| Written by လူထုစိန္၀င္း | |
| Sunday, 15 January 2012 11:17 | |
  မ်ားေသာအားျဖင့္ျမန္မာလူမ်ဳိး ေတြဟာငယ္စဥ္အခါက ဘယ္ေလာက္ပဲ အၿငိမ္မေနသူျဖစ္ျဖစ္ အသက္ကေလးရလာရင္ လူေရာစိတ္ပါ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ျဖစ္လာေလ့ရႇိတယ္။ ေလာကဓံလိႈင္း႐ိုက္ပုတ္မႈမ်ားကိုလည္း တရားသေဘာနဲ႔ ႐ႈျမင္ၿပီး မတုန္မလႈပ္ ရင္ဆိုင္ႏိုင္ၾကတယ္။တရားမျပည့္လို႔ ေဒါသျဖစ္စရာရႇိလည္း ခြၽန္းအုပ္ၿပီး သည္းခံႏုိင္တယ္။ ၀မ္းနည္းစရာၾကံဳလည္း မ်ဳိသိပ္ထားႏုိင္တယ္။ ကိုယ္တိုင္ကေတာ့ တရားမျပည့္၀လို႔ ထင္ပါရဲ႕။ အသက္သာခုနစ္ဆယ္ေက်ာ္လာတယ္ ေဒါသေတြေလ်ာ့မသြားဘူး။ တစ္ခါတေလမ်ား အသားေတြ ဆတ္ဆတ္တုန္တဲ့အထိ ေဒါသျဖစ္မိတယ္။ အဆိုးဆံုးကေတာ့ ငယ္စဥ္ကထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ ပိုၿပီးလြမ္းတတ္လာတာျဖစ္တယ္။ အသက္ႀကီးေလ လြမ္းစရာေတြကလည္းမ်ားေလ ျဖစ္လာတယ္။ ငယ္စဥ္ကေတာ့ ေက်ာင္းေတြဖြင့္ခ်ိန္မႇာ မႏၲ ေလးမႇာ က်န္ရစ္တဲ့မိဘေတြကို လြမ္းတယ္။ ေက်ာင္းေတြပိတ္လို႔ အိမ္ျပန္ေရာက္ခ်ိန္မႇာ ေက်ာင္းကသူငယ္ခ်င္းေတြကို လြမ္းတယ္။ ဒီထက္ပိုၿပီး လြမ္းစရာမရႇိဘူး။ အလယ္ေပါက္က ၿမီးရႇည္ အခုခ်ိန္ျပန္ေတြးလိုက္ေတာ့ မရႇိေတာ့ၿပီျဖစ္တဲ့ မိဘေတြကို လြမ္းသလို၊ ေစ်းခ်ဳိအလယ္ေပါက္က ၿမီးရႇည္ကိုလည္း လြမ္းတယ္။ ၀င္းလိုက္႐ံုထဲက အစ္မႀကီးမျမရီရဲ႕ မုန္႔တီလက္ရာကိုလည္း လြမ္းတယ္။ မႏၲေလးတကၠသိုလ္ အေရႇ႕ဘက္က လယ္ကြင္းစိမ္း စိမ္းေတြနဲ႔ ေတာင္တန္းႀကီးေတြကိုလည္း လြမ္းတယ္။ အလြမ္းတကာ့ အလြမ္းဆံုးကေတာ့ စစ္ကိုင္းေတာင္ေပၚက တန္ေဆာင္တုိင္ညနဲ႔ မႏၲေလးသႀကၤန္ရက္ေတြပဲ။ငယ္စဥ္က ဒီပြဲႏႇစ္ပြဲေတာ့ ဘယ္အေၾကာင္းနဲ႔မႇကို အလြတ္မခံဘူး။ေက်ာင္းပိတ္ရက္နဲ႔ဆံုေလ့မရႇိတဲ့ တန္ေဆာင္တုိင္ပြဲကိုေတာင္ႏႇစ္တုိင္း အေရာက္ျပန္ျဖစ္ေအာင္ ျပန္တယ္။ ဟိုေခ်ာင္၀င္ ဒီေခ်ာင္ကူး အဖိတ္ေန႔မတိုင္မီရက္ ညရထားနဲ႔လိုက္၊ အိမ္စတာ၀င္ၿပီးခ်က္ခ်င္း သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ စစ္ကိုင္းဘက္ကူး၊ တစ္ညလံုး ဟိုေခ်ာင္၀င္၊ ဒီေခ်ာင္ကူး ေပ်ာ္ျမဴးၾကတယ္။ ေနာက္ေန႔ အိမ္ျပန္၊ တေရးအိပ္ၿပီးရထားနဲ႔ျပန္လာ ေက်ာင္းတက္ ပင္ပန္းတယ္မထင္ဘူး။ ရထားေတြက ခုေခတ္လိုျမင္း႐ိုင္းက ဆုန္ေပါက္ေျပးသလို ျဖစ္ေနတာမႇ မဟုတ္တာ။ ထိုင္ခံုေရႇ႕ကစားပြဲေလးေပၚ လက္ဖက္ရည္အျပည့္နဲ႔ ပန္းကန္တင္ထားၿပီး ေအးေအးေဆးေဆး စာဖတ္လိုက္၊ လက္ဖက္ရည္တစ္ က်ဳိက္ေမာ့လိုက္လုပ္လုိ႔ရတယ္။ အိပ္ခ်င္ရင္ အိပ္စင္ခ်ၿပီးအိပ္၊ ညက္ညက္ေညာေညာ ညင္ညင္သာသာနဲ႔ သေဘၤာေပၚမႇာ အိပ္ေနရသလို သိပ္ဇိမ္က်တယ္။ ဟိုေခ်ာင္၀င္ ဒီေခ်ာင္ကူး အဖိတ္ေန႔မတိုင္မီရက္ ညရထားနဲ႔လိုက္၊ အိမ္စတာ၀င္ၿပီးခ်က္ခ်င္း သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ စစ္ကိုင္းဘက္ကူး၊ တစ္ညလံုးဟိုေခ်ာင္၀င္၊ ဒီေခ်ာင္ကူး ေပ်ာ္ျမဴးၾကတယ္။ ေနာက္ေန႔ အိမ္ျပန္၊ တေရးအိပ္ၿပီးရထားနဲ႔ျပန္လာ ေက်ာင္းတက္ ပင္ပန္းတယ္မထင္ဘူး။ ရထားေတြက ခုေခတ္လိုျမင္း႐ိုင္းက ဆုန္ေပါက္ေျပးသလို
၀မ္းနည္းစရာ၊ ရႇက္စရာ လြတ္လပ္ေရးနဲ႔ မေရႇးမေႏႇာင္း ျဖစ္ေပၚခဲ့တဲ့ ျပည္တြင္းစစ္ႀကီးတိုက္ခဲ့ၾကတာ ႏႇစ္ေပါင္းေျခာက္ဆယ္ ေက်ာ္ခဲ့ၿပီ။ ဘယ္သူ႔ဘယ္သူမႇလည္း ႏိုင္ေအာင္တုိက္ၿပီး ျပဳတ္ေအာင္ မျဖဳတ္ႏိုင္ၾကဘူး။ တုိင္းျပည္ကေတာ့ ေထာင္းလေမာင္းေက်ေနၿပီ။ ဓားမေနာက္ပိတ္ေခြးဘ၀လည္း ေရာက္ေနၿပီ။ ျပည္သူေတြလည္း အလူးအလဲခံေနၾကရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စစ္ပြဲေတြ အျမန္ရပ္ေစခ်င္ပါၿပီ။ တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္ေတြ ေသတာလည္း ျမန္မာႏုိင္ငံသားေတြပဲ။ အစိုးရစစ္တပ္က ေသတာလည္း ျမန္မာႏုိင္ငံသားေတြပဲ။ ဘယ္သူ႔ဘက္က ဘယ္ေလာက္ က်သြားတယ္လို႔ ေၾကညာရတာ ၀မ္းသာဂုဏ္ယူစရာ မဟုတ္ပါဘူး။ ၀မ္းနည္းစရာ၊ ရႇက္စရာပါ။ ၁၀ ဆနဲ႔ မလုံေလာက္ဘူး ႏႇစ္ေပါင္းငါးဆယ္ေလာက္ ေနာက္က်က်န္ရစ္တဲ့ ႏုိင္ငံကို ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေအာင္ လုပ္ဖို႔၊ အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံေတြကို အမီလိုက္ႏိုင္ဖို႔ဆိုရင္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး အျမန္ဆံုးရၿပီး တုိင္းရင္းသားအားလံုး ၀ိုင္း၀န္းႀကိဳးစားၾကမႇ ျဖစ္ပါမယ္။ ခုထက္ ၁၀ ဆေလာက္ပိုၿပီး ႀကိဳးစားရင္ေတာင္ မလံုေလာက္ပါ ဘူး။ ေရႇ႕ကသြားေနတဲ့ႏိုင္ငံေတြက ရပ္ေစာင့္ေနၾကမႇာမဟုတ္ဘူး။ သူတို႔အရႇိန္နဲ႔သူတို႔ ေရႇ႕ဆက္သြားေနၾကမႇာျဖစ္တယ္။ သန္းေပါင္းေျခာက္ဆယ္ေလာက္ ရႇိတဲ့ တုိင္းရင္းသားေတြရဲ႕ အင္အားနဲ႔ အခုထက္ အဆတစ္ရာေလာက္ႀကိဳးစားႏိုင္ပါမႇ ေတာ္ကာက်ပါမယ္။ ေရႇ႕တန္းစစ္နယ္ေျမေတြမႇာ ေသဆံုးခဲ့ရတဲ့ႏႇစ္ဖက္စလံုးက တပ္သားေတြဟာ လူငယ္လူရြယ္ေလးေတြ ျဖစ္ၾကတယ္။ တုိင္းျပည္တည္ေဆာက္ေရးမႇာ သူတို႔လုပ္အားေတြ ဆံုး႐ံႈးလုိက္ရတဲ့အတြက္ တုိင္းျပည္နစ္နာပါတယ္။ ေသနတ္ေတြေဘးခ်ထား သမၼတဦးသိန္းစိန္အစိုးရက ဒီမိုကေရစီလမ္းေၾကာင္းေပၚကို ေနာက္ျပန္မဆုတ္တမ္း ဆက္လက္လုပ္ေဆာင္သြားမယ္လို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ေျပာၾကားထားၿပီးျဖစ္တယ္။ ႏုိင္ငံေရးျပႆနာကို လက္နက္ကိုင္ေျဖရႇင္းျခင္းဟာ ဒီမိုကေရစီက်င့္စဥ္ မဟုတ္ပါဘူး။ လက္နက္ကိုင္တုိက္ခိုက္ေနတဲ့ တိုင္းရင္းသားအဖြဲ႔အစည္းမ်ားကလည္း ဒီမိုကေရစီတည္ေဆာက္ေရးကို ေႂကြးေၾကာ္ထားၾကတာ ျဖစ္တယ္။ အဲဒီေတာ့ႏႇစ္ဖက္စလံုး ေသနတ္ေတြ ေဘးခ်ထားၿပီး စားပြဲ၀ိုင္းမႇာ ေဆြးေႏြးညႇိႏိႈင္း အေျဖရႇာၾကတာ အေကာင္းဆံုးျဖစ္တယ္။ ေသနတ္သံေတြ ျမန္ျမန္တိတ္ေလ ေကာင္းေလပါပဲ။ |
Thursday, 19 January 2012
လြမ္းရင္းေမွ်ာ္ ေမွ်ာ္ရင္းလြမ္း
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment