“ဟင္.. အဲလိုႀကီးလား”

“ဟင္.. အဲလိုႀကီးလား” ကြ်န္ေတာ္ အံ့ဩတႀကီးေမးလိုက္တာကို မအံ့ဩတဲ့ပုံစံနဲ႔ ကြ်န္ေတာ့ မိတ္ေဆြ စာေရးဆရာက မ်က္လုံး တစ္ခ်က္လွန္ ၾကည့္တယ္ ကိုယ့္လူေရ။ သူ႔ပုံစံက ကြ်န္ေတာ္ ဒီလိုေမးလာမယ္ ဆိုတာ သိၿပီးသားဆိုတဲ့ ပုံမ်ဳိးေပါ့။


“ကိုယ္လည္း အိပ္မက္မ်ားလားလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္ဆိတ္ၾကည့္ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ အိပ္မက္မဟုတ္ဘူး၊ တကယ္ကြ”  အင္း.. ဒီလိုဆို ခက္ေခ်ေပါ့။


အရင္က ၾကားဖူးဖတ္ဖူးတဲ့ စကားငွားသုံးရရင္ 'ၾကားရ ၾကားရ နား၀မွာမသက္သာပါ့လား' လို႔ပဲဆိုရမလား၊ 'ေတာ္ရွာပါတယ္ ေအ့ ေတာ္ေရ့' လို႔ပဲေျပာရေကာင္းမလား။ ကိုယ့္လူလည္း စဥ္းစားၾကည့္ႏိုင္ေအာင္ ေျပာျပရရင္ ဇာတ္လမ္းေလးက ဒီလို..ဒီလို။


စစ္ကိုင္းတိုင္းေဒသႀကီးထဲက ၿမိဳ႕ေလးတစ္ၿမိဳ႕ ျဖစ္ၿပီး ကားနဲ႔ဆိုရင္ ခက္ခက္ခဲခဲ ခရီးႏွင္ရတဲ့ ကေလးၿမိဳ႕ဆီကို စာေရးဆရာ ေဇာ္ခိုင္ဦးနဲ႔ အျခား စာေရးဆရာ တစ္ဦး၊ စာေရးဆရာမ တစ္ဦးတို႔ စာေပေဟာေျပာပြဲ ဖိတ္လို႔ ေရာက္သြားၾကပါသတဲ့။


ပြဲက ကေလးၿမိဳ႕က ကားအသင္း တစ္သင္းရဲ့ ကထိန္ေအာင္ပြဲအျဖစ္ ေအာင္ရတနာေက်ာင္းတိုက္မွာ က်င္းပခဲ့တာပါ။ ၿပီးခဲ့တဲ့ ႏို၀င္ဘာလ သုံးရက္ ေန႔ကေပါ့။


အဲဒီမွာ ေဟာေျပာပြဲည မေရာက္ခင္ ေန႔ခင္းပိုင္းမွာ လက္ဖက္ရည္ဆာလာတဲ့ စာေရးဆရာအေပါင္းဟာ ၿမိဳ႕ခံတစ္ေယာက္နဲ႔အတူ ၿမိဳ႕ထဲက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ တစ္ဆိုင္ဆီကို ထြက္ခဲ့ၾကပါေရာ။


ၿမိဳ႕ထဲက စည္ကားတဲ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ဆိုေတာ့ လူေတြကလည္း စုစုခဲခဲ စည္စည္ကားကားေပါ့ေလ။


စာေရး ဆရာတို႔လည္း ၀င္ထိုင္ၾကတာေပါ့။ ဒီမွာပဲ စာေရးဆရာတို႔ ထိုင္ထိုင္ခ်င္း ဆိုင္ရွင္အမ်ဳိးသမီးက ေကာင္တာကေန ကိုယ္တိုင္ ကိုယ္က် ထလာၿပီး စာေရးဆရာတို႔ အုပ္စုထဲက စာေရးဆရာမကို ေထာင္႔ခ်ဳိးအကြယ္ေလးကို ေျပာင္းထိုင္ဖို႔ လာေျပာပါသတဲ့။
အလို၊ ကေလးၿမိဳ႕က လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မ်ားဟာ ကက္စတန္မာ စိတ္ႀကိဳက္ ထိုင္ခ်င္တိုင္း ထိုင္လို႔ မရေလေရာ့သလား။
လက္ဖက္ရည္ေသာက္သူေတြ မ်ားလြန္းလို႔ ၀ိုင္းမွာ လူထပ္ျဖည့္ခ်င္တာေၾကာင္႔မ်ားလား။ ဒါမွမဟုတ္ တနယ္ တရပ္ကလာရတဲ့ စာေရးဆရာမမွန္း သိၿပီး ေလသင္႔ရာထိုင္မိရင္ ေလစိမ္းမိမွာ စိုးရိမ္လို႔ ဂ႐ုတစိုက္ျပဳမူေလေရာ့ သလား။
ဒီမွာပဲ စာေရးဆရာ ေဇာ္ခိုင္ဦးက ဆက္ေျပာျပေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လည္း 'ဟင္.. အဲလိုႀကီးလား' လို႔ ေမးမိတာပါပဲ။


