အစိုးရ၊ ဝန္ထမ္းနဲ႔ အခမဲ့ဝန္ေဆာင္မႈ
ေျပာမွ ျဖစ္မွာမို႔ ဖတ္မိမွတ္မိတာေလး နည္းနည္းေျပာခ်င္ပါတယ္။ ‘ႏုိင္ငံ’ရယ္လု႔ိ ျဖစ္ဖို႔ရာ အဂၤါေလးရပ္နဲ႔ျပည့္စံုရပါသတဲ့။ (၁) ျပည္သူလူထု၊ (၂) နယ္နိမိတ္၊ (၃)
အခ်ဳပ္အျခာ အာဏာ၊ (၄) အစိုးရဆုိတဲ့ အဂၤါရပ္ေတြ ျပည့္စံုမွ ႏုိင္ငံတကာဥပဓိ႐ုပ္ (International Personality) ရွိတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ ဒီမုိကေရစီႏုိင္ငံဆိုရင္ ျပည္
င္ငံရဲ႕အခ်ဳပ္အျခာ အာဏာ (အာဏာသံုးရပ္)ကို ကိုင္စြဲအုပ္ခ်ဳပ္ဖို႔ရာအတြက္ သူတို႔ႀကိဳက္တဲ့၊ အေကာင္းဆံုးလုပ္ေပးႏုိင္မယ္လုိ႔ ယံုၾကည္ကိုးစားတဲ့ ‘အစုိးရ’ကိုဖြဲ႕စည္းပံု သူလူထုက ႏုိအေျခခံဥပေဒနဲ႔အညီ (ေရြးခ်ယ္တင္ေျမႇာက္)ရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအစိုးရက သူ႔ရဲ႕မူဝါဒရည္မွန္းခ်က္ေတြကို ထံုးနည္းတက်လုပ္ကိုင္ဖို႔ ဝန္ထမ္း (service)ေတြကို အသံုးျပဳရပါတယ္။ အရည္အခ်င္းသတ္မွတ္ စိစစ္ခန္႔ထားရပါတယ္။ အဲဒီအတြက္ အစုိးရက သူ႔အတြက္ လစာရိကၡာကို ယူပါတယ္။ ဝန္ထမ္း အတြက္ လည္း လစာရိကၡာကို ေပးပါတယ္။ ႏုိင္ငံ့ဘ႑ာထဲကပါ။ လစာရိကၡာ ဘာေၾကာင့္ေပးသလဲဆိုရင္ စားဝတ္ေနေရး ေျပလည္စြာနဲ႔ ႏိုင္ငံ့တာဝန္ထမ္းေစခ်င္လုိ႔ပါ။ လစာရိကၡာ ဘာေၾကာင့္ ယူသလဲဆိုရင္ (ေရရွည္မွာ) အငတ္ခံလုပ္ဖို႔ မျဖစ္လုိ႔ပါ။ အဲဒီလုိယူတဲ့အတြက္ အစိုးရနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ဝန္ထမ္း အဖြဲ႕အစည္းဟာ ႏိုင္ငံတုိးတက္ေအာင္၊ ႀကီးပြားေအာင္၊
ျပည္သူလူထု သက္ေသာင့္သက္သာရွိေအာင္ ‘ဝန္ေဆာင္မႈ’ေပးရတာျဖစ္ပါတယ္။ သူဘာေတြ လုပ္ထားတယ္၊ ဘာေတြလုပ္ေနတယ္၊ ဘာေတြလုပ္ရဦး မယ္ဆိုတာ ျပည္သူကိုျပန္အစီရင္ခံရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ေမးျမန္းခ်က္ေတြကို ေျဖေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဆိုျပဳခ်က္ေတြကိုေဆြးေႏြးေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကမၻာမွာရွိတဲ့ ဘယ္အစုိးရ အဖြဲ႕မဆို သူ႔ရဲ႕ရည္မွန္းခ်က္နဲ႔ လုပ္ငန္းေဆာင္တာေတြ ၿပီးေျမာက္ဖို႔ ဝန္ထမ္းအဖြဲ႕အစည္းကို ခုိင္းရပါတယ္။ အခြင့္အာဏာရဲ႕ အစိတ္အပိုင္းတခ်ဳိ႕ကို ခြဲေဝေပးရပါတယ္။ သင့္ေလ်ာ္တဲ့ လုပ္ခလစာကို အဆင့္အရည္အေသြး အလုိက္ေပးရပါတယ္။ ဒီလစာကိုယူ၊ ဒီတာဝန္ (ဝန္ေဆာင္ဝန္ထမ္ း ဂုဏ္သိကၡ ာနဲ႔မႈ)ကို ေက်ပြန္ေအာင္လုပ္။ ဝန္ထမ္း အလုပ္ဆိုတာ ခ်မ္းသာေအာင္ အစီးအပြားလုပ္တဲ့ (Business) မဟုတ္ဘူး။ ဘ႑ာတိုက္ထဲက ထပ္မခုိးနဲ႔၊ မဝွက္နဲ႔၊ လူထုအိတ္ထဲက ထပ္မႏႈိက္နဲ႔၊ ေမာင္ရင့္ တာဝန္က ျပည္သူ႔အတြက္ ဝန္ေဆာင္မႈကို ‘အခမဲ့’လုပ္ေပးရမယ္။ မဟုတ္ရင္ အေရးယူမယ္မွတ္။ လစာရိကၡာကို ထုိက္တန္သင့္ျမတ္ေအာင္ ေပးထားရင္၊ ‘ဆီကိုင္တဲ့ လက္ဆီေပ မွာေပါ့’လုိ႔ ေျပာစရာမလုိဘူး။ ‘သဒၶါလုိ႔ေပးတာယူ’လုိ႔ မေျပာဘူး။ ‘ေၾကြတဲ့အသီးေတာ့ ေကာက္ေပါ့’လုိ႔ မေျပာဘူး။ ‘ငါ့အမ်ဳိး ငါ့ရြာသားမို႔ ဒါေလးေတာ့’လုိ႔ မေျပာဘူး။ ကမၻာမွာလာဘ္စားမႈ အနည္းဆံုးနဲ႔ အသန္႔ရွင္းဆံုး တုိင္းျပည္လုိ႔နာမည္ရတဲ့ စင္ကာပူမွာ ဘယ္သူ႔လက္မွ ဆီမေပေစရဘူး။ ေၾကြသီးေရာ၊ ဖန္သီးေရာ ေကာက္မစားရဘူး။ မီးပြိဳင့္မွာလည္း ဘယ္သူမွအခြင့္အေရးပိုမယူရဘူး။ အေရးႀကီးတဲ့ အခ်က္တစ္ခ်က္က လစာရိကၡာကို အျပင္မွာထက္ပိုၿပီး မက္ေလာက္ေအာင္ေပးထားတယ္။ (လူထုအိတ္ ထဲက ထပ္ေဆာင္းေပးေစဖို႔ မလုိပါဘူး)။ဒီေတာ့ သူတုိ႔ဟာ အလုပ္ထိခိုက္မွာကို သိပ္စိုးရိမ္တယ္တဲ့။
