(၁)
Shore of Peace တီး၀ိုင္းေလး ပုသိမ္ေကာလိပ္ေျမမွာ ေပၚေပါက္လာခဲ့ခ်ိန္၌ ကိုသွ်ပ္သည္လည္း ျမင့္မိုးေအာင္တို႔အိမ္မွ ဘုိကေနာင္ ကရင္တုိင္းရင္းသား ရပ္ကြက္ရွိ ေအာင္ေက်ာ္ဦးတုိ႔ အိမ္သို႔ အသိုက္ေျပာင္းေရႊ႕သြားခဲ့ၿပီ။
ျမင့္မိုးေအာင္တို႔ အိမ္မွာ တစ္လခြဲေလာက္ၾကာခဲ့သည္။ ကိုသွ်ပ္တစ္ေယာက္ ဆြဲအားမ်ားရာ ေအာင္ေက်ာ္ဦးတို႔ အိမ္သို႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး ခ်ီတက္သြားခဲ့ေသာအခါ ျမင့္မိုးေအာင္၏ မိဘမ်ားက အေတာ္ေလးစိတ္မေကာင္း ျဖစ္ၾကသည္။ သူ႔ကို သံေယာဇဥ္တြယ္ခဲ့ၾကသလို သူ႔စား၀တ္ေနေရးအတြက္ ေတြးၿပီးပူပန္ခဲ့ၾကသည္။
တကယ္ဆုိ ျမင့္မိုးေအာင္တို႔အိမ္မွာက စားေသာက္ေနထိုင္ အစစအရာရာ အားလုံးအဆင္ေျပသည္။ ေအာင္ေက်ာ္ဦးတုိ႔ အိမ္မွာ မိသားစုက မစုံလင္။ အထူးသျဖင့္ ေအာင္ေက်ာ္ဦးတုိ႔ မိခင္ ေဒၚမာစီဆုံးထားတာက တစ္ႏွစ္ခန္႔သာ ရွိဦးမည္။ စားေရးေသာက္ေရး အစီအစဥ္မ်ား ဘယ္လုိမွ် ေထာင့္မေစ့ႏိုင္။
သို႔ေသာ္ ကိုသွ်ပ္က ဒါေတြကိုထည့္မတြက္။ သူသည္ ဘယ္တုန္းကမွ အိပ္ခ်ိန္ စားခ်ိန္မွန္သူမဟုတ္။ အိပ္ဖို႔ စားဖို႔ ေနရာလည္း အတိအက်မထား။ သီခ်င္းမ်ား ရွိရာ၊ ဂီတအလုပ္ရွိရာကိုသာ အၿမဲတမ္းလွည့္လည္သြားလာေနသည္။ သီခ်င္းႏွင့္ ဂီတတို႔၏ ေခၚေဆာင္ရာဆီသို႔သာ ရမၼက္ဆႏၵ ျပင္းျပစြာ လုိက္ပါေနခ်င္သည္။ သီခ်င္းဂီတသာလွ်င္ ကိုသွ်ပ္၏ အိမ္အစစ္ျဖစ္ေၾကာင္း ပထမဆုံးအႀကိမ္ ျမင့္မိုးေအာင္ သိနားလည္သြားခဲ့သည္။
(၂)
ကိုသွ်ပ္သည္ ငု၀ါ၊ ျဖဴနီညိဳျပာလို တီး၀ိုင္းႀကီးေတြမွာ ၀င္ေရာက္ၿပီး ဆုိခဲ့၊ တီးခဲ့ဖူးသည္။ သို႔ေသာ္ ယခုတစ္ႀကိမ္က သူ႔အတြက္မတူ။ Shore of Peace က ေက်ာင္းတြင္း အေပ်ာ္တမ္း တီး၀ိုင္းေသးေသးကေလး တစ္ခုဆုိေသာ္လည္း သူ၏ ကိုယ္ပိုင္၊ သူ၏ ေစစားရာျဖစ္သည္။
Shore of Peace မွာ သူက ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္သည္။ သူ႔စိတ္တုိင္းက် ဂီတကို စီမံခန္႔ခြဲရသည္။
သို႔ျဖစ္၍ သူရင္ခုန္ခဲ့တာ မဆန္းဟု ဆုိရမည္။
(၃)
သူ ေရာက္သြားသည့္ ေအာင္ေက်ာ္ဦးတုိ႔ အိမ္က တကယ္ပဲ အေႏွာင္အဖြဲ႔ကင္းသည္။ စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ ေနခ်င္ေသာ ကိုသွ်ပ္အတြက္ ကြက္တိက်သြားသည္။
အိမ္ေအာက္ထပ္မွာက ေအာင္ေက်ာ္ဦး၏ ဖခင္ ဦးသိမ္းတင္ေနသည္။ သူတုိ႔ ေယာက်ာ္းေလးတစ္သိုက္ အေပၚထပ္မွာ စုၿပီး ဂီတာတီး၊ သီခ်င္းတုိက္ လြတ္လပ္ေနၾကသည္။ ထိုအခါ အရက္ေသာက္လည္း တားျမစ္ဆုံးမ ထိန္းကြပ္ေပးမည့္သူမရွိ။ ျပတင္း အျပင္ဘက္ သြပ္မိုးေပၚတြင္ အရက္ပုလင္းလြတ္ေတြက တန္းစီေနၾကေတာ့သည္။ ေခြးသား (ေဟာင္ေကာင္)ဟင္းခ်က္ စားတာမ်ဳိးေတြ လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္ၾကသည္။ တစ္ခါက ငုံးဟင္းႏွင့္အရက္ ျမည္းၾကရာ အဆိပ္ေတာက္၍လား မသိ။ တုံးခနဲ ကိုသွ်ပ္ လဲဖူးသည္။ ကံေကာင္း ေထာက္မစြာ ျပန္ေကာင္းလာခဲ့သည္။
နဂိုကတည္းက ေရခ်ဳိးပ်င္းသူ ကိုသွ်ပ္အတြက္ေတာ့ျဖင့္ ေရမုိးခ်ဳိးဖို႔ တိုက္တြန္းမည့္သူလည္း မရွိေတာ့ၿပီ။ မွတ္မွတ္ရရ ေအာင္ေက်ာ္ဦးတုိ႔ အိမ္မွာ တစ္လေလာက္ ေနသြားစဥ္ ကာလတစ္ေလွ်ာက္လုံး ေရတစ္ခါပဲ ခ်ဳိးသြားခဲ့သည္။
(၄)
အေနအထိုင္မွာ ျဖစ္ကတတ္ဆန္းေနခ်င္သလို ေနခဲ့ေသာ္လည္း ကိုသွ်ပ္သည္ ဦးတည္ရာ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတာ့ မကင္းမဲ့။
ကိုေအာင္ေက်ာ္ဦးတို႔အိမ္မွာ အေျချပဳၿပီး လိဒ္သမား ေအာင္ေအာင္၊ ရစ္သမ္ သာထူး၊ ေရခ်မ္းတို႔ကို ကိုသွ်ပ္ စနစ္တက်ေမာင္းခဲ့သည္။
လိဒ္ ေအာင္ေအာင္ကား ေခသူမဟုတ္။ ပုသိမ္ၿမိဳ႕နယ္ ဘင္ခရာ တီး၀ိုင္းတြင္လည္း နည္းျပဆရာလုပ္ခဲ့သည္။ ေအာင္ေအာင့္လက္ထဲမွာ ဘင္ခရာနည္းျပသင္တန္း၌ ဆရာေတြအတြက္ ျပဠာန္းေသာ "မ်က္စိအၾကား နားအျမင္" စာအုပ္ကို ကိုသွ်ပ္ေတြ႔သြားသည္။
ရြာစား စိန္ေ၀လွ်ံ၏ သားဦးဟန္၀င္း ေရးသားျပဳစုထားခဲ့သည့္ အဆုိပါ စာအုပ္ေၾကာင့္ ကိုသွ်ပ္၏ မ်က္လုံးမ်ား ပြင့္က်ယ္သြားခဲ့သည္ ဆုိရမည္။ စာအုပ္ကို လက္က မခ်ႏိုင္ေအာင္ ကိုးကြယ္ထားခဲ့သည္။ သူ႔အေပၚမွာ ႀကီးစြာေသာ ႀသဇာလႊမ္းမိုးမႈ ရွိသြားခဲ့သည့္ စာအုပ္ျဖစ္ေလသည္။
(၅)
"မ်က္စိ အၾကား၊ နား အျမင္" စာအုပ္ထဲက ပဲပင္ေပါက္ကေလးမ်ားသဖြယ္ ႏိုင္ငံတကာ Pukka ႏုတ္စ္ေတြကို ကိုသွ်ပ္ဖတ္ႏိုင္သည္။
မနက္မိုးလင္းခ်ိန္မွ ညမိုးခ်ဳပ္ အိပ္ခ်ိန္အထိ စာအုပ္ထဲက ႏုတ္စ္ေတြ၊ စေကးလ္ေတြအတိုင္း တစ္သေ၀မတိမ္း ရေအာင္ တစ္ဖြဲ႔လုံးကို ေကာင္းေကာင္းေမာင္းေတာ့သည္။ ဂီတာ တစ္လက္ခ်င္း တီးခတ္ရာမွ အထက္ေအာက္ လက္ခတ္ဆြဲပုံ Up and down stroke ေတြကအစ ေသေသခ်ာခ်ာ အေသးစိတ္ သင္ျပေပးခဲ့သည္။
ထုိအခ်ိန္မွာ သူတို႔ တစ္ဖြဲ႔လုံး ကိုသွ်ပ္ကို ေမာ္ၾကည့္၀ံ့သူ မရွိခဲ့ၾကေခ်။ တစ္ဖြဲ႔လုံးအေပၚ သူ၏ ႀသဇာေညာင္းသည္။ ကိုသွ်ပ္ကို သူတို႔ေလးစား ခန္႔ညားၾကသည္။ ကိုသွ်ပ္သည္ သူတုိ႔၏ သူရဲေကာင္း။ သူတို႔၏ ေနရာသစ္ရွာေပးသူ။ ဦးေဆာင္သူ ျဖစ္၍ လာခဲ့သည္။
ကိုသွ်ပ္ကား အခ်င္းခ်င္းၾကားမွာ ဆဲဖို႔ ေ၀းစြ။ စကားပင္အပိုမေျပာ။ စည္းကမ္းရွိသည္။ အရက္ေသာက္လည္း ဘယ္ေလာက္ေသာက္ေသာက္ မူးသည္မထင္ရ။ အေၾကာင္းမွာ ေရခ်ိန္တက္ခ်ိန္၌ စကားေတြ ေဖာင္လာတာမ်ဳိး၊ ရစ္တာမ်ဳိး မရွိ။ အရက္ေသာက္ရင္း ဂီတာ တီးၾကတိုင္း အားလုံးေမွာက္ကုန္ၾကသည့္တိုင္ သူကေတာ့ တစ္ေယာက္တည္း။ မ်က္မွန္ထူထူေအာက္မွ ေတာက္ပေသာ မ်က္လုံးမ်ားႏွင့္ ႏုတ္စ္စာရြက္ေတြ တစ္ရြက္ခ်င္းလွန္၊ ဂီတာဆက္တီးၿပီး က်န္ေနခဲ့စၿမဲ။
(၆)
ဒူေပနာေပခံႏိုင္တာေတာ့ တကယ္ ေအာခ်ရေလာက္သည္။
အိပ္ေတာ့လည္း ျဖစ္သလို။ ေခါင္းအုံးမရွိလည္း အုတ္နီခဲကို သတင္းစာပတ္ၿပီး အိပ္ႏိုင္သည္။ မနက္က်လွ်င္ျဖင့္ ေနျမင့္သည့္တိုင္ မႏိုးတတ္။
"ကိုသွ်ပ္ … ကိုသွ်ပ္ … ထ … ထ" ဆိုလွ်င္ အင္းအဲႏွင့္ "င့ါမ်က္လုံးေတြေကာ ……….." ဟု ေအာက္ခ်ထားေသာ မ်က္မွန္ကို ေမးရင္းစမ္းသည္။
ၿပီးလွ်င္ နံနက္စာကို မေတာင့္တ။ မနက္ခင္း ပတ္ေလာက္ေတာ့ အရင္တစ္ခြက္ တစ္ဖလား နည္းနည္းေလး ေသာက္လုိက္ေသးသည္။
ၿပီးသည္ႏွင့္ "ေဟ့ေကာင္ ပထန္။ မေန႔ဟာ ျပန္တီးစမ္း" ဆိုၿပီး စေကးမ်ား ျပန္ေမာင္းေတာ့သည္။ ပြဲတစ္ပြဲဆုိၿပီး ျပန္လာလည္း သူတို႔အဖြဲ႔သားေတြ မနားရ။ ႏုတ္စ္ေတြ အတုိင္းဆက္ၿပီး ေလ့က်င့္သည္။
"သီခ်င္းက အဓိကမဟုတ္ဘူး။ တကယ့္အေျခခံက ႏုတ္စ္ပဲ။ ဂီတပညာတတ္မွပဲ သီခ်င္းကို လုပ္သင့္တယ္" ဟု ကိုသွ်ပ္အေလးအနက္ထားေျပာတတ္သည္။
(၇)
ထိုအခ်ိန္မွာ ကိုသွ်ပ္စကားနည္းျခင္း၏ အေၾကာင္းရင္းတြင္ အာရုံစူးစိုက္စရာ ဂီတရွိေန၍ျဖစ္သည္။ သူ႔စိတ္က တီးဖို႔ စဥ္ထားသမွ် သီခ်င္းမ်ားအတြက္ ေကာ့ဒ္ရွာမည္။ ႏုတ္စ္ ထုတ္မည္။ အရိန္႔ခ်္ လုပ္မည္။ ဂီတကိုပဲ စူးနစ္ထားခဲ့သည္။ သီခ်င္းအတြက္ ႏုတ္စ္ေရးရာတြင္ ႏိုင္ငံတကာႏုတ္စ္ႏွင့္သာေရးသည္။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ် အယုံအၾကည္မရွိ။ တစ္ေယာက္တည္းဒိုင္ခံ တာ၀န္ယူခဲ့သည္။
ကိုသွ်ပ္က ဂီတပိုင္းနွင့္ပက္သက္ၿပီး အားလုံး စီမံခန္႔ခြဲခဲ့စဥ္ ျမင့္သန္းက သူတို႔ Shore of Peace တီး၀ိုင္း၏ မန္ေနဂ်ာ။ ေက်ာင္းက စီစဥ္ထားရွိၿပီး သူတုိ႔ကို အပ္လာသမွ် ဖဲ၀ဲလ္၊ ၀ဲလ္ကမ္း၊ ဒင္နာပြဲေတြကို အကုန္လက္ခံစီစဥ္သည္။ ေအာင္ေက်ာ္ဦးက တီး၀ိုင္းပစၥည္းကိစၥေတြကို တာ၀န္ယူေျဖရွင္းေပးခဲ့ေလသည္။
ေမဂ်ာတီး၀ိုင္း၏ တာ၀န္ခံ ဆရာမက ေဒၚစန္းစန္းၾကဴ။
ဆရာမ၏ အက်င့္က စကားေျပာရင္း မထိတ္သာ မလန္႔သာ တစ္ခုခုဆိုလွ်င္ သူ႔ရင္ညြန္႔ကို လက္ကေလးႏွင့္ ေထာက္ၿပီး "အမေလးရွင္၊ အမေလးဟယ္" လုပ္တတ္သည္။ တပည့္ေတြအေပၚ နားလည္သေလာက္ သူတို႔ တီး၀ို္င္းအဖြဲ႔ကိုလည္း သည္းခံခဲ့သူျဖစ္သည္။
(၈)
ေက်ာင္းပြဲ တစ္ခုခုရွိ၍ သီခ်င္းဆုိမည့္ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားမ်ားကို အသံစစ္ၿပီဆုိလွ်င္ ဆရာမ ေဒၚစန္းစန္းၾကဴႏွင့္ ကိုသွ်ပ္တုိ႔ အတူတူ ထိုင္ေရြးရသည္။
ဆရာမက ကိုသွ်ပ္ကိုပဲ အဆုံးအျဖတ္တာ၀န္ေပးသည္။ စင္ေပၚတက္ခြင့္ရဖို႔ မရဖို႔က ကိုသွ်ပ္၏ အဆုံးအျဖတ္သာလွ်င္ အဓိကျဖစ္သည္။ အစမ္းဆုိျပၿပီးလွ်င္ ဆရာမက -
"သွ်ပ္ေရ ၊ ဘယ္လိုလဲ ၊ ႀကိဳက္လား" ဟုလွမ္းေမးသည္။
သူက မ်က္မွန္ထူထူေလးကို အေပၚသို႔ အသာတြန္းတင္ၿပီး တစ္ခ်က္ေမာ့ၾကည့္လုိက္လွ်င္ၿပီးၿပီ။
ေက်ာင္းသူေတြက ထိုအခ်ိန္မွာ ေခတ္စားေနေသာ ျဖဴသီသီခ်င္းေတြပဲ ေရြးဆုိၾကတာမ်ားသည္။ တစ္ေယာက္လာလည္း -
"လြမ္းေငြ႔ေ၀ေ၀၊ ခ်စ္သူခင္သူ တစ္ဦးမွာ ရုပ္သြင္မူရာ ခံ့ညားေန"
ေနာက္တစ္ေယာက္လာလည္း "လြမ္းေငြ႕ေ၀ေ၀၊ ခ်စ္သူခင္သူ တစ္ဦးမွာ …" ျဖစ္ေနၾက၍ ကိုသွ်ပ္က "ဆရာမ၊ ပထမႏွစ္ကေန ဖိုင္နယ္အထိဆုိမယ့္ ေက်ာင္းသူအားလုံး ဒီသီခ်င္း တစ္ပုဒ္နဲ႔ စင္ေပၚတစ္ၿပဳံတည္း တင္ေပးလုိက္ရင္ ေကာင္းမယ္။ ဒီသီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကိုပဲ သူတို႔၀ိုင္းဆုိၾက။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း တစ္ခါတည္းတီးေပးရတာေပါ့" ဟု မွတ္ခ်က္ခ်၍ ဆရာမလန္႔ၿပီး "အမေလးဟယ္" ျဖစ္ရသည္။
သာထူးက ထိုအေၾကာင္း..မသိ။ ကိုသွ်ပ္ စိတ္တိုင္းက်မည့္ ကီးႏွင့္ ႏုတ္စ္၀င္ေအာင္ ေယာက်ာ္းေလးေတြကို တစ္ဖက္လွည့္ႏွင့္ ႀကိဳတင္စီစဥ္၊ဇာတ္တိုက္ေပးၿပီးမွ ကိုသွ်ပ္တို႔ အသံစစ္ေဆးရာဆီသို႔ ပို႔ပို႔ေပးသည္။
တစ္ေယာက္လာလည္း "မိန္းကေလး။ လာပါကြာ၊ ဒီေကာင္မေလး၊ နင္ဒီလို ငိုမေနပါနဲ႔"
ေနာက္တစ္ေယာက္လည္း "လာပါကြာ၊ ဒီေကာင္မေလး"
သို႔ျဖင့္ ကိုသွ်ပ္၏ ေလေအးေအးႏွင့္ ဆူပူႀကိမ္းေမာင္းတာ ခံၾကရျပန္သည္။
(၉)
တကယ္ေတာ့ ဇူလိုင္၊ ႀသဂုတ္၏ ဟိုမွာဘက္တြင္ စာေမးပြဲက လက္တစ္ကမ္းမွ်သာ ေ၀းေတာ့သည္။ ေအာင္ေက်ာ္ဦးတုိ႔ တီး၀ိုင္းသမား တစ္သိုက္ကား တစ္ႏွစ္လုံးလည္း အတန္းတက္မမွန္။ စာေတြက ေခါင္းထဲမွာ ေကာင္းေကာင္းမရွိ။ ဆရာ၊ ဆရာမေတြက စာမတတ္၍ ဆူ။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ စိတ္မပူ။ သူတို႔ စိတ္ကူးအာရုံအထဲမွာ တစ္ခုပဲရွိသည္။ အားသြန္ခြန္စိုက္ လုပ္ေနၾကတာ ရည္ရြယ္ခ်က္ တစ္ခုပဲရွိမည္။ သူတုိ႔၏ အိပ္မက္က တီး၀ိုင္းေလး တစ္၀ိုင္းသာျဖစ္သည္။ စနစ္တက်၊ လွလွပပ၊ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ တီးခတ္ေနေသာ တီး၀ိုင္းေလး။
သူတို႔အထဲမွာမွ ကိုသွ်ပ္က အႏၲရာယ္အမ်ားဆုံး။ အျပင္ေျဖ External ေက်ာင္းသား။ စာေမးပြဲႏွစ္ခါ က်ထားၿပီးသားျဖစ္၍ ေနာက္ထပ္တစ္ခါမ်ား စာေမးပြဲမေအာင္လွ်င္ ေကာလိပ္ပရိ၀ုဏ္ကို အၿပီးအပိုင္ စြန္႔ခြာရေတာ့မည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔ေခါင္းထဲမွာ စာေမးပြဲမရွိ။ ဌာနက ခဏထုတ္ေပးထားေသာ only ကက္ဆက္အစုတ္ကေလးတစ္လုံး၊ ဂီတာတစ္လက္တုိ႔ကို ေပြ႔ပိုက္လ်က္ ၾကြက္နီတုိ႔အိမ္၊ သာထူးတို႔ အေဆာင္၊ ဦးျမင့္တုိ႔ လွမိုးတို႔ အေဆာင္ေတြမွာ ႀကဳံသလို လုိက္ေနေနရင္း သီခ်င္းဂီတႏွင့္သာ လုံးလုံးလ်ားလ်ား ေမြ႔ေလ်ာ္ေနတတ္သည္။
