွ႕ရပ္ၿပီး ‘ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္သူ ေတာင္သားေတြကိုခ်စ္တဲ့ အဆိုေတာ္ တြံေတးသိန္းတန္ပါဗ်ာ’ ဆိုၿပီး အသံ ဗလံုးဗေထြးနဲ႔ေျပာၿပီး ဇာတ္စင္ေနာက္ေဘးကို ျပန္တြဲေခၚသြားရတာပါ။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ပရိသတ္က အံ့ၾသစရာေကာင္းတာဗ်ာ။ အဲဒီလိုျဖစ္တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ကို အမွားႀကီးတစ္ခုရယ္လို႔ အျပစ္ယူတာ၊ ေဗြယူတာ မရွိဘဲနဲ႔ ‘ဒါမွ တို႔ကိုသိန္းတန္ေဟ့’ ဆိုၿပီး လက္ခုပ္လက္ဝါးတီးၿပီးေတာ့ အားေပးတာ ေတြ႕ရတယ္။ ဒါဟာ ေတာသူေတာင္သားေတြကိုခ်စ္တဲ့ ကိုသိန္းတန္ကို ပမာျပဳၿပီးေတာ့ ျမန္မာသံအေၾကာင္းေျပာတာ။ ျမန္မာသံနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ေျပာရရင္ ကၽြန္ေတာ့္အရင္ တစ္ေခတ္ေစာတဲ့ အဆိုေတာ္၊ စာေရးဆရာ၊ ႐ုပ္ရွင္မင္းသားပါပဲ၊ ကိုဝင္းဦး အေၾကာင္းေလးလည္း ထည့္ေျပာဖို႔ သင့္ပါတယ္။

သူဟာ ေခတ္ေပၚသီခ်င္းေတြဆိုခဲ့တယ္ဆိုေပမယ့္လို႔ ျမန္မာသံေတြကို အဓိကထားၿပီး၊ ျမန္မာသံေတြကို ေဖာ္ထုတ္ၿပီး အထူးသျဖင့္ ၿမိဳ႕မၿငိမ္းရဲ႕သီခ်င္းေတြကို ေဖာ္ထုတ္ခဲ့တဲ့ တကယ့္ျမန္မာသံ ဂီတပညာရွင္ႀကီး တစ္ေယာက္ပါ။ သူကလည္း ျမန္မာသံကို ခ်စ္သလို ျမန္မာေတာသူေတာင္သားေတြကိုလည္း ခ်စ္ပါတယ္။ ျမန္မာေတာသူေတာင္သားေတြက ျမန္မာသံကို ႀကိဳက္သလို ကိုဝင္းဦးကိုလည္း ႀကိဳက္ၾကပါတယ္။

တစ္ခုရွိတာက ကိုဝင္းဦးနဲ႔ ကိုသိန္းတန္ ကြာသြားတာက ၿမိဳ႕ေနလူတန္းစားက ကိုသိန္းတန္ကို ဒီေလာက္ခံတြင္းမေတြ႕ၾကေပမယ့္ ေတာေနလူတန္းစားက ကိုသိန္းတန္ကို ခံတြင္းေတြ႕တယ္။ ႀကိဳက္ၾကတယ္။ ကိုဝင္းဦးက်ေတာ့ ၿမိဳ႕ေရာ ေတာပါႀကိဳက္ၾကတယ္။ ၿမိဳ႕ကေတာ့ ေခတ္ေပၚသီခ်င္းေတြနဲ႔ႀကိဳက္္တာ။ မမမိုးစတဲ့သီခ်င္းေတြနဲ႔ ႀကိဳက္ၾကတာ။ ေတာကေတာ့ ေစာေစာကေျပာတဲ့ ၿမိဳ႕မၿငိမ္းသီခ်င္းေတြ၊ ျမန္မာသံစစ္စစ္ေတြကို ဆိုခဲ့ျပဳခဲ့လို႔ ႀကိဳက္တာ။

သူနဲ႔ပတ္သက္ၿပီးေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ့္မွာ အေတြ႕အႀကံဳေလးတစ္ခုရွိပါတယ္။ တစ္ခါတုန္းက ျပည္နယ္ၿမိဳ႕ေတာ္တစ္ခုကို ျပည္နယ္ပြဲတစ္ခုကို သြားပါတယ္။ အဲဒီေခတ္က တံတားေတြဘာေတြ ခုေခတ္ေလာက္ မေပါေသးပါဘူး။ တစ္ဖက္ကမ္းကို ေမာ္ေတာ္နဲ႔ကူးရပါတယ္။ ကူးတဲ့အခါ ဟိုဘက္ကမ္းေရာက္၊ ၿမိဳ႕ေတာ္မွာ ည ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေဖ်ာ္ေျဖရပါတယ္။ ကိုဝင္းဦးကေတာ့ အဓိကေပါ့ေလ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အဆြယ္အပြားေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္က အဆိုေတာ္ျဖစ္စေလးပဲ ရွိေသးတာ။

အဲဒီမွာ ကိုဝင္းဦး၊ ကိုဝင္းဦးဆိုၿပီး ႀကိဳက္ၾကတာေပါ့ေလ။ ၿပီးေတာ့ မနက္မိုးလင္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ျပန္ၾကရတာေပါ့။ ထံုးစံအတိုင္း စင္ကေန လမ္းေလွ်ာက္ျပန္၊ ကမ္းနားေရာက္တဲ့အခါက်ေတာ့ အဆင္သင့္ေစာင့္ေနတဲ့ ေမာ္ေတာ္ဘုတ္ေပၚ တက္ၾကရတယ္။ တက္တဲ့အခါက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ရယ္၊ ကိုဝင္းဦးရယ္၊ ေနာက္ တျခားအဆိုေတာ္ေတြရယ္၊ ေမာ္ေတာ္ဦးက လက္ရန္းမွာ မတ္တတ္ရပ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ညကဆိုခဲ့တဲ့ၿမိဳ႕ေလးကို ၾကည့္ေနၾကတယ္။

ၾကည့္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ႐ုတ္တရက္ လူအုပ္ႀကီးက အဲဒီ ကမ္းနားက ဗြက္ေတာထဲကို ၿပံဳဆင္းလာတယ္။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေတာသူေတာင္သားေတြ၊ အဲဒီေတာသူေတာင္သားေတြက လက္ျပ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကလည္း လက္ျပ။ အဓိကက ကိုဝင္းဦးပါ။

‘ကိုဝင္းဦး၊ ကိုဝင္းဦး’ ဆိုၿပီးေတာ့ တဘက္ေပါင္းထားတဲ့သူေတြ၊ ထဘီရင္ရွားထားတဲ့ မိန္းမေတြ ေအာ္ၾက၊ ႏႈတ္ဆက္ၾကတဲ့အခါက်ေတာ့ ကိုဝင္းဦးက လက္ကေလးျပၿပီး ျပန္ႏႈတ္ဆက္တယ္။

ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီအခ်ိန္က ကိုဝင္းဦးဟာ အက်ႌအျဖဴ၊ ေဘာင္းဘီအျဖဴ၊ ဖိနပ္အျဖဴေလးနဲ႔ လွလွပပ ေၾကာ့ေၾကာ့ေမာ့ေမာ့ ဝတ္စားထားတာ။ အဲသလို အျပန္အလွန္ လက္ျပႏႈတ္ဆက္ေနရင္းကေနၿပီးေတာ့ အဲဒီထဲက ေခါင္းေဆာင္လို႔ထင္ရတဲ့ ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္က လွမ္းေအာ္တယ္။ ဘယ္လိုေအာ္သလဲဆိုေတာ့့ -

“ကိုဝင္းဦးေရ၊ ညတုန္းကပြဲ က်ဳပ္တို႔ရြာကေနတစ္ဆင့္ လာၾကရတာ မမီလိုက္ၾကပါဘူး။ အဲဒီေတာ့ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ သေဘၤာေပၚကေန သီခ်င္းေလး တစ္ပုဒ္ေလာက္ ေအာ္ၿပီး ဆိုျပေပးပါ” လို႔ ေတာင္းဆိုတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာေလ လႈိက္ခနဲျဖစ္သြားတယ္။ ေၾသာ္၊ ေတာသူေတာင္သားေတြ ျမန္မာသံ အႏုပညာသည္ေတြကို ခ်စ္ၾကတာေနာ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔လည္း ဒီဗြက္ေတာထဲထိ ဆင္းလာၿပီး သေဘၤာနားကပ္ၿပီးေတာ့ သီခ်င္းဆိုျပပါဆိုၿပီး ေတာင္းဆိုတာ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ကိုဝင္းဦးကို ဖ်တ္ခနဲၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူဟာ မင္းသားေတြအားလံုးထဲမွာ အလွအပ အလြန္ႀကိဳက္တဲ့၊ အဝတ္အစားကိုလည္း ေကာ့ပ်ံေနေအာင္ဝတ္တဲ့ မင္းသား၊ ေခါင္းဆိုလည္း ေၾကာ့ေနေအာင္ ၿဖီးထားတဲ့ မင္းသား။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကိုဝင္းဦး ဘာလုပ္မလဲ၊ သေဘၤာေပၚကပဲ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ဆိုျပမလားဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ္က ဂ႐ုစိုက္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဖ်တ္ခနဲဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ တစ္ေတြကို လမ္းေတာင္းတယ္။ ခဏဖယ္ၾကပါဗ်ာဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔က ဖယ္ေပးလိုက္တယ္။