“အဲဒီဆိုင္မွာ ထိုင္ေနတဲ့သူေတြက အနည္းဆုံး အေယာက္ ၄၀ ေလာက္ရွိတယ္။ တီဗီတစ္လုံးနဲ႔ ဇာတ္ကားျပေနတာကို ၀ိုင္းၾကည့္ ေနၾကတာ။ အစပိုင္းေတာ့ ကိုယ္လည္း ႐ိုး႐ိုးဇာတ္ကားပဲ ထင္ေနတာေပါ့။ ေနာက္မွ ညစ္ညမ္းဇာတ္ကားမွန္း သိရတာ” တဲ့။


ဪ.. ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံေတာ္သစ္ႀကီးအျဖစ္ အသြင္ကူးေျပာင္းရာမွာ လြတ္လပ္ေခတ္မီစြာ ပါ၀င္ေနၾကေလေရာ့သလား။
ၿမိဳ႕လယ္ေကာင္မွာ ဟင္းလင္း ဖြင္႔ထားၿပီး ေယာက္်ားမိန္းမ၊ အမ်ားသူငါ ဥဒဟို ၀င္ထြက္သြားလာေနၾကတဲ့ ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္ မြန္းလြဲ ၂ နာရီ အခ်ိန္ေလာက္ႀကီးမွာ ေဒြးႏွစ္ေဖာ္ဟ၀ွာျပဳေနတာကို ျပတဲ့သူ ကျပ၊ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ရင္း အားေပးေနသူေတြ ကလည္း အားရ ပါးရပါပဲတဲ့။


မ်က္ႏွာေတြ ရွိန္းဖိန္းတက္လာလို႔ စာေရးဆရာတို႔ လူသိုက္ ထျပန္ ေျပးရပါေပါ့။
ဘာေၾကာင္႔လဲ။
ဘာေၾကာင္႔ ဒီလို ရဲရဲ တင္းတင္း လုပ္ရဲတာလဲ။
ဘာေၾကာင္႔ ဒီလို ရဲရဲ တင္းတင္း လုပ္ခြင္႔ရေနတာလဲ။
သူတို႔ကို တားမယ့္သူေတြကေရာ။


မဟုတ္မမွန္တာ လုပ္ဖို႔အရွက္ အေၾကာက္ႀကီးပါတယ္ဆိုတဲ့ ျမန္မာ လူမ်ဳိးေတြၾကားမွာ ဒီလိုလူေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားေနၿပီလဲ။


“ေတာ္ေတာ္ကို မ်က္ႏွာပူစရာ၊ ရွက္စရာ ကိစၥပါပဲ။ ေကာင္တာထိုင္တဲ့ ဆိုင္ရွင္ အမ်ဳိးသမီးမ်က္ႏွာကလည္း အေျပာင္းအလဲမရွိ ပုံမွန္ပဲ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔နဲ႔ ပါလာတဲ့ ၿမိဳ႕ခံကို ေမးၾကည့္ေတာ့ 'ဟုတ္တယ္ အစ္ကိုေရ၊ ဒီလို ဇာတ္ကားေတြျပမွ ဆိုင္ေတြက လူစည္လို႔ ျပရတာ' တဲ့။