(၁၀)
ကိုသွ်ပ္က မနက္မိုးလင္းသည္ႏွင့္ သီခ်င္းနားေထာင္၊ ႏုတ္စ္ထုတ္။
သူ႔ရည္ရြယ္ခ်က္က ကိုယ္ပိုင္တီး၀ိုင္းေလး တစ္ခုျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္ ေပၚလာေစခ်င္သည္။ ဒါကိုပဲ တစ္ခ်ိန္လုံး စိတ္ကူးအိပ္မက္မက္ေနခဲ့သည္။
"၁၉၈၇ ခုႏွစ္က်ရင္ ငါတုိ႔ Band တစ္ခု ပီပီျပင္ျပင္ျဖစ္ရမယ္။ အဲဒီႏွစ္က် ေရႊတိဂုံဘုရားတေပါင္းပြဲေတာ္မွာ ငါတုိ႔ တက္တီးႏိုင္ဖို႔ လုပ္ၾကမယ္" ဟု ကိုသွ်ပ္က သူ႔ရည္မွန္းခ်က္ကို ဖြင့္ဟ ေၾကြးေႀကာ္ႏႈိးေဆာ္ထားခဲ့သည္။
ထိုအခ်ိန္မွာ ႏိုင္ငံသိအဆုိေတာ္ ေမာင္ဂဠဳန္က ဟသၤာတမွ လာတက္ေသာ ပုသိမ္ေကာလိပ္ေက်ာင္းသား။ LPJ တီး၀ို္ငးႏွင့္ အေခြထြက္ထားၿပီးၿပီ။ ေမာင္ဂဠဳန္တို႔ ဟသၤာတသားေတြ၏ တီး၀ိုင္းက မဥၨဴေဆာင္မွာ တီးၾကသည္။ Shore of Peace က ယုဇနေဟာလ္ ဒင္နာမွာ တီးၾကမည္။ သူတို႔ ေက်ာင္းတြင္း၀ိုင္းေလးေတြက လူငယ္ပီပီ အျပိဳင္အဆိုင္။
"မင္းတို႔ မွတ္ထား။ အႏုပညာမွာ မ်ားမ်ားၾကီး ေလ့က်င့္ထားဖို႔ လိုတယ္။ ေခၽြးထြက္မ်ားမွ ေသးထြက္ နည္းမယ္" ဟု ကိုသွ်ပ္က ေျပာတတ္သည္။
"ဟာဗ်ာ၊ ကိုသွ်ပ္ကလည္း ေတာက္တီးေတာက္တဲ့။ ေခၽြးထြက္ မ်ားမွ ေသြးထြက္ နည္းမယ္ပဲ ၾကားဖူးပါတယ္" ဟု ဆိုလွ်င္ -
"မင္းတို႔ နားမလည္ေသးဘူး။ ဘာပဲေျပာေျပာ အျပိဳင္အဆိုင္ကေတာ့ ရွိတာပဲ။ သူတို႔က စင္ေအာက္မွာ လာၾကည့္ရင္း ေ၀ဖန္ၾကမွာပဲ။ ငါတို႔ အသားက်ေအာင္ ေလ့က်င့္ ထားေတာ့ စင္ေပၚက်ရင္ ျငိမ္ေနမယ္။ ထူးျပီး စိတ္တုန္လႈပ္စရာ မရွိဘူး။ တစ္မ်ိဳး ေျပာရင္ ေၾကာက္ေသး ပါစရာ မရွိေတာ့ဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ ေခၽြးထြက္ မ်ားရင္ ေသးထြက္နည္းမယ္ ေျပာတာ၊ သေဘာေပါက္လား" ဟု ဆိုသည္။
ေနာက္ပိုင္းေတာ႔ သူတို႔တစ္ေတြ ေမာင္ဂဠဳန္ႏွင့္လည္း ခင္မင္ သြားၾကသည္။ LPJ ႏွင့္ မတီးရေသးေသာ သီခ်င္းသစ္ေလးေတြ သူတို႔ အဖြဲ႔ကို တီးေပးဖို႔ပင္ လာေျပာသည္။
(၁၁)
ထိုစဥ္တုန္းက ကိုသွ်ပ္သည္ သီခ်င္းစီးရီး ထုတ္ဖို႔ စိတ္ကူး စိတ္သန္း ရွိသည္ဟူ၍ တစ္ၾကိမ္ တစ္ခါမွ် မေျပာခဲ့စဖူး။ သီခ်င္းေတြေတာ့ သူ ေရးသည္။ သူ၏ အျပင္းျပဆံုး အာသီသက လက္ငွားဖို႔သာ ျဖစ္သည္။ တီး၀ိုင္း၏ ဂီတပိုင္းကို အေကာင္းဆံုး အရိန္႔ခ်္ လုပ္ဖို႔သာ ျဖစ္သည္။
"မသပ္မရပ္တာေတြ လုပ္ဖို႔အတြက္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ၾကိဳတင္ ျပင္ဆင္ ထားရတယ္" ဟု ကိုသွ်ပ္ အစဥ္တစိုက္ ေျပာခဲ့တာကို ေအာင္ေက်ာ္ဦးတို႔တစ္ေတြ လက္ခံခဲ့ရသည္။
(၁၂)
ကိုသွ်ပ္၏ စိတ္ကူးအိပ္မက္ ရည္မွန္းခ်က္က ေရာင္းတမ္း တီး၀ိုင္း၊ အငွားလိုက္ တီး၀ိုင္း ဆိုေသာ္လည္း "ငု၀ါ"၊ "ျဖဴနီညိဳျပာ" တို႔လို ပုသိမ္ေဒသႏၲရ တီး၀ိုင္း အဆင့္ မဟုတ္။ ႏိုင္ငံအႏွံ႔ လက္သင့္ခံႏိုင္သည့္ တီး၀ိုင္းၾကီးမ်ိဳး ျဖစ္သည္။
အသက္ ၁၉-၂၀ အရြယ္ လူငယ္ေလး ကိုသွ်ပ္၏ စိတ္က ဘံုဖ်ား ေရာက္ေနေသာ္လည္း သူတို႔ လူေတြကေတာ႔ ခ်ံဳၾကားမွာပဲ ရွိေသးသည္။ လူ၊ ပစၥည္း၊ အတတ္ပညာ အစစအရာရာ ခ်ိဳ႕တဲ့ေနေသးသည္။
"ငု၀ါ"၊ "ျဖဴနီညိဳျပာ" တို႔လို ေရာင္းတမ္း တီး၀ိုင္းၾကီးေတြမွာ သူတို႔ကိုယ္ပိုင္ တူရိယာ၊ စက္ပစၥည္းေတြ ကိုယ္စီကိုယ္င အစံုအလင္ ရွိၾကေသာ္လည္း ကိုသွ်ပ္တို႔လို ေက်ာင္းတြင္း အေပ်ာ္တမ္း တီး၀ိုင္း ေလးေတြမွာေတာ့ျဖင့္ စက္ႏွင့္ ပစၥည္း အားလံုး ငွားရမ္းျပီး တီးခတ္ရသည္။
ထိုအခ်ိန္တုန္းက ပုသိမ္ျမိဳ႕မွာ တီး၀ိုင္းစက္ေတြ ငွားရမ္းေသာ ဌာန တစ္ခု ရွိသည္။ ဦးျမသြင္ စက္ႏွင့္ ဦးၾကီးျမင့္ စက္ ျဖစ္၏။
ဒီတစ္ခါ ဦးျမသြင္ႏွင့္ အဆင္မေျပ ဦးၾကီးျမင့္။ ေနာက္တစ္ခါ ဦးၾကီးျမင့္ႏွင့္ ထစ္ေငါ့ခဲ့ေသာ္ ဦးျမသြင္။ ေျပာင္းေျပာင္းျပီး ငွားၾကသည္။ ေနရာ ေျပာင္း၍သာ ငွားရသည္။ ဦးၾကီးျမင့္ႏွင့္ ဦးျမသြင္တို႔ ေနရာေတြက ေဘးခ်င္း ကပ္ရက္သား။ ပိုင္ရွင္ေတြကေတာ့ ဘယ္လို ေနၾကမည္။ မသိ။ သူတို႔တစ္ေတြကေတာ့ ရူးခ်င္ ေယာင္ေဆာင္ျပီး မ်က္ႏွာေျပာင္တိုက္ ကိုယ္ ငွားခ်င္ရာဘက္ ၀င္ငွားတတ္ၾကသည္။ မ်က္လံုးခ်င္း တည့္တည့္ ဆံုမိၾကေတာ့လည္း ျပံဳးျဖဲျဖဲ လုပ္ေနလိုက္ၾကသည္သာ။
(၁၃)
ထိုႏွစ္ ဖဲ၀ဲလ္ပြဲတြင္ ဦးျမသြင္၏ စက္မ်ားကို ငွားဖို႔ ပစၥည္း တာ၀န္ခံ ေအာင္ေက်ာ္ဦး ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ ကိုသွ်ပ္ကေတာ႔ ခ်က္ဆို နားခြက္က မီးေတာက္ျပီးသား။ "ဒီကရင္၊ ဦးျမသြင္စက္ ဘာလို႔ ငွားလဲ ဆိုတာ ငါ သိတယ္" ဟု ဆိုသည္။
ေအာင္ေက်ာ္ဦး (ၾကြက္နီ) ကေတာ႔ ထိုစကားကို မၾကားခ်င္ ဟန္ေဆာင္ျပီး မ်က္လံုးကေလး ေပကလပ္ ေပကလပ္ လုပ္ေနလိုက္သည္။ ဦးျမသြင္၏ ဂီတာေတြက သိပ္ၾကီး မေကာင္းလွ။ ရမ္ဆက္ကေတာ့ ေကာင္းသည္။ ေအာင္ေက်ာ္ဦးက ဒရမ္မာဆိုေတာ့ ဒရမ္ဆက္ ပိုေကာင္းသည့္ဘက္ အသာေလး ပါေအာင္ ယက္လိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ဒါတင္မက သည္တစ္ခ်ီမွာေတာ့ ဒရမ္ဆက္ ေကာင္းေကာင္းတစ္စံု ေျမာင္းျမကေန ရေအာင္ ဆြဲေပးမည္ဟု ဦးျမသြင္က ေအာင္ေက်ာ္ဦးအား တိုးတိုးတိတ္တိတ္ လက္တို႔ သတင္း ေပးထားျပီးေနျပီ။ အဲသည္ေတာ့ ဦးျမသြင္တို႔ စက္ကို ငွားဖို႔ ၾကြက္နီ ဆံုးျဖတ္လိုက္တာ ဘာမွ် မဆန္း။
ဦးျမသြင္ အသစ္ ၀ယ္လိုက္ေသာ Revert စက္က အဆိုအတြက္ေကာ၊ ဂီတာေတြအတြက္ပါ အသံုးတည့္တာကလည္း အေၾကာင္းျပခ်က္ေကာင္း တစ္ခု ျဖစ္ေနေတာ့သည္။
(၁၄)
ဘာပဲေျပာေျပာ ဦးျမသြင္၏ ဂီတာေတြက ျပႆနာ ရွိသည္။ အဖြဲ႔သားေတြ စိတ္တိုင္းမက်လွ်င္ ပူညံပြက္ညံ ျဖစ္လာႏိုင္သည္။ ေစာဒကေတြ တက္ၾကေတာ့မည္။ ေအာင္ေက်ာ္ဦး (ၾကြက္နီ) ဥာဏ္ေတြ ထုတ္ရျပီ။ အဆက္အသြယ္ အေပါင္းအသင္းေတြကို လွည့္ပတ္ စဥ္းစားသည္။ ဟုတ္ျပီ။ လိဒ္ဂီတာကို မ်ိဳးေအာင္ဆီက ဆြဲလိုက္မည္။ မ်ိဳးေအာင္က ပုသိမ္ႏွင့္ ၁၆ မိုင္ခန္႔ ေ၀းေသာ ကန္ၾကီးေထာင့္မွာ ေနသည့္ သူေဌး။ ဂီတာ အတီး က်င့္ခ်င္၍ ကိုယ္ပိုင္ ေဆာလစ္ ဂီတာ တစ္လက္ ၀ယ္ထားသူ။ သူ႔ဂီတာက စင္ကာပူလုပ္ ဂစ္ဘဆင္ပံု အသစ္က်ပ္ခၽြတ္။ ဟုတ္ျပီ။ ပထန္အတြက္ ရေအာင္ ဆြဲေပးမည္။
ကိုသွ်ပ္အတြက္ ေဘ့စ္ဂီတာပဲ က်န္သည္။ စဥ္းစား၊ စဥ္းစားစမ္း။ ဘယ္က ရမလဲ။ ေဘ့စ္ဂီတာ ေကာင္းေကာင္း တစ္လက္ ဘယ္က ရမလဲ။ ဟုတ္ျပီ။ ေစာဆင္ျမဴရယ္ (စမ္းျမယ္) မွာ ကိုယ္ပိုင္ ေဘ့စ္ဂီတာ တစ္လက္ ရွိသည္ပဲ။ ေပၚျပဴလာ ဦးမန္းခ်စ္ေရႊ၏ လက္ထြက္။ Pick up ႏွင့္ ၾကိဳးေတြက Fender။
ပုသိမ္ျမိဳ႕ေပၚမွာေတာ့ျဖင့္ အေကာင္းဆံုးေသာ ေဘ့စ္ဂီတာဟုပင္ ဆိုရမည္။ ကိုသွ်ပ္ လက္ႏွင့္ စမ္းျမယ္၏ ေဘ့စ္ ဂီတာ။ မေတြ႔ေတြ႔ေအာင္ စက္ပစၥည္း တာ၀န္ခံ ေအာင္ေက်ာ္ဦး စီစဥ္ရေတာ့မည္။
(၁၅)
ပြဲ နီးကပ္လာသည့္ တစ္ေန႔မွာ ဌာနမွဴးက တီး၀ိုင္းတာ၀န္ခံ ဆရာမေဒၚစန္းစန္းၾကဴ အပါအ၀င္ သူတုိ႔ အဖြဲ႔ကို ေခၚေတြ႔သည္။
"ကဲ ဆရာတို႔ ေမဂ်ာ ဖဲ၀ဲလ္အတြက္ မင္းတို႔ တီး၀ိုင္းက ကုန္က်မယ့္ စက္ငွားခကို တင္ျပၾက။ ဆရာတို႔ ဌာနက ခြင့္ျပဳႏိုင္တဲ့ ပိုက္ဆံနဲ႔ ေလာက္သလား ၾကည့္ရမယ္" ဟု ဆိုသည္။
အျပင္ ေရာက္ေတာ့ ဆရာမ ေမးရျပီ။
"ေဟ့. . . သွ်ပ္၊ မင္းအတြက္ ေဘ့စ္ဂီတာ သပ္သပ္ငွားေပးဖို႔ ၾကြက္နီကို ေျပာထားတယ္ဆို၊ အဲဒါ ဘယ္ေလာက္ က်မလဲ"
"ဒီေကာင္ ေျပာတာ သံုးရာေလာက္ က်မယ္တဲ့၊ ဆရာမ"
"အမေလး . . .သွ်ပ္ရယ္"
ဆရာမက သူ႔ရင္ဘတ္ သူလက္ႏွင့္ ေထာက္ေနရျပီ။ ထိုေခတ္ ထိုအခါက က်ပ္သံုးရာ ဆိုတာ မနည္းမေနာၾကီး။
"ဟယ္ . . . သွ်ပ္ရယ္၊ ဦးျမသြင္ ဂီတာနဲ႔ပဲ တီးလို႔ေကာ မရဘူးလား"
"ရေတာ႔ ရပါတယ္ ဆရာမ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ပိုေကာင္းခ်င္လို႔ ဂီတာ ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ စီစဥ္ ရတာပါ"
ကိုသွ်ပ္က ေလေအးေအးႏွင့္ ေၿပာသည္။ သို႔ေသာ္ တစ္စက္မွ် ေလွ်ာ့မည့္ပံု မရွိသျဖင့္ ဆရာမက ေအာင္ေက်ာ္ဦးဘက္ လွည့္လာသည္။
"ေမာင္ၾကြက္နီ၊ ဆရာမ ေျပာမယ္၊ ဂီတာဖိုးကို နည္းနည္း ေလွ်ာ့ရင္ ေကာင္းမယ္ "
ဟုတ္ကဲ့။ ေအာင္ေက်ာ္ဦးကလည္း အစြမ္းကုန္ ညွိႏိႈင္းေပးဖို႔ ဆံုးျဖတ္ ျပီးပါျပီ။ ဌာနက ခြင့္ျပဳႏိုင္ေသာ ေငြပမာဏလည္း အကန္႔အသတ္ ရွိေနသည္။ ကိုသွ်ပ္ကလည္း ဒီဂီတာ မွ ဒီဂီတာ။ မရလွ်င္ လံုး၀ မျဖစ္သည့္ အခ်ိဳး။
ေအာင္ေက်ာ္ဦးကေတာ့ ဗ်ာမ်ားၿပီ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ စမ္းျမယ္ဆီသို႔ အေျပးသြားကာ ရင္ဘတ္စည္တီး အမ်ိဳးမ်ိဳး လွည့္ပတ္ဖြဲ႔ႏြဲ႔ ေျပာရဦးေတာ့မည္။ တစ္ႀကိမ္ႏွင့္ မရလွ်င္ အႀကိမ္ႀကိမ္ သြားမည္။ ေတြ႔တိုင္း အပူကပ္ၿပီး ေျပာမည္။ေနာက္ေတာ့မွာ အသနား လြန္သြားၿပီး အလကားပဲ ျဖစ္ျဖစ္ မရရေအာင္ ေတာင္းပန္ရေတာ့မည္။
(၁၆)
ေနာက္ဆံုးေတာ့ စမ္းၿမယ္ႏွင့္ ညွိႏႈိုင္းေၿပာဆို အဆင္ေျပ သြားသည္။
အဲသည္လုိ သေဘာတူညီမႈရထားၿပီးေသာ္ျငားလည္း တစ္ဘက္မွ ကိုသွ်ပ္က တပူပူတစာစာ။ အင္မတန္စကားနည္းခဲ့ရာမွ ယခုေတာ့ျဖင့္ ေဘ့စ္ဂီတာအတြက္ စကားလုံးေတြ သြန္ခ်သည္။
တကယ္ဆုိမ်ဳိးေအာင္၏ လိဒ္ဂီတာလည္း ပြဲေန႔က်မွပဲယူရမည္။ ဒရမ္ဆက္လည္း ထုိေန႔မနက္က်မွ ေျမာင္းျမက ေရာက္လာမည္ျဖစ္သည္။ ဒီၾကားထဲမွာ ရီဟာဇယ္ကိုေတာ့ ရွိတာေတြနဲ႔ပဲထိန္းၿပီး တီးထားရမည္။ သို႔ေသာ္ ကိုသွ်ပ္က တားမႏိုင္၊ ဆီးမရ။ စက္ေတြျပင္ဆင္ၿပီး သီခ်င္းစတုိက္မည္အျပဳမွာ ၿဂိဳလ္က်ၿပီ။
"ေဟ့ေကာင္ ၾကြက္။ မင္းေျပာထားတဲ့ စမ္းျမယ္ ဂီတာေကာ"
"ပြဲေန႔က် ရမယ္ေလဗ်ာ"
"ဟာကြာ၊ မဟုတ္ေသးဘူးေလ။ ငါအခုကတည္းက အဲဒီဂီတာနဲ႔ တီးၾကည့္ထားခ်င္တာကြ။ ဒါမွ သူ႔ဂီတာရဲ႕ အထာကို သိရမွာေပါ့"
ထိုသို႔ ဂ်ီတိုက္ေတာ့သည္။
"ကိုသွ်ပ္"
ေအာင္ေက်ာ္ဦးက ေမတၱာရပ္ခံဖို႔ ႀကိဳးစားသည္။ ခ်စ္ရိုေသရေသာ ကိုသွ်ပ္ကို သူလြန္ဆန္ဖို႔ အခက္ေတြ႔ေနဆဲ။ ဆရာမ ေဒၚစန္းစန္းၾကဴကလည္း ၀င့္တဲ့၍ -
"ေအးေလ၊ ေမာင္ၾကြက္နီရယ္။သွ်ပ္ေျပာတာဟုတ္တာပဲ။ မင္းပဲ ယူေပးမယ္ဆုိ"
ထိုအခ်ိန္မွာေတာ့ ေအာင္ေက်ာ္ဦး ဘာမွ်မတတ္ႏိုင္ေတာ့ၿပီ။ အားလုံးကို လက္ေျမွာက္အရႈံးေပးရၿပီ။ ေရခ်မ္းကို လက္တို႔ၿပီး ႏွစ္ေယာက္သား စက္ဘီးႏွင့္ ထေျပးရေတာ့သည္။
(၁၇)
စမ္းျမယ္ကို မေတြ႔ေတြ႔ေအာင္ရွာ။ မရရေအာင္ ရွင္းျပ ေတာင္းပန္ေျပာဆုိလုိက္ေတာ့ ေဘ့စ္ဂီတာရလာသည္။
၀ါဆို ၀ါေခါင္ကာလ။ မုိးက စိတ္မခ်ရ။ အပြန္းအရွလည္း ခံ၍မျဖစ္။ သို႔ျဖစ္၍ ေဘ့စ္ဂီတာႀကီးကို ကရင္ပုဆိုး တစ္ထည္ႏွင့္ပက္ၿပီး သယ္လာခဲ့ရေတာ့သည္။
"ေရာ့ ဗ်ာ၊ ကိုသွ်ပ္"
ေဘ့စ္ဂီတာကို လက္ထဲအပ္လုိက္ေသာအခါက်မွ တီး၀ိုင္းတုိက္ဖုိ႔ကိစၥ၊ ဘာဆုိဘာမွ် မလုပ္ေသးဘဲ ငုတ္တုတ္ကေလး ထုိင္ေစာင့္ေနခဲ့သည့္ ကိုသွ်ပ္က သူ၏ မ်က္မွန္ထူထူေလးကို တစ္ခ်က္ပင့္ကာ -
"ဆရာမ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စလို႔ရပါၿပီ" ဟု လုပ္ေတာ့သည္။
(၁၈)
ဇူလိုင္လ၏ ေန႔တစ္ေန႔။
ဓာတုေဗဒဌာန၊ ေမဂ်ာဖဲ၀ဲလ္အတြက္ တစ္ေနကုန္သီခ်င္းတုိက္အၿပီး။ သူတို႔သူငယ္ခ်င္းတစ္စု ဦးၿပဳံး(မိုးျပာ)ဆုိင္တြင္ စကား၀ိုင္းဖြဲ႔ေျပာဆုိေနၾကရာမွ ေအာင္ေက်ာ္ဦး (ၾကြက္နီ)က -
"သာထူးေရ၊ တုိ႔ဒီည Serenade လုပ္ရေအာင္ကြာ" ဟု မသိမသာ စကားစလုိက္သည္။