ေစာေစာကေျပာတဲ့ အက်ႌအျဖဴ၊ ေဘာင္းဘီအျဖဴနဲ႔ ကိုဝင္းဦးဟာ ဆတ္ ဆတ္ဆိုၿပီး သေဘၤာေပၚကဆင္း၊ ဗြက္ေတာထဲကို လမ္းေလွ်ာက္ဝင္သြားၿပီး ပရိသတ္ၾကားထဲ ေရာက္ရွိသြားပါတယ္။ အဲဒီအခါ ပရိသတ္က သူ႔ကို အံုခဲၿပီး ဝိုင္းဝန္းႏႈတ္ဆက္ၾကတယ္။ သူကလည္း ျပန္ႏႈတ္ဆက္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေတာသူေတာင္သားေတြနင္းထားတဲ့ ဗြက္ေတြေရာ သူနင္းထားတဲ့ဗြက္ေတြပါ သူ႔ရဲ႕ဝတ္စံုအျဖဴမွာ ေပစြန္းေနတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကိုဝင္းဦးက လက္ခုပ္ကေလးတီးၿပီးေတာ့ ‘မႈံေရႊရည္၊ ခိုင္မာလာႏွင္းဆီ’ ဆိုတဲ့ သူ႔ရဲ႕ Master piece ၊ သူ႔ရဲ႕ အဓိကအက်ဆံုး သီခ်င္း၊ မႈံေရႊရည္သီခ်င္းကို လက္ခုပ္တီးဆိုျပတယ္။ ဆိုျပတဲ့အခ်ိန္မွာ ေတာသူေတာင္သားေတြ၊ အမ်ိဳးသမီးေတြကလည္း လက္ခုပ္ေတြဝိုင္းတီးၿပီးေတာ့ ကၾကတယ္။ ကိုဝင္းဦးကို ဝိုင္းပတ္ခ်ာလည္ ဆိုၾကကၾကတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္က ကိုဝင္းဦးကို ကၽြန္ေတာ္ ကေန႔အခ်ိန္အထိ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ရည္ေတာင္ လည္ပါတယ္။ ဒါဟာ ျမန္မာသံကို ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြ အားေပးၾကပံု၊ ဒီေန႔အထိလည္း အားေပးၾကတုန္းဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္ ပမာျပဳခ်င္တာပါ။ ကဲ… ကၽြန္ေတာ့္ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာေလး ေျပာပါရေစ၊ ကၽြန္ေတာ့္ဆိုရင္လည္း ဒီအဘိုးႀကီး အသက္ ၅၇ ႏွစ္ေရာက္တဲ့အထိ နယ္ပရိသတ္ေတြ လက္ခံေနတုန္းပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ျမန္မာသံဆိုေနလို႔ပါ။ အဲဒီ ျမန္မာသံဆိုေပးတဲ့၊ ဆိုေနတဲ့ ေက်းဇူးဟာ ဘယ္ေလာက္အထိ ထိေရာက္သလဲဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ့္သား ဒီေန႔ လူငယ္ေလးျဖစ္တဲ့ ‘ဖိုးေသာၾကာ’ အသံနဲ႔ ဆိုေပါက္ေလး ရၿပီဆိုတဲ့အခါက်ေတာ့ သူမ်ားေတြ ဆိုခ်င္စိတ္နည္းတဲ့ ျမန္မာသံကို ဒီကေလးက ဒိုင္ခံဆိုရွာပါတယ္။

အဲဒီအတြက္ ေက်းဇူးတရား ဘာရသလဲဆိုရင္ ေဟာ ဒီကေန႔ နယ္အထိ၊ အထူးသျဖင့္ ေက်းလက္ေပါ့။ ၿမိဳ႕ဆိုရင္လည္း မႏၲေလးတို႔၊ မေကြးတို႔၊ မံုရြာတို႔၊ ျမင္းျခံ။ မိတၳီလာတို႔ဆိုရင္ ခုလို ရာသီေတြေရာက္တဲ့အခါမွာ ဖိုးေသာၾကာကို ေခၚပါတယ္။ အလွဴေတြ၊ မဂၤလာေဆာင္ေတြမွာ ဆိုခိုင္းပါတယ္။ ျမန္မာသံကို ဂုဏ္ျပဳၾကပါတယ္။ ေငြေၾကးေတြလည္း ေပးၾကပါတယ္။ ေထာက္ပံ့ၾကပါတယ္။

ဒါဟာ ျမန္မာသံကို ဒီေန႔လူငယ္ေလးက လက္ဆင့္ကမ္း သယ္ေဆာင္ထားတဲ့ အက်ိဳးေက်းဇူးေတြပါပဲ။ ကဲ စကားမစပ္ ထပ္ေျပာလိုက္ပါဦးမယ္။ ေကာ္ပီနဲ႔ပတ္သက္လို႔ပါပဲ။ ဥပမာတစ္ခု၊ ျမန္မာသံေကာ္ပီကို ကၽြန္ေတာ္က ဒီဟာေျပာတဲ့အခါ ေစာေစာကေျပာခဲ့တယ္။ ဦးသိန္းတန္နဲ႔ ပမာျပဳရတယ္။ ဦးသိန္းတန္ကို နယ္ပရိသတ္ လက္ခဲ့တဲ့ကိစၥလည္း ပတ္သက္ေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဆိုခဲ့ပါတယ္။

ဟိုးေရွးေရွးတုန္းက ျပည္လွေဖဆိုခဲ့တဲ့ ‘ဆြတ္ခ်ဴရန္ ခက္ပါရဲ႕၊ မ်က္ပါနဲ႔ သက္လယ္ရယ္၊ အံု႔ပုန္းေမာင့္ မ်က္ႏွာငယ္မွာ’ ဘာညာေပါ့ေလ။ အဲဒီေတးထပ္ကို ေကာ္ပီလုပ္ၿပီးေတာ့ ကိုသိန္းတန္က ‘တူႏွစ္ျဖာ ေရႊဂေဟဆက္လို႔’ ဆိုၿပီးေတာ့ ဒီသံစဥ္ကိုပဲယူၿပီး ဆိုလိုက္တဲ့အခါက်ေတာ့ တစ္ႏိုင္ငံလံုး ဟုန္းဟုန္းေတာက္ ျဖစ္သြားတယ္။ တစ္ႏိုင္ငံလံုးက မဂၤလာေဆာင္တိုင္းမွာ မျဖစ္မေန ဖြင့္ကိုဖြင့္ရတဲ့ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ ျဖစ္ကိုျဖစ္သြားတယ္။ ဒါကို ကၽြန္ေတာ္က ေစာင္းဦးေအာင္သန္းနဲ႔တြဲဖက္ၿပီး ႏွစ္ပုဒ္ ယွဥ္ဆိုျပပါမယ္။

အဲဒီ ႏွစ္ပုဒ္ကို ဆိုျပၿပီးေတာ့ ဒီအပတ္ စကားမစပ္ကိုလည္း နိဂံုး အဆံုးသတ္လိုက္ပါတယ္။

‘ဆြတ္ခ်ဴရန္ ခက္ပါရဲ႕၊ မ်က္ပါနဲ႔ သက္လယ္ရယ္၊ အံု႔ပုန္းေမာင့္ မ်က္ႏွာငယ္မွာ အကြက္မလယ္ႏိုင္ေသး၊ ေရႊငံုးမင္း အၿမီးေမွ်ာ္သလို၊ ေရႊငံုးမင္း အၿမီးေမွ်ာ္သလို၊ ခရီးေတာ္ နီးရက္နဲ႔ေဝး… ေဝး… ေဝး’

‘တူႏွစ္ျဖာ ေရႊဂေဟဆက္လို႔၊ ေသြမပ်က္တဲ့ေမတၱာ….၊ ေရစက္ရဲ႕ ေရွးအခါ၊ မေႏွးခါခါ ဟစ္ေႂကြး၊ ခ်စ္ေရးခု သမုဒယႏြယ္လာ၊ ေၾသာ္ ခ်စ္ေရး ခု…. သမုဒယႏြယ္လာ…၊ ယခုဘဝတကယ္ ဘယ္မမုန္းေတာ့ေလး… ေလး… ေလး’

ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ပထမဦးဆံုး ကက္ဆက္ေခြ ပန္းေတြနဲ႔ေဝ

ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေၾသာ္… ဒါနဲ႔စကားမစပ္ဆိုတဲ့ အႏုပညာနဲ႔ဆိုင္တဲ့ ကိုယ္ေတြ႕စီးရီးေလးကို ေျပာေပးခဲ့တာ ေျခာက္ႀကိမ္ေျမာက္ပါၿပီ။ အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ စကားေျပာေလးေတြကို ျပန္ၿပီးနားေထာင္တဲ့အခါက်ေတာ့ ေပ်ာ့ကြက္၊ ဟာကြက္ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္တစ္ခ်ိဳ႕ ေတြ႕ရပါတယ္။ ေျပာၾကေၾကးဆိုရင္ေတာ့ ဒါဟာ လုပ္ငန္းတစ္ခုကို စတင္ခါစမွာ ျဖစ္တတ္၊ ပ်က္တတ္တဲ့ လူ႔သဘာဝလို႔ ေျပာလို႔ရပါတယ္။

တစ္ခုရွိတာက ကၽြန္ေတာ္က စိတ္ႏုသူပါ။ အလုပ္တစ္ခုလုပ္ရင္ သုတ္သုတ္သုတ္သုတ္နဲ႔ လုပ္တတ္တဲ့ သဘာဝရွိတယ္။ စိတ္လႈပ္ရွား လြယ္တယ္ေပါ့ေလ။ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ သြက္သြက္လက္လက္ လုပ္တတ္တဲ့သေဘာ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ အေလာသံုးဆယ္ေပါ့ေလ။

ဒါနဲ႔ စကားမစပ္ေျပာရရင္ ‘အေလာသံုးဆယ္’ ဆိုတဲ့ ေဝါဟာရစကားကို ေျပာပါရေစ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် အထူးသျဖင့္ လူႀကီးေတြေျပာၾကတယ္၊ ‘အေလာသံုးဆယ္၊ အေလာသံုးဆယ္’ နဲ႔ေျပာၾကတယ္။ ပ်ာယာခတ္တာေပါ့၊ ပ်ာယာခတ္ၿပီး လုပ္တတ္ကိုင္တတ္တဲ့ သေဘာကိုေျပာၾကတာ။ ဒါေပမဲ့ တစ္ခ်ိန္တုန္းက ပညာရွင္တစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ့္ကို အမွတ္မထင္ေျပာတာေလး ဗဟုသုတအျဖစ္ ျပန္ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ဟုတ္ မဟုတ္ကေတာ့ ေသာတရွင္တို႔အေနနဲ႔ စဥ္းစားၾကေပါ့ဗ်ာ။

လူတစ္ေယာက္ဟာ ကြယ္လြန္ခါနီးမွာ ေဇာငါးတန္ ျပန္တတ္တယ္တဲ့။ ေသခါနီး ေဇာျပန္တယ္လို႔ ေျပာၾကတာေပါ့ေလ။ ပထမဦးဆံုးေဇာနဲ႔ ေနာက္ဆံုး နံပါတ္ငါးေဇာက နည္းနည္းညင္သာတယ္တဲ့။ အလယ္ေကာင္ သံုးေဇာက ဖ်ပ္ဖ်ပ္လူးခံရတယ္တဲ့။ အဲဒါေၾကာင့္ အလယ္သံုးေဇာကို အေလာသံုးဆယ္လို႔ ေရွးလူႀကီးေတြက ေခၚတာတဲ့။ ဟုတ္မဟုတ္ေတာ့ မသိဘူးေပါ့ေလ။ ဒါက စကားမစပ္ေျပာတာ။

အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က အေလာသံုးဆယ္လုပ္တတ္တဲ့ သဘာဝရွိတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ေစာေစာကေျပာသလို အစပိုင္းေျပာၾကားခ်က္ေတြမွာ နည္းနည္း စိတ္လႈပ္ရွားတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ အေျပာအဆိုေတြ သြက္သြားတာလည္း ပါေကာင္းပါပါလိမ့္မယ္။ ဘယ္လိုျဖစ္သလဲဆိုရင္ အႏုပညာပိုင္းဆိုင္ရာကို ေျပာေနရင္းနဲ႔ အဲဒီမွာပဲ ႐ုပ္ရွင္ကေန ဂီတေရာက္လိုေရာက္၊ ဂီတကေန စာေပေရာက္လိုေရာက္၊ စာေပမွာပဲ ဘာသာျပန္ကေန ဝတၱဳေရာက္လိုေရာက္၊ ေရာက္ေရာက္သြားတာေလးေတြအတြက္ ကၽြန္ေတာ္က ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ေနာက္ပုိင္းေတာ့ အေၾကာင္းအရာကို ခြဲေျပာသြားပါတယ္။ ခြဲတာေတာင္မွ အခုစစခ်င္း ကၽြန္ေတာ္ ဂီတကို ေဇာင္းေပးေျပာလာတာကို ေတြ႕ၾကရမွာပါ။

အဲသလို ဂီတအေၾကာင္းေတြကို ေဇာင္းေပးေျပာလာရင္းကပဲ တစ္ခါတစ္ေလက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ့္အေၾကာင္းကိုယ္ ေျပာတာေတြ မ်ားသြားတတ္တယ္။ တစ္ခါတေလက်ေတာ့လည္း ပညာရပ္ဆိုင္ရာ အေၾကာင္းေတြကို ေျပာတာေတြ မ်ားသြားတတ္တယ္။

သို႔ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္သတိထားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ေျပာေနေပမယ့္လို႔ အဲဒီအထဲမွာပဲ ပညာရပ္ဆိုင္ရာ အေၾကာင္းေတြေျပာေနရင္း ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ေတြ႕အေၾကာင္းေတြဘက္ တိမ္းသြားတတ္တာေတြရွိပါတယ္။ ဒါေတြဟာ အထူးသျဖင့္ ဒီကေန႔ လူငယ္ေတြအတြက္ ယူတတ္ရင္ ရလိမ့္မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ႐ိုးသားစြာ ေျပာလိုပါတယ္။

ေကာင္းပါၿပီ၊ ၿပီးခဲ့တဲ့အပတ္က ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕စကားေတြ ျပန္ဆက္ရရင္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ 'လယ္ေတာကအျပန္' ဆိုတဲ့ သီခ်င္းေလးနဲ႔၊ ျမန္မာအသံေကာင္းမႈနဲ႔၊ ကၽြန္ေတာ့္အစ္ကိုရဲ႕ေကာင္းမႈနဲ႔ ျမန္မာသံဂီတေလာကထဲကို စတင္ေျခခ်ခြင့္ရခဲ့တယ္။ ေကာင္းပါၿပီ၊ အဲဒီအခ်ိန္က ျမန္မာ့အသံကို ေသာတရွင္ေတြက အားကိုးေနရသလို တစ္ၿပိဳင္နက္တည္းမွာလည္း ကက္ဆက္ေတြကလည္း ေပၚေနပါၿပီ။ ဓာတ္ျပားေခတ္ကလည္း ကုန္သြားပါၿပီ။ အဲဒီေတာ့ ကက္ဆက္ကိုပဲ အားကိုးရပါတယ္။ ခုေခတ္လို စီဒီေခြေတြကလည္း မေပၚေသးဘူးေပါ့ေလ။

ကက္ဆက္ကို အားကိုးရတယ္ဆိုတာလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ကက္ဆက္လိုင္းကို ဝင္ႏိုင္ဖို႔ဆိုတာလည္း အေရးႀကီးတာေတြ ရွိပါတယ္။ ဘယ္ပံုဘယ္နည္း ဝင္ရမလဲဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္က မသိဘူးဗ်။ အဲဒီေခတ္က ျမန္မာသံေတြထက္ နည္းနည္းေလးေရွ႕ေရာက္ၿပီး ေခတ္စားေနတာက အေနာက္တုိင္းဂီတ စတီရီယိုေတးဆိုတဲ့ ေတးသီခ်င္းေတြ ေခတ္စားေနတာပါ။

ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘာမို႔လုိ႔လဲ၊ လူငယ္ပဲ။ အဲဒီဘက္ကို စိတ္သန္တာေပါ့ေလ။ သို႔ေသာ္ ကံတရားက ကၽြန္ေတာ့္ကို ျမန္မာသံဘက္ဆီပဲ ပို႔လိုက္တာကိုး။ ပို႔လိုက္တာမွ စစခ်င္းကို အဲဒီ 'လယ္ေတာကအျပန္' ဆိုတဲ့ ေျခဆင္း သျဖန္ေပါ့ေလ။ ခြန္းေထာက္ကေလးနဲ႔စၿပီးေတာ့ ၿမိဳင္ထနဲ႔ အဆံုးသတ္တဲ့သီခ်င္းနဲ႔ ေပါက္သြားတာေပါ့ေနာ္။ ပရိသတ္ကလည္း ျမန္မာသံဘက္ လိုက္နားေထာင္တဲ့အခ်ိန္ျဖစ္လာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ျမန္မာသံနဲ႔ ေပါက္ၿပီး ကံတရားက အဲဒီလိုျဖစ္သြားတာ။