ေျပာမွ ျဖစ္မွာမို႔ ဖတ္မိမွတ္မိတာေလး နည္းနည္းေျပာခ်င္ပါတယ္။ ‘ႏုိင္ငံ’ရယ္လု႔ိ ျဖစ္ဖို႔ရာ အဂၤါေလးရပ္နဲ႔ျပည့္စံုရပါသတဲ့။ (၁) ျပည္သူလူထု၊ (၂) နယ္နိမိတ္၊ (၃)
အခ်ဳပ္အျခာ အာဏာ၊ (၄) အစိုးရဆုိတဲ့ အဂၤါရပ္ေတြ ျပည့္စံုမွ ႏုိင္ငံတကာဥပဓိ႐ုပ္ (International Personality) ရွိတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ ဒီမုိကေရစီႏုိင္ငံဆိုရင္ ျပည္
င္ငံရဲ႕အခ်ဳပ္အျခာ အာဏာ (အာဏာသံုးရပ္)ကို ကိုင္စြဲအုပ္ခ်ဳပ္ဖို႔ရာအတြက္ သူတို႔ႀကိဳက္တဲ့၊ အေကာင္းဆံုးလုပ္ေပးႏုိင္မယ္လုိ႔ ယံုၾကည္ကိုးစားတဲ့ ‘အစုိးရ’ကိုဖြဲ႕စည္းပံု သူလူထုက ႏုိအေျခခံဥပေဒနဲ႔အညီ (ေရြးခ်ယ္တင္ေျမႇာက္)ရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအစိုးရက သူ႔ရဲ႕မူဝါဒရည္မွန္းခ်က္ေတြကို ထံုးနည္းတက်လုပ္ကိုင္ဖို႔ ဝန္ထမ္း (service)ေတြကို အသံုးျပဳရပါတယ္။ အရည္အခ်င္းသတ္မွတ္ စိစစ္ခန္႔ထားရပါတယ္။ အဲဒီအတြက္ အစုိးရက သူ႔အတြက္ လစာရိကၡာကို ယူပါတယ္။ ဝန္ထမ္း အတြက္ လည္း လစာရိကၡာကို ေပးပါတယ္။ ႏုိင္ငံ့ဘ႑ာထဲကပါ။ လစာရိကၡာ ဘာေၾကာင့္ေပးသလဲဆိုရင္ စားဝတ္ေနေရး ေျပလည္စြာနဲ႔ ႏိုင္ငံ့တာဝန္ထမ္းေစခ်င္လုိ႔ပါ။ လစာရိကၡာ ဘာေၾကာင့္ ယူသလဲဆိုရင္ (ေရရွည္မွာ) အငတ္ခံလုပ္ဖို႔ မျဖစ္လုိ႔ပါ။ အဲဒီလုိယူတဲ့အတြက္ အစိုးရနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ဝန္ထမ္း အဖြဲ႕အစည္းဟာ ႏိုင္ငံတုိးတက္ေအာင္၊ ႀကီးပြားေအာင္၊
ျပည္သူလူထု သက္ေသာင့္သက္သာရွိေအာင္ ‘ဝန္ေဆာင္မႈ’ေပးရတာျဖစ္ပါတယ္။ သူဘာေတြ လုပ္ထားတယ္၊ ဘာေတြလုပ္ေနတယ္၊ ဘာေတြလုပ္ရဦး မယ္ဆိုတာ ျပည္သူကိုျပန္အစီရင္ခံရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ေမးျမန္းခ်က္ေတြကို ေျဖေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဆိုျပဳခ်က္ေတြကိုေဆြးေႏြးေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကမၻာမွာရွိတဲ့ ဘယ္အစုိးရ အဖြဲ႕မဆို သူ႔ရဲ႕ရည္မွန္းခ်က္နဲ႔ လုပ္ငန္းေဆာင္တာေတြ ၿပီးေျမာက္ဖို႔ ဝန္ထမ္းအဖြဲ႕အစည္းကို ခုိင္းရပါတယ္။ အခြင့္အာဏာရဲ႕ အစိတ္အပိုင္းတခ်ဳိ႕ကို ခြဲေဝေပးရပါတယ္။ သင့္ေလ်ာ္တဲ့ လုပ္ခလစာကို အဆင့္အရည္အေသြး အလုိက္ေပးရပါတယ္။ ဒီလစာကိုယူ၊ ဒီတာဝန္ (ဝန္ေဆာင္ဝန္ထမ္ း ဂုဏ္သိကၡ ာနဲ႔မႈ)ကို ေက်ပြန္ေအာင္လုပ္။ ဝန္ထမ္း အလုပ္ဆိုတာ ခ်မ္းသာေအာင္ အစီးအပြားလုပ္တဲ့ (Business) မဟုတ္ဘူး။ ဘ႑ာတိုက္ထဲက ထပ္မခုိးနဲ႔၊ မဝွက္နဲ႔၊ လူထုအိတ္ထဲက ထပ္မႏႈိက္နဲ႔၊ ေမာင္ရင့္ တာဝန္က ျပည္သူ႔အတြက္ ဝန္ေဆာင္မႈကို ‘အခမဲ့’လုပ္ေပးရမယ္။ မဟုတ္ရင္ အေရးယူမယ္မွတ္။ လစာရိကၡာကို ထုိက္တန္သင့္ျမတ္ေအာင္ ေပးထားရင္၊ ‘ဆီကိုင္တဲ့ လက္ဆီေပ မွာေပါ့’လုိ႔ ေျပာစရာမလုိဘူး။ ‘သဒၶါလုိ႔ေပးတာယူ’လုိ႔ မေျပာဘူး။ ‘ေၾကြတဲ့အသီးေတာ့ ေကာက္ေပါ့’လုိ႔ မေျပာဘူး။ ‘ငါ့အမ်ဳိး ငါ့ရြာသားမို႔ ဒါေလးေတာ့’လုိ႔ မေျပာဘူး။ ကမၻာမွာလာဘ္စားမႈ အနည္းဆံုးနဲ႔ အသန္႔ရွင္းဆံုး တုိင္းျပည္လုိ႔နာမည္ရတဲ့ စင္ကာပူမွာ ဘယ္သူ႔လက္မွ ဆီမေပေစရဘူး။ ေၾကြသီးေရာ၊ ဖန္သီးေရာ ေကာက္မစားရဘူး။ မီးပြိဳင့္မွာလည္း ဘယ္သူမွအခြင့္အေရးပိုမယူရဘူး။ အေရးႀကီးတဲ့ အခ်က္တစ္ခ်က္က လစာရိကၡာကို အျပင္မွာထက္ပိုၿပီး မက္ေလာက္ေအာင္ေပးထားတယ္။ (လူထုအိတ္ ထဲက ထပ္ေဆာင္းေပးေစဖို႔ မလုိပါဘူး)။ဒီေတာ့ သူတုိ႔ဟာ အလုပ္ထိခိုက္မွာကို သိပ္စိုးရိမ္တယ္တဲ့။