"ေခြးသား၊ သီတဂူမွာ ဆုိခ်င္တာ မဟုတ္လား"
အေၾကာင္းသိ သာထူးက အတပ္ေျပာလိုက္သည္။ သီတဂူသည္ အေဆာင္မရေသာနယ္က ေက်ာင္းသူေတြကို လက္ခံေပးထားသည့္ အျပင္ေဆာင္ကေလး။ ေအာင္ေက်ာ္ဦး စိတ္၀င္စားေသာ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသူကေလးက သီတဂူေဆာင္မွာေနသည္။
"ေအးပါကြာ၊ ညေနကတည္းက မင္းေနရာဦးထားေပး"
ေအာင္ေက်ာ္ဦးက ဘာဆုိဘာမွ် မသိသလိုမ်ဳိး မ်က္ေတာင္ကေလး တစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ ပုတ္ခတ္ ပုတ္ခတ္ႏွင့္ ေနရာဦးထားဖုိ႔ ေျပာရင္း အတည္ျပဳေပးလုိက္သည္။
ထုိစဥ္တုန္းက ကိုသွ်ပ္သည္ သီတဂူေဆာင္နံေဘးနားက သီတာဦးေဆာင္မွာ တစ္လွည့္။ ေခတၱရာေဆာင္မွာ တစ္လွည့္။ သူ႔မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္းမ်ားႏွင့္ ႀကဳံသလို ေနေနခဲ့သည္။ ကိုသွ်ပ္က -
"ေဟ့ေကာင္ ကရင္။ မင္းရယ္။ ပထန္ရယ္။ ေရခ်မ္းရယ္ လာမယ္ေပါ့"
"ဟုတ္တယ္၊ ကိုသွ်ပ္။ ျမင့္သန္းက ပုန္းညက္ၿမိဳင္မွာ တင္ေနတာ"ဟု ေအာင္ေက်ာ္ဦးက အားတက္သေရာ ေျဖလိုက္သည္။ ကိုသွ်ပ္ပါလာလွ်င္ေတာ့ ပြဲၿမိဳင္ၿပီျဖစ္သည္။
"ေအး ဟုတ္ၿပီေလ။ ပထန္၊ မင္းႏုတ္စ္ေတြ အားလုံးယူခဲ့။ ဘုတ္ေထာင္ဖို႔ ကတ္ပါယူခဲ့။ ဖေယာင္းတုိင္လည္း မေမ့ေစနဲ႔"
(၁၉)
ဤသို႔ျဖင့္ သူတို႔တစ္ေတြ ညခ်မ္းခ်ိန္ခါ ေတးသံသာဖို႔ သီတဂူေဆာင္ကို တေပ်ာ္တပါးႀကီး ခ်ီတက္ခဲ့ၾကသည္။
သူတို႔ေရာက္သြားေတာ့ သာထူးေရာက္ႏွင့္ေနၿပီ။ သီတဂူေဆာင္ေရွ႕နားေလးမွာ ဖ်ာစုတ္တစ္ခ်ပ္ႏွင့္ ေနရာဦးထားၿပီးခဲ့ၿပီ။ သူတို႔အုပ္စုထဲက တစ္လုံးတည္းသာ ဂစ္တာအသစ္ျဖစ္သည့္ "ဂစ္တာ ၿမိဳ႕ေတာ္"ႏွင့္ သီခ်င္းဟဲေနၿပီ။
"ထာ၀စဥ္သာ …ခ်စ္တဲ့သူရဲ႕အနားမွာေနလိုက္ခ်င္…။လည္တိုင္မွာ….၀တ္ဆင္လာတဲ့ဆြဲႀကိဳးေလး…ျဖစ္ခ်င္….။ ခ်စ္တဲ့သူ…မင္းၾကည္ျဖဴရင္…ေျပာျပမယ္နားဆင္….။ မင္းရင္ထဲအသည္းထဲက …ႏွလုံးသားေလး…ျဖစ္ခ်င္…"
"သံသာသာေတးေလးေတြကို …မင္းနားဆင္ရင္အၿမဲပင္…ေကာ္ရစ္ဒါခန္းမ….အလယ္က ျပတင္းေပါက္ေလး…ျဖစ္ခ်င္။ ခ်စ္တဲ့သူ … မင္းၾကည္ျဖဴရင္ …ေျပာျပပါမယ္…နားဆင္။ မင္းငုံထားတဲ့ (…)ေလး…ျဖစ္ခ်င္…"
ထိုေနရာအေရာက္မွာ သၾကားလုံးေလးဟု ဆုိရမည့္အစား ေခ်းတုံးေလးဟု သာထူးက ဆုိထည့္လုိက္ရာ သီတဂူ တစ္ေဆာင္လုံး၀ါးခနဲ ပြဲက်သြားေတာ့သည္။
(၂၀)
ထိုအခ်ိန္မွာပင္ ကိုသွ်ပ္ ဆုိက္ဆုိက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ေရာက္လာသည္။
"ေဟ့ေကာင္ သာထူး။ အဲဒီသီခ်င္းျပန္ဆုိမယ္"
သာထူးက ရုတ္တရက္ ဘာေျပာရမွန္းမသိ။ ေၾကာင္အမ္းအမ္းျဖစ္သြားရသည္။
"ဗ်ာ … ကိုသွ်ပ္"
"ေအး…ဟုတ္တယ္။ ျပန္ဆိုၾကမယ္။ မင္းက soprano ဆို။ ကရင္က tenor နဲ႔ ငါက Alto ဆိုမယ္။ ပထန္ မင္းက Bass ေနာ္။ ေအး … ဒီက ႏုတ္စ္ေတြအတိုင္း မလြဲေစနဲ႔" ဆိုၿပီး ဆုိရမည့္ ႏုတ္စ္မ်ားကို ခ်ေပးလုိက္ပါေတာ့သည္။
(၂၁)
ဟာမိုနီေတြ စီစဥ္ေနဆဲ ၾကားကာလမွာ အတန္ၾကာမွ် အသံတိတ္ေနေသာေၾကာင့္ သီတဂူတစ္ေဆာင္လုံးက ေက်ာင္းသူေတြ နားတစြင့္စြင့္။ ျပတင္းေပါက္က ျပဴတစ္ျပဴတစ္။ ဘာေတြမ်ားျဖစ္ေနၾကသလဲဟု စူးစမ္းစပ္စုၾကသည္။
ကိုသွ်ပ္ကေတာ့ ဘာဆုိဘာမွ် ဂရုမစိုက္။ သီတဂူေဆာင္ကို ယခုညမွာ သူလာတာက သီခ်င္းဆုိဖို႔မဟုတ္။ ပထန္ကို ေန႔လည္း ေန႔အေလ်ာက္၊ ညလည္း ညအလုိက္၊ ဂီတာ ဆက္သင္ေပးၿပီး တစ္ဖြဲ႔လုံးကို ေမာင္းဖို႔သာျဖစ္သည္။
တကယ္ေတာ့ျဖင့္ သူတို႔အဖြဲ႔သားေတြ တစ္ေနကုန္ တစ္ေနခန္း သီခ်င္းတုိက္ခဲ့ၿပီးၿပီ။ သီခ်င္းတုိက္တာမွ ရိုးရိုးမဟုတ္။ ကိုသွ်ပ္က အတိအက်မရလွ်င္ လက္သင့္မခံသူပီပီ ႏုတ္စ္ေတြ အတုိင္း အတူတူေအာင္ တီးခဲ့ရသည္။
သို႔ေသာ္ ကိုသွ်ပ္ႏွင့္ကျဖင့္ ယခုလို မိန္းကေလးအေဆာင္ေရွ႕မွာ ညခ်မ္းခ်ိန္ခါ ေတးသံသာဖို႔ကိုပင္ လြတ္လပ္ခြင့္မရ။
"ကိုင္း …. ျပန္စမယ္"
ကိုသွ်ပ္၏ အမိန္႔သံေအာက္မွာ ေလးေယာက္သံၿပိဳင္တီး၀ိုင္းစေတာ့သည္။ ဟာမိုနီအသံေလးသံကို ႏုတ္စ္အတိုင္း ထပ္တူမက်မခ်င္း ျပန္ဆုိရသည္။
"ခ်စ္တဲ့သူ မင္း…ၾကည္ျဖဴရင္ ေျပာျပပါမယ္၊ နားဆင္"
(၂၂)
သာထူး သီခ်င္းဆုိၿပီးသြားေသာအခါ
"ေဟ့ေကာင္ ျမင့္သန္း။ ကိုင္ဇာ ဟိုသီခ်င္း ဆုိစမ္း" ဟု လုပ္ျပန္သည္။
သီခ်င္းက ေတးေရးစာဆို ေစာဘြဲ႔မွဴးေရးဖြဲ႔သည့္ "အိမ္အျပန္ ေက်ာင္းအဆင္းမွာ သီခ်င္းေလး..ဆို"
Banana Boats song ျဖစ္သည္။ ထုိသီခ်င္း အဆိုပိုဒ္ကိုလည္း ဟာမိုနီ မက်မခ်င္း အႀကိမ္ႀကိမ္ ဆုိေစျပန္သည္။
"ကရင္ မင္းက ငါ့အသံဘက္ လာမေရာနဲ႔ကြ။ ဟိုေကာင္ ပထန္၊ မင္းက ေဘ့စ္ဆုိရမွာ။ တန္နာသံ မပါေစနဲ႔။ ကဲဟုတ္ၿပီ။ တစ္ေခါက္ျပန္စၾကမယ္"
(၂၃)
ဆုိရလွ်င္ ယခုလို ကြိဳင္ယာ Choir ဆုိတာ ေအာင္ေက်ာ္ဦးအတြက္ ဘာမွ်မထူးဆန္း။ သူ၏ မိခင္ ေဒၚမာစီက ခရစ္ယာန္ဘာသာ၀င္ျဖစ္သည္။ ငယ္စဥ္ကေလးဘ၀ကတည္းက ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္း ဓမၼေတးသီခ်င္း သီဆုိရာမွာ နားယဥ္ပါးၿပီးသား။ အထိအေတြ႔ရွိၿပီးသား။
ထို႔အျပင္ သူကိုယ္တိုင္က ဘုိကေနာင္ရပ္ကြက္သား။ ကရင္ တိုင္းရင္းသားေတြႏွင့္ခ်ည္း ဖြဲ႔စည္းထားခဲ့သည့္ "မဟူရာ" အေပ်ာ္တမ္းတီး၀ိုင္းမွာ ဒရမ္တီးခတ္ေနသူ။ သူတုိ႔ "မဟူရာ" အတြက္ ဟာမိုနီက အခက္အခဲမရွိ။ အထူးအဆန္းမဟုတ္။ အမိုး၊ ေဒၚခ်ယ္ရီ၊ မႏိုး၊ ကိုပိုက္၊ ကိုဖရယ္ဒီ၊ ပိုးပိုး၊ အားကုိးတို႔က ဟာမိုနီ လိုက္ေပးေနက်။
ထုိ႔သို႔ လက္ပြန္းတသီး နီးစပ္ေနေသာ္လည္း ဟာမိုနီ ဘာသာရပ္ကို သူမတတ္ကၽြမ္း။ သီးျခားေလ့လာလုိက္စား ထားရေကာင္းမွန္း သတိမျပဳမိ။
ဒီညေတာ့ျဖင့္ သူခံရၿပီ။
မြန္ ဗမာကျပား ကိုသွ်ပ္က ဟာမုိနီမွာ သူ႔ဆရာ လုပ္ေနခဲ့ေခ်ၿပီ။ သည္လုိႏွင့္ ကိုသွ်ပ္တစ္ေယာက္ ဟာမိုနီကို က်က်နန ဆည္းပူးေနၿပီဆုိတာကိုလည္း သိလုိက္ရသည္။ ေအာင္ေက်ာ္ဦးစိတ္ထဲ နည္းနည္း မခံခ်င္ေသာ္လည္း မနာလိုရုံမွအပ ဘာမွ်မတတ္ႏိုင္။
(၂၄)
သီတဂူ အေဆာင္သူေတြလည္း ထိုညတုန္းက အႀကီးအက်ယ္ သည္းခံနားဆင္ခဲ့ရသည္။ အမ်ဳိးသမီးအေဆာင္ေရွ႕ကို ေကာင္ေလးတစ္သိုက္လာၿပီး ဂီတာေတြႏွင့္ ေတးခ်င္းဖြဲ႔ဆုိၾကမွာကို တိတ္တခိုး အသာေလး နားအရသာ ခံခ်င္ၾကတာ။ အခုေတာ့ျဖင့္ လုပ္လုိက္ပုံက တစ္ျခားစီ။ ၀ါဆုိဖေယာင္းတုိင္ေတြ ထြန္းၿပီး ႏုတ္စ္စတင္းေတြ ေထာင္ကာ ႏုတ္စ္မကိုက္ ကိုက္ေအာင္အႀကိမ္ႀကိမ္ အထပ္ထပ္ သီခ်င္းတုိက္ေနၾကသည့္ အဖြဲ႔ႏွင့္မွ လာတိုးရေခ်သည္။
ကိုသွ်ပ္ အစီအစဥ္ျဖင့္ သီခ်င္းေလ့က်င့္ေနၾကရင္း ၾကားျဖတ္ထဲမွာ ေရခ်မ္းတို႔၊ ပထန္ႀကီးတုိ႔က ဆိုလိုသီခ်င္းေလးေတြ တစ္ပုဒ္စီေလာက္ ၀င္ေဖ်ာ္ေျဖေပးလုိက္၍သာ ေတာ္ေတာ့သည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေဆာင္ေန သူငယ္ခ်င္း မိန္းကေလးေတြ အတြက္က အတင္းအဖ်င္းေျပာစရာ၊ မခ်င့္မရဲႏွင့္ ရယ္စရာျဖစ္ၾကသလို အံ့ႀသဘနန္း ျဖစ္ၾကသည္။ ေျပာစမွတ္ႀကီး တြင္က်န္ရစ္ခဲ့သည္။
အခ်ဳိ႕ကေတာ့ျဖင့္ စားစရာေလးေတြ ခိုးေပးပို႔ရင္း အားေပးၾကပါေသးသည္။
(၂၅)
သီတဂူအေဆာင္ေရွ႕မွာ သူတုိ႔၏ ဆင္ဖိုနီ၀ိုင္းေလး ေခတၱအားလပ္ခ်ိန္ ေပးထားေသာ အခိုက္အတန္႔ တစ္ခ်က္မွာ ေအာင္ေက်ာ္ဦးက ကိုသွ်ပ္ အနီးနားအသာကပ္ၿပီး -
"ကိုသွ်ပ္၊ ယုဇနေဆာင္ ဒင္နာက်ရင္ အဖြင့္ကို အေဆာင္သူေတြရဲ႕ ကိြဳင္ယာနဲ႔ ဖြင့္ခ်င္တယ္လို႔ ဆရာမ ေဒၚေနာ္မာေအးက ေျပာေနတယ္။ ဟို… ေရဒီယို သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ ရွိတယ္ေလ။ သာယာေသာ ညေနခင္းခ်ိန္ခါ… သာယာေသာညေနခင္းခ်ိန္မွာ …. ညွင္းေလေျပ ေဆာ့ျမဴကာ …။ အဲဒီမယ္လိုဒီကို အေဆာင္နဲ႔ လုိက္မယ့္ စာသားသြင္းေပးပါတဲ့"
ကိုသွ်ပ္အတန္ငယ္ ေတြသြားသည္။ နည္းနည္းစဥ္းစားၿပီး ခဏေနေတာ့မွ -
"အဲဒီလိုေတာ့ ရွိၿပီးသားႀကီး အေပၚမွာ ငါမေရးခ်င္ဘူးကြာ။ ေရးမယ္ဆုိလည္း အသစ္တစ္ပုဒ္ေရးေပးမယ္" ဟုဆုိသည္။ ေအာင္ေက်ာ္ဦး ထခုန္ခ်င္မတတ္ ၀မ္းသာသြားသည္။ သူလုိခ်င္တာကလည္း ဒါပဲေလ။
(၂၆)
ထုိညက သူတို႔၏ သီတဂူေဆာင္ ညခ်မ္းခ်ိန္ခါ ေတးသံသာ၀ိုင္းကို သိမ္းအၿပီး အားလုံး လူစုခြဲ၍ အသီးသီး အသကျပန္ကုန္ၾကၿပီ။
ကိုသွ်ပ္၊ ေအာင္ေက်ာ္ဦးႏွင့္ သာထူးတုိ႔ သုံးေယာက္သာ သီဟေဆာင္လမ္းေကြ႔က ကံ့ေကာ္ေတာအုပ္ထဲမွာ ထုိင္ရင္း က်န္ေနခဲ့ၾကသည္။ တေစၧေျခာက္သည္ဟု နာမည္ႀကီးလွေသာ ကံ့ေကာ္ေတာအုပ္။
သာထူးက မဟန္ႏိုင္ေတာ့သည့္အဆုံး ခင္းထားသည့္ ဖ်ာေပၚတြင္ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့သည္။ ေအာင္ေက်ာ္ဦးႏွင့္ ကိုသွ်ပ္တုိ႔သာ ညကိုအေဖာ္ျပဳရင္း က်န္ရစ္ၾကေတာ့သည္။
"ကိုသွ်ပ္"
ေအာင္ေက်ာ္ဦးက ထုိသုိ႔ စကားအစ။ တစ္ခုခု ပူဆာေတာ့မည္ဆုိတာႀကိဳတင္ သိႏွင့္ေနသလုိမ်ဳိး ကိုသွ်ပ္က ငဲ့ေစာင္းၾကည့္သည္။
"ကၽြန္ေတာ့္ကို “Dust in the wind” တီးတာေလး သင္ေပးပါလားဗ်ာ"ဟု မရဲတရဲ ဆုိမိသည္။
"မင္းက ဒရမ္သမားပဲကြ"
"မဟုတ္ဘူးဗ်ာ။ အဲဒီသီခ်င္းကို ကၽြန္ေတာ္ ဆုိတတ္ခ်င္တယ္။ ေက်ာ္ဟိန္း ဆုိထားတာလည္း ရွိတယ္ေလ။ အေမ့ရင္မွာ ႀကီးျပင္းခဲ့ဖို႔ သားေလးတစ္ေယာက္ကို ဖန္ဆင္းထား…"
ထိုစာသားကို ရြတ္ျပရင္း ေအာင္ေက်ာ္ဦး၏ အသံက မသိမသာေလး တုန္ရီလႈပ္ခါသြားခဲ့သည္။
(၂၇)
ကိုသွ်ပ္က ေအာင္ေက်ာ္ဦး၏ စိတ္ကို ခ်က္ခ်င္းဖတ္၍ ရသြားသည္။ ခံစားခ်က္ခ်င္း ကူးစက္ၾကည့္၍ ရခဲ့သည္။
ေအာင္ေက်ာ္ဦးမွာ အေမဆုံးထားတာ တစ္ႏွစ္ပင္မျပည့္ေသး။ သူကုိယ္တုိင္ကေကာ။ အေမ့ရင္ခြင္က ေရျခားေျမျခား ေမာ္လၿမိဳင္မွာ။ သူကသာ ေျခကန္ၿပီး ေခါင္းမာစြာႏွင့္ ပုသိမ္မွာ က်န္ေနခဲ့တာ။ အေမေ၀းသည့္ သားတစ္ေယာက္ပါပဲ။
"ေအး၊ ငါျပေပးမယ္"
ထုိသို႔လႈိက္လိႈက္လွဲလွဲဆိုၿပီး ဆရာစား မထား။ မၿခြင္းမခ်န္ ေကာ့ဒ္ကြန္စထရပ္ရွင္းဆုိတာ ဘယ္လုိ၊ Tonic, Major 3rd, Perfect 5th အစရွိသျဖင့္ စနစ္တက် ပီပီျပင္ျပင္ သင္ေပးခဲ့သည္။
ထိုတစ္ည၏ သင္ခန္းစာႏွင့္ပင္ ေအာင္ေက်ာ္ဦးလည္း “Dust in the wind” သီခ်င္းကို ယေန႔အထိ အလြတ္တီးတတ္သြားခဲ့ပါေတာ့သည္။
(၂၈)
၁၉၈၃ ခုႏွစ္။ ဇူလိုင္လ ၂၇ရက္။
ယုဇနေဟာလ္ ဒင္နာ။ ကန္သာယာခန္းမႀကီးထဲမွာ သူတို႔ တီး၀ိုင္းက စင္ျမင့္ေပၚတြင္ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနၾကၿပီ။ အဖြင့္တီးလုံး ေသြးပူလည္း တီးျပ ၿပီးၾကၿပီ။ ၿငိမ္သက္ေနသည့္ တဒဂၤအၿပီးတြင္ အေဆာင္ေက်ာင္သူမ်ား ကိုယ္စား စတုတၱႏွစ္ေက်ာင္းသူ၊ အစ္မႀကီး မျမတ္မြန္(ေနာင္ ဓာတုေဗဒဌာန၊ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္) က အခမ္းအနားမွဴးအျဖစ္ႏွင့္-
"ကၽြန္မတို႔ ယုဇနေဆာင္ရဲ႕ ႏႈတ္ဆက္ညစာစားပြဲမွာ တက္ေရာက္ခ်ီးျမွင့္ၾကတဲ့ ဆရာႀကီး၊ ဆရာမႀကီးမ်ားႏွင့္တကြ ဖိတ္ၾကားထားတဲ့ အထူးဧသည့္သည္ေတာ္ႀကီးမ်ား သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို ယုဇနအေဆာင္သူေလးမ်ားက ႏႈတ္ဆက္သီခ်င္းနဲ႔ ပထမဆုံးစတင္သီဆုိ ဖြင့္လွစ္ပါ့မယ္ရွင္။ အဲဒီ "ႏႈတ္ဆက္ပါတယ္" ဆုိတဲ့ သီခ်င္းေလးကို Shore of Peace တီး၀ိုင္းမွာ ေဘ့စ္ဂစ္တာ တီးၿပီး၊ အရိန္းခ်္မင့္ လုပ္ေပးတဲ့ ဒုတိယႏွစ္ သိပၸံဇီ၀ေက်ာင္းသား သွ်ပ္မွဴးေက်ာ္က ေရးဖြဲ႔ေပးထားတာ ျဖစ္ပါတယ္ရွင္" ဟု ေၾကညာေပးလိုက္သည္။