ဒီ့အျပင္မွာ ကက္ဆက္ဘက္ကို လိုင္းေျပာင္းဖို႔ျဖစ္လာပံုက ဒီလိုဗ်။ ဒီေနရာမွာလည္း ေက်းဇူးတရားကို ေဖာ္ထုတ္ရမယ့္ သေဘာရွိပါတယ္။ တစ္ေန႔မွာ ကၽြန္ေတာ္က အေဖနဲ႔ႏွစ္ေယာက္သား ေမာ္ေတာ္ကား ျပင္ေနတာ၊ စုတ္ျပတ္ေပေရလုိ႔ေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ တယ္လီဖုန္းလာတယ္ ဆိုေတာ့ သြားကိုင္တာ။ ဒီကေန႔ ဂႏၲဝင္အဆိုေတာ္ႀကီးလို႔ ေျပာေနၾကတဲ့ ဦးမင္းေနာင္၊ အစ္ကိုႀကီးကိုမင္းေနာင္ဆီက ျဖစ္ေနတယ္။ သူက ဘာေျပာသလဲဆိုေတာ့ -

"ေဟ့ ဗလႀကီးေရ၊ ကိုကို႔အိမ္ကို လာခဲ့စမ္းပါဦး" တဲ့။

ကိုကိုဆိုတာ တျခားမဟုတ္ပါဘူး။ ကြယ္လြန္သြားရွာၿပီျဖစ္တဲ့ ဂီတလုလင္ဦးကိုကိုေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္လည္း မျငင္းပါဘူး၊ ခ်က္ခ်င္းပဲ ေပေပေရေရနဲ႔ ကိုကို႔အိမ္သြားလိုက္တယ္။ ဟိုေရာက္သြားေတာ့ တီးဝိုင္းအစံုအလင္နဲ႔ ေတြ႕ရပါတယ္။

'ကဲ၊ ေရာ့ကြာ' တဲ့၊ 'သီခ်င္းေလး ခ်ေပးမယ္' ဆိုၿပီး စာရြက္ထိုးေပးတယ္။ ၿမိဳင္ထေလး ခ်ေပးမယ္တဲ့၊ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ဆိုမယ္ေပါ့။ ဂီတလုလင္ဦးကိုကိုတို႔၊ ကိုမင္းေနာင္တို႔ကို စတိတ္႐ႈိးေတြမွာ ေတြ႕ဖူးေနေတာ့ သိပါတယ္။ အဲဒီမွာရွိတဲ့ ေစာင္းတီးတဲ့ အဘုိးအိုႀကီးတစ္ေယာက္ကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မသိပါဘူး။ သို႔ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္က ဒီၿမိဳင္ထ စသျဖင့္ကို နားယဥ္ေနတာေပါ့ေလ။ နားယဥ္ေနတယ္ဆိုေပမယ့္လည္း စကားမစပ္ ေျပာရလို႔ရွိရင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို လက္ထပ္သင္ေပးထားတဲ့ဆရာ မရွိပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း တကူးတက သင္ယူထားတာ မရွိပါဘူး။ ႐ိုး႐ိုးသားသာ ဝန္ခံတာပါ။

အဲ... ကၽြန္ေတာ့္မွာ ငယ္စဥ္ေတာင္ေက်းကတည္းက ေက်းဇူးရွိခဲ့တာက အေဖရယ္၊ အေမရယ္၊ အေဖ့ရဲ႕အစ္မ ႀကီးေတာ္ႀကီးရယ္။ အဓိကက အေဖနဲ႔ႀကီးေတာ္၊ နားအင္မတန္ ေလးတာဗ်။ ဂ်ပန္႔ေခတ္ ဗံုးေတြခ်ေတာ့ အဲဒီဒဏ္ေတြေပါ့ေလ။

ႀကီးေတာ္ႀကီး နားအင္မတန္ေလးေတာ့ သူတို႔ေခတ္က ေရဒီယိုႀကီး နားေထာင္ရင္ Volume အဆံုးတင္ထားတာ။ အိမ္ထဲတင္မက တစ္ျခံလံုး ၾကားရေအာင္ အက်ယ္ႀကီးနားေထာင္ရတယ္။ အဲဒီေတာ့ သူတို႔ေခတ္ကလႊင့္တဲ့ သီခ်င္းႀကီးေတြ၊ ေခတ္ေဟာင္းသီခ်င္း၊ ၿမိဳင္ထ စသည္ျဖင့္ေပါ့ အဲဒီေခတ္ကေပၚတဲ့ ျမန္မာသံသီခ်င္းေတြက နားမဆံ့ေအာင္ၾကားရေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႔ အလိုလိုနားေလ့က်င့္ၿပီးသားျဖစ္တာေပါ့။ အေမကလည္း မဟာဂီတဦးၿပံဳးခ်ိဳေက်ာင္းထြက္ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔အိပ္ရာဝင္ခ်ိန္မွာ ေခ်ာ့သိပ္တဲ့ 'လူကေလးရဲ႕အိပ္ခ်ိန္တန္ ဗ်ိဳင္းေရွ႕ကပ်ံ' အဲဒါေတြ ဆိုၿပီးသိပ္တာ မဟုတ္ဘူးဗ်။
 'အို... မေဝးဘု ေရာက္လုပါၿပီ၊ ျမေနာင္ညီ သာကီေနသို႔ထြန္း' ဆိုတဲ့ သီခ်င္းႀကီးနဲ႔ ေခ်ာ့သိပ္တာဗ်။ အဲဒီေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ့္နားရည္က ဝေနတာေပါ့။ ေစာေစာကေျပာတဲ့ ၿမိဳင္ထဆိုေတာ့လည္း ဆိုၾကည့္တဲ့အခါ ျဖစ္သြားၿပီး တစ္ေခါက္တည္းနဲ႔ ဝင္သြားတာေပါ့ဗ်ာ။ အံ့ၾသစရာ ေကာင္းတာေပါ့။ ဒီ ဂီတပညာရွင္ႀကီးေတြ ဦးကိုကိုတို႔ေရွ႕မွာ တစ္ခါတည္းနဲ႔ ဝင္သြားတဲ့အခါ ခ်ီးက်ဴးၾကတာေပါ့ဗ်ာ။

အဲဒီမွာ ေစာေစာကေျပာတဲ့ ေစာင္းေကာက္ႀကီးတီးေနတဲ့ အဘိုးႀကီး မွန္ခန္းထဲကလည္း ထြက္လာေရာ၊ အဲ စကားမစပ္ေျပာရဦးမယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ တြဲဖက္သီဆိုတာက အလြန္ဝါရင့္တဲ့ ေအဝမ္းတင္တင္လွဆိုတဲ့ အစ္မႀကီးဗ်။ ကၽြန္ေတာ္ ကံေကာင္းခ်က္ကေတာ့ ဂီတလုလင္ဦးကိုကိုတို႔၊ ေအဝမ္းတင္တင္လွတို႔နဲ႔ တြဲအလုပ္လုပ္ရတယ္။ ၿပီးေတာ့ စတူဒီယိုမွန္ခန္းထဲ ထြက္လာေရာ ေစာင္းေကာက္တီးတဲ့ အဘိုးႀကီးက -

"ေဟ့ေကာင္ေလး လာစမ္းပါဦးကြ"

ဆိုၿပီး ခပ္ေငါက္ေငါက္ကေလး ေခၚတယ္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ေရွ႕မွာ ယို႔ယို႔ကေလး သြားရပ္တယ္။ အက်ႌေတြလည္း ေပေပေရေရနဲ႔ေပါ့။

"မင္းခုနက မွန္ခန္းထဲသီခ်င္းဆိုေနရင္း ဖင္တပုတ္ပုတ္လုပ္ေနတာ၊ ဘာလုပ္တာတံုးကြ" တဲ့။

ကၽြန္ေတာ္က မေျဖရဲဘူး။ အမွန္ကေတာ့ဗ်ာ ဘာရယ္ မဟုတ္ဘူး။ သာမန္လူေတြလည္း သီခ်င္းဆိုရင္ ဖင္ပုတ္ေခါင္းပုတ္ လုပ္ၾကတာပါေလ။ စည္းလိုက္တယ္ ေခၚသလား ဘာလားေတာ့ မသိဘူး။ အဲဒီလိုပဲ ပုတ္တာေပ့ါဗ်ာ။ အဲဒီေတာ့ -

"ေနာက္ မွတ္ထားကြ၊ စည္းဝါးလိုက္ခ်င္ရင္ င့ါေျခေထာက္ကို ၾကည့္စမ္း" တဲ့။

သူက ခပ္ေငါက္ေငါက္ ေဟာက္တာဗ်။ အဲ... ေနာက္ေတာ့မွ သိရတယ္။ အဲဒီဝိုင္းကို ဦးေဆာင္တီးေနတဲ့ ေစာင္းေကာက္ဆရာႀကီးဟာ အလကၤာေက်ာ္စြာ ဆရာႀကီးေစာင္းဦးဘသန္းေပါ့ဗ်ာ။ ေဟာ ဘယ္ေလာက္ ကံေကာင္းသလဲဗ်ာ။ ဒုတိယဆိုရတဲ့ ၿမိဳင္ထမွာ အလကၤာေက်ာ္စြာ ဆရာႀကီးေစာင္းဦးဘသန္းနဲ႔ ေတြ႕ရတာဗ်ာ။ အဲဒီသီခ်င္းေလးက ဘာျဖစ္သလဲဆိုောတ့ ေစာေစာကေျပာတဲ့ အစ္ကိုႀကီးကိုမင္းေနာင္၊ ဦးေမာင္ေမာင္ႀကီး၊ ေဒၚတင္တင္ျမ၊ ေဒၚထားတို႔နဲ႔ တြဲၿပီး၊ ၾကားညႇပ္ၿပီး စံုတြဲေတးတစ္ပုဒ္အေနနဲ႔ ကက္ဆက္ထဲ ပါသြားတာ။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အသံ ကက္ဆက္ေပၚ ေရာက္ေရာ။

ေရာက္လည္းေရာက္ေရာ အဲဒီအခ်ိန္က ျမန္မာသံေတးထုတ္လုပ္ေရးမွာ ေခတ္စားေနတဲ့ ဟသၤာေတးသံသြင္းက ကၽြန္ေတာ့္ကို လက္စြဲျဖစ္သြားပါတယ္။ လက္စြဲျဖစ္သြားေပမယ့္ အဲဒီေတးသံသြင္းက တစ္ေယာက္တည္းေတာ့ မသံုးဘူးဗ်။ နာမည္ႀကီးတဲ့ အဆိုေတာ္ႀကီးေတြနဲ႔ တြဲၿပီး တစ္ပုဒ္တေလၾကားညႇပ္လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေခၚသံုးပါတယ္။ အဲဒီလိုကေန ကၽြန္ေတာ့္အသံေလးလည္း နည္းနည္းပါးပါး လူေတြနားယဥ္လာေရာ၊ ေဟာ ဟသၤာေတးသံသြင္းက ကၽြန္ေတာ့္ကို တစ္ကိုယ္ေတာ္ထုတ္မယ္ျဖစ္ပါေလေရာဗ်ာ။

ျဖစ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီအခ်ိန္မွာ အေရးဆိုပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ျမန္မာသံေခတ္ေဟာင္း စသျဖင့္လည္းလုပ္ပါ။ အခုဆိုရင္ ေခတ္ေပၚဂႏၲဝင္ ေခၚတာေပါ့ေနာ္။ ေခတ္ေပၚဆန္ဆန္ ျမန္မာသံေလးလည္း လုပ္ေပးပါ ဆိုေတာ့ သူတို႔ကလည္း ခြင့္ျပဳပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ပထမဦးဆံုး ကက္ဆက္ေခြ 'ပန္းေတြနဲ႔ေဝ' ဆိုတာ ျဖစ္ေပၚလာတာပါပဲ။ အဲဒီ အေခြကိုေတာ့ စႏၵရားတင္ဝင္းလႈိင္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ကံေကာင္းပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က စႏၵရားဦးခ်စ္ေဆြ၊ ဦးလွထြတ္၊ ေအဝမ္းဦးစိုးျမင့္တို႔၊ စႏၵရားဦးေငြစိုးတို႔ စသျဖင့္ တြဲခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ ဒီဆရာေတြက ျမန္မာသံသမားေတြျဖစ္လို႔မို႔ ကၽြန္ေတာ္ ျမန္မာသံလမ္းေၾကာင္းမွာ ေလွ်ာက္ဖို႔ ကံတရားက ဖန္တီးေပးတာပါ။

အဲဒီေတာ့ ေျပာခ်င္တာက ကၽြန္ေတာ္ဟာ ျမန္မာသံေလာကကို ကံတရားနဲ႔ အလိုလိုေရာက္လာတာျဖစ္သလို ကၽြန္ေတာ္ဟာ အလိုလိုေနရင္းကပဲ ျမန္မာသံကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးသူတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာခဲ့ရတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ျမန္မာမွ ျမန္မာဆိုၿပီးေတာ့ မ်ိဳးခ်စ္မ်က္ကန္းတစ္ေယာက္ မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။ အဲသလိုေျပာတဲ့အတြက္ေၾကာင့္လည္း ႐ိုးရာယဥ္ေက်းမႈကို အစဥ္တစိုက္လုပ္ေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြကို ေစာ္ကားတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေခတ္ေရစီးေၾကာင္းအေလ်ာက္ ျမန္မာသံကို ကမာၻက အသိအမွတ္ျပဳေအာင္ လုပ္သင့္တယ္ဆိုတဲ့ အယူအဆကို လက္ခံတဲ့အေၾကာင္း ေျပာခ်င္တာပါ။

ဒီဟာေတြကို ေရွ႕ေလွ်ာက္ေျပာရင္းနဲ႔လည္း ပညာရပ္ဆိုင္ရာကိစၥေတြကို ယွဥ္တြဲ ေျပာျပသြားမွာပါ။ ဆိုၾကပါစို႔ဗ်ာ၊ ျဖစ္ခ်င္းျဖစ္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေခတ္မီ၊ ေခတ္ေပၚလိုင္းဘက္ကို ေရာက္သင့္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ ဥပမာေလးတစ္ခု ေျပာျပပါမယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ ဥပမာေလးတစ္ခု ေျပာျပပါမယ္။ ကၽြန္ေတာ္ငယ္စဥ္က တက္ခဲ့ရတဲ့ေက်ာင္း၊ ပညာဆည္းပူးရတဲ့ေက်ာင္းဟာ စိန္႔ေပါလ္ေက်ာင္း ခရစ္ယာန္မစ္ရွင္ေက်ာင္းမွာပါ။ အရင္တုန္းက ပုဂၢလိကေက်ာင္းပါ။ အဲဒီေက်ာင္းတက္ရင္ ဘိုနာမည္မွည့္ရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ မမွည့္ခဲ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အေဖက ဝဏၰ၊ ဗလ စတဲ့ျမန္မာနာမည္ေတြပဲ မွည့္ေပးခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီေက်ာင္းမွာက သူငယ္တန္းကစၿပီး အထက္တန္းအထိ ေကာင္းကင္ဘံုက ဘုရားသခင္ကို ခ်ီးက်ဴးတဲ့ ဓမၼေတးေတြကို မိုးလင္းကစၿပီး ဆိုၾကရပါတယ္။ ညေနေက်ာင္းဆင္း ဆိုရတယ္။ အဂၤလိပ္လို ပီပီသသ ဆိုရပါတယ္။ အဲဒီအျပင္ကို ဂီတသင္တန္းအခ်ိန္ဆိုၿပီးေတာ့ သီးသန္႔ရွိပါတယ္။ အဲဒီမွာလည္း ခရစ္ယာန္ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတြက စႏၵယားတီးၿပီး ‘ဒို ေရ မီ ဖာ ဆို လာ တီ ဒို’ စတဲ့ အေျခခံကစၿပီး အေနာက္တိုင္း ေတးဂီတကို သင္ယူရတယ္၊ ဆိုရပါတယ္။

ေဟာ၊ အဲသေလာက္ အေနာက္တိုင္းေတးဂီတကို အေျခခံကစၿပီး သင္ယူရတဲ့ေက်ာင္းမွာ ကၽြန္ေတာ့္လို အသံအေျခခံေကာင္းတဲ့ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ဟာ ျဖစ္ခ်င္းျဖစ္ရင္ အေနာက္တိုင္းၾသဇာလႊမ္းမိုးတဲ့ ေခတ္ေပၚ၊ ေခတ္မီ ေတးသံရွင္တစ္ေယာက္ပဲ မျဖစ္သင့္ဘူးလားခင္ဗ်ာ။ ဒီ့အျပင္ကို အံ့ၾသစရာေကာင္းတာက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ တစ္တန္းတည္း၊ တစ္ခန္းတည္း၊ တစ္ခံုေက်ာ္ေလာက္မွာ ထိုင္တဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြက ဘယ္သူေတြလဲဆိုေတာ့ ဒီကေန႔ စတီရီယိုဖခင္ႀကီးေတြ၊ ဦးေလးေတြလို႔ ေျပာလို႔ရတဲ့ ပေလးဘြိဳင္သန္းႏိုင္၊ တကၠသိုလ္ေအးေမာင္တို႔။ အဲ သူတို႔က တစ္ခန္းတည္း၊ အတန္းေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းေတြဗ်။