ယူတိုပီယာ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္
သိပ္ကို ဝမ္းနည္းစရာေကာင္းတဲ့ အခ်က္ပါပဲ။ အက်င့္ပ်က္မႈအနည္းဆံုးနဲ႔ အသန္႔ရွင္းဆံုးအျဖစ္ လက္ညႇဳိးထုိးျပရတဲ့ တုိင္းျပည္ဟာ တုိ႔ဗမာသာကီမ်ဳိးေတြေနတဲ့ တုိင္းျပည္ မဟုတ္ဘဲ ပုလုေသးေကြး စင္ကာပူကြၽန္းႏုိင္ငံေလး ျဖစ္ေနလုိ႔ပါ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ လူမ်ဳိးေတြကသူတု႔ိထက္ပိုၿပီး ဝိသမေလာဘေတြ မ်ားလြန္းေနသလား၊ အက်င့္ပ်က္ျပား သူေတြပိုမ်ားေနလုိ႔လား၊ မဟုတ္ေလာက္ဘူး ထင္ပါရဲ႕။ လွ်ာျမက္ေပါက္ေအာင္ ေတာင့္ခံေနသူေတြ၊ မတရားတဲ့ နည္းနဲ႔ ရတဲ့တံစိုးဟူသမွ် တစ္ျပားတစ္ခ်ပ္မွ လက္မခံ ဘဲ ျငင္းပယ္တဲ့သူေတြ အေသအခ်ာကို ရွိလိမ့္မယ္လုိ႔ ကြၽန္ေတာ္ထင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဝန္ထမ္းအဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုလံုးကို သိမ္းက်ဳံးၿပီး အက်င့္ပ်က္တယ္၊ ျခစားတယ္လုိ႔ေျပာရင္ ေတာ္ေတာ္ေစာ္ကား ေမာ္ကားျပဳရာ ေရာက္ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆိုေတာ့ ဝန္ထမ္းအဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုတည္း မဟုတ္လုိ႔ ပါ။ ႏိုင္ငံကိုခ်စ္ လွခ်ည္ရဲ႕လုိ႔ ေအာ္သူ ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ မေအာ္တဲ့သူပဲ ျဖစ္ျဖစ္ႏုိင္ငံ့ တာဝန္ထမ္းရတဲ့ ဝန္ထမ္းေတြမွာ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ႏွစ္ခု ေတာ့ျဖင့္ (အနည္းဆံုး)ရွိပါတယ္။ ဂုဏ္သိကၡာလံုၿခံဳမႈနဲ႔ စားဝတ္ေနေရး လံုၿခံဳမႈ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ႏွစ္ခုပါ။ ဟိုတုန္းက စာေရးႀကီးဆုိတာ ရပ္ထဲရြာထဲမွာ ဂုဏ္သေရရွိသတဲ့၊ ဟုိတုန္းက ျပာတာလုိ႔ေခၚတဲ့ (အနိမ့္ဆံုးအဆင့္) ဝန္ထမ္းဟာ မိသားစု ေလးေယာက္ ေလာက္ကို ဗိုက္႐ုိက္ေကြၽးႏုိင္သတဲ့။ ဝန္ထမ္းဆိုတာ ဂုဏ္သိကၡာရွိသတဲ့၊ အိေျႏၵရသတဲ့။ ခု….။ ဝန္ထမ္းဆိုတာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္နက္’ ဘာေကာင္ႀကီးလဲ၊ ပါးစပ္ပါရဲ႕မဟုတ္လား’ေျပာသူက ေျပာတယ္။ ‘အထုပ္ႀကီးျပလုိက္တာနဲ႔ ငမ္းငမ္းတက္ေနမွာ ပါကြာ’ လုိ႔ ဆိုသူကဆိုတယ္။ ‘အထုပ္ေသးေသးနဲ ႔ေလးေလးေပးရင္ လက္တုိ လက္ေတာင္းခုိင္း လုိ႔ရမယ္’ ထင္သူကထင္တယ္။ စားဝတ္ေနစရိတ္စကနဲ႔ လုပ္ခလစာက ဆင့္ပါးစပ္ႏွမ္း ပက္ျဖစ္လာတဲ့အခါ မလုိက္ေလ်ာဘဲ တင္းခံေနတဲ့သူကို ‘စာအုပ္ ႀကီးသမား ငတံုး’လုိ႔ ေျပာတယ္။ ‘ႀကိဳးနီစနစ္ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးအေမြခံ’လုိ႔ ေျပာတယ္။ ႐ိုးသားေျဖာင့္စင္းမႈဆိုတာ ‘လူႏံုလူအေတြရဲ႕ ကိရိယာတန္ဆာ’လုိ႔ ႐ႈတ္ခ်ျပစ္တင္တယ္။ ေခတ္ေတြတစ္ေခတ္ၿပီးတစ္ေခတ္ ေျပာင္းလာခဲ့တယ္။ကုန္ေစ်းႏႈန္းေတြက တရိပ္ရိပ္တက္လာခဲ့တယ္။ လစာရိကၡာကိုလည္း တုိးႏုိင္သမွ်ေတာ့ တုိးလာေပးခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကာလတစ္ခုမွာ ႏွမ္းအျဖစ္ပဲ ဘဝေျပာင္းသြားျပန္ေတာ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းလည္း တန္ဖိုးထား တဲ့ႏႈန္းစံေတြ ေျပာင္းလာခဲ့တယ္။ စက္ဘီးေလး တေခ်ာက္ေခ်ာက္စီးလို႔ ပုဆိုးအႏြမ္းနဲ႔ ေက်ာင္းတက္သြားတဲ့ မူလတန္းျပ ဆရာနဲ႔ (ခြင့္လႊတ္ပါ) ပါဘလစ္ကာေမာင္းၿပီး ဓာတ္ဆီဆုိင္ပန္႔ကိုင္ဖို႔သြားတဲ့သူကိုကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းက ဘယ္လုိခြဲျခား ဆက္ဆံခဲ ့သလဲ။ဘယ္လုိနည္းနဲ႔ပဲ ဝင္ေငြရရ၊ ေငြေၾကးသံုးစြဲႏုိင္တဲ့၊ အလွဴႀကီးအတန္းေပးႏုိင္တဲ့ သူေတြနဲ႔ က်ဴရွင္မျပဖို႔တားျမစ္ခံ ထားရတဲ့ ေက်ာင္းဆရာေလးကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းက ဘယ္လုိခြဲျခား ဆက္ဆံခဲ့သလဲ။ စိတ္ဓာတ္ ခြၽတ္ၿခံဳက်ေနတဲ့ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းမွာ ခါးသီးနာက်င္ေနတဲ့ လူေကာင္းသူေကာင္းေတြ တစ္ေယာက္မွ မရွိဘူးလုိ႔ ကြၽန္ေတာ္မထင္ပါဘူး။ ခုေလာေလာဆယ္ အနိမ့္ဆံုး ဝန္ထမ္းတစ္ဦးရဲ႕ လစာဟာ (က်ပ္၃၅ဝဝဝ ) ျဖစ္ၿပီး အျမင့္ဆံုး ဝန္ထမ္းျဖစ္တဲ့ ၫႊန္ၾကားေရးမွဴးခ်ဳပ္ရဲ႕လစာက က်ပ္ ၂ဝဝ,ဝဝဝ ျဖစ္ပါတယ္။ ဟိုတုန္းက ဝန္ေထာက္လုိ႔ေခၚတဲ့ ျပန္တမ္းဝင္ အရာရွိတစ္ဦးရဲ႕ (အခု) လစာက က်ပ္ ၁ဝဝ,ဝဝဝ တဲ့။ ရန္ကုန္၊ တာေမြေက်ာက္ေျမာင္းလုိ ေနရာမ်ဳိးမွာညေန ၃ နာရီကေန ည ၈ နာရီအထိ ဝက္သားတုတ္ထုိး ေရာင္းေနတဲ့သူက ၆ လႊာတုိက္ခန္းကို တစ္လ က်ပ္ ၅ဝဝဝဝ ေပးၿပီး ငွားေနႏုိင္တယ္။ ျပန္တမ္းဝင္အရာရွ ိကအဲဒီလုိအခန္းမ်ဳိးငွားေနရင္ က်န္တဲ့ေငြကို လင္မယားႏွစ္ေယာက္ၿခိဳးၿခံစားႏုိင္တယ္ထား၊ ႏွာမေစးနဲ႔၊မဖ်ားနဲ႔၊ မနာနဲ႔၊ သားသမီးကိုတကၠသိုလ္ မပို႔နဲ႔၊ အလွဴမသြားနဲ႔၊အုိမင္းမစြမ္း ျဖစ္ေနတဲ့ မိဘႏွစ္ပါးအိမ္ကို သီတင္းကြၽတ္ရင္လည္း မသြားနဲ႔။ သူ႔ဝမ္းဗုိက္ထဲမွာ တၾကဳတ္ၾကဳတ္ ျမည္ေနတဲ့ အူတစ္စံုရွိတယ္။ သူ႔ေရွ႕မွာ ဆာေလာင္လုိ႔ ဝင္းေျပာင္ေနတဲ့ ရင္ေသြးငယ္တို႔ရဲ႕ မ်က္လံုးအစံု ရွိတယ္။ သူ႔ဝန္းက်င္မွာ အေကာင္းစား စကားလံုးေတြနဲ႔ ဟန္ဓာတ္ ခုတ္ေနတဲ့ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းရွိတယ္။ သူ႔လက္ထဲမွာ က်ိန္စာ မကင္းတဲ့လုပ္ပိုင္ခြင့္တခ်ဳိ႕ရွိတယ္။ သူ႔ရဲ႕အင္မတန္ အဖုိးတန္လွတဲ့ ဂုဏ္သိကၡာကို ေရႊခ်ည္ထုိးၿပီး ဘယ္ေလာက္ ၾကာၾကာ တင္းခံႏုိင္မလဲ။’ တစ္တက္စား ၾကက္သြန္’ ဘဝကေန အရွိန္မထိန္းႏုိင္ေတာ့တဲ့ ‘ေလာဘေကာင္ႀကီး’ျဖစ္သြားသူေတြဘယ္ေလာက္ရွိေလမလဲ။ ဘာမဟုတ္တဲ ့ လူေတြကိ ုမ်က္ ႏွာခ်ဳိေသြး ဖို႔မလုိဘ (သူ႔အဆင့္သူ႔ အရည္အခ်င္းနဲ႔ ေလ်ာ္ညီတဲ့ လစာရိကၡာကိုပဲ ခံစားၿပီး)ခပ္တင္းတင္း ေနခ်င္တဲ့သူမ်ဳိး တစ္ေယာက္မွ မရွိဘူးလုိ႔ ကြၽန္ေတာ္မထင္ျမင္ပါဘူး။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ ဘယ္လုိဝန္ထမ္း အဖြဲ႕အစည္းမဆို ငခံုးမေတြ စာရိတၱခြၽတ္ၿခံဳက် ေနသူေတြကို တမင္ေရြးခ်ယ္စိစစ္ၿပီး ခန္႔ထားခဲ့တာ မဟုတ္လုိ႔ပါပဲ။ Empty Sacks cannot Stand ဘာမွထည့္ မထားတဲ ့အိတ္ခြံလြတ္ေတြဟာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ေထာင္မတ္ေနႏုိင္မလဲ။ ဒုတိယ ကမၻာစစ္ မတုိင္မီက