(၂၉)
အစြမ္းကုန္ ၿဖီးလိမ္းျခယ္သထားေသာ ယုဇနအေဆာင္သူေလးမ်ား စင္ေပၚမွာ စီစီရီရီေနရာယူခဲ့ၾကၿပီ။ မီးေရာင္ေအာက္မွာ အားလုံးပဲ လွပေနၾကသည္။ ဂီတႏွင့္အတူ ခ်ဳိလြင္ႏုပ်ဳိေသာ အသံေလးမ်ားႏွင့္ -
"ႏႈတ္ဆက္ပါတယ္ မိတ္ေဆြတို႔ …ေခါင္းေလာင္းသံလည္း …တိတ္ၿပီမို႔။
ႏႈတ္ဆက္ပါတယ္ ခ်စ္ေဆြတို႔… ယုဇနရင္ခြင္ခ်စ္တဲ့သူေတြမို႔။
ကန္ေရျပာလည္း မ်က္ရည္စို႔…။ မာေစသာေစေတာင္းဆုေခၽြပါစို႔" ဟု စတင္လုိက္ၾကသည္။
"ျပန္ဆုံႏိုင္ဖို႔ရာ ရင္မွာေတာင္းဆုျပဳလ်က္သာ။
ေရၾကည္ခ်မ္းျမၾကည္လင္လန္းေစဖို႔ရာ…
ေနာင္တစ္ခ်ိန္ျပန္ေတြ႔ရင္ေခၚပါေျပာဦး …ႏႈတ္ဆက္ဦးမလား။
ေပ်ာ္ရႊင္စရာအခ်ိန္ေတြကို…ကိုယ္မေမ့ပါ"
အဆုိပါ ဇူလိုင္ အေႏွာင္းပိုင္း ညတုန္းက မိုးေတြသည္းလွသည္။
ေႀသာ္….။
"ေပ်ာ္ရႊင္စရာ အခ်ိန္ေတြကို ကိုယ္မေမ့ပါ"
ပုသိမ္ေကာလိပ္၊ ယုဇနအေဆာင္ႏွင့္ ပက္သက္ခဲ့သည့္ ထိုသီခ်င္းသည္ ယခုအခ်ိန္ထိ ေကာင္းေနဆဲ။ ယခုအခ်ိန္ထိ သက္ဆုိင္သူတုိ႔ ရင္ထဲမွာ ရွိေနဆဲ။ ေတးဂီတႏွင့္ ထုံမႊန္းထားခဲ့သည့္ မေမ့ႏိုင္စရာ ေကာလိပ္ညတစ္ည၏ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္။
(၃၀)
တီး၀ိုင္းစင္ေပၚ စတက္ခ်ိန္မွာ အဖြင့္မိတ္ဆက္ ေသြးပူ သေဘာမ်ဳိး တီးခတ္ဖို႔အတြက္ Instrumental တစ္ပုဒ္လည္း ကိုသွ်ပ္ လုပ္ထားခဲ့သည္။ အဆုိပါ Roman Guitar တီးလုံးကို ယခုအခ်ိန္ထိ ပုသိမ္ၿမိဳ႕မွာ တီးေနၾကဆဲ ျဖစ္သည္။ ဒါကို မတီးလိုက္ရလွ်င္ ၀ိုင္းက လမိုင္းမကပ္ဟု ယူဆၾကသည္။
အခန္း(၉) ေရေမ်ာကမ္းတင္ ေျခဦးတည့္ရာ
(၁)
၁၉၈၃ ခုႏွစ္အကုန္။
စာေမးပြဲလည္း ေျဖၿပီးၿပီ။ အေမ့ရင္ခြင္ႏွင့္ေ၀းေနခဲ့တာလည္း အေတာ္ၾကာသြားၿပီ။ သို႔ျဖင့္ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေမာ္လၿမိဳင္ကို လုိက္သြားဖို႔ ကိုသွ်ပ္ဆုံးျဖတ္လုိက္သည္။
ပုသိမ္ေျမမွာ ကုတ္ကတ္ဖက္တြယ္ၿပီး ကိုသွ်ပ္ေသာင္တင္ေနခဲ့တာ။ အခုေတာ့ အခ်ိန္တန္ၿပီ။ အေမ့အိမ္သို႔ သူျပန္သြားေတာ့မည္။
ဂီတအေပါင္းအသင္း သူငယ္ခ်င္းေတြအားလုံးကေတာ့ ကိုသွ်ပ္ကို မသြားေစခ်င္။ ကိုသွ်ပ္ထြက္ခြာသြားလွ်င္ သူတုိ႔မွာ အစားထိုး၍ မရႏိုင္ေသာ ကြက္လပ္ႀကီး တစ္ခုက်န္ရစ္လိမ့္မည္ဆုိတာ သိၾကသည္။ သို႔ေသာ္ တားျမစ္၍လည္း မျဖစ္စေကာင္းေသာအရာ။
ေမာ္လၿမိဳင္အိမ္ျပန္ခရီးမွာ ေအာင္ေက်ာ္ဦး (ၾကြက္နီ)လုိက္ပါသြားေသးသည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္၏ သံေယာဇဥ္အေႏွာင္အဖြဲ႔က ႀကီးမားလွေခ်သည္။ ေအာင္ေက်ာ္ဦးကို ကိုသွ်ပ္က ညီအရင္းတစ္ေယာက္လိုခ်စ္သည္။ ေအာင္ေက်ာ္ဦးကို သူအၿမဲထိန္းသိမ္းေပးခဲ့သည္။
"ၾကြက္နီဟာ အင္မတန္အတဲ့ ႏုံတဲ့ေကာင္။ ဒီေကာင္နဲ႔ ဆက္ဆံဖူးတဲ့လူတိုင္း သူ႔အေၾကာင္းသိတယ္။ မင္းလည္း သိတာပဲ။ သူႏုံလုိ႔ အလုိ႔သာ မင္းတုိ႔ လွည့္တိုင္း ခံခဲ့ရတာပဲ" ဟု သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကို ကိုသွ်ပ္ေျပာဖူးသည္။
(၂)
ပုသိမ္ကို ေအာင္ေက်ာ္ဦးျပန္မည္ဆုိေတာ့ ကိုသွ်ပ္ကစိတ္မခ်။ ခ်စ္ခင္လွစြာ ကတိေတြအမ်ဳိးမ်ဳိးေတာင္းသည္။ တီး၀ိုင္းကို ဖ်က္မပစ္ဖို႔။ ႏုတ္စ္ႏွင့္ ဂီတာတီးတာ
မွန္မွန္ေလ့က်င့္ၾကဖို႔ အထပ္ထပ္အခါခါမွာသည္။
"ေဟ့ေကာင္ ကရင္။ ပုသိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ မင္းလည္းစာေရး။ ဟိုေကာင္ေတြကိုလည္း ေရးခုိင္း။ ငါလည္းဒီကေန စာေရးမယ္။ သီခ်င္းအသစ္ေတြ ေရးျဖစ္ရင္လည္း လွမ္းပို႔ေပးလုိက္မယ္" ဟုဆိုသည္။
"ပုသိမ္ကို ငါလာခဲ့ဦးမွာပါကြာ" ဆုိေသာ စကားသံမွာေတာ့ျဖင့္ တုန္ခါ လႈိက္ေမာေနခဲ့သည္။
(၃)
အခ်ိန္တန္၍ ေအာင္ေက်ာ္ဦး ပုသိမ္ျပန္သြားေသာအခါ ကိုသွ်ပ္တစ္ေယာက္ ေမာ္လၿမိဳင္မွာ ေငါင္ေတာင္ေတာင္ႏွင့္ က်န္ရစ္ခဲ့ရေခ်ေတာ့သည္။
ေအာင္ေက်ာ္ဦးကို ကိုသွ်ပ္သံေယာဇဥ္တြယ္ခဲ့သလို ကိုသွ်ပ္တို႔ တစ္အိမ္လုံးကလည္း မိသားစုအရင္းအခ်ာ တစ္ေယာက္သဖြယ္ခ်စ္ခင္ခဲ့ၾကသည္။ ကိုသွ်ပ္၏ ညီငယ္ေတြႏွင့္ဆုိလွ်င္လည္း တစ္သားတည္းက်ေအာင္ပင္ လုံးေထြးေနခဲ့ၾကသည္။
ယခုေတာ့ျဖင့္ ေအာင္ေက်ာ္ဦးလည္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကမ္းေျခ Shore of Peace တီး၀ိုင္းေလးရွိရာ ပုသိမ္ေျမသို႔ ျပန္သြားခဲ့ေခ်ၿပီ။ ေအာင္ေအာင္၊ ေရခ်မ္း၊ သာထူး၊ သူတုိ႔ ဂီတညီအစ္ကိုေတြႏွင့္ ကိုသွ်ပ္ ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္အခါ ျပန္ဆုံႏိုင္မည္ ဆုိတာ ဘာမွ်မေရရာ။
ေမာ္လၿမိဳင္မွာ မိသားစုႏွင့္အတူတူ ေနသာ ေနေနရေသာ္လည္း ကိုသွ်ပ္စိတ္ထဲမွာ အာသာမေျပ။ ဟာတာတာႀကီး ျဖစ္ေနသည္။
(၄)
ေမာ္လၿမိဳင္ကို သူျပန္ေရာက္လာသည့္အတြက္ ၀မ္းအသာဆုံးကေတာ့ အေမပဲျဖစ္လိမ့္မည္။ အေဖလည္း စိတ္ထဲ ေပ်ာ္ရႊင္ေက်နပ္လိမ့္မည္သာျဖစ္သည္။ ယခင္တုန္းက ပုသိမ္မွာ စာေမးပြဲက်၊ အိမ္ကို ခ်က္ခ်င္းျပန္မလာ၊ ေသာင္မတင္ ေရမက် ျဖစ္ေနခဲ့တာေတြအတြက္ အေဖ စိတ္ဆိုးခဲ့ဖူးေသာ္လည္း ယခု ဘာဆိုဘာမွ် မေျပာ။ သားၾကီးတစ္ေယာက္ အိမ္ေပၚ ဆိုက္ဆိုက္ျမိဳက္ျမိဳက္ ျပန္ေရာက္လာသည့္ အခ်က္ တစ္ခုတည္း အတြက္ႏွင့္ပင္ အေဖ ေက်နပ္ေနပံု ရသည္။
ပုသိမ္ျမိဳ႕မွ ေမာ္လျမိဳင္ ဒီဂရီေကာလိပ္သို႔ Marine Biology အဏၰ၀ါ ဇီ၀ေဗဒ ေမဂ်ာ လာတက္ၾကသည့္ ကိုက်င္ေအာင္၊ ကိုေအာင္သူတို႔က ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြ က်လွ်င္ ကိုသွ်ပ္တို႔ အိမ္သို႔ လာလာလည္ၾကသည္။ ထိုအခါမ်ိဳးက်လွ်င္ ပုသိမ္ကို အလြမ္း ေျပရသည္လား၊ ပုသိမ္ကို အလြမ္း ပိုရသည္လား ဆိုသည္ကိုပင္ ခြဲျခား ေျပာျပ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ျပီ။
သူ႔စိတ္ေတြက ပုသိမ္မွာပဲ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီမွာပဲ က်န္ေနသည့္ႏွယ္။
(၅)
ေမာ္လျမိဳင္မွာ မေပ်ာ္ပိုက္သလို ေနျဖစ္တာလည္း ရက္ပိုင္း၊ လပိုင္း စြန္းရံုေလးပဲ ၾကာလိုက္သည္။
ထိုအေတာအတြင္းမွာ အေမ့ လုပ္သက္ ၂၄ ႏွစ္စာအတြက္ လုပ္သက္ ပင္စင္ ထုတ္ယူဖို႔ ရန္ကုန္ သြားစရာ ကိစၥ ေပၚေပါက္လာသည္။ ကိုသွ်ပ္က အေမ့ကို အေဖာ္ ျပဳေပးဖို႔ ရန္ကုန္သို႔ လိုက္လာခဲ့သည္။ အေဖ့ ဦးၾကီး၏ ရန္ကင္း အိမ္မွာ သားအမိ ႏွစ္ေယာက္ တည္းခို။ အေမ့ ပင္စင္ကိစၥအတြက္ ရံုးေတြသြား။ စာရြက္စာတမ္းေတြ ေဆာင္ရြက္။
တစ္ဘက္မွာ ရန္ကုန္ေရာက္ ပုသိမ္သားေတြဆီ ကိုသွ်ပ္ သြားသြား လည္သည္။ တည္းအိမ္သို႔ ပန္းခ်ီ ကိုေအာင္မင္းက ကိုသွ်ပ္ႏွင့္ လိုက္လိုက္လာသည္။
တစ္ပတ္ ဆယ္ရက္ခန္႔ အၾကာတြင္ အေမ့ ပင္စင္ ကိစၥ၀ိစၥေတြလည္း လက္စသတ္ျပီ။ ေမာ္လျမိဳင္ ျပန္ရေတာ့မည္။ ကိုသွ်ပ္ ရန္ကုန္မွာ အေဖာ္သစ္ေတြ ေတြ႔ေတာ့ အိမ္ကို ျပန္မလိုက္ခ်င္။ အစကတည္းက လမ္းတရွာတည္း ရွာေနခဲ့သည္။
သို႔ျဖင့္ ျပန္ခါနီးမွာ အေမ့ကို ကပ္၍
"အေမရယ္၊ သား သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ဒီမွာ ခဏ ေနခဲ့ဦးမယ္" ဟု အသာ ခၽြဲကာ ပူဆာသည္။
"အေဖ . . .ေျပာေနဦးမယ္" ဆိုလည္း မရ။
"အေမပဲ ၾကည့္ရွင္းျပလိုက္ပါ" ဟု ဆိုသည္။
ဤသားၾကီးက ပူဆာျပီးဆို အေမ အလို မလိုက္ဘဲ မေနႏိုင္။ အေမသည္ အေမပဲေလ။ သည္လိုႏွင့္ ေမာ္လျမိဳင္ကို အေမ တစ္ေယာက္တည္း ျပန္လာခဲ့ရသည္။
(၆)
ကိုယ့္မွာ ရွိထားသမွ် အခံႏွင့္ ရန္ကုန္ဆိုေသာ ထုကို ၀င္တိုးဖို႔ ဆိုတာ နယ္မွ လူငယ္ တစ္ေယာက္ အေနႏွင့္ ရင္ခုန္စရာ ေကာင္းလွသည္။
ေက်ာ္ျမင့္လြင္မွာက ဂီတႏွင့္ စာေပ အႏုပညာ ပါရမီအျပင္ ၾကံ႕ခိုင္ေသာ စိတ္ဓာတ္ေတာ့ ရွိသည္။ သုိ႔ေသာ္ သူ႔ အသက္အရြယ္ႏွင့္ အေတြ႔အၾကံဳေတြက အတန္အသင့္ ႏုငယ္ေသးသည္ ဆိုရမည္။ သူ႔ လက္ေခ်ာင္းမ်ားမွာ အားမျပည့္ေသး၍ တံခါးေတြကို သူမဖြင့္ႏိုင္။ ေရခင္းေျမခင္း အခြင့္သာသည့္ အေျခအေနမ်ိဳးကို သူ မဖန္တီးႏိုင္။
စံရိပ္ျငိမ္ အေဆာင္ဘက္မွာကလည္း လူေဟာင္းေတြ တစ္ေယာက္မွ် မရွိၾကေတာ့သည့္အတြက္ အလြမ္း မေျပခ်င္ စရာ။ တစ္ေခါက္ေတာ့ သူ ေလွ်ာက္သြား ၾကည့္ခဲ့ေသးသည္။ အားလံုးက မ်က္ႏွာစိမ္းေတြ။ ဤေနရာႏွင့္ တစ္ခ်ိန္ တစ္ခါတုန္းက ရင္းႏွီး ကၽြမ္း၀င္ ေနထိုင္ခဲ့ဖူးသည္ ဆိုတာပင္ မယံုခ်င္စရာ။ ပန္းပြင့္ေတြ ေျမေပၚမွာ ေဖြးေဖြး လႈပ္ေအာင္ ေၾကြက်ေနသည့္ တရုတ္ စကားပင္ၾကီးသည္ပင္ တစ္ခ်ိန္ တစ္ခါတုန္းက ပန္းေၾကြေတြ ေကာက္ခဲ့ဖူးေသာ သူ႔ကို မမွတ္မိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ ေနခဲ႔သည္။
ရန္ကုန္က သူ႔ကို လက္ကမ္း မၾကိဳဆို။ ေက်ာခ်စရာ တစ္ေနရာ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္၍ ရေသာ္လည္း သိုင္း၀ိုင္းစရာ မရွိ။ သိုျဖင့္ ေျခဦးတည့္ရာ သူ ထြက္လာခဲ့သည္။
(၇)
ျပည္ျမိဳ႕ အေရွ႕ဘက္ ၀က္ထီးကန္ ေဒသ။
စံရိပ္ျငိမ္ ၆ လမ္း အေဆာင္တုန္းက အစ္ကိုၾကီး တစ္ေယာက္သဖြယ္ သူ ခင္တြယ္ခဲ့ဖူးေသာ ကိုသီဟန္သြင္က ၀က္ထီးကန္သို႔ သိုက္ျမံဳ ေျပာင္း၍ တြဲဖက္ ေက်ာင္းဆရာ သြားလုပ္ေနသည္။ သည္လိုႏွင့္ သူ႔အေပၚ ေႏြးေထြးေသာ ကိုသီဟန္သြင္ ဆီမွာ ယာယီ ကြန္းခို ျဖစ္ခဲ့သည္။
ဘာပဲေျပာေျပာ ၀က္ထီးကန္မွာ သူ႔ အေမာေတြ ေခတၱ ေျဖခြင့္ ရခဲ့သည္။
သူ႔မွာ လူငယ္တစ္ေယာက္၏ အလ်ံတညီးညီး ျဖစ္ျပီး မျပည့္၀ႏုိင္ေသာ လိုအင္ဆႏၵ ကြက္လပ္ေတြက တင္းၾကမ္း ထေနသည္။ ဒီအခ်ိန္မွာ သူ ျဖစ္ခ်င္တာေတြက ရိုးရိုးစင္းစင္း နည္းနည္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးပဲ ျဖစ္ေစ၊ ျမင့္မား မ်ားျပားလြန္းသည္ ျဖစ္ေစ၊ သူ လုပ္ႏိုင္စြမ္းကေတာ့ သိပ္ကို နည္းလြန္းေနသည္။ အဘက္ဘက္မွ တုပ္ေႏွာင္ ထားျခင္း ခံရသလိုမ်ိဳး ျဖစ္ေနသည့္ အေပၚ အျပစ္ တင္စရာက သူ႔ကိုယ္သူပဲျမင္သည္။ အဲသလို ျဖစ္ေနတာကို သူ႔ဘာသာပဲ အာသာ မေျပႏိုင္ ျဖစ္ရျပန္သည္။
တြဲဖက္ ေက်ာင္းဆရာ ကိုသီဟန္သြင္က ေက်ာင္းသို႔ စာသင္ဖို႔ ထြက္သြားခ်ိန္မ်ားတြင္ သူက အိမ္ရွိ တပည့္အကူေလး တစ္ေယာက္ႏွင့္အတူ ခ်က္ျပဳတ္ျပီး က်န္ေနရစ္ခဲ့သည္။ စံရိပ္ျငိမ္ ၆ လမ္း မွာတုန္းကလည္း အစ္ကိုၾကီးေတြ အသီးသီး ထြက္သြားၾကလွ်င္ သူတစ္ေယာက္တည္း ခ်က္ျပဳတ္ဖို႔ က်န္ရစ္ ေနတတ္သည္။ တစ္ခါတေလ ညစာ ဟင္းအတြက္ ခ်က္စရာ မရွိလွ်င္ အေဆာင္ေရွ႕မွ တရုတ္စကားပြင့္ေတြ ေကာက္ျပီး စကားပြင့္ျပဳတ္သုပ္ တစ္ခြက္ကိုေတာ့ သူ ဖန္တီးတတ္သည္ မွန္ေသာ္လည္း အခုက်ေတာ့ အေျခအေနက မတူ။
ေရွ႕ကို လွမ္းေမွ်ာ္လိုက္လွ်င္ မွိန္မွိန္ေရးေရး မႈန္ပ်ပ်ေလးပဲ ျမင္ေနရပံုမွာ ဘာဆိုဘာမွ် မခန္႔မွန္းႏိုင္စရာ။ ေဆာင္းနားေသာ ၀င္ရိုးစြန္း ၀က္၀ံ၊ ေႏြတြင္းခိုေသာ ဖား၊ ဂူေအာင္း က်င့္ေနသည့္ သိုင္းသမား အျဖစ္ စိတ္ေျဖသိမ့္စရာ မရွိ။
(၈)