ကြ်န္ေတာ္ ဒီလို အျဖစ္အပ်က္ ၾကဳံရတာကို ေတာ္ေတာ္အံ့ဩမိတယ္။ ကူးစက္ေရာဂါမ်ဳိး ျဖစ္တယ္ဆိုတာက တားျမစ္လို႔ ရဦးမယ္၊ အခုလို ျမန္မာ့လူ႔ အဖြဲ႕အစည္းရဲ့ ကုတင္ေျခရင္းကို အလြယ္တကူေရာက္လာတဲ့ မဖြယ္မရာ ဇာတ္ကားေတြကို အမ်ားသူငါ လာထိုင္ၾကတဲ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ စီးပြားေရးေၾကာင့္ ဖြင့္ျပထားရပါတယ္ ဆိုတာမ်ဳိးက ေတြးၾကည့္ရင္ ေတာ္ေတာ္ေၾကာက္စရာ
ေကာင္းေနပါတယ္” လို႔ ေရႊအျမဳေတ စာေပဆုရထားတဲ့ ဆရာ ေဇာ္ခိုင္ဦးက စိတ္မသက္မသာနဲ႔ ေျပာပါရဲ့။


ကေလးၿမိဳ႕ဟာ ကားလမ္းက သြားရခက္ေပမယ့္ ေလဆိပ္ရွိတဲ့ ၿမိဳ႕ႀကီး တစ္ၿမိဳ႕ပါ။ ၿမိဳ႕အေရွ႕ပိုင္းမွာ ျမန္မာ လူမ်ဳိးေတြ ေနထိုင္မွဳမ်ားၿပီး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ အမ်ားအျပား ရွိေၾကာင္း၊ အဓိက လမ္းမေတြနဲ႔ တစ္လမ္း၊ ႏွစ္လမ္းသာ ကြာေ၀းတဲ့ အတြင္းပိုင္း လမ္းေတြထဲက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ အခ်ဳိ႕မွာလည္း အဲဒီလိုဇာတ္ကားေတြ ျပတယ္လို႔ ျမိဳ႕ခံက ေျပာေၾကာင္း စာေရးဆရာကေျပာပါတယ္။


အင္း၊ ေခတ္..ေခတ္။ တားမရ ဆီး မရ၊ မွန္းမရ ဆမရ၊ သူျဖစ္ခ်င္သလို ျဖစ္ေနပါေပါ့လား။
လူမွဳကြန္ရက္ အင္တာနက္မွာ ဟိုလိုဒီလို ဇာတ္လမ္းေတြ ျပန္႔သြားတဲ့ ဟို မင္းသမီးေလးက နာမည္ မက်ဘဲ ဟုန္းဟုန္းထသြားပါတယ္။
ဒီလထုတ္ မဂၢဇင္းတစ္ေစာင္မွာ ေဖာ္ျပထားတဲ့ ပြဲတက္လာတဲ့ အဆိုေတာ္ သ႐ုပ္ေဆာင္မေလးတစ္ေယာက္ ၀တ္စားထားပုံက အေပၚက ဇာပ၀ါပါး၊ ေအာက္ကရင္စည္းေလးနဲ႔ ဗိုက္သားက ထင္ထင္ရွားရွား။
လမ္းေပၚထြက္လိုက္ရင္၊ စာေစာင္ မဂၢဇင္းေတြထဲ ၾကည့္လိုက္ရင္ ကေလးမေလးေတြ၀တ္တဲ့ ေဘာင္းဘီကေလးေတြက အၿပိဳင္အဆိုင္ တိုတိုလိုက္လာသလားလို႔။


ဒီလိုေျပာေနလို႔ ကြ်န္ေတာ္ကေရာ ဒါေတြ ျမင္ရ ႐ွုဳ႕ရတာ မႀကိဳက္ဘူးလားတဲ့။
ဟုတ္ကဲ႔၊ ဒီလိုေမးလာခဲ့ရင္ ကြ်န္ေတာ္ဟာလည္း ေသြးနဲ႔ကိုယ္၊ သားနဲ႔ကိုယ္ ဖြဲ႕စည္းထားတဲ့ ေယာက္်ားသား တစ္ေယာက္ပါ လို႔ပဲ ေျပာပါရေစေတာ့ခင္ဗ်။
ဒါေပမယ့္၊ ဒါေပမယ့္ေပါ့ေလ..။