ဂ်ာမန္ကဗ်ာဆရာႀကီးရဲ႕ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ရွိတယ္။ ‘ဗုိက္အျပည့္ စားေသာက္ေနတဲ့ လူေတြက လူငတ္ေတြကို အနစ္နာခံၾကစမ္းပါတဲ့’တ။့ဲ ေရးပါ၊ေျပာပါ။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အေျခခံလုိအပ္ခ်က္ေတြကို တစ္စက္မွ ထည့္မစဥ္းစားဘဲ အေကာင္းဆံုး စကားလံုးေတြနဲ႔ ေရးခဲ့ေျပာခဲ့တဲ့ေခတ္ေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားခဲ့ၿပီလဲ။ ဒါေပမဲ့ ခ်စ္လွခ်ည္ရဲ႕လုိ႔ လူသိရွင္ၾကား ေၾကြးေၾကာ္ခဲ့သူေတြက မူလတန္းျပ ဆရာတစ္ေယာက္ရဲ႕ လစာရိကၡာနဲ႔ ညီတူမွ် တူယူၿပီးခ်စ္ျပမွ စံနမူနာေကာင္းျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ပိုေအာ္ တဲ့သူက ပိုၿပီး ေလွ်ာ့ယူရပါမယ္။ ဒါမွမဟုတ္၊ ယူတိုပီယာ အိပ္မက္ထဲက ႐ုန္းထြက္ဖို႔ လုိလိမ့္မယ္လုိ႔ထင္ပါတယ္။
သိပ္ကို ဝမ္းနည္းစရာေကာင္းတဲ့ အခ်က္ပါပဲ။ အက်င့္ပ်က္မႈအနည္းဆံုးနဲ႔ အသန္႔ရွင္းဆံုးအျဖစ္ လက္ညႇဳိးထုိးျပရတဲ့ တုိင္းျပည္ဟာ တုိ႔ဗမာသာကီမ်ဳိးေတြေနတဲ့ တုိင္းျပည္ မဟုတ္ဘဲ ပုလုေသးေကြး စင္ကာပူကြၽန္းႏုိင္ငံေလး ျဖစ္ေနလုိ႔ပါ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ လူမ်ဳိးေတြကသူတု႔ိထက္ပိုၿပီး ဝိသမေလာဘေတြ မ်ားလြန္းေနသလား၊ အက်င့္ပ်က္ျပား သူေတြပိုမ်ားေနလုိ႔လား၊ မဟုတ္ေလာက္ဘူး ထင္ပါရဲ႕။ လွ်ာျမက္ေပါက္ေအာင္ ေတာင့္ခံေနသူေတြ၊ မတရားတဲ့ နည္းနဲ႔ ရတဲ့တံစိုးဟူသမွ် တစ္ျပားတစ္ခ်ပ္မွ လက္မခံ ဘဲ ျငင္းပယ္တဲ့သူေတြ အေသအခ်ာကို ရွိလိမ့္မယ္လုိ႔ ကြၽန္ေတာ္ထင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဝန္ထမ္းအဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုလံုးကို သိမ္းက်ဳံးၿပီး အက်င့္ပ်က္တယ္၊ ျခစားတယ္လုိ႔ေျပာရင္ ေတာ္ေတာ္ေစာ္ကား ေမာ္ကားျပဳရာ ေရာက္ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆိုေတာ့ ဝန္ထမ္းအဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုတည္း မဟုတ္လုိ႔ ပါ။ ႏိုင္ငံကိုခ်စ္ လွခ်ည္ရဲ႕လုိ႔ ေအာ္သူ ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ မေအာ္တဲ့သူပဲ ျဖစ္ျဖစ္ႏုိင္ငံ့ တာဝန္ထမ္းရတဲ့ ဝန္ထမ္းေတြမွာ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ႏွစ္ခု ေတာ့ျဖင့္ (အနည္းဆံုး)ရွိပါတယ္။ ဂုဏ္သိကၡာလံုၿခံဳမႈနဲ႔ စားဝတ္ေနေရး လံုၿခံဳမႈ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ႏွစ္ခုပါ။ ဟိုတုန္းက စာေရးႀကီးဆုိတာ ရပ္ထဲရြာထဲမွာ ဂုဏ္သေရရွိသတဲ့၊ ဟုိတုန္းက ျပာတာလုိ႔ေခၚတဲ့ (အနိမ့္ဆံုးအဆင့္) ဝန္ထမ္းဟာ မိသားစု ေလးေယာက္ ေလာက္ကို ဗိုက္႐ုိက္ေကြၽးႏုိင္သတဲ့။ ဝန္ထမ္းဆိုတာ ဂုဏ္သိကၡာရွိသတဲ့၊ အိေျႏၵရသတဲ့။ ခု….။ ဝန္ထမ္းဆိုတာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္နက္’ ဘာေကာင္ႀကီးလဲ၊ ပါးစပ္ပါရဲ႕မဟုတ္လား’ေျပာသူက ေျပာတယ္။ ‘အထုပ္ႀကီးျပလုိက္တာနဲ႔ ငမ္းငမ္းတက္ေနမွာ ပါကြာ’ လုိ႔ ဆိုသူကဆိုတယ္။ ‘အထုပ္ေသးေသးနဲ ႔ေလးေလးေပးရင္ လက္တုိ လက္ေတာင္းခုိင္း လုိ႔ရမယ္’ ထင္သူကထင္တယ္။ စားဝတ္ေနစရိတ္စကနဲ႔ လုပ္ခလစာက ဆင့္ပါးစပ္ႏွမ္း ပက္ျဖစ္လာတဲ့အခါ မလုိက္ေလ်ာဘဲ တင္းခံေနတဲ့သူကို ‘စာအုပ္ ႀကီးသမား ငတံုး’လုိ႔ ေျပာတယ္။ ‘ႀကိဳးနီစနစ္ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးအေမြခံ’လုိ႔ ေျပာတယ္။ ႐ိုးသားေျဖာင့္စင္းမႈဆိုတာ ‘လူႏံုလူအေတြရဲ႕ ကိရိယာတန္ဆာ’လုိ႔ ႐ႈတ္ခ်ျပစ္တင္တယ္။ ေခတ္ေတြတစ္ေခတ္ၿပီးတစ္ေခတ္ ေျပာင္းလာခဲ့တယ္။ကုန္ေစ်းႏႈန္းေတြက တရိပ္ရိပ္တက္လာခဲ့တယ္။ လစာရိကၡာကိုလည္း တုိးႏုိင္သမွ်ေတာ့ တုိးလာေပးခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကာလတစ္ခုမွာ ႏွမ္းအျဖစ္ပဲ ဘဝေျပာင္းသြားျပန္ေတာ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းလည္း တန္ဖိုးထား တဲ့ႏႈန္းစံေတြ ေျပာင္းလာခဲ့တယ္။ စက္ဘီးေလး တေခ်ာက္ေခ်ာက္စီးလို႔ ပုဆိုးအႏြမ္းနဲ႔ ေက်ာင္းတက္သြားတဲ့ မူလတန္းျပ ဆရာနဲ႔ (ခြင့္လႊတ္ပါ) ပါဘလစ္ကာေမာင္းၿပီး ဓာတ္ဆီဆုိင္ပန္႔ကိုင္ဖို႔သြားတဲ့သူကိုကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းက ဘယ္လုိခြဲျခား ဆက္ဆံခဲ ့သလဲ။ဘယ္လုိနည္းနဲ႔ပဲ ဝင္ေငြရရ၊ ေငြေၾကးသံုးစြဲႏုိင္တဲ့၊ အလွဴႀကီးအတန္းေပးႏုိင္တဲ့ သူေတြနဲ႔ က်ဴရွင္မျပဖို႔တားျမစ္ခံ ထားရတဲ့ ေက်ာင္းဆရာေလးကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းက ဘယ္လုိခြဲျခား ဆက္ဆံခဲ့သလဲ။ စိတ္ဓာတ္ ခြၽတ္ၿခံဳက်ေနတဲ့ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းမွာ ခါးသီးနာက်င္ေနတဲ့ လူေကာင္းသူေကာင္းေတြ တစ္ေယာက္မွ မရွိဘူးလုိ႔ ကြၽန္ေတာ္မထင္ပါဘူး။ ခုေလာေလာဆယ္ အနိမ့္ဆံုး ဝန္ထမ္းတစ္ဦးရဲ႕ လစာဟာ (က်ပ္၃၅ဝဝဝ ) ျဖစ္ၿပီး အျမင့္ဆံုး ဝန္ထမ္းျဖစ္တဲ့ ၫႊန္ၾကားေရးမွဴးခ်ဳပ္ရဲ႕လစာက က်ပ္ ၂ဝဝ,ဝဝဝ ျဖစ္ပါတယ္။ ဟိုတုန္းက ဝန္ေထာက္လုိ႔ေခၚတဲ့ ျပန္တမ္းဝင္ အရာရွိတစ္ဦးရဲ႕ (အခု) လစာက က်ပ္ ၁ဝဝ,ဝဝဝ တဲ့။ ရန္ကုန္၊ တာေမြေက်ာက္ေျမာင္းလုိ ေနရာမ်ဳိးမွာညေန ၃ နာရီကေန ည ၈ နာရီအထိ ဝက္သားတုတ္ထုိး ေရာင္းေနတဲ့သူက ၆ လႊာတုိက္ခန္းကို တစ္လ က်ပ္ ၅ဝဝဝဝ ေပးၿပီး ငွားေနႏုိင္တယ္။ ျပန္တမ္းဝင္အရာရွ ိကအဲဒီလုိအခန္းမ်ဳိးငွားေနရင္ က်န္တဲ့ေငြကို လင္မယားႏွစ္ေယာက္ၿခိဳးၿခံစားႏုိင္တယ္ထား၊ ႏွာမေစးနဲ႔၊မဖ်ားနဲ႔၊ မနာနဲ႔၊ သားသမီးကိုတကၠသိုလ္ မပို႔နဲ႔၊ အလွဴမသြားနဲ႔၊အုိမင္းမစြမ္း ျဖစ္ေနတဲ့ မိဘႏွစ္ပါးအိမ္ကို သီတင္းကြၽတ္ရင္လည္း မသြားနဲ႔။ သူ႔ဝမ္းဗုိက္ထဲမွာ တၾကဳတ္ၾကဳတ္ ျမည္ေနတဲ့ အူတစ္စံုရွိတယ္။ သူ႔ေရွ႕မွာ ဆာေလာင္လုိ႔ ဝင္းေျပာင္ေနတဲ့ ရင္ေသြးငယ္တို႔ရဲ႕ မ်က္လံုးအစံု ရွိတယ္။ သူ႔ဝန္းက်င္မွာ အေကာင္းစား စကားလံုးေတြနဲ႔ ဟန္ဓာတ္ ခုတ္ေနတဲ့ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းရွိတယ္။ သူ႔လက္ထဲမွာ က်ိန္စာ မကင္းတဲ့လုပ္ပိုင္ခြင့္တခ်ဳိ႕ရွိတယ္။ သူ႔ရဲ႕အင္မတန္ အဖုိးတန္လွတဲ့ ဂုဏ္သိကၡာကို ေရႊခ်ည္ထုိးၿပီး ဘယ္ေလာက္ ၾကာၾကာ တင္းခံႏုိင္မလဲ။’ တစ္တက္စား ၾကက္သြန္’ ဘဝကေန အရွိန္မထိန္းႏုိင္ေတာ့တဲ့ ‘ေလာဘေကာင္ႀကီး’ျဖစ္သြားသူေတြဘယ္ေလာက္ရွိေလမလဲ။ ဘာမဟုတ္တဲ ့ လူေတြကိ ုမ်က္ ႏွာခ်ဳိေသြး ဖို႔မလုိဘ (သူ႔အဆင့္သူ႔ အရည္အခ်င္းနဲ႔ ေလ်ာ္ညီတဲ့ လစာရိကၡာကိုပဲ ခံစားၿပီး)ခပ္တင္းတင္း ေနခ်င္တဲ့သူမ်ဳိး တစ္ေယာက္မွ မရွိဘူးလုိ႔ ကြၽန္ေတာ္မထင္ျမင္ပါဘူး။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ ဘယ္လုိဝန္ထမ္း