တီးခတ္စရာ ဂီတာ တစ္လက္ ရွာဖို႔။ သူ ေရးစပ္ထားေသာ သီခ်င္းေတြ အေၾကာင္း ေျပာဆိုဖို႔ ဤေနရာမွာ မျဖစ္။ သူမ်ားေတြ ဂီတာ တီးေနၾကတာ ေတြ႔လွ်င္ သူ႔ ေသြးထဲမွာ မခ်ိဳျမိန္။ သူ႔စိတ္ထဲမွာခံစားရသမွ် အရွိအတိုင္း ေျပာလိုက္ရလွ်င္လည္း ရွိစုမဲ့စု အျမစ္ေတြပဲ ျပတ္ထြက္ကုန္လိမ့္မည္။ ပုသိမ္ ေကာလိပ္ေျမက ျငိမ္းခ်မ္းေသာ ကမ္းေျခေပၚရွိ ေအာင္ေက်ာ္ဦး၊ ေအာင္ေအာင္၊ ေရခ်မ္း၊ သာထူးတို႔ကိုေတာ့ လြန္လြန္မင္မင္ကိုပဲ လြမ္းဆြတ္ တမ္းတမိသည္။ သို႔ေသာ္လည္း သူတို႔ကို လြမ္းေလေလ၊ ဂီတာကို ေကာက္မကိုင္ခ်င္ေလေလဟုပင္ ဆိုရမလား မသိ။
(၉)
ဂီတႏွင့္ သူ႔အၾကားမွာ သံေယာဇဥ္ေတာ့ မျပတ္။
ထိုရစ္ပတ္ ေႏွာင္ဖြဲ႔မႈမွာ ဘာၾကားခံ တူရိယာပစၥည္းမွ် မလို။
(၁၀)
ကိုသီဟန္သြင္ ေန႔ခင္း ေက်ာင္းသြားခ်ိန္၌ အားလပ္တိုင္း ဗလာစာအုပ္ တစ္အုပ္ႏွင့္ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ သီခ်င္း ေရးသည္။
ညတိုင္း စာသင္ ၿပီးခ်ိန္မ်ားတြင္ အားေနေသာ ေက်ာက္သင္ပုန္း အေပၚ၌ ဂီတသေကၤတေတြ ခ်ေရးသည္။
ဤနည္းျဖင့္ သူေရးထားေသာ သီခ်င္းေတြကို သူ႔ဘာသာ မ်က္စိျဖင့္ ၾကားခြင့္ ရ၍ နားျဖင့္ ျမင္ခြင့္ ရလာသည္။
ဒို-ေရ-မီ-ဖာကို သူ႔စိတ္တိုင္းက် ေအာ္ဟစ္ ရြတ္ဆိုေန၍ ရသည္။ ဤေလ့က်င့္ခန္းမ်ား လုပ္ျဖစ္ေလေလ၊ သူ၏ ဂီတၾကြက္သားမ်ား သန္မာလာေလေလ ျဖစ္သည္။ အသံထြက္ၿပီး ဂီတာတီးေနတာ မဟုတ္၍ အျခား သူမ်ားႏွင့္ ညွိႏႈိင္းစရာ မလို။ သီခ်င္း ဆိုေနတာ မဟုတ္၍ သူတစ္ပါး၏ ေ၀ဖန္ျခင္းကို မခံရ။
သူကစားေနတာက အဆင့္ျမင့္ ဂီတသေကၤတမ်ား ျဖစ္၍ ေတာ္တန္ရံု ဘယ္သူမွ် နားမလည္။ သူ လုပ္ေနသမွ် အရူးတစ္ေယာက္လိုသာ ထင္ၾကလိမ့္မည္။ ဤသို႔ျဖင့္ သူ႔ကိုယ္ပိုင္ လြတ္လပ္ေသာ အကန္႔ေလး တစ္ခုကို ကိုယ့္ဘာသာ တည္ေဆာက္ထား လိုက္ႏိုင္ခဲ့သည္။
တစ္ခါတစ္ေလ ညၾကီး တအား နက္ရႈိုင္းသြားသည္အထိ ဂီတသေကၤတတို႔၏ စိတ္ကူး အသံမ်ားထဲမွာ စူးစူးနစ္နစ္ အာရံု ၀င္စားၿပီး သူတစ္ေယာက္တည္း ရြတ္ဖတ္သရဇၥ်ယ္ရင္း အခ်ိန္ကုန္မွန္း မသိ ကုန္သြားတတ္သည္။ သူ႔ဘာသာ ေျခကုန္ လက္ပန္းက်ၿပီး အေပ်ာ္ေမာ ေမာေနတတ္သည္။ မိုးလင္းကာနီးက်မွ ကစား၍ ၀သည့္ ကေလးေလး တစ္ေယာက္လို ႏွစ္ျခိဳက္ အိပ္ေမာက် သြားတတ္သည္။
(၁၁)
ပြဲေတာ္ကာလ၊ စတိတ္ရႈိးခ်ိန္ႏွင့္ ၾကံဳလွ်င္ေတာ့ျဖင့္ ကိုသီဟန္သြင္ႏွင့္ အတူ သူ အေဖာ္ လိုက္သြားၿပီး နားေထာင္ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ သာမန္ နားဆင္သူ ပရိသတ္ တစ္ေယာက္ႏွင့္သာ ျဖစ္သည္။
ပုသိမ္တုန္းက စတိတ္ရႈိး စင္ျမင့္ေတြေပၚမွာ သူ အသက္ ငယ္ငယ္အရြယ္ႏွင့္ပင္ တီးခတ္ သီဆို ေဖ်ာ္ေျဖခဲ႔ဖူးတာေတြ၊ ပုသိမ္ ေကာလိပ္ေျမမွာ တီး၀ိုင္းကေလးတစ္ခုကို သူကိုယ္ပိုင္ ဦးစီး ဦးေဆာင္ ဖြဲ႔စည္းခဲ့ဖူးတာေတြ ဘယ္သူ႔မွ်မေျပာျပ၍ ဘယ္သူမွ်လည္း မသိၾက။
လူတိုင္းမွာ ကိုယ့္အတၱ၊ ကိုယ့္မာန ကိုယ္စီနဲ႔ပဲ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ေက်ာ္ျမင့္လြင္က သူ႔အတၱမာနကို အခ်ိန္အခါႏွင့္ ေနရာ မွားယြင္းစြာ ေဖာ္ထုတ္ျပမည့္ လူစားမ်ိဳး မဟုတ္ေခ်။ သူ႔အၾကာင္းကို သူ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း အိတ္သြန္ဖာေမွာက္ မေျပာျပရံုသာမက ေဖ်ာ္ေျဖေနၾကသည့္ စတိတ္ရႈိးတို႔၏ သီခ်င္း ဂီတႏွင့္ တီး၀ိုင္း အေၾကာင္း အေကာင္းအဆိုး ဘာမွ်ေ၀ဖန္ မွတ္ခ်က္ခ်ျခင္း မရွိ။ တိတ္တိတ္ကေလးၾကည္႔ၿပီး တိတ္တိတ္ကေလး ျပန္လာတတ္သည္။ ေျပာစရာဆို တစ္ျခား စကားပဲ ဆိုမည္။ ဂီတႏွင့္ ပတ္သက္လွ်င္ အစြမ္းကုန္ေအာင္ ႏႈတ္ပိတ္ ေရငံုေနခဲ့သည္။
(၁၂)
ေရေမ်ာကမ္းတင္ သစ္ကိုင္းသစ္ခက္ တစ္ခုသဖြယ္ ၀က္ထီးကန္မွာ ေသာင္တင္ေနခဲ့တာ အခ်ိန္ အေတာ္ၾကာသြားသည္။ သို႔ေသာ္ ဤေနရာတြင္ သူ႔အတြက္ အၿမစ္တြယ္စရာ မရွိတာ သူ သိသည္။ အခ်ိန္ အကန္႔အသတ္မဲ့ ေနသြားဖို႔ ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္။ ကာလ အတုိင္းအတာ တစ္ခု ေက်ာ္လြန္ သြားေသာအခါမွေတာ့ ႏႈတ္ဆက္ ခြဲခြာဖို႔ ဆံုး့ျဖတ္ရသည္။
ကိုသီဟန္သြင္၏ အရိပ္ကေလးကို ေက်ာခိုင္းၿပီး သူထြက္ခြာ လာခဲ႔ၿပန္ၿပီ။ သည္တစ္ခါ သူဦးတည္ သြားတာက ပုသိမ္။
(၁၃)
ပုသိမ္ကို မေရာက္ ေရာက္ေအာင္ ျပန္သြားဖို႔ သူ႔ ကိုယ္ထဲက ေသြးေတာင္း ေနခဲ့ရျခင္း အေၾကာင္းအရင္း တစ္ရပ္မွာ ပုသိမ္ေကာလိပ္၏ စတိတ္ရႈိး ရာသီ တစ္ဖန္ ျပန္လည္ က်ေရာက္လာေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
ဤအခ်ိန္ ဤအခါ ေရာက္လာလွ်င္ သူ႔စိတ္က အေပါက္ တစ္ေပါက္ကို ထိုးထြင္း သိေနၿပီ။ မႏွစ္တုန္းကဆိုလွ်င္ သူတို႔တစ္ေတြ၏ " ၿငိမ္းခ်မ္းကမ္းေျခ " Shore of Peace အဖြဲ႔၀ိုင္းက ပုသိမ္ေကာလိပ္မွ ဂီတ လႈပ္ရွားမႈ စင္ျမင့္ အားလံုးလိုလိုကို အပိုင္ သိမ္းပိုက္ခဲ့သည္ပဲ။ ဒီႏွစ္ ဒီခ်ိန္ ေရာက္ၿပီိဆို သူတို႔ အဖြဲ႔သားေတြ တီး၀ိုင္း တိုက္ေနၾကေတာ့မည္။ သူ ေရာက္လာမွာကိုလည္း ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကလိမ့္မည္ ဆိုတာ သူတပ္အပ္ ေၿပာႏိုင္သည္။
(၁၄)
တကယ္လည္း Shore of Peace အဖြဲ႔သားမ်ားသည္ ပုသိမ္ေကာလိပ္ အခန္း ၁၀၇ မွာသီခ်င္းက်င့္ ေနခဲ႔ၾကသည္။
Shore of Peace မွာ ကိုသွ်ပ္ ထြက္သြားကတည္းက လူအမ်ားၾကီး ေလ်ာ့သြားခဲ့ သည္။
ကိုသွ်ပ္က " မင္းတို႔ ၾကိဳက္တဲ႔လူ ရွိရင္ ေခၚတီး " ဟု မွာထားခဲ့သည္။
ထိုအခ်ိန္မွာ ကိုတူးက (၀င္းျမင့္ဦး) က ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္မွ အဂၤလိပ္ေမဂ်ာႏွင့္ ေက်ာင္းၿပီး၍ ပုသိမ္ ျပန္ေရာက္ေနသည္။ ကိုတူးႏွင့္ ကိုသွ်ပ္က အေၾကာင္းသိေတြ။ ဘိုတင္ယုတို႔ ငု၀ါ တီး၀ိုင္းမွာကတည္းက အတူ တြဲလာခဲ့ဖူးသည္။ ေနာက္ပိုင္း ႏွင္းဆီျဖဴမွာ တီးသည္။ ႏုတ္စ္ႏွင့္ ကလပ္စီကယ္ ဂီတာ ကၽြမ္းက်င္သည္။ ေအာင္ေက်ာ္ဦးတို႔ တစ္ေတြ ကိုတူးကို ေမတၱာရပ္ခံၿပီး သူတို႔အဖြဲ႔ကို အားျပန္ျဖည့္ ထားခဲ့ၾကသည္။
ပုသိမ္ သေဘၤာ ဆိုက္သည္ႏွင့္ "ကိုသွ်ပ္ ပါလာတယ္ေဟ့ " ဆိုေသာ သတင္းက လွ်ပ္စစ္စီးေၾကာင္း တစ္ခုသဖြယ္ ဖ်တ္ကနဲ အေျပးအလႊား ေရာက္လာသည္။ သူတို႔ တစ္ဖြဲ႔လံုး ထခုန္မိမတတ္ ၀မ္းသာအားရ ျဖစ္ကုန္ၾကေတာ့သည္။
ကိုသွ်ပ္ကလည္း ဟိုဟိုဒီဒီ လမ္းမ်ားမေန။ သူတုိ႔သီခ်င္းေလ့က်င့္ေနသည့္ ၁၀၇ အခန္းသို႔ တန္းဆင္းခ်လာသည္။ ကုိသွ်ပ္ကို ေတြ႔ေတာ့ သူတို႔အားလုံး အူလိႈက္သည္းလႈိက္ ေျပးဖက္ႀကိဳဆုိခဲ့ၾကသည္။ ခြဲခြာခ်ိန္ ၾကာျမင့္လွသည့္ ခ်စ္ေသာညီအစ္ကိုမ်ား ျပန္ဆုံၾကသည့္ႏွယ္။ တကယ့္ကို ဆူဆူညံညံ။
(၁၅)
"ကိုသွ်ပ္ကို ေမွ်ာ္ေနတာဗ်၊ ကိုသွ်ပ္က ပုသိမ္ကို ျပန္လာဖို႔ေတာ့ သတိရသားပဲ" ဟု ေအာင္ေက်ာ္ဦး (ႀကြက္နီ) ကစကားနာထုိးသည္။
" ငါ့အိတ္ကပ္ထဲမွာ ဆယ့္ရွစ္က်ပ္ရွိရင္ ပုသိမ္ကို ျပန္လာလုိ႔ရတယ္ကြ၊ ငါက အိတ္ကပ္ထဲမွာ ဆယ့္ရွစ္က်ပ္ ျပည့္ဖို႔ ေစာင့္ေနတာ" ဟုဆုိသည္။
ဂီတာကိုင္ထားေသာ ကိုတူးကိုလည္း အားနာရေကာင္းမွန္းမသိ။ ေျပာမနာ ဆုိမနာ အေပါင္းအသင္းေတြပီပီ စိတ္ထဲရွိသည့္အတိုင္း -
" ခဏဖယ္ေပးကြာ၊ ငါ၀င္တီးလုိက္ဦးမယ္" ဆုိၿပီး မဆုိင္းမတြ ၀င္တီးသည္။ ကိုတူးကလည္း စိတ္မကြက္၊ သူ႔အေပၚ ဘဲဥဘယ္လို သေဘာထားတာ သူသိသည္။
(၁၆)
ကိုသွ်ပ္ေရာက္လာသည္ႏွင့္ Shore of Peace အဖြဲ႔၏ နဂိုပုံမွန္ အေနအထားမ်ား အားလုံးေျပာင္းလဲသြားၿပီး အရွိန္သြက္လက္ျမန္္ဆန္လာခဲ့သည္။ ထုံးစံအတိုင္း ကိုသွ်ပ္၏ ကိုယ္ပိုင္မူ၊ ကိုယ္ပိုင္ဟန္ေလးေတြလည္း ျပန္ေပၚလာၾကသည္။ ကိုင္ဇာ၏ "အိမ္အျပန္ေက်ာင္းအဆင္းမွာ သီခ်င္းေလးဆုိ" ကို ဟာမိုနီခြဲၿပီး -
"ကရင္၊ မင္းက Alton၊ ပထန္က ေဘ့စ္၊ ငါ tenor ဆိုမယ္၊ ဟုတ္ၿပီလား" လုပ္သည္။
ကိုသွ်ပ္အက်င့္အတိုင္း ဟာမိုနီအ၀င္အထြက္ မမွန္မခ်င္း ဤသီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကိုပဲ ထပ္ကာတလဲလဲ အေက်ာ့ေက်ာ့အျပန္ျပန္ ေလ့က်င့္ေန၍ အခ်ိန္ကုန္လွၿပီ။ သီခ်င္းဆုိမည့္ ေက်ာင္းသူေတြက ဆူေဆာင့္စ ျပဳလာၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ကိုသွ်ပ္ကို ဘယ္သူမွ် မေျပာရဲ။
ေနာက္ဆုံးေတာ့ ဆရာမ ေဒၚစန္းစန္းၾကဴေရာက္လာၿပီး သူ႔ရင္ဘတ္သူ လက္ညိႈးႏွင့္ေထာက္ကာ -
"ေအာင္မယ္ေလး …. ဟဲ့၊ သွ်ပ္ရယ္၊ တျခားသီခ်င္းေတြလည္း အမ်ားႀကီး တုိက္စရာရွိေသးတယ္။ ေရွ႕မဆက္ေသးဘူးလား" ဟုေျပာယူရသည္။
ဒါေတာင္မွ ကိုသွ်ပ္ကျဖင့္ "ခဏေလးပါ ဆရာမ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဒီတစ္ပုဒ္ပုစံ ၀င္သြားခ်င္လုိ႔ပါ"
ဆိုၿပီး သူ႔စိတ္တိုင္းက် မရရေအာင္ အဖြဲ႔သားေတြကို တြန္းတုိက္လိုက္ေသးသည္။
(၁၇)
သူငယ္ခ်င္း အေပါင္းအသင္းေတြႏွင့္ ျပန္ဆုံရၿပီး ဂီတႏွင့္ ဆုံေတြ႔ရ၍ ကိုသွ်ပ္သည္ ေရထိပန္းသဖြယ္ လန္းဆန္းလာသည္။
တစ္ေနကုန္ သီခ်င္းတုိက္သည္။ မိုးလင္းေပါက္ဆိုင္မ်ားျဖစ္ေသာ ေရႊလသာ၊ ေက်ာ္ၾကားတုိ႔မွာ အဖြဲ႔ေတြႏွင့္ ထိုင္သည္။ ပုသိမ္ေျမကို နင္းရတာ ခုိင္ခိုင္ၿမဲၿမဲ ရဲရဲတင္းတင္းရွိလွသည္။ ဘယ္ေနရာႏွင့္မွ် မတူ။
ညဘက္ႀကီး ဆုိင္မွာ ထိုင္ေနရင္းက ၁၀နာရီခန္႔ရွိၿပီ။ ကိုသွ်ပ္ ရုတ္တရက္ထသည္။
ေအာင္ေက်ာ္ဦးက "ကိုသွ်ပ္ ဘယ္သြားမလုိ႔လဲ" ဟု ေမးရာ -
"ကိုတူးဆီ သြားမလုိ႔ကြ၊ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ အရိန္းခ်္မင့္ လုပ္စရာရွိတာ သူ႔ကို အပ္ခ်င္လုိ႔"
ရာသီက အေအးမိခ်င္စရာစိမ့္ေနသည္။ ကိုသွ်ပ္လက္ထဲမွာ ကိုတူးအတြက္ ခၽြဲသလိပ္ေပ်ာ္ေဆးႏွင့္ အိပ္ခ်င္ေျပ ရွဴးရွဲထုပ္ပါသည္။
ေအာင္ေက်ာ္ဦးက စိတ္ထဲမွာ မၾကည္လင္။ သီခ်င္း အရိန္းခ်္မင့္မ်ား၊ ကိုယ့္ဘာသာ ကိုယ္လုပ္လည္း ရရက္သားႏွင့္။ ကိုတူးထံ အလုပ္ရႈပ္ခံ သြားသည္ဟု ယူဆသည္။ သုိ႔ေသာ္ ကိုသွ်ပ္၏စိတ္ႏွင့္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ အေၾကာင္းသိထားၿပီး ျဖစ္၍ ညည္းညည္းညဴညဴ တဖ်စ္ေတာက္ေတာက္ႏွင့္ပင္လုိက္သြားခဲ့သည္။
ပုသိမ္ကမ္းနားကြင္းတန္းအိမ္ ေရာက္သြားေတာ့ ကိုတူးမအိပ္ေသး။
ကိုသွ်ပ္က "ငါ့ကိုဒီသီခ်င္းေလး အရိန္းခ်္မင့္ လုပ္ေပးစမ္းပါကြာ" ဟုဆိုေတာ့ ကိုတူးက သူ႔အမူအရာအတိုင္း သူ႔ကိုပဲ ေျပာမေနသလို ေအးေအးလူလူ ေဆးလိပ္ကေလး တဖြာဖြာႏွင့္ -
"ေအး၊ ေအး၊ ထားခဲ့ေလ ဘဲဥ" ဟုဆုိသည္။
"ဒီမွာ ေႏြ
ေႏြေရာက္ျပီေလ
ပင္အိုထိပ္ဖ်ားမွာ
ဥၾသငွက္ကေလး
ၾကင္နာသူရွာ
သူငိုေၾကြး" ဆိုသည့္ "အဆံုးမဲ့ေႏြ" သီခ်င္း အရိန္းခ်္မင့္ကို ကိုတူး လုပ္ေပးခဲ့သည္။
ထိုသီခ်င္းကို ေနာက္ေတာ့ ေအာင္ရင္ သီဆိုခဲ့သည္။
"အိပ္ေပ်ာ္ေနခ်ိန္လည္း၊ ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာ၊ မႈန္ရီျပာေ၀၊ မင္းအေၾကာင္းေတြမ်ား ျမင္ေယာင္ေနဆဲ၊ လြမ္းတဲ့ည" ဆိုသည့္ ရင္မွာ ျပာေသာည သီခ်င္းကိုလည္း စာသားေရးျပီး ကိုတူးႏွင့္ တိုင္ပင္သည္။ ထိုသီခ်င္း၏ Chorus အပိုဒ္ကို ကိုတူးပဲ မယ္လိုဒီ ရွာေပးခဲ့သည္။
ထိုသီခ်င္းကို ေနာင္ေသာအခါ "ျပာေသာ ည" အမည္ႏွင့္ ပင္းက သီဆိုခဲ့ေလသည္။
(၁၈)
ကိုသွ်ပ္သည္ ပုသိမ္ ျပန္ေရာက္တုန္း ေရာက္ခိုက္ ေက်ာင္းထဲမွာတင္ အားမရ။
ေအာင္ေက်ာ္ဦးတို႔ ဘိုကေနာင္ ကရင္ ရပ္ကြက္၀ိုင္း ျဖစ္ေသာ "မဟူရာ" ေဖ်ာ္ေျဖပြဲမွာလည္း ၾကံဳ၍ ၀င္ႏႊဲသည္။ ကမ္းနားလမ္း နံေဘးမွာ စတိတ္ရိႈး ရွိစဥ္ တစ္ၾကိမ္တြင္ -