ငယ္ငယ္တုန္းက သူတို႔ေက်ာင္းနာမည္ေတြက ကိုသန္းႏိုင္က ဟားဘတ္ဘျဖဴ၊ ကိုေအးေမာင္က ရယ္ဂ်ီဘဦးတဲ့။ သူတို႔က အဲဒီတုန္းကတည္းက ေက်ာင္းကို ဂစ္တာခိုးယူလာၿပီးေတာ့ အတန္းထဲမွာ တီးၾကဆိုၾကတယ္ဗ်ာ။ သူတို႔က အဲဒီတုန္းကတည္းက ဂီတကို ဝါသနာပါတာ။ ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီတုန္းက ေဘာလံုးဝါသနာပါတာ။ ဆိုေတာ့ကာ အသိုက္အဝန္း ပတ္ဝန္းက်င္ကလည္း အေနာက္တိုင္း ဘိုသံလႊမ္းမိုးတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္၊ ျဖစ္ခ်င္းျဖစ္ရင္ အဲဒီဘက္မွာ ျဖစ္ရမွာေပါ့။

ဒါေပမယ့္ ကံတရားက ကၽြန္ေတာ့္ကို ဒီဘက္ပို႔လိုက္တာ၊ ျမန္မာသံသမား ျဖစ္သြားတာ။ တခ်ိဳ႕က ေျပာၾကတယ္၊ ျမန္မာသံေတြ က်ဆံုးသြားၿပီတဲ့၊ ကၽြန္ေတာ္ အားမငယ္ပါဘူး။ အားငယ္စရာလည္း အေၾကာင္းမရွိပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ဆက္ေျပာျပမယ့္အထဲမွာ ျမန္မာသံဟာ အားငယ္စရာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာကို ေျပာမွာမို႔လို႔ပါ။ ခ်က္က်လက္က် ယုတၱိတန္တန္ ေျပာျပမွာပါ။ ေယဘုယ်ေျပာရရင္ေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္၊ ျမန္မာသံဟာ က်ဆံုးေနတာပါလို႔ ေျပာလို႔ရပါတယ္။ ဒါက ဒီေန႔မီဒီယာေခၚတဲ့ ဂ်ာနယ္၊ ႐ုပ္ရွင္၊ တီဗီြ စတဲ့ ပိတ္ကားေတြ၊ မွန္သားျပင္ေတြအေပၚၾကည့္ၿပီး ဆံုးျဖတ္ၾကတာပါ။

တကယ္တမ္း ေတာေတာင္ေက်းလက္ေတာရြာ ေရာက္တဲ့အခါက်ရင္ေတာ့ ျမန္မာသံအခိုင္အမာရွိေသးတယ္ဆိုတာကို ေတြ႕ၾကရမွာပါ။ ဒါကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္တိတိက်က် ကိုယ္ေတြ႕နဲ႔ယွဥ္ၿပီးေတာ့ အခ်က္အလက္ေတြနဲ႔ ေျပာျပမွာပါ။ ဥပမာတစ္ခုေပါ့ေလ၊ ကၽြန္ေတာ္ စကားမစပ္ေျပာပါရေစ။ ဆိုပါစို႔၊ ျမန္မာသံဆိုတာ အင္မတန္က်ယ္ျပန္႔ပါတယ္။ ဟိုး… သီခ်င္းႀကီး နတ္ခ်င္းကေနစၿပီးေတာ့ ဒီေန႔ ကိုသန္းလႈိင္၊ ေဒၚတင္တင္ျမ၊ စႏၵရားခ်စ္ေဆြ စသျဖင့္၊ ဦးမင္းေနာင္၊ အဲဒီအလယ္ ခု ရာဇာဝင္းတင့္၊ စိုးစႏၵာထြန္း၊ အႏိုင္ စသျဖင့္ က်ယ္ျပန္႔ပါတယ္။

ဟိုးေခတ္ေဟာင္းကတည္းက ဒီကေန႔ ေနာက္ေပၚ ျမန္မာသံေတြအထိ ေျပာၾကေၾကးဆိုရင္ အင္မတန္ က်ယ္ျပန္႔ပါတယ္။ အဲဒီအထဲက တစ္ခုပဲ ယူေျပာၾကပါစို႔၊ သႀကၤန္သီခ်င္းေပါ့ေလ။ သႀကၤန္က်ရင္ သႀကၤန္သီခ်င္းဟာ ေသခ်ာေပါက္ ပါကိုပါလာရမယ္။ ျမနႏၵာတို႔၊ တူးပို႔တူးပို႔တို႔၊ ျမဴေမွာင္ေဝကင္း၊ ေရကင္းသံ စသျဖင့္ မဆိုမျဖစ္ပါ။

ဒါကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ေတြ႕ အမ်ားႀကီးမို႔ ေျပာရဲတာပါ။ ဥပမာတစ္ခု ကၽြန္ေတာ္ေျပာျပပါမယ္။ ဟိုး ဘုိးစဥ္ေဘာင္ဆက္ကေန ဒီကေန႔ထိ မဂၤလာေဆာင္တဲ့အခါက်ရင္ မဂၤလာပြဲမွာ ‘ေအာင္ေဇယ်တု ေငြခ႐ုငယ္ သခၤါ’၊ ၿပီးေတာ့ ‘အခါေတာ္’ ဒီကေနလြဲၿပီးေတာ့ တျခားအစားထိုးလို႔ မရပါဘူး။ ဒါဟာ အလြန္တိက်တဲ့ သက္ေသသကၠာယပါ။

သႀကၤန္ခ်ိန္ဆိုလည္း ဒီအတိုင္းပါပဲ။ တျခားသီခ်င္းေတြနဲ႔ အစားထိုးမရတဲ့ သႀကၤန္သီခ်င္းေတြဟာ သက္ေသေတြပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ မႏၲေလးသႀကၤန္မွာ ၁၄ ႏွစ္တိတိ ေငြငန္းနဲ႔တြဲၿပီး သီခ်င္းေတြဆိုခဲ့ပါတယ္။ မႏၲေလးသႀကၤန္နဲ႔ ၿမိဳ႕မေငြငန္းနဲ႔ကလည္း ခြဲမရပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ၿမိဳ႕မေငြငန္းနဲ႔ မႏၲေလးဗဟိုမ႑ပ္မွာ ေရွ႕ဆံုးက အဖြင့္သီခ်င္းဆိုခဲ့ရပါတယ္။ ဆိုတဲ့အခါတိုင္း ‘ျမဴေမွာင္ေဝကင္း’ နဲ႔ ဖြင့္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ျမနႏၵာနဲ႔ မဖြင့္ပါဘူး။ ႐ိုးေနလို႔ပါ၊ ျမဴေမွာင္ေဝကင္းက ျမနႏၵာေလာက္ မသြက္ေပမယ့္လည္း ေလးေလးေအးေအးနဲ႔ ရင္ထဲႏွလံုးသားထဲထိ ေရကင္းသံ တဂ်ိမ္းဂ်ိမ္းနဲ႔ ဝင္တိုးတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ က်က္သေရအလြန္ရွိတယ္။ ၾကက္သီေမြးညင္း ထရတယ္။ ကလို႔လည္း ၿငိမ့္ေညာင္းတယ္လို႔ ထင္လို႔ပါ။

အဲဒီ ကၽြန္ေတာ့္အေတြ႕အႀကံဳအရလည္း ေငြငန္းေပၚကေန မ်က္စိတစ္ဆံုးျမင္ေနရတဲ့ ေဖြးေဖြးလႈပ္ေနတဲ့ ပရိသတ္ႀကီးရဲ႕ ၿငိမ့္ၿငိမ့္ေညာင္းေညာင္းအကဟာ ျမင္ရတာ အလြန္စိတ္ခ်မ္းသာစရာေကာင္းပါတယ္။ ၁၄ ႏွစ္ ဆက္တိုက္ ေဖ်ာ္ေျဖခဲ့တာ ကၽြန္ေတာ္။

 ကၽြန္ေတာ့္လိုပဲ မွတ္တိုင္ထူခဲ့သူက ဘယ္သူလဲဆိုေတာ့ အရွိန္အဝါအလြန္ႀကီးတဲ့၊ ကၽြန္ေတာ့္ထက္လည္း အလြန္ ေခ်ာေမာၿပီးေတာ့ ကိုယ္ေရာင္ကိုယ္ဝါ အလြန္ေတာက္ပတဲ့ ႐ုပ္ရွင္မင္းသားႀကီး ဝင္းဦးပါ။ သူက ၁၀ ႏွစ္လံုးလံုး ေငြငန္းနဲ႔အတူ မႏၲေလးသႀကၤန္မွာ ေဖ်ာ္ေျဖခဲ့တာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ သိရသေလာက္ အဲဒီ ၁၀ ႏွစ္ေနာက္ပိုင္းမွာ မင္းသားႀကီး ဝင္းဦးလည္း ေငြငန္းနဲ႔ ခြာၿပီးေတာ့ မႏၲေလးသႀကၤန္ကို မေရာက္ေတာ့ဘူးလို႔ ၾကားပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ကံတရားပဲဗ်၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ပညာရွင္လို႔လည္း မသတ္မွတ္ပါဘူး။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သိပ္ႏွိမ္ခ်တာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က ပါရမီရွင္လို႔ ေျပာလုိ႔ရပါတယ္။ ပါရမီရွင္ဆိုလို႔ ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ ပါရမီ ၁၀ ပါးကို အမွီျပဳၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ကုိယ္ကိုယ္ စန္းတင္တယ္လို႔လည္း မထင္ၾကေစလိုပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္တဲ့ ပါရမီဆိုတာကေလ၊ ကၽြန္ေတာ့္အေမေျပာသလိုေပါ့ေလ၊ သားကတဲ့ ၿပီးခဲ့တဲ့ ဘဝဘဝက သူေတာ္ေကာင္းေတြကို ေၾကးစည္၊ ေခါင္းေလာင္း လွဴဖူးလို႔လား မသိပါဘူးကြယ္၊ ဒီဘဝမွာ အသံေကာင္းတာလို႔ ေျပာသလိုပါပဲ။ အဲသလိုျဖစ္ရင္လည္း ျဖစ္ႏိုင္ေကာင္းရဲ႕၊ ဒါ့အျပင္ ငယ္ငယ္တုန္းက ဒီလိုပဲ အသံနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ဒါနေလးေတြ ျပဳဖူးလို႔ေသာ္လည္းေကာင္း အရြယ္ေရာက္လာတဲ့အခါ နားေထာင္ခဲ့ရတဲ့ သီခ်င္းေတြေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏိုင္ေကာင္းရဲ႕။ ဒီသေဘာေတြေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ အသံနဲ႔လုပ္စားလို႔ရခဲ့တာလို႔ သတ္မွတ္ပါတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ပါရမီရွင္လို႔ပဲ သတ္မွတ္ပါတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဂုဏ္ယူတာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ႏွိမ္ခ်တာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။

ကၽြန္ေတာ့္ဘဝမွာ ျမန္မာအသံ အဆိုေတာ္ျဖစ္တာလည္း မေတာ္တဆ ခရီးသြား ဟန္လႊဲျဖစ္ခဲ့တာ၊ ကက္ဆက္အဆိုေတာ္ ျဖစ္ေတာ့လည္း ထြက္ျဖစ္တာလည္း ဒီလိုပဲ ႀကံဳရင္းဆံုရင္း ျဖစ္သြားတာ။ ႐ုပ္ရွင္မင္းသားျဖစ္တာလည္း မေတာ္တဆ ျဖစ္ခဲ့တာပါ။ ႐ုပ္ရွင္အေၾကာင္းေရာက္ရင္ ႐ုပ္ရွင္မင္းသား ျဖစ္ခဲ့ပံုေလးေတြ ေျပာပါဦးမယ္။ ဒါဟာလည္း ခ်ိဳးႏွိမ္ၿပီးေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေလာကမွာ ဒီလိုပဲ တိုက္ဆိုင္မႈေတြ ရွိတတ္တယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္း ေျပာတာပါ။ အဲဒီေတာ့ မႏၲေလးသႀကၤန္နဲ႔ တိုက္ဆိုင္တာလည္း ဒီလိုပဲ မေတာ္တဆပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္က မႏၲေလးကို ႐ုပ္ရွင္ ႐ိုက္ရေအာင္ သြားခဲ့တာပါ။

႐ုပ္ရွင္႐ိုက္ေတာ့ သႀကၤန္နားနီးရက္၊ ႐ုပ္ရွင္႐ိုက္ၿပီးေတာ့ နားတဲ့အခ်ိန္မွာ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ မႏၲေလးၿမိဳ႕မအသင္းက ကၽြန္ေတာ့္အသံကို ႀကိဳက္လို႔ဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ သံေယာဇဥ္ျဖစ္တာ။ ျဖစ္ေတာ့ သႀကၤန္နားကပ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ သြားဆံုၾကတယ္။ စားရင္းေသာက္ရင္း စကားစျမည္ေျပာရင္း -

“ေအး ကိုသုေမာင္ေရ၊ ဗိုသုေရ… ေငြငန္းရပ္ေနတာၾကာၿပီ၊ ဒီႏွစ္ေတာ့ ျပန္ထြက္မယ္လို႔ စိတ္ကူးတယ္။ ခင္ဗ်ားႀကီး ဝင္ဆိုပါလားဗ်” တဲ့။

ကၽြန္ေတာ္ကလည္း -

“ေကာင္းသားပဲဗ်ာ”

ဆိုၿပီး လႊတ္ခနဲ ေျပာလိုက္တာ။ သေဘာကေတာ့ဗ်ာ၊ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ဝန္ခံရရင္ ခုခ်ိန္မွာေတာ့့ မရွက္ေတာ့ပါဘူး။ မူးမူး႐ူး႐ူးနဲ႔ စြတ္ေျပာလိုက္တာဗ်။ သူတို႔ကလည္း ေခါင္းညိတ္ၿပီးေတာ့ ေငြငန္းဆင္ထားတဲ့ မ႑ပ္ကားႀကီးနဲ႔ လာေခၚပါေလေရာဗ်ာ။

အဲဒီမယ္ ဘာရယ္မဟုတ္ဘဲနဲ႔ တက္ဆိုရင္းကေန ျမန္မာသံ ျမဴေမွာင္ေဝကင္းကို စြဲၿပီးေတာ့၊ မႏၲေလးသႀကၤန္ပရိသတ္ကိုစြဲၿပီး၊ အထူးသျဖင့္ကေတာ့ ကိုဝင္းဦးလက္ထက္က ေရႊေျခက်င္းႀကီးေတြ၊ ေရႊဆြဲႀကိဳးႀကီးေတြ၊ ေရႊလက္ေကာက္ႀကီးေတြ တဝင္းဝင္းနဲ႔၊ စံပယ္ပန္းေတြ၊ သဇင္ပန္းေတြ ေဝေနေအာင္ပန္တဲ့ အသက္ ၄၀ ေက်ာ္၊ ၅၀ အဘြားႀကီးေတြက ကၽြန္ေတာ္ဆိုေနတဲ့အခါမွာ ကိုဝင္းဦးကို စြဲသလိုမ်ိဳး ျမန္မာသံပီပီသသဆိုတဲ့ ‘ေမာင္သုေမာင္’ ဆိုတဲ့ ေကာင္ေလးကို ခ်စ္ႏိုးနားနဲ႔ ခ်စ္စႏိုးနဲ႔ ဒီေငြငန္းႀကီးကို ပတ္ပတ္ၿပီး ကၾကတာ။ အဲဒါကို အသည္းခိုက္ၿပီးေတာ့ ေနာက္ႏွစ္လည္း မႏၲေလးကိုသြား၊ ေနာက္ႏွစ္လည္း မႏၲေလးသႀကၤန္က်ရင္ မေနႏိုင္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ၁၄ ႏွစ္တိတိ တိုင္ခဲ့ရတာဗ်ာ။

အဲဒါ မႏၲေလးသႀကၤန္နဲ႔၊ သုေမာင္တို႔ ထပ္တူထပ္မွ် ခ်စ္ခဲ့ၾကတဲ့အေၾကာင္းပါ။ တစ္နည္းေျပာရရင္ သႀကၤန္ရယ္၊ ျမန္မာသံရယ္၊ ျမန္မာပရိသတ္ရယ္ ထပ္တူထပ္မွ် အံဝင္ခြင္က်သေဘာကို ေျပာခ်င္တာပါ။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ တစ္ခါတစ္ရံ ကိုရန္ေအာင္ေလး သြားတတ္တယ္လို႔လည္း ၾကားပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အသံနဲ႔ ထပ္တူထပ္မွ်လို႔ ေယဘုယ်အားျဖင့္ ပိရိသတ္က ဆံုးျဖတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္သားေလး ဖိုးေသာၾကာကလည္း အခုဆိုရင္ ေလးငါးႏွစ္ရွိပါၿပီ၊ မႏၲေလးသႀကၤန္နဲ႔တြဲတာ။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ဘယ္လိုေခၚမလဲဗ်ာ။ မႏၲေလးသႀကၤန္က ဒီမွာလို မဟုတ္ဘူးဗ်။ ေငြငန္းနဲ႔ လွည့္ၿပီဆိုရင္ ေလးငါးညကို ညေနငါးနာရီေလာက္ကေန ေနာက္ေန႔ ကိုးနာရီ ၁၀ နာရီေလာက္အထိ ေငြငန္းယာဥ္ႀကီးေပၚမွာ မတ္တပ္ရပ္ရတာ ဆိုေတာ့ကာ အသက္အရြယ္အရ မဟန္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အိပ္ေရးပ်က္လည္း မခံႏိုင္၊ အသံလည္း ကုန္လာ၊ ေမာလာဆိုေတာ့ သားကို တစ္လွည့္ အလွည့္ေပးရတာေပါ့ေလ။ ဒါလည္း ကိုယ့္သားကိုယ္ ေျမႇာက္ေပးတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အသံကတူေတာ့ အညာပရိသတ္၊ အထူးသျဖင့္ မႏၲေလးပရိသတ္ေပါ့။ ဒီသုေမာင္ႀကီးရဲ႕ အသံကို အစြဲအလမ္းႀကီးၾကတယ္။