အဖြဲ႕အစည္းမဆို ငခံုးမေတြ စာရိတၱခြၽတ္ၿခံဳက် ေနသူေတြကို တမင္ေရြးခ်ယ္စိစစ္ၿပီး ခန္႔ထားခဲ့တာ မဟုတ္လုိ႔ပါပဲ။ Empty Sacks cannot Stand ဘာမွထည့္ မထားတဲ ့အိတ္ခြံလြတ္ေတြဟာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ေထာင္မတ္ေနႏုိင္မလဲ။ ဒုတိယ ကမၻာစစ္ မတုိင္မီက ဂ်ာမန္ကဗ်ာဆရာႀကီးရဲ႕ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ရွိတယ္။ ‘ဗုိက္အျပည့္ စားေသာက္ေနတဲ့ လူေတြက လူငတ္ေတြကို အနစ္နာခံၾကစမ္းပါတဲ့’တ။့ဲ ေရးပါ၊ေျပာပါ။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အေျခခံလုိအပ္ခ်က္ေတြကို တစ္စက္မွ ထည့္မစဥ္းစားဘဲ အေကာင္းဆံုး စကားလံုးေတြနဲ႔ ေရးခဲ့ေျပာခဲ့တဲ့ေခတ္ေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားခဲ့ၿပီလဲ။ ဒါေပမဲ့ ခ်စ္လွခ်ည္ရဲ႕လုိ႔ လူသိရွင္ၾကား ေၾကြးေၾကာ္ခဲ့သူေတြက မူလတန္းျပ ဆရာတစ္ေယာက္ရဲ႕ လစာရိကၡာနဲ႔ ညီတူမွ် တူယူၿပီးခ်စ္ျပမွ စံနမူနာေကာင္းျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ပိုေအာ္ တဲ့သူက ပိုၿပီး ေလွ်ာ့ယူရပါမယ္။ ဒါမွမဟုတ္၊ ယူတိုပီယာ အိပ္မက္ထဲက ႐ုန္းထြက္ဖို႔ လုိလိမ့္မယ္လုိ႔ထင္ပါတယ္။
တတိယက်မ္း
အခုေျပာခဲ့တာေတြက အဂတိလုိက္စားတာ အျပစ္ကင္းတယ္။အေရးယူေလာက္စရာ မဟုတ္တဲ့သနားစရာသတၱဝါေလးေတြျဖစ္တယ္။ အဲဒီလုိဆုိရာ မေရာက္ပါဘူး။ ဝန္ထမ္းဆိုတာ တရားဝင္ရရွိတဲ့လစာရိကၡာအျပင္တံစုိးနဲ႔ အက်ဳိးအလုိ႔ငွာ ေကာင္တာဖြင့္ေစ်းေရာင္းသလုိ၊ ကုန္ပစၥည္းတင္သြင္းျဖန္႔ျဖဴးသလုိ (Business) စီးပြားေရး လုပ္တဲ့အလုပ္မ်ဳိးမဟုတ္ဘူး။ အစီးအပြားရွာခ်င္ရင္ ဝန္ထမ္းမလုပ္နဲ႔ဆုိတာကေတာ့ျဖင့္ ေတာ္ေတာ္ရွင္းလင္းတဲ့သီအိုရီပဲျဖစ္ပါတယ္။ သို႔ေသာ္အငတ္ခံ လုပ္ရမယ့္ အေျခအေနမ်ဳိးမဟုတ္ေသးဘူးဆိုတာကိုလည္း ျမင္သာေစခ်င္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ စြပ္စြဲခံရသူေတြထဲက အခ်ဳိ႕ေသာသူေတြရဲ႕ေရာဂါလကၡဏာခ်က္ကို စာနာၾကည့္ တာပဲျဖစ္ ပါတယ္။ကြၽန္ေတာ္တို႔ဟာ တစ္ခါတစ္ရံ’လက္’ကို ျမင္ေနပါလ်က္နဲ႔ ဒါ..လက္မဟုတ္ဘူး။ အ႐ိုးအေၾကာအေသြးအသားေတြပါပဲလုိ႔ ‘ဝိ’ခ်င္တတ္တယ္။ ခမ္းနားခ်င္ တတ္ တယ္။တည့္တည့္သြားရင္ ေရာက္ႏုိင္တာကို ေကြ႕ပတ္ေလွ်ာက္တတ္တယ္။ေရာဂါလကၡဏာခ်က္နဲ႔ လႊဲဖယ္ေနတတ္တယ္။ လူ႔သဘာဝကို ျငင္းပယ္ၿပီး ရွာထားတဲ့ အေျဖ ဟာ ေရရွည္မမွန္ကန္ႏုိင္ဘူးလုိ႔ ကြၽန္ေတာ္ထင္ပါတယ္။အဂတိနဲ႔ျခစားမႈ တိုက္ဖ်က္ေရးအတြက္ ေလာေလာဆယ္က်င့္သံုးေနတဲ့ နည္းလမ္း ႏွစ္ခုရွိပါတယ္။ အေရးယူ အျပစ္ေပးတဲ့နည္းနဲ႔ ပညာေပး(ေဝဖန္ေခ်ခြၽတ္၊ ၫႊန္ၾကား)တဲ့နည္းပါ။ အလြယ္ကူဆံုးနဲ႔ အျမင္သာဆံုးလုပ္တဲ့နည္းကေတာ့ အေရးယူအျပစ္ေပးတဲ့ နည္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ေမးစရာက်န္ေနေသးတာကဒါဆိုရင္ လံုေလာက္ၿပီလားဆိုတဲ့ေမးခြန္းပဲျဖစ္ပါတယ္။ခုတေလာ ေတာ္ေတာ္ လက္ညႇိဳးထုိးခံေနရတဲ့ ဝန္ထမ္းအဖြဲ ႕အစည္း တစ္ခုရွိတယ္ (ဆုိပါစို႕)အဲဒီဝန္ထမ္းေတြကို တစ္ေယာက္မက်န္ဖယ္ရွားပစ္လုိက္ၿပီး ပိုေကာင္းမယ္လုိ႔ထင္ရတဲ့၊ သို႔မဟုတ္ လက္ညႇဳိးထုိးေနတဲ့သူေတြနဲ႔ အစားထုိးၾကည့္ မိပါတယ္ (စိတ္ကူးနဲ႔ပါ)။ ေသခ်ာတာကခဏေတာ့ေကာင္းေနႏုိင္ပါတယ္။ဒါေပမဲ့ ဘယ္ကာလအထိလဲ၊ သူတို႔ဘယ္ေလာက္ ေတာင့္ထားႏုိင္ မလဲ။ ေနာက္ထပ္ ေသခ်ာတဲ့ အခ်က္က လူတို႔ရဲ႕ ႐ိုးေျဖာင့္မႈနဲ႔ျဖဴစင္မႈဟာအကန္႔အသတ္ ရွိတယ္ဆိုတာပါပဲ။ လူတုိင္း စဥ္းစားႏုိင္ၾကပါတယ္။ အသစ္အဆန္းလည္း မဟုတ္ပါဘူး။အင္မတန္လည္း ႐ိုးစင္းပါတယ္။လူတိုင္းလူတုိင္းကို သူ႔အရည္အခ်င္း သူ႔အဆင့္အတန္းနဲ႔ ေလ်ာ္ညီတဲ့လစာရိကၡာကို ရယူေစဖို႔နဲ႔ဂုဏ္သိကၡာရွိရွိ အလုပ္တာဝန္ ေက်ခြင့္ျပဳေစဖို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။အဂတိလု ိက္စားမႈတားျမစ္ေရးကို (နည္းလမ္းတက်)တုိးျမႇင့္ေဆာင္ရြက္သင့္ပါတယ္။
အခုေျပာခဲ့တာေတြက အဂတိလုိက္စားတာ အျပစ္ကင္းတယ္။အေရးယူေလာက္စရာ မဟုတ္တဲ့သနားစရာသတၱဝါေလးေတြျဖစ္တယ္။ အဲဒီလုိဆုိရာ မေရာက္ပါဘူး။ ဝန္ထမ္းဆိုတာ တရားဝင္ရရွိတဲ့လစာရိကၡာအျပင္တံစုိးနဲ႔ အက်ဳိးအလုိ႔ငွာ ေကာင္တာဖြင့္ေစ်းေရာင္းသလုိ၊ ကုန္ပစၥည္းတင္သြင္းျဖန္႔ျဖဴးသလုိ (Business) စီးပြားေရး လုပ္တဲ့အလုပ္မ်ဳိးမဟုတ္ဘူး။ အစီးအပြားရွာခ်င္ရင္ ဝန္ထမ္းမလုပ္နဲ႔ဆုိတာကေတာ့ျဖင့္ ေတာ္ေတာ္ရွင္းလင္းတဲ့သီအိုရီပဲျဖစ္ပါတယ္။ သို႔ေသာ္အငတ္ခံ လုပ္ရမယ့္ အေျခအေနမ်ဳိးမဟုတ္ေသးဘူးဆိုတာကိုလည္း ျမင္သာေစခ်င္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ စြပ္စြဲခံရသူေတြထဲက အခ်ဳိ႕ေသာသူေတြရဲ႕ေရာဂါလကၡဏာခ်က္ကို စာနာၾကည့္ တာပဲျဖစ္ ပါတယ္။ကြၽန္ေတာ္တို႔ဟာ တစ္ခါတစ္ရံ’လက္’ကို ျမင္ေနပါလ်က္နဲ႔ ဒါ..လက္မဟုတ္ဘူး။ အ႐ိုးအေၾကာအေသြးအသားေတြပါပဲလုိ႔ ‘ဝိ’ခ်င္တတ္တယ္။ ခမ္းနားခ်င္ တတ္ တယ္။တည့္တည့္သြားရင္ ေရာက္ႏုိင္တာကို ေကြ႕ပတ္ေလွ်ာက္တတ္တယ္။ေရာဂါလကၡဏာခ်က္နဲ႔ လႊဲဖယ္ေနတတ္တယ္။ လူ႔သဘာဝကို ျငင္းပယ္ၿပီး ရွာထားတဲ့ အေျဖ ဟာ ေရရွည္မမွန္ကန္ႏုိင္ဘူးလုိ႔ ကြၽန္ေတာ္ထင္ပါတယ္။အဂတိနဲ႔ျခစားမႈ တိုက္ဖ်က္ေရးအတြက္ ေလာေလာဆယ္က်င့္သံုးေနတဲ့ နည္းလမ္း ႏွစ္ခုရွိပါတယ္။ အေရးယူ အျပစ္ေပးတဲ့နည္းနဲ႔ ပညာေပး(ေဝဖန္ေခ်ခြၽတ္၊ ၫႊန္ၾကား)တဲ့နည္းပါ။ အလြယ္ကူဆံုးနဲ႔ အျမင္သာဆံုးလုပ္တဲ့နည္းကေတာ့ အေရးယူအျပစ္ေပးတဲ့ နည္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ေမးစရာက်န္ေနေသးတာကဒါဆိုရင္ လံုေလာက္ၿပီလားဆိုတဲ့ေမးခြန္းပဲျဖစ္ပါတယ္။ခုတေလာ ေတာ္ေတာ္ လက္ညႇိဳးထုိးခံေနရတဲ့ ဝန္ထမ္းအဖြဲ ႕အစည္း တစ္ခုရွိတယ္ (ဆုိပါစို႕)အဲဒီဝန္ထမ္းေတြကို တစ္ေယာက္မက်န္ဖယ္ရွားပစ္လုိက္ၿပီး ပိုေကာင္းမယ္လုိ႔ထင္ရတဲ့၊ သို႔မဟုတ္ လက္ညႇဳိးထုိးေနတဲ့သူေတြနဲ႔ အစားထုိးၾကည့္ မိပါတယ္ (စိတ္ကူးနဲ႔ပါ)။ ေသခ်ာတာကခဏေတာ့ေကာင္းေနႏုိင္ပါတယ္။ဒါေပမဲ့ ဘယ္ကာလအထိလဲ၊ သူတို႔ဘယ္ေလာက္ ေတာင့္ထားႏုိင္ မလဲ။ ေနာက္ထပ္ ေသခ်ာတဲ့ အခ်က္က လူတို႔ရဲ႕ ႐ိုးေျဖာင့္မႈနဲ႔ျဖဴစင္မႈဟာအကန္႔အသတ္ ရွိတယ္ဆိုတာပါပဲ။ လူတုိင္း စဥ္းစားႏုိင္ၾကပါတယ္။ အသစ္အဆန္းလည္း မဟုတ္ပါဘူး။အင္မတန္လည္း ႐ိုးစင္းပါတယ္။လူတိုင္းလူတုိင္းကို သူ႔အရည္အခ်င္း သူ႔အဆင့္အတန္းနဲ႔ ေလ်ာ္ညီတဲ့လစာရိကၡာကို ရယူေစဖို႔နဲ႔ဂုဏ္သိကၡာရွိရွိ အလုပ္တာဝန္ ေက်ခြင့္ျပဳေစဖို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။အဂတိလု ိက္စားမႈတားျမစ္ေရးကို (နည္းလမ္းတက်)တုိးျမႇင့္ေဆာင္ရြက္သင့္ပါတယ္။
ေျပလြင္ျမင္ ့ (ေပၚပ်ဴလာဂ်ာနယ္)
No comments:
Post a Comment