"ၾကြက္နီ၊ မင္းနဲ႔ ငါဒရမ္ တစ္ေယာက္ တစ္ျခမ္း တီးမယ္" ဆိုျပီး ကတ္ကတ္သတ္သတ္ႏွင့္ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ကိုပဲ လုပ္ခဲ့ေသးသည္။ ဒစၥကို ဒန္စာ ပါကပ္ရွင္းကို သူ တီးသည္။
ေအာင္ေက်ာ္ဦးႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္ တြဲျပီး သီခ်င္းလည္း ဆိုခဲ့ေသးသည္။
ေစာဘြဲ႔မွဴး၏ "အေဆာင္ သူရဲ" သီခ်င္းကို "ၾကြက္နီ မင္းက ဆိုပရာႏို၊ ငါက တန္နာ ဆိုမယ္" ဆိုျပီး ဟာမိုနီခြဲကာ-
"မာလာေဆာင္နဲ႔
ပတ္သက္လို႔
ပံုျပင္ေလး တစ္ပုဒ္
ၾကားဖူးတယ္၊
ဒီပံုျပင္ထဲက
ဇာတ္လိုက္ၾကီး
ဘယ္သူလဲလို႔
မေမးပါနဲ႔" ဟု ေယာက်ာ္း စံုတြဲ သီခ်င္း စလိုက္ကတည္းက ပရိသတ္ထဲမွ ေ၀ါခနဲ အသံ ၾကားရသည္။
သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ဂရုမစိုက္ဘဲ "ထမင္းမွစားရဲ႕လား၊ ေရတစ္ခြက္မွေသာက္ရဲ႕လား၊ ဘာကိုမွလည္း စိတ္မ၀င္စား၊ အေဆာင္ေရွ႕မွာ က်င့္တဲ့တရား" ဟု ဆက္ဆိုၾကရာ ပရိသတ္က ေကာင္းေကာင္းၾကီး ၾသဘာေပးၾကသည္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ "မနက္ မနက္ၾကည့္ၾကည့္ပါ၊ ေန႔ခင္းဘက္ၾကည့္ၾကည့္ပါ၊ ညညၾကည့္ၾကည့္ပါ ေတြ႔လိမ့္မယ္၊အျမဲတမ္း ရွိလိမ့္မယ္" ဆိုျပီး မဆံုး ဆံုးေအာင္ အားပါးတရ ၾကဲျဖစ္ခဲ့ၾကေလသည္။
အခန္း (၁၀) သိုက္ျမံဳ ရင္ခြင္ ရွိရာဆီ
(၁)
ေလာက မိုးေကာင္းကင္ထဲမွာ ေနရာအႏွံ႔ပ်ံသန္းခ်င္ရာ ပ်ံသန္း သြားလာခဲ့ေသာ ငွက္ကေလး တစ္ေကာင္။ အခ်ိန္တန္ အေတာင္ပံ ေညာင္းေတာ့ သိုက္ျမံဳ ရွိရာဆီသို႔ တစ္ဖန္ ပ်ံ၍ နားရသည္။
ေက်ာ္ျမင့္လြင္လည္း ေမာ္လျမိဳင္က မိဘရင္ခြင္ထဲသို႔ တိုး၀င္ ေရာက္ရွိလာခဲ့ျပန္သည္။ မိသားစု အသိုင္းအ၀ိုင္းကေတာ့ အစဥ္သျဖင့္ ေႏြးေထြး လံုျခံဳသည္။ သူ ျပန္လာျပီဆိုသည္ႏွင့္ အိမ္မွာ အားလံုး ျပီးျပည့္စံု သြားသလိုမ်ိဳး ပိုက္ေပြ႔ကမ္းလင့္ ၾကိဳဆိုလိုက္ၾကသည္။ အေမက အထူး ဆိုဖြယ္ရာ မရွိ။ ၀မ္းသာအယ္လဲ။ အေဖႏွင့္ သူ၏ ဆက္ဆံေရးမွာလည္း ထင္သေလာက္ မဆိုး နားလည္မႈ ရရွိျပီး အဆင္ေျပေနသည္။
ေက်ာ္ျမင့္လြင္ ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ ဂီတာ တီးေနတာ ေတြ႔ရၾကားရသည့္အတြက္ ရပ္ကြက္ထဲမွ လူငယ္ေလးေတြ စုေ၀း လာၾကသည္။ သူကလည္း ပညာ လိုခ်င္သူဆိုလွ်င္ ေသေသခ်ာခ်ာ သင္ျပေပးသည္။
သူ႔တြင္လုပ္စရာမည္မည္ရရ ဘာမွ် မရွိ။ ပ်င္း၍ ဂီတာခ်ည္းသာ တီးတီးေနတာ ေတြ႔ရသျဖင့္ တစ္ေန႔မွာ အေဖက-
"မင္းဂီတာ တီးခ်င္တယ္ ဆိုရင္ ငါ့တပည့္ေတြ တီး၀ိုင္း ေထာင္ထားတာ ရွိတယ္၊ မင္း ၀င္တီး ၾကည့္ပါလား" ဟု ဆိုသည္။
ေက်ာ္ျမင့္လြင္က အေဖ့ စကား ၾကားေတာ့ သူ႔နားကိုပင္ သူ မယံုခ်င္။
(၂)
အေဖတို႔ ေမာ္လျမိဳင္ ေက်ာင္းက်န္းမာေရး ဌာနတြင္ ကိုစိုးညြန္႔က ကုသမႈအကူ (Clinical Attendant) ျဖစ္သည္။
ကိုစိုးညႊန္႔ႏွင့္ ကိုဂ်ီေကတို႔ ညီအစ္ကိုက The Excellent ဆိုျပီး တီး၀ိုင္း တစ္၀ိုင္း ေထာင္ထားသည္။ ကိုစိုးညႊန္႔တို႔ အမွတ္ (၁) အ.ထ.က မွ ဓာတ္ခြဲလက္ေထာက္ ျဖစ္၍ အမွတ္ (၁) အ.ထ.က ေက်ာင္း၀င္းထဲတြင္ ေနအိမ္ ရရွိထားသည္။ ထိုအိမ္မွာပဲ သူတို႔ တီး၀ိုင္း ေလ့က်င့္ေလ့ ရွိသည္။ ေလာေလာဆယ္ သူတို႔မွာ ဂီတာသမား တစ္ေယာက္ လိုအပ္ေနသည္ဟု ဆိုသည္။
ေက်ာ္ျမင့္လြင္က တီး၀ိုင္းထဲ ၀င္ဖို႔ သေဘာတူလိုက္၍ အေဖက သူ႔ တပည့္မ်ားအား "ငါ့သားၾကီး ဂီတာ တီးတတ္တာ ရွိတယ္၊ မင္းတို႔ ၀ိုင္းမွာ စမ္းသံုးၾကည့္ပါလား" ဟု ေျပာျပ အပ္ႏွံသည္။
သည္လိုႏွင့္ ကိုစိုးညႊန္႔တို႔ အိမ္ေရာက္ လာၾကျပီ။
ေက်ာ္ျမင့္လြင္က ဂီတာ တီးျပရသည္။
ပေလးဘြိဳင္ သန္းႏိုင္၏ "ဆု" ဆိုေသာ သီခ်င္းကို ဆိုလို တီးဆို ျပလိုက္သည္ႏွင့္ပင္ ကိစၥ ျပီးျပတ္ေလေတာ့သည္။ The Excellent မွာ လူလိုေနသလို ဘာမွ် လုပ္စရာ မရွိေသာ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ အတြက္လည္း အာသာ ေျပသြားသည့္ အတြက္ ေရကန္အသင့္၊ ၾကာအသင့္ပင္ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဘက္ အဆင္ေျပ သြားခဲ့ၾကသည္။
ေမာ္လျမိဳင္မွာ ဂီတ မ်ိဳးေစ့ ေျမေပၚ က်ျပီး သစ္ပင္ တစ္ပင္ ျဖစ္ထြန္းေပဦးမည္။
(၃)
အသစ္ ျပန္လည္ ဖြဲ႔စည္းေသာ Excellent မွာ ကိုဂ်ီေက လိဒ္ဂီတာ၊ ကိုစိုးညႊန္႔ ရစ္သမ္ဂီတာ၊ ကိုဂုလု ေဘ့စ္ဂီတာႏွင့္ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ ဒရမ္ တီးၾကသည္။
ကိုဂ်ီေကက သီခ်င္းလည္း ေရးသည္။ သူ ေရးဖြဲ႔ေသာ "မ်က္ရည္" သီခ်င္းကို ေနာင္ေသာအခါ ကိုဗလ သီဆိုခဲ့သည္။
(၄)
ေက်ာ္ျမင့္လြင္၏ ေမာ္လျမိဳင္ ပထမဆံုး စင္ျမင့္ပြဲမွာ အမွတ္ (၅) တံတားေရွ႕ ေရႊေတာင္ရပ္ ဆြမ္းၾကီးေလာင္းပြဲ ျဖစ္သည္။
The Excellent က အေနာက္တိုင္း ၀တ္စံု အျပည့္အစံုႏွင့္ တီး၀ိုင္း ထြက္သည္။ ထိုညမွာ ေက်ာ္ျမင့္လြင္က L-O-V-E love ႏွင့္ Give Me Your Heart အဂၤလိပ္ သီခ်င္း ႏွစ္ပုဒ္ သီဆိုခဲ့သည္။
The Excellent အဖြဲ႔တြင္ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ တီးခတ္ေနဆဲ အခ်ိန္။
တစ္ခါေတာ့ သူတို႔အဖြဲ႔ ျမန္မာ့အသံ အဂၤလိပ္ပိုင္း အသံလႊင့္ အစီအစဥ္ Local talent က႑တြင္ အသံ သြားသြင္းၾကသည္။ ကိုဂ်ီေကႏွင့္ ကိုစိုးညႊန္႔တို႔ ညီအစ္ကိုက သီခ်င္း ဆိုၾကသည္။ ျမန္မာ့အသံမွ ထုတ္လႊင့္ ေပးခဲ့ေသာ The Excellent ၏ ထိုအစီအစဥ္တြင္ မွတ္မွတ္ရရ Devil Woman သီခ်င္း ပါ၀င္ခဲ့သည္။
(၅)
The Excellent မွာ အခ်ိန္အတန္ၾကာ တီးခတ္ေနခဲ့ျပီးသည့္ ေနာက္ပိုင္းတြင္ သူတို႔ တီး၀ိုင္းမွာ အေျပာင္းအလဲ အခ်ိဳ႕ ျဖစ္သြားခဲ့သည္။
အဓိက အေၾကာင္း အရင္း အေျခခံက ေမာ္လျမိဳင္ ျမိဳ႕လယ္ႏွင့္ ယမင္း ပံုႏွိပ္တိုက္မ်ားမွ ကိုညီညီ၊ ကိုေဇာ္ေဇာ္တို႔က စတင္ခဲ့သည္ ဆိုရမည္။ သူ႔တို႔ဆီမွာ တီး၀ိုင္း တိုက္ၾက၊ သီခ်င္း ဆိုၾကရင္း ေက်ာ္ျမင့္လြင္ကို သူတို႔ မ်က္စိက် လာၾကသည္။
သည္လိုႏွင့္ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ကို မ႑ိဳင္ ထား၍ တီး၀ိုင္းသစ္ တစ္ခု ဖြဲ႔ဖို႔ ျဖစ္လာသည္။
The Excellent မွာ ကိုဂ်ီေကတို႔ က်န္ရစ္ခဲ့ျပီး ေမာ္လျမိဳင္မွာ Sharp အမည္ ရွိသည့္ တီး၀ိုင္းသစ္ တစ္၀ိုင္း ေပၚေပါက္ လာခဲ့ေလေတာ့သည္။
Sharp မွာ ေက်ာ္ျမင့္လြင္က လိဒ္ဂီတာ တီးသည္။ ပဲခူးသား ကိုႏိုင္၀င္းက ေဘ့စ္။
ညေနတိုင္း အိမ္ေရွ႕မွာ ဂီတာ သင္ေပးေနက် ရပ္ကြက္ထဲမွ သူ႔ လက္ရင္း တပည့္ စိုးငယ္ကို စိတ္ခ် ရေလာက္ျပီး ျဖစ္၍ ရစ္သမ္ဂီတာ ေခၚတီးခိုင္းသည္။
(၆)
The Excellent မွာတုန္းက ေက်ာ္ျမင့္လြင္သည္ ဧည့္သည္၀ိုင္းသား တစ္ေယာက္သဖြယ္ စီစဥ္သမွ် အတိအက် နာခံကာ အပိုစကား ဘာတစ္ခြန္းမွ် ၀င္မေျပာခဲ့။
Sharp တီး၀ိုင္းမွာက်ေတာ့ သူ႔လက္သူ႔ေျခ။ သူ႔စကားသာ သူ႔အာဏာ တည္သည္။ သို႔ျဖစ္၍ ေျပာစရာ၊ ဆိုစရာ ရွိလွ်င္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ် အားမနာ။ သူက သီခ်င္း တီးရာ ဆိုရာမွာ ေကာင္းဖို႔သာ ပဓါန ထားသူ ျဖစ္သည္။ မ်က္ႏွာကို ၾကည့္မည္ မဟုတ္ေခ်။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေျပာစရာရွိ ေျပာ၊ ဆူပူစရာ ရွိလွ်င္ ဆူပူသည္။ သီခ်င္း သီဆိုသည့္ မိန္းကေလး၊ ေယာက်ာ္းေလး မေရွာင္။ အၾကီးအငယ္ အရြယ္မေရြး။ မွားလွ်င္ ဆူပူ ေျပာဆို ခံရသည္။
ပုသိမ္မွာတုန္းကလိုပင္ သီခ်င္း တစ္ပုဒ္ခ်င္းကို အပင္ပန္းခံ ႏုတ္စ္ ခြဲ၊ တီး၀ိုင္းသမား တစ္ေယာက္လွ်င္ တစ္ရြက္ ေပးျပီး စနစ္တက် ေမာင္းသည္။
ဤသို႔ျဖင့္ Sharp တီး၀ိုင္းသစ္မွာ အခ်ိဳ႕အတြက္ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ႏွင့္ နည္းနည္းေလးေတာ့ ေထာင့္မတည့္သလို ျဖစ္ရသည္။ သူက သိပ္ကို တိက်လြန္း အားၾကီးသည္။ အတီးသမား တီးတာ မဟုတ္လွ်င္ အတီး မွားျပန္ျပီ။ အဆိုသမားဆုိတာ မဟုတ္လွ်င္ အဆို မွားျပန္ျပီႏွင့္ ဘာဆိုဘာမွ် သည္းမခံ။ ကီးမကိုက္လွ်င္ မကိုက္၊ တိုင္ပင္ မွားလွ်င္ အမွား။
တစ္ခ်ိန္လံုးလိုလို ေမာင္းမဲေန၍ "ေတာ္ရိေရာ္ရိႏွင့္လည္း ျဖစ္ႏိုင္တာပဲ" ဟု သေဘာထားသူေတြ အားလံုး ဒုကၡေရာက္ၾကသည္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ဘက္က သီအိုရီ အေျခခံမွအစ ခိုင္မာေန၍ ဘယ္သူမွ် သူ႔ကို မလွန္ႏိုင္။ တီး၀ိုင္း ပိုင္ရွင္အထိ တက္ျပီး ေျပာဆိုၾကေသာ္လည္း မေျဖရွင္းႏိုင္။ ေက်ာ္ျမင့္လြင္က ခိုင္လြန္းေနသည္။ သူ႔ကို ယိုင္သြားေစဖို႔ ဆိုလွ်င္ ေတာ္တန္ရံု မျဖစ္ႏိုင္။
သို႔ျဖင္႔ စဥ္းစားရင္း စဥ္းစားရင္း ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကို၀င္းဦးကို ေျပးျပီး သတိရလိုက္ၾကေတာ့သည္။
(၇)
ကို၀င္းဦးက ပဲခူးသား။ ပဲခူး ေဒသေကာလိပ္မွ ေမာ္လျမိဳင္ ဒီဂရီေကာလိပ္သုိ႔ သခ်ၤာ ေမဂ်ာ အဓိကျဖင့္ ေက်ာင္းလာတက္ခဲ့သူ။
ပဲခူးမွာတုန္းက အသက္ငယ္ငယ္ႏွင့္ပင္ "ႏုငယ္" ေတးဂီတ၀ိုင္း ဦးေထြးေမာင္ေမာင္ (အဲလက္စ္ဖခင္)၊ ဦး၀င္းေမာင္ေမာင္တို႔က ဂီတာ သင္ေပးခဲ့သည္။ ၁၈ ႏွစ္သားတြင္ ပဲခူး Paradise တီး၀ိုင္း၌ တီးခဲ့ျပီး ေမာ္လျမိဳင္ ေရာက္ေတာ့ ဖက္တန္း ရြက္စိမ္း တီး၀ိုင္းမွာ တီးခတ္ခဲ့သည္။
ကို၀င္းဦးက ဂီတမွာ ေျခေျချမစ္ျမစ္ ခိုင္ခုိင္မာမာ ရွိသူျဖစ္၍ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ကို ခ်ိဳးဖို႔၊ ဟန္႔ဖို႔ ဆိုလွ်င္ သူမွပဲ တတ္ႏိုင္လိမ့္မည္ ဆုိျပီး ပဲခူးအထိ လိုက္သြားကာ ဇာတ္ေၾကာင္းစံု ခင္းျပ၍ ေခၚခ်လာၾကသည္။
ကို၀င္းဦးလည္း Sharp မွာ ေဘ့စ္ဂီတာ တီးဖို႔ ဆိုျပီး ေမာ္လျမိဳင္သို႔ ေရာက္ရွိ လာခဲ့ေလသည္။
(၈)
၀င္းဦးႏွင့္ ေက်ာ္ျမင့္လြင္တို႔ ေတြ႔ၾကျပီ။
သီခ်င္းတိုက္ရင္း တစ္ေယာက္ အရိပ္ တစ္ေယာက္ အကဲ ခတ္၍ ေနၾကသည္။ သီခ်င္း နားခ်ိန္က်ေတာ့ တီး၀ိုင္း တိုက္ေနသည့္ ယမင္း ပံုႏွိပ္တိုက္ အျပင္ဘက္ နန္းေတာ္ ရုပ္ရွင္ရံု ေရွ႕က ျမက္ခင္းကေလးမွာ ႏွစ္ေယာက္သား ထိုင္ျပီး ေဟာ္လို ဂီတာ တစ္လံုးစီႏွင့္ ေရာက္တတ္ရာရာ ဟိုသီခ်င္း သည္သီခ်င္းကေလးေတြ တီးေနရင္း စကားစျမည္း ေျပာေနလိုက္သည္။
တီး၀ိုင္း တိုက္စဥ္ကပင္ တစ္ေယာက္ အစြမ္း တစ္ေယာက္ သိသင့္သေလာက္ သိျမင္ခြင့္ရခဲ့ၾကျပီ။ စကားေတြ ေျပာရင္းဆိုရင္း တစ္ခဏခ်င္းအတြင္း တစ္ေယာက္ ဗီဇ တစ္ေယာက္ သိသြားၾက၍ ခ်က္ခ်င္း တည့္သြားၾကသည္။
အတန္ငယ္ ေရခ်ိန္ မွန္လာေသာအခါ ေက်ာ္ျမင့္လြင္က-
"ကို၀င္းဦး၊ ကၽြန္ေတာ့္မွာ သီခ်င္းေလးေတြ ေရးထားတာ ရွိတယ္ဗ်" ဟု ပြင့္အန္က်လာသည္။ "ဆိုမယ့္သူ ရွိရင္ ေရာင္းခ်င္တာ" ဟုလည္း ဆိုသည္။