ႏိုင္ငံအေရး၊ အမ်ဳိးသားေရး လွဳပ္ရွားမွဳေတြကို တက္ႂကြစြာလုပ္သူေတြက လုပ္ေနခ်ိန္မွာ တစ္ဖက္မွာ စီးပြားေရးေၾကာင္႔ဆိုၿပီး အရွက္တရားကို ခြာကာ မဟုတ္မဟပ္ေတြကို လူျမင္ကြင္းေရွ႕ ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္း လုပ္၀ံ႔သူေတြကို ေတြ႕ရတဲ့အခါ၊ ယဥ္ေက်းမွဳကို ထိန္းဖို႔ဆိုၿပီး တစ္ဖက္မွာ ဆို၊ က၊ ေရး၊ တီးၿပိဳင္ပြဲမ်ဳိး ၀င္သူေတြက ၀င္ေနခ်ိန္ မွာ တစ္ဖက္မွာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ၿပီး ေမာင္နဲ႔ ႏွမ၊ သားနဲ႔အမိ မၾကည့္ မျမင္၀ံ့တာေတြကို လူျမင္ကြင္းမွာ အုပ္စုလိုက္ ၀ိုင္းၾကည့္ ေနတာမ်ဳိးကို ၾကားရတဲ့အခါ.. ေၾကာက္မိ၊ အံ့ဩမိ တာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။


အံ့ဩလို႔မွ မဆုံးေသးဘူး၊ ကေလးၿမိဳ႕က မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္နဲ႔ အင္တာနက္မွာ ေတြ႕မိပါတယ္။


သူကလည္း ဂ်ာနယ္ စာမ်က္ႏွာေတြေပၚမွာ ေတြ႕ေတြ႕ေနရတဲ့ မီဒီယာသမားတစ္ေယာက္မို႔ ကေလးၿမိဳ႕က လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ အေၾကာင္း ထပ္ေမးမိေတာ့...


“ဟုတ္တယ္ဗ်။ အခုေနာက္ပိုင္းေတာ့ အဲဒီဘက္ သိပ္မေရာက္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ အဲဒီနားမွာ ဆိုင္ႏွစ္ဆိုင္က အၿပိဳင္ျဖစ္ေနတာ၊ တျခား ဆိုင္ေတြက သူတို႔ေလာက္ မဆိုးဘူး။ တစ္ဆိုင္နဲ႔ တစ္ဆိုင္က ဓာတ္မီးတိုင္ (၅) တိုင္ ေလာက္ပဲေ၀းတာ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ၿမိဳ႕ ျဖစ္ေနေတာ့၊ ဒီအေၾကာင္းႀကီးကလည္း မေရးမေကာင္းျဖစ္ေနတာ” လို႔ ေျပာပါတယ္။


အဲဒီ ဆိုင္မွာ သမီးအပ်ဳိႏွစ္ေယာက္ရွိၿပီး တစ္ေယာက္ကဘြဲ႕ရလို႔ သိလိုက္ရေတာ့ ကြ်န္ေတာ့မွာ 'ဟင္..အဲလိုႀကီးလား' ျဖစ္သြားရ ျပန္ေပါ့။ အခုေနာက္ပိုင္းေတြ႕ရတဲ့ မွဳခင္းသတင္းေတြထဲမွာ မုဒိမ္းမွဳေတြကို အရင္ကထက္ အေတြ႕ရမ်ားလာသလားလို႔။


မယုံၾကည္ႏိုင္စရာ အဆန္းေတြလည္း ပါရဲ့၊ ႏိုင္ငံရပ္ျခားက သတင္းေတြဆို ပိုဆိုးပါတယ္။
တစ္ေန႔က ေမာ္ဒန္သတင္း ဂ်ာနယ္ထဲမွာ ဖတ္လိုက္ရတာ၊ ဒီႏိုင္ငံမွာ တစ္ႏွစ္ မျပည့္ေသးတဲ့ ကာလအတြင္း ကေလးသူငယ္ အမွဳေပါင္း (ကေလးငယ္ ေတြသာျဖစ္ၿပီး တျခားမပါေသးပါဘူး) ၄၄၀ ေက်ာ္မွာ ၇၀ ေက်ာ္က ကေလးငယ္ ေတြကို အဓမၼက်င္႔ေစာ္ကားမွဳေတြ ျဖစ္ေၾကာင္း ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။


ကြ်န္ေတာ္ေလ.. အမ်ဳိးသားေရးနဲ႔ ဆိုင္တဲ့ ဒီလိုလူမွဳေရး ယဥ္ေက်းမွဳ နယ္ပယ္သာ မကပါဘူး၊ ျမန္မာေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဘယ္နယ္ပယ္ မွာပဲျဖစ္ ျဖစ္ 'ဟင္..အဲလိုႀကီးလား' လို႔ ထပ္ေရရြတ္ျဖစ္မွာကို ေၾကာက္မိပါရဲ့ ကိုယ့္လူရာ။

လန္းေစေသာ္
Myanmar News Now