ဝင္းဦးအသံကိုစြဲေတာ့ သုေမာင္ႀကီးကိုစြဲတယ္။ သန္းျမတ္စိုးကိုစြဲေတာ့ သုေမာင္ကိုစြဲတယ္။ ေဇာ္ဝမ္းကိုစြျေတာ့ သုေမာင္ကိုစြဲတယ္။ သုေမာင္ကို စြဲေတာ့ ရန္ေအာင္ကိုစြဲတယ္။ ရန္ေအာင္ကိုစြဲေတာ့ ဖိုးေသာၾကာကိုစြဲတယ္ စသျဖင့္ သံေယာဇဥ္ေလးေတြေၾကာင့္ ငယ္ဂုဏ္ေလးရွိတဲ့ ဖိုးေသာၾကာကို သူတို႔သံေယာဇဥ္ျဖစ္လာတဲ့အခါက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔က လက္တြဲေလး ျဖဳတ္ေပးလိုက္တာ။ ဒါပါပဲ။ ခုေတာ့လည္း ဖိုးေသာၾကာနဲ႔ မႏၲေလးေငြငန္းနဲ႔ တြဲမိသြားေတာ့ ဝမ္းသာတာေပါ့။ ကိုယ့္သားမို႔လို႔ ကိုယ္ေျပာတာဆိုရင္လည္း ခံရမွာေပါ့။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေစတနာအရင္းခံကေတာ့ ျမန္မာသံေလး လက္လႊဲခြင့္ရတာပါ။

အဲ… ေစာေစာကစကား ျပန္ဆက္ၾကပါစို႔၊ ျမန္မာသံနဲ႔ ျမန္မာသံပရိသတ္ကိစၥ။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာတဲ့ စကားမစပ္ကိစၥမွာ ျမန္မာသံကိစၥကို ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ပရိသတ္ႏွစ္မ်ိဳးႏွစ္စား တံု႔ျပန္ေဝဖန္အၾကံျပဳတဲ့ အေၾကာင္းအရာ ႏွစ္မ်ိဳးေပၚလာတယ္။ သေဘာေျပာရရင္ လူတန္းစားႏွစ္ရပ္ ေပၚလာတယ္။ တစ္မ်ိဳးက ပညာရွင္ ပညာတတ္လူတန္းစား၊ ေနာက္တစ္မ်ိဳးက သာမန္လူတန္းစား။ ဒီလို ႏွစ္မ်ိဳးႏွစ္စား ေတြ႕ရပါတယ္။ သုေမာင္ႀကီးက ေျပာလိုက္တဲ့အခါက်ေတာ့ ပညာတတ္နဲ႔ ပညာမဲ့ ခြဲတယ္လို႔ မထင္လိုက္ပါနဲ႔။ ကၽြန္ေတာ္ ဆက္ေျပာရင္းနဲ႔ နားရွင္းသြားမွာပါ။ ဘယ္လိုလဲဆိုေတာ့ လူ႔သဘာဝမွာ ဦးေႏွာက္နဲ႔ ခံစားတာရယ္၊ ႏွလံုးသားနဲ႔ ခံစားတာရယ္ဆိုၿပီး ႏွစ္မ်ိဳးႏွစ္စား ရွိပါတယ္။

တစ္ခါတစ္ရံ ဦးေႏွာက္အသံုးခ်တဲ့သူက ႏွလံုးသားနဲ႔ ခံစားတတ္ၿပီးေတာ့ တစ္ခါတစ္ရံမွာ ႏွလံုးသားနဲ႔ ခံစားတဲ့လူက ဦးေႏွာက္နဲ႔ အသံုးခ်တတ္တယ္ဆိုတဲ့ ကေျပာင္းကျပန္ လူ႔သဘာဝေလးကို ေျပာခ်င္လို႔။ သေဘာကေတာ့ ဦးေႏွာက္ သိပ္ၿငီးေငြ႕လာရင္ ႏွလံုးသားနဲ႔ လွည့္ခံစားတယ္၊ ႏွလံုးသား သိပ္ၿပီးေတာ့ ၿငီးေငြ႕လာရင္ ဦးေႏွာက္နဲ႔လွည့္ၿပီး ခံစားတယ္ဆိုတဲ့ သဘာဝတရားေလးကို ေျပာခ်င္တာပါ။ အဲဒါက ဘယ္မွာသြားေတြ႕ရသလဲ ဆိုရင္ ေစာေစာကေျပာတဲ့ ကၽြန္ေတာ့့္ရဲ႕ စကားမစပ္ ျမန္မာသံစီးရီးကို နားေထာင္တဲ့ပရိသတ္ရဲ႕ တံု႔ျပန္မႈ Respond အေပၚမွာ သြားေတြ႕ရတယ္။

ဒီစကားမစပ္စီးရီးေလးကို မႏၲေလးအက္ဖ္အမ္ကေန မၾကာမၾကာလႊင့္ေပးတဲ့အခါက်ေတာ့ ပရိသတ္မ်ားလာတာေတြ႕ရတယ္။ တယ္လီဖုန္း၊ စာ၊ လူကိုယ္တိုင္၊ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ၊ ၿမိဳ႕ထဲသြားရင္းလာရင္း အမွတ္တမဲ့ ဆံုၾကတဲ့အခါမွာ ဒီအေၾကာင္းေလးေတြကို ေျပာၾကဆိုၾကပါတယ္။ ေျပာတဲ့အထဲမွာ ေစာေစာကေျပာသလို ပညာရွင္၊ ပညာတတ္အပိုင္းပါသလို သာမန္လက္လုပ္လက္စား ပုဂၢိဳလ္မ်ားလည္း ပါၾကပါတယ္။

အဲဒီမယ္ ထူးဆန္းတာက သာမန္ လက္လုပ္လက္စားခံစားသူ သက္သက္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ သတ္မွတ္မိတဲ့ ပရိသတ္က ဘယ္လိုတံု႔ျပန္သလဲဆိုေတာ့ ‘ဟာ၊ ဆရာသုေမာင္ႀကီး ေျပာသြားတဲ့အထဲမွာ ဘယ္ေနရာေလးကျဖင့္ အႏုပညာက ဘယ္လို၊ ရသကျဖင့္ဘယ္လို၊ အသံေနအသံထားကျဖင့္ ဘယ္လို၊ ယဥ္ေက်းမႈပိုင္းဆိုင္ရာက ဘယ္လို’ ေဟာဗ်ာ၊ အဲသလို ပညာရပ္ဆိုင္ရာေတြကို သူတို႔က တံု႔ျပန္လာၾကသဗ်ာ။

ေဟာဗ်ာ ပညာရွင္၊ ပညာတတ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ တြက္ဆထားတဲ့ အႏုပညာရွင္ႀကီးေတြ၊ အတတ္ပညာရွင္ႀကီးေတြ၊ ဆိုပါစို႔ဗ်ာ တကၠသိုလ္က ပါေမာကၡႀကီးေတြ၊ ကထိကႀကီးေတြ၊ ဂီတပညာရွင္၊ အႏုပညာရွင္ႀကီးေတြဆီက တံု႔ျပန္မႈကက်ေတာ့ ဘာလဲ သိလားဗ်ာ။ ဥပမာဆိုပါစို႔ဗ်ာ။ တစ္ေလာက ပညာရွင္ႀကီးတစ္ေယာက္ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ဖုန္းဆက္တယ္။ ‘လယ္ေတာကအျပန္’ ဆုိတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ Original သီခ်င္းေလးကို ၾကားရတာတဲ့ ခံစားရလြန္းလို႔ မ်က္ရည္က်ၿပီး ငိုမိပါတယ္တဲ့ဗ်ား။ အဲဒါက ပညာရွင္ႀကီး။ ေဟာ… သူကက်ေတာ့ ပညာ စကားမေျပာဘဲ ငိုရပါတယ္တဲ့ဗ်ာ။ ေဟာ တစ္ေယာက္ကက်ေတာ့လည္း ဒီလိုပဲ ပညာရွင္ပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္အသံေလး အနိမ့္အျမင့္နဲ႔ ေျပာတာၾကားရေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္႐ုပ္ကို ျမင္မိပါတယ္တဲ့ဗ်ား။ ခံစားရပါတယ္တဲ့ဗ်ား။ ခံစားရပါသတဲ့။ ပညာစကား လံုးဝမပါဘူး။ ေဟာ… ပညာရွင္ ပညာတတ္က ႏွလံုးသားနဲ႔ ခံစားေနျပန္ေရာ။

ပရိသတ္ကို ကိုယ့္စိတ္ကူးအထင္နဲ႔ ရမ္းသန္းမွန္းဆလို႔ မရဘူးဆိုတဲ့သေဘာကို သြားေတြ႕တာ၊ စကားမစပ္ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာပါရေစဦး၊ အမွတ္တရေလးပါ။