ကို၀င္းဦးက ရက္ေကာဒင္း ေလာကႏွင့္ မစိမ္း။ ၁၉၇၉-၈၀ တုန္းက ပဲခူးမွ သူငယ္ခ်င္း သံုးေယာက္ စုျပီး "လြမ္းတဲ့ လမ္း" အမည္ႏွင့္ လင္းစတူဒီယို၌ အသံ သြင္းခဲ့ဖူးသည္။ Paradise တီး၀ိုင္းမွာ ဦးတင္ဦးေသာင္း ျဖည့္ထားသည့္ သူတို႔ အေခြ သြင္းခဲ့ခ်ိန္မွာ ခိုင္ထူး၊ ရီေဇာ္တို႔၏ "ေတးျမံဳငွက္" စီးရီး ထြက္ခ်ိန္ႏွင့္ မေရွးမေႏွာင္း။ သို႔ေသာ္ "လြမ္းတဲ့လမ္း" သည္ အေခြအျဖစ္ ပီပီျပင္ျပင္ မထြက္လိုက္။ လမ္းခုလတ္မွာပဲ နစ္ျမဳပ္ သြားခဲ့ရသည္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ထိုအေတြ႔အၾကံဳထဲမွ သင္ၾကား ရရွိလိုက္သမွ်ေတြက အဖိုးတန္လွသည္ဟုသာ ကို၀င္ဦး မွတ္ယူထားသည္။ ဂီတ ေမွာ္ရံုေတာကို တိုး၀င္ဖို႔ ဆိုတာ ပါရမီ အေျခခံႏွင့္ မလံုေလာက္။ စန္း နကၡတ္ေတြ အစံုအလင္ ယွဥ္ရမည္။ သို႔မွသာ ထြန္းလင္း ေတာက္ပ လိုရာ ေရာက္ရမည္။ ပါရမီႏွင့္ စန္းဆိုတာ ၾကိဳတင္ျမင္ႏုိင္သည္ မဟုတ္။ ေက်ာ္ျမင့္လြင္မွာလည္း ရွိေနႏိုင္သည္သာ။
ထို႔ေၾကာင့္ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ ေရးထားသည္ဆိုေသာ သီခ်င္းေတြကို မၾကားဖူးေသးေသာ္လည္း- "မင္းသီခ်င္းေတြ ၾကိဳက္တဲ့လူေတြ႔ရင္ ေရာင္းလို႔ ရမွာေပါ့ကြာ" ဟု ကို၀င္းဦးက အားေပး လိုက္သည္။
ေက်ာ္ျမင့္လြင္က ဂီတာကို အသာ တီးခတ္ရင္း-
"ႏႈတ္ဆက္လိုက္ဖို႔အားတင္းထားရင္းပါး ျပင္ေပၚမွာမ်က္ရည္ေတြဟာ အခ်ိန္နာရီေတြေပၚကို ေက်ာ္လြန္ေရလိုျဖတ္ျပီး စီးဆင္းေနဆဲ ခ်စ္သူေရ . . " ဟု ဆိုျပသည္။
"နာရီေပၚမွ မ်က္ရည္စက္မ်ား" သီခ်င္းကို နားေထာင္ရင္း နားေထာင္ရင္း ေက်ာ္ျမင့္လြင္၏ ပါရမီ၊ ေက်ာ္ျမင့္လြင္၏ အရည္အခ်င္းကို ကို၀င္းဦး တန္းသိ သြားသည္။ ကိုယ္ပုိင္သံစဥ္ ေလာကမွာ သူ႔ သီခ်င္း ပံုစံက လံုး၀ၾကီးကို အသစ္အဆန္း ျဖစ္ေနသည္။ သီးျခား ခြဲထြက္ထား၍ လမ္းေၾကာင္း မတူ။
အံ့အားသင့္ျပီး-
"ဟ၊ မင္းသီခ်င္းေကာင္းလွ ခ်ည္လား" ဟု မွတ္ခ်က္ခ်မိသည္။
"ဟေကာင္၊ မင္း ျဖစ္တယ္။ မျဖစ္စရာ ဘာမွ မရွိဘူး။ အခြင့္ၾကံဳဖို႔ပဲ လိုမွာ။ အဲသည့္အခါက်ရင္ သူ႔ အလိုလို ျဖစ္သြားမွာပဲ" ဟု သူ႔စိတ္ထဲက ေပၚလာသည့္ အရင္းခံအတိုင္းပဲ အားပါးတရ ေျပာမိသည္။
(၉)
"မင္း ေရးထားတဲ့ သီခ်င္းေတြ ဘယ္ႏွပုဒ္ ရွိေသးလဲ" ဆိုျပီး ေမးၾကည့္လိုက္ေတာ့ ပို၍ပင္ အံ့အားသင့္စရာ။ လယ္ဂ်ာစာအုပ္ႏွင့္ ႏွစ္အုပ္။ အပုဒ္ (၈၀) ခန္႔ ရွိေၾကာင္း ကို၀င္းဦး သိလိုက္ရသည္။
ထိုအခ်ိန္ကတည္းက နာရီေပၚမွ မ်က္ရည္စက္မ်ား၊ ေမွာ္ဆရာ အိပ္မက္၊ သက္ျငိမ္ အစရွိသည့္ အေခြမ်ားတြင္ ပါ၀င္မည့္ သီခ်င္း အေတာ္မ်ားမ်ားကို ေရးသား ျပီးေနျပီ။ သို႔ေသာ္ ထိုအခ်ိန္ကတုန္းက ေက်ာ္ျမင့္လြင္၏ စိတ္ဆႏၵမွာ အဆိုေတာ္ လုပ္ဖို႔ မဟုတ္။ သီခ်င္းေလးေတြ ေရးဖြဲ႔ျပီး သူ႔ သီခ်င္းေတြကို သီဆိုမည့္သူ ရွာေတြ႔ဖို႔သာ ျဖစ္သည္။ သီခ်င္း ဆိုမည့္ အဆိုေတာ္ကို သူ ေရာင္းမည္။ လူေတြ ၾကားထဲ သူ႔သီခ်င္းေလးေတြ ပ်ံ႕ႏွံ႔သြားလွ်င္ ေက်နပ္ျပီး ဆိုတာမ်ိဳးသာ ျဖစ္သည္။
(၁၀)
ညတြင္းခ်င္းပင္ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ အၾကားမွာ ဘာအကာအကြယ္မွ် မရွိေတာ့ဘဲ ပြင့္လင္း ရင္းႏွီး သြားၾကသည္။ ညီရင္းအစ္ကိုတမွ် ျဖစ္သြားၾကသည္။
ေက်ာ္ျမင့္လြင္ကို ခ်ိဳးေပး လွန္ေပးဖို႔ ဆိုျပီး ကို၀င္းဦးကို ပဲခူးအထိ တကူးတကန္႔ ေျပးေခၚ ခဲ့ၾကသည္။ ယခုေတာ့ျဖင့္ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္က ပလဲနံပ သင့္သြားခဲ့ၾကျပီ။ ဘယ္သူေတြ ဘာမ်ား တတ္ႏိုင္ၾကဦးေတာ့မည္လဲ။
ေက်ာ္ျမင့္လြင္မွာ ပုသိမ္ကတည္းက သွ်ပ္ကေလး အမည္ တြင္ျပီးသား။
ယခု ေမာ္လျမိဳင္ တီး၀ိုင္းကလည္း Sharp။
ဤသို႔ျဖင့္ ကို၀င္းဦးက သွ်ပ္ၾကီး ျဖစ္လာသည္။
Sharpတီး၀ိုင္းမွ သွ်ပ္ၾကီး၊ သွ်ပ္ကေလးတို႔ ႏွစ္ေယာက္ သြားေလရာမွာ တတြဲတြဲ။ စင္ေပၚမွာလည္း အေပးအယူမွ်မွ်။ ကို၀င္းဦးက ေက်ာ္ျမင့္လြင္တို႔ အိမ္အထိ လိုက္လာျပီး တစ္ခါတေလ အိမ္မွာပဲ အိပ္တတ္သည္။
(၁၁)
ေမွာင္ခိုေခတ္လည္း ေမွာင္ခိုေခတ္မို႔ လမ္းေၾကာင္းေပၚမွာ ရွိသည့္ ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႕က အေရာင္းအ၀ယ္ႏွင့္ စီးပြားေရး ေကာင္းသည္။ အလွဴအတန္း ေပါမ်ား၍ တီး၀ိုင္းေတြလည္း ဦးစားေပးျခင္း ခံရသည္။ အထူးသျဖင့္ ေမာ္လျမိဳင္၏ ဆြမ္းႀကီးေလာင္းပြဲေတြက ထူးျခားသည္။ ေတာ္သလင္းလဆန္းမွစျပီး ေမာ္လၿမိဳင္ ဖက္တန္း၊
ဒိုင္း၀န္းကြင္း၊ ေမာင္ငန္ အစရွိသျဖင့္ တစ္ရပ္ကြက္မွ ေျပာင္းကာေျပာင္းကာ ေမာ္လၿမိဳင္-ေရး အထြက္ ဘူတာရံု ေစ်းခ်ိဳရပ္ကြက္အထိ ႏွစ္ရက္စီ လုပ္သြားသည္။
ဤဆြမ္းၾကီးေလာင္းပြဲေတြက တစ္ရပ္ကြက္ႏွင့္ တစ္ရပ္ကြက္ အၿပိဳင္အဆိုင္။ တတ္ႏိုင္လွ်င္ တတ္ႏိုင္သလို ထည့္၀င္ၾကၿပီး စည္စည္ကားကား ၿဖစ္ေအာင္ စီမံၾက၍ တီး၀ိုင္းက အၿမဲ ပါသည္။ အခ်ိဳ႕ရပ္ကြက္ဆိုလွ်င္ ဇတ္သဘင္ အဖြဲ႔ၾကီးေတြ အထိ ထည့္သြင္း တတ္ၾကသည္။
သို႔ျဖစ္၍ ေမာ္လၿမ္ိဳင္မွာ တီး၀ိုင္း အလုပ္က ရာသီခ်ိန္က်လွ်င္ တစ္လမွာ ဆယ္ပြဲေလာက္ပင္ ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ မဂၤလာေဆာင္ႏွင့္ အလွဴအတန္းေတြကလည္း ငွားရမ္း တတ္ၾကေသးသည္။
ေမာရ၀တီပန္းၿခံမွာ တီး၀ိုင္းေတြ အလွည့္က် ေဖ်ာ္ေျဖၾကသလို တီး၀ိုင္းေတြကလည္း အၿပိဳင္းအရိုင္း ေပါမ်ားသည္။ သီဆို တီးခတ္သူ မ်ားျပား၍ တီး၀ိုင္း အေျပာင္းအလဲလည္း မ်ားသည္။ တီး၀ိုင္း တစ္ခုၿပိဳကြဲလွ်င္ တီး၀ိုင္းအသစ္ တစ္ခု ခ်က္ျခင္း ေပၚလာသည္။
(၁၂)
ေမာ္လၿမိဳင္မွာ ဟိုးအရင္ကတည္းက ေကာက္ပဲသီးႏွံ ၀န္ထမ္းမ်ားႏွင့္ စုဖြဲ႔ ထားၾကေသာ S-A-M-B တီး၀ိုင္း ရွိသည္။ စည္ပင္မွ ကိုၾကည္ခၽြန္းတို႔ကလည္း စည္ပင္၀ိုင္း။ ကိုေဇာ္၀င့္တို႔ တီး၀ိုင္းက စတား။ ဗိုလ္လွေဖ အိမ္မွ ေမာင္ေမာင္တို႔က ကြန္ပ်ဴတာ ကြန္ထရိုး။ ေနာက္ၿပီး ပန္းႏုေရာင္ဆိုတာ ရွိသည္။ The Excellent တီး၀ိုင္းက Sharp ခြဲထြက္ လာသလို ရြက္စိမ္းက ေနာက္ေတာ့ ရြက္သစ္ ျဖစ္လာသည္။
ဂ်က္ျမေသာင္းတို႔က စက္ေတြပါ ကို္ယ္ပိုင္ ေထာင္းထား၍ ေမာ္လၿမိဳင္မွာ အႀကီးဆံုး တီး၀ိုင္းဟုပင္ ဆိုရမည္။ သူတို႔ ၇၄၇ တီး၀ိုင္းက ေနာက္ေတာ႔ "ေရႊ" အျဖစ္ အမည္ ေျပာင္းသည္။
The King, LPJ, Playboys, New Wave, The Aces, Success အစရွိသည့္ ၀ိုင္းႀကီးေတြ ရန္ကုန္မွဆင္းလာတတ္သလို အေပ်ာ္တမ္း၀ိုင္း ေသးေသးေလးေတြကလည္း ရပ္ကြက္ထဲမွာ မ်ားစြား ရွိေနၾကျပန္ေသးသည္။
(၁၃)
ဂ်က္ျမေသာင္းက ေနာ္လီဇာႏွင့္ တြဲၿပီး အေခြ တစ္ေခြ ထြက္ထားဖူးၿပီးၿပီ။ ေမာ္လၿမိဳင္မွာ အသံ အားေကာင္းသူအျဖစ္ နာမည္ႀကီးေနၿပီ။ သူတို႔ကိုယ္ပိုင္ "ေရႊ" တီး၀ိုင္းမွာ ပင္တိုင္ သီဆို ေဖ်ာ္ေျဖသလို ယမင္းႏွင့္ ၿမိဳ႕လယ္ပံုႏွိပ္တိုက္မ်ားက ကိုညီညီ၊ ကိုေဇာ္ေဇာ္တို႔ႏွင့္လည္း ရင္းႏွီးသည့္အတြက္ Sharp ပြဲေတြမွာလည္း သီခ်င္းလာ ဆိုတတ္သည္။
ကိုညီညီတို႔ အိမ္မွာပဲ " ဒါ Sharp မွာ လိဒ္တီးမယ့္ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ " ဟု ဂ်က္ျမေသာင္းႏွင့္ မိတ္ဆက္ ေပးခဲ့သည္။
ေက်ာ္ျမင့္လြင္က ပေလးဘြိဳင္း သန္းႏိုင္၏ " ဆု " သီခ်င္းကို အင္ထရို၊ ဆိုလို၊ အစအဆံုး ေသေသခ်ာခ်ာ ကၽြမ္းက်င္ ပိရိစြာ တီးျပလိုက္ရာ၊ သီခ်င္းမဆံုးခင္မွာပင္ ဂ်က္ျမေသာင္းလည္း ပက္လက္ ကုလားထိုင္မွ ထလာသည္။ သီခ်င္းဆံုးေတာ့ လက္ခ်င္း ဆုပ္ကိုင္မိၾကသည္။ ထိုအခ်ိန္မွစ၍ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ သိပ္ခင္သြားခဲ့ၾကေလသည္။
(၁၄)
Sharp အဖြဲ႕မွာ ကို၀င္းဦးႏွင့္ ေက်ာ္ျမင့္လြင္၊ သွ်ပ္ႀကီး၊ သွ်ပ္ကေလးတို႔က လိဒ္ႏွင့္ ေဘ႔စ္ခြတီးၾကရာ ဂ်က္ျမေသာင္းက ၀ိုင္းကူၿပီး သီခ်င္းလာဆိုလွ်င္ သူကိုယ္တိုင္ပဲ ဒရမ္ ၀င္တီးသည္။ ေမာ္လၿမိဳင္ ပရိတ္သတ္က ဂ်က္ျမေသာင္းကို ကိုယ့္ နယ္ထြက္ အဆိုေတာ္အျဖစ္ တစ္ခဲနက္ႀကီး အားေပးတတ္ၾကသည္။
ဂ်က္ျမေသာင္းက သီခ်င္းေတြလည္း သူ႔ဘာသာ ေရးထားသည္။ သူ ေရးထားသမွ် ေက်ာ္ျမင့္လြင္ကို ျပေလ့ ရွိသည္။ တစ္ႀကိမ္မွာ ရန္ကုန္မွ The Rays တီး၀ိုင္း ေမာ္လၿမိဳင္သို႔ လာေရာက္ ေဖ်ာ္ေျဖဖို႔ စီစဥ္ထားဆဲ။ ကန္ထရိုက္တာက ၿမိဳ႕ခံ အဆိုေတာ္အျဖစ္ ဂ်က္ျမေသာင္းကို တက္ၿပီး သီဆိုေပးေစခ်င္သည္။ ဂ်က္ျမေသာင္းက ပေလးဘြိဳင္းသန္းႏိုင္၏ " အခ်စ္ေလွ " ဆိုမည္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ သူကိုယ္တိုင္ ေရးထားေသာ " ဟုတ္တယ္ ဟုတ္ " သီခ်င္းလည္း ဆိုခ်င္သည္။
ဂ်က္ျမေသာင္း၏ အသံအေနအထား၊ အဆိုအားအရ ရန္ကုန္တီး၀ိုင္းမွာ ၀င္ဆိုဖို႔အတြက္ ဘာမွ် အခက္အခဲ မရွိ။ သို႔ေသာ္ ရန္ကုန္တီး၀ိုင္းမွာ သီခ်င္းအသစ္ ဆိုဖို႔က်ေတာ႔ ႏုတ္စ္ႏွင့္ အရိန္းခ်္မင့္ လုပ္ထားဖို႔ လိုသည္။ ေက်ာ္ျမင့္လြင္က အဆိုင္းမတြပင္-
" ေနဦး၊ စင္ေပၚ တီးလို႔ ရေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ေပးမယ္ " ဆိုၿပီး ရမ္ေတြ၊ေဘ့စ္ေတြအတြက္ ႏုတ္စ္ႏွင့္ အရိန္းခ်္မင့္ ေသေသခ်ာခ်ာ လုပ္ေပးလိုက္သည္။ The Rays ႏွင့္ တီးေတာ့ ဂ်က္ျမေသာင္း၏ ထိုသီခ်င္းက ေမာ္လၿမိဳင္တြင္ အႀကီးအက်ယ္ေပါက္သြားသည္။
ေနာက္ပိုင္းမွာ တစ္ႏိုင္ငံလံုး အတိုင္းအတာ ေရာက္ေအာင္ ပ်ံႏ႔ွံသြားခ့ဲျပန္သည္။
(၁၅)
ေက်ာ္ျမင့္လြင္က သူ ေရးထားေသာ သီခ်င္းေတြ ကို၀င္းဦး တစ္ယာက္ကိုပဲ ျပခဲ့သည္။ အျခားသူေတြကို ျပေလ့မရွိ။
စတိတ္ရႈိးေတြက်လွ်င္ သူ အဆိုမ်ားတာက ဆလိုင္းသႊေအာင္၏ ၿမိဳင္နန္းစံ၊ ေ၀းလြင့္ျခင္းရဲ႕ ေနာက္ဆံုး ေျခရာေတြ အစရွိသည့္ သီခ်င္းမ်ားျဖစ္သည္။ တစ္ခါတစ္ေလက်ေတာ့
သူ႔ ကိုယ္ပိုင္ သီခ်င္းေလးေတြကို ၾကားညွပ္ၿပီး ထည့္ဆိုတတ္သည္။
ေမာ္လၿမိဳင္ဒီဂရီေကာလိပ္ ေက်ာင္းထဲမွာ ကို၀င္းဦး၏ သူငယ္ခ်င္း ပဲခူးသားေတြ ရွိၾကသည္။ ပုသိမ္မွာ ေက်ာင္းလာတတ္ေသာ ေက်ာ္ျမင့္လြင္၏ အသိေတြလည္း ရွိသည္။ သို႔ျဖစ္၍ တီး၀ိုင္းနားခ်ိန္ ၾကားရက္မ်ားက်လွ်င္ ပရ၀ုဏ္ထဲက အေဆာင္ေတြမွာ ညပိုင္း သီခ်င္း သြားဆို တီးတတ္သည္။ ထိုအခါမ်ိဳးတြင္ စိတ္ကူႀကံဳလွ်င္ သူ႔ကိုယ္ပိုင္ သီခ်င္းေတြထည့္ဆုိသည္။
" သူ ပန္ထားတဲ႔ပန္းနီနီ…..ေနရာခဏ လဲခ်င္သည္၊ ၾကင္နာသူေလး လွဖို႔အစြမ္းကုန္ ႀကိဳးစားမည္။ ရင္မွာ ဒီေလာက္ခ်စ္ပါသည္။ သူေပ်ာ္တာ အၿမဲေတြ႔ခ်င္သည္။ သူ႔အရိပ္အျဖစ္ အၿမဲရွိေနတတ္ၿပီ။ ေက်ာင္းသြား ေက်ာင္းျပန္ အခ်ိန္မွန္ အျမဲေစာင့္ၾကည့္သည္။ သူ႔မ်က္၀န္းႏွင့္ဆံုရင္ ရင္ခုန္သည္။ သူ႔အၿပံဳးေလးမ်ား ျမင္ရင္ အေပ်ာ္လြန္ၿပီး အိပ္မရေတာ့ၿပီ၊ သိပ္ခ်စ္တဲ႔…အေၾကာင္းကို ကဗ်ာေတြ….ေရးမည္ "
(တစ္ေန႔ေန႔ေတာ့ ခ်စ္လာလိမ့္မည္)
" အိမ္မက္ေလးထဲ လာမွာလားကြယ္၊ လာႏိုင္ပါတယ္၊ ျပန္လည္ထြက္မသြားနဲ႔၊ ဒီရင္မွာ အၿမဲတမ္း ေနပါေတာ့ကြယ္၊ ဒီရင္ဟာ မင္းအတြက္ အလံုၿခံဳဆံုးပဲ၊ အိုး……အခ်စ္ေရ….ႏိုးႏိုး…၊ မုန္းမသြားနဲ႔…ႏိုးႏိုး၊ ခြင့္မျပဳႏိုင္ဘူး၊ ကိုယ္မငိုခ်င္လို႔ပါ။ ကိုယ္ မငိုခ်င္ဘူးကြယ္ "
(ခြင့္မျပဳ)
ထိုသီခ်င္းေတြ အားလံုး ေမာ္လၿမိဳင္ ပရ၀ုဏ္ အေဆာင္ညမ်ား၌ အႀကိမ္ႀကိမ္ ပြဲေတာင္းခံခဲ့ ရသည္။
ပဲခူးသား သူငယ္ခ်င္းေတြက အသံ သြင္းထားခ်င္သည္ ဆို၍ ကက္ဆက္ႏွင့္ သြင္းေပးထားခဲ့တာ တစ္ေခြစာပင္ ရွိခဲ့သည္။ အခ်ိဳ႕သီခ်င္းေတြက ယခုအခ်ိန္အထိ ဘယ္သူမွ်ကို ျပန္မဆိုျဖစ္ၾကေသး။ ကက္ဆက္ေခြ အေဟာင္းေလးေတြထဲမွာ အိပ္စက္ဆဲပင္ ရွိေနၾကဦးမည္။
(၁၆)
တစ္ဖက္တြင္ အေပ်ာ္သေဘာ သီခ်င္း ဆိုတီးတာ ျဖစ္သလို တစ္ဖက္ကလည္း သီခ်င္းေတြ ေရာင္းဖို႔ ျဖစ္ႏိုင္မလား ႀကိဳးစားၾကည့္သည္။ ႏွစ္သက္ သေဘာက်၍ ၀ယ္ခ်င္သူလည္း ေပၚလာသည္။
Sharp လုိ တီး၀ိုင္းႀကီးမွာ တီးေနရင္းကပင္ အံအားသင့္စရာ ေက်ာ္ျမင့္လြင္သည္ သူ႔ကိုယ္ပိုင္ တီး၀ိုင္းေလး တစ္ခုေလာက္ သီးသန္႔ လုပ္ဖို႔ စိတ္ကူးအိမ္မက္ မက္ေနဆဲ ျဖစ္သည္။
ရပ္ကြက္ထJမွ လူငယ္မ်ား ျဖစ္ၾကသည့္ စိုးငယ္၊ စိုးႏိုင္၊ အ၀င္း၊ ယဥ္သိန္း၊ ေက်ာ္ေဆြ စသည္တို႔ႏွင့္ ဂီတကို အေၾကာင္းျပဳကာ ရင္းႏွီး ခင္မင္ေနခဲ့သည္။ ညစဥ္ ညတိုင္း အိမ္ေရွ႕မွာ ဂီတာ သင္ေပးေနက် လူငယ္ေတြထဲမွာ စိုးငယ္ကို ရစ္သမ္၊ စိုးႏိုင္ကို ေဘ့စ္၊ ညီငယ္ ေအာင္ေအာင္ကို ဒရမ္ တီးႏိုင္ေအာင္ သင္ၾကား ေလ႔က်င့္ ေပးခဲ့သည္။
တစ္ခါက်ေတာ့ ေမာင္ငံ ရပ္ကြက္၊ သံုးထပ္တိုက္ ဆြမ္းႀကီးေလာင္းပြဲမွာ အေရးေပၚ တီး၀ိုင္း လိုသည္ဆို ၍ Rainbow Colour Eyes အမည္ျဖင့္ တီး၀ိုင္းေလး တစ္၀ိုင္း ေကာက္ကာငင္ကာ ဖြဲ႔လိုက္ၾကသည္။
ဆြမ္းႀကီးေလာင္းပြဲအတြက္ ပန္းႏုေရာင္ကိုငွားထားသည္။ သို႔ေသာ္ ပန္းႏုေရာင္က အခ်ိန္ျပည့္ မတီးေပးႏိုင္။ အျခား ရပ္ကြက္ ပြဲတစ္ပြဲႏွင့္ တိုက္ဆိုင္ေနခဲ့သည္။ သို႔ျဖစ္၍ ပန္းႏုေရာင္ႏွင့္ ပြဲစ။ Rainbow Colour Eyes က ၾကားျဖတ္။ ၿပီးမွ ပန္းႏုေရာင္ ႏွင့္ ျပန္သိမ္းဖို႔ စီစဥ္ၾကသည္။
(၁၇)
Rainbow Colour Eyes ၀ိုင္းကေလးမွာ လိဒ္ဂီတာသမား သံေခ်ာင္း ဆိုတာက ေက်ာ္ျမင့္လြင္ပဲ ျဖစ္သည္။
ေဘ့စ္ စိုးႏိုင္၊ ရစ္သမ္ စိုးငယ္ႏွင့္ ဒရမ္ ေအာင္ေအာင္ (ေအာင္မ်ိဳးဟိန္း) တို႔ တီးၾကမည္။
ေက်ာ္ျမင့္လြင္၏ ညီငယ္ ေအာင္ေအာင့္ကို ၾကြက္နီ (ေအာင္ေက်ာ္ဦး) က ပုသိမ္မွ လာလည္စဥ္ ဒရမ္တီး သင္ေပးထားခဲ့သည္။ ကိုေလး (ေက်ာ္ျမင့္လြင္) ကလည္း သင္ေပးသည္။ ဂီတာဆိုတာ ကိုယ္ပိုင္ ရွိၾကေသာ္လည္း ဒရမ္ဆက္က အိမ္မွာ မရွိႏိုင္။ အဲသည္ေတာ့ ေအာင္ေအာင္ ဒရမ္တီး က်င့္တာ အိမ္မွ အိုးဖံုး၊ ေခါင္းအံုး ဘာမွ်မက်န္။ ညေနတိုင္း အိမ္မွာ ဂီတာ၀ိုင္းဖြဲ႔တီးၾကလွ်င္ ခံုစားပြဲႏွင့္သာ တီးရသည္။
Rainbow Colour Eyes တီး၀ိုင္းကေလး ေအာင္ျမင္စြာ ထြက္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ ကန္သံုးကန္က အိမ္တစ္အိမ္၏ ကားဂိုေထာင္ထဲမွာ သြားက်င့္ၾကသည္။ ပုသိမ္မွာတုန္းကတုန္းကလိုပင္ သီခ်င္း တစ္ပုဒ္ခ်င္း ႏုတ္စ္ထုတ္၊ ဟာမိုနီခြဲ အရိန္းခ်္မင့္ လုပ္ၿပီး ေလ့က်င့္ေပးသည္။ သီခ်င္းမ်ားကို ေက်ာ္ျမင့္လြင္ စိတ္ႀကိဳက္ အရိန္းခ်္မင့္ ေျပာင္းသည္။
ေက်ာ္ျမင့္လြင္ႏွင့္ တီး၀ို္င္း ေလ႔က်င့္ရတာ မလြယ္။ အားလံုးက သူ႔ လက္ရင္း တပည့္။ သူ႔ ညီငယ္ အရြယ္ေတြမို႔ အားမလို အားမရႏွင့္ အရမ္း ဆူပူသည္။
ၾကြက္နီ (ေအာင္ေက်ာ္ဦး) ပင္ ေမာ္လၿမိဳင္ လာစဥ္ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ ဆူပူႀကိမ္းေမာင္း ဆဲဆိုတာ ေတြ႔ေတာ႔ "မင္းအစ္ကိုကြာ၊ ပုသိမ္မွာတုန္းက စကားတစ္လံုးေတာင္ မထြက္ခဲ့တာ အခုနဲ႔ေတာ့ တျခားစီပဲ " ဟု ဆိုသည္။
(၁၈)
ညပိုင္းက်လွ်င္ တီး၀ိုင္းက ထြက္ရေတာ႔မည္။ တကယ္ စက္ေတြ ယူလာၿပီ။ ေအာင္ေအာင္က ဒရမ္ဆက္ ေပၚမွာ ႏွစ္ခါပဲ ထိုင္ၿပီး တီးဖူးေသးသည္။ ဒါလည္း ကိုေလး (ေက်ာ္ျမင့္လြင္) တို႔ Sharp တီး၀ိုင္း တိုက္စဥ္ ထမင္းစားခ်ိန္ ခဏနားခိုက္ ၀င္တီးၾကည့္ထား ခိုင္း၍ တီးဖူးခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။
ယခု တီး၀ိုင္း ပစၥည္းေတြ ဆင္၊ နဖူးေတြ႔ဒူးေတြ႔ဒရမ္ဆက္ေပၚ ေရာက္ၿပီ။ သူတို႔ လူငယ္ေတြ အားလံုး လွ်ပ္စစ္ဂီတာ၊ စက္ေတြ အျပည့္အစံုႏွင့္ ပထမဆံုး ထိေတြ႔ျခင္း ျဖစ္၍ ေပ်ာ္လည္း ေပ်ာ္၊ စိတ္လည္း လႈပ္ရွားစရာ။
ကိုေလး (ေက်ာ္ျမင့္လြင္) က Santanna အဖြဲ႔၏ သီခ်င္း တစ္ပုဒ္ ဆိုမည္။
ထိုသီခ်င္းက အရမ္းခက္သည့္ သီခ်င္း။ အရင္ကတည္းကေတာ့ စားပြဲခံုႏွင့္ ေအာင္ေအာင္ က်င့္ထားၿပီးသား။ သို႔ေသာ္ အခုဟာက ဒရမ္ဆက္ ေပၚမွာ ထိုင္ရတာ။ ဖင္ထိုင္ခံုႏွင့္ပင္ ေနသား မက်ေသး။ လက္ေျခ မထားတတ္ေသး။
ကိုေလး (ေက်ာ္ျမင့္လြင္) က-
" မင္း ဘိရလား " ဟု ေမးသည္။
"ဟုတ္ကဲ့ " ဆိုေတာ့ တီး။
တီး၍ မရ။
ဆဲသည္။
မရေလ ဆဲေလ။ ဆဲေလ မရေလ။
သည္လိုႏွင့္ လံုးလည္ပတ္ခ်ာ ရိုက္ေတာ့သည္။ ျပန္ျပန္တီးတာ အႀကိမ္ ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ အထိ ျဖစ္သြားသည္။ ဒရမ္ဘိက မမွန္ေသး။ ေအာင္ေအာင္ကား ေခၽြးေတြထြက္၊ ဒူးတုန္၊ ငိုလည္း ငိုခ်င္။ လူကလည္း ရွစ္တန္းေက်ာင္းသား ဘ၀ပဲ ရွိေသးသည္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကိုေလး (ေက်ာ္ျမင့္လြင္)က-
"ကဲ….ငါတို႔ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ သြားမယ္၊ မင္းဒီကေန တီးထား၊ ငါတို႔ ဟိုက နားေထာင္ေနမယ္၊ မွန္ၿပီဆို လွမ္းရပ္ခိုင္းလိုက္မယ္ " ဆိုၿပီး ထြက္သြားသည္။
(၁၉)
ေအာင္ေအာင္က တီးဖို႔ အေဖၚမရွိ။ ရပ္လည္းမရပ္ရဲ။ တစ္ေယာက္တည္း တီးၿပီး က်န္ေနခဲ့သည္။ အေတာ္ၾကာေအာင္ တီးေနၿပီးမွ စိတ္ကလြတ္လပ္သြားသည္။ အေဖၚမရွိဆိုတာထက္ ဖိစီးမႈ မရွိေတာ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ကိုယ့္စ်ာန္ႏွင့္ ကိုယ္၀င္စားၿပီး တီးေနခဲ့ရာခဏေနေတာ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္က လူတစ္ေယာက္ ေရာက္လာသည္။
မွန္ၿပီးလား၊ မမွန္ေသး။ သူစားဖို႔စမူဆာ ႏွစ္ခု ေပးခိုင္း လိုက္၍ လာေပးျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ေအာင္ေအာင့္ခမ်ာ စမူဆာကိုပင္ ယူမစားရဲ။ ဆက္၍သာ တီးေနခဲ့ရသည္။
ကိုေလး (ေက်ာ္ျမင့္လြင္) ျပန္လာေတာ့ ဆက္ဆူ ဆက္ဆဲ ခံရသည္။ သို႔ေသာ္ မ်ားစြာ တိုးတက္ နီးစပ္သြားခဲ့ၿပီ။ မွန္ကန္ တည့္မတ္ လာေအာင္ နည္းလမ္းလည္း ျပေပးသည္။ သင္ျပသည့္ၾကားမွ မရလွ်င္ေတာ့ ဆဲဆူခံရေတာ့သည္။ စိုးႏိုင္၊ စိုးငယ္တို႔ ဂီတာသမားေတြ၏ မ်က္ႏွာလည္း ေသြးတစ္စက္မွ် မရွိၾကေတာ့ၿပီ။ ဒရမ္ အလွည့္ ၿပီးလွ်င္ သူတို႔ အလွည့္ ေရာက္ေတာ့မည္။
တကယ္ပဲ သူတို႔လည္းစေရာ ဆူဆဲခံရေတာ့သည္။ ေန႔တစ္၀က္ေလာက္က ေက်ာ္ျမင့္လြင္ ဆူဆဲတာႏွင့္ပင္ ကုန္ဆံုး သြားခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ေန႔လည္ပိုင္းက် တျဖည္းျဖည္းခ်င္း လက္မွန္ သြားသည္။
ဤသို႔ျဖင့္ ညပိုင္း တီး၀ိုင္း ေဖ်ာ္ေျဖပြဲမွာ အထစ္အေငါ့ မရွိ အဆင္ေျပသြားခဲ့ရေလသည္။
တစ္ခါတစ္ေလက်ေတာ႔ အျပင္းအထန္ ေလ့က်င့္ ေမာင္းႏွင္လိုက္မွ အတြင္းအားေတြ ထြက္လာတတ္တာ သူတို႔ တစ္ဖြဲ႔လံုး သိလုိက္ရေလသည္။
(၂၀)
ေက်ာ္ျမင့္လြင္တို႔ ၀ိုင္းကေလးမွာ မိန္းကေလး အဆိုရွင္ မရွိေသး။
ညီမ ခင္မိုးရီကို "မိုး၊ နင္သီခ်င္းဆိုပါလား " ဟု ဆိုသည္။ ခင္မိုးရီက ဘာသီခ်င္းမွ် မဆိုခဲ့ဖူး။ သို႔ေသာ္ " နင္ ဆိုမယ္ဆို ျဖစ္တယ္။ " လုပ္ေသးသည္။ သို႔ေသာ္ တကယ္တမ္းက် မဆိုျဖစ္။
တီး၀ိုင္း အဖြဲ႔သားေတြကို ေက်ာ္ျမင့္လြင္က ဆူဆဲတာ ကရုဏာေဒါသႏွင့္မွန္း သူတို႔ နားလည္ၾကသည္။ သူတို႔ေလးေတြ တူရိယာ စက္ပစၥည္း အစံုအလင္ႏွင့္ အထိအေတြ႔ နည္းတာကိုလည္း ေက်ာ္ျမင့္လြင္ သိသည္။
" မျဖစ္ေသးပါဘူးကြာ၊ စက္အစံုနဲ႔ က်င့္ထားမွ ျဖစ္မွာပါ " ဆိုၿပီး တစ္လ တစ္ခါေလာက္ေတာ့ ပိုက္ဆံ စု၍ တီး၀ိုင္း ရွိရွိ၊ မရွိရွိ ပစၥည္း ငွားၿပီး က်င့္ၾကသည္။
ဤသို႔ျဖင့္ ေက်ာ္ျမင့္လြင္၏ Rainbow Colour Eyes ရပ္ကြက္ တီး၀ိုင္းကေလး ေအာင္ျမင္စြာျဖင့္ ေမြးဖြား လာခဲ့ေတာ့သည္။
(၂၁)
သက္တမ္း ႏွစ္ႏွစ္ခန္႔ ၾကာေအာင္ အဆို၊ အတီးေတြ ေလ႔က်င့္ခဲ့ၾကသည့္ အဆိုပါ တီး၀ိုင္းကေလးသည္ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ႔ " ပန္းသီး " ဟု အမည္ေျပာင္း ျဖစ္သည္။
သူတို႔ တီး၀ိုင္းကေလးက စင္ေပၚတက္ ေဖ်ာ္ေျဖတာထက္ က်င့္တာ၊ တိုက္တာ သိပ္မ်ားသည္။ " ပန္းသီး " ကို သူတို႔ ရပ္ကြက္ထဲတင္မက အျခား ရပ္ကြက္ေတြကလည္း လာငွားၾကသည္။ တစ္ေခါက္ဆိုလွ်င္ မုဒံုအထိကို သြားတီးရေသးသည္။ တီး၀ိုင္း သက္တမ္း အတန္ ရလာေသာအခါ တီး၀ိုင္းမွာ ကိုယ္ပိုင္ သီခ်င္းေလး တစ္ပုဒ္ ရွိသင့္သည္ ဟု ၀ိုင္ေတာ္သားေတြက ပူဆာၾကသည္။
ထိုအခါ ေက်ာ္ျမင့္လြင္က-
" လာၿပီ၊
ဂီတာ လြယ္ကာ တီးပါ၊
လာၿပီ၊ လာၿပီ၊ လာၿပီ၊
ပန္းသီး တီး၀ိုင္းေလး
လာၿပီ " ဆိုသည့္ ေရာ့ခ္အန္ရိုးလ္ပံုစံ သီခ်င္းေလး တစ္ပုဒ္ ေရးဖြဲ႔ ေပးခဲ့သည္။
(၂၂)
ေက်ာ္ျမင့္လြင္သည္ " ပန္းသီး" ႏွင့္ Sharp မွာ တီးေနသလုိ ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႕ထဲက အၿခားေသာ အေပါင္းအသင္းမ်ား၏ တီး၀ိုင္းေတြမွာလည္း လိုလွ်င္လိုသလို လိဒ္၊ ေဘ့စ္၊ ဒရမ္မ်ား သြားေရာက္ကူညီ တီးေပးေလ့ရွိသည္။
Sharp တီး၀ိုင္း၏ သွ်ပ္ႀကီး၊ သွ်ပ္ကေလးအျဖစ္ ၀င္းဦးႏွင့္ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ တတြဲတြဲျဖစ္ၾကသလို ဂ်က္ျမေသာင္းႏွင့္လည္း ေက်ာ္ျမင့္လြင္ တြဲမိသည္။
ဂ်က္ျမေသာင္းက ညေန ညေနဆို ေန႔တုိင္း နီးပါး ေက်ာ္ျမင့္လြင္ဆီ လာျဖစ္သည္။ ဂ်က္ျမေသာင္းက သီခ်င္းၾကမ္းေလးေတြ ယူလာသျဖင့္ ႏွစ္ေယာက္ ေပါင္းၿပီး အေခ်ာကိုင္ၾကသည္။ ၿပီးေတာ့ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ တီး၀ိုင္းစံု သြားၿပီး ဂ်က္ျမေသာင္းက သီခ်င္း ဆို၊ ေက်ာ္ျမင့္လြင္က ဒရမ္ တီးေလ့ ရွိသည္။
(၂၃)
တစ္ခါက်ေတာ့ ဂ်က္ျမေသာင္း၏ တစ္ကိုယ္ေတာ္ ေဖ်ာ္ေျဖပြဲ တစ္ခု ဘားအံဘက္မွာ ရံုပြဲလုပ္ဖို႔ စီစဥ္ၾကသည္။ ရန္ကုန္က ေစာဘြဲ႔မွဴးကို ေခၚၿပီး လိဒ္ဂီတာ တီးခိုင္းမည္။ ၀င္းဦးက စကၠင္းလိဒ္။ ေက်ာ္ျမင့္လြင္က ေဘ့စ္တီးဖို႔ စဥ္းစား ထားၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုပြဲရံုမွာ အေၾကာင္း မညီညႊတ္၍ မလုပ္ျဖစ္ခဲ့ေခ်။
ေစာဘြဲ႔မွဴးကေတာ့ ေမာ္လၿမိဳင္ အီဘန္နီဇာ ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းမွာ ဓမၼသီခ်င္းမ်ား တီးဖို႔ ေရာက္လာသည္။ သူတို႔ တေလးတစား သြားေတြ႔ၾကသည္။ ေစာဘြဲ႔မွဴးက ဟိတ္ဟန္ အပို အေပၚယံ ဟန္ပန္ အမူအရာ မရွိ။ ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြ ခင္ခင္မင္မင္။
ေက်ာ္ျမင့္လြင္က သူသိခ်င္သမွ် ဂီတအေၾကာင္းေတြ ေမးသည္။ သီအိုရီပိုင္းေတြ၊ တက္ခနိေတြ အေၾကာင္း။ ေစာဘြဲ႔မွဴးကလည္း သူသိသမွ် စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ရွင္းျပသည္။ ေအာ္ခက္စထေရးရွင္း လုပ္ပံုေတြကအစ အေသးစိတ္ ေမးေတာ့ ေစာဘြဲ႔မွဴးက ေက်ာ္ျမင့္လြင္ကို သိပ္သေဘာက် သြားသည္။
သူႏွင့္အတူ သံုးႏွစ္ လိုက္ေနဖို႔ ေခၚသည္။ သူ သိသမွ် တတ္သမွ် ဂီတာပညာ အားလံုး ေက်ာ္ျမင့္လြင္ကို ပံုေအာၿပီး သင္ေပးမည္ဟု ဆိုေလသည္။ ေက်ာ္ျမင့္လြင္က မလိုက္ျဖစ္ေသာ္လည္း ေစာဘြဲ႔မွဴး ရင္ထဲက တကယ့္ကိုလွဳိက္လွိဳက္လွဲလွဲ ေျပာျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း နားလည္ေနခဲ့သည္။
ဆက္ရန္....
No comments:
Post a Comment